หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[choijiin]

น่าสงสารพระชายา กระซิกๆ
การเกิดมาเป็นคนสำคัญก็ไม่ได้ทำให้มีความสุขเลยเนอะ
 

[mild-dy]

รอจ้ารอ ^___^

[yongsulewa]

 

[หมูกระต่าย]

ชิบหาไม่เจอแล้วท่านเสนา

[NOoTuNE]

มัชชาโรเป็นคนดี แต่คงมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนี้


แต่ หวังว่า ท่านองค์ครักษ์ จะไม่ทำให้คนอ่านผิดหวังเป็นครั้งที่ 3 เหมือนกัน   

[Rafael]

เอ สรุปแล้วคนดีหรือเปล่านะ
ดูเหมือนจะดีเลยแฮะ หึหึ
ดูกันต่อไป

[namtarn11]

555 ท่านเสนาจะโดนปล้ำแล้วเอย เอิ๊ก..เอิ๊ก

[moredee]

รอบสามขอให้สำเร็จนะทั่นองครักษ์

[jimmyFG]

 

[thearboo]

มีแต่คนอยากให้ทั่นเสนาโดนปู้ยี่ปู้ยำ เฮ้อ...อดเขียนแนวเคะล่ำเรย อิอิอิ
ผลโพลล์เป็นเอกฉันท์สุดๆ จากจำนวนผู้โหวต 288 ท่าน

ผู้ที่โหวตให้ทั่นเสนาถูกลากขึ้นเขียง คือ 237 ท่าน
ผู้ที่อยากลองแนวเคะล่ำกล้ามโต๊โต คือ 51 ท่าน
 
ดังนั้น อีกไม่นานนี้...ท่านเสนาคงต้องเสียจิ้นให้ทั่นราชองครักษ์ได้สักทีแล้วสินะ หึหึ

"อย่าเพลี่ยงพล้ำซะล่ะไอศุพายัฆ นายพลาดเมื่อไหร่มัชชาโรจิ้มไม่ยั้งแน่
ทางที่ดี นายควรกำราบซะให้หมอบราบคาบแก้วไปเร้ยยยย!!"
by เรโช...(+คนแต่ง ฮ่าๆๆ)
 
อิอิอิ

[ormn]

:L2:มาช้ายังดีกว่าไม่มานะ

ที่ว่าไห่ลเดาะอะขอให้หายไวๆๆน๊า


แล้วจะรอตอนต่อไปจ้า

[indy❣zaka]

ตอนนี้ดราม่า  ตอนหน้าอิโรติคใช่มั๊ยยยย  อิอิ 

[gupalz]

รอท่านเสนาโดนจัดการ

[forbidden]

หวังว่าท่านเสนาคงจะไม่รอด 
รอต่อจ้ะ 

[Lemon_Tea]

ต้องออกจากที่นี่งั้นเหรอ เพื่อความปลอดภัย
เด็กน้อยคงได้ตะลุยโลกกว้างสมใจ(เหรอ)

มัชชาโรมาดีรึป่าว

[thearboo]

ตอนที่ 23 ลี้ภัย


หลังจากที่เรื่องโกลาหลวุ่นวายจบลง และท่านเสนาถูกคุมตัวไปไว้ที่ห้องรับรองแขกพิเศษ (ตามที่โสฬสว่าไว้) เรียบร้อยแล้วนั้น ภายในห้องก็เหลือเพียงแค่เรโชกับโสฬสเพียงสองต่อสอง

“ทำไมหน้าบึ้งอย่างนั้นล่ะ?”

“นี่เป็นแผนของท่านใช่มั้ย! ท่านหลอกใช้ผมเป็นเหยื่อล่องั้นเหรอ!”

“ก็ไม่ได้ตั้งใจว่าอย่างนั้นหรอก มันเป็นความบังเอิญน่ะ”

“ไอ้เจ้าเล่ห์ ขี้ฮ๊กเบ่เบ๋ชัดๆ ชิส์”

“อย่างอนน่า ฉันไม่ให้ใครทำอันตรายนายได้หรอก”

โสฬสยิ้มน้อยๆ นึกเอ็นดูคนตรงหน้าที่กำลังทำหน้างอนจนแก้มป่องยิ่งนัก จนอดไม่ได้ที่จะขอหยิกแก้มป่องๆนั่น เพราะความหมั่นเขี้ยว

“ขอโทษนะเรโช...ที่ทำให้นายต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้”

“(-/////-)> งืม...ไม่เป็นไรหรอก ผมเองก็ผิดที่เลินเล่อไปหน่อย”

“ฉันเสียใจเรื่องพ่อแม่นายด้วยนะ”


โสฬสพูดพลาง เปลี่ยนจากหยิกเป็นลูบไล้แผ่วเบาที่ข้างแก้มเนียนแทนการปลอบโยน เรโชไม่ตอบคำ แต่ส่งมือขึ้นมาจับมือของโสฬสไว้และแนบแก้มเข้าหาฝ่ามือนั้นแนบแน่นขึ้น เพื่อที่จะตักตวงความอบอุ่นอ่อนโยนจากมือนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เผื่อว่า จิตใจที่ระส่ำระสายอยู่ของเขาในตอนนี้ อาจจะรู้สึกมั่นคงขึ้น เพราะแค่ชั่วเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เขาได้รับรู้อะไรมากมายเหลือเกิน อาจมากเกินไปสำหรับเด็กทะโมนที่ไม่เคยสนใจโลกอย่างเขาเสียด้วยซ้ำ

และพอหัวใจสัมผัสได้ว่ากำลังถูกเยียวยา ไม่รู้ว่าเหตุผลกลใดถึงทำให้น้ำตาของเรโชรื้นขึ้นมาอีกรอบ องค์รัชทายาทหนุ่มก้มลงมองนิ่ง ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดเพื่อปลอบใจหนุ่มน้อยตรงหน้า  หากแต่ค่อยๆนั่งลงข้างๆและตระกองกอดร่างเล็กของชายาของตนเข้าแนบอก แล้วลูบไล้แผ่นหลังบางแผ่วเบา เพื่อปลอบขวัญเด็กน้อยตรงหน้า โสฬสรู้สึกได้ว่าแผ่นอกตนเองเริ่มเปียกชื้นจากการที่ทำนบน้ำตาของคนในอ้อมกอดกำลังทะลักทะลาย

“ร้องให้พอนะเรโช เอาความทุกข์ ความเศร้าออกมาเสียให้หมดในตอนนี้  แล้วกลับมาเป็นนายที่เข็มแข็ง และสว่างสไวคนเดิมนะ ฉันเองก็จะขอให้คำสัตย์สาบาน ฉันคนนี้จะดูแลนายองค์พระชายาติสเรโชผู้เป็นดวงใจ ด้วยชีวิตทั้งชีวิตเช่นกัน”

“(Q////Q)  ฮึ่ก...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้น่า...ผมเลี่ยน...” (พูดไปก็เช็ดน้ำตาป้อยๆ แก้เขิน)

“(-////-) ....ฟังเฉยๆน่ะ เป็นมั้ย?” (จะว่าไป ก็แอบเขินตัวเอง)

ต่างคนก็ต่างเขินจนทำตัวไม่ถูก ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายสำคัญได้ถึงเพียงนี้  ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่รักอีกฝ่ายได้มากขนาดนี้ มันคงจะจริงอย่างที่คนอื่นเขาว่า ว่าความรักมันไม่มีเหตุผล ความรักมันไม่มีเวลา และความรักไม่มีเพศ หลุมรักที่ตกลงไปนี้ช่างลึกจนยากที่จะปีนขึ้น และยิ่งตกลงมากับคนตรงหน้านี้มันยิ่งลึกล้ำ จนไม่มีความคิดที่จะปีนขึ้นจากหลุมรักนี้ คงตลอดไปทั้งชีวิตอย่างแน่นอน

เรโชเริ่มนั่งบิดชายผ้าห่ม เพราะไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน เขินจนต้องก้มหน้างุดๆ พลางซืดน้ำมูกเจ้ากรรมที่ยังไม่ยอมหยุดไหล (สงสัยร้องไห้มากไปหน่อย)

“นี่...เดี๋ยวผ้าห่มก็ขาดหมดหรอก จะบิดไปบิดมาทำไมเนี่ย”

“(>/////<).....ช่างผมเหอะน่า!!”


ยิ่งถูกโสฬสกระเซ้า เรโชก็ยิ่งบิดชายผ้าห่มหนักขึ้น จนน่ากลัวว่าจะขาดไปเสียให้ได้จริงๆ  โสฬสได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วเอื้อมมือไปปาดเช็ดหยาดน้ำตาที่ยังคงเปรอะอยู่เล็กน้อยที่หางตาของเรโชออกให้ ร่างเล็กสะดุ้งเล็กๆ ความอ่อนหวานที่มอบให้ระหว่างกันนี้ ได้จุดประกายความรู้สึกหวามไหวให้เกิดขึ้นมาพร้อมกันด้วย เมื่อเรโชเงยขึ้นมามองก็สบเข้ากับตาของโสฬสพอดี ความรู้สึกหวานๆที่เกิดขึ้นชักนำให้ใบหน้าของทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากัน มือที่ปาดน้ำตาให้เมื่อครู่ เริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นประคองท้ายทอยเล็กให้แหงนหงายขึ้นรับจุมพิตหวาน

“อื้อ...”

ริมฝีปากหนาบดเบียดอย่างเร่าร้อน จนเรโชคิดอะไรไม่ออก รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกลิ้นร้อนของอีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาเกี่ยวกระหวัดลิ้นของตนอย่างชำนาญ


“อ๊า~”

เสียงหวานครางหวิว เมื่อโดนเลียชิมในโพรงปากอย่างเร่าร้อน ยิ่งถูกรุกราน เรี่ยวแรงเรโชราวกับโดนสูบ ความเสียวกระสันแล่นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง จนร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะต้องใช้แขนเรียวโอบคอแกร่งไว้เป็นที่พึ่ง

“โสฬส...ท่าน...อ๊ะ!!...ดะ เดี๋ยว...อื้ม!!”

เรโชสะดุ้งเฮือกเมื่อโสฬสเริ่มซุกใซ้ซอกคอหอมกรุ่น ริมฝีปากหนาขบแทะ ดูดดุน จนผิวขาวละเอียดขึ้นรอยรักแดงช้ำ ร่างเรโชสะท้านเฮือก ทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนผ่าวของร่างหนาประทับบนผิวกาย มือใหญ่ลากผ่านตามจุดที่สามารถปลุกอารมณ์ปรารถนาของเรโชให้กระพือโหมได้ ด้วยรู้จักร่างกายเรโชเป็นอย่างดีอยู่แล้ว

“อยะ...อื้อ...อ๊า...อ๊ะ...อ๊ะ”

เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อยอดอกบอบบางสีชมพูสด ถูกดูดดุน เพียงเท่านี้สติสัมปชัญญะทั้งหลายทั้งมวลของเรโชก็ราวกับถูกลบให้หายไปจากก้อนสมองที่ว่างเปล่าของเขา ยิ่งอีกฝ่ายใช้ลิ้นโลมเลียตุ่มไตเล็กๆนั่น ร่างเล็กก็ยิ่งสั่นสะท้าน ทั้งบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านอย่างสุดทน

“อ๊า...สะ...โสฬส...อย่า...อื้ม!...อ๊ะ...อ๊า!!!”

เมื่อไหร่ไม่รู้ที่อาภรณ์หลุดออกจากร่าง เปิดเผยให้เห็นสัดส่วนร่างกายที่กำลังตื่นตัวอย่างช่วยไม่ได้ ท้าทายสายตาของคนตรงหน้ายิ่งนัก

“สะ...โสฬส?...”

องค์รัชทายาทหนุ่มยกตัวขึ้นถอดเสื้อยืดตัวบางของตนออกอย่างรีบร้อน เผยให้เห็นมัดกล้าม กำยำ ที่บ่งบอกว่าเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งขนาดไหน เรโชปรือตามองคนตรงหน้าที่กำลังจัดการอาภรณ์ของตัวเองออก เขาไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือไม่ ว่าภาพที่ตนกำลังเห็นอยู่นั้นมันมีพลังบาดตาอย่างประหลาด เซ็กซี่ น่ามอง จนไม่อาจละสายตาได้ ยิ่งมอง ลมหายใจเรโชยิ่งหอบถี่ ความปารถนาที่แล่นอยู่ทั่วร่างอยู่แล้วนั้น กลับยิ่งทบเท่าทวีคูณ จนแทบจะเอ่อล้นออกมาจากร่าง

“อะไรกัน พระชายา นี่ท่านเปียกขนาดนี้แล้วอย่างนั้นเหรอ”
“อ๊ะ! ตรงนั้น! อย่า อย่าจับนะ อ๋า~!!”

เรโชแทบห้ามตัวเองไม่อยู่เมื่อแท่งความปรารถนาของตนถูกโสฬสสัมผัส หยาดน้ำหวานสีสวยไหลหยดลงบนมือชายหนุ่ม เมื่อมันถูกรูดรั้งแผ่วเบา

“อ๊ะ...อื้อ...สามีผม...ได้โปรด...อ๊า”

“อึก...เรโช...ฉัน...ขอนะ”

“อื้อ?...อ๊ะ...อ๊างงง?”

ระหว่างที่ด้านหน้ายังถูกปรนเปรอไม่ขาดช่วง จู่ๆ มืออีกข้างขององค์รัชทายาทก็เริ่มสัมผัสลงสู่ส่วนลึก นิ้วหนาลูบไล้ปากทางเข้าเล็กนั่นราวกับกำลังปลอบประโลม แค่เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น นิ้วหนาก็ล่วงล้ำเข้ามาในช่องทางคับแน่น โดยไม่มีการเตือน

“อ๊ะ ไม่ !! เดี๋ยว โสฬส ไม่เอานะ..ท่าน...เร็วเกินไปแล้ว!”
“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวจะเจ็บเอานะ”

โสฬสกระซิบเสียงแหบพร่าโดยไม่สนใจคำทัดทานของร่างเล็ก

“อยะ อย่าเพิ่ง ผะ...ผม...อื้ม!?”

เพื่อตัดความรำคาญองค์รัชทายาทจึงทำการจูบปิดเสียงคนตรงหน้าซะ จึงทำให้จากเสียงห้าม กลายเป็นครางหวานหูแทน

เวลาผ่านไปเพียงแค่ลมหายใจเดียว ช่องทางรักของเรโชก็พร้อม โสฬสเองก็แทบจะอดทนต่อไปไม่ไหว เพราะคนตรงหน้าเขาช่างเย้ายวน ไม่ว่าจะเป็นร่างกายที่แสนจะทรงเสน่ห์ เสียงหอบหายใจเนื่องจากพ่ายแพ้ต่อความปรารถนา เสียงครางหวานซึ่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้ ร่างบาง พร้อมสำหรับเขาแล้ว

“อืม...อย่าเกร็งนะ”
“อ๊ะ ...อื้อ... อ๊ะ...อ๊ะ ....อ๊า”

เรโชกรีดร้องเสียงสูง เมื่อถูกแก่นความปารถนาของคนตรงหน้ารุกล้ำ  ถึงจะรู้สึกเจ็บแปลบในคราแรกที่ถูกสอดใส่ แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น เพราะต่อมาไม่นาน ความรู้สึกอีกอย่างก็เข้ามาแทนที่

“อ๊ะ ...อ๊ะ...อย่ะ...อย่าเพิ่ง...ระ เร็วไปแล้ว...อ๊า~”
“ไม่ทันแล้วล่ะ อึก...อย่ารัดนักสิ”
“มะ...ไม่ไหว...อ๊ะ...อื้ม! อ๋า!!”

เรโชกรีดร้องเสียงสูง ร่างเล็กสะท้านเฮือก เมื่อส่วนปลายความปรารถนาของโสฬสที่ฝังอยู่ในร่างนั้น ไปกระทบเข้ากับบางจุดเล็กๆในช่องทางคับแน่นของเขา

“หืม...ตรงนี้...รู้สึกดีสินะ พอโดนปุ๊บ...ข้างในก็รัดฉันใหญ่เลย...”
“หยะ...หยุดพูดนะ ...อ๊ะ ...อ๊ะ ...อ๊ะ ...อ๊า ....อา ...อ๋า!!”
“อืม ...ดี ...ชายาพี่ ...ดีมาก อืม...”

ร่างสูงครางต่ำในลำคอ เมื่อตัวเขาเองตอนนี้ก็รู้สึกเสียวซ่านจนทนแทบจะไม่ไหว โสฬสยับยั้งตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขากระแทกกระทั้นหนักหน่วง จนเรโชต้องร้องเสียงหลง ความปรารถนาใหญ่โตของโสฬสที่ผลุบเข้าผลุบออกจากช่องทางคับแน่นนั้น เหมือนจะขยายตัวขึ้นอีก เนื่องจากความต้องการที่โหมกระพือขึ้นอย่างไม่อาจห้าม เสียงดังจอกแจก น่าอายที่ดังขึ้นเมื่อแก่นกายขยับเข้าออกนั้น เล่นเอาร่างเล็กยิ่งอายจนแทบทนไม่ได้

 “สะ...สะ...สามีผม...อ๊ะ ...มะ...ไม่ไหวแล้ว...ผะ ...ผมไม่ไหวแล้ว”
“อึก...อืม...”

ร่างหนาเร่งความเร็วในกระแทกกาย เสียงผิวกายเสียดสีกันดังลั่น

“อ๋า~!!!”

เรโชกรีดร้องเมื่อเขาได้พบกับความสุขสม ความปรารถนาสีขาวขุ่นหลั่งไหลทะลักทลาย จนในหัวของเรโชตื้อไปหมด


“อึก!!”


วินาทีที่คนตรงหน้าถึงฝั่งฝัน ช่องทางที่แคบอยู่แล้ว ก็ยิ่งตอดรัดหนักหน่วงจนโสฬสไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป ชายหนุ่มกระตุกปลดปล่อยความปารถนาเข้าสู่ร่างบางมากมายจนล้นเอ่อออกมายังด้านนอก ร่างทั้งสองหอบสะท้าน ความสุขสมที่ทั้งคู่ได้พบนั้นมันช่างมากมาย จนไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้พบเจอ

“เรโช...ชายาพี่...พี่รักนาย...”

“ฮ้า~...ฮ้า~...ผะ...ผมก็รักท่าน”

เรโชเอ่ยปากคำสุดท้ายก่อนจะผลอยหลับไป รัชทายาทหนุ่มมองคนรักตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่อนโยน ที่เขาไม่เคยมอบให้ใครมาก่อนในชีวิต ก่อนจะบรรจงจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อของคนตรงหน้าที่อยู่ในภวังค์ฝันไปแล้ว จากนั้นก็โอบกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน แล้วหลับค่อยๆหลับตาลง

...

“อ่อย~...อืม...เมื่อยจังเลยยยย...”
“ตื่นแล้วเหรอเด็กขี้เซา”

“ (“  -//A//-)...อ๊ะ...ตะ...ตะ...ตื่นแล้วเหรอ!?”

“ใครเขาจะไปขี้เซาเป็นเด็กๆอย่างนายกัน หลับยาวเลยนะ”

“กะ...ก็มันเหนื่อยนี่!”

“เหนื่อยขนาดนั้นเชียว เพิ่งจะ...รอบเดียวเอง เนี่ยนะ?” (^U^)

“นั่น!...กะ ก็ผมป่วยอยู่นี่! จะ จะไปมีเรี่ยวแรงเหมือนตอนปกติได้ไงเล่า! ไอ้รัชทายาทหื่น!!” \\(>//A//<)//


“หึหึ...เด็กเอ้ย...”

โสฬสหัวเราะร่ากับความไร้เดียงสาของพระชายาของตน พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แล้วจัดการหอมหนักๆดังฟอดใหญ่ๆที่แก้มนุ่มไปอีกครั้ง  เรโชที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในตอนแรกนั้นเพียงครู่เดียวก็ยกแขนขึ้นกอดตอบร่างหนาและซุกตัวเข้าไปในอ้อมอกอุ่นเยี่ยงเด็กน้อย เรียกความประหลาดใจจากองค์รัชทายาทยิ่งนัก เพราะโดยปกติ คนตัวเล็กตรงหน้ามักจะชอบเขินบ้าง อายบ้าง หนีออกจากวงแขนเขาไปเสียทุกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกเลยทีเดียว ที่อีกฝ่ายกอดเขาตอบแถมยังทำท่าทางราวกับจะอ้อนแบบนี้ อาการของคนตัวเล็กในอ้อมกอด เรียกรอยยิ้มขอองค์รัชทายาทได้ไม่หยุดเลยทีเดียว...

“เมื่อกี้ที่ท่านเสนาบุกเข้ามา ท่านก็มองอยู่ตลอดใช่ป่าว?”

“...เปล่า...”

“อ้าว? ก็ไหนท่านเสนาบอกว่า ทั้งหมดเป็นกับดักนี่”

“ก็ถูก...แต่ไม่ได้ตั้งใจให้เจ้านั่นมาที่นี่ วันนี้...มันเกินจากที่คาดไปนิดหน่อยน่ะ”

“.........เราจะจับท่านเสนาขังไว้จริงๆน่ะเหรอ”

“....ใช่...ทำไมเหรอ?”

“ผมว่า...เขาไม่ใช่คนร้ายหรอก”

“แต่เจ้านั่นเป็นคนของพระนางสิขี เราจึงจะประมาทไม่ได้”

“แต่...ท่านเสนามาเตือนผม”

“เตือน?...”

“เขาบอกว่าถ้าผมอยากรักษาชีวิตให้รอดพ้นจากเงื้อมมือยัยป้าสิขีให้ได้ล่ะก็...ผมต้องออกจากที่นี่...”

“.............”

“จริงหรือเปล่า?...ผมต้องออกไปอย่างนั้นเหรอ?”


“....จริง...นายต้องออกจากที่นี่ “เราต้องลี้ภัย””

“ลี้ภัย?”

“อืม...เพราะนายเคยโดนภูติเงาของพระนางสิขีสัมผัสดวงจิตแล้ว ไม่มีอะไรสามารถการันตีได้ว่านายจะไม่โดนจับไปอีก”

“แล้วเราจะลี้ภัยไปไหนกัน?”

“วิหารมิคาทน”

“ที่ไหนกัน...วิหารมิคาทน?”

“เดี๋ยวไปก็รู้เองล่ะน่า”

“นานแค่ไหน?”

“ไม่รู้สิ จัดการนางได้เมื่อไหร่ ก็คงได้กลับมา”

“แล้วไปเมื่อไหรอ่ะ?”

“พรุ่งนี้!”
...


ฮ่าๆๆๆ ผิดหวังไปตามๆกัน (ไม่ได้รอฉากNCของคู่นี้อยู่ล่ะสิ รอคู่ห้องรับรองพิเศษกันอยู่ชิมิ^^)
รอกันไปอีกหน่อย ขอทั่นเสนาทำใจนิดนึงนะ ฮ่าๆๆ
 
แอร๊กกกกส์ (โดนรุมสหบาทา!!)

**ปล. อาการไหล่เดาะเริ่มดีขึ้นแล้วคร๊าฟฟฟ...ขอบคุณที่เป็นห่วงนะงัฟ..จุ๊บๆๆ
 
ขอบคุณก๊าบบบบ...
THEARBOO

[n2]

หวานกันจริงคู่โสฬสกับเรโช

[gupalz]

เขิลอาย สามีของผม ประโยคเดียวเลย

[Rafael]

อื้อหือ หุหุ
มาแบบหวานๆแต่เร่าร้อนกันเลยทีเดียว ฮี่ฮี่
รอมาต่อนะคะ

[yogurtjung]

กริ๊ดดดด มดกัด เพี้ยๆ ตีมด 55

โอ๊ยหวานนนน กันอีกแล้วววววว

รอตอนต่อไปนะค่ะสนุกมากจ๊ะ 

[jimmyFG]

ชอบอ่ะน่ารักๆมากๆ

[pare_140]

 

[NOoTuNE]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด


หวานก่อนดราม่า 

[cinpetals]

นี่คือ nc เล็กๆ??
เราว่ามันไม่เล็กแล้วนะ 5555
อยากอ่านคู่ท่านเสนาใจจะขาดรอนๆ YOY

[Number1_90]

  ลาตายอย่างสงบ

เเซ่บเวอร์ค่ะ

รอตอนต่อไปค่ะ 

[kimmania]

  ไม่เล็กนะ ปานกลางๆ 555

[yongsulewa]

 

[ormn]

:z1:กำลังพอดี


หมันไส้รู้อยู่ว่ารอก็ยังแกล้งกันได้นะ


รอตอนต่อไปจ้า

[GAZESL]

มา 2 ตอนรวดดด   จะหนีไปไหนกัน ไปฮันนีมูนใช่ม่ะ55

[ลู่เคอOlive♥]

  nc หวานจัง
รอ nc ขององครักษ์ VS เสนา ต่อนะ