หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[minyoung]

ชอบคู่นี้มากเลย น่ารักดี แต่จะต้องลี้ภัยนี่นานแค่ไหนเนี่ย

[warnana001]

น้ำลายหกกับฉากNC

[Poseidon]

คู่นี้ก็เลือดออกแล้ว
อิอิ หวานกันจัง

[aoihimeko]

คู่นี้ก็ด้ต่ถ้ด้อีกคู่ก็ดี

[mind223]

 

[peerapong]

  พระชายาไม่เคยรอดเลย..

[Lemon_Tea]

ต้องไปฮันนีมูนนอกสถานที่ เอ๊ย ลี้ภัยซะแล้ว
ขอให้ทั้งสองปลอดภัยนะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อ๊ากอยากรู้เรื่องท่านเสนา
จะโดนกดอะเปล่าเนี่ย

[indy❣zaka]

นั่น
ต่อจากดราม่า เป็นอิโรติคจริงๆด้วย ฮ่าๆๆๆๆ 

[moredee]

:กอด1:กิ กิ ชุดเล็กจริงๆ
งั้นท่านเสนาตอน "กักขัง(NCใหญ่)"นะ

[KuMaY]

 
หวานกันจริงๆคู่นี้
โสฬสจะไปกะเรโชด้วยมั้ยเนี๊ยะ
จะเป็นไงต่อไปอ่ะ ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ

[namtarn11]

ปลอบกันยังไงนี่ 555

[lepetitnong]

สนุกมากเลย  มาต่อเร็วๆนะ   

[Mooraf]

ง่ะ .... พระชายา เขินน่ารักอะ

อ่านไป หื่นตาม เอ๊ย!!~ เขินไป 

 

นั่งรอต่อไป 

รักคนแต่ง

[Pawaree]

หวานโคตรรรรรรรรรรรรรร


(แต่ก็รอคู่ท่านเสนาอยู่นะ  หุหุ)

[choijiin]

ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ
 
พระชายาเพิ่งจะค่อยยังชั่ว
ก็บุกตีประตูเมืองเลยนะเจ้าชาย
 

[หมูกระต่าย]

เรโชน่ารักโคตรๆ รัชทายาทอายด้วยอ่ะ พี่คนเขียนหายไวๆนะ

[saikalism]

คึคึ น่ารักอะคะ น่่ารักมาก
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^~
อยากเจออ่านคู่ ท่านองครักษ์จัง

[dark-soleil]

Nc เบาๆของท่าน...ทำเอาเราเลือดหมดตัว

[thearboo]

ตอนที่ 24 เสนาเสียเมือง!! (- -“)




เช้าวันใหม่ยังคงสดใสเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา วังหลวงยังคงดูสงบ สวยงาม หากแต่เนื้อแท้ภายในมีแต่ความมืดดำ ริษยา จ้องฆ่า ล้างผลาญ…

หนุ่มน้อยเรโชนั่งเหม่อมองออกไปยังอุทยานกว้างขวางตรงกลางนั้นมีสระบัว ที่ยังคงมีดอกบัวชูช่องดงาม และที่ใกล้ๆนั่นก็มีต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่เขาเคยขึ้นนั่งเล่น อยู่เป็นประจำทุกเมื่อเชื่อวัน หากตั้งแต่วันนี้ไป มันอาจเป็นแค่ความทรงจำ ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาอีกครั้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าได้กลับมาจริงๆ ทุกอย่างจะยังคงงดงามเหมือนเดิมหรือเปล่า

เรโชนั่งถอนหายใจเบาๆ และรู้สึกว่าตัวเองแก่ขึ้นอีกหลายปีเลยทีเดียว คืนนี้แล้วสินะที่เขากับองค์รัชทายาทจะต้องลักลอบออกจากวัง ไปในที่ที่ไกลแสนไกล ที่ที่เขาเองก็ไม่รู้จัก…

“พ่อจ๋า แม่จ๋า พ่อบุญธรรม แม่บุญธรรม เรโชทำกรรมอะไรไว้น่อ ชาตินี้ถึงได้ตกระกำลำบากได้ขนาดนี้ ฮือๆๆ เรโชน่าจะเชื่อแม่บุญธรรมตั้งแต่แรกว่าไม่ควรยิงนกตกปลา รังแกสัตว์ รังแกเด็ก เพราะมันจะบาป ทั้งๆที่แม่บุญธรรมก็สอนแล้วแท้ๆว่า เดี๋ยวนี้กรรมมันติดจรวด! ฮือๆ โธ่ ก็พ่อบุญธรรมอ่ะแหล่ะคอยยุให้ทำ บอกว่ามันเป็นวิถีแห่งลูกผู้ชาย…ไอ้เรโชคนนี้ เลยทำมันครบเลย…อ๊ะโธ่ เรื่องลี้ภัยนี่ก็ด้วย! แล้วถ้าเรโชหลบหนีไปได้สำเร็จ ยัยป้านั่นจะไปทำร้ายพวกท่านพ่อแม่บุญธรรมหรือเปล่านะ…อ่อยยยย…ใช้สมองเยอะเกิน ปวดหัวชะมัดเลย..”

“…..หืมม์…นั่นมัน…”

นั่งเหม่อๆอยู่ดีๆ พลันสายตาขอเรโชก็ไปสะดุดเข้ากับช่องเล็กๆช่องหนึ่ง ที่ใต้ตำหนักฝั่งซ้ายขององค์รัชทายาท ที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย แปลกตาก็ตรงที่ “ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นมันมาก่อนก็ไม่รู้”  เรโชไม่รอช้า รีบเดินไปตรวจตราดูทันที (เรียกได้ว่าความอยากรู้อยากเห็นเอาชนะความเศร้าหมองทั้งปวงจริงๆ) พอลองเข้าไปถึงด้วยความที่ช่องนี้สูงแค่เข่าของเรโชเท่านั้นทำให้เจ้าตัวต้องลำบากคุกเข่าก้มเงยดู จากที่กวาดตามองไปรอบๆ นี่อาจเป็นห้องลับใต้ดิน? เพราะดูเป็นห้องพักที่มีเครื่องใช้อยู่พอสมควร เตียงกว้าง และ…

“เฮ้ย!!!!”

เรโชสะดุ้งจนแทบจะล้มกลิ้งไปด้านหลัง เมื่อจู่ๆ ท่านเสนา “มัชชาโร” ก็โผล่หน้ามาที่ช่องเล็กๆนี่ ตรงกับสายตาของเรโชทันที

“แอบส่องอะไรน่ะ ไอ้หนูเรโช ไม่ใช่สิ ‘องค์พระชายา’?”

“โฮ่ย!! หัวใจจะวาย!!...อะ แอบส่องอะไรของท่านกันเล่า! ผมแค่สงสัยว่าช่องนี้มันคืออะไรเลยลองมองดูเท่านั้นเอ๊ง!!” (เสียงสูงปรี๊ด)

“เหรอ…” (เสียงเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อ)

“ก็ใช่น่ะสิ! แล้วท่านอ่ะ ทำอะไรอยู่ในนั้น?”

“หึหึ ลืมแล้วหรือไงกัน ว่าฉันโดนสามีนายสั่งขังอยู่น่ะ!”

“ห๋า? ในห้องนี้เนี่ยนะ? “

ว่าพลางเรโชก็ลองส่องในห้องดูอีกรอบ

“ไม่เห็นจะเหมือนห้องขังตรงไหน ประตูก็มี บานใหญ่ด้วย แถมช่องนี้ ก็ใหญ่พอที่ท่านจะออกมาได้ ขังเขิงอะไรกัน?”

“…นี่…ลองยื่นมือเข้ามาในนี้ดูสิ”

“…อื๋อ? มะ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวท่านทำอะไรแผลงๆกะผมอีก ม่ายเอาอ่ะ ไม่เสี่ยง!”

“ไอ้เด็ก…บอกให้ลองยื่นก็ยื่นเข้ามาเหอะน่า! เรื่องมากนักเดี๋ยวฉันก็จับหมุนเป็นลูกข่างซะหรอก!!”

“เฮ้ย!! คนถูกขังไรว๊ะ? ขู่ได้ด้วย โหดขะมัด…”

“ยื่นมือมา!!”

“อ๊ะ จ๊ะๆๆ ยื่นแล้วจ๊ะ ป๊าด! โหดไปไหน…”

บ่นไปก็แค่นั้นสุดท้ายเรโชก็แพ้คำขู่ของมัชชาโรอยู่ดี (พูดง่ายๆคือ ไม่เคยชนะเลยสักครั้ง) จึงลองยื่นมือเข้าไปในช่องนั้นดู ปรากฏว่า…

“เฮ้ย!! กระจกเหรอเนี่ย!? ยะ ยื่นมือเข้าไปไม่ได้อ่ะ กระจกมันใส จนมองแทบไม่เห็นเลยอ่ะ!!”

“หึหึ ไม่ใช่กระจกหรอกองค์พระชายา  มันคือเวทย์คุมขังต่างหาก ที่จริงตรงที่นายเห็นอยู่น่ะมันคือกำแพง และห้องนี้มันไม่ได้มีอยู่จริง ที่นายเห็นอยู่เนี่ย เป็นแค่ภาพลวงจากเวทย์คุมขังเท่านั้น”

“อ้าว!! แล้วท่านอยู่ไหนอ่ะ ไม่ได้อยู่ตรงหน้าผมหรอกเหรอ!!?”

“ใช่ซะที่ไหนล่ะ ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน แต่อยู่ในที่ที่คนของฉันไม่มีทางหาเจอแน่นอน”

“แล้วทำไม ผมถึงเห็นท่านล่ะ?”

“เวทย์คุมขัง จะลวงตาทุกคน…ฉันจะปรากฏในทุกที่ของวังนี้ โดยที่ไม่มีทางรู้ได้ว่าที่คุมขังจริงของฉันอยู่ที่ไหน”

“ขะ…ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?”

“เจ๋งใช่มั้ยล่ะ…องค์รัชทายาทน่ะ หึหึ พลังเวทย์ของเขาแข็งแกร่งมาก จนฉันไม่สามารถหนีออกไปได้ อย่างน้อยก็ตอนนี้”

“ไม่มีใครเข้าไปหาท่านได้เลยใช่มั้ย?”

“มีเพียงคนที่ร่ายมนต์นี้ขึ้น หรือคนที่ถือวงกุญแจเวทย์เท่านั้น ถึงจะหาฉันเจอ”

ยิ่งได้ฟังเรโชก็ได้แต่นิ่งอึ้ง เขาสับสนกับตัวเองอยู่เล็กน้อยว่าควรทำอย่างไรกับคนตรงหน้าเขาดี  จริงอยู่ว่าเป็นคนของศัตรู เป็นไม้เบื่อไม้เมา เป็นคนที่เขาไม่อยากเข้าใกล้ แต่…ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเกลียด เสนามัชชาโร…

“ผม…จะหาทางพาท่านออกมา!”

“!!...พูดอะไรออกมาน่ะ! ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าเราเป็นศัตรูกัน!”

“อืม!”

“เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า…นอกจากองค์รัชทายาทโสฬสกับสามสหายและไอศุพายัฆห้ามเข้าใกล้ ห้ามเชื่อใจใครอีก แม้แต่ตัวฉันเองน่ะ!!”

“แต่ผมเชื่อท่าน!!”

“………………..”

“ผมรู้…ว่าท่านก็เป็นอีกคน ที่ผมจะสามารถเชื่อได้”

คำพูดที่ช่างหนักแน่นของเรโช ทำเอามัชชาโรถึงกับใบ้สนิทไปพักใหญ่ๆเลยทีเดียว ก่อนจะค่อยๆลอบยิ้มน้อยๆออกมา แต่แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ก็หันมาทำหน้าบึ้งต่อ

“เอาล่ะ องค์พระชายา! หากพระองค์เชื่อกระหม่อมจงฟังให้ดี…จากนี้เป็นต้นไปเราคือศัตรูกัน ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน หรือเมื่อไหร่ก็ตาม จำไว้ ห้ามเชื่อคำที่กระหม่อมพูดอีก!! เพื่อชีวิตของท่านเอง!”

พูดจบมัชชาโรก็ทำท่าว่าจะเดินจากไป ช่องเตี้ยๆตรงผนังที่ทั้งสองใช้พูดคุยกันอยู่นี้ก็ดูเหมือนจะหดแคบลงเรื่อยๆ เห็นท่าจะไม่ดี เรโชเลยรีบตะโกนถามอีกฝ่ายเป็นการใหญ่

“อ๊ะ! เฮ้ย! เดี๋ยวท่านเสนา! ผมมีเรื่องอยากถามอีกอย่าง!”

“ว่ามา!”

“ท่านไม่รัก เอ่อ ท่านราชองครักษ์ ไอศุพายัฆแล้วเหรอ!?”

“………………….ถามทำไม?”

“อยากรู้…”

“หึหึ รักสิ ไม่เคยเปลี่ยน”

“ละ แล้วท่านยังอยากจะ…ชะเดิ๊บท่านไอศุพายัฆอยู่หรือเปล่า?”

“แน่นอน…”

“งั้นผมขออวยพรให้ท่านสมหวัง ได้กดขี่ข่มเหงท่านไอศุพายัฆสมใจ!!.....”

ยังไม่ทันจะพูดจบช่องตรงกำแพงนั้นก็ปิดสนิทไปเสียก่อน

“อา…ขอโทษนะท่านราชองครักษ์ ผมไม่ได้แช่งนะ แต่ ยอมๆท่านเสนาไปเหอะ สงสารว่ะ”

ระหว่างที่เรโชยังนึกขอโทษขอโพยไอศุพายัฆอยู่นั้น ฝั่งเสนามัชชาโรเอง ที่ยังอึ้งๆกับประโยคสุดท้ายที่เรโชตะโกนเข้ามาอยู่นั้น จู่ๆก็หัวเราะขบขันออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พร้อมล้วงบางสิ่งออกจากกระเป๋าลับในอกเสื้อ นั่นคือ “ยาปลุกกำหนัด!” (ชนิดที่แรงเป็นพิเศษซะด้วย)

“ไม่ต้องอวยพรขนาดนั้นหรอกองค์พระชายา คราวนี้เสือน้อยไม่มีทางรอดอยู่แล้ว หึหึหึหึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า….”

…………………………………………………………………………………………………

“ฉันเอาข้าวเช้ามาให้”

เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้องคุมขังที่ช่างแสนสบายโอ่อ่า มัชชาโรเหลือบสายตาไปมองเพียงเล็กน้อย เขารู้ดีว่าใครนำอาหารมาให้ เพราะชายที่ได้รับความไว้วางใจให้ถือกุญแจวงเวทย์นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ราชองครักษ์ ไอศุพายัฆ คนที่อยู่ในห้วงคำนึงเขาอยู่ตอนนี้นี่เอง

“รีบกินซะสิ เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก!”

“………………………………….”

“นี่! มัชชาโร!”

“……………”

ไม่หือ ไม่อือ มัชชาโรยังคงก้มหน้านิ่ง ราวกับไม่รู้ไม่เห็นว่ามีอีกคนอยู่ในห้อง ไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายเรียก จนไอศุพายัฆทนไม่ไหว จึงเดินเข้าไปใกล้ เพื่อดูว่านักโทษตัวร้ายเป็นอะไรไปหรือเปล่า แต่พอเขากำลังเอื้อมมือเข้าไปใกล้เท่านั้น จู่ๆ…

“อุ๊บส์!!!!”

อาศัยความไว ในจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอ มัชชาโรก็ส่งบางอย่างเข้าไปในปากของไอศุพายัฆทันที!!

“อะไร!!??”

ไอศุพายัฆกัดฟันถามอกไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีอะไรหรอก เสือน้อยที่น่ารัก ก็แค่…ยาปลุกกำหนัด น่ะ! ฉันจะไม่ยอมพลาดให้นายข่มเหงกันเหมือนครั้งก่อนๆอีกแล้ว!!”

“…………!!!!!....แก!!!...”

“นับถอยหลังได้เลยที่รัก อีกแค่แป๊บเดียวเท่านั้น ร่างกายนายก็จะร้อนเป็นไฟ ไร้การควบคุม และสุดท้ายก็มานอนเร่าร้อนอยู่ใต้ร่างฉันคนนี้ไง ไฟราคะเอ๋ย จงพลุ่งพล่าน ณ บัดนี้…อุ๊บ!!?”

ยังไม่ทันจะพล่ามจบ ด้วยความประมาท ทำให้ท่านเสนาพลาดในคราวนี้ เพราะขณะที่ยังเริงร่าว่ากรอกยาองครักษ์หนุ่มสำเร็จแล้วนั้น จู่ๆก็ถูกไอศุพายัฆลากเข้าไปประกบจูบดูดดื่มทันที และแน่นอนว่า สิ่งที่มัชชาโรคิดว่าอีกฝ่ายกลืนลงท้องไปแล้วนั้น ตอนนี้มันถูกป้อนเข้ามาในปากของตนเองด้วยลิ้นร้อนของอีกฝ่าย มัชชาโรตกใจจนเหมือนเส้นสติจะขาดผึง รีบดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม หวังจะคายสิ่งที่ตนสร้างขึ้นออกจากปากให้เร็วที่สุด แต่ทว่ายิ่งดิ้นรน ก็เหมือนจะยิ่งถูกรัดแน่น ยิ่งใช้ลิ้นดันก้อนยาอันตรายนั่นออกจากปาก ก็ราวกับว่าจะยิ่งเปิดทางให้มันเข้ามาได้ง่ายขึ้น และในวินาทีแห่งชีวิตนั้น ผมตรงท้ายทอยของมัชชาโรก็ถูกจิกดึงบังคับหน้าให้แหงนหงาย และในวินาทีนั้นเอง มัชชาโรก็ได้กลืนยามฤตยูนั้นลงไปในท้องเรียบร้อยแล้ว!!

“อุ๊บ!! แค่ก แค่ก!! แก…ไอศุพายัฆ!!”

“ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว เคยได้ยินมั้ย?”

“หนอย อ๊ะ แฮ่ก แฮ่ก”

เพราะออกแรงมากไปหน่อยทำให้เลือดสูบฉีดเร็วกว่าปกติ ตัวยาซึ่งออกฤทธิ์เร็วอยู่แล้ว ก็ยิ่งออกผลให้เห็นชัดเร็วขึ้นไปอีก ร่างของมัชชาโชร้อนขึ้น อารมณ์หวามไหวถูกจุดจนปะทุเดือดไปทั่วร่าง จนร่างทั้งร่างของมัชชาโรถึงกับทรุดฮวบลงบนที่นอนนุ่มด้านหลังทันที

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก อ่ะ ออกไปซะ อ่ะ แฮ่ก อะ ออกไป…”

มัชชาโรพยายามตะโกนไล่อีกคนออกไปจากห้อง เขา หากแต่เสียงที่หลุดออกไปนั้น กลับเป็นเสียงที่แหบพร่า และขาดห้วงเนื่องจากแรงอารมณ์ที่เริ่มทวีสูงจากฤทธิ์ยา

“อะ…ออกไป อ๊ะ!!??”

มัชชาโรเบิกตาโพลงเมื่อจู่ๆร่างทั้งร่างก็ถูกผลักให้นอนลงบนที่นอนนุ่ม พร้อมทั้งมีร่างของใครอีกคนทาบทับเข้ามา และเมื่อมองให้ชัดเต็มสองตา มัชชาโรก็ต้องตื่นตระหนกอีกครั้ง เมื่อตระหนักได้ว่า ไอศุพายัฆเองก็โดนยาปลุกเข้าไปเหมือนกัน!!

“อ๊ะ นะ นาย จะทำอะไร อื้ม!!”

มัชชาโรหลับตาปี๋เมื่อสิ่งที่หยุ่นนุ่มและเปียกลื่นลากไล้ไปบนแก้มเขาและกำลังลากไล้ไปถึงซอกคอ!

“อย่านะ อ๊ะ! ไอ ไอศุ อ๊า หยะ หยุด!!”

เหมือนคนตรงหน้าจะไม่ได้ฟังอะไรอีกแล้ว  สองมือแกร่งรีบจัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ของมัชชาโรออก มัชชาโรไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน ได้แต่นอนมองเสื้อผ้าของตนเองถูกถอดออก ทีละชิ้น ทีละชิ้น

“อะ ไอศุพายัฆ มะ ไม่นะ…!!”

“นายเองไม่ใช่เหรอ? อึก…ที่อยากให้เป็นแบบนี้ ฉันกำลัง ตอบสนองนายไงล่ะ”

เสียงแหบพร่าของคนที่ทาบทับอยู่กระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหู แต่แทนที่มัชชาโรจะรู้สึกโกรธแค้น เขากลับรู้สึกเสียวซ่าน อย่างไม่อาจต้านทานไหว ทุกส่วนที่ถูกปลายนิ้วของคนตรงหน้าสัมผัสราวกับจะลุกเป็นไฟ หัวใจของมัชชาโรเต้นกระหน่ำจนแทบจะทะลุอกออกมาเสียให้ได้!

“อ๊า อ๊ะ ไม่นะ หยุด อ๊า….ได้โปรด…”

มัชชาโรร้องวิงวอนอย่างสิ้นหวังเมื่ออาภรณ์ชิ้นสุดท้ายหลุดออกจากร่าง ส่วนสงวนที่เคยถูกปกปิดมิดชิดมาตลอดถูกเผยออกมาให้คนตรงหน้าเห็น และที่หน้าอับอายมากกว่านั้นคือ ส่วนอ่อนไหวของลูกผู้ชายอย่างเขากำลังตั้งชันด้วยแรงปรารถนาที่กำลังกระพือโหมอยู่ในร่าง

ไอศุพายัฆเองก็ไม่สามารถอดทนได้อีกแล้วเช่นกัน เขารู้ดีว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้เห็นคนตรงหน้าเย้ายวนได้ขนาดนั้น แต่ทั้งๆที่รู้ เขาก็ไม่อาจสะกดกลั้นดำกฤษณา ที่ฉุดกระชากอารมณ์เขาอยู่ในตอนนี้ได้เช่นกัน ร่างสูงยกตัวเองขึ้นเพื่อจัดการเปลื้องอาภรณ์ของตนเองออกด้วย เป็นไงเป็นกันสิ วันนี้เขาจะเปิดซิงความเป็นหนุ่มให้ได้!!

เมื่อทั้งสองร่างเปลือยเปล่าก็ไม่มีอะไรมาฉุดรั้งแรงปรารถนาที่มีต่อกันได้อีก ร่างหนาทาบทับลงบดเบียดร่างข้างใต้อย่างหื่นกระหาย ไอศุพายัฆไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า เขาจะมีความปรารถนาในร่างของคนตรงหน้าขนาดนี้ มือหนาเริ่มลูบไล้สำรวจร่างเล็กกว่าอีกครั้ง

“อื้ม อ๊ะ อย่าจับนะ อ๊ะ ไอ้บ้า! อ๊า…”

มัชชาโรร้องห้ามเสียงหลงเมื่อมือของไอศุพายัฆเริ่มลวนลามร่างกายเขามากขึ้น ร่างบางหอบถี่เมื่อยอดออกทั้งสองข้างถูกคลึงเคล้า ตุ่มไตที่ตั้งชันอยู่แล้วนั้น พอถูกถูไถ บดบี้ก็ยิ่งแข็งขืนราวกับจะปริแตก และยิ่งถูกลูบไล้มากเท่าไหร่ ยอดอกสีแดงระเรื่อนี้ก็ราวกับจะสั่นระริกสู้มือเสียทุกครั้งจนไอศุพายัฆทนต่อไปไม่ไหว ต้องลองก้มลงสัมผัสปลายลิ้น เพื่อชิมความหวานของดอกตูมที่ชูช่ออยู่บนอกร่างขาวๆนี่เสียหน่อย

“อย่ะ อ๊า อ๋า ไม่นะ ไม่ อ๊า…ไอศุ พะ พายัฆ มะ ไม่!”

ร้องห้ามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ในเมื่อร่างกายไม่สัมพันธ์กับสมอง เพราะดันตอบสนองทุกสัมผัสที่ร่างแกร่งมอบให้อย่างไร้ยางอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไอศุพายัฆกระดกลิ้นถี่รัวกับยอดอกไวสัมผัสนั่นแล้วด้วย มัชชาโรแทบจะสำลักความหฤหรรษ์ตายเสียให้ได้ตอนนี้เลยจริงๆ

“อื้อ อ๊ะ อ๊า!”

เสียงหวานหวิวที่ครางเล็ดลอดออกจากริมฝีปากสีกุกลาบนั้นยิ่งยั่วยุให้ไอศุพายัฆเร่งโรมรันยอดอกเล็กนี้มากขึ้น ทั้งลิ้มเลีย ทั้งดูดดุนหนักหน่วง เสียงดังจ๊วบจ๊าบ น่าอาย จนมัชชาโรต้องเอื้อมมือขึ้นมาพยายามปิดหูตัวเองไว้

“อ๊า…อ๋า…!!!!”

เพราะถูกรุกเร้าจุดอ่อนไหวมากเกินไป หรือเพราะฤทธิ์ยาที่มากเกินไปก็ไม่ทราบได้ ที่ทำให้มัชชาโรถึงจุดสุดยอดได้โดยที่ไม่ได้แตะต้องของสงวนเลยแม้แต่น้อย

“อ๊ะ อ๊า ฮ้า ฮ้า ฮ้า…พะ พอ อ๊ะ…”

“อะไรกัน มัชชาโร แค่นหน้าอก นายก็ไปซะแล้วอยางนั้นเหรอ อ่อนกว่าฉันที่ยังซิงอีกนะเนี่ย”

“หนวก…หู นะไอ้บ้า…ลามก กะ…แก…ปล่อยฉันเดี๋ยว…นะ!!!”

มัชชาโรพยายามทำเสียงเข้มแก้เขิน เขาอยากหลุดพ้นจากตรงนี้แล้ว เขาอยากอยู่คนเดียว มันน่าอายเกินไป จนทนสู้หน้าคนที่ทาบทับเขาอยู่ไม่ได้อีกแล้ว!

“ออกไป…ให้พ้นนะ!!”

“หึหึ ไม่ยักรู้…หน้าหอบๆของนายนี่…ก็น่ารักดีนะ…”

“ว่าไงนะ!!...อุ๊บ อื้ม!!...”

ยังไม่ทันจะได้โวยวายต่อ มัชชาโรก็ถูกไอศุพายัฆประกบริมฝีปากบดเบียดลงมาอย่างร้อนแรง

“อ่า…อ๊ะ”

ปลายลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้ามารุกไล่ปลายลิ้นของอีกฝ่ายด้วยความสิเน่หา ลิ้นสองลิ้นเกี่ยวพันกันเสียงดังจอกแจกน่าอายดังไปทั่วห้องขังอันแสนหวานนี้ และในขณะที่มัชชาโรเผลอไผลหลงเคลิ้มไปกับรสจูบอยู่นั้น มืออีกข้างของไอศุพายัฆก็เลื่อนลงมาเกาะกุมส่วนกลางลำตัวที่แข็งขืนขึ้นอีกครั้งของมัชชาโรไว้และรูดรั้งแผ่วเบา

“อื้ม! อื้อ อ๊า!!”
มัชชาโรหายใจหอบถี่ ความเสียวกระสันแล่นแปลบปลาบราวกับกระแสไฟฟ้าพันโวลต์ไหลผ่านร่าง เขานึกไม่ถึงเลยว่าตรงส่วนนั้นจะแข็งขืนชูชันได้เร็วขนาดนี้ทั้งๆที่เพิ่งปลดปล่อยออกไปแท้ๆ ส่วนอ่อนไหวถูกรูดรั้งรุนแรงจนในที่สุดต้องรินรดหยาดหยดน้ำหวานออกมาจากส่วนปลายอีกครั้งจนเต็มมือร่างสูง มัชชาโรสะท้านเฮือกด้วยความสุขสมล้นเอ่อ และอ่อนแรงจนแทบจะลืมตาไม่ไหว เขาเสร็จสมไปแล้วถึงสองครั้งใต้ร่างไอศุพายัฆ ชายที่เขาหมายมั่นปั้นมือว่า จะเป็นฝ่ายกด!!

“ไปอีกแล้วเหรอเนี่ย ฮ้า นายจะเสร็จสักกี่ครั้งกันหืมม์?”

เสียงแหบพร่าด้วยแรงอารมณ์เอ่ยถามหยอกเย้า

“หะ หุบปาก…ฮ้า ฮ้า…ไปเล…ย ฮ้า ฮ้า…นะ! อื้ม!!!??”

ยังไม่ทันที่มัชชาโรจะปรับลมหายใจให้เป็นปรกติ ไอศุพายัฆก็เริ่มที่จะรุกเร้าร่างเล็กอีกรอบ นิ้วชุ่มฉ่ำของไอศุพายัฆ เลื่อนลงต่ำ ก่อนจะสัมผัสไปที่บริเวณปากทางด้านหลัง

“อ๊ะ อยะ อย่า!! มะ ไม่เอานะ มะ อ๊ะ ไม่!!!”

มัชชาโรสะดุ้งเฮือกสุดตัวเมื่อปลายนิ้วลื่น ชุ่มชื้นของไอศุพายัฆสอดแทรกเข้ามาในร่างโดยไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า ร่างบางร้องห้ามเป็นพัลวัน แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแทนที่นิ้วที่สอดอยู่ในร่างเขาจะถูกถอนออกไป มันกลับขยับเข้าออกเป็นจังหวะแทน มัชชาโรขนลุกซู่ทันที ความปรารถนาที่มีมากมายอยู่เป็นทุนอยู่แล้วนั้นก็ยิ่งทบเท่าทวีคูณขึ้นไปอีก

“มะ ไม่ อ๊า อ๊ะ!  อ๊ะ!  อื้ม!  อ๊า!!”

“รู้สึกดีใช่มั้ย ร้องดังเชียว?”

“บะ บ้า อ๊างงง!! อะ เอาออกไปนะ โอ้ว! อ๊ะ!!”

มัชชาโรร้องดังขึ้น เมื่อถูกสอดนิ้วเข้ามาในร่างเพิ่ม แถมยังลึกขึ้นอีก การถูกปลุกเร้าช่องทางที่ด้านหลัง ทำให้มัชชาโรจำต้องส่ายสะโพกด้วยความเสียวซ่านอย่างสุดทน ฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดชักนำให้เขาไม่รู้สึกอับอายต่ออะไรอีกแล้ว เสียงหวานร้องครางออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อปลายนิ้วสัมผัสโดนบางจุดในร่างกายเร่าร้อนของตน

“ฉันไม่ไหวแล้วมัชชาโร ขอให้ฉันได้เข้าไปสัมผัสร่างกายนายเถอะนะ”

“โอ้วววว!!!”

มัชชาโรบิดกายเร่า ไอศุพายัฆถอนนิ้วออกจากร่าง ช่องทางน่าอายที่ถูกขยายจนนุ่มแล้วนั้นขมิบถี่ๆอย่างโหยหาทันทีที่สิ่งที่เคยอยู่ในร่างถูกถอดถอน

หากยังไม่ทันไรมัชชาโรก็ต้องผวากายอย่างตื่นตระหนกอีกครั้ง เมื่อจู่ๆขาทั้งสองข้างก็ถูกไอศุพายัฆจับแยกออกกว้างและพับลงจนเกือบถึงอก ช่องทางน่าอายที่ถูนิ้วรุกรานจนแดงก่ำเมื่อครู่ ลอยเด่นขึ้นท้าทายสายตาร่างสูงอย่างน่าไม่อาย

“อะ มะ ไม่นะ ไอศุพายัฆ มะ อ๊ะ มะ…………ไม่…………………………..อ๊า!!!!”

มัชชาโรกรีดร้องลั่นเมื่อช่องทางเร้นลับได้สัมผัสถึงความใหญ่โตที่กำลังฝังเข้ามาในร่าง ความเจ็บปวดสาหัส และความเสียวซ่านอย่างสุดทน แล่นริ้วไปสู่ประสาทสัมผัสโดยตรงทำเอาทั้งร่างกระตุกเกร็งอย่างมิอาจห้าม ช่องทางคับแคบบีบรัดไอศุพายัฆไว้ไม่ยอมปล่อย

“สุดยอด……….มัชชาโรร่างกายนาย……..สุดยอด!!”

ไอศุพายัฆครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ และทั้งที่มัชชาโรควรจะเดือดดาลกับความอัปยศที่ได้รับ เขากลับรู้สึกเสียวซ่านอย่างสุดจะทนแทน ร่างกายเขามันคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ และยังไม่ทันที่มัชชาโรจะคิดอะไรออก ไอศุพายัฆที่ฝังอยู่ในร่างก็ค่อยๆเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ

“อ๊ะ!..........อ๊า!..............อึก!................อ๊ะ!!”

ส่วนที่เสียดสีนั้นให้ความรู้สึกประหลาดแก่มัชชาโรอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทุกครั้งที่กายเนื้อของไอศุพายัฆผลุบเข้าผลุบออกกับช่องทางน่าอายของตนนั้นจะมีเสียงดังจ๊อกแจ๊กน่าอายดังขึ้นด้วย มัชชาโรทั้งอายทั้งเสียวจนทำอะไรไม่ถูก 

“อ๊าววว…………..อ๊ะ…………โอ๊วววว!”

มัชชาโรร้องดังขึ้นเมื่อไอศุพายัฆเร่งจังหวะโรมรัน ร่างสูงกอดขานวลแนบข้างลำตัวและยกเอวขึ้นเพื่อเปลี่ยนมุมกระแทกกระทั้น

“อะ…..ไอ…ไอศุพายัฆ………โอ้วววว!!.........”

“อึก….สุดยอด….มัชชาโร…นาย…ตอดรัด….อึก!”

ไอศุพายัฆทั้งกระทั้นและโยกวนส่วนปลายเข้ากับจุดที่ลึกที่สุดของเรือนกายขาวเนียน ความกระสันระคนเสียวซ่านนำพาสติสัมปชัญญะมัชชาโรหายสิ้น ที่ยังเหลืออยู่ตรงนี้คือทำตามที่หัวใจปรารถนา และตามที่ร่างกายเรียกร้องเท่านั้น!

“อ๊ะ…อ๊ะ ดี…เสือน้อย…ดะ…ดี…อ๊าวววส์”

“ตรงนี้ชอบใช่มั้ย”

ไอศุพายัฆถามมัชชาโรพร้อมเปลี่ยนมุมในการสอดแทรก เขาขยับสะโพกถอยออกมานิดนึง แล้วขยับให้แก่นกายครูดเบียดกับผนังร้อน

“อ๊ะ! ตรงนั้นดี…อะ…เอาอีก อ๊ะๆๆๆๆ”

เมื่อถึงที่สุดแห่งความอดทนสองแขนของมัชชาโรก็กอดรัดร่างของผู้รุกรานไว้แน่น ทั้งเรียวขาขาวก็ตวัดโอบรอบสะโพกแกร่ง

“อ๊ะๆๆๆๆ อ๊างงงง!!! โอ๊ววว ลึก ลึก อ๊าๆๆๆๆ ดี อ๊า!”

ในจังหวะสุดท้ายไอศุพายัฆขยับกายเข้าออกรุนแรงจนมัชชาโรหัวสั่นหัวคลอน นอกจากจะรุนแรงแล้วยังคว้านลึกหมุนวนทั่วทั้งช่องทางแคบร้อนจนมัชชาโรต้องแอ่นร่างรับอย่างเสียวซ่าน

“อ๊า!!!!!”

จุดสุดยอดครั้งที่สามที่มาถึงราวกับสายฟ้าฟาด ร่างทั้งร่างของมัชชาโรเกร็งสะท้านกระตุกเฮือกๆไม่หยุด ตอบรับจุดสุดยอดแบบต่อเนื่อง

“อึก…มัชชาโร ดีมาก!...ฉันจะไป อ๊ะ!!”

แรงตอดรัดมหาศาลทำเอาไอศุพายัฆแทบสำลักความสุขตาย ร่างแกร่งเร่งจังหวะรัวเร็วกระแทกหนักๆในจังหวะสุดท้าย ปลดปล่อยความเร่าร้อนมากมายเข้าไปในช่องทางคับแน่นจนน้ำรักขาวขุ่นเอ่อล้นออกมาถึงด้านนอก

หลังจากเสร็จสมครั้งสุดท้ายมัชชาโรก็ถึงกับหมดสติสลบไศลไปในอ้อมแขนของราชองครักษ์หนุ่ม ทั้งที่ช่องทางรักยังโดนความเป็นชายของไอศุพายัฆแช่คาไว้อยู่

ร่างแกร่งหมดแรงลงไปพับอยู่บนร่างมัชชาโร ในสติสุดท้ายก่อนที่จะหลับไปจำได้ว่าเผลอขโมยจูบแก้มเนียนของคนที่ชิงหลับไปก่อนหน้า โดยที่ไม่รู้ว่าทำลงไปด้วยฤทธิ์ยาหรือว่า “ความรัก?” กันแน่ รู้แต่ว่าหลังจากตื่นมา คงต้องคุยกันยาว……

………………………………………………………………………………………………………


(การกลับมาลงใหม่หลังเล้าล่ม...)
 
เมื่อท่านผู้อ่านร่ำร้องกระจองอแงกันเหลือเกินว่าเมื่อไหร่ ทั่นเสนากะราชองครักษ์จะ....กันซะที!
คนแต่งเลยอดรนทนไม่ได้ จัดไป!!!
 
สะใจพระเดชพระคุณมั้ยก๊าบ!! ฮ่าๆๆๆ
 
ปล.การลง NC ติดกัน 2 ตอนรวดนี่ทำให้คนเขียนอาการไม่ค่อยดี (เพราะเสียเลือดมาก)
ดังนั้นเพื่อเป็นขวัญและกำลังใจ...กดLikeให้ด้วยนะค๊าบบบบ!!! (^o<)//
 
รักนะจุ๊บๆ จ๊วบๆ เฮือก!
THEARBOO

[Poseidon]

 ฮ่าๆๆๆๆ เสียซิงไปแล้ว มัชชาโร
เสือน้อย เยี่ยมมากลูกเอ้ย

[saikalism]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ
แต่นี้ โอ้้้้ๆๆๆๆ ขอจมกองเลือดดีกว่า
ในที่สุดเสนาเราก็เสียเอกราชจนได้
ฮ่าาาๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ^^~

[jing_sng]

ไม่ได้อ่านซะหลายตอน
แหม ใครหลายคนไปไกลแล้วนะเนี้ย
โดยเฉพาะคู่ท่านเสนา

[NOoTuNE]

 


ที่เม้นไปอันก่อนก็ไม่มีอะไรนอกจาก อีโมนี้ เพราะจุดนี้ สำหรับตอนนี้


ได้แต่ 

[rmlab]

แมวน้อยกับพี่เสือ

[warnana001]

น้องเอกของท่านเสนาจอมหื่นโดนช่วงชิงไปซะแล้ว
อ่านตอนนี้แล้วอาการหื่นขึ้นหน้า

[ormn]

:-[กรี้ดดดดดดในที่สุดเสนาก็โดนจนได้อะ

[andear]

โอ้ววววววว ท่านเสนา

[moredee]

 นอกเรื่องก่อน เล้าล่ม เกือบขาดใจตาย
ฉากรักของสองท่าน สมใจเราแล้ว

[[newZy]CASS]

โด๊นนนน ><