หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[♠DekDoy♠]

โดนซะแล้วววววท่านเสนาาาาา

[Mooraf]

โอ้ !!!!  ในที่สุดก็มา 

รอคอยคู่นี้มานาน ฮ่าๆๆ

ในที่สุดท่านเสนาก็ ....... ......  เสร็จเสือน้อย!!! 

ปูพรมนอนรอตอนต่อเลย คิดถึงพระชายา 

 

[zazoi]

เข้ามากด LIKE คร๊าบบบบบบบ   

[koikoi]

เสร็จเสือน้อยจนได้นะท่านเสนา

[gupalz]

ท่านเสนาโดนจัดหนักซะที

[Number1_90]

  ลาตายอย่างสงบ

ท่านเสนา เซ็กซี่ค่อดๆ 

[Loste]

 



และแล้วก็สมความปรารถนาหลังจากเน็ตล่มไปหลายวัน  คิดแล้วก็เศร้า ไม่ได้อ่านฟิคไปหลายวัน

[punchnaja]

สนุกมากค๊า

[Nus@nT@R@]

ท่านเสนาเจอเสือน้อยขย้ำซะแระ

[peerapong]

       เสร็จแล้วเสร็จอีก 

[bangkeaw]

  ในที่สุดก็โดนจนได้นะท่านเสนา
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว 

[yogurtjung]

อ๊ายยย แมวน้อยโนเสือขย่ำไปแย้วว


อ๊ากก เลือดหมดหลอดเลยเจ้าคะ คิคิ

[cinpetals]

ท่านเสนาโดนกดซะแล้วซิ เอิ้กๆๆๆๆๆ

[pare_140]

 

[Whatever it is]

เหอะๆ คนแต่งแต่งไปเช็ดเลือดกำเดาไปปะคะ 5555

[KuMaY]

เลือดกระฉูดเต็มจอ 
ท่านราชองครักษ์ร้อนแรงดีจริงๆ
มัชชาโรให้ทุกข์แก่ท่าน สุขนั้นถึงตัว 

[GAZESL]

สุดยอดดด เอาไลค์ไป  555 สมกับการรอคอย เสือน้อยร้อนแรงจิงๆ

[kimmania]

    ว้าวๆ   

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

555+

สะใจ ท่านเสนาเสียประตูเมืองแล้ว

ก๊ากกกกกกกกก

[thelittlemaster]

NC 

สนุกมาก

รอ มาต่อไวๆ นะคะ

[bun]

ในที่สุดก็ลงเอยกันซะที

[thanza1970]

น่ารักมากๆเลยครับ

[minyoung]

  เลือดโชกเลย ไม่ไหวแล้ว สนุกสุดๆเลย มาต่ออีกนะ อยากรู้ว่าจะคุนอะไรกันต่ออิอิ

[KIMKUNG]

หายยยๆๆ

[maru]

มัชเชโรต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างถึงบอกเรโชไปแบบนั้น และถึงไปอยู่ในฝ่ายของสิชี แล้วอะไรคือเหตุผลกันนะนั่น แล้วไอศุพายัพทำแบบนั้นกับมัชเชโรเนี่ยรู้สึกยังไงกับมัชเชโรกันแน่

[111223]

ท่านเสนาโดนจัดหนักซะแล้ว >.,< ประตูโดนทำลายแล้ว ฮุฮุฮุ

[๐DeAchieS๐]

ทันแล้ววว

สนุกมากๆครับผม

 

[RUMINA]

อ่านทันแล้ว....เลือดกำเดาพุ่ง

[thearboo]

ตอนที่ 25 เมืองขึ้น!



ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ มัชชาโรรู้สึกตัวตื่นขึ้นในห้องขังเดิม

‘ฝันร้าย?’

ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในสมอง เขาจำสิ่งที่เกิดขึ้นในฝันนั้นชัดเจน คงเป็นฝันที่น่ากลัวจริงๆนั่นแหละ เขาถึงจำแม่นได้ขนาดนี้ แต่พอจะขยับตัวความปวดร้าวทรมานก็แล่นขึ้นมาตามข้อกระดูก ซ้ำร้าย ที่ที่เจ็บจี๊ดๆมากที่สุดตอนนี้เลยก็คือ…

‘ปวดก้น!? เฮ้ย! ไม่จริงน่า!!’

สมองที่เหมือนจะยังไม่ตื่นดีอยู่เมื่อสักครู่นั้นเริ่มประเมินผลอย่างรวดเร็ว แต่ที่ไวกว่านั้นคือดวงตา มัชชาโรเบิกตาโพลงขึ้นทันทีที่นึกขึ้นได้ว่า นั่นไม่ใช่ ‘ความฝัน!!’

“ตื่นแล้วเหรอ?”

“….!!!!!!” (เบิ่งตาโพลง ชะงักค้าง แข็งเป็นหิน)

“หลับไปซะนานเลย…เอ่อ…เป็นอะไรมากหรือเปล่า?...ประมาณว่า…เจ็บตรงไหนมั้ย?”

คำถามซึ่งรู้ๆคำตอบกันอยู่หลั่งไหลออกจากปากของไอศุพายัฆไม่หยุด มัชชาโรซึ่งตอนนี้ยังโดนคาถา นะจังงัง อยู่นั้น ก็ดีดตัวกระโจนเข้าใส่ไอศุพายัฆทันทีแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“อ๊ากกกกก! แก๊! ไอ้องครักษ์สังกะโล่ ฉันจะฆ่าแก!!”

“เฮ้ย!! เดี๋ยว!...”

ไม่พูดพร่ำทำเพลง ไม่มีเว้นวรรค และไม่ยอมฟังหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนแล้ว อารมณ์นี้ มัชชาโรกระโดดขึ้นคร่อมไอศุพายัฆไว้หมายจะบีบคอคนตรงหน้าให้ตายคามือ

“…….อึก!!”

และแน่นอนว่าเพราะด้วยร่างกายที่ไม่เป็นอย่างที่ใจคิดเอาเสียเลย เพราะมันระบมไปเสียทุกส่วน แถมยังเชื่องช้าจนแทบจะขาดใจตาย ของมัชชาโรนั้น ไม่มีทางจะทำอันตรายอะไรกับไอศุพายัฆ ราชองครักษ์ผู้มีร่างกายใหญ่โตกำยำตรงหน้าได้อยู่แล้ว
ไอ้ที่จะกระโดดคร่อมบีบคอนั้นตอนนี้จึงเป็นได้แค่ล้มแปะลงบนแผ่นอกกว้างของไอศุพายัฆเท่านั้น

‘อนาถจริงตรู ฮือๆๆๆ’

เมื่อเล็งเห็นแล้วว่าทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว มัชชาโรก็ได้แต่น้ำตาตกใน ผล็อยทับอยู่บนอกขอไอศุพายัฆอยู่อย่างนั้น

“นายเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย?”

“…..แกมันคนลวงโลก!”

“ห๋า?...ลวงโลกอะไร?”

“แกแกล้งทำเป็นแอ๊บแบ๊ว ใสๆ อินโนเซ้นท์…แกแกล้งหลอกคนอื่นว่าแกยังเวอร์จิ้น โคตรซิง ยังไม่เคยโดนใคร…ไอ้คนตอแหล!”

“อะไรของนายเนี่ย ฉันไปหลอกลวงอะไรกัน ก็ฉันยังเวอร์จิ้นจริงๆนี่!...จนถึงเมื่อเช้านี้…” (ปลายประโยคเสียงแผ่วๆ)

“หุบตูดไปเลยไอ้ไส้ติ่งเป็ด!! ต่อให้แกอมทั้งวัดมาพูดฉันก็ไม่เชื่อหรอกเฟร้ยยย!! ไอ้คนหน้าเนื้อใจเสือเชื่อไม่ได้!!”

“แล้วอะไรล่ะ ที่ทำให้นายไม่เชื่อ!? ไหนบอกมาสิ!”

“หนอย!! ก็เมื่อเช้าที่แก…!!!”

“แกอะไร? ฉันทำไม?”

“ก็ ก็ ก็ ก็ ก็แก แก…ทำเป็น!”
(ที่ขีดเส้นใต้ แทบจะเป็นเสียงกระซิบ)

“ห๋า? …อ๋ออออ…อย่างนี้นี่เอง”

“อะไร! อย่างนี้อะไร!? ยังไง!?”

“หึหึ ฉันยังไม่เคยจริงๆ แต่คงเพราะสัญชาตญาณฉันมันเก่งละมั้ง ทำให้การปฏิบัติการครั้งแรกก็ดูเหมือนผู้เชี่ยวชาญเข้าซะแล้ว”

“ไอ้ตับปลาไหล! ไอ้หลงตัวเอง!”

“เอ้า? หรือไม่จริง? หึหึ ยังไงซะเมื่อเช้า ฉันก็ส่งคนบางคนถึงจุดหมายตั้ง 3 ครั้งแน่ะ ดูเอาเองแล้วกันว่า…เก่ง แค่ ไหน”

“ย๊ากกกกก!!! ไอ้@*>?!#&<@#%!!!!!!”

อารมณ์ของมัชชาโรทะลุจุดเดือดเรียบร้อย อะดรีนาลีนหลั่งไหล เรี่ยวแรงมหาศาลผุดออกจากแหล่งไร้ที่มา ร่างบางกระโจนตัวขึ้นกางกรงเล็บหมายตะปบคอคนตรงหน้า และเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ไอศุพายัฆหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด องครักษ์หนุ่มกระโดดลงจากเตียงตั้งการ์ดป้องกันตัวจากเสนาหนุ่มซึ่งตอนนี้สวมวิญญาณสัตว์ป่าไปเสียแล้ว

“ใจเย็นๆก่อนสิมัชชาโร! เรื่องนี้นายเป็นคนเริ่มนะ”

“แต่แกเป็นฝ่ายปู้ยี่ปู้ยำฉันนี่!! อย่าหลบนะ! มาให้ฆ่าซะดีๆ!!”

“ไหนว่ารักฉัน อยากถนอมฉันไง แล้วทำแบบนี้ทำไม?”

“ฉันรัก เพราะฉันจะรุกเฟ้ย!!”

“แต่ฉันรุก เพราะฉันรักนะ!!”

“…!!!!!”

“ฉันเพิ่งเข้าใจ…หัวใจตัวเอง…”

คำสารภาพที่มัชชาโรไม่เคยคิดว่าชั่วชีวิตนี้จะได้ยิน  ทำเอามัชชาโรถึงกับทรุดเลยทีเดียว ร่างเล็กอ่อนปวกเปียกทรุดลงไปนั่นบนที่นอนราวกับหมดเรี่ยวหมดแรง สองตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง สมองไม่ประมวลผล หูดับ มือเกร็ง

“มัชชาโร?...”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ห๋า?”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่…นายรักฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“…..ไม่รู้สิ ฉันบอกไม่ถูก…”

“ฉันรักนายตั้งแต่ที่ได้เจอกันครั้งแรก!!”

“มัชชาโร?”

“ฉันตกหลุมรัก โอรสแห่ง กษัตริย์องค์ก่อนผู้สิ้นบุญสู่สวรรคาลัย โอรสผู้ไร้บรรดาศักดิ์ กลายเป็นแค่ทาสในเรือนเบี้ย น่าสงสาร ฉันตกหลุมรักเด็กผู้ชายผู้มีเส้นผมสีดำดั่งรัตติกาล ดวงตาสีเขียวเทาลึกล้ำ ผู้ซึ่งมีรอยยิ้มที่แสนอ่อนหวาน เด็กชายตัวเล็กๆที่กำพร้าพ่อกำพร้าแม่…ฉันรู้สึกได้ว่าเราคือพวกเดียวกัน ฉันรู้สึกได้ว่าฉันสามารถรักนายได้โดยไม่มีข้อแม้ …ถึงตอนนั้นฉันจะอายุแค่ 9 ขวบ แต่ฉันก็วาดฝันว่าหากโตขึ้นมา ฉันจะดูแลนาย ปกป้อง ทะนุถนอมนาย ให้นายเป็นที่รักของฉันตลอดไป…”

“มัชชาโร…ฉันเองก็…”

“แล้วทำไม จากนั้นอีกไม่กี่ปีนายถึงโตเอาโตเอา ทิ้งห่างฉันแบบไม่เห็นฝุ่น จนกลายเป็นยักษ์แบบนี้ห๊า!? เด็กชายไอศุพายัฆผู้อ่อนแอ อ่อนหวานคนนั้นหายไปไหนแล้วฟร๊ะ!!?”

“……………….”

“แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังอยากดูแลนาย ปกป้องนาย ไม่ว่าเมื่อไหร่ นายก็ยังคงเป็นเสือน้อยผู้น่ารักของฉันเสมอ…แล้วทำไมกัน! ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้เนี่ย!?”

“แล้วนายไม่คิดว่าฉันเองก็อยากดูแลนายบ้างรึไง!?”

“ห๋า!! นายเนี่ยนะอยากดูแลฉัน! เจอหน้าทีไรก็เอาแต่ขนพองขู่แฟ่ดๆเนี่ยน่ะเหรอ!? แถมยังไม่เคยออมมือให้ฉันเวลาประมือเลยด้วย!!”

“ก็นั่นน่ะ นายเป็นคนหาเรื่องก่อนเองนี่ แล้วที่สำคัญ นายไม่เคยจะเข้าหาฉันดีๆเลยสักครั้ง! จ้องแต่จะลวนลามตลอดเลย! แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า!?”

“หลังๆมานี่ นายก็เอาแต่ลวนลามฉันเหมือนกันแหล่ะน่า!!”

“ก็พอได้จูบแล้ว…มันหยุดไม่ได้นี่…แล้วอีกอย่าง…ฉัน…ก็เลียนแบบนายนั่นแหละ”

“…!! ไอ้บ้า!”  \(`o´)/

“มัชชาโร…ให้ฉัน…เป็นคนดูแลนายแทน ไม่ได้เหรอ?”

“………………….”

มัชชาโรซึ่งตอนนี้ได้แต่ก้มงุดๆ ซ่อนหน้าเห่อแดงของตัวเองไว้นั้น ไม่ได้ทันสังเกตเลยว่า ไอศุพายัฆกำลังสืบเท้าเขาใกล้เขาอย่างเงียบเชียบ กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ตอนที่โดนอีกฝ่ายสวมกอดเข้าเสียแล้ว

“นะ…มัชชาโร ให้ฉันดูแลนาย นายมาอยู่กับฉันเถอะ อย่ากลับไปที่วังฆรณีอีกเลย…นะ”

“……….ฉันไปกับนายไม่ได้หรอก เสือน้อย…”

“ทำไม?”

“นายแต่งเข้าวังฉันดีกว่า ตำแหน่งฉันสูงกว่านาย เงินเดือนดีกว่า ดูแลนายได้ดีกว่า มาเป็นแม่ศรีเรือนให้ฉันเหอะนะ”

“จะบ้าเหรอ! ฉันเป็นราชองครักษ์ขององค์รัชทายาท จะไปอยู่กับฝ่ายศัตรูได้ยังไง!”

“ฉันก็เป็นที่ปรึกษาของพระนางสิขี จะไปอยู่กับองค์รัชทายาทได้ยังไง?”

“แต่พระนางสิขีเป็นคนชั่วร้าย!?”

“แต่ฉันเลือกแล้ว!”

“มัชชาโร!”

“และในเมื่อเราได้เสียกันถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงฉันก็จะหาทางพานายไปอยู่กับฉันให้ได้ ไอศุพายัฆ!”

“………………………”

“สบายใจได้เสือน้อย ฉันจะตบแต่งเลี้ยงดูนายให้สมฐานะเลยทีเดียว”

“……………ก็ดี!”

“ดีใช่มั้ยล่ะ!”

“ในเมื่อนายตกเป็นของฉันแล้ว…มัชชาโรฉันจะพานายลี้ภัยออกจากวังนี้ไปกับเราด้วย!!”

“ห๋า!!??”

“ต่อให้นายพยายามจะขัดขืน ฉันก็จะล่ามนายไว้! หรือต่อให้นายคิดจะหนี ฉันก็จะขังนายไว้ ให้ไม่สามารถกลับไปที่วังฆรณีนั่นได้อีก!!”

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”

……………………………………………………………………………………………………………………….

เอาล่ะ...แต่งไปแต่งมาไอ้คู่รองนี่กำลังจะออกแนวจำเลยรักเข้าไปทุกทีแล้วเว้ยเฮ้ย!!
 
ฮ่าๆๆๆ เอิ๊กๆ

ขอบคุณที่ติดตามนะค๊าบบบบ
จุ๊บๆๆๆๆ
 
THEARBOO

[maru]

มัชชาโรจะอะไรกับสิขีนักหนานะนั่น มีเหตุผลอะไรหรือเปล่า ไอศุพายัพเอาแต่ใจเหมือนกันนะเนี่ย