หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[cher7343]

ไม่น๊าาาาาาาาาา 

ไม่เอาสงคราม
โถ๋ๆ เวลา24 ชม.ที่จะได้อยู่ด้วยกันมันน้อยยิ่งนัก

[Ali$a฿eth]

มัชชาโร้ ว วว ว วว   มีเวลาอยู่ด้วยกันนิสสเดียวเอง 

[ormn]

:monkeysad:สงสารมัชชาโรอะ


รออออออออออออออจ้า

[maru]

ทำไมมัชชาโรต้องกลับไปให้ได้ แล้วทำไมถึงต้องไม่ให้บอกไอศุพายัพด้วย ไอศุพายัพจะไม่พอใจมัชชาโรหรือเปล่า

[hewlett]

มัชชาโรเป็นลูกของราชินีสิขีหรือไงนะ ถึงทิ้งมาอยู่กับเสือน้อยไม่ได้น่ะ
รักกันแล้วต้องพรากกัน น่าสงสารน่ะ

[nemesis]

ง่าจะเกิดไรขึ้นหว่า!!

[minyoung]

อั้ยย่ะ มาม่าพิเษใส่ไข่แน่เลย มาตออีกนะ แต่โสฬสนี่เอ๋อแดกไปเลย ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕

[Der Adler]

ดร้าม่ามาเเว้ววววววววว

[moredee]

ไม่คุ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
คืนสุดท้ายนะตัว

[thearboo]

ตอนที่ 29 รักขติ 2



และแล้วก็ถึงราตรีแห่งพิธีกรรมอันศักดิสิทธิ์ พิธีแห่ง "รักขติ" มัชชาโรเสนาหนุ่มเตรียมการในงานพิธีจนพร้อมสรรพ รอเพียงฤกษ์ยามที่เหมาะสมเท่านั้น  ห้องที่ใช้จัดงานพิธีอยู่ชั้นบนสุดของวิหาร  หลังคาเป็นกระจกใสให้แสงจันทร์ได้สาดส่องลงมา ปรัมพิธีมีแสงเทียนวูบไหว  สะท้อนใบหน้าเรียบนิ่งของมัชชาโร  ดวงตาที่สะท้องอยู่กับแสงเทียนว่างเปล่า  ไม่ทุกข์ ไม่ยินดี  ว่างเปล่า จนน่าใจหาย



"ท่านเสนา...ผมมาแล้ว"



เมื่อใกล้ถึงเวลา เรโชก็มาถึงปรัมพิธี พร้อมกับโสฬสติยาที่ตามมาดูแลด้วย
มัชชาโรปรายตามองเพียงเล็กน้อย แล้วหันกลับมาเพ่งสมาธิที่ปรัมพิธีต่อ



"ขึ้นไปนอนบนแท่นหินนั่นได้เลย องค์พระชายา"



หลังเพ่งสมาธิอยู่เพียงครู่ มัชชาโรก็สั่งให้เรโชขึ้นไปนอนบนแท่นหินที่ตั้งอยู่กลางห้องโถง ตรงกับที่ที่แสงจันทร์ส่องลงมากระทบพอดิบพอดี พระชายาหนุ่มขึ้นเตียงไปโดยไม่อิดออด  มัชชาโรป่นดินสอพองผสมน้ำเป็นแป้งขาวใส่ถ้วยใบเล็ก ปากร่ายคาถาที่เรโชฟังไม่ออก และในขณะที่จะจรดแต้มดินสอพองร่ายอาคมลงบนหน้าผากมนนั้น เรโชก็ขัดขึ้นเสียก่อน



"ท่านคิดดีแล้วจริงๆเหรอท่านเสนา?"


"ยังจะมาถามอะไรเอาตอนป่านนี้กัน พระชายา สิ่งที่กำลังจะทำนั้นก็เกิดประโยชน์แก่ตัวท่านเอง ใยท่านยังลังเล?"


"แต่หากต้องแลกด้วยกึ่งหนึ่งของดวงจิตท่าน ซึ่งอาจทำให้ท่านอ่อนแอลง  ผม...ไม่อยากให้เป็น...แบบนั้น"


"จะห่วงใยไปทำไมกัน ฉันคนนี้ก็เป็นแค่ศัตรู"



มัชชาโรพูดพร้อมเหยียดยิ้มเยาะเล็กน้อยให้กับความไร้เดียงสาและใจอ่อนเกินไปขอใพระชายาเรโช จากนั้นก็ร่ายมนต์ลงในแป้งดินสอพองออีกครั้ง โดยไม่ใส่ใจใยดีในแววตาเป็นกังวลของอีกฝ่ายอีก  ร่ายคาถาเสร็จกำลังจะจรดแป้งลงไปอีกรอบ คราวนี้ก็โดนเรโชคว้าข้อมือยั้งเอาไว้อีก



"ฮึ่ย!! อะไรของท่านเนี่ย องค์พระชายา!? ท่านทำฉันเสียเวลามากแล้วนะ!! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้เลย!!"


"ไม่ปล่อย ผมไม่อยากได้สิ่งปกป้องที่มาจากเลือดเนื้อของคนอื่นหรอก!! ไม่เอาเด็ดขาด!!"


"อย่าดื้อ พระชายา ฉันไม่ว่างเล่นด้วยหรอกนะ!!"


"ไม่ได้ดื้อ แค่ไม่เอา!!"


"เฮ้อ...พระชายา มีสิ่งที่ท่านควรตระหนักไว้ให้มั่น นั่นคือ ศัตรูคือศัตรู หากมัวแต่เห็นใจ มีดได้จ่อคอหอยท่านโดยไม่ทันได้ตั้งตัวแน่ๆ"


"ศัตรูคือศัตรู...แต่ท่านไม่ใช่...ท่านคือมิตร"


"ฉัน...ไม่ใช่..."



เสนาหนุ่มจะปฏิเสธออกไปก็ต้องชะงักเพราะสายตาจริงจังแน่วแน่คู่นั้นที่จ้องมองเขาอย่างไม่วางตา มัชชาโรตื้อในอก เมื่อเห็นว่าองค์พระชายาให้ความเชื่อมั่นตัวเขาเหลือเกิน  สายตาที่จ้องมองเขาอยู่นั้นทั้งแน่วแน่แต่ไร้เดียงสา  ไม่แปลกเลยที่ไม่ว่าใครก็อยากปกป้ององค์พระชายา เพราะตัวเขาเองก็คงเป็นอย่างนั้นเช่นกัน มัชชาโรคลายอาการขัดขืนที่มือตน ปล่อยให้เรโชจับเอาไว้นิ่งๆ อีกมือบรรจงวางถ้วยดินสอพองลงบนแท่นหินแผ่วเบา ประสานสายตานิ่งกับแววตาดื้อดึงนั้น พลางยื่นหน้าเข้าใกล้และประทับริมฝีปากแผ่วผิวที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน



"อ๊ะ?" (เสียงเรโช)


"เฮ้ย!!" (เสียงโสฬส ที่ยืนสังเกตุการณ์อยู่ข้างๆ)



อาศัยจังหวะที่เรโชกำลังตกตะลึง กดร่างบางลงลนแท่นหิน และป้ายแป้งอาคมลงบนหน้าผากเรโชได้เป็นผลสำเร็จ แม้ไม่ยอมรับแต่เรโชก็เข้าสู่ภวังค์หลับใหลในที่สุด



"เอาความไร้เดียงสามาสู้ความเจ้าเล่ห์ยังไงก็ไม่ชนะหรอกนะ เด็กน้อย"



มัชชาโรยิ้มให้ร่างที่หลับใหลไปแล้วอย่างเอ็นดู  ถึงจะแอบหมั่นใส้เล็กๆกับความไม่รู้เหนือรู้ใต้ของเจ้าตัว แต่ก็ไม่เคยนึกเดียจฉันท์กับความซื่อปนเซ่อ ที่คลับคล้ายใครบางคนที่ใจเขาทั้งรักและห่วงหา


เสนาหนุ่มตั้งสมาธิมั่น เริ่มร่ายมนต์แห่งพิธีกรรมอันยิ่งใหญ่ ลูกไฟจากอกเจิดจ้า  ถักทอเส้นใยสีรุ้งเลื่อมพรายลงสู่ร่างขององค์พระชายาเรโช
.
.
.
 “รักขตินี้จะคอยคุ้มครองท่านตลอดไป องค์พระชายา”
.
.
“ลาก่อน”
.
.
.
.
.
แสงตะวันสีส้มอ่อนเริ่มฉายสู่ปลาฟ้าด้านบูรพาทิศ ค่อยขยับกลืนกินสีม่วงล้ำของยามราตรี ที่กำลังจะผ่านพ้นไปอีกราตรีที่ยาวนาน เรโชรู้สึกตัวลืมตาขึ้นในห้องนอนอบอุ่นของตน ชายาหนุ่มน้อยขยี้ตางัวเงียยังมึนๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น สงสัยอยู่กับตัวเองว่าอาจฝันไป



"นี่เรากลับมาห้องได้ยังไงหว่า?"



จำได้ว่าเมื่อคืนเขาหลับไปบนแท่นหินหน้าปรัมพิธี  แล้วตอนนี้ดันกลับมานอนเรียบร้อยอยู่ในห้อง แถมความรู้สึกว่าเนื้อตัวที่เคยหนักอึ้ง ตั้งแต่โดนภูติเงาเข้าสิงนั้น ก็กลับรู้สึกโล่ง เบาสบาย และรู้สึกปลอดภัย "รักขติ" เขาคงโดนเสนามัชชาโรลงรักขติให้เรียบร้อยแล้วสินะ คิดขึ้นได้ก็ฉุนกึก ทั้งๆที่เขาไม่ได้สมยอมแท้ๆ ร่างกายขยับก่อนสมองจะสั่ง เรโชวิ่งห้อออกไปข้างนอกห้องนอนทันที หวังจะไปหาเสนามัชชาโรมาเคลียร์เรื่องเมื่อคืนให้รู้เรื่อง



"จะไปไหน เรโช?"



กำลังจะพ้นธรณีประตู ก็โดนโสฬสเข้ามาขวางไว้เสียก่อน



"ก็จะไปหาท่านเสนาน่ะสิ!!"


"ไปหาทำไม?"


"จะคุยให้รู้เรื่อง เที่ยวมาลงรักขติกับร่างกายของคนอื่นตามใจชอบแบบนี้ผมยอมไม่ได้หรอก!!"


"มัชชาโรน่ะ เขาทำเพื่อนายนะ เพื่อลูกของเราด้วย"


"ไม่ได้ต้องการสักหน่อย ลูกของผมผมดูแลเองได้!"


"ตั้งแต่ตั้งท้องเนี่ย...นายขี้โมโหขึ้นนะ"


"อย่ามาตลกนะรัชทายาท!! ผมไม่ยอมให้ท่านเสนาต้องเหลือดวงจิตเพียงครึ่งเดียว เพียงเพราะว่ามาปกป้องผมหรอกนะ!!"


"ทำไมล่ะ?"


"ก็...ท่านเสนา อาจจะไม่สบาย..."


"หึ หึ...ที่แท้ก็แค่เป็นห่วงนี่เอง"


"ก็ห่วงน่ะสิ!! เขาเป็นเพื่อนผมนะ!!"


"เพื่อน?...เอาเถอะเรโช วางใจได้ หมอนั่นตายยากจะตาย ใครก็ฆ่าไม่ได้หรอก...โอ๊ย!! อย่าหยิกสิ"



โสฬสยังพูดไม่ทันจบก็โดนเรโชหยิกหนักๆเข้าที่ท้อง จนเจ้าตัวถึงกับสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว



"ถ้าคราวหน้าท่านพูดไม่เข้าหูผมอีกล่ะก็...ผมจะหยิกท้องท่านให้เป็นรูเลยทีเดียว"


"จ้า จ้า ไม่ว่าแล้ว ไม่ว่าแล้ว ดุจริงเชียว"


"ถอยไปได้แล้ว ผมจะไปหาท่านเสนา"


"เขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วล่ะ อย่าไปหาเลย"


"ไม่อยู่ที่นี่? หมายความว่ายังไง?"



โสฬสสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะบอกสิ่งที่คิดว่าเรโชคงตกใจไม่น้อยแก่เจ้าตัว



"ตั้งใจฟังดีๆนะ ชายาพี่"


"อะไร?"


"เสนาธิการมัชชาโร...กลับวังฆรณีไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"


"ว่ายังไงนะ!!(ขอรับ!!)"



โสฬสอึ้งไม่น้อยที่คำถามไม่ได้มาจากแค่เรโชคนเดียว แต่ยังมีอีกเสียงหนึ่งที่ด้านหลังเขาด้วย...


"อา...กลับมาแล้วเหรอ ไอศุพายัฆ"

...


ต๊ายยยย!! อิคนเขียนตัดจบแบบดื้อๆอีกแว้ว...(โดนโบก)
.
.
.
น่าสงสารองครักษ์คนซื่อของเราแท้น่อ...   
 

[sukaz]

ตัดฉับเลยอ๊าาาาาาาา 

[Rafael]

ง่า
น่าสงสารเสือน้อยอะ

[aoihimeko]

สงครามมิใช่ทางแห่งการแก้ปัญหาหากแต่คือทางของการสูญเสียและย่อยยับ  ใครกันหนอที่จะหยุดชะตากรรมอันน่าเศร้านี้ได้   (ลิเกมาก) คิดถึงเรโช

[nemesis]

ง่าสเสือน้อยยยยย

[ฤดูใบไม้หลากสี]

คนเขียนมักจะทำให้คนอ่าน ค้างฉึบทุกตอน 
จะรอๆๆๆ รอวันที่คนเขียนมากต่อ คิคิ

แต่องค์รัชทายาท แลเหมือนจะเกรงพระชายานะ 

สู้ๆ คนเขียน รออยู่ทุกวันเลย 

[NOoTuNE]

สงสารทั้ง มัชชาโร ทั้ง เสือน้อยเลย 

[sz4music]

ง่าาาาาา ไม่อยากให้ดราม่าเรยยยย 

[hewlett]

ใจร้ายน่ะ ตัดตอนนี้เร็วเกินไปแล้ว
อย่างนี้เสือน้อยจะทำอะไรได้ล่ะนี่
นั่นก็คนรัก นั่นก็เจ้านาย

[KuMaY]

ตัดฉับ
น่าสงสารท่านราชองค์รักษ์ โดนทิ้งซะแระ

[koikoi]

เศร้าจังมันต้องมีทางออกซักทาง

[JadeButterflyεїз]

ทำร้ายไอศุพายัฆแบบนี้ได้ยังไง T^T

[ormn]

:m15:สงสารเสือน้อยกับมัชชาโรอะ

[zazoi]

สงสารเสือน้อยและมัชชาโรจัง อยากรู้ว่าทำไมต้องกลับไปเนี่ย มันสำคัญกว่าเสือน้อยอีกหรือเนี่ย ฮือๆๆๆ

ปล. ตอนนี้เซ็งโสฬสอ่ะ รู้อยู่ว่ามัชชาโรจะต้องกลับไป ยังช้เสือน้อยไปทำงานอีก ให้คนอื่นไปไม่ได้หรือไงเนี่ย เชอะ

[ลู่เคอOlive♥]

  สงสารเสือน้อย เศร้าใจ

[Poseidon]

น่าสงสารไอศุอ่ะ เพิ่งปล้ำแค่สองครั้งเอง เสนา กลับม๊าาาา  ให้ไอศุปล้ำไปตลอดชีวิตเดี๋ยวนี้

[punchnaja]

ค้างง่ะ

[fay 13]

 

[yuyie]

ทำงี้ได้ไงอ่ะ 

[minyoung]

น่ากลัว และดราม่า สงสารแต่ท่านไอที่ต้องมาโศกเศร้า แต่เดี๋ยวก็กลับมารักกันค่ะ อย่าห่วง






มาต่ออีกเร็ว ๆ นะ กลับมาครั้ง เซอร์ไพร์เยอะจริง

[jing_sng]

ไม่อ่านซะนาน ยังสนุกเหมือนเดิม
แต่มีปัญหากับชื่อตัวละคร อ่านย๊ากยาก