หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[why yyy]

เสือน้อยทำใจเหอะ

[greensoda]

โสฬสนี่กลัวเมียจริงๆๆ
เรโชดุขึ้นมากกตั้งแต่ท้องง

สงสารเสือน้อยจริงๆๆ 
มัชชาโรไม่น่าตัดสินใจอย่างนั้นเลยย 

[yogurtjung]

อ๊ากกกก ไม่ยอมงี้เสือน้อยเหงาแย่เลย

เอาแมวน้อยคืนมาน้าาาา

เรโซซนเป็นลิงจริงๆระวังลูกในท้องบ้างวิ่งพรวดเชียว -0-

รอตอนต่อไปนะคะ ^^

[penda]

ตัดจบแบบค้างคา ไม่ว่า... ถ้า...มาต่อให้ไวๆนะจ๊ะ
ฮิ้ววววว หวังว่าตอนจบท่านเสนาเค้าจะไม่เป็นอะไรนะ
อยากจะให้ได้รักกันสมหวังทั้งสองคู่ นะๆ
 

[maru]

โสฬสเหมือนคนเห็นแก่ตัวยังไงก็ไม่รู้ อยากจะปกป้องเรโชโดยลืิมสนใจความรู้สึกของไอศุพายัพไปหรือเปล่า รู้ทั้งรู้ว่ามัชเชโรสำคัญกับไอศุพายัพแท้ ๆ มัชเชโรคิดอะไรอยู่ ทำไมต้องไป มีอะไรกันแน่

[Nus@nT@R@]

อ๊ากกกกกก ตัดฉับ
สงสารเสือน้อยอ่า

[jonathan2624]

ค้างงงงง...งอลไร้เตอร์ แงๆๆๆๆ

[uaeb]

 

[thearboo]

ตอนที่ 30 ผู้มาเยือนจากเสมัญ

       

        เหม่อมองฟ้าพาจิตคิดถึงเจ้า
เมื่อครั้งเราเคยชื่นชู้เป็นคู่หมาย
ใยเจ้าแกล้งหนีพรากจากลาไกล
ไม่ห่วงใจพี่บ้างหรือไรกัน
        ลมพัดผ่านเหมือนผินกลิ่นกายเจ้า
เคยคลึงเคล้าแนบเคียงหรือเพียงฝัน
ผิวขาวผ่องนวลละม้ายคล้ายแสงจันทร์
ดวงพักตร์นั้นยังตรึงตาหารู้คลาย
        จากนี้ไปเมื่อไหร่หนอจะพบหน้า
คนที่พาดวงจิตพี่สลาย
คนหักหาญน้ำใจอย่างหน้าตาย
คนทำร้ายให้พี่นี้แทบสิ้นลม
     หากเทวัญชั้นฟ้าท่านปราณี
ขอรักพี่ครานี้ประสงค์สม
จะรักเจ้าห่วงเจ้าจนสิ้นลม
จะชื่นชมเจ้าสู่ขวัญจนวันตาย…

.
.
.
.

“ทำไมถึงใจร้ายกับฉันนักนะมัชชาโร ไม่รักกันบ้างหรืออย่างไร หนีไปไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ไม่สงสารใจฉันบ้างเลยหรือ ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหน มัชชาโร…นายมัน ใจร้ายเหลือเกิน”



ราชองครักษ์หนุ่ม นั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามเย็นอย่างปวดร้าว เมื่อเช้าเขากลับจากเมืองเสมัญหลังจากเดินทางออกไปตามหาบุรุษผู้เคยตั้งครรภ์ได้ตามข่าวที่ได้รับแจ้งจากองค์รัชทายาท เอะใจอยู่แล้วตั้งแต่อีกฝ่ายสมยอมเข้ามาในอ้อมกอดโดยไม่ขัดขืนเหมือนทุกครั้ง ยิ่งแปลกใจหนักโดยเฉพาะก่อนเขาจะออกเดินทางเจ้าแมวน้อยก็เข้ามาซุกไซร์ เข้ามากอด เข้ามาอ้อน ขอให้เดินทางดีๆ และที่แปลกกว่านั้นคือ เจ้าแมวน้อยบอกก่อนลา ว่า"รัก" ว่า"อย่าลืมกัน" เล่นเอาฉงนแต่ด้วยความที่ดีใจมากกว่าที่คนในอ้อมกอดสุดท้ายก็ใจตรงกัน จึงไม่ได้สนใจว่าแปลก ไม่ได้สนใจว่านั้นคือคำบอกลาจากแมวน้อยมัชชาโร คิดแล้วแค้นใจตัวเองหนัก ที่เป็นคนไม่มีสังหรณ์หรือซิกเซ้นส์เอาเสียเลย  เพราะถ้าเขามีสักนิด หรือเอะใจสักนิด เขาคงไม่รีบเดินทางออกไปยังเมืองเสมัญ หรืออาจพาตัวติดไปด้วยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหนีหายไปไหนอีก ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าแก้วตาดวงใจของเขาเป็นคนที่มีความภักดีกับนายเหนือของตัวเองอย่างเหลือล้น  เขาก็ยังชะล่าใจปล่อยให้คนรักอยู่โดยลำพัง เปิดทางให้หลบหนีได้ง่าย ยิ่งคิดยิ่งแค้นตัวเองหนัก หนักจนน้ำตาซึมเลยทีเดียว  ไอศุพายัฆยังคงนั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดคล้ำขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่มีเรี่ยวแรงจะทำการอันใด จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าวันนี้ได้ทานข้าวไปแล้วหรือยัง 


และที่มุมหนึ่งของตำหนักราชองครักษ์ก็มีอีกคนหนึ่งซึ่งคอยเฝ้าสังเกตุอาการของไอศุพายัฆอยู่เงียบๆ  เรโชจำได้ติดตาว่าเมื่อเช้าราชองครักษ์หนุ่มทุรนทุรายแค่ไหนเมื่อรู้ว่าเสนามัชชาโรหนีกลับวังฆรณีไปแล้ว ชายหนุ่มแทบคลุ้มคลั่งบอกจะออกตามไปทันที หากแต่โดนโสฬสห้ามไว้ด้วยถ้อยคำบางอย่างที่เรโชเองก็ไม่สามารถจับใจความได้ น่าแปลกใจนักที่แค่เพียงดสฬสกระซิบแผ่วเบาเท่านั้น ไอศุพายัฆก็สงบลงอย่างน่าใจหาย  แล้วก็กลับมานั่งเซื่องซึมอยู่อย่างที่เห็นนี้ เวลานี้เรโชได้แต่สงสารไอศุพายัฆจับใจ แลพาลโกรธเคืองโสฬสสุดใจเช่นกันที่ไม่ยอมรั้งมัชชาโรไว้  งานนี้หากเขาเคลียร์กับโสฬสไม่รู้เรื่องเขาจะเคืองอีกฝ่ายยันลูกบวช? เลยทีเดียว



"ทำไมทำหน้าตูมแบบนั้นเล่า ชายาพี่?"


".............ฮึ!!"


"หันมาคุยกับพี่ดีๆก่อนดีมั้ย โกรธพี่เรื่องอะไร หืม?"


"รู้อยู่ผมโกรธเรื่องอะไร ยังจะมาตีหน้าซื่ออีกนะ!!"


"เรื่องมัชชาโรน่ะเหรอ? พี่บอกแล้วไงว่ามันจำเป็น"


"รู้แล้วว่าจำเป็น แต่จำเป็นเรื่องอะไรล่ะ ที่จำเป็นขนาดทำให้ท่านเสนาต้องกลับ จำเป็นขนาดที่ท่านจะบอกผมไม่ได้!!?"


"พี่บอกได้แค่มันสำคัญต่อชีวิตของชายาและลูกของพี่ ถึงจะดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่บางทีมันก็ต้องมีการสละบางสิ่ง เพื่อปกป้องบางสิ่งเหมือนกันนะ"


"หมายถึงเพราะผม!?  เพราะผม ท่านเสนาเลยต้องกลับไป!! อ๊ะ!?"



ในจังหวะที่เรโชลุกพรวดขึ้นเพราะความโมโห จู่ๆก็ปวดเสียดตรงท้องน้อยอย่างกะทันหัน เรโชรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังขยับอยู่ในท้องของตน



"เหวอออออ!!!?"


"เป็นอะไรไป เรโช!? นายปวดท้องเหรอ!?"


"ไม่ต้องมายุ่ง!!"



เรโชปัดมือโสฬสออกทันทีที่ชายหนุ่มเข้ามาประคองตัวไว้ ถึงจะยังปวดจี๊ดๆในท้องไม่หาย แต่เขาจะไม่หยุดสอบปากคำสวามีใจร้ายเด็ดขาด ไม่ว่ายังไงเขาจะต้องง้างปากโสฬสให้คายความจริงออกมาให้ได้



"อย่าทำอย่างนี้สิ ชายาพี่ ยิ่งนายโมโห ยิ่งไม่ดีต่อเด็กในท้องนะ"


"เรื่องของผม!!"


"เรื่องของนายที่ไหนกันเรโช! นี่ลูกเรานะ!"



โสฬสเริ่มมีน้ำโหเล็กๆเช่นกันที่ชายาไม่ยอมฟังที่ตนบอก เขารู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะส่งผลแบบนี้  รู้ตั้งแต่ต้น ทั้งๆที่ก็ทำใจไว้อยู่แล้ว แต่พอถึงเวลาเข้าจริงๆ กลับรับมือยากกว่าที่คิด



"อย่ามาทำเป็นโมโหใส่ผมนะ ผมไม่กลัวหรอก!!"


"เรโช พี่ไม่ได้โมโหนาย พี่แค่โมโหตัวเองที่ทำให้นายโกรธต่างหาก"


"ชิ...ปากดี ถ้าไม่อยากให้ผมโกรธ ท่านก็ตอบคำถามผมมาดีๆดีกว่านะ"


"ดื้อจังเลยนะ ชายาของพี่เนี่ย"


"ไม่ได้ดื้อนะ แค่มีจุดยืนเฉยๆ  อย่าได้มากความบอกเหตุผลมาซะว่าทำไมท่านถึงไม่ห้ามท่านเสนาไม่ให้กลับวังฆรณี?"


"จับคนของเขามา ไม่ช้าเร็วเขาก็ต้องมาตาม"


"แล้วยังไง?"


"วิหารมิคาทนนี้ถึงจะอยู่ไกลอำนาจของพระนางสิขี หรือต่อให้มีเวทย์อาคมของฉันคุ้มครองอยู่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย 100% หรอกนะ"


"ยัยป้านั่น ร้ายขนาดนั้นเชียวรึ?"


"ใครจะรู้...ที่สำคัญจะวางใจในตัวเสนามัชชาโรได้อย่างไรกัน ยิ่งนายกำลังท้องกำลังใส้ อยู่ห่างไว้เป็นดี"


"ท่านเสนาไม่มีทางทำร้ายผม..."


"ใช่...แต่จะแน่ใจได้ยังไง ว่าในตัวมัชชาโร จะไม่มีภูติเงาของพระนางสิขีสิงสู่อยู่เพื่อเป็นไส้ศึกคอยสอดแนม กันไว้ย่อมดีกว่าแก้ จริงมั้ย"


"นี่ท่าน...ท่านผลักไสท่านเสนา เพียงเพราะคิดเอาเองว่า อาจมีภูติเงาสิงตัวท่านเสนาอยู่แค่นั้นเองเหรอเนี่ย!!"


"พี่เปล่านะ เรโช เจ้าตัวเขาเสนอมาเองต่างหาก"


"แล้วทำไมท่าน!...ฮึ่ย..อย่างน้อยก็บอกท่านราชองครักษ์..."


"ไม่ได้!!"


"ทำไม!?"


"ขอโทษนะเรโช เหตุผลนี้พี่บอกเรโชไม่ได้ มันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างมัชชาโรกับไอศุพายัฆ เอาไว้วันที่เราได้เจอกับมัชชาโรอีกครั้ง วันนั้นเรโชจะได้รู้ทั้งหมดเอง"


"แล้วมัน...เมื่อไหร่ล่ะ?"


"ไม่นานนี้แหละ"
.
.
.
.
.

เวลาล่วงเลยมาจนครบหนึ่งสัปดาห์หลังจากการเริ่มตั้งครรภ์แค่เป็นครรภ์บุรุษก็จะแย่พอแล้ว เด็กในครรภ์ของเรโชยังจะอุตส่าห์โตเร็วอีก เพราะเพียงแค่ 1 สัปดาห์เท่านั้นท้องเรโชก็ตุ่ยออกมาเสียแล้ว



"โอยยยย...หนักพุง...นี่ท้อง หรือว่าอ้วนธรรมชาติวะเรา?..."



ด้วยความที่ท้องโตเร็วเกินไป ทำให้เรโชคลุมเครือเล็กน้อย เพราะช่วงนี้ที่เขาตั้งครรภ์อยู่นั้นเรโชกินได้ไม่หยุดเลย แถมกินทุกอย่างที่กินได้ด้วย โดยปกตินิสัยก็ช่างกินอยู่แล้ว พอท้องเลยไปกันใหญ่ กินเยอะขนาดที่ว่าพ่อครัวต้องตุนอาหารเอาไว้ตลอด 24 ชั่วโมงเลยทีเดียว เพราะช่วงนี้ชายาหนุ่มนั้น นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกิน กันเลยทีเดียว


แต่ที่สร้างความลำบากใจให้โสฬสไม่น้อยก็คงเป็นที่ไม่ว่าเรโชจะกินมากมายเท่าไหร่ จะสวาปามราวกับพายุแค่ไหน เรโชกลับผอมลงทุกวัน หน้าตาซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด  จนโสฬสอดห่วงไม่ได้ และในขณะที่กำลังกังวลอยู่นั้นข่าวดีก็มาถึงพอดี



"คณะผู้มาเยือนแห่งเมืองเสมัญมาถึงแล้วววววว"



เสียงทหารยามเฝ้าประตูร้องบอกเป็นทอดๆ โสฬสเด้งตังจากเก้าอี้ในห้องทรงอักษรทันที เร่งฝีเท้าออกรับรองแขกผู้ที่เขานับวันคอยอย่างยินดี
ระหว่างที่โสฬสศึกษาหาความรู้เรื่องการตั้งครรภ์ในเพศชายอยู่นั้น พลันไปเจอบทความในนิยายปรัมปราเรื่องหนึ่งที่กล่าวไง้ว่า ชนชาวเสมัญมีบุรุษตั้งครรภ์ได้ เขาไม่รอช้ารีบแจ้งให้ไอศุพายัฆเดินทางทันที หลังจากไอศุพายัฆกลับมาพร้อมข่าวที่ว่า พบชายซึ่งเคยท้องได้แล้ว และจะตามมาที่วิหารมิคาทนภายใน4ราตรี คือวันนี้โสฬสจดจ่อรอคอยแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ อยากรู้เหลือเกินว่าเรโชจะเป็นอย่างไรบ้าง ลูกของเขาเล่าจะเป็นอย่างไรบ้าง



"ถวายบังคมพะยะค่ะ องค์รัชทายาทโสฬสติยาแห่งเอกูนวิสตีผู้เกรียงไกร"



คณะผู้มาเยือนซึ่งนำโดยชายหนุ่มหน้าตาเกลี้ยงเกลา อายุไม่น่าเกิน 30 ปี ดวงหน้าคมคายสมเป็นบุรุษ ดวงตาสีอ่อนนั้นก็ดูแกล้วกล้า จนโสฬสอดคิดไม่ได้ว่า ชายคนนี้หรือที่เคยตั้งท้อง?



"อย่ามากพิธีเลย ท่าน....เอ่อ"


"นามแห่งกระผมคือ  อินทิรา เพราะกระผมถือกำเนิดในวันพระจันทร์เต็มดวง"


"ยินดีที่ได้รู้จักท่านอินทิรา เข้าเรื่องกันเลยเถอะ ผมหนักใจยิ่งแล้ว"


"ก่อนอื่นขอผมพบชายาท่านก่อนได้หรือไม่"


"เชิญทางนี้ ท่านอินทิรา แต่ขออภัยด้วย เขากำลังหลับอยู่"


"ครับ ผมเข้าใจ"



โสฬสนำทางอินทิราเข้ามาที่ห้องนอนซึ่งเรโชกำลังหลับอยู่ เมื่อเห็นหน้าคนที่อยู่ในห้วงนิทราโสฬสก็อดหดหู่ใจไม่ได้ "ผอมลงอีกแล้ว" คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวทันทีที่เห็น  เรโชที่เคยร่าเริง สดใส ขี้เล่น ซนไปเรื่อย อยู่นิ่งๆไม่ได้ ชอบกิน ชอบปีนต้นไม้ ตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าเดิม ตั้งแต่ตั้งท้องมา เรโชเอาแต่นอน...กิน...นอน แทบไม่ขยับตัวไปไหนเลย เอะอะก็บ่นว่าเหนื่อย แถมลูกในท้องก็โตเร็วจนน่าใจหาย แค่สัปดาห์เดียวท้องเรโชก็โตราวกับท้อง 3 เดือน โสฬสร้อนใจเหลือเกิน



"องค์รัชทายาทโสฬส ที่จริงผมมีเรื่องอยากแจ้งให้ท่านทราบ"


"เรื่องอะไรหรือ ท่านอินทิรา?"


"อันที่จริงบุรุษที่ตั้งครรภ์คือภรรยาของผม ไม่ใช่ตัวกระผมหรอก"


"อ่า...แล้วภรรยาท่านมาด้วยหรือไม่?"


"น่าเสียดาย เขาเสียชีวิตไปตอนคลอดบุตร"


"ละ...แล้วบุตรท่าน...?"


"ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังผมเมื่อครู่ นั่นคือลูกผมเอง"


"นั่น!? ไม่ใช่น้องชายท่านหรอกหรือ?"


"ลูกผมเอง โตไวใช่ย่อยใช่หรือไม่ ทั้งที่อายุเพิ่ง 10 ปีเท่านั้น แต่ทั้งความคิดอ่าน หรือร่างกายก็โตกว่าอายุไปตั้งเยะ มองเผินๆคงคิดว่าสัก 17-18 ใช่มั้ย"


"อัศจรรย์สุดๆ..."


"พวกเขาเป็นเด็กพิเศษ เป็นเด็กที่ทวยเทพส่งมา ย่อมราวสิ่งมหัศจรรย์"


"อย่างนี้นี่เอง...ลูกในท้องเรโชถึงโตเร็วนัก"


"เพราะโตไวมากไงครับ ร่างกายของแม่จึงทนไม่ไหว"


"ท่าน...หมายความว่า..."


"โดยปกติร่างกายของบุรุษเพศก็ไม่ได้มีไว้เพื่อการมีบุตร ชาวเสมัญเอง ชายที่บุตรได้นั้นสืบเนื่องมาจากความผิดปรกติของร่างกายจึงทำให้ตั้งครรภ์ได้  และมันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ว่ากันว่า หมื่นปีจะมีสักคน..."


"........................"



คำพูดทุกคำทุกประโยคจากปากอินทิรา ยิ่งพาให้ใจของโสฬสหดหู่ รัชทายาทหนุ่มเม้มปากนิ่ง ตั้งใจฟังอีกฝ่ายจนแทบลืมหายใจ



"เด็กที่เกิดในครรภ์แม่ซึ่งเป็นชาย ส่วนใหญ่จะโตไว และแข็งแกร่ง หรือเรียกได้ว่า แทบสูบเลือดสูบเนื้อร่างแม่เลยทีเดียว"



เช่นเดียวกับร่างกายของเรโช ที่ซีดเซียวลงทุกวันเช่นนี้ ตามคำบอกเล่าของอินทิรา ยิ่งฟัง ใจของโสฬสยิ่งสั่นระทึก


"และส่วนใหญ่...ร่างแม่มักจะเสียชีวิตตั้งแต่ตอนคลอด...ภรรยาผมก็เช่นกัน"


"ท่านว่ายังไงนะ!!?"

..........................................................

เอิ้ววววววววววววววววววว!!!!
นอกจากจะแฟนตาซี หลุดโลก แล้วยังจะดราม่าอีก
มันอะไรกันเนี่ย ไอ้นิยายเรื่องเนี้ย!!
งานเข้าซะแล้ว...เรโช
 

[Rafael]

อ้าวววววว
แล้วงี้เรโชจะเป็นอะไรไหมเนี่ย
แย่จัง
ขอให้อย่าเป็นอะไรทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ

[jimmyFG]

เหมือนเรื่อง vampire twilight เลย

เอาแล้วสิ งานเข้าแล้วไง

เรโชต้องตายอย่างนั้นสินะ

โสฬสติยาจะกลาย

เป็นพ่อหม้ายลูกอ่อนหรือนี่ 

[jonathan2624]

สนุกอะครับบบบ....รออ่านๆๆ ชอบๆๆ

[์ำNeFuji]

ไม่นะ เรโชต้องไม่เป็นอะไรนะ

[Poseidon]

ม่ายย   อย่าให้เรโชเป็นอีหยังนะ

[thearboo]

ขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนเสมอมานะคะ
น้องเรโชของเรา เหลืออีก ประมาณ 10 ตอนก็จะจบแล้วจ๊ะ
(ช่างยาวไกลเหลือเกิน)

เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาลงเพิ่มอีกตอน
ทายสิ เรโชเราจะรอดหรือไม่

กด1 คลอดแล้วตาย คล้ายๆเบลล่า(เบรคกิ้ง ดอน) แถมไม่มีวันฟื้น โสฬสเป็นม่ายพ่อลูกอ่อน

กด2 แสบๆอย่างเรโช ยมบาลขอยอมแพ้ เอาไปไม่ไหวหรอก

กด 3 คลอดแล้วตาย...ฟื้นขึ้นมากลายเป็นแวมไพร์ (เอ๊ะ!?)

แล้วส่งมาที่ 1900 1900 XX
พิเศษถ้าคุณส่งมาภายใน 3 นาทีนี้เราแถมมาม่ากินฟรีตลอดปีทันที...(โดนโบก)
 
.
.
.
.
อิอิ...อดใจรอกันหน่อยนะคะ ว่านิยายเรื่องนี้จะเป๋ไปทางไหน (เข้าป่าเข้าพงขึ้นทุกวัน ฮ่าๆ)

ขอบคุณจากใจอีกครั้งค่ะ
THEARBOO

[andear]

ชักจะใกล้ทไวไลท์ เอาเลือดกรอกปากเลยดีไหมท่าน คริคริ

[minyoung]

ไม่เอาแบบนี้อ่ะ ต้องคลอดแล้วไม่ตายสิ ปาฏิหารย์เรื่องนี้เยอะจะตาย จะให้เรโชตายไม่ได้นะ ถ้าเรโรโชหรือตัวเอกทั้ง ๔ คนใดคนหนึ่งตาย คนเขียนอาจจะต้องตายตกไปตามกัน นะ  ไม่เชื่อคอยดู

[NOoTuNE]

 


ถ้าเรโชตาย จะส่งคนเขียนไปตามกลับมา 

[yogurtjung]

เฮ้ย ม่ายยยยยยยยย

เรโซ ต้องไม่เป็นไรน้าา แง!!!!~~~

ขอเวลาไปทำใจแปบ รอตนอต่อไปนะคะ T^T

 

[loveview]

อร๊ายยยย เครียสแทน

[why yyy]

แล้วจะตายมั้ยนั่น? ไม่ตายหรอกเนอะ

[fay 13]

 

[sukaz]

ไม่น่ะ อย่าดราม่า โอ๊ววว โน๊!!!! 

[ฤดูใบไม้หลากสี]

ยมบาลคงยังไม่อยากได้เรโชหรอก แก่นเซี้ยวซะขนาดนี้
โสฬสดูรักเรชามากเลยนะ เทียบจากครั้งแรก แต่ก็น่าสงสาร 
ขอบอกว่าอย่าให้ตายนะ คนเขียน แต่ถ้าตายก็ไม่เป็นไรหรอก
ชีวิตของนายเอกตาดำน่าสงสารอย่างเรโชลิขิตได้ด้วยปลายปากกาคนเขียนนะ 
สู้ๆ รอ รอ รอ แต่  อีก 10 ตอนเองเรอะ 555

[aoihimeko]

ไม่เอาดราม่านะ สงสารเรโช

[FFS_Yaoi]

 

เรโช จะตายหรอ           

ง่าไม่อยากกินมาม่านะ

[n2]

แสบๆแบบเรโชคงไม่ตายง่ายๆหรอกเนอะ

[srikoon]

หมี่นปี มี 1 คน แล้ว เด็กคนนั้น อายุ 10 ขวบ

หมายความว่า ใน หมื่น ปี ผู้ชาย ท้องน้อยกว่าน้อย จึ่งถูก

[second]

กด 2 ฮะ แสบอย่างนี้ไม่ตายหรอก 
 
รอค่าาาาาา 

[KuMaY]

ไม่เอาดราม่า
เรโชอึด ไม่เป็นไรง่ายๆหรอก
ครอบครัวต้องอยู่อย่างสุขสันต์สิ