หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[Momichi]

ไม่นะเรโชต้องปลอดภัยนะ คนอื่นอาจจะตายแต่เรโชเป็นตรีสโรเดโชนะย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้วล่ะ

[rainfall]

มาต่อเร็วๆๆนะ รออยู่ พระชายาอย่าเป็นไรนะ

[maru]

ถ้าเรโชเป็นอะไร แล้วมัชเชโรที่ลงรักขติไว้จะเ้ป็นอะไรหรือเปล่า หรือการที่มัชเชโรไปเพราะมัชเชโรรู้ แล้วไอศุพายัพกับโสฬสมีอะไรปิดบังกันแน่ แต่คำพูดของโสฬสใจร้ายยังไงไม่รู้ เพื่อลูกเมียตัวเองเลยให้ไอศุพายัพมัชเชโรเสียลละงั้นหรือ

[moredee]

ขอแบบสุขสมนะจ้ะ

[DarkAki]

 

ไม่เอามาม่าค่าาาาาาาาาาาาาาาาา

ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.กด 2 โล้ดดดดดดดดดดดค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[thanza1970]

ต้องรอดน่ะ

[ชัดเจนกาบ]

เฮ้อ เศร้าใจ เดาไม่ถูกเลยอะ

[ชัดเจนกาบ]

เฮ้อ เศร้าใจ เดาไม่ถูกเลยอะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เรโช นายอย่าตายน่ะ

มาบ้าๆบอๆให้เราอ่านก่อน

[ormn]

:angry2:ถ้าเรโชตายจะไปฆ่าคนแตง


รออออออออออจ้า

[thearboo]

ตอนที่ 31 คนท้องช่างลำบาก




"จ...จริงหรือ ตามที่ท่านว่ามา ชายาผมจะตายอย่างนั้นหรือ?"


"อย่างเพิ่งกังวลไปองค์รัชทายาท ที่ผมกล่าวมาทั้งสิ้นนั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของชาวเสมัญที่เคยประสบพบเจอ องค์พระชายาเองก็ไม่ใช่ชาวเสมัญ ผลลัพธ์อาจเหมือน หรือไม่เหมือนกันก็ได้  ขอผมลองตรวจดูก่อนเถิด"


"อา...เชิญท่านรีบตรวจเถอิด ผมร้อนใจจะแย่แล้ว"


"งั้น...ผมขออนุญาตนะ"



อินทิราเข้าทำการตรวจดูอาการของเรโชทันที โสฬสยืนมองกาตรวจรักษาอย่างลุ้นระทึก  ภาวนาอยู่ในใจว่าขอไม่ให้ชายาของตนเป็นอะไร  ถึงจะเพิ่งเริ่มรักกันได้ไม่น่าน แต่เหมือนเป็นรักที่รอคอยมาทั้งชีวิต เขายังทำใจที่จะขาดเรโชไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งร้าวไปทั้งอก หัวใจปวดแปลบจนหายใจติดขัด ได้แต่ยืนมองร่างผ่ายผอมบนเตียงด้วยความห่วงหาอาทรณ์เหลือประมาณ



"ประหลาดนัก!"


"..........??"



จู่ๆ อินทิราที่ทำการตรวจดูอาการของเรโชอยู่ก็อุทานขึ้น โสฬสที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่ออยู่แล้วก็รีบเข้าไปถามอาการทันที



"เกิดอะไรขึ้น ท่านอินทิรา?"


"ท่านรัชทายาท ปกติพระชายาทานเยอะหรือไม่?"


"แทบทั้งวันเลยทีเดียว ทำไมเหรอ?"


"แล้วอาหารที่พระชายารับประทานเป็นแบบไหน?"


"ก็...อาหารบำรุงครรภ์ต่างๆ ของที่ดีต่อสุขภาพ เพื่อแม่และเด็ก"


"ไม่พอครับ"


"ฮะ?"


"ยินดีด้วยองค์รัชทายาท...พระชายาหาได้ทรุดโทรมเพราะตั้งครรภ์บุตร หน่อเนื้อแห่งท่านหาได้เติบโตจากการสูบเลือดสูบเนื้อร่างแม่..."


"แล้วเพราะเหตุใดท่านอินทิรา? เหตุใดชายาผมถึงทรุดโทรมลงถึงเพียงนี้!?"


"นั่นเพราะพระชายายังทานน้อยไป"


"น้อย!!!? จะเป็นไปได้ยังไง ชายาผมเวลากินแทบซัดเป็นหม้อๆเลยนะ!!"


"คงต้องเบิ้ลเป็นสองหม้อท่าน ไม่งั้นไม่มีทางพอ..."


"นี่หมายความว่า...ลูกผมกินเก่งขนาดนั้นเชียวเหรอ แค่คนเดียวกินข้าวเป็นหม้อๆเลยเหรอเนี่ย"


"ขออภัย...องค์รัชทายาท ไม่ใช่คนเดียวนะครับ"


"......!!?"


"ขณะนี้ในครรภ์ของพระชายามีหน่อเนื้อของพระองค์อยู่...4คน...ครับ"


"4คน!!!?"


".........!!"


".........!!"



สองหนุ่มอินทิรากับโสฬสตกใจเฮือก เพราะเสียงอุทาน แปดหลอดของพระชายาเรโช  ผู้นอนเบิกตาโพลงเป็นไข่ไดโนเสาร์



"ต...ตื่นแล้วเหรอ...เรโช"



โสฬสทักออกไปเสียงสั่น เขาเองก็ยังตื่นตะลึงไม่หาย แค่เรโชท้องได้ก็เป็นเรื่องอัศจรรย์ของเขาพออยู่แล้ว แต่นี่ยังเป็นแฝด 4 มันเข้าขั้นอภินิหารแล้ว โสฬสลอบปาดเหงื่ออย่างลืมตัว หันไปสบตาเรโชที่เหงื่อแตกไม่แพ้กัน  ชายาหนุ่มตอนนี้เอ๋อไปแล้ว อ้าปากตาโพลง หลุดไปอยู่ในโลกที่ไม่สามารถสื่อความได้...



"ค...แค่คนเดียว...จะคลอดทางไหน...ยังหาคำตอบ...มะ...ไม่ได้..."



แววตาที่เรโชใช้จ้องมองโสฬสเริ่มเปลี่ยนไป จากที่ตกตะลึงอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้กลับวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะ ปากคอสั่นจากแรงอาฆาตที่ขับเคลื่อนออกมาจากจิตวิญญาณ แปล่งเสียงพูดออกมาแผ่วเบา แถมยังสั่นน้อยๆ...



"แต่นี่ตั้ง..สะ...สี่...คน...จะคลอดออกมาทางรูไหนกัน หู คอ จมูก? ระ...หรือว่า...ตะ...ตู..."


"เฮ้ยยยย!!?  เรโช นายจะพูดอะไรน่ะ!!?"



ก่อนที่เรโชจะหลุดคำพูดไม่ควรออกไปต่อหน้าแขกเหรื่อ โสฬสก็ห้ามไว้ได้ทันเสียก่อน



"ไม่ต้อง...มาขึ้นเสียง...เลยนะ...ท่านน่ะแหละผิด...ท่านน่ะแหละตัวการ..."


"ฉะ...ฉันน่ะเหรอ...?"


"คนเดียว...ไม่พอ...ล่อ...ซะสี่คน...ท่านจะฆ่าผมเลย...ใช่มั้ย..."



เสียงเรโชเย็นเยือกด้วยเพลิงโทสะที่สุมไหม้จนแทบจะเผาโสฬสให้วอดในครานี้ โสฬสได้แต่ยืนทื่อกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ดีเหมือนกัน



"...เอ่อ สงสัยองค์พระชายาคงจะโมโหหิวแล้วสินะครับ...?"


"........อื๋อ?"


"...........ห๋า?"



อินทิราทะลุกลางปล้องขึ้น ตัดอารมณ์กรุ่นดังฉับ...เล่นเอาทั้งโสฬสและเรโชอึ้งจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว


"ผมว่า...จัดชุดใหญ่เพื่อ 4 ยอดกุมารเลยดีกว่ามั้ยครับ" ^^

(อินทิรากล่าวชวน...เรโชยิ้มกริ่ม...)
<
<
<
<
<
<
"เมนูอาหารที่ผมอยากนำเสนอวันนี้ ได้แก่... หมูตงพอ (หมูซีอิ้ว) 　เต้าหู้ราดมันปู　เต้าหู้สอดไส้กุ้งทรงเครื่อง　　หมูบะเต็ง (หมูเคี่ยวซีอิ๊ว)　　ลูกฟักเขียวตุ๋นไก่เม็ดบัว　　ซุปบัวหิมะสูตรยูนนาน　　ปูผัดผงกะหรี่　　ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่　　เป็ดพะโล้ทอดกรอบราดซอสลิ้นจี่　　ไก่ตุ๋นเกาลัดสูตรหูหนาน　　ขาหมูตุ๋นน้ำแดง　　เนื้อตุ๋นฮ่องกง　　ขาหมูต้มถั่ว　　กุ้งนึ่งกระเทียมโทน　　ข้าวผัดหยางโจว　　ซุปลูกชิ้นกุ้งผักปวยเล้ง　　เป็ดผัดขิง　　ปลาช่อนต้มปวยเล้ง　　หัวปลาต้มเผือก　　บะหมี่ฮ่องกงผัดเนื้อปู　　ไข่ตุ๋นน้ำขิง　กระเพาะหมูน้ำแดง และ  เอ็นหมูตุ๋นน้ำแดง นี่คือของคาวทั้งหมดในมื้อนี้ครับ"



อินทิราสาธยายอาหารที่พ่อครัวหัวป่าชาวเสมัญปรุงขึ้นสุดกำลังฝีมือ ทีละอย่าง ทีละอย่าง พร้อมกับอาหารที่พากันลำเลียงขึ้นโชว์ตัวบนโต๊ะอวดโฉมน่าทานพร้อมพรั่ง



"และขอตบท้ายด้วยของหวานดังนี้ครับ...พุทราจีนต้มหัวหอม　　หิมะลอยน้ำ　　บัวลอยไข่หวาน  และปะกริมไข่เต่า ครับ เชิญองค์พระชายาทานได้ตามสบายเลยครับ"


"ซร๊วบบบ..." (เสียงเรโชซืดน้ำลาย ที่กำลังรวมใจกันสออกมาพร้อมหน้า)


"นะ...นี่ท่านอินทิรา...มันไม่เยอะเกินไปเหรอเนี่ย? อาหารมีแต่เนื้อๆ มันๆทั้งนั้นเลยนะ"


"ไม่มีปัญหาฝ่าบาท องค์พระชายาหาใช่คนท้องธรรมดา จะได้ทานแต่อาหารบำรุงครรภ์ ร่างแม่ที่เป็นที่อาศัยของทารกน้อยถึง 4 คนนั้นย่อมต้องการอาหารมากเป็นพิเศษอยู่แล้ว ให้ทานเถิดครับ รับรององค์พระชายาจะกลับมาดีวันดีคืนในไม่ช้านี้แน่"



เป็นข่าวที่น่ายินดี โสฬสยิ้มย่องอย่างพอใจ พลางมองไปที่เรโชซึงกำลังสวาปามอาหารตรงหน้าแทบไม่หายใจ



"โอ้วววส์ สวรรค์ ปกติกินแต่ผักแต่ปลา ในที่สุดเทวดาก็เข้าข้างผมแล้ว!! ให้ผมได้แตะหมูเห็ดเป็ดไก่เสียที ฮู้วววววส์ สุขสวดยอดดดด!!!!"



เรโชกินไปพลางพร่ำดีใจจนเนื้อตัวสั่น ก็เด็ดๆทั้งนั้น อาหารบนโต๊ะนี้ จะไม่ให้จอมเขมือบอย่างเรโชยินดีเหมือนปลากระดี่ได้น้ำได้อย่างไรกัน

ถึงจะแอบสะกิดใจว่ากินแบบนี้ทุกมื้อกว่าจะคลอดอาจถึงกับล่มจมได้ แต่ก็ดีใจมากจริงๆที่เห็นเรโชกลับมาร่าเริงอีกครั้ง บางทีแค่เรโชแข็งแรงขึ้นได้ มีลูกแฝดสี่คงไม่มีปัญหา



"งั้น...ชายาและลูกของผมคงปลอดภัยแล้วสินะครับ ท่านอินทิรา...ดีจริงๆที่ท่านมา"


"ขออภัยฝ่าบาท ยังสรุปแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ"


"เอ๊ะ? ทำไมล่ะ?"



จากคำพูดของอินทิรา ไม่ใช่แค่โสฬสที่ติดใจสงสัย หากแม้แต่เรโชก็พลอยหยุดกินเงี่ยหูฟังไปด้วย



"จริงอยู่ครับ ว่าทารกในครรภ์ไม่ได้สูบเลือดเนื้อร่างแม่ หากตั้งสี่ชีวิต อาจเป็นอันตรายพอสมควรในการคลอด"


"นั่นสินะ" (โสฬสเห็นด้วยทันที)


"เพราะฉะนั้น ก่อนกำหนดคลอดจะมาถึง องค์พระชายาจะต้องฝึกบริหารร่างกายเตรียมพร้อมไว้ก่อน   ทั้งฝึกหายใจ ทั้งฝึกเบ่ง ทุกอย่างต้องเริ่มเตรียมพร้อมอย่างเร่งด่วน เพราะตอนนี้เรายังไม่รู้ว่า เด็กในครรภ์จะโตเร็วแค่ไหน แล้วกำหนดคลอดได้เมื่อไหร่"


"อย่างที่ท่านว่า...เดี๋ยวผมจะรีบจัดเตรียมคนที่พอมีความรู้ให้เร่งจัดการ"


"เรื่องนั้นอย่าได้กังวลไปเลยองค์รัชทายาท ทางผมเองก็เตรียมผู้รู้มาเผื่อไว้ให้ท่านเรียบร้อยแล้วเช่นกัน"


"อา...รอบคอบจริงๆ ท่านอินทิรา ต้องพึ่งท่านแล้วล่ะ"


"เดี๋ยวก่อน!! ท่านผู้รู้ทั้งสอง ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจะขอผมรู้อีกคนได้หรือไม่ นี่!!ผมเป็นคนคลอดนะ ขอมีส่วนเอี่ยวด้วยหน่อยจิ อย่างึมงำกันอยู่สองคนได้แมะ อย่างน้อยๆก็ขอผมรู้ซะทีเหอะว่าจะคลอดไอ้สี่ตัวในท้องเนี่ยออกมาทางไหน!!?"



ในที่สุดเรโชที่นิ่งฟังอยู่นานก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป ยิงคำถามเดิม แต่หนักแน่นกว่าเดิม (เพราะกำลังเดือด)  เรโชจ้องโสฬสและอินทิรานิ่ง  อินทิรายิ้มน้อยๆก่อนจะให้คำตอบที่สะเทือนใจเรโชไม่น้อยออกมา...


"คลอดทาง "สะดือ" ครับ องค์พระชายา"


"ห๋า!!!!!??? คลอดทางสะดือ!!!??"


"ครับ ทางสะดือ"



เป็นอีกครั้งที่เรโชจินตภาพได้ว่าตัวเขาเองกำลังยืนอยู่บนโขดหินโสโครก ท่ามกลางมหาสมุทรซึ่งกำลังมีคลื่นลมพายุร้ายซัดสาด ทุกอย่างรอบกายมืดทมึน พลันมีสายฟ้าฟาดเปรี้ยงๆ แผ่นดินไหว ภูเขาไฟระเบิด ชายหนุ่มวัย 18 ปีเช่นเขา กำลังตั้งท้องแฝด4 และกำลังจะคลอดทาง...สะดือ!!!!!
น่องไก่ในมือชายาหนุ่มตกลงสู่จันดังเป้ง ตัวพาลจะเกร็งพร้อมกับแอบสะอึกน้อยๆ น้ำอุ่นๆรื้นหางตาวิบๆ เรโชกระตุกมุมปากเล็กๆเป็นการยอมรับชะตากรรมอันบัดซบ...



เรโชแอบคิดในใจว่า...(อืม...เป็นคนท้องได้นี่มัน...ลำบากเชรี่ยๆเลยเนอะ...)


ก่อนยิงคำถามคาใจสุดท้ายออกไปอีหนึ่งคำถาม...


“อย่าบอกนะว่า...ผมต้องเค้นน้ำนมตัวเองให้ลูกๆกินด้วยน่ะ?”

...............................................................................


ตร๊ายยยยย...และแล้วเรโชก็อึดกว่าเบลล่า คัลเลนเย๊อะ ฮ่าๆๆๆ
นิยายเรื่องนี้ ดราม่า หรือจะมีสาระได้เกิน 3 ตอนมั้ยเนี่ย เฮ้ออออ...
.
.
.
.
รีบมาลงก่อน กลัวตายก่อนเรโช งุงิงุงิ
 

[Rafael]

กร๊ากกกกกก
มันฮาได้อีกนะ ฮ่าๆๆๆ
ไม่ใช่เด็กสูบเลือดสูบเนื้อ แต่เป็นเพราะแฝดสี่นี่เอง
แล้วนี่จะคลอดกันยังไงล่ะเนี่ย
ทางสะดือ เอิ๊กก ไหนจะน้ำนมอีก
รออ่านต่อนะคะ

[muiko]

เรโชนี่ช่างคิดเนาะ มีคำถามมาให้สงสัยตลอดเลย

[FFS_Yaoi]

 

แน่ใจนะ ว่ายังเป้นแฟนตาซี
นี้มันออกอ่าวแล้วนะ

[yogurtjung]

ห่ะ 4 คน อึ้งเลย 555

แล้วคลอดทางสะดือ มันจะคลอดไงคะเนี่ย =[ ]=

แอบสงสารเรโซ ซิกๆ 5555

รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆนะคะ

[why yyy]

แฝดสี่ไม่พอยังต้องมาคลอดทางสะดืออีก นายเอกเรื่องนี้อึดจริงๆ

[KoTo_Nat]

โอ้สนุกครับ อ่านมาเยอะเจอเรื่องนี้อึ้งเลย

ท้องสี่ แสดงว่าลูกที่เกิดมาต้องมีพลังที่แตกต่างกันและมีความหล่อสวยที่ต่างกันด้วย

อย่างนี้ก็สามารถนำเรื่องของลูกๆมาแต่งต่อได้อีกนะซิ(ถ้าเรื่องนี้จบ)

อ่าอยากอ่านเร็วๆแล้วซิ รีบมาต่ออีกนะครับ

ขอแบบยาววววววววววววววว เลยนะครับ

ขอบคุณครับ

[nunnan]

สะดือ เล็กว่ารู ตรูดดดด อีกน่ะ

[KuMaY]

แฝดสี่!!
แฟนตาซีเกินจินตนาการจริงๆ
หลุดโลกไปแล้ววววว
แต่ชอบอ่ะ 

[minyoung]

มารอตอนต่อไป ฮาได้ตลอด แต่แฝดสี่นี่สวดยอดว่ะ เริศ

[ชัดเจนกาบ]

ดีแล้วละครับเพราะผมไม่ชอบดราม่าเท่าไร พอดีพองามแหละดีแล้ว ชอบอะ ตั้งสี่คน เป็นปลื้ม แต่ทางสะดือนี้สิยังสงสัยอยู่ แต่ก็แปลกดีชอบๆ

[ชัดเจนกาบ]

ดีแล้วละครับเพราะผมไม่ชอบดราม่าเท่าไร พอดีพองามแหละดีแล้ว ชอบอะ ตั้งสี่คน เป็นปลื้ม แต่ทางสะดือนี้สิยังสงสัยอยู่ แต่ก็แปลกดีชอบๆ

[thearboo]

ตอนที่ 32 ก่อนพายุจะมาฟ้าโคตรใส




"แค้นใจท่านนัก อินทิรา ท่านหลอกผมจั๋งหนับเลย!!"


"เรื่องอะไรกันองค์พระชายา"



อินทิรายิ้มยั่ว ดูเจ้าเล่ห์เล็กๆ แต่ดันดูมีเสน่ห์เหลือล้น



"ก็ที่ท่านบอกว่าผมต้องคลอดแฝดสี่ทางรูสะดือไงล่ะ!! ผมตกใจหัวใจแทบวายเลยนะ!!"


"ก็หาได้ผิดเพี้ยนจากที่พูด การผ่าคลอดก็ถือว่าเป็นการคลอดทางสะดือนั่นแหละ ชาวเสมัญเชื่ออย่างนั้น"


"เหมือนตรงไหนไม่แซ่บวะครับ ชิส์"


"อย่าโกรธเกรี้ยวสิครับ ไม่ดีต่อแฝดสี่นะ"


"ผมจะไม่โกรธเล้ยยยย!!! ถ้าท่านไม่หลอกผมซะนอนผวาไปเป็นอาทิตย์เนี่ย!"


"ผมก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้หลอก แต่มันเป็นความเชื่อของชาวเสมัญบ้านผม แล้วที่สำคัญถ้าไม่ผ่าออก ในตัวท่านมีช่องทางไหนให้ออกได้บ้างล่ะครับ ในเมื่อครรภ์เด็กไม่ได้เชื่อมกับช่องทางไหนอยู่เลย"


"ชิส์!! รู้แล้วล่ะน่า...แล้วเรื่องเค้นน้ำนมอ่ะ ผมยังไม่ได้คำตอบเลยนะ"


"หึหึ...จะไปมีได้ยังไงล่ะครับ หรือองค์พระชายามีหน้าอกเหมือนอิสตรีกัน?"


"มีที่ไหนล่ะ หน้าอกเรียบเป็นลานบินอยู่เนี่ย!! ป่องออกมาแต่พุง อย่างกับตัวตลกเลยง่ะ สภาพดูไม่ได้เล้ย เฮ้อ"


“จะว่าไป ท่านไม่กลัวการผ่าตัดบ้างเหรอ?”


“ใครไม่กลัวก็บ้าแล้วท่าน...แต่จะให้ทำไงล่ะ ถึงขั้นนี้แล้ว”


“ใจท่าน...น่ากราบมาก”


“ผิด...ใจผมหล่อมากต่างหาก....ฮ่าๆๆๆ”


“หึหึหึ....คร๊าบๆ ท่านหล่อมาก”


“ถูกต้องนะค๊าบบบบ...”



เสียงถกเถียงและเสียงหัวร่อต่อกระซิกกันเบาๆ ของคู่ซี้คู่ใหม่ เรโชและอินทิรา ดังอยู่ทั่วบริเวณตำหนักองค์รัชทายาท กว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ผู้มาเยือนจากเสมัญมาคอยดูแลเรโชผู้ที่มีท้องโตขึ้นทุกวัน



"อีก 49วันก็จะคลอดแล้ว ท่านดีใจหรือเปล่า"


อินทิราถามตัดบรรยากาศมาคุที่เรโชสร้างขึ้นมา



"ไอ้ดีใจน่ะ มันก็ดีใจอยู่หรอกแต่สังหรณ์ไม่ดียังไงก็ไม่รู้ เหตุการณ์ที่วิหารมิคาทนนี่เงียบเชียบเรียบร้อยเวอร์ไป แถมช่วงนี้องค์รัชทายาทกับราชองครักษ์ก็สุมหัวทำอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ดูเครียดกันทุกวัน ผมไม่สบายใจกับสภาพที่เป็นอยู่อย่างนี้สักเท่าไหร่เลย"



เรโชถอนหายใจเฮือกใหญ่ ประสบการณ์ในเรื่องประสบภัยของเขาโชกโชน จนไม่อาจวางใจในเหตุการณ์ที่น่าตะขิดตะขวงใจนี้ได้ โดยเฉพาะตอนที่ตัวเองท้องโตทำอะไรไม่ได้อยู่แบบนี้ หน้าหวานที่ทอประกายหม่นเศร้า เรียกความเอ็นดูจากอินทิราไม่น้อย มือใหญ่เลื่อนมาลูบหัวเรโชแผ่วเบา



"อย่าเครียดไปเลยฝ่าบาท อย่าลืมสิ ท่านกำลังจะให้กำเนิดสิ่งที่วิเศษนะครับ ความอัศจรรย์ที่จะปรากฏออกมาจะปกป้องท่านจากเพศภัยทั้งหมด ร่าเริงไว้เถิดนะ องค์พระชายา เชื่อญาณของผมเถิด"


".....อือ...ท่านอินทิราญาณทิพย์"
.
.
.
.
.

"สี่ยอดกุมาร หาญกล้า...ตรี คทา จักร สังข์...ปราบไปทั่วทั้งไตรจักร ยักษ์มารมิกล้าต่อกร ..."



ราตรีก้าวล่วงสู่ฟากฟ้าอีกครา เรโชนอนแบอยู่ในห้องบรรทมอย่างสงบเสงี่ยม เพราะยังไม่หลับ ปากจึงร้องเพลงไปเรื่อยเปื่อย ตั้งแต่อินทิรามาเยือน สภาพเรโชดีขึ้นมาก อ้วนท้วน แข็งแรง สีหน้าก็ผุดผาด แก้มมีเลือดฝาดอมชมพู อุปสรรคเรื่องเดียวคือท้องที่โตขึ้นมากในทุกๆวัน จนเดินเหินจะไม่ไหวอยู่แล้ว  แต่เรโชก็ยังคงขยันเดินไม่เปลี่ยน เพราะเป็นคนอยู่เฉยไม่ได้ ให้นอนอยู่เฉยๆ เรโชคงขาดใจตายแหงๆ



"ยังไม่นอนอีกเหรอ ชายาพี่"



เป็นโสฬสที่กลับเข้ามาที่ห้อง หลังจากหายไปทำงานแทบทั้งวัน



"ทำงานลืมลูกลืมเมียเชียวนะ"


"..........? พูดอะไรน่ะ เลียนแบบบทพูดละครน้ำเน่ามาอีกแล้วล่ะสิ"


"ก็ไม่รู้จะไปไหนนี่ เดินไม่สะดวก เลยต้องนอนแบเป็นกบหงายท้อง ดูละครน้ำเน่าอยู่เนี่ยแหละ"


"พูดซะน่าสงสารเชียว ไหนมาดูสิ ลูเราแข็งแรงกันดีอยู่มั้ย"


"โฮ่ย...อย่างกะลูกลิง ทั้งดิ้น ทั้งถีบ...เนี่ยเมื่อกี้ก็ถีบเข้ากระบังลม จุกจนหายใจไม่ออกไปหลายวิฯเลยเนี่ย!"


"อืม...แข็งแรง ทะโมน แสนซน เหมือนนายไม่มีผิดเลยเนอะ"


"เฮ่ย...พูดดีๆนะท่าน ผมทะโมนตรงไหนวะครับ? โคตรจะเรียบร้อยเป็นผู้ใหญ๊ ผู้ใหญ่ตั้งขนาดนี้ มาหาว่าซน เดี๊ยะโดดถีบ"


"จ๊า ทูนหัว เห็นว่าช่วงนี้พี่ยอมอ่อนข้อให้หน่อย ข่มเพลินเชียวนะ"


"อิอิ...น้ำขึ้นให้รีบตัก โบราณท่านว่าไว้ เลยไม่อยากขัด"


"หึหึ...ลิงเอ้ย"



โสฬสคว้าตัวเรโชเข้าไปในอ้อมกอด พลางจุมพิตที่หน้าผากมนเบาๆอย่างรักใคร่ การที่ได้อินทิรามาช่วยดูแลเรโชถือว่าช่วยได้มาก  ทำให้เขาสามารถปลีกตัวออกมาทำกิจธุระลับๆ เพื่อเตรียมรับมือพระนางสิขีได้  ยิ่งได้มองเรโชน้อยในอ้อมกอด ได้สัมผัสท้องเป่งๆที่ข้างในนั้นมีลูกของเขาอยู่ถึง 4 คน โสฬสยิ่งประหวั่นไม่หาย หวังใจว่าจะไม่เกิดเหตุร้ายก่อนเรโชจะคลอด พยายามจะเชื่อว่าแผนการณ์ของเขาจะสำฤทธิ์ผล โสฬสลอบถอนหายใจแผ่วเบา แล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น



"งื้อ...ผมหายใจไม่ออกนะ กอดเบาๆหน่อยสิ"



เรโชประท้วงเมื่อเห็นว่าอ้อมกอดนั้นแน่นหนาเกินไป



"อ๊ะ ขอโทษทีพี่เพลินไปหน่อย"


"ท่านเหนื่อยมากหรือเปล่า โสฬส?"



เรโชถามออกไปด้วยความเป็นห่วง หากแต่แค่คำถามนี้ก็ทำให้ใจของโสฬสเต้นแรงและชุ่มชื้นอบอุ่น โสฬสจ้องมองหน้าของเรโชนิ่งพลางยกยิ้มน้อยๆรับขวัญคนในอ้อมกอด



"เหนื่อย...แต่พอเห็นหน้านายก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ"


"ผมทำให้ท่านลำบากหรือเปล่า...หมายถึงการที่ต้องมาแต่งงานกับผม?"



โสฬสจ้องหน้าเรโชอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก เพราะคำถามนี้ควรเป็นเขาต่างหากที่ต้องถาม เพราะถ้าเรโชไม่ต้องมาแต่งงานกับเขา ชายหนุ่มตรงหน้านี้คงจะใช้ชีวิตได้อย่างปุถุชนทั่วไป ปกติสุข มีครอบครัว มีลูก มีภรรยา ไม่ต้องมามีสามี แถมยังต้องตั้งท้องเองแบบนี้ อีกทั้งยังถูกปองร้ายสารพัดจากพระนางสิขีอีกด้วย จึงยิ่งไม่เข้าใจที่โดนถามแบบนี้ หากแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยเถียงอะไรออกไป ฝ่ามืออุ่นๆของเรโชก็แนบเข้ากับแก้มของโสฬสเสียก่อน สัมผัสนั้นช่างอบอุ่น อ่อนโยน



"ผมขอโทษนะ...ที่ทำให้ท่านลำบาก"



ไม่พูดเปล่า ดวงตากลมโตนั่นยั้งรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาอีกด้วย โสฬสถึงกับกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป สองมือรีบคว้าใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นขึ้นมาแนบจูบ ทั้งหน้าผาก เปลือกตา แก้ม และริมฝีปาก  พร้อมพร่ำเพ้อคำพูดมากมายที่ยังไม่เคยได้บอกกล่าวคนตรงหน้า



"พี่ต่างหาก เรโช พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่ทำให้เรโชของพี่ต้องเจอแต่เรื่องเลวร้าย อันตราย  พี่ขอโทษเรโช พี่ขอโทษ"


"ไม่เป็นไร โสฬส ผมยินดี พ่อบุญธรรมเคยสอนไว้ ลูกผู้ชายเรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ"


"เรโช...ชายาพี่..."


"ในตอนแรกผมอาจเอือมๆท่านอยู่บ้าง แต่ผมไม่เคยไม่รู้สึกดีกับท่านเลยนะ ท่านทำให้ผมเจอแต่เรื่องตื่นตาตื่นใจอยู่เสมอเลย ผมชอบมาก"


"หึหึ...พูดเหมือนเป็นเรื่องดี"


"ก็ดีน่ะสิ ชีวิตที่มีสีสันขนาดนี้หาได้ที่ไหนอีก...แล้วอีกอย่าง..."


"อะไรเหรอ?..."



คราวนี้เป็นเรโชที่เอื้อมสองมือขึ้นไปจับใบหน้าของโสฬสไว้ แล้วบรรจงจูบที่หน้าผากแกร่งนั้นเบาๆ



"ผมอยากปกป้องท่าน"


"........"


"ท่านได้มอบชีวิตที่วิเศษขนาดนี้ให้ผมมา ผมจึงอยากตอบแทนด้วยการปกป้องท่าน หากผมคือตรีสาโรชเตโชที่มีพลังอัศจรรญ์เหลือล้นจริงๆล่ะก็ ผมขอใช้พลังทั้งหมดนั้นเพื่อปกป้องท่าน...ผู้เป็น...ที่รัก"


"เรโช..."


"โสฬส...สามีผม...ผมรักท่าน..."


"เรโช...."


"เจ้าสี่ตัวในท้องของผมก็เหมือนกัน...ลูกๆก็รักท่าน..."



โสฬสแนบกายเข้ากอดเรโชอีกครั้ง กายหนาสั่นระริก ไม่ใช่เพราะหนาว หรือเพราะกลัว แต่เป็นเพราะตื้นตัน ตื้นตันจนไม่อาจห้ามทำนบน้ำตาแห่งบุรุษเพศไม่ให้พังทลายได้ โสฬสซุกหน้าลงบนบ่าบอบบางของเรโช เสียงสะอื้นเล็กๆคลอเคลียไปกับความอบอุ่น เรโชรู้สึกได้ว่าบ่าของตนเปียกชื้น เนื่องจากน้ำตาลูกผู้ชายของใครบางคน



"อย่าร้องสิโสฬส ท่านนี่ขี้แยจังเลย...อิอิ"



เรโชเอ่ยแซวแทนที่จะปลอบ



"เงียบ...ไปเลย...นะ"


"บ่อน้ำตาตื้นชะมัดเลยท่านเนี่ย แค่เนี้ยก็น้ำตาแตกซะแล้ว ว๊ายๆ"


"....."



เรโชยิ่งแซวหนักเมื่อเห็นคนที่ซุกหน้าอยู่บนบ่ายังไม่หยุดร้องไห้



"เรโช..."


"อะไรครับ?"


"พี่รักเรโชนะ..."


"ครับ...ผมรู้..."


"พี่ขอสาบานด้วยชีวิตของพี่...จะปกป้องดูแลชายาพี่คนนี้เท่าชีวิตและตราบจนชั่วชีวิต..."


"ฮึก...อยะ...อย่ามาทำให้ผม...ระ...ร้องตามท่านนะ...ฮึก"



เหมือนจะช้าไป เพราะเรโชบ่อน้ำตาแตกตามไปเสียแล้ว...



"พี่รักเรโชนะ"


"อืม...เรโชก็รักพี่โสฬสเหมือนกัน..."



ราตรีอีกหนึ่งราตรีกำลังจะลาพ้น วันแต่ละวันแสนสั้นนัก วันนี้ที่ยังดีไม่รู้พรุ่งนี้จะยังดีอยู่ไหม หรืออาจเปลี่ยนไปเป็นร้ายกาจอย่างไม่อาจจินตนาการถึง  ฟ้าที่ยังคงใสในวันนี้ บางทีพรุ่งนี้พายุใหญ่อาจจะพัดมาก็เป็นได้...

.............................................................................................


รีบมาปูทางต่อก่อนเจอดราม่าของจริงอีกสักตอนสองตอน อิอิ
เหลืออีก 8 ตอนแล้วง่า...เรื่องนี้ก็จะจบแล้วจริงๆนะ อร๊ายยยยยส์
.
.
.
.
(หลายท่านอาจขัดใจ ที่เรโชไม่ได้คลอดทางสะดือจริงๆ อิอิ ขออภัยเด้อเพราะคนเขียนก็จินตนาการไปไม่ถึงเหมียนกัน)
 

[Pumpkin_23]

 

[jonathan2624]

สนุกอะครับ อย่างฮาาาาา ไม่อยากให้จบเลยง่าาาาา

[uaeb]

  ไม่อยากดราม่าาาา

[minyoung]

อีก ๘ ตอน ก็ขอแบบแฮปปี้เอนดิ้งนะ อยากเห็นครอบครัวเป็นสุข มาต่ออีกเร็ว ๆ มาทำให้ค้างแล้วอ่ะ รีบกลับมาด่วน

[ormn]

:-[อ่านเพิลเลยอะชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก


รอออออออออออออออจ้า

[koikoi]

ไม่ใช่แค่หนึ่งแต่มีถึงสี่

เรโชยังติดใจว่าจะคลอดยังไง

[ฤดูใบไม้หลากสี]

คือคนเขียนจะเคาน์ดาวน์ถึงตอนจบทำไมอ่ะ ยังไม่อยากให้จบเลยนะ
แต่สองตอนนี้ตอนที่ 30 ก็ยาวนะ แต่ไหง 31 ดูสั้นๆไงไม่รู้อ่ะ หรือคิดไปเอง

สู้ๆคนเขียน แต่อย่าเคาน์ดาวน์ตอนจบอีกนะ มันหวิวๆ