หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[Ryoooo]

ตามมาอ่านรวดเดียว 34 ตอนเลย
ชอบ อ่านได้ลื่นไหลมากก
ลุ้นกับการคลอด และการทำศึกสงครามมาก
รอรอรอ

[moredee]

ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[B_Story]

ไอศุพายัฆเท่ห์อ้ะ 

[minyoung]

นอกจากจะเป็นตอนหัวใจของมัชซาโรแล้ว ยังเป็นตอนหัวใจของไอศุพายัฆด้วย เพราะทั้งสองคนมีใจเดียวกันคือรักกันมาก






จะเป็นไงต่อจะรอดู มาต่ออีกนะ

[andear]

ไม่ยอมไปด้วยดีๆ อย่างนี้ต้องหิ้วกลับ อิอิ

[hello_lovestory]

มัชชาโรผู้น่าสงสาร

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ว่าแล้ว

พระนางสิขีเป็นแม่ของมัชชาโร

เฮ้อ ลำบากเนอะ แม่กับคนรัก จะเลือกใครซักคนก็ไม่ได้

[Rafael]

ฮือ แล้วอย่างนี้จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย
เรื่องมันชักจะวุ่ยวายเข้าไปเต็มที

[second]

พาหนีเลยยยย 
รีบ ๆ มาต่อนน้าาาา 
 

[yogurtjung]

วู๊ เรื่องจริงมักทำให้ช๊อกเสมอ 555

เอาเลยเสื้อน้อยฉุดแม่ง 5555

สะใจรอตอนต่อไปนะคะ

 

[mild-dy]

สงสารมัชเชโรจุงเบยยยยย

[thearboo]

ตอนที่ 35 แผนการร้าย




"จ๊ะเอ๋...ตื่นแล้วเหรอ ท่านเสนา..."


"...........!!!" (เฮ้ย!!)


พอลืมตาตื่นขึ้นมาได้ ก็ต้องตกใจกับหน้าของพระชายาเรโช ที่ยื่นหน้าเข้ามาจ้องกันตาแป๋ว พอมองซ้าย มองขวา ก็รู้ทันทีว่า โดนไอศุพายัฆลักพาตัวกลับมาที่วิหารมิคาทนเรียบร้อยแล้ว (พลาดจนได้) เขาลืมเสียสนิทว่าราชองครักษ์คนเก่ง ถนัดการสกัดจุด มาก คงจัดการสกัดจุดให้เขาหลับไม่รู้เรื่องแล้วพาตัวมาเป็นแน่...ร้ายกาจจริงๆ


"...........อื๋อ...ทำไมจ้องผมตาวาวแบบนั้นอ่ะ ผมไม่ได้เป็นคนบังคับพาท่านมานะ โน่น...ยืนเด่นอยู่ตรงโน้นต่างหาก"


เมื่อเห็นเสนาในดวงใจจ้องตัวเองตาไม่กระพริบ เรโชก็ร้อนตัวทันใด รีบบุ้ยใบ้ไปทางไอศุพายัฆที่ยืนหน้านิ่งอยู่ทันที มัชชาโรส่ายหน้าเบาๆ แล้วจ้องมองเรโชด้วยความสงสัยอีกครั้ง


"พระชายา ทำไมท่านยังอยู่ที่นี่?"


"ห๋า...? อ๋อ...อุ้ย... อยากอยู่กันสองต่อสองเหรอ อรั๊ยยส์ เขานั่งเป็น กขค. อยู่เหรอเนี่ย โทษที โทษที งั้นเดี๋ยวขอตัวก่อนนะ..."


"ไม่ใช่เฟ้ย! เจ้าพระชายาซื่อบื้อนี่! ฉันหมายถึง ทำไมนายยังอยู่ที่วิหารมิคาทน ท้องแก่ขนาดนี้ แถมพระนางสิขีก็กำลังจะบุก ที่จริงรัชทายาทโสฬสควรส่งนายไปที่เมืองเสมัญได้แล้วนี่?"


"ส่ง...แต่ไม่ไป"


"ห๊ะ!? หมายความว่าไง?"


"ก็ไม่ไปไง ...ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น!! ผมจะอยู่ที่นี่"


"มันอันตรายมาก รู้บ้างมั้ยเนี่ย?"


"รู้น่า แต่ผมดูแลตัวเองได้...แอ๊ฟฟฟฟ!!!!"


พูดไม่ทันจบเรโชก็โดนเสนาหน้าโหดคว้าคอเอาไว้เสียก่อน โดยไม่ยอมออมแรงแม้แต่น้อยมัชชาโรบีบลำคอขาวของเรโชจนลูกตาแทบถลนจากเบ้า ร้อนถึงไอศุพายัฆต้องวิ่งเข้ามาห้ามจ้าละหวั่น


"แค่ก แค่ก แฮ่ก แฮ่ก...ฮร๊า... ห...โหดร้าย รังแกคนกำลังท้องกำลังไส้ ไอ้เสนาอำมหิต!!"


หลุดออกจากมือมารได้ เรโชก็บ่นงุงิทันที ทั้งที่กำลังสำลักอากาศจนหน้าตาแดงก่ำอยู่แท้ๆ


"หุบปากไปเลยนะ!! ไอ้ชายาซื่อบื้อ!! ดูแลตัวได้งั้นเหรอ แกกำลังพูดตลกอยู่ใช่มั้ย!!? ไหนบอกฉันมาเซ๊ะ ว่าแกกำลังพูดเล่น ฮ๊ะ!! บอกม๊า!!!!"


"ว๊ากกกกก!!แม่จ๋า!!"


เรโชแหกปากร้องลั่นอยู่กับที่ (เพราะหนักท้อง หนีไปไหนไม่รอด) หลับตาปี๋ขณะที่มัชชาโรกำลังตั้งท่าจะกระโดดตะครุบเอาอีกรอบ ยังดีที่มีไอศุพายัฆเข้ามาคว้าตัวมัชชาโรไว้ได้เสียก่อน พระชายาที่น่าสงสารจึงรอดคมเล็มเหมียวพิโรธมาได้อย่างหวุดหวิด...


"ทำไมต้องโหดใส่ด้วยล๊า!! ผมก็แค่อยากอยู่ร่วมต่อสู้กับทุกคนเองนะ!!"


"ได้ตายกันหมดสิฟร๊ะ!! เพราะมัวแต่ห่วงแกน่ะ!! แล้วท้องโย้ขนาดนั้น แกจะเอาอะไรไปสู้ว๊ะ!?"


"ก็ไหนว่าผมคือตรีสาโรจเตโชผู้เรืองฤทธิ์ไงล่ะ งั้นยิ่งผมอยู่ด้วย โสฬสก็ต้องยิ่งมีพลังสิ ไม่ดีรึไง!!"


ข้อนี้มัชชาโรเถียงไม่ออก เพราะการมีอยู่ของตรีสาโรจเตโชนั้น ทำให้พลังเวทย์ของโสฬสแข็งแกร่งขึ้นจริง แต่ใครเล่าจะยืนยันได้ ว่าจะไม่ส่งผลให้พลังของพระนางสิขีเพิ่มพูนขึ้นตามด้วย โดยเฉพาะในเวลาที่เกิดเหตุผิดปกติวิสัยขึ้นกับตรีสาโรจเตโช เช่นการตั้งครรภ์แบบนี้ ตอนนี้ทั้งเสนาและชายา จึงได้แต่ผลัดกันจ้องข่มกันทางสายตาแบบไม่ยอมแพ้กันแทน เพราะเริ่มเถียงกันไม่ค่อยจะออก


"ฮึ่ย ไม่เข้าใจโสฬสจริงๆ ที่ไม่ยอมส่งนายไปเสมัญตั้งแต่เนิ่นๆ ปล่อยจนล่วงมาถึงตอนนี้"


สุดท้ายมัชชาโรก็เหวี่ยงปลายดาบไปหาโสฬสแทน


"โสฬสไม่ได้จะไม่ส่ง เพียงแต่ผมไม่ยอมไป นี่ก็กว่าจะทู่ซี้ขออยู่ต่อได้เนี่ย เสียเหงื่อไปเยอะอยู่เหมือนกันนา..."


"นายจะทำให้เราพังกันหมดนะพระชายา นายจะทำให้คนที่เสียสละเพื่อนาย ได้ตายเปล่ากันนะ..."


มัชชาโร เอ่ยออกไปอย่างใจเย็น พยายามข่มอารมณ์กรุ่นลงอยู่ในตับ เพื่อหว่านล้อมจับเด็กดื้อส่งเมืองเสมัญ ลี้ไปยังที่ที่ปลอดภัย


"วางใจเหอะน่า ท่านเสนาหวานหวานหยด ผมมีแผนเด็ดๆอยู่แล้ว งานนี้ฝ่ายเราชนะใสๆ อย่างแน่นอน"


"แผน? แผนอะไร?"


เรโชยิ้มกว้าง ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไม่เบาใส่เสนาหนุ่ม พลางพูดชื่อแผนการที่เขาคิดขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ


"ผมจะทำสงครามคราวนี้ ไม่ให้เป็นสงครามสายตระกูลป้า-หลานอีกต่อไป...แต่จะทำให้มันกลายเป็น...หึหึ"


"..............อะไร? อย่าลีลานักได้มะ..."


"อรั๊ยยส์ ของดีรอหน่อย ใจร้อนจรี๊งงง...ผมจะเปลี่ยนสงครามครั้งนี้ให้เป็น สงครามแม่ยายกะลูกเขย..."


".........!!?? สงครามอะไรนะ?"


"สงครามแม่ยาย-ลูกเขยไง ผมรู้แล้วล่ะว่าพระนางสิขีเป็นแม่ของท่าน ดังนั้นคราวนี้ ไอศุพายัฆจะเป็นฝ่ายออกโรงเอง โดยใช้กลยุทธฉุดลูกสาวจากอกแม่ยาย..."



โป๊ก!!



"อ๊อกก!! เจ็บน๊า....งื้อออ"


“หึ...หึหึ...หึหึหึหึ...”


แค่ฟังชื่อแผนการ มัชชาโรก็สติหลุดทันที หลังประเดิมมะเหงกแรกลงบนกระหม่อมเหน่งๆของพระชายาตัวแสบไปแล้ว ก็ค่อยๆเดินสืบเท้าเข้าใกล้ พร้อมหัวเราะในคอเหี้ยมเกรียม


"ง่า...." (เรโช เริ่มเหงื่อแตก)


"ทรงปรีชายิ่งแล้ว องค์พระชายา..."


"เง่อ........"  (เรโชเริ่มมือเท้าเย็นฉ่ำ)


"แผนการแยบยลเช่นนี้ท่านคิดได้อย่างไรกัน...หืม?"


"งื้อ...."  (เรโชสั่นไปทั้งตัว ด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต)


เมื่อก้าวมาประชิดตัวได้ มัชชาโรก็ค่อยๆบรรจงวางมือแนบแก้ม องค์พระชายาที่นั่งตัวสั่นเป็นลูกนกตกจากรังไว้อย่างอ่อนโยน (จนเกินไป) พร้อมกับค่อยๆทอดใบหน้าอ่อนหวาน ยิ้มละมุนให้ คนในกำมือ!!?


"สมองที่ประเสริฐขนาดนี้ ผมขอควักออกมาดูเป็นบุญตาได้หรือไม่ พระชายา!!!!!"


"จ๊ากกกกกกก!!!!"


เสนามัชชาโรคำรามลั่น ดวงตาทอประกายรังสีสังหารออกมาเต็มเปี่ยม สองมือยกสูงเตรียมตะปบคอของพระชายาเรโช จนเจ้าตัวกลัวจนแทบฉี่แตก แหกปากร้องจ้าเลยทีเดียว


"อย่าแตะต้องลูกเมียฉันนะ มัชชาโร!! ไม่งั้นสัญญาระหว่างเราเป็นอันโมฆะแน่ๆ!!"


โสฬสเข้ามาห้ามทัพได้ทันก่อนความโกลาหลจะเริ่มขึ้นพอดี (ไอศุพายัฆ ถอนหายใจโล่ง เพราะเขาตัวคนเดียวจับแยกแทบไม่ทันอยู่แล้ว) เสนาหนุ่มหายใจเข้าลึกเพื่อรั้งสติให้กลับมาเยือกเย็น(?)ดังเดิม ดวงตาประกายคมกล้า จ้องมองผู้มาเยือนใหม่อย่างเอาเรื่อง


"ถ้านาย แตะต้องนาง โสฬส ฉันฆ่านายแน่!!"


"หึ...ขึ้นอยู่กับความร่วมมือของนายนั่นแหละ ว่าตรงตามเงื่อนไขหรือเปล่า"


"นายมันเห็นแก่ตัว รัชทายาท!!"


"ขอโทษทีมัชชาโร...ฉันไม่ใช่พระเอกหรอกนะ ที่จะเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องคนอื่น เพราะงั้น ฉันยอมเป็นคนร้ายเสมอเพื่อปกป้องคนของตัวเอง"
(โว้วๆๆ....ดูชั่วดีแฮะ สวามีเรา...) เมื่อคู่ชกถูกเปลี่ยนมือ เรโชก็ได้กลับมานั่งที่ที่นั่งคนดูอย่างเงียบๆต่อไป


เกมนี้ มัชชาโรไร้ทางเลือก เมื่อถูกบีบคั้นจนถึงที่สุดแล้ว จึงต้องยอมทำใจ ทำตามเงื่อนไขของรัชทายาทโสฬส


"จะทำการใดก็ทำไปแล้วกัน แต่ช่วยส่งฉันกลับไปที่ทัพพระนางสิขีที...."


"ไม่ได้นะ(ขอรับ)!!" (ไอศุพายัฆและเรโชตะโกนขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน)


"หากนายยังยืนยันในคำมั่นของเรา ขอร้องโสฬส ส่งฉันกลับไปที่ทัพของนางเดี๋ยวนี้!!"


"......................."


ทุกคนพากันจับจ้องมาที่โสฬสไม่วางตา เพราะการตัดสินใจขององค์รัชทายาทจะถือเป็นที่สุด ยิ่งไอศุพายัฆที่เพิ่งลักพาตัวมัชชาโรกลับมาได้ด้วยแล้วนั้น ถึงกับกลืนน้ำลายหนืดคอเลยทีเดียว


"ว่ายังไง? โสฬส องค์รัชทายาทผู้ปรีชา!!?"


"ขอโทษนะ...มัชชาโร ฉันเปลี่ยนแผนแล้ว...นายต้องอยู่ที่นี่..."


"ว่าไงนะ!!"


(สำเร็จ!!) เหมือนจะได้ยินเสียงพระชายา อุทานด้วยความสะใจเบาๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจโล่งอกของราชองครักษ์


"ฉันเปลี่ยนแผนแล้ว ท่านเสนา นายเองตอนนี้ก็ดูท่าทางจะทำตามแผนเดิมที่จะสกัดพระนางสิขีไม่ได้แล้วมั้ง...ฉันสัมผัสได้ ว่าพลังของนายแทบจะไม่เหลือแล้ว"


"นั่นมันเพราะ!!...หรือนั่น...เป็นแผนของนาย...?"


"ก็ส่วนหนึ่ง...การปล่อยนายที่มีพลังเต็มร้อยกลับไปอยู่กับพระนางสิขีน่ะ มันอันตรายเกินไป แม่ลูกผูกพัน...ใครจะรู้ว่าว่าจะทรยศฉันหรือเปล่า..."


"โสฬส...องค์รัชทายาท ฉันดูถูกนายเกินไป หึ...เจ้าเล่ห์เหลือเกินนะ"


"...ก็แค่ กันไว้ก่อน"


"....................."


เรโชกับไอศุพายัฆได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง เงียบกริบ คนที่ใช้ชีวิตอย่างซื่อตรงตลอดมาอย่างพวกเขา เมื่อมาเจอคนเจ้าแผนการคุยกัน ก็ถึงกับมึนตื้อ (ไหนเรื่องจริง ไหนแผนการ กันแน่วะ) และก็ได้แต่คิดในใจว่า(สามี(เมีย)ผม ช่างฉลาดจนน่ากลัวจริงๆ)


"แผนการของนายคืออะไร โสฬส? นางจะเป็นอันตรายหรือเปล่า?"


เมื่อเริ่มรับกับสถานการณ์ได้เล็กน้อยมัชชาโรก็เริ่มทำการตกลงกับโสฬสอีกครั้ง


"นางไม่เป็นอันตรายอะไรหรอก (ทางร่างกายน่ะนะ) ฉันจะทำแค่ สลายพลังเวทย์ของนาง หาได้ทำอย่างอื่น"


"ทำยังไง!?"


เป็นเรโชที่โพล่งถามออกมา มัชชาโรนิ่งเงียบรอฟังคำตอบที่เขาพอจะเดาได้ ส่วนไอศุพายัฆนั้นรู้ดีอยู่แล้ว เพราะเขาเป็นคนช่วยองค์รัชทายาทสร้างสิ่งนั้นขึ้นมาเอง


"มันคือ...ทารุจันทฺ"


"ทารุจันทฺ?...มันคืออะไร?"


เรโชถามออกไปอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ คนท้องก็อยากมีส่วนร่วม


"มันคือไม้จันทร์ที่สามารถใช้ทำลายมนต์ดำได้ แค่เพียงปักมันลง...กลางอก!"


"เฮ้ย!! งั้นป้าสิขีก็ตายกันพอดีอ่ะดิ!? ปักกลางอกเนี่ยนะ!!" 


เรโชตกใจโวยวายขึ้น


"ทารุจันทฺผ่านผิวเนื้อได้โดยไม่ทำให้บาดเจ็บ หรือแม้แต่ระคายผิว  หากแต่มันมีผลโดยตรงต่อดวงจิตที่มีพลังเวทย์ พลังมนต์ดำเข้มข้นเท่านั้น เพราะงั้นหากปักลงกลางอกของพระนางสิขี ร่างกายนางจะไม่บาดเจ็บ แต่จะสูญสิ้นพลังทั้งปวงทันที..."


ครานี้ไอศุพายัฆเป็นคนอธิบาย


"อัศจรรย์สุดๆ ไม้ทะลุเนื้อได้โดยไม่เกิดบาดแผล...ในโลกนี้มีเรื่องที่ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยจริงๆด้วย"


เรโชพึมพำกับตัวเองเบาๆ


"มั่นใจได้ยังไง ว่านางจะไม่บาดเจ็บ!?"


มัชชาโรย้ำเสียงเข้ม


"อาจจะเจ็บบ้างเล็กน้อย... แต่ถ้าไม่อยากให้บาดเจ็บเลย นายต้องเป็นคนลงมือเอง...มัชชาโร..."


".......!!!??"


"เฮ้ย!! โหดไปเปล่า โสฬส!? ท่านจะให้ท่านเสนาลงมือกับแม่ตัวเองเนี่ยนะ!? จะโหดร้ายเกินไปแล้ว!?"


 เรโชออกตัวแทนเสนาในดวงใจจนล้อฟรี งานนี้สามีเขาโหดร้ายเกินไปจริงๆ


"เพราะถ้าเจ้าตัวไม่ทำ...ก็คงต้องให้...ลูกเขยทำ..."


"ไม่ได้นะ!!" คราวนี้มัชชาโรเป็นคนยั้งเอาไว้บ้าง


"ขืนให้ไอศุพายัฆเป็นคนทำ เผลอๆได้โดนหักคอตายก่อนแน่ๆ!!"


เสนาหนุ่มรีบให้เหตุผลประกอบ


"อือฮึ...ยอมรับไอศุพายัฆเป็นเขยแล้วสินะ..."


โสฬสแซวเล่นเบาๆ ที่เห็นว่าอีกฝ่ายติดกับเขาง่ายดาย เล่นเอามัชชาโรทั้งเดือดทั้งอายในคราวเดียว


"อย่ามาตลกตอนนี้นะ!! นายจะมัวอมแผนอยู่ทำไมเนี่ย รีบบอกๆมาเซ่!!" 8(>//∆//<)8


มัชชาโรยิ่งโมโหหนัก


"ง่ายๆ เมื่อกองทัพของนางมาถึง ฉันจะออกไปปะทะกับนางก่อน เพื่อให้เข้ากับความเข้าใจของนางว่าเราตั้งรับกันอย่างไม่มีแผน จากนั้น ไอศุพายัฆจะเป็นคนควบคุมตัวนายออกมา แสร้งว่านายแอบลอบเข้ามาชิงตัวเรโช แต่พลาดโดนจับได้ คราวนี้เราจะทำการแลกเปลี่ยน โดยให้นางหยุดการโจมตี แล้วทางเราจะคืนนายให้..."


"หึ...เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ท่านองค์รัชทายาท...ท่านพลาดแล้วล่ะที่จับฉันมาเป็นตัวประกันน่ะ เพราะฉันไม่ได้สำคัญอะไรกับนางเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นนางไม่มีวันหยุดตามแผนนายหรอก..."


มัชชาโรเอ่ยออกมาด้วยน้ำเหยียดหยัน ไม่รู้ว่าเหยียดในแผนการไม่เข้าท่าของโสฬส หรือหยันตัวเองที่ไม่ได้มีคุณค่าอะไรมากมายกันแน่


".......หึหึหึ...ก็คอยดูแล้วกัน"


โสฬสพูดออกมาเหมือนไม่ยี่หระ หากสายตาคมกล้า จ้องหน้ามัชชาโรนิ่ง จนเสนาหนุ่มอึดอัด


"ถ้านายมั่นใจขนาดนั้น...ก็ลองดู...หึ...แล้วต่อจากนั้นล่ะ จะเอายังไง?"


"นี่แหละคำถาม ว่านายจะเป็นคงลงมือเองหรือเปล่า..."


"...................."


"ต่อให้พระนางสิขีจะหยุดโจมตี แต่ก็เพียงครู่ที่ส่งตัวนายเท่านั้น เพราะนางไม่มีวันอยู่ในกติกา ดังนั้นฉันมีโอกาสเพียงครั้งเดียวที่จะจัดการนาง นั่นคือตอนที่นายกลับเข้าถึงตัวนาง..."


"ถึงตอนนั้น..."


"ใช่...นายจงปักทารุจันทฺเข้ากลางอกนาง! ไม่อย่างนั้นแล้ว เราจะตายกันหมด โดยเฉพาะดวงใจของนาย..."


โสฬสกล่าวย้ำราวกับตอกหัวตะปูลงบนใจของมัชชาโร


"......................"


มัชชาโรนิ่งอึ้งเพียงครู่แล้วค่อยๆหันไปมองมางไอศุพายัฆ ที่กำลังยืนมองมาทางมัชชาโรเช่นกันด้วยสายตาเจ็บปวด สงสาร


"องค์รัชทายาทขอรับ ขอผมเป็นคนทำเรื่องนี้เองได้หรือไม่…!!?"


"อยากตายหรือไง!!  ไอศุพายัฆ" 


มัชชาโรหันไปตวาดใส่องครักษ์ร่างสูงทันที


"เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเอง!!"


และรีบยอมรับข้อเสนอทันที ก่อนที่ไอศุพายัฆจะดึงดันแย่งหน้าที่เขาไป


"งั้นเตรียมการกันให้พร้อมซะ สังหรณ์ว่า...คงไม่เกินคืนพรุ่งนี้ นางบุกมาแน่ เตรียมไฟให้พร้อมกันตั้งแต่คืนนี้ได้เลย"
.
.
.
.
.

"เอ่อ...แล้วผมล่ะ จะให้ทำอะไรบ้าง ครือ...แบบว่าอยากมีส่วนร่วมอ่ะ..."


หลังจากเงียบอยู่นานเรโชก็ได้เวลาออกโรงเสียที  ตอนแรกเขาก็กะจะเสนอแผนการอันชาญฉลาดของเขาดู แต่เหมือนว่า คงจะไม่มีใครเห็นด้วย เลยขอหุบปากเงียบไว้ และรอฟังว่าตัวเองจะได้รับหน้าที่อะไร


"นายอยู่เฉยๆเถอะ เรโช ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น รอฟังแค่ข่าวดีก็พอ"


โสฬสเอ่ยปลอบเสียงอ่อน กลัวว่าชายาของเขาจะน้อยใจ


"จะไม่ให้ผมทำอะไรสักนิดเลยเหรอทั้งๆที่ทุกคนเสี่ยงอันตราย จะให้ผมอยู่เฉยๆได้ยังไง?"


เรโชยังไม่ยอมละความพยายาม ขอหน้าที่สักหน่อยให้เขาทำเถอะ อยากมีส่วนร่วมในการปกป้องบ้านเมือง ขอเป็นฮีโร่บ้าง


"แค่อธิฐาน ส่งพลังมาถึงพวกเราก็พอแล้วล่ะครับ..."


"แค่อธิฐานจะส่งพลังได้ถึงจริงๆเหรอ...ไม่มีงานอื่น..."


"หุบปาก นั่งนิ่งๆ รักษาหัวใจที่เต้นอยู่กลางอกนั่นไม่ให้โดนควักไป ก็เป็นบุญคุณท่วมหัวแล้วล่ะ ถ้ามากกว่านั้นมันจะเกะกะ ขัดแข้งขัดขาชาวบ้านเค๊า!!!"


เสียบตรง ตุงตาข่าย กระแทกใจเรโชอย่างจัง จี้ใจดำถึงขีดสุด ไม่มีการโอ๋ ไม่มีการปลอบ มัชชาโรเสนาในดวงใจ แทงตรงเป้า เล่นเอาแทบกระอัก...


"................"


แถมทุกคนยังเงียบกริบ ไม่เถียงให้ ไม่เข้าข้าง ต่างฝ่ายต่างไม่หือไม่อือ


(อื้อหือ...ไอ้เรโช โคตรช้ำ...)


"เออ...แล้วไอ้แผนง่อยที่นายบอกเมื่อกี้ล่ะองค์พระชายา ใช่แผนเดียวกับรัชทายาทหรือเปล่า...?"


ระหว่างที่ทุกคนยังคงกระอักกระอ่วน เสนามัชชาโรก็ถามขึ้นต่อแบบไม่มีเว้นให้เรโชได้พัก


"แผน?...นายมีแผนอะไรอย่างงั้นเหรอ ชายาพี่?"


โสฬสเอ่อยถามอย่างสงสัย เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเรโชเองก็มีแผนเกี่ยวกับการทำสงครามครั้งนี้เหมือนกัน


"เอ่อ...ก็แค่...คิดเอาไว้นิดนุง...แบบว่า..."


เรโชเริ่มอึกอัก เพราะเริ่มไม่มั่นใจในแผนการของตนเองเสียแล้ว


"หืม...?"


ทั้งโสฬส และไอศุพายัฆที่ทำหน้าสนใจรอฟัง กับมัชชาโรที่ทำหน้าจ้องจับตายอยู่นั้น กดดันเรโชจนอยากจะหายตัวออกจากห้อง


"เอ่อ...มันก็แค่...แค่..."


"เฮ้ย!! พูดสักทีสิ องค์พระชายา! อึกอักอยู่ได้ หรือต้องให้เค้นออกจากคอกัน ห๊ะ!!"


โหดได้อีกกับท่านเสนามัชชาโร ผู้มีอคติกับชื่อแผนการของเรโชอยู่เป็นทุน


"โอ้ย...ก็แค่ให้ท่านเสนาแกล้งทำเป็นอยู่ช่วยป้าสิขี แล้วให้ท่านราชองครักษ์บุกไปชิงตัวมา แล้วแสดงความรักลึกซึ้งกันต่อหน้าคุณป้าสิขี ให้ป้าได้รู้ว่า ลูกของป้ากำลังมีความรักอันยิ่งใหญ่ กับราชองครักษ์ของฝั่งเรา ป้าจะได้เข้าใจ และถอนกองกำลังกลับ จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็จะได้ดองเป็นทอง...แผ่น...เดียวกัน..."


".........................." (เสนาธิการ มัชชาโร)


"............................" (ราชองครักษ์ ไอศุพายัฆ)


"............................" (รัชทายาทโสฬส)


ยิ่งพูด คนฟังทั้งสามก็ยิ่งไร้การตอบสนอง ราวกับทุกคนกลายเป็นหินไปแล้ว


"..............ง่า...ทำไมเงียบกันจัง...?"


"กระผมขอตัวไปจัดเตรียมคบไฟ และเครื่องปั่นไฟให้พร้อมก่อนนะขอรับ"


ไอศุพายัฆ ราชองครักษ์หนุ่มไหวตัวทันคนแรก รีบขอตัวออกไปก่อนทันที


(อ้าว...?)


"อืม...งั้นเราไปด้วย  รู้สึกว่าทารุจันทฺยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ต้องเร่งทำให้ลุล่วง"


รัชทายาทโสฬสเป็นคนที่สองที่รีบคว้าโอกาสที่ไอศุพายัฆสร้างขึ้น ขอหนีตามออกไปด้วย


(เฮ้ย...?)


"ฉันไปนอนเอาแรงก่อนนะ..."


แม้แต่เสนามัชชาโรเองก็เดินหนีไปอีกคน โดยไม่แม้แต่จะแสดงอาการโกรธ หรือเย้ยหยัน...ทิ้งไว้เพียงหน้าที่บ่งบอกว่า "เซ็ง" สุดชีวิต


(เง่อ...?)


จนเหลือตัวคนเดียวในห้อง เรโชยังคงอึ้งๆเล็กๆ


"เอ๊ะ? หรือทุกคนจะประทับใจในแผนการของเราจนพูดไม่ออกวะ หนีกันไปเฉย..."


(ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองแม้แต่น้อย)


"เอาไงดีหว่าเรา...เอ่อ...ไปหาอินทิรากะจันทราดีกว่า..."
.
.
.
.
.
.
"อึ๊!?"
.
.
.
.
.
"โอ๊ะ!?"
.
.
.
.
"โอ๊ยยยย!!?"





(เวรละตรู...ปวดท้อง!!!)


..............................................................................


 

[Rafael]

ฮ่าๆ
เรโชน่ารักจริงๆ

[second]

ฮาาาา ชอบ ๆ เรโชตอนนี้
มัชชาโรนี่ก็โหดไปไหน 
ว่าแต่... จะคลอดแล้วเรอะ !!! 

[moobarpalang]

เรโชหน้ารักอะ

[why yyy]

ท่านเสนาช่างโหดดีแท้ เรโชน่ารัก เจ็บท้องแล้วหรา?

[Poseidon]

เอ้าๆๆๆ เรโชจะเกิดแว้ววว

[B_Story]

ฮาแผนการเด็ดของพระชายาอ่ะ อึ้งกันเป็นแถบ   

ปล.จะคลอดแล้วววว   

[moredee]

ตอนหน้า ก็ได้ลุ้นอีกแล้ว

[Momichi]

เรโชนี้เป็นตัวช่วยลดความตึงเครียดได้เยอะเลย 555 น่ารักมากๆๆ ชอบจริงๆๆ

[ormn]

:m20:พระชายาเรโชไม่เคยทำให้ผิดหัวงเลย


ว่าแต่อย่าบอกนะว่าจะคลอดแล้วกรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


รออออออออออออออออออออออออออออออ

[honeystar]

จะคลอดเเล้วววววววววว~

[hello_lovestory]

ปวดท้องจะคลอดแล้วสินะ ลุ้น

[jimmyFG]

จะคลอดแล้ว

ให้ลูกๆมาช่วย

[ชัดเจนกาบ]

ชักเรื่องจะไปกันใหญ่แล้ว ยิ่งใกล้จบยิ่งวุ่นวาย เป็นกำลังใจให้ทุกคู่

[ชัดเจนกาบ]

ชักเรื่องจะไปกันใหญ่แล้ว ยิ่งใกล้จบยิ่งวุ่นวาย เป็นกำลังใจให้ทุกคู่

[ชัดเจนกาบ]

ชักเรื่องจะไปกันใหญ่แล้ว ยิ่งใกล้จบยิ่งวุ่นวาย เป็นกำลังใจให้ทุกคู่

[minyoung]

แผนการอันแยบยลนี้ย่มมาจากตรีสาโรชเรโชเท่านั้น อิอิ






เอ๊ะ หรือ ๔ กุมารกำลังจะออกใาแล้วนะ

[Naenprin]

 

มาปวดท้องอะไรตอนนี้นะ

[Ryoooo]

ถ้าไม่ใช่เรโชคิดแผนแบบนี้ไม่ได้นะเนี่ย 555
เด็กๆจะคลอดแล้วหรือเปล่า รอๆ ศึกปะทะ

ปล.รัชทายาทเค้าเจ้าเล่ห์สุดเลยจิเนอะ