หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[yogurtjung]

อ๊ากกกกก อย่าบอกนะเซโรจะคลอดอ่ะ ><

มาคลอดไรตอนนี้ยะ 555

รอตอนต่อไปนคะ สู้ๆ

[FFS_Yaoi]

 

จะคลอดแล้ววววว

[mild-dy]

วุ่นวายมากอะ ==

[ฤดูใบไม้หลากสี]

ไม่ได้มาอ่านนาน ฮ่าๆ คงสเต็บเดิมเป๊ะ

เรโชคงไม่คลอดตอนเค้ารบกันหรอกนะ

เรโชเกรียนได้ใจจริง

[KuMaY]

เรโชจะน่ารักไปไหน
สี่ยอดกุมารจะออกมาดูโลกแล้ว
สงสัยจะรีบออกมาช่วยรบ

[maru]

แผนการเรโชคิดได้ยังไงเนี่ย โสฬสใจร้ายนะใช้ไอศุพายัพมากดดันมัชเชโรแบบนั้นเนี่ย

[penda]

โอ้ว....เรโชจคลอดแล้ววววววว
ปิดท้ายมาแค่นี้ 4 บรรทัด

"อึ๊!?"
"โอ๊ะ!?"
"โอ๊ยยยย!!?"
(เวรละตรู...ปวดท้อง!!!)

แย่งซีนของทั้งตอนได้สบายๆเลย
เพราะทุกคนจะต้องมุ่งความสนใจไปที่จุดนี้แน่นอน
และขนาดเราเองที่อ่านมา3ตอนติดๆกัน
เจอซีนนี้เข้าไปก็ลืมซีนอื่นๆก่อนหน้านี้ที่อ่านมา3ตอนหมดเลย
นายนี่แน่จริง เจ๋งจริงอ่ะ พระชายาเรโช เด่นๆตลอดๆ ฮ่าๆๆๆ
 

[nemesis]

เศร้าจัง

[Ali$a฿eth]

เอ๊ย เกิดไวแท้

[sukaz]

เหยด เข้ๆๆๆๆ 

[fay 13]

 

[uaeb]

  เข้าจะรบกันดันมาปวดท้องซะนี้

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

แผนนายไม่มีใครสนใจว่ะเรโช  มันติ๊งต๊องมากๆ

แย่แล้วเรโชจะคลอดแล้วเหรอ?เนี่ย  รอตอนต่อไป ก๊ากๆๆๆๆ

[hewlett]

คลอดลูกก่อนเข้าสนามรบเลยเรโช
โสฬสจะได้ไม่มีห่วงอะไร ได้ 4 กุมารมาเป็นกองหนุนด้วย

[kenghan]

กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน เรโชจะคลอดซะงั้น
สงสัยสี่กุมารอยากออกมาร่วมรบกับพ่อแม่

[jonathan2624]

สนุกอะ ฮามากกกกกกกก มาต่อด่วนนนนนนนนนน อิอิ

[koikoi]

แผนการแบบนี้ไม่ใช่เรโชคิดไม่ได้นะเนี่ย

ว่าแต่ว่าตอนหน้าจะคลอดแล้วใช่มั้ย

[uaeb]

วันนี้จะมาไหมน้าาาาา 

[AoMSiN555]

  จะบ้าาาาาาาาาาาาาาา



  ลูกๆจะเกิดเย้วววววววววววว


มาต่อไวๆนะ


สุดท้าย.............
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v

ลูกมี่กไลังจะเกิดมา จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงอะ??????????


ให้เดา.......เป็นผู้ชายหมดเลย

[darkeyes1]

กรรมมีปวดท้องปิดท้ายอีก  เหอๆ  รวนแน่ๆงานนี้

[indy❣zaka]

ฮาได้ตลอดอ่ะเรื่้องนี้ 

[wi_OoO_wi]

มันก้ฮาดีอ้ะ

เเม้งงง ไม่เคยจะซีเครียดเลยเว่ย

แบบชอบบบบบบบบบ บ บบ บบบบ บบ

อ่านเรื่องนี้เเล้วต้องร้อง โว้ววววววว มันอะไรกันน้ออ

 
 

[Ryu_Chise]

พระชายา ไปไหน จะออกลูกปิดท้ายอีกแล้ว มาต่อด้วยนะคร้าบบบบบ รออ่านอยู่น๊าาาาาาาาาา


 

[Poseidon]

รอๆๆๆๆ สี่กุมาร

[HUNEY]

 

ได้โปรด จงมาต่อเร็วๆด้วยเทอญ

[bun]

ช่างคิดแผนการได้นะนี่
ว่าแต่จะคลอดกลางสงครามเลยเปล่าเนี้ยะ

[un_john2006]

มาตตามให้กำลังใจครับ  อานรวดเดียวเลย  ลุ้นๆๆๆๆ
 

[thearboo]

ตอนที่ 36 ปะทะ!!




โอยยยย......


"พระนางสิขีบุกมาแล้วหรือนี่  เร็วแฮะ แถมยังมาตอนกลางวันอีก ข่มขวัญกันเห็นๆ"


งือออออ.....


"ได้ยินว่าเมื่อก่อนนางใช้ภูติเงาได้แค่ในอาณาเขตของตัวเอง และใช้ได้เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้นนี่ นี่บุกมาตอนกลางวันแบบนี้ แสดงว่าพลังของนางเพิ่มขึ้นเยอะเลยสิท่า...?"


อูยยยยย.....


"เพราะตอนนางบุกวัง นางได้ให้ภูติเงาดูดกลืนพลังวิญญาณและดวงจิตบริสุทธิ์ของคนทั้งวังไปไงล่ะ นั่นน่ะเป็นแหล่งพลังงานแหล่งใหญ่เลยนะ พอนางสูบจนสมใจอิทธิฤทธิ์นางเลยเพิ่มขึ้นแบบี้ไง จะกลางวันกลางคืน นางก็ทำศึกได้ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว"


ซี้ด.....โอยยยยยย


"แล้วอย่างนี้องค์รัชทายาทจะสู้ไหวเหรอ?"


ซื้ดดด....อูยยยยยย


"ก็หวังใจไว้แค่ว่ารัชทายาทจะพอมีแผนการรับมือล่ะนะ..."


อ๊างงงงง......


"แล้ว......"


สองพ่อลูก อินทิราและจันทราหันมามองร่างของเรโชบนเตียงด้วยแววตาที่ค่อนข้างจะหนักใจ ตอนนี้ศึกใหญ่กำลังจะเข้าปะทะ แต่พระชายาคนงามดันจะคลอดเสียนี่ แถมคนจะคลอดยังเงื่อนไขเยอะอีกต่างหาก


"ค...คุยกัน จ...จบแล้ว...หร...หรือยัง...ซี้ดดด..."


"องค์พระชายา ทรงอดทนอีกนิดนะครับ อีกเพียงครู่ เราจะทำการคลอดกันนะครับ"


อินทิราปลอบโยนอจะว่าสงสารก็สงสาร จะว่ายินดีก็ยินดี จะว่าหวาดหวั่นก็หวาดหวั่น หลากหลายความรู้สึกผสมปนเป จนชาวเสมัญเกือบสิบชีวิตที่ยืนอยู่ในห้องลับนี้อดที่จะอึดอัดหวาดหวั่นไม่ได้


"อะ....อีกนาน...ซื้ด....แค่ไหน...อ...โอยยยย...."


"อีกแค่อึดใจนะครับ"


"อ....อึดใจ...มา...ส...สามชั่วโมง...แล...แล้วนะ...อูยยยย..."


เรโชโวยวายด้วยเสียงขาดห้วง เขาปวดท้องมาร่วมสามชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะคลอดเสียที ปวดหนักจนพาลนึกไปว่าจะขาดใจเอาให้ได้แล้ว แต่ก็ยังคงสติครบ นอนเจ็บไม่จบอยู่อย่างนี้


"ให้ผมไปเรียกองค์รัชทายาทมาเถิด..."


"ไม่ได้!!!"


"ถึงยังไง ให้ท่านรัชทายาทได้ทรงรู้สักนิด..."


"ไม่เอานะ ไม่บอก ตอนนี้มัน...อ๊า...หน้าสิ่ว หน้า ข....ขวาน...โอยยย....อย่าให้โสฬส ส...เสียสมาธิเลย...."


เพราะจริงอย่างที่พระชายาพูด อินทิราจึงไม่สามารถยืนกรานคำพูดตนได้อย่างเต็มที่ ตั้งแต่เมื่อสามชั่วโมงที่แล้วที่พระชายาเกิดปวดท้อง แล้วเดินโซซัดโซเซมาหาเขาที่ห้องเพียงคนเดียวแล้วนั้น  พวกเขาก็เร่งรีบเตรียมการเข้าขั้นโกลาหล จากนั้นก็รีบย้ายกันมาที่ห้องลับนี้ทันที แค่จะคลอดก็วุ่นวายจะแย่ แถมพระชายาคนงามยังอุตส่าห์มีเงื่อนไข ห้ามบอก ห้ามมีพิรุธ ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าจะคลอด โดยเฉพาะองค์รัชทายาท ยิ่งตอนที่รู้ว่าพระนางสิขีบุกมาเร็วกว่าที่คาด ก็รีบให้แจ้งรัชทายาทว่าได้หลบลี้ไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องห่วง แม้รัชทายาทโสฬสจะอยากมาดูด้วยตาว่าปลอดภัยจริงหรือเปล่า พระชายาก็ไม่ยอม จวบจนถึงเวลาที่พระนางสิขีเกือบจะเหยียบมาถึงประตูกำแพงวิหารนั่นแหละ องค์รัชทายาทถึงได้เลิกรีบไปเตียมการรบ ทิ้งคนรักที่คิดว่าคงปลอดภัยดีแล้วไว้ตามที่พระชายาต้องการ โดยก่อนไปก็คอยย้ำหนักหนาให้ชาวเสมัญดูแลปกป้องเป็นอย่างดี ชาวเสมัญเองก็เต็มใจยิ่ง ยินดีพลีชีพเพื่อนายเหนือหัวอย่างไม่กริ่งเกรง แต่ตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน ที่อีกคนจะคลอด อีกฝ่ายจะบุกนี่ก็ทำเอากระอั่กกระอ่วน กระวนกระวายไม่น้อย


"โอยยยย....ซื้ดดด....เค๊าจา....ม่ายหวายแร๊ววว...น๊า...ฮึก...."


เรโชโอดครวญอีกครั้ง ใจจะขาดแล้วรอนๆ ปวดหน่วงราวท้องจะระเบิด


"....................."


"อูยยยย....โอยยยยย....ลูกจ๋า...พ่อใจจะขาดแล้วลูกเอ้ย....เพลาๆกันโหน่ยยย..."


เมื่อได้ยินเสียงโอดครวญปานใจขาดของพระชายาแล้ว อินทิราก็สูดหายใจเข้าลึก


ถึงเวลาแล้วสินะ...


.
.
.
.
.
.

นคนางค์พลางมืดมนอลหม่าน      ก้องกังวาลสีหนาทหวาดหวั่นไหว
อสราถูกบังคับให้ดับไป         เมฆหมอกมัวล้อมไพรในเที่ยงวัน

หมายมั่นหาญหักฉัตรรัชทายาท      ผลาญพินาศวาดวายให้อาสัญ
อมนุษย์ภูติเงาเข้าโรมรัน         สิขีมั่นหมายกำจัดเลือดขัตติยา

อันโสฬสแสนองอาจราชบุตร      หาได้หยุดหาได้เกรงกริ่งผวา
พร้อมยงยุทธ์โรมรันหาพรั่นพรา      โค่นปิตุจฉาให้สิ้นสิทธิ์ฤทธิ์ริดรอน

ประจันหน้าในที่สุด สุดจะหยั่ง      ใครจะพลั้งพลาดเชิงยุทธ์สุดสังหรณ์
เล่ห์เหลี่ยมร้ายพร่ายพราวเจ้านคร      หรือองค์อรจอมสิขีจะมีชัย

พลันพริบตาภูติเงาเข้ารายล้อม      ดำรัสจอมรานีที่ยิ่งใหญ่
โสฬสเล่ายิ้มพราวราวมั่นใจ      ปล่อยภูติแสงล่าไล่ใต้บริกรรม

เวลาผ่านผินลามยามโมงเรื่อย      ภูติเงาเอื่อยฤทธิ์ร้างช่างน่าขำ
ทินกรส่องแสงฉานผ่านเมฆดำ      ภูติเงาง้ำล้ำหลบศพกระเจิง

สั่นระริกกายสล้างนางสิขี         เพราะถือดีได้ใจไถลเหลิง
เห็นทัพตนมอดไหม้ในกองเพลิง      โสฬสเริงฤทธิ์ร่ายิ้มท้าทาย

บริกรรมอวิชชาคาถาชั่ว         สร้างเมฆมัวทั่วฟ้านภาใหม่
ทุ่มสุดฤทธิ์ สุดเวทย์ขลัง ทั้งสุดใจ      แผ่จิตร้ายหมายมาดฆาตกรรม

สุดพลังนางสิขีนี้ร้ายนัก         ญาณร้ายชักนำเขมือบเกือบถลำ
หากเผลอพลาดอาจทลายพ่ายมนต์ดำ      โสฬสจำปล่อยไพ่ใบสุดท้ายลง

จงใจล่าผ่าเผยเชลยศึก         นางสะอึกระทึกเชยจำเลยหลง
ด้วยว่าเลือดในอกพรากยากจะปลง      นวลอนงค์หลงลวงชะงัด...มัชชาโร.
.
.
.
.   

"พระนางสิขี...ผ...ผม..."


มัชชาโรเอ่ยเสียงแผ่ว นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เขาสับสนถึงเพียงนี้ รู้แก่ใจว่านี่คือแผนการ และพระนางสิขีจะไม่เป็นอันตราย หากเขาก็ไม่สามารถทำใจให้หนักแน่นได้ สับสนเหลือเกิน


"ปล่อยคนของฉันเดี๋ยวนี้นะโสฬส!!!"


สิขี ตวาดลั่น เสียงสั่นพร่าเพราะความโกรธา แม้จะไม่เคยเรียกว่าลูก แต่ก็คือบุตรในอุทร ด้วยเพราะนางไม่ล่วงรู้ทัน ว่านี่คือแผนการ ไม่คิดด้วยซ้ำว่า หน่อเนื้อแท้ๆจะทุรยศแก่ตน นางปักใจสนิทว่ามัชชาโรถูกจับกุมได้ด้วยศัตรูที่นางหมายเอาชีวิต แม้จะโหดเหี้ยมไม่เคยละเว้นทารก หรือ ชรา หากแต่หัวอกคนเป็นแม่ เมื่อเห็นสายเลือดของตนอยู่ในภยันตราย ใจนางก็เริ่มพรั่นพรึง


"ฉันบอกให้ปล่อยคนของฉันเดี๋ยวนี้!!"


นางตวาดซ้ำด้วยความโกรธเกรี้ยว สองเนตรแดงก่ำ ท่าทีแบบนั้นของพระนางสิขียิ่งทำให้โสฬสยกยิ้มถูกใจ เพราะตอนนี้ เกมกลับมาเป็นของเขาแล้ว


“ปล่อยน่ะได้ แต่ปล่อยง่ายๆคงไม่ได้...หลานคนนี้ขอต่อรองอะไรสักเล็กน้อยได้หรือไม่ครับ...ท่านป้าสิขี...?”   


".............ว่ามา!!"


โสฬสเสนอข้อแลกเปลี่ยนตามแผนการที่ได้วางเอาไว้ สิขีอึกอักเล็กน้อยก่อนลองเชิงถามไถ่


"ไม่มากมาย ก็แค่...ขอท่านป้าสิขีของหลาน โปรดถอนกำลังกลับไป อย่าได้ราวีหลานคนนี้กับชายาอีก เพียงแค่นั้น แล้วหลานจะปล่อยมัชชาโรคืนแก่อ้อมอกท่านป้านะขอรับ..."


วาจานอบน้อมอ่อนหวานที่โสฬสไม่ค่อยแสดงออกที่ใดมากนัก  นอกจากตอนที่ต้องการเสแสร้งในแผนการร้าย ของตนเท่านั้น


"ฮึ! อวดดี..."


"ท่านป้า ที่จริงเราสองก็ดองเป็นป้าหลาน ใยต้องมารบราฆ่าฟันให้เปลืองเลือดเปลืองเนื้อกันเองเล่า โสฬสคนนี้ก็หาได้ต้องการจะหักหาญให้ป้าต้องบาดเจ็บเลยแม้แต่นิด  โปรดเห็นแก่หลานที่ยังเยาว์คนนี้ อย่าให้หลานได้ชื่อว่าเนรคุณญาติผู้ใหญ่เลย ท่านป้าโปรดถอนกำลังเถิด หลานเองก็จะทำเช่นกัน และหลาน จะปล่อยมัชชาโรคืนท่านป้าทันที..."


โสฬสต่อรองหวานล้ำจนไอศุพายัฆและมัชชาโรต่างอดแอบขนลุกไม่ได้
.
.
.

(น่ากลัวเกินไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ ตอแหลได้หน้าตายสุดๆ...)


"......ได้ ไม่เมื่อรัชทายาทให้เกียรติออกปากเองแบบนั้น ฉันเองก็คงไม่อาจขัด ครานี้ฉันพลาดเองแหละ ที่ดูถูกฝีมือคนหนุ่มจนเกินไป เห็นว่ายังด้อยประสบการณ์นัก ทั้งที่จริงก็คมในฝักใช่ย่อย หึหึ...ที่จริงดูจากสถานการณ์แล้ว คงยากที่ฉันจะหักคอรัชทายาทให้ได้ในวันนี้เช่นกัน เอาเถอะ เห็นแก่น้ำใจว่ายังคงนับกันเป็นญาติ ผู้เป็นป้าอย่างฉันเองก็คงไม่อาจใจร้าย พร่าผลาญผู้เป็นหลานได้ลงคอ...ตกลง ฉันจะถอนกำลังที่ย่อยยับของฉันกลับตามที่ท่านขอ รัชทายาท เพราะฉะนั้น...โปรดปล่อยมัชชาโรคืนแก่ป้าคนนี้เถิด..."


เสแสร้งแกล้งพูดได้หน้าตาเฉยไม่แพ้กัน จนไอศุพายัฆกับมัชชาโรอดคิดไม่ได้ว่า...
.
.
.

(สมกับเป็นป้าหลานกันจริงๆ)


จบคำต่อรอง (บวกสตรอเบอรี่) ทั้งโสฬสและพระนางสิขีก็เริ่มบริกรรมคาถาเก็บภูติเงา ภูติแสงของตนเข้ากรุ เข้าคลัง จากนั้นโสฬสก็สั่งให้ไอศุพายัฆนำตัวมัชชาโรไปส่งครึ่งทาง โสฬสลอบส่งาสายตาให้มัชชาโรอีกครั้ง เป็นสัญญาณลงมือ และเมื่อเดินส่งถึงจุดหมายแล้วไอศุพายัฆกลับไม่ยอมปล่อยมือคนรักโดยง่าย ด้วยห่วงใยเหลือเกิน  อยากเอ่ยห้ามไม่ให้ทำ อยากลงมือแทนด้วยห่วงแสนห่วง แต่ก็ทำได้แค่มองคนรักเดินจากไป  เดินออกจากมือตนไปสู่ที่ที่แสนอันตราย กว่าจะกัดฟันถอยหลังกลับมาประจำที่ได้ หัวใจก็หน่วงจนแทบทรุด


"......หึ"


เป็นไปตามที่โสฬสคาดการณ์ไว้ทุกประการ เพราะเมื่อมัชชาโรเหยียบเข้าถิ่นพระนางสิขีปุ๊บ นางก็ร่ายคาถาปล่อยโขยงภูติเงาออกมาหมายเล่นงานโสฬสทีเผลอทันที


"ชิ...ตูว่าแล้วเชียว!"


โสฬสบริกรรมคาถาเรียกภูติแสงออกมาพร้อมเพรียงเช่นกัน ร่ายมนต์ขั้นสูงสุด เตรียมหยุดทุกสรรพชีวิตที่เป็นศัตรู


"..........!!!???"


"อึก..!"


อึดใจที่โสฬสตั่งท่าตั้งรับ มัชชาโรก็กัดฟันคว้าทารุจันทฺแล่นเข้าปักกลางอกพระนางสิขีทันที โดยที่นางยังไม่ทันตั้งตัว


"กะ...แก..."


"พระนางสิขี...ผม...ไม่มีทางเลือก..."


"อร๊า!!...ไอ้ลูก...ทรพี!!!"


"......!!!"


คำแรกที่เรียกว่าลูก กลับเป็นคำว่า "ลูกทรพี" มัชชาโรเจ็บปวดถึงขีดสุด น้ำตาทลักทลายทั้งสองเนตรโศก


"ลูก...ผมไม่เคยเป็นลูกท่าน..."


"แก....แก ทรยศฉัน!!!"


"ผม...ไม่เคยอยู่ฝ่ายเดียวกับท่าน..."


"แก๊!!!!!!!!"



ฟ้าวววว...



"อั่ก!!"


"มัชชาโร!!"


ไอศุพายัฆวิ่งเข้าไปรับร่างมัชชาโรที่ปลิวหวือมาตามแรงเหวี่ยงของพระนางสิขี เพราะโดนทารุจันทฺปักอยู่กลางอก พลังของนางจึงไม่เสถียร เพราะมันกำลังจะสูญสลายไปในไม่ช้า ดวงตาแดงก่ำด้วยเพลิงโทสะของนางจ้องมาที่โสฬสเขม็ง ครานี้นางจักพ่ายแพ้ และจักแพ้พ่ายตลอดกาล ไม่มีทางได้แก้แค้นอีก และหากครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย...อย่างน้อย...


"................!!"


"...........ย๊ากกกก!!!"


โดยไม่ทันตั้งตัว...ในเฮือกสุดท้ายก่อนที่พลังทั้งหมดของนางจะหายไป พระนางสิขีพุ่งตัวเข้าถึงร่างโสฬสพร้อมปักทารุจันทฺเข้าอกองค์รัชทายาททันที


"....หึหึหึ...ฉันยอมรับว่าแกแน่ ไอ้เด็กเวร...แต่แกรู้จักฉันน้อยไป เพราะถ้าฉันจะต้องย่อยยับลงไป แกก็ต้องกลายเป็นธุลีดินไปพร้อมกัน!!"


"......................"


พระนางสิขีกับโสฬสด้วยน้ำเสียงที่หอบระโหย เพราะพลังของนางได้สลายไปจนสิ้นแล้ว ภูติเงาสลายหายไปสิ้น เมฆหมอกมืดทมิฬก็หายวับไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน...
.
.
.

สิ้นแล้วจอมเวทย์มนต์ดำแห่งเอกูนวิสตี.......
.
.
.

สิ้นแล้ว...ชื่อพระนางสิขี....
.
.
.

เหลือเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ไร้กำลัง ไร้อำนาจ และไร้ญาติ...ขาดมิตร...


"อึก!"


"รัชทายาท!!"


ไอศุพายัฆ ผละจากร่างมัชชาโรเข้ามาดูอาการนายเหนือ พลังของโสฬสตอนนี้ ก็กำลังระส่ำระสาย แม้ว่าทารุจันทฺจะไม่ได้ปักลึกลงกลางแก่นวิญญาณ แม้จะถอนมันออกได้ทันการ แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย จากการที่พลังของเขาแล่นตลบวิ่งพล่านไปทั้ง 5 ธาตุของร่างกาย
.
.
.
.
.
.
สงครามจบ...แต่ดูท่า...ความโกลาหลจะยังไม่จบ...

...........................................................................

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อตอนสำคัญนะคะ...
 

[nunnan]

ซวยจริงด้วยพระเอกของเรา

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

โอ๊ว  โสฬส  อย่าเป็นอะไรนะ

ลูกเมียรออยู่