หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[whistle]

 
ที่สุดอ่ะ

[penda]

อ๊ากกกกก.....ค้างง่าาาา....ค้างอย่างแรงงงงงง
รอลุ้นตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเล๊ยยยย
 

[mizuths]

เรโชจะคลอดเเล้ว ลุ้นต่อค้างสุด ๆ 

[warnana001]

ฮาตอนเรโชแต่มาช็อคตอนพระสวามี
โดนแทง!!! ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!!!

[hewlett]

ส่งต่อพลังไปที่สี่กุมารเลย

[why yyy]

เง้อ แต่ละคน!!

[Monkey D lufy]

อ๊ากกกกกกกกกกก

ค้างอ่ะ 

[thearboo]

ตอนที่ 37  เรโช...คลอด   






"อะ...ฮ้า...ฮ้า...อึก..."


"อดทนอีกนิดนะครับ องค์พระชายา"


"อึก...อ...อีกนานแค่...ไหน...ผ...ผมจะ...ตายแล้ว...นะ..."


"อีกแค่อึดใจเองนะ...อดทนไว้นะครับ..."


"อูยยย...ทนมา...7 ชั่วโมง...แล้วนะ...อ๊ะ...โอยยย...อีกอึดใจของท่าน...ม...มันนานแค่ไหน...กันเนี่ย...?"


"ผมสัญญาอีกไม่เกินชั่วยาม...ทุกอย่างก็จะเรียบร้อยนะครับ นะ..."


"ท่าน...อินทิรา...ผมต้องผ่าตัด...ใช่มั้ย...อึก"


"....อ่า...ครับ จำต้องผ่าออก"


"ง...งั้น วางยาสลบผมตอนนี้เลย...อ๊ะ...ได้มั้ย...ม...ไม่ไหวแล้ว...อ๊า"


"ไม่ได้ครับ...วางยาสลบไม่ได้ เราต้องผ่าสด..."


"อุป๊าดดดด!!!...ผ...ผ่าสด!!!???? โอยยย...จะฆ่ากันหรือไงค๊าบบบบ..."


"อย่าตกพระทัยไปเลยครับ ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวพอท้องตึงถึงขีดสุดแล้ว เราแค่เปิดช่องเล็กๆ แค่เพียงนิดเดียเท่านั้นครับ ท่านจะไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว...นะครับ ใจเย็นๆนะ หายใจเข้าลึกๆ..."


"ฮึก...ฮือ...อะ...ม...ไม่ไหวแล้ว...ฮึก...."


ในที่สุดพระชายาผู้น่าสนสารก็ทนพิษความเจ็บปวดหน่วงหนักไม่ไหว ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครอีก  อินทิราถอดถอนใจด้วยความเวทนาสงสารจับจิต  เขาเข้าใจดีว่าตอนนี้พระชายารู้สึกอย่างไร รู้ดีว่าคงกลัวมาก ยิ่งเจ็บปวดขนาดนี้ ยิ่งตื่นกลัวเข้าไปใหญ่ สุดท้ายอินทิราก็ตัดสินใจบางสิ่ง...

"จันทรา..."


"ครับท่านพ่อ"


"อินทิรากระซิบเรียกบุตรชายเสียงแผ่ว


"ลูกจงไปดูลาดเลาที่สมรภูมิ หากเห็นว่าองค์รัชทายาทยังอยู่ดี ลูกจงเร่งบอกท่านเรื่องของ องค์พระชายาโดยพลัน..."


"แต่ท่านพ่อ...องค์พระชายาทรงไม่ให้บอก..."


"อย่าช้าที จันทรา จงทำตามที่พ่อบอก"


"....ครับท่านพ่อ"


จันทรารับคำและรีบออกจากห้องลับไปโดยไม่ให้พระชายารู้ตัว

.
.
.
.
.

สงครามไม่เคยนำพาซึ่งความสงบ สงครามอาจตัดสินแพ้ชนะ แต่ไม่อาจสร้างสงครามโดยไม่สละซึ่งบางสิ่งเลือด เนื้อ แขน ขา หรือแม้กระทั่ง...ชีวิต ครานี้ก็เช่นกัน  ถึงสงครามระหว่างรัชทายาทโสฬสติยา กับพระนางสิขีอดีตองรานีแห่งองค์รามัญัชกาลก่อน จะเป็นสงครามแห่งเวทย์มนต์อาคม ใช้อมนุษย์เป็นกองกำลังหลัก หากแต่ทหารมนุษย์และสรรพชีวิตอื่นอีกเล่า ก็ต้องสูญเสียไม่ต่างกัน ไอศุพายัฆถอนหายใจหนักหน่วง ตัวเขาเองก็มีบาดแผลไม่น้อย ทั้งรโมนิทร์และเอาทารย์ก็ไม่ต่าง ที่ยิ่งหนักใจคือนายเหนือ องค์รัชทายาทโสฬส ที่ยังคงนอนหลับตาแน่นิ่ง และมัชชาโรที่ยังคงสลบไศลไม่รู้เรื่องราว เช่นกัน เจ็บแค้นใจในสงครามครานี้หนักหนา แต่พอเหลือบไปมองพระนางสิขี ที่นอนลืมตาโพลงแน่นิ่งดั่งตุ๊กตาที่มีแต่ร่างหากแต่ไร้จิตวิญญาณแล้ว ก็เจ็บแค้นใจไม่ลง อย่างไรเสีย ต่างคนก็ต่างเจ็บ สงคราม...ไม่เคยนำพาซึ่งความดี...


"รโมนินทร์ รัชทายาทเป็นอย่างไรบ้าง?"


ไอศุพายัฆกับเอาทารย์ทะลึ่งตัวถามรโมนินทร์ทันทีที่เห็นชายหนุ่มออกจากห้องหมอหลวง (รโมนินทร์เรียนพลังเวทย์สายเยียวยามาด้วย จึงเป็นลูกมือหมอหลวงได้อย่างดี)


"โชคยังดีที่ทารุจันทฺไม่ได้ทำอันตรายถึงแก่นวิญญาณ ตอนนี้แค่รอให้พลังเวทย์ที่โดนทารุจันทฺเข้าไปปั่นป่วนกลับเข้าที่เข้าทาง องค์รัชทายาทก็คงดีขึ้นแล้วล่ะ"


"องค์รัชทายาทของเราเจ๋งจริง ขนาดทารุจันทฺยังทำให้พลังเวทย์สั่นคลอนไม่ไดเลย"


เอาทารย์เอ่ยขึ้นอย่างชื่นชมปรีดา


"เพราะตอนที่พระนางสิขีพุ่งเข้าไปหมายทำร้าย องค์รัชทายาททรงบริกรรมคาถากันภัยได้ทันไงล่ะ ถึงได้ยันทารุจันทฺไว้ได้ ไม่งั้นคงแย่ไปกว่านี้"


ไอศุพายัฆเอ่ยอธิบาย


"อย่างนี้นี่เอง...ถึงว่าตอนพระนางสิขีตะโกนด่า ตอนที่นางปักทารุจันทฺลงกลางอก นายเราเลยนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ ไอ้เราก็นึกว่ากำลังจุก ที่แท้ก็บริกรรมคาถาอยู่นี่เอง สุดยอดจริงๆ"


เอาทารย์ตบเข่าฉาด ชื่นชมนายเหนือของตนไม่ขาดปาก


"ใครเขาจะบื้อใบ้เหมือนนายกัน นี่ถ้าพระนางสิขีกระโดดเข้าฟันคอนาย นายคงตายไปแล้วล่ะ มัวแต่เหวอหลบไม่ทันหรอก"


"เฮ้ย! รโมนินทร์ดูถูกกันเกินไปแล้วนะ ฉันเป็นถึงยอดขุนพลแห่งเอกูนวิสตีนะเว้ย ไอ้เสนาฝ่ายใต้ผู้แสนอรชรอ้อนแอ้น"


"อ้อนแอ้นบ้านป้านายสิ ท่านยอดขุนพล! นายน่ะมันเก่งแต่ใช้กำลัง คิดอะไรไม่เป็นเพราะสมองนายมันมีแต่กล้ามเนื้อไม่มีหยักยังไงล่ะ!!"


"โหยยยย...เจ็บจี๊ด...มันจะมากไปแล้วนะ รโมนินทร์!!"


"หยุด!!"


ไอศุพายัฆรีบห้ามทัพเร็วไว อยู่กับสองคนนี้ทีไรเขาปวดหัวจนเส้นเลือดแทบตีบทุกที เพราะรโมนินทร์กับเอาทารย์เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาแต่ไหนแต่ไร คนหนึ่งก็บ้ากล้ามบ้าพลัง อีกหนึ่งก็เอวบางร่างน้อยเกลียดการใช้กำลัง ร่วมทีมกันมาตั้งแต่ยังเยาวัย ไม่เคยเห็นเคยญาติดีกัน คิดแล้วไอศุพายัฆก็ยิ่งละเหี่ยใจ


"เอาทารย์ นายไปรายงานผลการทำศึก กับเรื่องอาการของนายเหนือให้กับองค์พระชายาที่ห้องลับหน่อยไป ทางที่ดีช่วยอารักขาองค์พระชาญามาที่นี่ด้วย รีบๆเลย"


"อืมๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ...ชิส์...ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้รโมนินทร์หน้าอ่อน"


"รีบมาเอาคืนแล้วกัน ไอ้สมองกล้าม!"


"หนอย..."


"พอที รโมนินทร์นายเข้าห้องหมอไป เอาทารย์รีบไปแจ้งองค์พระชายาเดี๋ยวนี้เลย!!"


ไอศุพายัฆถอนใจปวดตับ กว่าจะจับเสือสองตัวออกจากถ้ำได้เล่นเอาเหนื่อย


"รโมนินทร์...แล้วมัชชาโรล่ะ...เอ่อ..เป็นยังไงบ้าง?"


พอเข้ามาในห้องคนป่วย ไอศุพายัฆก็อดที่จะถามถึงอาการของคนในดวงใจไม่ได้ ตั้งแต่ที่โดนพระนางสิขีใช้พลังเวทย์ปัดจนกระเด็น มัชชาโรก็สลบไศลไม่ฟื้นมาพักใหญ่ๆ จนอดห่วงไม่ได้ว่าอาจบาดเจ็บหนักกว่าที่เห็น


"ก็ช้ำในเยอะน่าดู แต่ก็ยังโชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ พักฟื้นสักระยะก็ดีขึ้นแล้วล่ะ อ่ะนี่ ถ้าเจ้าแมวนี่ฟื้น ก็ให้กินยานี่ด้วย อาการจะได้ทุเลา"
"ขอบใจนะ รโมนินทร์"


".........เพื่อเจ้าหัวใจของลูกพี่เสือใหญ่ ผมเต็มที่อยู่แล้วค๊าบ"


รโมนินทร์ยิ้มหวาน รับคำขอบคุณจากไอศุพายัฆ ก่อนขอตัวไปดูคนเจ็บคนอื่นๆต่อ โดยเฉพาะการจับพระนางสิขีกรอกยาเรียกสติ


ฝ่ายจันทราเมื่อวิ่งแล่นมาจนถึงสนามรบ ก็พบกับความว่างเปล่า เหลือไว้เพียงความเสียหายหักพังไว้เป็นหลักฐานแห่งการสู้รบ ไม่พบศพเพราะเหล่าทหารกล้าเป็นแค่อมนุษย์ที่ถูกปลุกเสกขึ้น หากแต่ก็ไม่พบใครเลยเหมือนกัน คิดขึ้นได้ว่าอาจอยู่ในตัววิหาร เลยรีบวิ่งตามหาองค์รัชทายาทผู้เป็นจอมทัพอีกครั้ง


"อร๊า...แฮ่ก แฮ่ก อยู่ที่นี่กันเองหรือขอรับ หาเสียทั่วเลย ได้ข่าวว่าชนะสงครามครั้งนี้แล้ว ชาวเสมัญขอแสดงความยิน...ดี...เอ๊ะ?"


"อ้าว...จันทรา"


"องค์รัชทายาททรงบาดเจ็บ!? เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ!?"


"ไม่เป็นไรมากหรอก แล้วองค์พระชายาล่ะ ปลอดภัยดีใช่หรือไม่ เอาทารย์เองก็กำลังไปแจ้งข่าวเหมือนกัน นี่คงสวนกันสินะ"


"เรื่องพระชายา เอ่อตอนนี้กำลังแย่อยู่เลยครับ ท่านราชองครักษ์"


"ห๊ะ!? เกิดอะไรขึ้น หรือภูติเงาของพระนางสิขีลักลอบเข้าไปห้องลับได้!!?"


"เปล่าขอรับ แต่ตอนนี้พระชายากำลังจะคลอด..."


"ห๊ะ!!! จะคลอด!!!?"


ไอศุพายัฆเบิกตาโพลง ตกใจทั้งเรื่องที่องค์พระชายาจะคลอด ตกใจทั้งเสียงขององค์รัชทายาทที่ตอนแรกยังคงหลับไหลไม่ได้สติอยู่นั้น กลับลุกขึ้นมาตะโกนลั่นราวกับว่าไม่ได้บาดเจ็บอะไร


"ไอศุพายัฆรีบพาฉันไปที่ห้องลับที่เรโชอยู่ที!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


"ถวายบังคมองค์พระชายาติสเรโช กระผมขุนพลเอาทารย์มีเรื่องเข้าเฝ้ารายงานขอรับ...เฮ้ย!!?"

เอาทารย์ที่เงยหน้าขึ้นจากการก้มหน้าถวายความเคารพก็ถึงกับผงะ เมื่อเห็นว่าองค์พระชายานั้นกำลังอยู่ในสภาพที่แสนทุกข์ทรมาร


"พระชายาทรงเป็นอะไรไปครับ หรือว่าเจ้าเสมัญพวกนี้จะคิดการทุรยศ ทำร้ายท่าน!!?"


"...ฮึ..."


เรโชที่นอนกะปลกกะเปลี้ยอยู่นั้นได้แต่ส่ายหัวดิก เพราะไร้เรี่ยวแรงจะตอบคำถาม


"งั้นทำไมท่านถึง..."


"องค์พระชายากำลังจะคลอด รบกวนท่านเอาทารย์เร่งไปแจ้งองค์เหนือหัวด้วย"


อินทิรารีบชี้แจงผู้มาเยือนที่กำลังงงเป็นไก่ล่ำตาแตก


"ดะ...ได้ครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้!!!"


"อย...อย่าเพิ่ง..."


เรโชรีบรั้งไว้ด้วยเสียงแหบระโหย เอาทารย์ชะงักเท้ากึก ทันที


"ส...สงคราม ช ชนะ มั้ย? ส...โสฬสล่ะ?..."


เรโชถามไถ่ถึงสวามีที่รักทันที ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เพราะตัวเองไม่สามารถไปเห็นกับตาได้ จึงยิ่งห่วงหนัก


"เอ่อ...เราชนะสงครามแล้วครับ พระนางสิขีพ่ายแพ้ย่อยยับ ตอนนี้ก็บาดเจ็บจนต้องถูกรักษาตัวอยู่ที่นี่ เอ่อส่วนองค์รัชทายาทนั้น...อ่า"


"โสฬส ทำไม...?"


"องค์รัชทายาททรงได้รับ เอ่อ บาดเจ็บเล็กน้อยขอรับ ตอนนี้กำลังพักรักษาตัวอยู่..."


"ว่าไงนะ?...อะ...ส...โสฬส...บ...บาดเจ็บ!?"


ไม่ทันที่ใครจะห้ามทัน เรโชฝืนร่างลุกขึ้นจากเตียงทันทีที่ได้ทราบข่าวอาการบาดเจ็บของสามี เขาจะต้องไปเห็นกับตา ไม่งั้นตายตาไม่หลับแน่ๆ


"พระชายา จะไปไหนครับ!!?"


"ผ...ผมจะไป...ดูอาการโส...ฬส..."


"ไม่ได้นะครับ ท่านจะคลอดอยู่แล้ว..."


"ม่าย...ยังม่ายคลอด...ฮึก...จะไปหา...โสฬส..."


ไม่ว่าใครจะห้าม เรโชก็ดิ้นรนขัดขืน จะฝืนกายออกจากห้องไปให้ได้ ทั้งๆที่ก็หอบแฮ่ก แทบจะเดินไม่ไหว


"เรโช!!!"


"....โสฬส...?"
.
.
.
.
.
"โสฬส...ฮึก..."


"เมียพี่...นายเป็นยังไงบ้าง?"


โสฬสขโยกขเยกฝืนกายเข้าไปตระกองกอดเรโชยอดดวงใจด้วยความห่วงใยทะลักล้น เรโชเองก็ทำนบน้ำตาแตกอีกรอบ ร้องโฮอย่างน่าสงสาร หน้าเน่อเห่อแดง ทั้งปลายจมูก หางตา ริมฝีปาก แดงก่ำจนช้ำไปหมด มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆ ทั้งน่าเอ็นดูระคนสงสาร


"โสฬส...นาย...ฮึก...เป็นยังไง...ฮึก...บ้าง...?"


"พี่ปลอดภัยดี เรโชก็เห็น คนดีของพี่กำลังจะคลอดลูกแล้ว พี่ยิ่งต้องแข็งแรงจริงมั้ย?"


"ป...ป้าสิขีแพ้แล้ว...เรา...เรา...ฮึก...ปลอดภัยแล้ว...ใช่มั้ย?"


"อืม...เราปลอดภัยแล้ว คนดีของพี่ร้องไห้ทำไมกัน หืม?"


"ก็...ก็ ปวดท้อง...จะตายอยู่แล้ว..."


"ไม่ตายนะ คนดี ไม่ตายนะเดี๋ยวคลอดลูกเสร็จก็ไม่ปวดแล้ว เดี๋ยวก็หายนะ เรโชคนเก่งของพี่ แค่นี้สบายๆ ใช่มั้ยครับ หืม?"


"ฮะ...อึก...อืม...ว....ไหว..."


โสฬสยกยิ้มหวาน โอบร่างในอ้อมกอดแนบอกแน่นขึ้น บรรจงจุมพิศแผ่วหวานตรงขมับชื้นเหงื่อของคนรัก เพื่อถ่ายทอดพลังแห่งรัก แห่งความห่วงหา ให้กับคนในอ้อมแขน


"อ...อยู่...กับผมนะ...อยู่...เป็นเพื่อนผม...นะ..."


"ครับ เรโชของพี่ พี่จะอยู่ข้างๆไม่ไปไหนเลยนะ สบายใจขึ้นหรือยัง..."


"อืม...อึก...โอยยย..."


"หืม...ปวดท้องเหรอ?"


"....อึก...โอ้ย!...อ๊า....ท...ท้อง...ป..ปวด...โอ้ย!!"


เรโชแทบดิ้นอีกครั้ง ระลอกความเจ็บปวดทวีสูง เจ็บจนหายใจแทบไม่ทัน เจ็บ ราวกับร่างกายกำลังจะปริแตก...


"อร๊า...............!!!"


"ได้เวลาแล้ว!!!"


อินทิรา ตะโกนลั่น เมื่อเห็นว่าท้องขององค์พระชายาของตน เริ่มมีอาการ ที่แสดงให้เห็นว่าทารกน้อยพร้อมแก่การสู่โลกกว้าง ชาวเสมัญทุกคน เร่งมือเตรียมการพร้อมสรรพ อินทิราสืบเท้าเข้าใกล้มัชชาโรเตรียมพร้อม โสฬสตระกองกอดร่างคนรักแน่น
.
.
.
.
.



"ลงมีดได้!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ฟ้าม่วงครามยามอัศดงปลงใจภักดิ์            อาทิตย์คล้อยลงปลักสลักผา
ลมเรื่อยอ่อนซอนซอกหินกลิ่นมาลา            สายธาราไหลหล่อคลอสายชล

พลันอาทิตย์ร้อนแรงสีแดงจัด            เมฆหมอกพัดพรูพรายพร้อมสายฝน
ครืน ครืนเปรี้ยง เสียงฟ้าคร่าคำรน            สายสุชลเคลื่อนคลั่งดังก้องไพร

พริบตาสี่กุมารน้อยค่อยกำเนิด            สิ่งประเสริฐเลิศราศรีที่ยิ่งใหญ่
เมฆพยัพคับฟ้าพร่าเลือนไป            ยินเสียงใสกังสดาลผ่านสายลม

กำเนิดแล้วแก้วสวรรค์เป็นขวัญโลก            ดับทุกข์โศกโรคคลายคล้ายสุขสม
ขวัญใจผู้สู่ขวัญวันภิรมย์               รับขวัญชมสี่กุมารสราญเริง
.
.
.
.
.

"อุแว้... อุแง้ ..."


"กุมารน้อยทั้ง สี่พระองค์ ถือกำเหนิดแล้ว"


อินทิราประกาศยินดี ที่การทำคลอดครั้งนี้สำฤทธิ์ผล ทุกคนถอนหายใจโล่งอก พร้อมทั้งแซ่ซ้องยินดี  ราชโอรสทั้งสี่ กำเนิดมาพร้อมพรั่งกับความอภินิหาร ฟ้ารู้ ดินรู้ ถึงสิ่งประเสริฐที่ได้ถือกำเนิดขึ้น  โสฬสตระกองกอดคนรักแน่น ยกยิ้มดีใจจนน้ำตาลูกผู้ชายปริ่มหางตาคม จูบซับทั้งเหงื่อ ทั้งน้ำตาบนหน้าคนรักที่เหนื่อยอ่อนจากการคลอดบุตรทั้งสี่


"เรโช...เรโชของพี่ ดูสิลูกเราน่ารักมั้ย..."


"ครับ น่ารัก น่ารักเหมือนผมเลย ฮ่า ฮ่า"


"ครับ คนดี น่ารักเหมือนเมียพี่ไม่มีผิด"


เคล้าคลอคนในอ้อมแขนด้วยความรักใคร่ ความอบอุ่นใจเอ่ออาบไปทั้งห้องลับแห่งรัก ในวิหารมิคาทน


"อุแง้ อุแง้..."


อินทิราที่กำลังจัดการล้างเนื้อล้างตัวโอรสทั้งสี่ แอบยิ้มภูมิใจ พร้อมทั้งปลาบปลื้ม ที่การคลอดครั้งนี้สำเร็จลงด้วยดี ทั้งโอรสและพระชายาล้วนปลอดภัย หายห่วง  อัศจรรย์ในหัวใจยิ่งนัก จนแทบกลั้นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไว้ไม่อยู่


"ผู้ชาย...ก็คลอดลูกได้...เจ๋งชะมัด นายเหนือหัวเราทั้งคู่...เจ๋งชะมัด"


เอาทารย์ครางแผ่วเบา พร้อมปาดน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มไม่หยุด


สิ่งอัศจรรย์ควบคู่เรื่องอัศจรรย์ เรโชเพิ่งประจักในพลังของตัวเองก็วันนี้ ตอนคลอดลูกต้องผ่าท้อง หากแต่ไม่รู้สึกเจ็บปวด รู้สึกได้ถึงแสงสว่างจ้าและอบอุ่น หรือนั่นคือรักขติ ทั้งพอคลอดทั้งสี่คนแล้ว แผลที่หน้าท้องเขาก็วับไปทันที ราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น พลังสมานแผลที่เขาเองก็ไม่นึกว่า มันจะมีฤทธาถึงเพียงนี้ เรโชยิ้มน้อยๆอีกครั้ง ก่อนหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน...
.
.
.
.
.
เรโชขอพักสักที













.

"เดี๋ยวก่อน แล้วลูกๆเราล่ะ จะตั้งชื่อว่าอะไร!!?"



....................................................................................

  คลอดแล้ว เย้ๆๆ
เจออีกทีหลังปีใหม่นะจ๊ะ คนเขียนออกนอกเมืองจ๊ะ (ถิ่นทุรกันดาร ไร้สัญญาณเน็ต...)
 
HAPPY NEW YEAR 2013

ปล. ดีใจค่ะที่มีคนชอบบทกลอน  เห็นว่าน่าจะเหมาะกับนิยายจักรๆวงศ์ๆ แบบงงๆเรื่องนี้ดี อิอิ แต่กว่าจะแต่งได้ นานกว่าเขียนนิยายอีกค่ะ ฮ่าๆๆๆ

[countryside_69]

 
ผู้แต่งสร้างสรรค์ได้สุดยอดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณที่มีเรื่องราวความรักที่สนุก ๆ มาให้อ่าน

ขอให้มีความสุขทุก ๆ วันตลอดปีใหม่คร้าบ
 

[moobarpalang]

กำ

หลับไปแล้วยังห่วงลูกอยู่อีก

[sz4music]

555555 นั่นสินะ ชื่ออะไรดีล่ะ???

[wi_OoO_wi]

บู้ววววววววววววววววววววววววว

ไมอ้ะ ทำมายยยย  นายต้องสลบเเบบไม่ฟื้นซักสามวันดิ
มันถึงจะมันส์ ไม่มันส์เลย ฮ่าๆๆๆ

[ninkara]

ดิน น้ำ ลม ไฟ หัวใจ 555+

[why yyy]

จะตั้งชื่อว่าอะไรดีน้อ? ตั้งสี่คน!!

[yogurtjung]

วู๊วววว ตอนนี้แอบเสียวท้องผ่าสด อร๊ายยยย ><


อุบร่ะแล้วลูกจะตั้งชื่อว่าอะไร

แหมๆพักก่อนก้ได้นะจ๊ะชายาที่รัก เดี่ยวค่อยๆคิด 555

ขุบคุณมากเลยนะคะ

 

รอตอนต่อไปนะจ๊ะ =w=*

[Poseidon]

ฮ่าๆๆๆ  เรโช  ไอที่ร้องไปตอนแรกเนี่ยหายไปไหนหมด
ก่อนหลับยังอุตตส่าห์ จะคิดชื่อลูกอีกนะ กร๊ากก

[second]

โอ้ววว ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี 
ว่าแต่ ท่านเสนากับองครักษ์ล่ะ
รอน้าาาาาาา 

[Rafael]

ในที่สุดก็คลอดเสียที
เฮ้อออ ลุ้นจนเหนื่อยตามคนท้อง ฮ่าๆ

สุขสันต์วันปีใหม่เช่นเดียวกันนะคะ

[ชัดเจนกาบ]

คลอดสักที ผู้ชายหมดเลยสุดยอดดีๆชอบๆ ชื่ออะไรดีน๊า คงน่ารักมากอะ

[nunnan]

 

[NOoTuNE]

  ขนาดจะคลอดยังฮา แต่ยินดีด้วย 

[Zalzah_iP]

เป็นแม่คนแล้วน้าเรโช
ว่าแต่...ขนาดกำลังจะหลับยังไม่วายคิดถึงชื่อลูกอีกหรอ
ป่วงได้อีกเจงๆ เรโช5555

สวัสดีปีใหม่ค่ะ 

[honeystar]

อุ๊บ๊ะ ! เอากับเค้าก่อนจะจบแต่ล่ะตอนทำไมเธอชอบมีปัญหาอย่างนี้นะ !!

[kenghan]

แฮปปี้ เย้ๆๆๆ

[darkeyes1]

อย่าชื่อหนึ่ง สอง สาม สี่ เหมือนเรื่องสี่กุมารก็แล้วกันฮึฮึ

[srikoon]

สี่ยอดกุมาร

หนังจักรๆวงศ์ๆ เปล่านี้

[punchnaja]

นี่เอง...ต้นกำเนิดเผ่าพันธ์สี่ยอดกุมาร5555

[koikoi]

เอาล่ะสิทีนี้เรโชเครียดเรื่องชื่อลูกอีกแล้ว

[Lemon_Tea]

เรโชชอบตกใจในเรื่องที่คนอื่นเขาไม่ได้เครียดเลยนะ
เอ้า คุณพ่อมาดๆ รีบตั้งชื่อลูกทั้งสี่โดยพลัน
ก่อนที่สุดที่รัก สุดสวาทขาดใจจะโกรธเสียก่อน

ปล. เค้าชอบบทกลอนอ่ะ 

[Naenprin]

คลอดแล้ว ดีใจด้วยนะ