หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[ฤดูใบไม้หลากสี]

อุ๊  แม่ เจ้า ว่าเรื่องนี้ดูย้อนเหมือนสมัยก่อนแล้ว มีบทกลอนมาเพิ่มเหมือนอ่านวรรณคดีเลยอ่ะ (ที่หายไปนานเพราะแต่งกลอนใช่ป่ะ?)
แหมๆ เรโช คลอดแล้ว ขนาดจะพักผ่อนยังจะเกรียน ถามชื่อลูกอีกนะ เฮ้ออออออออ
แต่สงครามจบง่ายกว่าที่คิดแหะ หวังว่าคงยังไม่ถึงตอนจบในเร็ววันนะ แล้วตกลงเมืองนี้เหลือกันแค่ที่สิหารใช่อ่ะ

คนเขียนสู้ๆ คราหน้าก็ประพันธ์กลอนมาอีกนะ คิคิ

[darkeyes1]

เหอๆ  ยังไม่ตั้งชื่อลูกทีเหรอ  ตั้งชื่อเด็กๆกันถึงไหนแล้วอะ

[srikoon]

วาระนี้ ขออวยพร ให้ผู้เขียน & ผู้อ่าน จง   

     Live Long and Prosper

 

 
     

[penda]

เรโชคลอดแล้ว เย้ๆๆๆ
ตั้งชื่อว่าไรน่ะเหรอ ดิน น้ำ ลม ไฟ ไปเลยเป็นไง
สี่ยอดกุมาร กับธาตุทั้งสี่ไง เหมือนในละครเลย ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี่มีคู่ให้จิ้นเพิ่มอีกคู่และ เอาทารย์..รโมนินทร์ โฮ๊ะๆๆๆ
 

[uaeb]

 

[thearboo]

ตอนที่ 38 สี่กุมาร




"ไอศุโร! นเรนโท! รวินโท! เตชโร! ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!  เรโช!! บอกว่าอย่าเป็นแกนนำพาลูกขึ้นต้นไม้ไงล่ะ!! ลงมาเดี๋ยวนี้เลย!!"


เป็นปกติ ที่จะได้ยินโสฬสตะโกนโหวกเหวกอย่างหัวเสีย กับเหล่าลิงทะโมนทั้ง 5?  หลังจากจบสงครามพวกเขาก็ยกพลกลับสู่วังหลวง คืนดวงวิญญาณทุกดวงที่ภูติเงาดูดกลืนไปสู่ทุกร่าง คืนชีวิตชีวาสู่วังอีกครั้ง นี่ก็ร่วมสามเดือนแล้วที่โอรสทั้ง 4 ได้ประสูติออกมา แต่เพียงแค่สามเดือนเท่านั้น โอรสทั้งสี่ก็เติบโตขึ้นราวกับเด็กสิบขวบ รวดเร็วเสียยิ่งกว่าเผ่าพันธุ์ของชาวเสมัญมากนัก องค์พระชายาตั้งครรภ์แค่เดือนกว่าๆก็คลอด จากนั้นโอรสทั้งสี่ก็เติบเอาโตเอา อายุสามเดือนแต่ร่างกายก็เติบใหญ่เท่าเด็กสิบขวบแล้ว แม้แต่ความคิดอ่านก็เติบโตตามไปด้วยเช่นกัน สามเดือนที่ผ่านมาทั้งโสฬส ไอศุพายัฆ มัชชาโร รโมนินทร์ เอาทารย์ หิรัญญิการ์ หรือแม้กระทั่งคณะครูอาจารย์ กระทรวง ทบวงกรม ต่างๆ ก็ไม่เว้น คอยเฝ้าอัดความรู้เข้าสมองเหล่าราชโอรสไม่ขาด น่ายินดียิ่งที่โอรสนั้นแสนจะฉลาดล้ำ ไม่ว่าจะสอน จะอบรมเรื่องอะไร โอรสทั้งสี่ก็ซึมซาบรวดเร็วราวกับฟองน้ำ แถมยังซึมซับได้เรื่อยไม่มีหยุดหย่อน ดังนั้นแม้อายุกำเนิดจะแค่ 3 เดือน แต่ความรู้ความสามารถก็เทียบเท่าเด็กที่อยู่มาสิบปีได้ไม่มีผิดเพี้ยน ถึงจะน่ากังวลที่ขาดประสบการณ์สั่งสม แต่ด้วยความเฉลียวฉลาด ก็ยังพอทำให้โสฬสเบาใจ


ทางการบ้านการเมืองพวกเขาสามารถสั่งสอนได้ไม่ขาดตกบกพร่อง ส่วนเรื่องความซน ทะโมนสมวัยนั้น องค์พระชายาของเขาก็สามารถสอนได้อย่างดีเลิศเช่นกัน ดูอย่างตอนนี้ที่พากันยกขโยงขึ้นไปห้อยโหนอยู่บนต้นมะม่วงกลางสวนอุทยาน อย่าไม่เกรงว่าจะตก จะบาดเจ็บ จนโสฬสเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ต้องคอยว่า คอยเตือนอยู่เนืองๆ ละเหี่ยใจกับลูกๆก็อย่าง แต่ละเหี่ยใจกับเมียตัวเองมากกว่าที่ตั้งแต่คลอดลูกลิงออกมาได้ ตัวเรโชเองก็กลายเป็นลิงจ่าฝูง เล่นซนแบบไม่กลัวตาย จนโสฬสต้องวางกำลังคอยจับตาดูอย่างแข็งขัน เพื่อป้องกันอันตรายแก่ลูกเมียอยู่รอบวัง


"แน่ะ ว่าแล้วยังจ้องกันตาใสอีก บอกให้ลงมาไงเจ้าพวกนี้นี่!!"


"โสฬส นายจะเข้มงวดไปไหนนักล๊า ลูกๆเราเรียนมาเครียดทั้งวัน นี่ช่วงพักทั้งทีก็ให้ลูกได้ปลดปล่อยบ้างซิ เดี๋ยวลูกๆก็เครียดตายกันพอดี"


"นายก็ด้วยเรโช!! ไม่ต้องมาพูดดีเลยนะ อีกไม่กี่วันก็จะเข้าพิธีราชาภิเษกแล้ว พี่ถามหน่อย เรโชเรียนรู้เรื่องพิธีการไปถึงไหนแล้วห๊า!!?"


"ง่า...เอ่อ...ได้แล้ว แหม...แค่พิธีการในวัง ผมคล่องอยู่แล้วน่า"


(พูดไปปาดเหงื่อไป แถมยังทำตาหลุกหลิกน่าสงสัย)


"อย่ามาโกหกพี่ เรโช! เจ้ากรมพิธีการบอกพี่ว่านายไม่เคยเข้าซ้อมเลยนี่ ใช่มั้ย!!?"


"ชิ! ตาแก่ขี้ฟ้องเอ้ย..."


(พึมพำเบาๆ แอบแค้นใจเล็กๆ คิดไปว่าจะหาวิธีแกล้งคืนเสียให้เข็ด)


"ไอศุโร นเรนโท รวินโท เตชโร ลงมาหาพ่อเร็วเข้า เดี๋ยวเราไปเรียนยิงธนูกัน"


"คร๊าบ คร๊าบ เย้ เย้ ยิงธนูกัน"


ทะโมนทั้งสี่รีบปีนต้นไม้ลงมาหาพ่อของตนเร็วไว ถึงจะลิง แต่ก็ชอบเรียนรู้ ไม่ว่าจะสั่ง จะสอนอะไร ทั้งสี่ก็ไม่เคยบ่นว่าเบื่อ กลับชอบที่จะเรียนรู้ ชอบตั้งข้อสงสัย ชอบหาประสบการณ์


"เรโช นายก็ด้วย ไม่ต้องทำหน้าเหม็นเบื่อแบบนั้นเลย รีบไปซ้อมพิธีได้แล้ว ว่าที่องค์ราชินีแห่งเอกูนวิสติ จะทำงานล่มไม่ได้นะ รีบไปเร็วๆด้วย!!"


ประกาศิตว่าที่องค์ราชันย์ เรโชจึงได้กระดุ๊กกระดิ๊ก  สลัดคราบจ่าฝูงลิง จำใจลงไปซ้อมเข้าพิธีราชาภิเษกขึ้นเป็นองค์ราชินีในที่สุด
.
.
.
.
.

ย้อนกลับไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว วันที่สงครามจบลง พร้อมกับที่โอรสน้อยทั้งสี่ถือกำเนิด  เรโชผู้เหนื่อยอ่อน แทบไม่ยอมพักผ่อนนอนหลับ เร่งให้โสฬสคิดชื่อลูกให้ได้ แถมยังช่างเลือก ชื่อนั้นก็ไม่ดี ชื่อนี้ก็ไม่เอา กว่าจะตั้งชื่อที่ถูกใจเรโชได้ เส้นเลือดในสมองของโสฬสแทบจะแตก (เครียดเสียยิ่งกว่าตอนทำสงครามเสียอีก)  จนแล้วจนรอด สุดท้ายโสฬสก็สามารถตั้งชื่อถูกใจเรโชได้เสียที นั่นคือ ชื่อที่มีความหมายเดียวกับเรโชและโสฬส


ไอศุโร ลูกชายคนโต ผู้มีเรือนผมและสีตาดำขลับเหมือนกับราชบิดา โสฬสตั้งชื่อให้ในความหมายว่า "ผู้ยิ่งใหญ่"


นเรนโท บุตรคนที่สอง ผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเหมือนผู้เป็นมารดา หากแต่มีดวงตาคมกล้าดังพญาอินทรี โสฬสจึงตั้งชื่อให้ในความหมายว่า "กษัตริย์"


รวินโท บุตรชายผู้มีดวงตากลมโตสดใส ต่างจากดวงตาที่เฉียบคมของพี่คนโตและคนรอง สีผมและสีตาเป็นสีนิลประกาย โสฬสจึงตั้งชื่อบุตรคนนี้ในความหมายของ "ดอกบัว"


เตชโร เด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน และมีสีตาที่อ่อนที่สุดในบรรดาสี่พี่น้อง ตากลมสวยหากแต่มีแววของความดื้อรั้น ดังนั้นโสฬสจึงตั้งชื่อลูกชายคนเล็คนนี้ในความหมายของ "ไฟ"



โสฬสติยาที่มีความหมายถึง สิบหกบูรพกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ กลายเป็นชื่อของลูกชายคนโตและคนรอง คือ ไอศุโร และ นเรนโท


ส่วนติสเรโช ที่มีความหมายถึง สามดอกบัวเพลิง จึงกลายเป็นชื่อของลูกชายคนที่สามและคนเล็ก คือ รวินโท และ เตชโร


เรโชปลาบปลื้มอิ่มเอิบใจมากที่ได้ชื่อลูกในดวงใจเสียที จากนั้นก็หลับเป็นตายไปถึง สามคืน สามวัน จะว่าหลับเป็นตายก็ไม่เชิงเพราะเรโชตื่นขึ้นมากิน แล้วก็หลับ กินแล้วก็หลับ แบบนี้อยู่สามวัน จนกระทั่งวันที่ต้องเดินทางกลับวังหลวงเลยทีเดียว


"ท่านพ่อครับ เดี๋ยวเรียนยิงธนูเสร็จ ผมขอไปเล่นกับคุณลุงมัชชาโรได้มั้ยคับ?"


ไอศุโรน้อย ถามขึ้น ดวงตาทอประกายวิวับ


"ผมด้วย ผมด้วย ผมอยากไปหาลุงมัชชาโรด้วย เพราะจะได้เล่นกับลุงไอศุพายัฆด้วยอ่ะครับ"


เตชโร น้องเล็กเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วขึ้นมาบ้าง


"ได้สิลูก แต่อย่าซนนักนะ ลุงมัชชาโรเขาไม่ค่อยแข็งแรง"


โสฬสเอ่ยเสียงนุ่มนวล พลางเดินพาโอรสทั้งสี่เข้าไปที่สนามฝึกยิงธนู


"ครับ ผมจะไม่ดื้อไม่ซน ไม่เหมือนพวกพี่ๆแน่นอนครับ!"


เตชโร รับรองแข็งขัน แต่ดันไปพาดพิงพวกพี่ๆเสียนี่


"อ้าว เตชโร ไหงว่าพวกพี่แบบนี้ล่ะ ตัวเองนั่นแหละที่ซนที่สุดน่ะ เห็นว่าลุงมัชชาโรตามใจเข้าหน่อย ได้ใจใหญ่เลยนะ"


นเรนโท รีบสั่งสอนน้องชายคนเล็กทันที


"เค๊าไม่ได้ซนสักหน่อย พี่นเรนโทนั่นแหละ คราวที่แล้วก็ทำแจกันของลุงไอศุพายัฆแตกไปใบนึงอ่ะ" 


เตชโรน้องเล็กสวนทันควัน


"หนอย... เตชโร!!"


"หยุดนะ ทั้งคู่เลย!!"


เสียงร้องห้ามแผดกล้าขึ้น ที่สำคัญไม่ใช่จากผู้เป็นพ่อ แต่เป็นน้องสาม รวินโท ผู้ซึ่งเริ่มอดรนทนไม่ได้เป็นผู้ตะโกนขึ้น


"เลิกเถียงกันเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้ว ก็ซนแหลกลานด้วยกันทั้งคู่อ่ะแหละ ทั้งพี่นเรนโท ทั้งเตชโรเลย!!"


หุบปากสนิททันทีทั้งนเรนโท และเตชโร เพราะที่รวินโทพูดนั้นเป็นจริงทุกประการ ไอศุโรแอบขำเล็กๆ เด็กน้อยไม่ค่อยเข้าไปยุ่งกับการโต้เถียงกันของน้องๆเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะน้องรอง นเรนโทเถียงกับน้องเล็ก เตชโร เพราะเถียงกันทุกวัน วันนึงไม่ต้องนับรอบ อ้าปากก็เถียงกันแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลุกลามใหญ่โต เถียงกันสักพักพอเหนื่อยก็หยุดกันไปเอง ดังนั้นเขาเลยไม่ค่อยจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเท่าไหร่ 


"พี่ไอศุโรก็เหมือนกัน เป็นพี่ใหญ่แท้ๆ ไม่รู้จักห้ามน้องๆบ้างเลย ยืนขำอยู่ได้!!"


"เอ้า...อยู่เฉยๆก็โดนซะอย่างนั้น น้องจะเดือดไปไหนกันรวินโท"


ตอนนี้กลายเป็นคู่พี่ใหญ่น้องสามเถียงกันแทน โสฬสผู้เป็นบิดาที่นั่งแอบขำกับการเถียงกันไปเถียงกันมาของเหล่าลูกๆของตนอยู่นาน ในที่สุดก็ออกโรงห้ามทัพเด็กน้อย แล้วพาเข้าไปฝึกซ้อมการยิงธนูเบื้องต้นเสียที


"พอได้แล้วเด็กๆ มะ ไปซ้อมยิงธนูกันได้แล้ว จะได้รีบไปเยี่ยมเยียนลุงมัชชาโรกับลุงไอศุพายัฆกันเร็วๆไงล่ะ"


"คร๊าบบบบ"
.
.
.
.
.
.
กล่าวถึงมัชชาโร ตั้งแต่สงครามจบลงกว่าจะฟื้นคืนสติได้ก็กินเวลาเป็นสัปดาห์ เพราะร่างกายที่มีดวงจิตเพียงครึ่งเดียว กว่าจะฟื้นตัวจึงกินเวลาอยู่พักใหญ่ ในช่วงเวลาที่มัชชาโรหลับไหลอยู่นั้น ไอศุพายัฆก็แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะมัวแต่คอยเฝ้าดูมัชชาโรเช่นเดียวกัน วันที่มัชชาโรรู้สึกตัวลืมตาขึ้นครั้งแรกในวันที่แปดของการหลับไหล ไอศุพายัฆถึงกับร้องไห้โฮโผเข้ากอดร่างของมัชชาโรไว้อย่างไม่อายสายตาของคนรอบข้าง เสนาหนุ่มที่ยังคงมึนๆอยู่ก็เหมือนจะไม่ได้ขัดขืน หรือรู้สึกไม่พอใจ เพราะมัชชาโรเองก็โอบกอดแผ่นหลังกว้างที่กำลังสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นของร่างใหญ่ไว้อย่างอ่อนโยนเช่นกัน
.
.
.
.
.
ทางด้านพระนางสิขี หลังฟื้นคืนสติก็อยู่ในอาการซึมเซา เศร้าโศก ดวงตาเหม่อลอย แทบไม่ปริปากพูดกับใครเลย หลังจากถูกคุมตัวกลับมาที่เมืองหลวงเอกูนวิสติ และถูกคุมขังกลับสู่วังฆรณี นางสิขีผู้ซึ่งสิ้นฤทธิ์เดชก็ไม่เคยแสดงอำนาจ ก้าวร้าว หรือแสดงความชิงชังเคียดแค้นใดๆออกมาอีก สายตานางว่างเปล่า วันๆก็ได้แต่กกกอดเสื้อคลุมแห่งราชาองค์ก่อนผู้เป็นสวามีไว้มั่น และกอดอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย


วันแรกที่มัชชาโรเข้าไปเยี่ยม นางก็ได้แค่มองหน้าลูกชายเพียงคนเดียวของนางเงียบๆ ไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา ถึงมัชชาโรจะหมั่นไปเยี่ยมเยียนนางแทบทุกวัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้มีอะไรดีขึ้น ปฏิสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกซึ่งแทบจะไม่เคยมีอยู่แล้วนั้น ตอนนี้ยิ่งสะบั้นบั่นทอน จนครั้งหนึ่งมัชชาโรเคยเอ่ยกับนางเบาๆว่า


"ลูกอย่างผมคงเป็นหนามตำใจของท่านมากเลยสินะครับ"


"..................."


"ที่จริงแล้วลูกอย่างผมไม่น่าเกิดมาด้วยซ้ำ...มันคือความผิดพลาด...ความอัปยศ"


"...................."


มัชชาโรเอื้อมมือมากุมมือพระนางสิขีไว้เบาๆ น้ำตาหยดน้อยๆ หยดลงบนมือขาวนั้น เสียงครางเครือของเสนาหนุ่มเอ่ยแผ่วผิว


"ผมขอโทษ...ท่านแม่..."


จังหวะที่มัชชาโรเบือนหน้าหนี เพราะมีแต่หยาดน้ำตาเกาะพราวเต็มสองแก้ม จู่ๆมือบางของพระนางสิขีก็ยื่นมาปาดหยาดน้ำตาที่แก้มมัชชาโรให้


"......!?"


เสนาหนุ่มถึงกับอึ้ง ตลอดชีวิตที่ผ่านมา คนที่มีศักดิ์เป็นแม่คนนี้ไม่เคยจะแตะต้องตัวเขา ไม่เคยแม้แต่ปลายผม แต่นี่แม่คนนั้นกำลังเช็ดน้ำตาให้เขา น้ำตาที่ควรจะโดนเช็ดจนแห้งก็ทะลักทลายลงมาอีกรอบ


ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใด มีแค่ฝ่ามือที่ลูบไล้รอยน้ำตา


แต่...แค่นั้น


ก็สุขใจหนักหนาแล้ว...

.
.
.
.
.

“ขอบคุณครับแม่...ที่ให้ผมเกิดมา...ขอบคุณครับ...”


“ขอบคุณ...จริงๆ”


“.................อืม...”


เสียงตอบรับแผ่วเบาจากผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่ามารดาตรงหน้า แค่สั้นๆ แต่มันก็เกินพอแล้วสำหรับมัชชาโร ผู้รอคอยการตอบรับนี้มาทั้งชีวิต เสนาหนุ่มถือวิสาสะเข้าไปโอบกอดร่างพระนางสิขีไว้แผ่วเบา แนบแน่น ไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย หากแต่อ้อมแขนผอมบางนั้นกลับโอบกอดร่างเขาตอบ แค่กอดเขาไว้นิ่งๆ แค่นั้นก็ทำให้ทั้งร่างของเสนาหนุ่มสั่นสะท้านจากแรงสะอื้นไห้ มือบางที่โอบกอดร่างเขาอยู่เปลี่ยนเป็นลูบประโลมตรงท้ายทอยของเขาแผ่วเบา เพียงแค่นั้นมัชชาโรก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ในที่สุดสิ่งที่เขาปรารถนามาทั้งชีวิตก็สำฤทธิ์ผล แม้แม่ของเขาจะไม่ยอมเอ่ยคำพูดใด แม้นัยตาของนางจะไม่ได้ฉายชัดเป็นดวงหน้าของเขา แต่อ้อมกอดนี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้เขาสามารถยืนหยัดอยู่ต่อไป
.
.
.
.
.

“ลุงมัชชาโร!!     ลุงไอศุพายัฆ!!  พวกเรามาเล่นด้วยอีกแล้วค๊าบบบ...”

เสียงเจื้อยแจ้วของเหล่าโอรสน้อย ดังลั่นในตำหนักของราชองครักษ์ ซึ่งตอนนี้กลายเป็นรังรักถาวรของไอศุพายัฆและมัชชาโร ราวกับว่าหลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายด้วยกันมา ทั้งสองคนเหมือนจะรักกันมากขึ้น ไอศุพายัฆก็คอยเอาอกเอาใจไม่ห่าง มัชชาโรเองก็ไม่อิดออด ยอมรับความรักจากราชองครักษ์หนุ่มอย่างเปิดเผย


เรื่องราวทุกอย่างลงตัวเป็นอย่างดี ความสุขสงบเดินทางมาเยือนเอกูนวิตีอีกครั้ง และอีกไม่นานก็กำลังจะมีพิธีเฉลิมฉลอง ราชาภิเษกองค์พระราชาองค์ใหม่ "โสฬสติยา" ขึ้นครองราชย์ในรัชกาลที่ 99


ข้าราชบริพารน้อยใหญ่รวมทั้งชาวเมืองใกล้ไกลต่างกระตือรือล้นในการเตรียมงานราชพิธี ต้อนรับกษัตริย์ และราชินีองค์ใหม่ ทุกอย่างราบรื่นดีไม่มีสะดุด เหลือเพียงแค่เรื่องเดียวที่ยังน่ากังวล


นั่นก็คือ...


ว่าที่องค์ราชินีที่โดดการซ้อมราชพิธีเป็นว่าเล่น...ติสเรโช ของเรานั่นเอง
.
.
.
.
.

“ไงเด็กๆ ซ้อมยิงธนูเป็นยังไงกันบ้าง?”

มัชชาโรถามเสียงอ่อนโยน ถึงเขาจะแอบหมั่นไส้คนให้กำเนิดทั้งโสฬสและเรโช แต่เขากลับเอ็นดูโอรสทั้งสี่ของทั้งสองคนอย่างมาก  ไม่ใช่แค่เอ็นดูแต่ราวกับทั้งรักทั้งหลงเลยทีเดียว ดังนั้นโอรสทั้งสี่ของโสฬสและเรโชจึงติดมัชชาโรแจ ติดมากจนบางครั้งเรโชผู้เป็นมารดาก็แอบอิจฉาอยู่บ่อยครั้ง


"ซ้อมยิงธนูสนุกมากครับ ผมได้ที่หนึ่งด้วยล่ะ!!"


นเรนโท อวดขึ้นทันที


"ว๊าว เก่งมากครับ นเรนโท"


ชมไปพลางลูบศรีษะเล็กเป็นรางวัล นเรนโทยิ้มจนแก้มแดงปลั่ง ตาโตหยีจนแทบเป็นเส้นตรง


"ผมก็เก่งนะ ยิงไม่พลาดเลย!!"


รวินโท อวดบ้างเพราะอยากได้คำชมจากคุณลุงที่รักเช่นกัน


"จ๊าๆ รวินโทก็เก่ง เก่งมากเลยนะ"


มัชชาโรลูบหัวเป็นการชมให้เด็กน้อยเรือนผมสีนิลเป็นรางวัล


"แล้วไอศุโร กับเตชโรล่ะ เป็นยังไงบ้าง?"


อดที่จะเอ่ยถามอีกสองคนไม่ได้ ก็นะ รักเท่ากันทุกคนเลยนี่นา


"ผมผ่านฉลุยอยู่แล้วล่ะครับ ไม่เคยพลาด เป็นห่วงก็แต่..."


ไอศุโรพูดพลาง ชำเลืองไปมองเตชโรที่ยืนหน้างอคอตกอยู่ข้างๆ


"เตชโรหลานลุง เป็นยังไงบ้างครับ หืม?"


"ฮึก...ถึงผมจะไม่เก่งเหมือนพี่ๆ...ฮึก...แต่ผมก็...ผมก็...ฮึก..."


พูดพลางซืดน้ำมูกไปพลางอย่างน่าสงสาร เตชโรน้อยไม่ค่อยถูกกับการยิงธนูเท่าไหร่ เอาเข้าจริงเด็กน้อยไม่ถูกกับการเรียนศิลปการต่อสู้นักหรอก เก่งในด้านตัวอักษรมากกว่า เรื่องท่องจำ เขาเป็นหนึ่งเลยทีเดียว


"โอ๋ เด็กดีมานี่มา ไม่เป็นไรนะครับ ยิงธนูไม่เก่งแต่ เตชโรก็เก่งอย่างอื่นตั้งเยอะแยะเนอะ อย่าร้องนะครับคนดีของลุง"


เตชโรถือโอกาสเข้าไปกอดอ้อนมัชชาโรเสียจนคุ้ม พี่ๆคนอื่นก็หลีกทางให้ เอาเถอะ...นานๆที
.
.
.
.
.
.

อีกเพียงสามราตรี พิธีราชาภิเษกก็จะถูกจัดขึ้น แล้วว่าที่องค์ราชินีติสเรโชของเราล่ะ จะทำงานล่มหรือเปล่าเนี่ย...

อย่างนี้ต้องคอยติดตาม...ตอนต่อไป ^^

...........................................................................................

สวัสดีปีใหม่คร๊า

ขอโทษที่มาช้า...เพิ่งเข้าเมืองจร๊า

มิอยากเอ่ยคำนี้ แต่ว่า...ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะจ๊ะ
ขอบคุณจริงๆค่ะที่รักกันมา เข็นกันมาจนถึงตอนนี้
ฮึก...ฮึกๆ น้ำตาจะไหล

เจอกันตอนหน้านะคะ

ขอความรักและความสุข จงอยู่รายล้อมท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ

จุ๊บๆๆๆ
 

ปล.ขอบคุณหลายๆท่านที่ช่วยตั้งชื่อให้นะคะ โดยเฉพาะชื่อที่เป็นดอกไม้เพราะๆนั่น
ทำเอาคนเขียนลังเลอยู่หลายตลบเลยค่ะ ว่าจะเอาชื่อเก่าที่ตั้งไว้
หรือจะใช้ชื่อใหม่เป็นดอกไม้ดี อิอิ ขอบคุณจริงๆที่ช่วยตั้งชื่อให้เจ้าลิงทั้งสี่ตัวนะคะ

ปล.2 "หึหึ...ชื่ออ่านยากอีกแล้วชิมิ...ยังคงคอนเซ็ป ชื่ออ่านยาก แปลก และ ไร้ความหมายจร๊า กิ้วๆ"

[SU_NG]

จิ้มคนเขียน 

โค้งงามๆ 

[n2]

อ้าวเรโชกลายเป็นจ่าฝูงลิงซะแล้ว

[Naenprin]

คิดถึงเรื่องนี้มากเลย สนุกอ่ะ ลูกๆก็แสนซนนะค

[nunnan]

เป็นแม่ หรือ พี่ๆของเด็กเนี่ย

[minyoung]

เป็นครอบครัวที่ใหญ่มว๊าก น่าเอ็นดูทั้งสี่กุมารเลย






แต่ยังไม่ได้ยินสี่กุมารเรียกเรโชเลยอ่ะ อยากรู้ว่าเป็นไง

[Rafael]

แหม่
เรโชยังคงเส้นคงวานะ
ซนยังไงก็อย่างนั้น
ลูกๆจะโดตทันแล้วนะ

[maru]

เรโชก็อย่าคิดแบบนั้นกับมัชเชโรสิ มัชเชโรใช้ดวงจิตครึ่งหนึ่งเพื่อดูแลเรโชกับลูกเลยนะทำให้ร่างกายมัชเชโรต้องเป็นแบบนี้ แล้วการที่มัชเชโรรักลูกของโสฬสกับเรโช และลูก ๆ ของสองคนนั้นก็รักมัชเชโรขนาดนี้จะเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วยไหมนะ ไอศุพายัพดูแลมัชเชโรให้ดีนะ เรโชก็ฝึกซ้อมบ่อย ๆ หน่อยสิ

[Nus@nT@R@]

เด็กๆน่ารักกันมากกกกกกกกก

[darkeyes1]

เหอๆ  ช่วงจบดูสงบสุขจริงๆ  คราวนี้ก็หายคาใจแล้วว่าสี่กุมารเป็นยังไงกันบ้าง
ก็คงต้องรอตอนจบอะนะ  ฮิฮิ  โชคดีน้อ

[jimmyFG]

อ๊ายยชอบอ่ะ สนุกมากๆเลย

[Zalzah_iP]

เด็กๆ น่ารักอ่ะ ซนเป็นลิงเลย มีเรโชเป็นจ่าฝูง โสฬสคงปวดหัวน่าดู55555

[KuMaY]

สี่ยอดกุมารน่ารักมากมาย
เรโชกลายเป็นจ่าฝูงลิงไปซะแระ

ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ จะมีตอนพิเศษหวานๆฮาๆให้อ่านมั้ยน้า.....

[why yyy]

น่ารักทั้งสี่คนเลยอะ โดยเฉพาะตัวแม่ หึหึ!!

[hello_lovestory]

โดดซ้อมพิธีบ่อยไปไหมเนี่ยว่าที่องค์ราชินี

[koikoi]

เรโชพาลูกซนซะงั้น

[ชัดเจนกาบ]

ก็นะ ติดลุงมากกว่าพ่อแม่ซะแล้ว จะจบแล้วก็ขอให้สมบูรณ์นะ

[NOoTuNE]

เป็นเด็กที่น่ารักแข็งแรงและสดใสดีจัง คุณแม่ไม่้หงาแล้ว แต่คุณพ่อคงไมเกรนขึ้นวันหล่ะสิบรอบแน่ๆ

[Ali$a฿eth]

เชื้อสายกันจริงซนเป็นลิงทโนเลย

[moredee]

:a5:แม่เป็นจ่าฝูง

[fay 13]

 

[jonathan2624]

น่ารักมากกกกอะ อิอิ รีบๆมาต่อเร็วๆนะครับบบบ

[nemesis]

สงบสุขแล้วเน้อออออออ

[mild-dy]

น่ารักอ่า รอนะรอ

[jing_sng]

กลับมาอ่านอีกทีเด็กๆ คลอดซะแล้ว
พลาดอะไรไปเนี้ย เดี๋ยว่างๆ มาอ่านใหม่อีกรอบ