หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[Poseidon]

ได้เชื้อแม่เต็มๆ 555+

[punchnaja]

น่ารักอ้าาาาา

[penda]

สี่ยอดกุมาร น่ารักๆกันทั้งนั้นเลยนะ
ดูเหมือนเรื่องจะจบแล้วเนอะ
รอแค่สรุปจบเรื่องเท่านั้นเอง
ตอนหน้าจะจบแล้วเปล่าเนี่ย
รอตอนต่อน้าาาา
 

[rmlab]

เด็กๆ น่ารักมากเลย

[Neya]

555+ แม่ลูกเหมือนกันอย่างกะอะไรดี ซนพอกัน
รอดูตอนต่อไป เรโชจะได้ขึ้นเป็นราชินีแล้ว ฮิ้ว!!
จะเล่นอะไรแผลงๆในการพิธีไหมเนี่ย ฮิๆ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

จ่าฝูงทโมน 5555+

ลุ้นเอาใจช่วยเรโช ว่าที่ราชินี

[yogurtjung]

เอ่อ .... ลูกตั้งมาซะอ่านอยากเลยอ่ะ

อยากให้เค้ามีลูก 4 แฝดมั้งนะ จะตั้งว่า แดง ดำ น้ำเงิน เหลือง เลย 555

เป็นห่วงเรโซจังคะจะทำงานล่มไหมเนี่ย คิคิ

ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปนะ !!~~~♥

[Aomampapeln]

น่าร๊ากหมดเลยอ่ะแม่กะลูกโฮะๆ
>//////<

[powderje]

แสบทั้งแม่ทั้งลูก 

[dark-soleil]

รอ ร้อออ รอ พิธิราชาภิเษก (รึเปล่าหว่า??) มันคงจะไม่ล่มเพราะเรโชหรอกนะ!! เด็กๆน่ารักอ่ะ ><

[Lemon_Tea]

เพลัย แม่ลิงพาลูกห้อยโหนกันมัน
เหนื่อยใจแทนพระสวามีเรดชจริงๆ

เอ้า เรโชงานพิธิราชาภิเษกอย่าทำล่มนะ^^

[miniminiXD]

โอ๊ย!! เพิ่งเข้ามาอ่าน แหม อยากบอกว่าเสีบดายจิงๆ! ที่ไม้เปิดอ่านตั้งนานนนนนนนนแว้ว

มันแบบว่า ห หะ หะ ฮา!!! จิงจังอ๊ะ!

ก๊ากกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากหัวเราะให้ฟันร่วงปาก~~~~

แต่ตอนนี้เพิ่งอ่านไปแค่สองตอน... ขอตัวไปอ่านต่อดีฟ่าาา ^3^

[ฤดูใบไม้หลากสี]

เรโชตอนแรกขอแค่แก่นเซี้ยวนะ นานเข้าเกรียนนน แล้วตอนครองราชย์อะไรจะเกิดขึ้นเนี่ย
"ว่าที่ราชินีคนใหม่ระวังเข้าพิธีเกิดขำหน้าตาคนแก่ขึ้นนึงที่สะดุดบันไดล้ม" มโนเองนะเนี่ย
ลูกน่าจะได้พ่อเยอะๆนะ ไม่น่าได้แม่เล๊ย เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออ
ว่าแต่ ห๊ะ ตอนหน้าจบ
อยู่กันมานาน โหยเซอร์ไพรส์ปีใหม่เริ่ดมากอ่ะคนเขียน ด้วยการจบในตอนหน้า
(แล้วแกจะเอากี่ตอนไม่มีผู้ร้ายแล้วน่ะ) มีภาคต่อมะ จะรออ่าน อิอิ

[second]

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ฮาาาาา 
ว่าแต่ลูกชายสี่คน ยังงี้จะมีภาคต่อมั้ยน้าาาาาา 

[ormn]

:L2:จะรอคอยตอนต่อไปจ้า

[yuyie]

เรโชนี่นะ แม้ว่าจะมีลูกแล้ว ก็ไม่ได้เป็นผู้ใหญ่ขี้นเลย ฮาได้อีก

[bun]

แม้จะมีลูกถึง 4 คน แต่เรโชก็ยังซนเหมือนเดิม

[Ryu_Chise]

มาต่อแล้วววววววววววว รอตอนต่อไปคร้าบ เป็นกำลังใจให้คนเขียน


ยิ่งอ่านยิ่งฮา 


ชอบ รวินโท 

[HUNEY]

ไม่อยากให้จบเลยอะ 

[หวานหวานจัง]

ซนกันทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะ

แล้วเรโชจะทำพิธิล่มไหมละนี่ เอาใจช่วยนะจ้า

[sittikorn]

 

[B_Story]

น่ารักอ๊ะ!! ตอนนี้กลายเป็น 5 ลิงจอมป่วนแล้วสินะ
คุณพ่อจะปวดหัวแค่ไหนเนี่ย 

แต่ยังไงคุณแม่ก็ยังเป็นจ่าฝูงอยู่ชิมิ 5555

[kenghan]

ความซนได้แม่เต็มๆ

[Monkey D lufy]

  ห๊าาา  ตอนหน้าจบแล้วหรอ  เร็วจังเลยอ่ะ  ชิชิ

[anuruk97]

 สนุกจัง....+++ชอบมากเลยค่ะ

[thanza1970]

น่ารักมากเลยครับ

แต่จะจบแล้วจริงๆ เหรอ ?

[warnana001]

เห็นชื่อตอนแล้วแอบขำ สี่กุมาร พาลคิดไปถึง...สี่กุมาร หาญกล้า~
จากลิงกลายเป็นจ่าฝูงลิง ช่างเป็นราชินีที่ไม่ธรรมดาจริงๆเรโช   
ว่าแต่ ทำม๊ายทำไมลูกลิงทั้งสี่ดันไปติดมัชชาโรซะงั้น ขัดขวางคู่ใหม่ปลามันหมด
รอมัชชาโรมีลูกมาให้พวกแฝดเล่นด้วย 

[thearboo]

ตอนที่ 39 องค์ราชินี เรโช!?  (อวสาน)





"พ่อจ๋า แม่จ๋า!!!!..............."

ว่าที่องค์พระราชินีตะโกนลั่นทุ่ง ก่อนราชพิธีหนึ่งวัน เรโชได้รับอนุญาตให้กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดได้หนึ่งครั้ง 

"เรโช ลูกแม่!?"

นางอังวาผู้เป็นมารดาบุญธรรม ได้ยินเข้าก็รี่ออกมาหน้าบ้านด้วยความยินดีปรีดา ยิ่งพอได้เห็นว่าลูกชายที่รักของตนที่ไม่ได้เจอกันนาน กำลังวิ่งเริงร่าหน้าตั้งเข้ามาหา นานก็ถึงกับบ่อน้ำตาแตก ทั้งตะโกนเรียกลูกตอบ พร้อมกับเรียกหาสามีของตนให้ออกมาจากบ้านด้วยกันทันที

"พี่บัญญี ออกมานี่เร็วพี่!!"

"อะไรกัน อังวา เกิดอะไรขึ้น!?"

บัญญีลุลี้ลุกลนวิ่งออกมาจากบ้านมา พอเห็นว่าลิบๆข้างหน้าตนนั้นคือลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ก็น้ำตารื้นขึ้นอีกคน 

"ร...เรโช ลูกพ่อ..."

"พ่อจ๋า แม่จ๋า!!!!"

สามคนพ่อแม่ลูกแทบจะกระโดดกอดกันกลม ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นอีก ต่างก็บ่อน้ำตาแตกร้องกันระงมทั้งพ่อ แม่ ลูก

"แม่จ๋า พ่อจ๋า เรโชคิดถึงพ่อกับแม่จะแย่ พ่อกับแม่ล่ะ คิดถึงเรโชคนนี้บ้างหรือเปล่า?"

"คิดถึงสิลูก แม่คิดถึงลูกทุกวัน ไม่มีวันไหนที่มาจะไม่นึกถึงเรโชเลยนะ"

"พ่อก็ด้วย คิดถึงแกไม่เคยขาด เรโชลูกพ่อ"

"ฮือออ...พ่อจ๋า แม่จ๋า"

เรโชโผเข้ากอดรัดอังวากับบัญญีอีกครั้ง เพื่อแสดงความรักที่ล้นเหลือ

"คุณตา...คุณยายจ๋า”

เสียงเจื้อยแจ้วของเหล่าโอรสน้อยๆ พาให้สองตายาย สับสน เอ๊ะ นั่นลูกใครกัน?

"ล...ลูกใครกันล่ะนั่น?"


อังวาถามไถ่ออกไป ส่วนบัญญีนั้นยังคง งงๆอยู่


"ลูกไอ้เรโชนี่แหละแม่จ๋า พ่อจ๋า"


"ห๋า นี่แกไปเป็นพระชายาไม่ใช่เร๊อะ แล้วไปทำอิหนูที่ไหนท้องเข้าล่ะนั้น....!?"


"....นั่นสิ เรโช...ทีเดียวสี่คนเลยเหรอลูก?"


"เปล่านะ ไม่ใช่ลูกอีหนูที่ไหน ลูกเรโช กับองค์รัชทายาทน่ะแหละ"


"ห๋า...ม...หมายความว่ายังไง?"


"ไอ้ลิงสี่ตัวนี่น่ะ เรโชคลอดมาเองจากพุงเลยนะ"


"................!!?"


สองตายายยืนอึ้งเป็นไก่แก่ตาแตก เรโชจึงรีบอธิบาย กลัวสองตายายหลุดออกนอกโลกไปเสียก่อน


"พอจ๋า แม่จ๋า อาจไม่เชื่อ คือว่า เอ่อ.. มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างทำความเข้าใจยาก แต่ว่ามันคือความจริงจ๊ะ เอาล่ะ ฟังนะ..."

บลา...
บลาๆ...
บลาๆๆๆ...
บลาๆๆๆๆๆ...
.
.
.
.
.
.

กว่าจะอธิบายให้สองตายายเข้าใจได้ เล่นเอาเหนื่อย ตายายก็ฟังอย่าง งงๆ เรโชก็อธิบายอย่างมึนๆ กว่าจะถึงบางอ้อได้ พวกข้าราชบริพารที่มาด้วย ช่วยเข็นช่วยดึงกันแทบแย่


"อย่างนี้นี่เอง ...หลานยาย ไหนมาให้ยายกอดหน่อยสิลูก..."


"ยายจ๋า ตาจ๋า..."


สี่กุมารน้อยวิ่งเข้าสู่อ้อมอกผู้เป็นตา เป็นยายทันที ตายายเองก็ปลาบปลื้มยิ่งตระกองกอดหลานรักอย่างไม่คิดเดียจฉันท์ว่าแปลกประหลาด 


"ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ เรา หืม?"


บัญญีผู้เป็นตา ถามไถ่ด้วยความรักใค่เอ็นดู


"ผมชื่อ ไอศุโรครับ เป็นพี่คนโต"


เด็กน้อยตาคมกล้า ดูมีความเป็นผู้ใหญ่สุดในบรรดาพี่น้องเอ่ยขึ้น


"ผมชื่อ นเรนโท ครับ เป็นน้องคนรอง แต่ฉลาดที่สุดเลยครับ"


นเรนโทอวดอ้าง ดวงตาคมทอประกาย ทะเล้น ซุกซน


"ผม รวินโท ครับ คุณตาคุณยาย ผมดีใจมากเลยที่ได้พบท่านทั้งสองคน พ่อเรโชเล่าเรื่องของพวกท่านให้ฟังเสมอเลยครับ"


รวินโท กล่าวคำหวานหยด สมกับหน้าตาที่หวานใส ตากับยายฟังกันจนเคลิ้มเลยทีเดียว


"ผม เตชโร ครับ ถึงจะเป็นน้องเล็ก แต่ผมก็เก่งไม่แพ้พวกพี่ๆหรอกนะ ผมรักท่านตากับท่านยายไม่แพ้พวกพี่ๆด้วย"


ด้วยความที่เป็นน้องเล็กเลยโดนแย่งบทพูดเท่ห์ๆไปหมด เตชโรอดรนทนไม่ได้เลยรีบอวดอ้างพร้อมออดอ้อนสองผู้เฒ่าบ้าง
ราชโอรสล้วนแต่น่ารักกันทุกคนจนทั้งตากับยาย เรโช และราชบริพารคนอื่นๆ มองกันจนเคลิ้ม เลยทีเดียว
.
.
.
.
.
"แล้วนี่ทำไมถึงมาได้ล่ะลูก เรโช ลูกออกจากวังไม่ได้ไม่ใช่หรือ...?"


"ครั้งนี้เรโชได้เป็นกรณีพิเศษครับแม่  วันนี้เรโชมารับพ่อกับแม่ครับ เราเข้าวังด้วยกันนะ"


"เข้าวัง? ทำไมเหรอเรโช มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"


"พรุ่งนี้ผม...เรโชของพ่อกับแม่ จะได้รับการราชาภิเษกขึ้นเป็น องค์ราชินีแห่งราชอาณาจักรเอกูวิสตีแล้วครับ"


"......................"


สองตายายนิ่งอึ้งตะลึงงัน ไม่ใช่เพราะไม่รู้ว่าในสักวันเรโชจะได้ขึ้นเป็นองค์ราชินีหรอก แต่ไม่คิดว่าจะเร็วปานนี้


"พ...พรุ่งนี้แล้วเหรอลูก...เรโช"


"ครับแม่ เพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันสำคัญมากๆของเรโชไง วันนี้เราเลยต้องยกครัวเข้าวังกัน นี่เรโชเตรียมห้องสวีทสุดหรูที่วังให้เรียบร้อยแล้วนะ เก็บข้าวเก็บของกันเร้ว..."


บัญญีที่ยังคงอึ้งๆ กับอังวาที่ดีใจจนน้ำตาไหล ทำเอาเรโชยิ้มไม่หุบ หลังจากหายอึ้ง บัญญีก็จับบ่าลูกชายตัวเองด้วยความปลาบปลื้มและสุดแสนจะภาคภูมิใจ อังวาเองก็เข้าไปสวมกอดลูกชายด้วยความปลื้มปิติอย่างเหลือประมาณเช่นเดียวกัน 


"อย่างอแงจิแม่อ่ะ ป่ะ... เราไปเก็บของกันเถอะ จะได้เข้าวังกัน"


"จ๊ะ"


"เย้ๆๆ เดี๋ยวพวกเราช่วยเก็บนะค๊าบบบ ท่านตา ท่านยาย"


สี่กุมารน้อยขันอาสาเสียงใสแจ๋ว ไม่รู้ว่าอยากช่วยเก็บของ หรืออยากช่วยรื้อของกันแน่


"นี่ๆ จะช่วยเก็บหรือจะช่วยรื้อกันแน่ ฮึ ไอ้ลูกลิง..."


เรโชดักคอลูกๆของตัวเองขึ้นก่อน เพราะรู้ดีว่าเจ้าตัวเล็กเหล่านี้ป่วนแค่ไหน (เฮ้อ..ไม่รู้ว่าซนเหมือนใคร...?)


"โธ่...พ่อเรโชคับ พวกผมลูกพ่ออ่ะแหละ มะใช่ลูกลิงที่ไหนซักกะหน่อย..."


เตชโรน้องเล็กเถียงแทนพวกพี่ๆ


"นั่นสิครับพ่อเรโช พวกผมสัญญาว่าจะไม่ซนครับ จริง จรี๊ง!!"


นเรนโทช่วยยืนยันหนักแน่นอีกคน


"อืม...น่าเชื่อถือมั่กๆ ลูกพ่อ..เอ้าๆ จัดไปเลยลูก ลุย!!"


"เย้!!!"


สุดท้ายเรโชก็สมยอมกับลูกๆจนได้ หลังจากให้สัญญาณ ไม่ทันจบคำ องค์ชายน้อยทั้งสี่ก็แทบกระโจนเข้าบ้านตากับยายทันที ด้วยดวงตาทอประกาย...เอ่อ...


"เรโชลูกแม่...เอ่อ ลูกคลอดหลานๆออกมาเองใช่มั้ยลูก?"


"ครับแม่ ออกมาจากพุงกะทิของผมเองทั้งสี่ตัวเลย^^"


"อ้าว...แล้วทำไมถึงให้ลูกๆเรียกเรโชว่า "พ่อ" ล่ะลูก?"


"เอ้า! ก็ผมเป็นผู้ชายนี่แม่ จะให้ลูกๆเรียกว่า "แม่" ได้ยังไงกัน ผู้ชายอกสามศอก? อย่างไอ้เรโชคนนี้ ต้องเป็นพ่อเท่านั้น!"


ตรรกของเรโช ทำเอาพ่อบัญญีกับแม่อังวา อึ้งกันไปพักใหญ่... เอ่อ คล้อยตามมันไปก็ได้ เอ้า...


"แล้วกับองค์รัชทายาทเล่า ลูกๆเจ้าเรียกว่าอะไร?"


บัญญีอดสงสัยไม่ได้ ในเมื่อองค์ชายทั้งสี่เรียกเรโชที่ควรจะเป็นแม่ว่า พ่อ แล้วจะเรียกองค์รัชทายาทที่เป็นพ่อแท้ๆว่าอย่างไร


"อ๋อ...ก็เรียกว่า "ท่านพ่อ" ไงครับ ทำไมเหรอพ่อจ๋า จะสงสัยอะไรเนี่ย โสฬสก็เป็นผู้ชายนะ จะให้ลูกเรียกว่าอะไรล่ะ?"


"........................งั้น องค์ชายน้อยก็เป็นเด็กไม่มีแม่สิเรโช..."


บัญญีถามออกไปอีกครั้งเพื่อความชัวร์


"มีแม่สิพ่อจ๋า ก็เรโชนี่ไง"


"เอ่อ...ก็เรโชเป็นพ่อด้วยนี่...?"


"ก็เหมือนกันแหละ พ่ออ่ะ ถามไรมากมาย ไปไป เก็บของกันเต๊อะ..."


เมื่อจนปัญญาอธิบายให้พ่อแม่ที่กำลังทำหน้างงๆอยู่ให้กระจ่างได้ เรโชก็เปลี่ยนหัวข้อคุยทันที "รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นเรโช" จากนั้นทุกคนก็ตามกันเข้าไปในบ้านของนักตีดาบชรา เพื่อช่วยกันเก็บของเตรียมตัว... แต่เมื่อเข้าไปถึง


"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!" (ไม่ต้องบรรยาย ว่ามีอะไรเกิดขึ้นเบื้องหน้าคนทั้งหลาย ในบ้านคนตีดาบ ...เพราะมันไม่สามารถสาธยายเป็นรูปภาพใดๆได้...)
.
.
.
.
.
จากนั้นความหรรษาเข้าขั้นโกลาหลก็บังเกิดขึ้น
.
.
.
.
.

ต่อด้านล่างจ๊า

[thearboo]

ต่อจร๊า



"เป็นไงเรโช? พ่อกับแม่ถูกใจห้องที่เตรียมไว้ให้หรือเปล่า?"


โสฬสถามขึ้นเมื่อ ทันทีที่เขาเดินกลับมาที่ห้องก็เห็นเรโชนอนแผ่สามสลึงขวางเตียงอยู่ ท่าทางเพิ่งจะกลับเข้ามาถึงห้องก่อนกันไม่นาน ช่วงนี้ทั้งเขาและเรโชต่างก็ยุ่งๆ จนกระทั่งบางคืนก็ไม่ได้กลับมานอนที่ห้องเลยด้วยซ้ำ


"อือ ชอบมากๆเลยล่ะนี่ผมก็เพิ่งกลับออกมา ปล่อยพวกท่านเล่นกะเจ้าพวกตัวเล็กไปก่อน"


เรโช พูดไปก็สลึมสลือไป คงเพราะช่วงนี้ซ้อมงานพระราชพิธีหนัก โดยเฉพาะวันนี้ที่หนักที่สุดเพราะเขาจะต้องพร้อมสรรพ สำหรับงานที่จะมีขึ้นในวันพรุ่ง


"แล้วนี่เรโชของพี่กินอะไรบ้างหรือยัง หืม?"


"งืม...กินมารอบนึงแล้วล่ะ กะว่าเดี๋ยวจะอาบน้ำแล้วไปกินข้าวเย็นกะพ่อแม่อีกรอบ"


"จะกินอะไรเยอะแยะขนาดนั้นกันหืม...? เจ้าจ่าฝูงลิงของพี่"


"ง่า...ก็มันหิวนี่ ผมใช้พลังงานเยอะนะ วันๆนึงง่ะ...ไหนจะซ้อมงานพิธี ไหนจะวัดตัว ไหนจะเข้าคอร์สประทินความงาม... เค๊าจะตายแล้วนะตะเอ๊ง"


เรโชบ่นงึมงำยาวยืด เอาเข้าจริงเพราะวันนี้ได้ออกไปลั้ลลาที่บ้านเก่าแถบเมืองเตรสมา เลยเสียพลังงานไปกับการเที่ยวเล่นเยอะ (ทั้งพาลูกๆยิงนกตกปลาที่ไม่ได้ทำมานาน ทั้งพาลูกๆปีนต้นไม้เป็นลิงค่างบ่างชะนี และอีกหลายๆอย่างที่ทำให้พวกข้าราชบริพารแทบขาดใจตาย...) แล้วพอกลับเข้ามาที่วังก็พาพ่อแม่ตระเวรเที่ยวรอบวังอีก ดังนั้นเจ้าตัวจึงบ่นเหนื่อย และหมดสภาพอย่างที่เห็น


"เหนื่อยเพราะซ้อมหนัก หรือเพราะซนหนักกันแน่ครับ หืม...ชายาพี่? ...ได้ข่าวว่าออกนอกวังวันนี้สนุกกันใหญ่เลยนะ แม่ลูกฝูงนี้น่ะ"


"...................ชิ... ไอ้พวกช่างฟ้อง..."


"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ห่างหูห่างตาไม่ได้เลยนะเราน่ะ"


โสฬสพูดพลางเข้าตระกองร่างบางของเรโชที่ลุกขึ้นมานั่งเนือยๆอยู่บนที่นอนขึ้นมากอดแนบอกไว้ ด้วยความรักใค่เอ็นดู


"ก็ผมไม่ได้กลับบ้านตั้งนานแล้วนี่นา ท่านก็รู้ว่าผมคิดถึงบ้านง่ะ..."


"เลยจัดเต็ม ว่างั้น...?"


"นิดเดียวเอ๊ง...ก็เห็นลูกๆเล่นกันมีความสุขท่าทางสนุกสนาน ผมก็เลยตามเลยไง..."


เรโชอธิบายเสียงอ่อย


"ไม่ต้องมาอ้างลูกเลย พี่รู้นายน่ะหัวโจกเลยใช่มั้ย นำลูกเล่นพิเรนตลอดอ่ะ"


"ไม่ได้เล่นพิเรนซักหน่อย... อื้อ อย่าล้วงดิ... อ๊ะ... จั๊กกะจี้นะ..."

เรโชโวยวายขึ้นหลังจากทนไม่ไหวที่โสฬสบ่นไปหอมไป บ่นไปจูบไป มือไม้ก็ล้วงลับจับบีบไม่หยุด จนว่าที่องค์ราชินีเขินจนทำอะไรไม่ถูก


"ขอนิดน่า คนดีของพี่... ตั้งแต่นายท้องจนตอนนี้ เราห่างหายเรื่องบนเตียงกันมานานแล้วนะ พี่คิดถึงชายาพี่เหลือเกินแล้ว..."


"....(-/////-)...ชิ ไม่ต้องมาออเซาะเลยนะ วันนี้ผมเหนื่อยแล้วอ่ะ ไม่เอาด้วยหรอก...อ๊า..."


ห้ามไปก็แค่นั้น เพราะระหว่างที่พยายามห้าม ก็โดนสวามีที่รักจับปอกเปลือกไปซะเรียบร้อยโรงเรียนโสฬสซะแล้ว

.
.
.
.
.

"อ๊ะ...อ๊ะ...อื้ม..."


"อืม...เรโชของพี่..."


"อ๊ะ โสฬส อ๊ะ "


ถึงจะเริดร้างไปแรมเดือนแต่บทสวาทเร่าร้อนขององค์รัชทายาทก็ไม่เคยติดขัด เขาสามารถชักนำร่างเล็กให้คล้อยตามได้เสมอ


พั่บ พั่บ พั่บ



เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด



"โอ้ว... โสฬส อ๊า..."


"เรโช... อืม.... แน่นดีจัง..."


สองร่างสอดประสานแทบไม่มีที่ว่างให้อากาศเข้าแทรก โสฬสเคลื่อนไหวหนักหน่วง ชักพาความปรารถนาใหญ่โตของตนกระแทกกระทั้นเข้าไปในร่างของชายาหนุ่มแบบไม่มีหยุดพัก ความสุขสมจากการสอดใส่ทำเอาสมองของรัชทายาทหนุ่มถึงกับขาวโพลน ยิ่งได้เห็นใบหน้าแดงซ่านด้วยแรงอารมณ์ของคนรักที่ดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่างตอนนี้ด้วยแล้ว เขายิ่งอดกลั้นแทบไม่ไหว สรวงสวรรค์ที่แสนจะหฤหรรษ์ รอเขาทั้งคู่อยู่ตรงหน้านี้แล้ว


"อ๊า... โอ้ว! โสฬส... อ๊ะ ส...สามีผม...อึก..."


"เรโชของพี่...อื้มมมมม.."


"อ๊ะ...ไปแล้ว... จะไปแล้ว... อ๊า!! ...อึก ...อึก.............!!!"


ไม่กี่อึดใจต่อมา ชายาหนุ่มก็ทนต่อความว่านสยิวนี้ต่อไปไม่ไหว เรโชกระตุกร่างหลายครั้งติดกัน ทะลักทลายความสุขสมที่อัดแน่นอยู่ในร่างออกมาจนเปรอะไปทั่วหน้าท้องขาวเนียน บางส่วนก็กระเด็นสูงไปจนถึงแก้มใส ซึ่งตอนนี้กำลังมีแต่สีชมพูเลือดฝาด


"อื้อ...เรโช.. พี่ไม่ไหวแล้ว...."


เพราะร่างเล็กถึงจุดหมายรุนแรงมาก ช่องทางรักจึงกระตุกรัดถี่ๆอย่างห้ามไม่ได้ โสฬสสั่นสะท้านไปทั้งร่าง แทบสำลักความสุขตาย และหยุดรอไม่ได้อีกต่อไป


"ขอโทษนะเรโช... พี่ขอนะ..."


โดยไม่รอให้อนุญาต โสฬสโจมตีเรโชไม่ยั้ง ใช้ความใหญ่โตกระแทกกระทั้นจนเรโชแทบจุก ราวกับยิ่งขยับ ยิ่งดิ่งลึก จนไม่รู้ตอนนี้มันลึล้ำไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ยิ่งเรโชที่เพิ่งผ่านจุดสุดยอดมาสดๆร้อนๆ ยิ่งเกินจะทนความหฤหรรษ์ระลอกใหม่ เมื่อถูกโรมรันจนคิดอะไรไม่ออก ชายาหนุ่มก็ได้แต่กอดคอสวามีของตนไว้เป็นที่พึ่ง พลางหลับหูหลับตาครางกระเส่าเร่าร้อน



พั่บ พั่บ พั่บ



ตั่บ ตั่บ ตั่บ



"อึก!!!.....................!!!..."


"อ๊า!!!...............!!................."


ในที่สุดโสฬสก็ถึงจุดหมายปลายทางในร่างคนรัก ปล่อยความสุขล้นข้นเหนียวไว้จนเต็มทางรัก ร่างหนาหอบหายใจถี่ ความสุขครานี้มากมายมหาศาล ก่อนที่ทั้งคู่จะผลอยหลับไปพร้อมกันด้วยความเหนื่อยอ่อน โสฬสบรรจงจุมพิตที่แก้มนิ่มของเรโชเบาๆ พลางกระซิบที่ข้างหูคนรักด้วยน้ำเสียงที่หวานล้ำ...




"เรโช... พี่รักเรโชนะ"

.
.
.
.
.




แสงเรืองรองทองผุดผาดราชมงกุฏ   งามพิสุทธิ์เลื่อมลายพรายราศี
โสฬสกราบทาบบาทบงส์องค์นฤบดี   พระภูมีเจิมนลาฏราชลัญจกร
บรรจงสวมมงกุฏกษัตริย์ลงรัดเกล้า   มอบแดนด้าวจ้าวอำนาจราษฎร์สิงขร
ถวายแด่นเรศใหม่ไท้นคร                   ผู้แกร่งดังภาสกรองค์เทวัญ




ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง พิธีราชาภิเษกกษัตริย์องค์ใหม่ กษัตริย์องค์ก่อนบรรจงถอดมงกุฎกษัตริย์อันทรงอำนาจ สวมแก่ราชาองค์ใหม่ที่คุกเข่ากรานอยู่แทบพระบาท จวบจนราชพิธีผ่านพ้นไปด้วยดี หลังจากองค์พระมหาจักรพรรดิ์โสฬสติยา ขึ้นเถลิงราชสมบัติ เสร็จสิ้นแล้ว พิธีต่อไปคือการแต่งตั้งองค์พระราชินีคู่บารมี ทุกคนที่อยู่ในงานต่างยืนตัวเกร็งลุ้นอยู่ด้วยความระทึก ทุกสายตาจับจ้องไปที่ประตูบานใหญ่หน้าปรัมพิธี ซึ่งแน่นอนว่าที่หลังประตูบานนั้นมีว่าที่องค์พระราชีนีที่พวกพวกตนเคารพรักยืนรออยู่


"เรโชจะเป็นยังไงบ้างนะพ่อ แม่ตื่นเต้นจังเลย"


อังวากระซิบกระซาบกับสามี


"ไม่เป็นไรหรอกแม่ เรโชมันเอาตัวรอดได้ ลูกเราจะเป็นถึงองค์พระราชินีแล้วนะ พ่อปลื้มจนจะห้ามน้ำตาไม่อยู่อยู่แล้ว"


พูดจบก็ปาดน้ำตากระซิกๆ สองคนตายาย ยืนยิ้มปลื้อมปิติรอคอย
.
.
.
.
.

"เป็นอะไรไปเสือน้อย ยืนเกร็งทำไมเนี่ย?"


เสนาหนุ่มมัชชาโรอดถามออกไปไม่ได้ ที่เห็นราชองครักษ์คนรักของตน ยืนกระสับกระส่าย บางทีก็ตัวเกร็ง หน้าตาเคร่งเครียด เหงือกแตกพลั่กๆ


"ฉันกำลังลุ้นอยู่น่ะ..."


"ลุ้นอะไรนักหนา?"


"ก็องค์พระชายาน่ะสิ เมื่อคืนตอนซ้อมรอบสุดท้าย ยังเดินเป๋อยู่เลย เนี่ยฉันลุ้นจะแย่อยู่แล้ว เฮ้อ... ขอให้ผ่านไปด้วยดีทีเฮ้อะ...สาธุ"


"..............เวอร์ไปแล้ว ไอ้เสือป๊อด... หึหึ ฉันว่านายทำใจสบายๆ แล้วรอดูอะไรสนุกๆดีกว่าน่า"


".............ขอให้ผ่านไปด้วยดีทีเถอะ ขอพระเจ้าทรงโปรด...."


ไอศุพายัฆยังคงประสานมือขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่อไป มัชชาโรที่ยืนอยู่ข้างๆจึงได้ยืนแอบขำเล็กๆ อย่างออกหน้าออกตา...
.
.
.
.
.

แป๊น แป แป๊ แป๊น แปน แป่น แป๊น แปน แป๊นนนนนน....
.
.
.
.
.



ร่างระหงส์ทรงบางย่างเยื้องยุด   เลื่อมพรายสุดดุจหงส์เหินเดินสยาย
แต่ละก้าวก้าวมั่นมิพรั่นพราย   เชิดหน้าทายท้าสู้ทุกผู้นาม
ดวงหน้าขาวพิสุทธิ์บุรุษเพศ   สบดวงเนตรเสน่ห์ร้ายได้ล้นหลาม
งามรอยยิ้มอิ่มพักตร์ลักยิ้มงาม   งามเกินงามกว่าอัปสรบนวิธู
ทุกผู้คนค้อมคำนับรับขวัญเจ้า   กรานแทบเท้ามิได้คิดจิตอดสู
เทิดเจ้าเป็นองค์รานีศรีวิญญู   รับเจ้าสู่มิ่งขวัญนิรันดร...




ว่าที่องค์ราชินีเรโชก้าวสู่ปรัมพิธีอย่างมั่นคง ไม่มีวอกแวก ไม่มีหลุด เรียกขวัญกำลังใจแก่เหล่าครูอาจารย์ที่คอยสั่งสอน และคนที่คอยลุ้นอย่างมาก เรโชหยุดอยู่ที่หน้าปรัมพิธีครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆค้อมตัวคุกเข่าลงแทบเท้าโสฬสติยา กษัตริย์องค์ใหม่ เพื่อรอรับการสวมมงกุฎแห่งองค์ราชินี


"แด่เจ้าด้วยดวงใจพี่ เรโช..."


โสฬสกระซิบแผ่วหวานหระหว่างสวมรัดเกล้าลงบนศรีษะว่าที่องค์ราชินี

“รับไว้ด้วยหัวใจเช่นกันครับ”


เรโชเงยหน้าขึ้นสบตาพร้อมยิ้มหวานฉ่ำ



"ถวายความเคารพองค์ราชา ถวายคำนับองค์ราชินี!"



ทั่วทั้งบริเวณแซ่ซ้อง ยินดี จากนี้เป็นต้นไปตราบจนชั่วลูกสืบหลานแผ่นดินเอกูนวิสตีจะเจริญรุ่งเรืองสืบไป



"ทรงพรเจริญ หมื่นปี หมื่นๆปี...."



เรโชยิดียิ่ง ในที่สุดวันนี้เขาก็ทำได้ ในที่สุดพิธีก็ไม่ล่มแล้ว



แต่ทว่า....


ในจัหวะที่ลุกขึ้นนั้น...


ดันเหยียบชายผ้าคลุมเข้าพอดี...



ก็เลย.....
.
.
.

.............................

.......................................................



เอาเป็นว่าทุกอย่างก็จบลงด้วยดีจร๊า...




อวสาน

．．．．．．．．．．．．．．．．．


จบแล้วจร๊า...

อ่ะ อ่ะ บางคนอาจทนไม่ได้ ไม่เป็นไรจ๊ะ
เดี๋ยวมีตอนแถมให้นะ

ชื่อตอน "จับฉ่าย"  จ๊ะ

ขอบคุณนะคะที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด
ช่วยเป็นกำลังใจ
ช่วยกันดึง
ช่วยกันเข็น
ซาบซึ้งมากๆค่ะ

โสฬสและเรโชจะนำทีมทุกคนมาร่ำลากันอีกทีในตอนแถมพิเศษนะจ๊ะ

ขอบคุณอีกครั้งจริงๆค่ะ


 


THEARBOO

[second]

อีกนิดเดียวเองนะเรโช อีกแค่นิดเดียวจริง ๆ 
ฮือ ๆ ๆ จบแล้วว ไม่อยากให้จบเล้ยยย
ว่าแต่ตอนหน้า เสือน้อยหรือเปล่าเอ่ยยย  หายไปนานแบ้ว
มีแถมเสียเลือดให้ด้วย รักคนเขียนจัง จุ๊บ ๆ