หัวข้อ: ซวยแล้วไง!!เมื่อผมกลายเป็น“พระชายา” ประกาศรวมเล่มค๊า ^^

[abcee]

เรโช น่ารักตลอด ขอบคุณครับ

[์ำNeFuji]

เรโชก็ยังคือเรโช. 555
ขอบคุณนะ:)

[Ali$a฿eth]

พลาดสินะ5555


เป็นตอนจบที่น่ารักากให้ดิ้นตายสิ


ดีใจจริงๆ ที่ติดตามจนถึงตอนนี้ >////< รอจับฉ่ายๆ

[rmlab]

สนุกมาก และจบอย่างมีความสุข ชอบจ้า

[Momichi]

เค้าเรียกว่าตายตอนจบเรโชเอ้ยยยย

[FFS_Yaoi]

  สุดท้ายจนได้


จบแล้วอะะะะะะะะะะะะะะะะะ

  รอตอนพิเศษนะค่ะ
 

[namtarn11]

5555 จบฮาอีกแล้ว เรารักพระชายาจังเรโชน้อย น่าจะมีภาค2เป็นเรื่องของลูกๆนะ เห็นความเคะในตัวเตชโร และความเมะในไอศุโร 555

[Poseidon]

ยี่ห้อเรโช ต้องมีผิดพลาดบ้างสิ ไม่งั้นจะไม่มีสีสัน ฮ่าๆๆ

[yogurtjung]

ฮิฮิ จบซะแล้วอ้าาา อ่า ><

ยอมรักตามตรงตั้งแต่อ่านมาเราอ่าน เรโซ เป็น เซโร 555

ชื่อยากได้ใจจริงๆคะ ชอบมาก

รอตอนจับฉายนะคะ ^^

[hello_lovestory]

เรโช ยังหลุดเสมอต้นเสมอปลาย จบไปแล้วอย่างสวยงาม มั้ง 

[srikoon]

เยี่ยมครับ สนุกดี

ขอบคุณ

[Lemon_Tea]

เอาเถอะ ยังไงเรโชก็พยายามจนถึงรับรัดเกล้าแล้ว
ทุกคนในวังจงทำใจกับความซุ่มซ่ามขอเรโชเถิด
เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ที่ไมีใคร(กล้า)เลียนแบบนะ 

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะ
ได้ลุ้น ได้ฮาตลอด 

[penda]

จบแล้วง่าา...แอบเสียดาย สนุกดีอ่ะ
อ่านตอนนี้แล้วหลายอารมณ์ดีจริงๆ
ฮาแบบมึนๆงงๆกับตรรกวิธีเรียกพ่อแม่ของเรโชอ่ะ
เรียกเลือดตอนฉากเลิฟซีนด้วย (ฮิฮิฮิ หืนจริง)
จริงจังๆหวานๆซึ้งๆตอนพิธีแต่งตั้ง
แต่ตอนจบยังมิวายทิ้งทวนด้วยความฮาไม่เลิกรา
เฮ้อออ เรโชนะเรโช ฮ่าๆๆๆๆ 
 

[HUNEY]

รอจับฉ่ายๆๆๆๆ ง่ำๆๆ 

[bun]

ดีทุกอย่างมาเสียตอนสุดท้ายเนี้ยะนะ 

[punchnaja]

อยากอ่านภาคต่อของลุกชายยยยยยยย ให้คุณลูกชายมีคู่บ้าง
 เอาอีกๆๆ นานๆจะมีเรื่องขำๆให้อ่านT^T

[jonathan2624]

สนุกง่าาาาาา ดันจบซะแล้วววว แงๆๆๆ รอตอนพิเศษ อิอิ

[Monkey D lufy]

  โธ๊ะ  เรโชอีกนิดเดียวเท่านั้นเอง  หึหึ  รอตอนพิเศษจ้า

[Karn12]

เรโชก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

[pp_song]

  หักมุมตรงที่เหยียบชายกระโปรงเนี่ยแหละ

[zaszaq]

    

สนุกมากค่ะ   

[hewlett]

จบแบบยังไว้ลายจ่าฝูงลิงจริงๆ
ขอบคุณที่แต่งจนจบนะคะ

[catwander]

สนุกมากครับ ^ ^

[4559]

หักมุมตลอด

[aoihimeko]

จบสมกับเป็นเรโช รอตอนพิเศษ  ปล.อ่าน 10 ตอนรวดแซ่บมาก

[DarkAki]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

 

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ช่วยอะไรเลย คึคึ

รอ จับฉ่าย คร้าบบบบบ

[warnana001]

นี่สินะที่เรียกว่าตกม้าตายตอนจบ
จบแล้วหรอ?? ยังไงก็ ขอบคุณที่แต่งนิยายที่ดีๆแบบนี้ให้อ่านนะ

[thearboo]

ตอนพิเศษ *จับฉ่าย!*




เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด…

“อ๊ะ อ๊ะ อืมมมม…”

“อา…มัชาโร อืมมม…”

สองร่างเชื่อมโยงกันลึกล้ำ เคลื่อนไหวสอดประสานกันอย่างรู้ใจ

“อื้อออ!! เสือน้อย ล…ลึก…อ๊า”

ริมฝีปากประทับลงมาที่เปลือกตาราวปลอบประโลม พลางกดกายลึกขึ้นจนสุด เสนาหนุ่มหอบหายใจถี่ด้วยแรงปรารถนา

“อื้อ!”

มัชชาโรร่อนสะโพกอย่างห้ามไม่อยู่ตามการเคลื่อนไหวของร่างด้านบน ริมฝีปากบางเผยอขึ้นส่งเสียงร้องกระเส่า

“น่ารักจัง”

ไอศุพายัฆจูบลงตรงริมฝีปากแดงจัดนั้น พลางขยับกายด้วยแรงเสน่หา

“อึก…เสือน้อย เสือน้อย…”

จุดอ่อนไหวภายในโดนโจมตีจนแทบสิ้นสติ ไอศุพายัฆขยับโยกกายรุนแรง กระแทกกระทั้นซึ่งกันและกันจนเคลิบเคลิ้ม มัชชาโรยึดเกาะแขนคนรักเอาไว้เป็นที่พึ่ง

“อึก! เสือน้อย…อ๊า…จ…จะไปแล้ว…อื้อ!”

“อา…ฉันก็เหมือนกัน อาห์…”

ปลายนิ้วเกาะเกี่ยวกันเมื่อถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ ทั้งคู่เร่งจังหวะกายเข้าหากัน ความสุขสมก่อตัวขึ้นภายในก่อนจะไหลไปจนทั่วร่าง

“อ๊ะ! สุดยอด…มัชชาโร อึก!...ฉันรักนาย!!”

“รัก…อื้อ…รักนาย เสือน้อย…รักนาย”

ชั่วขณะที่มัชชาโรถึงฝั่งฝัน ร่างกายภายในตอบตุบทำให้ไอศุพายัฆเองก็ยากจะหยุดยั้ง ปลดปล่อยความร้อนระอุเข้าไปภายใน ส่งความอิ่มเอมซาบซ่านไปจนถึงหัวใจ…

“ฉันรักนายนะมัชชาโร…ฉันรักนาย”

ไอศุพายัฆก้มลงจุมพิตแผ่วเบาที่ขมับขาวของร่างในอ้อมกอดพร้อมบอกรักหวานซึ้งให้มัชชาโรที่นอนหอบหายใจระรินได้ฟัง

“อืม…เสือน้อย…ฉันก็รักนาย…”
.
.
.
.
.

"มัชชาโร นายจะไปไหน?"


ราชองครักษ์ไอศุพายัฆเอ่ยถามทันทีที่เห็นว่าคนรักของตน เสนามัชชาโรกำลังเตรียมตัวเดินดุ่มๆออกจากห้องพัก


"ว่าจะเดินไปวังฆรณีหน่อยน่ะ ถามทำไม?"


"รอเดี๋ยวสิ ฉันไปด้วย"


เสนาหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นทันทีเมื่อได้ยินว่าไอศุพายัฆจะขอตามไปด้วย


"จะไปทำไม?"


"ก็นายไม่แข็งแรงอยู่นะ ฉันจะปล่อยให้เดินเหินไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไง?"


"งานการไม่มีทำรึไง? เดินคุมฉันอย่างกะนักโทษ ไม่ต้องตามมาเลยนะ ทำงานของนายไปเลยไป๊!"


ว่าไปก็แค่นั้นเพราะตอนนี้ราชองครักษ์หนุ่มเตรียมตัวเดินตามเสนาร่างเล็กเรียบร้อยแล้ว


"เอ๊!! บอกว่าอย่าตามมาไง!"


มัชชาโรตวาดแหวขึ้นอีกครั้งเมื่อไอศุพายัฆยังไม่ยอมเลิกตาม


"จะตาม ไม่ต้องมาห้ามเลยนะมัชชาโร นายยังไม่แข็งแรงพอจะไปไหนคนเดียวหรอกนะ ดวงจิตครึ่งนึงที่เพิ่งจะได้คืนมาก็ยังไม่ประสานเข้าที่กับร่างกายนายเลย ช่วงนี้ยังอันตรายเกินกว่าจะให้นายอยู่คนเดียว โดยเฉพาะการเดินทางไปที่วังฆรณี"


"เสือน้อย...นั่นที่อยู่แม่ฉันนะ ทำไมฉันจะไปไม่ได้ และที่สำคัญนะ วังฆรณีน่ะ ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็ก ไม่มีอะไรทำอันตรายฉันได้หรอกน่า เลิกตามได้แล้ว"


ไอศุพายัฆจ้องหน้าคนดื้อเขม็งอีกครั้ง ในสมองก็พยายามประมวลเหตุผลร้อยแปดที่จะทำให้เจ้าคนไม่ห่วงตัวเองข้างหน้าเขานี้ยินยอมให้เขาตามไปดูแลด้วย


"ก็...ไม่ได้จะไปดูแลนายอย่างเดียวหรอกนะ...คือฉันจะ..."


"จะทำอะไร?"


"จะถือโอกาสไปเยี่ยมแม่ยายด้วยไง ไม่ได้ไปมาหลายวันละ คิดถึง..."


แถได้น้ำขุ่นๆ ใครๆก็รู้ว่าไอศพายัฆกับพระนางสิขีไม่ถูกกันอย่างกับอะไร จู่ๆบอกว่าคิดถึง อยากไปเยี่ยม ให้ตายก็ไม่มีใครเชื่อ


"ตอ...แห-ล"


"เฮ้ย เปล่านะ ฉันพูดจริง...ว่าจะไปสู่ขอนายให้เป็นเรื่องเป็นราวด้วย"


"บ้ารึไง!? เพี้ยนไปแล้วเหรอ ไอ้เสือมึนเอ้ย..."


มัชชาโรเบื่อจะเถียงกับไอศุพายัฆที่ช่วงหลังทำตีมึนใส่ทุกครั้งที่เขาห้ามไม่ให้ตามไปไหนต่อไหน สุดท้ายก็ปล่อยให้องครักษ์หนุ่มเดินตามเป็นบอดี้การ์ดต้อยๆ อ้อมออกจากที่พัก ไปสู่หลังวัง ที่หมายคือ "วังฆรณี"


.
.
.
.
.
"พี่ไอศุโร! พี่รวินโท! ช่วยเค๊าด้วย! พี่นเรนโทแกล้งเค๊าง่า....อ๊ายยย!!!"


น้องเล็กตะโกนโหวกเหวก วิ่งถลาเข้าไปขอความช่วยเหลือจากพี่คนโตที่นั่งเล่นอยู่กับพี่คนที่สาม เนื่องจากกำลังโดนพี่รองไล่ล่าไม่ลดละ แต่ยังไม่ทันได้เข้าถึงที่พึ่งพิง เจ้าตัวเล็กก็โดนตะครุบได้ทันควัน


"คิดว่าคนอ่อนกีฬาอย่างนายจะหนีพี่พ้นรึไง เตชโร? คราวนี้นายเสร็จพี่แน่!!"


"เค๊าขอโทษนะพี่นเรนโท เค๊าไม่ทำอีกแล้ว งื้อ!! ไม่เอา! พี่ไอศุโรช่วยเค๊าด้วย งื้อออ!!"


"น้องพูดอย่างนี้มากี่หนแล้ว เตชโร พี่ก็ยังเห็นนายคอยมาแกล้งยุ่งกับหนังสือเรียนพี่ทุกที คราวนี้ไม่ยอมแล้วจริงๆนะ! นี่! ไม่ต้องดิ้นเลย ยอมรับกรรมซะดีๆ!!"


พี่รองว่าพลางโถมทั้งตัวเข้าล็อคตัวน้องเล็กแล้วจั๊กจี้เอวบางไปมา โดยไม่ปราณีต่อคำอ้อนวอน


"คิก คิก ฮ่าฮ่า เค๊ายอมแล้วพี่นเรนโท! ม่ายเอาแล้ว! ฮ่า ฮ่า..."


"ฝันไปเหอะ พี่ไม่ปล่อยนายง่ายๆหรอก นี่แน่ะ จี๋ จี๋"


"อ๊ายยยย!! ฮ่า ฮ่า เอิ๊ก ยอมแล้ว เค๊ายอมแล้ว ฮ่า ฮ่า!"


เมื่อทนแรงต้านทานไม่ไหว เตชโรน้อยก็จำต้องลงไปดิ้นบนพื้นกระแด่ว กระแด่ว เพราะโดนพี่รองโจมตีด้วยท่าไม้ตาย เป็นการลงโทษที่ทำให้เด็กน้อยพ่ายแพ้ได้ทุกครั้งไป แม้จะตะโกนว่ายอมแล้วยอมอีก คนที่โตกว่าเขาหน่อยก็หาได้หยุดมือ ร่างที่คร่อมอยู่นั้นทั้งจี๋ ทั้งกอดร่างเล็กที่ดิ้นรนอยู่ใต้ร่างอุตลุต หัวเราะสะใจ ที่เห็นเด็กดื้อพร่ำพูดอ้อนวอน


"พอได้แล้ว นเรนโท เดี๋ยวเตชโรก็ขาดอากาศตายกันพอดี"


ไอศุโรที่ได้ยินเสียงโหวกเหวก (ซึ่งก็เป็นปกติ เพราะนเรนโท กับ เตชโร ทะเลาะกันอยู่ประจำอยู่แล้ว) จึงได้เดินเซ็งๆเข้ามาห้าม (เพราะหนวกหู) นเรนโทเงยหน้าขึ้นหาพี่ชาย แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเตชโรที่หอนหอบหายใจจนน้ำตาเล็ดอยู่ในอ้อมกอด (ล็อคตัวไว้อย่างแน่นหนา กันผู้ร้ายหลบหนี)


"พี่ไอศุโร คราวนี้เค๊ายอมไม่ได้อ่ะ เตชโรแสบมากจริงๆ จะต้องลงโทษให้สำนึกกันซะบ้าง"


"ไม่จริงนะ อื้ออ!"


เตชโรอ้าปากจะแก้ตัวก็โดนมือของนเรนโทตะปบไว้เสียก่อน


"พี่เล่าเอง ไอ้ช่างจ้อ นายมันโน้มน้าวเก่ง หึ! พี่ไม่ยอมให้นายผ่อนโทษหนักเป็นเบาหรอกนะ"


"งื้ออออ!!" 8(T T)8


"เฮ้อ...อ่ะ ว่ามาสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นนเรนโท นายถึงจับเจ้าเตชโรกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่อย่างนี้ หืม?"


"ก็เจ้าเตชโรอ่ะ เอาสมุดแบบฝึกหัดวิชาคณิตศาสตร์ของเค๊าไปเที่ยวโชว์ให้พวกนายทหารกับพวกพี่ๆนางในดูกันอ่ะ ก็รู้ตัวอยู่หรอกนะว่าเค๊าไม่เก่งเลข แต่เล่นประจานกันแบบนี้เค๊าทนไม่ได้หรอก ฮึ! น่าโมโหที่สุดเลย!! นี่แน่ะ!"


พูดไปโมโหไป นเรนโทเลยซุกหน้าลงไปกัดเข้าที่คอของเตชโรเบาๆอีกที เจ้าตัวเล็กสะดุ้งหดคอทันควัน เตชโรดิ้นขลุกขลัก นเรนโทที่ซ้อนอยู่ด้านหลังก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น กัดแล้ว กัดอีกไม่ยอมปล่อย จนคอเล็กๆของเตชโรขึ้นรอยแดงเป็นปื้น และด้วยความที่นเรนโทเผลอได้ใจว่าคุมเกมอยู่แล้วนั้น... เวลาของเจ้าตัวเล็กก็มาถึง



ง่ำ!!



"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!"





หลุดจากวงแขนพี่รองได้ เตชโรก็งับเข้าที่แขนของพี่ชายจมเขี้ยว จนนเรนโทร้องเสียงหลง


"เอ้าๆ อย่าเล่นกันแรงแบบนี้สิ เตชโร พี่เขาเจ็บนะนั่น"


"ฮึ! ก็พี่นเรนโทแกล้งเค๊าก่อนนี่นา ชิ!"


"หนอย เตชโร พี่ไม่ได้ทำให้นายเจ็บขนาดนั้นสักหน่อย นายเล่นแรงไปแล้วนะ"


"พี่นเรนโทก็รู้ว่าเค๊าบ้าจี้ พี่ก็แกล้งเค๊าอยู่นั่นแหละ แล้วเมื่อกี้พี่ก็กัดคอเค๊าเหมือนกันนะ! แค่โดนเค๊ากัดคืนแค่นี้ยังน้อยไปนะ ชิ!"


เด็กน้อยลอยหน้าลอยตาพูดใส่พี่ชายฉอดๆ ด้วยอารามโกรธเกรี้ยวพอกัน


"หืมมมม....โดนอีกสักทีดีมั้ย เตชโร!"


นเรนโทขึ้นเสียง คราวนี้เด็กน้อยโมโหจริงจัง


"งื้อ!! พี่รวินโทช่วยเค๊าด้วย!"


เตชโรไหวตัวทัน ผวาเข้าไปกอดเอวรวินโทพี่สามทันที


"อย่ามาหลบนะ มานี่เลย!! รวินโทหลบพี่!"


"เฮ้ย!! ใจเย็นจิ พี่รอง ยึ๊ย!!"


น้องสามน้องเล็กหลบกรงเล็บร้ายของพี่รองพัลวัล


"เอ้า...พอๆ นเรนโท มานี่เลย ใจเย็นๆสิ นายเป็นพี่นะ"


ไอศุโรจับตัวนเรนโทเข้ามาหาตนแล้วโอบไหล่ปลอบโยนให้เจ้าน้องรักใจเย็นๆลงบ้าง


"ก็เพราะว่าเป็น "พี่" ไงล่ะพี่ไอศุโร เค๊าถึงต้องสั่งสอนน้องดื้อๆให้รู้จักเข็ดหลาบซะบ้าง"


"เค๊าไม่ได้ดื้อนะ!"


เตชโรเถียงออกมาจากหลังรวินโทเสียงดัง


"เฮ้อ...ฟังพี่นะ เราเป็นพี่น้องกัน ถึงอายุเราจะเท่ากันก็เถอะ ถ้าไม่รักกันแล้วใครจะรักเนี่ย นิดๆหน่อยๆ ก็อภัยให้กันเถอะน่า พี่ยังไม่เคยโกรธพวกนายเลยนะ"


เพราะจริงอย่างที่ไอศุโรพี่คนโตพูด ทั้งนเรนโทกับเตชโรจึงได้แต่เงียบกริบ ไม่เถียงอะไรกันอีก


"พ่อโสฬสกับพ่อเรโช คอยสอนอยู่ตลอดเลยไม่ใช่เหรอว่าให้พวกเรา รู้จักการให้อภัย เพราะนั่นคือวิถีแห่งลูกผู้ชาย..."
ไอศุโรกล่าวหนักแน่น


"ใช่ๆ ลุงมัชชาโร กับลุงไอศุพาญัฆก็สอนให้พวกเรารักกันเหมือนกันนะ ให้พวกเราสามัคคี เพราะในอนาคต เราคือคนที่จะต้องปกครองคน เราต้องรู้จักให้อภัย รู้จักที่จะรัก และสามัคคี"


รวินโทกล่าวเสริมพี่ใหญ่อย่างไม่ขัดเขิน คราวนี้ทั้งรเนนโทและเตชโร ต่างก็ได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ เพราะต่างก็สำนึกผิดแล้ว ด้วยกันทั้งคู่


"เตชโรน้องพี่... พี่ขอโทษนะ"


อึดใจต่อมา นเรนโทก็หันไปขอโทษเตชโรแต่โดยดี ยอมรับแล้วว่าตัวเองทำเกินไป ฝ่ายเตชโรเองก็หันมาน้ำตาร่วงเผาะ เบ้ปากขอโทษพี่รองด้วยความสำนึกผิดเช่นเดียวกัน


"พี่นเรนโท...ฮึก...เค๊าขอโทษ...ฮึก...พี่เจ็บมากมั้ยอ่ะ"


"อืม ไม่เจ็บหรอก พี่ก็ขอโทษเหมือนกันนะ"


นเรนโทกล่าวพลางยิ้มหวานให้น้องเล็ก เพื่อเป็นการปลอบโยนน้องน้อยที่ร้องไห้ไม่หยุด


"แต่เค๊าทำพี่เจ็บ..."


"งั้น...ปลอบพี่สิ"


นเรนโทยิ้มกริ่ม เพราะน้องเล็กน่าเอ็นดูจนเขาอดแกล้งไม่ได้


"เอ่อ...แล้วจะให้เค๊าทำไงเหรอ...ถึงจะปลอบใจพี่นเรนโทได้อ่ะ"


"งั้น...หอมแก้มพี่จิ"


".......จะดีเหรอ ถ้าเค๊าหอมแล้วพี่จะหายเจ็บมั้ยอ่ะ"


"หายสิ"


นเรนโทกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง ยิ่งได้เห็นเตชโรอายจนหน้าแดง เด็กชายยิ่งยิ้มถูกใจ ไอศุโรกับรวินโทได้แต่มองหน้ากัน งงงวยกับน้องชายทั้งสองคนจริงๆ เมื่อกี้นี้ยังแทบจะตีกันตายอยู่เลย ตอนนี้ดันเล่นกันงุ้งงิ้งอีกแล้ว


จุ๊บ...


เสียเวลาไม่นานเตชโรก็เขย่งตัวขึ้นหอมแก้มพี่ชายดังฟอด แล้วยิ้มหวานให้ตบท้าย นเรนโทที่จริงๆแล้วทั้งรักทั้งหลงน้องเล็กคนนี้มากกว่าใครถึงกับผวาเข้ากอดเตชโรด้วยความเอ็นดูสุดชีวิตทันที กอดไม่กอดเปล่า ถูศีรษะตัวเองกับน้องเล็กด้วยความรักใคร่ไปด้วย เรียกเสียงหัวเราะของไอศุโรและรวินโทออกมาพร้อมกันได้อย่างดีเลยทีเดียว


"หัวเราะอะไรกันเด็กๆ"


"พ่อเรโช ท่านพ่อโสฬส!!"



"อ้าวนั้นเต เป็นอะไรไปลูก? มานี่ มาให้พ่อเรโชดูหน่อยสิ"



(หมายเหตุ : เพราะเรโชขี้เกียจเรียกชื่อลูกยาวๆ เลยเรียกย่อๆ เป็น ไอ, เรน, วิน และ เต แทนด้วยว่าเรียกง่ายดี)



เรโชสังเกตเห็นว่าเตชโร ลูกชายคนเล็กยังมีคราบน้ำตาเปื้อนข้างแก้ม จึงอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้


"นี่ลูกๆทะเลาะกันอีกแล้วใช่มั้ย เจ้าลิงน้อย หืม?"


เรโชถามเตชโรน้อยในอ้อมกอด เด็กน้อยทำปากบู้ พร้อมสารภาพความผิดของตัวเอง


"คือเตแอบเอาสมุดการบ้านวิชาเลขของพี่เรนไปให้พวกพี่ๆองครักษ์กับพี่ๆนางในดู พี่เรนก็เลยโกรธ เราทะเลาะกัน แล้ว... แล้วเตก็...กัดแขนพี่เรน...จนเจ็บคับ..."


เด็กน้อยสารภาพเสียงอ่อย


"อ้าว...แล้วเตเอาสมุดพี่เรนไปให้คนอื่นดูทำไมล่ะครับ?"


เรโชถามลูกน้อยเสียงใส ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ลูกๆซนทะโมน


"เพราะพี่เรนชอบแซวเต ที่เตไม่เก่งวิชาพละ ทั้งๆที่พี่เรนก็ไม่เก่งวิชาคณิตศาสตร์เหมือนกัน เตก็เลย... ถ้าพ่อเรโชกับท่านพ่อโสฬสจะลงโทษก็ลงโทษเตเถอะนะ เตสำนึกผิดแล้ว..."


"พ่อเรโชคับ เรนผิดเองที่ชอบว่าน้อง ทุกอย่างเรนเป็นคนเริ่มก่อนเอง ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษเรนแทนเถอะนะคับ"


นเรนโทรีบเข้ามาขอร้องเรโชให้ลงโทษตนแทน สำนึกผิดมากมายที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องราวขึ้นทั้งหมด


"แล้วนี่ดีกันหรือยังลูก เรน เต?"


"คับ! เราสองคนดีกันแล้ว"


เด็กน้อยตอบรับเสียงใส


"งั้นคราวนี้พ่อเรโชจะไม่ทำโทษ เพราะลูกๆของพ่อสำนึกผิดแล้ว ลูกของพ่อรู้จักการให้อภัยซึ่งกันและกัน ดังนั้นพ่อเรโชก็จะให้อภัยลูกๆเหมือนกันครับ"


เรโชกล่าวยิ้มๆ พร้อมลูบศรีษะทุยของลูกน้อยทั้งสองด้วยความรักและความเอ็นดูเหลือล้น เด็กน้อยก็ยิ้มหวานให้ผู้เป็นบุพการีก่อนเข้าสวมกอดเรโชแน่นทั้งสองคน


"อืม...เด็กดีนะครับลูกพ่อเรโช"


"พ่อเรโชกอดพวกผมด้วยจิคับ"


"ผมด้วย ผมด้วย"


ไอศุโรและรวินโทงอแงอยากเข้าไปอ้อนผู้เป็นแม่ด้วยอีกคน หลังเห็นว่านเรนโทและเตชโรได้อ้อนจนพอใจแล้ว


"ได้สิ โผเข้าสู่อ้อมอกพ่อเรโชคนนี้ได้เลย หนุ่มๆ"


"พ่อเรโชจ๋า~" (>v<) กรี๊ด กร๊าดดด


โสฬสยืนอมยิ้มมองเรโชคนรักกับเหล่าลูกน้อยที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันพร้อมหัวเราะกันคิกคัก บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เขาเฝ้ารอ เฝ้าค้นหามาทั้งชีวิตก็เป็นได้ ไม่ใช้อำอาจ ไม่ใช่ราชบัลลังก์ แต่ป็นความสมบูรณ์ของชีวิตที่เรียกว่า "ครอบครัว" เพียงแค่มีสิ่งนี้ เขาก็ไม่อยากจะดิ้นรนไขว่คว้าสิ่งใดอีก สิ่งที่เขายึดมั่นในตอนนี้คือความสงบสุขของแผ่นดินภายใต้การปกครอง และความสุขของครอบครัวอันเป็นที่รัก สองสิ่งในมือที่เขาจะต้องปกป้องด้วยชีวิต


"เอาล่ะ เด็กๆเดี๋ยวเราจะไปหาคนสำคัญกันนะ แต่เนื้อตัวมอมแมมแบบนี้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เร็วเข้า"


"คร๊าบท่านพ่อโสฬส แต่ว่าเราจะไปหาใครกันครับ?"


รวินโทถามด้วยความสงสัย ใครกันนะคนสำคัญที่เขายังไม่รู้จัก


"เป็นคนสำคัญที่ทำให้พวกลูกๆเกิดมาไงครับ เอาล่ะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว"


"คร๊าบบบ..."


ต่อด้านล่างจ๊า

[thearboo]

ต่อจร๊า...




"ใครเป็นแม่แกกัน!! อย่ามาโมเมเรียกฉันว่าแม่นะ!!"


เสียงของพระนางสิขีแผดลั่นไปทั้งวังฆรณี ข้าราชบริพารน้อยใหญ่ที่คอยดูแลถึงกับสะดุ้งกันรอบวัง


"ท่านแม่...คือผม..."


"เอ๊ะ! บอกว่าอย่ามาเรียกว่าแม่ไง!!... มัชชาโรมานี่ลูก..."


มัชชาโรยิ้มเยาะไปทางไอศุพายัฆที่ได้แต่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าแท่นบรรทมของพระนางสิขี แล้วเดินเข้าไปโอบเอวบางของผู้เป็นมารดาเบาๆ


"ท่านแม่เป็นยังไงบ้างครับ สุขภาพท่านแข็งแรงดีขึ้นหรือยัง"


"ดีขึ้นแล้วลูก แล้วมัชชาโรเล่า ร่างกายเจ้าดีขึ้นหรือยัง หรือว่ายังเจ็บอยู่..."


นางถามพลางมองลูกรักด้วยสายตาเศร้าสร้อย ที่เป็นต้นเหตุให้มัชชาโรลูกรักต้องเจ็บตัว

 
"ลูกดีขึ้นแล้วครับท่านแม่ วันนี้เลยมาหาท่านได้ยังไงครับ ท่านแม่อย่าห่วงเลยนะ ลูกสบายดีแล้วครับ"


"โถ...มัชชาโร ลูกแม่..."


พระนางสิขีสวมกอดมัชชาโรลูกรักอย่างอ่อนโยน ตั้งแต่ผ่านพ้นเหตุการณ์ร้ายต่างๆที่นางเป็นคนสร้างขึ้น หลังจากที่นางโดนปลดพลังเวทย์อาคมออกจากร่าง ในวันนี้นางไม่ใช่พระนางสิขีคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เหมือนได้ลืมตาตื่นขึ้นจากฝันร้ายอันยาวนาน ลืมตามาพบกับชีวิตที่แสนสุขสงบ ลืมตามาพบ แก้วตาดวงใจ ลูกชายที่นางเคยทอดทิ้ง "มัชชาโร" ซึ่งตอนนี้นางทั้งรักทั้งหลงลูกชายคนเดียวของนางคนนี้มากกว่าใคร ชีวิตในฝันร้ายที่เคยหลงมัวเมาในอำนาจ ทำทุกอย่างเพื่อไขว่คว้าสิ่งที่ตนปรารถนา จนหลงลืมกระทั่งความสุขที่อยู่ข้างตัวมาตลอด ตอนนี้ตื่นจากฝันดำมืดนั่นแล้ว มองเห็นแล้วว่าที่จริงสุขสุดในชีวิตอยู่ที่ไหน ยิ่งได้เห็นหน้ามัชชาโรลูกชายคนเดียวในชีวิต นางยิ่งมีความสุข ไม่ใช่เพื่อชดเชยที่ผ่านมา แต่สิ่งที่นางจะมอบให้ลูกชายของนางคนนี้คือความรักทั้งหมดจากก้นบึ้งแห่งหัวใจของนางเอง และจะมอบให้อย่างนี้ตลอดไป ชั่วชีวิต... แต่ตอนนี้ ติดอยู่หน่อยเดียวเท่านั้น...


"มัชชาโรลูกแม่... แม่ขอถามลูกอีกครั้งได้หรือเปล่า...ทำไมต้องเป็นอีตาคนนี้เนี่ย"


"โธ่...แม่ครับ ผมบอกหลายครั้งแล้วไง ว่ามันเป็นพรหมลิขิต"


มัชชาโรตอบพระนางสิขีออกไปพร้อมกับยิ้มให้จนตาหยี


"ใช่ครับคุณแม่ยาย มันเป็นพรหมลิขิต...ตั้งแต่ที่ได้..."




"นี่! ฉันยังไม่ได้ถามย่ะ นั่งนิ่งๆไปเลยนะ แล้วใครแม่ยายแก ลามปามใหญ่แล้วนะยะ ฮึ!"


พระนางสิขีตอกกลับทันควัน พร้อมเชิดหน้าใส่ ที่จริงช่วงนี้ก็เริ่มชอบไอศุพายัฆขึ้นนิดหน่อย หลังจากที่เมื่อก่อนนั้นชังแสนชัง แต่ตอนนี้นางรู้แล้วว่าไอศุพายัฆเป็นคนดี ถึงจะยังอดหมั่นใส้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ถึงกับชิงชังแล้ว ติดอยู่ที่เจ้าหนุ่มราชองครักษ์นี้ดันมาก้อร่อ
ก้อติกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนางนี่แหละ ที่ทำให้พระนางสิขียอมไม่ได้


“ได้โปรดเถอะนะครับ ท่านแม่ ยกมัชชาโรให้ผมเถอะนะครับ…”


“ไม่มีทางย่ะ!”


“โธ่ ท่านแม่ยาย นะครับ นะ นะ”


“บอกว่าไม่ก็ไม่ไงล่ะ เอ๊ะ! นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงยะ!!”



บลา บลา บลา บลาๆๆๆ…



สองแม่ยายลูกเขยเถียงกันไม่หยุดไม่สิ้น เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เจอหน้ากันตั้งแต่ที่พระนางสิขีคืนสติ ทางด้านมัชชาโรมีหรือจะห้าม เพราะเสนาหนุ่มที่นั่งหัวเราะร่วนอยู่ข้างๆพระนางสิขีนั้นชอบที่จะเห็นสองคนนี้เถียงกันที่สุด เพราะมันหมายถึง…เครื่องหมายแห่งความสงบสุข ที่กำลังมาเยือนครอบครัวของเขานั่นเอง
.
.
.

“ถวายพระพร ท่านป้า…เสียงดังไปถึงด้านนอกเลยนะครับ ราชองครักษ์ของผมทำอะไรให้ท่านป้าสิขีไม่พอใจหรือเปล่า?”


ทุกสายตาหันมองตามเสียงของร่างที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องบรรทมพระนางสิขี พร้อมรีบทำความเคารพกษัตริย์ใหม่ทันควัน


“ถวายบังคมฝ่าบาท”


“ไม่ต้องมากพิธีหรอก พวกเราก็คนกันเองทั้งนั้น”


“สิขีถวายบังคมเพคะฝ่าบาท…”


“ลุกขึ้นเถิดครับท่านป้า หลานต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายถวายพระพร”


“หาเป็นเช่นนั้นไม่ ฝ่าบาท หญิงสามัญไร้ศักดินาอย่างหม่อมฉันจะยังมีอะไรให้พระองค์ต้องถวายพระพรอีกเล่า…”


“อย่าตัดรอนแบบนั้นสิครับ ท่านป้า…ลุกขึ้นเถิดนะครับ…”


“ขอบพระทัยเพคะ”


โสฬสประคองร่างบางของพระนางสิขีกลับนั่งที่แท่นบรรทมเช่นเดิม โดยมีตนนั่งเคียงข้าง ถึงจะเรียกไม่เต็มปากได้ว่าญาติดีกันแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ศัตรูคู่แค้นกันอีกเช่นกัน


“ท่านป้าครับ…วันนี้โสฬสมีคนอยากให้ท่านป้าพบ”


“ใครกันเพคะ ที่อยากมาพบคนแก่อย่างหม่อมฉัน”


“คนนั้นไงครับ ท่านป้า”


โสฬสบุ้ยใบ้ปากไปที่ประตูทางเข้าให้พระนางสิขีมองตาม และคนที่ปรากฏตัวขึ้นก็คือ


“องค์ราชินี…”


“ถวายพระพรครับ พระนางสิขี”


ด้วยว่าตั้งแต่เกิดเรื่องราวต่างๆขึ้นเรโชและพระนางสิขีนั้นไม่เคยได้มาพบเจอกันอีกเลย นี่ถือเป็นครั้งแรก ดังนั้นพระนางสิขีจึงยังคงวางตัวกับเรโชได้ไม่ถูกนัก


“ถวายพระพรเพคะ…องค์รานี หม่อมฉัน…เอ่อ…ที่ผ่านมา…”


“พระนางสิขี เรื่องที่ผ่านมาแล้วน่ะ ผมไม่ถือสาหรอก ทิ้งมันไว้ข้างหลังแล้วมองไปข้างหน้าดีกว่าครับ”


“หึหึ…องค์รานี ท่านดูโตขึ้นนะเพคะ ทั้งความคิดอ่านและการวางตัว ดูไม่ออกเลยจริงๆว่าเคย เป็นเด็กกะโปโลคนนั้นมาก่อน…”


พระนางสิขีชื่นชมออกมาจากใจจริง เรโชยิ้มร่ารับคำชม โสฬสเบือนหน้าเล็กน้อย พลางคิดในใจว่า “มันเป็นแค่ภาพลวงเท่านั้นแหละครับท่านป้า…” ส่วนมัชชาโรเผลอหัวเราะคิกออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ มีแต่ไอศุพายัฆเท่านั้นที่ยืนพยักหน้าเห็นด้วยกับพระนางสิขี ระหว่างนั้น เรโชก็เรียกเหล่าองค์ชายน้อยเข้ามาพบกับพระนางสิขี เป็นครั้งแรก


“ไอศุโร นเรนโท  รวินโท เตชโร…เข้ามานี่สิลูก”


“ถวายพระพรขอรับ ท่านย่า”


โอรสน้อยทั้งสี่เข้ามาปุ๊บก็ร้องถวายความเคารพผู้มีศักดิ์เป็นย่าอย่างไม่เคอะเขิน แถมด้วยรอยยิ้มตบท้ายอย่างไร้เดียงสา


“โอ…หรือนั่นคือ ราชโอรสทั้งสี่ที่ทรงประสูติออกจากครรภ์ขององค์รานีเรโช?”


“ถูกต้องแล้วครับ พระนางสิขี โอรสทั้งสี่ที่แสนจะน่ารักน่าเอ็นดูนี่ คือลูกที่ผมคลอดออกมาเอง”


เรโชรีบอวดอ้างทันทีที่เห็นว่าพระนางสิขีให้ความสนอกสนใจ


“โอ้…ช่างอัศจรรย์ยิ่งนัก”


“ความอัศจรรย์นี้เกิดขึ้นได้เพราะท่าน พระนางสิขี ดังนั้นผมจึงนำลูกๆของผม…มาเคารพท่าน…”


เรโชกล่าวพร้อมยิ้มหวานหยดให้กับพระนางสิขีที่ยังคงตกตะลึง


“เพราะ…หม่อมฉัน?”


“ครับ เพราะท่านป้า ครอบครัวของโสฬสคนนี้ถึงได้สมบูรณ์ ไม่ว่าในอดีตพวกเราจะเคยบาดหมาง แต่ในตอนนี้ ท่านป้า…พวกเราคือครอบครัวเดียวกันแล้วนะครับ”


โสฬสกล่าวเสริม พร้อมเข้าไปมากุมมือพระนางสิขีไว้มั่น


“ขอบพระทัยเพคะ ขอบพระทัย…ที่ยอมให้อภัยกับความเลวร้าย…ที่หม่อมฉันเคยได้กระทำ กับพวกท่าน”


“ขอท่านป้าโปรดอภัยให้พวกเราเช่นกัน”


บรรยากาศอบอุ่นที่อบอวลไปทั่วทั้งวังฆรณีนี้ เรียกรอยยิ้มปลื้มใจให้กับทุกผู้ทุกคนได้อย่างไม่มีเว้น


“พระโอรสเพคะ ขอย่าคนนี้กอดสักหน่อยได้หรือไม่เพคะ?”


ไม่ต้องให้ถามซ้ำ โอรสทั้งสี่ก็วิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของพระนางสิขีโดยพร้อมเพรียง พร้อมเจื้อยแจ้วเจรจาคุยกับผู้มีศักดิ์เป็นย่าไม่หยุดปาก พระนางสิขีเองก็ยิ้มฟังไม่หยุด…อบอุ่นเหลือเกิน จิตใจอันบอบช้ำของนางได้ถูกเยียวยาแล้ว สิ่งเดียวที่นางอธิฐานในตอนนี้ คือขอให้ราชบัลลังก์แห่งแผ่นดินในรัชกาลองค์กษัตริย์โสฬสติยา มีแต่ความผาสุก เจริญรุ่งเรืองสืบไป


“อีกเรื่องที่หลานอยากจะมาขอท่านป้า…”


ในที่สุดโสฬสก็เอ่ยบางอย่างขึ้น


“เรื่องอะไรหรือเพคะ?”


“ผมอยากจะมาสู่ขอ ท่านเสนามัชชาโรผู้เป็นบุตรแห่งท่าน ให้กับราชองครักษ์เอกแห่งผม ไอศุพายัฆขอรับ”


“หึ…ที่มากันพร้อมหน้าวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้เองสินะ”


“ขอท่านป้าโปรดยอม เห็นแก่ความรักของทั้งสองคนด้วยเถิด”


“ใช่คับ ใช่คับ ยกท่านลุงมัชชาโรกับลุงไอศุพายัฆนะคับ นะคับ นะนะ”


โอรสทั้งสี่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วช่วยพูดอีกแรง พระนางสิขียกยิ้มพราวพร้อมหัวเราะออกมาน้อยๆ


“หึหึ…เอาล่ะ เอาล่ะ ตัวหม่อมฉันเองก็ไม่ได้คิดจะขัดขวางอะไรหรอก เพราะถึงอย่างไร…นี่ก็คือความสุขของลูกหม่อมฉันเช่นกัน”


“ท่านแม่…”


มัชชาโรครางเรียกนางเสียงหวาน ก่อนเดินเข้ามาร่วมวงกอดกันกลมด้วยอีกคน


“ขอบคุณนะครับ…ขอบคุณจริงๆ”


“จ๊ะ…เพื่อความสุขของมัชชาโรของแม่ แม่ยอมได้ทั้งนั้นแหละจ๊ะ”


สองแม่ลูกพร้อมกับโอรสทั้งสี่กอดกันกลมด้วยความรักใคร่


“แต่แม่มีข้อแม้”


“ข้อแม้?…อะไรเหรอครับ?”


“แม่จะยอมยกลูกให้ หากราชองครักษ์ไอศุพายัฆจะยอมแต่งเป็นบ่าวเข้าเรือนฆรณี”


นางยื่นคำขาดพร้อมจ้องเขม็งไปที่ไอศุพายัฆว่าที่ลูกเขยหัวแก้วหัวแหวน


“ได้ครับ ขอแค่ได้แต่งงานกับมัชชาโร ให้ทำอะไรผมก็ทำได้ทั้งนั้นเลยครับ ท่านแม่ยาย”


“ใครแม่ยายนายกัน ยังไม่ใช่ตอนนี้เสียหน่อย อย่ามาลามปามนะ!!”


มีการเขม่นตบท้ายเปิดศึกแม่ยายลูกเขยอีกครั้ง เรียกเสียงหัวเราะสดใสไปทั้งวังฆรณี


“งั้นพวกเราเร่งไปเตรียมงานกันเลยเถอะ งานนี้ต้องฉลองหนักๆเล้ย!!”


เรโชกระดี้กระด้าตะโกนขึ้นเรียกทุกคนทำงาน


“เย้ๆพวกผมช่วยด้วย พวกผมช่วยด้วย”


สี่กุมารเองก็เริงร่าไม่แพ้กัน ระหว่างที่ทุกคนดูกระตือรือร้นกับงานมงคลที่จะเกิดขึ้น มัชชาโรและไอศุพายัฆก็แอบยืนจ้องตาหวานล้ำกันเงียบๆ ราชองครักษ์หนุ่ม ถือโอกาสกุมมือเรียวของเสนาหนุ่มไว้มั่นก่อนโน้มใบหน้าลงมาสัมผัสริมฝีปากอุ่นของมัชชาโรที่หลับตาพริ้มรอรับจุมพิตหวานนี้อยู่ ช่างแสนหวานจนไม่มีใครกล้าขัดจังหวะเลยทีเดียว แม้แต่พระนางสิขียังต้องขอหลีกทางให้ว่าทีบ่าวสาว แต่ก็มิวายบ่นเล็กบ่นน้อยตามประสา  ก่อนออกจากห้องไปกับพวกเรโชเพื่อหลบทางให้คู่รักที่กำลังรักกันหวานซึ้งคู่นี้
.
.
.
.
.

หลังจากกลับจากวังฆรณี เรโชก็อดที่จะชักช้ายืดเยื้อเรื่องงานแต่งงานอยู่ไม่ได้ รานีหนุ่มรีบเข้าไปคุยกับสวามีทันที


“งานนี้เราต้องช่วยกันจัดให้ยิ่งใหญ่ไปเลยนะครับโสฬส”


“อะไรกัน นี่ตั้งใจจะเป็นพ่องานเองเลยหรือครับ ชายาพี่?”


“แน่นอนอยู่แล้ว! ผมมีความคิดเด็ดๆเพียบเลยเนี่ย!”


“พอเถอะเรโช เดี๋ยวงานเขาได้ล่มกันหมดพอดี”


โสฬสกระเซ้าคนรักเสียงใส ให้พอได้เห็นอีกฝ่ายทำหน้าตูมเป็นกบ


“นี่ท่านดูถูกผมเหรอ ชิ!”


“เปล่า…หึหึ…พี่ก็แค่กลัวเรโชจะเหนื่อย”


“ฮึ! ท่านอ่ะก็ชอบว่าผมอยู่เรื่อย”


ได้ผล ตอนนี้เรโชหน้างอซะยิ่งกว่าม้าหมากรุกซะอีก โสฬสหัวเราะออกมาเบาๆก่อนบรรจงสวมกอดชายาของตนอย่างแผ่วเบา


“ชายาพี่อย่างอนนะครับ พี่ก็แค่แกล้งแซวเล่นเองนะ”


“ฮึ!”


“โอ๋…เอาล่ะ เอาล่ะ พี่ยอมให้เรโชเป็นพ่องานก็ได้ คนดีของพี่จัดงานนี้ออกมาให้เจ๋งๆเลยนะครับ โอเคมั้ย?”


“ท่านพูดจริงนะ”


“จ๊ะ”


“กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำนะ”


“จ๊ะ”


“เย้ ผมรักท่านที่สุดเล๊ยยยย!!”


เมื่อได้ดั่งใจ เรโชก็หันมายิ้มกว้างพร้อมกระโดดกอดคอโสฬสด้วยความดีใจทันที (เอ๊ะ? หายงอนเร็วไปมั้ยเนี่ย?)


“รักพี่จริงเหรอ?”


เมื่อได้ยินรานีปากหนักของตนบอกว่ารัก โสฬสจึงรีบถามซ้ำ อ้อนวอนให้พูดคำแสนหวานนั้นอีกครั้ง


“อืม….รักจิ”


เรโชตอบกลับเสียงแผ่ว หน้าแดงจนถึงหูถึงคอ


“หืม? ไม่ค่อยได้ยินเลย? รักใครนะครับ?”


โสฬสแกล้งกระเซ้า


“รักท่านไงเล่า…ผม…รักท่าน…ผมรักโสฬส…” (-////-)




ฟอด…




โสฬสก้มลงหอมแก้มนิ่มของคนรักทันทีที่โดนบอกว่ารัก ก่อนจ้องตาหวานซึ้ง รักแสนรัก


“เรโชครับ…”


“ครับ?”


“พี่รักเรโชนะ…รักเท่าชีวิต”


“อืม…ผมรู้ ผมก็…รักท่านครับ สวามีที่รักของผม”


โสฬสอมยิ้มจนแก้มแทบปริ ก้มลงมอบจุมพิตอ่อนโยนให้คนในอ้อมกอด จุมพิตแสนหวานและเนิ่นนาน…



แด่รัก…



อันเป็นนิรันดร์…



สองร่างโอบกอดกัน อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน นับจากนี้ ผ่านคืนและวัน สู่…นิรันดร
.
.
.
.
.


(อ๊ะ! สามีผม งานแต่งของท่านเสนากับท่านราชองครักษ์อ่ะ เราต้องเชิญพวกอินทิรา จันทรา และชาวเสมัญมาร่วมด้วยนะ)


(จ๊า)


…………………………………Fin.



จบบริบูรณ์


credit : รูปการ์ตูนจากเรื่อง Boy Princess. จ๊า

[attachment deleted by admin]

[thearboo]

TALK..ทิ้งท้าย


ในที่สุดก็จบบริบูรณ์เสียที...เฮ้อ ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านอีกครั้งนะจ๊ะ ตอนพิเศษจับฉ่ายนี้ก็จับฉ่ายไปเรื่อยๆสมชื่ออ่ะแหละจ๊ะ แหะ แหะ แถมรูปอิมเมจของโสฬสกะเรโชให้ด้วย อิอิ ที่จริงเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่ได้วางพล็อตเรื่องมาก่อนเลย มีอยู่วันหนึ่งแค่จู่ๆก็แวบเข้ามาในก้อนสมองอันน้อยนิด แล้วก็ถูไถ ไถลลื่นเรื่อยมา เป็นนิยายที่ตั้งใจจะเขียนให้เนื้อเรื่องไม่สามารถระบุฉากได้ชัดเจน ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสัยว่า เอ๊ะ นี่มันสมัยไหนวะเนี่ย!!? ที่จริงนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่แนวแฟนตาซีหรอกนะจ๊ะ เนื้อเรื่องจักรๆ วงศ์ๆ หลุดโลก ออกทะเล ตัวเอกมึน ฮา สมองนิ่ม ฯลฯ แบบว่ายิ่งอ่านยิ่งจับแนวไม่ถูก เอ๊ะ!? มันยังไงกันแน่เนี่ย!! ทั้งที่จริงตั้งใจจะแต่งให้คู่รองเป็นคู่ดราม่าแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไม ทำไปทำมา ลากเข้าโหมดดราม่าไม่ได้ซ๊ากที ยิ่งคู่เอก...อืม อย่าไปพูดถึงไอ้สองผัวเมียละเหี่ยใจนั่นเลยเนอะ ฮ่าฮ่า Talk ทิ้งท้าย ทิ้งทวนแล้วจร๊า ขอบคุณที่รักเรโชพระราชินีรั่วของเรานะจ๊ะ


ขอบคุณจากใจอีกครั้งค่ะ

THEARBOO