(ต่อ)
อันที่จริงผมน่าจะรู้สึกเหมือนสาวน้อยอลิสที่เพิ่งจะข้ามสะพานสายรุ้งเข้ามาสู่ดินแดนมหัศจรรย์ ..แต่เปล่า ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแจ็คที่ปีนต้นถั่วขึ้นมาเจอเมืองยักษ์มากกว่า ..อืม หรือบางทีผมอาจจะเป็นฮอบบิทน้อยผู้รักษาปิ่นโตข้าว(แทนที่จะเป็นแหวน)ที่เดินหลงเข้ามาในเมืองของเหล่านักรบเผ่าพันธุ์มนุษย์ ..เพื่อตามหาเอลฟ์ผู้งดงามตนหนึ่ง
“หายไปไหนของเขานะ..” ผมพำพึมกับตัวเองขณะสอดส่ายสายตามองหาคนที่หนีบผมติดมาจนถึงที่นี่ แต่คลาดสายตากันแค่เดี๋ยวเดียวกลับหายต๋อมไปแบบไร้ร่องรอย
เมื่อเช้าผมออกจากบ้านแอนเดอร์สันมาพร้อมกับคุณซอลราวๆ เจ็ดโมงกว่า คุณซอลเป็นคนขับรถเอง ตอนแรกเขาจะให้ผมขับ แต่เพราะผมบอกว่าไม่ค่อยรู้จักเส้นทาง(แม้เขายืนยันว่าจะเป็นคนบอกทางให้ก็เหอะ) แถมยังเคยขับแต่รถญี่ปุ่น(รถยายผมเป็นฮอนด้า ซิตี้ น่ะ) จึงไม่อาจหาญขึ้นมากุมบังเหียนรถ เจมส์ บอน สีเหลืองอ๋อย ของเขาได้หรอก ..เอิ่ม ผมก็ไม่ค่อยสัดทัดชื่อรุ่นเท่าไหร่ รู้แต่ว่ามันเป็น แอสตัน มาร์ติน รุ่นเดียวกับที่เห็นในหนังสายลับสัญชาติอังกฤษนั่นแหล่ะ ..อ้อ แต่ไม่ใช่คันเดียวกับที่แฝดรับผมขึ้นมาหรอกนะ คันนั้นเป็นสีเงิน ไม่ออกสปอร์ตขนาดนี้ แล้วห้องโดยสารก็กว้างกว่าด้วย เห็นบอกว่าคันนี้เป็นรถส่วนตัวของคุณซอลเอง ปกติพี่เลี้ยงตัวจริงของเขาจะเป็นคนขับให้ ส่วนตัวเขานั้นไม่ค่อยชอบขับเองสักเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็น ..ก็อยากจะถามอยู่เหมือนกันว่าถ้างั้นจะลงทุนซื้อรถแพงๆ มาทำไม? สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุจริงๆ
พอมาถึงซัมเมอร์เซต เฮาส์ เขาก็พาผมเข้ามาทางประตูผู้เกี่ยวข้อง เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาเปิดให้บริการตามปกติของที่นี่ ระหว่างเดินไปยังห้องจัดแสดงงาน ตอนนั้นผมเริ่มจะรู้สึกถึงความตื่นเต้นขึ้นมาบ้างเพราะเริ่มเห็นพวกนายแบบตัวเป็นๆ หนาตาขึ้นเรื่อยๆ พอเข้ามาถึงส่วนที่เป็นด้านหลังของเวที เสียงจ้อกแจ้กจอแจก็จู่โจมเข้ามาเต็มสองหูจนอื้ออึง ทุกอย่างดูวุ่นวายจนน่าเวียนหัว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนแคระเมื่อมาอยู่ท่ามกลางเหล่ายอดมนุษย์พวกนี้ ความสูง 179 เซ็นติเมตรดูจะไร้ความหมาย นายแบบที่มากันวันนี้ไม่เพียงแต่ตัวสูงเป็นเสาไฟฟ้าอย่างที่ควรจะเป็นเท่านั้น แต่พวกเขากลับพกกล้ามเนื้อล่ำๆ กับหุ่นเฟิร์มๆ มาเดินอวดกันอาดๆ ด้วย ดูยังไงคุณซอลก็ไม่น่าจะมาเดินงานเดียวกับคนพวกนี้ได้เลยจริงๆ ถึงเขาจะตัวสูงพอกับพวกนั้นก็เหอะ แต่ผมกลับรู้สึกว่าเขาตัวเล็กจ้อยมากเมื่อไปยืนรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ
ระหว่างที่คิดสงสัย ผู้หญิงผมสีบรูเน็ตท่าทางคล่องแคล่วคนหนึ่งซึ่งแนะนำตัวว่าเป็นผู้จัดการนายแบบสังกัดเดียวกับคุณซอลเอ่ยทักทายผมอย่างเป็นกันเอง เธอชื่อ เกว็น เฮดเบิร์ก วันนี้มาตามดูแลนายแบบสี่คน ถ้ารวมคุณซอลเข้าไปด้วยก็เป็นห้า แต่เธอบอกว่ายกให้เขาเป็นธุระของผมแล้วกัน(..ง่ายๆ งี้เลย?) เท่าที่มองดูรอบๆ ตัวก็เห็นมีผู้หญิงอีกหลายคนเหมือนกัน แต่เป็นพวกทีมงาน ไม่ใช่นางแบบ ผมพยายามเค้นความสามารถทางด้านภาษาอันน้อยนิดถามเกี่ยวกับข้อสงสัย ทำไมนายแบบวันนี้ถึงตัวใหญ่กันจัง? หรือผมจะคิดไปเอง? ปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วเหรอ? ..แต่เท่าที่เคยเห็นในทีวีหรือตามหน้านิตยสารพวกเขาจะตัวผอมๆ กันกว่านี้หรือเปล่า? ..คำตอบจากเกว็นทำให้ผมกระจ่างในบัดดล นายแบบที่มาวันนี้ถูกคัดมาเป็นพิเศษเพื่อให้เข้ากับคอนเซ็ปของโชว์ วาเลนติโนต้องการผู้ชายหุ่นสมาร์ทมาพรีเซนต์ชุดสูทคอลเลคชั่นใหม่ของเขา ซึ่งคอนเซ็ปงานในวันนี้ก็คือ..สายลับ 007
พวกคุณสงสัยเหมือนผมหรือเปล่า?
แล้วคุณซอลมาทำอะไร? ..ผมไม่คิดว่าเขาจะเข้าข่าย ‘ผู้ชายหุ่นสมาร์ท’ หรอกนะ ..หรือแม้แต่ ‘ผู้ชายใส่สูท’ ก็ยังฟังดูแปลกๆ สำหรับเขาเลย อย่างเขามันต้องใส่แซ็ก ใส่เดรส อะไรเทือกๆ นั้นถึงจะเหมาะ! ..เอ่อ นี่ผมไม่ได้ดูถูกทางเพศหรืออะไรนะ กำลังชื่นชมอยู่ต่างหาก
เกว็นหรี่ตามองผมอย่างไม่แน่ใจ ก่อนถามว่าผมไม่รู้เหรอ? พอผมส่ายหัวแทนคำตอบ ทางนั้นกลับยกยิ้มมีเลศนัยแล้วบอกให้รอดูเอาเองดีกว่า ก่อนจะเดินจากไปเมื่อถูกนายแบบที่ต่อแถวเตรียมขึ้นไปซ้อมเดินบนเวทีคนหนึ่งกวักมือเรียก
คุณซอลหายไปตอนที่ผมมัวคุยกับเกว็นนั่นเอง
“หวัดดี” เสียงแปลกหูเอ่ยทักทายจากด้านหลังพร้อมทั้งมือที่มาสะกิดไหล่ ทำให้ผมต้องหันไปเลิกคิ้วมอง ..คนที่มาสะกิดเป็นผู้ชายตัวสูง ตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาลเข้ม คางบุ๋มด้วย.. เขาใส่กางเกงยีนส์ แต่สื้อยืดเนื้อบางถูกพาดเอาไว้บนบ่ากว้าง ตอนนี้ท่อนบนของเขาจึงเปลือยเปล่า แม้หุ่นอาจไม่ล่ำเท่าหลายคนในนี้ แต่ก็พอจะมีมัดกล้ามเนื้อให้เห็น ผมคิดว่าอย่างเขาก็น่าจะเข้าข่าย ‘ผู้ชายหุ่นสมาร์ท’ ได้เหมือนกัน
เขายื่นมือมาตรงหน้าผม พูดจายิ้มแย้ม
“ผมชื่อ เจเรมี่ ยินดีที่ได้รู้จัก”ผมซึ่งถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวจึงได้แต่ยื่นมือออกไปจับแบบเก้กัง ก่อนจะนึกได้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปบ้าง
“ยูริ แฮตเชอร์ ..ยินดีที่ได้รู้จัก..เช่นกัน..” “ยูริ งั้นเหรอ.. คุณมาจากมอสโกหรือเปล่า?” เขาเท้าแขนกับพนักเก้าอี้พลาสติกที่ผมนั่งอยู่ ก้มตัวลงมาพูดคุยด้วยท่าทางสนิทสนมเป็นกันเองจนผมไม่รู้จะควรจะทำตัวเองไง
“เปล่า.. ผมมาจากไทยแลนด์”
“ไทยแลนด์..” คนได้รับคำตอบทำท่านึก
“อ๋อ.. บ้านเกิดของออโรร่าสินะ ผมเห็นคุณมาพร้อมกับเขาด้วยนี่นา ..ใช่ไหม?”
“อืม.. ใช่”
“ผมนึกว่าคุณเป็นคนรัสเซียซะอีก ..เห็นชื่อเหมือนรุ่นพี่ผมที่มาจากมอสโกเลย” คนชื่อ เจเรมี่ เดินอ้อมมากึ่งนั่งกึ่งยืนพิงขอบโต๊ะตัวที่อยู่ด้านหน้าของผม เขากอดอก ก้มมองผมพลางขมวดคิ้วเหมือนยังสงสัย
“พ่อผมเป็นรัสเซี่ยนอเมริกัน”
“อ๋อ.. แบบนี้นี่เอง” เขาพยักหน้า
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ซอลฟา..เอ่อ..ออโรร่าบอกให้ผมมา ผมก็เลยต้องมา” ผมตอบไปตามจริง ..จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาจะให้ผมมาด้วยทำไหม? หรือกลัวปิ่นโตข้าวจะหาย...เลยให้ผมมานั่งเฝ้า? ..อืม ที่นี่คงไม่อันตรายขนาดนั้นมั้ง
เจเรมี่มองผมแปลกๆ ก่อนจะหัวเราะพรืดออกมาในที่สุด ..เห?
“คุณนี่ตลกจัง.. ผมหมายถึงคุณมาทำอะไรที่ลอนดอนนี่ต่างหาก”อ้าว.. เหรอ? ถามไม่เคลียร์เองนี่หว่า ..ผมรู้สึกเก้อเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าเข้าใจผิด
“ผม..มาเที่ยวน่ะ แต่พอดีเงินหมด ก็เลยต้องหางานพิเศษทำ”“งานพิเศษแปลกๆ หรือเปล่า?” เจเรมี่ถามยิ้มๆ แววตาเหมือนกำลังล้อเลียน
“ถ้าคุณคิดว่าการเป็นพี่เลี้ยงให้ผู้ชายอายุยี่สิบสามเป็นเรื่องที่แปลก.. มันก็คงแปลกแหล่ะ” ผมว่าแล้วยักไหล่
คนฟังหัวเราะออกมาอีก ท่าทางหมอนี่จะเส้นตื้นแฮะ
“ผมได้ยินว่าคนดูแลเขาลาพักร้อนนี่นา ..คงลำบากแย่เลยสิ ว่าแต่คุณไปรู้จักกับเขาได้ยังไงล่ะ?”“พอดีว่าผม..เอ่อ รู้จักกับน้องชายของเขาน่ะ ..เราเรียนที่เดียวกัน” ผมตอบอึกอักเล็กน้อย ..แต่ก็ไม่ได้โกหกนะ
“อ๋อ ผมเคยได้ยินว่าเขามีน้องชายเป็นฝาแฝดด้วยใช่ไหมนะ? ..คุณเป็นนักเรียนเหรอ?”รู้สึกว่าหมอนี่จะได้ยินมาเยอะเหลือเกินนะ ..มันยังไงๆ อยู่นา
“ใช่.. ผมเรียนมหาลัย.. กำลังจะขึ้นปีสอง ..คุณอยู่สังกัดเดียวกับออโรร่าเหรอ?” คราวนี้ผมถามกลับบ้าง
“เปล่าหรอก ผมอยู่ดีเอ็นเอโมเดลส์น่ะ” เจเรมี่ปฏิเสธ ..ว่าแต่อยู่คนละสังกัดทำไมถึงรู้เยอะจังแฮะ?
“เอ๊ะ.. งั้นคุณก็น่าจะอายุมากกว่าผมน่ะสิ คุณอายุเท่าไหร่เหรอ?”“สิบเก้า”“ผมสิบเจ็ด.. ตอนแรกนึกว่าเราจะอายุเท่ากันซะอีก” เขาทำหน้าประหลาดใจ ..แค่สิบเจ็ดก็ตัวขนาดนี้แล้ว ไม่รู้ว่าที่บ้านเลี้ยงด้วยอะไรนะ? ..ใหญ่ได้อีก
“ไง เจเรมี่” จังหวะนั้นมีนายแบบคนหนึ่งเอ่ยทักทายเขา เขาจึงทักทายตอบด้วยท่าทางร่าเริงซึ่งน่าจะเป็นท่าทางปกติของผู้ชายจอมตีสนิทคนนี้อยู่แล้ว นายแบบผิวสีแทนคมเข้มคนนั้นเดินเปลือยท่อนบนโชว์ขนหน้าอกมาทางพวกเรา เขาชนหมัดทักทายกับเจเรมี่ ก่อนจะเบนสายตามาทางผมด้วยทางทางสนใจ
“นี่ใครเหรอ?”“นี่ ยูริ ..เด็กของออโรร่า” เจเรมี่แนะนำ ด้วยคำจำกัดความนั่นทำเอาผมอึ้งไปเล็กน้อย ..พูดแบบนั้น..มันจะดีเหรอ? ฟังแหม่งๆ อยู่นะ
“หืม?” นายแบบคนนั้นก้มมามองผมอย่างพิจารณา ก่อนพยักหน้าพึมพำคล้ายพูดกับตัวเอง
“อย่างนี้นี่เอง..”“เหมือนใช่ไหมล่ะ? หมอนั่นน่ะ..” เจเรมี่จับบ่าอีกฝ่าย พูดอะไรกำกวมที่รู้กันแค่สองคน
“ไม่ซะทีเดียว.. แต่ก็ยอมรับว่ามีส่วนเหมือนอยู่ไม่น้อย ..ไปหามาจากไหนกันนะ?”
“ได้ยินว่าเป็นเพื่อนน้องชาย”
“เพื่อนแฝดแสบคู่นั้นน่ะเรอะ? ..พูดถึงก็นึกขึ้นได้ เจ้าหัวเดทร็อคนั่นยังไม่คืนถุงยางที่ยืมฉันไปกล่องนึงเลย”
“ฮ่ะๆๆ อะไรกัน? เรื่องแค่นั้นเอง”
“เฮ้ย ทีฉันยืมมันมาแค่สองอันมันยังทวงคืนเลยนะเว้ย”
“ไม่รู้ว่าหมอนั่นใหญ่ หรือของพี่เล็กนะ ถึงใช้ไซส์เดียวกันได้น่ะ ฮ่าๆๆ”
“อ้าว พูดอย่างนี้ก็สวยสิ เจ้าหนู เอาออกมาวัดกันเลยดีกว่า ของฉันขนาดยังไม่แข็งตัวน่ะ..” แล้วไอ้พี่น้องนายแบบคู่นั้นก็ปลุกปล้ำล็อคคอกัน พลางอวดอ้างสรรพคุณของตัวเองแบบไม่มีใครยอมใคร
“..........” สงสัยว่าจะลืมไปแล้วว่าผมยังนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้
“เฮ้! เด็ฟป์ เจเรมี่ พวกนายมัวไปทำอะไรกันอยู่ตรงนั้นน่ะ? ใกล้จะถึงคิวขึ้นเวทีแล้วนะ” เสียงแหลมสูงของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนฝ่าวงล้อมชายหนุ่มร่างยักษ์ออกมา
“ไปแล้วๆ” เจเรมี่ขานรับ แต่ก่อนไปเขาหันกลับมาล่ำลาผมด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“ผมต้องไปล่ะ ไว้คุยกันใหม่นะ ยูริ”“ฉันชื่อ เด็ฟป์” นายแบบรุ่นพี่ผิวสีแทนเข้มยื่นมือข้างหนึ่งมาเขย่ามือผม ส่วนมืออีกข้างใช้ตบไหล่ผมเบาๆ
“ฉันเอาใจช่วยนายนะ สู้ๆ!”แล้วเขาก็วิ่งตามเจเรมี่หายกลมกลืนไปกับฝูงนายแบบอีกคน..
“...........” ว่าแต่...อะไรของเขาวะครับ?
ประมาณเกือบสิบโมง.. คุณซอลกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าผมอีกครั้งในชุดคลุมอาบน้ำ เป็นช่วงที่เหตุการณ์หลังเวทีวุ่นวายยิ่งกว่าเดิม เพราะการซ้อมเดินเสร็จสิ้นเรียบร้อย โชว์จริงจะเริ่มเวลาบ่ายโมงตรง ตอนนี้แทบทุกคนจึงยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมเสื้อผ้าหน้าผมให้พร้อมขึ้นโชว์บนเวที เริ่มมีช่างภาพจากทั้งนิตยสาร เว็บไซต์ และทีวีเข้ามาสัมภาษณ์พร้อมเก็บภาพนายแบบกันบ้างแล้ว นอกจากเสียงจอแจ จึงมีแสงแฟรชวูบวาบเพิ่มขึ้นมาด้วย เล่นเอาผมรู้สึกเวียนหัวอยู่ไม่น้อย
“คุณหายไปไหนมา?” เพราะผมพยายามมองหาเขาในกลุ่มนายแบบเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เลยอดสงสัยไม่ได้
“พอดีชุดที่ผมต้องใส่มันมีปัญหาวัดไซส์ผิดนิดหน่อย เลยต้องไปให้เขาแก้ให้น่ะ ..แล้วนายเป็นยังไงบ้าง? เบื่อหรือเปล่า? จะเดินออกไปดูบริเวณจัดงานด้านหน้าก็ได้นะ” เขายังอุตส่าห์มีน้ำใจถามถึงผม
“ได้เหรอ?” ผมเริ่มสนใจ “แล้วมีอะไรให้ดูบ้าง?”
“ก็พวกสินค้าของวาเลนติโนนั่นล่ะ ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า น้ำหอม.. และพวกแอกเซสซอรี่อื่นๆ”
“งั้นผมอยู่ตรงนี้เหมือนเดิมดีกว่า” ผมเบ้หน้า “ดูไปก็เท่านั้น ผมคงไม่มีปัญญาซื้อหรอก”
“ก็ไปดูก่อนสิ อยากได้ชิ้นไหนก็มาบอกผม..”
“คุณจะซื้อให้ผมหรือไง?” ผมแซวเล่น
“เดี๋ยวผมปล่อยเงินกู้ให้” เขาพูดยิ้มๆ แต่ผมหัวเราะพรืดออกมา
“เข้าใจหารายได้เสริมนะ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ “แต่คุณไม่มีทางได้กินดอกเบี้ยจากผมหรอก เพราะผมไม่สนใจของแบรนด์เนม”
“ตัดช่องทางทำมาหากินกันซะงั้น” เขาบ่นแล้วหัวเราะออกมาบ้าง
“ซอล.. ไปแต่งหน้าทำผมได้แล้ว” เกว็น เฮดเบิร์ก เดินมาแตะไหล่คุณซอล เธอส่งยิ้มมาให้ผมนิดนึง ก่อนหันหลังเดินกลับไปทางเดิม
“เดี๋ยวผมกลับมาทานมื้อเที่ยงด้วย” เขาบอกแบบนั้นก่อนลุกตามเกว็นไป
ผมเห็นเขาไปนั่งรออยู่หน้ากระจกรวมกับนายแบบคนอื่นอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินตามใครสักคนหายไปไหนก็ไม่รู้..
“เอ้านี่..” อีกชั่วโมงกว่าคุณซอลก็เดินกลับมาพร้อมกับถุงกระดาษซึ่งด้านในใส่กล่องสี่เหลี่ยมเล็กใบหนึ่งมาให้ผม พร้อมกับตั๋วเข้างานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้อีกหนึ่งใบ..
“..........” แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผมไม่ใช่ตั๋วหรือของในกล่อง แต่เป็นเจ้าของมือที่ยื่นของมาให้มากกว่า ..ปกติผมก็ว่าเขาสวยอยู่แล้วนะ แต่พอแต่งหน้า(โทนออกสีนู้ดๆ ทองๆ เน้นเข้มตรงดวงตา) ติดขนตา เข้าไปยิ่งแล้วใหญ่เลย ไหนจะผมสีบลอนด์ที่ถูกเซ็ตเป็นคลื่นนั่นอีก นี่ถ้าไม่เคยเห็นเขาแก้ผ้าต่อหน้าต่อตาผมไม่เชื่อจริงๆ นะเนี่ยว่าเขาเป็นผู้ชาย ..ให้ตายเถอะ พระคุณเจ้า! สาวไปไหน?
“วันนี้ผมจะเป็นคนที่สวยที่สุดในงาน” คงเพราะสังเกตเห็นผมแทบมองตาค้าง เขาก็เลยพูดแล้วทำท่ายกไหล่ทั้งสองข้างขึ้นแบบคนหลงตัวเอง
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว..” ผมเห็นด้วย กวาดตามองรอบบริเวณก็เห็นแต่พี่บึ้ก ขนหน้าอกรึ่มทั้งนั้น ดูยังไงคนตรงหน้าก็สวยงามที่สุดแล้ว “คุณเป็นสายลับขนตางอนหรือไง?”
“อะไร?” คนที่เพิ่งจะหย่อนก้นลงนั่งหันมาเลิกคิ้ว
“คุณเกว็นบอกผมว่าคอนเซ็ปโชว์วันนี้คือ ‘สายลับ’ ..แต่คุณขนตาเด้ง ผมเป็นลอนเด่นมาขนาดนี้ ผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะใส่สูทให้เท่ห์ได้ยังไง?”
“ไว้รอดูสิ” เขาพูดยิ้มๆ แล้วเริ่มแกะปิ่นโตที่ห่อมา
“ผมต้องดูแน่ล่ะ” ..ถึงตายก็ไม่พลาดแน่ๆ วันนี้.. ผมคิดขณะเริ่มดึงกล่องเล็กในถุงกระดาษออกมาดู ไม่ต้องเปิดก็รู้จากรูปข้างกล่องว่ามันคือ ไอโฟน “คุณซื้อใหม่เหรอ? เหมือนที่ใช้อยู่เลยนี่นา หรือว่าอันนั้นเสียแล้ว? ..แต่เมื่อเช้าผมยังเห็นคุณใช้โทรอยู่เลยนี่”
“ซื้อมาให้นายใช้น่ะแหล่ะ เกิดถูกใครหิ้วไปผมจะได้หาพิกัดได้ ..นี่อะไร?” เขาชี้ลูกชิ้นที่ผมทำเองกับมือ แถมทอดเสร็จแล้วยังอุตส่าห์ซับน้ำมันให้อย่างดีด้วย
“ลูกชิ้นงาดำ.. กินได้ ไม่มีเนื้อสัตว์ ผมใช้ถั่วเหลืองบดกับงาดำน่ะ ดีต่อสุขภาพ แถมยังช่วยต่อต้านอนุมูลอิสระ ส่วนน้ำจิ้มนั่นเป็นน้ำจิ้มบ๊วย ..เห็นคุณบอกว่าอยากได้อะไรที่หยิบใส่ปากง่ายๆ ผมเลยคิดว่าอันนี้น่าจะดี ไม่ต้องกลัวลิปสติกลบด้วย” ผมนั่งลุ้นตอนที่เขาจิ้มลูกชิ้นลูกแรกเข้าปาก “..เป็นไง?”
“อืม.. ใช้ได้” เขาเคี้ยวพลางตอบ แล้วสายตาก็เลื่อนไปยังเมนูถัดไป “..เห็ดย่าง?”
“เห็ดยานางิแบบเดียวกับที่พ่อบ้านใช้ทำซุปเห็ดข้นเมื่อเช้านี้แหล่ะ ..ดีต่อตับนะ ผมกลัวว่าคุณจะเลี่ยนลูกชิ้นเลยย่างเห็ดมาด้วย”
“หอม..” เขายกขึ้นดม ก่อนเอาใส่ปาก “..นุ่มดีจัง ..อร่อยด้วย”
ผมยิ้มรับเต็มหน้า.. แล้วกลับมาสนใจไอโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมในมือต่อ “แล้วผมต้องผ่อนชำระกี่งวดกันล่ะเนี่ย? คุณคงไม่คิดจะซื้อมาให้ผมฟรีๆ หรอกใช่ไหม?”
“หือ.. ทำไมถึงคิดงั้นล่ะ?” เขาถามพลางจิ้มลูกชิ้นใส่ปากอีก
“เพราะมันไม่มีเหตุผลน่ะสิ” จู่ๆ จะต้องซื้อของแพงแบบนี้มาให้ผมเพื่ออะไรกันล่ะ? เงินค่าจ้างก็จ่ายล่วงหน้ามาหนึ่งสัปดาห์แล้วนี่นา
“ผมให้ยืมใช้ก่อน เห็นว่านายไม่มีโทรศัพท์ติดตัว เผื่อมีเรื่องจำเป็นต้องโทรตามจะได้ไม่ลำบาก ..เดี๋ยวพอจะไปแล้วค่อยเอามาคืนผม”
“อ๋อ.. ขอบคุณครับ” ผมบอกแล้วเริ่มลงมือแกะกล่อง ..จะว่าไปแล้วผมก็ยังไม่เคยใช้ไอโฟนมาก่อนเลยแฮะ เคยแต่ยืมของเพื่อนมาเล่น ปกติผมใช้ของโซนี่เพราะชอบดีไซน์กับความอึดน่ะ
“แล้วตั๋วนั่นก็เอาไปเข้าหน้างานนะ ที่นั่งอยู่ประมาณแถวสาม ..ตอนดูโชว์น่ะ”
“ครับ” คราวนี้ผมหยิบตั๋วขึ้นมาดูบ้าง
“แล้วนายเอาอะไรมาทาน?” เขาละมือจากลูกชิ้นและเห็ด ไปคว้าน้ำเปล่ามาดูดอย่างระมัดระวัง
พอถูกถามผมก็เลยวางมือจากตั๋วและโทรศัพท์ หันมาแกะกล่องข้าวของตัวเองบ้าง “ผมเอาข้าวไข่เจียวหมูสับมา”
“หมูสับเหรอ?” คุณซอลพึมพำก่อนจะหยิบเห็ดใส่ปากอีก
“อือ ผมเอาซุปเห็ดของลุงพ่อบ้านมาด้วยนะ” ผมยกกระติกรักษาความร้อนอันเล็กๆ ขึ้นมา ก่อนจะเทของเหลวสีข้นในนั้นลงไปบนฝาที่ใช้ต่างแก้ว “..คุณจะเอาด้วยไหม? ยังอุ่นๆ อยู่เลย”
“ไม่ล่ะ มันกินยาก.. นายกินไปเหอะ”
พอไข่เจียวหอมๆ ลอยมาแตะจมูกท้องผมก็ร้องขึ้นมาทันทีเลย ..ช่างไอโฟนก่อนแล้วกัน ตอนนี้ขอจัดการไข่เจียวตรงหน้าก่อนดีกว่า
“ตื่นเต้นเหรอ?” คุณเกว็นที่นั่งเก้าอี้ตัวข้างผมเอ่ยถาม พลางยิ้มบาง
“นิดหน่อยครับ..” ผมตอบพลางหันซ้ายหันขวามองรอบตัว ตอนนี้ผมมานั่งรอดูแฟชั่นโชว์อยู่หน้าเวทีแล้ว ได้ที่นั่งแถวสามอย่างที่คุณซอลบอกไว้ แต่ที่เขาไม่ได้บอกคือที่นั่งของผมอยู่ติดกับของเกว็น ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจมาก เพราะตั้งแต่เดินเข้ามาในงานผมก็รู้สึกผิดที่ผิดทางยังไงชอบกล คนที่เข้ามาดูงานนี้ล้วนแต่งตัวจัดเต็มแบบไม่มีใครยอมใคร แฟชั่นนิสต้าตัวพ่อตัวแม่ทั้งนั้นที่พากันตบเท้าเข้างานมา มีทั้งนายแบบ นางแบบ เซเลปฯ คนดังเดินกันให้พล่านไปหมด บางคนเป็นนักร้องไม่ก็ดาราที่ผมคุ้นหน้าด้วยเหอะ ..นี่หรือคืองานแฟชั่นโชว์ของเสื้อผ้าแบรนด์ดัง?
เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเป็นหนูน้อยอลิสก็นาทีนี้เอง..
“ผมไม่คิดว่าตัวเองจะตื่นเต้นขนาดนี้เลยตอนที่เดินเข้ามา..” ผมบอกตามตรง เกว็นหัวเราะออกมาเบาๆ
“มีพวกคนดังมาเยอะเหมือนกันนะครับ”ส่วนคุณซอลหลังแต่งตัวเสร็จเขาก็ควงเหล่าสายลับหุ่นล่ำราวสี่ห้าคนไปยืนโชว์ตัวให้สื่อถ่ายรูปอยู่หน้างาน(ผมเองก็เอาไอโฟนไปแอบถ่ายมาเหมือนกัน) เพิ่งรู้ตอนนั้นแหล่ะว่าเขามางานนี้ไม่ใช่เพื่อเป็น เจมส์ บอน อย่างคนอื่นๆ แต่เขามาเพื่อเป็น ‘สาวบอน’ หรือ ผู้หญิงของเจมส์ บอนต่างหาก ..เกว็นบอกว่าถือเป็นไฮไลท์ของงานเลยล่ะ
ชุดที่เขาใส่ออกไปโชว์ตัวนั้นเป็นชุดสูทเหมือนกัน แต่เป็นสูทสำหรับผู้หญิง กางเกงสแลคเข้ารูปสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว ใส่แบบทับใน แต่ไม่ติดกระดุมสักเม็ด โชว์อกขาวเนียนแบนราบประจักษ์แก่สายตาผู้พบเห็น มีผ้าตาข่ายสีดำรัดทับกางเกงและเสื้อในช่วงสะโพกจนถึงเหนือเอวเล็กน้อยเสริมให้ดูเซ็กซี่ยิ่งขึ้นด้วย ทับเสื้อเชิ้ตก็เป็นแจ็คเก็ตสูทสีดำเข้ารูปอีกตัว ..อ้อ เขาถือปืนพกที่ติดกระบอกเก็บเสียงเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากด้วยนะ ..ดูทั้งเท่ห์ ทั้งเซ็กซี่ แล้วก็สวยงามลงตัวอย่างบอกไม่ถูก
“อืม ธรรมดาแหล่ะ งานของแบรนด์ระดับนี้แล้ว” เกว็นว่าพลางสอดส่ายสายตาบ้าง
“เห็นผู้ชายคนนั้นไหมล่ะ? ขวัญใจของฉันเลยนะนั่น ฮ่ะๆๆ”ผมพยักหน้าเมื่อมองไปทางทิศเดียวกับเกว็น ถึงจะจำชื่อไม่ได้แต่ผมก็จำหน้าผู้ชายวัยเกือบกลางคนคนนั้นได้ เขาเป็นดาราอังกฤษนี่ล่ะ เล่นหนังหลายเรื่องอยู่ แต่เรื่องที่ทำให้ผมจำได้ก็คงเป็นเรื่องที่มีหมาพันธุ์ปั๊กเป็นตัวเอกน่ะ เรื่องอะไรนะ? ..อ่ะ ช่างเถอะ
“อ่า.. จะเปิดงานแล้ว” เสียงเกว็นว่าเบาๆ ผมจึงละสายตาจากผู้คนรอบกายแล้วย้ายไปจับจ้องที่เวทีแทน
ไม่ต้องมีพิธีรีตองใดๆ จู่ๆ ไฟในห้องถูกดับพรึ่บ ดนตรีจังหวะมีเดียมแต่มีเสียงกลองหนักๆ ฟังเร้าใจดังขึ้นพร้อมกับสปอร์ตไลท์ดวงใหญ่ฉายสาดไปยังนายแบบคนแรกที่ขึ้นมาปรากฏตัว ...แฟชั่นโชว์เริ่มขึ้นแล้ว
“คุณซอลฟาไม่ขึ้นมาเดินหรอกเหรอ?” ผมเอียงตัวไปถามคนข้างๆ ขณะปรบมือให้กับแฟชั่นเซ็ตล่าสุดที่เพิ่งจบไป เพราะดูมาจนใกล้จะจบโชว์ตามเวลาที่ระบุไว้ในตั๋วแล้วก็ยังไม่เห็นคุณซอลเดินขึ้นมาบนเวทีสักรอบ
“มาสิ ชุดสุดท้ายนี่ไง” เกว็นตอบโดยไม่ได้ละสายตาจากแคทวอล์ค ไม่ทันจบคำดีนายแบบคนแรกของเซ็ตสุดท้ายก็เดินนำขบวนขึ้นมา
“...........” และแล้วสายลับนายแบบคนสุดท้ายก็กลับเข้าไปหลังเวที ความเคลื่อนไหวบนเวทีชะงักไปเล็กน้อย ดนตรีเปลี่ยนเป็นเพลงใหม่ สปอร์ตไลท์ถูกดับ แต่ไฟบนแคทวอล์คค่อยๆ ติดขึ้นทีละดวงตามจังหวะการก้าวเดินของนายแบบคนสุดท้ายของงาน
!!.. เสียงฮือฮาพร้อมเสียงปรบมือดังขึ้น ออโรร่าปรากฏตัวในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์ลายเสือพร้อมปืนหนึ่งกระบอก ทั้งถุงมือ ถุงน่อง เข็มขัด รองเท้าสั้นสูง และผ้าพันคอยาวเลยเข่าล้วนแต่งเป็นโทนสีทองเหลือบดำ สาบของเสื้อคลุมแหวกขึ้นไปจนถึงขาหนีบด้านขวาอย่างหน้าหวาดเสียว..
“...........”
ทั้งท่วงท่าการเดินที่สุดแสนจะมั่นใจ ใบหน้านิ่งทว่าดูยั่วยวนที่เชิดอยู่ตลอดเวลา และสายตาที่กวาดมองไปยังผู้คนซึ่งอยู่ตรงหน้าของเขามันดูเซ็กซี่ร้อนแรงจนผมรู้สึกร้อนผ่าวแถวท้องน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ..
TBC. 
มีใครสังเกตบ้างไหมว่าอะไรบางอย่างมันหายไปจากเรื่องนี้?
มันน่าจะมีอยู่ตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นมี?
รู้ไหมอะไรเอ่ย?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
