(ต่อ)
“ยูริ?” นางสาวเอลลี่ดูมีท่าทีแปลกใจมากเมื่อเห็นหน้าผมในยามสายของวันถัดมา
“มีอะไรหรือเปล่า?” ผมถามกลับไป ขณะมือก็ยังช่วยนางสาวจีนย้ายกิ่งชำของกุหลาบพันธุ์แบล็คบัคคาร่า(ซึ่งให้ดอกสีแดงเข้มจนเกือบดำขนาดใหญ่) ลงกระถางปลูกจริง
เมื่อเช้า.. หลังจบมื้อเช้า คุณซอลกลับขึ้นห้องตามปกติ ผมที่ว่างงานก็เลยไปอาสาลุงพ่อบ้านช่วยกวาดใบไม้ในสวนให้ ระหว่างนั้นก็เห็นจีนเดินหิ้วถังใบเล็กที่ข้างในใส่ทั้งพลั่ว เสียม ถุงมือยาง(และคงมีอีกหลายอย่างที่ผมมองไม่เห็น) เดินลัดเลาะไปทางหลังบ้าน ..ผมสงสัย แต่ไม่ได้ตามไปทันทีหรอก รอให้จัดการงานตรงหน้าเสร็จก่อน จึงลองเดินไปดู
บริเวณหลังบ้านมีโรงเรือนเพาะชำขนาดกลางตั้งอยู่ ภายในอัดแน่นไปด้วยพันธุ์ไม้ดอกที่คุณแอนเดอร์สันเจ้าของบ้านไปเสาะหารวบรวมมาจากที่ต่างๆ ผมเห็นมันมาตั้งแต่วันแรกๆ ที่เริ่มอยู่ที่นี่แล้ว แต่ไม่เคยเข้าไปดูข้างใน ด้วยจำได้ว่าพ่อบ้านสั่งไว้ว่าอย่าเข้าไปยุ่งวุ่นวายถ้าไม่จำเป็น จีนบอกผมว่าคุณแอนเดอร์สันรักพวกดอกไม้มาก ธุรกิจที่เขาทำอยู่ก็เกี่ยวกับดอกไม้เหมือนกัน ..ก็นั่นแหล่ะ พอผมเดินเข้ามาก็เห็นจีนกำลังขะมักเขม้นย้ายกิ่งกุหลาบในกระบะชำลงกระถางปลูก ผมก็เลยเข้ามาช่วย
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” เอลลี่กระพริบตาปริบๆ ถามผม ผมเริ่มงงกับคำถามและปฏิกิริยานั่น หันไปมองจีนก็เห็นอีกฝ่ายยักไหล่ ดูจะไม่เข้าใจสถานการณ์พอๆ กับผม ผมเลยกลับมามองหน้าเอลลี่อีกรอบ
“ก็คุณซอลฟาเพิ่งจะขับรถออกไปเมื่อกี๊ นึกว่าคุณก็ไปด้วยกันซะอีก?”“ขับรถออกไปเหรอ? ออกไปไหน?” ผมยังงงไม่หาย
เอลลี่ส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ แต่เห็นสะพายกระเป๋าออกไปด้วย อาจจะไปทำงานก็ได้ ..วันนี้เขามีงานที่ไหนล่ะ?”“ผมไม่รู้..” ผมก้มมองมือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยดินสีดำของตัวเอง ..คุณซอลออกไปทำงานโดยที่ไม่บอกผมงั้นเหรอ? ครั้งแรกเลย...หรือเปล่านะ?
“ผมไม่เคยดูตารางงานของเขาหรอก..”ผมจะรู้ว่าเขามีงานก็ต่อเมื่อเขาบอกให้เตรียมตัวออกไปด้วยกันนั่นล่ะ
“อ้าวเหรอ? ฉันนึกว่าคุณมาทำหน้าที่แทน ฟรานเชสก้า ซะอีก” เสียงจีนแทรกขึ้น
“แปลกจัง”
“ฟรานเชสก้า?”
“ก็คนที่ลาพักร้อนไปสองสัปดาห์ไง เธอเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคุณซอลฟา คอยจัดการดูแลทุกอย่างตั้งแต่เรื่องงานยันเรื่องส่วนตัวเลยล่ะ” เอลลี่ว่า
“ไม่ใช่..พี่เลี้ยงหรอกเหรอ?” ผมงงอีก ก็แฝดบอกผมว่าคนที่ลาหยุดไปเป็นพี่เลี้ยงของคุณซอลไม่ใช่เหรอ? ..หรือผมฟังมาผิด?
“พี่เลี้ยง?” จีนหัวเราะ
“..จะเรียกอย่างนั้นก็คงได้มั้ง งานของแฟร้งก์น่ะจุกจิกจะตาย ไหนจะจัดคิวงาน ติดต่อประสานงานกับคนนู้นคนนี้ที่เกี่ยวข้องกับงานของคุณซอลฟา ไหนจะต้องมานั่งคิดเมนูอาหาร คำนวณปริมาณแคลลอลี่ ไม่ว่าคุณซอลฟาจะต้องออกไปทำงาน หรือหยุดพักผ่อนอยู่บ้าน สำหรับแฟร้งก์แล้วมันก็คืองานทุกวัน”
“แฟร้งก์?”
“ชื่อเล่นของเธอน่ะ เหมือนชื่อผู้ชายใช่ไหม?” ผมพยักหน้าตอบเอลลี่
“แต่ท่าทางของเธอดูเหมือนผู้ชายเสียยิ่งกว่าชื่ออีกนะ”สองสาวพร้อมใจกันหัวเราะออกมา ..ผมนั่งมองทั้งคู่เม้าท์มอยกันอีกพักใหญ่ๆ ก่อนตัดสินใจถามอะไรบางอย่าง
“จีน เอลลี่ ผมมีเรื่องสงสัย...” บ่ายวันเดียวกัน.. มิคุนิมาหาคุณซอลที่บ้านอีกตามเคย พร้อมด้วยเค้ก ‘สตรอว์เบอร์รี่ สไลส์’ แสนอร่อยจากร้าน Patisserie Valerie เจ้าประจำ ที่หมอนั่นมักจะซื้อติดไม้ติดมือมาทุกครั้งที่มาที่นี่ จำได้ว่าครั้งแรกจะซื้อ ‘มิกซ์ เบอร์รี่ มูส’ มามั้ง คุณซอลกินแค่สตรอว์เบอร์รี่ที่โปะไว้ข้างบน(คงจะกลัวอ้วน) ลาบลอยจึงตกมาที่กระเพาะน้อยๆ ของผม อยากจะบอกว่าอร่อยมาก ..ส่วนครั้งที่แล้วซื้อ ‘สตรอว์เบอร์รี่ สไลส์’ แบบคราวนี้มา อันนั้นคุณซอลไม่แตะมันเลยด้วยซ้ำ เขายกทั้งหมดให้ผม เนื้อสปันจ์แบบเบาๆ ไม่แน่นมาก จัดสลับกับครีมและสตรอว์เบอร์รี่สด รสชาติไม่หวานนัก ตัดกับความเปรี้ยวของผลไม้แล้วลงตัวสุดๆ ผมกินไปก็ออกปากชมเปราะไป เจ้ามิคุนิก็เลยผลักจานของตัวเองมาให้ผมบ้าง บอกว่าไม่อยากกินมาก เดี๋ยวอ้วน ..แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงซื้อมาได้ทุกครั้งนะ? คุณซอลก็ไม่กิน เจ้าตัวคนซื้อก็ไม่กิน ไม่รู้จะขยันซื้อมาฝากแมวที่ไหน? ..แปลกคน
และเพราะหมอนั่นมักจะโผล่มาตรงกับมื้อน้ำชายามบ่ายนี่แหล่ะ เราเลยได้นั่งกินเค้กเคล้าน้ำชาด้วยกันสามคนทุกครั้ง ...แต่ครั้งนี้คงมีแค่สอง เพราะคุณซอลยังไม่กลับมา
“ทำงานยังไงของนาย ถึงไม่รู้ว่าเจ้านายหายไปไหน?” คนที่นั่งไขว่ห้าง ยกถ้วยชาขึ้นจิบพลางชื่นชมทัศนียภาพในสวนสวยเหลือบตามองผมแบบเหยียดๆ
“...........” ผมจนด้วยคำพูด ไม่ว่าจะข้อแก้ตัวไหนก็ไม่ทำให้ดูดีขึ้นทั้งนั้น เพราะสุดท้ายแล้วผมก็ยังไม่รู้ว่าคุณซอลหายไปไหน? ลองโทรไปครั้งหนึ่ง แต่เขาไม่ได้รับสาย เข้าใจว่าคงไม่สะดวก ..ไอ้ครั้นจะให้ส่งข้อความไปก็ไม่กล้าแล้ว กลัวจะเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองเหมือนคราวก่อน ..เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาละเลียดเค้กตรงหน้าต่อไปอย่างไร้ปากเสียง
“ไม่ได้เรื่อง..” เสียงทับถมยังคงดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ จนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย
“..ไม่มีงานหรือไง?”
“อะไร?” ทางนั้นละสายตาจากฝูงผีเสื้อสีเหลืองมามองหน้าผมแทน
“คุณน่ะ ไม่มีงานทำหรือไง? หรือเขาไล่ออกแล้ว?” ผมพูดแล้วตักเค้กเข้าปากอีกคำ ก่อนพึมพำคนเดียวเป็นภาษาไทย “ถึงได้ว่างมาวนเวียนอยู่แถวนี้บ่อยๆ ไม่ยอมไปผุดไปเกิดเสียที”
แต่แน่นอนว่าอีกฝ่ายได้ยิน หมอนั่นมองผมด้วยสายตาไม่ไว้ใจ
“ว่าไงนะ?”
“เปล่า..” ผมย่นจมูก ..เรื่องอะไรจะบอกล่ะ
“แอบด่าผมเป็นภาษาไทยหรือไง? คิดว่าผมฟังไม่ออกเหรอ?”
“แหงสิ.. คุณฟังไม่ออกอยู่แล้วล่ะ ต่อให้ผมด่าคุณจริงคุณก็ไม่มีทางรู้เรื่องหรอก แล้วผมก็จะไม่บอกคุณด้วยว่าผมพูดอะไรไปบ้าง” ผมพูดจากวนประสาทอีกฝ่ายเล่น หมอนั่นก็จ้องมาราวกับอยากจะโดดงับหัวผมให้ได้ ผมยักไหล่พลางพูดต่อ
“..แต่ถ้าคุณรู้สึกว่าเสียเปรียบ จะด่าผมเป็นภาษาญี่ปุ่นก็ได้นะ เพราะผมก็ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ..แฟร์ดี ..อ้อ หรือจะด่าเป็นภาษาอังกฤษก็ได้ แค่คุณพูดรัวๆ หน่อยผมก็ฟังไม่รู้เรื่องแล้ว”“............” แล้วหมอนั่นก็พูดภาษาญี่ปุ่นออกมาสี่ห้าคำ สงสัยว่าคงจะด่าอย่างที่ผมท้าจริงๆ ..หรือไม่จริง? ผมก็ไม่รู้หรอก เอาเป็นว่าผมฟังไม่ออก ก็เลยยิ้มรับแบบนั้นมึนๆ ไปงั้น
แล้วจู่ๆ หมอนั่นก็คลี่ยิ้มออกมา ตามด้วยเสียงหัวเราะลงคอเบาๆ “ฮึฮึ..”
“คุณก็ยิ้มให้ผมได้เหมือนกันนี่..” ผมท้วงขึ้น เสียงหัวเราะเลยค่อยๆ หายไป รอยยิ้มก็ค่อยๆ หายไป หมอนั่นกลับไปเก็กหน้านิ่ง ดูเย็นชาเหมือนเดิม ..แบบนี้ไม่ท้วงคงดีกว่าสินะ
“ปกติเห็นยิ้มให้แต่คุณซอลฟา.. ก็เข้าใจล่ะนะว่าหน้าตาผมมันดีเกินไป เลยถูกหมั่นไส้ได้ง่ายๆ”“นายเป็นนาร์ซิสซัสหรือไง?” เขาแค่นเสียง ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบ
นาร์ซิสซัส.. พอได้ยินมิคุนิพูดเรื่องเจ้าชายหลงเงาขึ้นมาผมก็นึกขึ้นได้ ..หลงเงา ..เงาสินะ
“............” อืม.. แต่คนที่อาจจะหลงอยู่กับ ‘เงา’ น่ะ ...คงไม่ใช่ผมหรอก ..มั้ง
“เป็นอะไร?” คำถามจากอีกฝ่ายเรียกให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมหันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“..จู่ๆ ก็เงียบไป” “ผมแค่นึกบางเรื่องขึ้นได้น่ะ” ผมสะบัดหัวไล่ความคิดเมื่อครู่ออกไป
“ว่าแต่คุณถูกเขาไล่ออกจริงๆ เหรอ? ถึงได้ว่างมาที่นี่ได้บ่อยๆ..”“จริงๆ แล้ว.. ที่ผมมาลอนดอนคราวนี้ก็เพราะธุรกิจของครอบครัวน่ะ ไม่เกี่ยวกับงานนายแบบหรอก ก็เลยพอจะมีเวลาว่างอยู่บ้าง ..ผมมีเพื่อนที่นี่ไม่มาก ที่พอจะสนิทด้วยก็มีแค่คุณซอลนี่ล่ะ” หมอนั่นเติมชาในกาลงแก้ว ควันบางๆ ช่วยหอบเอากลิ่นหอมของชาเอิร์ลเกรย์ลอยมาแตะจมูกผม
“..คนที่น่าจะโดนไล่ออกน่ะมันนายต่างหาก แค่เจ้านายคนเดียวยังปล่อยให้คลาดสายตาได้”“ถึงไม่ไล่ผมก็ต้องไปอยู่แล้วล่ะ ...อีกแค่สองวันเท่านั้น” อีกแค่สองวันผมก็ต้องไปจากที่นี่แล้ว..
สัมผัสชวนจั๊กจี้แถวๆ แก้มและคางทำให้ผมที่กำลังนอนเพลินๆ ต้องครางออกมาอย่างหงุดหงิดรำคาญ พยายามจะเบี่ยงหน้าหลบ ส่วนมือก็ปัดป่ายมั่วซั่วไปเรื่อยโดยที่ยังไม่ได้ลืมตา สักพักจากแค่สัมผัสชวนรำคาญก็เปลี่ยนเป็นน้ำหนักของอะไรบางอย่างมากดทับที่หน้าอก นาทีนั้นผมคิดในใจได้แค่ว่า.. ‘โดนอีกแล้วเหรอกู?’
ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นทีละข้างอย่างเชื่องช้า เริ่มจากตาซ้ายก่อน...ภาพที่เห็นก็คือดวงตากลมโตสีน้ำเงินอมเทาที่อยู่ใกล้ซะจนองค์ประกอบรอบข้างดูเบลอไปหมด
ผมเริ่มลืมตาขวา...ภาพที่ได้รับก็แทบไม่แตกต่างจากตาข้างซ้าย แต่องค์ประกอบรอบข้างเริ่มชัดขึ้นมาหน่อย เลยพอจะบอกได้ว่ารอบๆ ดวงตาสีน้ำเงินอมเทานั้นเป็นดวงหน้าเล็กๆ สีน้ำตาลไหม้ จมูกเล็กจิ้มลิ้มสีดำมันเงา และมีหนวดยาวติดอยู่ทั้งสองข้าง ข้างละสาม..สี่..เอ่อ..กี่เส้นแน่วะ? ..เอาเหอะ จากนั้นจึงสังเกตเห็นอุ้งเท้าสีน้ำตาลเข้มแบบเดียวกับใบหน้าที่ยื่นเข้ามากดปลายจมูกผมรัวๆ หลายทีอย่างไม่มีความเกรงใจ
“เฮ้ยๆ” ผมร้องออกไปไม่ดังนัก แค่อยากจะเตือนให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมไม่ใช่ตุ๊กตาลูกเป็ดนะ กดยังไงก็ไม่มีเสียงร้องบี๊บๆ ออกมาหรอก
“เมี้ยว~” เจ้าตัวการก่อความรำคาญรีบกระโดดผลุงลงจากอกผมไปหาอ้อมอกเจ้าของที่อ้าแขนรอรับ
“กว่าจะตื่นได้นะ” คุณซอลในสภาพสวยงามพร้อมออกไปเผชิญโลกกว้างทำให้ผมตื่นเต็มตา ผมรีบยันตัวลุกขึ้น หันมองนาฬิกาก็พบว่ามันเพิ่งจะตีห้าครึ่งเอง ไฟในห้องสว่างจ้า ผมนึกสงสัยตัวเองว่าทำไมถึงไม่รู้สึกตัวตั้งแต่ก่อนหน้านี้
“คุณจะรีบไปไหนแต่เช้า?” เมื่อวานเขาก็กลับมาตอนตีหนึ่ง ผมเห็นท่าทางเขาเหนื่อยๆ เลยไม่อยากจะถามอะไร ทั้งที่มีหลายเรื่องที่ค้างคาใจ รู้แค่ว่าเขาไปที่ออฟฟิศของเอเจนซี่มา มีสัญญากับสองแบรนด์ที่ต้องเจรจา จากนั้นก็ไปปาร์ตี้วันเกิดของดีไซเนอร์คนหนึ่งที่คุ้นเคยกัน ..แต่เรื่องปาร์ตี้นั่นเขาส่งข้อความมาบอกผมตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว ผมก็เลยเข้านอนโดยไม่ได้อยู่รอ แต่ตอนที่เขากลับมาถึงห้อง ผมก็รู้สึกตัวตื่นแหล่ะ
“ผมต้องไปเบอร์ลิน เช้าวันมะรืนถึงจะกลับ ยังไงช่วงที่ผมไม่อยู่ก็ฝากดูแลคุณแสงดาวด้วยล่ะ มันไปนอนโรงพยาบาลมาซะหลายวันเพราะไข้หวัดแมว แต่ตอนนี้หายดีแล้ว ..จริงสิ พวกนายเพิ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรกนี่นะ ..เอ้า คุณแสงดาว ทักทายคุณหัวลูกชิ้นหน่อย”
“ผมชื่อ ยู” ผมบอกแล้วยื่นมือไปหาเจ้าแมวหน้าไหม้ ชื่อ ‘แสงดาว’ “ยินดีที่ได้รู้จะ..เฮ้ย!”
ดูเหมือนจังหวะจะไม่ค่อยดี ..หรือไม่คุณแสงดาวก็คงไม่ประทับใจขี้หน้าผมเท่าไหร่ เพราะนอกจากมันจะไม่ยอมให้ผมลูบหัวแล้ว มันยังข่วนหลังมือผมอีกด้วย
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” คุณซอลรีบวางแสงดาวลง แล้วเข้ามาดูผม แต่ผมรีบเอามือของตัวเองซ่อนไว้ข้างหลัง ไม่ยอมให้เขาได้เห็น เพราะผมเห็นแล้วว่าหลังมือตัวเองมีเลือดออก แม้จะไม่เยอะ แต่ผมก็ไม่อยากให้เขาวูบก่อนจะต้องไปขึ้นเครื่อง
คุณซอลชะงัก เขาดูเหมือนโกรธในคราแรก แต่อึดใจเดียวก็ถอนหายใจออกมาคล้ายเข้าใจเจตนาของผม “รีบไปทำแผลเถอะ ฮัดสันอยู่ในห้องทำงานน่ะ”
“ครับ” ผมรับคำแล้วลุกจากเตียง
“ผมต้องขอโทษแทนคุณแสงดาวด้วยนะ.. มันคงไม่ได้ตั้งใจ” คุณซอลพูดแบบนั้น ขณะที่เจ้าตัวก่อการร้ายเดินนวยนาฏไปทางประตู มันหันกลับมามองผมทางหางตาแว้บนึง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินลับหายไปทางช่องประตู ..ท่าทางหาสำนึกผิดไม่ ดูยังไงก็ตั้งใจชัดๆ แต่เอาเหอะ มันเป็นแมว จริงๆ แล้วมันอาจจะไม่ได้ตั้งใจอย่างที่คุณซอลบอกก็ได้ ..ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร
แต่พอผมเดินไปถึงประตูบ้าง เสียงคุณซอลก็ฉุดผมเอาไว้ “คุณหัวลูกชิ้น..”
“ผมชื่อ ยู”
“เอ่อ..เมื่อวาน..มิคุมาอีกแล้วเหรอ?”
“ครับ เขาซื้อสตรอว์เบอร์รี่ สไลส์มาฝากคุณด้วย แต่ผมกินแทนหมดแล้วนะ ถามหาตอนนี้ก็ไม่มีคืนให้หรอก” ผมตอบยิ้มๆ พลางตบพุงของตัวเอง ได้ยินอีกฝ่ายพึมพำทำนองว่า ‘ซื้อมาฝากใครกันแน่..’ หรืออะไรประมาณนี้แหล่ะ ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามด้วยได้ยินไม่ถนัด แต่คุณซอลกลับโบกมือไล่กันซะงั้น ..อะไรของเขา?
พอผมหันหลังกลับ เตรียมจะออกนอกห้อง เสียงคุณซอลก็เรียกผมไว้อีก “ยู..”
คราวนี้ผมหันกลับไปส่งสายตาถามว่ามีอะไรอีก? ทางนั้นขยับปากคล้ายจะพูด วินาทีถัดมาก็เหมือนว่าลังเล สุดท้ายเลยหุบปากไปตามเดิม
“ไม่มีอะไร?” เขาบอกแล้วโบกมือไล่ให้ผมรีบไปทำแผลอีกรอบ
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีคุณซอลก็ออกจากบ้านไป
เหลือเวลาอีกแค่วันเดียว..
“อ๋อ ฉันทราบอยู่แล้วค่ะว่าเขาไปเบอร์ลิน ฉันเป็นคนรับงานนี้ให้เขาเอง” หญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงในชุดเสื้อเชิ้ตลายสก็อตกับกางเกงยีนส์ เอ่ยบอกอย่างคล่องแคล่ว ผมยาวสีบลอนด์ที่ถูกรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลังสะบัดไปมาทุกครั้งที่เธอขยับดวงหน้ารูปไข่นั่น
ผู้หญิงคนนี้แนะนำตัวเองว่าชื่อ ‘ฟรานเชสก้า’ หรือจะเรียกเธอว่า ‘แฟร้งก์’ เหมือนคนอื่นๆ ก็ได้(..เธอว่างั้น) เธอคือผู้จัดการส่วนตัวของคุณซอลที่จีนกับเอลลี่เคยเล่าให้ผมฟัง ออกจะดูห้าวๆ อย่างที่สองสาวบอกจริง แต่ไม่ถึงขั้นทอมบอยหรอก ..จากสายตาของผมนะ
วันนี้เธอมาที่บ้านแอนเดอร์สันแต่เช้า หลังจากที่คุณซอลเพิ่งไปเบอร์ลินเมื่อวาน
“ฉันเพิ่งกลับมาจากลิเวอร์พูล เลยแวะเอาของฝากมาให้คนที่นี่ แล้วก็ตั้งใจมาดูความเรียบร้อยในช่วงที่ฉันไม่อยู่สักหน่อย” เธอพูดกับผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร
“..เป็นยังไงบ้างคะ? งานราบรื่นดีไหม? เมื่อกี๊คุณพ่อบ้านบอกฉันว่าคุณคือคนที่มาทำหน้าที่แทนฉัน.. ตอนได้ยินครั้งแรกฉันตกใจหมดเลย ไม่เคยได้ยินหมอนั่นเล่าอะไรให้ฟังสักแอะ ทั้งที่ฉันโทรมาเช็คคิวงานทุกสามวันแท้ๆ แต่พอเห็นหน้าคุณแล้วฉันก็พอใจจะเข้าใจ..”แววตาของฟรานเชสก้าเหมือนกำลังย้อนนึกถึงอดีตอันแสนไกล แต่จู่ๆ เธอก็สะดุ้ง หันมามองหน้าผมแบบตื่นๆ แต่ก็แค่แว้บเดียว(ถ้าไม่จับสังเกตอาจจะไม่เห็นเลยก็ได้) ก่อนที่เธอจะรีบกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มกว้างขวางจริงใจ
“จริงสิ แล้วคุณพักห้องไหนล่ะ? ห้องที่ฉันมาพักประจำหรือเปล่า? ห้องแรกทางระเบียงฝั่งซ้ายน่ะ ฉันคลับคล้ายคลับคลาว่าลืมอะไรแปลกๆ เอาไว้...เอ่อ..คุณคงไม่ได้เจอมันหรอกใช่ไหม?”
“ไม่นะ.. นอกจากสิ่งมีชีวิตในบ้านหลังนี้แล้ว ผมก็ยังไม่เจออะไรที่รู้สึกว่าแปลกอีกเลย” ผมบอกยิ้มๆ
“คุณนี่ตลกจัง” แฟร้งก์หัวเราะชอบใจ
“เดี๋ยวผมขอเวลาไปเก็บของบนห้องก่อนนะ คุณจะได้ขึ้นไปพักผ่อนได้” ผมบอกอีกฝ่ายอย่างเกรงใจ ..เอ๊ะ แต่ว่าห้องคุณซอลมันห้องสุดท้ายทางระเบียงฝั่งขวาไม่ใช่เหรอ?
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันก็กลับอพาร์ตเม้นต์แล้ว ช่วงนี้คงไม่มีความจำเป็นต้องพักที่นี่หรอก”
“อพาร์ตเม้นต์? คุณไม่ได้พักอยู่ที่นี่หรอกเหรอ?”
“ทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ? บ้านฉันก็มีนี่นา” แฟร้งก์ทำหน้าไม่เข้าใจ
“อ้าว..” แต่ผมนี่งงหนักเลย
“ถ้าคุณไม่ได้พักที่นี่ แล้วปกติคุณซอลนอนกับใครล่ะ? เขานอนคนเดียวไม่ได้นี่นา”“เมี้ยว~” แสงดาวผู้เคลื่อนไหวได้เงียบเชียบเดินเข้าห้องรับแขกมาตอนไหนไม่รู้ มันเอาตัวมาถูไถออดอ้อนแฟร้งก์ จนเธอต้องอุ้มมันขึ้นมานั่งบนตักอย่างเอ็นดู
ให้ตายสิ.. คงมีแค่ผมคนเดียวในลอนดอนล่ะมั้งที่เจ้าเหมียวนี่จะไม่ยอมญาติดีด้วย เพราะตั้งแต่รู้จัก(และทักทายด้วยเลือด)กันเมื่อวาน มันก็ยังไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้เลย เอาอาหารแมวมาล่อก็แล้ว นมก็แล้ว ขนมแมวก็แล้ว มันเชิดใส่ผมตลอดอ่ะ ไม่รู้จงเกลียดจงชังอะไรกันนักหนา? ท่าทางว่าพวกสัตว์เลี้ยงนี่จะไม่ได้เกิดมาเพื่อผมจริงๆ ..ทั้งหมาทั้งแมว
“ก็แสงดาวนี่ไง คู่ชีวิตของซอลเขาเลยล่ะ” แฟร้งก์พูดกลั้วหัวเราะ
“อ๊ะ แต่ก่อนหน้านี้มันไปอยู่โรงพยาบาลมานี่นะ งั้นซอลก็คงจะไปนอนกับซันชายน์อีกล่ะสิ ใช่ไหม? ..เพราะซินเซียร์คงไม่มีทางยอมให้เขาเข้าห้องแน่ๆ ..อย่างคราวก่อนนะ..”ผมปล่อยให้แฟร้งก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย(เพราะดูท่าเธอจะเป็นคนชอบพูด) เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาบ้าง อะไรบ้าง ขณะที่เรื่องราวต่างๆ เริ่มปะติดปะต่อเป็นรูปเป็นร่างอยู่ในหัวลูกชิ้นของผม..
“ซันชายน์..” คืนวันสุดท้ายผมตัดสินใจมาหาซันชายน์ที่ห้อง เคาะประตูอยู่สามสี่ครั้งทางนั้นถึงยอมโผล่หน้าหงิกๆ ออกมา ..อา รู้สึกราวกับว่าไม่ได้เห็นหน้าหมอนี่มาหลายวันเลย รวมทั้งแฝดพี่ของหมอนี่ด้วย
“มีอะไร?” น้ำเสียงที่ถามออกมาสัมพันธ์กับหน้าตาเป็นอย่างยิ่ง ..ท่าทางว่าผมจะมารบกวนเวลานอนของหมอนี่เข้าหรือเปล่าเนี่ย? ..แต่มันเพิ่งจะสี่ทุ่มเองนะ ปกติเห็นกลับบ้านหลังเที่ยงคืนกันประจำไม่ใช่เหรอ?
“นอนแล้วเหรอ?” ผมยิ้มแหย รู้สึกเกรงใจขึ้นมากะทันหัน
“เออ” อีกฝ่ายตอบตรงๆ “..แต่ตอนนี้ตื่นแล้ว เพราะใครบางคนมารบกวนนี่ล่ะ”
“โทษที..” ผมรู้สึกผิดจากใจจริง เพราะความคาใจเลยทำให้ลืมนึกถึงเรื่องมารยาทไปเสียสนิท ก่อนจะตัดสินใจมาเคาะห้องหมอนี่ก็มัวแต่คิดนั่นคิดนี่จนลืมเวลา กว่าจะรู้ตัวก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว
ซันยืนเกาะประตูมองผมอยู่อึดใจ ก่อนจะลูบหน้าตาหัวหูครั้งหนึ่งคล้ายพยายามปรับโหมดอารมณ์ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรกว่าเดิม “มีอะไรล่ะ?”
“เรามีคำถามข้อหนึ่ง.. ที่อยากถามนาย” ผมตัดสินใจเอ่ยออกไป “..อยากให้พูดความจริง”
คนถูกถามมองผมอย่างชั่งใจ สุดท้ายก็ยอมพยักหน้า “ว่ามาสิ..”
“ทำไมวันนั้นถึงกลับไปรับเราที่โซโห? ..ไม่ใช่เพราะสงสารหรอกใช่ไหม?”
“..ไม่ใช่”
“งั้นเพราะอะไร?”
คำตอบของซันชายน์จะเป็นข้อพิสูจน์สุดท้ายในสมมติฐานของผม
รวมทั้งตัวแปรสำคัญในการตัดสินใจของผมด้วย
“เพราะนายหน้าเหมือนคนที่เคยรู้จักน่ะ..” พรุ่งนี้ก็หมดเวลาของผมแล้ว...
TBC. 
คำตอบของคำถามเมื่อตอนก่อนโน้นคือ 'คุณแสงดาว' ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
