ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 CHAPTER♥1เป็นได้แค่ที่รองรับ… ที่เขาไม่เคยจะหันมาใส่ใจ…
เป็นตัวที่ไม่มีค่าอะไร… ในสายตาของเธอ…
“อ๊า…อะ…เจ็บ….”ร่างบางตัวสั่นเทิ่ม สะโพกมนโดนใช้งานอย่างหนักมาตลอดทั้งคืนกำลังรองรับแรงอารมณ์โทสะของคนด้านบน
อย่างบ้าคลั่ง น้ำเหนียวๆไหลออกมาจากสะโพก ร่างบางทรุดฮวบลงไปกับเตียง เมื่อร่างหนาที่ทาบอยู่ถอนกายออกจากตัวเขา
“นอนซะ…เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก”เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าแต่งตัว ร่างบางที่นอนอยู่พยายามดันร่างกายที่เจ็บปวดลุก
ขึ้น แต่ไม่เป็นผลเมื่อ ร่างกายโดยเฉพาะสะโพกของเขากำลังอักเสบอย่างหนัก
“มึงจะไปไหน…”
“กูจะไปไหนมันก็เรื่องของกู”
“อย่าไป…อยู่กับกูก่อน”
“หุบปากแล้วก็นอนไปซะ มึงไม่มีสิทธิอะไรในตัวกู”
รู้แล้ว…
ย้ำกันอยู่ได้นะมึง…
โอ๊ยย…อืออออ…แต่แผลนี่มันเจ็บชะมัด…
สงสัยพรุ่งนี้ต้องใส่เสื้อแขนยาวไปปกปิดรอยแดงๆพวกนี้อีกแล้ว
“วันนี้ข้าวมีเรียนกี่โมง เดี๋ยวเรามารับ”
“บ่ายกว่าๆ แทนไม่ต้องมารับข้าวหรอก เรากลับเองได้”
“ไม่ได้ ข้าวออกจะน่ารักแทนกลัวว่าใครมันจะมาจีบแฟนแทนอะ”
“บ้า แล้วแทน”ร่างบางยิ้มแก้มแดง ตีอกคนตัวสูงเบาๆ ก่อนจะแยกกันเข้าเรียน
“มิว มึงไม่ร้อนเหรอว่ะ ใส่เสื้อมาซะหนา”คิวถาม ผมส่ายหน้า ก่อนจะหันหน้าไปมองประตูที่กำลังเปิดเข้ามา
“ไอ้แทนมาแล้วเว้ย ไปส่งเมียมาซะนาน จารย์จะเข้าแล้วมึง”ป๊อบตะโกนมาจากหลังห้อง แทนยิ้ม ก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้
ข้างผม
“ไม่สบายเหรอมึง”
“ป่าว”
“เออ”
“ไปไหนมา”
“เรื่องของกู”
“กูอยากรู้”
“มึงอย่ามากเรื่อง ไอ้มิว”
“กูแค่ถาม”
“กูไปส่งข้าวมา
“พวกมึงสองคนกระซิบกระซาบอะไรกันหว่ะ”คิว
“ปล่าวๆ”ผมตอบ ก่อนจะดึงสมาธิให้อยู่กับการเรียนบนกระดาน เลิกเรียนพวกผมก็ชวนกันไปกินข้าวที่โรงอาหาร ส่วนไอ้แทนก็
ขอตัวไปก่อน เพราะมันต้องไปรับไอ้ข้าว ส่วนผมก็นั่งกินกับไอ้คิวไอ้ป๊อบตามปกติ สายๆพวกมันก็ไปส่งผมที่หอ
แอด
“ร้อนชิบ”ผมว่า ก่อนจะถอดเสื้อฮู้ดตัวโตออก โยนทิ้งไว้ที่ตะกร้า ก่อนจะล้มไปนอนกับเตียง ปลดกระดุมเสื้อออกสองสามเม็ด
พลางหลับตาโดยความเหนื่อยมาทั้งวันที่ต้องแบกสังขารเดี้ยงๆไปเรียนตั้งแต่เช้า
“ไอ้มิว”
“….”
“ไอ้มิว !”เสียงตะคอกทำให้ผมสะดุ้งตื่น ปรือตามองคนตรงหน้า มือหนากระชากให้ผมลุกจากเตียง ก่อนจะสะบัดร่างผมให้ล้มไป
กับพื้น
“ เจ็บนะโว๊ย”ผมร้อง มันเข้ามาคร่อมตัวผม ลิ้นอุ่นๆสอดเข้ามาในปาก มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อก่อนจะบีบเคล้นอย่างหนัก ผม
หลับตาด้วยความกลัว ก่อนจะถูกร่างหนากระชากเสื้อออก
“ไม่เอา…ปล่อยกู…กูเจ็บ”
“ตอนเที่ยงมึงทำอะไรอย่าคิดว่ากูไม่เห็น”
“กูทำอะไร”
“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อย มึงไปหาเรื่องข้าวมาอีกแล้วใช่ไหม”
“กู…อึกก อือออ…กูไม่ได้ไปยุ่งกับไอ้ข้าวเลยนะ”ผมร้องไห้ ไอ้แทนบีบข้อมือผมแน่นจนขึ้นสีช้ำห่อเลือด
“แก้ตัวเก่งนะมึง”
“อา !!”
ไอ้แทนกัดปากผมจนเลือดซึม ก่อนจะช้อนร่างผมขึ้นเตียง ขาผมถูกแยกออก ท่อนเนื้ออุ่นๆกำลังจ่ออยู่ที่ปากทาง ผมน้ำตาเล็ด
เมื่อไอ้แทนมันยัดท่อนเนื้อของมันเข้ามาในร่างกายผมอย่างแรง ไม่มีการเบิกทางเหรอแม้แต่จะปลอบใจกัน ร่างกายผมเหมือนจะ
ถูกฉีก เมื่อไอ้แทนมันขยับร่างกายของมันอย่างเร็วและแรง ตัวผมหนักอึ้ง พยายามกลั้นเสียงสะอื้นแห่งความเจ็บปวดไว้จนขีดสุด
“อ๊าส์ ….”
“แทน…ไอ้แทน…อึกกก…อือออ”
“ซี๊ดด อา…”
อื้ออ…
ผมหายใจรัวรินอยู่บนเตียง ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่ตาเบิกตาโพลงอยู่เช่นกัน ไอ้แทนหันมาจ้องหน้าผม ผมสบตามัน ต่างคน
ต่างมองกันอย่างไม่ละสายตา สุดท้ายก็เป็นผมที่ยอมเลิกราหันไปทางอื่นแทน กลัวว่ามันจะบ้าแล้วลุกขึ้นมาทำอย่างนั้นกับผมอีก
“กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าห้ามไปยุ่งกับข้าว”อยู่ๆไอ้แทนมันก็พูดขึ้น ผมหันกลับไปมองมัน แขนหนาของผมโอบเอวผมไว้ เป็นครั้งแรก
ที่มันกอดผมแบบนี้หลังจากเรามีอะไรกันเสร็จ
“อืม กูจะไม่ไปยุ่งกับข้าว”
“ไหนบอกว่ามึงไม่ได้ไปยุ่งกับข้าว”มันว่า คิ้วขมวด ผมหายใจไม่ทั่วท้อง นึกหาคำแก้ตัวต่อ แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ในเมื่อผมไม่ได้ทำ
พูดอะไรไปไอ้แทนมันก็คงไม่ฟัง
“กูไม่รู้…เพราะไม่ว่ากูพูดอะไรมึงก็ไม่มีทางเชื่อกู…ฉะนั้นมึงจะเชื่ออย่างไหนก็เรื่องของมึง”ผมตอบ ก่อนจะหลับตาลงด้วยความ
ปวดล้าไปทั้งตัว ไม่ทันจะหลับไอ้แทนก็ดึงตัวผมขึ้นบนท้องมันอีกรอบ
“รู้หน้าที่”มันว่า ผมค่อยๆถกกางเกงมันออก ก่อนจะก้มหน้าครอบท่อนเนื้อของมัน ตัวผมสั่นเล็กน้อย พยายามทรงตัวให้นิ่ง ไอ้แทน
ลูบหัวผม ก่อนดึงคางผมให้เงยหน้าขึ้น
“ไม่เอาปาก เอาตูดมึงใส่เข้าไป”ไอ้แทนว่าเสียงนิ่ง หน้าผมร้อนผ่าว จับส่วนนั้นที่พองขยายจนเต็มมือเข้าไปในก้นของผม หน้าผม
บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ ผมค่อยกดก้นลงไป แต่บาดแผลที่อักเสบมันเจ็บเกินกว่าที่ผมจะใส่มันเข้าไปอีกครั้ง
“อือ อื้ออ…”ผมร้อง เมื่อไอ้แทนจับเอวผมกดลงไป ความเจ็บแผ่ซ่าไปทุกอณูของร่างกาย ผมกัดปากข่มความเจ็บไว้ มือของผม
วางลงบนท้องล่ำๆของไอ้แทนที่มีกล้ามขึ้นเป็นมัดๆ ผมพยยามขยับสะโพก แต่ร่างกายมันช่างไร้เรี่ยวแรง
“ขยับเร็วๆดิ”
“มึงหยุดได้แล้วแทน กูเจ็บ…”
“กูบอกให้ขยับ”ผมค่อยๆขยับอย่างทุลักทุเล ตัวผมล้มทับราบไปกับหน้าท้องไอ้แทน ผมร้องไห้ กลัวว่ามันจะรำคาญแล้วผลักไส
ผมออก กลัวว่ามันจะเกลียดผมไปมากกว่านี้
“มึงมันโครตน่าเบื่อเลยมิว รู้ตัวไหม”
“กูขอโทษ …”ผมว่า รีบดันตัวออกจากร่างมัน แขนที่มีแต่รอยช้ำม่วง ไม่มีแรงพอที่ทำให้ผมลุกขึ้นได้ ผมร้องไห้ พยายามอีกครั้ง
แต่แขนมันก็ไร้เรี่ยวแรงเหมือนเดิม ปากผมสั่น สายตาสมเพชกำลังยิ้มเยาะผมอยู่ ไอ้แทนพลิกตัวขึ้นคร่อมก่อนจะซอยถี่เร็วและ
แตกไปอีกรอบ
“มึงมันร่านดีจริงๆมิว ไม่ไหวแล้วยังจะทำอีก กูบอกมึงไว้นะ ต่อให้มึงดียังไงสุดท้ายกูก็เกลียดมึง มึงมันเป็นได้แค่ที่ระบายของกู
และจำใส่สมองไว้ด้วยว่าห้ามไปร่านกับใครนอกจากกู และความเอาข้าวมาเทียบกับมึง เพราะยังไงข้าวก็เป็นคนรัก ส่วนมึงมันก็แค่
ที่ระบาย”มันว่า ผมท่องจำประโยคได้จนขึ้นใจ อีกครั้งแล้วที่มัน พยามย้ำนักย้ำหนาว่าผมมันเป็นแค่ที่ระบาย ส่วนไอ้ข้าวก็เป็นคน
รักที่มันเชิดหน้าชูตาเอาใจใส่อย่างดี ส่วนเรื่องของเรามันก็เป็นได้แค่ความลับ หรือความผิดพลาดที่มันไม่อยากบอกใคร
“กูรู้ดี…แต่มึงก็จำไว้นะว่ายังไงสุดท้ายมึงก็ต้องรักกู…แทน”
“ปากดี เหอะ”ร่างสูงสบถ มองร่างบางที่สลบอ่อนปวกเปียกไป เขาดึงผ้าห่มกางห่มให้ ก่อนจะลุกขึ้นเข้าห้องน้ำแต่งตัวไปข้างนอก
“ฮัลโหล ไอ้ป๊อบมึงนัดกูร้านไหนหว่ะ คนเยอะชิบหาย”
‘ร้าน..ไงมึงมาเร็วๆดิ ดึกแล้วเนี่ย’
“เออๆ กูมาถูกร้านแล้ว แต่ว่ามึงอยู่ไหน มารับกูหน่อยที่หน้าร้าน”
‘เออ เดี๋ยวกูให้ไอ้คิวไปรับ”
“อา เร็วๆนะมึง”
‘ตู๊ดด’
“แล้วไหน ไอ้มิวอะ”
“หืออ”ร่างสูงเบิกตางุนงง เมื่อเพื่อนที่มารับกลับเรียกหาแต่ไอ้คนตัวเล็กที่นอนไม่สบายอยู่ที่หอ สร้างความไม่พอใจแก่เขา ในใจ
คิดไปต่างๆนาๆว่า มิวไปอ่อยเพื่อนเขาอีกคนให้แล้วหรือ
“ทำไมทำหน้างั้นหว่ะ ก็วันนี้วันเกิดไอ้มิวไง มึงจำไม่ได้เหรอ พวกกูเลยแกล้งทำลืม คิดว่ามึงจะจำได้ซะอีก”
“วันเกิดไอ้มิว? มันไม่เคยบอกกู”แทนหน้าบึ้ง ก่อนจะเดินนำคิวเข้าร้านไป โดยมีคิวเดินโวยวายตามหลังมา
“มาแล้วๆๆ”
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์โว๊ยย ไอ้มิววว ….เอ่อ …มึงไหนไอ้มิวหว่ะ”ป๊อบ
“ไอ้มิวไม่ได้มา กูก็งงๆอยู่เนี่ย ปกติตัวติดกันจะตายทำไมวันนี้ไอ้มิวถึงไม่ตามตูดมึงมาห๊ะ”ไอ้คิว
“ไอ้มิวไม่สบาย นอนอยู่ที่หอ”
“แต่ตอนเช้าที่ห้อง มันยังบอกกูว่าสบายดีอยู่เลย”ไอ้คิวถียง พลางเทเหล้าเข้าปาก
“คนสบายที่ไหนเค้าใส่เสื้อหนามิดชิดขนาดนั้นกันหว่ะ ไอ้คิวมึงนี่ยังโง่เชื่อไอ้มิวอีก”ไอ้ป๊อบว่าพลางตบหัวไอ้คิว ผมนั่งลงยกเหล้า
เทเข้าปาก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาไอ้มิว
“แต่กูว่าเดี๋ยวนี้มันแต่งตัวมิดชิดบ่อยๆนะทั้งๆที่ไทย แม่งร้อนตายห่า เหรอว่ามันโดนสาวดูดคอมาหว่ะ”ไอ้คิว
“เฮ้ย อย่างไอ้มิวจะมีสาวที่ไหนมาดูด กูว่าโดนผู้ชายล่อตูดชัวร์ แต่ว่าจะเป็นใครนี้สิปัญหา มึงจำพี่ติญญ์ที่อยู่คณะแพทย์ที่เคยมา
จีบไอ้มิวได้ปล่าว หรือจะเป็นพี่ชัย เออ กูว่าไม่มั้ง ไอ้มิวก็อยู่กับไอ้แทนตลอด เอ…คนที่มาจีบไอ้มิวก็เยอะอยู่ แต่กูก็เห็นมันปฏิเสธ
ไปทุกคนนี่หว่า”
“พี่ติญญ์ พี่ชัย ใครกันหว่ะ ชื่อไม่คุ้น”ผมถาม พลางเก็บโทรศัพท์ลงเป๋ากางเกง ยังไงไอ้มิวมันคงไม่มีแรงลุกขึ้นมารับสายโทรศัพท์
หรอก แต่ว่า ไอ้มิวนี่มีคนมาจีบเยอะขนาดนั้นเชียว ทำไมเขาถึงไม่รู้
“มึงไม่รู้จักหรอกก็พี่ที่เข้ามาคุยๆกับไอ้มิวเวลาที่มึงไปเที่ยวกับข้าวไง ส่วนใหญ่ไอ้มิวมันก็อยู่กับพวกกู”ไอ้ป๊อบตอบ หันหน้าหันตา
ฉีกยิ้มยียวนกับสาวชุดแดงโต๊ะข้างๆ
“เฮ้อ กูอุสส่าซื้อเค้กมาให้มัน แมร่ง เสียดายหว่ะ แทนกูฝากเค้กนี่ให้ไอ้มิวด้วยนะ ไอ้มิวมันชอบกินของหวาน เหอะ เวลากูเห็นของ
หวานทีไร อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหน้าไอ้มิวหว่ะ”ไอ้คิวว่า ตาปริ่มๆ บ่นอาลัยอาวรทำยังกับไอ้มิวมันตายไปแล้วนั้นแหละ ผมคิด แต่
ทำไมพวกมันถึงรู้เรื่องเกี่ยวกับไอ้มิวเยอะจัง ทั้งๆที่ผมกับไอ้รู้จักกันมาตั้งแต่ ปี 1 แต่ผมกลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย
“คิว มึงชอบไอ้มิวเหรอว่ะ กูเห็นมึงบ่นถึงไอ้มิวบ่อยสุดๆอะ”ไอ้ป๊อบ
“บ้าเหรอมึง กูคิดกับมันแค่เพื่อน อีกอย่างกูรู้สึกว่ามันเหมือนน้องสาวกูเลย”ไอ้คิวมันเป็นคนอ่อนโยนไม่แปลกที่มันมักจะใจดีกับ
ใครๆไปทั่ว โดยเฉพาะกับไอ้มิว มันมีปมเรื่องน้องสาวที่ตายไปนานแล้ว ชื่อมันสองคนเหมือนกัน เวลาเรียกไอ้คิวมันจะรู้สึกเหมือน
เรียกน้องสาวมันไปด้วย
“อย่าคิดมากคิว กูรักมึงนะ”ไอ้ป๊อบว่าพลางซบลงไหล่ไอ้คิว
“เพราะมึงเมาแล้วตะหาก ไอ้ห่าลากเฮ้ย !!!”
“แมร่งเมาแล้วเพ้อเจ้อตลอด สรุปให้กูมาเพราะอยากจะเฉลิงวันเกิดไอ้มิวกันแค่นั้น”ผมถาม
“เออ แต่ไอ้มิวไม่มา งานมันก็กร่อย”
“งั้นกูเอาเค้กมึงไปฝากไอ้มิวแล้วกัน กูกลับหอก่อนนะมึง”
“เออๆขับรถดีๆ อย่าให้หน้าเค้กกูเลอะนะ”
“เออ!!”เป็นห่วงกันจริง ผมหยิบถุงเค้กที่ตั้งอยู่ขึ้นมา ก่อนจะก้าวออกไปหน้าร้าน ชูกล้องเค้กขึ้นจะทิ้งลงถังขยะไปดีไหม แต่ไม่ดี
กว่า ไอ้มิวมันคงหิว เอาไปฝากก็ดี เดี๋ยวได้ตายกันไปก่อน
แต่เมื่อไหร่มันจะออกไปจากชีวิตกูซะที กูเบื่อทีจะต้องเห็นหน้ามันเต็มทน
....................
ฝากติดตามด้วยนร๊าา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
