หัวข้อ: ~Love mania~ รักจัดหนัก THE END [13.05.2555] [P.22]

[gupalz]

ตอนหน้าช่ายม๊ายยยย
มันจะได้กันแล้ววว
เจเลิกกะยัยตาหวานไปเหอะ

[runningout]

โหยยย . ไม่เป็นไรค่ะลองเขียนดู 555 

[silent_loner]

อ่านเรื่องนี้มารู้สึกว่ามีแต่ผู้ชายน่าสวยทั้งนั้นเลยนะเนี่ย (ยกเว้นนายเจ)
นุชมู่ก็คู่กันแล้ว อยากรู้ว่าซอจะมีคู่ไหมอ่ะ
ส่วนเจก็รีบๆเลิกกับยัยหวานตาซะ ผู้หญิงอะไรไม่ไหวจริงๆ 
แล้วก็เดินหน้าจีบผิงเต็มที่ 

[silverphoenix]

เฮ้ยยย  เอนซีที่รอคอย  ไม่มีหรอออ 
ฮือๆๆ

[Nima4]

 
คลุ้งคลั่งไม่ไหวแล้ว!! ไม่เอาแล้วนะ เค้าจะไม่เขียน NC อีกแล้ว

มันเขิน มากกก  แทบจะสิ้นใจ 

เค้าภาษาไม่ดีนัก ดังนั้นขอโทษด้วยนะคะอาจจะไม่ถึงอารมณ์หวานๆ ไม่ถนัดเลย เครียดมาก(ระบาย)

ติดชมด้วยนะคะ แต่คาดว่าคงไม่เขียนNC แล้วจริงๆ ไม่ไหวอะ คือเขินแล้วก็ไม่อ่านทวนด้วย คำผิดคงเยอะมาก ขอโทษนะ

อย่าผิดหวังจนเลิกอ่านนะ TT

อย่าเพิ่งทิ้งเค้าไปน้าาาา น้องมู่เพิ่งออกเรือน... ซิก



เขาไม่แน่ใจว่ามันแรงไปมั้ย คือถ้ามันไม่เหมาะสมบอกด้วยนะคะ เค้าจะได้เอาออก

เค้าเพิ่งหัดเล่นหัดเขียน หัดลง กฎก็ยังอ่านไม่ครบ คือตอนนี้ไม่แน่ใจจริงๆ ว่ามันลงได้มั้ย? (แต่ลงไปแล้ว) ถ้าไม่ไหวค่อยลบก็คงได้ใช่มั้ย?
 










NC จริงๆ




มู่ลี่ชักทำตัวไม่ถูก เดินเก้ๆ กังๆ มาทรุดนั่งห้อยขาที่ข้างเตียง ยกมือขึ้นลูบไรผมที่ข้างหู เม้มปากสนิท เรื่องหัวใจไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้เขาไม่สามารถนับจำนวนครั้งที่มันเต้นได้อย่างแน่นอน มันรัวเร็วเสียจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมากองกับพื้น

คนที่นอนเล่นอยู่ที่เตียงผุดลุกขึ้นนั่งซ้อนแผ่นหลังร่างบาง ก่อนจะเกยคางกับไหล่ สองแขนสอดโอบรอบเอวบางอย่างไม่น่าเชื่อว่านี่คือเอวของผู้ชาย

บางเพื่อใคร?

นุชกดจูบที่หัวไหล่ กระชับอ้อมกอดเข้ามาอีก รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เกร็งตัวขัดขืน แต่อาการไม่แน่ใจแสดงออกมาได้อย่างชัดเจน เขาจึงเอี้ยวตัวไปที่หัวเตียง ลิ้นชักเล็กๆ ถูกดึงออกมาก่อนที่จะหยิบเอาซองสี่เหลี่ยมออกมาวางไว้ให้เห็นจะจะ แล้วกลับมากอดร่างบางเอาไว้อีกครั้ง...

นุชเหลือบมองเสี้ยวหน้าของร่างบาง เพราะมู่ไม่ได้ปิดไฟในห้องน้ำ และเปิดประตูไว้ แม้จะไม่กว้าง แต่แสงที่สาดส่องออกมามันก็มากพอที่พ่อตาหวานจะมองเห็นอะไรๆ

“โอเคมั้ย” เสียงกระซิบถามนั้นทำให้คนแก้มป่องกระพริบตาปริบๆ เม้มปากอีกครั้ง ก้มหน้าลงมองท่อนแขนที่โอบกอดตัวเองไว้นิ่ง

“คือ...กู...” มู่ออกเสียงพูด แต่ดูเหมือนจะยากไปสักนิดจะด้วยอะไรก็ตามแต่ นุชพอจะเดาได้ และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรขัดออกมา “ถ้าทำกันตั้งแต่เมื่อกี้ กูก็คงโอเคนะ” มู่พยักหน้าสำทับคำพูดของตัวเอง ก่อนจะเอามือของตัวเองกุมมือหนาของนุช แทรกปลายนิ้วประสาน แม้จะไม่ได้เกาะเกี่ยวทุกนิ้ว แต่มันก็......รู้สึกดี แม้เรื่องที่กำลังจะพูดมันจะออกแนว...ไม่มั่นใจ

นุชไม่ได้พูดอะไร เขาก็แค่ยิ้ม  คลายอ้อมแขนเล็กน้อยพลิกฝ่ามือขึ้นเพื่อจะได้จับมือกับอีกฝ่ายได้ถนัดมากกว่านี้ ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นบีบปลายจมูกโด่งของมู่เบาๆ แล้ววางไว้ที่เดิม

“สติเริ่มกลับเข้าร่างแล้วว่างั้นเหอะ”

“ประมาณนั้น...” มู่พยักหน้า ไม่กล้ามองหน้าคนพูด ไม่ได้กลัวว่าจะเจอกับสายตาไม่พอใจ เพราะถ้านุชมันจะโกรธเขาที่เขาเล่นตัวแล้วล่ะก็...เขานี่และจะตบกะบาลมันให้แยกเป็นเสี่ยง

“อือ...”

“ห้ามโกรธกู”

“กูเข้าใจ” มู่พยักหน้า

“ขอบใจ... กูแค่...” เขาทิ้งระยะอีกครั้ง อมยิ้มเมื่อนุชยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มของเขา “เพื่อนกูเคยพูดว่ามันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดหรอก”

“แต่คงไม่เลวร้ายมากหรอกมั้ง” มู่ก็พยักหน้า

“กูก็เลยคิดว่า...ขอ...”

“กูรอมึงได้...เชื่อกูสิ” นุชพูดทั้งที่มู่ยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ ทั้งสองหันมาสบตากัน ก่อนที่จะเป็นนุชอีกนั่นแหละที่ยิ้มออกมาก่อน “กูรอมึงมากี่ปี แค่นี้ก็สบายอยู่แล้ว”

“พูดอย่างกับกูเล่นตัวมากมาย”

“แต่กว่ามึงจะเริ่มสังเกตก็เข้ามหา’ลัยมาตั้งนาน” มู่ลี่เม้มปาก ช้อนตามองคนตาหวานที่คอยส่งความหวานจากสายตามาให้แบบไม่ปิดบัง

“ก็...มึงไม่เคยทำอะไรให้กูรู้เลยนี่”

“เหรอ...กูผิด?” มู่รีบพยักหน้า ยิ้มเขิน ก้มหน้าก้มตา แม้ว่านุชจะคลายอ้อมแขนออก แล้วรั้งให้ตัวเองไปนั่งประจันหน้ากันบนเตียง “กูจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ กูก็เด็กมึงก็เด็ก กลัวจะตายตอนนั้น ถ้ามึงรู้จะเป็นยังไง? ถ้ามึงไม่ได้ชอบกูแบบนั้นล่ะ? ไอ้คำว่าเพื่อนกูไม่ได้อยากเป็นกับมึงเลยสักนิด แต่ถ้าไม่มีคำๆ นี้กูก็ไม่ได้อยู่ใกล้มึง”

มู่ลี่ตาโตเมื่อนุชบอกสิ่งที่เก็บไว้มานานปีกับตัวเองง่ายๆ แต่พอเห็นท่าทางที่ไม่ค่อยเห็นของอีกฝ่ายก็เขินหนักกว่าเดิม ชนุตต์ไม่ได้หน้าด้านหน้าทนตลอดเวลาหรอกนะ อย่างน้อยๆ ต่อหน้ามู่ลี่ เขาก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง...

“มึงไม่เคยรู้เลยว่ากูคอยมอง คอยอยู่ใกล้ๆ มึงตลอด ทั้งที่ไม่ได้อยากเรียนกวดวิชา แต่พอเห็นมึงเดินเข้าเดินออกที่นั่นกูก็มาเรียนตาม กูไม่ชอบคนขี้บ่นพูดมาก แต่ก็ชอบที่มึงจู้จี้จุกจิก กูรำคาญคนงี่เง่า แต่ถ้ามึงไม่สนใจกู กูก็ทนไม่ได้” มู่นั่งฟังเงียบๆ หน้าร้อนผ่าว กับคำพูดของนุช

เรื่องมันนานแล้ว ตั้งแต่ทั้งสองคนเจอกันที่โรงเรียนกวดวิชา วันละสองชั่วโมง เสาร์อาทิตย์ก็เกือบวัน อยู่ด้วยกันตลอด บางวันก็ยังโทรมาคุยกันจนดึกดื่น...มันเป็นความสัมพันธ์ที่มู่ลี่หลอกตัวเองมาตลอดว่าก็แค่เพื่อนที่คุยกันถูกคอ รสนิยมหลายๆ อย่างคล้ายคลึงกัน เป็นเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็วที่ยกฐานะมาเทียบเท่ากับเพื่อนวัยเด็กอย่างผิงได้ในเวลาอันน้อยนิด...

“กูหึงมึงอะ...ตอนเห็นยัยอ้อห้องสิบเอาช็อคโกแลตวาเลนไทน์มาให้มึง” นุชขมวดคิ้วทันที พยายามนึกถึงเรื่องนี้แต่นึกไม่ออก

“ตอนนั้นมึงไปคุยกับเพื่อนของมึงอะ ชื่อต้อมอะไรก็ไม่รู้ ยัยอ้อก็เอาขนมมาวางไว้ที่กระเป๋า กูเลยจัดการกินซะ” คราวนี้นุชเริ่มยิ้มออก เมื่อนึกถึงวาเลนไทน์แรกตอนที่เริ่มเข้าเรียนกวดวิชา เขาจำได้ว่าเห็นมู่นั่งกินช็อคโกแลตอยู่ พอขอชิมบ้างก็ไม่ยอมแบ่ง ซัดรวดเดียวจนบ่นเลี่ยนทั้งเย็น ที่แท้ก็...

“ชอบกูมานานแล้วเหมือนกันเหรอ” นุชถามยิ้มๆ ยกนิ้วขึ้นจิ้มแก้มยุ้ยๆ นั้น

“ก็ไม่รู้ตัวหรอก เพิ่งรู้ตอนนั้นแหละ ไม่ชอบ..หวง...หงุดหงิด” มู่พูดเสียงเบา ไม่กล้ามองหน้านุช เอาแต่ก้มงุดๆ จนอีกฝ่ายต้องรวบเอาร่างบางมากอดแล้วล้มตัวลงไปนอนด้วยกัน...

“พาลกูทั้งวันเลย จำได้” มู่พยักหน้า เขาจำได้ดีว่าวันนี้วีนแค่ไหน แต่ก็ไม่เข้าใจนักจนกลับมานั่งร้องไห้คนเดียวที่บ้าน เพราะกลัวว่าถ้ามีสาวๆ คนอื่นมาจีบนุชแล้วเกิดนุชชอบ... แค่คิดแค่นั้นมู่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากโทรไปร้องไห้กับผิงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

“แล้วช็อคโกลแลตปีต่อๆ มาที่มึงไม่กินเลยล่ะ ของมึงใช่มั้ย” มู่พยักหน้าอีก... “อยากให้กูกินแค่ของมึงใช่มั้ย?” คำตอบจะเป็นอะไรได้ถ้าไม่ใช่เสียง...

“อือ”

“แล้วของคนอื่นล่ะ”

“กูเอาทิ้ง” นั่นไง... แต่นุชกลับไม่รู้สึกเจ็บใจอะไรสักนิด แค่ตอนนั้นคิดว่าช็อคโกแลตที่วางอยู่น่าจะมีความหมายอะไรบ้าง ไม่อย่างนั้นมู่คงซัดกระจุยไปแล้ว ไม่มีทางจะบอกให้เขาทานมันลงไปหรอก

“พวกเรานี่เด็กจัง”

“ก็ใช่ว่าตอนนี้จะโตเป็นผู้ใหญ่นี่” มู่ว่าพร้อมกับมุ่ยหน้า แต่ก็ไม่ยอมสบตากับนุชเช่นเดิม แม้ว่าจะโดนอีกฝ่ายกดจูบอีกครั้งก็ตาม พอถอนใบหน้าออกไป มู่ก็ไม่ยอมสบตาด้วย...

“ไม่มองหน้ากูเลยนะ”

“กูอาย” มู่ตอบทันทีเม้มปากจนแทบจะกลายเป็นเส้นตรง ก่อนจะพองแก้มเพราะรู้ว่าตัวเองชักห้ามรอยยิ้มไม่ได้แล้ว

สองร่างนอนตะแคงเข้าหากัน ท่อนแขนข้างพาดอยู่ที่เอวบางของนุช ก่อนจะขยับกายเข้าไปใกล้อีก สอดแขนอีกข้างเขาไปรองที่ใต้ต้นคอ

“ทีด่ากูนี่ไม่มียั้ง”

“มันไม่เหมือนกัน” มู่ว่า ยกมือขึ้นดันอกให้นุชไว้เมื่ออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้มากจนแทบจะอกชนอก ไม่ใช่ไม่อยากใกล้ แต่ใกล้กันแล้วใจมันสะท้าน

“ตอนนี้มึงด่ากูดิ” มันใช่เวลามั้ย? มู่พูดอะไรไม่ออก อยากจะผลักร่างหนาให้หงายไปเลย แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านอนหนุนแขน มือที่ดันตรงหน้าอกก็เปลี่ยนเป็นขยุ้มเสื้อยืดของอีกฝ่ายจนแน่น

“ด่าไม่ได้ก็เปลี่ยนเป็นบอกรักกูแทนได้นะ กูอยากฟังทุกอย่างที่มึงพูดนั่นแหละ” มันก็พูดง่ายสิวะ ไม่ได้มาเป็นคนที่อายหน้าร้อนจนแทบไหม้อย่างเขานี่!

ไม่รู้แล้วล่ะ ตอนนี้ มู่เหมือนตัวเองคิดอะไรไม่ค่อยออกเท่าไหร่นักหรอก รอบกายรู้สึกถึงแต่คนที่โอบกอดตัวเองไว้หลวมๆ ไหนจะร่างกายที่เคลื่อนเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นอายซึ่งกันและกัน หน้าผากถูกแตะเบาๆ ด้วยริมฝีปากนุ่ม ไล่ลงมาที่เปลือกตา สันจมูก

หัวไหล่ถูกลูบไล้เบาๆ จากฝ่ามือหนา ไล่ลงมาที่ต้นแขนละเรื่อยมาจนกุมมือที่ขยุ้มเสื้อของเขาจนแน่น กอบกุมจนอีกฝ่ายผ่อนแรงคลายออก นิ้วโป้งไล้วนบนหลังมือ ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น เขารู้ว่านุชต้องการเวลา แต่ถ้าไม่ห้ามเขาไม่หยุดแน่!

ฝ่ามือบางขยับลากไปมาบนแผงอกนั้นทั้งที่ฝ่ามือหนายังกุมจับอยู่ และแม้จะมีเสื้อยืดของอีกฝ่ายขว้างกันไว้ มู่ก็รู้สึกถึงผิวกายของอีกฝ่าย

ไม่ใช่นุชบงการให้เขาลูบไล้เย้ายั่วนี้ แต่เป็นเขาเองที่เริ่มจะหลงไปกับห้วงบรรยากาศแบบนี้เข้าให้แล้ว ฝ่ามือที่ละออกไปจากหลังมือของเขาถูกนำไปวางที่สะโพก ก่อนจะรั้งให้ขยับเขามาเบียดชิดกัน เขายกขาขึ้นเกี่ยวขาที่แทรกเบียดเข้ามาโดยอัตโนมัติ แอ่นกายนิดๆ เมื่อผิวกายโดนสัมผัสจากฝ่ามืออุ่นสอดเข้ามาใต้เสื้อยืด

“ไหนว่ารอได้ไง ปากดี” มู่ไม่วายแขวะคนที่ชักจะเริ่มนัว...เนียหนักขึ้น แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้หลบเลี่ยง ออกจะโอนอ่อนผ่อนตามด้วยซ้ำ เมื่อนุชขยับชิดจรดปลายจมูกกับซอกคอของตัวเอง กดจูบที่ผิวเนียนขาวตรงนั้นนิ่ง ก่อนจะเลื่อนมากระซิบกระซาบข้างหู

“ถ้าห้ามก็จะหยุด” แต่พอจะอ้าปากเอ่ยห้าม ริมฝีปากสวยกลับถูกปิดด้วยเรียวปากของอีกคน แถมปลายลิ้นอุ่นจัดก็เอาความหวานมาป้อนให้ถึงปาก หยอกเย้าเสียจนไม่อยากคิดถึงอะไร

เพราะแบบนี้ไงถึงได้ไม่อยากให้นุชจูบ...

แต่ถึงคิดได้อย่างนั้น มู่ก็ได้แต่ขยับริมฝีปากตามเรียวปากสวยที่นำพาไปตอบสนองจูบอย่างอ่อนหวานไม่ต่างกันนัก ความจริงแล้วจะว่าไปทั้งสองคนไม่รู้หรอกว่าจูบนั้นน่ะหวานหรือเปล่า เพราะเอาเข้าจริงๆ ตอนนี้ความรู้สึกมันแตกซ่านไปหมด จูบ สัมผัสตามเรือนกาย ลมหายใจ น้ำเสียง ความแนบชิด...

“นุช...” เสียงกระซิบสั่นพร่าดังข้างหู ร่างบางนอนหงาย แยกขาออกเมื่ออีกฝ่ายแทรกกายบดเบียดหน้าขาเข้ามา ขาข้างหนึ่งยกขึ้นเกี่ยวเอวสอบไว้ สองแขนโอบรอบคอ เสียงกระเส่าดังเล็ดรอดออกมา เมื่อยอดอกถูกบดขยี้ด้วยปลายนิ้วจนชูชันเป็นติ่งไตสู้มือ

“อย่าห้ามเลยนะ” เสียงร้องขอแผ่วเบาพร้อมกับแววตาหวานเว้าวอน เขาไม่ได้ตอบอะไร ไม่กล้ามองสบตามากเกินกว่านั้นด้วยซ้ำ เอียงใบหน้าหลีกหนีปิดเปลือกตา ร่างบางสั่นน้อยๆ มือโดนลูบไล้ไปทั่วเรือนกาย เสื้อยืดถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นหน้าอก ใบหน้าหวานของนุชเคลื่อนลงไป ครอบครองติ่งไตสีอ่อนไว้ในปาก เหลือบตาขึ้นมามองใบหน้าที่หลับพริ้มเม้มปากปิดกั้นเสียงครวญเอาไว้ ก่อนจะเริ่มแตะปลายลิ้นลงที่ยอดอก สลับกับเม้มด้วยริมฝีปาก

ทุกครั้งปลายลิ้นนั้นมันตวัดหยอก หนักบ้างเบาบ้าง รัวเร็วสลับกับเชื่องช้า มู่ไม่เคยกลั้นเสียงในลำคอได้เลยแม้จะพยายามแล้วก็ตาม มันยากเหลือเกินที่จะหักห้ามใจ ยากมากที่จะไม่แสดงออกว่าเรียกร้องสัมผัสจากนุช...

พยายามแล้วแต่...ไม่เป็นผลเลย

เสียงสะท้านไหวลอยในห้วงอากาศลมหายใจร้อนผ่านสัมผัสผิวเนียนทั่วเรือนกาย ก่อนจะต้องผละออกอย่างแสนเสียดาย มองร่างบางที่นอนระทวยด้วยหัวใจระทึก นุชถอดเสื้อของตัวเองออก โยนมันลงข้างเตียงอย่างไม่ใยดี  มู่เองก็เช่นกัน เสื้อยืดตัวบางหลุดออกจากกาย ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยช่วยให้อีกฝ่ายถอดกางเกงนอนออกจากกายได้อย่างง่ายดาย อ้าแขนรอรับร่างหนาที่ทาบทับลงมาอีกครั้ง

“ไม่ถอดล่ะ” มู่ถาม ฝ่ามือวนเวียนอยู่ที่ขอบกางเกงผ้าขายาวของนุชเกี่ยวรั้งมันลงได้เพียงนิดเดียว

“อยากกอดก่อน” คำกระซิบนั้นทำให้หน้าร้อนได้อย่างง่ายดาย แต่เพราะความเอาแต่ใจของตัวเองเลยทำให้หนุ่มตาหวานต้องผละกายออกมาอีกครั้งถอดกางเกงของตัวเองโยนไปให้พ้นทาง พอหันกลับมา ร่างผอมบางของมู่ก็ลุกขึ้นมาอยู่ชิดใกล้ ดันจนเขาต้องนั่งลง ก่อนจะคร่อมตักของเขาอีกที

“หุ่นดีว่ะ” นุชยิ้มปล่อยให้ร่างบางลูบไล้เรือนร่างของตัวเองตามใจ เพราะเขาเองก็ลูบไล้สองฝ่ามือไปตามเรียวขาเพรียวของอีกฝ่ายจนไปหยุดที่สะโพกที่มองเมื่อไหร่ก็ว่ามันสวยจนหลายครั้งห้ามใจไม่ได้ต้องแอบเอามาจินตนาการถึง...

“ของมึงหมดแหละ” ไม่มีคำหวานหูอย่างทีควรจะมี ไม่ใช่ว่าไม่มีอารมณ์จะเอ่ยอ้างกัน แต่คำแทนตัวหยาบๆ นี้กลับฟังรื่นหูกว่าคำหวานทุกคำ สำหรับทั้งสองคนมันก็แค่สรรพนาม...

“ไม่คืนหรอกนะ อย่ามากระแดะขอคืนทีหลัง กูไม่คืน” นุชยิ้มจูบปลายคางของคนพูด เคล้นคลึงสะโพกสวยเพลินมือและเริ่มหนักมือขึ้นเรื่อยๆ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร ยินยอมพร้อมใจเสียทุกอย่างแล้ว

“มึงก็เหมือนกัน เป็นของกูคนเดียว” ถ้อยคำแสดงความเป็นเจ้าของทำให้คนแก้มป่องยิ้ม ก่อนจะสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วของอีกฝ่ายกรีดลงตามร่องด้านหลังจนต้องยกตัวหนีแต่ก็ไม่พ้น แถมพอโยงตัวขึ้นคนตาหวานก็ก้มหน้าลงมาดูดดุนที่ยอดอกของตัวเองอีก

เสียงครวญดังแผ่วแต่กลับได้ยินชัดเจนทั้งสองคน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ได้ช่วยดับความร้อนรุมนี่เลย ร่างบางสั่นครางกระเส่ากับปลายนิ้วที่แทรกเข้าไปในร่างกายช้าๆ ขยับสะโพกตามเป็นจังหวะ แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้เร่งรีบอะไร แต่มู่กำลังรู้สึกเหมือนจะขาดใจ ลมหายใจหอบกระเส่า ทรุดกายลงช้าๆ แม้ว่าปลายลิ้มนั้นยังคงทำหน้าที่อยู่ก็ตาม

“กู...เสียวมากเลยมึง” เขาพูดตามจริง แม้มันจะหน้าอาย แต่มู่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกว่า ตอบรับจูบที่นุชปรนเปรอให้ ฝ่ามือลูบไล้ผิวกายเลื่อนลงต่ำจนไปถึงหน้าท้องและต่ำลงไปอีก

แก่นกายแข็งขืนถูกกอบกุมไว้ อยากทำให้อีกคนรู้สึกวาบหวามเช่นที่ตัวเองกำลังปั่นป่วนอยู่ อยากกรีดร้องเสียงครวญก็ถูกปิดกั้นด้วยจูบร้อน จนมีแค่เสียงครางต่ำ สะโพกขยับเคลื่อนไหวช้าๆ แต่ฝ่ามือกลับกำลังเอาคืนคนตาสวยจนอีกฝ่ายต้องถอนจูบออกมาสบสายตาด้วยพร้อมรอยยิ้มพอใจ

นุชรวบร่างบางไว้ก่อนจะพลิกให้เอนกายลงกับเตียง ใช้ฝ่ามือลูบไล้แก่นกายอีกฝ่าย เขากำลังจนก้มหน้าลงไป แต่โดนร่างบางรั้งไว้เสียก่อน

“อย่าเพิ่งเลยนะมึง กูไม่ไหวแล้ว” นุชขยับกายทาบทับ คลอเคลียข้างหูพร้อมกับมือที่ลูบไล้ตรงนั้นของร่างบาง

“ทำไมล่ะ ไม่เป็นไรหรอก” มู่ส่ายหน้า ไม่ใช่ไม่อยาก...

“กูไม่ไหวแล้วมึง ทำเถอะนะ คราวหน้าก็ได้ ทำกูเถอะ” เขาร้องขอไม่อาย ยกมือขึ้นลูบใบหน้าก่อนจะจูบริมฝีปากนั้นอย่างเย้ายวน

นุชเอื้อมมือไปหยิบซองสีเข้มที่ตอนแรกคิดว่ามันจะไม่ได้ใช้แล้ว มาก่อนจะถอนจูบ ใช้ปากกัดมุมซองฉีกมันออกมา แต่กลับช้าไปกว่าอีกคนที่คว้าเอาไป ก่อนจะจูบที่ปากของเขา นุชตกใจชั่วครู่แอบคิดว่าตัวเองจะไม่รอดเหรอ แต่เมื่อฝ่ามือบางของมู่ลูบไล้ที่กายแกร่ง รับรู้ได้ว่าเกิดการสวมใส่ให้อย่างเอาอกเอาใจก็ยิ้มทั้งที่ยังจูบกันอยู่

“เอาใจจังนะ”

“มึงก็ต้องเอาใจกูด้วย” มู่ตอบกลับมาก่อนจะเอนกายลงไปนอนอีกครั้ง ร่างหนาของนุชคร่อมอยู่ด้านบน คนตาสวยยิ้ม ก่อนจะดึงให้ร่างบางพลิกคว่ำหน้าลงกับเตียงเสียแทน สองมือจับสะโพกดึงขึ้น ลูบไล้อย่างพึงใจ

มู่ขยับแยกขา แนบใบหน้ากับหมอน สองมือจิกปลอกหมอนไว้แน่น เมื่อรับรู้ได้ว่าจุดสำคัญถูไถอยู่ตรงร่องกาย เขารู้ว่ามันต้องเจ็บ เขาฟังมาจากหลายๆ คนที่มีรสนิยมเรื่องนี้ ทุกครั้งที่ได้ยินก็เข้าใจ และคิดว่ามันต้องเจ็บมาก ซึ่งความจริงมันก็ไม่เกินไปจากที่คิดเลย

เมื่อกายแข็งแรงนั้นแทรกเข้ามา เขาทั้งเจ็บทั้งจุก ราวกับจะฉีกขาด ร่างบางเกร็งสะท้าน สั่นเสียจนคนที่กำลังทำอยู่ใจหาย ลูบไล้เรือนกายนวลเนียนขาวผ่อนนั้นราวกับจะช่วยบรรเทาความอึดอัดที่เกิดขึ้นไม่กล้าจะขยับมากไปกว่านี้

“ไม่เป็นไรนะมู่... เจ็บมากมั้ย” นุชถาม มองใบหน้าเหยเกนั้นแล้วอยากจะหยุด แม้จะทรมานตัวเองมากก็เถอะ แต่เขาไม่อยากเห็นมู่ที่เริ่มจะทำหน้าเหมือนร้องไห้

มู่จับมือนุชไว้แน่น ดึงมาจูบที่ปาก ไม่ไม่รู้เลยว่าการทำอย่างนั้นทำให้นุชเสียการทรงตัว ร่างกายเลยเสือกไสเข้าไปจนสุดทำเอาร้องออกมาเสียงหลง

“โอ้ย...จะ...” มู่ร้องไม่ออกแล้ว หลับตาแน่นน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ นุชเองก็เกือบทำอะไรไม่ถูก ครั้งแรกของแต่ละคนมันไม่ได้ง่ายแค่ต้องการก็สนอง

“ขอโทษ” นุชเอ่ยเสียงพร่า ร่องกายกำลังทำร้ายเขา มันคับแน่นจนห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้ร่างบางกำลังเจ็บ แต่เขาก็ยังแอบสุขสมอยู่ลึกๆ

“เจ็บจัง...”

“ทนได้มั้ย” มู่ไม่ตอบ แต่กลับนิ่งพยายามสนใจกับฝ่ามืออีกข้างที่กำลังลูบไล้ผิวกายของตนและอ้อมไปกอบกุมแก่นกายของตัวเองแล้วขยับรูดช้าๆ

ผ่านไปครู่นึ่ง มู่เริ่มมือสีหน้าดีขึ้น นุชเฝ้ามองพร้อมทั้งอดทน ลองขยับกายเบาๆ เรื่อยๆ มู่ยังคงขมวดคิ้วยุ่งแต่อย่างน้อยอาการขยับสะโพกตามก็ถือว่าดีขึ้นมากแล้ว

“มึง...” เสียงของมู่เบาแผ่วแทบไม่ได้ยิน แต่นุชก็ไม่เคยละเลย

“เป็นยังไงบ้างมู่ กูขอโทษนะ” แก้มเนียนแดงปลั่งแม้จะมืดสลัวมองไม่ชัด ใบหน้าเหยเกนั้นพยักรับรู้ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่

“กูไหวนะ...” เสียงสั่นนั้นบอก นุชกลืนน้ำลาย ไม่อยากจะบอกว่าเขานี่แหละที่จะไม่ไหว ตอนนี้ความคับแน่นกำลังทำร้ายเขาอย่างหนัก เขาค่อยๆ ขยับกายถอยออกมา และขยับเข้าไปอีกช้าๆ มองร่างบางที่โยกตาม ก่อนจะเริ่มขยับให้เป็นจังหวะมากขึ้น

เชื่องช้า รุกคืบไปเรื่อยๆ จนเริ่มสอดคล้องกันเป็นจังหวะที่ประสานกันได้อย่างพอเหมาะพอดี จากที่ควรจะมีแต่เสียงสะอื้นตอนนี้กลับมีแต่เสียงแผ่วเครือร่ำร้องออกมาทั่วห้องพักเล็กๆ นี้

ร่างบางขยับโยกไปตามแรกกระแทกหมดแรงจะหยัดขึ้น ได้แต่แนบแก้มกับหมอนนุ่ม หลับตาแน่น เผยอริมฝีปาก เผยอปลดปล่อยเสียงจากลำคอออกมา ร่างกายสะท้านไปกับความหวานซ่านที่กำเนิดจากการกระทำจากร่างหนา

มู่ลืมตาขึ้น เขามองอะไรไม่ชัด เพราะจุดที่มองมันเคลื่อนไปมา ไม่สิ ร่างกายของเขาต่างหาก เขาหมดแรงจะทำอะไรนอกจากรองรับความเสียวซ่านนั้นอย่างศิโรราบ

สะโพกสวยถูกจับด้วยสองมือของนุช และกำลังขยับรับจังหวะหนักที่กระแทกเข้ามาอย่างสม่ำเสมอ ก่อนจะร้องประท้วง เมื่อจังหวะนั้นเริ่มเร็วขึ้นทีละนิด และหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ เพราะอีกคนก็ใช่จะทานทนไหวแล้ว

สะโพกสวยเด้งรับการกดกระแทกนั้นอย่างถนัดถนี่ โยกตามเมื่ออีกฝ่ายถอนกายออกไปจนเกือบจะหลุดออกไป แสนเสียดายไม่อย่างให้ความวาบหวามนี้หายไป แต่กลับกลายเป็นว่าชั่ววินาทีมันกลับอัดกระแทกเข้ามาจนร่างบางตั้งตัวไม่ได้ ทั่วทั้งกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หน้าท้องเกร็งสะท้าน เสียงที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะเปล่งออกมาได้ตอนนี้มันกลับดังไปทั่วห้อง คำพูดที่ไม่เคยหลุดออกมานอกจากอยู่ในจินตนาการกลับร่ำร้องออกมาอย่างไม่อายนับครั้งไม่ถ้วน

“เร็วๆ อีก ไม่ไหวแล้ว” เสียงเบานั้นสั่น เครือพร้อมเสียซี๊ดปาก และไม่อยากจะคิดว่าอีกฝ่ายจะว่าง่ายเพียงนี้ เอ่ยอะไรไปก็สนองกลับมาจนอิ่ม สะโพกสวยหยัดสู้จังหวะที่เร่งขึ้นกระชั้น เสียงกระเส่าร้องครางไม่หยุด จนสุดท้ายแล้วร่างกายก็ทานทนไม่ไหว

ร่างบางเกร็งสะท้าน เสียงครวญดังกว่าครั้งไหน กระตุกสั่นระริก แต่ยังขยับโยกตามแรกกระแทกหนักๆ อีกหลายครั้งก่อนที่นิ่ง นอนหมดแรงอยู่กับเตียง... ไม่ถึงนาทีต่อมา ร่างหนาก็ขยับมาซ้อนกาย โอบกอดรัดร่างไว้ในอ้อมแขน

“มู่”

“อือ...” เสียงแผ่วนั้นราวกับคนหมดแรงจะเอ่ยอะไร ไม่ขยับเบี่ยงกายหนีเมื่อนุชพรมจูบลงที่หัวไหล่ไล่ซับตามซอกคอและขมับ

“เซ็กส์มาก” คนฟังอยากจะซัดสักที แต่ติดที่ว่าหมดแรงและเหมือนจะระบมไปทั้งตัว เลยได้แต่นอนหอบหายใจไม่ต่างกับอีกคน

“แทนที่มึงจะบอกรักกูนะ” ใช่...นุชมันควรจะบอกรักเขาสิ แต่ดูมันพูด “ไอ้ชะมด” ไม่มีเสียงต่อล้อต่อเถียงอะไรตอบกลับมานอกจากเสียงขำในลำคอเบาๆข้างหู...

จะให้บอกรักแต่ด่าเขานำหน้ามาแล้วขนาดนี้เนี่ย

“นี่ถ้าไม่รักนะกูเตะตกเตียงจริงๆ ด่ามาได้”

ขอบคุณ...แต่หมดแรง

หลับ!

...................................






ติชมด้วยนะคะ 

[gupalz]

 
คู่นี้มันได้กันแล้ว
คาดว่าคู่เจกะผิง
อาจจะอีกนานมั้งนะ

[silverphoenix]

มาไวทันใจโจ๋จริงๆ  โฮ่ๆๆๆ

ทั้งสองนี่กวนจริงอะไรจริง

[CarToonMiZa]

เข้ามาอ่านด้วยคน

กด+เป็ด
เป็นกำลังใจให้จ้า

[นอนกินแรง]

หึย!!!!

[silent_loner]

ขนาดnc สองคนนี้ยังกวนกันได้ 
ปล.คนเขียนอย่าเครียดไป
nc แต่งดีออก  อ่านไปได้อารมณ์กวนๆน่ารักๆของคู่นี้ดี
นี้ขนาดแต่งครั้งแรกนะเนี่ย 
+1 ให้กับการออกเรื่อนของน้องมู่จ้า 

[runningout]

 

[benzdekba]

สยุกดีนะ

[biwtiz]

นู๋ผิงรีบๆมาต่อนะ

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

กรี๊ดดดดด

จัดหนัก จัดเต็ม กำเดาทะลัก เขียนดีมากค่ะ

  นอนตายจมกองเลือด

ชอบคู่มู่นุชมากเลย   

เจผิงอีกนานไหมเนี่ย?

[mellowshroom]

 

สู้ ๆๆ อัพเร็วจริง ๆๆ

ชอบมู่ กะ นุช อ่ะ !!!!!น่ารัก *3*

 

[roseen]

 :z2:เสร็จจนได้สิน่า

[winndy]

แบบชอบคู่นุช-มู่มากอ่ะ ส่วนเจทำอะไรให้ชัดเจนหน่อย

[ชัดเจนกาบ]

ผมว่าต่อไปต้องทะเลาะกันแน่ๆเลยคู่มู่อะ คู่ผิงลุ้นคับเอาแบบน่ารัก แต่ขอให้ตอนจบของเรื่องนี้จบแบบสวยๆก็พอคับจะขอบคุณมาก อินเกินเหตุ

[Nima4]

พอเพื่อน8

เสียงเรียกเข้ามือถือที่กรีดร้องอยู่ทำให้คนที่นอนถึงกับหงุดหงิดก่อนจะเอื้อมมือไปคลำหาแล้วก็กดรับสายแนบกับหูตัวเอง ยังไม่ได้ทันกรอกเสียงงัวเงียอีกฝ่ายก็แหกปากมาแทนแล้ว

“ไอ้ชะมด! ชะมดน้อยตาหวานมึงต้องช่วยกูนะ โอยยย กูไม่รู้เป็นอะไรไปแล้ว” มู่เบ้ปากทั้งที่ตาไม่ลืมด้วยซ้ำ เสียงของเจมันทำให้สมองของเขาแล่นจี๊ดไปเลยให้ตายเหอะ ใครเหยียบหางมัน

“ทั้งผัวทั้งเมียนะ อะไรเยอะแยะกับไอ้นุชมัน มันนอนอยู่” มู่จงใจไม่พูดคำว่ากอดนะ... แน่นอนล่ะใครจะพูดล่ะ ไม่มีทาง แม้ตอนนี้ร่างบางของตัวเองจะโดนกระชับกอดให้แน่นขึ้นก็ตาม

“มึงรับโทรศัพท์ของไอ้นุชได้ยังไงไอ้มู่ มึงสองตัวอยู่ด้วยกันทั้งคืนอีกแล้วเหรอวะ” เพิ่งได้นอนตอนเกือบสว่างด้วยเหอะมึง ไอ้ชะมดดันตื่นมาตอนดึกชวนฟิจเชอริ่งอีก...

“เรื่องของกูเหอะน่า...มึงอะหายหัวไปอยู่ไหนชะนีโทรมาตามจิกจนไอ้นุชหูจะไหม้แทนแล้ว”

“กูอยู่กับผิง” เจตอบกลับมา แต่มู่ไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก เขาแค่อมยิ้มกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อคนที่นอนอกอดอยู่เริ่มซนอีกแล้ว

“เออ...แล้วมีอะไร?”

“ไอ้นุชล่ะ” เจไม่บอกมู่ ทำเอาคนไม่ใช่เจ้าของมือถือแต่เป็นเจ้าของหัวใจเจ้าของมือถือชักหงุดหงิด

“เออๆ...มันจะคุยด้วย” มู่เอามือถือส่งให้นุชแต่พ่อตาสวยส่ายหน้าบอกไม่รับเพราะสนใจอะไรอย่างอื่นมากกว่า “มันไม่ว่าง” ไม่ได้โกหกนี่ ไม่ว่างจริงๆ

“โอ้ยยยย...มึงสองตัวอย่าเพิ่งกกกันได้มั้ยกูเครียดจะตายห่าแล้ว! บอกมันว่ากูรอมันอยู่ที่แม็คที่เดิมบ่ายโมง ห้ามเลท ถ้าไม่มา กูกระทืบรวบคู่ แค่นี้แหละจะโทรหาไอ้ซอ เอ่อ...มึงไม่ต้องมานะไอ้มู่ งานนี้มึงไม่น่าไว้ใจมากที่สุด” ได้ยินอย่างนี้คนขี้เหวี่ยงก็ตาเขียว ตั้งท่าจะโวย แต่อีกฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

“กูขอคุยกับผัวมึงในอนาคตก่อนแล้วจะคุยกับมึง โอเค? มันซีเรียส...มาก” มู่เบ้ปาก ก่อนจะเออออแล้ววางสาย

“ไอ้เจมันจะรอที่แม็คที่เดิมตานบ่ายโมงนะ ไปหามันด้วย”

“อือ...” นุชตอบแค่นั้น ก่อนจะสนใจกับไหล่เนียนของมู่มากกว่า แต่โดนคนขี้โมโหตีมือซนๆ นั้น

“จะเที่ยงแล้ว ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวไอ้เจมันรอนานมันบอกซีเรียส”

“เรื่องอะไรอะไม่อยากไป อยากนอนกอดมึงอะ”

“โว๊ะ..ไม่รู้ดิ มันบอกขอคุยกับมึงกับไอ้ซอก่อน แม่งมีความลับกับกู” นุชขำขยับกายขึ้นแต่ไม่วายกดจูบที่หัวไหล่เปลือยและไล่ไปที่ข้างแก้มนิ่ม...

“เดี๋ยวแกก็บังคับถามกับฉันอยู่ดี ไปด้วยกันมั้ย?” มู่ส่ายหน้า ไม่มองนุชที่ลุกขึ้นนั่งพูดเสียงอู้อี้ว่า

“กูอยากนอน”

“แล้วจะค้างที่นี่อีกปะ หรือจะกลับบ้าน?”

“ขอนอนก่อน ตื่นมาค่อยว่า”

“ตามใจนะ แล้วจะโทรมานะ” มู่พยักหน้าหันกลับไปพอดีกับที่นุชก้มลงมาแตะจูบที่ริมฝีปากเบาๆ “ถ้าตื่นก่อนกลับมาก็โทรหาด้วยนะ” มู่พยักหน้า ก่อนจะหันกลับไปนอนหลับตาต่อ รับรู้ว่านุชลงจากเตียงนุ่มไปแล้ว...

มานึกตอนนี้...

เฮ้ออออ...ไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วนะ...ว้อยยยยย







........................................

ซอนั่งไขว่ห้างใจนึกอยากจะพิงอะไรสักอย่าง แต่ไอ้บ้าเจมันดันเลือกโต๊ะกลมติดกระจกที่เก้าอี้นั่งไม่มีพนังพิง อยากจะด่าให้หายบ้า แต่ตอนนี้คงเปลืองน้ำลายเปล่า ดวงตาแวววาวราวลูกแก้วกรอกกลิ้งอย่างระอาใจ คว้าเอาแก้น้ำมาดูดอย่างไร้อารมณ์จะสดชื่น

“กูควรทำไงดี? กูเป็นอะไร? กู...ไม่รู้...” เขาควรตอบยังไงล่ะ

มึงไม่เป็นไรหรอกเจ มึงแค่เครียดเรื่องเมียชะนีเลยเห็นเก้งกวางอย่างไอ้ผิงน่ารัก หรือ... มึงกินยาลืมเขย่าขวดว่ะเจ?

เหอะ...ไม่ว่าจะคำตอบไหน เขาเชื่อมั่นสุดใจขาดดิ้นว่า เจสามารถกระโดดถีบเขาให้หน้าหงายได้ในคราวเดียว...

“มึงใจเย็นก่อนเหอะ กูว่ามึงเครียดเกินไป”

“มึงจะไม่ให้กูคิดมากเหรอวะ ไอ้ซอ ไอ้เหี้ย! กูจูบ...” มาถึงตรงนี้เจหุบปากฉับมองไปรอบกาย แต่เชื่อเหอะ นั่งลึกสุดในร้านขนาดนี้ใครมันจะมานั่งแอบฟัง “กูแอบจูบไอ้ผิงเมื่อคืน”

“บอกกูแล้วกูไปสยิวกิ้วกับมึงมั้ยล่ะ”

“ไอ้เชี่ยซอ”

“แม่ง...แป๊บซี่จืดแล้ว” สาบานว่าเจมีเพื่อนเป็นคนไม่ใช่เอเลี่ยนต่างดาว!

ใบหน้าหล่อเหลาของเจส่ายไปมาอย่างระอาอกระอาใจ ก่อนจะก้มมองเบอเกอร์เซ็ตของตัวเองที่สั่งมาแต่ไม่มีอารมณ์จะกัดกิน หวนนึกถึงก่อนที่เขาจะออกมาจากบ้านของผิง

ข้าวผัดกระเพราที่ร่างบางผัดให้ราดข้าวหอมกรุ่นน่ากิน แต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยในตอนดึกทำให้เขาไม่กล้าอยู่สู้หน้า เลยบอกปัดแล้วรีบขอตัวออกมาก่อน

มันเป็นแค่อารมณ์วูบไหว บรรยากาศพาไป...เขาถึงทำอะไรแบบนั้น

เจกระแทกหลอดดูดน้ำกับน้ำแข็งในแก้วอย่างไม่รู้จะทำอะไรกับมันให้ดี ซอเองก็ลุกไปซื้อน้ำแก้วใหม่ ส่วนนุช... คิดได้ก็เงยหน้าขึ้นถึงได้เห็นว่าเพื่อนอีกคนกำลังเดินเข้ามาหาพอดี

คงไม่ต้องบอกนะว่ามันมีออร่าประหนึ่งเป็นดาราเกาหลีแค่ไหน...

เจมองเพื่อน นุชเป็นผู้ชายหน้าสวย ใช่เลยเขาไม่เถียงหรอก หน้าหวานตาสวย ยิ้มงามอีกต่างหาก แต่กลับสมารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าหล่อ ได้ไม่กระดากปากมากกว่าหนุ่มสวยเสียอีก อาจจะเป็นเพราะหุ่นด้วยกระมัง มันหล่อคนละอย่างกับเขา...

นุชเดินตรงมาหาเพื่อน สายตาที่มีแว่นกันแดดสีดำสนิทไม่ได้มองอะไรเป็นพิเศษไม่ว่าจะมีสายตาสาวๆ มองอย่างสนใจแค่ไหนก็ตาม อากาศร้อนอ้าวทำให้เขาเลือกแค่เสื้อยืดคอวีสีดำ กับกางเกงยีนส์สีเข้มมาสวมเท่านั้น...

“มึงหล่อไปปะ” เจว่า มองหน้าขาวๆ ของเพื่อนที่ดูจะวิ้งกระแทกตาได้ทุกวินาที ต่างกับเขาเป็นบ้าเลยตอนนี้

“มึงทำหน้าอย่างกับเพิ่งโดนขุดศพเจอ” หน้าวิ้งกระแทกตา แต่ปากน่ากระแทกหมัด นี่แหละน้องวรนุชสุดหล่อ!

“มันไม่ได้นอนมาทั้งคืน” เป็นซอที่เอ่ยพร้อมกับทรุดลงนั่ง วางแก้วน้ำแก้วใหม่ แต่ไม่ทันได้ดูด เพราะนุชชิงเอาไปจัดการเสียก่อน... “สันดานเยี่ยงใบหน้า” หนุ่มหน้าสวยกัดหนึ่งทีเบาๆ แต่ร้าวตั้งแต่ปลายเส้นผมยันปลายเท้า...

“กูร้อน เพิ่งตื่นด้วย ทำไมไม่ให้ไอ้มู่มาด้วย มึงก็รู้เดี๋ยวก็บังคับถามกูอีก” นุชว่า หยิบเฟรนซ์ฟรายของเจมาใส่ปาก

“ใจคอจะไม่ซื้อเองใช่มะ” ซอแขวะ จิกสายตาใส่เพื่อนคนสุดท้ายที่เพิ่งมา เคืองเรื่องน้ำอยู่ไง เลยพาลแทนเพื่อน...

“งั้นรอเดี๋ยวกูไปซื้อของกินก่อน” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาถือ แต่ซอกลับคว้าหมับที่ข้อมือของเพื่อนเอาไว้แน่น จ้องมองกระเป๋าหนังที่จำได้ว่ามันเป็นของมู่ แต่คนถือชอบเอาเงินของตัวเองฝากไว้ สลับกับใบหน้าของนุช ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างขึ้นไปแล้วรั้งคอเสื้อรูปตัววีลงมาอีกนิด แล้วยิ้มพรายให้พ่อตาหวานที่ยักคิ้วแล้วยิ้มร้ายๆ ตอบกลับมา

“แม่ง...ไวไฟ”

“ช้าไปต่างหาก ปล่อยกูได้ละ กูหิว”

“แดกมาทั้งคืนยังไม่อิ่ม” คำถามสองแง่สองง่ามทำให้เจขมวดคิ้ว แต่ทั้งนุชและซอกลับเข้าใจกันได้เพียงแค่มองหน้า

“มันคนละอิ่มว่ะ” ตอบแล้วก็เดินหนีไปที่เคาร์เตอร์แคชเชียร์เพื่อสั่งของกิน ซอหันมาเลิกคิ้วใส่เจที่มองอย่างสงสัย

“อะไรกันวะ”

“รอยจูบ”

“หือ?” เจทำเสียงสงสัย ผินใบหน้ามองไปทางนุชที่ลับตาไปแล้ว “รอยจูบ?”

“ใช่...เมื่อคืนมันอยู่กับไอ้มู่ทั้งคืน” บอกเป็นนัยทำเอาเจกลืนน้ำลาย คือเข้าใจนะเพราะผิงเคยเล่าให้ฟังว่าที่สองคนนั้นจูบกันเพราะมู่มันอยากรู้ว่า ผู้ชายจูบกันเป็นยังไง อีกอย่างสองคนนั้นสนิทกันมาก่อนเข้ามหา’ลัยเสียอีก...แต่ว่า รอยจูบ...เลย...เหรอ..

“ห้ามไม่ให้กูคิดลึกไม่ได้นะมึง”

“เชิญมึงเลย ลึกแค่ไหนก็ตามใจ หน้าไอ้นุชมันบอกชัดๆ เลย ที่เหลือก็แค่ถามว่าใครผัวใครเมีย แต่กูเดาได้ว่ะ”

“ไอ้นุชมีเมียแล้ว” เจว่า ก่อนจะขำ แต่พอวกกลับมาเรื่องของตัวเองก็ขำไม่ออก... มีหน้าไปหัวเราะใส่เพื่อนมันนะ เรื่องของตัวเองคิดได้ง่ายๆ เมื่อไหร่...

“แดกอะไรก่อนเหอะมึง ไอ้นุชมาอย่างนี้เรื่องหมาๆ ปลิวว่อนแน่ เดี๋ยวกินไม่ลงอีก” เจถอนหายใจทิ้ง ใช้หลอดดูดน้ำนั่นแหละเขี่ยเฟร้นซ์ฟรายไปมา

“กูแดกเหี้ยอะไรไม่ลงว่ะ”

“วะ อะไรเยอะกะอีแค่แอบจูบ...”

“เหี้ย!” เจดักฉับ จ้องเขม็งที่หน้าของซอ พ่อหนุ่มสวยทำหน้าเซ็งจิต ก่อนจะถอนหายใจทิ้ง

“เรื่องของมึงเหอะงั้น” แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก ซอดูดน้ำในแก้วของตัวเองไปเรื่อยๆ ไม่สนใจของกินอย่างอื่น ส่วนเจก็นั่งเขี่ยเฟร้นซ์ฟรายต่อไป จนนุชกลับมาพร้อมชุดเบอเกอร์เซ็ตเหมือนกับเจนั่นแหละ

“ว่ามามึงมีความลับอะไรนักหนา” นุชว่า ไม่มองหน้าเพื่อน แกะกระดาษห่อเบอเกอร์ แล้วเตรียมตัวจะกัด

“มึงมีอะไรกับไอ้มู่แล้วเหรอ” เจถามนอกเรื่อง จ้องหน้าเพื่อนด้วยแววตาอ่านยาก ส่วนนุชไม่ได้ชะงัก หรือตกใจอะไร ครางรับในลำคอเพราะทั้งปากเต็มไปด้วยเบอเกอร์ที่กัดไป

“ว่าแล้วไง” ซอเป็นคนสำทับ “มึงเป็นอะไร ผัวหรือเมีย กูอยากชัวร์กับคำตอบที่คิดไว้”

“รอดูสภาพไอ้มู่เองแล้วกัน สรุปมาด้วยเรื่องของกูหรือของไอ้เจ” นุชกลืนของกินลงกระเพาะพูดแล้วกัดคำต่อไป ราวกับเรื่องที่คุยกันมันไม่น่าตกใจหรือระทึกใจอะไรใดๆ ทั้งนั้น

“ก็เรื่องของมึงชอบแย่งซีนอยู่เรื่อย” ซอว่า พร้อมกับหัวเราะ มองหน้าเจที่ทำหน้ากลืนอะไรไม่ลง “ถามไอ้นุชสิวะเจ มันเชี่ยว”

“ห่าอะไร... มึงมีอะไรวะเจ” นุชว่าใส่ซอก่อนจะหันมามองหน้าเจ ที่นั่งถอนใจเฮือกๆ  “เรื่องไอ้ผิงปะ? มู่บอกมึงค้างบ้านไอ้ผิงเมื่อคืน” เจแทบสำลักอากาศเมื่อเจอนุชเล่นมุกตรง ทำเอาจุก ไม่ใช่อะไร...คือภาพและความรู้สึกเมื่อคืนมันหลอนเขาอีกแล้ว

“ไม่เล่ากูเล่าแทนนะ... ไอ้เจมันแอบลักหลับไอ้ผิงเมื่อคืน” นุชตาโตทั้งที่ปากยังคาบเบอเกอร์อยู่ รีบหันไปมองเจที่สำลักอากาศจริงจังเมื่อซอเอ่ยอย่างนั้น

“เห้! กูไม่ได้ทำอย่างนั้น แค่จูบ!”

“แอบจูบด้วย แม่งป๊อด ไม่กล้าปลุกขึ้นมาสยิวกิ้วกันแบบจัดเต็ม

“ไอ้เชี่ยซอ” เจอยากถวายถีบมันสักสามสี่ที เรื่องปากหมานี่เป็นคุณสมบัติคู่มากับไอ้พวกผู้ชายหน้าสวยๆ ใช่มั้ย? “เชี่ยตั้งแต่ปากยันสันดาน”

“เจ็บแปล๊บว่ะ” ซอว่า ก่อนจะขำเมื่อได้สบตากับนุชที่มีสภาพไม่ต่างกันนัก

“มิน่าไม่อยากให้มู่มาด้วย กลัวมันเอาไปบอกไอ้ผิงอะดิ แล้วไอ้ผิงมันรู้มั้ยว่ามึงทำงั้นอะ” เจส่ายหน้า แล้วถอนหายใจ


หลังจากที่นั่งมองผิงที่พลิกนอนหงายเลิกเสื้อแก้ร้อน เจก็เหมือนคนสติเพี้ยน เหมือนจะคลุ้มคลั่งทำอะไรไม่ถูก ก็นั่นมันผู้ชายเหมือนเขา หน้าอกก็แบนราบเหมือนกัน ผิวก็น่าจะเหมือนกัน ผู้ชายอะไรผิวจะเนียนละเอียดมากมายล่ะแต่เพราะความที่อยากรู้ก็เลยเอื้อมไปวางมือบนหน้าท้องแบนราบไร้ซิกแพคของผิงเบาๆ

ชั่ววินาทีที่ได้สัมผัสผิวเนียนนั้นเขาถึงกับสั่น ไม่อยากจะคิดว่าตัวเองจำรู้สึกอะไรพรรค์นี้กับผู้ชายด้วยกัน ผิวเนียนของผิงมันทำให้เขาสั่นตั้งแต่ปลายนิ้วที่แตะต้องอยู่ลามมาถึงหัวใจที่เต้นรัวยิ่งกว่ากลองชุดเสียอีก

แม้จะยอมตัดใจดึงมือของตัวเองออกมาแล้วแต่สายตากลับยังจ้องมองเรือนร่างที่โผล่มาวับๆ แวบๆ นั้นอยู่ ก่อนจะไล้ขึ้นไปสำรวจใบหน้าไร้เดียงสาที่ดูเด็กเสียจนไม่อยากจะคิดว่านี่คือคนทีเรียนมหา’ลัยแล้ว

ตอนลืมตาตื่นก็ว่าน่ารัก ตอนหลับตาก็ยังน่ารัก...

จะน่ารักทำหอกอะไรเยอะแยะ กูแอบมองกูใจเต้นไม่รู้หรือไง!

ก็คงจะรู้หรอกนะ ถ้าสะกิดปลุกร่างบางนั้นให้ตื่นขึ้นมาแล้วพูดให้ฟัง แต่สิ่งที่เจทำก็คือนั่งมองใบหน้าอ่อนใสที่หลับพริ้มของอีกฝ่ายนิ่งๆ ราวกับมนต์สะกด พอรู้ตัวอีกครั้ง เขาก็กำลังถอนจูบออกมาจากริมฝีปากสวยนั้นแล้ว...

นอนไม่หลับทั้งคืน...เพราะกลิ่นกายห้องของผิง เรือนร่างบอบบางที่ขยับพลิกไปมานานๆ ที ทุกอย่างมันกระตุ้นให้ประสาทและสติของเขาทำงานอยู่ตลอดเวลา ที่สำคัญ พอหลับตาลงกลับกลายเป็นว่าตัวเองไปจินตนาการเรื่องบ้าๆ กับเพื่อนตัวเล็กเสียไม่มีดี...

ชิบหายขั้นวิกฤตแล้วมั้ยล่ะ

“ก็ไม่แปลกอะไรนี่ กูก็เคยเป็น” นุชเอ่ยหลังจากฟังเรื่องราวจากเพื่อนสนิท เบอเกอร์คำสุดท้ายหายเข้าไปในปาก ตามด้วยน้ำในแก้วที่น้ำแข็งเริ่มละลายจนเย็นจัด

“หื้อ?” เจหูกระดิก แต่ซอกลับเฉยเมย ไม่ใช่ไม่สนใจ ทฤษฎีแบบนี้ใครๆ ก็รู้หมดแหละน่า

“ก็เมื่อก่อนกูก็เป็นแบบนี้แหละกับไอ้มู่ ไม่แปลกอะไรนี่ แอบเอาไอ้มู่มาปู้ยี้ปู้ยำในความคิดตลอดแหละกูน่ะ” นุชยอมรับแบบหน้าตาเฉย คือมันไม่อายหรือว่าด้านเกินบรรยายกันล่ะหนอ ขนาดคนฟังอย่างเจยังร้อนๆ หนาวๆ

“แต่กูไม่ได้เป็น...”

“กูก็ไม่ได้เป็นนี่ กูเป็นเฉพาะกับไอ้มู่คนเดียวแหละ ลองผู้ชายคนอื่นมาอ่อยกูสิ พ่อจะซัดให้ตายเลย” นุชก็คงพูดหน้าตาเฉย ๆ แต่ซอส่ายหน้าระอา “ความจริงเรื่องนี้มึงถามไอ้ซอคนเดียวก็ได้นะ กูไม่ใช่เกย์ แต่ไอ้ซอน่ะไม่เอาผู้หญิงเด็ดๆ”

“ซ้นตีน”

“มึงจะปิดใครได้นานล่ะไอ้ซอ ของอย่างนี้” นุชว่า แต่เจกลับค้างไปแล้ว...

โอเค...เขาเพิ่งรู้จักกับซอก่อนเข้ามหา’ลัยนิดหน่อย เพราะพี่สาวของซอเป็นเจ้าของร้านขายเสื้อผ้าที่เจชอบไปซื้อแล้วก็บังเอิญรู้จักกันตอนนั้น นิสัยก็พอรู้ใจกัน แต่เรื่องรสนิยม...

“กูไม่รู้เรื่องเลย” เจว่าลอยๆ มองหน้าเพื่อนทั้งสองคน

“กูก็เพิ่งรู้ มู่บอกกู”

“กูล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเมียมึงรู้ได้ยังไงไอ้นุช สอดทุกเรื่อง” นุชกระตุกยิ้ม

“มึงเคยเห็นไอ้มู่ไม่รู้เรื่องอะไรของเพื่อนมันบ้างล่ะ” ใช่แล้วนักข่าวมู่ลี่รู้ทุกเรื่อง ที่สนใจอยากรู้ แต่ถ้าเรื่องของใครที่พ่อคุณไม่แลแต่แรกก็เมินได้แบบน่าหมั่นไส้

“เดี๋ยวนะ..เดี๋ยว สรุปตอนนี้เพื่อนกูไม่มีใครมีแฟนเป็นผู้หญิงนอกจากกู?”

“ก็ไม่มีแฟน และยังไม่คิดจะมี” ซอบอกปัด ส่วนนุชไหวไหล่ “อ่อ...ไอ้ผิงอะ กูว่ามันเป็น มึงว่าไงนุช” พ่อตาหวานพยักหน้า

“มู่บอกกูแล้ว”

“ว่า...”

“อ่าว...ก็ไอ้ผิงเป็นเกย์อะ มันเคยมีแฟนด้วยแต่อายุน้อยกว่ามันสักปีหรือสองปีนี่แหละ เพิ่งเลิกกันไปได้เกือบปี” นุชเล่าให้ฟัง

“กูว่านะโทรเรียกเมียมึงมาเลยดีกว่าไอ้นุช แม่ง...เอี่ยวทุกเรื่อง มู่อับดุลชัดๆ” เท่านั้นแหละ นุชก็ขำก้ากกับฉายาที่ซอตั้งให้แฟนสดๆ ซิงๆ “เดี๋ยวเรื่องไอ้หอกเจมันก็ต้องรู้แน่ พลาดเลยนะไอ้เจ ถ้าเอาไอ้มู่มาด้วยคงรู้เรื่องมากกว่านี้”

“ว่าแต่มึงเหอะ รู้ว่ามันเป็นแล้วรังเกียจมันปะ” เจส่ายหน้าทันที

“กูไม่อะไรกับเรื่องเกย์ไม่เกย์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่มาจับก้นกูเป็นพอ แต่...กับไอ้ผิง” หนุ่มหน้าหล่อกลืนน้ำลาย นึกถึงหน้าคนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาแล้วก็พูดไม่ออก...

ก็รู้แต่ว่าน่ารัก นึกได้เท่านี้ คิดอะไรไม่ออกแล้ว...

“มึงชอบมันเหรอ?” นุชถาม “มันก็น่ารักดีนะ แต่กูว่ามึงคิดให้ดีๆ ก่อนนะ ของแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะง่าย” คนตาสวยย้ำเตือน ก็เอามาจากประสบการณ์ตรงของตัวเองนั่นแหละ

กว่าจะทบทวน กว่าจะคิด กว่าจะตัดสินใจ คิดเอาหลายตลบ ใช้เวลานานพอตัว แต่เรื่องของเจ
“มึงเพิ่งรู้จักมันไม่นาน ถึงจะเจอมันมาบ้าง แต่ก็แค่เห็นหน้า มึงอย่าได้คิดว่าผู้ชายด้วยกันไม่เสียหายอะไร มันไม่ใช่แค่เรื่องต่ำกว่าเอว แต่มันหมายถึงใจคนสองคนด้วย กูเตือน กูเคยผ่านมาแล้ว” นี่ก็อีกคนที่เอาประสบการณ์ตรงมาพูด ทำเอาเจไปไม่ถูก...

จะให้เขาคิดอะไรล่ะตอนนี้ แค่เรื่องสวนตัวกับหวานตาก็เคลียร์ไม่จบ มามีเรื่องเพื่อนใหม่อีกเนี่ย เฮ่ออออ...

“กูไม่รู้จะเอายังไง กูแค่หลงไปปะวะ” เจเงยมามองสบตากับเพื่อนทั้งสอง นุชเองก็ส่ายหน้า ซอก็นิ่งไป

“พวกกูตอบมึงไม่ได้หรอก มันต้องค้นหากันเอาเอง โทษนะพวกกูช่วยอะไรไม่ได้มากหรอก” นุชว่า ส่วนซอยังคงเงียบไร้ซึ่งคำพูดอะไรได้แต่มองหน้าเพื่อนเงียบๆ

“มันน่ารักนะ กูยอมรับ ตั้งแต่เห็นแรกก็ว่าน่ารัก พอรู้จักมันก็ดี แถมมันก็ไม่ได้จะทำตัวเหมือนว่าจะแบบ...จีบหรืออยากให้กูอะไรด้วย มันคือเพื่อนเลยล่ะ”

“มันเป็นเพื่อนมึง แล้วมึงอยากเป็นเพื่อนมันมั้ย?” อยู่ๆ ซอก็เอ่ยสวนออกมา จ้องมองเจที่ทำหน้าลำบาก เม้มปากจนเป็นเส้นตรง

“กู...” เจตอบไม่ได้...

“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยน่า...ซอมึงอย่าบังคับให้มันพูดเลยว่ะ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ” นุชแทรกเข้ามา หนุ่มหน้าสวยถอนหายใจออกมาช้าๆ

“โทษทีกู...กูแค่คิดอะไรมากเกินไป ไม่อยากให้พลาด”

“มึงเคยพลาด?” เจถามกลับมา ซอไม่ตอบในทันที เขาสบตากับเพื่อนสนิท ก่อนจะหลับตาแล้วพยักหน้า

“มันผ่านไปแล้วล่ะ” ซอพูดแบบนั้น แต่คนฟังอีกสองชีวิตไม่ได้คิดว่ามันผ่านไปสักนิด...

ใช่แล้วล่ะ แค่คำพูดเท่านั้นที่ผ่านไป...

“เอาไงกันต่อดีล่ะทีนี้” นุชว่า ก่อนจะล้วงเอามือถือออกมา มองเวลาแล้วก็โทรออก... ปล่อยให้อีกสองชีวิตอยู่ในความเงียบต่อไป คนหนึ่งล่องลอยไปกับเรื่องที่ยังไม่เกิด ส่วนอีกคนก็จมอยู่กับเรื่องที่ไม่เคยผ่านไปจากความรู้สึก...

“จะกินอะไร เดี๋ยวซื้อเข้าไปให้...หือ? ได้สิ...รอก่อนแล้วกัน อาฮะ...ได้ๆ อีกพักแหละ...ก็เครียดนะ บอกไม่ถูก อือๆ แค่นี่แหละ” แล้วนุชก็วางสาย เก็บมันไว้ที่เดิม มองหน้าเพื่อนสองคนสลับกัน

“เดี๋ยวกูไปส่งมู่กลับบ้านก่อน พรุ่งนี้ที่บ้านมันมีงานทำบุญแต่เช้า จะแวะไปกินข้าวที่ร้านป้าติ๋ว” ท้ายประโยคเจละสายตาจากกองเฟร้นซ์ฟรายมามองหน้านุช “มู่ถามว่ามึงเครียดมากปะ”

“กูนึกว่ามันจะถามว่ากูเครียดเรื่องอะไร” นุชส่ายหน้า

“ก็มึงบอกจะบอกมันเองไม่ใช่เหรอ?” เจพยักหน้า

“กูกำลังคิดว่าควรจะบอกดีมั้ย แต่คิดว่าคงยัง บอกตรงๆ กูควรคิดด้วยตัวกูเอง ยิ่งคนมากก็ยิ่งเรื่องเยอะ ไม่ใช่ว่ากูว่าไอ้มู่นะ” นุชพยักหน้ายิ้มให้เพื่อน ก่อนจะลุกขึ้น

“มันไม่โกรธมึงหรอก แต่ถ้ามึงไม่บอกมันเอง มันคงสาปแช่งมึงไปตลอดชาติเท่านั้นเอง กูไปล่ะ” นุชยิ้มแล้วก็ยกถาดของตัวเองไปเททิ้งที่ถังขยะ แล้วก็เดินออกไปจากร้านโดยไม่สนใจสายตาสาวๆ เช่นเดียวกับตอนที่เข้ามานั่นแหละ

“ก็ถูกอย่างที่ไอ้นุชว่านันแหละ”

“เรื่องของกูน่ะเหรอ” เจถาม แต่ซอกลับถอนหายใจ ลุกขึ้นยืนพร้อมแก้วเครื่องดื่ม

“เรื่องคำสาปของไอ้มู่ต่างหาก แค่ด่าธรรมดาชะนียังหงายขนาดนั้น ถ้ามันสาป กูว่ามึงสิ้นใจตายสบายกว่า” ซอชูแก้ว แล้วเดินหนีออกไปอีกคน

โอเค...เรื่องเครียดๆ ของเจจบแค่ตรงนี้ใช่มะ ทุกอย่างเริ่มด้วยตัวเองก็ต้องจบด้วยตัวเองสินะ...เฮ่อ...



หนุ่มหล่อก้มหน้าสองมือกุมขมับ แทบจะจิกทึ้งผมออกมาเป็นกระจุก นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ ช่วงเวลาที่ได้เจอกันก็ไม่ได้จะมาก เพิ่งจะรู้จักกัน แถมต่างก็ถือว่าเป็นเพื่อนกันอีก...

คืออย่างน้อยมันก็ควรจะเหมือนกับพวกซีรีย์ นิยาย ละคร...ที่แบบต้องมีอะไรช่วยให้รู้สึกดีบ้างนะ แต่นี่เขาก็แค่เคยไปส่งผิงที่บ้านครั้งสองครั้ง ถึงเนื้อถึงตัวกันนิดเดียว พูดคุยกันถูกคอก็ใช่ แต่ก็ไม่ได้จะคุยกันบ่อย...

แล้วเขาก็(แอบ)จูบผิงไป...แค่นิดเดียวนะ แต่แตะปากเบาๆ ไปนิดเดียว

แค่นั้นอะ...

มันจะใช่แล้วเหรอ? มันใช่แล้ว? จริงๆ อะ...

ปวดหัวแล้วนะ...

มัน..ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ โอเคใช่ ใจเต้น เขิน หน้าแดง อยากเจอ อยากคุย อยากอยู่ใกล้... แต่มันไม่พอ เขาว่ามันไมพอ มันควรจะมากกว่านั้น ไม่ใช่ผู้ชายกับผู้หญิง แต่...นี่คือ ผู้ชายกับผู้ชาย

“เฮ่อ...” เจถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น...



“เจอจนได้นะ...เจ”




“หวานตา”....



......................................


 

เจคงรู้สึกเหมือนถูกหวยแล้วมั้งตอนนี้.....

[roseen]

 

[sanfran]

โฮ่ ไม่อยากพูดเลย
แต่มัน สนุกวะ ไม่คิดเลยนว่าจะสนุกอะ
อ่านมาเรื่อยไม่หยุดรวดเดียวเลย

ปกติดูที่เม้นเยออะะ(เลวเนอะ) แต่บางเรื่องเม้นเยอะแต่มันไม่ใช่แนวก็เอ่อ ช่างมัน แต่เรื่องนี้
เราให้ใจไปเลย มาต่อไว้ๆล่ะ
จะรอ

[silent_loner]

เจเคลียร์เลย!! 

[runningout]

บอกเลิกหล่อนไปนังชะนีแอ๊บแบ๊วววววว  

[fuku]

เทียบจากตอนแรกมาตอนที่8
นับถือคนแต่งนะคะ พัฒนาการเขียนเร็วมาก บรรยายได้เข้าใจง่ายขึ้นเยอะเลย
จากตอนแรกที่งงว่าใครเป็นใคร

ตอนนี้รอเจว่าจะงงอีกนานมั้ย เข้าใจตัวเองเร็วๆนะ

[moredee]

 ตามมาติดๆ
สนุกได้ที่

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

คึ คึ เคลียร์เรื่อง มู่นุชไป มาเครียดเรื่องเจ ผิง แล้วก็ตาหวาน

แต่ที่กำลังสนใจ รอชมคือเรื่องของซอ ว่ามีความรักความหลังยังไง 

[qq_oo]

ชอบคู่ มู่ลี่ กับนุช ที่สุดเลยจ้า

[prettypearl]

น่ารักมากกกกกกกกกก

คู่นุช มู่ ก่อน  สารภาพตามตรงว่าอ่านตอนแรกจินตนาการว่านุชตัวเล็กแหละ 5555555   ขอโทษนุชด้วยจริงๆ อิมเมจมันให้  แต่ตอนนี้ตัวโตแล้วนะ ตั้งแต่ไปเป็นอ้อมแขนแข็งแรงให้มู่นั่นแหละ 555 

คู่ เจ ผิง หึหึหึ  (ตบบ่าเจเบาๆ) ยินดีตอนรับเข้าสู่โลกสีชมพูอมม่วงนะ ผิงน่ารักเนอะ  ฝากบอกชายเจ...ไปเคลียร์ชะนีให้เรียบร้อยก่อนมารักน้องผิงนะจ๊ะ

น้องซอ  อดีตต้องเจ็บปวดแน่เลย  อยากให้น้องมีความสุข ไม่มีคู่มาคู่กับพี่ก็ได้น้า 555

หนุ่มๆกลุ่มนี้ ปากน่ากลัวมาก ไม่กล้าเป็นศัตรูด้วยจริงๆ แต่ชอบมุกที่เอามาเถียงกันนะ ช่างสรรหา

[gupalz]

ซอมีเรื่องในอดีตแน่เลย
เจเลิกกะหวานตาเหอะ
หล่อนเปนชะนีที่จิกมาก

[นอนกินแรง]

โอ๊ย เสร็จไปแล้วคู่นึง

แต่ก็มานั่งกังวลกับคู่ชองเจผิงอีก

ตายๆๆๆ ซออีกมีเรื่องอะไร