เตือนไว้ก่อนน้าาาา... ว่าเค้ามีความสามารถมาก ในการเขียนให้ชาวบ้านงง...
แหะๆ ๆ ๆ
แล้วก็แนบลิงค์ไม่เป็น อยากให้ฟังอะค่ะ...http://www.youtube.com/watch?v=LFqq6DOjP-g&feature=related (ftp://www.youtube.com/watch?v=LFqq6DOjP-g&feature=related)
เพลง : เพิ่งเข้าใจ
ศิลปิน : แนน วาทิยา
เนื้อเพลง :
รักของเธอ ที่เธอให้ฉัน มันเต็มหัวใจ
ฉันคือคน ไม่มีเยื่อใย ทิ้งให้เธออ้างว้าง
และวันนั้น เธอคงเสียใจ จนหมดทาง
จึงกลับหลัง จากฉันไปทั้งน้ำตา
แล้วความจริง ก็ทำให้ฉัน ต้องมาเสียใจ
ยิ่งนานไป ยิ่งคิดถึงเธอ คิดอย่างน่าละอาย
อยากได้เธอคืนมา จะหาเธอได้ที่ไหน
เพิ่งจะรู้ว่าฉันทำลายหัวใจตัวเอง
แค่คำว่าฉันเสียใจ ทดแทนกันไม่ได้
สิ่งที่ฉันทำไว้ เธอคงไม่ให้อภัย
อยากให้เธอรู้แค่เพียง วันนี้ฉันร้องไห้
เมื่อได้เห็นภาพเธอเดินไปกับเขา
แค่เสี้ยวนาทีที่เธอนั้นเดิน จากไปลับตา
ก็รู้ทันที ว่าคงไม่มี วันที่เธอกลับมา
คนที่จูงมือเธอคนนั้นควรจะเป็นฉัน
หากวันนั้น แค่ฉันเข้าใจหัวใจตัวเอง
(คนที่จูงมือเธอ คนนั้นควรจะเป็นฉัน)
(หากวันนั้น แค่ฉันเข้าใจหัวใจตัวเธอ)
แค่วันนั้นถ้าฉันเข้าใจหัวใจตัวเองตอนที่ 9
สองขาเพรียวเลือกที่จะเดินดูของให้ห้างหรูแทนการออกไปเจออากาศร้อนๆ ข้างนอก เขาไม่มีความจำเป็นต้องรีบกลับหอพักอย่างที่นุชรีบไป ไม่จำเป็นต้องนั่งขบคิดอะไรให้หัวสมองบวมมากกว่าเดิมอย่างที่เจกำลังเป็นอยู่
เขาก็ยังเป็นเขาที่สามารถเรื่อยเปื่อยในขณะที่ทุกคนกำลังเต้นผางๆ และสามารถไฮเปอร์ได้ในตอนที่หลายๆ คนกำลังหมดแรง
เขาก็ยังเป็นผู้ชายคนเดิมที่ไร้ซึ่งเงาของใครบางคนข้างกายเช่นเดิม...
เขาเหงาหรือเปล่า...ก็ไม่นะ เขาชินกับการเดินคนเดียวเสียมากกว่า ถ้าลองให้ใครมาเดินข้างกายสิ คงได้รำคาญจนต้องเดินหนี
เขาอิจฉาคนที่เดินจับมือถือแขนกันมั้ย? อันนี้ยิ่งไม่มีทาง มันน่ารำคาญมากพอๆ กับการที่เขาต้องนั่งฟังมู่นั่งบ่นให้กับสารพัดเรื่องต้องแต่เรื่องฝุ่นเม็ดเดียวไปจนถึงอวกาศไร้ที่สิ้นสุด
คิดเอาเองแล้วกันว่าตอนนี้เขาโอเคดีมั้ย?
เขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะสนใจสายตาของผู้หญิง แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดถึงพวกเธอในแง่กอดจูบลูบคลำ ไม่ได้ว่าพวกเธอนะ พวกเธอก็น่ารักดี แต่แค่ไม่ใช่สำหรับเขาเท่านั้นแหละ
เขาชอบผู้ชาย...ล้านเปอร์เซ็นต์ แต่เขาไม่ใช่ตุ๊ดแต๋วเทยแทะ และมั่นใจได้เลยว่าเขาเกลียดไอ้พวกเหยียดเพศที่สาม เขาก็แค่ผู้ชายหน้าสวยเกินผู้หญิงบางคน และเขาก็พอใจด้วยที่ตัวเองสวย แม้ความจริงเขาจะชอบให้ใครมองว่าเท่ห์ก็ตาม ก็แหงล่ะ อุเคะ อะไรนั่นไม่เหมาะกับโพซิชันของเขาอย่างแรง
ถ้าจะให้พูดตามจริงแล้วล่ะก็...เข้าใจให้ง่าย เขาคือเซเมะ ที่ลุคตามสายตามองเหมือนอุเคะ เท่านั้นเอง...
แค่นั้นแหละ...
ดวงตาสวยแวววาวเหมือนลูกแก้วดูสินค้าไปเรื่อยเปื่อย ไม่คิดจะหยิบอะไรขึ้นมาเพื่อจ่ายเงินกลับบ้าน ก่อนจะถอนหายใจเบือนสายตามองอย่างอื่น
เขาไม่มีอารมณ์ช็อปปิ้ง ซึ่งมันก็น่าเบื่อมากพอๆ กับการกลับไปนอนเปื่อยที่ห้อง คิดจะดูหนังสักเรื่องแต่สมองก็ดันคิดได้ว่าช่วงนี้มีแต่หนังคนอยากสละโสด หรือหนังสยองขวัญชวนให้จิตตก
สรุป...ก็เดินไปเรื่อยไร้จุดหมาย วนไปเวียนในห้างนี่แหละ
ริมฝีปากสวยเม้มแล้วมุ่ยเมื่อมองรองเท้าแบรนด์ดัง ก่อนจะไหวไหล่แล้วเดินหนีโดยไม่คิดจะแตะหรือหยิบมาลอง ร่างโปรงบางของซอเดินตัดข้ามมาลานน้ำพุตรงไปยังตึกสูงอีกตึก ฝั่งนี้น่าจะมีอะไรให้เขามองเพลินๆ มากกว่าเดิม
อากาศร้อนอ้าวแม้จะแค่เดินผ่านมาชั่วครู่แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เขามีเหงื่อผุดมาที่หน้าผาก เขารีบเดินขึ้นบันไดเลื่อนเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว สายตามองหาทางเดินเหมาะๆ กับการเรื่อยเปื่อย แต่ผู้คนมากมายก็ทำให้ชักเวียนสายตา
ซอล้วงเอาหูฟังไอพอดมายัดเปิดเพลงฟังไม่สนใจเพลงของห้างที่เปิดอยู่แล้ว ก็มันไม่ตรงจริตนี้นะ สายตายังมองมองอะไรไปทั่ว มองผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ เหม่อมองใครหลายๆ คน...
เหม่อมอง...แผ่นหลังของร่างสูง...ร่างหนึ่ง...
ด้านหลังที่แสนคุ้นตา...
รางสูงร่างนั้น
“ปั๊บ...ปั๊บ!” จะด้วยอะไรก็ตามที่เขาไม่รู้ว่ามาดลใจถึงเรียกออกไปแต่พอเห็นว่าร่างสูงหันไปหันมาราวกับมองหาต้นเสียง ซอก็ได้สติเบี่ยงตัวหลบหลังเสา เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะหันหลังมาเจอกับเขา...
ใช่น้องจริงๆ ด้วย...
ริมฝีปากสวยเม้มเข้ากากันแน่น ในสมองคิดอะไรไม่ออก ภาพนับจำนวนไม่ได้ไหลเวียนเข้ามาในความทรงจำจนแทบหาชองว่างหายใจไม่ได้
ลมหายใจเหมือนจะขาดเป็นห้วงๆ ภาพนับร้อยพันเหมือนคมมีดทิ่มแทงเข้ามาทั้งเจ็บทั้งจุก เหงื่อกาฬเริ่มผุดพรายทั้งที่เครื่องปรับอากาศในห้างดังก็ทำงานได้อย่างดีเยี่ยม หัวใจเต้นรัวเพื่อดึงเอาโลหิตเย็นชืดเข้าไปหล่อเลี้ยงแต่ก็เหมือนมันจะไม่ทัน
ปั๊บ...
เปลือกตาสวยปิดลง...มันผ่านไปแล้วซอ...มันจบไปแล้ว
มันไม่มีอะไรทั้งนั้น แค่ได้เจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอเท่านั้น...มันไม่มีทางมีอะไรดีขึ้นมาแล้ว จบไปแล้ว...ด้วยมือของเขานี่เอง...
“ผมชื่อปั๊บ...พี่ชื่ออะไรเหรอครับ”เขาจำได้ดีในวันที่พี่สาวบังคับให้มาชวยขายเสื้อผ้า เขาขี้เกียจจะตายแถมยังเพิ่งเปิดเทอม ต้องเรียนหนักเพราะเตรียมตัวเอ็นทรานซ์ตั้งแต่ยังไม่ขึ้น ม.หก สารพัดสารพันที่ต้องสอบ.. เสียงนั้นทำให้เขาต้องมองใบหน้าของคนที่เขามาทัก
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้น้องเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ปีกว่าแล้วที่ไม่ได้เจอกันเลย... แต่น้องสูงขึ้น...แน่นอน ผมก็ยาวขึ้น น้องคงอยู่ในช่วงเตรียมสอบเหมือนเขาตอนนั้น
ซอหวนนึกถึงเรื่องเดิมๆ ในขณะที่สองขาเดินตามแผ่นหลังร่างสูงที่จำได้ติดตานั้นห่างๆ
“พี่ครับ...ผมไม่ซื้อเสื้อแต่มาร้านพี่บ่อยๆ ได้มั้ย”เขานึกถึงตอนนั้นแล้วก็ยิ้ม เด็กหนุ่มตัวสูงเก้งก้าง ชุดนักเรียนทีสวมปักชื่อสถาบันเด่นหรา โรงเรียนคุณหนูไฮโซที่มาป่วนเปี้ยนหน้าร้านขายเสื้อแถวสยาม...
น้องเลือกเรียนมหา’ลัยไหนนะ... สมองก็คิดไป สายตาก็มองรุ่นน้องตัวสูงที่เอามือถือขึ้นมาแนบหู พูดคุยกับใครสักคน และกำลังเดินลงบันไดเลื่อน
“ถ้าผมซื้อเสื้อพี่ไปกินข้าวกับผมได้ปะ”น้องมันคงคิดว่าเขาเป็นอุเคะน่ารักล่ะมั่ง ตามจีบอยู่อย่างนั้น แต่เห็นอย่างนี้บอกตรงๆ เขาแพ้คนหน้าตาหล่อๆ ตัวสูงๆ แพ้คนแบบน้องนี่แหละ...
“ผมมาร้านทุกอาทิตย์ แทบทุกเย็นด้วย แต่ไม่ค่อยเจอพี่เลย”ก็เขาไม่ค่อยชอบไปที่ร้านนี่นะ มันวุ่นวายนั่งเล่นเกมส์สนุกๆ ดีกว่า ไม่รู้ตอนนี้น้องยังเป็นพวกช่างตื้ออยู่มั้ย แต่คงไม่หรอกมั้ง แค่มองตอนนี้ แค่น้องยืนเฉยๆ ก็คงมีแต่คนอยากมาตื้อเสียมากกว่า...
ซอมองตามร่างเบื้องหน้าจนอีกฝ่ายหยุดยืนหน้าร้านเสื้อผ้า ไม่ได้จะดูของ แต่เหมือนนัดใครไว้มากกว่า ปากยังพูดคุยกับมือถือ ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาปลายนิ้วสวยเกี่ยวเชือกของถุงกระดาษเอาไว้
ร่างโปร่งบางของซอหลบมุมร้านห่างออกมาอีกสองสามร้าน ยังคงมองร่างสูงที่คงจะรอใครสักคนอยู่จริงๆ ใบหน้าของน้องไม่ได้เปลี่ยนไปมากมายนัก
ยังหล่อ คม คงเพราะผมที่ยาวขึ้นทำให้ดูโตขึ้น แต่หากมองดีๆ ปั๊บแค่หน้าหล่อ...หล่อแค่หน้าจริงๆ แต่นิสัย...ดูก็รู้ว่าน่ารักต่างกับเขาลิบลับ
“พี่ซอทำไมไม่ทานข้าวเนี่ย เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะหรอก”
“พี่ซอ...นอนถึงสี่ชั่วโมงมั้ยเนี่ย อดนอนมาใช่มั้ย เดี๋ยวเป็นลมหรอก”
“พี่ซอสูบบุหรี่! โอ้ยยย พี่ช่วยทำตัวให้สวยเหมือนหน้าพี่หน่อยสิครับ”
“พี่ซอ...พี่แมนเกินความหล่อของผมแล้วนะ โอย...ผมนึกว่าพี่จะสาวกวานี้อีกนิดซะอีก!”
“พี่ซอ...ทำไมพี่นิสัยไม่ดีแบบนี้ครับ!”
“โอ้ย! พี่ซอ...ผมรักพี่มากขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย ผู้ชายอะไรแย่ชะมัด”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”พี่ซอ... กำลังมองใครคนหนึ่งที่ปัจจุบันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว... มันผ่านไปแล้ว แต่ที่มันไม่เคยผ่านไปเลยก็คือความรู้สึกตอนนี้...
ริมฝีปากเม้มแน่นฝ่ามือควรจะกำเข้าหากันจนแน่น แต่กลับไร้เรี่ยวแรงจะกระดิกปลายนิ้ว เมื่อสายตามองเห็นร่างสูงโบกมือให้กับใครบางคนที่เดินเข้ามาหา
ผู้ชายคนนั้นสูงพอๆ กับปั๊บ แต่ตัวหนากว่า ลักยิ้มข้างแก้มของหมอนั่นทำให้ปลายนิ้วสวยของปั๊บต้องยกขึ้นจิ้ม ก่อนทั้งสองจะพูดคุยกันพร้อมกับรอยยิ้มแล้วพากันเดินออกไปจากตรงนั้น
ไม่มีการจับมือกัน ไม่มีการโอบกัน แต่ระยะไหล่ซ้อนไหล่ของคนทั้งคู่ แค่มองซอก็เข้าใจโดยไม่ต้องมีคำพูด
มันเจ็บ...ใช่มันเจ็บ...
“ผมรักพี่! ผมรักพี่มากแค่ไหนพี่ไม่รู้เลยใช่มั้ย! พี่เคยเห็นค่าความรู้สึกของผมบ้างมั้ย!”เขาทำให้ปั๊บเจ็บปวดเพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง
“พี่เคยสนใจผมบ้างมั้ยว่าผมรู้สึกยังไง!”เขาทำให้ปั๊บเสียใจจนร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน
“ผมรู้ว่าพี่เตรียมสอบ...ผมขอโทษที่โทรมากวน ผมแค่คิดถึงพี่”เขาทำให้ปั๊บเหงา...
“แค่อยากได้ยินเสียงพี่ก็ไม่ได้ใช่มั้ย”ตอนนี้อยากจะร้องเรียกชื่อของอีกฝ่าย ปากของเขาก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ภาพน้องยิ้มหัวเราะมีความสุขกับอีกคนมันทำให้เขาอยากสลายตัวเองไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็ยังมอง...
เดินตาม...ทั้งที่สองขาเริ่มล้าและน้องก็เริ่มเดินออกไปห่างมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังคงเดินตามไป
“พี่เหนื่อยปั๊บ! เลิกงี่เง่าสักที! เหนื่อยๆ ๆ ๆ ได้ยินมั้ยว่าเหนื่อย!”ร่างของเขาโดนชนอย่างแรงจนเซ คำขอโทษของใครสักคนไม่ได้เข้าหูของเขา ภาพของน้องหายไปจากสายตาเพราะคนที่เดินสวนมามากมาย แม้จะพยายามมองหา เดินตาม แต่ก็ไม่เจอ...
“เลิกทำตัววุ่นวายไปซะทุกเรื่องสักที ถ้าไม่หยุดทำให้พี่เหนื่อยไปมากกว่านี้ก็ไปไกลๆ เลย”เขามันพลาดเอง...เขาทำลายทุกอย่างเอง...
มาคิดได้ก็สายไปแล้ว น้องไม่อยู่ข้างกายอีกแล้ว ไม่ว่ายังไงก็หวนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้
“รำคาญ ปั๊บ! เบื่อ! ได้ยินมั้ย! ไปไกลๆ”เป็นยังไงล่ะ น้องไปแล้วไง ไปไกลสุดเอื้อมมือคว้าแล้ว... เขาไม่ใช่คนที่จะเดินจับมือน้องอีกตอไปแล้ว... ไม่เจอเลยก็นึกถึง พอรู้สึกตัวก็เหลือแค่ความว่างเปล่า
ร่างสูงโปร่งทรุดกายลงนั่งตรงบันไดทางลง ฮู๊ดเสื้อถูกดึงมาให้คลุมศีรษะ สองมือกุมกันไว้จนแน่น...
ที่ผ่านมารู้ว่ารัก แต่โง่ที่ไม่เคยพยายามรักษา
ผ่านไปแล้วรู้ว่านึกถึง แต่ไม่เคยเข้าใจว่ามันคือความคิดถึง...
จนวันนี้...ได้เห็น ถึงได้เข้าใจว่า...ตลอดเวลาคิดถึงมากแค่ไหน
และวินาทีนี้รู้แล้วว่า...รัก ที่ไม่มีทางได้กลับคืนมา ทรมานยิ่งกว่าตาย
"พี่ขอโทษ...กลับมาได้มั้ย...ปั๊บ"
.................................................................
งงกันใช่มั้ย... งงจนลืมเศร้าเลย...
เค้าอัพเรื่องเร็วเกินไปหรือเปล่า?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
