★CHAPTER 3
วริณกล่อมแซมให้นอน เดินออกจากบ้านด้วยความกังวล ชายหนุ่มเดินวนไปมาอยู่นาน ก่อนจะทรุดนั่งลงหน้าบ้านชันเข่าฟุบหน้าลง วริญเขากำลงร้องไห้…
เงินตั้ง 100,000 จะเอาที่ไหนไปให้!
ผู้ชายคนนั้นโรคจิตชะมัด…วริณถลกกางเกงนอนของเขาขึ้น รอยแผลถลอกเล็กๆซึมขึ้นมาเป็นรอยเลือดแดง เขาใช้มือปัดน้ำเลือดออก ก่อนจะเงยหน้ามองจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้า พรุ่งนี้ถ้าเมื่อจันทร์ลับหายจากขอบฟ้าไป…เขาจะมาไหม ผู้ชายคนนั้น แต่เขาจะมาได้ยังไง เพิ่งเจอกัน จะรู้จักบ้านเราได้ไง เป็นไปไม่ได้หรอก … วริณปลอบใจตัวเอง ลุกขึ้นปิดประตูเข้าไปนอนในบ้าน…
“ป๊าา ตื่นๆๆ มีใครมาเคาะประตูหน้าบ้านก็ไม่รู้”เด็กชายพยายามเขย่าผู้เป็นพ่อให้ตื่น เมื่อวริณยังนิ่ง แซมก็ยิ่งเขย่าให้แรงขึ้น เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงโวยวายของผู้ชายคนหนึ่งก็ตะโกนเข้ามาเรื่อยๆ เด็กชายทำตัวไม่ถูก สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวแทน
“ฮือออๆๆ ทำไมพ่อดินไม่ตื่น…พ่อฮ่ะ ป๊า…”
ก๊อก ๆ ก๊อก
“ฮือออๆๆ พ่อดินตื่นสิ แซมกลัว”เด็กชายร้องไห้กอดผู้เป็นพ่อ วริณขยับตัวเมื่อได้ยินเสียง่องแง่งอยู่ใกล้ๆหู เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นแซมกำลังร้องไห้ วริณรีบลุกขึ้นรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว ดึงตัวลูกชายกอดประโลม
“เป็นไรอะแซม ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรลูกอื้อ?”
“ป๊า ไม่ยอม อึก..ตื่นแซมปลุกอยู่หลายที”
“นี่คุณ ! คิดจะเบี้ยวผมเหรอฮ่ะ !!!”“ใครอะแซม”วริณถามลูกน้อยก่อนจะเกลี้ยน้ำตาที่แก้มให้ พลางหันตามเสียงตะโกนที่แว่วมาจากหน้าบ้าน
“ไม่รู้…คนเมื่อวานเหรอเปล่าฮ่ะ เขาจะมาเอาเงินที่เรา”
“แซมไปล้างหน้าซะนะ เดี๋ยวป๊าไปคุยกับเขาแล้วจะไปส่งเราที่โรงเรียนนะ”
“ฮ่ะ”แซมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ วริณลุกขึ้นก่อนจากที่นอนด้วยความลำบาก เมื่อไข้พิษเริ่มรุมเร้าเขาอีกแล้ว
แกร๊ก…
“ออกมาแล้วเหรอ!?”
อธิปในคราบหนุ่มแว่นดำตะคอกเสียง เขาไม่พอใจเล็กน้อยที่วริณเปิดประตูออกมาช้า เพราะเขาอุสส่าตื่นเช้าเพื่อมาหาวริณแท้ๆ ไม่ใช่สิ เพื่อมาทวงเงิน 100,000 ที่วริณต่างหาก
“คุณรู้จักบ้านผมได้ไง”วริณถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหนุ่มแว่นดำเมื่อคืนยืนรออยู่หน้าบ้านเขา
“นั้นมันเรื่องของผม แล้วไหนหล่ะ เงิน 100,000”อธิปวางมาด ข่มขู่วริณ ชายหนุ่มกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็คนมันไม่มีเงิน
“ผมไม่มีจะให้”
“พูดงี้ได้ไง ดูรถผมเสียหาย ถ้าคุณไม่ขับรถปาดหน้าผม เรื่องมันคงไม่เกิด”
อธิปชี้ไปที่รถสปอร์ตของตนที่จอดอยู่ข้างหลัง ทั้งอธิปและรถสปอร์ตหรูไม่เหมาะที่จะมาจอดอยู่หน้าบ้านโทรมๆของวริณแม้แต่น้อย
“ก็แค่รอยข่วนนิดเดียว…”วริณพูดเสียงแหบแห้ง เขาเงยหน้ามองชายแว่นดำตรงหน้า ไม่มีเงินจะให้…
“คุณต้องรับผิดชอบ”อธิปขึ้นเสียงข่มขวัญวริณ ชายหนุ่มหน้าซีดเผือก อธิปสังเกตเห็นได้ เพราะวริณเป็นคนผิวขาว แก้มจะแดงเพราะเม็ดเหงื่อร้อน แต่วันนี้แปลกที่เจอ หน้าวริณซีดจนแทบไม่มีสี
“ผมไม่รู้จะรับผิดชอบให้คุณยังไงนอกจากคำขอโทษ”
“ชดใช้หนี้สิ ขายตัวคุณให้ผมเป็นไง”อธิปท้าทายแกมดูถูก เขาไม่ชอบที่อยู่ของวริณ ไม่ชอบแม้แต่ความสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่ชอบที่เขายากจะยิ้ม เข้าถึงยาก เป็นแบบนี้ก็ดี เพราะมันน่าสนใจ
“นี่คุณ !!”วริณหน้าเสียกึ่งโมโห ถึงเขาจะยากจน แต่เขาก็ไม่อยากขายตัว ถึงแม้ความคิดนี้จะแปล๊บเข้ามาในสมอง การขายตัวก็ไม่น่าเสียหายอะไร แต่นั้นมันก่อนที่เขาจะเจอแซม ก่อนหน้าที่เขาจะเจอทารกน้อย วริณจึงหยุดความคิดบ้าๆนี่เสีย
“ความคิดดีหล่ะสิ ผมพูดจริงนะ ขายตัวคุณให้ผม แล้วคุณจะสบาย”อธิปแหย่ ยิ่งพูดวริณก็ยิ่งหน้าแดงไม่รู้ว่าโมโห เหรอคิดอะไร
“ออ…ลืมไป ลูกชายคุณก็จะสบายด้วยไง งานสบายๆไม่ยาก แถมเงินยังหนักอีกนะ ส่วนเงิน100,000 ผมก็จะไม่คิดเอาความกับคุณ”เห็นวริณ อธิปก็ยิ่งอยากแกล้ง เมื่อคนตรงหน้ายังไม่ได้ตอบโต้อะไร แค่อ้าปากพะงาบแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
อธิปยังเฝ้ารอจากปากชายหนุ่ม
“ผม…ไม่ขาย! ผมมีงานทำ อีกซัก7-8 เดือนผมคงมีเงินไปคืนคุณ”วริณนิ่งคิด เขามีงานที่บริษัทให้ทำถึงเงินเดือนมันจะเยอะ แต่เยอะสำหรับเขาก็คือแค่ใช้จ่ายอยู่รอดได้ ไม่ใช่เหลือเฟือขนาดเอามาจ่ายฟุ่มเฟือย อีกทั้งตอนนี้แซมก็เข้าโรงเรียนแล้วด้วย เขาต้องประหยัด
“ผมรอนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอกคุณ”
“งั้นผมก็ไม่มีเงินให้คุณ!”
“เงินผมไล่คุณออก วริณ!”
“คุณ !!!”วริณตาค้างเมื่อชายหนุ่มถอดแว่นสีดำสนิทออก เผยใบหน้าที่คุ้นเคยเมื่อวันก่อน วันแรกที่เขาไปทำงาน
“สวัสดีครับ คุณพ่อบ้าน” อธิปยิ้มอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มเสแสร้ง
“คุณ !! ท่านประธาน”วริณเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อในสายตา วริณเคยคิดว่าอธิปเอ็นดูเขาแต่ตอนนี้เขาคิดผิด อธิปใจร้าย!
“ตกใจขนาดนั้นเชียว”
“คุณ!!!...บ้าไปแล้ว”วริณอยากจะแผดร้อง เขาโดนไล่ออกจากงานแถมยังติดหนี้บ้าบอของอธิป ค่าเทอม ค่าเช่าบ้าน เดี๋ยวนี้งานก็หายาก…
ทำยังไงดี…
“มาเป็นพ่อบ้านของผมสิ ขายตัวคุณให้ผม”อธิปพูดอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาจะเลือดเย็นไปได้อีกนานแค่ไหน เมื่อคนตรงหน้ามีแววตาคล้ายกับเจ็บปวด เขาไม่ควรเล่นตลกกับความรู้สึกของคน
“พ่อบ้าน?...ขายตัว?”วริณถามอย่างงงสัย อธิปให้เขาขายตัว แต่บอกให้เขาไปเป็นพ่อบ้าน
ไม่ใช่ว่าเขาอยากขายตัวให้อธิป แต่แค่ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคนตรงหน้านักที่จะหาเรื่องเขา
ขายตัว ก็ขายแรงงานให้เขาไง อธิปคิด ก่อนจะหน้าแดงออกมาเล็กน้อย เมื่อคิดถึงความหมายที่ส่อไปอีกแง่ เขาไม่มีเจตนาคิดอย่างนั้น แค่อยากให้วริณเข้ามาเป็นพ่อบ้านที่คฤหาสน์เขา ดูแลเด็กน้อยนั่น แล้วก็มีวริณอยู่ใกล้ๆ คอยรับฟังคำฟังของเขา
“ฉันหมายถึงให้นายมาเป็นลูกน้องของฉัน เป็นพ่อบ้านรับฟังคำสั้งฉันเพียงคนเดียว และเข้ามาอยู่กับฉัน เรื่องส่วนอย่างมานั้นผมค่อยคิดอีกที”อธิปแจ้ง เมื่อวริณได้ยินประโยคสุดท้ายก็ต้องเบิกตา ใจพลอยเต้นผิดจังหวะไปด้วย ถึงวริณอายุจะมากจวนจะเลขสามแต่ถึงงั้นก็เถอะเขายังไร้เดียงสานัก
“ถ้าผมไม่ไป”
“คิดเอาเองหล่ะกัน…แล้วก็ควรคิดถึงลูกนายด้วย อยู่กับฉันงานหนักหน่อยแต่ก็สบาย ลูกของนายก็จะได้เรียนโรงเรียนดีๆ”
วริณกรุ่นคิด เพื่อลูกแซมเขาสละได้ เพราะตลอดชีวิตของเขา เขาไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เขาเป็นแค่เด็กกำพร้าที่โดนแม่ทิ้ง เรียนมาเขาก็ไม่มีเพื่อน เพราะความจน จึงไม่มีใครอยากสละตัวมาเป็นเพื่อน วริณในสายตาเพื่อนสมัยก่อนก็เหมือนตุ๊กตาหรือของเล่น เอาไว้ทำอะไรก็ได้ ตามเริงรมย์ใจ ถึงแม้เขาจะร้องไห้บ้าง แต่ความลำบากทำให้เขาเข้มแข็ง อะไรเฉยได้ก็ควรเฉย
“ผมจะ…ขะ…เป็นพ่อบ้านให้คุณ”อธิปลอบยิ้มอย่างดีใจ ในที่สุดเขาก็ได้ตัววริณมาจนได้ วริณเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกับจูงมือเด็กน้อยออกมา อธิปมองชุดเด็กน้อยในโรงเรียนอย่างพิจารณา ลูกของวริณหน้าไม่ยักเหมือนวริณสักนิด แต่ก็ดูน่ารักใคร่ หรือจะเหมือนไปทางแม่ของเด็กกัน
“จะไปไหน”อธิปเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นวริณคร่อมมอเตอร์ไซต์
“ผมจะไปส่งแซม”
“ไม่ต้อง ไปกับผม”อธิปเดินเข้าไปดึงตัวของวริณออก ลากไปที่รถพร้อมกับแซมที่จับมือวริณอยู่มองตามอย่างงงๆ
อธิปก็เหมือนเพื่อนสมัยเด็กของวริณ เขามักถูกมองข้ามความรู้สึกอย่างน่าใจหาย
ทั้งๆที่วริณก็ด้อยไปกว่าพวกเขาทุกอย่าง แต่ไม่รู้อะไรทำให้เขามีจุดสนใจสำหรับการแกล้งนัก
ฉะนั้นอะไรที่ทนก็ก็ควรเฉย ทนได้ไม่ได้เขาก็ควรจะเฉยไว้
วริณบางทีก็น่าสงสาร บางทีก็เข้มแข็ง เพราะเขามักจะเฉยชากับความรู้สึกต่างๆ…
จนตัดสินไม่ได้ ว่าเขาน่าสงสาร หรือน่ายินดีกันแน่
ที่เป็นคนไร้การตอบสนองได้ถึงเพียงนี้…
อัพช้าไปไหม? แอบคิด พอมาดูอีกที เราเพิ่งอัพไปเมื่อวาน = ="
เห็นมีคนเข้ามารอ แล้วบอกให้อัพไวไว จึงจัดไปให้เลยค่ะ
ตอนนี้อ่านแล้วอย่าเพิ่งเศร้าไปกับวริณเลยนะค่ะ อิอิ
อธิปใจร้ายเกินไปปล่าวเนี่ย อันนี้คนเขียนก็ไม่รู้ฮ่าๆ
แต่ยืนยันเรื่องนี้ไม่ร้ายแน่นอน อิอิ (แอบสปอยซะงั้น- -*)
จะมาอัพ อีกทีก็วันศุกร์ละกันเนอะ เพราะนิยายอีกเรื่องยังมะอัพเลย 555
ชอบไม่ชอบ มีคำผิดตรงไหนก็ติกันกันได้นร๊าา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
