หัวข้อ: ▙▜ รักนี้มีล้อ ◯ น้องเก้า VS พี่แตซอง [Rewrite] ▛▟

[morningflower]

เฮ้อ อีก 4 ตอนจะจบแล้วหรอเนี่ย แย่จัง

[patee]

ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าแล้วละ

สงสัยจะมาม่าชามโต 

[yayee2]

เอาเหอะนะเก้า ในสถานการณ์แบบนั้นน่ะ รักกันแบบพี่น้องน่าจะดีที่สุดแล้ว
เพราะถ้ารักแบบคนรัก มักจะต้องอยากจะครอบคอง อยากเป็นเจ้าของ อยากอยู่ด้วยกัน
แล้วเวลาที่เก้วอยู่ที่เกาหลีก็ไม่นานนี่ ถ้าถึงวันที่ต้องจากกัน มันคงเศร้ามากๆเลย
รักแบบพี่น้องคงเศร้าน้อยกว่าเมื่อถึงวันที่ต้องจากกัน

[j4c9y]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ  รู้สึกว่าเรื่องนี้ทำให้อบอุ่นหัวใจดีนะครับ

ต่อจากนี้ไปคงมีมุมมองใหม่ๆในการมองคนอื่นได้มากขึ้น

จะไม่มองที่ปัจจัยภายนอกอย่างเดียวซะแล้ว  คงต้องมองไปถึงข้างใน

จิตใจ และความเป็นตัวตนจริงๆของคนๆนึงบ้าง ขอบคุณครับ

[sarawatta]

▙▜ รักนี้มีล้อ ◯ น้องเก้า VS พี่แตซอง ▛▟
CHAPTER 13 ◉☥ พี่แตซองหายไปไหน

จริงๆ ผมอยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทุกคนอ่านแล้วมีความสุขเหมือนได้ดูหนังเกาหลีนะครับ อาจจะไม่มีฉากอย่างที่ทุกคนอยากรู้เท่าไหร่ เพราะตอนที่ผมอยู่กับพี่แตซองก็ไม่ค่อยได้คิดถึงเรื่องพวกนี้เลย...หรือเปล่า อิๆ

✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷

ขอข้ามมาวันกลับเลยละกันครับ เพราะช่วงหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว มีแต่ประชุมแล้วก็ไม่ค่อยได้คุยกัน ผมก็ยังทำเหมือนเดิมครับ คือชวนพี่แตซองคุยเกือบตลอดทาง แม้ว่าจะนั่งคนละแถวก็ไม่เป็นปัญหา แต่ก็ไม่คุยกันดังมาก มีอยู่ตอนหนึ่ง ทำเอาผมงอนไปเหมือนกัน


"เมื่อวานซูซานเขาส่งเมล์มาหาพี่ เขาถามถึงเก้าด้วย"


ผมก็อึ้งไปพักหนึ่งครับ แทบจะหมดอารมณ์คุยเลย


"อ๋อ ครับ เขาติดต่อพี่บ่อยหรือเปล่าครับ" ผมถามด้วยสีหน้าเซ็งๆ


"ครั้งนี้ครั้งแรก กว่าจะอ่านจบก็เหนื่อยเพราะต้องอ่านไปหาคำแปลไปด้วย"


พี่แตซองบอกพร้อมกับขำ แต่ผมไม่ขำด้วย แม่ซูซานนี่ยังตามมาหลอกมาหลอนได้อีกถึงนี่อีกหรือนี่


"ถามจริงๆ นะครับ พี่คิดยังไงกับซูซานครับ"


ไม่รู้ผมนึกยังไงถึงได้ถามออกไปอย่างนั้น พี่แตซองทำท่าครุ่นคิด


"อืม...พี่ก็ว่าเขาก็น่ารักดีนะ แต่...ก็ยังไม่ใช่ ไม่รู้สิ พี่เจอเขาแค่ไม่กี่วัน ไม่มีอะไรหรอก"


คำตอบของพี่แตซองทำให้ผมเริ่มยิ้มออก แต่ก็ต้องแอบยิ้มนะครับ ไม่ได้ยิ้มประเจิดประเจ้อ


"แล้วสเป๊กผู้หญิงของพี่เป็นแบบไหนครับ" ผมถามต่อ


"ไม่รู้สิ ไม่ได้คิด ถ้าถูกใจก็โอเค" ตอบพลางขำ


"แล้วเก้าล่ะ สเป๊กผู้หญิงเป็นแบบไหน"


"เหมือนพี่แตซองครับ ยังไงก็ได้ ขอให้ถูกใจ"


ผมตอบแบบไม่ต้องคิดมากเพราะไม่ต้องการสนทนาเรื่องนี้ของตัวเองเท่าไหร่


พอกลับมาถึงที่โซลก็เกือบๆ ห้าโมงเย็นแล้ว เราต่างก็แยกย้ายกันไปคนละทาง ผมก็มากับพี่แตซองเหมือนเดิมครับ จบงานก็ไม่ต้องไปเป็น PA ให้คุณเป๊กแล้วเพราะถ้าอยู่ที่บ้านคุณเป๊กจะมีคนในครอบครัวช่วยอยู่ แต่ก็ต้องมี PA เพราะด้วยแนวคิดของการดำรงชีวิตเขาจะไม่นิยมให้ใช้คนในครอบครัวทำหน้าที่ PA โดยมากคนในครอบครัวมักจะไม่ค่อยแนวคิดนี้แล้วก็มักจะคิดแทนคนพิการเป็นส่วนใหญ่


"พี่แตซอง ให้ผมอยู่ช่วยพี่ไหมครับคืนนี้"


ผมอาสาเพราะดูท่าทางพี่แตซองดูจะเหนื่อยๆ เห็นสภาพอิดโรยของพี่แตซองแล้วผมก็สงสัยว่าพี่แตซองน่าจะยังไม่หายป่วยดี


"อย่าเลย เก้าเองก็เหนื่อย กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ พี่พออยู่ได้"


พี่แตซองก็ยังคงขี้เกรงใจเหมือนเดิมครับ


"ผมยอมรับว่าเหนื่อยนะครับพี่ แต่ผมก็อยากช่วยพี่อยู่ดี เหนื่อยอีกนิดหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกครับ"


ผมยังไม่ลดละความพยายาม พี่แตซองยังคงมีท่าทีลังเลอยู่


"อย่าเลยเก้า เก้าจะทำให้พี่เคยตัวรู้ไหม ถ้าเกิดเก้ากลับไปแล้ว พี่คงจะหา PA ใหม่ที่เหมือนเก้าไม่ได้ ชีวิตพี่จะลำบากนะเก้า"


เหตุผลนี้ทำให้ผมต้องยอมจำนนครับ ใช่แล้ว ถ้าผมไม่อยู่ พี่แตซองก็ยังคงต้องอยู่ต่อไปโดยการพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด ผมก็เลยต้องหยุดเซ้าซี้พี่แตซอง เดี๋ยวแกจะโกรธเอาอีก แต่ผมก็คิดผิดจริงๆ ครับ ถ้ารู้ว่าพอผมกลับบ้านแล้วจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ผมคงไม่กลับไปอย่างแน่นอน ผมน่าจะดื้ออีกสักหน่อย แต่ก็ได้แค่นึกโมโหตัวเอง

✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷

ตอนเช้า ผมก็มาทำหน้าที่ PA ตามปกติ มาถึงเร็วกว่าเวลาเล็กน้อย มาถึงก็เคาะประตูห้องก่อนเป็นอันดับแรกแม้ว่าจะมีกุญแจอยู่ก็ตาม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ผมก็เลยเดาว่าพี่แตซองคงนอนอยู่หรือไม่ก็อาจจะอยู่ในห้องน้ำ ก็เลยไขกุญแจเข้าไป ไม่เห็นพี่แตซองบนเตียงนอน ไปดูห้องน้ำก็เปิดอยู่ ไม่มีคนอยู่ข้างใน ที่ไหนๆ ในห้องก็ไม่มีใครจนผมรู้สึกแปลกใจ พี่แตซองไปไหน เช้าขนาดนี้ก็ไม่น่าจะไปไหนนี่นา PA ก็ยังไม่มา พี่แตซองไม่น่าจะไปข้างนอกได้เองง่ายขนาดนั้น


เมื่อหาคำตอบไม่ได้ ผมก็เลยลองโทรหาพี่แตซอง แต่ปรากฎว่าเสียงโทรศัพท์ก็ดังมาจากหัวเตียงเพราะพี่แตซองไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย ก็ยิ่งทำให้ผมงงหนักเข้าไปอีก พี่แตซองรีบไปไหนกันจนถึงกับลืมโทรศัพท์ไว้ ผมลองโทรไปที่ศูนย์ PA ก็ไม่มีใครรู้อีกเช่นกัน คราวนี้ผมก็เริ่มใจคอไม่ค่อยดีแล้วครับ นึกไม่ออกจริงๆ ว่าพี่แตซองหายไปไหน จะโทรไปที่บ้านพ่อกับแม่ของพี่แตซองผมก็ไม่มีเบอร์ ก็เลยลองโทรไปขอที่ศูนย์ ปรากฎว่ามีแต่เป็นเบอร์บ้าน ผมโทรไปแล้วก็ไม่มีใครรับสายเลย โทรไปเป็นสิบกว่าครั้ง ก็ยังไม่มีใครรับสายอยู่ดี


ผมหยิบโทรศัพท์ของพี่แตซองไปด้วยแล้วก็ลองออกมาตามหาพี่แตซองบริเวณด้านนอกที่พัก ผมเดินหาจนทั่วบริเวณก็ไม่เจอ พี่แตซองไปไหน เป็นอะไรหรือเปล่า หายไปโดยไม่รู้สาเหตุและไม่บอกไม่กล่าวอย่างนี้ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ๆ ผมชักสังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น


เมื่อหาไม่เจอผมก็กลับมานั่งรอในห้องพี่แตซองเช่นเดิม ใจคอไม่ดีเลยครับ พอหันไปเห็นรูปถ่ายของพี่แตซองบนหัวเตียงก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วง น้ำตาผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว


เกือบๆ บ่าย หลังจากที่ผมกลับจากกินข้าวข้างนอกแล้วผมก็กลับมารอที่ห้องเช่นเดิม แต่ปรากฎว่าห้องไม่ได้ล็อคเหมือนมีคนไขเข้าไปแล้ว หรือว่าพี่แตซองจะกลับมาแล้ว ผมดีใจสุดชีวิตเลยครับรีบผลักประตูเข้าไปข้างในห้องทันที แต่ปรากฎว่าคนที่อยู่ข้างในห้องไม่ใช่พี่แตซอง เป็นแม่ของพี่แตซองที่ตอนนี้กำลังหาอะไรบางอย่างอยู่


"เธอเป็นใคร" แม่พี่แตซองถามด้วยท่าทางตกใจเล็กน้อย


"ผมเป็น PA พี่แตซองครับ พอดีผมมาหาพี่แตซองตั้งแต่เช้าแล้วไม่เจอ พี่แตซองไปไหนครับ" ผมถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง


"อ๋อ จำได้ละ แตซองอยู่โรงพยาบาล ตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลย"


"อะไรนะครับ"


ผมอุทานด้วยความตกใจเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่แตซองไม่มีทีท่าว่าจะป่วยหนักจนถึงขั้นต้องไปโรงพยาบาลนี่นา


"เขาติดเชื้อ ตอนนี้ไข้ขึ้นสูงยังไม่รู้สึกตัวเลย เธอเห็นโทรศัพท์เขาไหม"


ผมหยิบโทรศัพท์มือถือพี่แตซองแล้วยื่นให้แม่ของพี่แตซองไป


"ฉันต้องไปละ เธอจะไปด้วยไหม"


แม่พี่แตซองหันมาถาม ผมพยักหน้าแล้วก็รีบตามแม่พี่แตซองออกไป


พอมาถึงโรงพยาบาล พี่แตซองยังไม่รู้สึกตัวเลยครับ หมอบอกว่าอาการอยู่ในขั้นปลอดภัยและไข้เริ่มลดลงแล้ว พอถามหมอก็ทราบว่าพี่แตซองติดเชื้อชนิดหนึ่ง ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เพราะยังไม่สันทัดภาษาเกาหลีที่เกี่ยวกับการแพทย์มาก รู้แต่ว่าติดเชื้ออะไรบางอย่าง เข้าใจว่าน่าจะติดตอนที่อยู่ต่างจังหวัด ก็น่าจะมีความเป็นไปได้อยู่หรอก เพราะตอนที่สัมมนาพี่แตซองเป็นไข้และมีท่าทางเหมือนคนไม่สบายตลอดเวลา


ตอนนี้มีเพียงแม่ของพี่แตซองเท่านั้นที่สามารถมาดูแลพี่แตซองได้ พ่อก็อยู่ต่างจังหวัดส่วนน้องชายกับพี่สาวก็ทำงาน มาไม่ได้ แม่พี่แตซองเองก็ต้องทำงานเหมือนกัน แต่วันนี้ลางานมาทั้งวันแล้วจึงอยู่ได้ ส่วนวันอื่นๆ ยังไม่แน่ใจ ผมก็เลยอาสาเฝ้าพี่แตซองให้จนกว่าพี่แตซองจะอาการดีขึ้น พอ


ผมโทรไปบอกแม่ แม่ผมก็ใจดีจริงๆ ครับ อนุญาตให้ผมอยู่ได้ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะผมชอบเล่าให้แม่ฟังเรื่องพี่แตซองอยู่บ่อยๆ จนเหมือนเป็นคนคุ้นเคยกัน แม้จะไม่เคยเจอกันเลย


ในระหว่างรอ ผมกับแม่พี่แตซองก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย โดยเฉพาะเรื่องพี่แตซองตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่งโต ดูๆ ไปแล้วแม่ของพี่แตซองก็ภูมิใจกับลูกชายเหมือนกันนะครับ แม้ว่าตอนนี้จะกลายเป็นคนพิการแล้ว แต่เธอก็ภูมิใจที่ลูกชายสามารถดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง แต่ก็ยังเป็นห่วงตรงที่พี่แตซองยังไม่มีงานทำเป็นชิ้นเป็นอันนี่แหละ


จนกระทั่งบ่ายแก่ๆ พี่แตซองก็รู้สึกตัว แม่พี่แตซองเป็นคนแรกที่เข้าไปหาลูกชาย ผมเข้าไปด้วย นั่งลงข้างๆ เตียงแล้วก็ยิ้มให้พี่แตซอง พี่แตซองก็ยิ้มตอบอย่างเนือยๆ ผมดีใจจนบอกไม่ถูก นึกว่าจะต้องเป็นอะไรไปเสียแล้วเพราะหมอบอกว่าถ้ามาช้าอีกหน่อยอาจจะเสียชีวิตได้ ผมปล่อยให้แม่กับลูกคุยกันไปสักพัก แล้วพี่แตซองก็หันมาคุยกับผม


"มานานแล้วเหรอ"


ผมก็พยักหน้าน้อยๆ


"ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงพี่ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้โทรบอกตอนเช้า"


"ไม่เป็นไรครับพี่แตซอง" ผมบอกพลางทำสีหน้าเห็นใจ สงสารพี่ชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก


พอดีพยาบาลเข้ามาเราก็ปล่อยให้เขาทำงานกันไป ตอนเย็นๆ น้องชายกับพี่สาวของพี่แตซองก็มาเยี่ยมด้วยครับ พาครอบครัวมาด้วย แต่ดูน้องชายของพี่แตซองไม่ค่อยหล่อเท่าไหร่ ผมว่าพี่แตซองหน้าออกจะเหมือนแม่และหล่อกว่าน้องชายเยอะเลย ส่วนน้องชายอาจจะหน้าเหมือนพ่อก็ได้ อันนี้ก็เดาเอานะครับ


พอทุกคนไปหมดแล้วพี่แตซองก็กินยาแล้วนอนหลับไป ผมจึงได้แต่นั่งนอนเฝ้าโดยไม่ได้คุยกับพี่แตซองเลย เห็นหมอบอกว่าพี่แตซองต้องอยู่โรงพยาบาลประมาณสามวันเป็นอย่างน้อย ถ้าอาการดีขึ้นเร็วหน่อยก็อาจจะออกได้ก่อนสามวัน


วันต่อมาผมก็เป็นหลักที่คอยอยู่เฝ้า ได้คุยกันบ้างแต่ไม่นานเพราะพี่แตซองยังมีไข้อยู่ พอกินยาแล้วก็นอนหลับไปเลย ตอนเย็นๆ ก็มีคนมาเยี่ยมหลายคน ทั้งจากศูนย์ PA ญาติของพี่แตซอง รวมทั้งแม่และน้าสาวผมก็มาด้วยครับ เป็นครั้งแรกที่แม่กับน้าได้เจอพี่แตซอง ดูท่าทางแม่ผมจะชอบพี่แตซองมากทีเดียวครับ แค่ได้ฟังผมเล่าก็ชอบแล้ว ก่อนกลับแม่ผมก็ชวนพี่แตซองว่าถ้าหายแล้วก็ให้ไปเยี่ยมที่บ้านด้วย จะทำอาหารไทยให้กิน พี่แตซองก็รับปากว่าจะไปให้ได้


ตอนดึกๆ ผมได้ยินเสียงกุกกักๆ ก็เลยตื่น พี่แตซองจะเข้าห้องน้ำนั่นเอง ผมก็เลยช่วยเอารถเข็นพี่แตซองมาให้แล้วก็พาไปห้องน้ำ พอพาพี่แตซองกลับมาที่เตียง เราก็ได้มีโอกาสคุยกันสั้นๆ ก่อนนอน


"เก้า ขอบคุณมากนะครับสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง พี่ไม่รู้จะขอบคุณหรือตอบแทนเก้ายังไงดี"


"ไม่เป็นไรครับพี่แตซอง ผมไม่อยากได้อะไร"


ผมตอบพลางยิ้มน้อยๆ พี่แตซองก็ยิ้มตอบ


"ไม่ว่าพี่จะไปไหน ทำอะไร หรือเป็นอะไร ก็เห็นแต่เก้านี่แหละที่คอยเป็นห่วง ถ้าไม่มีเก้าพี่ก็คงแย่เหมือนกัน"


ผมยิ้มด้วยความตื้นตันใจ อย่างน้อย แม้พี่แตซองอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับผมอย่างนั้น แต่ผมก็ดีใจที่พี่แตซองเห็นความดี เห็นความตั้งใจที่ผมพยายามทำให้จากหัวใจของผม


"ถามจริงๆ เถอะ ทำไมเก้าถึงดีกับพี่ขนาดนี้"


คำถามนี้เล่นเอาผมไปไม่เป็นเลย แล้ว ผมก็เพิ่งมารู้ทีหลังว่าพี่แตซองสงสัยผมมานานพอสมควรก่อนหน้านี้แล้ว แต่ตอนนั้นไม่ค่อยมั่นใจก็เลยไม่ได้ถาม เจออย่างนี้เข้าไปผมก็อึกอักๆ ไม่รู้จะตอบยังไง


"ก็...ผมก็รักพี่ก็เหมือนพี่ชายผมคนหนึ่ง" ผมตอบเหมือนท่องสคริปต์เพราะยังใจไม่กล้าพอที่จะบอกความจริงในตอนนี้


"จริงเหรอ..."


อ้าว...แทนที่พี่แตซองจะทำให้เรื่องมันง่ายขึ้นหน่อยก็กลับทำให้ชีวิตผมยากขึ้นเสียแล้ว คราวนี้ผมก็เลยเงียบไป แต่สีหน้าคงดูเลิ่กลั่กอยู่เหมือนกัน พี่แตซองยิ้มน้อยๆ แล้วก็โคลงศีรษะ


"ไม่ว่าเก้าจะรักพี่แบบไหน พี่ก็ดีใจนะที่มีน้องชายดีๆ อย่างเก้า"


พี่แตซองบอกพลางเอามือมาลูบหัวผม คำตอบของพี่แตซองทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ เหมือนพี่แตซองกำลังจะบอกผมว่าไม่ว่าผมจะรักพี่แตซองแบบไหน แบบพี่น้องหรือแบบอื่น พี่แตซองก็คงไม่รังเกียจ ผมคงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมครับ พี่แตซองไม่ใช่เกย์และที่เกาหลีนั้นเรื่องการเป็นเกย์เป็นสิ่งที่สังคมยังรับไม่ได้ พี่แตซองจะรับได้หรือ แต่พูดมาอย่างนี้แล้วจะให้ผมเข้าใจว่ายังไงล่ะครับ


"นอนเถอะ ดึกแล้ว"


พี่แตซองตัดบท เราจึงต่างแยกย้ายกันไปนอน


TBC


ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์วัฒนธรรมแลกเปลี่ยนแบ่งปัน

[seaz]

เศร้าอีกแล้ว T^T

[witchhound]

เราคิดว่าพี่แตซองน่าจะรู้ว่าเก้ารู้สึกยังไงกับพี่เขานานแล้ว
แต่คงยังไม่แน่ใจเท่านั้นเอง
เฮ้อ...
เดี๋ยวก็ต้องจากกันแล้ว
ไกล้จะจบแล้วหรอเนี่ย
 

[Mc_ma]

อบอุ่น แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้ายังไงไม่รู้
คงเพราะน้องเก้าใกล้จะถึงวันกลับแล้ว 

+เป็ดน้อยให้ค่ะ 

[yayee2]

จะจบแบบเศร้าใข่ไหม จะได้เตรียมใจ

[tuek]

หรือว่าพี่แตซองจะเริ่มสงสัยในตัวเก้าเข้าให้แล้ว

[เพื่อนบ้าน]

กลัวที่สุดก็คือตอนเก้ากลับเมืองไทยนี่แหละ แง๊ ~
ไม่ดีเลยอ่ะแบบนี้ เวลาสั้นๆมันก็ผูกพันธ์กันได้ แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้

[yeyong]

อ่านไปก็ลุ้นไปว่าจะจบยังไง
เก้ามีความหวังกับพี่แตซองขึ้นมานิดนึง

[ratnalin]

อบอุ่นน่ารักมาก อ่านแล้วมีความสุขค่ะ แต่เสียใจที่ใกล้จะจบแล้ว T-T
พี่แตซองคงตะหงิดๆมานานแลล่ะ แต่คงไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมั้ง

รอวันพรุ่งนี้ ^^

[SungMinKRu]

 


ไม่อยากให้จบเศร้าเลยย

[Peppermint]

แงๆๆ TT น่าสงสารเก้าอ่ะ == ถ้ากลับเมืองไทยเเล้วจะเป็นยังไงต่อนะ !
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[Maprang_W]

ใกล้จบแล้วอ่า...เสียดายจัง
อย่าเพิ่งรีบกลับไทยเลยเหอะ

[Lemon_Tea]

พี่แตซองก็พอดูออกถึงความรุ้สึกของเก้า
ถ้าห่างกัน จะเป็นยังไงเนี่ย T^T

[londoneye]

จะจบแล้ว

แต่ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า

ยังไงก็คงเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันละนะ

[wolfram]

พี่แตซองรู้แล้วหรอ

จะจบแล้วอ่ะ!! 

[namtarn11]

แอบเขินแทน

[$VAN$]

น้องเก้าดูแล ห่วงใยออกนอกหน้าไปนิด พี่แตซองเลยรู้อ่ะดิ
แม่น้องเก้าชอบพี่แตซอง แต่ถ้าน้องเก้ารักกับพี่แตซองจริง แม่จะโอเคไหมน้า เห็นแววอุปสรรคอยู่ลิบๆ

[sarawatta]

▙▜ รักนี้มีล้อ ◯ น้องเก้า VS พี่แตซอง ▛▟
CHAPTER 14 ◉☥ ความในใจของพี่แตซอง

วันนี้เป็นวันที่สามแล้วครับที่พี่แตซองอยู่โรงพยาบาล หมอบอกว่าหากไม่มีอะไรแล้ววันนี้ก็น่าจะกลับบ้านได้ หลังจากกินข้าวเช้าและกินยาแล้ว พี่แตซองก็เรียกให้ผมไปหา


"เก้า หาซองจดหมายหรือซองอะไรก็ได้ให้พี่หน่อยได้ไหมครับ"


ผมก็รับคำแล้วไปขอซองจดหมายที่ใช้แล้วของโรงพยาบาลมา แล้วก็เอามาให้พี่แตซอง แล้วแกก็เอาเงินจำนวนหนึ่งใส่ซองแล้วก็ยื่นให้ผม


"เงินเดือนของเก้าครับ"


"ขอบคุณครับ"


ผมรับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณ รู้สึกตื่นเต้นอย่างไรไม่รู้ครับ นี่เป็นเงินเดือนแรกในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ แต่พอนับดูแล้วก็รู้สึกว่ามันเยอะเกินกว่าจำนวนวันที่ผมทำงาน เยอะกว่าที่ผมคำนวณไว้พอสมควรเลยครับ


"พี่ให้เงินผมผิดหรือเปล่าครับ ผมว่ามันเยอะเกินกว่าจำนวนวันที่ผมทำงานนะครับ"


"ไม่ผิดหรอก เงินส่วนที่เกิน พี่ให้เพราะว่าเก้าเป็นคนดีและช่วยพี่หลายอย่าง ทำงานเกินชั่วโมงทำงานก็หลายครั้ง ถือว่าเป็นการขอบคุณละกันนะครับ"


พี่แตซองบอกพลางยิ้ม แต่ผมรู้สึกไม่อยากรับไว้เลยครับเพราะรู้ว่าพี่แตซองเองก็ยังไม่มีงานทำ เงินที่เคยเก็บไว้ก็ค่อยๆ ร่อยหรอลงเรื่อยๆ แล้วอีกอย่าง ที่ผมทำไม่ใช่เพราะต้องการเงินซะหน่อย


"ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ พี่แตซองจ่ายให้ผมเฉพาะวันที่ผมมาทำงานดีกว่า ส่วนวันอื่นๆ ที่ผมอาสามาเองพี่ไม่ต้องให้ก็ได้ ผมยินดีทำให้ด้วยความเต็มใจนะครับพี่แตซอง"


"พี่รู้ว่าเก้าเต็มใจ แต่พี่ก็เต็มใจที่จะให้เก้าเหมือนกันนะ พี่ให้เงินน้องใช้ก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ" พี่แตซองแย้ง


ผมรู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาปริ่ม "แต่มันมากไปครับพี่ พี่อย่าว่าผมนะครับ ผมรับไม่ได้จริงๆ ครับพี่ รับมาผมก็ไม่สบายใจ"


พี่แตซองเงียบไปเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง


"เก้ารู้ไหม ตั้งแต่พี่เกิดมา พี่ยังไม่เคยเจอใครที่ทำดีกับพี่ถึงขนาดนี้เลย แม้แต่คนที่พี่เคยแต่งงานด้วยเขาก็ยังไม่ห่วงพี่ขนาดนี้"


พี่แตซองหยุดพูดไปสักพัก ผมสังเกตุเห็นว่าพี่แตซองเหมือนจะร้องให้อยู่


"ตั้งแต่พี่กลายเป็นคนพิการ พี่รู้สึกเหมือนไม่มีใคร เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ทุกคนหนีหายกันไปหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งแฟนที่พี่เคยคิดว่าเรารักกันมาก เขาก็เป็นอีกคนที่จากพี่ไป พอได้เจอกับเก้าแล้ว พี่รู้สึกว่าชีวิตของพี่ไม่โดดเดี่ยวเหมือนเมื่อก่อน ไม่เหงา หัวเราะได้ ยิ้มได้ มีความสุขมากขึ้น ทำให้พี่รู้สึกว่าพี่ยังมีใครสักคนที่จริงใจกับพี่อยู่"


ผมถึงกับยิ้มทั้งน้ำตาเลยครับ เป็นใครก็คงตื้นตันใจไม่แพ้ผมอย่างแน่นอน


"เหลืออีกแค่สัปดาห์เดียว เก้าก็ต้องไปแล้ว พี่คงไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิด อาจจะไม่มีโอกาสได้ให้อะไรกับเก้าอีก เพราะฉะนั้น พี่อยากให้เก้ารับไว้ พี่ให้เพราะพี่อยากให้ เก้าไม่ต้องห่วงพี่เรื่องนั้นหรอก พี่อยากให้เก้า อยากตอบแทนเก้าเท่าที่พี่พอจะให้ได้ รับไว้นะครับ น้องชายคนดีของพี่"


พอพี่แตซองพูดจบ ผมก็โผเข้ากอดพี่แตซองทั้งๆ ที่นอนอยู่ พี่แตซองก็กอดผมตอบเช่นกัน


"ขอบคุณมากครับพี่ ผมจะใช้เงินนี้อย่างคุ้มค่าที่สุดครับ"


"ขี้แยนะเรา เห็นไหม...ทำเสื้อพี่เปียกเลย"


พี่แตซองสัพยอก ผมทำเสื้อพี่แตซองเปียกจริงๆ ครับ เปียกน้ำตาผมนั่นแหละ


"ก็พี่ทำให้ผมร้องไห้ทำไมล่ะ เดี๋ยวผมเอาทิชชู่มาเช็ดให้ครับ"


"ไม่ต้องหรอก" พี่แตซองรีบห้าม


"เก้าอย่าลืมกินข้าวเช้านะ อย่ามัวแต่ดูแลพี่จนลืมตัวเอง"


"ครับ พี่แตซองก็เหมือนกัน ผมว่าพี่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายแน่เลย เชื้อโรคมันก็เลยถามหา พี่น่าจะออกกำลังกายบ้างนะครับ ให้ผมช่วยก็ได้ เดี๋ยวผมไปหาวิธีมาให้ พี่จะได้แข็งแรง"


"อืม คงจะใช่ ตั้งแต่พิการมา พี่ไม่เคยออกกำลังกายเลย เข็นรถก็แทบจะไม่ได้เข็นเอง" พี่แตซองเห็นด้วย


"ดีครับ อ้อ แล้วก่อนที่ผมจะกลับ พี่แตซองต้องไปบ้านน้าสาวผมนะ พี่แตซองสัญญากับแม่ผมแล้ว"


"ครับ ไปพรุ่งนี้เลยไหม"


"ก็ดีนะครับ ว่าแต่พี่หายดีแล้วเหรอ" ผมถามอย่างไม่แน่ใจ


"ยัง ใจร้อนจังเลยนะเรา อีกสักสองสามวันก่อนดีกว่า ว่าแต่ว่า ตั้งแต่เก้ามาเกาหลี ได้ไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือยัง ที่ไม่ใช่ประชุมนะ"


"ก็...ไปหลายที่อยู่ครับ ก่อนจะมาเป็น PA แล้วก็...ไปตึกหกสิบสามกับพี่แตซองไงครับ"


"อ้อ ถ้างั้น...เราไปเที่ยวกันก่อนกลับดีไหม เก้าเป็น PA พี่ก็จะเป็นไกด์ให้ อ้อ แล้วชวนแม่กับน้าสาวของเก้าไปด้วย"


"อืม ก็ดีเหมือนกันครับ ผมยังมีอีกหลายที่ที่อยากไปแต่ยังไม่ได้ไป"


ผมตอบรับพลางยิ้มดีใจจนแก้มแทบจะปริ แล้วคุยกันต่ออีกนิดหน่อยผมก็ขอตัวออกไปหาอะไรกินข้างนอก


ตอนเย็นๆ พี่แตซองก็สามารถกลับบ้านได้แล้วครับ มีแม่กับพี่สาวมารับเพราะน้องชายไม่ว่างมา ตอนอยู่ในรถ พี่แตซองบอกแม่ด้วยครับว่ามีน้องชายเพิ่มอีกคน ช่วยทำให้ผมเข้ากับคนอื่นๆ ได้ง่ายขึ้น เมื่อดูแลสารทุกข์สุกดิบกันเรียบร้อยแล้ว แม่กับพี่สาวของพี่แตซองก็กลับไปราวๆ สองทุ่มกว่า พอทุกคนกลับไปมหดแล้ว ผมก็รีบเดินมาบอกพี่แตซอง


"วันนี้ผมไม่กลับ ห้ามบอกให้ผมกลับบ้านนะครับ"


พี่แตซองก็ขำใหญ่เลยครับที่ผมรู้ทัน


"ใครว่าล่ะ วันนี้พี่ไม่ให้กลับหรอก ยังต้องการคนดูแลอยู่" พี่แตซองตอบกลับพร้อมกับยิ้มกว้าง


"ก่อนจะอาบน้ำ ออกกำลังกายก่อนไหมครับ" ผมเสนอ พี่แตซองทำหน้างง


"อะไรนะ ออกกำลังกายเหรอ ทำยังไงครับ"


"เดี๋ยวก็รู้ครับ ผมมีวิธี"


แล้วผมก็ช่วยพาพี่แตซองขึ้นไปนอนบนเตียง ผมขึ้นไปนั่งบนเตียงด้วย แล้วก็อธิบายว่าผมจะทำอะไรบ้าง เริ่มด้วยการออกกำลังกายขาด้วยการจับปลายขาพี่แตซองยกขึ้นลง รวมทั้งจับงอแล้วเหยียดตรง ผมก็คิดของผมเองครับ ไม่ได้เชี่ยวชาญมาจากไหนหรอก แค่อยากช่วยให้พี่แตซองแข็งแรงขึ้นเท่านั้นเอง แต่ไม่ใช่เพราะต้องการให้หายพิการนะครับ


ผมช่วยพี่แตซองออกกำลังกายอยู่ประมาณสิบกว่านาที เหงื่อของผมเองก็เริ่มออกเหมือนกัน ก็เหนื่อยเอาการอยู่แต่ก็กลั้นใจทำ แล้วผมก็สังเกตุเห็นว่าพี่แตซองมองผมด้วยสาตาแปลกๆ เหมือนคอยสังเกตุและคิดอะไรบางอย่างอยู่


"เหนื่อยหรือเปล่าเก้า พักก่อนดีไหม" พี่แตซองบอก


"ไม่เป็นไรครับ" แต่ก่อนที่จะพูดอะไรต่อ พี่แตซองก็บอกด้วยเสียงที่เข้มขึ้นว่า


"พอก่อนเถอะ"


ผมก็เลยต้องหยุดครับ วางขาของพี่แตซองลง พี่แตซองใช้มือสองข้างยันตัวลุกขึ้นนั่ง สายตาเราอยู่ในระดับเดียวกัน และที่สำคัญคือเรานั่งในตำแหน่งใกล้กัน จนผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นแห่งความอบอุ่น ผมรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูกเมื่อพี่แตซองสบตาผมและจ้องมองเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง


"เก้า..." พี่แตซองเรียกชื่อผม แล้วเงียบไปสักพักเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง


"พี่มีอะไรบางอย่างจะบอกเก้า พี่คิดมานานแล้ว และพี่คิดว่าพี่ควรจะบอกก่อนที่เก้าจะกลับไป"


คราวนี้ใจผมเต้นไม่เป็นส่ำเลยครับ ผมเดาไม่ออกจริงๆ ว่าพี่แตซองจะบอกอะไรหรือคิดอะไรอยู่ในตอนนั้น แต่แววตาและท่าทางแปลกๆ อย่างนี้ทำให้ผมหวั่นไหวมากเลยล่ะ


"พี่กำลังรู้สึกว่า...เอ่อ...พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ แต่พี่ โอย...จะบอกยังไงดี"


เรายังคงสบตากันอยู่ แล้วจู่ๆ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นครับ เมื่ออยู่ดีๆ พี่แตซองก็ใช้มือโอบคอผมแล้วดึงผมเข้าไปจูบ ผมตกใจมากในตอนแรก แต่ก็ตอบสนองด้วยดีในตอนหลัง ไม่นานนักพี่แตซองก็ปล่อยผมเป็นอิสระ ตอนนั้นผมทั้งอาย เขินและตกใจ ถูกจูบเข้าไปแล้วก็ได้แต่นั่งอ้าปากค้าง


"พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร พี่สับสนมาก แต่นี่คือสิ่งที่พี่อยากบอกเก้า"


พี่แตซองบอกด้วยเสียงสั่นๆ ปนกับเสียงหอบหายใจ


"เวลาที่อยู่กับเก้า ความรู้สึกมันเหมือนกับเวลาที่พี่เคยอยู่กับแฟนเก่าของพี่ พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่พี่คิดว่าพี่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ พี่ไม่ได้คิดไปเอง"


ผมลึงมากกว่าเก่าอีกครับเมื่อได้รู้ถึงความรู้สึกของพี่แตซองที่มีต่อผม จนคิดว่าตัวเองหูฝาดไป


"พี่รู้ว่าเก้าอาจจะรับไม่ได้ พี่เองก็ทำใจลำบากมาก คิดไปมาอยู่หลายครั้งว่ามันคืออะไรกันแน่ ทำไมพี่รู้สึกแบบนี้ พี่เป็นผู้ชาย ทำไมพี่ต้องรู้สึกแบบนี้กับเก้า บางวันพี่เครียดมากจนแทบไม่ได้นอนเพราะคิดเรื่องนี้ พี่ถามตัวเองอยู่หลายครั้งว่ามันคืออะไร ถามแล้วถามอีก จนวันนี้พี่คิดว่าพี่พอจะรู้แล้วว่ามันคืออะไร เก้าน่าจะรู้ใช่ไหมว่าพี่เป็นคนตรงและซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง สิ่งที่พี่จะพูดต่อไปนี้ก็เป็นความจริง...ที่พี่เองก็ปฏิเสธไม่ได้"


พี่แตซองเว้นจังหวะไปสักพัก กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เหมือนกับว่ากำลังจะพูดเรื่องที่สำคัญมาก


"พี่คิดว่า...พี่กำลังชอบเก้าอยู่"


ผมอ้าปากค้างเป็นรอบที่สอง แต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปาก


"บางครั้งพี่ก็เคยสงสัยว่าเก้าคิดอะไรกับพี่หรือเปล่า เก้าดีกับพี่มาก มากจนเกินกว่า PA เกินกว่าน้องชายหรือเพื่อน เก้าคิดอะไรกับพี่อยู่หรือเปล่า"


พี่แตซองย้อนมาถามผมบ้าง แต่ผมก็มัวแต่อึ้งอยู่ครับ จนเหมือนฟังไม่ได้ยินคำถาม


"บอกพี่มาตามตรง พี่บอกความรู้สึกของพี่ไปแล้ว เก้าก็ต้องบอกพี่ด้วย"


คราวนี้ผมจึงค่อยๆ รู้ตัว มองหน้าพี่แตซอง จ้องตาและค่อยๆ เผยอยิ้มให้


"ผมก็ชอบพี่ครับ ชอบตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกันแล้วครับ"


แล้วผมก็โผเข้ากอดพี่แตซอง น้ำตาผมไหลพรากลงมาด้วยความตื้นตันใจ ในที่สุดผมก็ได้พูดในสิ่งที่ผมอยากพูดเสียทีหลังจากที่รอมาเกือบๆ สองเดือน


"ขอบคุณนะครับที่เก้าไม่รังเกียจพี่"


"ขอบคุณพี่แตซองด้วยครับที่รู้สึกดีกับผม ผมเองก็ไม่คาดคิดว่ามันจะมีวันนี้"


พี่แตซองกอดตอบพลางเอามือลูบหลังผมไปด้วย


"เก้า พี่ไม่รู้ว่าพี่จะจัดการตัวเองยังไง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ตอนนี้พี่ก็ยังสับสนกับตัวเองอยู่ อีกไม่กี่วันเก้าก็จะไปแล้ว พี่คงคิดถึงเก้ามาก รู้ไหมว่าพี่เคยคิดถึงเก้ามากแค่ไหน พี่อยากคุยกับเก้ามาก ตอนที่อยู่ซกโช จำได้ไหมว่าเราออกมาคุยกันตอนดึกๆ วันนั้นพี่เองก็ไม่ค่อยสบายหรอก แต่พี่อยากคุยกับเก้ามาก เวลาคุยกับเก้าแล้วพี่สบายใจแล้วก็...มีความสุขมากที่ได้คุยกันหรือเจอกัน พี่มีความสุขเวลาเก้ามาอยู่ใกล้ๆ พี่ อ้อนพี่ เล่นกับพี่"


"จริงๆ วันนั้นผมก็คิดถึงพี่แตซองมาก พี่รู้ไหม...แค่คุยกันน้อยลง ทั้งๆ ที่อยู่ในงานเดียวกัน เจอกัน ผมยังคิดถึงพี่เลย" ผมถือโอกาสบอกบ้าง


"พี่เห็นแล้ว เห็นสายตาที่เก้ามองพี่ พี่ก็พอดูออกว่าเก้ารู้สึกยังไง" พี่แตซองพูดพลางขำ แล้วเราก็ค่อยๆ ปล่อยอ้อมแขนออกจากกัน


"ทำไมเก้าถึงชอบพี่ล่ะ"


พี่แตซองถามพลางจ้องหน้าผม จับไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้เหมือนจะไม่ให้หลบสายตาไปไหน ถึงว่าล่ะ ทำไมก่อนพิการถึงได้มีสาวๆ เยอะ เชี่ยวชาญและคารมดีแบบนี้นี่เอง สาวคนไหนหลงติดกับก็คงหนีไปไม่ได้


"ไม่รู้เหมือนกันครับ ตอนแรกที่เห็น รู้สึกว่าพี่เป็นคนพิการที่หล่อมากในสายตาผม ผมไม่เคยเห็นคนพิการแบบนี้มาก่อนเลยครับ คนพิการที่ผมเจอมีแต่น่าสงสาร มอมแมมหรือยากจน แล้วพอได้รู้จักกันมากขึ้น ผมก็รู้สึกว่าพี่แตซองเป็นคนดี เป็นพี่ชายที่น่ารัก แม้ว่าบางครั้งจะดุผมบ้าง แต่ผมก็ไม่โกรธพี่หรอก เพราะพี่ไม่ได้ดุผมเพราะว่าไม่ชอบผม แต่ดุเพราะว่าพี่อยากสอนผม ที่สำคัญ ผมว่า...พี่แตซองเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก ผมก็เลยชอบพี่"


พูดถึงตรงนี้พี่แตซองก็ขำแล้วก็เอามือลูบหัวผมเล่น


"รู้ไหมครับว่าเวลาพี่ทำอย่างนี้ ผมมีความสุขแล้วก็รู้สึกอบอุ่นใจมาก"


"จริงๆ เก้าเป็นคนน่าเอ็นดูนะ พี่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เก้าเป็นเด็กน่ารัก จนพี่...."


แล้วพี่แตซองก็ทิ้งตัวลงนอน


"อา...เก้า พี่รู้สึกโล่งใจมากที่พี่ได้พูดสิ่งที่พี่อยากพูด พี่เครียดมาหลายวันแล้ว วันนี้พี่มีความสุขมาก มีความสุขจริงๆ"


"ผมก็มีความสุขเหมือนกันครับพี่แตซอง"


ผมตอบพลางยิ้มดีใจอย่างมีความสุข แล้วพี่แตซองก็ดึงมือผมลงไปนอนข้างๆ พี่แตซองครับ ผมก็ดันเหลือบมองไปเห็นตรงนั้นของพี่แตซองมัน...ขึ้นมาจนสังเกตุเห็นได้ครับ แสดงว่ายังใช้การได้อยู่ เพราะพี่แตซองไม่ได้พิการรุนแรงมาก เพียงแต่มีปัญหาในการทรงตัวนั่นเอง เอ...พี่แตซองจะทำอะไรผมเนี่ย ผมเขินอายจนหน้าแดงเลยครับ


"พี่ไม่บังคับอะไรเก้าหรอกนะ แค่ได้อยู่ใกล้ๆ กันพี่ก็มีความสุขแล้ว เก้าไม่ต้องฝืนใจหรอกถ้าเก้าไม่ต้องการ"


พี่แตซองบอกเหมือนรู้ทัน ผมล่ะเชื่อเลยครับ มิน่าล่ะถึงได้คุยนักคุยหนาว่ามีสาวๆ มาชอบเยอะ เจอคารมแบบนี้เข้าไปก็คงอ่อนระทวยกันหมด แล้วผมจะเหลือเหรอครับ


"ถ้าผมเต็มใจจะทำให้พี่มีความสุขล่ะครับ" ผมถามกลับด้วยสายตาเป็นประกาย พี่แตซองยิ้มแล้วค่อยๆ เลื่อนศีรษะเข้ามาใกล้ๆ ผมแล้วก็พูดเบาๆ ว่า


"ก็แล้วแต่เก้าละกัน"


TBC

[เพื่อนบ้าน]

อ๊ากกกกกกกกก ,, เขินเลย >///<
รู้ใจกันแล้วแบบนี้ ไม่อยากให้เก้ากลับเลยอ่ะ

[jubujubu]

เปิดใจกันแล้ว  ดีจังเลย  แอบเขินแทนเก้านะเนี้ย

[Lemon_Tea]

ขอเวลานอกสักครู่
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

บอกความรู้สึกออกไปแล้ว

แต่ ไม่อยากนึกถึงวันที่ต้องห่างกันเลย T^T

[$VAN$]

ว้าว~มีความสุขด้วย
แต่ทิ้งท้ายได้.. แบบว่าลุ้น 555
อยากอ่านต่อมากกก

[missu2]

  อ่านแล้วมีความสุขจัง

ใจตรงกันแล้ว 

[ratnalin]

ตอนอยู่ใน รพ เราน้ำตาซึมเลยอ่า T-T แถมตอนนี้ก็อุตส่าห์รู้ใจกันแล้วด้วย
ไม่อยากให้กลายเป็นแค่ความทรงจำที่ดีเลย

[Peppermint]

อ๊ายยยย เค้ารู้ว่าใจตรงกันเเล้วววววววว ว ว ววววว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[jaymaza]

ให้ตายเหอะ,,,เขินนนนนน