หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[eiky]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

************** From Eiky*************

สวัสดีครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องล่าสุดนะครับที่เขียน แหะๆๆๆ ทั้งที่มีเรื่องค้างอยู่ แต่เรื่องนั้นๆก็จะเขียนอยู่ครับแต่พอดีเรื่องนี้มันเด่นขึ้นมาเลยเขียนก่อนเดี๋ยวจะลืม เอาเป็นว่าจะพยายามเขียนทุกเรื่องให้จบนะครับผม อิอิ ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เปิดเข้ามาดูแม้จะอ่านไม่อ่านก็ขอบคุณมากครับ

ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ

ขอบคุณมาก

ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่เครียดนะครับ เบาๆ พยายามจะให้มันโรแมนติก ฮ่าๆๆ คอยดูกันว่าจะได้สักแค่ไหน
ต้องขออภัยที่ภาษาพูดอาจจะไม่สุภาพและเป็นภาษาถิ่นเสียส่วนใหญ่ ลองๆอ่านดูนะครับ เผื่อว่าจะชอบ

Don't call Me BaBy!!!

[/b]

ไม่เข้าใจ ยังไงผมก็ไม่มีวันเข้าใจ ทำใจไม่ได้ อาจจะได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ จะอะไรล่ะครับ ก็เรื่องย้ายโรงเรียนกลางเทอมนี่น่ะสิมันสุดจะทนจริงๆนะ จิ๊ โมโห อารมณ์เสียหงุดหงิด พ่อนะพ่อทำไปได้ ตัวเองเป็นข้าราชการแต่ดันไปรับเงินสินบน เอ่อนะ แหะๆ ลืมแนะนำตัว ผมชื่อ อุ่นครับ อุรดิศ ชื่อไม่แปลกครับ แม่ผมตั้งให้ล่ะพ่อผมบอก ตอนแรกแม่จะตั้งว่าอุดรทิศแต่แม่บอกมันเชยคนไม่ได้เดาประมาณนั้น ส่วนนามสกุลอย่าอยากรู้เลยครับเอาเป็นว่านามสกุลผมค่อนข้างเก่า ผมเป็นคนภูมิใจในนามสกุลนะครับเพราะบรรพบุรุษผมค่อนข้างจะสร้างชื่อเพราะเป็นเจ้าขุนมูลนายกันเสียทุกรุ่นแต่นะ พ่อผมทำอะไรเนี่ย ทำอะไรลงไปไม่เข้าใจ เงินทองเราก็พอมีนะครับ แม่ผมเสียตั้งแต่ผมอายุ 8 ขวบ ตอนนี้ 16 ย่าง 17 ผมอยู่ ม.5 ครับ เรียนโรงเรียนชื่อดังที่สวมกางเกงน้ำเงินหรูหราไฮโซที่สุดย่านบางเขนนั่นล่ะครับ แต่เอาเถอะๆ ไม่ใช่เวลาจะมาภาคภูมิใจอะไรตอนนี้ ผมต้องระเห็จออกจากโรงเรียนกลางเทอมหนึ่งทั้งที่อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะสอบมิดเทอม อะไรเนี่ย ผมไม่เข้าใจ พ่อนะพ่อ โกรธพ่อมากเลยนะครับขอบอก โกรธจนไม่ยอมคุย ผมอายเพื่อนๆ ผมอายแทนบรรพบุรุษ นี่เราสิ้นไร้ไม้ตอกมากขนาดถึงว่าพ่อผมต้องไปรับสินบนเขามาเลยเหรอ ผมไม่เข้าใจ ไม่รับฟังไม่ว่าพ่อจะพูดอะไรก็ตาม แต่ก็นะพ่อผมไม่บอกหรอกครับมีแต่บอกให้เก็บของ
   “โรงเรียนใหม่ก็เข้าท่าอยู่นะอุ่น พอเรียนได้ล่ะ” ไม่พูดดีกว่าไหมพ่อหน้าลูกหงิกตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯตอนเช้ามืดแล้วไม่เห็นหรือไง เบื่อพ่อเว้ย โอ๊ยย อยากจะกลั้นหายใจให้มันตายๆไปซะรู้แล้วรู้รอดเลย
   “พ่อพลาดไปแล้ว อย่าว่าพ่อเลยนะอุ่น พ่อคิดผิดช่วยเขา ตอนแรกบอกไม่เอาๆแต่เขาก็ยัดให้ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้” จะบ่นเพื่อ? เฮอะนี่ล่ะนะอะไรเนี่ยตอนทำน่ะไม่คิดมาคิดตอนนี้เป็นไงล่ะ เขาไม่ไล่ออกจากราชการก็บุญเท่าไหร่แล้วดีนะแค่โยกย้ายตำแหน่ง
   “ครับ” ผมพูดออกไปดอกพิกุลยอมหลุดออกจากปากเสียทีหลังจากที่นิ่งมานาน ก็นะมีกันอยู่สองคนพ่อลูกนี่นะให้ทำไง
   “ตอนแรกอาจจะขลุกขลักหน่อยนะลูก แต่เดี๋ยวสักพักเราค่อยหาทางขยับขยาย” ขยับขยาย? ไปไหนพ่อหือจะพาย้ายไปไหนอีก ต้องจากเพื่อนที่รักจากแฟนสุดหล่อ โว๊ยยนะ อยากจะเอาหัวโขกพื้นปูนให้ตาย
   “เราย้ายไปจังหวัดไรนะพ่อ” ผมถามออกมาครับเพราะกำลังจะบอกโจ้ เอ่อ คือแฟนสุดหล่อของผมเองครับ อิอิ มีบ้างนะก็แหมนะผมก็ไม่ใช่ขี้เหร่นี่นา สูง ไม่ถึง 170หรอกนะครับแต่ก็ไม่เตี้ยเกิน 165 อิอิ ในระหว่างนั้นล่ะ ผิวของผมขาวๆอมเหลืองไทยแท้นี่ครับแต่สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจคือผมหน้าตาดี เฮอะ ใครจะไม่เห็นด้วยไม่รู้แต่ไม่เคยมีใครว่าผมขี้เหร่ ออกแนวหลงตัวเอง ไม่นะเพราะเพื่อนๆผมชมบ่อยๆ โว๊ยย สรุปตามนั้นล่ะครับไม่งั้นผมจะได้ โจ้เป็นแฟนเหรอเนอะ โจ้เป็นนักกีฬาบาสฯของโรงเรียนเป็นดาวของรุ่น คนจีบคนตอมนี่อย่าให้บอกแต่เขาเลือกผมนะขอบอก เป็นไงล่ะขอโทษเขาเดินมาขอคบกับผมเองเถอะนะ ไม่อยากจะคุย
   “อำนาจเจริญ” นั่นล่ะครับตามที่ผมเล่าชีวิตผมก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากนะครับก็มีคนงานพี่ต้อยซึ่งตอนนี้ก็นั่งรถไปรอเราอยู่ที่ไหนนะพ่อพูดเมื่อกี๊
   “อะไรนะพ่อ” ผมเป็นพวกพูดเยอะครับ ไม่สิคิดเยอะแต่ไม่ค่อยพูด ไม่ใช่เพ้อนะครับผมคิดเยอะจริงๆ คนคิดเยอะนี่ดีไหมนะผมไม่รู้เหมือนกันแต่ผมจะชอบยิ้มๆมากกว่า นี่ล่ะมั้งที่มัดใจโจ้ โอ๊ยย ภูมิใจ ว่าแล้วก็คิดถึงจัง
   “อำนาจเจริญลูก ในเมืองนะไม่ใช่ตัวอำเภอ”
   “หา อะไรอ่ะพ่อไหนบอกจะไปสกลนคร” ว่าแต่สกลนครนี่มันภาคไหนนะน่าจะเหนือตอนบนป่ะ เฮอะก็คนหน้าตาดีมักจะไม่เก่งภูมิศาสตร์นี่นา อย่า หยุด ห้ามว่าผมโง่ ผมไม่ได้โง่นะผมแค่ช้าเท่านั้นเอง
   “อำ นาจ เจริญ” พ่อผมเน้นคำหันหน้ามาทำหน้าจริงจัง ผมทำหน้างงๆ
   “ที่ติดแม่น้ำโขงน่ะลูกที่แยกตัวออกจากจังหวัดอุบลฯ” อุบลฯ นั่นบ้านที่ต้อยนี่ พี่ต้อย เว้าอีสาน อ๊ะ อีสาน กรีซซ อยากจะกระอักออกมาเป็นน้ำเขียวโซดา
   “ครับ” เอ่อ นี่ล่ะครับผม บ่นในใจไปสามกิโลฯพูดออกมาแค่นี้ล่ะครับ ตอนนี้ผมคิดไปถึงจังหวัดอำนาจเจริญ มันจะมีรถเมล์ไหมนะ มันจะมีแมคโดนัลไหมล่ะ มีเซเว่นหรือเปล่าจะมีน้ำเขียวโซดาไหม แล้วบ้าน บ้านเราจะมีแอร์หรือเปล่า ตายแล้วๆ ผมจะดำกว่าเดิมไหมเนี่ย โว๊ยย พ่อนะพ่อ ฮึ เริ่มโมโหมากกว่าเดิม
   “อุ่นๆ ถึงแล้วลูก” พ่อผมเขย่าตัวครับหลังจากที่แวะปั๊มมาสามพันรอบ นอนตื่นๆหลับๆมานับครั้งไม่ถ้วน ที่นี่มันที่ไหนวะเนี่ยจำได้ว่าออกจากบ้านที่บางเขนมาประมาณสามทุ่มเมื่อคืนถึงนี่ประมาณเจ็โมงเช้าเกือบแปดโมง โว๊ยย จะไกลไปไหนเนี่ย นั่งๆนอนๆมาจนปวดก้นไปหมดแล้ว
   “นี่บ้านพักเราเอาของขึ้นไปเก็บสิอุ่น ต้อยเรียบร้อยดีไหม” พ่อผมเดินลงไปกอ่นส่วนผม เอ่อ ยืนอึ้งอยู่ อ้อลืมบอกพ่อผมทำงานอยู่ในสำนักงานเขตครับภ้าย้ายมาที่นี่ก็น่าจะประมาณปลัดอำเภอหรือเปล่าไม่แน่ใจ และบ้านไม้สองชั้นหลังนี้สภาพแบบว่าเก่าเอี๊ยดอ๊าดสีขาวเหรอ? มันดูเก่ามากๆ โว๊ยย อะไรอ่าพ่อ ผมยืนอึ้งอยู่นานแสนนานจะถามว่ารับได้ไหม ไม่นะ ไม่อาวว ไม่สามารถจะมีเตียงไหมเนี่ยหรือว่าต้องนอนกับฟูก จะมีแอร์ไหมดูสภาพแล้วไม่เลยไม่น่ามี โว๊ยย ทำไงดี
   “เป็นตาอยู่เด้ค่าน้องอุ่นมีแอร์พร้อม ห้องคุณอุ่นเอื้อยเตรียมไว้แล้ว อย่าสิเฮ็ดหน้าจั่งซั่นติ๊ค่า” เอ่อพี่ต้อยครับแกเลี้ยงผมมาล่ะผมเข้าใจแก ก็ประมาณว่าแกไม่เคยพูดภาษากลางเลยนะเวลาอยู่ที่บ้าน ผมน่าจะพูดได้นะแต่ไม่เลยครับได้นิดหน่อยเอง เฮอะไม่มีเวลามาเรียนหรอกนะเข้าใจแกได้ก็บุญล่ะ
   “หิวอ่ะพี่ต้อย” ผมไม่มีอารมณ์จะคุยกับแกมากครับ ลืมบอกว่าพรุ่งนี้พ่อจะพาไปโรงเรียนใหม่ เฮอะ ไม่อยากจะจิ้นเลยว่าจะมีสภาพยังไง ตอนแรกก็จิ้นไว้วะว่ามันเป็นภาคเหนือตอนบน เป็นไงล่ะอีซานฟรานซะงั้น แล้วโรงเรียนล่ะ เพื่อนใหม่ โอ๊ยต้องเว้าอีสานไหมเนี่ย เครียดๆๆ ผมเดินขึ้นห้องไปด้วยใบหน้าที่หงิกงอตามเดิม ตอนนี้คิดถึงแม่จังเลย ถ้าแม่อยู่พ่อโดนเละแน่ๆขอบอกว่าแม่ผมดุมากๆและผมก็คงไม่ต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้แน่ๆ โว๊ยย แม่คิดถึงจัง ประตูไม้สีน้ำตาลเก่าถึงเก่ามากนี่คือห้องผมเหรอเนี่ย ผมค่อยๆแง้มประตูเข้าไป เฮ้อ ค่อยยังชั่วพี่อ้อยเปิดแอร์รอไว้แล้วค่อยรู้สึกดีหน่อย ผมค่อยๆนั่งหย่อนก้นลงบนเตียง เตียงนี่หรือคือเตียงทำไมมันเสียงเหมือนจะพังแหล่ไม่พังแหล่แบบนี้ โว๊ยย เอาเถอะๆ อย่าคิดมากขอนอนต่ออีกสักหน่อยเถอะ
   “อุ่นรีบอาบน้ำแต่งตัวเลยนะพ่อจะพาไปฝากที่โรงเรียน” หือ หา อะไรนะไหนบอกไปพรุ่งนี้ไงล่ะพ่อ อะไรเนี่ยไม่ไปนะไม่มีทางคนเพิ่งจะมาถึงยังง่วงอยู่เลย อะไรจะให้ไปดรงเรียนตั้งรับไปม่ทันหรอกนะปรับตัวไม่ได้
   “ครับพ่อ” อ่าฮะ โว๊ยยอะไรของผมเนี่ย เออๆ ไปก็ไปพ่อนี่นะ แหะๆ จะให้เถียงได้ไง ผมต้องเหวี่ยงกระเป๋าเดินทางเข้ามุมห้องแล้วก็รื้อเสื้อผ้านักเรียนออกมาล่ะครับ
   “เดี๋ยวเอื้อยรีดให้ ท่าคราวเดียวน้องอุ่นไปอาบน้ำโลดค่า” ตามนั้นครับไม่ต้องแปลเนอะ ผมล้วงหาเครื่องอาบน้ำแสนแพงของบอดี้ช็อปออกมาแล้วเดินออกมาหาห้องน้ำ
   “ห้องน้ำอยู่ตาล่างค่าน้องอุ่น” โว๊ยย มีอะไรที่มันแย่ไปกว่านี้อีกไหมเนี่ย เคยแต่ตื่นขึ้นมาเดินเข้าห้องน้ำเลยแล้วนี่อะไรต้องกระเตงลงไปข้างล่าง โว๊ยย เอ่อ ที่แย่ไปกว่านั้นคือมันไม่มีฝักบัวครับ ตักอาบเอาเหรอ? ไม่เคยเค้าไม่เคย โว๊ยย อะไรเนี่ย ชีวิตของอุรดิศต้องมาเป็นแบบนี้เพราะอะไรเนี่ย จิ๊
   “ครับคุณปลัดโรงเรียนของเรายินดีต้อนรับอุรดิศ มีอะไรมาปรึกษา ผอ.ได้เลยนะ ที่นี่เราอยู่กันแบบอบอุ่น” ในห้องผอ.ครับผมนั่งก้มหน้าไม่อยากจะอะไรกับใคร เบื่อที่จะมองก็ตามประสาผู้ใหญ่เขาคุยกันนั่นล่ะครับ ผมนี่เบื่อแล้วนัดกันกินนั่นกินนี่ ไม่ใช่นี่จ่ายเงินใต้โต๊ะหรอกนะถึงได้เข้าเรียนกางเทอมเนี่ย
   “สวัสดีค่ะอุรดิศ ครูชื่อจิรดานะคะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้อง 5/9 ตามครูมาทางนี้เลยจ๊ะ หนังสือเรียนเตรียมมาจากที่เดิมไหมคะ หลักสูตรน่าจะเหมือนๆกัน แต่เท่าที่ครูทราบจากท่าน ผอ. อุรดิศย้ายมาจากโรงเรียนคริสต์ อืม น่าจะแตกต่างกันบ้างนิดหน่อย” พอแนะนำตัวฝากฝังกับผอ.เสร็จพ่อผมก็ต้องไปที่อำเภอล่ะครับ ทิ้งผมอีกแล้ว โว๊ยยนะ อาจารย์รุ่นป้าๆใส่แว่นหนาๆแกกำลังแนะนำตัวครับผมก็ยกมือไหว้เดินตามแกไป ตึกอำนวยการและวิชาการเท่าที่ผมคาดการณ์นะว่ามันน่าจะใช่เก่าซะนี่มันสร้างตั้งแต่สมัยไหนเนี่ยจะพังแหล่ไม่พังแหล่ประมาณนั้นล่ะครับ ผมเดินผ่านห้องนั้นห้องนี้ไปเรื่อยๆ ห้องของแต่ละฝ่ายวิชาการนั่นล่ะครับ เดินลงตึกมาอาจารย์ป้าแกก็พาเดินเลี้ยวไปด้านหลัง
   “นี่เป็นตึกเรียนของนักเรียนทั้ง ม.ต้น ส่วนด้านโน้นเป็นของ ม.ปลาย โรงเรียนของเรามีนักเรียนไม่มากหรอกค่ะอุรดิศ แค่สี่พันกว่าเท่านั้นเองค่ะ” ประชดป่ะเนี่ยป้า เฮ้ย สี่พันกว่านี่มันไม่น้อยนะเนี่ย โหไม่อยากจะเชื่อนี่โรงเรียนชนบทนะเนี่ยทำไมเด็กนักเรียนมันเยอะจังวะเผลอๆเยอะกว่าที่โรงเรียนผมอีกด้วยซ้ำ อ้อ ลืมเล่า ทางเข้าผมยังไม่ทันได้มองเพราะเซ็งพ่อแต่รู้ว่าเสาธงอยู่ด้านหน้ามีสนามฟุตบอลอยู่ติดถนนใหญ่ ตรงนี้คือด้านหลังอาคารเรียนชั้น ม.ต้นตามที่ป้าแกชี้บอกสีออกตุ่นๆมีสามชั้นหรือเปล่านั่นน่ะเพราะมันเหมือนมีใต้ดินด้วยน่ะสิครับ อาคารเรียนเรียงรายเป็นแถบไป ส่วนอาคารเรียนของนักเรียนชั้น ม.ปลาย อยู่ด้านหลังครับต้องเดินไปอีกหน่อยผมไม่ได้มองอะไรมากนักเพราะเหมือนคนหลายคนกำลังจ้องมองผมอยู่น่ะสิ แต่สนเหรอไม่เลย จะว่าไปที่นี่ก็ใหญ่เอาการเหมือนกันนะเนี่ย พอเดินผ่านตึกแรกก็ได้ยินเสียงเด็กนักเรียนดังจอแจแว่วออกมาไม่แว่วล่ะดังมาก นั่นมันเรียนหรือมันกำลังแหกปากกันวะนั่นน่ะแล้วนั่น เอ่อ มองกูทำไมวะเนี่ย อ้อ เพราะผมหน้าตาดีไง เออเนอะลืมๆ เชิดคอขึ้นดีกว่า มองตรงหลังตรงระหงส์ๆตามต้นตำรับต้นตระกูล อิอิ
   “ไม่ต้องอายหรอกนะอุรดิศ นักเรียนที่นี่เขาคงไม่เคยเห็นเด็กนักเรียนใหม่กางเกงน้ำเงินเหมือนอุรดิศ ท่าน ผอ.แจ้งทางคุณปลัดไปแล้วว่าร้านขายชุดนักเรียนที่ไหนที่รับปักเสื้อของโรงเรียนเรา พรุ่งนี้ค่อยใส่มานะจ๊ะ” คุณป้าแกพูดครับ เออนะ ใส่กางเกงน้ำเงินรองเท้าหนังนี่เอง แล้วพ่อจะพามาทำไมวันนี้วะเนี่ย ทำไมไม่พามาตอนที่ไปซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้วเอาให้มันเหมือนชาวบ้านเขาก่อนค่อยมาก็ได้นี่นะ โหนี่จะให้ลูกคนนี้อายคนเขาไปถึงไหนกันวะเนี่ย โว๊ยย พ่อนะพ่อ ก้มหน้าสิครับท่าน จะมาระหงส์อะไรล่ะ หงส์ไม่มีขนน่ะสิ เว้ยโมโห และแล้วเพราะด้วยมัวแต่เดินก้มหน้า
   “อ่า” โว้ยย อะไรวะเนี่ยผมเดินตกขี้โคลนน่ะสิครับ รองเท้าหนังมันระยับของผมจมโคลนไปครึ่งหนึ่ง คุณป้าแกหันกลับมาแล้วหัวเราะ
   “เดินระวังหน่อยนะคะอุรดิศที่นี่เราไม่ได้ลาดซีเมนต์ไว้ทุกที่เหมือนในกรุงเทพฯนะ ไปล้างก่อนไหม” เอ่อ แกคงไม่ได้ประชดผมหรอกนะครับ จะให้ผมทำไงได้นอกจากเดินไปตามที่แกชี้ไปที่ด้านหลังของโรงเรียน จะอธิบายยังไงดีว่าอาคารเรียนมันตั้งยังไง สมมติว่ามีทิศเหนือละกันนะครับ ทางเข้าอยู่ทางทิศเหนือกับสนามฟุตบอลรวมทั้งเสาธง พอเข้ามาก็จะเป็นอาคารหันหน้าไปทางทิศตะวันออกเรียงกันไปเรื่อยๆทางทิศตะวันตกผมกำลังเดินลัดเลาะอาคารไปทางทิศตะวันตก ส่วนทิศใต้เป็นรั้วโรงเรียนและมีห้องน้ำเรียงรายกันอยู่หลายห้อง เข้าใจไหมเนี่ยผมตั้งใจอธิบายแล้วนะเอ๊ะหรือว่ายังไม่ดี งงเหมือนกันแฮะ ผมเดินไปที่ห้องน้ำล่ะครับ นักเรียนออกันอยู่เต็มทั่วบริเวณ ระหว่างทางก็มีต้นไม้ม้านั่งวางอยู่เต็มพื้นที่ มองเข้าไป อ่ะมองให้พอแหมนะมองกูซะ แต่ทำไมพวกมันมองแล้วยิ้มๆด้วยเนี่ยเพราะรองเท้าผมแน่ๆ กว่าจะล้างเสร็จก็นานอยู่ครับเพราะมัวแต่คิดไปว่านับจากนี้ที่นี่คือที่ที่ผมจะใช้ชีวิตอยู่อีกนานเท่าไหร่ไม่รู้จนกว่าพ่อจะเลิกไปรับสินบนเขามานั่นล่ะครับ ผมต้องรีบปรับตัวไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เฮ้อ สู้ไหมเนี่ยกู สู้ว้อยย
   “อ้าวนักเรียน วันนี้มีเพื่อนใหม่ย้ายมาจากกรุงเทพฯ เงียบๆกันหน่อย” ไม่อยากจะเล่าเลยว่าตอนเดินขึ้นตึกไปนั่นมีคนมามองผมมากมายเพียงไหน แต่ก็ไม่อายนะแค่เขินๆ ผมคงดูแปลกตาไปจริงๆล่ะครับ ก็แหมนะไม่อยากจะคุยว่าตัวเองเป็นเด็กเมืองกรุงนี่นาย้ายมาอยู่นี่ก็ย่อมผิดหูผิดตาเป็นเรื่องปกติ คุณป้าแกพาผมเดินเข้าไปในห้องล่ะครับผมก็เดินตามเลยสิไม่อาย อายทำไมผมไม่ได้ทำอะไรผิด แต่นะ แหะๆ มันก็มีบ้างน่าเรื่องประหม่าน่ะธรรมดาล่ะครับ
   “อ้าว อุรดิศแนะนำตัวหน่อยจ๊ะ” คุณป้าแกโยนมุขมาครับผมก็เงยหน้าขึ้นยิ้มน้อยๆ
   “หวัดดีครับ ผมชื่อ อุ่น อุรดิศ (นามสกุล) เพิ่งย้ายมาจาก(โรงเรียนชื่อดัง) ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆใหม่ทุกคนครับ” ผมเปล่งเสียงออกไปครับ ทำไมต้องให้แนะนำตัวแบบนี้ด้วย ทำไมคุณป้าไม่พูดเองวะไม่เข้าใจ
   “นายเกิดที่อุตรดิตถ์แม่นบ่อ” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น นั่นกูว่าแล้ว พวกบ้านนอก เว้ย ชื่อกูมันมาจาก อุดรทิศต่างหากหรอกพ่อผมเคยบอกว่าแม่เป็นคนตั้ง ไอ้พวกนี้ไม่รู้อะไร
   “ใช่” ผมรำคาญจะตอบครับเลยนะ แก้ปัญหาไปพูดมากปวดปากเสียเวลาออก
   “ทำไมอุ่นอ่ะ อุ่นจริงเหรอ” ทีนี้เสียงดังมาจากเพื่อนผู้หญิงหน้าตากับท่าทางเธอมันแย้งกันชัดๆ โอ๊ยไม่อยากจะบอกว่าหน้าเธอออกแนวตุ๊กกี้แต่ท่าทางเธอเหมือนกำลังพยายามทำให้เหมือนกิ๊บซี่ประมาณนั้นล่ะครับ คิดภาพออกไหม
   “นี่รังสิยาอย่าแซวเพื่อนสิ ไปนั่งข้างๆภานุพงศ์ก็ได้ นายภานุพงศ์เลื่อนโต๊ะให้ชิดกันซิ” คุณป้าแกตัดบทครับผมแอบถอนหายใจ เฮ้อ จะเจออะไรอีกเนี่ยวันนี้ ทำใจมาแล้วนะว่าเพื่อนต้องถามนั่นถามนี่แน่ๆ แต่ไม่คิดเตรียมใจจะมาเจออะไรประหลาดๆหรอกนะ ว่าแล้วกวาดสายตามองเพื่อนในห้องดีกว่ามีใครหน้าตาพอคุยด้วยได้บ้าง อิอิ เฮ้อ มีพอได้อยู่นะนี่มันห้องรวมดาวโจ๊กหรือไงนะ เอ๊ะนั่น นายคนนั้นแจ่มใช้ได้ๆ ไม่อยากจะเชื่อที่นี่มีคนหน้าตาตี๋อินเทรนขนาดนี้เลยเหรอ ว้าวน่าสนใจล่ะ ผมไม่ได้มองเหมือนจ้องหรอกนะครับอย่าเข้าใจผิดผมปราดตามองแว๊บเดียวพอเห็นแต่สายตาเหมือนตกอยู่ตรงเขานานกว่าใครก็เท่านั้นเอง อิอิ ส่วนไอ้คนที่นั่งข้างผมที่ผมกำลังเดินเข้าไปหาเนี่ยก็ใช้ได้นะแต่ตัวมันคล้ำๆหน่อย
   “เป็นหยังจั่งซื่ออุ่น” แปลไหมครับ โว๊ยย อยากจะบอกว่าไปถามแม่กูสิวะถามกูกูจะบอกยังไงล่ะพ่อแม่กูตั้งให้ไอ้หน้าหักนี่นะ
   “บ่อฮู้” “ฮ่วยเว้าอีสานกะเป็นติ๊” เอ่อ ไม่น่าพูดออกไปเลยกูสำเนียงก็ไม่ได้นะ ไอ้หน้าหักนี่สนใจใหญ่ไม่เพียงแต่มันนะเพื่อนๆก็เหมือนจะหันมา
   “เอาล่ะๆ เดี๋ยวค่อยสานสัมพันธ์กันนะคะนักเรียน คาบต่อไปวิชาอะไรเตรียมตัวเรียนได้แล้ว ครูฝากเพื่อนใหม่ด้วยนะคะเพราะอุรดิศมาจากโรงเรียนชายล้วนนะอย่าแซวอะไรรุนแรงล่ะ” คุณป้าบอกแล้วยิ้มให้ผมแกเดินออกไปแล้วครับ พอได้ยินคำว่าชายล้วนเท่านั้นเองคราวนี้ล่ะ ทุกคนก็หันมารุมจ้องผมเป็นตาเดียว
   “ย้ายมาจากโรงเรียนไรเหรอเธอ” เสียงดัดจริตมากๆ
   “ชุดนักเรียนเด็กในเมืองนี่สวยเนอะ” อ๊ะแน่นอน
   “อยู่ชายล้วนก็มีแต่ผู้ชายสิ ว้ายอยากไปจังเลยคงจะมีแต่หนุ่มหล่อๆแน่ๆ” หล่อน่ะใช่แต่มองแกไหมคิดว่าไม่
   “ใส่รองเท้าหนังด้วยเงาวับเชียว” เออสิก้มลงส่องดูไหมเห็นหน้ามึงด้วยนะ
   “แล้วพ่อนายเป็นปลัดเหรอ ว้าวลูกปลัด โก้จัง” งดบรรยาย
   “แล้วนายทำไมพูดภาษาอีสานได้ นายเป็นคนพื้นเพที่นี่เหรอ หรือว่ามีญาติอยู่ที่นี่” อ๊ะ นายรูปหล่อถามครับผมแหวกวงเพื่อนๆใหม่ออกทันที
   “อ้อเปล่าหรอก พอดีพี่เลี้ยงที่บ้านเป็นคนแถวนี้ล่ะ เราเลยพอเข้าใจ” ตอบเสียงนุ่มเหมือนเด็กในเมืองให้มากที่สุดจ้องหน้าเขา อืม ตอนนี้เองถึงรู้ว่าคำว่าช้างเผือกนั่นมีจริงนะเออ โว๊ยย จะหล่อไปไหนเนี่ย อ๊ะ เขายิ้มให้ผมด้วย ดัดฟันอีก
   “นายหล่อจังเลยอ่ะตัวเธอ” นังตุ๊กกี้ครับเงียบๆบ้างก็ดีนะเธอน่ะ
   “นั่นสิผิวดี๊ดีๆเนอะ ขาวจัง ว้ายนุ่มอีกต่างหาก” เอ่อ มือไวไปไหมตัวเธอจับผมด้วยอ่ะครับ น่าอายจังผู้หญิงอะไรเนี่ย
   “แหมก็แค่นั้นล่ะจิ๊บ ก็วันๆทำอะไรล่ะยะนอกจากนั่งในห้องแอร์ทาครีม เดี๋ยวนี้เขามีคอร์สทำหน้าทำตา ไม่ต้องโดนแดดโดดนลมเหมือนเรานี่ ไม่ขาวก็ให้มันรู้ไปสิยะ” เสียงกะเทยดังแทรกขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวขึ้นของกะเทยหัวโปกท่าทางแรดๆคนหนึ่ง จะอิจฉากูทำไมเนี่ยไม่อยากจะบอกว่าหน้ากูน่ะไม่เคยพึ่งหมอเว้ย อีกอย่างตัวก็ไม่ได้ทาครีมแค่กูชอบอาบน้ำเท่านั้นเอง ช่วยไม่ได้เองนะพ่อแม่กูมีเชื่อผู้ดีเก่า อิอิ
   “ทำหน้ามาเหรอเธอ” นังตุ๊กกี้ครับ โว๊ยย กูบอกไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำซิวะอะไรเนี่ย
   “เปล่าเราไม่เคยไปหาหมอหน้าหรอก เปลือง” ผมพูดออกไปครับแล้วก็หันไปมองพ่อรูปหล่อต่อ มันจรรโลงใจมากกว่าเป็นไหนๆ พวกตัวประกอบพวกนี้อะไรเนี่ย
   “นามสกุลนายเป็นผู้ดีเก่าป่ะเราคุ้นๆ” นั่นว่าแล้วเชียว โว๊ยย นี่จะมาอะไรกับกูหนักหนาวะเนี่ยเบื่อแล้วนะ
   “ไม่ใช่หรอกมันแค่คุ้นๆน่ะ” ผมตอบออกไปครับผมไม่ใช่คนขี้โอ่นะขอบอกคือในใจน่ะพราวสุดๆแต่เวลาคนถามก็แบบนี้ล่ะครับ ผมเป็นคนนิ่งๆนะบุคลิกภายนอกแต่ภายในนี่ เคยมีเพื่อนสนิทผมที่บางเขนมันด่าผมว่า “แรดหลบใน” ดูมันด่าผมสิครับ บ้าเหรอผมแค่คิดอะไรเยอะไปหน่อยด่าคนในใจอะไรประมาณนี้ อิอิ
   “อุ๊ยกระเป๋าสวยจังเธอ” เอ่อนังตุ๊กกี้ครับเริ่มล่ะเริ่มล้วงข้าวของกูล่ะอีพวกนี้อะไรวะเนี่ย โว๊ย อดทนๆ
   “แล้วพวกเธอชื่ออะไรกันบ้างล่ะเรายังไมได้รู้จักใครสักคนเลยนะ” ผมพูดออกมาทำท่ามองไปรอบๆตัวครับ หายใจไม่ออกนี่เห็นกูเป็นเอเลี่ยนหรือไงกันวะเนี่ยมุงได้มุงดี
   “เราชื่อเชอรี่” หามึงเนี่ยนะชื่อเชอรี่ นังตุ๊กกี้ครับท่านผมทำหน้าเหวอเหมือนไม่เชื่อ
   “ส่วนนี่” “พอแล้วอีตะขบ เดี๋ยวให้หัวหน้าห้องแนะนำดีกว่าไหมยะหล่อน” อีกะเทยหัวโปกจีบปากจีบคอพูดขึ้นล่ะครับ
   “เราชื่อทายนะเป็นหัวหน้าห้อง” อ่าพ่อรูปหล่อของผมเป็นถึงหัวหน้าห้องว่าแล้วเชียวคนมันมีราศีอ่ะนะ ตาคมจริงๆไอ้อุ่นเอ้ย อิอิ
   “ส่วนนี่น้ำหวาน จอย แตง เพ็ญ โต้ง ต๊อก ไก่ ชาติ” “ว้ายอะไรกันหัวหน้าบอกว่าชื่อญาญ่า มาชงมาชาติอะไร” เอ่อ อีกะเทยหัวโปกมันค้านขึ้นครับ ตอนหัวหน้าแนะนำผมไม่ได้หันไปมองตามเลยนะเพราะมัวแต่เพลินมองหน้าหัวหน้าห้องสุดหล่อ ว่าไปเขาก็มีเสน่ห์ดีนะ เหล็กดัดฟันสีเขียวเหมือนกินสาหร่ายดิบเกาะตามฟันมันทำให้เขาดูน่ารักมาก โอ๊ย อยากเข้าไปส่องใกล้ๆจังเลยคุณ แต่พออีกะเทยหัวโปกนี่กรี๊ดขึ้นเพื่อนๆก็โห่มันล่ะครับผมเลยหมดอารมณ์ หือ มันว่ามันชื่ออะไรนะ ญาญ่า โอ๊ย อย่างมึงน่ะน่าจะคุณย่ามากกว่านะกล้าพูดเนอะ ญาญ่า ถ้ามึงญาญ่าไอ้นั่งหน้าห้องนั่นก็ ณเดชแล้วล่ะเว้ย
“จ๊ะญาญ่าก็ญาญ่า อ้าวส่วนคนที่นั่งข้างนายชื่อเล็ก” โหยยิ่งเวลาเขาแซวกลับนะน่ารักอ่ะ น่ารักจังเลยคุณ ผมอมยิ้มแล้วหันมองหน้าไอ้คนที่นั่งข้างๆ มันยิ้มฟันขาวให้ผม ผมก็พยักหน้า
   “เล็กแต่ชื่อนะเว้ย อย่างอื่นไม่เล็ก” เอ่อ มันพูดขึ้นครับเสียงแซวโห่ดังขึ้นอื้ออึงทันที หือ ว่าไรนะ ผมมองหน้ามันทันทีครับ อดไม่ได้เลยจะเหลือบสายตาลงต่ำ โว๊ยย ไม่เอาๆ มีโจ้อยู่ทั้งคนไม่เอาๆไม่ลามกๆ
   “ทำอะไรกันพวกเธอ จะไม่เรียนหรือไง สุมหัวทำอะไรกันอยู่” เสียงอาจารย์ผู้หญิงดังขึ้นหน้าห้อง วงแตกสิครับท่าน
   “หือทำอะไรกันทำไมไม่นั่งที่” อาจารย์หญิงรูปร่างตันเตี้ยผมบ๊อบสั้นดั้งมีนิดเดียวเดินเข้ามากลางห้อง โอ้โหท่าทางตอนเดินเข้ามานั่นเธอคงคิดว่าตัวเองเป็นแพนเค้กหรือไงนะ
   “มีนักเรียนมาใหม่ครับจารย์วัณวิภา” หัวหน้าห้องบอกครับผมก็ยืนขึ้นยกมือไหว้ ไม่รู้จริงๆต้องทำตัวยังไงให้ตายเถอะ กูเริ่มเครียดแล้วโว้ย
   “อ้อ เธอสินะที่ว่าจะย้ายมาจากกรุงเทพฯ หน่วยก้านใช้ได้นี่” ท่าทางที่พูดทำไมต้องแสยะปากด้วยเนี่ยไม่เข้าใจ “แต่ดูสำอางไปนะ จะอยู่ได้เหรอบ้านนอกคอกนาน่ะ” เธอยังคงมองผมจากหัวจรดเท้าครับ เฮ้อนะเอออยากมองก็มอง
   “ว้ายใส่น้ำหอมมาด้วยเหรอ อะไรเธอที่นี่ไม่ใช่ในกรุงเทพฯนะจะใส่น้ำหอมมาเรียนไมได้ ฉันเหม็นจะเป็นลม” เอ่อ เธอทำท่าเหมือนมาดมสูดกลิ่นหาอะไรรอบๆตัวผมครับ เวอร์ไปไหมป้า ผมน่ะไม่ได้ใส่น้ำหอมอะไรมาเลยนะแค่อาบน้ำเท่านั้น ครีมก็ไม่เคยทาเพราะมันเหนียว ขี้เกียจด้วย เอ๊ะแต่ได้กลิ่นโคโลญจ์มาจากเธอนั่นล่ะนะผมว่า
   “ผมไม่เคยใส่ครับ” ผมพูดออกไปก้มหน้า เคยโดนสอนมาว่าเวลาค้านผู้ใหญ่อย่าไปจ้องหน้าเขาจะหาว่าเราก้าวร้าว ก็นิดนึงล่ะครับ

ยังมะจบตอนนะคร้าบบบ

[eiky]

   “แล้วกลิ่นนี่มันอะไร อย่ามาโกหกครูนะ ได้กลิ่นไหมล่ะภานุพงศ์” อ้าวป้าคนนี้ก็คนมันตัวหอมอ่ะจะอะไรหนักหนาวะเนี่ย ไอ้ดำมันก็นะสั่งได้ทำจมูกสูดรอบๆเอวผมทันที
   “หอมดีครับ” เอากับมันครับ ไอ้ห่านี่
   “คงเป็นกลิ่นครีมอาบน้ำมั้งครับ ผมไม่เคยใช้น้ำหอมจริงๆ” ผมพูดออกไปทำสายตาบอกเธอไปว่ากูไม่ไหวแล้วนะตัวเธอ อย่านะๆ อย่ามากไปกว่านี้นะไม่งั้นเดินออกจากห้องจริงๆด้วยนะ ไม่ไหวแล้วนะโว้ย
   “อ้อ จริงเหรอ ยี่ห้ออะไรของครูใช้แพร็อทเธอรู้จักไหม” เธอทำหน้าเชิดขึ้นผมคิดไม่ออกครับ คงจะแพงน่าดูสิท่ากลิ่นคงหอมเหมือนส้มเช้งเน่าแบบที่ติดกลิ่นตัวเธอมาล่ะสิ เฮอะ
   “ปกติผมใช้ของบอดี้ช็อปส์ครับ แต่เมื่อเช้าผมแอบใช้บลูการีของพ่อ อ้อ คงจะเพราะแบบนี้นี่เอง งั้นผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ เผื่อกลิ่นมันจะหาย” ผมพูดออกไป เออเนอะเมื่อเช้าง่วงจัดนี่นาเลยหยิบของพ่อมาใช้ถึงว่ากลิ่นทะแม่งๆ
   “อ่า บลูการี คุ้นๆนะตั๊กลีลาที่โฆษณาหรือเปล่า” หือ เขาเคยโฆษณาโทรทัศน์หรือยูบีซีด้วยเหรอ แล้วตั๊กลีลานี่ใช่คนที่เล่นตลกน่ะเหรอ โว้ย บ้าไปแล้วอะไรอ่ะป้า ไม่ไหวๆ ผมขอตัวก่อนล่ะไม่ไหวจะเคลียร์ ผมยกมือขึ้นไหว้แล้ววิ่งออกมาจากห้องทันที ไม่ไหวจริงๆ พ่อนะพ่อ โรงเรียนอะไรเนี่ย โอ๊ย คิดถึงเพื่อน คิดถึงโจ้ คิดถึงห้องเรียนที่มีแอร์ แล้วที่นี่อะไร? อะไร? โว้ยยย พ่อ โมโหจังเลย ผมวิ่งลงตึกไปล่ะครับอยากไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บริเวณนี้ ตอนวิ่งลงมาคนก็มองนะ ไม่สนใจช่างแม่งอยากมองก็มองไป ผมวิ่งไปทางด้านหลังอาคารซึ่งมีเหมือนโรงยิมหอประชุมอะไรสักอย่างไม่สนใจจะมองไม่สนใจจะดู ผมอยากไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนอยากจะกดโทรศัพท์ไปหาแฟน
   “ฮัลโลๆๆๆ” โว้ย ไม่มีสัญญาณ ที่ไหนเนี่ย ที่ไหน ที่นี่คือที่ไหนในโลกนี้ อยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งจังเลย แต่เอ๊ะ ทำไมมันไม่มีไฟอะไรขึ้นเลยหว่า โว๊ะ แบตฯหมดล่ะตัวเอง แหะๆ เขินจัง ผมเดินเขินคนเดียวไปเข้าห้องน้ำ
   “แหวะห้องน้ำหรือห้องไรวะเนี่ยเหม็นเป็นบ้า” ผมบ่นอยู่หน้าอ่างล้างหน้าที่เหมือนไม่เคยมีคนทำความสะอาดมาก่อนเลย เสียงเด็กนักเรียนคุยกันในห้องน้ำเบาๆ
   “อ้อ แอบดูดบุหรี่นี่เอง บ้านนอกเอ้ย” ผมแสยะปากแต่ก็ไม่สนใจค่อยๆเปิดน้ำดูสีของน้ำก่อนว่าปลอดภัยไหม อ้อ ใช้ได้ไม่ขุ่นแฮะค่อยเอามือจ่อไปที่อ่าง อ้าวปวดฉี่ ห้องน้ำดันเต็มอีก
   “นี่นายๆ ถ้าจะดูดแค่บุหรี่น่ะเราขอฉี่ก่อนได้ป่ะ ปวดฉี่” ผมทนไม่ไหวครับยืนปิดรอไอ้คนที่อยู่ในห้องน้ำ คือมันมีประมาณ ๕ ห้องล่ะครับแต่เต็มล็อคทุกห้องผมยืนกระดิกเท้ารออยู่นานจนทนไม่ไหวเคาะสิครับจะรอให้มันราดเหรอ ตอนแรกว่าจะไปยืนถี่ที่โถฉี่แต่ดูจากสภาพแล้วน่าจะฉี่ไม่ออกหรอกครับสกปรกมากๆ แหวะๆเหมือนน้ำส่งน้ำล้างมันไม่ไหลประมาณนั้นกลิ่นนี่แบบว่าหงายหลังแปดร้อยรอบได้
   “เชี่ยไผวะ มึงอยู่ ม.หยัง” เสียงตวาดดังออกมา ขอโทษคิดว่ากูจะกลัวรึไง รู้จัก อุ่น อุรดิศน้อยไปซะแล้ว
   “เดี๋ยวบอก ฉี่ก่อนได้ป่าว นายนะนะ” แหะๆ ผมไม่ใช่นักเลงนี่นาปวดฉี่ด้วยล่ะ
   “มึงฮู้จักชื่อกูได้จั่งได๋วะ” ผ่างประตูเปิดออก โว๊ะ ไอ้นี่ตัวสูงใช้ได้น่าจะประมาณโจ้เลยนะหน้าตานี่เถื่อนดิบน่ากลัวมากผิวดำจนแดง
   “เฮ้ย มึงมาจากโรงเรียนหยังวะ” มันทำท่าตื่นเต้นครับ ขอโทษอีกทีกูไม่มีเวลา ผมรีบจับแขนมันแล้วเหวี่ยงไปอีกทางครับก็จะราดอยู่แล้ว
   “เข้ามาทำไม” ไอ้เชี่ยนี่มันตามผมเข้ามาสิครับผมร้องลั่นเลยงัดออกมาแล้ว ฉี่แล้วด้วยอั้นไม่อยู่แล้ว
   “ก็กูถาม ทำไมมึงไม่ตอบ” ปากมันยังคาบบุหรี่อยู่เลยนะครับมันตบหลังผมแรงๆ แสรดรู้ไหมเนี่ยว่ากูฉี่อยู่นะเว้ยเดี๋ยวหันไปฉี่ใส่แม่งเลยนี่
   “ฉี่ก่อนได้ป่ะ” ผมตอบเสียงเบาๆมันเหมือนจะหยุดฉี่ไปเลยอ่ะ โหยไอ้นี่เดี๋ยวเถอะมึง
   “อ้อเด็กเทพฯนี่เอง แสดงว่ากูต้องพูดภาษากลางกะมึงดิ มึงเว้าอีสานไม่เป็นเหรอหรือว่ามึงกระแดะ สัด” อ้าวด่าตัวเองทำไมวะเนี่ยเอ้อนะแปลกคนไอ้นี่
   “ว่าไง มีไรจะถาม เออเรามาจากกรุงเทพฯ นายจะพูดอีสานก็ได้นะเราพอฟังรู้เรื่อง ไม่ได้กระแดะแต่พูดไม่เป็น ถอยจะล้างมือ” ผมทำหน้าเซ็งๆแล้วดันตัวมันออกไปจากทางครับ
   “ป๊าด กล้าเนาะมึง ปึ๊ก” “โอ๊ย” เอ่อ มันผลักหลังผมครับท่าน ผมนี่เซไปข้างหน้าทันทีดีนะมีอ่างผมเลยเอามือยันไว้ทัน โหยๆหน้ากูกระแทกพื้นมามึงตายแน่ไอ้หน้าเอี้ย
   “ทำไร” ผมหันกลับมาทำตาใหญ่ใส่มัน”
   “ผลักมึงดิ มึงรู้ไหมกูเป็นใคร” อ้าวควายแล้วตัวเองยังไม่รู้จักว่าตัวเองเป็นใครแล้วใครจะไปรู้กับมึงไอ้เวรเอ้ยผมเริ่มโมโหล่ะครับ
   “เออไม่รู้ แล้วมาผลักทำไม ใหญ่เหรอ” อันนี้คิดครับ อิอิ
   “ก็ไม่ได้ว่าไร” แหะๆ อันนี้พูดจริง ก็แหมนะพอไอ้นี่มันโวยวายเพื่อนๆมันที่สิงอยู่ในห้องน้ำก็โผล่ออกมา เอ่อ ขอบอกว่านี่มันโจรหรือว่านักเรียนวะเนี่ย ผมก็ยาวผิดกฎแน่ๆเท่าที่มองดู หน้าตานี่เหมือนพวกในข่าวหน้าหนึ่งที่ฆ่าข่มขืน เฮ้ย
   “ท่าทางแน่นี่มึงน่ะ ไหนมึงมาจากไหน” มันเดินตรงเข้ามาหาผมครับหน้าตาเอาเรื่องมากๆ
   “มาจาก เอ่อ อ้าวสวัสดีครับ ผอ.” ใครบอกผมเรียนไม่เก่ง เออ จริงครับผมน่ะเรียนไม่เก่งหรอกนะแต่เรื่องแบบนี้ผมล่ะคิดว่าผมเก่ง อิอิ วิ่งสิครับท่านจะรอให้พวกมันกระทืบเหรอ
   “เฮ้ย เชี่ย ตามมันมากระทืบ” โว้ดูมันขู่ร้องตามมาครับ ผมตัวเล็กผมเลยวิ่งเร็ว วิ่งแบบว่าไม่หันหลังกลับ วิ่งไปไหนต่อไหน ที่ไหนวะเนี่ย โว้ย วันนี้กูจะเจออะไรบ้างวะนี่มันวันอะไรก็ไม่รู้ซวยเป็นบ้าเลย
   “แฮ่กๆ” ผมไปทรุดตัวลงจับเข่าตัวเองอยู่ข้างๆสนามบาสฯครับ นี่มันโรงยิมหรือช็อปช่างอะไรสักอย่างผมไม่แน่ใจ
   “หนีไผมาน้อง” เอ่อ ให้กูหายใจก่อนได้ป่ะค่อยถาม อะไรวะทำไมมาวุ่นวายวอแวกับกูจังเลยไอ้คนพวกนี้ โว้ยหันไปด่ามันเลยดีไหมเนี่ย
   “อ่า แฮ่ก อ่า” อึ้งสิครับ พระเจ้า หล่อมากหล่อกระซวกหล่อโฮก จะโฮกไปไหนครับท่าน
   “อ้าว บ่อแม่นเด็กโรงเรียนเฮานี่” เขาทำท่าทางตกใจ
   “แม่นๆ แฮ่กๆ แม่นๆ ผมเป็น ผมเป็น” ผมหอบนะมากด้วยแต่อยากพูดอ่ะ อยากคุยกับเขา อยากรู้จัก แรดไปไหมเนี่ยกู แต่ไม่รู้ล่ะไวก็ได้ช้าก็อาจจะได้แต่เมื่อไหร่ล่ะ โว๊ะกู
   “อ้าวคนกรุงเทพฯนี่ พักก่อนน้องค่อยพูด พี่รอได้” พี่ด้วยอ่ะ โอ๊ยเขินแสดงว่าหน้าผมอ่อนกว่าวัยแน่ๆ โอ๊ยพี่อ่ะจะหล่อไปไหน น่ารักอีกต่างหาก
   “อ่า ครับพี่ ผมชื่อ อุ่นครับ เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ มาวันนี้” พอเริ่มหายใจได้ผมก็ใส่เป็นชุดไม่ได้ๆ โอกาสมีไม่มากต้องรีบๆ
   “อ้อครับ ไม่ยักรู้” เขายิ้ม ให้ตายเถอะยิ่งยิ้มยิ่งปวดใจ โอ๊ยนะพี่จ๋าไม่ไหวแล้วน้า
   “พี่ไม่มีชื่อเหรอ” อิอิ ผมอยากรู้อ่ะ
   “อ้อครับ พี่ชื่อขอมครับ เป็นประธานนักเรียน” อ้าปากค้างก่อนจะค่อยๆกลืนน้ำลาย คุณคือผู้ชนะ ไม่ต้องจีบใครแล้วล่ะกู เอาคนนี้ล่ะ โว๊ะ แล้วโจ้ล่ะ ไม่ๆ โจ้คือตัวจริงส่วนพี่เขา ชื่อไรนะ ขอมเป็นอ่า อะไรดีเป็นคนรู้ใจอะไรประมาณนั้น อิอิ
   “อ้อ ครับ” ผมตอบออกไปยิ้มให้เขา
   “ไม่เรียนเหรอเรา หรือว่าหาห้องไม่เจอ”
   “เรียนพี่ ผมเอ่อผมจำไม่ได้อ่ะ พี่พาไปหน่อย” อิอิ นิดนึงน่าเนอะ ขอหน่อยเถอะนานไม่ได้บริหารเสน่ห์มานานมากแล้วตั้งแต่คบกับโจ้
   “พี่ไม่ว่างอ่ะดิ พี่กำลังจะเข้าประชุม” ถอนหายใจบริหารเสนห์ของผมได้ผลสรปุว่าล้มเหลวครับท่าน ฮึ กูไม่น่ามองตรงไหนวะเนี่ย
   “อ๊ะๆ เดี๋ยวพาไปก็ได้ อยู่ทับไหน” อิอิ ไม่จริงครับแสดงว่ายังมีอะไรในตัวอยู่ ยิ้มหน่อยๆ
   “ทับทรวง” อิอิ อยากตอบแบบนี้แต่ดูไม่ดีเท่าไหร่ ดูแก่แดดไปเดี๋ยวพี่เขาจะมองผมไม่ดีไม่เอาหรอก
   “อ่า นั่นดิผมลืมเลยอ่ะพี่ อ่าทำไงๆ”
   “ฮ่าๆ ไหวไหมเนี่ย” พระเจ้าเขาหัวเราะยิ่งหล่อ โว๊ยพี่ผมคิดว่าผมชอบพี่อ่ะ อยากบอกจังเลย เคยเจอไหม รักแรกพบ โว๊ะ เร็วไปไหมกู
   “ทำไมอ่ะ ผมจำไม่ได้จริงๆนะครับพี่ ผมวิ่งลงมา ห้องมันอยู่ตรงมุม ชั้นไหนหว่า” ผมทำท่าคิด ไม่ได้ทำท่าหรอกจำไม่ได้จริงๆก็ใครจะไปจำได้เนอะเวลาเดินขึ้นก็ก้มหน้านี่นา ผมก็ยืนมองหน้าเขาพยายามส่งสายตาขอความเห็นใจออกไปมากที่สุดล่ะครับ
   “เดี๋ยวพี่พาไป ป่ะแต่ต้องรีบหน่อยนะเขาจะเข้าห้องประชุมอยู่แล้ว” สำเร็จ ผมยิ้มออกมาอยากจะกระโดดกอดพี่เขามากเลยนะ พี่ขอม เออคนอะไรวะชื่อขอมประหลาดแต่ขอบอกว่าเท่มากพี่ขอมต่อไปเถอะอย่าหยุดเท่เลยขอร้องผมมีความสุขแล้ว พี่ขอมเดินนำผมไปครับผ่านโรงยิมไปแล้วก็เป็นอาคารเรียน เฮ้ย ไอ้พวกนั้นมันยืนจ้องผมตาเขียวอยู่ตรงใต้ตึกเรียนครับ
   “เป็นหยังบ่อไปเรียน มาเฮ็ดหยังอยู่แถวนี้” พี่ขอมตวาดออกไปครับ พวกนั้นหน้าซีดกันทุกคนยกเว้นไอ้คนที่มีเรื่องกับผม
“อย่าเสือก บ่อแม่นเรื่องของอ้าย” เอ่อไอ้นั่นมันพูดออกมาครับ พี่ขอมทำท่าขึงขังใส่แต่ไอ้นั่นมันกลัวที่ไหนล่ะมันจับแขนเสื้อมันขึ้นแล้ว
   “อย่าไปยุ่งกับพวกนี้นะ นักเลง ดีแต่เรียนเก่งแต่นิสัยไม่ดีอย่าไปยุ่งนะ” พี่เขาหันมาบอกผมครับ ครับผมเชื่อพี่เลยเชื่อทั้งใจ
   “มึงน่ะกูมีเรื่องจะคุยนะ” มันเรียกใครไม่สนใจเดินตามหลังพี่เขาไปครับ
   “เฮ้ย มึงน่ะอยากโดนเตะใช่ไหมวะ” ยังอีกยังแหกปากตะโกนอยู่ได้ดีแต่แหกปากหรือไงนะ
   “มีหยังกัน อย่ามาวอแวกับนักเรียนใหม่นะเดี๋ยว” พี่ขอมหันมาทำตาดุใส่มันครับ เท่จังพี่ เท่มากๆ
   “อ้อนี่มึงเป็นนักเรียนใหม่เหรอ วอนโดนตีนซะแล้วนะมึงไอ้หน้าจืด” ว่าพี่เขาอีกแล้วไอ้นี่เขาเป็นประธานนักเรียนนะเว้ยมึง มึงนั่นล่ะวอนหนอยแน่ เดี๋ยวกูเตะก้านคอเลยนี่
   “ไม่มีอะไรกันนะพี่ ผมไม่รู้จักเขา” ผมตอบออกไปแล้วเดินตามหลังพี่เขาไปล่ะครับ พอเดินไปหน่อยผมก็เอามือขวาปล่อยลงข้างตัวแล้วเอามาทำท่าจับก้นแต่ก็งอนิ้วทั้งสี่ขึ้นกำให้เหลือนิ้วเดียวชูลงข้างล่าง
   “สัด ไอ้เชี่ยนี่มึงด่ากูเหรอ” มันวิ่งตามทันทีครับ
   “หยุดนะบักเดี๋ยว มึงเป็นอีหยัง มายุ่งกับเขาทำไม ว่างมากไม่มีเรียนบ่อเดี๋ยวจะให้ไปล้างห้องน้ำ มึงสิเอาจั่งได๋” พี่ขอมเขาหันมาขู่มันครับผมทำท่ากลัว โหยนะกลัวตายล่ะ แต่ก็นะ อิอิ ไปแอบอยู่หลังพี่เขาดีกว่าก็ไอ้บ้านี่มันตัวยังกะยักษ์ไม่ไหวหรอกครับผม เราต้องใช้สมองที่มีให้เป็นประโยชน์ เออๆ ถึงจะเรียนไม่เก่งก็ตามทีเถอะ ใครจะทำไมไม่ทราบ
   “เราขึ้นไปเองได้ไหมครับ พี่จะจัดการกับไอ้นี่ก่อน เดินขึ้นไปบนตึกชั้นสามนะห้องมุมสุด” อ้าว โว้ยเพราะมึงคนเดียวโมโห ไอ้บ้านี่มาขัดขวางกำลังว่าจะขอเบอร์อยู่เชียว โว้ย เออๆ ไปก็ได้วะ ผมทำหน้าหงิกแล้วเดินขึ้นตึกไปล่ะครับ เออจะว่าไปโรงเรียนนี้มันก็เด็กนักเรียนเยอะเหมือนกันนะ พวกมันไม่เรียนกันหรือไงนะเดินกันยั้วเยี๊ยะไปหมด เริ่มเวียนหัวล่ะก็จะอะไรล่ะครับ ก็ตอนเดินขึ้นมันเล่นแซวผมซะนี่สิ เออๆก็แปลกตาแต่แหมนะเกรงใจกูหน่อยเถ๊อะไม่กลัวกูจะเขินจะอายบ้างหรือไงนะ
   “ขออนุญาตครับ” ผมเปล่งเสียงออกไปก่อนเข้าห้อง ก็เจ๊คนเมื่อกี๊ยังยืนเหมือนจะเด่นอยู่หน้าห้องเลยนี่ครับ
   “ไปนานจังนะคะ แหมไปเข้าห้องน้ำที่ไหนเนี่ย แอบไปบิ๊กซีมารึเปล่า” หือมีห้างด้วยเหรอ แว้กก ดีมากดีเลยเลิกเรียนกูจะได้ไปเดินหาไรกิน แหมไม่คิดเลยนะว่าที่นี่จะมีห้างบิ๊กซีก็ตามทีเถอะวะอย่างน้อยก็ยังดี
   “เพื่อนเขาเรียนไปไกลแล้วนะ ภานุพงศ์บอกเพื่อนซิว่าเราเรียนกันถึงไหน” พอผมไม่สนใจเธอเดินเลยมาที่โต๊ะเจ๊แกก็บอกไอ้ดำนี่ล่ะครับ
   “เรียนถึงเวกเตอร์หน้า ๔๖” หือคืออะไรนี่มันวิชาอะไรกันวะต้องเรียนด้วยเหรออะไรเวกเตอร์ เอ๊ะหรือว่าจะเป็นภาษาใหม่เหรอ ผมหันไปมองหน้ามันงงๆ
   “ฟิสิกส์” อื้ม อ้อ เฮ้ย แว้กก อะไรอ่ะ ทำไมบ้านนอกขนาดนี้ต้องเรียนฟิสิกส์ด้วยจะเรียนไปทำไมกัน โอ๊ย อุตส่าห์หนีมาแล้วนะ ทำไมกันวะใครนะคิดหลักสูตรเกลียดๆๆๆๆ
   “นายบ่อได้เอาหนังสือมาติ๊” มันถามครับ ผมรีบพยักหน้าทันทีอย่างรวดเร็ว
   “อ่ะดูกับเฮา” จะมาใจดีอะไรตอนนี้กูไม่มีหนังสือก็ไม่ต้องให้เรียนสิวะ ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากดูเวียนหัวขึ้นมาทันที
   “ไหนลองความรู้จากเด็กในเมืองหน่อยซิ ครูเคยไปกรุงเทพฯเขามีติวฟิสิกส์กันด้วยนะคะ เธอน่ะเคยไปติวหรือเปล่า” ใครวะนักเรียนใหม่ ใคร๊ ไม่มี๊ ตายล่ะสิทำไมต้องมองมาที่กูคนเดียวแบบนั้นวะ
   “เอ่อ คือผมไม่ถนัดวิชานี้ครับ ถ้าเป็นเคมีก็ว่าไปอย่าง” เอาวะแก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน ไม่มีทางไอ้แอ้มหรอกนะเจ๊คนอย่างอุรดิศไม่มีทางหลงกลหรอก วะฮ่าๆๆ
   “อุ๊ยเก่งเคมีด้วย พอดีเลยอาจารย์บุญมีกำลังหาเด็กไปแข่งทักษะเดี๋ยวครูฝากให้นะ” หือ อะไรนะ พูดอะไรอ่ะเจ๊ไม่ค่อยได้ยินเลย แว้กก ตายๆเหงื่อตกเลย ทำไงดีๆ
   “คาบต่อไปนี่ล่ะเคมีน่ะ” ไอ้ดำมันตอกย้ำครับ หา มึงว่าไงนะ แงๆ แม่จ๋าไม่เอาเค้าไม่อยากเรียน เค้าอยากกลับบ้าน โอ๊ยเป็นลมดีไหมเนี่ย ไม่ดีนะไม่ดี
“นายไหวบ่อหน้าซีดจัง” ไอ้ดำมันถามครับ ไม่ไหวกูไม่ไหว
“เมื่อไหร่จะกินข้าวเหรอ” ผมถามมันครับมันยิ้มทันที อุ๊ย แอบหล่อนะมึง เสียดายดำไปหน่อย
“เบิ่งหยัง มีหยังติดแข้วเฮาเหรอ”
“เปล่า ทำไมคุยกะนายไม่มองหน้าให้มองจู๋เหรอ”
“เฮ้ยบ่อดีๆ ของเฮาขึ้นง่ายอย่ามองมันสิขึ้น” หือแปลว่าไงวะเนี่ยมองสิครับ อิอิมองทันทีทันใด
“นั่นบ่อเอาๆ”
“นี่เธอสองคนน่ะคุยอะไรกัน เดี๋ยวค่อยสานสัมพันธ์ได้ไหมคะครูสอนอยู่นะ มารยาทน่ะสะกดเป็นไหม” เจ๊หน้าห้องแกแว้ดเสียงขึ้นครับ สะกดเป็นสิเธอง่ายจะตาย มา ระ ยาด จบป่ะ อิอิ ผมแอบยิ้มในใจหนอยกะอีแค่ภาษาไทยคำบ้านๆใครสะกดไม่ถูกก็โง่เต็มที
“นายสะกดถูกป่ะ” ผมแอบกระซิบถามมันครับ
“เป็นสิง่ายจะตาย” มันยักคิ้วใส่ผม
“ไหนเขียนซิ” ผมแอบแกล้งถามมันมันก็เขียนคำว่า “มารยาท” หือ ฮ่าๆ ไอ้บ้าสอบที่ไหนก็ตกเว้ยตลกล่ะนี่ล่ะนะเล่นเอ็มเยอะเลยโง่
“บ้าเหรอ เขาเขียนแบบนี้ นายอย่าไปเขียนให้ใครดูนะอายเขา ไปสอบก็ตกนะเนี่ย” ผมพูดอย่างมั่นใจแล้วก็เขียนคำว่า มาระยาดตัวใหญ่ๆเหนือตัวหนังสือที่มันเขียนเผื่อมันจะคัดลายมือลอกผมไง อิอิ
“เฮ้ยบ้าแล้ว บ่อแม่นๆ”
“แม่น จั่งซี้ล่ะนาย” ผมล้อเลียนมันครับทำหน้าแบบมั่นใจมากๆใส่มัน มันก็ทำหน้าเหวอเหมือนคนสูญเสียความมั่นใจไป
“บ่อแม่นต้องเขียนจั่งซี้”
“แม่น นายนั่นล่ะบ่อแม่น” ผมก็ไม่ยอมสิเออนะยังจะมาเถียงรู้ไหมค่าเทอมกูเท่าไหร่ที่กรุงเทพฯน่ะ อย่านะมึงอย่าๆขอร้องอย่าแสดงความเขลาออกมาให้กูเห็นขำว่ะ
“บ่อแม่นทั้งสองคน ออกไปยืนหน้าห้อง อุษนีเอาไม้บรรทัดให้สองคนนี้คาบด้วย ยืนขาเดียว ตอนนี้ จะแม่นก็ไปแม่นข้างนอก” หือ เจ๊แกเดินมาตรงโต๊ะของเราครับ หมายถึงมันหรือผมหรือว่าเราสองคนวะเนี่ยเสียงเพื่อนๆในห้องหัวเราะกันเกรียวกราวชอบใจ เอ่อ นับเป็นประสบการณ์ใหม่ผมไม่ผิด อะไรอ่ะเจ๊ก็แค่มันเขียนไม่ถูกแล้วผมสอนมันอะไรอ่า
“เห็นบ่อย้อนเจ้าผู้เดียวมาเถียงเฮา” ไอ้ดำมันบ่นครับ
“อะไร ก็นายเขียนไม่ถูกอ่ะเราก็บอกที่มันถูกผิดตรงไหนไม่ยุติธรรมนะ” ผมก็ไม่ยอมสิครับอะไรกันแต่ก็นะสรุปก็คือสรุปผมกับมันก็ไปยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัด เอ่อ คือว่าห้องมุมก็จริงนะแต่มันตรงระเบียงนี่ คนเดินก็อย่างที่บอกว่าเด็กนักเรียนโรงเรียนนี้มันไม่ได้น้อยเลยนะและตึกนี้ก็มีแต่ ม.ปลาย แว้กก
“สมน้ำหน้า” เสียงคนพูดขึ้นข้างๆครับ ผมหันไปปรายตามองไม่ได้สนใจมาก อ่าไอ้ยักษ์เมื่อกี๊มันมายืนกอดอกดูเรา
“ฮึ” ผมสะบัดหน้ากลับไม่สนใจมัน แต่มันเดินเข้ามาใกล้ เอ๊ะหรือว่ามันเป็นเพื่อนสนิทกับไอ้ดำนี่วะ โว้ย อย่ามาใกล้กูมากกูเหม็น
“เป็นไงล่ะ มาวันแรกก็โดนทำโทษ แน่เหมือนกันนี่มึงน่ะ ฮ่าๆๆ” มันหัวเราะครับ อ้าวมาจี้เอวผมอีก แสรดด นี่แน่ะ ดีดเท้าออกไปเลยสิครับเข้าหน้าขามัน
“โอ๊ย ถีบกูเหรอมึง” มันกระโจนเข้ามาหาผมครับ ผมก็เอาขาลงสิจะยืนขาเดียวเพื่อ พอเอาลงเสร็จก็กระโดดหนี
“จารย์บักเดี๋ยวมันมากวน” ไอ้ดำมันร้องขึ้นครับ
“อะไร มากวนอะไรไปให้พ้นนะไอ้เดี๋ยว ไม่งั้นมึงเจอดีแน่” โอ้พระเจ้าเสียงนั้นเหมือนกับเสียงนางพญาเสือดาวดังคำรามออกมาพร้อมกับเจ้าตัวที่เอ่อ พอตัวมายืนท้าวสะเอวอยู่นั้นมันช่างแตกต่างกับเสียงที่เปล่งออกมาเสียเหลือเกินไอ้ยักษ์นี่ท่าทางจะกลัวอาจารย์อยู่ไม่น้อยครับมันกัดฟันแล้วชี้หน้าผม ชี้เลยเอาสิยังไงหน้ากูก็ไม่ติดไปกะนิ้วมึงหรอกนะเว้ย ฮ่าๆ สมน้ำหน้ากูเหรอเป็นไงล่ะ มันยอมเดินหนีไปแล้ว ส่วนผมก็ยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดต่อไป ไม่อยากจะเชื่อว่าการทำโทษบ้านนอกจริงๆ อายคนก็อาย โว้ยย อะไรวะไม่เข้าใจไม่เข้าใจ

เขียนโดย อิ๊กกี้


ปล. เอาไปอ่านแค่นี้ก่อนนิ เดี๋ยวมาต่อให้คร้าบ เรื่องนี้เขียนเป็นสองบุคลิกครับ แห่ๆ ยังไงฝากด้วยนะคร้าบบบ

ขอบคุณคร้าบ......เช่นเคย แนะนำ ติชมได้เลยครับผม ขอบคุณทุกคำติชมครับ

[popup2u]

 

คนแรกอิอิ

[wolfram]

 

อุ่น ชีวิตในโรงเรียนใหม่วันแรกของนายดูสนุกจริงๆ!!
 

[Horizon]

รับเรื่องใหม่
ขยันจริงๆ น้องเรา
+1

[gupalz]

รอตอนต่อไปค่า

[malula]

ชีวิตน้องอุ่นที่โรงเรียนใหม่น่าสนุกเนอะ
วันแรกก็เจอคู่ปรับซะแล้ว

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สนุกมากๆๆเลยน้องอิ๊กกี้ เอาใจช่วยน้องอุ่น
แล้วน้องอุ่นจะมีแฟนเป็นประธานนักเรียนไหมอะ

[NOoTuNE]

 

เข้ามารอตอนต่อไปค่า

[yayee2]

 :pig2:เรื่องใหม่น้องอิ๊ก
เปิดตัวมานี่"ผู้ชาย"ที่น่าสนใจ มีหลายคนจังเด้อน้องอุ่น
สถานที่เกิดเหตุในเรื่องนี้ดูคุ้นๆนะคะน้องอิ๊ก อิ อิ อิ

[โจ๊กกุ้ง]

ฮามากกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบมากๆเลยค่ะ แต่หมั่นไส้อุ่นอ่ะชอบเขาไปทั่ว  ขอให้นกทุกคน กร๊ากกกกกกกกกกกกกก

[Homepage]

รอตอนต่อไปนะครับ คิดถึงพี่อิ๊ก ^_______^   

[Supermimt]

พี่อิ๊ฏ  กลับมาแล้ว หรอ?

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงง

เจิมๆๆๆ เรื่องใหม่

[NY_JK]

  ชอบอุ่นอ่ะ แต่ละความคิดอย่างฮา
แล้วใครจะเป็นพระเอกเนี่ย หลายคนเหลือเกิน เดาไม่ถูก

[Goodfellas]

แวะมาดูก่อนครับแต่ยังไม่ได้อ่านเต็มๆ  เด๋วว่างแล้วจะรีบมาติดตาม  สู้ๆนะคร้าบ

[atblueann]

คำเดียวน้าาา ชอบอ่ะ ฮึฮึ อุ่นน่าร๊ากกอ่ะ

[bebe]

ตกลงนางเอกฉลาดมั้ยอ่า หรือแกล้งไม่ฉลาด

[a_tapha]

ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ 

[ToffeE_PrincE]

เข้ามาเปิบเรื่องใหม่

 

[rubymoona]

กร๊าก สนุกมากเลยคะ แอบไม่เข้าใจบ้างประโยคแต่อ่านร่วมๆเอาพอไหวคะ ตอนนี้ตัวเก็งมี3-4คนแน่ะ นายเอกเราจะเลือกคนไหนนะ ลุ้นๆๆ

[eiky]

เข้ามาบอกว่า เรื่องนี้ไม่มีตัวเก็งนะครับ มีเป็นพระเอกไปเลย อิอิ

ตอนหน้าจะเป็นพรเอกเป็นคนเล่าน้า

ขอบคุณครับ

[atblueann]

วันนี้จะมาต่อไหมน้าาา รออยู่อ่ะ แอบเข้ามาดูบ่อยมาก ชอบเรื่องนี้น่าร๊ากกกดี นายเอกนะ ฮึฮึ ส่วนพระเอกก็นะ ขอดูอีกหน่อย
แต่ถ้าจะเถื่อนดี มาต่อเถอะ อยากยิ้มไปกับเรื่องนี้ วันนี้ยิ้มไม่ค่อยออกเลย เครียดก่างานมาก วันนี้อะไรก็ผิดพลาดไปหมดเลยอ่ะ
ถ้าว่างก็มาต่อน้าถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ยังไงก็คอย ขอบคุณจ๊ะ

[yeyong]

นายเอกแรดหลบในจริงๆค่ะ
มีชายหนุ่มออกมาหลายคน ไม่รู้คนไหนตัวจริง

[gupalz]

รอพระเอกตอนหน้า 555 เดาพระเอกไม่ถูก

[eiky]

You’re My Baby!!

โอ๊ยยยย โมโห หงุดหงิดโว้ยย แม่งเกิดมาไม่เคยมีใครหยามกูขนาดนี้มาก่อน จิ๊ คอยดูนะมึงเลิกเรียนกูจะไปดักหน้าโรงเรียนต่อยแม่งให้ฟันหลุดไปเลย สัตว์เอ้ย ก็จะใครล่ะครับไอ้นักเรียนใหม่กางเกงน้ำเงินหน้าขาวๆนั่นล่ะ เจอมันในห้องน้ำ หน้าตามันนิ่งๆนะแต่แม่งแอบกวนตีน ผมชื่อ เดี๋ยวครับ ไม่ใช่แป๊บเดี๋ยวหรือเดี๋ยวก่อน เดี๋ยวเฉยๆ ใครเรียกไม่ถูกมีอันต้องสังเวยด้วยตีนเพียวๆ โอเคมะ ผมเรียนเก่งครับมากถึงมากๆ แต่ไม่ชอบเข้าเรียน จะเรียนทำไมในเมื่อบางอย่างอาจารย์ยังถามผมเลย แม่งสอบเป็นครูได้ไงวะกะอีแค่โจทย์ง่ายๆเสือกมาถามผม เข้าห้องไปก็มีแต่เพื่อนๆขอลอก ถามเสียงนกเสียงกาบ้าง กูเบื่อบอกตามความจริง อาชีพผมมีนะเว้ยเฮ้ย แม่กูจ้างมาเรียนไง ฮ่าๆๆ เอาน่าๆ ผมไม่ใช่คนเลวอะไรขนาดนั้น เป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียน ไหนจะเป็นตัวแทนไปแข่งทักษะทางวิชาการทุกปี ทั้งที่ไม่อยากไปเลยนะแข่งทักษะวิชาการเพราะหน้าตามันไม่ให้ มีแต่พวกแว่นหนาๆ ชวนไปดูดหรี่ก็ไม่ไป งั่งเอ้ย ไปทีไรหงุดหงิดทุกที พูดจาก็นุ่มนิ่มรำคาญ สรุปง่ายๆผมเป็นนักเลงประจำโรงเรียนแต่ที่ไม่โดนทำโทษก็เพราะผมเก่ง โอเคมะ เก่งแบบว่าหาตัวจับยากครับไม่ได้คุยเว้ย กูเก่งจริง ข้อสอบยากๆกูตีแตกหมด ดูจากรางวัลในห้องไอ้หัวล้าน(ผอ) ก็ของกูทั้งนั้น ทั้งเลข ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ ไหนจะถ้วยฟุตบอลอีก ตั้งแต่ ม. ๑ แล้วเว้ยไม่ใช่เพิ่งจะเก่ง โรงเรียนนี้จึงติดหนี้บุญคุณผมอยู่มาก ประมาณนั้น ฮ่าๆๆ
“สัดเคนเอาบุหรี่มาอีกตัวดิ๊ แม่งหงุดหงิดว่ะ” ผมหันไปตวาดไอ้เคนเพื่อนซี้ครับ
“แม่งสิเรียนแล้วเด้ หว่างฮั่นกะเพิ่งไปมาอีหยังวะ เปลืองของกูเด้มึง” หนอยทำบ่นๆ ทีวิ่งข้ามห้องมาขอลอกการบ้านกูไม่คิดนะสัตว์ ผมตบหัวมันทันทีครับ อ้อ ลืมบอกนี่มันห้อง ทับ ๗ ผม ห้องทับ ๑ ห้องคิงส์นั่นเองครับแต่เด็กห้องผมอย่าให้พูดก็อย่างที่บอกแม่งแว่นหนาๆตาปรือๆเหมือนพวกเรียนหนักมีแต่สมองไม่มีพละกำลัง เหม็นครับเวลานั่งเรียนกูจะอ๊วก
“แม่งบ่น เอามานี่” ผมไม่เคยซื้อครับเรื่องอะไรจะซื้อไถแม่งพวกนี้ล่ะประหยัดดีเดี๋ยวแม่ผมแพ่นกบาลเอา แม่ผมเปิดร้านขายสลัดพะพาย่าอยู่ในตลาดครับขายดีมากๆ พ่อผมก็เป็นโชว์เฟอร์ในตอนเช้าก็ให้แม่ผมนั่นล่ะครับพาไปตลาด โอเคมะ ผมแย่งเอาบุหรี่มาจากไอ้เคนครับแล้วเดินหัวเสียลงไปห้องน้ำอีก พอเดินจะผ่านก็เห็นไอ้หน้าจืดนั่นยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดอยู่ ฮ่าๆ สม ว่าแล้วไปนั่งเยาะเย้ยมันหน่อย แม่งเมื่อกี๊ป้าวัณวิภาก็ด่าผมกระเจิงแล้ว
“บักเล็กเป็นหยังมึงมาคาบไม้บรรทัดวะ บ่อมีหยังกินติ๊” ผมถามไอ้เล็กครับแล้วก็ยักคิ้วขาไขว่ห้างกระดิกเท้าตามแบบของคนมีสไตล์
“ย้อนเพิ่นนี่ล่ะ” ไอ้เล็กมันพูดอู้อี้ครับฟังไม่รู้เรื่อง ส่วนไอ้หน้าจืด แม่งดูมันทำหน้าใส่ผม ลอยหน้าลอยตา เออลืมบอกผมเกิดและโตที่กรุงเทพฯล่ะครับเคยเรียนอยู่โรงเรียนตรงข้ามเมเจอร์เอกมัยจนเมื่อจบ ป.หก แม่ผมตกงานพ่อผมก็เบื่อเราเลยย้ายกลับมาบ้านยาย พ่อผมเป็นคนเพชรบุรีครับปกติเพื่อนๆผมมันจะพูดภาษากลางกับผมล่ะครับแต่ภาษาอีสานผมก็พอพูดได้บ้าง ลิ้นยังไม่แข็ง โอเคมะ
“เพิ่งมากวนตีนซะแล้วนะมึง เมื่อกี๊อีกกระทงนะ ในห้องน้ำอีกกระทง มึงโดนแน่เลิกเรียน” ผมขู่มันครับ ไม่สิไม่ได้ขู่ผมไม่เคยขู่ใครจะทำก็ทำเลย เรื่องต่อยตีผมก็ถนัดนะ มันเป็นวิถีของลูกผู้ชายอย่างผม ไปถามดูเลยตั้งแต่ ม.๑ ถึง ม. ๖ มีใครไม่รู้จัก ไอ้เดี๋ยว วิชพงศ์บ้าง เอาหัวเป็นประกันเลย ก็คนมันดังอ่ะนะช่วยไมได้ ดูมันครับผมยักคิ้วใส่ผมอีก
“บักเล็กเมื่อกี๊มึงปากหมาบอกเจ๊เตาแม่นบ่อ หรือมึงสิเอากะกู” ผมหันไปกัดฟันใส่ไอ้เล็กครับมันสั่นเลย พอได้ทีผมเลยเดินเข้าไปหาไอ้หน้าจืดอีกครั้งหมั่นไส้มาก ไม่ได้ตบหัวมันนี่ผมคงนอนไม่หลับ
“มึงยักคิ้วใส่กูเหรอ” ผมตบบ่ามันแรงๆทีหนึ่งแล้วเอาหน้าพยักไปใกล้ๆมันยักคิ้วคืน มันถอยไปชนผนังห้องครับ
“ไม่รู้จักกูอ่ะดิ มึงเตรียมตัวเลือดปากออกได้เลยไอ้หน้าจืด ลูบคมกูสองกระทง มึงตายแน่ๆ” ผมบีบบ่ามันแรงๆ แต่ทำไมมันไม่สั่นเหมือนไอ้เล็กวะเนี่ย หนอยแน่ไม่กลัวกูเหรอ เอ๊ะหรือว่าผมยังเสียงดุไม่พอ
“สัด” ผมขู่มันอีกครับ
“แปรงฟันป่ะเนี่ย ลืมหรือว่าไง ลืมน่ะก็อย่ามาพูดใกล้คนอื่น จะอ๊วก” ป๊าด มันว่าผมครับ สัตว์ไม่เคยมีใครว่าผมได้ขนาดนี้ผมจับบ่ามันผลักใส่กำแพงทันที
“ปากดีนะมึง เออกูลืม ฮ่า” นี่แน่เป่าใส่หน้ามันเลยสิครับมันก็ย่นหน้าเอามือปิดจมูกไว้ หนอยทำท่าดัดจริตเหลือเกินนะมึง
“ปากดี” ผมบีบคอมันครับ มันก็ดิ้นหมั่นไส้แม่งมันจริงๆนะ
“นายๆ” มันหน้าแดงแล้วครับตัวเท่าลูกหมายังมีหน้ามากล้าลองดีกับกูอีกเป็นไงล่ะ
“อะไร” ผมตวาดใส่มันครับ
“นายอ่ะลืมรูดซิบ เกงในเป็นคราบอ่ะ แหวะทุเรศ” เฮ้ย สัตว์ ผมรีบก้มหน้าดูทันที
“เชี่ย” พอก้มแค่นั้นล่ะครับมันผลักผมเซถอยหลังไปทันที มันสองคนก็วิ่งเข้าห้องไปแล้วครับ หนอยแน่ โว้ย ผมเสียรู้มันเหรอเนี่ย สามกระทง มึงตายๆ ไอ้หน้าจืด มึงตายแน่ กล้ามากๆ โอ๊ยผมหงุดหงิด โมโหเว้ย แม่งไปหาเด็กมาแกล้งเล่นดีกว่า ระบายอารมณ์รอ มึงจำไว้ เย็นนี้ล่ะมึงตายแน่กูจะไม่ให้มึงกล้ามาเรียนอีกเลย คอยดู รู้จักไอ้เดี๋ยวน้อยไปแล้วตั้งแต่มาเรียนที่นี่ไม่เคยมีใครไม่กลัวผมเลยนะ ผมนักเลงครับ นักเลงโตด้วยใครจะทำไม ผมติดนิสัยเกเร เอ้ยใครบอกเกเรแค่ผมแสดงความแมนผิดตรงไหนวะ ก็ผมไม่ชอบให้คนมาข่มเหงรังแกแต่ไปข่มเหงคนอื่นแทน ก๊ากก ใครจะว่าผมนิสัยไม่ดีก็ช่างแม่งก็กูเป็นแบบนี้นี่หว่า พ่อแม่ผมเอือมผมไหม ไม่เลยครับเพราะเวลากลับบ้านผมก็จะบังคับไอ้เพื่อนๆน้องๆนี่ล่ะไปช่วยแม่อุดหนุนส้มตำร้านแม่ผม บังคับให้มันล้างจานด้วยสำหรับใครที่อยากจะลอกการบ้าน เห็นไหมผมเป็นลูกที่ดี เกเรตรงไหน แต่เอาเถอะตอนนี้ผมโมโห ต้องหาที่ระบายออกซะหน่อยแล้ว
“เดี๋ยวๆอาจารย์พรตามหาน่ะ” พอผมเดินลงจากตึกก็เห็นรุ่นพี่เรียกครับ พี่ดาว หึหึ เมียเก่าผมเองล่ะครับไม่อยากจะคุย ก็คนมันหล่ออ่ะนะ ผมไม่ได้มั่วนะเว้ยก็ทำไงได้ก็เขามาเสนอตัวเองนี่นาผมก็แค่ปฏิเสธใครไม่เป็นแค่นั้นเอง อย่าให้ผมเผาเลยนะครับเพราะยังไงผู้หญิงก็เพศแม่ของผม มีตั้งแต่ ม.๑ถึง ม.๖ เลยนะที่มาเสนอตัวให้ผม ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้หญิงเขาถึงชอบผู้ชายเลวๆ เอ้ยกูเลวตรงไหนวะเนี่ย เอาเป็นว่าผู้ชายประมาณผมล่ะกันครับ แต่ผมมีคติประจำใจคือจะไม่กินเด็กที่ต่ำกว่า ม. ๓ เป็นไงล่ะผมยังมีคุณธรรมในใจอยู่ล่ะกันไม่ใช่เลวแบบไม่มีแนวทางนะเว้ยเฮ้ย
“ตามไมสิไปขี้” ผมตอบไปครับแต่ยิ้มให้พี่ดาว พี่แกสวยนะเป็นดาวเลยล่ะแต่แกมาชอบผมมากได้กันไม่กี่ทีผมไม่ติดแกครับเพราะอะไร ไม่รู้ดิผมไม่ชอบผู้หญิงที่ภายนอกทำเป็นเรียบร้อยแต่เวลาอยู่กับผมสองต่อสองนี่นะ ไม่อยากจะเผาที่นี่เขาเรียก “จก” ครับคือแกจะล้วงผมเองตลอดเลยนะ ลีลาท่าทางนี่ โอ้โหผมไม่ต้องทำอะไรเลยครับท่าน เป็นไงบอกแล้วอย่าให้ผมเผา ผมยิ่งปากหมาอยู่ด้วย
“คงเรื่องจะไปแข่งวิชาการนั่นล่ะ ไปหาแกหน่อยสิที่ห้องภาษาอังกฤษ”
“ไม่ว่างบอกแล้วจะไปขี้” ผมเดินหนีไปครับพี่แกวิ่งตามมา
“เดี๋ยวสิเดี๋ยว เย็นนี้ไปหาได้ป่ะ” นั่นไงครับ ผมพูดอะไรผิดตรงไหน
“บ่อว่าง สิไปต่อยปากคน”
“จะไปมีเรื่องอีกแล้วเหรอ ดาวขอได้ไหมอย่าไปมีเรื่องกันเลย ดาวเป็นห่วง” ฮ่วย เมียเก่านะไม่ใช่แม่ อย่ามาขอไม่มีให้เว้ย ผมหันหน้ามามองแกแบบรำคาญเต็มทีครับ แสดงตัวเป็นข้าเจ้าของกูจังนะ
“สิไป” ผมตอบออกไปครับ
“ดาวไม่ให้ไปนะ เดี๋ยวก็เจ็บตัวมาอีกนะ ดาวไปหาดีกว่านะ นะๆเดี๋ยว”
“เป็นเมียบ่อแม่นเหรอ บ่อแม่นแม่นะอย่ามาสั่ง เมียเก่าด้วย” ผมบอกแล้วผมเป็นคนพูดตรงๆไม่เก็บไว้ในใจครับ แกหน้าหงายไปเลย ผมเดินหนีไปแล้ว แม่งเอ้ย อารมณ์เสียว่ะมีเมียมาไม่รู้กี่คนไม่เคยถูกใจเลยสักคน กับคนที่คบอยู่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง แต่ผมคิดว่าเธอดีที่สุดแล้วล่ะครับ ชื่อ เพ็ญ อยู่ห้อง ๕/๙ ครับ ลีลาเด็ดดวงมากขอบอกผมติดใจเธอแต่ก็ไม่มากนัก ท่าทางภายนอกเธอดูแรดๆภายในก็แรด กูชอบว่ะไม่ดัดจริตไม่เหมือนหลายคนที่แอ๊บเป็นเรียบร้อยแต่เอาเข้าจริงแรดกว่าเห็นๆ ผมเดินไปห้องน้ำที่เดิม อ้าวสัตว์เอ้ย มีแต่บุหรี่ไม่มีไฟแช็ก ฮ่วย อะไรของกูวะเนี่ย โว้ย โมโห เพราะไอ้เชี่ยนั่นคนเดียวเลย สี่กระทงจดไว้แล้ว มึงเจอจัดหนักแน่ๆ คอยดูเถอะ กูไม่เลี้ยงไว้แน่ หนอยเด็กใหม่ทำกูแสบได้ถึงสามสี่กระทง
“จารย์พงษ์ยืมไฟแช็กหน่อยเดะ” ผมเดินไปที่ช็อปอุตสาหกรรมครับ เห็นอาจารย์สมพงษ์กำลังสอนเด็ก ม.๓ อยู่
“มึงจะดูดบุหรี่เหรอ” แกตวาดมาครับ
“ไม่ครับ ผมจะเอาไปให้ลุงสมแกจะสุมอันหยังบ่อฮู้” ผมแถไปครับ ลุงสมภารโรงครับ สุมคือเผาอ่ะแปลให้
“อย่ามาโกหก มึงจะเอาไปสูบบุหรี่ล่ะสิ ไม่ให้เว้ย”
“ฮ่วย จารย์ บ่อได้ดูด นั่นไงลุงสมแกกวาดใบไม้อยู่ จะให้ยืมไม่ให้ยืมเนี่ย”
“เออๆ เอามาคืนด้วยนะมึง นี่มึงมายืมหรือมาขู่กูวะไอ้เดี๋ยว” เออนะ แหมก็ยืมดีๆพูดไปซะหลายตลบยื่นให้ก็จบ โอเคมะ พอได้ไฟแช็กมาผมก็แว้บเข้าห้องน้ำล่ะครับ อัดบุหรี่เข้าปอด อืมค่อยยังชั่ว ขี้เกียจเรียนจังเลยวะ ไปโรงอาหารดีกว่าอีกไม่นานก็จะพักเที่ยงแล้วนี่ แต่ไปหาจารย์พรก่อนดีกว่าเผื่อแกจะให้เงินกินหนม อิอิ
“มีหยังครับจารย์” ผมโผล่หน้าเข้าไปในห้องภาษาอังกฤษครับ เขากำลังเรียนกันอยู่นะรู้สึกจะเป็น ม. ๔ สนใจที่ไหนก็ตามผมเองนี่หว่า
“ตอนเที่ยงค่อยมาครูสอนอยู่” ฮ่วย อยากจะเรียกตอนไหนก็เรียกเหรอวะ
“ไม่ว่างครับ ผมต้องไปกินข้าว ไปหาจารย์เอมอรอีก” ผมพูดออกไปลอยหน้าลอยตาแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง เออลืมบอกห้องวิชาการที่นี่เขาจะให้นักเรียนถอดรองเท้าไว้นอกห้องนะครับ แต่ไอ้เดี๋ยวเป็นใครไม่เคยถอด หรือจะให้ถอดกับถุงเท้าที่ไม่เคยซักเลยน่ะ หรือจะดม?
“เออๆ จิ๊ แปบนะคะนักเรียน” เป็นไงครับ ผมบอกแล้วครูที่นี่เขาง้อผมจะตายก็ผมมันเรียนเก่งเทพๆ ตอบปัญหาแข่งทักษะเชี่ยไรไม่เคยได้หรอกนะที่สอง บอกแล้วไปดูโล่ประกาศเกียรติคุณในห้องไอ้หัวล้านไอ้เลยมีแต่ของผมทั้งนั้น
“ก็วันศุกร์นี้จะมีเข้าค่ายภาษอังกฤษที่มุกดาหาร เป็นค่ายของภาคอีสานทั้งหมดเลยนะสามวันกลับวันจันทร์”
“ไม่ไปครับ ไม่อยากไปค้างที่อื่น” ผมตอบไม่คิดเลย ไม่จำเป็นต้องคิดไม่อยากไปคือไม่อยากไป
“ทำไม ครูขอล่ะไปกับพี่ ม.๖ สามคน นะนะเดี๋ยวครูขอล่ะเป็นโอกาสที่ดีนะได้สร้างชื่อ”
“ผมดังพอแล้วครับ ไม่ไปคือไม่ไปแค่นี้เหรอจารย์” ผมเดินออกมาจากห้องทันที
“โว้ย เล่นตัวนักนะกูล่ะเบื่อ จิ๊” เสียงแกอวยพรไล่หลังมาครับ ไม่ต้องอวยพรกูขนาดนั้นเบื่อจะฟัง ก็คนมันไม่อยากไปนี่จะให้ทำยังไงวะ แม่งหาคนอื่นไปดิวะไม่อยากไปค้างที่อื่น เบื่อจะเจอหน้าเบื่อจะคุย เบื่อจะตอบเข้าใจไหม โอเคมะ
“น้าติ๋วเอาเตี๋ยวมาแดกหน่อย เอาพิเศษเด้อ” เป็นไงครับวิธีการสั่งก๋วยเตี๋ยวของผม น้าผมเองล่ะน้องสาวแม่ ตระกูลนี้ขายของกินกันทั้งตระกูลเลยมั้งเนี่ย กินพิเศษน่ะฟรีนะครับท่านอย่าได้หวังว่าจะได้เงินไอ้เดี๋ยว
“อีหยังเที่ยงแล้วติ๊บักเดี๋ยว” น้าผมดีกับผมเสมอครับ ผมพูดไม่เพราะหรือเกเรมีเรื่องแค่ไหนแกก็ไม่เคยว่าพูดเพราะกับผมมาก แปลกใจไหมไม่นะ ผมว่าน้าผมต้องมองเห็นอะไรบางอย่างในตัวผม ฮ่าๆ
“บ่อเที่ยงแต่หิว เอาลูกชิ้นเยอะๆเด้อ”
“มาเข้ามาเฮ็ดเอง น้าจะเตรียมของขาย” แกบอกครับอ้าวนะ เออๆ ทำเองก็ทำเองวะผมเดินเข้าไปในร้านแกล่ะครับ ลูกชิ้นก็ไม่เยอะหรอกครึ่งถุง เส้นสองกำ ผักไม่กินเพราะมันไม่มีราคา พอทำเสร็จผมก็เดินมานั่งที่อย่างสบายอารมณ์
“ป๊าด บ่อเอาไปเหมิดห่อโลดล่ะบักเดี๋ยว โพดพะโลเนาะหลานเจ้าน่ะเจ๊งพอดี” น้าเต๋าครับผัวน้าติ๋วแกบ่นไปงั้นล่ะครับเพราะแกถือไก่ย่างมาให้ผมอีกจาน ฮ่าๆ ผมรู้ดีครับว่าน้าผมเขารักผม
“ฮ่วยบ่อเจ๊งดอกน่า แค่นี้เอง แล้วสิให้ขายช่อยบ่อน้า” ผมถามแกครับปากก็กินก๋วยเตี๋ยวไป
“บ่อต้องดอก เออ จารย์พรเขามาบอกแล้วบ่อว่าให้ไปเข้าค่าย” จิ๊ วางตะเกียบทันทีครับ
“บอก บ่อไป”
“อ้าวเป็นหยังบ่อไป มีเบี้ยเลี้ยงนำเด้”
“โอ๊ยน้า เบี้ยเลี้ยงร้อยสองร้อยบ่ออยากได้ดอก บ่อไปขี้คร้าน”
“มึงไปคุยกับแม่มึงเองโลด จารย์พรไปบอกแม่มึงแล้ว”
“โอ๊ย” จบครับ แม่ผมน่ะผมเกรงพ่อผมอีก ตายห่านล่ะอะไรวะ ร้ายนักนะจารย์พรเดี๋ยวๆจะเจอหักหน้า แม่งไรวะบอกไม่ไปๆนี่แกเล่นไปบอกแม่ผมก่อนจะมาบอกผมอีก จิ๊ กูเบื่อเว้ย ผมไม่สนใจครับกินก๋วยเตี๋ยวต่อสักพักเสียงออดเที่ยงก็ดัง เด็กนักเรียนกรูกันเข้ามาในโรงอาหาร ไม่อยากจะเล่ามันยั๊วเยี๊ยะเหมือนปลวกหนีน้ำท่วมครับ ผมยืนเป็นนางกวักอยู่หน้าร้านครับ คอยขู่เด็กๆให้มากินก๋วยเตี๋ยว ต้องซื้อเท่านั้น ฮ่าๆๆ กลวิธีการขายเป็นไงใช้ได้มะ
“เอาเส้นหมี่ลูกชิ้นน้ำใสครับ” สำเนียงที่แปลกแตกต่าง เป็นการพูดภาษากลางที่ไม่ได้กระแดะกกลิ้นแข็งเหมือนที่เด็กๆในโรงเรียนพูดกัน ผมหันขวับทันที ป๊าดติโธ่ กล้ามากครับ ไอ้ห่านนี่กล้ามากๆมันมายืนสั่งก๋วยเตี๋ยวอยู่หน้าร้าน ผมมัวแต่หลีสาวเลยไม่ทันมองครับ
“ไม่ขายเว้ย” ผมเดินเข้าประชิดตัวมันทันทีเปล่งเสียงออกไปอย่างดัง เด็กๆแถวนั้นวงแตกฮือ เป็นไงครับอิทธิฤทธิ์ของผม
“หือ ร้านนายเหรอ” ดูมันทำหน้าครับ มันกวนตีนมากๆ หันหน้ามามองผมแล้วยักคิ้วขึ้นเหมือนไม่เชื่อ
“เออร้านกู กูไม่ขาย”
“อีหยังบักเดี๋ยว ขายจ้าหนู เพิ่งย้ายมาเหรอจ๊ะ หน้าตาดีเชียว หล่อนะเรา” อ้าวนะน้าติ๋วพวกบ้าคนหล่อกูล่ะเซ็งจริงๆ หลานก็หล่อเว้ยเฮ้ยไม่เคยชม
“เอาเส้นหมี่” “ไม่ขาย กูไม่ขาย” “กูจะขาย” เป็นสามเสียงครับผมกัดฟันแล้วเดินปรี่จับบ่ามันแล้ว
“นี่นาย ถามหน่อยดิ” มันทำหน้าเซ็งผมครับ โว้ไอ้เชี่ยนี่ไม่เคยมีใครทำหน้าเซ็งใส่กูมาก่อนเลยนะ มึงคนแรกสงสัยวอนจะโดนตีน ห้ากระทงแล้วมึง
“อีหยัง” ผมตะคอกใส่มันครับ
“เหนื่อยป่ะเนี่ย”
“เหนื่อยไร”
“แอ๊บนักเลงเนี่ยเหนื่อยมากป่ะ อยู่นิ่งๆเป็นคนธรรมดาบ้างก็ได้นะ เบื่อจะคุย หิว” ป๊าด ผมนี่จุกไปเลยครับมันทำหน้าแบบว่ากวนส้นตีนมากๆ
“เชี่ย” ผมผลักบ่ามันแรงๆหน้าคะมำไปข้างหน้า
“หยุดนะบักเดี๋ยว มึงบ่อหยุดกูสิบอกแม่มึง ไปหนีไปให้พ้นร้านกู” เอ่อ น้าติ๋วแกออกมายืนขวางไว้ครับ จี๊ด ปวดใจๆ มึงนะมึงผมกัดฟันกรอดเหมือนโดนเหยียบหัวใจ คอยดูๆ กูจัดหนักแน่ๆไอ้หน้าจืด มึงจะหน้าเป็นแผลก็วันนี้ล่ะ โอ๊ย กูเจ็บปวด เชี่ยเอ้ยทำไงดีวะเนี่ย
“เอาพิเศษนะครับ อยากกินทุกวันจังครับน้าแต่น้าบอกคนนั้นอย่ามาอีกได้ป่าวอ่ะ” ป๊าด ผมหยุดกึกทันทีครับ มันทำหน้าแบบว่าไม่สะทกสะท้านอะไรเลยนะครับ ผมนี่จะถอยกลับไปตั้นหน้ามันสักที แต่น้าเต๋าออกมายืนยักคิ้วให้ไป โอยๆ ตายๆกูไม่เคยโดนหยามหน้าขนาดนี้มาก่อน ตายมึงตาย ตายสถานเดียว คอยดูถ้ามึงไม่เละอย่ามาเรียกกูว่าไอ้เดี๋ยว โว้ยย
“บักเดี๋ยว แลงนี้ซ้อมบอลเด้อมึง มื้อฮือโรงเรียนจากยโสฯสิมาแข่ง” อ้าวนะ พอเดินออกมายังไม่พ้นจากโรงอาหารไอ้แบงค์รุ่นพี่ล่ะครับมันก็ร้องมาบอกผม ผมหยุดกึกลงแม่งอะไรกันหนักหนาวะเนี่ย เรื่องเตะบอลคือหัวใจของผมเลยก็ว่าได้รักเข้าเส้น เรื่องเรียนเป็นงานอดิเรกครับ เรียนเก่งเองโดยกรรมพันธุ์ ฮ่าๆ มือฮือก็มะรืนอ่ะแปลให้อีก
“เออๆ” ผมบอกไปแล้วหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกมาจากโรงอาหาร แม่งเอ้ย แล้วเรื่องที่จะไปตั้นหน้าไอ้บ้านั่นล่ะ เอาไงดีวะ หรือว่าจะไปดักต่อยหน้ามันก่อนขึ้นเรียน ไม่ดีๆ ผมนักเลงก็จริงแต่ไม่เคยต่อยตีใครในสถานที่เดี๋ยวแม่จะมาเด็ดหัวเอา โอ๊ย แม่งเซ็งว่ะ เอาไงดีวะเนี่ย ไปห้องพยาบาลนอนสักงีบดีกว่าเผื่อจะคิดออก ตอนนี้ไม่มีคนแน่ๆนอนแม่งสักงีบ ว่าแล้วผมก็เดินไปตึกอำนวยการล่ะครับไปห้องพยาบาล
“เราว่านะพี่แบงค์ ม.๖ อ่ะเท่สุด หล่อด้วยแมนมากๆ” เสียงเด็กนักเรียนแรดๆพูดภาษากลางแบบกกลิ้นแข็งๆดังแว่วมาครับผมกำลังนอนอยู่ ไม่สนใจได้ยินทุกวันอยู่แล้ว
“แต่เราชอบพี่เดี๋ยว ม.๕ นะเลว ดิบเถื่อน สเป็ค” อ้าวเชี่ยแล้วมีกูด้วยวะ
“นั่นดิ หล่อนะแต่เลว กร่างมากๆ เห็นอีพรมันบอกว่าใหญ่ด้วยนะเธอ กรี๊ด” เอ่อ แบบนี้เขาเรียกเผากูป่ะวะเนี่ย แต่เอาเถอะเพราะได้ยินท่อนหลังว่าใหญ่ก็โอเคแล้วล่ะและผมก็นอนต่อไปสักพักล่ะครับเสียงเด็กแรดๆพวกนั้นก็ยังดังแว่วๆอยู่

To be Continued[/color]

[eiky]

“นายๆ จารย์บ่ออยู่ว่ะ เวียนหัวเหรอ” อีกเสียงดังแว่วเข้ามาครับ
“อืม เราอยากนอนสักพัก แต่เอ๊ะ เหม็นอะไรอ่ะ หนูตายป่าว” เสียงนี้มันคุ้นจริงๆเลยให้ตายเถอะ ผมลืมตาขึ้นเงี่ยหูฟังเต็มที่
“อ๊วก เหม็นมากเลยใครเอาหนูตายมาปล่อยไว้ในนี้แน่เลยอ่ะนาย” หนูตายห่านอะไรวะกลิ่นตีนกูเองเว้ยเชี่ย
“อ้าว นักเรียนใหม่ ไม่สบายเหรอคะ” เสียงอาจารย์ประจำห้องดังมาอีกครับ คงจะกลับเข้ามาแล้ว เสียงเด็กนักเรียนแรดๆเงียบไปแล้วคงเข้ามาเมาท์ผู้ชายตามประสาแล้วคงออกไปเมื่อมีคนเข้ามา เขาให้มาเรียนหรือพวกมึงมาหาผัววะเนี่ย
“ผมเวียนหัวนิดหน่อยครับ”
“นอนพักก่อนไหมเผื่อจะดีขึ้น เอ๊ะ เหม็นอะไรเนี่ย ไอ้เดี๋ยวแน่ๆ” อ้าวเจ๊ รู้อีก ตายห่านล่ะกู
“ไอ้เดี๋ยวมึงมาแอบนอนอีกแล้วใช่ไหม” เสียงดังก้องห้องมาครับ เออกูเอง โว้ยจะงีบสักหน่อย
“จะนอนน่ะรองเท้าไม่ต้องถอดเหม็น จะอ๊วก” ยังอีกแหมนะกลิ่นออกจะรัญจวนใจทำไมวะ
“อ้อ นักเรียนที่นี่เองล่ะจ๊ะ ไม่ต้องไปสนใจ สกปรก เกเร” เอ่อ ชมผมใช่ไหมครับเนี่ย ผมทนไม่ไหวดีดตัวเดินออกจากเตียงทันทีครับ ไปยืนมองหน้ามัน ไอ้เล็กกับไอ้หน้าจืดนั่น ดูครับดูมันมองหน้าผมแล้วอมยิ้ม มองเชี่ยไรวะยิ้มห่านไร ยิ้มที่มึงจะโดนตีนกูน่ะเหรอ
“ไม่นอนแล้วครับ ผมคิดว่าคงนอนไม่ได้หรอก กลิ่นแบบนี้น่าจะเวียนหัวกว่าเดิมอีกนะ” มันพูดครับผมกัดฟันแล้ว หนอยแน่มึง หกกระทงแล้วนะวันนี้
“ไม่สบายหรือมาอู้ไอ้เดี๋ยว ออกไปเลยนักเรียนใหม่เขาจะนอนพัก เหม็นเน่ามากหัดซักบ้างนะถุงเท้ามึงน่ะ”
“โหยจารย์ ซักก็ไม่ใช่ไอ้เดี๋ยวดิ ทำไมผมมาก่อน อยากนอนก็ทนเอาดิวะ เป็นเทวดามาจากไหนจะมาไล่คนมาก่อนออกเนี่ยมึง” ผมไม่ยอมดิครับเรื่องอะไร
“นี่เดี๋ยวพูดจาไม่ดีนะ”
“หรือไม่จริงล่ะจารย์ จารย์ไม่เกี่ยวออกไปเลย” ผมยักคิ้วให้
“โอ๊ย นักเลงจริงๆ งั้นครูไปห้องธุรการก่อนนะ เอายาไหมคะนักเรียนใหม่” ไปเลยครับเป็นไงล่ะผมบอกแล้วผมน่ะเจ้าที่ไอ้นี่มันเป็นใคร
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็จะไป”
“เดี๋ยว มึงจะไปไหน”
“นี่ไอ้เดี๋ยวอย่ามามีเรื่องในห้องพยาบาลนะ มึงโดนแน่”
“ไม่มีหรอกจารย์ ผมไม่ได้เลวขนาดนั้นหรอกนะ” ไม่จริง อย่าบอกว่าไม่จริงเพราะมันเป็นเรื่องจริงเว้ย
“เออๆ งั้นครูไปนะคะ มีอะไรวิ่งไปห้องปกครองนะคะ” อ้าวนะมีกระซิบบอกมันอีก อะไรวะเนี่ยเห็นกูเป็นยักษ์เป็นมารไปได้ แต่ว่าไอ้นี่มันไม่ไปครับมันยืนนิ่งๆมองไปรอบๆห้อง ผมได้ทีเดินเข้าไปใกล้มันทันที
“มึงกวนตีนกูมากนะวันนี้” มันจับบ่ามันไว้ครับ มาหากูเองนะมึง คราวนี้ล่ะกูจะเอาให้น่วมเลย เอาแบบเบาะๆก่อนของว่างอาหารหนักตอนเย็น แม้กูจะซ้อมบอลก็ตามทีเถอะ
“ใคร เราน่ะเหรอ เราไม่ได้กวนนะ นายเองอ่ะที่มากวน”
“เถียงเหรอ” ผมดันตัวมันเข้าไปข้างในครับทำตาแบบจะกินหัวมันลงท้องให้ได้
“บักเล็ก มึงออกไป” ผมหันไปบอกไอ้เล็กครับ มันเริ่มหน้าซีดแล้ว จะซีดทำเชี่ยไรยิ่งหน้าดำๆอยู่ไอ้ห่านนี่
“นายจะทำไร” แหมๆ ทำร้องทีแบบนี้มาทำหน้าซีด
“ทำไร ใครจะทำไร กูจะสั่งสอนมึงไงไอ้หน้าจืด ลองดีกับกูเหรอมึง”
“อ๊ะ ผอ.” “อย่าๆ ไม่ได้ผล กูโง่แค่ครั้งเดียวเว้ย” ผมไม่หันตามเสียงมันครับ ดูท่ามันเหมือนกำลังจะหาทางหนี แต่ไม่มีทางมึงไปไหนไม่รอดแล้ววันนี้ไอ้หน้าจืด ตายแน่ๆ
“เออๆ จะทำอะไรก็ทำ” อ้าว ทำไมยอมง่ายขนาดนี้วะ มันทำท่าเซ็งๆแล้วอยู่นิ่งๆ หนอยแน่ท้าทายอำนาจกูนะมึง
“มึงท้าทายกูเหรอ หรือมึงจะเอา”
“ไม่เอา”
“ย้อนๆ ปึ๊ก” ต่อยท้องมันครับ แม่งคนอะไรท้องอ่อนเป็นบ้าต่อยเบาๆตัวงอ ผมกระชากตัวมันขึ้นมาหน้ามันแดงก่ำแล้ว
“ปากดีอีกนะมึง จะตายอยู่แล้วยังปากดี มึงรู้จักกูน้อยไปนะ”
“เฮ้ย” มันไม่พูดครับแต่มันกุมท้องน้ำตาไหล ไม่ร้องสักแอ่ะ เว้ยไอ้นี่เก่งนี่หว่าแต่ทำไมกูตกใจเนี่ย จะตกใจทำไมวะ เอ๊ะ หรือว่ากระเพาะมันแตก ตายห่านแล้ว
“สำออยนะมึง”
“เรา เราปวดท้อง” มันครางออกมาแล้วทรุดตัวลงกับพื้นมือมันยังกำแขนผมไว้อยู่ครับ มันแสดงละครอีกล่ะสิ ไม่มีทางเว้ย กูไม่เชื่อมึงแล้วเด็กในเมืองมันลีลาเยอะอย่าคิดว่าจะหลอกกูได้ ไม่มีทาง
“ไม่ต้องมาโกหก กูไม่เชื่อ”
“เจ็บ เจ็บ” เอ่อ ท่าทางมันนี่เหมือนคนกำลังจะตายเลยครับ หน้าซีดมากๆเหงื่อไหลออกมาน้ำหูน้ำตาไหล ทำไมมันแสดงละครเก่งจังเลยวะ แม่งกูล่ะเชื่อเลยลงทุนขนาดนี้
“ไม่ต้องมาสำออย” ผมกระชากตัวที่งอๆของมันขึ้นมาให้ยืนผมจะได้จ้องหน้ามันได้ แต่ตัวมันหนักมากครับ ไอ้เชี่ยนี่ขืนตัวไว้อีก เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อย ผมไม่ยอมเหมือนกันครับกระชากๆ สนุกดี
“ทำอะไรกัน ไอ้เดี๋ยว” อ้าวอาจารย์มาครับ ผมรีบปล่อยตัวมันลงมันก็ฟุบลงกับพื้นทันที
“ว้ายตายแล้ว เป็นอะไรคะนักเรียนใหม่” อาจารย์ร้องเสียงดังแล้วเข้าไปชอนตัวมันขึ้น
“ผมปวดท้อง ปวด” มันครางออกมา
“ตายแล้วเป็นโรคกระเพาะหรือเปล่าคะนักเรียน” ผมยืนมองอยู่ครับ มันพยักหน้าแล้วเสียงอาจารย์ก็ร้องลั่น อ้าวกูผิดไหมเนี่ยต่อยเบาๆเองนะเว้ยเฮ้ยเป็นโรคกระเพาะเลยเหรอ ผมรีบถอยครับเดี๋ยวจะซวย วิ่งออกจากห้องพยาบาลเลย ไม่ได้หนีนะเว้ยแค่เอาตัวรอดก่อน อิอิ
“เออมึงบักเดี๋ยว นักเรียนที่มาใหม่น่ะ ไปโรงบาลนะเว้ย” ไอ้เคนมันบอกผมครับตอนเข้าเรียนคาบแรก
“มาบอกกูเฮ็ดหยัง” ผมตะเบ็งเสียงใส่มันให้มันรู้ว่าผมไม่อยากรู้ครับ
“ก็กูเห็นเขาบอกว่ามึงต่อยท้องเขานะ เขาลือกันทั้งโรงเรียน”
“อ้าวสัด กูผิดว่างั้น” อ้าวซวยจริงๆเลยกู
“เออดิ มึงเตรียมไปพบจารย์เดชเลยนะมึง ลูกปลัดเด้อเว้ยนั่นน่ะ” กลัวเหรอวะลูกนายกกูก็ไม่กลัวกวนตีนกูก่อนนี่หว่า สัตว์ ซวยแล้วกู ทำไงดีวะเนี่ย อย่าเข้าใจผิดว่าผมจะกลัวอาจารย์เดชหรือกลัวพ่อของไอ้หน้าจืดนั่นนะครับ แต่ที่ผมกลัวและคิดว่าต้องซวยคือแม่ผมต้องรู้แน่ๆเพราะเรื่องมันดังขนาดนี้น้าติ๋วกับน้าต๋องต้องไปบอกแม่แน่ๆ ตายแล้วกู
“เออๆ” ผมตอบออกไปแม่งเอ้ยไม่น่าเลยว่ะ เสือกสำออยอีก ไอ้เดี๋ยวนะไอ้เดี๋ยวน่าจะใจเย็นรอตอนเลิกเรียนค่อยจัดหนักให้มัน แต่ก็นั่นล่ะพอเย็นก็ต้องซ้อมบอลอีก โว้ยอะไรมันจะมะรุมมะตุ้มกูขนาดนี้วะเนี่ย ผมเดินออกจากห้องทันทีไปที่ห้องปกครอง เบื่อจะฟังคำด่าครับ จะอะไรล่ะก็อาจารย์เดชเป็นโค้ชทีมฟุตบอลด้วยน่ะสิครับ แกน่ะไม่ทำอะไรผมหรอกเพราะผมน่ะตัวสำคัญ แต่แกจะบ่นเหมือนพ่อยิ่งกว่าพ่อนี่สิครับมันทรมานหูกูนี่เซ่ โว้ย
“กูว่าแล้ว ทำไมมึงอยู่นิ่งๆเฉยๆเหมือนชาวบ้านเขาไมได้บ้างเหรอวะไอ้เดี๋ยว สร้างแต่เรื่องเรียนเก่งเล่นกีฬาเก่งแล้วยังไงความประพฤติเลวระยำ เป็นนักเลงนี่มันดีตรงไหน หา บอกกูมา มึงไปทำมันทำไมเด็กมันเพิ่งย้ายมา มันหน้าตาน่ารักท่าทางไม่มีอะไรเลย แล้วมึงไปทำมันทำไม มึงรู้ไหมพ่อมันเป็นปลัดนะมึงถ้าเรื่องถึงผอ กูก็คงช่วยไมได้หรอกนะมึง เก่งดีนัก โดนซะบ้าง” นี่ถามเหรอหรือว่าบ่น ปล่อยช่องให้พูดบ้างไหมเนี่ย ผมทำหน้าเซ็งสุดๆครับ
“จารย์เดช ผอ.เรียก” อ้าวไหนบอกว่าจะไม่ถึง ถึงจนได้ อะไรวะ แม่งเอ้ยซวยฉิบหายเพราะไอ้เชี่ยนั่นคนเดียว คอยดูนะมึง กูจะเอาให้เจ็บเลย
“ซวยแล้วมึง ใครวะปากไวไปบอก” อาจารย์เดชแกคุยกับอาจารย์แอ๊ดล่ะครับส่วนผมก็ทำหน้าแบบไม่สนใจ เซ็งแต่ก็ไม่ใช่จะทำหน้าแบบกูกำลังจะตาย ทำไงได้ก็กูทำไปแล้วนี่จะให้กูร้องไห้ไงวะ
“รออยู่นี่ล่ะอย่าไปไหน” เออๆ กูจะไปไหนได้ล่ะ พออาจารย์เดชออกจากห้องไปผมก็เดินไปที่โต๊ะแกล่ะครับ ค้นหากุญแจตู้แก จะเอาอะไรน่ะเหรอหนังสือโป๊ไง แกยึดมาสะสมกองพะเนิน ดูไปพลางๆแก้ขัดครับท่านเผื่อได้สักน้ำ ฮ่าๆ ผมไม่ได้ลามกนะครับท่าน ทั้งทีมฟุตบอลมันก็มาทำประจำล่ะในห้องนี้ เรารู้กันทั้งทีม จะถามหาว่าใครเป็นคนพาเพื่อนๆทำไม่ต้องถามครับ ผมเอง
“นายเดี๋ยว ผอ.เรียกให้ไปพบ” ผมรอนานมากครับนานจนหลับไปเลยมั้งสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็ตอนที่มีคนมาปลุก ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วมองไปตามอาจารย์ที่มาเรียกแล้วก็เดินตามขึ้นไป กลัวไหมไม่เลยครับท่าน
“เสียดายนะวิชพงศ์ เสียดายความสามารถเธอจริงๆ แต่ครั้งนี้ผอ.คงต้องให้บทเรียนเธอบ้าง” แม่กู แม่กูมาครับ แว้กก ตายๆ ผมตายทั้งเป็น แม่ผมมาตั้งแต่ตอนไหนกันวะเนี่ย พ่อไม่มามีแต่แม่มา สายตามองผมนี่นะเสียวไปถึงสันหลัง ตายๆกู
“อย่าทำอะไรให้มันรุนแรงเกินไปนะคะ ผอ.” แม่ผมขอร้องครับ ไม่เคยเห็นเลยนะไม่ว่าผมจะมีเรื่องกับใครเตะต่อยตีใครไม่เคยเห็นแม่ผมต้องวิงวอน ผอ.เลย ครั้งนี้ครั้งแรก
“ไม่หรอกคุณสาวิตรี แต่ผอ.คงต้องให้พักการเรียนสักอาทิตย์นะ ถ้ายังคงเป็นอีก ฮึ่ม” ถอนหายใจเพื่อ เว้ยจะพูดอะไรก็พูดมาเลยสิวะ
“จะอะไรคะท่านผอ.” แม่ผมร้องขึ้นครับหน้าตาเหมือนคนเจอผี ผมนี่เริ่มซีดแล้วครับ
“เราก็คงต้องจำหน่ายออก”
“กรี๊ดด” จะให้เล่าต่อไหมว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ผมแทนที่จะขอร้องผอ.ต่อนะ กลับโผเข้ามาหาผมตบตีจิกทึ้ง โอยๆ ตายกูตาย ใครตีก็ไม่เจ็บเท่าแม่นะครับท่าน ตีต่อหน้าครูอาจารย์ด้วย อายว่ะเฮ้ย
“มึงอยู่ในช่วงควบคุมการประพฤติ ไม่ให้ออกจากบ้าน ไปอยู่ที่ร้านขายส้มตำอย่างเดียว จำไว้ เก่งนักเป็นยังไง เรียนเก่งแล้วยังไง เล่นบอลเก่งแล้วเห็นไหม ใครเขาจะเอา มีใครจะเอามึงไหม สันดานเลว คนเลวอยู่ไหนก็ไม่มีใครเอา มึงจำไว้ ต่อให้มึงเสกน้ำเสกดินได้ ไอ้เดี๋ยว นี่ก็ต้องลำบากกูแบกหน้างามๆไปหาปลัดใหม่สิเนี่ย กรี๊ด ลูกทรพี” นี่คือบริบทย่อยๆครับ ก่อนหน้านี้ในรถก็สวดเอาซะผมยับเยิน หน้าตาผมอย่ามาขอดูเลยแดงเขียวขึ้นมาทันที เสื้อผ้าก็ขาดวิ่น แม่ผมไม่เคยลงไม้ลงมือกับผมเลยนะ ครั้งแรกเหมือนกัน ฮึ่ม เจ็บนี้หนักหนาสาหัสนัก เพราะมึงไอ้หน้าจืด ชาตินี้มึงกับกูอย่าได้หวังจะได้ญาติดีกันเลย มึงคอยดู

Written by eiky

ปล. นี่คือพระเอกครับ อิอิ เป็นไงบ้างเอ่ยถูกใจกันไหม แต่ถ้าไม่ถูกใจก็คงเปลี่ยนไม่ทันล่ะนิ อิอิ คอยดูต่อไปน้า
ขอบคุณคร้าบ

[malula]

ช่างเป็นคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อกันจริง ๆ
นายเดี๋ยวมันเถื่อนได้ใจมาก

[bytoey]

lสเปคพระเอก แปลกใหม่มากค่ะพี่อิ๊ค

กระแทกใจน้องอย่างแฮงงงง 

[atblueann]

อ่า ถูกใจพระเอกอ่ะ

[som]

อ้ายอิ๊ก    สวัสดีเดอคับ   คิดฮอดอ้ายอิ๊กหลายๆๆๆๆๆ  บ่เห็นอ้ายอิ๊กหลายวันเล้วเด้อ  555
เรื่องใหม่เรื่องใหม  อ่านๆๆๆๆ