หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[atblueann]

ชอบอ่ะ ชอบอ่านเรื่องนี้ เมื่อไรบักเดี๋ยวจะรู้ตัวอ่ะ อยากเห็นตอนเดี๋ยวหื่นอ่ะ ถ้ารู้ว่ารักจะเป็นไงน้า อีกหลายตอนไหมอ่ะกว่าเดี๋ยวจะรู้ตัวว่ารักอ่ะ

[โจ๊กกุ้ง]

อุ่นก็หน้ามึนได้ใจ เดี๋ยวก็เกรียน เข้ากันมาก เหมาะกันราวกับกิ่งทองใบหยก

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น่ารักมาก สนุกๆๆฮาๆๆๆดี อุ่นสู้ๆๆ

[malula]

แกล้งไปแกล้งมาตกหลุมรักน้องอุ่นไม่รู้ตัว

[ordkrub]

มันส์ๆๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวชักเริ่มๆแล้ว
อีกสักพักคงได้.....

[area71]

ใกล้เข้าค่ายภาษาแล้ว ~~

[CarToonMiZa]

เรื่องน่ารักจัง
จะฮาไปไหน

บวกเป็ด

[eiky]

Don’t Call Me BaBy!!!
เอ่อ นี่เกิดอะไรขึ้นเหรอ นี่มันเกิดอะไรขึ้น แว้กก นั่นอาจารย์เดชนี่ แล้วทำไมเท้าผมมันไปปักอยู่กลางอกอาจารย์แบบนั้น แงๆ ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ตกใจมาก กลัว บอกไม่ถูกตั้งแต่เกิดเป็นคนมาไม่เคยก้าวร้าวแบบนี้มาก่อน พ่อแม่ไม่เคยสอนบรรพบุรุษไม่เคยเสี้ยม แว้กก แล้วกูทำลงไปได้ยังไง จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ช่วยด้วยแม่จ๋า
   “เจ้านี่กล้าคั่กน้อ บ่อเคยมีไผล่วงเกินจารย์เดชเลยเด้อเจ้าฮู้บ่อ น้องอุ่น” คือผมร้องไห้ด้วยนะ ร้องออกมาจริงๆอ่ะ ไม่ได้แอ๊บตุ๊ดอะไรนะเว้ย มันตกใจ ผมทำร้ายครูบาอาจารย์ ตายๆ จากที่เรียนเก่งๆ (ในทางตรงข้าม) มันจะไม่ดำดิ่งยิ่งกว่าเดิมหรอกเหรอเนี่ย โอ๊ย ทำไงดี ผมเสียใจจังเลยอ่ะ ผมวิ่งออกมาจากห้องที่แสนจะเหม็นสาบนั่นมีไอ้พี่คนนั้นวิ่งตามออกมาครับ ผมเริ่มเกลียดไอ้บ้านั่นจริงจังแล้ว มันวอแวกับผมมากเกินไปแล้วนะ มันทำให้ผมขาดสติไปเลย ขาดสติถึงกระทั่งเตะอาจารย์ไม่สิถีบ แว้กก
   “ผมไม่ได้ ฮึกๆ ตั้งใจนะ” กูร้องไห้อยู่นะเนี่ย ยังจะมาชวนกูคุยอยู่ได้เว้ย ไอ้นี่ก็อะไรก็ไม่รู้
   “โอ๋ๆ อย่าสิเสียใจ บ่อเป็นหยังดอก จารย์เดชคั่นเพิ่นเคียดเพิ่นจัดการเจ้าตั้งแต่อยู่ในห้องแล้ว นี่เพิ่นว่าบ่อเป็นหยังก็บ่อเป็นหยังดอกน่า อย่าคิดหลาย” เออ กูจะเชื่อ แต่ทำใจไม่ได้อยู่ดี เกิดมาจากท้องแม่ไม่เคยก้าวร้าวแบบนี้มาก่อน เพราะมันคนเดียวไอ้บ้าอำนาจ เพราะมันแท้ๆเลย ทำไมไม่โทษตัวเอง เอ่อ ใครวะ คนเสียใจอยู่นะ เออกูทำเองล่ะ กูไม่มีสติเอง พลาดไปแล้วนี่ให้ทำยังไง จะให้ไปโทษมันทำไม ในเมื่อมันมาคอยวอแวแต่ตัวเราเองที่ไม่เข้มแข็งเอง โอ๊ยนะ
   “พี่ๆ แถวนี้มีเซเว่นป่าว” ผมถามมันทั้งน้ำตาครับ ไอ้นี่มันก็นั่งลงข้างๆผม
   “บ่อมีดอกแถวนี้ มีอยู่ในตลาดพู้น” แปลว่าไกลสินะ จิ๊ ทำไงดี โดดเรียนดีกว่า
   “พี่พาผมไปหน่อยได้ป่าว” ผมอ้อนมันครับ ไม่มีทางเลือกแล้วนี่
   “เว้ย สิซ้อมบอลอยู่เด้ เดี๋ยวจารย์เดชเอาตาย”
   “อ่า นะนะพี่นะ เนี่ยผมยังไมได้เลี้ยงติมพี่เลยนะ ถือโอกาสไปเลี้ยงติมด้วยเลย นะนะพี่” ผมอ้อนเต็มกำลังครับ จับแขนมันด้วย ทำตาปริบๆ ได้โปรดเถิดผีห่าซาตานที่ไหนก็ได้มาดลใจให้มันพาผมไปที
   “ฮ่วย ย้อนว่าเป็นตาฮักเด้นี่จั่งยอม” แว้กก มันยอมแล้ว ผมกอดแขนมันทันทีครับ
   “เฮ้ยๆ กอดเฮ็ดหยัง ฟ้าสิผ่าเอาเด้ ย่านฮู้บ่อ” เออ นั่นสิ กอดมันทำไมวะเนี่ย แหมก็คนมันดีใจอ่ะนะ กอดแขนหน่อยทำเป็นสะดีดสะดิ้งนะ ไอ้บ้า น่ากอดตายล่ะตัวก็เหม็น อูแหวะ
   “แล้วสิไปจั่งได๋ เอารถออกไปบ่อได้เด้” แง่ว จบข่าวกีฬาและการเมือง โว้ย แล้วให้กูหลงดีใจทำไมเนี่ยไอ้ดำตัวเหม็น หนอยแน่
   “เดี๋ยวพาโดดฮั้วออกไปทางหลัง ไปนั่งวินเอา มีเงินค่าวินบ่อ” ตาวาวขึ้นมาอีกครั้ง เห็นไหมอุ่นในความมืดย่อมมีแสงสว่างอยู่เสมอ จริงไหม อิอิ ผมดึงแขนมันให้ลุกทันทีครับ มันก็พาผมเดินอ้อมไปด้านหลัง แหมนะทำท่าแบบว่าเซียนมากๆ ทำเป็นเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วแว้บไปด้านหลัง ลอดรั้วออกไปเลยครับท่าน ผมยืนเอ๋ออยู่ ก็คนมันไม่เคยนี่นา
   “อ้าว มาแหม๋ สิไปบ่อนั่น” มันเร่งครับผมเลยต้องยอมก้มลอดรั้วลอดหนาม “แคว่ก” หือ อะไรวะ
   “เฮ้ย ส่งขาดๆ” ส่งอะไร ขาดอะไร ผมหันมองล่ะครับหลังจากที่ออกไปยืนข้างๆมัน ไอ้นี่มันชี้มาที่ก้นของผม แว้กก กางเกงผม ตรงกลางก้นเลยอ่ะ กางเกงเพิ่งได้มาวันนี้? อะไรกัน อะไรนี่ โว้ย
   “ฮ่าๆ ดากข้าวขาวเนาะ” เอ่อ ไอ้บ้านี่ผมรีบเอามือปิดไว้ล่ะครับ มันไม่ใหญ่มากแต่มันข้างๆขอบกางเกงในอ่ะที่มันขาด
   “พี่ไม่ขาวไง หัวเราะไมอ่ะ” ผมว่ามันครับ แหมนะเวลาเห็นคนลำบากนี่หัวเราะนะมึง
   “อิอิ เป็นตาเบิ่งเนาะเจ้าน่ะ”
   “เร็วดิพี่ ไหนอ่ะวินพี่อ่ะ” ผมทำเป็นไม่สนใจครับ ถ้าสนใจมากเดี๋ยวมันจะมาชอบผม ทำไงล่ะทีนี้ แว้กก อิอิ เอาน่านะ คนมันพอจะมีอะไรดีอ่ะ ช่วยไม่ได้นี่นา
   “พู้นเด้” มันชี้ไปที่วิน วิน? เอ่อ กูนึกว่ารถเครื่องรับจ้าง รถสามล้อถีบ? นี่น่ะเหรอวิน? เอ่อ พรุ่งนี้จะถึงไหมเนี่ยคุณตา ผมยืนมองอยู่ด้วยความอึ้ง เอ่อแล้วเอ่ออีก
   “เป็นหยังบ่อเคยนั่งสามล้อถีบบ่อ ลุงแดงนี่เพิ่นสุดยอดเด้ ป่ะ” เอ่อ อีกครั้งพร้อมกับการถูกลากมือตรงดิ่งไปหาลคุณตาสามล้อถีบ
   “ไปเซเว่นหน้าตลาดลุง” มันบอกคุณตาแกไปล่ะครับ ที่เรียกลุงนี่คงเป็นการเพิ่มเสริมกำลังใจให้แกมั้งผมคิดว่านะ
   “เอ่อ ตา เอ้ย ลุงจะไหวเหรอพี่ สองคนนะ” ผมทำท่าลังเลครับ
   “ฮ่วย บักหล่า ขึ้นมาโลดพ่อใหญ่สิซิ่งให้เบิ่ง” แกดันฟังผมรู้เรื่องอีก อ่า ขึ้นก็ขึ้นวะ ตายเป็นตาย สรุปว่าคุณตาแกปั่นได้แซ่บสะใจเหลือเกินครับ ฮ่าๆ ตอนแรกนั่งตัวเกร็งแทบตายกลัวบาปแต่เอาไปเอามาแกดูมีความสุขมากๆเลยนะกับการได้ปั่นสามล้อถีบ
   “สูหนีโรงเรียนไปซื้อเหล้าแม่นบ่อนี่” อยู่ๆแกก็ถามขึ้นล่ะครับ
   “เหวย โพดหลายลุงพาน้องเพิ่นไปซื้อของ สิไปซื้อหยังบู้นี่” คงแปลว่าจะไปซื้ออะไรไม่รู้ประมาณนั้นล่ะมั้งครับผมก็นั่งตั้งใจฟังเหมือนกัน ไม่ได้แตกฉานนะเว้ยเฮ้ย ตั้งใจฟังช่วยผมหน่อยดิ
   “สิไปซื้อหยังล่ะบักหล่า หน้าตาบ่อคือคนทางเฮาเนาะ ขาวจู้นผู่นอยู่แหมะ” เอ่อ อันนี้ต้องใช้ตัวช่วยครับผมหันหน้าไปมองไอ้คนที่นั่งข้างผมทำที ทำตาประหนึ่งว่า แปลๆด่วนๆ แต่มันดันหัวเราะครับ
   “เพิ่นเพิ่งจะย้ายมาจากกรุงเทพฯตั่วลุง แก้มแด้งแดงเนาะ เป็นตา” มันหุบปากลงทันทีครับ อ้อ มันบอกว่าผมเพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ แก้มแดงๆ
   “เป็นตาฮักอีหลีเนาะ” คุณตาแกพูดขึ้นครับหลังจากที่ไอ้นี่มันเงียบ มันอาย อ้าวอายอะไรวะเนี่ยก็เรื่องจริงอ่ะกูน่ารักใครๆก็ชมว่าผิวสดใส อิอิ ยืมมาจากโอเลย์นิดหน่อยนะ
   “ฮ่วย บ่อได้เว้าเด้อลุงเจ้าเว้าเองเด้อ” มันรีบโบกไม้โบกมือออกตัว แหมๆนะ
   “สิเป็นหยัง คนเพิ่นเป็นตาเบิ่ง เป็นตาฮักกะว่าเป็นตาฮัก ไผสิว่าหยัง” ปรบมือให้คุณตาอย่างแรง ขอบคุณมากครับคุณตาที่เล็งเห็นในความน่ารักของผม อิอิ อยากกราบคุณตางามๆ
   “ซื้อไปให้ไผนี่ วันเกิดเจ้าติ๊” หลังจากที่ให้คุณตารออยู่หน้าเซเว่นผมพร้อมทั้งไอ้นี่ก็เดินเข้าไปในเซเว่นล่ะครับ ผมซื้อแบรนด์แบบเป็นกระเช้าไปหนึ่งกระเช้า
   “อย่าเพิ่งถามดิ พี่จะกินติมไม่ใช่เหรอ ไปเลือกเอาดิ” ผมยังไม่อยากบอกมันครับ ไม่สนใจมันด้วยกำลังคำนวณอยู่ว่านี่มันค่าขนมกูทั้งเดือนเลยนะเว้ยเฮ้ย มีอะไรที่มันถูกๆแต่ดูมีราคาไหมวะเนี่ย เอ๊ะยังไง
   “เจ้าบ่อกินติ๊” มันยังถามอยู่ครับ
   “ยังไม่อยากกินอ่ะพี่ พี่เลือกเอาเลยนะ เอาหางเสือนั่นล่ะ” ผมเลือกให้เลยครับ
   “บ่อเอาดอก” “อ้าว ทำไมอ่ะพี่ ผมเลี้ยงนะ” ผมหันไปมองหน้ามันทันทีครับ เออนะแปลกคน
   “หางเสืออันละซาวหนึ่ง มันถืกโพด” หือ แปลว่าอะไรวะเนี่ย ผมมองหน้ามันงงๆ
   “ไว้ไปกินติมที่บิ๊กซีดีกว่า มีแอร์เย็นๆนั่งนำ มักกินแบบเป็นถ้วยๆ” เอ่อ พอจะเข้าใจล่ะ ถืกก็คือถูก นี่มัน ไอ้บ้าเอ้ย มันหาว่าถ้ากินหางเสือมันจะถูกเกินไป อารมณ์บูดขึ้นมาทันที
   “อ่านะ” ผมพูดไม่ออกครับ คนเรานี่นะเห็นแก่กินเป็นบ้าเลยอ่ะ นึกว่าจะช่วยเราจริงใจอะไรวะ โมโห
   “แล้วพี่เดินตามหลังผมทำไมอ่ะ มองไร” ผมผิดสังเกตล่ะครับไอ้บ้านี่มองต่ำอยู่ตลอดเวลา พอถามมันก็ยิ้มหน้าแดงขึ้นมาทันที คนอื่นก็มองนะ มีอะไรวะ
   “อิอิ บ่อเคยเห็นดากขาวๆ” เอ่อ ไอ้เลวผมรีบเอามือปิดไว้ทันที ลืมไปเลยว่ากางเกงขาด โมโห หนอยแน่กูว่าแล้วทำไมมันเดินตามหลังต้อยๆในระยะที่ไม่ประชิดมาก ที่แท้มันก็หวังผลแบบนี้นี่เอง ไอ้บ้า
   “อยากได้พวงมาลัยสวยๆสักพวงอ่ะพี่ ที่ไหนขาย” ผมถามมันล่ะครับหน้านี่หงิกแล้วเหลือตังค์ไม่เท่าไหร่เอง
   “สิเอาไปหยัง” “เออน่า ผมอยากได้ ตรงไหนอ่ะ” เริ่มรำคาญมันครับจะถามทำไมก็ไม่รู้
   “เอาพวงจั่งได๋อ้ายสิไปซื้อให้แล่นไปในตลาดคราวเดียว”
   “เอาพวงสวยๆ ไม่ใช่เอาไปไหว้พระอ่ะ เอาไปไหว้คน” ผมบอกใบ้ให้มันครับ มันมองหน้าผมแปลกๆแล้วก็ยื่นมือมาเอาเงิน เออนะ กูลืมขอโทษแหมๆ เอาเป็นว่าตอนนี้อยู่ในโรงเรียนแล้วครับ ขี้เกียจเล่า อยู่บนรถคุณตามันก็พยายามชวนคุยล่ะครับแต่ผมไม่อยากคุยแล้ว อะไรอ่ะคนเรานะ ผมไม่ได้รวยขนาดนั้นนะเว้ย แค่พ่อผมพอมีเงินอีกทั้งเงินที่แม่ผมฝากไว้ให้แต่เด็กก่อนที่แม่จะเสียอ่ะก็พอมีแต่ไม่รวยเข้าใจไหม ถึงรวยก็ไม่อยากใช้เงินโดยที่ไม่รู้จักค่าของมันเพราะผมยังเป็นเด็กนักเรียน ม.๕ ซึ่งหาเงินไม่เป็น เริ่มงงล่ะสิว่าตกลงมันจะรวยหรือไม่รวย เอาเป็นว่าพอมีพอกินก็แล้วกัน โอเคมะ
   “ซั่นแลงนี้พ้อกันเนาะน้องอุ่น อ้ายสิไปเปลี่ยนเสื้อก่อน ไปซ้อมบอล” มันบอกล่ะครับ ผมก็พยักหน้า เออทำให้มันจบๆ เลี้ยงก็เลี้ยงจะได้เลิกมาวุ่นวายกูซะที คนเห็นแก่กินนะเกลียดสุดๆเลย พอแยกจากมันผมก็เดินไปที่สนามบอลล่ะครับ คือเราเข้าทางเดิมก็คือด้านหลัง สนามบอลมันอยู่หน้าโรงเรียน ผมหอบกระเช้ากับพวงมาลัยไป สูดลมหายใจเข้าในปอด ผมทำไม่ถูกนี่นะ ผมคิดไม่ออกจริงๆว่าควรจะทำยังไง ไหนจะพ่อ ไหนจะครูบาอาจารย์ท่านอื่นๆ ผมไม่รู้สิผมคิดได้แค่นี้ในตอนนี้ ผมเดินไปที่ข้างสนามครับ นักกีฬาเขาก็เหมือนกำลังจะพักด้วยอ่ะ ทำไงดี
   “เฮ้ย บักเป็นตาย่านมาหยังจารย์” เอ่อ ไอ้นั่นมันอยู่ตรงนั้นด้วย ตายๆ ผมนี่เริ่มเหงื่อตกแล้วครับ ทำไงดี ขาก้าวไม่ออก อายจังเลยอ่ะ ไม่เคยทำแบบนี้เลยนะ เสียงพวกมันแซวกันดังอื้ออึงครับ
   “อ้าว มีอะไรเหรออุรดิศ อย่าบอกนะว่ามาซ้ำ” อาจารย์เขาพูดขึ้นครับแล้วเสียงหัวเราะเป่าปากก็ดังขึ้นกระหึ่ม เอ่อ นี่กูเผลอตัวก้าวเข้ามาใกล้พวกเขามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย แว้กก ไหนบอกกลัวขาก้าวไม่ออกแล้วมันพาผมมายืนบิดอยู่ห่างไม่เกินห้าก้าวได้ขนาดนี้เลยเหรอ
   “ป๊าด สิมาโพดแท้เจ้าน่ะ” เสียงใครไม่รู้ครับแต่รู้สึกว่าผมเริ่มจะหูอื้อตาลายแล้ว ก่อนที่จะไม่มีสติหรือป็นลมไปก่อน
   “เอ่อ คือ ผมมาขอขมาอาจารย์ครับ ผมมากราบขอโทษ ผม ผม ไม่ได้ตั้งใจ” ผมก้มหน้าพูดครับ อยากร้องไห้มากแต่ตอนนี้ไม่มีน้ำตา แต่รู้ว่าหน้ามันหนักมากๆ ผมก้มหน้าอยู่ พอไม่มีเสียง ผมก็รีบตรงดิ่งเข้าไปนั่งคุกเข่าหน้าอาจารย์ คือแกนั่งบนเก้าอี้ แล้วไอ้พวกที่มันแซวผมก็นั่งอยู่กับพื้นแถวๆนั้นล่ะครับ ผมยื่นกระเช้าให้อาจารย์แล้วถือพวงมาลัยไว้ในมือ ยังคงก้มหน้าอยู่ แต่เสียงแซวมันดังขึ้นกว่าเดิมมาก เสียงอื้อฮื้ออ้าฮ้าอยู่ ผมไม่สนใจฟังครับ
   “ผมขอขมาด้วยครับ สิ่งที่ผมทำไปเพราะผมไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่ผมทำไปเพราะผมล่วงเกินอาจารย์” ผมรีบพูดครับจนรู้สึกว่าตัวเองพูดวกไปเวียนมา
   “เอ่อ อะไรกันอุรดิศ ครูไม่ได้ว่าอะไรนะ มันผิดพลาดกันได้”
   “ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยนะครับอาจารย์” ผมเม้มปากแน่นครับเงยหน้าขึ้นมอง แค่แวบเดียวแต่รู้ว่าอาจารย์แกอ้าปากค้าง ผมรีบก้มลงกราบที่เข่าแกทันทีครับ เงียบ แล้วก็เงียบ มากๆ มากเสียจน ไม่ไหวแล้ว
   “อ้าว ไปไหนล่ะ” วิ่งสิวะ ใครจะอยู่ แงๆ แม่ อุ่นโดนรังแกอ่า แงๆ วิ่งๆ แว้กก เกิดมาไม่เคยกราบใครนอกจากพ่อแม่เลยนะ แต่เอ๊ะ นี่มันคือสิ่งที่น่าภาคภูมิในไม่ใช่เหรอ แล้วกูเป็นไรวะเนี่ย หรือว่าอาย เอออาย อายมากอ่ะ ไม่รู้ทำไม
   “โอ๊ย” อยากจะสลายร่างไปในทันที ทำไมเคาระห์ซ้ำกำซัดกูขนาดนี้ อะไรวะ โว้ย เริ่มไม่ไหวแล้วนะ ชนใครอีกเนี่ย
   “รีบไปไหนครับน้องอุ่น” เสียงนี้
   “อ่า พี่ๆ พี่ พี่ เอ่อ พี่อะไรนะ” แหะๆ จำไมได้อ่ะ จำได้แต่เขาเป็นประธานนักเรียนและหล่อ และหล่อมาก อิอิ ตาสว่างขึ้นมาทันที
   “อ้าว จำกันไม่ได้วะแระ พี่ชื่อขอมครับ”
   “เป็นประธานนักเรียน ชื่อพี่อ่ะจำยากรู้ป่ะ ชื่อขุ่นดิ” เอิ๊ก เป็นไงล่ะเรื่องจีบ ผช นี่อุรดิศก็ไม่น้อยอ่ะนะในบางมุมว้อยไม่ใช่ทุกมุม
   “หือ ชื่อดูไม่ใสจัง ทำไมล่ะครับ ขอม ท่องดิจะได้จำได้” อึ๊ก จุกครับ เจอเหนือเมฆกว่าอึ้งไปเลย นับจากนี้ผมคงต้องจำขึ้นใจแล้วล่ะพี่ พี่ขอม พี่ขอม
   “ว่าแต่หนีไรมา พี่เจอเราทีไรเหมือนวิ่งหนีอะไรมาตลอดเลยนะ อย่าบอกนะว่าหนีไอ้เดี๋ยวมันอีก” เขายิ้มครับ ได้โปรด อย่ายิ้ม โอ๊ย ลืมไปเลยเมื่อกี๊ที่ว่าอาย ก็แหมนะ พี่เขาหล่อจริงๆนะพวกเธอ หล่อแบบว่าไม่น่าเชื่อว่าจะมีอยู่ในละแวกนี้ แต่ว่าไปแล้วหน้าตาพี่เขายังไม่หล่อเหมือนใครสักคนนี่ล่ะแต่คิดไม่ออก ภาพมันเลือนๆ โอ๊ย ช่างมันแต่ตอนนี้เขาหล่อมากๆ ลากเสียงไปยาวๆเลยนะ
   “ปะ ป่าวหรอกพี่ พอดีจะรีบขึ้นเรียน พี่ไปไหนเหรอ” ผมยิ้มตอบครับ ชอบจังเวลามองเขายิ้ม
   “พี่จะไปสหกรณ์” “อ่า หิวน้ำพอดีเลยอ่ะ ไปด้วยได้ป่าวพี่” อย่า หยุด อย่าหาว่าผมแรด แรดตรงไหนวะ ก็แค่หิวน้ำอ่ะอยากกินจริงๆนะ พอดีพี่เขาพูดขึ้นมาก็เลยนึกได้นี่นา
   “อ้าวไหนบอกรีบขึ้นเรียน เรานี่ยังไง”
   “อ้อ เออใช่ งั้นผมไปนะพี่” นี่คือวิธีหนึ่งที่จะทำให้เราดูสูงขึ้น ไม่รู้คิดมาได้ยังไงทฤษฏีใครไม่รู้ แต่ผมว่านะเรื่องอะไรล่ะผมจะตามเขา เขาก็รู้สิว่าผมชอบเขา คนอย่างอุรดิศอ่ะนะไม่มีทางจีบ ผช ก่อนหรอกนะเสื่อมเกียรติ อ๊วก เอ่อ นะคือว่าไม่รู้สิ เท่าที่รู้ก็มีคนชมผมเยอะนะว่าผมน่ารัก หรือว่าไม่จริง เพราะฉะนั้นผมจะต้องไว้ตัวให้สมกับที่อยู่ในต้นสกุลที่ดีงาม อิอิ เอาเป็นว่าขึ้นเรียนก่อนนะ ผมโดดมานานล่ะ
   “ไปไสมาคือไปโดนแท้” บักดำครับมันถามขึ้นตอนที่ผมเข้าห้องไปแล้ว แต่เอ่อใครเอาวิชาฟิสิกส์มาไว้คาบบ่ายเนี่ย แว้กก กลัวที่สุด รู้งี้กูยอมเสื่อมเกียรติไปสหกรณ์จีบ ผช ก็ดีหรอก อะไรอ่ะไม่เข้าใจ
   “นักเรียนคะนี่มันผ่านไป ๔๕ นาที ๑๖ วินาทีแล้วนะคะ อีกไม่นานก็จะหมดคาบแล้วนะ ถ้าจะมาเข้าเรียนเอาป่านนี้หลบไปเลยค่ะ” นั่นไง กูว่าแล้ว ป้าแกไม่ค่อยจะชอบหน้าผมเท่าไหร่อยู่แล้วด้วย
   “ขอโทษครับ พอดีผมไปหาจารย์พรมาครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ขอโทษแกล่ะครับตามมารยาทที่ดีงาม
   “ยังมาโกหกอีก จารย์พรสอนอยู่ห้อง ๖ เดินเข้าห้องมาพร้อมครูเนี่ย อะไรคะ จะไปไหนไปทำอะไรมันก็เรื่องของเธอ แต่ที่ครูบอกไปน่ะคือถ้าจะเข้าสายไม่เข้าเสียเลยดีกว่า” ผมก้มหน้านิ่งครับ จะบ่นอีกนานไหมเนี่ย เออรู้นะว่าผิดแต่ขามันก้าวเข้ามาแล้วอ่ะให้ทำยังไง ถ้าให้เดินออกไปเลยน่ะเดี๋ยวก็หาว่าไม่ไว้หน้ากีนอีก คนเรานี่จะเอายังไงกันแน่วะเนี่ย เอาเป็นว่ากูผิดเองก็แล้วกัน จบมะ
   “เพิ่นคือสิบ่อมักเจ้าเนาะ จ่มได้จ่มดีหนวกหู” ไอ้ดำมันกระซิบบอกผมล่ะครับ เออสิ ถ้าชอบกูเธอจะบ่นขนาดนนี้ไหมเนี่ยมึง จ่มคือบ่นนะครับ
   “แล้วไปไสมา” นั่นยังอีกถามอยู่ได้ เว้ยอะไรเนี่ยเดี๋ยวคุณป้าเธอก็ด่าเอาอีกหรอกมึง
   “ไปเซเว่นมา” ผมบอกมันออกไปล่ะครับครางเบาๆมากๆ
   “หือ ไปไสเกาะ” แปลว่าไปไหนมานะ? คืองงประมาณนั้น เอ่อ แล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้กูมากไปไหมเนี่ยมึงไอ้ดำ
   “เซเว่น” “เซเว่นไส น้าตลาดพู้นบ่อ ป๊าด โดดเรียนไปเด้นี่”
   “นี่เธอสองคนน่ะ ถ้าไม่เรียนออกไปเลยค่ะ ไปเลยรบกวนเพื่อนๆเขา” นั่น กูว่าแล้ว เอากูจนได้นะมึงไอ้ดำ โว้ย วันนี้มันอะไรของมันเนี่ยซวยได้ซวยดี ตั้งแต่เช้าแล้ว โว้ย
   “เลิกเรียนแล้วเมือเฮือนเลยติ๊เจ้า” ไอ้ดำครับ มันตามผมออกมาจากโรงเรียน รู้ไหมว่านับจากเจอรังสีอำมหิตของคุณป้าแล้วคาบต่อๆมาผมโดนแซวตลอดเลยอ่ะ ปวดตับร้าวไตเป็นที่สุด วันนี้ผมก้าวเท้าไหนออกมาวะเนี่ย เริ่มวันตั้งแต่พี่ต้อยโกหกเรื่องวัน ไหนจะเจอไอ้บ้านั่นแล้ว เจอคนนั้น เจอคนนี้ แว้กก อยากจะปิดตัวเองลงสักสามวันเลยไม่ให้ใครเจอ
   “อืม” ผมครางตอบมันออกไปครับไม่อยากจะพูดอะไรมากเหนื่อยมากวันนี้
   “เฮาเมือนำแน่ สิไปเล่นเกม” มันยิ้มแห้งๆครับ เอ่อ กูอยากอยู่คนเดียวบ้างอ่ะได้ไหมเนี่ย จะตามมาทำไมอีก เว้ย
   “อืมเอาดิ” เฮ้อ กูล่ะเพลียกับตัวเองเหลือจะประมาณ เอาเถอะวะไหนๆก็ดันเป็นคนแบบนี้ไม่ทนตัวเองใครจะมาทนล่ะจริงมะ
   “คนคือแนมแต่ดากเจ้า ไปนั่งหยังมา” ไอ้ดำมันสังเกตล่ะครับผมมัวแต่ล่องลอยอยู่
   “หือ อ่า” ตายห่าน โอ๊ย คือเข้าใจผมไหมว่าวันนี้ผมเจอศึกหนักมาทั้งวันเรื่องกางเกงขาดก้นน่ะลืมไปเลย แม้ใครต่อใคระทักแล้วทักอีก คนมันลืมอ่ะเพราะมันมีเรื่องที่ใจมันต้องพะวงอยู่มากกว่ากางเกงขาดนี่ พอผมรู้ตัวไอ้ดำมันเห็นมันก็หัวเราะไม่หยุดล่ะครับ ผมทำหน้าเซ็งสุดๆมันจึงหยุดแล้วมันแนะนำให้เอากระเป๋าถือมาปิดไว้ ขอบใจนะ ฮึ
   “การบ้านฟิสิกส์เจ้าเฮ้ดได้บ่อ เป็นหยังบ่ออยากเว้าติ๊ ถามหยังกะบ่อปาก เคียดบ่อ” เอ่อ ยิงมาเป็นชุดกูจะฟังทันไหมเนี่ย ผมมองหน้ามันทำหน้างงๆครับ งงจริงนี่หว่า
   “เจ้าเคียดให้เฮาติ๊ที่ซวนคุยคาบฟิสิกส์น่ะ หรือเคียดให้เฮาติ๊ที่ล้อเรื่องส่งเจ้าขาดเห็นดากขาวๆ อิอิ” อ้อ เอ่อ ไอ้นี่มีหน้ามาหัวเราะอีกนะ
   “ปะ ป่าวนี่ บ่อได้เคียด บ่อยากเว้านะ” ลองฝึกเว้าอีสาน อิอิ มันได้ยินแล้วก็หัวเราะครับ
   “กะซั่น ถ่าเฮาอยู่นี่ล่ะเดี๋ยวสิไปขอลอกนำหมู่” มันวิ่งไปเลยครับ มันคงหมายถึงให้ผมรออยู่นี่ก่อนมันจะไปหาเพื่อนอะไรประมาณนั้น ผมก็เดินรอมันเรื่อยเปื่อย ทอดน่องไป แต่ทางออกโรงเรียนอ่ะนะครับมันติดกับสนามฟุตบอลและไอ้ดำมันก็วิ่งเข้าไปในบริเวณ ผมพยายามทำตัวให้เล็กที่สุด สาธุอย่ามองมาทางกูเลยนะขอร้อง นักเรียนสามสี่พันคนเนี่ยอย่ามองเห็นกูเลยนะ
   “บักเดี๋ยวๆ มึงได้เฮ็ดการบ้านฟิสิกส์บ่อ หน้า ๔๕ น่ะ กูขอลอกแน่ะ” เอ่อ ทำไมต้องได้ยินชื่อนี้อยู่ตลอดทั้งวันเลยนะ โว้ย กูจะหลบหนีไปที่ไหนได้วะเนี่ย ไม่อยากได้ยิน
   “ฮ่วย เป็นหยังบ่อเฮ็ดเอง” เหมือนว่ามันกำลังออกมายืนโชว์ให้สาวๆกรี๊ดล่ะครับ แหมนะ หน้าหล่อแต่นิสัยเถื่อนนี่ใครกรี๊ดให้มันก็บ้าเต็มทนล่ะ เออ ที่บอกว่าหน้าหล่อ มันนี่เองนึกว่าใคร แว้กก ไม่จริงไม่ใช่มันต้องไม่ใช่มัน แต่ทำไมหน้ามันลอยมาก่อนใครเลยวะเนี่ย เว้ย
   “กูบ่อได้เอาไปลอกผู้เดียวเด้ พู้นเพิ่นนั่นกะเฮ็ดบ่อได้” อ้าวๆ ไหงชี้มาทางผมล่ะเนี่ย ไอ้นั่นมันก็หันมา กูอุตส่าห์หลบนะเนี่ยดันชี้มาเจอกูจนได้ แล้วไอ้บ้านั่นมันก็ตรงดิ่งมาหาผมเลยสิครับ
   “ไรเจี้ยวเด็ก ทำการบ้านไมได้เหรอ ฮ่าๆ อ้อนวอนกูดิกูจะใจดีให้ลอก” เห็นไหมครับ จิ๊ ไอ้ดำนะไอ้ดำอารมณ์เสีย
   “ใคร เราน่ะเหรอ” ผมทำหน้ามึนๆครับไม่มองหน้ามันเพราะยังอายอยู่ ก็แหมนะตอนที่ไปขอขมาอาจารย์เดชมันก็อยู่ มันล้อผมแน่ๆผมว่านะ
   “มึงนั่นล่ะ ขอลอกกูดีๆดิแล้วกูจะยอม ฮ่าๆ สงสารเด็กตาดำๆ ว่าแต่มีอะไรติดก้นมึงเรหอถึงเอากระเป๋าปิด ฮ่าๆ ไม่ต้องปิดหรอกเว้ยเขาเห็นกันทั้งโรงเรียนแล้ว” ดูมันมีความสุขมากเลยนะ ในตอนที่ผมรู้สึกหดหู่มากที่สุด ผมหันไปมองไอ้ดำครับ พยักหน้าให้มันประมาณว่ารีบไปเถอะกูรำคาญไอ้นี่เต็มทนแล้วประมาณนั้น
   “โอ๋ๆ ทำงอนไปได้ เดี๋ยวกูให้ลอกก็ได้วะ แหมๆ ล้อนิดล้อหน่อยทำเป็นจะร้องไห้นะมึง” เอ่อ เห็นไหมมันล้อผมจริงๆด้วย ผมมองมันตาเขียวล่ะครับ ไอ้ควายเอ้ย มีอะไรที่ดีกว่ามาล้อกูไหม ไปทำเลยไปอย่ามายุ่งกับกู
   “อ้าว เล่นด้วยก็ไม่เล่น เล่นตัวเหรอมึง เจี้ยวเด็ก ก้นขาวดีนี่หว่า” นี่เขาเล่นเหรอ ไอ้บ้าล้อกูเนี่ยนะ ผมไม่พูดกับมันครับ
   “เล็กไปได้ยังอ่ะ เราอยากกลับแล้ว” ผมมองข้ามหัวมันไปครับ สูงนักแล้วยังไงกูก็มองข้ามไปได้เว้ย
   “ฮ่วย คือเล่นโตแท้ เตะเอาจั่กบาดซั่นเด้ล่ะ” มันบ่นครับ ผมฟังไม่รู้เรื่องไม่สนใจ
   “มึงสิไปไสบักเล็ก” มันเข้ามาขวางผมไว้ครับ อ้าวไอ้บ้านี่อะไรเนี่ย
   “กูสิไปเล่นเกมเฮือนเพิ่นนี่ล่ะ” อ้าวไอ้ดำบอกมันทำไมเนี่ย โว้ย
   “ซั่นบ่อ กูไปนำ ได้ไหม เจี้ยวเด็ก” มันหันมาหาผมครับ ฝันไปเถอะ ใครจะให้มึงไปด้วย กูไม่ชอบมึงเข้าใจไหม ไอ้บ้า ไอ้บ้าอำนาจ
   “ไม่ได้ เราอยากไปกับเล็กสองคน” ผมพูดออกไปครับ ไม่มองหน้ามัน
   “ไม่สนใจอ่ะ มึงจะทำไม กูจะไป” เอ่อ หน้าหนาหน้าทนมาก นั่นมันบ้านกูนะเว้ย
   “ถ่ากูอยู่นี่ล่ะบักเล็ก เดี๋ยวกูไปบอกพ่อกูก่อน มึงไปก่อนกูเบิ่งติ๊ กูบ่อให้ลอกการบ้าน” มันหันไปขู่ไอ้ดำครับ ผมนี่ทำหน้าแบบว่าเบื่อเหมือนหนูโดนยาเบื่อเลยล่ะครับ เป็นยังไงไม่รู้หรอกนะแต่คงจะประมาณนั้น อะไรของมันวะเนี่ยทำไมมันชอบมาวุ่นวายกับผมจังเลย
   “นายจะไปไมอ่ะ เรา” “ทำไม หวงบ้านเหรอ หรือมึงจะไม่ลอกการบ้าน” เอ่อ จำเป็นด้วยเหรอที่ผมจะต้องลอกมัน แต่ว่าถ้าไม่ทำไปส่งคุณป้าภายในพรุ่งนี้เธอบอกจะให้ผมเกรดหนึ่ง ดีใจอ่ะ ดีใจมาก แหะๆก็เท่าที่เรียนมาไม่เคยได้นี่หว่า ได้แต่เลขกลมๆอ่ะ หยุด อย่านะห้ามหัวเราะทำไมอ่ะก็คนมันไม่ถนัดนี่นา
   “มะ” “อย่าๆ ถึงมึงไม่ลอกกูก็จะไป มึงจะทำไรกูได้ กูอยากเล่นเกมอยู่พอดี ฮ่าๆ” เอ่อ นี่ผมซวยหรืออะไรวะเนี่ย ต้องไปรดน้ำมันต์แล้ว ทำไมกันนะ โว้ย อุรดิศทำอะไรสักอย่างสิ ทำอะไรก้ได้
   “บักเล็กมึงเอารถมาบ่อ ให้มันมาซ้อนท้ายกู” เอ่อ ให้กูตัดสินใจได้ไหมเนี่ยมาลากแขนกูทำไม ไม่เอาไม่ไปกับมึง
   “อ่า เราจะไปกับเล็ก” ผมพยายามสะบัดมืออกครับ
   “ทำไม จะทำไรมัน อย่านะมึง ไอ้เล็กมันเพื่อนกูนะ อย่าคิดมิดีมิร้ายกับเพื่อนกูนะเว้ย กูต่อยไส้แตกเลยนะ” เอ่อ ดูมันพูดนะครับ แหมแล้วกูล่ะไม่คิดว่ามันจะทำอะไรกูบ้างว่างั้น
   “แล้วจะลากเราไปไหนเนี่ย” มันลากผมไปข้างสนามครับ เอ่อ อาจารย์
   “อ้าวอุรดิศ ขอบใจมากนะสำหรับแบรนด์” พออาจารย์พูดเสร็จเสียงโห่ร้องแซวผมสาระพัดก็ดังขึ้นล่ะครับ
   “อ้าวน้องอุ่น บ่อถ่าอ้ายบ่อไสบอกสิพาไปกินติม” ไอ้บ้านั่นก็อีกคนครับเสียงแซวผมดังอึกทึกจนฟังไม่รู้เรื่องว่าใครมันว่าอะไร
   “มีหยังติดก้นน้อคือเอากระเป๋าปิดดีแท้ อิอิ” “เฮ้ย พวกมึงไปซ้อมต่อ ไปล้อเพื่อนเขาทำไม ไปกูบอกให้ไป” อยากโผเข้าไปกราบอาจารย์เดชมากๆเลยครับ ขอบคุณมากนะครับอาจารย์ที่เห็นแก่มนุษยธรรม
   “จารย์ผมสิพาเพิ่นกลับบ้านเด้อครับ ผอ เพิ่นสั่งไว้ พ่อเพิ่นนี้นำว่าให้ผมไปส่ง เมื่อวานเพิ่นกะเมือบ่อถืก” มันพูดหน้าตาเฉยครับ เอ๊ะ เมหือนมันอ้างพ่อกับท่านผอเลยนะ ผมฟังไม่ทัน
   “เออได้ พรุ่งนี้มึงจะไปแข่งทักษะสินะ วันจันทร์ค่อยมาซ้อม อุรดิศ ขอบใจมากนะ อย่าคิดมากล่ะ ครูไม่ได้โกรธเธอหรอกนะ” อาจารย์เดชพูดกับผมแล้วยิ้มๆครับ สรปุแล้วนี่กูเป็นตัวอะไรวะเนี่ย มันดึงไปไหนก็ไปเหรอ เว้ยนะ

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. ขอให้มีความสุขในการอ่านนะขอรับ

[wolfram]

 

มึน 

อุ่นกางเกงขาด!! 

[malula]

มีเรื่องได้ทุกวัน แถมหนุ่ม ๆ มาวอแวอีกเพียบ

[gupalz]

งุนงงกะภาษา ขอซับภาษากลางได้มั้ยยยยย
อุ่นถ้าจะอายไปหลายวัน

[area71]

เดี๋ยวไม่หวงอุ่นเลย ปล่อยให้เดินโชว์ก้นขาวทั้วโรงเรียน ><

[ToffeE_PrincE]

“ทำไม จะทำไรมัน อย่านะมึง ไอ้เล็กมันเพื่อนกูนะ อย่าคิดมิดีมิร้ายกับเพื่อนกูนะเว้ย กูต่อยไส้แตกเลยนะ”
คิดไรกับน้องอุ่นหรือเปล่าบักเดี๋ยว

 

[taroni]

เป็นวันที่วุ่นวายของน้องอุ่นจริงๆ

[kanda53]

ดังรายวันจริง ๆ นะนู๋อุ่น...แต่วันนี้หนักหน่อย...โชว์โอโม่ด้วยอ่ะ
ชอบอ่ะ ...ถึงจะโก๊ะ..จะมึน..แต่นู๋อุ่นก็รู้จักว่าควรทำอย่างไร...
ขอขมาอาจารย์น่ะดีแล้ว....เจ้าเดี๋ยวดูไว้..น่ารักครบสูตร(โก๊ะมึนฮา)แบบนี้มีคนเดียว
แล้ว....เหมือนเจ้าเดี๋ยวหวง ๆ นู๋นะ...คิด ๆ แล้วบักดำก็ซื่อดีนะ..นู๋อุ่นไม่สนเหรอ..
รอวันเจ้าเดี๋ยวสิ้นลาย..นะน้องอิ๊ก 

[eiky]

You’re My BaBy!!
ฮ่าๆ อยากหัวเราะสักสามวันเจ็ดวัน ให้ตายเถอะทำไมวันนี้ผมมีความสุขจังเลยวะ มีความสุขจริงๆนะเว้ยเฮ้ยเพราะได้แกล้งมัน ผมว่าไอ้เตี้ยนี่มันเอ๋อจริงจังจริงๆนะ ไม่อยากจะเชื่อหน้าตามันนี่นะทำเป็นแบบว่ากูไม่สนยิ่งมันทำหน้าแบบนั้นเท่าไหร่มันยิ่งดูตลก แม่งโคตรขำเลยนะ แต่ตอนที่เห็นมันเอากระเช้ามากราบขอขมาพ่อกูน่ะ อึ้งว่ะ ก็กูไม่เคยทำไม่เคยเจอ หน้าตามันดูรู้สึกผิดจริงๆนะ อืมจะว่ายังไงดีมันซึ้งว่ะ ผมเกิดมายังไม่เคยทำแบบนี้เลยนะเว้ยไม่ว่าวันพ่อวันแม่หรือวันครู อย่างมากก็แค่ไหว้ อย่าๆ ใครหลายคนก็คงไม่เคยทำเหมือนกูนั่นล่ะวะ อยากทำไหม อยากนะแต่ไม่รู้ทำไมไม่กล้าทำ ไม่ใช่ไม่กล้ามันกระดากยังไงไม่รู้ เว้ยช่างแม่ง แต่เห็นมันทำแล้วผมรู้สึกดีว่ะให้ตายเถอะ สงสารมันด้วยนะ อ้าวๆ สงสารมันทำไมเนี่ยกูเดี๋ยวก็ไม่ได้แกล้งมันพอดี
   “เร็วดิวะ เดินต้วมเตี้ยมอยู่ กูอยากเล่นเกม บักเล็กมึงไปเอารถมึงมาแม่ะ” ผมยังจับแขนมันไม่ปล่อยครับกลัวมันวิ่งหนี ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้มันยิ่งวิ่งเร็วอยู่ด้วย
   “อ้าวเดี๋ยว จะไปไหนอ่ะ” อ้าวนะกูว่าแล้วช้าทีไรได้เรื่องตลอด เพ็ญครับวันนี้เธอมากับจอย
   “ไปไหนกันเหรออุ่น” จอยถามไอ้เตี้ยครับ
   “กลับบ้าน” มันตอบครับ
   “อ้าวแล้วเดี๋ยวจะไปไหนล่ะ อุ่นเขาจะกลับบ้านนนะ” ช่างสงสัยจริงนะ เวลาโดนกูเอานี่จะสงสัยแบบนี้ไหมเนี่ยมึง เว้ย
   “สิไปคุยกันเรื่องไปเข้าค่าย เป็นหยัง ไปเร็วดิมึง” ผมหันไปบอกมันครับแล้วลากแขนไป
   “แล้วทำไมต้องจับแขนอุ่นด้วยอ่ะเดี๋ยว เพ็ญคิดนะ”
   “คิดเชี่ยหยัง เป็นหยังจับบ่อได้ติ๊ มันเป็นตาจับกว่าเจ้าเด้ล่ะ” อ้าปากค้างเลยครับ ผมเริ่มรำคาญแล้ว กูไปเล่นเกมเว้ยไม่ได้ไปเอากัน ทำหน้าเหมือนว่ากูจะไปทำอะไรมันประมาณนั้นล่ะ
   “อย่าแอบกอดเอวกูนะมึง” พอสตาร์ทคุณปู่ติดผมก็พูดออกไปล่ะครับ
   “นายไม่เปลี่ยนชุดนักเรียนเหรอ” มันถามขึ้นครับ
   “ไม่เปลี่ยน ทำไม อย่าบอกนะว่าเหม็น สัด” ว่าแล้วกูก็ไม่มั่นใจขึ้นมาทันทีครับ แหมๆ ไอ้ห่านนี่ถอยออกไปนั่งริมเบาะ มันต้องแกล้งซะหน่อยแล้ว
   “เอ้ย” ผมออกตัวแรงๆครับให้มันเข้ามาประชิดตัวผม มันก็รีบคว้าเอวผมไว้ทันที
   “นั่นๆ จับกูอีกแล้วนะมึง ทำไมอยากกินกูเหรอ” ไมได้เข้าข้างตัวเองนะเว้ย แต่มันเป็นเรื่องจริง คนในโรงเรียนอยากสัมผัสกูทั้งนั้นล่ะ กร๊าก
   “ก็นายออกตัวแรงอ่ะ ขับดีๆได้ป่ะ ไม่งั้นเราไปนั่งกับเล็กนะ” มันเถียงครับ หนอยแน่มีหน้ามาเถียงอีกนะ
   “มึงจะพาไอ้แบงค์ไปกินติมอะไรวะ กินติมจริงๆหรือว่าติมอันนั้น” พอออกมานอกโรงเรียนผมก็หันไปถามมันล่ะครับ มันทำท่าไม่สนใจไม่ได้ยิน หนอยแน่
   “กูถามน่ะไม่ได้ยินไง” ผมเริ่มตะโกน
   “กินทุกติมอ่ะ” สัด กวนตีนที่สุด เบะปากใส่ผมด้วยอีก เอ้ามึงเดี๋ยวเถอะๆ
   “สัด อยากตายเหรอ เฮ้ย บักเล็กมึงอยากกินติมบ่อ” ไอ้เล็กมันก็ขับเทน่ามันมาข้างๆล่ะครับ ผมเลยตะโกนถามมันออกไป
   “อยากๆ แต่ย้านเงินบ่อพอมึง” สัดพกเงินมาโรงเรียนวันละเท่าไหร่วะเนี่ย แต่ก็นะกูเองก็ใช่ว่าจะพกมาเยอะ ฮ่าๆ เอาเป็นว่าเป้าหมายเปลี่ยนเป็นที่บิ๊กซีล่ะครับท่าน คือกูก็อยากกินอ่ะนะอีกอย่างไม่รู้ทำไมรู้สึกไม่พอใจที่เห็นมันไปกินกับคนอื่นแล้วไม่ชวนกู เฮ้ย อย่าเข้าใจผิดไม่รู้เว้ยอย่ามาถาม
   “เอาแผ่นดินไหว” กูสั่งไม่ให้พวกมันสองตัวดูเมนูเว้ย ฮ่าๆ แต่อ๊ะๆ ไม่ใช่คนเลวบอกแล้วก็กูให้พวกมันเลือกรสไอติมนี่หว่า
   “เฮาเอาชาเขียว แคนตาลู๊ป ส้ม ช็อกโกเลต” “บักเล็กโพดไป ให้มึงเลือกสองอันพอ” ผมเบรกมันไว้ครับ แหมๆไอ้ห่านนี่ไม่มีเกรงใจ
   “อ้าว กะได้คนละสี่บ่อแม่นบ้อ” มันเถียงครับ
   “สี่บ้านมึงติ๊ มึงน่ะกูให้สาม มันให้สี่ กูห้า ฮ่าๆๆ” พอใจมากครับมันสองคนมองหน้ากันแล้วเบะปาก
   “อ้อ แม่นเนาะ มึงสิเป็นผู้จ่ายเงิน โอเช” อ้าวๆไอ้ห่านเล็ก มันหุบปากลงทันทีไอ้เตี้ยนี่ก็หัวเราะครับ
   “บ๊ะ จ่ายซ่ำกันเด้อ กินกะกินซ่ำกัน” ผมไม่ยอมครับ
   “นี่นาย จะกินก็รีบสั่งได้ไหมเราเหนื่อย อยากนอน” ไอ้เตี้ยมันโพล่งขึ้นครับ ทำเป็นบ่นอะไรไม่รู้อุบอิบอยู่คนเดียว เออๆ ก็ได้วะ ผมก็เลือกไอติมรสที่ชอบล่ะครับ ไอ้เตี้ยมันก็เลือกของมัน
   “เดี๋ยวกูมา ไปห้องน้ำก่อน” บักเล็กมันบอกครับแล้วลุกขึ้น
   “เฮ้ยๆ อย่าหนีเด้อมึง นิสัยๆ” ผมรู้ทันเกมครับ
   “บ่อหนีดอกน่า ย้านคือหลาย” แหน่ะยังมีหน้ามาว่าผมอีก ไอ้เล็กมันเดินไปแล้วครับ เหลือผมกับไอ้เตี้ยอยู่สองคน มันก็ก้มหน้าก้มตากิน จะว่าไปมันไม่ว่าเลยนะที่ผมแย่งไอติมมันกิน ผมกับไอ้เล็กนี่เหมือนปอบไม่เคยเจอไส้แย่งกันวุ่นวาย ส่วนมันกินแบบต้อยๆไม่สนใจ เฮ้ย ไม่ได้แอบมองมันนะเว้ยก็มันนั่งอยู่ข้างหน้าผมนี่หว่า
   “มึงๆ อะไรติดจมูก แดกไงวะติมติดจมูก”
   “อ๊ะ” มันรีบเอามือปาดจมูกทันทีครับ
   “ไหนอ่ะ ไม่เห็นมี” มันดูที่มือของมันแล้วทำตาโตใส่ผม อ้าวไอ้นี่
   “นี่ไง” ผมยื่นช้อนไปจิ้มที่จมูกมันล่ะครับ ฮ่าๆ สมน้ำหน้ามันไม่มีหรอกไอติมติดจมูกมันน่ะ แต่ตอนนี้มันมีแล้วไง
   “อ่า นิสัยไม่ดีนะ” มันทำท่างอนผมครับ แล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทันที
   “ไปกันได้ยังอ่ะ” พอพวกมันกลับมาไอ้เตี้ยมันก็เร่งครับ เออไปก็ไปวะ ผมคอยมองโอกาสที่จะแกล้งมันตลอดเวลาล่ะครับ อิอิ แกล้งมันแล้วสนุกดี มันเหมือนไม่โกรธนะท่าทางมันเหมือนจะโกรธแต่แป๊บเดียวจริงๆ ซึ่งมันทำให้ผมกระหยิ่มใจอยากแกล้งมันตลอดเวลา กร๊าก
   “เรียกเขามาคิดตังค์ดิ” มันบอกครับ
   “คิดตังค์ไร เชี่ยกูจ่ายไปแล้วเว้ย บักเล็กเอามาให้กูนำเด้อ คนละร้อยห้าสิบ”
   “อีหยัง ไอติมแพงปานนั้นบ่อ” ป๊าดบักห่านนี่แหม่ะ ไอติมในแอร์นะเว้ยไม่ใช่รถเข็น สัดนี่ทำท่าเป็นบ้านนอกอีกแล้ว ทีกินนี่มึงไม่คิดหน้าคิดหลังเลยนะพอจะจ่ายนี่อิดออดนะเว้ย
   “นาย” ไอ้เตี้ยมันเรียกผมครับ ทำตาวิ้งๆ
   “ไร ของมึงก็จ่ายมาด้วย” ผมยักคิ้วให้มันครับ
   “ขอบใจนะที่เลี้ยง” สัด พูดแล้วจูงมือไอ้เล็กออกไปจากร้านทันที เออนะ ดีมาก ที่จริงผมว่าจะเลี้ยงอยู่แล้วล่ะครับ แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าผมไม่เคยเลี้ยงใครเลย หมายถึงอาหารนะไม่เกี่ยวกับหนังหรืออย่างอื่น พอจะเลี้ยงขึ้นมามันก็รู้สึกแปลกๆไง กระดากใจยังไงไม่รู้แต่ความตั้งใจคือผมจะจ่ายเงินเอง ทำไมวะ ไม่รู้เหมือนกันดิ
   “อ้าว หมู่มานำติ๊ค่าคุณอุ่น” พอไปถึงบ้านมันพี่ที่บ้านไอ้เตี้ยแกก็กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ล่ะครับ ทำท่าเหมือนเจอญาติเพราะไอ้เล็กมันก็จอดรถแล้วยกมือไหว้พี่ต้อยอย่างคุ้นเคย มาคุ้นเคยกันตอนไหนวะเนี่ย
   “มาเล่นเกมอ่ะพี่ต้อย มีไรกินไหม” ไอ้เตี้ยมันลงจากรถผมแล้วเดินเข้าบ้านครับผมก็จอดรถแล้วเดินตามเข้าไป
   “มีเมี่ยงปลาทูค่า” “อ่า ไม่เอาอ่ะมันเหม็น มีหนมป่าว” กูยืนมองอยู่นะเนี่ยไอ้นี่อ้อนคนที่บ้านเหมือนเด็กๆเลยนะ
   “มีสาคูไส้หมู เอื้อยฮู้เด้ว่าบ่อกิน เผื่อหมู่เขากินเด้ค่ะคุณอุ่น” แง่ว ฮ่าๆ มันทำท่างอนพี่แกล่ะครับ ได้ใจจริงๆเออนะกูอยากกินอยู่พอดีไม่เคยกิน นานๆได้กินอะไรแบบนี้
   “แม่นๆ เอื้อย อยากกินเมี่ยงปลาทู เอื้อยเฮ็ดเองบ่อ” ไอ้เล็กครับ
   “วุ้ย ของทุกอย่างเฮ็ดเองค่า คนเฮือนนี้เพิ่นบ่อกินของตลาด บ่อเคยซื้อเด้อค่าอาหารปรุงสำเร็จ รสมือบ่อเถิง” นะมียอตัวเอง
   “ไปซ่อยเอื้อยกออกมาแน่ติ๊ค่า” ไอ้เล็กเดินตามไปครับ แต่ไอ้เดี๋ยวเรื่องไรจะไปวะ เป็นแขกนะเว้ยผมก็นั่งอยู่เก้าอี้หวายตรงข้ามมันล่ะ พอผมนั่งมันก็ลุกทันที
   “พี่ต้อยๆ น้ำแดงในตู้เย็นเหลือป่าว” มันเดินตามสองคนนั่นเข้าไปในครัวครับ
   “เหลือค่า สิกินน้ำแดงโซดาบ่อ” “นายกินป่าวเล็ก” ผมเงี่ยหูฟังอยู่ครับ อ้าวไม่ถามกูล่ะสัด กูก็อยากกินนะเว้ย
   “ว้าย คุณอุ่น ดากขาด บ่ออายหมู่ติ๊” เสียงพี่ต้อยร้องกรี๊ดขึ้นครับ ผมพอได้ยินหัวเราะออกมาทันที
   “อ่า ลืมไปเลย เออ พี่ต้อยไปซื้อตัวใหม่ให้ด้วยนะ”
   “ไปเฮ็ดหยังมาน้อคือดากขาด แม่นโชว์ให้เขาเบิ่งทั่วโรงเรียนแล้วบ่อ เพิ่งจะได้มาเมื่อวานเด้ค่าเนี่ยขาดซ่ำ”
   “ก็ได้มาสองตัวนี่นา ไม่รู้ล่ะพี่ต้อยไปซื้อให้ใหม่ด้วย อุ่นไม่ใส่นะกางเกงปะก้นอ่ะ” ผมหัวเราะอยู่ครับ พอไอ้เตี้ยมันเดินออกมามันก็มาพร้อมกับแก้วเปล่าสามใบแล้วก็เหยือกใส่น้ำแดงแล้วก็ขวดโซดา
   “นาย กินป่ะน้ำแดงโซดา” ถามได้นะมึง
   “กินดิ อย่าเอามือคนนะสกปรก”
   “จ๊ะ” เอ่อ มันทำท่าแบบประชดผมครับ แล้วกูเขินทำไมวะเนี่ย สัดเอ้ย ไม่ได้ๆ
   “แล้วนายมานี่แม่นายไม่ว่าเอาเหรอ” มันถามครับ ยักคิ้วอีก หนอยแน่ มันถามเหมือนว่ามึงมาบ้านกูทำไมนั่นล่ะครับ
   “ไม่ว่า เดี๋ยวกูโทรบอก” ผมตอบยักคิ้วกลับครับ
   “เราถามจริงๆนะนาย” มันทำท่าจริงจังครับ ผมพอจะรู้ว่ามันจะถามว่าอะไร
   “ว่ามาดิ กูกำลังอารมณ์ดี” ผมก็พิงพนักกระดิกเท้าสบายอารมณ์
   “นายไม่ชอบเราไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมนาย เอ่อ ชอบมาวอแวกับเราจัง” กูว่าแล้วเชียว เห็นไหมว่ากูน่ะเก่งฉลาดนะเว้ย หึหึ ไอ้นี่อ้าปากก็เดาใจได้
   “มึงกวนตีนไง น่าแกล้ง กูอยากแกล้ง และก็อย่าบอกว่าห้ามมาแกล้ง เพราะกูจะแกล้ง กูสนุก เข้าใจป่ะ” ผมยักคิ้วให้มันอีกทีครับ มันเม้มปากเหมือนคนไม่มีทางไปไม่มีอะไรจะพูด ฮ่าๆ ตายไปเลยถามดีนักเป็นไงล่ะมึง
   “ฮึ เดี๋ยวเราจะแกล้งคืนบ้าง อย่ามาว่าเรานะ” โว้ กล้านะมึง
   “ป๊าด เอาดิ มึงอยากแกล้งก็แกล้งดิ โอ๊ยอยากโดนแกล้ง อยากโดน” ผมทำท่าดิ้นล่ะครับ มันเม้มปากหนักขึ้นกว่าเดิม ด่าผมทางสายตา ฮ่าๆ ชอบจริงๆให้ตายเถอะ แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าแกล้งมัน พอไอ้เล็กกับพี่ต้อยยกถาดใส่ผักกับน้ำจิ้มแล้วก็ปลาทูย่างมาเราสามคน คือผมไอ้เล็กพี่ต้อยก็งดสนทนาชั่วครู่ สวาปามกันเต็มที่ส่วนไอ้เตี้ยมันถือแก้วน้ำแดงออกไปเดินอยู่นอกบ้านครับเหมือนจะคุยโทรศัพท์
   “เลิกเรียนแล้วไม่ใช่เหรอโจ้ ทำไมอุ่นไม่เคยเห็นมิสคอลโจ้เลยอ่ะ” พอกินเสร็จผมก็ย่องออกไปแอบฟังล่ะครับ ต่อมอยากรู้มันประทุ อิอิ ส่วนไอ้เล็กโน่นดิ หน้าที่ของมันมีอยู่หลังครับกับพี่ต้อยโน่นครับ
   “เหรอ อืมๆ คิดถึงอุ่นบ้างป่ะ” นิสัยไม่ดีว่ะกู ผมเลยเดินหนีครับ เรื่องของมันดิเกี่ยวอะไรกับผมจริงมะ ผมเลยเดินไปหลังบ้านไปหาไอ้เล็ก
   “เอื้อยๆ มื้อเซ้าจัดของให้เพิ่นนั่นบ่อ” ผมถามครับ มันคงลืมแต่ผมไม่ลืมเว้ย
   “อ้อ แม่นๆ ไปเข้าค่าย ว้ายตายๆ เป็นจั่งได๋” ทำท่าตกใจครับคงจะคิดได้ว่าไปเข้าค่ายปะไรตัวมันอยู่ที่บ้านนี่ตอนนี้แหมนะ
   “กะบ่อเป็นจั่งได๋ ถืกหมู่ล้อ” ผมทำเสียงนิ่งๆ จะทำเสียงนิ่งเพื่อไรวะเนี่ยกู
   “ตายแล้วคุณอุ่น เอื้อยลืม ตายๆ เพิ่นแห่งบ่อคือไผอยู่เด้ เคียดกะบ่อเคยเว้า บ่อมักกะบ่อปาก” อ้อ กูว่าแล้วเชียวว่าไอ้นี่มันต้องเป็นคนแบบนี้ เป็นไงฉลาดมะหลอกถาม ฮ่าๆ จะได้แกล้งมันได้สะใจๆหน่อย ดีเลยไม่ชอบแต่ไม่พูดเนี่ยกูชอบจะได้ไม่ต้องโต้แย้ง โว้ยกูมาเจอที่ระบายอารมณ์สมปรารถนาแล้วเว้ย
   “จิ๊ แม่โทรมานำว่ะ กำลังมัน” ไอ้เล็กล่ะครับมันบ่นขึ้นหลังจากที่เล่นเกมไปได้สองเกมเองมั้ง ไอ้เตี้ยนั่นมันล้มตัวลงนอนเอาสายฟังเพลงยัดเข้าหูนอนอยู่บนเตียง
   “อ้าว แล้วกูสิเล่นกับไผล่ะ”
   “เล่นผู้เดียวติ๊ ซั่นกะเอิ้นเพิ่นนั่นมาเล่นนำ แต่คือสิหลับแล้วล่ะ” ไอ้เล็กมันลุกขึ้นเก็บของครับ มันไปเขย่าเท้าของไอ้เตี้ยแต่ไอ้นั่นนอนนิ่ง คงจะหลับ อ้าวกูทำไงวะเนี่ย
   “เฮ้ยๆ มึงๆ มาเล่นเกมเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ” ผมไปเขย่าตัวมันบ้างครับ
   “อือ” อ้าวเสือกครางแต่ไม่ลืมตา ไอ้นี่เดี๋ยวพ่อถีบตกเตียงเลยนี่
   “ลุก เร็วๆ” “อือ เราเหนื่อยอ่ะ ขอนอนได้ป่ะ”
   “ไม่ได้ กูไม่มีเพื่อนเล่น” แม่งท่าทางมันเหมือนเด็กเลยนะ นอนเอาผ้าห่มปิดหน้าดิ้นพรวดๆอยู่ โดนเตะนี่มันยังจะทำท่านี้อยู่ไหมเนี่ย กูไม่ยอมเว้ยไม่มีเพื่อนเล่นแล้วจะชวนกูมาบ้านทำไมวะ เอ๊ะ มันชวนกูเหรอ ไม่รู้เว้ยกูเป็นแขกมันต้องดูแลดิวะแบบนี้ได้ไง
   “เร็วลุก หรือจะให้กูเตะ” ผมขู่มันครับ กูสนที่ไหนล่ะนั่นนอนตะแคงให้เฉยเลย ทำไงดีวะกูจะรีบกลับก็ขี้เกียจไปขายส้มตำ วะไอ้นี่
   “ลุกไม่ลุก” นี่แน่ลากขามันเลยครับ
   “อ่า เอ้ย นาย ทำไรอ่ะ” “ก็กูให้ลุกมึงไม่ลุกเองนี่ ลุกมาเล่นเป็นเพื่อนกูเลย”
   “อ่า บ้าป่าวเนี่ย คนนอนอยู่นะ นายเล่นคนเดียวไม่เป็นเหรอ” โว้ มีการเถียงอีกทำหน้าแบบว่าไม่พอใจสุดๆ
   “เล่นคนเดียวได้กูจะปลุกมึงไหมเนี่ย สัด เร็วๆ มาให้กูซ้อมวะดีๆ”
   “โรคจิต” “หือ มึงว่าไงนะ” ผมปรี่เข้าหามันครับ
   “เออๆ เล่นเกมไรอ่ะ ไม่เล่นนะเตะบอล ไร้สาระ” ป๊าดติโธ่ บักห่านนี่แหม่ะ เตะยอดคางมันสักทีก่อนดีไหมเนี่ย มันทำหน้าแบบว่าเซ็งสุดๆล่ะครับ ผมนี่จิ๊ปากคันตีนเลยนะ หนอยแน่ แต่ก็ยังดีวะที่มันไม่อะไรมากบอกให้ตื่นก็ตื่น เออนะแปลกจริงๆว่ะกูไม่เคยเจอให้ตายเถอะ มันเหมือนจะไม่พอใจนะ ใครก็คงไม่พอใจแต่มันไม่พูดเลยครับ มีแสดงอาการไม่พอใจบ้างแต่ท้ายที่สุดมันก็ยอม กูชอบว่ะ ฮ่าๆ
   “อ่อนนะมึง” ผมนั่งลงข้างๆมันล่ะครับ ยังอยากจะแกล้งมันอยู่ผมเลยเอาแข้งไปพาดที่หน้าตักของมัน
   “ไรอ่ะ หนักนะ” “สบายตีนเว้ย ห้ามดุกดิกนะ เดี๋ยวกูเตะเลยนิ” “นิสัยไม่ดีนะ พาดขามาแบบนี้แล้วเราจะขยับยังไงอ่ะ” มันแย้งครับพยายามดิ้นอยู่ ผมไม่สนใจ แต่ตัวมันนุ่มนิ่มดีนะ ฮ่าๆ อันนี้กูก็ชอบแม่งไม่เคยออกกำลังกายแน่ๆตัวเหลวๆ
   “นี่นาย มันจะทุ่มแล้วนะ แม่นายไม่ว่าเหรอ” มันเอ่ยขึ้นครับ เออจริงสิ ตายห่านแล้ว ว่าแล้วก็คว้าโทรศัพท์มากดหามารดาสุดที่รักทันที
   “แม่ มื้อนี้เมือค่ำแน่เด้อ” ผมพูดไปล่ะครับพอคุณนายสาวิตรีรับสาย
   “อะไรกัน นี่กูรออยู่นานแล้วนะ เถลไถลใหญ่แล้วนะ อะไรของมึง เลวมาก เลิกเรียนเลิกซ้อมบอลแทนที่จะรีบกลับมาช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน รู้ไหมว่าเงินแต่ละบาทน่ะมันหายากเย็นแค่ไหน วันๆเอาแต่ผลาญ ฯลฯ” เอ่อ กูไม่ทันได้อ้าปากเลยครับคุณแม่เทศน์ไปสิบห้ากัณฑ์ ผมต้องเอาหูออกไกลๆโทรศัพท์เลยนะ เสียงนี่ดังแว่วออกมาผมเหลือบตาไปมองไอ้เตี้ยมันแอบอมยิ้ม หนอยแน่มึง
   “หยังอ่ะ กะลูกปลัดเด้ มันให้มาสอนการบ้าน เนี่ยโง๊โง่ เดี๋ยวสอนแล้วสอนอีกกะยังบ่อเข้าใจ” ผมแถไปครับ ไม่ใช่เป็นคนโกหกเก่งนะเว้ยเขาเรียกว่าเอาตัวรอดเก่งเว้ย อิอิ ไอ้เตี้ยมันหน้าหักทันทีครับ ฮ่าๆ
   “หา มึงนั่นบ่อไปสอนลูกปลัด ว้าย ลาวแคดแร่ดเลย มึงนั่นเหรอไปสอนลูกอุ่นลูกชายคุณปลัด ดีมากลูกเดี๋ยวของแม่ ต้องแบบนี้สิ น่ารักมาก ไม่ต้องรีบมาหรอกนะลูก สอนให้เพื่อนจนกว่าเพื่อนจะเข้าใจ” เอ่อ กูนี่นะยิ่งหมั่นไส้ไอ้เตี้ยนี่เข้าไปอีก โหยนะแม่กูนะเนี่ย พอเอ่ยถึงมันนี่เปลี่ยนทำนองเสียงทันที โมโหเว้ย อ้อ ลาวแคดแร่ด ก็ตกลาวนั่นล่ะคุณๆทั้งหลาย เป็นอาการของคนที่พูดภาษาอีสานจนชิน พอพูดภาษากลางมันก็แพล่บออกมานั่นล่ะ ฮ่าๆ
   “คุณอุ่นขา คุณพ่อกลับมาแล้วค่า สิกินเข่าเลยบ่อ” พอผมวางสายจากแม่ไม่นานพี่ต้อยแกก็มาเคาะประตูเรียกล่ะครับ ไอ้เตี้ยมันพยักหน้าให้ผมประมาณว่ามึงกลับได้แล้วอะไรแบบนี้ เออก็ได้วะ
   “กินข้าวกับปลัดดีกว่าเผื่ออร่อย” ผมยักคิ้วให้มันครับ
   “ไรอ่ะ นายไม่กลับบ้านเหรอ มันค่ำ” “ยังไม่อยากกลับ ไรมึงไล่แขกเหรอ” ผมสวนกลับครับ มันเม้มปากทำสายตาประมาณว่าใครเชิญมึงเหรอ หนอยๆกูอ่านออกนะเว้ยสายตามึงน่ะ
   “ไม่เชิญกูก็จะอยู่เว้ย จะอยู่จนกว่ากูจะพอใจ มีไรมะ” ผมเดินเอาไหล่ไปกระทบมันครับ มันกัดปากเลยนะ แล้วก็บ่นอะไรไม่รู้ไม่สนใจเพราะผมเดินลงมาก่อน
   “สวัสดีครับคุณปลัด” ผมปรี่เข้าหายกมือไหว้ทั้งที่นานๆทำที นี่แสดงว่าปลัดแกมีค่าคู่ควรกับการไหว้ของกูนะเว้ยนี่
   “อ้าว ลูกเดี๋ยว มาเที่ยวเหรอ” ปลัดทำหน้าตกใจหน่อยๆครับแต่ก็ยิ้มรับไหว้ผม
   “ผมมาเล่นเกมครับ ว่าจะสอนการบ้านลูกชายปลัดด้วย เห็นเรียนไม่เก่ง” เป็นไงตรงประเด็นมะ ปลัดแกทำหน้าเหวอแล้วหัวเราะ
   “ฮ่าๆ เออดีๆ อุ่นน่ะเขาพอได้อยู่แต่วิชาภาษาอังกฤษ นอกนั้นไม่รู้ทำไม ทั้งที่ท่าทางเหมือนจะตั้งใจเรียนนะ”
   “พ่ออ่ะ พูดไรเนี่ย ไม่ได้ให้เขามาสอนอุ่นนะ อุ่นจะไปติวเอง” มันเดินตามลงมาครับทำหน้าแบบว่าอายที่พ่อตัวเองเผาแบบชนิดต่อหน้าต่อตา
   “ไปเสียเงินติวทำไมวะ กูสอนให้ฟรีๆกูน่ะเก่งนะเว้ย” ผมยักคิ้วให้มันครับ ทำท่าแบบว่ามึงเสร็จแน่ๆ เรื่องติว ใครจะไปติวให้โง่วะ ที่หาข้ออ้างแบบนี้ หนึ่งปลัดแกจะไว้ใจให้ผมเข้าบ้านได้เรื่อยๆ สองแม่กูจะเห็นดีเห็นงามด้วย แล้วเหตุผลที่ทำไมกูถึงอยากมาบ้านไอ้เตี้ยนี่มากน่ะเหรอ หนึ่งก็เกม สองของกิน ฮ่าๆ ใครจะว่ากูยังไงไม่รู้เว้ย แต่กูชอบ ด่าดิด่าได้ด่าไปกูสนเหรอ
   “นั่นสิลูกอุ่น เพื่อนมาติวให้ก็ดีแล้วนี่ แล้วนี่มานานหรือยังลูกเดี๋ยว หิวหรือยัง ต้อยหาสำรับมาเร็ว เด็กๆจะได้ไปดูหนังสือต่อ” ฮ่าๆ โอ๊ย มีความสุขเว้ย ไอ้เตี้ยมันยืนทำหน้าบูดหน้าเบี้ยวอยู่ แต่กูสิมีความสุขที่สุดในสามโลก
   “พ่อขอบใจมากนะเดี๋ยวที่มาติวหนังสือให้ลูกอุ่นเขา ขอบใจนะที่ไม่เกลียดอุ่นเขาแล้ว อุ่นเขาเป็นคนไม่ค่อยพูด เพราะพ่อขอไว้เองล่ะ แต่ก่อนอุ่นจะเป็นคนคิดอะไรพูดอันนั้น” พอกินข้าวเสร็จไอ้เตี้ยมันไปอาบน้ำล่ะครับผมเลยอยู่คุยกับปลัดข้างล่าง อ้อ พอรู้ๆ แต่เพิ่งจะรู้ว่าพ่อมันขอมันไมได้เป็นเอง
   “แล้วทำไมคุณปลัดถึงขอมันแบบนั้นล่ะครับ” ผมถามครับ
   “อ้อ เอ่อ คือไม่มีอะไรหรอก แค่พ่อเห็นว่าคนที่คิดอะไรแล้วพูดอย่างนั้นมันจะทำให้เราพลาดพลั้งได้ คำพูดที่หลุดจากปากไปแล้วเอาคืนไม่ได้ พ่ออยากให้อุ่นเขาเป็นคนใจเย็นกว่าแต่ก่อน ซึ่งเดี๋ยวนี้เขาก็เป็นอย่างนั้น แต่บางทีเขานิ่งเสียจนพ่อก็กลัว” เอ่อ ดราม่าเข้าโหมดครอบครัวแล้วไหมล่ะกู ไม่ชอบคุยเรื่องแบบนี้เว้ย
   “คุณปลัดชอบเตะบอลไหมครับ” ผมเปลี่ยนเรื่องกลางอากาศครับ ไม่ชอบฟังไม่อยากฟังเรื่องของใครก็เรื่องของมันดิวะกูไม่อยากรับรู้เรื่องเศร้าๆ
   “ก็เคยเล่นนะตอนอยู่ที่กรุงเทพฯ เออ เห็นว่าเราเตะบอลเก่งเหรอ วันหลังพ่อไปเตะด้วยสิ”
   “เอาดิครับ อาทิตย์หน้าผมก็ต้องไปแข่งที่อุบลฯครับ วันหยุดคุณปลัดเราไปเตะกันก็ดีครับ แต่คุณปลัดจะไหวเหรอครับ” อ้าวกูแอบเหน็บผู้ใหญ่ซะงั้น แต่แกหัวเราะครับ
   “เรานี่เป็นคนตรงๆดีนะ ดีแล้วล่ะ ไหวสิเห็นแบบนี้พ่อยังเตะปี๊บดังอยู่นะลูกเดี๋ยว” สังเกตไหมว่าคุณปลัดแกพูดเพราะนะผมว่า ถ้าหากเทียบกับแม่ผมกับครูในโรงเรียน แกพูดไม่เนิบมากแต่ทุกคำน้ำเสียงเท่ากันหมด มีขึ้นลงบ้าง ไม่มีรวบคำ เออว่ะ กูเพิ่งจะสังเกตว่าคนพูดแบบนี้มันน่าฟังจังเลยวะ ผมคุยกับปลัดอยู่สักพักล่ะครับจนไอ้เตี้ยมันลงมา มันใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีตุ่นๆ คอย้วยถึงท้องแล้วมั้งนั่นน่ะ
   “อ่า นี่นายยังไม่กลับเหรอ” มันร้องขึ้นครับทำหน้าแบบว่าผิดหวังมากๆ
   “อะไรกันอุ่น ทำไมพูดกับเพื่อนแบบนั้น เพื่อนเขาอุตส่าห์มาติวให้นะ” ฮ่าๆ สมน้ำหน้าพ่อดุเลยไอ้เตี้ยเอ้ยมึงน่ะยังเบบี๋อยู่เว้ย กูน่ะมันรุ่นพ่อมึงแล้วเว้ยเรื่องลาย
   “แล้วกลับดึกๆนี่คุณสาวิตรีเขาไม่ว่าเอาเหรอลูกเดี๋ยว”
   “โทรบอกแล้วครับ แม่ไม่ว่า แต่ถ้ากลับดึกๆก็คงจะลำบาก” อะแฮ่มเป็นไงกูพอได้มะลายน่ะ
   “ถ้ามันดึกเกินไปก็ค้างที่นี่ก็ได้นี่ เดี๋ยวพ่อจะโทรไปบอกคุณสาวิตรีอีกที”
   “พ่ออ่ะ นอนไหนอ่ะ ไม่” “อุ่น กริยาไม่ดีนะลูก” พ่อมันเอ็ดเอาครับไอ้เตี้ยทำหน้าเหวอไปเลย เม้มปากแล้วเดินขึ้นบ้านไปเลย ผมนี่แอบยิ้มในใจ ฮ่าๆ ว่าไปแล้วกูไม่นอนหรอกเว้ย ใครจะนอนวะ ทำท่าซะไอ้ห่านนี่เดี๋ยวเถอะมึง
   “มาเล่นเกมเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ” พอคุณปลัดไปอาบน้ำผมก็เดินขึ้นมากวนมันต่อล่ะครับ ตอนแรกมันล็อกห้องนะแต่ผมทุบซะมันต้องมาเปิด หน้านี่หงิกซะ ฮ่าๆ เห็นแล้วมีความสุขจังวะ
   “ไม่เล่น นายเมื่อไหร่จะกลับเหรอ เราง่วงแล้วนะ”
   “สัด คำก็ไล่สองคำก็ไล่นะ ทำไมกูยังไม่กลับ”
   “ฮึ หน้าด้า” “นั่นๆ ด่ากูเหรอมึง” ผมปรี่เข้าหามันทันทีครับกดคอมันแน่นๆ
   “อ่า มะ ไม่ได้ด่า ชมนะ” “ชมบ้านมึงสิ มึงจะว่ากูหน้าด้านน่ะสิ ใช่ไหม”
   “มะ ไม่ใช่ อ่า ปล่อยก่อนได้ป่ะ เราหายใจไม่ออก” หน้ามันเริ่มแดงครับ ผมก็กลัวมันจะตายมาฆ่าลูกชายเขานี่ตายแน่กูติดคุกหัวโตแน่ๆ
   “ปากหมานะมึง ไหนมึงจะว่าอะไร” ผมจี้มันครับทำหน้าตาแบบว่าโหดๆ
   “หน้าทน หน้าหนา” “สัด” เห็นหรือยังว่ามันกวนตีนแค่ไหนครับ พูดเสร็จแล้วกระเด้งตัวออกจากเตียง จะหนีไปไหนล่ะมึง ตัวเท่าลูกหมาผมกระชากแขนมันไว้ล่ะครับดึงแรงๆให้มันล้มลงที่เดิม
   “อยากตายใช่ไหม” ผมกัดฟันครับ ตอนนี้กดหน้ามันลงกับที่นอนเอาแขนมันพาดมาด้านหลังผมก็ขึ้นไปทับ เอาสิกูหนัก ๗๕ ทับแม่งให้ขี้แตกไปเลย
   “อ่า อ่า เราหนัก เราหายใจไม่ออก”
   “อย่าเรียกร้อง ปากหมาแบบมึงต้องเจอแบบนี้ จะมาเล่นเกมกับกูดีๆไหม” ผมขู่มันครับ
   “ไม่เอา เราจะนอน”
   “งั้นมึงก็เตรียมตัวตายได้เลย” “อ่า เล่นๆ เล่นเทนนิสนะ” ป๊าด มีมายื่นข้อเสนอครับ ไอ้ห่านนี่ ผมยอมลงจากตัวมันแต่โดยดีครับ
   “สัด อ่อนนะมึงน่ะ” “จิ๊ รบกวนนะรู้ป่ะเนี่ย” มันบ่นครับแล้วคลานลงจากเตียงมานั่งหน้าโทรทัศน์ กูก็เลยเล่นกับมันเกมสองเกมไอ้นี่มันก็หาว เอาไปเอามามันหลับครับท่าน กูนั่งเกาหัวเลย ทีนี้พอปลุกยังไงมันก็ไม่ตื่นครับ เพิ่งจะเคยเห็นคนนั่งหลับ ฮ่าๆ ว่าไปตอนมันหลับนี่เหมือนเด็กเลยนะ แก้มมันแดงๆ ปากเผยอๆ เออว่ะน่ามองดีนะ เว้ยกูมองมันทำไม กูหล่อกว่ามันเห็นๆ แอร์ห้องมันนี่เย็นจังวะ ฮ้าว นั่นเตียง กูของีบก่อนละกันนะ

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. สงกรานต์นี้ขอให้มีความสุขมากๆนะครับผม อิอิ เจอกันวันที่ ๑๕ ไปเที่ยวปราจีนก่อนเนะ จุ๊บๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

เอาละงานนี้ อุ่นจะเกิดไหมนะความรัก เอาใจช่วย

[NY_JK]

  เดี๋ยวเริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะสิ กัดกันดีเหลือเกิน อุ่นน่าสงสารเขาเห็นก้นทั้งโรงเรียนเลย มีแต่คนแกล้งอุ่น

[ordkrub]

สงสารน้องอุ่น!!!!!
ถูกกลั่นแกล้งงงงงงงง

[pochu52]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ของคุณอิ๊กกี้ เรื่องนี้น่ารักค่ะ
น้องอุ่นน่ารักแต่แอบเอ๋อ 55 แต่ดูแล้วเจ้าเดี๋ยวจะหลงน้องอุ่นแบบไม่รู้ตัวเข้าแล้วล่ะ

[Horizon]

สุขสันต์วันสงกรานต์
& Happy Birthday ...Eiky
มีความสุขมากๆ นะครับ
+1

[taem2love]

อืม......เอาไงดีล่ะ!!อ่านไปก็รู้สึกแปลกๆชอบกลอ่านแล้วไม่ลื่นหรอเราไม่ค่อยพอใจกับนิสัยของตัวละครกันแน่เดี่ยวมีความขัดแย้งในตัวสูงมากจะปล่อยเต็มก็ไม่ความรู้สึกเลยครึ่งๆกลางๆเคยอ่านเลวก็เลวสุดขั่ว แต่เข้าใจอยู่ว่านี้เป็นนิยายใสๆ ตกลงที่งงคือตัวเจ้เองแล้วล่ะ?ไปนั่งทำความเข้าใจต่อดีกว่า

[malula]

สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า
เดี๋ยวยังคิดว่าตัวเองสนุกกับการแกล้งสินะ
เริ่มถลำตัวไปเรื่อย ๆ

[gupalz]

โจ้มันต้องมีคนใหม่แน่เลย

[eiky]

สุขสันต์วันสงกรานต์
& Happy Birthday ...Eiky
มีความสุขมากๆ นะครับ
+1

ขอบคุณมากครับพี่ที่ยังจำได้
ขอให้พรนั้นกลับคืนสู่พี่ด้วยครับ

[Mileson]

สักพักเถอะ จะตกหลุมรักอุ่นจนถอนตัวไม่ขึ้น

[kanda53]

นับวันน้องอุ่นยิ่งน่ารักขึ้นนะ...แก้มแดงแป๋ว ๆ..
เจ้าเดี๋ยวมันก็อ่อนลง...มีอิจฉาอยากกินไอติม...
สุดท้ายก็เลี้ยงเค้า...เดี๋ยวเอ๋ย..ช่างไม่รู้ตัวซะเลย...

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะจ๊ะน้องอิ๊ก...
ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ 

[CarToonMiZa]

น้องอุ่นน่ารักขนาด

[CMYK]

สู้ๆนะอุ่น

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!!
ทำไมมันแข็งๆวะเนี่ย เตียงกูเป็นไรอ่ะทำไมมันแข็งจัง อ่านี่มันนุ่มๆ ปีนขึ้นไปๆ
   “คร่อกๆๆ โฮกๆๆ” เสียงไรวะ ใครมาเปิดปั๊มน้ำแต่เช้าวะเนี่ย พี่ต้อยอีกแล้ว อะไรนี่เช้าแล้วเหรอ ผมงัวเงียขึ้นล่ะครับ เบียดหมอนข้างต่อดีกว่า อิอิ รอให้พี่ต้อยมาปลุก แต่เอ๊ะ นี่อะไรแข็งๆมีขนด้วย จับๆ ฟุดฟิดๆ กลิ่นอะไรเน่าเนี่ย เอ๊ะ หรือว่ากูตดวะ ไม่จริงกลิ่นตดของอุรดิศไม่มีกลิ่นแบบนี้ มีกลิ่นเฉพาะไม่ลาเวนเดอร์ก็วานิลลาเท่านั้น อิอิ
   “อ๊ะ” พอลืมตาไม่อยากจะบรรยาย แว้กก ตีนใคร หา อย่าบอกนะว่าผีหลอก หา ผีหลอก แว้กก ตัวเริ่มแข็งขยับไม่ได้ ช่วยด้วยๆ ช่วยด้วย แม่จ๋า อุ่นโดนผีหลอก แม่จ๋า ผีเน่าแล้วด้วย ด้วยความกลัวสุดขีด ต้องดิ้นต้องหนีไปให้พ้น อย่าคิดจะมาอำกูเลยนะผี เดี๋ยวจะไปใส่บาตรให้เลยอย่ามาอำกันเลยนะ
   “พลั่ก” “โอ๊ย สัดใครเตะกู” พอดิ้นก็เหวี่ยงเท้ายันออกไปสิครับ เอ่อ แว้กก ไอ้บ้านี่ ไอ้นี่มันมาอยู่บนเตียงกูได้ยังไง แว้กก ผมรีบกระโดดออกจากเตียงครับ มองไปที่เตียงให้แน่ใจว่าอะไรกันแน่ ขยี้ตาให้มั่นใจกว่าเดิม ว่าผมตาไม่ฝาด
   “สัดเตะกูไมวะ อยากตายเหรอ” เอ่อ ไม่ใช่ฝันใช่ไหมเนี่ย ไม่ใช่ฝันใช่ไหม
   “เอ่อ นี่ผีหรือเปล่า” เอ่อ กูทำไมถามออกไปอย่างนั้น
   “ฮ่าๆ สัด ดูหน้ามึงดิ ฮ่าๆ หน้าซีดเลย ผีเชี่ยดิ กูคนเว้ย สัดนะมึงเตะหน้ากูเพื่อ หนอยแน่ มึงตายๆ เอากูแต่เช้า” เอ่อ ไอ้บ้านี่ยังใส่ชุดเมื่อวานอยู่เลยนะ ที่ว่าเหม็นๆนั่นมันเองเหรอ ตายแล้วกลิ่นมันจะติดเตียงกูไหมเนี่ย อูแหวะสกปรกที่สุด อ๊วก วิ่งสิครับท่านจะอยู่ให้มันมาเตะเอาเหรอ ผมรีบเปิดประตูออกจากห้องทันที
   “อ้าวตื่นแล้วติ๊ค่าคุณอุ่น เป็นจั่งได๋หลับสบายบ่อ คิคิ” เอ่อ หัวเราะแบบนี้แปลว่าไรเนี่ยพี่ต้อย
   “ไรอ่ะ พี่ต้อยไอ้นั่นมันนอนนี่เหรอ” ผมถามออกไปครับ ไอ้บ้านั่นมันไม่ได้วิ่งตามลงมาครับ มันคงอายสาระรูปตัวเอง
   “ซ่างถามเนาะ นอนกอดอยู่เหมิดคืนเด้ค่า คิคิ” เอ่อ ใครกอด ใครพูดดีๆนะ กูเนี่ยนะกอดไอ้เน่านั่นน่ะ ไม่มีทาง พิสูจน์มีกลิ่นติดตัวหรือเปล่า อ๊ะ ทำไมกลิ่นมันเหมือนหนูตายแว้กก
   “ไรอ่ะพี่ต้อย อะไร คิคิ อย่ามาหัวเราะอุ่นนะ” ผมทำท่าเคืองล่ะครับ
   “ล้อเล่นดอกค่า โอ๋ๆ เคียดไวเนาะ มากินน้ำส้มก่อนมา”
   “พ่ออ่ะ ยังไม่ตื่นเหรอ” ผมแถไปเรื่องอื่นครับ อายเหมือนกันนะเว้ย
   “ตื่นโดนแล้วค่า ไปแล่น” “อ้อ” “แล้วหมู่เด้ค่า ยังบ่อตื่นติ๊” ห่วงใยกันจริงนะ แหมนะอารมณ์เสียแต่เช้า ไปแล่นก็ไปวิ่งนั่นล่ะครับ
   “ตื่นแล้วเอื้อย นอนสบายเนาะมีแอร์เย็นๆ ฮู้จั่งซี้มานอนดู๋ๆดีกว่า” เอ่อ มันเดินลงมาครับ
   “ว้าย บ่อใส่กางในบ่อค่า ว้ายเอื้อยเขิน” เอ่อ พี่ต้อยนี่แรดไปไหมเนี่ย แล้วไอ้เชี่ยนี่ทำไมเดินโทงๆมาแบบนั้นเนี่ย แว้กก พี่ต้อยอายทำท่าปิดหน้าครับ ไอ้บ้านั่นก็รีบมานั่งลงข้างๆผมทันที มันยิ้มเขินๆ อย่างมึงเนี่ยนะเขิน
   “ฮ่วย คนเพิ่งจะตื่นเนาะ ธรรมดาล่ะเอื้อย อิอิ” ไม่ต้องหันมาทางกู กูไม่ได้อยากจะมองหรอกนะ ถุย อย่านะอุรดิศอย่าเหลือบไปมองนะ ห้ามเด็ดขาด
   “โพดพะโลเนาะ” พี่ต้อยครับ แหมนะทำท่าแบบว่าสาววัยรุ่นเจอผู้ชายมาจีบประมาณนั้น
   “บ่อโพดดอกเอื้อย คนมันมีดีเด้ ฮ่าๆ บ่อแม่นของเด็กน้อยอนุบาล” เอ่อ หมายถึงใคร มองมาหากูแล้วยิ้มทำไม เกลียดมึงนะรู้ป่ะเนี่ย
   “ของเพิ่นนี่กำลังเป็นตาฮักเด้ค่า อิอิ แม่นบ่อค่าคุณอุ่น” เอ่อ นี่นินทากูต่อหน้าเลยเนี่ยนะ
   “ไรอ่ะพี่ต้อย ไปอาบน้ำล่ะ คุยไรกันไม่รู้ เออพี่ต้อยวันนี้จัดกระเปาให้อุ่นด้วยนะ เมื่อวานน่ะ” ผมลุกขึ้นล่ะครับหนีก่อนดีกว่าไม่อยากจะเสวนากับเรื่องไร้สาระ
   “อ่า เอื้อยขอโทษเด้อค่า เอื้อยลืมอีหลี อย่าเคียดเนาะ มื้อนี้สิเอาเครื่องอาบน้ำหอมๆใส่ไปให้นำ เนาะๆคุณอุ่นขา” แหมนะอย่ามาทำเป็นพูดดีเลยนะ งอนแล้วล่ะ
   “มื้อเซ้าบ่อมีแนวกินบ่อเอื้อยหิวเด้” พอผมลุกไอ้บ้านี่มันก็ถามขึ้นล่ะครับ
   “มีข้าวต้มปลาค่า สิกินโลดบ่อบ่อไปอาบน้ำก่อนติ๊” “กินโลดหิว” แหมนะ นี่บ้านกูนะสั่งเอาๆเหมือนเป็นบ้านมึงเลยเนอะ ไอ้คนไม่มียางอาย อารมณ์เสียเว้ย อะไรเนี่ย
   “ซั่นเอื้อยสิไปตักมาให้” พี่ต้อยวิ่งเข้าไปหลังบ้านล่ะครับ ผมก็ลุกขึ้นจะเดินขึ้นไปอาบน้ำ
   “กูอาบด้วยดิ ตะเอง” หือ มันว่าไรนะ ผมหันขวับทันที อย่ามาตะเองตะเอิงอะไรนะ ไอ้นี่เล่นไม่รู้เรื่องเดี๋ยวเถอะ
   “ไร” ผมตะคอกเสียงใส่มันล่ะครับ นานๆทำที
   “แหมๆ เมื่อคืนนี่เอาหน้าซุกใหญ่เลยนะ พอตื่นเช้ามาทำเป็นลืม” มันพูดแล้วยักคิ้วให้ผมครับ เกลียดมากเลยนะคนพูดแล้วยักคิ้วเนี่ย เดี๋ยวจะเอาฝ่ามือฟาดลงสักทีมึงจะยักขึ้นอีกไหมคิ้วมึงน่ะ ไอ้เชี่ย
   “ไร พูดดีๆนะ ใครซุก อะไร” “อ่ะๆ ได้เค้าแล้วทำเป็นไม่รู้เรื่องน้าตะเอง” เอ่อ มันทำท่าแบบว่าน่ารังเกียจมากเลยนะครับ ไอ้เชี่ยนี่มันพูดอะไรวะ
   “ไม่สนใจ ไปอาบน้ำดีกว่า” ผมสู้ไม่ได้หรอกครับ คนหน้าหนาแบบมันน่ะผมไม่เถียงหรอกนะ เดินหนีดีกว่า มันจะล้ออะไรก็เรื่องของมันไม่สนใจ
   “เดี๋ยวดิ เนี่ย” มันลุกขึ้นแล้วมาจับมือผมไว้ครับ แล้วมัน เอ่อ เอาตรงนั้นมาถูก้นผมอ่ะ แว้กก เขิน เอ่อ จะเขินทำไมเหรออุรดิศ ก็แหมนะมันแบบว่า แว้กก ไม่อยากบรรยายเลยอ่ะ อายอ่ะคือมัน เอ่อ มันแบบว่ามากกว่าของโจ้เสียอีก แว้กก วิ่งขึ้นข้างบนดีกว่า มันหัวเราะไล่หลังมาครับ ทำไมใจเต้นตึกตั่กจังเลย อ่า นี่มันอะไรกัน อาบน้ำๆ รู้ไหมผมใช้เวลาในการอาบน้ำนานมากๆ ไม่รู้ทำไม พออาบน้ำเสร็จก็ปเลี่ยนเสื้อผ้าลงมาข้างล่าง เอ่อ มันอาบน้ำเสร็จแล้วครับมันใส่เสื้อนักเรียนของเมื่อวานที่พี่ต้อยคงเอาไปรีดให้ใหม่แต่กลิ่นมันก็ยังคงเก่าอยู่ รู้สึกว่ามันกินข้าวเสร็จแล้วนะ พ่อผมก็นั่งคุยกับมันหัวเราะสนุกสนาน ขอมันเอามาเป็นลูกเลยดีไหมเนี่ย อะไรอ่ะไม่เกรงใจลุกคนนี้เลยนะ
   “อาบน้ำนานจังลูก มากินข้าวสิจะได้ไปโรงเรียน นี่ลูกเดี๋ยวน่ะเขาเคยไปแข่งทักษะวิทยาศาสตร์ได้ที่หนึ่งของเขตมาแล้วนะ” เอ่อ ชมมัน? ชมทำไม แล้วไม่บอกมันล่ะว่าลูกอุ่นน่ะไม่เคยได้เกรดสองเลยนะ ได้แต่เกรดหนึ่งเกือบทุกวิชา อันนี้แบบซ่อมแล้วนะถ้ายังไม่ซ่อมก็จะสวยงามมากเพราะมันเป็นกลมๆเกือบทุกสาขาวิชา ไม่บอกมันไปล่ะพ่อ อะไรอ่ะ ฮึ งอนเป็นเหมือนกันนะ ผมไม่กินข้าวล่ะครับไม่มีอารมณ์
   “อ้าวๆ รีบไปไหนล่ะที่รัก ไม่ซ้อนท้ายผัวเหรอ” เอ่อ พอเดินออกมานอกบ้านไอ้บ้านี่มันก็ขับรถรุ่นสงครามโลกรถเครื่องที่โกโรโกโสที่สุดที่ที่ม่านประสาทตาจะสัมผัสผ่าน มันพูดว่าอะไรนะ อ๊ะ
   “ใครที่รัก นายพูดกับใคร” ผมแว้ดเสียงใส่มันล่ะครับ
   “แหมๆ ทำเสียงแข็งทีเมื่อคืนกูเอามึงไม่เห็นพูดแบบนี้วะ”
   “เอาเรา เอาอะไร อ๊ะ นี่นาย” เอ่อ ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกอายขึ้นมามากเลย อายจังเลย นี่มันทำอะไรผมไปเหรอเมื่อคืน แว้กก เสียพรมจรรย์แล้วเหรออุรดิศ นี่ๆอย่าสับสนกับโจ้น่ะแค่ภายนอกนะจะบอกให้ ผมไม่เคยให้ใครล่วงล้ำอธิปไตยของตัวเองหรอกนะ แต่ไอ้นี่ แว้กก เกลียดมันๆ
   “เออดิ เมื่อคือกูเอามึง ไม่รู้ตัวเหรอ ไรวะ ถึงว่าไม่เห็นดีเลย สัด” อ่า ใจสลาย ผมโดนเอาโดยที่ไม่รู้สึกตัว ตายมึงตาย
   “ไม่จริงอ่ะ ถ้านายเอาเราทำไมเราไม่รู้สึก” แหะๆ มันก็จริงอ่ะใช่ไหมล่ะของมันเท่าที่แอบดู แว้กก คือพอดีเห็นและสัมผัสเมื่อเช้ามันไม่น้อยนะถ้ามันทำอะไรผมจริงก็ต้องรู้สึกดิ
   “รู้สึกเชี่ยไรมึงนอนหลับเป็นตาย กูกระแทกออกจะแรง” เอ่อ จริงเหรอ ไม่จริงอ่ะแต่เอ๊ะ เมื่อเช้าเข้าห้องน้ำมันก็แสบอยู่นะ
   “เมื่อเช้ามึงขี้มันไม่แสบตูดเหรอวะ” เออนั่นสิ หา นี่ผมโดนมันเอาแล้วเหรอ แว้กก ไม่ยอมนะ ไม่เชื่อๆ
   “มัวแต่คิดโต้แย้งกันอยู่นั่นล่ะ จะได้ไปไหมโรงเรียน เร็วดิวะสัดนี่” เดี๋ยวค่อยคิดแต่เอ๊ะ ตอนนั่งบนรถมันก็เจ็บๆตูดนะ อ่า ไม่จริงนะ
   “นายแอบยิ้มไรอ่ะ” นั่นๆ ผมเห็นมุมปากมันครับ มันหลอกผมแน่ๆ
   “แอบยิ้มไร ใครยิ้ม มึงบ้าป่ะเนี่ย” “อย่านะ นายหลอกเราเหรอ”
   “หลอกเชี่ยไร มึงไม่รู้ตัวจริงๆเหรอว่ามึงได้กูแล้วนะ สัด มึงเป็นเมียกูแล้วนะเว้ย ไรวะได้เค้าแล้วทิ้งเหรอสัด เลวนะมึง” เอ่อ ชมกูเพื่อ กูได้มึง? เมื่อกี๊มึงบอกมึงเอากูอยู่เลย งงว่ะ นี่กูได้มันตรงไหนวะ เว้ย ไอ้นี่ แต่แว้กก ผมโดนมันเอาอ่ะพี่น้อง ไมได้นะ คนอย่างมันสกปรกโสโครกสุดๆ นิสัยเลวทรามอย่างมันเนี่ยนะจะมาเป็น ผอสะระอัวของอุรดิศ แว้กก ไม่มีทางเว้ย
   “เราไม่เอานาย” เอ่อ คืออยากจะบอกมันว่า คนอย่างกูน่ะไม่เอามึงหรอกนะ
   “กูก็ไม่ได้ให้มึงเอากูนี่ กูจะเอามึงเอง”
   “เอ่อ เราไม่อยากเอานาย”
   “สัด พูดไรเนี่ย หุบปากไปเลยเมีย นั่งนิ่งๆได้ป่ะ อยากกอดก็ได้นะ กูไม่หวงตัวล่ะ เพราะมึงได้กูแล้วนี่” อืม เหรอ กอดเอวมันนี่นะ แว้กก ไม่มีทางไม่จริง นี่มันคือความฝันใช่ไหม มันไม่ใช่เรื่องจริง นับตั้งแต่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่มีแต่สิ่งชั่วร้ายเกิดขึ้น นี่มันอะไรกันวะ ไม่เข้าใจ เว้ย พอมันจอดรถที่โรงรถผมก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีครับ เออ ลืมบอกว่าวันนี้ไปทันเข้าแถวด้วยล่ะ อิอิ ต่อๆผมวิ่งเข้าห้องน้ำไมได้ปวดท้องหรือปวดฉี่นะจะบอก แต่ผมแค่อยากจะพิสูจน์ว่าผมเสียตัวไปให้มันแล้วจริงๆเหรอ
   “เอ๊ะ ก็ยังฟิตอยู่นี่ หนอยแน่ ไอ้บ้าหลอกกูนะมึง” ผมก็เอานิ้วลองแหย่ดูสินะ ไม่ได้โง่นะเว้ย หนอยแน่ช่างกล้านะมึงไอ้เวรเอ้ย จิตตกไปได้กู ต้องออกไปด่ามันหน่อยล่ะ ว่าอยู่คนอย่างผมเนี่ยนะจะนอนไม่รู้เรื่อง
   “ไอ้เน่า” นี่แน่ผมเห็นมันยืนอยู่กับเพื่อนๆมันล่ะครับ กลัวที่ไหน ร้องเรียกออกไปเลย ทั้งกลุ่มของมันหันมาพร้อมกัน
   “ว่าไงจ๊ะ” เอ่อ จ๊ะเพื่อกูมาด่ามึงนะเนี่ยไอ้เลวเอ้ย
   “นายหลอกเรา ไม่เห็นมีไรซะหน่อย” “ฮ่าๆ ไอ้เอ๋อเอ้ย เฮ้ย เมื่อกี๊มึงเรียกกูว่าไงนะ” มันหัวเราะครับ หัวเราะเพื่อ
   “นี่มึงด่ากูเหรอ แล้วที่มึงวิ่งเข้าห้องน้ำไปเมื่อกี๊ อย่าบอกนะว่า ฮ่าๆ” เอ่อ มันหัวเราะเสียงดังมากครับ มากจนเพื่อนๆมันหัวเราะตาม ไอ้พวกนี้ก็บ้า เอ่อ กูล่ะอายสิ
   “ไอ้เน่า นิสัยไม่ดี” วิ่งก่อนดีกว่า อิอิ ด่ามันแล้ววิ่ง มันเหมือนจะวิ่งตามล่ะครับแต่ก็ไม่วิ่ง อารมณ์เสียมากๆ ไม่ได้แล้วอุรดิศต้องเข้มแข็งมากกว่านี้ ต้องมีจิตใจที่แน่วแน่ไม่ไหวติงกับคนเลวๆอย่างมัน มันแกล้งผม ทำไมวะ เออนั่นสิ ทำไมมันถึงชอบแกล้งผม มันบอกว่าผมกวนตีน มันล่ะยิ่งกวนตีนกว่าผมอีกนะ โอ๊ย วันนี้ขออยู่แบบเงียบๆหน่อยได้ป่ะ
   “อุ่นๆ เมื่อคืนบักเดี๋ยวมันนอนนำเจ้าบ่อ” พอเข้าห้องไอ้ดำมันก็เข้ามาถามครับ อะไรอีกล่ะเนี่ย ขออยู่เงียบๆได้ป่ะไม่อยากพูดเว้ย เอาเป็นว่าผมขอผ่านวันนี้ไปเลยละกันนะขี้เกียจเล่า แม่งอะไรไม่รู้ถามนั่นถามนี่ ที่แย่ที่สุดคือมีคนลือว่าไอ้บ้านั่นโดนผมกินไปแล้ว เอ่อ ลืออะไรก็ให้เกียรติกูบ้างนะพวกมึง คนอย่างอุรดิศเนี่ยนะจะไปรับประทานคนอย่างไอ้ทุเรศนั่น เว้ยนะเข้าใจลือว่ะ กูล่ะอยากจะอ๊วก
   “นี่เธอน่ะ บอกมาเลยนะว่าเมื่อคืนมันจริงอย่างที่ข่าวเขาลือหรือเปล่า” อีกะเทยหัวโปกครับมันมายืนท้าวสะเอวชี้หน้าผมตอนที่เข้าเรียนคาบแรก นี่ผมพยายามไม่พูดกับไอ้ดำแล้วนะ แล้วนี่อะไร และดูเหมือนว่าเพื่อนๆในห้องก็ต่างมารุมล้อมล่ะครับคงจะอยากรู้กันมาก
   “ถามทำไมไม่พูด อย่าบอกนะว่าจริง กรี๊ด มักง่าย ใจง่าย หนีมาจากกรุงเทพฯทำไม ในกรุงเทพฯมีคนหน้าตาดีๆเยอะแยะทำไมไม่กิน มากินพี่เดี๋ยวฉันทำไม แพศยา” เอ่อ อีนี่ชมกูเพื่อ
   “ป๊าด โพดหลายอีห่ามึง เพิ่นนี่ยังบ่อทันเว้าหยังจักคำมึงมาฮอดกะด่าเอาๆ มึงนั่นล่ะนิสัยเสีย” ไอ้ดำครับมันยืนขึ้นชี้หน้าอีกะเทยสุชาติ ผมรู้สึกหนักหน้ามากๆ เคยโดนด่ามาเยอะนะแต่ทำไมวันนี้อายจัง
   “อย่ามาเสือก กูถามมันเด้บ่อได้ถามมึงบักเล็ก”
   “เป็นหยังสิเสือกบ่อได้ เมื่อคืนกูกะไปนอนกเฮือนเพิ่นนี่คือกัน” ไอ้ดำมันทำท่าเอาจริงครับ
   “เอ้า มึงกะไปนอนนำกันติ๊ ซั่นซุมนั่นมันกะเว้าหมาๆติ๊ซั่นน่ะ” เพื่อนในห้องพูดขึ้นเกือบพร้อมกันครับ ผมฟังไม่ค่อยเข้าใจเพราะก้มหน้าอยู่สิตกระเจิดกระเจิงไปแล้ว จะมาเอาอะไรกับกูนัหนาวะเนี่ย
   “กูบ่อเซื่อ คั่นมึงไปนอนนำเป็นหยังเขาจั่งเว้าพื้นแต่อ้ายเดี๋ยวกับมัน บ่อเว้าฮอดมึง” อีกะเทยมันยังไม่ยอมครับ
   “ฮ่วย มันกะถืกแล้วเด้ที่เขาเว้าพื้นเพิ่นนี่กับบักเดี๋ยว ดีกว่าเว้าพื้นบักเดี๋ยวกับมึงสิบขุม เพราะเขาสองคนเป็นตาเว้าพื้นกว่าเว้าพื้นมึง” “กรี๊ดดด บักดำ”
   “อีหยังอีกะเทยถึก” เอ่อ จะวางมวยกันไหมเนี่ย
   “ขอบใจนะเล็กที่ช่วยพูดให้เราน่ะ” พออาจารย์เข้าห้องมาผมก็เอ่ยขอบคุณมันล่ะครับ
   “บ่อเป็นหยัง แล้วเจ้าคือบ่อเว้าหยังแน่ล่ะ ให้เขามาด่าเอาฟรีๆแท้”
   “เราเคยบอกนายแล้วนี่ ข่าวลือมันไม่ใช่เรื่องจริง เราไม่อยากพูด” “โว้ยเนาะ ซาดเพิ่นผู้ดี” มันประชดผมครับ จะให้กูทำยังไงวะใครอยากจะว่าอะไร อยากจะมองยังไงห้ามคนเขาได้ด้วยเหรอ ใจจริงนะกูอยากจะต่อยปากมันตั้งแต่มันมายืนชี้หน้าด่ากูแล้ว แต่จะทำเพื่อประโยชน์ไม่เกิด ถึงจะเรียนไม่เก่งแต่กูก็จิตใจสูงเว้ย แว้กก ปรบมือๆ ปรบมือเดี๋ยวนี้ อิอิ
   “นี่อุ่น ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเดี๋ยวไปนอนบ้านเธอเหรอ” พออาจารย์ออกไปจากห้อง อีกเสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองครับ เพ็ญ ผมมองหน้าเธอเหมือนจะตอบว่า เออมันไปนอนบ้านกู
   “ไม่รู้ว่ามันจริงไม่จริงนะ แต่อยากจะบอกเธอไว้ว่าเดี๋ยวน่ะ ผัวเรา กินของคนอื่นน่ะคิดดีแล้วเหรอ”
   “ห๊า กินไร เธอพูดเรื่องไร” ผมพูดขึ้นครับ
   “อย่ามาทำเป็นเด็กในเมืองหน่อยเลย ไม่รู้ล่ะ แค่อยากจะบอกให้เธอรู้ว่าเดี๋ยวน่ะของเรา อย่ามายุ่งและอย่าหาว่าไม่เตือนด้วย” “ใช่ เดี๋ยวก็ของเรา อย่าหาว่าเราไม่เตือนเหมือนกัน” อีกะเทยนั่นเสริมครับ โอยนะ กูอยากจะยุ่งกับมันตายล่ะ เพลียใจจริงๆเลยนะแย่งผู้ชายกันเนี่ย ทำไมข่าวคาวๆทุเรศๆแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับกูด้วยวะ ถ้าเป็นข่าวกับพี่ขอมหรือไม่ก็หัวหน้าห้องนี่ยังจะยอมเถียงหน่อยแต่นี่ไอ้บ้านั่น อยากได้เชิญ กูไม่เอาเว้ย
   “อย่าเสือกได้ไหมอีกะเทย” เพ็ญเธอตวาดมันล่ะครับ สรุปสองคนนั่นก็ด่ากันเสียงดังไปสามชั้นสี่ชั้น เฮ้อนะ
   “อุรดิศ มาพบอาจารย์พรฤดีที่ห้องแล็ปภาษาอังกฤาด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ” คาบที่สองตอนบ่ายครับนั่งสัปงกอยู่ เอ้ยนั่งเรียนอยู่ดีๆก็มีเสียงประกาศขึ้น เอ่อ เรียกกูคนเดียวเนี่ยนะ ผมสะดุ้งเลยสิครับ เฮ้อ ทั้งวันผมเจอศึกรอบด้านเลยนะเหนื่อยมาก เพราะไอ้บ้านั่นคนเดียวแท้ๆ ผมเดินไปหาอาจารย์ที่ห้องแล็ปตามเสียงประกาศนั่นล่ะครับ
   “อุรดิศเราต้องไปกันแล้ว เพื่อนๆเขารอในรถแล้วจ๊ะ เตรียมของมาไหมพอดีเพื่อนครูที่โน่นเขาโทรมาบอกน่ะจ๊ะว่าให้ไปก่อนเดี๋ยวจะพาไปกินข้าวแล้วค่อยไปรายงานตัว” เอ่อ ทำไมเพิ่งจะมาบอกวะเนี่ยไม่บอกตอเย็นเลยล่ะ ผมจึงต้องเดินกลับไปที่ห้องเอากระเป๋ามาล่ะครับ พอขึ้นไปบนรถตู้ของโรงเรียนก็เห็นไอ้บ้านั่นนั่งยิ้มอยู่
   “มาสายนะมึง” มันพูดครับ พูดกับใครไม่สนใจเว้ย เพราะมึงๆ
   “เอาล่ะค่ะเราจะไปกันแล้วนะคะนักเรียน ครูกะว่าจะพาไปกินข้าวริมโขง” อาจารย์แกพูดขึ้นล่ะครับเสียงพวกนั้นก็ปรบมือกันเกรียวกราวขึ้นทันที แหมนะ
   “มึงมานั่งนี่” มันตบเบาะข้างๆมันให้ผมเดินเข้าไปด้านในสุดครับ ใครจะไปหามึง ฝันไปเถอะไอ้เน่า กูเกลียดมึง
   “เพิ่งสิเห็นใกล้ๆ หน้าใสคั่กเนาะ” เสียงรุ่นพี่ที่นั่งอยู่แถวหน้าพูดขึ้นล่ะครับ ผมก็เลยยิ้มเขาชมนี่นา แล้วก็เสียงอะไรต่อมิอะไร จะชมกูทำไมเยอะแยะเนี่ยเขินเป็นนะเว้ย
   “ฮ่วย มานี่ดิวะ เรียกไมได้ยินเหรอ” มันดึงแขนผมเข้าไปนั่งเบาะหลังกับมันครับ เอ๊ะ ไอ้นี่เป็นไรมากกะกูป่ะเนี่ย
   “ไรอ่ะ ไม่อยากนั่งข้างหลัง” ผมตอบไปครับแต่ดันปีนตามแรงดึงของมันเข้าไป
   “มึงมานี่เลย มึงเรียกกูว่าไรนะ” “ไรอ่ะ เราเรียกนายว่าไร ไม่ได้จำ” เบะปากใส่มันครับให้มันรับรู้ว่ากูไม่เคยสนใจมึงเลย เกลียดมึงมากๆด้วยตอนนี้
   “ป๊าด หนอยแน่ ได้กูแล้วจะทิ้งเหรอ ฝันไปเถอะ” มันจับแขนผมไว้ครับ ผมมองหน้ามันตาเขียว
   “อย่ามายุ่งกับเราได้ไหม เราโดนบรรดาแฟนๆนายมารุมด่านี่ก็มากพอแล้วนะ เหนื่อย” ผมพูดออกไปอย่างที่รู้สึกครับ มันเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็นิ่ง ดีนิ่งๆไปเลย ผมนั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่าง มองอะไรผ่านๆตาไป ไม่ยอมหันไปมองมันครับ มันก็กระแซะเข้ามาเหมือนจะแกล้งแต่ผมทำเป็นไม่สนใจ กูเกลียดมึงจริงๆนะ มากๆด้วย ไอ้ควาย

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. เพิ่งมาคร้าบ มัวแต่ดูหนังทางยูทูป อิอิ ปัญญา เรณู ภาคแรก น่าร้ากๆๆๆ เว้าอีสานกันทั้งเรื่อง 5555