หัวข้อ: (เรื่องสั้น) เป็นเพียงตัวแทน...ที่ได้แต่แอบรักเธอ (THE END)

[kuro]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[kuro]

บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของการเป็นตัวแทน

    คุณเคยแอบรักใครไหม?
    คนที่อยู่ข้างๆ?
    คนที่อยู่ใกล้ตัว?
    คนที่อยู่ห่างไกล?
    หรือแม้แต่คนที่มีเจ้าของแล้วก็ยังจะแอบรักเหมือนกับผม?
   ผมชื่อ เร ชีวิตผมนั้นทุกอย่างผมไม่เคยสนใจ เพราะไม่เคยมีใครสนใจผมเช่นกัน ไม่ว่าผมจะเดินไปทางไหน จะผิดหรือถูกก็ไม่เคยมีใครจะห้ามหรือหยุดผม
จนกระทั่งวันนั้นวันที่มีคนมาบอกว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ถูกต้อง
   ผมนั่งอยู่ที่ร้านเกมกำลังเล่นเกมอยู่ทั้งๆที่เวลานั้นมันเป็นเวลาเรียนแต่ผมไม่เคยคิดจะลุกออกจากที่นั่งไปเรียนเลย
   ผมนั่งเล่นเกมเพลินๆ ก็รู้สึกถึงแรงกดที่ไหล่ของผม ผมหันหลังไปมองก็เจอกับผู้ชายผมสีน้ำตาลที่มองผมพร้อมกับรอยยิ้มแล้วก็พูดว่า “นี่มันเวลาเรียนนะ”
   แล้วเขาก็ลากผมไปโรงเรียน จับผมให้คุณครูห้องปกครอง ผมโกธรเขามากแต่มันกลับทำให้ผมแอบรักเขาโดยไม่รู้ตัว
    ครูเรียกพ่อแม่ผมมาแต่คนที่มากลับเป็นพี่ชายผมแทน ผมคงไม่สำคัญมั้งถ้าเป็นเรื่องของน้องผมพวกเขาคงจะรีบมาทันทีแน่ พี่ชายผมไม่ได้พูดอะไรในทีแรก ได้แต่เอามือลูบหัวผมเบาๆ พร้อมพูดว่า “ทีหลังอย่าทำอีกล่ะ” หนนี้เป็นหนที่สองที่มีคนห้ามหรือหยุดผม ทั้งที่ผ่านมาพี่ชายไม่เคยพูดอะไรเลยแท้ๆ แต่ผมก็รู้สึกดีนะที่รู้สึกว่ามีคนที่แคร์เราอยู่บ้าง
ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่ทำอย่างนั้นอีกเลย
   วันหนึ่งผมก็ได้เจอผู้ชายหัวสีน้ำตาลคนนั้นอีกครั้งแต่ในฐานะของเจ้าหนี้
   “คุณมาลี คุณชาติชาย คุณคงจำสัญญาได้สินะ”เขาพูดกับพ่อแม่ผม
   “จำได้ค่ะ แต่คุณทัชคะ กรุณารออีกหน่อยเถอะค่ะ”แม่ผมขอร้อง ตอนนี้ผม งง ไปหมดแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
   “ไม่ครับ คุณมาลีก็ทราบดีว่ามันเกินกำหนดผ่อนชำระมานานมากแล้วนะครับ ดังนั้นผมจึงมาขอให้คุณทำตามข้อตกลงที่ให้ไว้”ผู้ชายที่ชื่อทัชบอกกับพ่อแม่ผม
   “แต่ว่า...”พ่อกำลังเอยแต่ก็ถูกขัด
   “ไม่มีแต่ครับ รินต้องแต่งงานกับผมเพื่อใช้หนี้ทั้งหมด ไม่อย่างนั้นผมจะยึดทั้งหมดของพวกคุณ ลองเลือกดูนะครับระหว่างลูกชายที่น่ารักกับสมบัติทั้งหมด มันคงยากใช่ไหมครับ แต่ไม่เป็นไรผมให้เวลาคุณอีกสองวัน หลังจากนั้นผมจะมาฟังคำตอบจากพวกคุณ”ทัชพูดแล้วก็เดินจากไปโดยไม่ฟังคำตอบของพ่อแม่ผม ตอนนี้ผมพอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะเดินขึ้นข้างบนเพราะสำหรับผมแล้วมันคงไม่เกี่ยวอะไรตอนนี้เงินที่ผมใช้ผมก็หามันมาด้วยตัวเองไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาอีกแล้ว
   “เรแกหยุดอยู่ตรงนั้น”แม่บอกตอนที่ผมเดินขึ้นบันไดอยู่ ผมหยุดเดิน
   “ลงมาข้างล่าง แม่มีเรื่องพูดด้วย”ผมลงมาแล้วก็มานั่งบนเก้าอี้ของผม
   “รินไปไหนครับ”ผมถามเพราะตั้งแต่วันก่อนแล้วที่ไม่เห็นน้องชายตัวแสบอย่างรินเลย
   “ไปไหนก็ไม่ใช่เรื่องของแก”
   “ไม่ใช่เรื่องของผมแต่เป็นเรื่องของคุณทัชสินะ”
   “เพลี้ย”เสียงฝามือจากพ่อผมตบลงมาที่ใบหน้าที่เหมือนกับลูกรักของเขา ใช่เหมือนกัน ก็พวกเราเป็นฝาแฝดกันนี่ แต่กลับได้ความรักที่มันต่างกันราวฟ้ากับดิน
   “แกอย่ามายอกย้อนพวกฉัน”พ่อผมบอก
   “แกต้องไปแต่งงานแทนริน”แม่ผมบอก
   “พูดเป็นเล่นผมไม่มีทางยอมหรอกนะ แล้วอีกอย่างตอนนี้ผมก็ไม่เหมือนรินสักนิด”ถึงเหมือนแต่ตอนนี้ผมไว้ผมยาวกว่ารินแล้วก็เอาหน้าม้ามาบังหน้าผม แถมใส่แว่นที่มันใหญ่ทั้งที่ไม่ได้สายตาสั้นสักนิด ทั้งหมดนี่ก็เพื่อที่จะไม่เหมือนกับริน
   “เหมือนสิ”แม่บอกก่อนที่ถอดแว่นตาผมออกแล้วก็เอากรรไกรมาตัดผมของผมให้สั้นลง
   “นี่แม่ทำอะไรน่ะ หยุดนะครับ”ผมบอกแม่ แม่หยุดทำแล้ว
   “ทำเพื่อน้องสักครั้งไม่ได้หรือไง”แม่บอก
   “ไม่ครับ ผมจะไม่ยอมทำเพื่อเขา”ในเมื่อน้องของผมได้รับทุกสิ่งที่ผมต้องการ ผมจะทำเพื่อเขาทำไม แล้วเรื่องอะไรผมจะเอาทั้งชีวิตของผมไปอยู่กับเขา ถึงจะแอบรักแต่แบบนี้ไม่ยอมแน่ เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่ตัวผมอยู่ดี
   “ก็ได้”แม่ผมพูดก่อนที่จะไปรับแก้วน้ำมาจากพ่อที่หายไปในครัว
   “กินนี่ก่อนนะ แล้วแม่จะไม่บังคับเรเลยนะ”นี่คงเป็นครั้งแรกที่แม่เรียกชื่อผม ผมเลยยอมที่จะรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่มและมันทำให้จอภาพของผมดับลง
............................................
   ผมตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าไม่ได้อยู่ที่ห้องของผมอีกแล้ว ผมลุกขึ้นมาแล้วก็ต้องสะดุดตากับภาพสะท้อนในกระจก
   “ริน”ผมร้องออกมา  ไม่สิมันสะท้อนภาพผม มันควรจะเป็นผมแต่ว่านี่มัน ผมหน้าม้าของผมถูกเปลี่ยนเป็นแสกข้างเหมือนกับรินและผมที่ยาวถูกตัดให้ยาวปะบ่าและสไลต์มันทำให้ผมเมือนรินมาก มากจนผมรู้แล้วว่าที่นี่มันที่ไหนและผมมาที่นี่ได้ยังไง
   และนี่เองที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเป็นตัวแทนของผม
TBC……….

[SungMinKRu]

คล้ายจะดราม่ารึไม่ ติดตามต่อไป  มาอัพต่อเร็วๆนะ ชอบอะ ติดตามจ้าา

 

[Rafael]

Waiting for the next chapter
I will cheer you up!

[andear]

คุณพ่อคุณแม่ แรงส์

[gupalz]

พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน

[silverwar]

กลิ่นดราม่า ลอยมาจางๆ

รอตอนต่อไปฮะ

[อ้ายหมี :)]

มาต่อให้ไวววววววววววววว 

[NY_JK]

  ชอบแนวนี้ถึงมันจะดราม่าเรียกน้ำตาก็เถอะ
รีบมาต่อเร็วๆนะ อยากอ่านๆ

[yeyong]

แค่ชื่อเรื่องก็จี๊ดแล้ว

[fannan]

ไหงพ่อแม่ใจร้ายก้ับน้องเรจังละ


รักลำเอียงแบบนี้เซ็งเลยอ่ะ



น่าสงสารงานนี้ดราม่าเรียกน้ำตาตก

[kuro]

วันจันทร์ kuro
จะมาอัพให้นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

[Pithchayoot]

มาต่อนะครับ....

[minimonmon]

พ่อแม่ทำไมใจร้ายจัง

[roseen]

 :serius2:จนถึงวันตายก็นึกไม่ได้ว่ารักลูกลำเอียง  ถึงจะเป็นผู้ให้กำเนิดก็เถอะ



แต่เลว!!

[jimmyFG]

มาม่ามาๆ กินมาม่าชามโต

[kuro]

kuro
ขอเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้แทนนะคะ
ขอโทษด้วยจริงค่ะ

[kuro]

ตอนที่ 2 รักรินแต่ไม่ได้รักผม
   ผมมาอยู่ที่บ้านของทัชที่เป็นทั้งเจ้าหนี้ของผมและคนที่ผมแอบรักได้สองวันแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่ผมตื่นขึ้นมา
   ทัชเข้ามาทักผมแล้วบอกว่าเขาแอบรักรินมานานแล้วอยากจะให้รินมาอยู่ด้วยกันกับเขา
   ทัชเลยต้องใช้วิธีแบบนี้เพื่อที่จะให้ได้รินมาครอบครองและทัชอยากได้การให้อภัยจากริน
   ตอนนั้นผมได้แต่พยักหน้าทั้งที่หัวใจผมมันเจ็บไปหมดเขาบอกว่ารักริน
   แต่ผมที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ริน
   แต่เป็นเร
   ถ้าเขารู้เขาจะรักผมหรือเปล่า
   ยังจะส่งยิ้มหวานให้แบบนี้หรือเปล่า
   ยังจะพูดดีๆกับผมหรือเปล่า
   คำตอบที่ผมคิดได้คือ
   “ไม่”
   ดังนั้นผมจึงต้องทำตัวเป็นรินยังไงซะผมก็ถูกส่งมาเป็นตัวแทนอยู่แล้ว สู้เล่นซะให้เหมือนจริงไปเลยไม่ดีกว่าหรือไง
   อย่างน้อยก็อยู่ข้างๆคนที่เรารัก
   ทั้งที่เป็นแบบนั้นทำไมผมถึงเจ็บล่ะ
   ยิ่งเขาทำดีด้วยเท่าไรผมยิ่งเจ็บ
   ยิ่งเขายิ้มให้ผมยิ่งเจ็บปวด
   ถึงเขาจะยิ้มให้ผมแต่มันก็เหมือนกับไม่ใช่ผม
   เพราะคนที่เขายิ้มให้คือเรไม่ใช่ริน
   ไม่ใช่ผม
   ไม่แม้แต่สักนิดเดียว
   ทั้งที่คิดแบบนั้นผมก็ยังคงทำตัวเป็นรินเพื่อที่จะอยู่ใกล้เขาอีกสักวินาทีก็ยังดี
   “รินครับ วันนี้คุณไม่สดใสเลยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า”ทัชถามผมจะให้ตอบว่าไง จะให้ตอบว่าเปล่าครับความจริงแค่ผมไม่ใช่ริน
   “เปล่าครับ ผมไม่เป็นไร”สุดท้ายผมก็ไม่ได้บอกไปแบบนั้น
   “จริงนะครับ วันนี้ผมว่างไปเที่ยวกันไหมครับ คุณจะไปไหนผมพาไปหมดเลย”ทัชบอกผม มันทำให้ผมดีใจมากเลย
   “งั้นไปสวนสนุก”ผมบอก ถึงจะโตแล้วแต่ผมก็อยากไปตอนเด็กผมอยากไป ถึงจะขอร้องและร้องไห้จนน้ำตาแทบไม่มีไหลพ่อกับแม่ก็ไม่พาผมไปแต่วันต่อมากลับพารินไปตอนที่ผมหลับอยู่
   ผมยังจำได้ดีวันที่เด็กหน้าตาเหมือนผมถือลูกโป่งมาเต็มกำมือกับไอศครีมที่ถืออยู่ในมืออีกข้าง
   มองมาที่ผมแล้วบอกว่า “พี่ชายผมได้ไปสวนสนุกล่ะ”แล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข
   “สวนสนุก คุณอยากไปเหรอ ก็ได้ผมจะพาคุณไป”เสียงของทัชปลุกผมจากภวังค์ความคิดก่อนที่พาผมไปที่รถ BM ของเขา
   วันนี้ทั้งวันผมมีความสุขมากผมได้ขึ้นชิงช้าสวรรค์ ได้เล่นม้าหมุน รถไฟเหาะ ได้เข้าไปในบ้านยักษ์ แล้วที่สนุกที่สุดคือได้เข้าไปในแดนหิมะ ผมได้ลากเลือนลงมาด้วยนะถึงจะอยู่ในอ้อมกอดทัชก็เถอะ
   “คุณสนุกไหม”ผมถามทัช
   “การได้ใช้ชีวิตอยู่กับคุณมันทำให้ผมสนุกและมีความสุขที่สุด”ทัชบอกก่อนที่จะจูบผม มันเป็นจูบที่อ่อนโยนและอ่อนหวานจนน้ำตาของผมไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
   ผมกำลังหลอกลวงคุณ
   หลอกใช้ความอ่อนโยนของคุณ
   ทุกอย่างมันทำให้ผมเจ็บแต่ก็ไม่อยากพูดออกไปว่าผมคือเรไม่ใช่ริน แต่ปากมันก็ไม่อยากที่จะขยับเพราะใจยังไม่อยากที่จะแยกจากคนที่รัก
   ขอร้องล่ะพระเจ้า ผมขอเวลาอีกสักหน่อย
   อีกสักนิดให้ผมได้อยู่กับเขา
   ถึงผมจะเป็นเพียงตัวแทนที่ได้แต่แอบรักก็ช่างผมขอแค่ได้รักต่อไปได้อยู่ใกล้เขาต่อไป
   “เป็นอะไรหรือเปล่าครับริน”เมื่อเห็นผมน้ำตาไหลทัชก็ถามผมพร้อมใช้นิ้วมือเกลี่ยน้ำตาบนหน้าผม
   สัมผัสของเขาช่างอ่อนโยน
   “ไม่เป็นไรครับ ผมแค่มีความสุขมากแค่นั้นเอง”ผมบอกก่อนที่จะกอดเขาไว้
   พระเจ้าผมรู้ว่าผมทำผิดที่หลอกเขา
   แต่ผมก็ยอมที่จะทำผิดต่อไป
   เพื่อที่จะได้อยู่กับเขา
   ดังนั้นได้โปรดขอให้ผมได้อยู่กับเขามากกว่านี้สักวินาทีได้ไหมครับ
TBC……..

[Pigstar]

พ่อกับแม่โครตจะรักลูกเท่ากันเลย
เรนอนอยู่บ้าน รินได้ไปเที่ยว เหอะๆๆ

ช่างเป็นอะไรที่ดีเจงๆๆ

[P.PIM]

พ่อกะแม่แรงส์อะ
เรน่าสงสารอะ

[Lemon_Tea]

พ่แม่รักลูกไม่เท่ากัน 
จะทำยังไงล่ะนี่
ถ้าเขารู้ความจริง

[yingza2010]

เอิ่ม พ่อกับแม่? เหอะๆ บ้ามาก
เรสู้ๆ

[papa]

ทำไม พ่อแม่ถึงรักลูกไม่เท่ากัน   ทำตัวได้น่าเกลียดมากก

[หนูจะเอ้า]

ยอมเป็นตัวสำรอง เป็นที่สองของใครเขา

[NY_JK]

ได้มีความสุขกับคนที่เรารักแต่ได้เป็นแค่ตัวแทนคนอื่นยังไงมันก็ทรมานอยู่ดี 

[jimmyFG]

 

[gupalz]

พ่อกับแม่นี่ไม่ไหวเลยอ่ะ

[kuro]

 

อีกตอนก็จบแล้วค่ะ

[namtarn11]

พ่อแม่โคตรลำเอียง

[Rafael]

โห
พ่อแม่แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
เฮ้อ เอาใจช่วนเรค่ะ