ตอนที่ 40 บลูกับพาย
ตั้งแต่กลับมาจากบ้านจนถึงห้อง กินข้าว ดูหนัง นั่งทำรายงาน สารพัดจะทำ ยกเว้นเรื่องเดียวที่อยากจะทำแต่เจ้าตัวเขายังไม่อนุญาต ได้แต่เฝ้าดอมดมเป็นโรคจิตไปก่อน
“พาย”ผมเรียกคนนั่งข้าง ๆ มีกลิ่นแมนทอลอ่อนๆของบุหรี่ ผมไม่ค่อยชอบให้พายสูบหรอก แต่นานครั้งเจ้าตัวเขาจะสักที เรื่องกินเหล้าก็ถ้าไม่ใช่กับพวกผมก็ไม่ค่อยกิน แต่คอแข็งนะ เห็นอย่างนี้เถอะ ภายนอกมันดูนุ่มนวล อ่อนหวาน ดูพ่อบ้านพ่อเรือน แต่มันเป็นคนใจแข็งมากเวลาที่มันไม่เอาอะไรเลย
“อะไร”ถามเลิกคิ้ว
“เป็นอะไรหรือเปล่า”ผมถามคนตัวเล็กที่นั่งกอดเข่าดูทีวี
“มึงน่ะแหละเป็นอะไร เห็นมองกูอยู่นั่นแหละ อดใจไม่ไหวจะฟันกูไง”มันย้อนผมกลับมากวนๆ
“ไม่ฟันหรอก อยากจะฟัดมากกว่า”ผมก็ย้อนกลับยิ้มๆ ตอนรู้จักกันใหม่ๆ มันพูดกูมึงกับผมก่อนเลยนะ ผมยังอึ้งเลยว่าไอ้หน้าหวานนี่ทำไมมันพูดจาห้าวจังวะ ดูอ้อนแอ้นแต่เวลาโมโหก็เอาเรื่องอยู่
“อยากมากไหม”ไม่ด่าโว้ย ถามกลับอีก
“มาก แต่พายไม่ยอมก็ไม่ทำหรอก”ผมรับตามจริง ผมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน ถึงจะมีเพศนี้เข้ามาหาผมเยอะก็ตาม แต่ไม่เคยนึกพิศวาสซักที จนมาเจอไอ้เพื่อนคนนี้แหละ ที่ผมพยายามปฏิเสธตัวเองมาตลอดแต่สุดท้ายก็ไปไม่รอด ยอมจอดที่มันคิดว่าทำไงก็ได้ กูต้องเอาไอ้นี่มาเป็นแฟนให้ได้ ตอนแรกผมยังเคยนึกว่ามันเป็นแฟนกับไอ้ไผ่เลย
“ไม่ใช่ไม่ยอม แต่ยังไม่พร้อมมากกว่า”มันบอกผมเรียบๆ หันหน้ากลับไปทางเดิม
“กลัวเหรอ”ผมถามมันก่อนจะดึงมันมาหนุนตัก มันก็ยอมโดยดี เอามือผมไปกุมไว้
“กูไม่ได้กลัวเรื่องมีอะไรกับมึง”มันตอบผมไปถึงเรื่องนั้น บางครั้งมันก็อายแต่บางครั้งมันก็พูดได้หน้าตาเฉยเหมือนกัน
“หึหึ ไม่อายเลยเน๊าะ”ผมหัวเราะเอามือบิดจมูกมัน
“อยู่กับมึงมากมั้งเลยด้าน”มันก็ย้อนผมกลับมา
“ติดจากไอ้หวานหรือเปล่า เอ หรือว่า เมียไอ้ไผ่วะ”ผมก็หยอกมันกลับไปอีก
“เดี๋ยวกูจะบอกให้มันสองคนมาด่ามึง ไปว่ามัน”มันทำหน้าขู่ผมๆ ก็ยักคิ้วกวนให้ประมาณว่าไม่กลัว
“พูดถึงไอ้ฝิ่นมันก็แปลกดีนะที่มาเป็นแฟนไอ้ไผ่ได้”มันพูดยิ้มๆออกมา มันเคยบอกทุกวันนี้มันก็ยังไม่อยากเชื่อว่าไอ้ไผ่จะมีแฟนเป็นผู้ชาย
“บลูว่าไอ้ไผ่มากกว่าที่แปลก ที่ไปชอบไอ้ฝิ่น”ผมก็บอกกลับไปอีก คบกับมันมาจนจะเรียนจบก็เพิ่งเห็นมันจริงจังกับคนนี้แถมเป็นผู้ชายด้วย
“เออว่ะ เพราะตั้งแต่เห็นมันมากูไม่เคยเห็นไอ้ไผ่มันจะอยู่กับใครได้นานขนาดนี้เลย นิสัยนี้คนละขั้วเลย ตลกดีเวลาเห็นมันอยู่ด้วยกัน ไอ้เชี่ยะนี่ก็ชอบแหย่ให้มันด่า ไอ้ฝิ่นก็ไม่ค่อยจะยอมคน ดูหยิ่งๆ แต่เวลาอยู่กับไอ้ไผ่ก็เป็นคนละคนเลย แต่มันทันกันดี ไอ้ไผ่ก็ไม่เคยนอกหน้าขนาดนี้เลยนะโว้ย”มันว่าผมก่อนจะพูดถึงไอ้คู่นั้นอย่างอารมณ์ดี
“อิจฉาเหรอ หืม”ผมก้มไปถามชิดปากมัน
“มั้ง”มันก็ตอบยิ้ม ๆ ผมเลยจุ๊บปากมัน ที่ตอบกลับมาอย่างเชี่ยวขึ้น แสดงว่าผมสอนดี หุหุ ก่อนจะผละออกมองหน้ากันนิดหน่อยผมเห็นความกังวลในตามัน
“บลูไม่รู้ว่าพายกังวลอะไรอยู่ มีอะไรที่จะแบ่งรับได้ไหม”ผมลูบแก้มใส มันเอามือผมแนบแก้ม พายน่ารักวันนี้ดูอ้อนๆ ผมอยากให้พายอ้อนผมเยอะๆ อยากให้ร้องขอโน่นขอนี่ ถ้าเป็นแต่ก่อนที่ผ่านมาผมรำคาญนะกับการเรียกร้องของคนที่เคยคบแต่กับพายผมอยากให้เป็นแบบนั้น
“เราคิดดีแล้วเหรอที่คบกันแบบนี้”มันถามผม ซึ่งครั้งหนึ่งเคยถามไปแล้ว ผมจับมันลุกขึ้นมานั่งตักและกอดเอาไว้ เอาคางเกยไหล่
“คิดดีแล้ว ไม่มีไตร่ตรองซ้ำซ้อน”ผมพูดบอกด้วยความมั่นใจ”ยังต้องคิดอะไรอีก”ผมถามต่อ
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”มันพูดลอยๆ
“มันไม่ง่ายหรอก ถ้าคิดคนเดียวทำคนเดียว แต่ถ้าเราช่วยกันคิดช่วยกันทำมันก็จะง่าย”ผมบอกอย่างที่ใจคิด
“บลู มึงรักกูมั้ย”มันถามผมอีก
“รักสิ ถามอีกสักกี่ครั้งก็ตอบอย่างนี้แหละ”ผมบอกมันด้วยความจริง
“กู เอ้อ สมมุตินะ ถ้ามีคนไม่ยอมรับเรา แบบให้แยกกันน่ะ มึงจะทำไง”มันถามผมด้วยเสียงที่ดูกังวลมาก ผมว่าพายต้องมีอะไรในใจแน่ แต่ผมไม่คาดคั้นหรอก จะค่อยๆตะล่อมให้มันพูดออกมาเอง
“ใครล่ะ ยกตัวอย่างได้มั้ย ถ้าเพื่อนก็ตัดไปได้เลย ไอ้พวกนั้นโออยู่แล้ว”ผมถามหยั่งเชิง
“ก็คนรอบข้าง อย่างคนอื่นที่มหาลัยอะไรแบบนี้”มันยังแถไปอีก
“ไม่สน ไม่ได้มามีส่วนร่วมในชีวิตด้วย ช่างมัน”ผมตอบโดยไม่ต้องคิด”เอาตรงๆหน่อยสิไม่ต้องอ้อม”ผมบอกต่ออีก
“คนในครอบครัวมึงล่ะ”มันพูดออกมาจนได้ ผมคิดว่าวันนั้นต้องมีอะไรแน่ มันดูผิดปกติตั้งแต่พี่โบว์พูดแบบเหมือนไม่อยากให้ผมไปคอนโด ทั้งที่แต่ก่อนแกไม่เคยยุ่งเลย ถ้ามีผู้หญิงมาติดผมแล้วกริยาท่าทางไม่ถูกใจแก โดนทันที ผมก็ไม่เคยห้ามเพราะอย่างที่บอกผมไม่ใช่คนดีอะไรนัก ดีซะอีกที่พี่จัดการออกไปโดยเฉพาะพวกที่ชอบตื้อและเรียกร้องไม่มีวันพอ ในตอนนั้นนะที่ผมคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้พอย้อนกลับไปมองผมโคตรเลวเลยที่ทำแบบนั้นกับผู้หญิงพวกนั้น คนที่ดีก็มีไม่เคยเรียกร้องอะไรเต็มใจทั้งสองฝ่าย แต่ผมก็ไม่เคยสนใจหรือให้ความรักให้แต่วัตถุอย่างเดียว กรรมตามสนองผมแล้วมั้งถ้าจะมีอะไรมาขัดขวางความรักของผมกับพาย ผมอยากจะบอกว่าขอรับไว้คนเดียวก็พอ ไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเจ็บแม้แต่นิดเดียว
“บลูจะทำให้ดีที่สุด”ผมพูด จูบนิ้วมันเหมือนเป็นคำสัญญา”จะไม่ทิ้งพายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม บอกแล้วไงเราจะคิดด้วยกัน บลูพร้อมเสมอ อยู่ที่พายจะปล่อยมือหรือเปล่า”ผมพูดจับหน้าให้มันหันมามอง พายจูบปากผม ทำไมน่ารักอย่างนี้วะ อ้อนเยอะๆหน่อยสิ
“กูตัดสินใจเลือกมึงแล้วนะ ไอ้เลว”มันพูดจริงจังในตอนแรก ก่อนจะยิ้มๆในตอนท้าย ผมหัวเราะออกมา
“ดีแล้วล่ะ ถ้าบลูเป็นคนดีพายก็ไม่รักอ่ะดิ”ผมกัดจมูกมันเบาอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะหยอกกันจนมันหลับ ผมอุ้มเข้าไปนอนกอดมันเอาไว้ สิ่งที่ผมคิดคงเป็นจริงแน่ วันนั้นเกิดอะไรขึ้น เอาเถอะพายไม่บอก ผมจะหาด้วยตัวเอง
V
V
V
V
“วันนี้เหรอครับแม่ อืม ไม่ได้ก็ต้องได้ ใครจะขัดได้ล่ะครับ ครับๆๆ”ผมรอให้แม่วางก่อนๆจะวาง ถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่ทำไมไอ้พวกนี้ถึงมองหน้าผมวะ ส่วนที่รักผมพาเมียไอ้ไผ่ไปหาหมอ มันกลับมาผื่นขึ้นเต็มตัวเลย สงสัยจะแพ้น้ำหรือไม่ก็อะไรสักอย่าง แปลกใจเหรอครับว่าทำไม ผัวมันไม่พาไป มันก็อยากจะพาเมียมันไปเอง แต่พวกผมต้องทำโปรเจ็คให้เสร็จวันนี้ ที่รักผมที่หาข้อมูลและวางรูปแบบให้หมดแล้วก็เลยพาไปเอง
“ผายลมทำไมวะ”ไอ้เจย์ถามได้กวนตีนมาก
“กูปวดขี้ จะแดกมั้ยละ”ผมเลยหันไปรับมุกมัน
“กูอิ่มแล้ว”มันก็ยิ้มตอบรับ ผมส่ายหน้าก่อนจะดูงานที่ไอ้ไผ่กำลังจัดแต่งตัดต่อ กระดิกตีนไปพลาง อารมณ์ดี เมียมึงกลับมาแล้วนี่ ก่อนมันจะหันมามองพวกผม ไอ้เชี่ยะมองไม่ให้สุ่มให้เสียง หันกลับไปไม่พูดไม่จา เอาตีนสะกิดไอ้หวายที่นั่งเล่นไอแพดไอ้ฝิ่น หัวเราะคิกคักดูรูปไปมา ไอ้เจย์นั่งข้างๆ วิพากษ์วิจารณ์กันสนุกปากเลย รูปสาวๆนี่ดูนานหน่อย ไม่รู้เมียมันไปส่องสาวที่ไหนมา มีแต่รูปร่างชวนฝันและน่าฟันทั้งนั้น หมายถึงไอ้สองตัวนั้นนะ ผมเลิกแล้ว
“มือฝรั่งเชียวนะมึง อะไร”มันพูดก่อนจะถาม มันไม่ตอบพยักหน้าให้ดูงาน”เออ ๆ พอแล้วล่ะ ปริ้นท์เลยจะได้เสร็จ”ไอ้หวายเออออ สั่งเสร็จสรรพ
“มึงดูเครียดๆนะไอ้บลู เป็นไรวะ”ไอ้หวายที่เลิกสนใจไอแพด หันมาให้ไออุ่นกับผมแทน
“นั่นดิ ทุกทีกูเห็นมึงสุขีๆจะตาย อย่าบอกนะแค่ไอ้พายไม่อยู่มึงจะขาดออกซิเจน”ไอ้เจย์เสนอความเห็น
“พูดอะไรหน่อยมั้ยครับ”ไอ้หวายหันไปถามไอ้ไผ่ ที่นั่งกินขนมที่เมียมันซื้อมาฝาก ตีนวางพาดเก้าอี้อีกตัว มึงน่าจะนอนแดกไปเลยก็ได้
“อย่ายุ่งกับกู”ไอ้ไผ่บอกมัน ก่อนจะกินต่อ ไอ้หวายยักไหล่ มันพูดเล่นไปงั้นแหละ
“ปู่เมียมึงมาเมื่อไร”ผมถามไอ้ไผ่ที่หันมามอง
“อาทิตย์นี้แหละ”มันก็ตอบแค่นั้น
“มึงไปหามั้ย”ผมถามต่อ
“ดูก่อน”มันบอก ก่อนจะมองหน้าผม”มีอะไร”มันถามกลับบ้าง ผมมองหน้าพวกมันสักพัก ก่อนจะเล่าให้ฟัง
“พายบอกอะไรมึงมั้ย”ผมถามไอ้หวายหลังจากพูดจบ มันก็พยักหน้า
“ก็นิดหน่อย แต่มึงถามมันเองดีกว่า”มันพูดก่อนจะโยนให้ผมไปถามเอง
“กูไม่อยากคาดคั้นว่ะ แต่กูรู้พายกังวลและคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับที่บ้านกู”ผมส่ายหน้า ก่อนจะบอกต่อ
“เขารู้กันแล้วเหรอ”ไอ้เจย์ถามขึ้นมา
“กูยังไม่ได้บอกใคร ไม่ใช่ว่าไม่อยากแต่พายบอกยังไม่พร้อมขอให้ค่อยเป็นค่อยไป”ผมบอกพวกมัน
“ก็แล้วมันจะกังวลอะไรวะ”ไอ้เจย์พูดอีก มีแต่ไอ้หวายที่เงียบไม่พูด ผมเข้าใจมันเป็นญาติเลยไม่อยากจะออกความเห็นอะไรมาก ไอ้ไผ่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงถ้าไม่เล่ามันก็จะไม่ถาม พูดแค่ว่าอยากให้ช่วยอะไรก็พูดมา
“กูไม่อยากคิดว่ะ กลัวบาปที่จะไปโทษพี่ตัวเอง แต่กูว่าสองคนนั้นต้องคุยอะไรกันสักอย่าง”ผมพูดก่อนจะมองไปข้างนอก
“พี่โบว์ปกติแกก็ใจดีนะโว้ย ถึงจะเจ๊เบียบไปนี๊ดส์นึง ก็ไม่น่าจะมีปัญหาถ้ามึงยังไม่ได้บอกแก และถึงรู้กูว่าแกไม่น่าจะขัดนะโว้ย ก็เห็นเอ็นดูไอ้พายจะตาย”ไอ้เจย์พูดถึงพี่ผม
“ก็สถานะมันเปลี่ยนไง”ไอ้หวายพูดลอยๆ ก่อนจะแย่งขนมไอ้ไผ่มากิน
“อืม อาจจะมีส่วน”ไอ้เจย์พยักหน้าเห็นด้วย “มึงว่าไงไอ้ไผ่”ก่อนมันจะหันไปถามไอ้ไผ่ ที่มองนิ่งๆ ผมเดินไปนั่งข้างมัน
“กูไม่มีความเห็นอะไร เพราะอีกหน่อยกูก็อาจจะเจอบ้างก็ได้ แต่สิ่งเดียวที่คิด อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด”มันพูดเหมือนไม่ใส่ใจแต่นั่นแหละคือความห่วงใยที่มันมีให้
“กูก็คิดอย่างนั้น แต่กูบอกพายไปแล้ว กูจะไม่ทิ้งพายแน่”ผมเห็นด้วยกับมันก่อนจะพูดย้ำอีก ไอ้หวายมองหน้าผม
“ถ้ามึงทิ้งมันหรือทำให้มันเสียใจ กูเล่นมึงแน่ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะ”มันก็ย้ำให้ผมฟังเหมือนกัน
“ถ้ามึงเป็นเพื่อนกู จะรู้ว่ากูพูดจริงทำจริง”ผมก็บอกมันอย่างจริงจังเหมือนกัน มันก็พยักหน้ารับ
“มึงกลับบ้านเหรอวะ”ไอ้เจย์เปลี่ยนเรื่องถาม มันคงได้ยินผมคุยกับแม่
“เออว่ะ เพื่อนแม่กูเขามากินข้าวที่บ้าน คงจะแขกสำคัญถึงได้ให้กูกลับบ้าน”ผมก็บอกมันตามตรง ไม่มีอะไรต้องปิด
“กูก็ว่างั้น ดูตัวเปล่าวะ ถึงได้ตามมึงกลับไปกินด้วย”ไอ้เจย์พูดอีก เหมือนจะพูดเล่น แต่ทำเอาผมเริ่มคิดตาม เพราะบางครั้งเวลาเพื่อนแม่มาทีไรมักจะคุยเรื่องแบบนี้ทุกที
“เออ กูลืมนึกไปเลย เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงพี่กูอยู่ข้างๆด้วย เอาไงดีวะ”ผมทำหน้าเหมือนนึกขึ้นมาได้
“ก็ไม่ทำไง มึงก็กลับไป”ไม่ใช่เสียงไอ้พวกนี้ครับ พายกลับมาพอดีหิ้วขนมของกินมาเต็มเลย ไอ้ฝิ่นเดินยิ้มแป้นไปนั่งข้างผัวมัน ที่ทำเป็นผลักไสมันแต่หน้าอมยิ้ม
“เดี๋ยวติดกู”มันบอกเมียมันที่หน้าบึ้ง ก่อนจะแสยะยิ้ม
“นี่นี่ๆๆๆๆ ให้เป็นต่อกูเลย รังเกียจดีนัก ถ้าหายอย่ามากอดนะ”มันเข้าไปกอดรัดเอาตัวถูไอ้ไผ่ไปมา เหมือนหมาที่นัวเนียไล่เลยเจ้าของ ไอ้หวายก็ช่วยผลักมันเข้าไปอีก
“หมอเขาว่าเป็นไร”มันเล่นกันจนเหนื่อยก็จับเมียมันนั่งตรงหว่างขา”อยู่เฉยๆสิ”มันจับมือเมียมันที่จะเกา
“น้องคัน”มันบอก ไอ้ไผ่มันเอาเจลล้างมือตัวเอง ก่อนจะลูบให้ไปมา เล่นเอาไอ้หวายกับไอ้เจย์เบะปาก ทำท่าอ้วกใส่ แต่มันสองคนไม่สนใจ นอกจากตีนไอ้ไผ่ที่ถีบเก้าอี้ไปใส่พวกมัน พายก็หัวเราะก่อนจะหยิบของออกมา
“เดี๋ยวก็หาย โรคเวรกรรม”มันปลอบก่อนจะพูดแหย่ มือก็ทำยังหน้าที่ต่อ
“เวรกรรมตรงไหนวะ”เมียมันถาม
“ตรงที่มึงหนีไปเที่ยวไม่เอาผัวไปด้วยไง”ไอ้หวายเสนอตอบแทน
“อยากไม่ว่างเองนี่หว่า ตรงนี้ด้วย”มันลอยหน้าตอบก่อนจะอ้อนต่อ ไอ้นั่นก็ทำตามปากบ่นไปงั้นแหละ
“ไม่เป็นไรแค่แพ้น้ำในสระ ที่คงจะสกปรกไปหน่อย”พายบอกก่อนจะหยิบกล่องขนมและกล่องข้าวมาวางตรงหน้า ก่อนจะเดินเอาไปให้พวกไอ้กราฟ ไอ้แทรนด์ ไอ้หวาน และเพื่อนอีกสองสามคนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งมีบอร์ดกั้นอยู่ ไอ้พวกนั้นขอบใจ แดกอย่างห่าลงก่อนจะหันมาแซวไอ้ไผ่กับเมียมันนิดหน่อยและลงมือทำงานต่อ
“พาย”ผมเรียกก่อนเจ้าตัวจะเดินมานั่งข้างยื่นข้าวกล่องให้ พายรู้เสมอว่าผมชอบกินข้าวหมูแดงหมูกรอบลาดน้ำเยอะๆ
“กินซะก่อนค่อยพูด และทำถึงไหนกันแล้ววะ”มันบอกก่อนจะแกะของตัวเองมากินบ้าง
“ใกล้จะเสร็จแล้ว”ผมบอก
“ดี จะได้สบายสักที”พายพูดอีกครั้ง จนพวกผมกินกันเสร็จ ไอ้ฝิ่นก็กลับก่อน ลุงชิตคนขับรถที่บ้านมารับ ไอ้ไผ่จะไปส่งแต่มันบอกไม่เป็นไรทำงานให้เสร็จเถอะ มันก็ช่วยผัวมันทำรายงานได้เยอะเหมือนกัน เห็นมันรักกันดีก็ดีใจด้วย
“พวกพี่ยังไม่กลับกันเหรอคะ เอมเอาขนมมาฝาก”เสียงใสๆทักขึ้นมา ทำให้หันไปมอง”อ้าว ฝิ่นอยู่ด้วยเหรอ แล้วเป็นไงบ้างหายหรือยัง”ก่อนน้องเขาจะวางของ เดินไปหาไอ้คู่นั้นที่ยังนั่งอยู่ท่าเดิม
“ก็ดี”ไอ้ฝิ่นตอบสั้น ๆ
“ดีแล้วที่ไม่เป็นไรมาก พี่ไผ่กินขนมสิเอามาฝาก”น้องเอมพูดก่อนจะหันไปพูดกับไอ้ไผ่
“อืม”มันตอบสั้นๆ ทำเอาน้องเอมลดรอยยิ้มลงไปหน่อย ก่อนจะชวนให้พวกผมกินด้วย
“ลุงชิตมาแล้ว”ไอ้ฝิ่นบอก ไอ้ไผ่พยักหน้ามือก็เก็บของใส่ให้ ไม่สนใจคนตรงหน้า
“พรุ่งนี้มาเรียนเปล่า”มันถาม เมียมันส่ายหน้า
“หมอให้พักสองวัน”มันบอกก่อนจะหยิบเสื้อแขนยาวที่ผัวมันส่งให้มาใส่ พายบอกมันมีไข้ด้วย หมอเลยให้พัก
“อืม งั้นก็พัก”มันบอกเมียมัน
“ไปห้องไม่ได้เหรอ”มันอ้อนต่อ ไอ้ไผ่ส่ายหน้า
“ช่วงนี้ยุ่งอยู่ไม่มีเวลาดูแล อยู่กับป้านวลก่อน”มันบอกเมียมันที่หน้าเริ่มงอ น้องเอมมองอย่างไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ผมว่าน้องรู้เห็นขนาดนี้แล้วน่าจะตัดใจได้แล้ว
“ก็ได้”มันพูดงอนๆ ไอ้ไผ่เอามือกอดไหล่มันเดินออก น้องเอมก็ยังมองไม่เลิกจะเดินเข้ามา แต่ไอ้เจย์กับไอ้หวายเรียกและชมว่าขนมอร่อยเหมือนเป็นการกันท่าแบบสุภาพๆ
“เดี๋ยวพี่ไปหา”มันพูดอีก เล่นเอาผมมองหน้ามันเลยที่พูดได้อ่อนมากไม่เคยได้ยิน พายอมยิ้ม พวกนั้นไม่ได้ยินหรอก เมียมันยิ้มออกพยักหน้ารับ
“กลับแล้วนะ พี่พาย พี่บลู”มันหันมาลาพวกผม และหันไปโบกมือให้ไอ้สองตัวอย่างกับนางงาม
“เออ หายไวไว”ผมก็บอกมัน
“ว่าแต่หมอหล่อเน๊าะ เขาขอเบอร์พี่พายเหรอ”มันยกยิ้มพูดกับไอ้พายแต่ตามองมาทางผม
“เฮ้ย อะไรหมอที่ไหนวะ อย่าเพิ่งไป ไม่ต้องหายแล้ว มาเคลียร์ก่อนเลย”ผมเรียกมันที่ ยักคิ้วกวนๆใส่ ก่อนไอ้ไผ่จะกอดคอให้มันหันกลับเดินเร็วขึ้น
“จริงเหรอ”ผมหันไปถามพาย
“อืม หล่อจริงๆ”พายบอกนิ่งๆ กินขนมต่อ
“และให้เบอร์ด้วยเหรอ”ผมถามก่อนจะร้องออกมาเมื่อโดนหยิกเข้าให้”โอ้ย พอแล้วเนื้อจะขาด”
“กูให้ที่อยู่เขาไปด้วย มีไรมั้ย”ถลึงตาใส่แถมประชดอีก
“พูดเล่นเอง”ผมบอกก่อนจะง้อให้มันยิ้ม ทั้งที่มันก็อมยิ้มอยู่แล้ว ก่อนจะหันไปสบตาน้องเอมเข้า น้องถือกระเป๋าเดินเข้ามา
“ดูพี่รักกันดีนะคะ”น้องพูดยิ้มๆใส่เหมือนจะแหย่แบบทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมว่าแปลกๆ
“ก็ปกติอยู่แล้วของคนรักกัน”ผมก็ตอบกลับไปยิ้มๆ น้องเอมหุบยิ้มหน้าเชิดๆ อ้าว กูพูดอะไรผิดวะ
“เอมกลับก่อน”น้องเอมหันไปพูดกับไอ้พวกนั้น มองหน้าผมก่อนจะเดินออกไป
“บลูพูดอะไรผิดเหรอ เหมือนน้องจะโกรธ ทุกทีไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย”ผมหันไปถามพายอย่างไม่รู้จริงๆ
“เขานึกว่ามึงพูดประชดเขามั้ง”พายพูดแบบไม่สนใจ แต่หน้าตาก็ดูจะแปลกใจไม่น้อย
“กูว่าน้องเขาคงอารมณ์เสียไอ้ผัวเมียคู่นั้นมั้ง ที่โชว์สวีทต่อหน้าเลยหาที่ระบาย”ไอ้เจย์พูดออกมา มันก็คงจะแปลกใจเหมือนกัน
“แล้วลงที่กูเนี่ยะนะ แม่ง”ผมอารมณ์เสียเลย ถ้าน้องเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ
“กูว่าน้องเอมนี่ไม่ธรรมดาว่ะ ดูแล้วไม่ตัดใจจากไอ้ไผ่ง่ายๆแน่”ไอ้หวายพูดขึ้นมา
“แล้วมึงว่าเมียไอ้ไผ่มันธรรมดาเหรอ และถ้าเจอไอ้ไผ่จะยิ่งกว่านี้”พายพูดออกความเห็น”มึงก็ใจเย็น ปล่อยๆไป ตอนนี้รีบทำงานให้เสร็จและมึงก็รีบกลับบ้านซะ”พายบอกผมก่อนจะลงมือทำงานต่อ
“พายไม่โกรธใช่ไหม”ผมถามพายที่นั่งเงียบๆ มือก็เปลี่ยนเพลงไปด้วย ตอนแรกพายจะกลับพร้อมไอ้หวายเพื่อที่ผมจะได้ไม่เสียเวลา แต่ผมรั้งเอาไว้ให้กลับด้วยกัน
“พูดมาก จะคุยก็รีบคุยเดี๋ยวก็เลยเวลานัด”พายว่าแต่ไม่มองหน้า ผมจับมือพายไว้
“พายเชื่อบลูนะ”ผมบอก มือก็กระชับ อีกฝ่ายก็กระชับตอบมาแล้วพูดต่อ“ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ขอให้ฟังบลูก่อนอย่าฟังคนอื่น”
“รู้น่า โตแล้ว”พายบอกหงุบหงิบ
“มันต้องจบด้วยดี”ผมยืนยันอีกครั้ง
“แล้วถ้าไม่ดีล่ะ”พายถามเบาๆ
“ไหนบอกโตแล้วไง”ผมย้อนยิ้มๆ มันเลยตีมือให้ปล่อย
“เออ เรื่องมาก”พายรับคำ ผมยกมือมาจูบ ก่อนจะปล่อยและขับต่อจนถึงบ้าน ก่อนจะลงผมดึงพายเข้ามาจูบเป็นการยืนยันและต้องการกำลังใจ อีกฝ่ายก็ตอบรับกลับมา
“ฝันถึงบลูนะ”ผมบอกชิดติดปากอิ่ม
“รู้แล้ว”พายตอบมาหน้าแดง น่ารักฉิบหาย เลยจูบอีกที ทีนี้โดนจิกหัวออกเลย”พอ พอ ไอ้นี่ลามปามไปได้แล้ว”ก่อนจะลงจากรถรีบเข้าบ้านทันที ผมมองตามจนพายเข้าบ้านแล้ว ก็ขับรถออก
V
V
V
V
“นึกว่าจะไม่มาซะอีก”เสียงหวานๆทักก่อนจะกอด
“มาสิครับ มีเหรอแม่สั่งบลูจะไม่กลับ”ผมพูดเอาใจท่าน แต่เป็นความจริง แม่เป็นคนใจดีเข้าใจผมมากที่สุด น้อยมากที่จะขัดใจ เพราะตอนผมเกิดแม่ไม่ได้เลี้ยงเองตอนนั้นธุรกิจที่บ้านกำลังรุ่งและก็ยุ่งไปด้วย คุณยายเป็นคนเลี้ยงถึงจะมีพี่เลี้ยงก็เถอะ ท่านกลัวผมน้อยใจ ตอนคุณยายเสียผมกลับมาอยู่บ้านแรกๆรู้สึกไม่มีความสุขเลยคิดถึงแต่ยาย พ่อก็ปลอบใจแต่ในแบบผู้ชาย มีแม่กับพี่สาวนี่แหละที่ประคบประหงมเอาใจจนผมรู้สึกดีขึ้น ไอ้บราว์ก็คอยแหย่ตลอด แต่ผมก็รักมันมากเป็นห่วงด้วย มันนิสัยคล้ายๆผมค่อนข้างใจร้อน แต่ก็ขี้เล่น มันติดพายมากตอนพามาบ้านใหม่ๆ มันชอบเลยล่ะ คลอเคลีย อ้อนให้สอนโน่นสอนนี่ เล่นเกม แถมยังมานอนด้วย แรกๆผมก็ไม่คิดอะไรหรอก แต่หลังๆชักเริ่มไม่ชอบให้มันมาใกล้ชิดพาย หวง ถึงจะน้องก็เถอะแต่ของกูโว้ย หึหึ
“ปากหวานจริง มิน่าล่ะสาวถึงได้ติด เมื่อไรจะพาลูกสะใภ้มาให้แม่รู้จักบ้างล่ะ”ท่านหยิกแก้มผมก่อนจะถามล้อๆ ก็มาบ่อยอยู่นะแม่ก็ชอบด้วยนี่
“แม่อยากรู้จักเหรอ”ผมหนุนตักถามท่าน
“พูดอย่างนี้แสดงว่ามีแล้วเหรอ”ท่านลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
“แม่อยากได้ลูกสะใภ้แบบไหน”ผมถามท่านต่อ
“แค่ลูกชอบก็พอแล้ว ขออย่างเดียวอย่าให้มาเหยียบหัวพ่อแม่เป็นพอ”ท่านบอกยิ้มๆ เหยียบหัวในที่นี้ของท่านคือ เรื่องกิริยามารยาท
“งั้นก็คงได้ตามนั้นแล้วล่ะ”ผมพูดพร้อมกับจูบมือแม่
“เหรอ แล้ววันนี้ไม่พามาล่ะ”ท่านเลิกคิ้วใส่ ยิ้มอย่างหวาน ผมยิ้มตอบก่อนจะมองท่าน”มีอะไรจะบอกแม่มั้ย”
”แม่”ผมเรียก มือก็จับอยู่อย่างนั้น
“ว่าไงครับ”แม่ยิ้มอย่างนุ่มนวล อ่อนโยน
“ถ้า เออ”ผมกำลังจะถาม
“อ้อนอะไรอีกล่ะ”เสียงหวานๆแต่ไม่เท่าแม่พูดขัดขึ้นมา ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวข้างๆ
“บลูเขากำลังจะบอกแม่เรื่องลูกสะใภ้นี่แหละ พอดีโบว์มาซะก่อน”แม่พูดยิ้มๆเป็นการล้อผม
“บลู”พี่ผมเรียกเสียงดังเลย
“ยายโบว์เป็นอะไร น้องยังไม่ทันจะพูดเลยทำตื่นเต้นไปได้”แม่พูดออกตัวแทน
“เปล่าคะแม่ แค่นึกไม่ถึงเฉยๆ”พี่โบว์บอกก่อนจะมองหน้าผมที่ตอนนี้ลุกมานั่งแล้ว
“พี่นึกไม่ถึงเรื่องอะไร”ผมถามเรียบๆ
“ก็เรื่องลูกสะใภ้ ไม่คิดว่าบลูจะคุยเรื่องนี้”พี่ผมก็ตอบไปเรื่อยก่อนจะหยิบน้ำส้มขึ้นมาจิบ
“แปลกเหรอ”ผมถามกลับ
“ไม่ได้แปลก ถ้าปกติ”พี่ผมพูดมาอีก มองหน้าผม งั้นคงเป็นอย่างที่ผมคิดพี่โบว์คงรู้เรื่องผมกับพายแล้ว แต่รู้ได้ไง พายบอกเหรอยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ นอกจากจะถูกคาดคั้นจริงๆ
“ผิดปกติตรงไหน ถ้าคนจะรักกันมันไม่อะไรมากำหนดแบ่งแยกหรอก ผมขอตัว”ผมบอกก่อนจะขอตัวหอมแก้มแม่อีกที
“บลู”ได้ยินเสียงพี่พูดตามหลัง ผมหันไปมอง แม่ดึงมือพี่โบว์ให้นั่งลง ก่อนจะพยักหน้าให้ผมขึ้นไป สวนกับไอ้บราว์ที่หน้าห้องพอดี
“เจอเจ๊คานจับได้อ่ะดิ”มันพูดยิ้มๆ เรียกฉายาที่มันตั้งให้ พี่ผมอายุยี่สิบเจ็ดแล้วแต่ยังไม่มีแฟน ไม่ใช่ไม่มีคนมาจีบแต่เลือกมากไปหน่อยเลยถอยกันหมด
“มึงรู้เหรอเรื่องอะไร”ผมถามมัน ที่เข้ามาในห้องด้วย
“ผมน่ะรู้นานแล้ว เรื่องพี่กับพี่พายน่ะ เสียดายไม่เลือกผมวะ”ไอ้บาร์วพูดกวนๆใส่ จนผมต้องถีบมันให้ลงจากเตียง”พูดเล่นก็ไม่ได้ เดี๋ยวไม่บอกเลยว่าเจ๊รู้ได้ไง”มันโวยก่อนจะพูดทิ้งท้ายเหมือนไปรู้ความลับอะไรมา
“บอกมา อยากได้อะไรกูจะให้ ไอ้น้อง”ผมยื่นข้อเสนอให้มัน
“อยู่แล้วครับของฟรีแนบโปรโมรชั่นไม่มีในโลก”มันยังกวนตีนต่อ ผมเลยยกมือจะตบกบาล มันรีบกันทันที ”ใจเย็นดิ คือเรื่องของเรื่องมันเป็นอย่างนี้”มันก็เล่าให้ฟังว่าหลังจากผมกลับคอนโดวันนั้น มีเพื่อนแม่มาบ้านพร้อมลูกสาวเขาที่เรียน ม.เดียวกันกับผม มันจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร แต่สวยมาก มันเดินไปหลังบ้านกะว่าจะไปเล่นกับพลูโต หมาลาบาดอร์ตัวโปรดมัน ก็ได้ยินเสียงพี่ผมคุยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสนิทสนม อยากให้รู้จักกับผม แต่ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะรู้จักผมแล้วเลยบอกว่า ดูแล้วผมน่าจะมีแฟนแต่ไม่แน่ใจเท่าไร พี่สาวผมเลยถาม แต่ทำเป็นอ้ำอึ้งก่อนจะบอกคร่าวๆ
“และเจ๊ก็เลยจ้างคนตามพี่ เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ”มันเล่าจบก็มองหน้าผม”พี่อย่าบอกเจ๊นะ ผมยังไม่อยากโดนตัดค่าขนมและโดนฆ่าด้วย”มันรีบพูดทันที
“แล้วมึงเพิ่งบอกกูเนี่ยะนะ”ผมถามมันกลับ
“ก็จะบอกแต่ไม่มีโอกาสนี่หว่า วันนั้นว่าจะออกไปดักแต่เห็นพี่รีบกลับก็เลยไม่ได้บอก”มันก็โวยกลับมา
“แล้วโทรศัพท์มึงเอาไว้ดูคลิปอย่างเดียวไง บีบีมึงอีกเอาไว้รองพื้นหน้าไงวะ ไอ้ห่า”ผมสบถใส่มันอย่างหัวเสีย แต่ไม่น่าโกรธเท่าที่พี่ทำกับผมแบบนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้นใครวะ เจ๋อไม่เข้าเรื่อง เกรชตัดไปได้เลยเพราะไม่เคยมาบ้าน ลูกเพื่อนแม่ผมก็รู้จักเกือบทุกคนไม่น่าพลาด
“มันไม่ได้อารมณ์ในการเล่า ว๊าก”มันเสือกวอนอีก เลยโดนถีบอีกซะ
“กูอยากรู้จริงๆใครวะ”ผมพูดลอยๆ
“เดี๋ยววันนี้พี่ก็ได้เจอ”มันยักคิ้วบอกยิ้มๆ “ก็นี่แหละแม่ถึงได้เรียกพี่กลับมาไง”มันบอกอีกครั้งก่อนจะแบมือ ผมหยิบเงินส่งให้มัน บางครั้งก็คิดว่าสอนให้มันนิสัยเสีย แต่มันบอกเขาเรียกว่าทำงานแลกเงินไม่บาปหรอก ปวดหัวกับมัน
“แค่นี้”มันโวย”อะไรบอกตั้งเยอะได้แค่เนี้ยะ”
“กูหักออก เป็นค่าที่มึงบอกช้า จะเอาไม่เอา”ผมบอกก่อนจะดึงกลับ มันรีบหยิบทันที ก่อนจะยักคิ้วลิ่วตากวนตีนมากเดินออกไป
“แต่ผมชอบพี่พายนะ สู้ๆๆ”มันยื่นหน้ากลับมาบอกอีก แถมชูสองนิ้ว ทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้ ไม่คิดว่าเด็กอย่างมันจะเข้าใจอะไรได้ง่าย อาจเป็นเพราะมันยังไม่โตและไม่ใช่เรื่องตัวเองมันก็เลยไม่ต้องคิดมากล่ะมั้ง ผมส่ายหัวก่อนจะเดินเข้าห้องไปอาบน้ำเพื่อจะลงไปรู้จักเพื่อนแม่
ผมเดินลงไปข้างล่างก่อนถึงห้องรับแขกก็ได้ยินเสียงคุยเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ บอกได้ว่าถูกคอมาก
“มาพอดีเลย บลูมานี่มา”แม่หันมาเรียกผมให้ไปนั่งข้างๆ พ่อยกมือตบไหล่เป็นการทักทายแสดงว่าท่านคงกลับมาหลังจากผมขึ้นห้องไปแล้ว”รู้จักเพื่อนแม่หน่อย ไม่ได้เจอกันนาน เพิ่งย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยได้สองปีนี่เอง”แม่บอกก่อนจะแนะนำให้รู้จักท่านชื่อ มารตรี
“สวัสดีครับคุณน้า”ผมยกมือไหว้ ท่านก็รับไหว้ดูยังสาวและสวยอยู่มาก
“ตามสบาย ต๊ายหล่อนะ ได้มาทั้งเค้าพ่อและแม่เลย”ท่านชมผม ที่ยิ้มรับหน่อยๆ
“แน่นอน ว่าแต่ยายโบว์พาน้องไปไหนเนี่ยะ”แม่ยิ้มรับก่อนจะถามหาพี่สาวและผู้หญิงอีกคนที่ผมอยากเจอหน้าไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่อยากรู้ว่ามาป่วนผมทำไม
“โน่นไงเดินมาพอดี มารู้จักพี่เขาเร็ว”คุณน้าบอกก่อนจะเรียกให้เข้ามานั่งข้างๆ ผมอึ้งไปทันที ไม่ใช่เพราะว่าความสวย น่ารัก แต่คาดไม่ถึง
“สวัสดีคะพี่บลู”ยกมือไหว้ยิ้มอย่างหวาน ราวกับไม่เคยเจอกันมาก่อน
“เอม”ผมเรียกเบาๆ น้องดูไม่ตกใจหรือแปลกใจแต่อย่างใด ตรงกันข้ามยิ้มให้แบบหวานๆ แต่ดูแล้วจะเคลือบยาพิษแน่นอน คิดจะทำอะไรกันแน่
**********************************************************************************
หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 # (อ่าน 2560248 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก