ตอนที่ 41 บลูกับพาย
ผมกำลังนั่งคิดว่าเกิดอะไรขึ้น แม่เป็นเพื่อนกับแม่น้องเอมจะว่าแปลกใจก็ไม่เชิง และเอมก็นั่งอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้ หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็มานั่งคุยกันที่ห้องรับแขกอีกที ผมฟังอะไรไม่รู้เรื่อง น้องเอมก็มองผมเกือบทุกระยะ ยิ้มตลอดเวลา ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไร เท่าที่ฟังเหมือนผู้ใหญ่อยากจะให้ทำความรู้จักกันไว้
“พี่บลูดูอึดอัด ไม่สบายหรือเปล่าคะ”เสียงหวานๆขัดขึ้น ทำให้ผมตื่นจากความคิด
“เอ้อ เปล่า”ผมตอบสั้นๆ
“นั่นสิไม่สบายหรือเปล่าลูก”แม่เอาถามเอามือจับตัวผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่”ผมตอบแม่ยิ้มๆไม่อยากให้ท่านกังวล
“พาน้องไปเดินเล่นในสวนสิ พี่บลูเขาจัดเองเลยนะ”พี่สาวผมพูดเหมือนเปิดทางให้ ดีผมกำลังหาทางจะชวนน้องไปข้างนอกอยู่พอดี
“เหรอคะ งั้นรบกวนพี่บลูหน่อยแล้วกัน”น้องยิ้มให้อีกแล้ว ทำไมผมดูเหมือนปีศาจเลยวะ ปกติทุกครั้งมันดูน่ารักมาตลอด
“ไม่เป็นไร ยังไงเราก็รู้จักกันอยู่แล้ว”ผมบอกก่อนจะเดินนำออกไป พอถึงสวนเรายังไม่ได้คุยกันเรื่องที่ผมคิดว่าน้องรู้อยู่แล้ว แต่กลับคุยเรื่องอื่นก่อน ก่อนจะหาที่นั่ง รอจนสาวใช้วางน้ำกับของว่างและเดินออกไป
“แปลกใจเหรอคะ”น้องเอมถามผมก่อน
“ก็นิดหน่อย ไม่คิดว่าแม่จะรู้จักกับแม่เอมมาก่อน”ผมตอบ น้องก็ยิ้มอีก อยากบอกว่าอย่ายิ้มเลย ดูชอบกล
“เอมรู้นานแล้วคะ พอดีครอบครัวเราไปอยู่อเมริกาตั้งแต่เอมเกิด ทำธุรกิจที่นั่น เอมกับพี่ชายเลยเรียนที่โน่นเลย เพิ่งกลับมาเมื่อสองปีนี่เอง”น้องเอมเล่าเรื่อยๆ ผมก็พยักหน้ารับฟัง
“อืม แปลกนะสองปีแม่เอมไม่เคยมาบ้านพี่เลย คือมันน่าจะเจอบ้างไง”ผมพูดต่อไปอีกอย่างสงสัย หรือผมจำไม่ได้และเท่าที่รู้จักกันมาน้องก็ไม่เคยพูดด้วยซ้ำว่ารู้จักกับที่บ้านผม และพี่ผมก็ไม่เห็นจะพูดอะไรให้ฟังเลย
“ก็พี่บลูอยู่แต่คอนโด หรือไม่ก็บ้านพี่พายมากกว่าละมั้ง ถึงไม่เคยเจอ เอมมาทีไรเจอพี่โบว์ทุกที น้องพี่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจใครเท่าไรแต่ส่วนใหญ่จะเป็นคุณแม่มากกว่าที่มาบ่อย”น้องเอมพูดยิ้มๆ ไอ้บราว์ไม่ต้องพูดถึงถ้าไม่อยู่ในสายตามันต่อให้สวยแค่ไหนแต่ไม่มีอะไรให้มันสนใจก็เท่านั้น ยกเว้นพายที่มันเข้าหาก่อนทันที
“พี่บลูมีอะไรอยากถามหรือเปล่าคะ”น้องถามขึ้นมาอีกเมื่อเห็นผมเงียบไป
“พี่คิดว่าเอมอยากจะบอกมากกว่ามั้ง”ผมย้อนกลับไปยิ้มๆ น้องไม่ยิ้มเอามือกอดอก
“พี่บลูคงได้ยินแล้วว่า ผู้ใหญ่อยากให้เราชอบพอกัน แต่เอมไม่ได้ชอบพี่บลู”น้องเอมพูดถึงเรื่องนี้
“มันเกิดขึ้นแล้วเหรอ”ผมย้อนถามอีกอย่างใจเย็น
“ยัง แต่เอมไม่อยากให้เกิดขึ้น ถึงพี่บลูจะน่าสนใจก็เถอะ แต่เอมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”น้องเอมพูดพลางจ้องหน้าผม
“ก็เลยบอกเรื่องพี่กับพายซะทั้งที่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ขอบใจที่บอกพี่ว่าน่าสนใจ แต่สำหรับพี่ เอมไม่น่าสนใจเลย และคนที่เอมชอบก็คงไม่สนใจเช่นกัน น่าจะรู้แก่ใจนะว่าเขารักกันขนาดไหนและตัวเองเคยอยู่ในสายตาเขาหรือเปล่า”ในเมื่อพูดไม่ดีกับผมๆ ก็ตอบแบบนี้แหละ ทำเอาชักสีหน้าใส่
“พี่บลู เกินไปแล้วนะ”ส่งเสียงแหวใส่ นี่สินะธาตุแท้ ผู้หญิงเงียบๆ แต่ร้ายลึกไม่เบา
“ไม่เกินไปหรอก สำหรับสิ่งที่เอมทำ และพายซึ่งเขาเอ็นดูเอม และใครต่อใครที่ชื่นชม ถ้ารู้ว่าที่จริงแล้วเป็นแบบนี้จะเสียความรู้สึกขนาดไหน”ผมพูดเรียบๆ หวังว่าจะคิดได้บ้าง
“มันไม่ใช่ความผิดเอมสักหน่อย เอมพูดไปเพื่อตัวเองและคิดว่าที่บ้านพี่คงรู้อยู่แล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่ช่วยไม่ได้ที่มันเป็นเรื่องขึ้นมา คุณลุงกับคุณป้าคงยังไม่รู้ล่ะสิ ถ้ารู้จะเป็นไงนะ”ไม่มีสำนึก และยังข่มขู่ด้วย แต่คงจะรู้จักผมน้อยไป เอมยิ้มด้วยท่าทีที่เหนือกว่า
“อยากรู้มั้ยล่ะ ว่ารู้แล้วจะเป็นยังไง”ผมถามกลับยิ้มๆ เล่นเอาหุบยิ้มที่ผมไม่ได้แสดงอาการตกใจหรือวิตกให้เห็น ยายเด็กเมื่อวานซืน คิดอะไรตื้นๆ ไม่น่าเรียนกฎหมายได้เลย
“พี่บลูกล้าเหรอ ขนาดพี่โบว์ยังไม่ยอมเลย คิดว่าคนที่เป็นพ่อแม่จะยอมให้ลูกเบี่ยงเบนเหรอ”เอมย้อนผมกลับ ที่จริงผมก็ยังไม่รู้ผลหรอกว่าจะออกมายังไง แต่ตอนนี้อยากจะสั่งสอนให้ผู้หญิงตรงหน้ารู้จักเจ็บและเสียหน้าซะบ้างที่มายุ่งกับพวกผมเพื่อตัวเอง
“เอม พี่คิดว่าพี่รู้จักพ่อแม่ตัวเองดีมากกว่าที่จะให้คนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวมาพูดแทนนะ พี่ไม่มีอะไรจะเสีย ไม่ว่าผู้ใหญ่จะเห็นดีให้พี่ชอบพอกับเอมหรือกับใคร พี่ปฏิเสธอยู่แล้ว ต่อให้คนๆนั้นดีแค่ไหนแต่ถ้าไม่รักก็ไม่มีความหมาย เหมือนกับเอมที่วิ่งเต้นเรื่องไอ้ไผ่นั่นแหละ”เป็นครั้งแรกที่ผมว่าผู้หญิงได้ขนาดนี้ ขนาดเกรชว่าร้ายๆ ยังไม่ขนาดนี้เลย ไปไปมามาเกี่ยวโยงกันไปหมดได้ไงวะ เห็นแก่ตัวทำอะไรไม่นึกถึงจิตใจคนอื่น เรื่องไม่เป็นเรื่อง
“และถ้าไม่อยากให้ตัวเองดูด้อยไปกว่านี้เลิกเถอะ หน้าตาฐานะก็ดี คงไม่อับจนหนทาง ที่จะหาหรือมองใครใหม่หรอกมั้ง”ใครว่าผมใจร้ายพูดจาดูถูกผู้หญิงก็เอาเถอะ ผมบอกแล้วว่าผมคนเลว ผมจะดีกับคนที่ผมรักเท่านั้น
“พี่บลู”เอมพูดไม่ออก เม้มปาก ผมยอมรับว่าพูดแรง แต่อยากมาแรงกับผมก่อนและอย่าให้รู้ว่าไปแรงกับพายก็แล้วกัน ได้เห็นดีกันแน่
“พี่ไม่ขอโทษหรอกนะที่พูดไป ถ้ามีสำนึกก็ควรคิดได้บ้าง สำหรับเรื่องพี่กับพายพี่แก้ปัญหาเองได้ เอมไม่ต้องกลัวว่าจะถูกบังคับหรอก ถึงแม่เอมจะบังคับ แต่พี่ไม่ยอมซะอย่างก็ไม่มีอะไร อย่าสร้างปัญหาอีก จะหาว่าพี่ไม่เตือน”ผมพูดต่อเป็นการเตือนหรือจะคิดว่าผมขู่ก็ได้
“คุยอะไรกันอยู่ น้องเอมคุณแม่จะกลับแล้วจ๊ะ”พี่โบว์ส่งเสียงทัก ก่อนจะเดินเข้ามาตรงพวกผม
“อ๋อ เรื่องสวนน่ะคะ พี่บลูจัดสวนสวยมาก ใช่มั้ยคะ”ปรับสีหน้าท่าทางได้เร็วจริงๆ
“อืม เหลือจัดฉากพี่ยังไม่เก่งเท่าไร”ผมแหยบไปอีกหน่อย เชิดหน้าหน่อยๆ เอาให้เลิกคบไปเลย
“ตายแล้ว หยอกแรงนะบลู เอมอย่าถือสานะ บลูก็แบบนี้แหละชอบล้อเล่น”พี่สาวผมออกตัวแทน เดี๋ยวก่อนจะเคลียร์ทีเดียวเลย ผมมองหน้าพี่โบว์เฉยๆก่อนจะมองหน้าเอมที่ยังยิ้มรักษาสถานการณ์ได้อย่างยอดเยี่ยม
“คะ อยู่ ม. ก็อย่างนี้แหละคะ ยิ่งเข้ากับเพื่อนเมื่อไรนะคะ ยิ่งกว่านี้อีก”เอมยิ้มรับ ก่อนจะพูดไปถึงพวกเพื่อนผม แต่จุดประสงค์คงจะไปจุดประกายเรื่องพายแน่ ทำเอาพี่สาวผมเงียบไปนิดหน่อย แต่ยังยิ้มรับอยู่ พอดีที่แม่น้องเอมออกมา พวกเราก็เลยเดินไปส่งที่รถ ก่อนจะพากันเข้าบ้าน
“บลู คุยกับแม่ก่อนได้ไหม มีการบ้านหรือเปล่า”แม่ถามเหมือนผมเป็นเด็กเลย
“ได้ครับ สำหรับแม่ และผมมีอะไรจะคุยกับทุกคนด้วย”ผมกอดเอวท่านก่อนจะตัดสินพูดในเรื่องที่คิดว่าควรจะพูดได้แล้ว ไม่ต้องรอหรอก ยื้อไปไม่วันนี้วันไหนท่านก็ต้องรู้อยู่ดี พี่โบว์มองหน้าผมเหมือนจะปาม
“พี่ว่าเอาไว้วันอื่นดีมั้ย คุยเรื่องน้องเอมก่อนดีกว่า”พี่โบว์พยามเบี่ยงประเด็น
“วันนี้แหละ เรื่องเอมด้วย”ผมบอกนิ่งๆ อย่างที่ไม่เคยจะใช้เสียงแบบนี้กับพี่สาวมาก่อน ถึงยังไงผมก็รักและเคารพแกไม่น้อยไปกว่าพ่อแม่
“เอ้า มันอยากจะคุยอะไรก็คุยมา ไปไปเข้าบ้าน”พ่อสรุปให้ทันทีก่อนจะเดินกันเข้าบ้าน
“ต้องเรียกเจ้าบราว์ด้วยมั้ย”พ่อถามขึ้น
“ไม่ต้องหรอกพ่อ แค่นี้ก็พอแล้ว ไอ้บราว์มันเข้าใจง่าย”ผมบอก ท่านก็พยักหน้าให้พูดออกมา
“ผมขอถามก่อนว่า พ่อแม่คิดยังไงกับเรื่องเอม”ผมถามจุดประสงค์ท่านก่อน
“น้องก็น่ารัก กิริยามารยาทก็ดีนะ แม่ก็เป็นเพื่อนกับแม่เขาด้วย”แม่บอกยิ้มๆ
“อันนั้นพ่อไม่ยุ่ง แล้วแต่แก โตแล้วนิ”พ่อไม่ออกความเห็นถึงจะดูดุ แต่เรื่องการตัดสินใจท่านมักจะให้ลูกได้มีส่วนร่วมทุกครั้ง
“แล้วคิดจะจับคู่ผมกับน้องหรือเปล่า”ผมถามอีก
“แม่เคยบังคับบลูหรือเปล่า ถ้าแม่จะทำแม่คงทำไปนานแล้วล่ะ ลูกสาวเพื่อนแม่ที่เคยพามาแนะนำ ก็ไม่เห็นบลูจะสนใจสักคน”แม่บอกพร้อมกับจับมือผม
“น้องเขาก็น่ารัก ไม่ลองพิจารณาหน่อยเหรอ”พี่โบว์พูดขึ้นมาบ้าง
“พี่รู้อยู่แล้วว่าผมชอบใครยังต้องให้พิจารณาคนอื่นอีกเหรอ”ผมถามพี่ที่อึ้งไป พ่อกับแม่มองหน้ากัน
“โบว์รู้เหรอว่าน้องชอบใคร”แม่หันไปถามพี่ผม ที่ทำหน้ากระอักกระอ่วน ก่อนจะมองผมอย่างพ้อๆ ไม่ใช่ผมไม่รู้สึกที่ทำให้พี่เสียใจ แต่ผมบอกแล้วความรักมันห้ามกันไม่ได้ แต่ผมยินดีที่จะรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นนับจากนี้ไป แม้แต่การถูกตัดสิทธ์ทุกอย่างภายในบ้านถ้าเกิดพวกท่านไม่ยอมรับ แต่ผมจะไม่ตัดพวกเขาเด็ดขาด
“เอ้อ”พี่สาวผมพูดไม่ออก อ้ำอึ้ง
“แกพูดเองดีกว่ามั้ย”พ่อผมพูดขึ้นมา จนทุกคนหันไปมองหน้า
“ผมมีคนที่ผมรักแล้ว”ผมบอกออกไป
“ใครล่ะลูก”แม่ถาม
“เขาเป็นคนดี เขาไม่เคยหวังอะไรจากบลูสักอย่าง เรารักกัน”ผมบอกแม่ที่เริ่มเงียบ
“เขาเหรอ”แม่พูดอีก
“ครับ”ผมตอบรับไม่หลบตาท่าน
“พายใช่ไหม”แม่พูดออกมา เสียงเครือๆ ผมกอดแม่
“ครับ ผมรักพาย รักมานานแล้วด้วย”ผมบอกอีก
“ว่าแล้ว”ประโยคนี้ออกจากปากพ่อที่นั่งสบายๆ สีหน้าไม่ทุกข์ร้อน “เห็นลากกันไปลากกันมา อะไรๆก็เจ้าพาย ใครพูดอะไรไม่ฟัง เจ้าพายพูดคำเดียว มึงนี่หมอบเลย”พ่อผมพูดต่อ อย่างนี้แหละถ้าท่านกันเองเมื่อไรจะพูดแบบนี้กับลูกชายทั้งคู่รวมถึงเพื่อนผมด้วย มีแต่พายที่พ่อมักจะเรียกเจ้าพาย เพราะมันดูน่ารัก พ่อบอก
“แล้วพ่อกับแม่จะว่าบลูไหม”ผมถามท่านอีก
“จะว่าไงล่ะ บลูพูดขนาดนี้แล้ว แม่เอ็นดูพายนะ รวมถึงเพื่อนลูกทุกคนด้วย แต่พอรู้แบบนี้มันตั้งรับไม่ทัน เคยเห็นเกิดกับคนอื่นก็เฉยๆ แต่พอกับลูกตัวเองมันยังไม่ได้เตรียมใจเลย”แม่พูดเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ยิ้มไปด้วย
“ไอ้บลู พ่อแม่ทุกคนไม่อยากให้ลูกเบี่ยงเบนหรือเลือกทางนี้หรอกนะ ถ้ามันเป็นผู้หญิงก็ดีสิ กูจะไปขอหมั้นเอาไว้ก่อนเลย แต่ดันเป็นตัวผู้เลยไม่รู้จะทำไงว่ะ”พ่อพูดเหมือนจะติดตลก แต่ผมรู้ท่านก็คงเตรียมใจรับไม่ทันเช่นกัน
“แกจะไม่ถามพี่เหรอ”พี่โบว์ที่นั่งเงียบไปพัก ถามผม
“ไม่มีอะไรต้องถาม พี่รู้ทุกอย่างอยู่แล้วให้คนตามสืบพวกผมแล้วจะต้องถามอะไรอีกล่ะ”ผมบอกพี่สาวผมที่ร้องไห้ออกมา
“พี่หวังดีกับแกนะ ไหนจะที่บ้านอีกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน พ่อแม่ก็มีคนรู้จักเยอะแยะ คิดสักหน่อยสิ”พี่ผมพูดออกมาอีก
“ก็เอาไว้ที่เดิมแหละจะไว้ที่ไหนล่ะ หรือแกจะให้ย้ายไปที่ก้น”พ่อพูดออกมาอีก ทำเอาพวกเราอึ้งไปเลย
“คุณ นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะคะ”แม่หันไปเอ็ดพ่อ
“ก็ใช่ไง ถ้าบอกให้เลิกมึงจะเลิกมั้ยล่ะ”พ่อหันมาถามผม
“ผมไม่ยอมเลิกกับพายแน่นอน”ผมตอบทันที
“แกจะไม่ได้อะไรเลยนะ แม้แต่นามสกุล”พ่อพูดอีก
“ครับ ถึงผมจะไม่ได้ใช้นามสกุลพ่อแม่ แต่ในจิตสำนึกผมก็ลูกพ่อกับแม่ และก็มีพี่สาวที่ดีกับผมมาตลอด รวมไปถึงมีน้องที่กวนตีนแต่ก็รักมัน”ผมตัดสินใจได้ทันทีถึงจะเจ็บในใจ แต่บอกแล้วแค่ความรักที่ผมขอมีต่อพวกเขาตลอดไป
“บลู”แม่เรียกผม
“เออ มันแน่โว้ย มึงนึกว่ามีสมบัติยายเปล่าวะ”พ่อหัวเราะก่อนจะพูดถึงพินัยกรรมที่ยายยกให้ผมบางส่วน
“ผมคืนให้ครับ ยกให้ไอ้บราว์ก็ได้”ผมก็บอกไปอีก
“อย่าเลย กูไม่อยากโดนแม่ยายตามมาด่าถึงในฝัน”พ่อบอกขำๆ “มึงคิดดีแล้ว”พ่อย้ำอีก
“ครับ”คำเดียวแต่หนักแน่น ถึงในอกจะใจหายแค่ไหนถ้าต้องถูกตัดจริงๆ ไม่ได้เสียดายสมบัติ แต่เสียใจที่จะไม่ได้เป็นคนที่บ้านนี้อีก
“มีอะไรกันหรือยัง”คราวนี้แม่ถาม
“ยังครับ”ผมบอกตรงๆ ทำเอาพ่อแม่ พี่สาว เลิกคิ้วแปลกใจทันที
“ไม่น่ารอดนะ เจ้าพายไม่ยอมมึงเหรอ”พ่อพูดอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะถามต่อ แม่เอามือไปตีพ่อเข้าให้
“ผมอยากพิสูจน์ให้พายเห็นว่าผมรักมันจริงๆและปรับตัวแล้ว ไม่ได้เป็นอย่างแต่ก่อน มีเขาแค่คนเดียว”ผมไม่ตอบคำถามพ่อแต่พูดถึงเหตุผลที่ทำไมผมถึงรักและไม่แตะต้องพาย
“แสดงว่ามึงพร้อมแล้ว”พ่อถามอีก
“ครับ แต่ผมยังรักพ่อแม่และพี่อยู่ได้ใช่มั้ย”ผมตอบและถามกลับ แม่เอามือลูบหัว พี่สาวผมเงียบแต่น้ำตาคลอ
“แม่ไม่ทำอย่างนั้นหรอก แม่รักบลู ๆ รักใครแม่ก็รัก แม่จะมองข้ามตรงนี้ไป ขออย่างเดียวอย่าไปไหนเลยนะ แม่ขอร้อง”แม่พูดจบน้ำตาจะไหล ผมรู้สึกว่าตัวเองเลวมากที่ทำให้แม่ร้องไห้ ผมเอามือเช็ดน้ำตาให้
“ขอบคุณครับ บลูก็รักแม่รักมากด้วย แต่บลูก็ตัดพายไม่ได้”ผมไหว้และกอดแม่
“ตัดไม่ได้ก็ไม่ต้องตัด แม่บอกแล้วไง อย่าไปไหนจะเอาพายมาอยู่นี่ก็ได้ ใช่ไหมพ่อ โบว์”แม่รีบบอกก่อนจะหันไปทางพ่อและพี่สาว
“ไม่ได้หรอก”พ่อบอก ทำเอาแม่หันขวับ ผมได้แต่ยอมรับความจริง ก่อนจะพูดต่อที่ทำให้ผมแทบจะกระโดดไปนั่งตักพ่อเลย“เจ้าตัวเขายังไม่ยอมมันเลยจะไปฝืนเอาเขามาอยู่ได้ยังไง ถ้ามึงหมดน้ำยาก็ไมต้องพามาแล้ว”
“พ่อ”ผมเรียกก่อนจะลุกไปไหว้ที่ตักทันที จะหอมแก้มแต่พ่อดันไว้
“เฮ้ย อย่ากูรับไม่ได้ว่ะ เป็นเด็กก็ไปอย่าง”พ่อทำหน้าใส่ ผมได้แต่กอดอย่างเดียว
“ไอ้บลู ในเมื่อตัดสินใจแล้ว อย่าเห็นเป็นเรื่องเล่น ลูกเขามีพ่อมีแม่ พ่อแม่ยังไม่อยากถูกถอนหงอก แต่จะให้เอิกเหริกออกหน้าออกตาเหมือนปกติทั่วไปคงไม่ได้นะ แกเข้าใจใช่มั้ย”พ่อพูดพลางเอามือตบไหล่
“ครับ แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณครับแม่”ผมกราบแทบเท้าพ่อกับแม่เลย ท่านก็เอามือลูบหัว จับให้ลุกขึ้นมองไปอีกคนที่ยังนั่งนิ่ง
“ผมรักพี่นะ ผมเข้าใจกับความหวังดีของพี่”ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปกอด
“และคิดว่าพี่ไม่รักบลูเหรอ พี่ยอมรับว่าทำไปเพราะไม่อยากให้แกเดินทางผิด และถ้าเกิดแกไม่จริงจังกับความรักแบบนี้มันจะเสียใจทั้งสองฝ่าย แกจะกลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้วนะ”พี่โบว์บอกก่อนจะกอดผม ผมรู้ว่าพี่ผมพูดจริงถึงได้ต้องตัดไฟซะก่อน ผมถึงต้องพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าผมจริงจังกับรักครั้งนี้แค่ไหน
“ขอบคุณมาก ผมรักพี่นะ ถ้าให้ดีพี่รีบแต่งงานมีหลานสักทีสิ”ผมขอบคุณก่อนจะแหย่แก
“ไอ้บลู ทะลึ่งชั้นไม่อยากหาห่วงผูกคอ แกเถอะอนาคตกลัวเมียแน่นอน พายเห็นอย่างนั้นดุใช่เล่น แถมคนจริงซะด้วย”แกตบหัวผมไม่แรงนัก พูดถึงพายก่อนจะเล่าว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น ทำเอาผมยิ้มเลยกับสิ่งที่พายพูดกับพี่สาวผม ช่างกล้าเดี๋ยวต้องให้รางวัลสักหน่อย
“จบยังครับละครน้ำเน่าหลังข่าว ผมจะได้ลงไปร่วมวงด้วย”เสียงไอ้ตัวแสบประจำบ้าน พูดพร้อมกับถลาไปกอดแม่
“กวนนะมึง”ผมพูดกับมัน เดินเอามือไปลูบก่อนจะตบโหลกไปที
“แม่ พี่บลูตบหัวเค้า”มันอ้อนแม่ ทำเอาแม่ยิ้ม ก่อนมันจะแสยะยิ้ม”แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่พายมาอีกผมจะใส่ไฟพี่อีก รับรองไม่รอด ฮ่าๆๆๆๆ”มันข่มขู่แถมยักคิ้ว
“มึงลอง พายไม่เชื่อมึงหรอก”ผมท้ามัน
“เหรอ แล้วรอยหยิกรอยบิดนี่เกิดจากอะไรเหรอ”มันลอยหน้าใส่ ผมรีบคลำทันที ส่องกระจกตรงตู้โชว์ ไม่เห็นมีอะไร มีแต่เสียงหัวเราะชอบใจใส่
“ไอ้บราว์”ผมเรียกมัน จะตีมันแต่แม่กันไว้
“พรุ่งนี้พาพายมาบ้านนะ ในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้ ชวนเพื่อนเรามาด้วย มีแฟนกันยังล่ะ”แม่เอ่ยปากชวนพายกับเพื่อนผม ก่อนผมจะเล่าให้ฟังถึงแต่ละคน
“ไอ้ไผ่เนี่ยะนะ มีแฟนแล้ว ใครวะเอาไอ้ซึนของพ่อซะอยู่”พ่อผมอุทานอย่างไม่เชื่อ เห็นมันเงียบ ๆ นิ่งๆ ขวัญใจพ่อผมเลย เข้ากันได้ดีโดยเฉพาะเรื่องต้นไม้ จัดสวน ไอ้สองคนก็เหมือนกัน
“เอาไว้ให้มันพามารู้จักก็แล้วกัน”ผมบอกอย่างไม่อยากจะพูดอะไรมาก เอาไว้ให้เจอด้วยตัวเองดีกว่า
“เออๆๆ เอาเป็นว่าวันนี้จบเรื่องนี้แล้วนะ ที่เหลือมึงก็จัดการทำให้ดีแล้วกัน”พ่อย้ำอีกครั้งก่อนจะขอตัว แม่ก็กอดผมพร้อมพี่สาว ส่วนไอ้บราว์ก็ยิ้ม ก่อนจะกระซิบกระซาบให้พาพี่สะใภ้มันเข้าบ้านสักทีจะได้มีเพื่อนประลองเกม โถ น้องกูคิดได้แค่นี้แต่ก็เอาเถอะ ผมคิดว่าวันนี้ผมหายใจได้ทั่วท้องกว่าทุกวัน รู้สึกดีกว่าทุกวัน อยากจะให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง ผมอยากไปบอกพาย บอกเพื่อน ว่ากูจะพาว่าที่เมียเข้าบ้านได้แล้วโว้ย
V
V
V
V
ต่อ
หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 # (อ่าน 2560253 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก