ตอนที่ 38
โอย เหนื่อยโคตร เมื่อคืนกว่าจะเสร็จ รายงานมันเยอะมาก เดี๋ยวนะมีคนแย้งว่าจริงหรือเปล่า ทำรายงานหรือว่าทำอย่างอื่น จริงๆทำรายงานจริงๆ ตามที่รับปากมันไว้ ไอ้เรื่องนั้นมันก็จะทำแต่ต้องเบรคมันไว้ก่อน ไม่ไหวโดนแต่ละทีเดี้ยงเหมือนกัน ให้กูพักยกเครื่องมั่งเถอะ ถึงจะมันส์แต่กูเหนื่อยเป็นนะ ยิ่งพักนี้ชอบกระซิบกระซาบข้างหูเหลือเกิน พากูอดใจไม่ไหวจัดกลับให้เหมือนกัน ป่านนี้มันยังไม่ตื่นเลย นอกจากนอนเอากูยังนอนเอาโล่อีก หุหุ
วันนี้เพื่อนมันจะกลับแล้ว พวกพี่พายไปส่งอยู่แล้วเหลือแต่มันที่ไม่ไป และไม่มีใครเซ้าซี้มันอีก ผมก็สองจิตสองใจจะพูดดีไหม ไม่ใช่ว่านางเอกอะไรหรอกแต่ในเมื่อไม่ได้เกลียดก็น่าจะไปส่งสักหน่อย เพราะตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว คิดว่าถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ก็น่าจะสำนึกได้ ดูไปก็น่าสงสารแต่แอบหมั่นไส้นิดหน่อย สรุปกูเป็นผีอีแพงหรือเดือนแรมวะเนี่ยะ
“ขมวดเข้าไปคิ้วมึงน่ะ หน้าจะย่นเป็นเอ็ดดี้แล้ว”เสียงมลพิษทำลายประสาททางความคิดผมมาแล้ว
“งั้น สุเทพ สีใส ก็ผัวกูน่ะดิ”ผมก็ย้อนมัน ที่เดินเสยหัวมาในชุดเสื้อกล้ามกางเกงบ๊อกเซอร์ของเพลย์บอย เซ็กซี่แต่ขัดตากูโว้ย ผมซดนมดังโฮกบอกให้รู้ กูอารมณ์เสีย หันไปมันก็ยักไหล่ใส่ก่อนจะมองหน้าผมที่จ้องมันอยู่
“จิกตาใส่กูทำไม”มันถามผม ก่อนจะเดินไปนอนตรงเปลที่ผูกไว้นอนเล่น เราอยู่ที่ชั้นลอยเป็นที่ส่วนตัว ไอ้ไผ่มันจัดสวนไว้บนนี้ ผมเห็นครั้งแรกก็ชอบเลย สวยมากไม่ได้ใหญ่โตเหมือนสวนทั่วไปแต่ดูลงตัว มีไม้ดอกไม้ประดับที่มันปลูกเองบ้างซื้อมาบ้าง โดยเฉพาะดอกมะลิจะเยอะหน่อยมีหลายพันธ์ กุหลาบ บัวที่ปลูกในอ่าง มีพวกบอนไซด้วยมันเลยออกมากึ่งไทยกึ่งญี่ปุ่น แม้แต่ผักสวนครัวมันก็ดัดแปลงเป็นไม้ประดับได้ดูน่ารักดี ผมขอมันไปก็หลายต้นอยู่ มันค่อนข้างหวงนะ มันกลัวว่าผมจะไม่ดูแลอยากได้แค่ชั่วคราว ผมเลยพิสูจน์ให้มันเห็นว่าเห็นกูดูดีอย่างนี้ เลือดชาวสวนก็มีโว้ย ถึงจะเป็นสวนยางก็เถอะ ยิ่งเรื่องกรีดกูถนัด โดยเฉพาะหน้าชะนีเก้งกวางที่ชอบมาสีมึงและกวนตีนกู
“กูจะจิกและกัดด้วย”ผมเดินไปยืนท้าวเอวข้างเปลที่มันนอน มันตวัดจะให้ผมลงไปนอนด้วย แต่ผมหลบ
“กูจำได้ว่ายังไม่ได้ทำอะไรมึงเลยนะ เมื่อคืนก็ไม่ได้ล่อ”มันพูดหน้าตาเฉย ผมเดินไปตีมันจะถอดกางเกงมันออก
“เฮ้ย จะเอาที่นี่ไง”มันโวยใส่ผม หน้าตายิ้มระรื่น
“หมั่นไส้ มึงไม่ปลูกแครอทด้วยล่ะ นี่ๆๆๆ”ผมว่ามันตีมัน ที่ทำหน้างงๆ
“เกี่ยวอะไรกับแครอทวะ มึงก็ไม่เห็นจะกินเลย นอกจากเป็นน้ำเท่านั้น”มันบอกเรื่อยๆเหมือนไม่มีอะไร แต่ทำเอาผมหยุดตีได้ มองหน้ามันก่อนจะยิ้มลงไปนั่งเปลด้วย จำได้ด้วยว่าชอบไม่ชอบแบบไหน ช่างเป็นผัวที่น่าค้นหาจริงๆ
“กู ยกโทษให้”ผมบอกก่อนจะนอนทับมัน แต่มันเอามือตีก้นผม”อะไรเล่า ยกโทษให้แล้วไง”ผมโวยใส่มัน
“มึงอย่าเนียน กูไม่ได้ทำอะไรผิด จะบอกไม่บอก”มันไม่ยอมเอามือตีก้นผมอีก ไม่เจ็บหรอกแต่มันสะเทือนอ่ะ
“น้องเจ็บนะ”ผมบอกมัน เอาหน้าซุกดูดนมมัน ฮี่ฮี่ อร่อยอ่ะ
“ซี๊ด มึงนิ”มันร้องก่อนจะดึงหัวผมให้เงยขึ้น ผมยังไม่ปล่อยดึงอีก
“ฝิ่น”สัญญาณเตือน
“ไอ้ฝิ่น”มันเรียกชื่อผมเน้นๆเลย
“ไอ่ อ่อย อูด เอ๊าะๆ อ่อน” (ไม่ปล่อยพูดเพราะๆก่อน) ผมบอกเสียงอู้อี้ ตาก็เหลือบมองมันที่เหมือนจะเคลิ้มเหรอ
“จะปล่อยมั้ย”มันไม่พูดแต่ถามกลับ ผมส่ายหน้า มันแสยะยิ้มก่อนจะ
“ฮะๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ พอแล้ว”มันจี๋เอวผม จนผมหัวเราะน้ำตาน้ำลายไหลไปหมด
“สกปรกว่ะมึง ทุเรศ”มันบ่นผมก่อนจะจับเสื้อผมไปเช็ดหน้ามัน
“ก็มึงจี๋กูทำไมเล่า สมน้ำหน้า นี่ๆๆๆ”ผมว่ามันก่อนจะเอาลิ้นเลียปากเลียหน้ามัน
“ไอ้กาก หยุดเลยมึงเดี๋ยวเจออีก”มันดึงคอเสื้อผมเงยขึ้น “มึงยังไม่บอกเลยยกโทษให้กูเรื่องอะไร”
“เรื่องแครอท”ผมบอกมัน จะลุกแต่มันกอดเอาไว้ จ้องหน้าเลิกคิ้วใส่
“มึงใส่บ๊อกเซอร์กระต่ายทำไมเล่า”ผมพูดกับมันที่อึ้งไป ก่อนจะทำหน้าเซ็งด๋อย”อย่าทำหน้าเบื่อนะ”ผมแว็ดใส่
“ไอ้เสื่อม มึงซื้อเองนะ สิบสองสี”มันบอกก่อนจะจิ้มหน้าผม”พอกูไม่ใส่ ก็บังสุกุลกูทุกที”มันพูดต่ออีก เงียบเลยกู
“แล้วไง ก็ตอนนี้ไม่ชอบ”ผมยื่นหน้าไปพูดใส่มัน ก่อนจะกอดมันอีก สูดดมไปด้วยเริ่มจิตและ ได้กลิ่นอาฟเตอร์เซฟอ่อนๆที่ผมเป็นคนซื้อและโกนให้ด้วย
“หึหึ”มันหัวเราะกับความง็องแง็งของผม
“เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่ ทิ้งไปเลย”ผมบอก มันเลยตบก้นอีกที
“หาเรื่องช้อบสิมึง”มันพูดยิ้มๆ อย่างรู้ทัน
“พาน้องไปนะ ไปซื้อของให้ปู่ด้วย”ผมอ้อนทันที ที่มันจับได้ แต่ขัดตาเรื่องจริง ที่จริง (นัง) กระต่ายก็ไม่ได้มาทำอะไรให้ผมหรอกแค่ไม่ชอบที่เอาหน้าอกชี้หน้าผัวผมนี่แหละ เข้าใจใช้ส่วนสำคัญให้เป็นประโยชน์
“แล้วพูดดีๆไม่เป็น”มันบอกอีก เอามือเคาะหัว
“พูดดีๆก็ไม่มีเรื่องสิ เป็นเมียพี่ต้องไม่ธรรมดา ฮ่าๆๆๆ”ผมบอกมันก่อนจะแกล้งหัวเราะปากกว้างงับปากมัน ๆ ส่ายหน้าแต่อมยิ้ม
“กวนตีนนะครับคุณน้อง”มันว่าก่อนจะกัดจมูกผมบ้าง ก่อนจะลุกเดินไปดูต้นไม้และรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยด้วยกัน มันสอนให้ผมทำ แรกๆผมก็หงุดหงิดทำไม่ได้สักที จับทีก็ช้ำมันก็บอกใจเย็นๆ ตอนที่สอนผมดูมันใจเย็นมากไม่มีดุเลย จับมือสอนด้วยนะ เชอะ ทำเป็นหลอกแต๊ะอั๋ง หุหุ ก่อนจะรู้สึกกลิ่นหอมข้างหู มันเด็ดดอกมะลิซ้อนมาทัดให้
“ยังไม่วันแม่เลยรีบให้ทำไม”ผมแหย่มันยิ้มๆ คือผมเขินอ่ะ เลยโดนโบ้หัวอีกที
“กูจะโรแมนติคก็ชอบขัด และก็บ่นอยู่นั่นแหละว่าทำพูดเป็นสาก หน้าเป็นตอหม้อ นิสัย”มันลุกขึ้นว่าก่อนจะเตะก้นผมอีกที หันหลังเดินหนี อุ้ย เดี๋ยวนี้มีงอน
“โอ๋ๆๆๆ อย่างอนนะ เมียล้อเล่น”ผมกอดเอวมันข้างหลัง ปลอบใจมัน
“กูไม่ใช่มึง”มันย้อนผมที่ชอบงอนมัน
“งอนเถอะ น่ารักอ่ะ”ผมบอกพร้อมทำเสียงใส่
”แรด”คำที่มันชอบเรียกผมแต่หนนี้เสียงผมเอง มันอ้าปากค้าง”ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ทันกู”ผมหัวเราะที่ดักคอมันจนเหวอ
“จวย”สั้นๆที่มันให้
“โอย โดนเยอะแล้ว”ผมทำเสียงเลียนแบบนักมวยดัง มันหัวเราะหันมาอุ้มผมเข้าเอว
“เอาไปอีก กูแจกฟรี”มันยักคิ้วแถมพูดได้หน้าตาหื่นมาก ผมจะพูดมันก็จูบปิดปากจนไปถึงห้อง อยากบอกว่าฟรีแบบนี้ไม่เอาโว้ย
V
V
V
V
“ไปไหนก่อน”มันถามผมที่ตอนนี้เดินเกาะแขนมันอยู่ อยู่ห้างแล้วครับวันนี้มารถไฟฟ้าสะดวกดี
“ไปร้านxxxxก่อน”ผมบอกชื่อร้านนาฬิการ้านประจำร้านหนึ่งที่ปู่กับผมใช้บริการบ่อย เชื่อถือได้ในเรื่องคุณภาพ
“ไม่ได้บอกนะว่าจะซื้อ”มันท้วงผม เพราะมันเพิ่งซื้อให้เมื่อเดือนก่อน ผมยิ้มแป้นเหมือนงานจะเข้ากูเลย
“ปู่สั่งให้ รุ่นล่าสุดน้องชอบอ่ะ”ผมบอกมัน ๆ ส่ายหน้า
“มึงขอ”มันถามผมอีก ผมพยักหน้าหงึกๆๆ
“ราคาไม่แพงหรอก อย่าบ่นสิ”ผมเกาะมันพร้อมกับบอก
“รู้ว่าไม่แพง ทำไมต้องรบกวนปู่”มันพูดเรียบๆ มันไม่อยากให้ผมเคยตัว พออยากได้อะไรบางครั้งต้องได้เดี๋ยวนั้น โดยเฉพาะเรื่องนาฬิกาปู่ผมไม่ค่อยขัดเท่าไร
“เปลี่ยนมารบกวนผัวแทนน่ะเหรอ”ผมแกล้งแหย่มัน อุ้ย หน้ามาเฟียมาก ”ไม่ขำ” ผมยิ้มแหยๆ แม่งไม่ยิ้มเลย เตรียมตัวโดนได้เลยดอกฝิ่น ประเด็นเด็ด
“เท่าไร”มันไม่พูดแต่ถามราคาแทน ผมเลยบอก มันหยิบกระเป๋าตังค์ส่งให้”เอ้า กูมีเท่านั้นแหละ”ผมเปิดดูแล้วนับ แม่งไม่พอเศษเลย เงยหน้าไปมันแอบหัวเราะ
“ไอ้เชี่ยะ แกล้งกูเหรอ”ผมตีมัน ที่ขำตอนผมหงอย
“มึงยังแกล้งกูเรื่องแครอทเลย”มันยักคิ้วใส่ ผมด่ามันทำปากหมุบหมิบ มันบิดแก้มเข้าให้ ก่อนจะกอดคอเดินต่อ วันนี้ชิวๆเสื้อยืด กางเกงขาสั้น แต่ของมันแค่เข่า ของผมเหนือเข่ามาหน่อย รองเท้าลอนๆๆๆๆๆ ใส่สบายตีนดี และแว่นกันแดดจะแต่งตัวมีสกุลยันสถุลยังไง ต้องใส่แว่น คาดนาฬิกา แอนด์ ตังค์ติดตัวด้วย
“นิสัย ว่าแต่กู”ผมอุบอิบ
“พูดจริงๆ เพลามั่งจะทับมึงตายอยู่แล้ว”มันบอกอีกก่อนจะก้มมากระซิบอีกแล้ว”ส่วนผัวอยากรบกวนก็จัดให้”
“โดยเฉพาะเรื่องนั้นละสิ ไอ้หอย”ผมหยิกจมูกมันที่ยักคิ้วกวนๆให้
“แล้วปู่จ่ายไปหรือยัง”มันถามผมอีก มือก็กอดคอพาเดินไปจนเกือบจะถึงร้านแล้ว
“เรียบร้อยแล้ว”ผมบอกมัน
“คราวหน้าไม่ต้องแล้วนะ”มันกำชับผม
“ก็ไปบอกปู่สิ”ผมลอยหน้าใส่มัน
“ท้าเหรอ”มันยกยิ้มใส่ผม
“เปล่า แค่บอก”ผมก็อมยิ้มใส่มันบ้าง
“กูไม่ไปหรอก”มันบอกหน้าตาเฉย
“อ้าว แล้วพูดทำไม”ผมจิกหลังมัน จะดึงหัวก็ไม่ค่อยจะถึง จิกได้ตอนนั่งกับตอนนอนยิ่งถนัดใหญ่
“กูอยากพูด มีไรมั้ย”กวนตีนกูอีก
“จวย”ผมให้มันบ้าง
“ให้ไปเยอะแล้ว”มันพูดเลียนแบบมั่ง โคตรตลกเลย มันพูดเองก็หันหนีด้วยความอาย
“ฮ่าๆๆ พูดใหม่ดิ๊ คริคริ”ผมหัวเราะชอบใจ มันเลยเขกหัวเข้าให้ เดินจนถึงร้านพอดี มันรอข้างนอกบอกให้เข้าไปคนเดียว ด้วยเวลาที่มันบอกด้วยสายตา ให้ไว ผมเลยต้องแปลงร่างเป็นสิบล้อเมายาม้าเข้าเกียร์พุ่งเข้าร้านไปทันที
“น้องฝิ่น มาไวจังคะ ไหนคุณปู่บอกจะมาวันมะรืน”เจ้าของร้านยิ้มมาต้อนรับ
“มาซื้อของก็แลยแวะมารับด้วยเลย พี่แคทสบายดีนะครับ”ผมบอกแกยิ้มๆ
“สบายดีคะ แล้วไม่ชวนเพื่อนเข้ามาด้วยล่ะคะ”พี่แคทบอกก่อนจะพยักเพยิดไปข้างนอก แกยิ้มล้อๆ ผมว่าแกดูออก แต่ไม่พูดออกมาตรงๆ ผมหันไปมอง ตอนนั้นที่มันพามาซื้อ พี่แคทแกไม่อยู่ไปเมืองนอกเลยไม่ได้เจอ คงเป็นเด็กในร้านเล่าให้ฟัง
“ชวนแล้วไม่เข้า โทษทีวันนี้ชิวๆไปหน่อย”ผมบอกก่อนจะขอโทษที่แต่งตัวสบายๆ เพราะปู่โทรมาบอกกะทันหันด้วยความที่เห่ออยากเห็นของไวไว ก็ดิ่งมาเลย ปกติผมก็ไม่ได้แต่งตัวมากนักหรอก ถ้ามารับของวันที่มีเรียนก็ชุดนักศึกษา วันหยุดปกติจะกางเกงขายาว เสื้อยืดบ้าง เชิ้ตบ้าง รองเท้าผ้าใบหรือไม่ก็บู้ท
“น่ารักออก เพื่อนไม่หวงแย่เหรอคะ”แกไม่ถือสาชมจากใจจริง แถมแซวอีก
“แค่เพื่อนจะหวงทำไมล่ะครับ”ผมตอบแกยิ้มๆ เป็นการหยอกแก
“แหม ก็ตอนเดินเข้ามาหนุ่มๆมองตาม คุณเพื่อนนี่มองซะ ยังไงล่ะ ถ้าตาเป็นมีดคงแทงตาย”แกบอกยิ้มๆ พอดีกับพนักงานเอาของมาให้ ยกมือไหว้ผมด้วย ผมก็รับไหว้เหมือนทุกครั้ง
“ดูก่อนนะคะว่าใช่ตามที่สั่งหรือเปล่า ถ้ามีปัญหาอะไรโทรมานะคะพี่จะให้เด็กไปรับที่บ้าน”พี่แคทบอกให้ผมดูของ แกจะละเอียดรอบครอบทุกครั้ง ผมไม่ต้องดูก็ได้เพราะทุกครั้งไม่เคยเกิดปัญหาเลย แกน่ารักมาก นิสัยดี ต้อนรับลูกค้าทุกระดับไม่เคยแบ่งเกรดเข้ามาดูไม่ซื้อก็ไม่ว่า แกเคยพูดว่าคนเราอย่าตัดสินคนที่ภายนอกคนที่มีฐานะบางคนเขาก็ไม่ได้โอ้อวดและตัวแกเองก็ไม่ใช่ผู้ดีมาจากไหน เป็นเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง แกจบเมืองนอกนะครับเป็นนักเรียนทุน ทำให้เจอสามีที่มีฐานะดีเลยล่ะ ปู่ผมก็รู้จักเคยค้าขายที่ดินให้กัน
“ฝิ่นไว้ใจพี่แคทอยู่แล้ว”ผมบอกจากใจจริง
“ขอบคุณคะ แล้วจะไปไหนต่อคะ”แกขอบคุณก่อนจะถามต่อ
“ก็ว่าจะซื้อของให้ปู่หน่อยครับ”ผมบอกไป ปู่ผมชอบดื่มชาไม่เน้นยี่ห้อขอให้มีรสกลมกล่อมเป็นใช้ได้ ผมสั่งไว้แล้วเป็นร้านคนจีนไม่ได้อยู่ในห้างหรอก อยู่อีกที่หนึ่งตอนอยู่กรุงเทพซื้อประจำ บางทีผมก็ส่งไปให้เรื่อยๆ และจะแวะไปรับชุดที่สั่งตัดไว้ด้วยเป็นร้านเก่าแก่เปิดตั้งแต่สมัยปู่ยังหนุ่มอยู่เลยจนปัจจุบันถึงรุ่นหลานแล้ว ฝีมือเนี้ยบมากทั้งสูท และทั่วไป
“พี่ฝากของให้ท่านด้วยนะคะ พอดีญาติที่ฮ่องกงเขาเอารังนกมาให้ พี่ก็เลยจัดไว้ให้ท่านด้วย”พี่แคทบอกก่อนจะบอกเด็กให้ไปหยิบมาให้
“ขอบคุณแทนปู่ด้วยนะครับ”ผมยกมือไหว้บอกแก ก่อนจะคุยอีกนิดหน่อยและลา เดินออกมาก็เจอมันคุยกับผู้หญิงสามคน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ นึกว่าใครแม่ชะเอมนี่เอง ตั้งแต่วันงานมหาลัยผมก็ได้เจอบ่อยๆ ที่คณะไอ้ไผ่นั่นแหละเอาขนมมาให้บ้างไม่เจาะจงแต่ส่งสายตาว่าให้ใคร บางทีก็สนามบาส แต่ไอ้ไผ่มันไม่ค่อยเล่นหรอกส่วนใหญ่นั่งเล่นเกมกับผมซะมากกว่าระหว่างที่รอพวกเพื่อนมันถ้ามีนัดไปไหนด้วยกัน แต่ยังไม่ค่อยเยอะกับผมเท่าไรยังทักทายตามปกติ
“กำลังถามพี่ไผ่อยู่เลย ว่าฝิ่นไปไหน แล้วไปไหนมาเหรอ”หันมาทักผมยิ้มๆ เพื่อนอีกสองคนของเอมก็มองผมด้วย แต่สายตาแปลกปากอมยิ้มบอกไม่ถูกจะว่าเยาะก็ไม่เชิง ไอ้ไผ่ยื่นมือมารับของไปถือเอง สามสาวเขาก็มองอีก
“ไปร้าน”ผมบอกชื่อร้านไป เอมทำหน้าเหมือนแปลกใจทันทีที่ผมบอก เหมือนไม่เชื่อว่าผมจะเข้าไปร้านนั้น หน้าตากูดูไม่ผู้ดีตรงไหน
“ร้านพี่แคทนะเหรอ”เอมย้ำอีก
“ร้านประจำพวกเราเลยนะเอม”เพื่อนเอมพูดมั่ง
“นั่นสิ ร้านพี่แคทมีแต่นาฬิกายี่ห้อดีๆและก็แพงๆ ทั้งนั้นเลยนะ”อีกคนพูดยิ้มๆ ปรายตามองผม
“เลเวลความจำถดถอยเหรอ ถึงได้พูดตอกย้ำตัวเองกันอยู่ได้ว่าร้านเขาขายอะไร”ผมยกยิ้มตอบนิ่งๆ เล่นเอาหุบยิ้มและหุบปากทันที ไอ้ไผ่โอบไหล่ผมให้ใจเย็นๆ เอมมองตามมือนั้นเม้มปากหน่อยๆ เพื่อนเธอเตรียมจะอ้าปาก เอมหันไปมองเพื่อนให้หยุดพูด ก่อนจะพูดและถามด้วยรอยยิ้มต่อ
”ขอโทษที่พูดเหมือนแปลกใจ ไม่มีอะไรหรอก คือเอมกับคุณแม่มาบ่อยเพราะสนิทกับพี่แคทเหมือนกัน แต่ไม่เคยเจอฝิ่นคิดว่าน่าจะได้เจอกันบ้าง แล้วนี่ไปไหนกันต่อคะ”ก็ให้ไม่มีอะไรตามที่ปากพูดก็แล้วกัน ทำเป็นเงียบๆแต่มาเสียบของกูก็โดนเหมือนกัน
“ไปไหนต่อ”มันไม่ตอบหันมาถามผมแทน มือก็ยังโอบกระชับเหมือนเดิมเป็นการแสดงออกทางการกระทำที่ไม่ต้องอาศัยคำพูดมาบอก ว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ถ้ายังทำเป็นไม่รู้ ค่อยว่ากันอีกที เซ็งจริงๆ มีผัวเป็นตัวเป็นตนทั้งทีก็มีชะนีมาเป็นมาร ผมก็เลยคิดซะว่าไม่มีชะนีสามีก็ไม่เกิดมาเป็นของกู หึหึ
“ก็ซื้อของเข้าห้องไง ของใช้หมดแล้วและก็จะได้ไปเอาของให้ปู่ด้วย”ผมก็ตอบตามความจริงไม่ได้ประชดหรือจงใจแต่อย่างใดนะ แถมยิ้มหวานๆมือก็กอดเอวมันด้วย
“อืม ก็ตามนั้น”มันก็เออออตามผม ลองมึงไม่สิกูจะวีนแตกแม่งกลางห้างนี่แหละ
“งั้นเอมไม่รบกวน ไปแล้วนะคะ”เอมยังพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม ก่อนจะลาเพื่อนอีกสองคนจิกตามองผมก่อนจะเดินตามไปอย่างหัวเสียที่โดนผมเหน็บเข้าให้
“หัวสงสัยเอาไว้จัดแต่งทรงผม กับเก็บสมองไม่ให้ไหลออก คิดอยู่เรื่องแค่นั้น”ผมพูดตามหลังอย่างไม่ชอบจริงๆ ถ้าเมื่อกี้ไม่หยุดจะจัดให้หนักเลย
“ก็คน แต่คนไม่ทั่ว”มันพูดกับผม มือก็กอดกระชับไหล่ “ช่างเถอะ ไปกินข้าวดีกว่า”มันพูดขึ้นมาก่อนจะพาเดินไป ผมก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินกันไปกินข้าวในห้างนั่นแหละ มันมองหน้าผมหลังจากกินไปนิดหน่อยผมเลยจัดเก็บเข้าท้องซะเสียดาย
“มีอะไร”ผมถามมันที่ตอนนี้มองแต่ไม่ใช่แบบแกล้งให้เขินอาย เหมือนมีอะไรจะพูดแต่ไม่พูด ผมเห็นมันกดดูข้อความแต่หน้ามันก็นิ่งเหมือนเดิม
“ไปส่งก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ในเมื่อไม่ได้เกลียดนี่นา”ผมพูดไปตามที่คิดว่าต้องเป็นเรื่องนี้แน่ มันมองหน้าผมก่อนจะยกยิ้มเอามือโอบไหล่ให้เข้าไปหามันอีก ไม่ได้จะแสดงฉากสวีทหรอกแต่เหมือนเป็นความอุ่นใจที่มีคนอยู่ข้างๆ
“น้องไม่ได้ประชด บางทีพี่เอริธ์เขาก็คงไม่อยากรู้สึกติดค้าง น้องว่าเขาคงคิดได้แล้วมั้ง”ผมพูดกับมันเพราะๆ ไม่ใช่อ้อนแต่ตอนนี้อยากพูดด้วยความรู้สึกที่มีให้
“ไวขนาดนั้นเลยเหรอ อยู่มาตั้งนานไม่เห็นมันคิด”มันก็พูดเรียบๆ แสดงว่าแกคงส่งข้อความมา และคิดว่าหลายครั้งแล้ว
“เขาอาจจะคิดได้ตั้งนานแล้วก็ได้ แต่พอเสียไปมันเรียกกลับมาไม่ได้ไง”ผมบอกอย่างมั่นใจว่า พี่เอริธ์ต้องรู้สึกดีกับมัน แรกๆคงไม่หรอก เพราะแกพูดกับมันแบบนั้นและมันก็เป็นอย่างนั้นซะด้วย ด้วยความที่แกมั่นใจในตัวเองว่ายังไงไอ้ไผ่ก็คงจะเหมือนทุกคนที่แกคบหา ส่วนไอ้คนทื่อๆนี่ก็ไม่รู้ตัวว่าเขามีใจให้ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ทำให้แกเกิดอยากเอาชนะขึ้นมาเพื่อที่มันจะได้หันกลับไปมอง แต่แกเลือกใช้วิธีที่ผิดพลาดมาตั้งแต่แรก และอย่างที่ผมคิดมันไม่เคยรู้เลยว่าแกอัดคลิปไว้ มันไม่ได้ซีเรียสหรอกเล่าแบบสบายๆ ผมก็ฟังอย่างชิวๆ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกแต่อาจเป็นเพราะผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งก็เลยเข้าใจ อีกอย่างมันก็ผ่านมาแล้ว ถ้ามันทำตอนที่คบกับผมสิ ได้เห็นดีกันแน่
“เป็นมันไง ถึงได้รู้ดี”มันถามเฉยๆ ไม่ได้ประชดแดกดันหรือโกรธ ถึงมันจะไม่ยิ้มก็เถอะผมดูออก
“ก็เป็นคนที่ชอบผู้ชายคนเดียวกันมั้ง เลยเข้าใจ”ผมบอกอุบอิบ แต่ไม่มองหน้าแล้ว มันดูอึ้งนิดหน่อย ก่อนจะพูดออกมา
“ตัดคำว่ามั้งได้มั้ย”มันพูดได้ตาระยิบระยับมาก เขิน ชิ๊ หาย เลย “ไปด้วยกันนะ”มันพูดอีกเสียงนุ่มมาก
“แล้วคิดว่าน้องจะปล่อยไปคนเดียวเหรอ ไม่มีทางซะหรอก”ผมพูด ก่อนจะย่นจมูกเมื่อถูกบิดล้อๆ
“ก็รู้ไง พี่ถึงได้ชวน”มันก็บอกตอบ คราวนี้มองหน้ากันแต่ไม่แสดงอาการแพ้ท้องแต่อย่างใด นอกจากอมยิ้มกันก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อไป อืม เพิ่งรู้เรือน้ำตาลตกลงไปในข้าวหน้าเป็ด แล่นมาคว่ำตอนไหนวะ หุหุ
*
*
*
*
ตอนนี้เรามาถึงสนามบินกันแล้ว ผมขับรถมาเอง โดยให้มันเป็นคุณชายบ้าง มันไม่ได้มีทีท่าเครียดอะไร กลับกันสบายๆ นั่งฟังเพลงมาตลอดทาง ปากก็ขยับแต่ไม่มีเสียงลอดออกมา มึงจะลิฟซิ้งค์ทำไมวะ ทีอย่างอื่นส่งเสียงดีนัก
“ไอ้ไผ่”เสียงพี่พายเรียกมันอย่างนึกไม่ถึง เดินมาหามัน แกดูดีใจที่เห็นมัน ส่วนอีกคนนั่งมองก่อนจะหลุบตาลง ผมกำลังเดินไปหาพี่หวาย พี่เจย์ พี่บลู ที่นั่งไม่ห่างกันมากนัก แต่โดนฉุดข้อมือซะก่อน
“นั่งนี่แหละ”มันพูดกับผม พวกพี่ๆสามคนอมยิ้ม ก่อนจะคุยกันต่อ พี่พายนั่งกับพี่เอริธ์ ที่จับมือแกไว้เหมือนต้องการกำลังใจ ผมได้แต่นั่งมองเงียบๆ แต่สังเกตได้ว่าก็เอาปากมาทุกคนนะ ผมพูดคลายความเครียดครับ ไม่ใช่เพื่อตลก คือมันเงียบอ่ะ
“ขอบใจ”จนมีเสียงเอ่ยออกมา แบบสั่นเครือ”ขอบใจที่มา ขอโทษ”พี่เอริธ์พูดและร้องไห้แต่ไม่มีเสียง แกไม่ได้ทำการแสดงแต่มันเป็นความรู้สึกจริงๆที่แกอยากจะพูด “ร้องทำไมวะ มึงอย่าเพิ่งกลับนะ เดี๋ยวกูก็หยุดแล้ว”แกพูดให้ขำๆแต่ขำไม่ออก
“อีกนานมั้ย”เสียงมันถามเรียบๆ ผมมองหน้ามัน นี่มึงอย่าเพิ่งกวนตีนเขานะ ดูสถานการณ์บ้าง
“หยุดแล้ว”แกรีบตอบ มือก็ปาดน้ำตาออก
“กูหมายถึงเครื่องอีกนานมั้ยกว่าจะออก”มันพูดหน้าตาเฉย ทำเอาเงียบเลยครับ พวกพี่ๆ กลั้นขำทำปากมุบมิบด่ามัน ขนาดพี่พายยังเกือบหลุด ส่วนผมเบือนหน้าออกเลย เกรียนมากผัวกู พี่เอริธ์หน้าเหวอ
“สัด กูจะรู้มั้ย”แกด่าออกมา มันก็ยักไหล่ “คราวหน้าถ้ากูกลับมา กูจะมองมึงอย่างเต็มตาให้ได้ ว่าเราเป็นเพื่อนกัน กูมีโอกาสอยู่ใช่มั้ย”แกพูดออกมาอีก มองหน้ามันก่อนจะก้มลง
“อยู่ที่มึง”มันก็ตอบสั้นๆ แกพยักหน้าหงึกหงัก แกมองหน้าผมแล้วยิ้มให้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกมันจริงใจและเป็นมิตร ก่อนจะมีเสียงประกาศบอกให้รู้ว่าถึงเวลาแล้ว พวกเพื่อนๆมันก็บอกลา
“โชคดีโว้ย กลับมาคราวหน้ากูไม่เอาแล้วนะหนังสือโป๊ะน่ะ ขอของจริงได้เปล่าวะ”พี่หวายแซวแก
“เขาจะเอาหรือเปล่าไซส์อย่างมึงน่ะ”พี่เอริธ์ก้มมองก่อนจะพูดออกมา
“ดูผิดกูมาก ยังไงกูก็ใหญ่กว่ามึง”พี่หวายทำปากใส่ เลยพากันหัวเราะกับความหม้อไม่เลือกที่ของแก ก่อนจะกอดแก
“ดูแลตัวเองนะ”พี่พายบอกแกที่สวมกอด
“อืม พายอย่าเกลียดเรานะ ฮึก”แกพูดกับพี่พายที่หลังจากวันนั้น ไม่โทรหาแกเลย
“อย่าทำอีกนะ เราไม่อยากเสียเพื่อนไป ถ้าทำอีกเราจะ ฮึก เลิกคบ”พี่พายบอกแกสะอึกสะอื้น แกก็กอดแน่น พยักหน้า
“สะ ฮึก สัญญา เราจะไม่ทำให้พายเสียใจอีก”แกรับปาก ซึ่งคงไม่ใช่ลอยๆ ก่อนจะผละออก หยุดตรงหน้าพวกผม
“ขอกอดหน่อย”แกบอกมัน ๆ ที่ไม่พูดอะไร แกก็ยืนไม่กล้าจับตัวมัน ผมเลยผลักมันเข้าไปใกล้ๆ นางเอ๊กนางเอก
“ขอโทษ ระ ฮึก รักไผ่นะ อยากบอกเฉยๆ ไม่อยากติดค้าง”แกพูดออกมาจนได้ นั่นแหละความรู้สึกที่แกมีแต่ไม่กล้า มันตบไหล่แกเบาๆแทนคำพูดยกยิ้มให้ แกกอดมันแบบไม่เกรงใจกูเลย เอาเถอะอโหสิให้หนึ่งวัน
“พอแล้ว เสื้อกูเปรอะหมด”เสียงจิตๆเอ่ยขึ้น พวกเพื่อนมันพากันส่ายหน้า
“เชี่ยะ”แกเลยว่ามัน ก่อนจะมองผม อย่างไวแกก้มมาหอมแก้ม ทำเอาผมเหวอเลย และเสียงกระซิบ”ฝากด้วย” ก่อนจะลากกระเป๋าเดินไปทันที แม่ง บทจะไปก็ไปง่ายๆ ทิ้งคราบไว้กูอีก หันไปก็เจอมันมองหน้า เดินออกไปทันที
“ประกาศ ยกเลิก เคอฟิลๆๆๆ”พี่เจย์ทำเสียงประกาศแบบแอคโค่ว หลังจากถึงลานจอดรถ
“ดีแล้วที่จบด้วยดี”พี่บลูพูดมือก็กอดไหล่พี่พายที่ยิ้มออก
“แต่ไอ้เชี่ยะนั่นสิ เป็นบ้าอะไรขึ้นรถนั่งเงียบ มึงจัดดิ”พี่หวายชี้ไปที่คุณชายที่เดินไปนั่งรอในรถ ผมก็มองตาม
“ปล่อยมันเถอะพี่ ผีเข้าผีออก”ผมบอกยิ้มๆ
“กูว่าน้ำเข้าน้ำออกมากกว่า”พี่เจย์สาระแนทันที
“ทะลึ่งว่ะ”ผมว่าแก
“โหย หน้าบางมันกกมันลากไปซะขนาดนั้น น้ำไม่ออกกูให้เหยียบเลย”พี่หวายสบทบทันที พูดซะรู้แจ้งเห็นจริง
“เหรอ เข้ากันดีเน๊าะ ผัวเมียคู่ใหม่”ผมเลยลอยหน้าใส่ แกผลักหัวผมแต่ไม่โดน ผมโบกมือลาพวกแกซะก่อน จนกระทั่งพารถออกพ้นสนามบินขับมาเรื่อยๆ คุณผัวก็ยังเงียบ จนถึงคอนโด กำลังจะลงมันดึงผมเข้าไปหอมแก้มข้างเดียวกับที่เพื่อนมันหอม อย่างแรงเลยจนผมนิ่วหน้า
“เฮ้ย เบา กูเจ็บ”ผมร้องบอกก่อนจะดันหน้ามันออก มันมองนิ่งๆ ผมหรี่ตาก่อนจะตี และก็หยิกมัน ทุบด้วย
“อะไรวะ”มันร้องออกมาบ้างมือก็จับรวบผมเข้าไปกอด
“ทำไม อิจฉาที่เขาหอมแก้มกูไม่หอมมึง เลยมาทับรอยไง”ผมแว็ดใส่มันที่นิ่วหน้า งงๆ”เมื่อกี้ตอนเขากอดมึงไม่เม้าท์ทูเม้าท์ไปล่ะ แหม หมั่นไส้”ผมพูดอีกจะกัดจมูกมัน แต่มันถอยหนีก่อนจะเขกหัวผม
“อย่ามาพาล กูลบรอยโว้ยไม่อยากให้ใครมาทับรอยกู”มันว่าก่อนจะพูดออกมา ตาก็มองบอกให้รู้ว่ามันพูดจริง
“อุ๊บ คริ คริ ก๊ากกก”ผมปล่อยก๊ากเลย มันทำหน้านิ่วอีกที ผมหัวเราะจนตัวโยนไปหมด เงยหน้ามองมัน ที่เริ่มรู้แล้วว่าผมแกล้งพูดใส่มัน
“ไอ้ฝิ่น”มันเน้นชื่อ
“อะไร มึงพูดเองนะ”ผมลอยหน้าใส่มัน อย่างขำๆที่มันเสียรู้ผม คนชอบกระทำไม่ชอบพูดก็ต้องล่อหลอกอย่างนี้แหละ
“โอ๋ๆ แหย่เล่นเอง คลายเครียด”ผมกอดมัน วันนี้รู้สึกจะโอ๋บ่อยไปและ ได้ยินเสียงหัวเราะข้างหู ฟังโคตรจิตเลย
“หึหึ คลายเครียด”ผมผละออก มันดึงคางให้ผมเข้าไปใกล้ๆ แสยะยิ้มใส่ “งั้น กูขอแหย่มึงคลายเครียดหน่อยนะ”พูดจบมันอุ้มผมลงจากรถ มือคว้ากุญแจล็อครถได้ตรงดิ่งขึ้นห้องทันที มันหัวเราะจิตๆ ตลอดทาง ผมก็ดิ้นแต่โดนมันตบก้น เพราะรู้ชะตาไงว่ามันจะเอาอะไรแหย่ผมคลายเครียด โอ้ว ไม่มมมมมมมมมมมมมมมม
****************************************************************************************
ปล. ขอบคุณทุกเม้นท์เลยมีทั้งขาประจำ ขาใหม่ ดีคะชอบ ไม่อยากขาดขาไหนเลย อย่าเพิ่งเบื่อไอ้ผัวเมียคู่นี้นะคะ เอ็นดูมันไปก่อน ส่วนบลูกับพายจะค่อยทยอยลง มีคนลุ้นคู่เจย์หวายด้วย ขอคิดดูก่อน หุหุ แล้วเจอกันตอนหน้าจ๊ะ
หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 # (อ่าน 2561442 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก