ตอนที่ 53
ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นคือพระรูปหนึ่งที่นั่งมองอย่างสงบนิ่ง แต่เปี่ยมไปด้วยความมีเมตตา วัดที่ท่านอยู่ไกลจากตัวเมืองมาก เป็นวัดเล็กๆ ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้มีพระอยู่ไม่กี่รูป พวกเราถวายอาหาร ปัจจัยต่างๆ ทำสังฆทาน กรวดน้ำไปให้แม่พี่ไผ่และพ่อผม รวมไปถึงปู่ย่าตายาย แล้วก็นั่งรับพร ก่อนจะสนทนากับท่านต่อ พวกเพื่อนๆมันก็ขอตัวไปรอข้างล่าง ผมก็ว่าจะลงไปปล่อยให้มันได้คุยกับท่านเป็นการส่วนตัวแต่มันดึงมือไว้บอกทางสายตาให้อยู่ด้วย
“โยมสบายดีนะ”ท่านถามมัน
“ครับ แล้วหลวงพ่อเป็นอย่างไรบ้าง”มันตอบก่อนจะถามกลับ
“ก็เรื่อยๆ ตามสังขารน่ะแหละ”หลวงตอบก่อนจะยิ้มเลยมาทางผม”ใกล้จบแล้วสิ”ท่านถามมันอีก
“ครับ ปีสุดท้ายแล้ว”มันก็บอกท่าน
“ดีใจด้วยนะ”ท่านบอกด้วยรอยยิ้มของความยินดี ในฐานะที่ท่านก็เป็นผู้ให้กำเนิดคนหนึ่ง ก่อนจะหันมามองผม
“เรียนที่เดียวกันเหรอ”ท่านถามผม
“ครับ”ผมบอกท่าน
“เป็นไงบ้างล่ะ บ้านนอก”ท่านถามยิ้มๆก่อนจะยกชาขึ้นจิบโดยลูกชายท่านเป็นคนชงและก็รินให้ มันดูต่างจากที่เคยเห็นมาก สำรวม ผมว่าถ้ามันบวชมันต้องดูมีสง่าแน่เลย
“สวยครับ อากาศก็ดี บางที่ก็เจริญขึ้นมากแล้วนะครับเท่าที่เห็น”ผมบอกท่าน ท่านก็พยักหน้าไม่ได้ถามต่อ มองหน้าผมสองคน
“ตั้งใจเรียนกันนะ ทำอะไรมีสติ อย่าเอาตนเป็นที่ตั้ง”ท่านบอกพวกผม
“ครับ”รับคำแทบจะพร้อมกัน ก่อนจะคุยกับท่านอีกนิดหน่อย เพราะท่านจะไปจำวัดต่อ
“หลวงพ่อรักษาสุขภาพนะครับ มีอะไรก็ให้พี่ปลิวไปบอก”มันบอกหลวงพ่อด้วยความเป็นห่วงถึงจะพูดเรียบๆ แต่แววตามันบ่งบอก
“โยมก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองและครอบครัวด้วย อย่าทิ้งกันนะ”ท่านบอกมันบ้าง
“ครับ”มันรับปากท่าน ก่อนจะกราบลา
“ถ้ามีโอกาสผมจะมากราบหลวงพ่ออีกนะครับ จะพาปู่มาด้วย”ผมบอกท่าน
“ตามสบายเลยโยม เจริญพร”หลวงพ่อตอบรับพวกผม ก่อนจะเดินกลับเข้ากุฎิไป พวกเราเลยไปทำภารกิจต่อเอาสิ่งของไปห้โรงเรียนแถวๆนั้น แวะเที่ยวตามที่ต่างๆที่ยังไม่ได้ไป ข้ามไปฝั่งลาวด้วยไปโรงแรมที่เป็นกิจการบ้านมัน สวยมากถึงแม้ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก พี่อ้อบอกว่าค่อยเป็นค่อยไปถ้าไปได้ดีก็ค่อยคิดขยายก็พอดีไอ้ไผ่เรียนจบ พวกผมก็ถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนานซื้อของส่วนใหญ่จะเป็นเครื่องเงินซะมากกว่า ผมชอบมากเลยซื้อมาเพียบเอาไปฝากไอ้พวกนั้นด้วย มันถามว่าผมจะซื้อไปถมที่เหรอ ปากดีนักก็จ่ายซะ ก่อนจะถ่ายรูปที่สะพานมิตรภาพไทย-ลาว เป็นที่ระลึก แอ๊คท่ากันเต็มที่ ไอ้ไผ่หน้าเดียวท่าเดียว กอดไหล่ผม ตอนนี้พี่หวายเป็นตากล้อง
“เอ้า เข้าที่ ระวัง ยิ้ม”พี่หวายมือนับแต่ปากพูดอีกอย่าง พวกผมก็พร้อมกัน
“ไอ้เชี่ยะยะยะยะ”ยิ่งกว่าคำว่าชีสอีกครับ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ผมกับไอ้ไผ่ไม่ได้พูดนะ ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นพี่เจย์ ไม่พูดแต่นับเริ่มจากนิ้วกลางก่อนเลย พวกเราก็เตรียมพร้อม
“ไอ้ควายยยย”เอาอีกดอก ผลัดกันถ่ายจนพอใจ สุดท้ายได้ถ่ายรวมกัน มีคนใจดีถ่ายให้ครับ เป็นคนลาวด้วย น่าจะเป็นคู่รักกัน น่ารัก เป็นอีกวันที่คุ้มค่าและมีความสุขมากก่อนจะมาจบที่ร้านอาหารเพื่อนมันที่ชื่อพี่เต็ม
“ไอ้เต็ม หลานกูไปไหนวะ”พี่ออมถามหาลูกพี่เต็ม
“เออ ตั้งแต่พวกกูมายังไม่เจอเลย”พี่แกรนด์ถามบ้าง
“กำลังมากับแม่มัน”พี่เต็มบอก ก่อนจะหันมาทางผม แกยิ้มให้หลังจากแนะนำไปแล้ว
“เป็นไงบ้างรสชาดพอกินได้ไหม”พี่เต็มถามผม
“อร่อยครับ จัดจ้านดี”ผมบอกแกก่อนจะตักหมูมะนาวมาชิม
“เมียมึงเลี้ยงง่ายดี”พี่เต็มหันไปพูดกับมันยิ้มๆ
“เลี้ยงไม่ง่ายกูก็เลิกเลี้ยงแล้ว”มันบอกพี่เต็ม
“ปากดีไปเถอะมึง”พี่หวายว่ามัน
“กูเห็นเมียไม่อยู่จิตหงุดเงี้ยวตลอด”พี่เจย์เสริมได้เรทมาก พากันหัวเราะเลยครับ ผมมองหน้ามันที่ยกยิ้มเฉยๆ
“จริงเหรอวะ”พี่เต็มถามมันยิ้มๆ
“มันก็มีบ้าง”มันบอกก่อนจะโดนโห่แซว ผมเงียบดีกว่าไม่งั้นมีเปิดประเด็นตามมา
“ไอ้พายสรุปมึงเอาไอ้บลูแน่เหรอวะ”พี่เต็มหันไปหาพี่พายที่กำลังจะซดต้มยำ หยุดกะทันหันเลย
“ยังไม่ได้เอาเลย”พี่บลูแม่งแทรกขึ้นมา ทำเอาขำกับประโยคของแกที่กี่ครั้งก็ยังยืนยันด้วยประโยคเดิม ว่ากูอยากแต่เขาไม่ให้กูเลยต้องปลงก่อน
“ก็นี่ไง กูเลยยังไม่ให้มันเอา”พี่พายว่าเต็มๆ แกชินแล้ว
“ฮ่าๆๆ กูว่านะมึงรอให้มันยอม คงจะยากว่ะ นอกจากลักหลับแม่งเลย”พี่เต็มหัวเราะก่อนจะบอกเคล็ดลับ
“ไอ้เต็ม ไอ้เชี่ยะ นี่แสดงว่ามึงใช้วิธีนี้กับเมียมึงใช่ไหม ไอ้ห่าราก”พี่พายหันไปโวยใส่
“กูว่าแล้ว ทำไมหน้าส้นตีนอย่างนี้ได้เมียสวย”พี่กิตบโต๊ะอย่างเห็นด้วย
“มึงก็เว่อร์ ไอ้คากิ กูไม่หล่อแต่อร่อยโว้ย”พี่เต็มว่าก่อนจะโว
“ไอ้สัด ทำเป็นว่าขากู กูมองยังไงก็นึกไม่ออกว่ามึงอร่อยตรงไหน”พี่กิย้อนกลับ
“อร่อยสิ ไม่งั้นเมียกูจะมีลูกเหรอ แซ่บไม่แซ่บก็ซี้ดล่ะวะ”แกบอกขำๆ สัปดนวันละนิดจิตแจ่มใสครับ
“ถุย ทำเป็นคุย โชคดีจริงๆที่หลานกูไม่หน้าตาติดมึง”พี่กิทำท่าว่ากลับไปอีก แกก็ทำหน้ากวนใส่ สักพักก็มีผู้หญิงหน้าตาดีเดินจูงเด็กกับอุ้มอีกคนเดินมา แกรีบลุกไปรับเลยครับ ก่อนจะแนะนำให้รู้จักกัน เมียแกน่ารักครับ เรียบร้อยดูเป็นแม่บ้านแม่เรือนดี ลูกแกก็น่ารัก แก้มยุ้ยเลย คนโตผู้หญิงชื่อ ลูกจัน คนน้องผู้ชาย ชื่อ ซัน ค่อนข้างติดแม่และงอแงนิดหน่อย พวกพี่ดูเอ็นดูมาก ก่อนมาพวกเราก็ซื้อของมาฝากเต็มไปหมด ผมกับไอ้ไผ่ซื้อหนังสือนิทานแบบเปิดมาแล้วภาพมันจะตั้งขึ้นได้กับตุ๊กตามาให้ ลูกจันถ้าจะชอบนิทานมากตอนนี้นั่งตักผมเลยครับ คุยเก่งมาก น้องซันนั่งตักพี่ออม โดยมีพี่แกรนด์ พี่กิ พี่พาย หยอกอยู่ แต่ก็มีแม่นั่งใกล้ๆด้วย
“เฮ้ย ลูกมึงสงสัยจะได้แม่ใหม่ว่ะ”พี่วอร์มเอ่ยแซวที่เห็นลูกจันไม่ลุกไปไหนเลย นั่งดูหนังสือนิทานกับผมอย่างชอบใจ
“ไอ้ไผ่มันจะยอมเหรอวะ”พี่เต็มแซวมัน
“หึ ลูกมึงคงได้อดแน่ถ้าอยู่กับมัน”ไอ้ไผ่พูดยิ้มๆ
“ทำไมวะ”พี่เต็มถามต่อ
“กินไม่ทันมันน่ะสิ”มันว่าผม
“เว่อร์แล้วมึง กูแยกแยะออกหรอกว่า เสียสละ กับ ตะกละ ต่างกันยังไง”ผมเลยอดไม่ได้ว่ามันบ้าง ก่อนจะพลิกหน้าต่อไป
“จนได้นะมึง”พี่หวายขำ มันเลยเอามือหยิกแก้มผม ลูกจันหันไปตีมือมันครับ มันก็ทำหน้าใส่จนลูกจันหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆ เอาแล้วโว้ย ไอ้ไผ่มึงเจอคู่แข่งแล้ว”พี่วอร์มชอบใจ
“เสน่ห์แรงจริงโว้ย เด็กยังติดสมชื่อเลยว่ะ”พี่เจย์พูดยิ้มๆ
“ก็มึงดูสิ ไอ้ไผ่มันดูด เอ้ย สูบจนจะเหลือแต่ก้างแล้ว”พี่หวายแม่งเอาอีกแล้ว
“เออวะ ดูซูบซีดไปนะฝิ่น ไม่สบายหรือเปล่า”พี่พายเห็นด้วยก่อนจะถามอย่างเป็นห่วง ทำให้ทุกคนหันมามองผมหมดเลย เอาสิกู
“เพลียนิดหน่อยพี่”ผมบอกไม่เต็มเสียงนัก ไอ้เชี่ยะไผ่นั่งอมยิ้มไม่รู้สึกรู้สา
“กูว่าไม่นิดหน่อยล่ะมั้ง เห็นพี่หลิวบอกกลางคืนนอนแทบไม่หลับ บ้านสั่นสะเทือนไปหมด คริคริ”พี่เจย์หน่วยเสริมจริงๆ
“อย่ามามั่ว ไม่มีหรอก”ผมพูดใส่ หน้าเริ่มแดงแล้ว
“เฮ้ย ร้อนตัวนี่หว่า ไม่ได้พูดนะโว้ย แค่บอกว่าบ้านมันสะเทือนเพราะแผ่นดินไหว แถวนี้เขาเกิดบ่อย ฮิ้วๆๆ”พี่หวายทำท่าได้กวนมาก ตอนนี้เลยเสียเปรียบเลยกูโดนเต็มๆ
“อาฝิ่นต้องไปหาหมอคะ แล้วฉีดยาด้วยจะได้หาย”ลูกจันเงยหน้ามาพูดกับผม ทำเอาพวกนั้นหัวเราะใหญ่เลย เด็กน่ะพูดเพราะความเป็นห่วง แต่คนโตแม่งคิดลึกไปโน่น ลูกจันก็หัวเราะไปกับเขาด้วย
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องไปหรอกลูก อาฝิ่นเขามีหมอส่วนตัว”ไอ้พี่หวายแม่ง
“ฉีดทุกครั้งที่มีอาการ คิกๆๆๆ”ไอ้พี่เจย์
“เข็มคงจะใหญ่ด้วยเมื่อวานถึงได้ขาแทบลาก หึหึ”ไอ้พี่บลู หนอย รวมหัวกันดีนัก ผมหันไปมองหน้ามันที่ยิ้มเฉยๆ พี่พายตบกบาลเข้าให้ ดีครับพี่ ขออีกสองสามทีเลย
“พวกมึงนี่อุบาว์ทจริงๆ หลานพูดเพราะเป็นห่วง แต่เสือกตีความไปโน่น”พี่แกรนด์เอ่ยมาอย่างอดไม่ได้
“น้องมันอายแล้วเห็นมั้ย”พี่ออมชี้มาทางผมเหมือนจะช่วยแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ฉิบ
“อายอะไรวะ ผัวแม่งนั่งยิ้มหน้าระรื่นไม่มีสลด”พี่หวายบอกก่อนจะพยักหน้าให้มองไอ้ไผ่
“สงสัยจะภูมิใจกับผลงานตัวเองว่ะ”พี่เจย์ สอ ใส่ เกือก ตามมาติดๆ
“ไอ้ไผ่มึงไม่คิดจะแก้ตัวเหรอวะ ปล่อยให้พวกมันพูดอยู่ได้”พี่วอร์มถามมันแต่ยิ้มๆ เหมือนจะจริงใจและช่วยเหลือแต่หน้าตาบอกว่าไม่
“ก็เรื่องจริง”มันพูดหน้าตาเฉย ทำให้หัวเราะวี๊ดวิ๊วกันอีกรอบ ส่วนผมเหรอครับอยากจะมุดดินไปซะเลย ถึงผมจะแรดแต่ก็แอบมียางอายนะครับ
“ไอ้เชี่ยะ”ผมทำปากด่ามัน ที่ตอนนี้มือแม่งเลื้อยมากอดเอวไว้แล้ว ลูกจันก็หัวเราะไปตามเรื่อง ก่อนจะยุติพากันคุยเรื่องอื่น
“พวกมึงกลับเมื่อไรวะ”พี่กิถามขึ้นมา ตอนนี้เด็กๆตามแม่ไปหมดแล้วครับเพราะค่อนข้างดึกเลยง่วงนอน
“อาทิตย์หน้า คงกลับก่อนสองสามวัน”พี่หวายบอกก่อนจะปล่อยควันบุหรี่
“เฮ้อ พวกกูคงเซ็งเป็ดไปอีกนานเลยกว่าพวกมึงจะมาอีก”พี่แกรนด์บอกก่อนจะยกเบียร์ขึ้นจิบๆ พี่ออมบอกว่าแต่ก่อนแกกินยิ่งกว่านี้อีก ตอนหลังแกเป็นโรคกระเพาะเลยต้องงด บางทีมีแอบพี่ออมเลยด่าเข้าให้ทะเลาะกันเกือบจะเลิก ดีว่าแกคิดได้เลยมาง้อและเพลาลงไป ดูแกรักกันดีครับ ยิ่งพี่ออมขี้หึงมากแทนที่จะเป็นพี่แกรนด์ที่ควรจะหึงเวลามีผู้ชายมาจีบพี่ออม แกหัวเราะด้วยซ้ำบอกว่าถ้าเมียแกอยากจะไปจากแกจริงๆก็คงห้ามไม่ได้หรอก ไม่ใช่แกไม่รักพี่ออมนะครับ แกรักมากขนาดแม่พี่ออมกีดกันจะตายตอนแรกๆ แกก็พยายามทุกทางจนแม่พี่ออมใจอ่อนหันมามองความดีแกแทน เดี๋ยวนี้รักแกเหมือนลูกคนหนึ่งเลยด้วยซ้ำ
“ว่างๆพวกมึงก็ขึ้นไปหาพวกกูสิ จะรอทำห่าไรล่ะ”พี่พายหันไปบอกพี่แกรนด์ บอกตรงๆผมชักเริ่มหลงเสน่ห์แกและ แกเป็นทอมที่หล่อจริงๆ
“เออ ถ้าว่างจะลงไป พวกมึงเลี้ยงนะโว้ย”พี่แกรนด์บอกพร้อมยักคิ้ว
“มึงพูดอย่างกับเคยออกตังค์เน๊าะ”พี่หวายแซวพี่แกรนด์
“สัด มึงอย่าสตอเบอร์แหล ตอนมึงไปจีบน้องแจม ยังไม่คืนตังค์กูเลย”พี่แกรนด์ด่าพร้อมกับทวงตังค์ พอดีข้อความเข้าผมก็เลยกดดู แต่หูก็ยังฟังอยู่รู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง
“ค่าอะไรมิทราบ”พี่หวายยังหน้ามึนต่อ
“ค่าถุงยางไง”พี่แกรนด์ตอบ ทำเอาฮาเลยครับ
“จวยเหอะ ของไอ้ไผ่โน่น”พี่หวายบอกก่อนจะโยนให้ไอ้หน้ามึน ที่ก็ยังหน้ามึนเหมือนเดิมไม่มีตกใจอะไร
“มึงเชื่อมันมั้ย”มันถามผมที่เงยหน้าจากไอโฟน พี่เจตน์บอกอย่าลืมซื้อของมาฝากด้วย นอกนั้นก็เพื่อนผมถามว่าเมื่อไรกลับ
“อะไรนะ”ผมถามว่ามันคุยเรื่องอะไร พอดีผมมัวแต่สนใจไอโฟนอยู่ พวกเพื่อนมันหัวเราะเลยครับ
“รอดไปมึง หึหึ”พี่หวายหัวเราะ
“เคยเห็นแต่หมาเมิน แต่มึงโดนเมียเมินวะ”พี่เจย์แซวบ้าง
“ไม่ได้ยิน”มันถามผมอีกที เลิกคิ้วด้วยมือยังกอดเอวไม่ปล่อย
“ได้ยินแต่ไม่ถนัด ถุงอะไรของมึงนี่แหละ”ผมบอกมัน พวกแกหัวเราะใส่เลยครับ ตลกตรงไหนวะ
“ดีแล้ว”มันบอกผมยิ้มๆ ก่อนจะเอามือออกจากเอวไปจุดบุหรี่สูบ พักหลังมันเพลาลงเยอะแล้ว ไม่ใช่มันกลัวมะเร็งหรอก มันกลัวเสื่อมสมรรถภาพมากกว่า แต่เอาเถอะมันจะลดลงเพราะอะไรก็ดีทั้งนั้นแหละ แต่ซวยผมนี่สิต้องให้มันสูบแทน โดนทีแทบหมดแรง
“ไม่ได้ มึงปิดอะไรบอกมา”ผมไม่ยอมครับ เรื่องอะไรรู้กันหมด ไอโฟนเชี่ยะเสือกมาตอนเขากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
“ของดีมีรอบเดียว”มันบอกผม ยักคิ้วให้ ผมเลยหันไปหาเพื่อนมันที่เมินหน้าทำเป็นสนใจอย่างอื่นกันหมด อย่ามาทำเมินใส่กูนะ
“พี่พาย”ผมเรียกพี่พายที่ยิ้มให้ก่อนจะเอามือชี้ไปที่พี่บลู ๆ ก็ทำต่อๆไป วนจนครบเพื่อนมันแหละ
“ไม่อยากรู้ก็ได้ จำไว้เลยนะ”ผมบอกก่อนจะมองหน้ามันอีกที มันเอามือตบหัวแปะๆ หัวเราะหึหึ ก่อนจะลาพี่เต็มกลับเมื่อดึกมากแล้ว
“คราวหน้ามาใหม่นะโว้ย”พี่เต็มบอกพวกเรา เมียแกก็มาส่งบอกผมว่าลูกจันชอบผมมาก อยากให้มาอีก ผมก็ยิ้มรับ
“ค่าอาหารมึงต้องเอาไอ้เต็ม ของซื้อของขาย เอาไว้พวกกูอยากให้เลี้ยงค่อยเลี้ยง”พี่หวายยัดเงินใส่มือแกที่ไม่รับบอกว่าเป็นการเลี้ยงเพื่อนและก็ต้อนรับผมด้วย พวกผมก็คะยั้นคะยอให้แก
“มึงอย่าให้กูเสียความตั้งใจสิวะ อย่าเรื่องมาก เอางี้กูเลี้ยงรับเมียไอ้ไผ่ก็ได้ จบเลย”แกก็ไม่เอาพูดตัดบทจบปั๊บ ก็เลยปล่อยแกไม่งั้นก็ไม่ได้กลับบ้านกันสักที พอล่ำลาเสร็จก็แยกกันขึ้นรถกลับบ้านใครบ้านมัน
*
*
*
ต่อ
หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 # (อ่าน 2561639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก