ตอนพิเศษ วันแม่
“พี่ไผ่เสร็จหรือยัง”เสียงเรียกผมดังขึ้นหน้าห้อง
“ครับ”ผมตอบรับพร้อมกับเดินออกไป ก็เจอไอ้หนอนของผมกำลังจัดข้าวของใส่ถาด
“น้องเตรียมของเสร็จแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันใส่บาตร”เสียงใสๆหันมาบอกด้วยรอยยิ้ม ผมเดินเข้าไปกอด จุ๊บหัวเหม่งไปที
“โทรไปหาแม่หรือยัง”ผมถามมือก็ยกถาดเดินออกจากห้อง ไอ้ฝิ่นหยิบดอกกล้วยไม้แซมดอกมะลิมัดรวมเป็นกำที่ไปตัดมาเมื่อเช้าบนดาดฟ้า
“เรียบร้อย แม่บอกคิดถึงน้องมาก ฝากถึงพี่ไผ่ด้วย”มันบอกก่อนจะกดลิฟท์ให้เปิด ก้าวเดินเข้าไปเมื่อเช้าผมอาบน้ำอยู่เลยไม่ได้คุยกับท่าน คนเริ่มทยอยตามกันลงมา มีทั้งเป็นครอบครัวพ่อ แม่ ลูก คู่รัก คนโสด มีเกือบหมด พูดถึงแม่ไอ้ฝิ่น ผมเคยคุยกับท่านผ่านสไกปยังไม่เคยเจอตัวจริงสักที ท่านใจดี น่ารักเหมือนลูกนั่นแหละ ลักษณะนิสัยเหมือนพี่สาวผมเลยประมาณ Working Woman เมื่อเช้าผมกับไอ้ฝิ่นก็โทรไปหาพี่อ้อมา อวยพรและบอกรักเพราะแกเป็นแม่คนที่สองของผม แกดีใจมากพูดเสียงสั่นๆ ไม่ชินสักทีทั้งที่ผมทำทุกปีนะ พอลงไปถึงผมก็เดินไปหยิบโต๊ะที่ร้านค้าคนรู้จักกันมากางวางของ สักพักพระก็มา พวกเราก็ใส่บาตรพร้อมกับรับศีลรับพร กรวดน้ำไปให้แม่ เสร็จเรียบร้อยก็เก็บของขึ้นห้อง อิ่มบุญอิ่มใจกันไป เดี๋ยวพวกผมจะออกไปข้างนอกกัน เย็นๆ ไปรวมกันบ้านไอ้หวายที่มีไอ้เจย์ไปอยู่ด้วยตอนนี้หลังจากส่งไอ้พายเข้าปากไอ้บลูไปเรียบร้อยมันโทรมาบอกว่าเย็นจะออกไปตอนนี้อยู่กับครอบครัวก่อน ผมก็คุยกับแม่ไอ้บลูอวยพรให้ท่านแข็งแรง ท่านก็อวยพรผมกลับเช่นกัน รวมไปถึงแม่ไอ้เจย์ด้วย พวกผมทำทุกปี
“ดอกมะลิมาแล้ว”ไอ้ฝิ่นถือแจกันที่ใส่ดอกมะลิซ้อนและมีแบบเสียบไม้ด้วย ส่งกลิ่นหอมมาแต่ไกล ผมรับก่อนจะเดินกันไปห้องพระที่อยู่ข้างห้องทำงาน ก่อนจะวางแจกันตรงหิ้งพระ และที่ขาดไม่ได้ตรงกรอบรูปแม่ที่ยิ้มให้ผมเสมอ เวลาผมเหนื่อย ท้อใจ แค่เข้ามามองรูปแม่ก็หายแล้ว และมีความสุขก็บอกแม่เช่นกัน ผมจำได้ท่านใจดี แต่ตีหนักเหมือนกันเวลาผมกับไอ้หลิวดื้อไม่เชื่อฟัง แต่ไม่เคยโกรธแม่สักครั้ง เวลาร้องไห้แม่ก็ปลอบ ดีใจแม่ก็ยิ้ม ทำดีแม่ก็ชม ผมจุดธูปแบบไร้ควันไหว้พระพร้อมไอ้ฝิ่น
“อีกปีแล้วนะแม่ สบายดีนะครับ หลวงพ่อ พี่อ้อ ไอ้หลิว พี่ตวง ไผ่ และน้องสบายดี ไผ่ไม่ลืมเรื่องบวชแน่ แม่รออีกหน่อยนะ ไผ่รักและคิดถึงแม่ตลอดนะครับ ”ผมบอกกับผู้หญิงในรูปอย่างนี้เป็นประจำ แต่ปีนี้เพิ่มสมาชิกในครอบครัวเข้ามาหนึ่งคน ไอ้ตัวดีหันมายิ้ม ตามีน้ำรื้นๆเหมือนจะร้องไห้ ผมเลยเอื้อมมือไปขยี้ผมมัน ผมเสียดายนะที่แม่อยู่ไม่ทันได้ดูไอ้หลิวที่บวชไปแล้ว และก็ผมที่กำลังจะบวชให้ในไม่ช้านี้ ครั้งที่สุดท้ายที่แม่ได้รับรู้คือ ผมสองคนพี่น้องบวชหน้าไฟให้
“น้องไม่เคยเห็นแม่ แต่น้องรู้สึกได้ว่าแม่ใจดี น้องฝากตัวกับแม่ด้วยนะครับ”มันพูดบ้าง ก่อนจะก้มลงกราบ เรียบร้อยเราก็เดินออกไปนอกห้อง นั่งกินข้าวกัน วันนี้ผมทำกับข้าวที่แม่ชอบด้วย ต้มข่าไก่ กับ ยำสารพัดเห็ด แม่คงได้รับแล้ว แต่ตอนนี้คนที่น่ารักเหมือนแม่อีกคน กำลังเคี้ยวตุ้ยๆเลย หลังจากเจริญพรมันก็เจริญอาหารต่อ มองมันกินก็เพลินดี ไอ้ฝิ่นมันกินง่าย อยู่ง่าย พูดดีก็รู้เรื่อง ไม่สะเงาะสะแงะใส่ แต่บทมันดื้อเอาแต่ใจก็น่าเตะใช่ย่อย สักพักก็ไปนั่งดูทีวีกัน มันนอนเกยตรงหว่างขาผมนั่นแหละ พอดีโทรศัพท์ดัง ผมดูเบอร์ก่อนจะยิ้ม
“เออ มาถึงยัง”ผมถามคนปลายสาย ไอ้ฝิ่นเงยหน้ามามอง
“มาถึงก็ขึ้นมาเลย จำห้องกูได้ใช่ไหม”ผมถามลงไปอีก ก่อนจะคุยอีกนิดหน่อยกดวาง อย่างที่คิดมันไม่ถาม นอนดูหนังต่อ ผมเอามือลูบหัวมันไปมาโยกเล่นด้วย จนมันรำคาญ
“อย่าสิ น้องเวียนหัว”มันท้วงปัดมือออก ผมลากมันขึ้นมาอีก
“ไอ้เต็มโทรมา”ผมบอกมัน
“พี่เต็มขึ้นมาเหรอ”มันถามก่อนจะนึกได้”แล้วพี่แก้วกับเด็กๆมาด้วยไหม”มันถามถึง ก่อนกลับจากหนองคายคราวก่อนแวะไปลามัน และถ่ายรูปกับลูกๆมันเต็มไปหมดเลย
“ไม่รู้ว่ะ ไม่ได้ถาม”ผมบอกมันไป แต่ปากอมยิ้ม มันทำท่าเหมือนเสียดาย
“แล้วพี่ไม่ถามล่ะ”มันต่อว่า
“ก็ไม่คิดว่าน้องอยากรู้”ผมก็บอกเรียบๆ พยักหน้าไปด้วย
“นิสัยไม่ดี”มันว่าผมอีก ก่อนจะดูหนังต่อ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เกือบชั่วโมงมีเสียงเคาะประตู ไอ้ฝิ่นลุกขึ้นนั่งทันที
“ใครมา พี่หวายกับพี่เจย์เหรอ”มันพูดขึ้นมาลอยๆ และหันมามองผมที่คงจะต้องบอก ผมยักไหล่ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู มันนั่งหน้าตูมปากยื่นที่ผมไม่ตอบมัน พอเปิดประตูได้เท่านั้นแหละ
“อาฝิ่นขา”เสียงใสๆเรียกทันที ทำเอาไอ้หน้างอเป็นหน้าบานแทนเมื่อเจอเจ้าตัวเล็กที่ถามถึง “ลูกจัน คิดถึงจังคะ”มันเดินแกมวิ่งมารับเจ้าตัวเล็กในชุดเสื้อยืดที่สกรีนว่า”ลูกรักของพ่อจ๋าแม่จ๋า”ใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นของเด็ก พอรวบได้มันหอมแก้มซ้ายขวา เจ้าตัวเล็กก็ทำมั่ง ก่อนจะหันมายกมือไหว้ผม
“นอกหน้าจริงลูกกู”เสียงไอ้เต็มเอ่ยขึ้น พร้อมกับหลีกให้แฟนมันเข้ามาด้วย แฟนมันยกมือไหว้ผม เพราะอ่อนกว่า ไอ้ฝิ่นหลังจากฟัดลูกจันจนหนำใจก็หันมายกมือไหว้เพื่อนผมกับเมียมัน
“แล้วน้องซันล่ะพี่”มันถามหาลูกชายไอ้เต็ม แต่เรียกแบบรวบยอดใครก็ได้ตอบกูที
“น้องซันเป็นหวัดอยู่กับยาย พี่มาธุระเลยไม่อยากเอามาด้วย”แก้ว เมียไอ้เต็มเป็นคนตอบ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟากัน ผมไปยกน้ำมาให้ เพราะเมียไม่ว่างโดนลูกจันยึดไปแล้ว
“เสียดายไม่ได้เจอเลย”ไอ้ฝิ่นบ่นเสียดายนิดหน่อย
“แล้วมึงกลับเมื่อไร”ผมถามไอ้เต็ม
“พรุ่งนี้ เดี๋ยวกูไปทำธุระก่อน มึงไม่ยุ่งแน่นะ”ไอ้เต็มบอกก่อนจะถามผม
“เออ มีพี่เลี้ยงไม่ต้องกลัว”ผมตอบรับ หันไปมองไอ้ฝิ่นที่ทำหน้างงๆ
“พี่จะฝากลูกจันไว้หน่อยคะ น้องฝิ่นสะดวกไหม”แก้วเป็นฝ่ายถามไอ้ฝิ่น ไอ้ตัวดีพยักหน้าทันที
“สะดวกมากกก ไม่ต้องห่วง จะเลี้ยงให้กินอิ่มนอนหลับ ขากลับน้ำหนักขึ้นไปสิบโลเลย”มันบอกพร้อมกับแหย่ไปด้วย ปากก็หอมแก้มยุ้ยๆนั่นอีก ลูกจันก็หอมกลับ
“เว่อร์ว่ะ”ไอ้เต็มว่า ส่ายหน้ายิ้มๆ
“ไม่เอาคะ ลูกจันอยากหุ่นแบบอาฝิ่น ไม่เอาแบบไส้อั่ว”ลูกจันได้ยินผละจากหนังสือแต่งรถมาพูดทันที ทำเอาขำกันเลยครับเมื่อรู้ว่า ไส้อั่ว คือ หมาที่บ้านไอ้เต็ม มันอ้วนมากหลังจากโดนตอน
“หุ่นแบบแย้เนี่ยะนะ”ผมแกล้งแซวลูกจัน แต่คงกระทบไปถึงคนโดนพาดพิง ทำปากใส่
“แย้ที่ไหนคะ กิ้งก่าต่างหากเน๊าะอาฝิ่น”ลูกจันแย้งก่อนจะพูดซื่อๆ
“ลูกจัน ถ้าพูดอย่างนี้ไม่ต้องมาเข้าข้างดีกว่า”ไอ้ฝิ่นโวยเลยครับ พวกผมก็พากันขำกับความไร้เดียงสาของลูกจัน แต่ฉลาดพูดมาก ไอ้เต็มบอกลูกคนนี้ความจำดี ดูอะไรไม่กี่ครั้งจำได้หมด ทั้งร้องทั้งเต้น อ่านเขียน แถมบางทีมีพูดตามบทละครด้วย จนต้องระวังเป็นพิเศษ เดี๋ยวนี้สื่อบางอย่างก็แรงเกินไป
“เด็กโกหกไม่เป็นนะโว้ยจะบอกให้”ผมได้ทีเลยซ้ำมันไปอีก มันคันปากยิบๆอยากจะโต้กลับแรงๆ แต่วันนี้เป็นวันมงคลเราเลยต้องพูดกันเพราะๆ ไม่มีการนำสัตว์เลี้ยงมาเพ่นพ่าน ปล่อยให้ไปเล่นน้ำ อาบแดด ตามสภา เอ้ย ท้องน้ำ ตามสบาย
“ฝากด้วยแล้วกัน เดี๋ยวเย็นๆมารับ”ไอ้เต็มพูดฝากอีกที ก่อนจะลาไปทำธุระ ลูกจันก็ไม่ร้องตาม แถมโบกมือให้ด้วย
“ลูกจันกินขนมกันคะ อาฝิ่นมีเยอะนะ”ไอ้ฝิ่นยกพุดดิ้ง เยลลี่ มาจากตู้เย็น ลูกจันพอเห็นขนมก็วางหนังสือทันที หันไปสนใจขนมแทน ในไม่ช้าก็เรียบ เอาเรื่องเหมือนกันแหะ ดูๆไปก็น่ารักดี อีกหน่อยหลานผมก็คลอดแล้วสิ ไอ้หลิวว่าสี่เดือนจะไป ซาวด์ มันไม่ได้อยากรู้เพศลูกหรอกถึงจะเป็นผลพลอยได้ แต่มันอยากรู้ว่าลูกจะแข็งแรง ครบหรือเปล่า มันบอกว่าพอเห็นเมียท้องมันนึกถึงแม่ทันทีเลย ว่าลำบากแค่ไหนกว่าจะคลอดพวกเราออกมา ต้องประคบประหงมยังไง มันเจอกับตัวเองครับ ตอนแรกมันนึกว่าไม่สบาย กินอะไรก็ไม่ได้ เหม็นโน่นเหม็นนี่ไปหมด หงุดหงิด อย่างกับท้องซะเอง พี่อ้อหัวเราะชอบใจบอกว่านี่เป็นอาการของคนแพ้ท้องแทนเมีย มันเหวอเลยก่อนจะต้องรับสภาพไป แต่มันก็มีความสุขที่เห็นพี่ตวงแข็งแรง กินได้เยอะ เสียสละมากคุณพ่อที่ดีในอนาคต หึหึ
“อาไผ่ขี้โกง”ลูกจันโวยลุกเอามือป้อมมาตีไหล่ผม เมื่อเล่นเกมแพ้เป็นเกมเด็กๆครับ เกมผลไม้ในคอม
“โกงตรงไหน”ผมถามยิ้มๆ เอามือดันหน้าลูกจันไว้ทำให้ตีไม่ถึง ทั้งมือทั้งขาพยายามจะถึงผมให้ได้
“ตรงคอมคะ”ตอบได้ซื่อมาก ถ้าโตรุ่นเดียวกันต้องบอกว่า กวนเท้ามาก จะเตะก็ใช่ที่
“อ้าว พี่แกล้งหลานเหรอ”ไอ้ฝิ่นเดินออกมา หลังจากเอาผ้าไปตากเรียบร้อยแล้ว งานบ้านมันทำได้ แต่กับข้าวนี่แทบไม่ได้เลย แต่ก็พยายามช่วยผมเสมอ
“อาไผ่ขี้โกงคะ อาฝิ่นอย่าไปรักนะ”ลูกจันผละจากผมวิ่งไปกอดไอ้ฝิ่นทันที
“ขนาดนั้นเชียว”มันถามยิ้มๆ ลูกจันพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ “แต่เดี๋ยวอาไผ่จะพาเราไปเที่ยวข้างนอกนะคะ ถ้าลูกจันโกรธ ก็”ไอ้ฝิ่นพูดประเลาะไปอีก แต่ยังไม่จบดี
“งั้นเราดีกันคะ ทุกอย่างเกมโอเวอร์”ลูกจันพูดขัดยกนิ้วก้อยทันที ยิ้มอย่างหวานใส่ผม โถ ผู้หญิง ไม่ว่าเล็กหรือโต เดาใจอยากจริงๆ เมียก็จัดรวมไปด้วยเลย ก่อนจะพากันไปข้างนอก
*
*
*
ตอนนี้อยู่ที่ห้างกันแล้วครับ และส่วนไหนน่ะเหรอ คงไม่ใช่ห้องคาราโอเกะร้องเพลงส่วนตัว หรือ เข้าโรงหนังตามประสาคนรัก แต่อยู่ที่เครื่องเล่นเด็ก โดยมีไอ้ฝิ่นพี่เลี้ยงจำเป็นดูแลอย่างใกล้ชิด ผมนั่งรออยู่ตรงที่ม้านั่ง มีทั้งน้ำ ขนม เด็กเยอะเลยครับมากับพ่อแม่ เห็นแล้วก็นึกถึงตอนเด็ก ที่พ่อกับแม่พาไปเที่ยวงานวันเด็ก วันพ่อ วันแม่ ตามที่เขาจัดงานกันนั่นแหละไม่ได้เป็นห้างใหญ่ๆแบบนี้หรอกครับ แต่เป็นตามอำเภอก็มีความสุขแล้ว
“พักก่อนคะ อย่าเพิ่งดื่มน้ำเดี๋ยวจุก”เสียงไอ้ฝิ่นดังขึ้นจับลูกจันนั่งตัก เอาผ้าออกมาเช็ดเหงื่อให้ เมื่อหายเหนื่อยก็ค่อยๆจ่อหลอดให้ดื่มน้ำ และหยิบขนมป้อนให้
“เราไปไหนกันอีกคะ”ลูกจันเงยหน้าขึ้นมาถาม ตาแป๋ว โผมาให้ผมอุ้มบ้าง ตั้งแต่เข้าห้างแทบจะไม่เดินเลย ให้ผมอุ้มตลอด ไอ้ฝิ่นบ้างส่งกันไปส่งกันมาจนถึงลานเด็กเล่นถึงได้เดินคล่อง แถมวิ่งเร็วด้วย จับแทบไม่ทัน
“ลูกจันอยากไปไหนคะ”ไอ้ฝิ่นเป็นฝ่ายถาม หยิบทิชชู่เช็ดปากเช็ดมือให้ นี่เมียผมเคยมีลูกมาก่อนหรือเปล่า การวางตัว พูดจา ดูเป็นคุณพ่อที่ดีมาก มันไม่ได้พูดด้วยท่าทางกระตุ้งกระติ้ง หวานแหววนะ แต่เป็นแบบคุณพ่อที่มีลูกสาวตัวน้อยให้ความดูแลเอาใจใส่แบบอบอุ่น ลูกเหรอ ผมไม่เคยคิดมาก่อนนะว่าอยากมีหรือเปล่า และตอนนี้หรือนับแต่นี้ไปก็คงมีไม่ได้ อีกอย่างผมไม่เคยคิดที่จะทำกิฟแบบที่คู่เกย์เขาทำกัน ผมคิดว่าเด็กควรเกิดมาจากความรักตามธรรมชาติมากกว่า อันนี้ผมไม่ได้ว่าคนที่เขาทำนะ นั่นก็สิทธิของเขา แต่นี่คือความคิดผม ส่วนไอ้ฝิ่นผมไม่เคยถามสักทีเหมือนที่มันก็ไม่ถามผมเช่นกัน
“อยาก อืม อยาก”ลูกจันทำท่าคิด แอ๊บแบ๊วแบบเด็กๆก่อนจะตาโตเมื่อนึกได้รีบพูดออกมา”ไปซื้อหนังสือนิทานได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ ทำไมจะไม่ได้ วันนี้อาฝิ่นกับอาไผ่จะตามใจลูกจันทั้งวันเลย ดีไหมคะ”ไอ้ฝิ่นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมาก ต่างจากตอนมันด่าคนที่วอนหาเรื่องมาก ทำเอาผมมองมันเพลินเลย มีคนมองคู่ผมเยอะนะ ผมว่าเขาคงคิดว่าคู่เกย์พาลูกมาเที่ยวมั้ง บางคนก็ยิ้มอย่างชอบใจ บางคนก็เฉยๆ นั่งสักพักลูกจันก็ขอไปเล่นอีก ไอ้ฝิ่นจะตามผมจับมือมันให้นั่งลง
“ปล่อยเถอะ ไม่อันตรายหรอก”ผมบอกมัน ที่มองจนแน่ใจ ก็นั่งลง มันมองหน้าผมที่ยังไม่ปล่อยมือมัน ก่อนจะเปลี่ยนไปกอดเอวมันแทน อย่างที่ไม่ต้องแคร์สายตาใคร มองไปเถอะครับผมไม่ว่าหรอก แต่อย่ามาถาม หรือถ้ามาถามผมก็มีคำตอบให้
“ชอบเด็กเหรอ”ผมถามมันที่ดูดน้ำเสร็จและวางไว้
“ก็เล่นได้”มันก็ตอบเรียบๆ
“แต่เห็นดูแลเด็กเก่งนะ”ผมแหยบมันไปอีก
“ก็น้องเคยมีลูก”มันตอบผมยิ้มๆ ผมหันขวับจ้องหน้าทันที
“จริง”ผมถามอีกเลิกคิ้วใส่
“จริง เป็นลูกชาย ประคบประหงมตั้งแต่เล็กจนโต ก็จากไป”มันบอกดูเป็นจริงจังมาก ก่อนผมจะเริ่มรู้แล้วว่ามันหมายถึงอะไร ลูกแมวตัวเล็กที่ขี้เหร่มาก ขามันเป๋ ตัวสีส้ม มันถ่ายรูปตั้งแต่เล็กจนโตเก็บไว้เป็นอัลบั้มเลย ไอ้ฝิ่นมันเคยเล่าให้ฟังเมื่อตอนมันอยู่ ม.ห้า มันหลงเข้ามาในบ้าน มันบอกเป็นลูกแมวตัวแรกที่มันเลี้ยงทั้งป้อนนม พาไปหาหมอ นอนก็ต้องกอดมันร้องเกือบทั้งคืนเพราะไม่มีแม่มั้ง แต่มันไม่สบายตายเมื่อตอนมันเข้ามหาลัย มันร้องไห้แทบตาย ตรงหลุมศพมีป้ายและรูปติดด้วยอยู่ตรงหลังบ้านที่มันชอบไปนอนเล่นประจำ
“ลูกคนไม่ใช่ลูกแมว”ผมก็ส่ายหน้าบอกมัน
“มันก็เหมือนกันแหละ ถึงรูปร่างต่างกัน แต่มันก็มีชีวิตจิตใจ รับรู้ถึงความรักที่เรามีให้มันได้”มันบอกเอามือวางตรงหลังมือผม มองไปทางลูกจันก่อนจะหันมาทางผม
“จะพูดอะไร”ผมถามเมื่อเห็นมันมองหน้า ก่อนจะยิ้มและส่ายหน้า”ถามบ้างก็ได้ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้ว ต้องให้บอกไหมว่าเป็นอะไรกัน หืม”ผมพูดต่อทำเอามันมองหน้ายิ้มเขินๆเมื่อผมสื่อความหมายให้มันรู้ว่าเราเป็นคนเดียวกันแล้วนะถึงไม่มีใบทะเบียนที่ไหนมารับประกัน นอกจากใจของเราที่รับประกันได้ หวานไหมครับแต่ผมคิดออกมาจากใจนะ
“พี่เคยคิดอยากแต่งงานมีลูกไหม”มันถามออกมาก่อนจะมองไปตรงลูกจันที่ได้เพื่อนใหม่หลายคน ผมเงียบไม่ตอบพยักหน้าให้มันพูดอีก “ก็ไม่มีอะไรแค่อยากรู้เฉยๆ ที่จริงน้องเคยอยากจะถามหลายครั้งแล้วนะ แต่กลัวคำตอบที่ได้รับก็เลยเก็บไว้ วันนี้พอเห็นลูกจัน ทำให้น้องคิด และพอมองไปรอบตัวก็เลยอดคิดไม่ได้ และเห็นพี่มองแล้วก็ยิ้มกับภาพครอบครัว ก็เลยคิดว่าพี่คงอยากมีครอบครัวแบบปกติก็ได้”มันพูดอีกก่อนจะก้มหน้า
“คิดเองเออเอง”ผมจับหน้ามันเงยขึ้น
“น้อง”ผมเรียกมัน
“ครับ”มันก็ตอบรับ
“พี่รู้อยู่แล้วว่าสำหรับเรามันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีลูกด้วยกันตามธรรมชาติ และถ้าต้องไปทำด้วยวิธีที่เขาฮิตกัน พี่ก็ไม่เอาถึงครึ่งหนึ่งอาจจะเป็นลูกพี่หรือลูกน้อง แต่อีกครึ่งหนึ่งเขาเป็นลูกใครก็ไม่รู้ หรือจะมีญาติที่เป็นผู้หญิงสละให้ พี่ก็ไม่เอา ถ้าเขาไม่ได้เกิดมาจากพี่กับน้องก็ไม่มีความหมายหรอก ถ้าน้องเป็นผู้หญิงพี่จะผลิตเต็มที่เลย หึหึ”ผมบอกมันไม่ใช่การปลอบให้อีกฝ่ายสบายใจ แต่ผมพูดจากใจกับคนที่ผมรักเพราะว่าผมรักเขาในสิ่งที่เขาเป็น ตอนท้ายผมส่งสายตาให้ด้วยทำเอามันหน้าแดงทันที ไอ้ฝิ่นมันจะอายหรือเขินอะไรโดยอัตโนมัติ มันก็เหมือนผมนั่นแหละไอ้เรื่องคุยโต้งๆไม่ค่อยอายหรอกแต่ถ้าหยอดด้วยคำหวาน ซึ้งๆ นี่ไม่ได้อายม้วนต้วนเลย
“ขอบคุณครับ”มันพูดด้วยรอยยิ้มหวานๆกุมมือผมไว้ ถ้าอยู่ห้องเราคงจูบกันไปแล้วล่ะ
“ถึงเราไม่มีลูก อีกหน่อยเราก็มีหลาน ไหนจะลูกเพื่อนเราอีก ถ้าเกิดพวกมันไม่กินกันเองซะก่อนนะ”ผมพูดไปอีกขำๆ มันเลยหัวเราะไปด้วย ผมยกมือกอดไหล่ให้มันมาใกล้ ไม่ได้น่าเกลียดอะไร แต่ถ้าใครรับไม่ได้ผมก็ไม่ได้ว่า หันไปซะไม่ต้องมองเหมือนที่ผมก็ไม่มองใครเหมือนกันว่าจะทำอะไร สักพักลูกจันก็วิ่งกลับมา
“สนุกไหมคะ”ไอ้ฝิ่นโน้มตัวไปอุ้มมานั่งบนตัก
“สนุกคะ”ลูกจันยิ้มร่าพร้อมกับพูดต่อด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์มาก”มีคนถามลูกจันด้วยล่ะ”ทิ้งทายแบบให้ถามกลับ เด็กคนนี้โตขึ้นต้องเป็นสาวเจ้าเสน่ห์แน่ๆ
“ถามว่าไงคะ อาฝิ่นอยากรู้จัง”ไอ้ฝิ่นทำท่าแบบอยากรู้ เข้าทางไอ้ตัวเล็กเลย หันมามองผมก็เลยต้องเล่นด้วยโดยการพยักหน้าใส่ให้พูดเร็วๆ
“เขาถามว่าอาฝิ่นกับอาไผ่เป็นพ่อแม่ลูกจันหรือเปล่า”ลูกจันบอกยิ้มๆ น่าจะเป็นหนุ่มๆสาวๆวัยรุ่นกลุ่มนั้นที่พอผมเงยหน้ามองไปก็หันหลังกลับทันที ผมเดาถ้าคนโตแล้วไม่น่าจะถามเด็กแบบนี้
“แล้วหนูตอบว่าไงคะ”ไอ้ฝิ่นถามต่อก่อนจะมองตามสายตาผม
“ลูกจันก็บอกว่าเปล่า”ลูกจันพูดไปส่ายหน้าไปก่อนจะพูดอีก “และเขาถามอีก ว่าเป็นแฟนกันใช่ไหม ลูกจันก็บอกเปล่าอีก”ยิ้มเจ้าเล่ห์อีกแล้วครับเด็กคนนี้
“แต่บอกว่าเป็น แท่น แท้น”ลูกจันพูดพร้อมทำเสียงเพลงแบบให้ลุ้น พากันขำกับเจ้าตัวเล็กเลย”เป็นคนคะ”พอตอบเสร็จไอ้ฝิ่นปล่อยก๊ากเลย ผมก็ขำแต่เก็บอาการได้มากกว่าเมีย ทึ่งมากไม่คิดว่าลูกจันจะตอบไปแบบนั้น”เจ๋งไหมคะ”มีการถามกลับอย่างภูมิใจในตัวเองมาก
“สวดยอดเลย”ไอ้ฝิ่นทำเสียงตลกๆใส่ พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ เจ้าตัวน้อยยิ้มแป้น ผมส่ายหน้าเลยแต่ลึกๆ สะใจว่ะ หึหึ ก่อนจะพากันไปร้านหนังสือเด็กเพื่อเลือกนิทาน สมุดภาพพร้อมสี พอได้ของครบก็พาไปซื้อเสื้อผ้าเด็กรวมถึงของน้องซันด้วยตบท้ายไอศครีมของโปรดเด็กๆ กว่าจะได้นั่งต้องรอคิวแต่พ่อแม่จำเป็นก็อดทนครับ รับปากเขาแล้วว่าจะเลี้ยงให้อย่างดี ผมยืนเฉยๆมีเด็กมามองหน้าแถมร้องไห้ด้วยก่อนจะวิ่งหนีไป อะไรวะออกจะหล่อ ไอ้ฝิ่นกลั้นขำก่อนจะกระซิบพูดแหย่ผม
“คุณพ่อก็ยิ้มบ้างสิ”มันพูดเองแต่มันอายเอง
“เหรอ งั้น”ผมยิ้มรับจะพูดกลับ มันรีบโบกมือเลย
“ไม่เอา อย่าพูดนะ”มันส่ายหน้าแบบไม่ให้พูด ลูกจันมองอยู่
“คุณแม่ฝิ่นก็ยิ้มด้วยสิคะ คุณพ่อไผ่จะได้ยิ้มตาม เน๊าะ”นั่นไง เจอความฉลาดแอบน่ารักสอยซะร่วงอีกแล้ว ทีนี้เขินทั้งคู่เลย เพราะลูกจันพูดไม่ได้เบาเลยครับ คนที่ต่อคิวหันมามอง เจ้าตัวแสบหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ จนได้นั่งสมใจอยากทั้งเด็กทั้งคนโตโดยเฉพาะเมีย ที่กินไม่ต่างจากเด็กเลยตอนนี้ ไม่เป็นไรเต็มที่ขนพี่ไม่ร่วงหรอก ไอศครีมไม่น่าจะใส่ผงชูรส เกี่ยวกันไหม
V
V
V
“มาแล้วเหรอครอบครัวสุขสันต์”เสียงไอ้หวายแซวออกมาทันที ที่เห็นผมอุ้มลูกจันลงจากรถ หลับไปแล้วครับ ตลอดทางคุยจ้อกันสองคน นานๆถึงจะหันมาสนใจผมสักที และก็เงียบกริบไปทั้งคู่ จนมาถึงผมถึงสะกิดเมียให้ตื่น
“พี่หวายเบาๆสิ”ไอ้ฝิ่นจุ๊ปากบอก ก่อนจะหิ้วของที่เอามาทำกินกันที่นี่ ไอ้เต็มกับเมียโทรมาบอกว่าคงมาดึกๆ ผมก็บอกมันไม่ต้องรีบ ขับรถระวังด้วย
“โทษทีลืมไป ไอ้เจย์เอาผ้ามาปูให้หลานสิ “มันเอ่ยขอโทษเหมือนว่าลืมจริง ก่อนจะตะโกนให้ไอ้เจย์เอาผ้ามาปูแล้วจะสำนึกเพื่ออะไรวะ พอเรียบร้อยก็วางลงลูกจันอืออาบิดไปมาปากก็เบะเหมือนจะร้องไห้ ไอ้ฝิ่นต้องรีบลงไปนอนตบก้นให้เป็นการบอกให้รู้ว่ามีคนอยู่ด้วยไม่ต้องกลัวนะ พวกผมก็เลยพากันเดินออกไปข้างนอกปล่อยให้คุณแม่จำเป็นกล่อมต่อไป
“ยิ้มเชียวมึง อยากมีไง”ไอ้เจย์แซวผมที่มองไอ้ฝิ่นกล่อมลูกจันอยู่
“อยากบอกว่า เสือก แต่ไม่กล้าพูดว่ะ”ผมบอกมัน
“ถ้ากล้าวันไหนมึงก็พูดออกมานะ ควายยย”มันก็กัดฟันบอกผมบ้าง
“ไอ้พายกำลังมาถึง นั่นก็ลัลล้าอยากเจอลูกจัน”ไอ้หวายพูดบ้าง”นั่นไง พูดไม่ขาดคำมากันแล้ว”ก่อนจะต่ออีกเมื่อรถไอ้บลูเลี้ยวเข้ามาจอดทันทีที่เรียบร้อยไอ้พายเดินหน้าเริดมาเลย
“ไหนหลานกูล่ะ”ไอ้พายถามอย่างตื่นเต้น เสมือนได้เจอลูกที่พลัดพราก
“โน่น แม่ใหม่มันกกอยู่”ไอ้หวายพูดยิ้มๆ พยักเพยิดไปข้างใน มันรีบไปทันทีปล่อยไอ้บลูทั้งหิ้วทั้งคาบ ก่อนจะยกขากวักเรียกไอ้เจย์ให้ไปช่วย
“อร่อยไหมลูกจัน”เสียงไอ้พายถามสาวน้อยที่ตอนนี้อาบน้ำเปลี่ยนชุดมานั่งที่โต๊ะกินข้าวแล้ว มือก็ตักข้าวผัดหลากสีด้วยผักสี่เหลี่ยมชิ้นเล็กๆ
“อร่อยมากกก เหมือนที่ร้านพ่อเลยคะ”ชมแต่ไม่วายโปรโมทร้านพ่อไปด้วย
“ลูกอีช่างโปรโมท ตลอด”ไอ้หวายแซวพร้อมกับหยิกแก้ม
“ไม่ใช่นะ ลูกพ่อเต็มคะ ไม่ใช่ลูกช่างโปรโมท”ลูกจันเถียงกลับหน้าซื่อๆ แต่ทำเอาไอ้หวายจุกครับ
“ก๊ากกกก”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ฉลาดจังลูก อาชอบขออีกได้ไหม คริคริ”ไอ้เจย์ถูกใจมาก ควักเงินใส่กระเป๋ากดไลท์ให้หลานสาวเลยครับ ลูกจันยิ้มแก้มปริไม่รู้ชอบคำชมหรือได้รางวัลเป็นแบงค์สีเทากันแน่
“ฝากไว้ก่อนเถอะ มีลูกจะให้มาเอาคืน”ไอ้หวายเลยหยิกแก้มยุ้ยๆไปอีกที บรรยากาศตอนนี้สนุกสนานมาก ลูกจันเหมือนสีสันของบ้านเลย ก็คงเปรียบเหมือนครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่ไม่ใช่สมบรูณ์ทางกายอย่างเดียว ต้องทางใจด้วย เดี๋ยวนี้บางครอบครัวต้องทำงานหนักหาเช้ากินค่ำ ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกมากนัก แต่ก็พยายามที่จะให้อย่างเต็มที่เท่าที่ให้ได้ สักพักไอ้เต็มกับเมียมาถึงพอดี ให้ได้นั่งพักผ่อนคุยกันก็ได้เวลา วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันในปีปฏิทินของไทยที่สำคัญ เป็นวันพระราชสมภพของสมเด็จพระราชินีฯ หรือ แม่หลวงของปวงชนชาวไทย มีการถวายพระพร ติดพระบรมฉายาลักษณ์ ติดธง ประดับตามสถานที่ต่างๆ และในตอนกลางคืนก็มีการจุดเทียนชัยถวายพระพร และมหรสพจัดเพื่อเป็นการถวายแด่พระองค์ท่านด้วย และคนไทยทุกคนก็พร้อมจะร่วมถวายพระพรแด่ท่านด้วยกันทั่วแผ่นดิน พวกเราก็เดินมาที่หน้าบ้านพร้อมกับฟังโทรทัศน์ไปด้วยเพื่อที่จะเริ่มจุดเทียนชัยถวายพระพรพร้อมกันทั่วประเทศ หลังจากนั้นก็เริ่มพิธี พวกเราจุดเทียน ปากก็เปล่งเสียงร้องเพลงถวายพระพรให้แม่หลวงของปวงขนชาวไทยอยู่คู่แผ่นดินเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรตลอดไปยิ่งนานเทอญ ทรงพระเจริญ
“ทรงพระเจริญ”เสียงพวกเราและเสียงเพื่อนบ้านดังขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เป็นการประสานเสียงที่ไพเราะที่สุด
“สวยจังเลยคะ”ลูกจันที่ตอนนี้ไอ้บลูอุ้มเอาไว้มีไอ้พายยืนข้างๆมองตามมือเล็กๆชี้ไปที่พลุที่จุดขึ้นส่องสว่างไสวไปทั่วฟ้า พวกเราก็มองด้วยปลาบปลื้มใจก่อนจะแยกย้ายกันเข้าบ้านพูดคุยกันและแยกย้ายกันพักผ่อน ไอ้เต็มนอนบ้านไอ้หวายพรุ่งนี้มันเดินทางแต่เช้า ก่อนกลับคุณลูกกับคุณแม่จำเป็นก็หอมฟัดกันซะชุ่มใจ ถึงห้องอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก่อนนอนผมกราบหมอนอีกครั้งพร้อมไอ้ฝิ่นเพื่อรำลึกถึงแม่
“ไผ่รักแม่นะครับ”ผมบอกท่านด้วยยิ้มที่ผมคิดว่าเป็นอีกวันที่มีความสุข
“ฝิ่นรักแม่นะครับ”ไอ้ฝิ่นพูดก่อนจะกราบแม่และหอมแก้มซ้ายขวา แต่ผ่านสไกปครับ ผมก็ไหว้ท่านเหมือนกัน
“แม่ก็รักน้อง พี่ไผ่แม่ฝากน้องด้วยนะครับ”แม่มันก็บอกกลับด้วยถ้อยคำที่ฟังแล้วอบอุ่นมาก
“ครับ”แค่คำเดียวแต่หนักแน่นกว่าร้อยคำพูด เรียบร้อยแล้วเราก็ปิดไฟล้มตัวนอนในอ้อมกอดของกันและกัน
“ฝันดีนะครับ จุ๊บ”พูดและจุ๊บพร้อมกัน หลับตาลงอย่างสุขใจกับวันสำคัญวันนี้ และไม่ใช่แค่วันนี้เท่านั้นที่จะบอกรักท่าน ถ้าท่านยังอยู่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเรา บอกท่านนะครับว่ารักท่านแค่ไหน กอดท่านให้สุดแขน หอมแก้มซ้ายไม่ให้น้อยกว่าแก้มขวา กราบแทบอกหรือแทบเท้าท่านรวมถึงพ่อด้วยที่ให้เราเกิดมา ทุกอย่างที่ทำได้ทำเถอะครับระหว่างที่ท่านยังอยู่กับเรา วันข้างหน้าไม่รู้ว่าเราหรือท่านจะจากไปก่อนกัน บอกรักพ่อแม่ไม่น่าอาย อย่าไปบอกเมื่อสายตอนท่านจากไปแล้ว
**********************************************************************************
ปล. อย่าลืมบอกท่านกันนะคะ ถ้าใครอยู่ห่างเดินทางก็ขอให้ปลอดภัยกลับไปหาท่าน ไม่ได้กลับก็ส่งเสียง เชื่อเถอะคะท่านรอเราอยู่ และขอบคุณทุกกำลังใจด้วยคะ สู้ด้วยกันต่อไปนะคะ
ถึงคุณ yolp ขอบคุณคะที่ชอบ ต้องบอกว่าพี่ไม่ได้เล่นทั้งสองอย่างเลยคะ ติดตามที่นี่เอาแล้วกันนะ พักผ่อนด้วยคะ
**** พรุ่งนี้ 15-8-55 ลงให้นะคะอาจจะเป็นช่วงบ่าย วันนี้ไม่ทันจริงๆคะ รอด้วยนะ
หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 # (อ่าน 2561738 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก