หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 #

[yayee2]

ตอนพิเศษตอนนี้ เป็นตอนที่อ่านแล้วมีความสุขและอบอุ่นใจไปกับตัวละครด้วยจริงๆ
และดีใจไปกับทุกคนทั้งบุคคลในนิยายและในชีวิตจริง ที่ยังมีแม่ให้ได้รัก ได้บอกรัก
ได้กอด ได้กราบ ได้พูดคุย ได้กินข้าวด้วยกัน เข้าใจความรู้สึกของไผ่ที่สุดเลยวันนี้"กราบแม่ในภาพถ่าย"

[goonglovenut]

ตอนที่ 58

ตอนนี้ปิดเทอมแล้วครับ จะว่าโล่งก็โล่ง เหมือนได้พักผ่อนไปด้วยแต่ก็มีภาระกิจให้ทำ ผมได้งานทำช่วงปิดเทอมที่บริษัทฯ ออกแบบบ้านและสำนักงาน รวมไปถึงผลิตโฆษณา ชื่อดังติดอันดับต้นๆของประเทศ ผมเสนอแบบสวนรูปแบบผสมส่งให้เขาพิจารณาเมื่อตอนต้นเทอม ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรเพราะก็มีคนที่คิดแนวนี้หลายคนแต่ขึ้นอยู่กับว่าจะดึงจุดเด่นแบบไหนออกมาได้เด่นกว่ากัน ผมเน้นความเป็นธรรมชาติให้กลมกลืนความสมัยใหม่ในเมืองหลวง ที่นับวันจะเพิ่มมากขึ้น และยิ่งที่พักอาศัยเดี๋ยวนี้ส่วนใหญ่จะเป็นคอนโดที่เป็นตึกสวยทื่อยิ่งต้องเอาธรรมชาติไปเสริมให้มันดูมีชีวิตชีวา

“พาไปตัดผมหน่อย”กำลังร่างแบบเพลินๆ มีร่างทรงที่เรียกว่า เมีย มาแนบข้างหลัง พูดจาอ้อนวอนแต่ดูคุกคามด้วยการรัดรอบตัวแรงๆ

“ไม่ว่าง”ผมก็ตอบทันที ก่อนจะได้ยินเสียงตุบตับ มันจะทำอะไร นอกจากทุบผม”ดีๆๆ กำลังเมื่อยเลย ตรงไหล่เน้นหน่อย”ผมสวมรอยให้มันนวดซะ รู้สึกร้อนหลังมากแสบด้วยน่าจะเป็นสายตากับลมหายใจที่แรงๆของมันฟึดฟัดใส่ รวมไปถึงฝ่ามือที่ทุบไม่ยั้งแต่ไม่มีความเจ็บหรอกครับ

“ทีสะโพกกู มึงไม่นวดเลย”มันโวยบ้าง ตั้งแต่กลับจากค่ายจนหลังสอบเสร็จผมรักมันไม่เต็มอิ่มโดนสกัดหลายด่านอยู่ เก็บกดมันเลยโดนซะ มันก็ใช่ย่อยทั้งท้าทายทั้งยั่วไม่มีกลัว จัดเต็มแม่งเลย อยากเล่าให้ฟังแต่ผมขี้เกียจบรรยาย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะคิดถึงมันมากนี่แหละ มันล้อผมเรื่องปลอกหมอนได้ไม่มีเบื่อ ปลื้มใจไง ประมาณผัวรักผัวหลงกูเข้าให้ นี่บ่ายสองมันก็เพิ่งตื่น หันไปมองอาบน้ำแล้วอยู่ในชุดเตรียมพร้อมจะออกนอกบ้านได้ทันที เสื้อยืด กางเกงแค่เข่า ผมรวบมัดจุกไว้ด้วย ใส่ห่วงสีเงินเรียงกันที่ใบหู ชวนมองดี รู้สึกมึงจะหล่อขึ้นนะ มันเล่าให้ผมฟังด้วยเรื่องน้องที่เอาขนมมาให้มันพร้อมกับบอกชอบ เล่าไปยิ้มไปมีการถามผมว่าอิจฉามันไหม ผมก็บอกจะอิจฉาทำไม ในเมื่อหนอนมึงมีก็ไม่ได้ใช้ ถ้าเป็นกูก็ไปอย่าง มันเลิกพูดเลย งอนใส่อีก ผมแกล้งไม่ง้อแถมหัวเราะเยาะมัน สะใจโคตร หึหึ แต่สักพักมันนึกได้เดินมาบอก หนอนกูไม่ได้ใช้แต่เอาไว้ให้มึงกินไง แล้วมันก็หัวเราะเดินไป กลายเป็นผมเงียบมั่ง ทะลึ่งจริงๆ ทำอย่างกับมึงไม่กินไอ้เหลือมของกูงั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ

“ไปกินข้าวก่อนไป”ผมบอกมันที่ตอนนี้เอาหน้าแนบหลัง มือขาก็กอดรัดผมทั้งตัว ผมวางดินสอเอื้อมมือไปกอดมันตบก้นเบาๆ มันส่ายหัว”มีทอดมันหมูใส่หัวปลีด้วยนะโว้ย”ผมประเลาะมันอีกหน่อย มันติดใจไม่เคยกินแบบที่ใส่หัวปลีตอนแรกมันเห็นผมผสมเครื่องมันทำหน้าแบบ กูจะแดกได้ไหมนะ พอเสร็จฟาดเรียบ

“ถ้ากินแล้วต้องพาไปนะ”มันต่อรอง ผมมองหน้าอีก

“พรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ ยุ่งอยู่”ผมพูดเรียบๆ

“มากไหม”มันก็ถามอีก ผมก็พยักหน้า

“ก็ได้”ยอมรับ แต่เสียงสูงฉิบหาย ก่อนจะผละออกไปกินข้าวแต่โดยดี “ไม่ชวนเพื่อนล่ะ”ผมถามมันต่ออีกเผื่อมันคิดไม่ทันเพราะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองที่สั่นคลอนด้วยแรงกระแทกกระทั้นเมื่อคืน หึหึ

“แล้วชวนผัวไม่ได้ไง”มันก็ย้อนกลับมา เลิกคิ้วใส่ก่อนจะจิ้มทอดมันเข้าปาก เคี้ยวแบบใส่อารมณ์อย่างกับมันมีกระดูก

“ได้ แต่ผัวไม่ว่างตอนนี้”ผมตอบไม่หันไปมองมันอีก ก็เงียบมีแต่เสียงเคี้ยวอย่างเดียว ผมก็อมยิ้ม สักพักกินเสร็จเก็บเรียบร้อยมันก็ลากผ้ามาปูนอนข้างๆ

“ลงสีให้หน่อยสิ”ผมวานมันที่นอนด้วยท่าประจำขี่ผ้าห่มกัดมุมผ้า

“ไม่ว่าง พรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ”มันก็ย้อนกลับมาบ้าง ปากเริ่มยกยิ้มแต่เก็บอาการ

“ก็ได้”ผมก็ทำเสียงอย่างที่มันทำ ทีนี้มันหลุดหัวเราะเลย

“ดัดจริต”มันเบะปากว่าผม ก่อนจะลุกขึ้นมาช่วยลงสีให้ ผมสอนมันเองแหละ ไอ้ฝิ่นมันค่อนข้างหัวไว สอนอะไรแป๊บเดียวมันก็จำได้

“ไปอู่เมื่อไร”ผมถามมันแต่ไม่ได้มอง กำลังเก็บรายละเอียดงานไปให้เขาดูอีกครั้ง

“อีกสองวัน มึงล่ะ”มันตอบและถามผมบ้าง

“เหมือนกัน เฮ้ย ตรงนั้นเบาหน่อย เดี๋ยวมันดูไม่มีมิติ”ผมตอบก่อนจะบอกให้มันเบามือตรงจุดที่มันเน้นมากไปหน่อย ผมลืมบอกไป

“พอไหม”มันถามกลับก่อนยื่นให้ดู

“เออ”ผมบอกและทำต่อ สักพักก็เรียบร้อย

“ไป”ผมตบก้นให้มันลุกหลังจากเอางานเข้าไปเก็บ

“ไปไหน”มันทำหน้างงๆ

“ตัดผม”ผมตอบสั้นๆเดินไปหยิบกุญแจรถมอไซด์ พร้อมด้วยหมวกกันน็อค มันเด้งตัวทันที รีบใส่รองเท้าเดินตามติดๆ

“ไหนบอกพรุ่งนี้”มันกอดเอวผมจนถึงหน้าลิฟท์ เอาปากกัดแขนนิดๆ ผมใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงยีนส์ตัดขาแค่เข่า เหมือนมันแหละ เผยให้เห็นรอยสักจากช่วงหลังมาถึงไหล่ ผมจะบอกเพื่ออะไรวะ

“กูหลอกมึง”ผมตอบเอามือโยกหัวมันไปมา

“เยะ ห่านนนนน”มันก็ว่ากลับ กัดแขนอีกที ก่อนจะสตาร์ทรถออกไป

“มึงว่าทรงไหนดี”มันดูหนังสือในมือก่อนจะถามผม เมื่อมาถึงร้านแล้ว

“หัวของมึงจะตัดทรงเชี่ยะไรก็ตามใจ”ผมตอบมัน ตาปรือแทบจะหลับคาร้าน โซฟานุ่มๆ แอร์เย็นๆ ร้านประจำไอ้ฝิ่นมันแต่ก่อนหน้านั้นมันลากผมมาตัดด้วยเลยต้องประจำไปอีกคน  เจ้าของร้านดูบุคลิกสำอาง พูดจาเรียบร้อย แต่เป็นแมนทั้งดุ้น ลูกสามแล้วครับ ไอ้ฝิ่นบอกเมียแกเปิดโรงเรียนสอนดนตรีอยู่ใกล้ๆนี่เอง ช่างคนอื่นก็รวมๆ ครบสามเพศ แล้วแต่จะเลือก และวันนี้คนเสือกเยอะอีก

“เอาไว้หัวมึงเถอะทรงเชี่ยะน่ะ แถมหางแซมเกล็ดให้ด้วย”มันก็ว่ากลับอย่างที่ทำเป็นประจำ ผมยักคิ้วเฉยๆ  ผมว่าจะไม่ตัดแต่ตอนนี้มันเริ่มยาวเหมือนกัน กะว่าถ้าไม่ได้งานนี้จะไว้ยาวจนกว่าจะเปิดเทอมเลย แต่ตัดออกซะหน่อยดีกว่าจะได้ดูสุภาพขึ้นมาหน่อย

“โอเค น้องทรงนี้ พี่ทรงนี้ ลงตัว สมดุลที่สุด”เลือกให้ตัวเองไม่พอ จัดระเบียบให้กูอีก ก่อนมันจะลุกเข้าไปสระผม

“โดนมันลากมาเหรอ”พี่เตอร์ถามผมยิ้มๆหลังจากตัดผมให้คนก่อนหน้ามันเสร็จ มันมองมาทางผมสองคนแว่บๆ แต่เน้นพิเศษตรงเมียผม พอสบตาผมมันก็หันกลับ ไม่รู้รีบหันทำไมกูว่าจะถามสักหน่อย แต่ช่างมันเถอะมองได้ไม่ว่า แต่อย่าคิดจะมาล้วงเด็ดขาด

“นิดหน่อย วันนี้คนเยอะดี”ผมตอบก่อนจะพูดไปถึงลูกค้าในร้าน ที่นั่งเต็มเกือบทุกเก้าอี้เลย แถมมีบริการเพ้นท์เล็บด้วยยิ่งทำให้เยอะมากเข้าไปอีก

“ดี คิดว่าเขามาช่วยค่านมลูก”แกพูดขำๆ แต่ผมรู้ว่าแกถ่อมตัว ไอ้ฝิ่นบอกว่าบ้านแกมีธุรกิจส่วนตัวแต่ตัวแกเองชอบทางนี้ ตอนแรกที่บ้านนึกว่าแกเป็นเกย์ พอกลับจากนอกแกบอกที่บ้านจัดงานแต่งงานเลยเมียท้องแล้ว เล่นเอาอึ้งปนดีใจกันใหญ่

“แล้วเลือกได้ยัง”แกถามเมื่อเห็นผมเงียบไป

“ครับ”ผมตอบแกยิ้มๆ

“ทรงเมียจัด”แกพูดล้อกลับ ผมก็พยักหน้า ก่อนจะหัวเราะอย่างรู้กัน

“ไม่เห็นเด็กๆเลย อยู่บ้านเหรอพี่”ผมถามหาลูกแก ที่บางครั้งแกจะเอามาด้วย มีพี่เลี้ยงสองคน แกมีลูกแบบหัวปีท้ายปี ไอ้ฝิ่นบอกพี่เอ๋ยแฟนแกบ่นอุบเลย แกบอกจะมีทั้งทีก็มีทีเดียวจะได้โตทันใช้ และแกเป็นเพื่อนพี่เจตน์ ตอนนี้แกไปดูงานที่อเมริกา ตอนแรกก็ไปๆมาๆ พักหลังเรียนต่อด้วยเลย สงสัยจะเอาด๊อกเตอร์อีกใบมั้งไอ้ฝิ่นบอก แต่ของฝากส่งให้มันไม่เคยขาด ผมบ่นมันประจำไม่ได้หึงหรือคิดเล็กคิดน้อยอะไรหรอก บอกว่าห้องรกให้ขนกลับบ้านไปมั่ง ไม่งั้นจะเอาไปเปิดท้ายขายของซะ มันก็บอก ดี เอาส่วนแบ่งให้กูด้วย ฮ่าๆๆๆ หัวเราะใส่หน้าผมอีกซะงั้น

“โน่น อยู่กับเอ๋ยที่คลาส วันนี้ลูกค้าเยอะพี่ก็เลยให้เขาเอาไป”แกบอก ก่อนจะนั่งลงข้างผม แต่ลูกค้าแกเยอะจริงๆ นี่ขนาดผมมากันแต่เช้ายังรอเกือบสองชั่วโมงเลย ฝีมือแกดีลูกค้าประจำเยอะ ราคาก็พอทน แต่คุ้มตัดออกมารับประกันได้เลยไม่ผิดหวัง แกจะแนะตรงๆเลยว่าเหมาะกับบุคลิกมั้ย ถ้าไม่เชื่อดึงดันจะตัดตามแฟชั่น แกก็ไม่ขัดใจเพราะเป็นสิทธ์ของลูกค้า สักพักแกก็เดินไปตัดผมให้มัน ผมไม่ได้สระผมหรอกเพราะสระมาแล้ว รอตัดต่อจากมันอย่างเดียว

“มองอยู่ได้แวะห้องน้ำก่อนไหมล่ะ”ผมถามมันที่มองยิ้มๆ มันก็ลอยหน้าใส่อย่างรู้ความหมายที่ผมพูดประชดมัน ตั้งแต่ออกจากร้านแล้วครับ

“ไม่เอา เหม็น ที่บ้านดีกว่าฉลองผมทรงใหม่ แต่ผัวคนเดิม คริคริ”มันพูดยั่วๆแถมมือก็ลูบไปมา ผมเลยดันหน้ามันออกจนเซเลยครับ แต่ตะครุบได้ทัน

“กินไรเปล่า”ผมเลยเปลี่ยนเรื่องถามมัน มือก็เกาะไหล่ มันพยักหน้าก่อนจะฉุดเข้าร้านซิสเล่อร์ ผมอยากใช้เวลาอยู่กับมันให้มากที่สุดในช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้จากกันไปไหนหรอกครับ อีกหน่อยผมเรียนจบก็ต้องทำงานหาประสบการณ์ และผมจะต่อปริญญาโทด้วย มันก็ขึ้นปีสาม ความรับผิดชอบเราสองคนก็ต้องมีมากขึ้นอยู่แล้ว แต่ผมไม่กลัวหรอกถ้ายังมีมันอยู่ข้างๆ ให้ได้ลับฝีปากกันต่อไป

“อีกหน่อยก็ไม่มีเวลาให้กูแล้วสิ”มันเอ่ยออกมาราวกับรู้ว่าผมคิดเรื่องอะไรในใจ

“ทำไมล่ะ ไม่รู้จักห้องกูเหรอ”ผมก็แหย่มัน

“รู้ นอนจนเตียงผุแล้ว”มันทำปากยื่นใส่ ผมเลยเอาช้อนตีปากมันเบาๆ

“ซื้อมาเปลี่ยนสิ”ผมบอกมันก่อนจะจิ้มสเต็กเนื้อปลาเข้าปาก นานๆกินทีก็อร่อยดี

“เอาตังค์มาดิ”มันแบมือ ผมก็เอามีดตีมือมัน”กินเร็วๆ ไปเลือกเสื้อกับกางเกงให้หน่อย”ผมบอกมันต่อ ของเดิมเริ่มรัดรูปและเก่าแล้ว ซื้อใหม่ซะหน่อยจะได้เฮงๆ

“ซื้อให้น้องด้วยนะ”มันรีบพูดยิ้มกริ่มเลย

“ซื้ออะไร ที่ทำงานมึงต้องใช้ไง”ผมแกล้งว่ามัน

“เออ ยกระดับเด็กอู่ไง”มันตอบยักคิ้วใส่ ก่อนจะสปีดยัดสลัดลงท้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะไปร้านเสื้อผ้ากัน

“ตัวนี้ดีกว่า”มันหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนทาบตัวผม พร้อมกางเกงสเลคสีเทาสไตล์ Paul Smith ดันให้เข้าไปลองในห้องเสื้อ
 
“นั่นไงบอกแล้วต้องเหมาะ มึงเอากี่ชุด”มันตบมือชอบใจเป็นการชมตัวเองที่เลือกได้ดีมากกว่าที่จะชมผม

“เอามาอีกสามชุดไป”ผมบอกให้มันไปเลือกอีก มันก็ไปทันที ล่อมาห้า

“กูบอกสามไง”ผมท้วงมัน เพราะห้าชุดนี่ราคาไม่น้อยเลยแต่มันก็คุ้มเนื้อผ้าดีสมราคาและใส่ได้หลายโอกาส ผมใส่เสื้อผ้าซ้ำกันนะแต่เลือกให้มันแมทกันเท่านั้นเอง

“เผื่อไว้ก่อน กูว่าแบบนี้ก็สวยดีเข้ารูปหน่อยๆ ไม่มีเดฟรัดไข่ที่มึงไม่ชอบหรอกน่า”มันบอกสรรพคุณเสร็จสรรพ เสือกรู้ดีอีกแต่ก็เรื่องจริงผมไม่ค่อยชอบใส่กางเกงขาเดฟเท่าไร นานทีถึงจะหยิบมาใส่

“แล้วไม่ซื้อเหรอ”ผมถามเมื่อไม่เห็นมันเอาอะไรสักอย่าง

“ไม่เอาหรอก พูดไปงั้นแหละ”มันส่ายหน้าบอกยิ้มๆ

“กูว่ามึงจะกลับไปเคลียร์พื้นที่ตู้ก่อนมากกว่ามั้ง”ผมแซวมันอีก

“รู้ทันอ่ะ”มันก็ทำเสียงใส่ ก่อนจะเดินไปร้านรองเท้า  เมื่อกี้ตอนเข้าร้านเสื้อผ้า พนักงานขายก็มองนะ แต่ไม่ได้ดูถูกหรอก แปลกใจมากกว่าที่ผมแต่งตัวแบบเหมือนพวกอาร์ทคงเป็นเพราะรอยสักด้วยมั้ง แต่เลือกเสื้อผ้าแบบหนุ่มออฟฟิส อย่างที่คิดเขาบอกว่าคิดอย่างนั้นจริงๆ เขานึกว่าผมทำงานพวกศิลป์ รับสักแท็ตทู อะไรพวกนี้  ว่าจะไปใช้บริการ พวกผมพากันขำเลยครับ พอได้ของเรียบร้อยตอนแรกว่าจะดูหนังแต่มันไม่อยากดูถ้าจำได้มันไม่ชอบเข้าโรงหนังเท่าไร ก็เลยพากันกลับห้อง
V
V
V
V

ต่อ 





 

[harumi]

เค้าขอโต้ด
ดันมาปาดหน้าซะได้

[goonglovenut]

“ตอนเย็นเดี๋ยวโทรหานะ”มันบอกผมเมื่อมาถึงอู่ที่มันรับงานไว้ เป็นทางผ่านก่อนไปบริษัทที่เขานัดไว้ช่วงสิบโมง

“อืม ถ้าไม่รับ ทำไง”ผมรับคำก่อนถามมันกลับ อย่างกลับสั่งลูกเวลาไปส่งที่โรงเรียนเลย

“ฝากข้อความครับ ถ้าไม่มารับเพราะว่าติดธุระเจอกันที่ห้อง แต่ถ้าติดอย่างอื่นเจอที่วัด รับทราบ ปฏิบัติ”มันก็รับคำยาวเหยียดเลย ผมผลักหัวมันอย่างหมั่นไส้ มันก็ชอบใจก่อนจะยื่นหน้ามาหอมแก้ม เลยไปที่ปากจูบกันซะ มันจับหน้าผมไม่เบียดมากเพราะกลัวเสื้อผมยับ เมื่อวานพอกลับห้องมันซักลงน้ำยาให้ทันที ตอนเช้าก็ตื่นแต่ตีห้ามารีดให้ น่ารักนะเมียผม

“อืม มารับด้วยนะ”มันกระซิบบอกอ้อน

“ทำงานระวังด้วยนะ รู้ไหม”ผมบอกอย่างเป็นห่วง ถึงมันจะชำนาญก็เถอะ จะว่าชมมัน ๆ เก่งนะพอๆกับช่างมืออาชีพเลยแต่มันไม่เคยอวดภูมิ ใครสั่งสอนอะไรมันก็รับฟังถึงมันจะรู้และก็เคยทำมาแล้วก็ตาม ที่มันทำได้เพราะลุงมันสอนเขาทำด้านนี้โดยตรงที่อิตาลี

“ครับ”มันรับก่อนจะจุ๊บกลับ อีกนิดก็ปล่อยมันลงไป มันหันมาโบกมือให้ ผมพยักหน้ารับก่อนจะขับไป

“พี่จูนวันนี้หนูรู้สึกสดชื่นมากเลยคะ”เสียงพูดแบบร่าเริงมากของผู้หญิงหน้าตาน่ารัก เอ่ยกับผู้หญิงอีกคนที่ น่าจะเป็นเลขาหน้าห้องของประธานบริษัท

“นี่ เก็บอาการหน่อยพวกหล่อน เสียมารยาท”เธอตำหนิออกไปแต่ไม่ได้จริงจังนัก แบบเอ็นดูมากกว่า

“แหม คุณจูนจะเก็บอาการได้ไง ดูสิอย่างกับนายแบบ คนนั้นๆน่ะ”อีกเสียงที่เป็นผู้ชายแต่ใจสาว เอ่ยทำท่าทางชี้มือไปที่ผู้ชายนั่งถัดไปจากผม ต้องบอกว่าดูดีจริงๆ เนี๊ยบหัวจดเท้า สมกับที่เขากรี๊ดครับ อีกฝ่ายเหมือนจะรู้เลยยิ้มให้ ทำเอาพวกเธอเหมือนจะเป็นลม ผมไม่ได้นินทาผู้หญิงน่ะพูดแบบขำๆมากกว่า ผมมองเป็นเรื่องปกติที่คนหน้าตาดีย่อมมีคนชอบเป็นธรรมดา

“เขายิ้มด้วยอ่ะ คนนั้นก็หล่อ”ชี้ไปที่อีกคนที่นั่งข้างผู้ชายคนนั้นแหละครับ ดูดีไม่แพ้กัน

“นอกจากไอ้นิค นอกนั้นหล่อหมดใช่ไหม”คุณจูนเอ่ยเหน็บๆ ไปถึงผู้ชายผมตั้งๆ ตาตี๋ ใส่เหล็กดัดฟัน ผมไม่ได้สังเกตอะไรมันขนาดนั้นหรอกครับ แต่มันกัดขนมปังอ้าปากอย่างกับจะงับเข้าไปทั้งอัน

“อ้าว เจ๊ ลามปาม”มันอ้าค้างอยู่อย่างนั้น ก่อนจะหันไปว่าเจ๊จูน

“ทะลึ่ง ลามปามน่ะฉันต้องใช้กับแก ไอ้นิค อ้าปากทีแมลงวันจะเข้าไปวางไข่แล้ว”เจ๊จูนเลยแว็ดมันกลับ แต่ไม่ดังหรอกครับ

“แสดงว่าป้าวรรณทำไม่สะอาด ป้า เจ๊จูนว่าป้า”มันหันไปโบ้ยให้ป้าแม่บ้านที่กำลังเข็นรถเก็บขยะเตรียมไปทิ้งอยู่

“ไอ้นิค ไปเถอะป้าวรรณ ไอ้นิคมันกวนจูน”เจ๊จูนเน้นชื่อมันหันไปพูดกับป้า ก่อนจะหันมาจิกตาใส่คนชื่อนิคอีก ป้าแกก็ยิ้มอย่างที่น่าจะรู้นิสัยใจคอกันอยู่แล้ว มันก็ลอยหน้ากินต่อ

“ตาย เกือบลืมให้หนุ่มๆกรอกเอกสารก่อน หลีกสิหล่อน เดี๋ยวคุณพิมเข้ามาฉันจะซวย”เจ๊จูนเหมือนนึกได้รีบเดินไปหยิบเอกสารห้องถัดไป

“วิว เอาไปให้ก็ได้คะ”เสียงเล็กเสียงน้อยจากหนุ่มสำอางพูด

“กระแดะ ไอ้แหวง”คนชื่อนิคทำปากใส่ เรียกชื่อที่น่าจะเป็นชื่อเดิมที่แท้จริง

“เสือก แดกๆไปเลย อุ้ย ลืมตัว”ว่ากลับด้วยเสียงแมนๆก่อนจะยกมือทาบอกเปลี่ยนเสียงใหม่ ก่อนจะมองผม”อุ้ย ทำไมคนนี้ฉันพลาด ผีบังตาฉันเหรอ”ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้ผม ๆ ก็เลยทำเป็นมองไม่เห็นไม่ได้ยินดีกว่า ผีไม่น่ารีบไปเลยน่าจะบังอีกหน่อย

“เออว่ะ นังวิว ดูหล่อดิบๆดีว่ะ”ผู้หญิงคนแรกที่ผมได้ยินเสียงพูดแบบเดียวกัน น่ารักดีครับ เหมือนพี่หนูแหม่มเลย พอดีกับเจ๊จูนเดินเอาเอกสารออกมา

“เดี๋ยวกรอกประวัติก่อนนะคะ”เธอบอกพร้อมอธิบายรายละเอียดไปด้วย พวกผมก็รับมาจัดการตามที่บอก

“จูน เรียบร้อยหรือยัง”เสียงทักขึ้น หลังจากคุณจูนเดินเก็บเอกสารพวกผมไปสักพัก

“วางไว้บนโต๊ะแล้วคะ คุณพิมจะรับกาแฟ หรือ น้ำส้มดีคะ”คุณจูนรายงานพร้อมกับเปิดประตูให้ผู้หญิงที่ชื่อคุณพิม ผมเคยเห็นเธอที่ ม. แต่ไม่ได้คุยกัน เธอเป็นผู้หญิงวัยน่าจะรุ่นๆพี่สาวผม ดูดีมากทั้งหน้าตาและการแต่งกาย สมกับเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ เธอจัดว่าเป็นนักธุรกิจหญิงคนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จ ดีกรีปริญญาเอก จากอเมริกา ด้วยครับ เก่งทั้งบริหารและงานดีไซด์ สมแล้วที่จะเป็นเจ้าของบริษัท ชั้นนำแห่งนี้ ปกติผมไม่ได้สอดรู้เรื่องชาวบ้านหรอก แต่เธอกำลังจะเป็นคนจ่ายเงินผม ก็เลยต้องรู้ไว้บ้างรวมถึงงานในบริษัทด้วย

“น้ำส้มแล้วกัน เธอจะเอาด้วยไหม”เธอบอกก่อนจะหันไปบอกผู้ชายน่าจะอ่อนกว่า ที่เดินตามมาข้างหลัง

“ขอกาแฟดำ”เขาบอกก่อนจะเดินตามคุณพิมเข้าไปข้างใน แสดงว่าเขาต้องมีตำแหน่งที่สูงคนหนึ่งถึงได้รับสิทธิขนาดนั้น แต่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะเก็บมาใส่ใจ

“นายชื่ออะไร”ผู้ชายคนที่ดูสำอาง หันมาถามผมด้วยรอยยิ้มดูเป็นมิตร อีกคนก็ยิ้มให้ด้วย

“ไผ่”ผมตอบแต่ไม่ได้ถามกลับยกยิ้มให้เฉยๆ

“เรา อาร์ท และนายล่ะ”เขาแนะนำก่อนจะหันไปหาอีกคน

“แน็ค”บอกก่อนจะพูดคุยกันว่ามาจากที่ไหน อาร์ทมาในตำแหน่งฝ่ายศิลป์ อายุมากกว่าผมสองปี เคยผ่านงานมาแล้ว เขาบอกไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ ส่วนแน็คเป็นช่างภาพ จบมาโดยตรงพอเห็นงานเขาต้องยอมรับเลยว่าดีมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะมือใหม่

“เชิญคุณวิสูตรก่อนคะ”คุณจูนออกมาเรียก อาร์ท เข้าไปก่อน แน็คก็เลยเขยิบมาใกล้พร้อมกับชวนคุย ก็ถูกคอดี หลังจากนั้นก็เป็นแน็ค อาร์ทก็คุยกับผมต่อ แล้วก็ถึงผม สองคนนั่นลากลับเลย บอกพรุ่งนี้เจอกัน อืม ก็ดีได้เพื่อนใหม่

“เชิญนั่ง”เสียงทุ้มแต่เข้มเอ่ยเชิญผม คุณพิมนั่งดูเอกสารผม พร้อมกับงานที่ผมนำเสนอมาก่อนหน้านั้น ถามประวัติผมนิดหน่อยว่าตรงกับที่กรอกหรือเปล่า ก่อนจะเริ่มพรีเซ้นส์งาน ผมก็นำเสนอไปเรื่อยไม่มีการติดขัดจนจบ

“อืม การตกแต่งภายใน ภายนอก ลงตัว”คุณพิมวิจารณ์ไปเรื่อยก่อนจะสะดุดกับรายละเอียดเล็กน้อยที่ผมบอกไว้ถึงที่มาที่ไปของๆบางอย่างที่จริงไม่ต้องใส่ก็ได้แต่ผมคิดว่าช่วยทำให้ลูกค้าเข้าใจได้ง่ายขึ้น“สนใจด้านนี้ด้วยเหรอ”คุณพิมถามผม เมื่อเห็นว่าผมนำหลักฮวงจุ้ยใส่เข้าไปในการตกแต่งบ้านและสวนด้วย

“ครับ ศึกษาเอาไว้บ้าง”ผมตอบเธอที่ยกยิ้ม ก่อนจะก้มมองงานต่อ

“ไม่คิดว่ามันดูงมงายไปหน่อยเหรอ”คุณวัฒน์คือชื่อของผู้ชายคนนี้ เป็นรองกรรมการผู้จัดการ และยังเป็นนักออกแบบฝีมือดีอีกด้วย ผมรู้สึกคุ้นๆหน้าเหมือนกันพอเห็นใกล้ๆ ก็ใช่เลยผลงานเขาเคยได้รับรางวัลด้วย
 
“ผมคิดว่าเป็นวัฒนธรรมมากกว่าที่จะดูงมงาย เหมือนกับที่บ้านต้องมีศาลพระภูมิ รวมไปถึงที่ทำงานทั้งรัฐและเอกชน ทุกวันนี้ก็ยังต้องมี ก่อนปลูกสร้างเราก็ยังต้องมีการดูฤกษ์ยามมีการทำพิธี แต่ผมก็ยังยึดรูปแบบตามที่บริษัทต้องการ เพียงแต่ผมจัดวางตามหลักเท่านั้น ถ้ามองอีกมุมหนึ่งมันก็คือการปลูกสร้างจัดวางสิ่งของให้เป็นระเบียบไปในตัวด้วย”ผมอธิบายตามความคิดความเข้าใจของผม ถ้าคิดง่ายๆก็เหมือนตรงที่ควรวางก็วาง ตรงไหนไม่ควรวางอย่าไปวาง ทำให้ดูขวางทางเกิดความเสียหายหรืออันตรายได้ ด้วยนิสัยคนบอกไม่ค่อยเชื่อ ต้องมีการนำหลักบางอย่างแทรกเข้ามาช่วยถึงจะยอมฟังและยังมีอีกหลายอย่างที่คนสมัยก่อนปลูกฝังได้ดีมาก สามารถนำมาใช้ในชีวิตปัจจุบันได้ด้วย

“มันไม่ค่อยโมเดรินท์เท่าไร ดูธรรมดาและบ้านนอกชอบกล”คุณวัฒน์พูดออกมาเอามือกอดอก มองหน้าผม

“แต่ฉันชอบ”คุณพิมพูดออกมา

“คุณพิม”คุณวัฒน์เรียกเหมือนค้าน

“ฉันคิดว่าเราทำแบบฝรั่งมากเกินไปก็ไม่ดี น้อยมากที่จะเอาต้นไม้ ดอกไม้ ของไทย มาแจมกับไม้เมืองนอกที่หาได้ในเมืองไทย ได้ดูลงตัวแบบนี้ แล้วดูสิมีการแซมผักสวนครัวเป็นพุ่มๆดูเหมือนไม้ประดับแยกไม่ออกเลยกลมกลืน มาก ต้นไม้ใหญ่พวกนี้นอกจากร่มรื่นไม่เกะกะจนเกินไป ชื่อก็เป็นมงคล แถมดูแลง่าย เป็นการลดต้นทุนได้เยอะเลย”คุณพิมพูดต่อไปอีก มองหน้าผมก่อนจะยกยิ้มให้

“แต่ลูกค้าต้องการอะไรใหม่ๆไม่ใช่เหรอครับ คุณพิม จริงอยู่ของพวกนี้หาง่าย แต่มันไม่ได้แปลกอะไรเลย ปลูกกันเยอะแยะไป”คุณวัฒน์ยังพูดต่อไปอีกอย่างไม่เห็นด้วย

“ใช่ หาง่าย ไม่แปลก แต่มันอยู่ที่การออกแบบและนำมาตกแต่งให้แปลกตาต่างหากล่ะที่ฉันชอบ และเขาก็ทำได้ดี มีการผสมผสานความสมัยใหม่กับความเชื่อแบบเดิมที่อยู่กับคนไทยเรามานานอย่างที่เขาบอก ของตกแต่ง ที่ใช้ในบ้านยังเป็นวัสดุที่หาง่ายและคงทนเลย บางอย่างแทบไม่ต้องสั่งจากเมืองนอกด้วยซ้ำ ตรงกับยุคเศรฐกิจพอเพียงด้วย สมัยนี้อะไรที่เซฟได้ก็ต้องเซฟไม่ว่าเราหรือลูกค้าเป็นการสบายใจทั้งสองฝ่าย พวกคุณคิดว่าไง”คุณพิมพูดต่อไปอีกอย่างใส่ใจทุกรายละเอียดสมกับเป็นผู้บริหารที่มองการณ์ไกล และไม่มองแค่มุมเดียว ก่อนจะหันไปถามผู้หญิงกับผู้ชายที่นั่งฟังอยู่เช่นกัน
 
“ผมเห็นด้วยนะ และคุณพิมได้ดูอีกแบบหรือยังครับ”พี่ผู้ชายตอบพร้อมกับยื่นแบบอีกแผ่นที่ตรวจดูส่งให้คุณพิม”นี่ก็เรียบง่ายแต่มีสไตล์ตรงตามที่ต้องการเลยครับ”

“เหมาะกับคอนโดโครงการใหม่เลยคะ นี่เป็นโมเดลจำลองที่น้องเขาทำมาคะ”พี่ผู้หญิงชี้ไปที่งานของผมอีกชิ้น

“ทำเองหมดเลยเหรอ”คุณพิมลุกมาดู หันมาถามผม หลังจากพิจารณาห้องชุดที่ใช้การไล่โทนสี ผมพยายามเน้นความเป็นธรรมชาติมากที่สุด

“ครับ บางอย่างก็ซื้อมาเพิ่มเติมบ้าง”ผมบอกก่อนจะลุกไปเมื่อเธอกวักมือเรียกให้ไปยืนข้างๆ เธอชี้ไปตรงสนามสำหรับนั่งพักผ่อนใกล้สระน้ำ หัวเราะหน่อยๆ

“ฉันชอบตรงนี้จัง ปลูกต้นกล้วยเป็นแนว ต้นไผ่บังกำแพงที่เป็นคอนกรีต กันขโมยได้ด้วยนะเนี่ยะ ภูมิปัญญาไทยจริงๆ  มะลิตัดตกแต่งเป็นพุ่ม เหมือนได้บรรยากาศเล่นน้ำ นอนพัก ที่บ้านสวน ชิงช้า ม้านั่ง ก็ใช้ไม้ทนแดดทนฝน อืม อันนี้ขอเข้าห้องประชุมพิจารณาอีกที แต่โดยรวมวันนี้ ผ่าน ยินดีต้อนรับ”เธอพูดพร้อมกับยื่นมือออกมา ทำให้ผมต้องยื่นออกไปสัมผัส ก่อนจะดึงกลับอย่างสุภาพ

“ขอบคุณครับ”ผมบอกอีกครั้ง พี่สองคนก็แสดงความยินดีด้วย ยกเว้นคุณวัฒน์ที่ไม่พูดอะไร

“ผมขอตัว”เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป

“มีอะไรก็ปรึกษาสองคนนี้ได้ เขาอยู่ฝ่ายออกแบบ นี่ไปป์ และ รินทร์”คุณพิมบอกพร้อมกับแนะนำ ผมยกมือไหว้”มีชื่อเล่นไหม จะได้คุ้นเคย”คุณพิมถามต่อ

“ไผ่ครับ”ผมบอก เธอก็หัวเราะอีก

“มิน่า ถึงได้นำเสนอน่าดู”เธอแซวผม เพราะผมเอาต้นไผ่ใส่เข้าไปด้วย เธอมองหน้าผมและพูดเรียบๆ

“พรุ่งนี้เราจะไปบ้านลูกค้ากัน เพื่อนำเสนอและคุยรายละเอียด พร้อมไหม”ทำเอาผมอึ้งไปรวมถึงพี่สองคนด้วย ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้”ฉันเชื่อฝีมือเธอ ไม่งั้นชัยไม่รับรองหรอก รายนั้นเขาไม่ใช่รับใครง่ายหรอกนะ เธอเป็นลูกศิษย์เขาน่าจะรู้ดี ตอนแรกฉันไม่ค่อยเชื่อเท่าไรเพราะไม่เห็นกับตา แต่วันนี้เธอแสดงให้เห็นอะไรหลายๆอย่างในตัวเธอ”คุณพิมพูดให้คลายสงสัยกับทุกคนถ้ามองอีกแง่หนึ่งคงไม่อยากให้ใครมองว่าทำไมเธอให้อภิสิทธิ์กับผมขนาดนี้ จริงอย่างเธอพูด อาจารย์ชัยไม่ยอมรับรองให้ใครง่ายๆ งานแต่ละชิ้นที่นำเสนอหินสุดๆ และอาจารย์จะบอกเสมอ อย่าเหลิงในคำชม อย่าเมินในคำติ นำทั้งสองอย่างมาพัฒนาตัวเองตลอดเวลาแล้วจะได้ความคิดเพื่อนำไปสร้างสิ่งใหม่ๆ

“เอาล่ะ ตามสบายฉันจะทำงานต่อ”คุณพิมพูดก่อนจะไปนั่งโต๊ะตามเดิม พวกผมก็เดินออกมา

“อย่าคิดมาก คุณวัฒน์เขาเป็นแบบนั้นแหละ เห็นเด็กใหม่มีฝีมือไม่ได้ กลัวล่ะสิ”พี่รินทร์พูดบอกผม

“เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก เป็นเรื่องเลยน่ะ คนโปรดซะด้วย”พี่ไปป์เอ่ยปาม แต่ก็อดไม่ได้ ผมไม่ออกความเห็นหรือถามอะไร ก่อนผมจะขอตัว

“เจอกันพรุ่งนี้”พี่ไปป์บอกก่อนจะแยกไปกับพี่รินทร์ ผมเดินกำลังจะถึงประตูทางออกอยู่แล้ว

“ไง เด็กใหม่ หน้าบานเชียวนะ”พูดไม่ขาดคำเจอจนได้ และหน้ากูก็เข้ารูปไม่ได้บานสักหน่อย”อย่าเพิ่งเหลิงไป ที่นี่ไม่ใช่มหาลัยนะที่ผิดพลาดแล้วจะขอสอบซ่อม”เขาพูดต่อไปอีก ผมก็อยากจะบอกเหลือเกิน กูอ่านป้ายออกว่าเป็นที่ไหน
 
“ขอบคุณครับที่เตือน สำหรับคนที่ผ่านมาก่อนอย่างคุณวัฒน์ ขอตัวก่อนนะครับ”ผมยกยิ้มบอกกับเขา ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา เขาชักสีหน้าที่เห็นผมไม่โต้ตอบอะไร ผมไม่ได้กลัวเขา แต่ไม่อยากมีปัญหากับงานที่ผมจะเริ่มทำ ถ้าเขาเป็นผู้ใหญ่พอเขาไม่ควรจะลดตัวมาหาเรื่องเด็กอย่างผม แต่ถ้าเขาคิดไม่ได้และสร้างปัญหากับผมเมื่อไร ผมป้องกันตัวขึ้นมาคงจะไม่ผิดอะไรใช่ไหม
V
V
V
V
ตอนแรกจะไปรับไอ้ฝิ่น แต่มันส่งข้อความมาบอกให้เจอกันที่คอนโดเลย ทำไรไว้กินด้วย สรุปผมเป็นเมียมันต้องทำกับข้าวรอผัวกลับมา ไม่เป็นไรเรื่องบนเตียงผมยังเป็นผู้นำทางอยู่ ยอมได้  มันออกไปข้างนอกกับพี่เกริกที่เป็นเจ้าของร้าน และขากลับเขาจะแวะมาส่ง เกือบสามทุ่มผมเลยลงมารับมันข้างล่าง สูบบุหรี่หมดมวนมันก็มาพอดี

“เหนื่อยอ่ะ”คำแรกที่มันเอ่ย ก่อนจะเดินมากอดผมเอาหัวสีไปมา

“ไปถึงไหนมา”ผมถามมันระหว่างเดิน พอเข้าลิฟท์ได้มันกระโดดขี่หลังทันที คางเกยไหล่

“บ้านลูกค้าแถวxxxx ให้เอามาที่อู่ก็ไม่เอา เรื่องมากจริงๆ แต่เป็นลูกค้าประจำ พี่เกริกเลยต้องบริการถึงที่เลย”มันบอกพร้อมกับบ่นให้ฟัง ผมแบกมันจนเข้าห้องเอาไปทิ้งที่ห้อง

“อาบน้ำก่อน และมากินข้าว”ผมบอกก่อนจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวโยนให้ มันรับก่อนจะยิ้มใส่

“อาบให้หน่อยสิ”นั่นยั่วกูอีก กระโดดเป็นผีจีนเลย

“ไม่เข็ด ๆ เร็วๆ จะได้กินข้าว”ผมเดินไปตบก้นมันสองสามที ก่อนจะจับมันหันหลังเตะเบาๆส่งเข้าห้องน้ำ

“เชอะ ทำหยิ่ง อย่ามาสะกิดนะ”มันหันมาพูดใส่ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ โยนเสื้อผ้าออกมาให้ผัวคาบไปเก็บอย่างเคย แต่มันแกล้งทำใส่ผมไปงั้นแหละ แต่บ่อยไปไหม เดี๋ยวต้องจับอบรมใหม่

“ผู้หญิง ผู้ชาย  ก่ำกึ่ง”มันหรี่ตาถามผมหลังจากนอนซุกเหมือนเคย มันถามว่าวันนี้งานผมเป็นยังไงบ้าง ผมก็เล่าให้มันฟังรวมถึงเรื่องออกข้างนอกพรุ่งนี้ด้วย

“ผู้หญิง”ผมบอก มือก็เกาหลังให้มัน รีบหลับสักทีเถอะ กูเมื่อยตาจะปิดอยู่แล้ว

“แล้วไป”มันพูดออกมาเฉยๆไม่มีสีหน้าท่าทางอะไร ทำกูงง มองหน้ามันที่ยอมง่ายๆ แต่ปกติไอ้ฝิ่นมันก็แบบนี้แหละ ไม่เซ้าซี้ ไม่เปิดประเด็นเรื่องแบบนี้มาทะเลาะ หมายเหตุ ถ้าไม่เกิดเรื่องหรือมาหาเรื่องมันก่อนนะ ขอย้ำ เมเดย์ๆ

“ทำไมล่ะ”กลายเป็นผมที่อยากรู้ซะเอง

“อะไร”มันก็ถามกลับด้วยคำที่ผมพูดบ่อยๆ ก่อนจะทำหน้าอมยิ้ม แต่ดูกวนตีน”อ๋อ ก็ไม่มีอะไร ถามเฉยๆ มึงไปทำงานกูจะมานั่งคิดอะไรที่มันงี่เง่าได้ไงล่ะ แต่ถ้ามึงงี่เงี่ยนกันเมื่อไร กูไม่เฉยแน่”นั่นแหละคือคำตอบที่กระจ่างเน้นเขี้ยวเน้นฟันบอกเลย ผมเลยเขกหัวมันกลับไป

“กูต้องพูดขอบคุณด้วยไหมที่เมียคิดดีทำดีขนาดนี้”ผมจับมันขึ้นมาจนหน้าเสมอกัน

“กราบก่อนนอนทุกคืนเลยก็ได้ และถ้าให้ดีท่องให้ขึ้นใจ มองอะไรก็ไม่เหมือนมองเมีย เวลาเพลียๆก็มองเมียนี่ไง โอเค๊”มันพูดไปเอาจมูกสีไปมาก่อนจะกัดเบาๆ

“กลอนเชี่ยะอะไรของมึง”ผมว่าก่อนจะจูบปิดปากมันซะไม่ให้ย้อนใส่ มันก็ตอบกลับจนเราพอใจกัน สักพักตามันเริ่มปรือก่อนจะหลับตาลง โดยที่มือผมก็ยังเกาหลังให้มันอยู่ ผมมองมันที่หลับสนิทไปแล้วมันคงเหนื่อยจริงๆ หลายคนคิดถึงภาพนอนกอดกันในอ้อมแขนอย่างเป็นสุขเหมือนในหนังในนิยายที่บอก หึ คิดใหม่ครับสำหรับคู่ผม พอได้ที่มันก็แด๊นส์เต็มที่นอน ลำบากผมที่ต้องตื่นมาลากไปเก็บที่เดิม ดีไม่ดี ลืมตาขึ้นมาอาจจะเจออาหารเสริมประเภทโปรตีนจ่อที่ปากอีก แต่ดีที่หอมไม่มีกลิ่นเล็บขบมากวนใจ หึหึ ราตรีสวัสดิ์ครับ
**********************************************************************************************
ปล. มันกลับมาแล้วบอกว่ากลัวคนอ่านคนเม้นส์จะลืม หุหุ ขอบคุณที่ยังติดตามกันเช่นเคยคะ ขอโทษที่มาลงช้าคะ และตลกมากเพื่อนได้อ่านมันขำแถมถามอีกช่างกล้านะเอาไปลง มันก็ล้อตอนฉากนั้นแหละเขียนได้ไงวะเอาประสบกามตัวเองมาแปลงไปเขียนหรือเปล่า ดูมัน เลยบอกกูอายแต่ความอยากกูเยอะกว่า 5555 ช่วงนี้ถ้ามาช้าขอโทษด้วยคะ งานเข้า วันเวลาที่ลงจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ อย่าหนีหายกันนะ อยากอบอุ่นไม่อยากหนาวอ่ะ


ปล.เจอกันวันเสาร์จ๊ะ รออ่านด้วยนะ

[harumi]

มาอีกรอบ

 

[ทานตะวัน]

อ่านกี่ทีก็น่ารัก รักฝิ่นหลงไผ่อย่างจริงจัง หุหุ
นี่แหละพอเริ่มเข้าสังคมของคนทำงานก็ต้องเจออะไรที่เลวร้ายมากขึ้น
การปรับตัว และความอดทนเป็นเรื่องสำคัญมากกกก
แต่เชื่อเถอะพี่ไผ่ทำได้อยู่แล้ว อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[poppycake]

ชอบอ่ะ ^________________^

[choijiin]

ยังกับคนเพิ่งแต่งงานใหม่เลยคู่นี้
 
แต่แหมไอ้คุณวัฒน์นี่มันเหมือนผู้หญิงเลยน้อ
ช่างติ ช่างกระแนะกระแหน
ไปๆมาๆอาจจะเป็นเก้งแอ๊บแมนก็ได้นะ
 

[l3iZal2l2e]

หนุ่มออฟฟิศแบบดิบๆเหรอ 
เขินจัง

[CarToonMiZa]

ไม่หนีหายไปไหนแน่
ติดเรื่องนี้งอมแงม

ปลล.จบเมื่อไหร่
รวมเล่มด้วยน๊า
อยากได้

[golffel]

สู้ๆๆๆๆๆๆ

รอตอนต่อไปเรื่อยๆๆๆ

 

[Angel]

พี่ไผ่กับน้องทำงานแล้ว ทำงานยุ่งๆ ก็อย่าลืมหวานล่ะ อิอิ 

ปล.ไม่ลืมจ้ารอเสมอชอบเรื่องนี้มาก

[Rafael]

คู่นี้เค้าน่ารักเสมอต้นเสมอปลายแล้วจะทิ้งได้ไงน้อออ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ อิอิ

[tuckky]

น่ารักมากๆๆๆ
 ขออย่าให้มีดราม่าเป็นพอ 

[a_tapha]

คู่นี้เขารักกันแบบเบาๆ ตลอด   

[kataiyai]

ตอนนี้ให้อารมณ์สามีภรรยาอยู่กันมานานจนรู้ไส้รู้พุงกันแล้ว

อยู่กันแบบสบายๆ มาก

[iforgive]

อิตาวัฒน์นี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า  หมั่นไส้เลยนะเนี่ยะ
สงสัยต้องให้ฝิ่นจัดการ  ทีเดียวเอาอยู่

[noy]

เป็นหนุ่มออฟฟิตแล้ว เหมือนจะเห็นปัญหาลางๆ
 

[HISY]

น่ารัก หวานกันตลอด

[bytoey]

 

[yolp]

วันนี้พอเข้าช่วงบ่ายก็รีบรีเฟรชเล้ารอไผ่ฝิ่นหลายรอบมาก แต่อยู่ข้างนอกต้องทนอ่านในไอโฟนเล็กมากก
พอกลับบ้านรีบเปิดคอมอ่าน+เม้นเป็นอย่างแรกเลย สุขใจ 555

ตอนนี้ฝิ่นน่ารักจัง เป็นคุณเมียที่น่าเอ็นดูชะมัด
ไผ่ก็ถึงเวลาทำงานแล้ว ดูเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้นอีก อ่านไปยิ้มไป ไม่อยากให้จบตอนเลย

พึ่งอ่านตอนนี้จบ ก็รอตอนต่อไปไม่ไหวซะแล้ว
สู้สู้นะคะ ทั้งพี่ไผ่ทั้งคุณ goonglovenut เลย ^^

[greensnake]

ตอนนี้ก็น่ารักเรื่อยๆ ชิลๆ แต่รักกันมากเหมือนเดิม
ยินดีกับพี่ไผ่ที่ได้งานแล้ว สามีน้องผิ่นเก่งมากๆ
อย่างนี้ต้องจ่ายค่าช่วยลงสีให้น้องด้วยนะพี่ไผ่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
บวกเป็ดจ้า น่ารักทั้งนิยายและคนเขียนอย่างนี้ไม่ทิ้งกันไปไหนหรอกจ้า

[gupalz]

หวานกันจริง
อิคุณวัฒน์นี่เป็นไรมากเปล่าเนี่ย
หาเรื่องไผ่อ่ะ หวังว่าจะไม่เป็นอีแอบนะ

[donutnoi]

ต่างคนต่างมีงาน เหนื่อยกายแต่ใจยังมีกำลังดี อ่านแล้วชอบ 

[Ryoooo]

ชอบที่ไผ่กับฝิ่นเริ่มไปทำงาน
ดูเป็นการพัฒนาของตัวละคร ชอบบบ
ความรักและความน่ารักของทั้งคู่ยังเหมือนเดิม
หวานแลเข้าจกันดีแบบนี้ชอบบบบ


ปล.งานเข้า สู้ๆนะคะ จะรอติดตามต่อค๊าาา

 

[@Iriz]

คู่นี้นี่หวานกันได้ตลอด อ่านแล้วยิ้มทั้งตอนเลยค่ะ (ยกเว้นตอนเจออิคุณวัฒน์นะ)
ขำไผ่ กลายเป็นเมียไปซะละ ส่วนกลอนของน้องฝิ่นนี่คิดได้ไงเนี่ย 555

[zero3]

พี่ไผ่ทำงานแล้ว เอาใจช่วยพี่นะ
ทำให้คนที่ดูถูกเรา เห็นว่าเราก็มีดีเหมือนกัน
น้องฝิ่น มาในชุดเด็กช่าง ^^ น่าร้ากกก

[mulli]

มองอะไรก็ไม่เหมือนมองเมีย เวลาเพลียๆก็มองเมียนี่ไง   

[yeyong]

คุณวัฒน์นิสัยไม่เหมือนผู้ชายเลย
หวังว่าคงไม่มาตกหลุมรักไผ่หรอกนะ

[mengsama]

อ่านไปอ่านมา....ไผ่นี่เหมือนแฟนเค้าเลยอะ..คือนิ่งๆ แต่น่ารัก...อร่ายยยยยยยยย ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกคะ