หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 #

[CarToonMiZa]

ปร้าพิมมมมม
จัดอีกเยอะๆนู๋ฝิ่น

[noy]

ขอแนะนำป้าอย่าไปมีเรื่องกับน้องฝิ่นโดนจัดหนักเดี๋ยวจะหาว่าไปเตือน
 

[shockoBB]

ฝิ่นจัดการคุณป้าเลยค่ะ อยากมีเรื่องดีนัก

[lovely1714]

ชอบมามากเลยค่ะเพิ่งจะอ่านทัน
อ่านไปหัวเราะจนใก้ลบ้า เหอะเหอะ
ชอบพี่ไผ่น้องฝิ่นมากๆเลย
ชอบพวกเพื่อนพี่ไผ่กับเพื่อนน้องฝิ่นด้วย น่ารักมาก

[HISY]

แสบจริงๆ

[lalalai]

อ่านทันแล้ววววววววววววววว  กรี๊ดๆ สนุกดีค่ะ ^ ^
พี่ไผ่ก็ดิบๆ มึนๆ ฝิ่นก็น่ารัก เหมือนจะแบ๊วๆ แต่ก็ไม่นะ แบ๊วแต่กะ"ซะมี"คนเดียว
อ่านไปก็นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว "น่ารว๊ากอ้าาาาาาาาาาาา" >///<  เวลาพี่ไผ่หวานก็เขิลแทนฝิ่น ที่เอาปลอกหมอนหอบไปค่ายด้วย อ่านไปก็ยิ้มแก้มแทบแตก
แบบว่าเค้าก็มีมุมนี้เหรอเนี่ยยยยยยย พี่ไผ่ แอร๊ยยยยยยยยยยย  >///< คิดว่าจะดิบๆเถื่อนๆ อยู่มุมเดียว พอบทจะหวานก็ตามที่ฝิ่นว่าไว้นั่นแหละ "โรมิโอยังอาย" แอร๊ยยยยยย คือตอนนี้พูดไม่เป็นภาษามนุษย์แล้วค่ะ เขิลอ้ะ ถ้าขดได้เหมือนหอยทากคงทำไปแล้ว  >///<

คู่พายบลูเบอรี่(ชอบอ้ะ คิดได้ไง อิอิ) ก็ได้สอดไส้กันแล้วสมใจ >///<
แรกๆ ก็คิดว่าคู่นี้จะมีมาม่า ตอนที่คุณพ่อคุณแม่ทราบ เพราะพี่โบว์ก็จัดเต็ม แต่ก็ผ่านไปได้ อืมๆๆๆ โล่งอกโล่งใจกันไป เค้าก็ยังน่ารักกันได้อย่างต่อเนื่อง ^ ^

แอบลุ้นคู่ เจย์-หวาย นะเนี๊ยยยยยยยย ไม่รู้จะสมหวังหรือปล่าจิกกันไปกัดกันมา ได้กันเอง เหอ เหอ มันจะเริ่ดมากนะขอบอกกกก
ไม่ต้องมีพื้นที่ให้ชะนีนางใดเข้ามายืนหรอก กร๊ากกกกกกกกก (เราก็ชะนีนะ แต่เพื่อให้ผู้ชายกินกันเอง เรายอมมมมมมมมม ><)

ตัดมาตอนปัจจุบัน "ป้าพิม" นี่...นางจะเอาให้ได้ใช่มะ เข้าใจอารมณ์ฝิ่นเลยนะ แฟนเรามีคนมาจุกจิก ถึงแฟนเราจะไม่อะไรแต่มันก็น่ารำคาญอ่ะ
ฝิ่นสู้ๆ เป็นกำลังใจให้สุดฤทธิ์ดีดยัยป้านี่กระเด็นออกไปนอกโลกเลยได้ยิ่งดี -*-
อยากให้เจอกันแบบจังๆซักทีก็ดีเหมือนกัน ถอนหงอกกันให้หัวโกร๋นไปเลย อยากทำตัวไม่น่าเคารพดีนัก สามีก็มีแล้วด้วยนะป้านะ ผู้ชายเค้าไม่เล่นด้วยก็ยั๊งจะมายุ่ง อ่านไปก็ลุ้นไปให้น้องฝิ่นมาจัดการนางแบบขั้นเด็ดขาดซะที อย่าปล่อยให้มาตอดเล็กตอดน้อยลำไผ่ เอ๊ย!!! พี่ไผ่  (5555 ออกแนวอินส่วนตัว กร๊ากกกกกกกกกก)

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ รออ่านอยู่นะคะ ^ ^ 

[Netimefii]

ชอบคู่หม้อกับฝา 5555

[poppycake]

5555555555++ 
ได้ด่าทั้ง ป้า ทั้ง ลุง
สะใจอ่ะ Yes~~~!!!
 

[่patsaporn]

ชอบที่เล่นกันบนรถ ฮามากแต่ละคน น้องฝิ่นนี่แซ่บเว่อร์่อ่ะ ขัดความหวานบลูพายตะร๊อด
ชอบเวลาฝิ่นกับพายนัวเนียกันจังแฮะ มันเลสดี 555
พี่ไผ่พอเจอน้องก็หวานกันเล้ยน้า ชอบ ๆ เค้ารักคู่นี้มาก
หึๆๆ อีคุณป้าพิม เจอน้องฝิ่นเข้าไป นี่แค่ดอกแรกนะคะ สะใจชะมัดเลยวุ้ย ฝิ่นจัดไปลูก 

ขอบคุณค่า

[yeyong]

ยัยป้าพิมคงเห็นว่าไผ่ไม่ง่าย เลยตามติดจนน่ารำคาญ
อยากให้เจอฤทธิ์ฝิ่นจริงๆซักที

[ญาณัท]

สนุกมากๆ
ชอบฝิ่นไผ่น่ารักตลอดคู่นี้
มาเร็วๆนะคะ
รักคนอ่าน

[bytoey]

ฮามากก ชอบ ฝิ่นจัดอีกสิ

[mengsama]

ชอบบรรยากาศที่ฝิ่นอยู่กับเพื่อนๆไผ่ >< น่ารักดี  ......รู้สึกถึงความรัก

[kanda53]

ไม่ผิดหวังจริง ๆ เมียพี่ไผ่....ป้าพิมกะลุงวัฒน์คงโดนเด็กถอนหงอกงานนี้ ..
พี่ไผ่ทั้งรักทั้งหลงเมียเลยนะ...คนนิ่ง ๆ..แสดงออกขนาดนี้ใครดูไม่ออกก็โง่แหละ...
น้องฝิ่นแสบ...ป่วนได้น่ารัก...ชอบอ่ะ   

  & 

[donutnoi]

บอกแล้วอย่ามายุ่งกับคนของฝิ่น   

[nunamicky]

ตอนนี้ยายป้าพิมโดนเรื่องอายุไปเบาๆ
เล่นเอาถอยทัพกลับไปเช็ครอยตีนกาแทบไม่ทันทีเดียว

[Ryoooo]

ฝิ่นสู้ๆ อย่าไปกลัวป้าเค้าวัยทอง 55555

ไ่หนีไปไหนจ๊าา รอคนแต่งเสมออออ

[ranaways]

เริดดดดดดดด ที่สุด

[gumrai3]

กริ๊ดๆ สะใจมากเลยฝิ่น อิอื

[omyim_jjj]

ฝิ่นจัดให้

[@Iriz]

สมน้ำหน้ายัยป้าพิม 
ตอนหน้าจัดหนักๆเลยนะหนูฝิ่น 

[kenghan]

ฝิ่นสุดยอด

[Yunatsu]

 

ขอจัดหนัก เยอะๆ เลย ฝิ่น กับป้าเนีย่

[qq_oo]

รอๆๆๆๆจ้า

[Rafael]

น้องฝิ่นทำเจ็บตลอดดดดดด ฮ่าๆ
แต่ชอบอะ

[harumi]

รอดูตอนที่ยัยป้านั่นจะถูกกำจัด

[goonglovenut]

ตอนที่ 62

“ไปไหนแต่เช้าวะ”เสียงไอ้หวายทักผม หลังออกมาจากห้องนอน เมื่อคืนนอนเป็นลองกองห้องเดียวกันหมด ยกเว้น อาร์ทกับแน็คที่กลับห้องตัวเอง เมื่อคืนมาเล่นที่ห้องด้วย และก็รู้แล้วว่าผมสองคนเป็นอะไรกัน พวกเขาก็หัวเราะชอบใจ ไม่มีการซักถามอะไร แต่แน็คคุยถูกคอกับไอ้ฝิ่นมากคอเดียวกันชอบแต่งรถ แข่งรถ เหมือนกัน

“ไปดูงาน”ผมบอกก่อนจะหยิบรองเท้าผ้าใบมาใส่ กะว่าจะนอนกอดเมียให้สบายสักหน่อย คุณพิมโทรมาแต่เช้าเลย

“บอกเมียมึงยัง”มันถามเฉยๆ หน้าตาไม่ได่บ่งบอกว่าประชดประชันแต่อย่างใด ก่อนจะหยิบนมกล่องมาให้ผม

“อืม”ผมพยักหน้า ก่อนจะรับนมจากมือมัน

“แล้วมันว่าไง”มันถามอีก

“มึงเป็นเมียกูเลยไหม”ผมพูดใส่มันเรียบๆ

“เชี่ยะ กูล้อเล่นทำเป็นๆ ไม่ใช่อะไร เดี๋ยวตื่นมามันจะปรี๊ดแตกเอา”ไอ้หวายพูดยิ้มๆใส่ ผมส่ายหน้ากับความไร้สาระของมัน แต่เรื่องจริงถ้าผมไม่บอก มันต้องงอนแน่ถ้ามารู้ทีหลัง ยิ่งเมื่อคืนมันพูดเรื่องคุณพิมที่มาเกาะแกะผมด้วยแล้ว เมียผมไม่ได้งี่เง่า แต่อย่าหาเรื่องมัน

“มึงลงไปพร้อมกู”ผมบอกไอ้หวายที่ทำหน้างงๆ

“ลงไปไม”มันถามแต่ก็เดินตาม จนเดินมาถึงร้านค้าข้างล่าง ผมเดินไปหยิบของจ่ายเสร็จก็ส่งให้มัน

“ให้เมียกู ไปล่ะ”ผมบอกก่อนจะเดินไป ได้ยินเสียงมันหัวเราะตามหลังและพูดแซว

“ไอ้ไผ่ เสพติดเมียขั้นรุนแรงนะมึงเนี่ยะ”ผมก็หันไปยักคิ้วให้มันก่อนจะรีบไปเคลียร์งานจะได้ไปเที่ยวกันต่อและก็กลับเย็นๆหน่อย เมื่อคืนจะแวะซื้อแต่มันจิกผมมาเกือบตลอดทางจนลืม มันชอบกินนมเปรี้ยว โยเกริต์ เยลลี่ และพุดดิ้ง ผมเห็นที่นี่มีตั้งแต่เมื่อวานแล้วลืมบอกมัน มัวแต่ฟังมันพูดเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้วผสมนกขุนทองเพลินหูไปเลย ผมเดินมาเรื่อยๆเพราะห่างจากโรงแรมที่พวกนั้นพักอยู่ไม่เท่าไร เข้าไปก็ตรงไปห้องประชุมเล็กส่วนตัวของคุณพิม กำลังจะเข้าไปก็ชะงักมือที่จะเคาะ

 “วัฒน์ พูดให้รู้เรื่อง”เสียงคุณพิมเอ่ยเรียบๆแต่แฝงไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

“ผมหวังดีนะพิม ไม่อยากให้ใครมองว่าคุณคิดจะเคมเด็ก”เสียงคุณวัฒน์พูดอย่างที่รู้สึกตามคำพูด

“ก็ช่างสิ ฉันไม่แคร์”คุณพิมก็พูดเหมือนจะยั่วอารมณ์อีกฝ่ายเข้าไปอีก

“พิม อย่าเพิ่งยั่วอารมณ์ผมได้ไหม ฟังสักนิด”เสียงคุณวัฒน์เรียกอย่างอ่อนโยน

“คุณนั่นแหละ พูดเองคิดเอง ฉันรู้หรอกน่าว่าทำอะไรอยู่ ไม่ต้องห่วงว่างานจะเสีย ฉันแยกแยะได้ เหมือนคุณไง”คุณพิมพูดออกมาบ้างอย่างหงุดหงิดเช่นกัน

“ผมรู้ว่าคุณเก่ง แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้ แต่ทุกครั้งคุณไม่เคยยุ่งกับเด็กในปกครอง”คุณวัฒน์พูดอย่างยอมรับก่อนจะเอ่ยเตือนกลายๆ

“แล้วฉันทำหรือยัง”คุณพิมพูดย้อนกลับ

“ยัง แต่คุณกำลังจะทำ”คุณวัฒน์โต้กลับไปอีก

“วัฒน์ ถ้าคุณอยู่กับฉันมานานน่าจะรู้นิสัยนะ ทุกคนที่ฉันเข้าหาหรือมาเข้าหาฉัน ไม่เคยเกิดจากการบังคับเรามีขอบเขตของกันและกัน เหมือนฉันกับคุณ”คุณพิมพูดต่อไปอีก และเป็นอย่างที่คิดพวกเขามีความสัมพันธ์กันในเชิงแบบนั้นรวมถึงคนอื่นด้วย แต่ไม่ใช่เรื่องของผมที่จะเข้าไปยุ่งอะไร ผมคิดว่าจะเดินออกหรืออยู่ฟังต่อให้กระจ่างดี ว่าเธอคิดยังไงแน่

“ผมรู้ ว่าเราเป็นได้แค่นั้น แต่ครั้งนี้เหมือนคุณสนใจมันมาก”คุณวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงบอกได้ว่ายอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นและเน้นเสียงถึงไอ้คนนั้น ซึ่งมันเป็นใครวะ

“เรียกให้ดีๆ ฉันยอมรับว่าสนใจไผ่ ไม่ใช่แค่เรื่องรูปร่างหน้าตา ฉันเคยเจอคนที่หน้าตาดีกว่านี้มาเยอะ แต่สิ่งที่ไผ่มีไม่เหมือนคนอื่นคือ ความสามารถในการทำงานที่เป็นตัวของตัวเอง การพูดจาที่นิ่งเฉยแต่น่าฟัง และความไม่ง่ายในหลายๆอย่าง ฉันรับเขาทำงานเพราะความสามารถของเขาจริงๆ ไม่ใช่แค่เรื่องนั้น”คุณพิมพูดอีกยาวเหยียดเหมือนอธิบายให้คุณวัฒน์ได้รับรู้ และผมก็รู้สึกโล่งใจที่เธอยอมรับผมเรื่องงานจริงๆ และมันที่คุณวัฒน์เอ่ยก็คือผม

“พิม ผมรักคุณนะ ไม่ได้หวังจะเข้ามาเกาะแกะหรือใช้คุณเพื่อหาผลประโยชน์อะไร”คุณวัฒน์พูดเหมือนอยากให้รับรู้ถึงความรู้สึกเขาบ้าง

“ฉันรับรักคุณไม่ได้น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร ไม่ใช่ฉันดูคนไม่ออก ทั้งคุณทั้งไผ่ไม่คิดจะหาผลประโยชน์จากฉันหรอก”คุณพิมพูดเสียงเรียบๆ และดูคนออก สมแล้วที่เธอผ่านอะไรมาเยอะ ผมหมายถึงเรื่องงานหรือประสบการณ์ชีวิตนะ ไอ้เรื่องอย่างว่าผมไม่ขอพูดถึงดีกว่า

“แต่ยังไงคุณก็ชอบมัน เอ้อ เขาอยู่ดี”คุณวัฒน์พูดอีกก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามผมใหม่

“ชอบสิ คุณไม่ชอบเขาเรื่องอะไร ไม่เห็นไผ่จะทำอะไรให้เลยดูจะนอบน้อมด้วยซ้ำ ถึงท่าทางจะดูเฉยๆเหมือนหยิ่งก็เถอะ”คุณพิมยอมรับพร้อมกับถามคุณวัฒน์ถึงสาเหตุที่ไม่ชอบผม

“ก็เพราะคุณให้ความสนใจเขาไง ผมถึงไม่ชอบ”คุณวัฒน์ยอมรับออกมา ก่อนจะพูดต่อ”ถึงจะไม่ชอบหน้าเขาที่คุณให้ความสนใจ แต่ในฐานะคนทำงานสร้างสรรค์เหมือนกัน ผมยอมรับฝีมือเขา”ผมได้ฟังก็ยกยิ้มอย่างโล่งใจที่คุณวัฒน์ให้การยอมรับผม ไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนมีฝีมือระดับเขาจะชื่นชมใคร และเขาพูดจริงไม่ใช่เอาใจคุณพิม

“ฉันดีใจนะที่ได้คนมีฝีมือมาทำงานด้วย วัฒน์ฉันอยากให้คุณมองอะไรให้มันกว้างๆเปิดโอกาสให้คนรุ่นใหม่หน่อย คุณไม่ใช่คนแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”คุณพิมพูดด้วยเสียงอ่อนลง

“ก็เพราะผมรักคุณไง ผมถึงได้เป็นแบบนี้ แต่เอาเถอะผมจะพยายามแล้วกัน แต่ถ้าคุณไม่หน้ามืดตามัวน่าจะดูออกนะว่าไผ่กับเด็กนั่นไม่ใช่พี่น้องกัน”คุณวัฒน์พูดจริงจังก่อนจะเหมือนปลงๆและพูดถึงผมอีก

“วัฒน์ ฉันกับคุณอายุเท่าไรแล้ว ผ่านอะไรมาซะจนไม่มีอะไรจะน่ากลัวนอกจากใจตัวเองมั้ง หืม”คุณพิมพูดขำๆ”ฉันดูออกว่าไผ่ให้ความสำคัญกับเด็กนั่นในฐานะอะไร น่าแปลกนะดูไผ่ไม่น่าจะเป็นแต่กลับมีแฟนเป็นผู้ชาย และท่าทางจะรักและจริงจังมากด้วย คุณระวังไว้เถอะไปยุ่งกับน้องเขามากๆ เขาจะจัดเอาซะ”คุณพิมพูดต่อไปอีกอย่างอารมณ์ดีและเธอดูออก

“ผมก็แค่แหย่ไปงั้นแหละ เด็กนั่นฉลาดจะตาย ไม่ให้ใครข่มเอาง่ายๆหรอก และฐานะคงไม่ธรรมดาแต่ทำตัวธรรมดามาก เขารู้ว่าผมรู้เรื่องเขานะ ผมคิดว่าเขาจะตกใจพูดปิดบังต่อรอง แต่กลับเก็บอารมณ์ สีหน้าท่าทางอย่างกับคนโต ไม่มีโวยวายสักนิด นิ่งเฉยพอกัน สงสัยผมจะดูละครมากไปที่คิดว่าพวกเขาต้องเป็นแบบนั้น”คุณวัฒน์เอ่ยถึงเมียผมอย่างชมจริงๆนะ ไม่ได้ประชดแต่อย่างใด นี่ผมเสียมารยาทฟังเขานานไปหรือเปล่า

“ฉันถูกใจไผ่”คุณพิมพูดถึงผมขึ้นมาอีก

“แต่เขาไม่ได้สนใจคุณเลย น่าจะรู้นะ”คุณวัฒน์พูดเตือนเธออีก แต่ยังไม่จบ

“ไม่แน่หรอก  คิดซะว่าเป็นการทดสอบชีวิตคู่แล้วกัน”คุณพิมพูดด้วยเสียงอารมณ์ดีแต่เธอทำจริงแน่

“พิม”คุณวัฒน์เรียกเหมือนหนักใจแทน

“เอาเถอะน่า  ก็บอกแล้วไงเป็นการทดสอบ ถ้าเขามั่นคงและเชื่อใจกันไม่มีอะไรมาแยกได้หรอก และฉันก็ยังไม่เคยเจอซะด้วยสิ”คุณพิมพูดตัดบทก่อนจะต่อด้วยความอยากลองให้ได้ ผมส่ายหน้าแทนกับความดื้อรั้นที่เหมือนจะมีเหตุผล ปัญหาคุณพิมหมดไปแต่กลายเป็นผมกับเมียแทนที่จะต้องแสดงให้เธอเห็นถึงความเชื่อใจกัน นี่กูมาทำงานหรือมาออกเรียลริตี้วะ

“ตามใจ อย่าให้เด็กมันถอนงอกอย่างเมื่อคืนแล้วกัน”คุณวัฒน์เลยต้องปล่อยเลยตามเลย แต่อดแซวเธอตอนท้ายไม่ได้

“เด็กบ้า ปากนี่ยิ้มหวานแต่ตอกซะฉันจุกเลย พูดมาได้นึกถึงป้า ฉันมั่นใจว่าอ่อนกว่าป้ายายน้องนั่นแน่นอน เชอะ”คุณพิมพูดไปถึงไอ้ฝิ่นที่เมื่อคืนย้อนศรเธอเข้าให้ น้ำเสียงเธอออกจะเคืองมันนิดหน่อย แต่ถ้าฟังให้ดีเหมือนจะเอ็นดูเมียผมนะ หึหึ  และพวกเขาก็ไม่ได้คุยอะไรอีก ผมนิ่งสักพักก่อนจะเคาะประตู

“เชิญ”เสียงเธอพูด ผมเลยเปิดประตูเข้าไป เธอยิ้มให้ทันที

“ผมมาช้าไปหรือเปล่า”ผมถามพร้อมกับก้มหัวให้เป็นการทักทาย คุณวัฒน์มองเฉยๆก่อนจะก้มอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ

“ไม่นี่ อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าทุกคนจะมา เมื่อคืนปาร์ตี้กันต่อเหรอ”คุณพิมพูดก่อนผายมือให้นั่งลงข้างเธอ ผมก็นั่งรู้สึกสนิทใจมากกว่าทุกครั้งนั่นต้องขอบคุณหูที่ไม่หนีไปซะก่อนจะได้ฟังอะไรดีๆ แต่ผมก็ยังรักษาระยะห่างเอาไว้ ประมาทไม่ได้เสน่ห์เธอร้ายเหมือนกัน เธอกำลังทดสอบผมแล้วด้วยรอยยิ้มและการวางตัวในฐานะเจ้านายที่ดูเมตตากับลูกน้องอย่างผม

“นี่เป็นงานของคุณหลินครับ ตรวจดูก่อน”ผมยื่นแฟ้มงานให้เธอดู เมื่อคืนเธอแนะนำให้รู้จักคุณหลินพร้อมกับบอกคุณสมบัติการทำงานผมเสร็จสรรพ คุณหลินเลยยื่นงานด่วนให้ผม เป็นการตกแต่งในส่วนห้องนอนของลูกสาวเธอคร่าวๆ

“อืม ไวดีนี่ ฉันคิดว่าน่าจะหลังที่กลับไปซะอีก”เธอชมก่อนจะรับงานไปดู”อืม ก็เหมาะกับเด็กผู้หญิง สีชมพูแต่คุมโทนด้วยสีเข้มเป็นการตัด วัฒน์คุณคิดว่าไง”เธอวิจารณ์ก่อนจะถามความเห็นคุณวัฒน์ ที่เลี่ยงไม่ได้เลยต้องลุกมาดู

“ก็ดี แต่ตรงผนังน่าจะมีลูกเล่นซะหน่อย อย่างพวกวอล์ลายน่ารักเด็กน่าจะชอบ”คุณวัฒน์พูดเรียบๆก่อนจะออกความเห็นนิดหน่อย หันมามองหน้าผมที่พิจารณาอีกที

“ขอบคุณที่แนะนำครับ”ผมเห็นด้วยพร้อมกับขอบคุณเขา

“ไม่เป็นไรนิดหน่อย ถึงไม่มีก็ลงตัวอยู่”เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับผมแบบเป็นกันเอง ผมยกยิ้มให้ เขาเหมือนจะเก้อๆก็เลยเดินไปนั่งที่เดิม คุณพิมอมยิ้มก่อนจะยกน้ำส้มขึ้นจิบ สักพักก็มากันพร้อมเราก็เริ่มประชุมและวางแผนงานกัน
*
*
*
“โอย วันนี้รู้สึกปลอดโปร่งวะ หายใจสะดวกยังไงไม่รู้”แน็คพูดยิ้มๆหลังจากออกกันมา พวกเราก็มานั่งตรงล็อบบี้ ดื่มกาแฟกัน

“นั่นสิ อะไรๆก็ผ่าน และดูคุณวัฒน์จะไม่ค่อยเขม่นเราเท่าไร”อาร์ทพูดอย่างเห็นด้วย”ดูเขามืออาชีพมาก ส่วนคุณพิมเจ๋งเหมือนเดิม เธอเก่งจริงๆนะ”ปิดท้ายด้วยการชมเจ้านาย ผมก็รู้สึกเหมือนพวกเขานะ วันนี้เป็นการทำงานที่สบายๆมากไม่กดดัน มีแต่ความร่วมมือและเป็นกันเองจากทุกฝ่าย

“ไผ่ นายว่าไง”แน็คถามผมบ้างที่เงียบอย่างเดียว

“ก็ตามนั้น”ผมบอกแค่นั้น สองคนมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ

“วันนี้เราสองคนคงต้องกลับก่อนว่ะ คงไม่ได้อยู่เที่ยวด้วย ฝากลาเพื่อนกับแฟนนายด้วยนะ”อาร์ทเอ่ยออกมาอย่างเสียดายที่ต้องกลับก่อน

“เอาไว้ว่างๆจะไปแจมด้วยใหม่”แน็คบอกบ้าง

“ตามสบายเลย มาก็บอกแล้วกัน”ผมก็ตอบรับด้วยความเต็มใจ ถึงจะรู้จักกันไม่กี่วันแต่พวกเขาก็จัดว่าน่าคบอยู่  สักพักเราก็แยกกันตรงนั้นเลย ผมกำลังจะกลับแต่เจอคุณวัฒน์ซะก่อน

“รีบไหม”เขาถามผม

“เปล่าครับ”ผมบอก

“คุยกันก่อน”เขาบอกก่อนจะนั่งและมองให้ผมนั่งลง”กลับเมื่อไร”เขาถามหลังจากพนักงานเสริฟกาแฟไปแล้ว

“เย็นๆครับ”ผมบอก เขาก็พยักหน้า

“พาน้องเที่ยวก่อนเหรอ”เขาถามยิ้มๆ ไม่เหมือนทุกครั้ง

“ครับ ว่าจะเที่ยวกันก่อน”ผมก็ตอบไป

“เป็นแฟนกัน”ในที่สุดเขาก็พูดออกมา

“ครับ”ผมก็ยอมรับจะไปยากอะไรกับคำถามง่ายๆแบบนี้

“กล้าดีนิ ไม่ยักกะปกปิด”เขาพูดต่อก่อนจะเอนพิงพนัก

“ไม่ใช่เรื่องต้องปกปิด ในเมื่อผมรู้อยู่แล้วว่าทำอะไรอยู่”ผมก็ตอบเขาไปตามตรง

“ไม่อายเหรอ มีคนเสียดายนายนะที่มีแฟนแถมเป็นผู้ชายด้วย ถึงจะน่ารักก็เถอะ”เขาถามเรียบๆไม่ได้เหน็บเหมือนทุกครั้ง

“ถ้าผมอายจะคบทำไมล่ะ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าแฟนผมเป็นอะไร คนที่เสียดายเขาก็ไม่ได้จริงจังอะไรหรอกครับ ยังมีคนที่ดูดีกว่าผมอีกเยอะ ไม่ว่าจะด้านไหนก็ตาม”ผมก็ตอบเขายิ้มๆ ไม่ได้กดดันอะไร ถามมาก็ตอบ

“ก็ดีที่คิดได้อย่างนั้น ถามจริงนายไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอที่คุณพิมให้ความสนิทสนมสนใจซะขนาดนั้น”เขาพยักหน้ายอมรับในคำตอบก่อนจะถามอย่างจริงจัง ผมมองคุณวัฒน์ที่รักคุณพิมแน่นอน แต่อย่างที่ได้ยินเขาสองคนมากกว่านั้นไม่ได้แต่เขาก็ยังยอมที่จะอยู่ข้างคุณพิม แต่ก็เป็นเรื่องของเขาสองคนที่ตัดสินใจจะเป็นแบบนี้ คงไปเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้

“ผมยอมรับว่าคุณพิมเป็นผู้หญิงที่สวย มีเสน่ห์ ฉลาด แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้มีผลอะไรกับผม ไม่ใช่ว่าเพราะผมมีแฟนแล้ว ถึงไม่มีผมก็ไม่คิดกับเธอแบบนั้น แต่อาจจะมีความสัมพันธ์ไม่ผูกมัดก็ได้ถ้าเป็นการยอมรับของกันและกัน”ผมบอกเขาไปถ้าฟังบางคนอาจจะคิดว่าไม่เห็นจะเป็นคำตอบที่ดีตรงไหน ยังไงก็คิดจะมีความสัมพันธ์ด้วยตามประสาผู้ชายที่เห็นของสวยงามมาล่อตา ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าใครจะคิดอย่างนั้น เพราะความสัมพันธ์แบบนี้ผมก็เคยผ่านมาแล้ว จนมาหยุดที่ปัจจุบัน

“เออ พูดดีว่ะ ไม่สวยหรูแต่ทำเอากูเข้าใจได้”เขาพูดขำๆ แต่ในประโยคเขาไม่ได้พูดกูกับผมนะ เป็นการพูดกับตัวเองซะมากกว่า”แต่พิมคงยังไม่หยุด เขาสนใจนายมากและเขาไม่เคยพลาด ฉันไม่ได้เตือนหรอกนะ เพราะไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะเตือนอะไรใครได้ บอกตามตรงฉันไม่ชอบหน้านาย มากด้วย ที่ทำให้เขาสนใจได้ขนาดนี้ แต่ฉันยอมรับเรื่องการทำงานของนาย ยินดีต้อนรับ”เขาพูดถึงคุณพิมแต่เป็นไปอย่างเฉยๆ ก่อนจะจริงจังและจริงใจกับผมในตอนท้าย

“ขอบคุณครับ”ผมบอกก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือเขา เขายกยิ้ม

“ไม่โกรธเหรอที่ฉันพูดว่าไม่ชอบหน้านาย ฉันพูดจริงนะ”เขาถามย้ำอีก ผมก็เลยยิ้มบ้าง

“ผมเชื่อคุณพูดจริง แต่ผมชอบคนที่การกระทำมากกว่าคำพูด แค่คุณยอมรับผมก็ยินดีและอยากเรียนรู้ให้มากถ้าคุณจะกรุณาชี้แนะให้กับคนที่เพิ่งเริ่มต้นอย่างผมบ้าง”ผมบอกเขาไปอีก ทำเขาอึ้งไป ที่จริงเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร งานหลายอย่างของเขาผมชอบนะดูมีสไตล์เป็นตัวตนของเขา ผมไม่ได้พูดประจบเพื่อให้เขาดีด้วย ผมพูดจากใจจริง ถ้าเป็นแต่ก่อนผมไม่ปล่อยให้ใครมาพูดข่มหรอก ได้มีเรื่องแน่ ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรเพียงแต่คิดได้บ้างว่าเราต้องไปเจอคนหมู่มากในสังคมทำงานต้องมีการปรับตัว อะไรที่เลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยง เลี่ยงไม่ได้ค่อยเผชิญกับมัน

“ก็เอาสิ ถ้าไม่คิดว่ามันล้าสมัยนะ”เขาพูดยิ้มๆ เหมือนจะเอาคำพูดตัวเองที่เคยพูดใส่ผมมาพูดให้ดูขำๆเหมือนว่าเขาแก่ ทั้งที่เขาดูดีมีเสน่ห์จะตายสังเกตได้มีสายตามองเขาอย่างชื่นชมไม่ขาด ไม่ว่าจะไปไหน

“ยิ่งเก่ายิ่งเก๋านะครับ”ผมบอกไปอีก ทำเอาเขาหัวเราะชอบใจ
“เออ พูดน้อยแต่ต่อยก็คงจะหนักเหมือนกัน ฉันคงต้องเลิกแหย่เด็กนั่นซะแล้ว ก่อนที่จะเจ็บตัว”เขาพูดต่อไปอีกอย่างเป็นกันเองมากขึ้น ดูไม่เหมือนคนมีเรื่องกันมาก่อน ผมคิดว่าดีแล้วนี่ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี สิ่งที่เราคิดว่ามันจะใหญ่กลับกลายเป็นเล็กลงไปถ้าเราแก้ปัญหามันได้ถูกจุดมันก็จะไม่บานปลาย “ขอตัวก่อน เอาไว้เจอกันที่ทำงาน”เขาบอกก่อนจะลุกไป เรื่องจบลงง่ายก็ดีผมคิดว่าคุณวัฒน์คงไม่ลดตัวเองมาทะเลาะกับเด็กอย่างผมหรอกมันไม่คุ้มเสียกับชื่อเสียงที่เขาสั่งสมมานานแต่ต้องมาจบลงเพียงแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง

“ครับ”ผมก็ก้มหัวให้นิดหน่อย ก่อนจะเดินกลับห้องไอ้บลู ไม่รู้ไอ้ตัวดีตื่นมาวุ่นวายกับไอ้พวกนั้นหรือยัง

*
*
*


ต่อ

[goonglovenut]

“ปิดเครื่องทำไมวะ กลับมามึงโดนแน่”เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังขึ้น ผมรูดคีย์การ์ดเข้ามาแล้วแต่หลบมุมมองคนน่ารักแต่หน้างออารมณ์ไม่เสถียร มือกดไอไฟนไปด้วย ฉิบหาย นึกขึ้นได้ลืมเปิดเครื่องเพราะประชุมผมเลยปิด ที่จริงตั้งสั่นก็ได้แต่ลืม ผมเลยหยิบขึ้นมาเปิด เพื่อลดฮอร์โมนในอารมณ์เมียซะหน่อย

“เสร็จแล้วสิมึง ถึงเปิดเครื่อง กูเป็นนางเอกไม่ชอบ ชอบให้กลายพันธ์ เดี๋ยวมึงเจอ”ผมเกือบจะขำออกมา ไอ้สี่ตัวนั่นเดินออกมาเห็นผมจะพูด แต่ผมส่ายหน้าเอาไว้ พวกมันเลยเดินไปนั่งคนละมุม

“ว่าไง”ผมเป็นฝ่ายเอ่ยก่อน มันอ้าปากค้างก่อนจะหุบ

“ไม่ว่าไง ปิดเครื่องทำไม”มันถามก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“แล้วมึงว่าปิดทำไม”ผมก็แหย่มันต่อ

“ไม่รู้โว้ย”มันพูดใส่ หน้าเริ่มงอเข้าไปอีก น่าแกล้งฉิบหาย

“โง่นี่หว่า”ผมพูดอีก มันเท้าเอวเลย ไอ้พวกนั้นก็พากันส่ายหน้า ตอนนี้ผมนั่งยองๆมองมันแล้ว มันใจจดใจจ่อ แต่ไอโฟน ขนาดผมเข้ามามันยังไม่รู้อีก ไม่งั้นไม่อารมณ์เสียหรอก แต่สนุกดี

“ท้าใช่ไหม ได้ เดี๋ยวจัดให้”มันเน้นเสียงเลย ปิดเครื่องเข้าห้อง ผมกลั้นหัวเราะก่อนจะเดินออกมา

“สัด ไปแกล้งมัน”ไอ้พายบ่นออกมา

“มึงรีบเลย ก่อนที่จะตายคาห้องกู”ไอ้บลูโบกมือให้รีบเคลียร์

“สงสัยแม่งไปหาเครื่องทุ่นแรงว่ะ”ไอ้หวายพูดขำๆ

“พวกกูอยู่ดูได้ไหม เผื่อเปลี่ยนหนังฆาตกรรมเป็นหนังรัก คริคริ”ไอ้เจย์พูดขำๆ สักพักทุกคนหุบปากเมื่อมันเดินออกมา เห็นหน้าผมมันเหวอไปพักก่อนจะปรับใหม่

“มึงรีบกลับมาทำไม ไม่รอกูล่ะ”มันใส่ก่อนเลย

“อะไร กูไม่ได้รีบ มานานแล้ว นานจนเห็นคนโรคประสาทพูดคนเดียว”ผมพูดเฉยๆก่อนจะเดินเข้าห้อง หลอกล่อเมียให้ตามมา และก็ได้ผล ปิดห้องเองซะด้วย

“นี่ โรคประสาท”แม่งตรงกบาลพอดีเลย มันเขวี้ยงหมอนมาใส่อย่างแรง ก่อนจะกระโดดขี่หลัง กัดหูผม”อี้ อี้ อ้าอูอีอัก (นี่นี่ ว่ากูดีนัก)เสียงมันอู้อี้ไปมา

“เฮ้ย เจ็บ ปล่อย ไอ้ฝิ่น”ผมร้องก่อนจะตบก้นมัน มือก็ดึงออก มันยังไปไม่ปล่อย ผมเลยถอยหลังหงายลงไปบนที่นอน

“อุ๊ก เอี้ยะ จุกเลย”มันร้องก่อนจะนอนตัวงอ เอาตีนถีบผมด้วย

“สมน้ำหน้า และนี่ เพี้ยะๆๆ”ผมบอกก่อนจะพลิกตัวมัน เอามือตบก้นแรงๆเป็นการสั่งสอน

“เจ็บๆ ไอ้ควายยย กูเจ็บบบบบ”มันร้องอย่างดัง ผมก็ตีอีกไม่ได้แกล้งแล้วต้องสั่งสอนบ้าง

“พูดดีๆ”ผมเสียงแข็งใส่มัน ๆ เม้มปากไม่ยอมพูด ผมตีอีกแต่ลดลิมิตลง

“ฮือๆๆ น้องเจ็บ พี่ไผ่”มันยอมพูดจนได้ นอนคว่ำหน้าสะอึกสะอื้น “นิสัย ฮึก ไม่ดี น้องเจ็บ ได้ยินไหม”มันงึมงำ

“ใครนิสัยไม่ดี หันหน้ามา”ผมว่าก่อนจะบอก มันก็ไม่ยอมหัน แกล้งไปแกล้งมาเอาซะได้ มันกัดหูผมแทบขาด ผมเคยตีมันที่ไหน จะพูดจะด่าผมไม่เคยว่าแต่ครั้งนี้เล่นแรง แดงเลยกู

“พี่นั่นแหละ ตีกูทำไม”มันหันมาชี้หน้า แต่มือปิดตาข้างหนึ่ง พูดผิดพูดถูก

“แล้วกัดทำไม ดูสิเกือบขาด”ผมบอกก่อนจะนั่งข้างๆดึงมือมันออก จับลุกมานั่งมันก็เอามือเช็ดหน้าถูไปมา “อย่าเช็ดแรง เดี๋ยวลูกตาหลุด”ผมบอกติดตลกแต่มันไม่ขำหรือโผเข้าหาอย่างทุกที ยังสะอื้นหงึกๆหงักๆ อยู่ เอาสิกู

“ฝิ่น”ผมเรียกมัน เอามือออกมันก้มหน้าน้ำตาไหลแหมะๆๆ ผมเลยรวบตัวมันมานั่งตัก“น้องผิดใช่ไหม”ผมถาม มันก็พยักหน้า

“ระ รู้แล้ว แต่น้องเจ็บ ฮึก พี่ไผ่ไม่เคยตีจริงจังขนาดนี้ ฮึก ฮืออๆๆๆ”มันบอกก่อนจะปล่อยโฮเลย ผมดึงกางเกงผ้ายืดออกดู ตกใจเหมือนกันขึ้นรอยมือแดงเลย มันเงยหน้ามอง เอามือจับหูผมก่อนจูบเม้มเบาๆ”น้องขอโทษ จะไม่ทำอีกแต่อย่าตีอีกนะ ฮึกฮืออออ”มันบอกทั้งน้ำตา ผมเช็ดออกให้ กอดมันทั้งตัว

“โกรธอะไรนักหนา”ผมถามมันเสียงเบาลง ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกผิด”พี่ประชุม ลืมตั้งสั่น ไม่ได้ไปทำอะไรกับใครอย่างที่คิด”ผมพูดออกไป มันกอดผมแน่นเอาหน้าซุกตรงไหล่

“รู้แล้ว”มันพูดเบาๆ

“แล้วกัดแรงทำไม”ผมถามมันอีก

“หงุดหงิด โกรธ และทุกทีพี่ไม่เคยปิดเครื่อง พอเปิดก็กวนตีนอีก”มันสารภาพ

“งี่เง่า”ผมว่ามันแต่อมยิ้ม

“ก็อยากงี่เง่าบ้างไม่ได้เหรอ”มันย้อนถามได้น่ารักจริงๆ

“ได้ แต่หนนี้เล่นซะหูแทบขาด ลองคิดสิถ้าไม่ทำแบบนี้จะปล่อยไหม”ผมบอกก่อนจะปรามไปอีก ทำเอามันหงอยมองหูผมที่แดงจนห้อเลือดเลย
“ขอโทษครับ”มันบอกยกมือไหว้ผมด้วย”ไปหาหมอกัน”มันฉุดมือให้ลุก

“เดี๋ยวซื้อยาทาเอาก็หาย ฉีดยาแล้วใช่ไหม”ผมบอกก่อนจะแหย่มัน

“มึงอ่ะ กูไม่ใช่หมาบ้านะ”กลับสภาพเดิมที่คุ้นเคย

“แต่ก็ใกล้เคียง”ผมพูดและหอมแก้มมันทั้งสองข้าง ก่อนจะมองหน้ากัน เอามือเช็ดน้ำตาให้อีก”ขอโทษ เจ็บมากไหม”ผมพูดก่อนจะถาม เอามือลูบก้นตรงที่ตี อยากเตะตัวเองฉิบหายตีไปได้”เอาคืนไหม”ผมถามมัน

“ขอใช้ตีนแทนมือนะ”มันก็ลอยหน้าใส่ ผมเลยบิดจมูกมันก่อนจะล้วงเข้าไปลูบให้คลายความเจ็บ”เป่าดิ”มันพูดอีก

“ฉีดยาแทนดีกว่ามั้ง จะได้หายเร็ว”ผมต่อรองยักคิ้วให้

“งั้นฉีดให้มั่ง”มันบอกบ้าง

“ไม่หายหรอก มึงเข็มเล็ก”ผมว่ามันที่เบะปากใส่ ก่อนจะลุกพามันไปล้างหน้า สรุปกลายเป็นเรื่องปัญญาอ่อนได้ไงวะ

“นึกว่าตีกันตายห่าไปแล้ว”เสียงไอ้หวายทักขึ้นมา เมื่อเห็นผมเดินออกมากัน

“โดนไปกี่ดอกวะ”ไอ้เจย์แซวมั่ง

“ไม่ได้นับ”มันตอบก่อนจะเดินไปนั่งข้างไอ้พายที่กอดไหล่ เอียงหน้าลงไปฟังมันที่เอามือป้องปาก

“มึงตีมันเหรอ”ไอ้พายหันมาถามผม มีการฟ้องอีก หาพวกเข้าข้างไว้ก่อน

“เออ”ผมบอกก่อนจะนั่งข้างไอ้บลู พวกมันมองหน้าผม”เฮ่ย อย่ามองกูแบบนี้ มึงดูหูกูซะก่อน”ผมบอกทันทีพวกมันเลยเบนสายตามาที่หูผมแทน

“โอ้ว ไม่น่ารอดเลย แดงชิ๊หาย”ไอ้หวายอุทานได้แอ๊บมากทั้งเสียงทั้งหน้าแถมเลียนเสียงพูดไม่ชัดแบบฝรั่งปนกระเหรี่ยง  ไอ้เจย์มาดูใกล้ๆเลยครับ

“เออว่ะ เกือบหลุดเลยนะมึง”ไอ้เจย์ออกปาก ก่อนจะหันไปหาไอ้ฝิ่นที่นั่งเงียบ”แล้วมึงโดนตีตรงไหน”มันถามไอ้ฝิ่น

“ตรงก้น”มันบอก ทำเอาไอ้พวกนี้ฮาเลย ไอ้พายชะโงกเปิดดูหน่อยๆ ไอ้พวกนั้นจะดูบ้างแต่ไอ้พายมองซะก่อน ก็เลยหยุดทำหน้ากวนตีนใส่ไอ้หนอนแทน

“ตาบวมเป็นนกกระปูดเลย สงสัยจะแรงส์”ไอ้บลูแซวมันยิ้มๆ เมื่อคืนมันโดนไอ้ฝิ่นแกล้งโดยการไปนอนกลางกั้นมัน จะทำอะไรเมียผมก็แย่งไอ้พายไปจากมันซะหมด สงสัยมันจะแอบสะใจเล็กๆ

“เชี่ยะ มึงตีขนาดนี้เลยเหรอ  ขึ้นแนวเลย ไปทายาดีกว่า พี่ทาให้”ไอ้พายโวยใส่ผม ก่อนจะดึงมันไปอีกห้อง มันหันมามองหน้าผมทำท่าแหวะใส่ แถมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ไอ้พวกนั้น

“เมียมึง ไม่มีเข็ด”ไอ้เจย์บ่นเซ็งๆ แต่หน้ามันขำอยู่

“หรอยเมียกูไปอีกและ มึงน่าจะจัดอีกหน่อย”ไอ้บลูบ่นมั่งแกมหมั่นไส้

“แค่นี้กูก็ เฮ่ย ไม่พูดดีกว่า”ผมพูดเรียบๆก่อนจะไม่พูดออกไป

“เออ พวกกูเข้าใจ มึงก็อย่าทำอีก ตีมันแล้วมานั่งเจ็บเอง”ไอ้หวายออกปากอย่างรู้ว่าผมคิดอะไร

“กูไม่ได้ตั้งใจ”ผมพูดตาก็มองไปที่ห้องนั้น”ทั้งที่รู้ว่ามันหงุดหงิดอยู่แต่ก็แกล้งจนได้เรื่อง”พวกมันได้แต่ยิ้มและพยักหน้าเข้าใจไม่พูดอะไร เป็นอันเข้าใจกัน

“วันนี้ไปกินอาหารทะเลกันดีกว่า ปลอบใจเมียมึงด้วยไง”ไอ้เจย์เสนอความเห็น

“พรุ่งนี้ค่อยกลับ ไหนๆก็มา ตะลุยพัทยากันสักหน่อย”ไอ้บลูพยักหน้าบอก

“มึงเลี้ยงเป็นการฉลองกับความสำเร็จอีกขั้นของมึง โอเค”ไอ้เจย์ยักคิ้วใส่ผม

“เออ แล้วงานมึงสองคนล่ะเป็นไง”ผมรับปากไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร ก่อนจะถามงานที่พวกมันไปเสนอ

“เรียบร้อย ดูหน้ากูด้วย ไม่ใช่ไอ้เหี้ยะนี่”ไอ้หวายพูดชิวๆหันไปแขวะไอ้เจย์

“สัด ที่มันผ่านก็เพราะดีเอ็นเอทางความคิดกูส่วนหนึ่งด้วยหรอก ลำพังสมองเปบควายอย่างมึงไม่มีทาง”ไอ้เจย์ว่ามันก่อนจะถีบไอ้หวายที่กระโดดหลบทัน

“สินสมรสไม่ลงตัว”ผมบอกพวกมัน

“เออว่ะ”ไอ้บลูเห็นด้วย

“จวย/สัด ขอให้เมียพวกมึงซั่มกันเอง”พวกมันอวยใส่พวกผม

“อวยนั้นคืนสู่พวกมึงแทน ฮ่าๆๆ”ไอ้บลูก็ย้อนศร ฮากันไป สักพักมันเดินกันออกมา มันเดินมานั่งข้างๆผม เอายาหม่องป้ายตรงหูให้

“หายยัง”ปากถามมือก็คลึงเบาๆ เป่าด้วย
 
“มึงเพิ่งทา”ผมก็บอกมันตรงๆ

“ไม่หายจะได้เอาตีนคลึงให้แทนไง”มันก็ย้อนใส่

“งั้นก็ผลัดกัน”ผมก็ว่ามันบ้าง มันทำปากใส่
*
*
*
“อร่อย เอาอีก”ไอ้ฝิ่นเอ็นจอยกับการกินกุ้ง ปู ปลา หอย ปลาหมึก นั่งแดกอย่างเดียวโดยมีผมบริการโทษฐานฟาดก้นมัน และห้ามรักมันจนกว่าจะอนุญาต ถ้าไม่ทำตามมันจะฟ้องปู่ ฟ้องแม่ และป้านวลว่าผมตีมัน สุดยอดมากมึง ทีหูกูนี่ไม่มีความหมายเลย

“เอานั่น เอานี่”เสียงมันสั่ง มือมันชี้ ปากก็กิน

“ตีนด้วยไหม”ผมเริ่มหมั่นไส้เมียขึ้นมาตะหงิดๆ

“ลวกก่อนนะ เดี๋ยวเหม็น”ไม่มีสำนึก ยักคิ้วใส่กูอีก ผมชอบเวลามันยักคิ้วสลับกันไปมา ลองทำแต่ทำไม่ได้ ไอ้เรื่องปัญญาอ่อนมันถนัดกว่าผมเยอะ

“อ้อนพ่อมึงน่าดูเลยเน๊าะ”ไอ้หวายแซวมันยิ้มๆ

“ลุง ตักยำให้หน่อย”มันเลยหันไปเรียกไอ้หวายที่อยู่ดีๆไม่ชอบ

“คืนนี้มึงจัดไปอีก”มันหันมาสั่งผมแทน หันไปไอ้บลูตีมือไอ้เจย์ที่หยิบของมันไปกิน สบายจริงมึงไอ้พายทำให้ กว่าจะออกจากร้านได้เกือบหมดทะเล เลยไปเดินเล่นย่อยอาหารกัน

“ไอ้เจย์แด๊ดดี้มึงเป็นไงบ้าง”ไอ้หวายถามถึงพ่อไอ้เจย์ที่ตอนนี้ไม่ค่อยสบาย พวกผมก็เพิ่งรู้กันเมื่อวาน

“ดีขึ้น กลับไปกูว่าจะบินไปบ้านเลย”ไอ้เจย์บอกยิ้มๆแต่ดูเนือยๆ

“พวกกูฝากเยี่ยมแด๊ดด้วย เดี๋ยวเคลียร์งานเสร็จจะตามไป”ไอ้บลูตบไหล่บอกมัน ๆ ที่พยักหน้า ผมก็ตามนั้น ก่อนจะมองไอ้ฝิ่นที่เอาไอ้พายขี่หลังวิ่งลุยน้ำ ถึกมากมึง

“ไงหนุ่มๆ ยังไม่กลับกันอีกเหรอ”เสียงใสๆทัก ขัดกับอายุ พวกผมเงยหน้าไปมอง

“พรุ่งนี้ครับ อยู่เที่ยวกันต่อ”ไอ้บลูเป็นคนตอบ

“ดีจัง นี่ฉันกำลังจะกลับพอดี น้องไปไหนล่ะไผ่”เธอบอกก่อนจะถามหาไอ้ฝิ่น

“เล่นน้ำอยู่โน่น”ผมบอกเธอก็มองตาม แต่เหมือนอะไรดลใจ มันเอาไอ้พายวิ่งกลับมาทันที

“สนุกไหมจ๊ะ”เธอยิ้มหวานถามไอ้ฝิ่นที่วางไอ้พายลงแล้ว

“สนุกมาก พี่ไผ่หยิบน้ำให้น้องหน่อย”มันบอกก่อนจะนั่งทับผมสั่งด้วย คุณพิมก็มองตามแต่ยังยิ้มอยู่

“ค่อยๆ เดี๋ยวจุก”ผมบอกมัน ไอ้เจย์กับไอ้หวายขอตัวเดินไปร้านค้า คงไปซื้อบุหรี่และขนม ไอ้บลูกับไอ้พายตามไปด้วย

“อากาศร้อนนะ ไม่กลัวดำเหรอ”คุณพิมบ่นก่อนจะถามมัน

“อาบแดด ผิวจะได้เป็นสีน้ำผึ้งเซ็กซี่ดี จริงไหมพี่ไผ่”มันบอกก่อนจะหันมาถามผม ที่พยักหน้ารับซะ

“ไผ่ชอบผิวสีน้ำผึ้งเหรอ”เธอหันมาถามผม”ฉันก็ชอบนะ”ก่อนจะพูดต่อ สื่อด้วยสายตามือจับแขนผม เริ่มแล้วครับ หันไปมองเมียที่ปรายตามองหน่อยๆ

“ไม่กลัวยุ่ยเหรอ”เสียงเมียผมเอง พูดลอยๆ

“อะไรนะ”คุณพิมหันไปถาม ไม่แน่ใจว่าเธอไม่ได้ยินจริงๆหรือแกล้ง

“ไม่กลัวดำเหรอ”มันก็ลากเสียบอกยิ้มๆ

“แต่ฉันว่าไม่ใช่นะ”เธอก็ย้ำอีก

“แล้วคุณพิมได้ยินว่าไงครับ”มันก็ถามกลับบ้าง


“ไม่ถนัดเท่าไร”เธอตอบพร้อมกับยักไหล่

“คุณพิมนี่ เหมือนป้าโบรีนข้างบ้านเลย”มันพูดแล้วทำแอ๊บเอียงคอใส่

“ใคร เป็นฝรั่งเหรอ”เธอถามอย่างสงสัย ผมมองหน้ามันและนึกไปด้วยว่าใครวะ ป้าโบรีนข้างบ้านมึง

“คนไทยนี่แหละ แกชอบไปฉีดโบท็อกให้หน้าเต่งตึงไม่รู้ผสมฟอมารีนด้วยเปล่า และตอนนี้แกเริ่มหูตึง อาจจะเป็นผลพวงมาจากการฉีดก็ได้ น้องเลยเรียกแกว่าป้าโบรีน คุณพิมต้องระวังนะ หน้าเด้งแต่หูเริ่มตึง อาจจะเป็นเหมือนป้าโบรีนก็ได้”มันพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วงเหมือนจะจริงใจมาก คุณพิมอ้าปากหน้าเริ่มแดงไม่รู้ว่าแดดหรือโกรธ”อุ้ย เกือบลืม แกชอบยุ่งกับแฟนชาวบ้านด้วยนะ ไม่กลัวโดนน้ำกรดเอาซะเลย แต่อย่างว่าแหละแกฉีดฟอมารีนกันเละด้วยมั้งเลยไม่กลัว คริคริ”มันหัวเราะคิกคัก ผมก็เกือบขำนะเมื่อนึกถึงป้าโบรีนที่ไม่มีตัวตน แต่ต้องเก็บไว้

“เด็กบ้า ปากเสีย”เธอหลุดทันทีลุกขึ้นชี้หน้า ไอ้ฝิ่นก็ทำหน้าแอ๊บ

“อะไรอ่ะ”มันหันมาหาผม ที่ตบหลังมันเบาๆเป็นการเตือน

“ไผ่”เธอเรียกผมอย่างขอความเห็นใจ เมียก็หันมาขึงตาใส่

“น้อง ขอโทษคุณพิม”ผมบอกมัน ที่ทำปากว่าไม่ มือก็จิกแขนผม ก่อนจะลุกขึ้นเมื่อผมพยักหน้าให้ทำซะ ยังไงเธอก็ผู้ใหญ่กว่า
 
“ไม่ น้องไม่ได้ว่าสักหน่อย แค่เป็นห่วง เห็นมีอาการเหมือนป้าโบรีน เลยบอกให้”มันไม่ยอม พูดเสร็จวิ่งไปทันที

“น้อง”ผมเรียกพลางส่ายหน้า หันมามองเธอที่เกาะแขน ผมค่อยๆแกะออก”ผมขอโทษด้วยครับ เอาไว้กลับไปจะจัดการให้”ผมก้มหัวหน่อยๆเป็นการขอโทษ

“ไม่เป็นไร พิมก็เผลอดุแก ๆ คงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ขอโทษไผ่ด้วยแล้วกัน”เธอยิ้มหวานบอกผม

“ขอบคุณครับที่ไม่ถือสา”ผมบอกก่อนจะมองตามไอ้หนอนที่วิ่งไปหาไอ้พวกนั้น
“ก็เพราะเป็นไผ่หรอก เอ้อ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ไผ่ก็ไปตามน้องเถอะเดี๋ยวแกจะน้อยใจ พาลไม่ชอบหน้าพิมไปด้วย”เธอมองหน้าผมพูดอย่างสื่อความหมาย

“ครับ แต่ปกติน้องไม่เคยก้าวร้าวอะไร นอกจากใครพูดหรือทำอะไรไม่ดีก็จะหงุดหงิดเป็นพิเศษ”ผมรับก่อนจะบอกเธอที่หุบยิ้ม ก่อนจะยิ้มต่อ ผมไม่ได้อยากเข้าข้างเมีย แต่เธอแสดงท่าทางให้มันเห็นก่อนมันก็เลยเอาซะ

“เหรอ พิมไปนะ เจอกันที่ทำงาน”เธอยิ้มอีกทีก่อนจะลาไปจริงๆ พอลับตา พวกมันก็เดินกลับมา

“ป้าโบรีนไปแล้วเหรอวะ”ไอ้หวายพูดขำๆแซวผม ไอ้พายกับไอ้บลูหัวเราะชอบใจ คงรู้แล้วล่ะ

“สงสัยจะรีบกลับไปฉีด”ไอ้เจย์เอามั่ง ก่อนจะส่งกระป๋องเบียร์ให้ผม ไอ้เมียตัวดียืนค้ำหัวกระดิกตีนสบายอารมณ์

“มานี่ดิ๊”ผมเรียกมัน ที่ยอมเดินมาโดยดีนั่งหว่างขาพิงอก ผมเอามือเสยผมมันขึ้น”อารมณ์ดีแล้วสิ”ผมถามมันยิ้มๆ

“เออ ถ้ายังไม่ไปกูจะจัดให้อีก ขนาดต่อหน้าต่อตา”มันรับก่อนจะพูดเน้นๆเลย ไอ้พวกนั้นก็ขำหน้ามัน”คราวหน้ากูจะจวกให้ขึ้นทะเบียนวัตถุโบราณไม่ได้เลย”มันย้ำต่อไปอีก

“โอ้ย แค่นี้เขาก็หน้าแหก ร้าวไปเป็นแทบแล้วเจอมึงด่าเข้าไป”ไอ้หวายสรรเสริญมัน

“แต่ก็สมควรถ้าเขาทำแบบนั้นจริงๆ”ไอ้พายออกความเห็นเป็นกลางๆ

“ทำจริงๆ ทั้งปากทั้งตาส่งให้ มือก็ขยับ มึงอีกคนนั่งเฉยอยู่ได้ เสียวไง”มันยืนยืนก่อนจะหันมาจิกผม

“อย่าพาล กูฟังมึงเพลิน”ผมว่าก่อนจะบอกมันเป็นนัยๆ ทำเอาหน้าที่งอเริ่มอมยิ้ม กอดเข้าให้

“สัด มึงไม่ต้องโทษใครที่มันนิสัยเสีย”ไอ้หวายเบะปาก

“กูก็ว่างั้น แล้วทำบ่น จวย”ไอ้เจย์ก็อย่างเคย

“ยกเลิกข้อห้ามได้ยัง”ผมถามมันเบาๆ ที่ทำเป็นหรี่ตามอง

“ไม่ จะเพิ่มอีกด้วยข้อหามีวัตถุโบราณไว้ครอบครอง”มันไม่ยอมแถมยัดข้อหาให้อีก

“ตีนเหอะ ให้ด่าแล้วยังไม่มีบุญคุณ”ผมว่าเอามือตบก้นมันเบาๆ มันก็หัวเราะ ไอ้พวกนั้นทำหน้าแบบสมน้ำหน้าผมไปด้วยที่อด หึ ผมสะกดคำว่าอดไม่เป็นว่ะ เอาไว้กลับไปค่อยประเลาะมันใหม่ ตอนนี้ปล่อยให้หนูร่าเริงได้ใจไปก่อน

************************************************************************************************************************
ปล. จิกไปอีกนิดอย่าเพิ่งเซ็งคะ ตอนหน้าเคลียร์ราบไม่มีเหลือ 555555    พอดีเคลียร์งานได้ครึ่งก็เลยลงก่อน อ่านด้วยนะ                   

***เจอกันตอนเย็นๆ วันนี้จ๊ะ ประมาณห้าโมง รอด้วยนะ

[kataiyai]

เค้ารักหรอกจึงหยอกเล่น

[k00_eng^^]

พี่ไผ่ใจร้ายอ่ะ ตีน้องได้ไง