ตอนที่ 66 หวาย & เจย์
ผมหวายเป็นญาติไอ้พายเมียไอ้บลูซึ่งมีสถานะเป็นเพื่อนผม พ่วงอีกสองคือไอ้ไผ่คนบ้านเดียวกันกับผมและไอ้เจย์ลูกครึ่งแคนาดาเชียงใหม่เจ้า อย่างที่ทราบเราเพิ่งกลับกันมาจากบ้านไอ้เจย์ พวกผมบุกขึ้นไปบ้านมันเพราะติดต่อมันไม่ได้ก็เลยจะตามไปกระทืบและดูว่ามันยังอยู่ไหม ดีนะที่มันติดต่อกลับมาก่อนเลยรอดข้อหาโดนกระทืบไป แต่สาเหตุของมันนี่สิทำเอาพวกเราอึ้งเมื่อรู้ว่าแด๊ดป่วยมาก ทั้งทางกายและทางใจ ที่คงต้องใช้เวลาในการรักษา พอได้เจอแด๊ดหดหู่มากไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้ แม่ที่ยังยิ้มได้พยายามเข้มแข็งเพื่อไม่ให้แด๊ดกับลูกๆเป็นห่วง ส่วนไอ้เจย์ไม่ต้องพูดถึง มันทั้งผอมทั้งซูบ หน้าตาเคร่งเครียดแต่ด้วยนิสัยมันที่ชอบยิ้มเกือบทุกเรื่อง คราวนี้มันร้องไห้เลยครับ ตั้งแต่คบกันมาเป็นครั้งแรกที่ไอ้เจย์ร้องไห้ต่อหน้าเพื่อน ผมอยากจะเก็บภาพความทรงจำอันเศร้าสร้อยหงอยเหงาของมันให้ดูนะครับ แต่มันไม่ถูกสถานการณ์ เฮ้อ พูดถึงมันผมนึกย้อนไปเมื่อตอนเอ็นติดใหม่ๆ วันรับน้องพวกผมสามคนก็เกาะกลุ่มคนบ้านเดียวกันไว้
“เฮ้ย ชื่อไรวะ”เสียงทักผมแต่เป็นแบบกระซิบแหบๆ ถ้าไม่ใช่ใน ม. กูต้องนึกว่าพวกโรคจิตแน่ทำเสียงซะ ผมหันไปมองก็เจอฝรั่งพูดไทยชัดมาก ยิ้มอย่างกว้างไม่รู้จะยิ้มทำส้นตีนอะไรของมัน หมั่นไส้รู้จักก็ไม่รู้จักทำมาตีสนิทกูอีก
“กูไม่บอก”ผมจำได้ว่าตอบมันไปแบบนั้น หาเรื่องแม่งเลย แต่แทนที่มันจะโกรธเสือกหัวเราะ
“ดีๆๆ อย่าไปบอกใครง่ายๆ เขาจะหลอกเพราะรู้ว่าเป็นบ้านนอกเข้ากรุง มึงทำถูกแล้วล่ะ”พูดจบมันก็ยิ้มอีก กูเริ่มเกลียดมึงแหละพูดเหมือนจะชมแต่แฝงพฤติกรรมหลอกด่ากูไปด้วย
“สัด แล้วมึงมาจากไหน ไอ้ขี้นก”ผมสบถเบาๆก่อนจะถามมันบ้าง
“เจียงใหม่เจ้า”มันตอบกลับสำเนียงทางเหนือ
“โถ ไอ้แม้วเพิ่งลงจากดอย ทำเป็นว่ากูนะมึง”ผมก็ว่ามันกลับไปบ้าง
“แหมว่ากู ดูหน้ามึงน่าจะคนบ้านเดียวกับเปาปุ้นจิ้นเปล่าวะ”มันทำใส่ผมมั่งก่อนจะพูดกลับ ยักคิ้วให้
“กูไม่ใช่คนจีน”ผมก็ย้อนมันไป เสียงเริ่มดังขึ้น
“กูหมายถึงคนยโสโว้ย มึงไม่เคยฟังเพลงคาราบาวเหรอวะ ที่ว่าเปาปุ้นจิ้นเป็นคนอีสานน่ะ”มันก็ว่ากลับขำๆ
“ถุย มุกสมัยพระเจ้าเห็บเล่นหมากเก็บ มันยังเล่นอีกเน๊าะ”ผมทำท่าใส่มัน แต่ในใจก็อดขำไม่ได้
“แต่มึงก็อึ้งว่ะ”มันว่ากลับยิ้มๆ
“เฮ้ย สองคนมึงน่ะ คุยอะไรกัน ออกมานี่ดิ๊”ผมสองตัวสะดุ้งเลยครับ คนอื่นหันมามองเต็มเลย รุ่นพี่หน้าหล่อแต่เสียงโคตรโหดกวักมือเรียกผมสองคน ไอ้ไผ่หันมามองยิ้มมุมปากก่อนจะหันกลับ ไอ้พายที่โดนไอ้คนหน้าหล่อตี๋ก็คือไอ้บลูผัวมันในปัจจุบันแหย่อยู่ยังหันมาเลย แต่มันสองตัวไม่โดน
“เร็วๆ จะออกเองหรือให้ไปลากออกมา”ยังข่มขู่ไม่เลิก ผมสองคนเลยต้องลุกออกไป พอยืนผมอยากจะนั่งลงเลย สูงฉิบหายเกือบร้อยเก้าสิบได้มั้ง ผมแค่ร้อยแปดสิบสองเอง อาหารหลักมึงคือต้นไผ่ และสเน็กมึงคงเป็นเสาไฟฟ้าแน่นอน ส่วนเพื่อนที่มึงคบไม่เปตรก็ยีราฟ
“คุยกันจุ๊กจิ๊ก มึงเป็นคู่เกย์กันเหรอ”ไอ้รุ่นพี่หน้าตี๋อีกคนพูดแซวพวกผม จนมีเสียงโห่ฮิ้วเป่าปากชอบใจ ผมเกือบจะปรี๊ดแตกแล้ว แต่มันสะกิดแขนผมให้ใจเย็น
“ครับ แต่สเป็คผมชอบแบบพี่มากกว่า”มันตอบด้วยรอยยิ้มของมัน ก่อนจะส่งสายตาให้รุ่นพี่ที่ถาม ทำเอาแกหน้าเหวอเลยครับ ผมโคตรสะใจเลย เป็นไงมึงจุกไปเลย
“เฮ้ย กะ กูไม่ได้เป็น”ไอ้รุ่นพี่นั่นปฏิเสธเสียงดังเลย กลายเป็นมันบ้างที่โดนโห่
“เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรผมจะพยายามต่อไป เพราะพี่ทั้งขาว ทั้ง”ไอ้ฝรั่งมันทำท่าเสียดาย มองพร้อมวิจารณ์ไปด้วย
“พอเลยมึง ลามปาม”รุ่นพี่นั่นตวาดใส่ ก่อนจะสั่งให้ผมสองคนเต้นท่าเหี้ยไรก็ไม่รู้ ผมก็ทำๆกับมันจนเสร็จ หมายถึงเต้นนะครับไม่ใช่อย่างอื่น ก็เข้าไปนั่งที่หันมามองหน้ากันก็หัวเราะแต่เบาๆ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของผมกับมันและลามมาจนถึงปัจจุบัน มันเป็นคนนิสัยดีมาก มีน้ำใจ ร่าเริง เพื่อนขอให้ทำอะไรก็ไม่ขัดยิ่งไปจีบหญิงนี่ขอให้บอกถึงไหนถึงกัน
“ไอ้หวาย ไอ้สัด เวลาเอาไม่เคยนึก พอเสร็จไม่มีแรงเรียกกูเลยนะมึง”เสียงไอ้เจย์บ่นไปตามเรื่อง แต่มันก็มารับผมที่คอนโดกิ๊กผมเอง ผมเอามือเสยหัวไปมา ก่อนจะยื่นของให้มัน
“เอาไป ถั่วตัดของมึง”มันชอบกินขนมถั่วตัด โบร๊าณ โบราณ แต่ก็อร่อยนะ แค่นั้นมันก็ยิ้มก่อนจะพูดต่อ
“มึงป้อนกูหน่อยดิ ขับรถอยู่”มันไม่ได้หันมามอง พูดแต่ปาก
“กูง่วง มืออีกข้างมึงไม่ได้ขาดสักหน่อย”ผมหลับตาเอนพิงเบาะ
“จวย พอหายเงี่ยนก็ง่วง กูไม่ง่วงเลยนะ แหกดากถ่างตามารับมึงเนื่ยะ อุ๊บ”มันบ่นจนผมต้องเอาขนมยัดปากมันไปสามอัน มันก็เคี้ยวแทนบ่น “แล้วรถมึงไปไหนวะ”มันถามไปด้วยเคี้ยวไปด้วย อุบาทว์สิ้นดีไม่มีมารยาทในการกิน หึหึ
“ถ้าอยู่กูจะโทรหามึงไหมล่ะ”ผมย้อนมันเนือยๆ แม่ง เล่นกูซะงอมเลยไม่รู้ไปอดมาจากไหน ผู้หญิงร้อยแรงม้าจริงๆ ผมคิดขำๆนะไม่ใช่คิดเพราะดูถูก ยังไงพวกเธอก็มีบุญคุณกับผมมาก
“โทร”มันสวนทันที ผมหันไปมองมันก่อนจะหลับตาลง ในขณะที่มันก็ยิ้มปากบานเหมือนเดิม
แต่พอถึงเวลามันทำบ้าง ก็ไม่พ้นผม ไอ้ไผ่ กับ ไอ้พาย ไม่ไปรับอยู่แล้ว นอกจากหนักหนาสาหัสจริงๆถึงจะไปรับ ไอ้บลูส่วนใหญ่จะอยู่บ้านตอนนั้น ไอ้นี่ประมาณลูกคุณหนูต้องกลับบ้านตรงเวลาเพิ่งจะมีอิสระเมื่อตอนปีสองมั้ง นั่นแหละมันก็เริ่มไปรับไปส่งไอ้พายหาเรื่องทะเลาะกันได้ทุกวี่ทุกวัน ไอ้ไผ่นี่ประเภทกูชอบเงียบๆเชียบๆ โลกส่วนตัว แต่ก็ยังมีคนพยายามเข้าหามันเยอะ
“ไอ้เจย์ ไหนมึงบอกสามทุ่มไง สัด”ผมโวยใส่มันที่ให้มารับ
“โทษที กูเพลิน”นั่นคือเหตุผลเอี้ยะๆของมัน
“มึงจะทำลายสถิติเอาเรคคอร์ดไง ส้นตีน”ผมด่ามัน ๆ ก็ยิ้มพยักหน้ารับ กูจะด่าคนอย่างมึงเพื่ออะไรวะ ไม่รู้กูกับมึงใครด้านกันแน่
และเรื่องความหน้าแตกของมันที่คุยกี่ครั้งก็ขำฉิบหาย ทุกวันนี้ถ้ามีโอกาสก็จะล้อมันเรื่อย พอสนิทกันมากขึ้นก็เริ่มสิงสถิตกันที่บ้านผม ไอ้บลูมาบ่อยมาก่อนไอ้เจย์อีก ไอ้ไผ่ว่าสนิทกันตั้งแต่เด็กมานับไม่ถ้วน แต่นอนค้างนับครั้งได้ ไม่เหมือนไอ้สองตัวที่ค้างประจำ
“ไอ้หวาย นมบูดเปล่าวะ”ไอ้เจย์ถามทำหน้าเลี่ยนๆ เมื่อคืนเมาหนักมาก และมันเพิ่งตื่นหน้าตางัวเงีย ผมชี้โด่ชี้เด่ไปหมด
“จะบูดได้ไงกูเพิ่งซื้อมาเมื่อนี่ และมึงไม่ดูวันหมดอายุล่ะ”ผมกำลังนั่งลุ้นมวยกับไอ้ไผ่ ไอ้บลู หันไปมองมันที่ตาปรือๆ
“กูดูแล้ว มันไม่หมดแต่รสชาดไม่ได้เรื่องเลย กูอยากแดกแบบมีเรื่องอ่ะ”มันบ่นกวนตีน
“มึงก็ไปแดกใต้เตียงเมียชาวบ้านสิจะได้มีเรื่อง”ผมก็บอกมันไป มันยักไหล่ ก่อนจะเดินมานั่งข้างไอ้บลู หาวปากกว้าง เลยโดนหมอนยัดปากซะ
“สัด มึงแปรงฟันยัง”ไอ้บลูด่าเอามือปิดปากกลั้นยิ้มล้อมัน ๆ ก็ยิงฟันเอามือถูไปมายื่นไปให้ไอ้บลูดม ไอ้ไผ่รู้ยกตีนกันไว้ก่อนเลย
“มึงแดกรสไร”ผมถามมันอีก
“รสจืดมั้ง”มันก็บอกก่อนจะนอนลงไปอีก
“ไม่เปลี่ยนแดกช้อกโกแลตล่ะ”ผมพูด ก่อนจะทำท่าตีเข่าใส่ทีวี
“มันขม”มันพูดงึมงำ
“เหล้าขมกว่ามึงยังแดกเลย”ไอ้บลูแขวะมัน
“อร่อยไม่เหมือนกันโว้ย”นั่นคือคำตอบ
“สตรอเบอรี่”
“ของไอ้พายมัน”
“รสหวาน”
“กูไม่ชอบ”
“งั้นมาดูดนิ้วตีนมา ไอ้นั่นไม่เอา ไอ้นี่ไม่กิน”ผมว่ามันแบบรำคาญ ก่อนจะเงียบกันลุ้นมวยต่อ กำลังมันส์เลยไอ้สัดนี่ก็มาขัดอารมณ์ซะได้ เรื่องไม่เป็นเรื่อง หรือมันอยากมีเรื่องวะ
“เฮ้ย ใครแดกกะทิกล่องวะ”เสียงไอ้พายโผล่หน้าจากครัวมาถาม ชูกล่องกะทิชาวเกาะที่มีหลอดเจาะให้ดู พวกผมมองหน้ากัน ก่อนจะมองไอ้เจย์ที่ยังนอนเหยียดอยู่แต่ชะโงกหน้าขึ้นมาทำหน้ามึนๆ
“นั่นแหละๆ แม่ง ไม่อร่อยเลย มึงอย่าซื้อมาแดกอีกนะ นมจวยอะไรก็ไม่รู้ รสชาดเหี้ยะๆ”มันชี้มือและก็ลงไปนอนต่อ
“ก๊ากๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ”เสียงพวกผมหัวเราะกันเต็มสตรีมเลย ไอ้พายเกือบทิ้งกล่องกะทิ ไอ้บลูตัวขดตัวงอ ส่วนไอ้ตัวเหี้ยะแดกกะทิยังไม่สำนึกนอนยิ้มแฉ่ง ผมเลยเตะมันไปทีหลังจากตั้งสติได้ เรียกไอ้พายมาใกล้ๆเอานมกล่องของมันมาด้วย
“ไอ้ควายยยยย นี่มันกะทิกล่อง มึงจะอร่อยได้ไงมันยังไม่ได้ใช้ทำอะไรเลย สัด มึงลุกขึ้นแหกตาดูสิ”ผมลากเสียงยาวเลย เอาตีนงัดก้นมันให้ลุกมาดู พอมันเห็นเบิ่งตากว้างเลย
“แสรดดดด แล้วมึงวางใกล้กล่องนมทำไม กูหยิบผิดเลย พวกมึงรวมหัวแกล้งกูใช่ไหม”มันด่าไม่ยอมรับความโง่ตัวเอง โทษคนอื่นอีก หาว่าแกล้งมัน กลายเป็นเรื่องแซวมันได้ไม่เบื่อ แรกๆมันก็อาย พักหลังมันบอกว่า กูเลิกกินแล้วชาวเกาะเปลี่ยนมาเป็นอร่อยดี เข้มข้นกว่า เอากับมันสิ
“ไอ้เจย์มึงนอนดีๆเป็นไหม จะซุกอะไรกูนักหนา”
“ก็ดีแล้วเนี่ยะ เตียงมึงเล็กทำไมล่ะ”
“เตียงกูปกติ มึงนั่นแหละผิดปกติ มึงลงไปนอนข้างล่างเลย”
“ไม่ กูปวดหลัง”
“งั้นมึงก็นอนดีๆ”
“ความผิดมึง”
“กูผิดเรื่องอะไร”
“ซื้อเตียงเล็ก สั้นด้วย”
“สัด มึงตัวใหญ่สันหลังยาวไปโทษเตียง”
“มึงเปลี่ยนเลย”
“มึงเอาตังค์มา”
สองวันถัดมา
“ไอ้หวาย มึงซื้อเตียงใหม่ทำไมวะ คิงไซด์ด้วย”ไอ้พายถามผม
“ถามไอ้ส้นตีนนั่นดิ”ผมพยักเพยิดไปทางไอ้เจย์ที่เดินเข้ามา
“ก็มึงบอกให้กูซื้อเองนี่หว่า”มันพูดทันที ไอ้พายเหวอก่อนจะขำ
“มึงจะมาเป็นผัวไอ้หวายเหรอ”ไอ้พายถามออกมา
“ตีนเหอะ”ผมยกเท้างามๆให้ไอ้พาย
“ถ้ามันยอม กูขอพิจารณาก่อน”ไอ้เจย์หันมาบอก
“คำนี้กูต้องพูด ไม่ใช่สถุลอย่างมึง”ผมหันไปเตะมันแทน
“มันยอมอยู่แล้ว”ไอ้พายยักพยักเพยิดต่อ
“มึงนั่นแหละ ไอ้บลูมานอนด้วยบ่อยๆเสร็จมันแน่”ผมหันไปว่าไอ้พายอีก
“จวยเหอะ โน่นไปนอนคอนโดน้องเกรช ให้กูไปรับ ด่าแม่งซะ”หลังจากนั้นผมสองคนก็เดินหนีไอ้พายที่ด่าพร้อมแช่งไอ้บลู และทุกวันนี้เตียงห้องผมก็ยังเป็นเตียงที่ไอ้เจย์ซื้อมา แต่ก็ยังมีปัญหาอีกที่นอนเดิมเล็กกว่าเตียงต้องมาซื้อใหม่ ผมจ่ายเพราะมันออกค่าเตียงแล้ว
“ลำบากกูต้องมาซื้อที่นอนใหม่ ทำไม่มึงไม่ซื้อจากร้านขายเตียงมาวะ”ผมบ่นมัน
“มันไม่สวย กูไม่ชอบ”เหตุผลของมัน
“เรื่องมาก ไอ้สัด แค่เอาผ้าปูที่นอนคุมก็ไม่เห็นแล้ว”ผมว่ามันก่อนจะจ่ายเงินค่าที่นอน และบอกให้เขาไปส่ง
“เออ มึงไม่บอกกูวะ จะได้ซื้อมาทีเดียว”ไอ้เจย์ทำหน้าแบบลืมจริง”แม่ง กูทำไมคิดไม่ได้วะ แค่เอาผ้าคุมก็ไม่เห็นแล้ว สุดยอดเลยไอ้หวาย ฉลาดว่ะ”มันตบไหล่ชมผม ที่อยากจะกระโดดถีบหน้ามัน
“แม่ง ทำไมกูต้องมารู้จักและเป็นเพื่อนคนอย่างมึงวะ”ผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากปลงใส่ตัวเอง
“เพราะเราคู่กันไง”มันก็ตอบหน้าตาเฉย แต่ปากยิ้มตามเคย
“ไอ้ควายยยย ถามกูมั่งไหมอยากคู่มึงหรือเปล่า ไม่งั้นมึงก็เอาหน้าไปเกลือกกลั้วคู่กับรองเท้าโน่น”สุดจะทนกับคนอย่างมึง แต่ทุกวันนี้ก็ยังมีมึงเป็นเพื่อนมาตลอด
“ไอ้ไผ่ ทำไมมึงไม่มีแฟน”ตั้งวงกินเหล้า มันก็ถามไอ้ไผ่
“ไม่รู้”ไอ้ไผ่ก็ตอบมัน
“ก็ทำไมไม่มีล่ะ”มันก็ถามอีก
“ก็เรื่องของกู”ไอ้ไผ่ตอบเฉยๆ แต่ยักคิ้วใส่
“เออ ใช่ว่ะ กูจะถามเพื่ออะไรวะ”ไอ้เจย์ยอมรับ
“เพราะต่อมเสือกมึงพรุ่งพร่านไง”ผมอดจะแขวะมันไม่ได้
“อืม นั่นเป็นอีกสาเหตุหนึ่ง มึงวิเคราะห์ถูกแล้วเพราะสันดานเดียวกับกู”มันบอก ทำเอาไอ้พวกนั้นฮาผมกับมัน
“ไอ้บลูมึงมาทำไมวะ”มันหันไปถามไอ้บลูบ้าง
“แล้วมึงมาทำไม”ไอ้บลูย้อนถามมัน
“กูมาหาไอ้หวายกับไอ้พาย”มันบอก
“กูก็มาหาพาย กับ ไอ้หวาย”ไอ้บลูก็ย้อนมัน
“แล้วไป นึกว่ามาหาไอ้ไผ่”ไอ้เจย์พยักหน้าบอกยิ้มๆ
“ไอ้เชี่ยะๆๆๆๆ มึงจะถามเพื่ออะไรนักหนาวะ”ผมกับไอ้บลูด่ามัน ไอ้พายกับไอ้ไผ่ก็นั่งขำ
“เพื่อให้พวกมึงด่าไง ไอ้ควายยยย”มันก็ย้อนเป็นที่เฮฮาปาตังก้ากันไป กับความสิ้นคิดของมันในบางเรื่อง แต่เวลามันอารมณ์เสียหรือโกรธก็น่ากลัวอยู่
“แม่ง อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะมึง”มันว่าก่อนจะเตะไอ้เชี่ยะนั่นจนตัวงอ มีเรื่องที่ผับกัน ไอ้นั่นหาว่าไอ้เจย์จีบเด็กมัน
“พอแล้วไอ้เจย์ เดี๋ยวมันตาย”ผมดึงแขนมันให้พอ
“กูไม่ตายง่ายๆหรอก ไอ้พวกหมา ถุย”อ้าวๆๆ
“โหย งั้นซ้ำ กูเอาด้วย”ผลัวะๆๆๆ ไอ้นั่นวอนโดนตีน คนจะช่วยเสือกปากดี สมน้ำหน้ามึง
“ไอ้พาย ทำไมมึงไม่ต้มไข่แบบวันนั้นวะ อร่อยดี”มันถามไอ้พาย แต่มันก็กินตักน้ำพริกหนุ่มที่มันเอาจากบ้านราดด้วย
“แบบไหนวะ กูต้มหลายครั้งจำไม่ได้”ไอ้พายถามมัน
“แบบที่เป็นยางมะตอยน่ะ”มันบอก ไอ้ไผ่กำลังจกข้าวเหนียวของโปรดหันมามองและหันกลับยกยิ้ม ไอ้พายปล่อยก๊าก
“ตีนเหอะ เขาเรียกยางมะตูม”ผมบอกมันแต่อดขำไม่ได้
“เออๆ ใช่ แล้วยางมะตูมเป็นไงวะ”มันยอมรับก่อนจะถามต่อ ทำเอาทุกคนเงียบ ถ้าเป็นคนอื่นโดนตีนไปแล้วแต่นี่ไอ้เจย์ที่บางครั้งแยกไม่ออกว่ามันรู้หรือแกล้งไม่รู้
“ก็คล้ายยางมะตอย”ไอ้ไผ่บอกมัน ไอ้นี่เวลาพูดอะไรแยกไม่ออกว่าเรื่องจริงหรือหลอกหน้ามันไม่แสดงออก เล่นเก้าเกโดนมันลักไก่ทุกที
“มึงอย่ามาหลอกกู ไอ้ไผ่ กูว่า”มันว่าไอ้ไผ่จะพูดต่อ ไอ้บลูขัดก่อน
“ไอ้เจย์ กูขอร้องมึงหยุดแค่ยางมะตอยก็พอ เอาไว้ให้พายทำให้วันหลัง” ทำให้พวกผมพยักหน้าไปด้วย
“แม่ง แต่ละอย่างของมึง”ผมอดจะยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงมันที่ตอนนี้ก็คงยุ่งอยู่ หลังจากนั้นมันโทรมาหาพวกผมเกือบทุกวันแทบจะรายงานเลยก็ได้ นั่นไงพูดยังไม่ขาดคำ
“เออ”ผมรับสาย
“กูกินข้าวแล้ว”
“บอกกูทำไม”
“มึงจะได้ไม่ต้องถาม”รู้ดีนัก เรื่องจริงผมถามมันเกือบทุกครั้งที่โทรมา
“แล้วแด๊ดดีขึ้นไหม”
“กินข้าวได้เยอะแล้ว เขาพูดคิดถึงพวกมึงได้ด้วย อยากเจออีก”มันบอกทำเอาผมยิ้มอย่างดีใจ
“เหรอ มึงบอกแด๊ดนะว่าพวกกูก็คิดถึง และถ้าว่างจะขึ้นไปอีก”ผมพูดกลับไปอย่างตื่นเต้น “มึงก็พักผ่อนนะ ดูแม่กับไอ้เจนด้วย และก็”
“มีอะไรก็โทรมา หนี้ลืมได้เพื่อนห้ามลืม”มันชิงพูดตัดหน้าผม
“จวย ทั้งสองอย่างห้ามลืม มึงอย่าเนียน”ผมยกนิ้วกลางด้วย แต่มันไม่เห็นหรอก ผมคุยกันแบบได้ยินเสียงเท่านั้น ถ้าเห็นหน้ามันอดไม่ได้ เรื่องเงินผมพูดขำๆไม่อยากให้มันคิดมาก
“ไอ้พายไม่อยู่เหรอ หรือไปบ้านพ่อผัวแม่ผัววะ”มันถามหาไอ้พายแต่น้ำเสียงขำๆ
“เออ เดี๋ยวก็มาหรอก ไอ้ไผ่ก็อยู่นี่แกล้งเมียมันอยู่ คุยไหม”ผมรับคำก่อนจะบอก กวักมือเรียกไอ้ไผ่ที่ซ้อมมวยกับไอ้ฝิ่น แต่มันผลักกระซอบทรายใส่หน้าเมียมันที่กำลังแหกปากด่ามันอยู่จนหงายหลังแทนที่มันจะไปจับเมียลุกเสือกเอาตีนเหยียบซ้ำอีก ซาดิสจริงๆ ไม่รู้มันรักเมียมันยังไง อีกสามวันมันจะไปฮันนีมูนกัน
“พี่เจย์ คิดถึงจังเลย แด๊ดหายยัง พี่กินข้าวยัง แม่ไปไหนอย่าทำงานมากนะ”ไอ้ฝิ่นไล่ยาวเลย
“โว้ยยยย มึงทีละคำถามดิวะ กูทำตามหมดแล้ว แล้วมึงล่ะโดนผัวตีตูดอีกเปล่า”มันก็โวยใส่ไอ้ฝิ่นก่อนจะล้อ
“ตีอะไรล่ะ แทงซะมากกว่า และนี่เมื่อกี้แม่งผลักกระซอบทรายใส่หน้า สันดานเสียจริงๆ”ไอ้นี่ก็ตอบไม่มีอายแถมฟ้อง ไอ้ผัวหน้าหื่นก็แสยะยิ้มชอบใจในคำตอบ
“มึงอยากพูดมากเอง”ไอ้ไผ่พูดเยาะเมียมัน
“ฮ่าๆๆๆ มึงไม่ขอมันแทงบ้างล่ะ”ไอ้เจย์ขำก่อนจะแนะนำ
“โอ้ยยย มันยอมก็ดีสิ มีแต่ซ้ำ”ไอ้นี่ก็โวยใส่
“ไร้ยาง”ไอ้ไผ่ว่าเมียมันที่จิ๊ปากก่อนจะวิ่งเข้าบ้าน เกิดปวดขี้ขึ้นมาซะงั้น
“แล้วมึงไปแคนาดาเมื่อไร”ผมถามมัน ไอ้ไผ่ก็นั่งสูบบุหรี่ข้างๆ
“พรุ่งนี้ ถือโอกาสบอกด้วยเลย”มันบอกกลับมา
“เออ ดีแล้วล่ะไปจัดการซะ แล้วมึงไปมีใครอยู่เป็นเพื่อนแม่กับแด๊ดหรือเปล่า”ผมถามมันอย่างเป็นห่วง
“แด๊ดมีพยาบาลพิเศษอยู่แล้ว กูให้เขาพักที่นี่เลย และน้ากูก็มาช่วยแม่อีกแรง”มันบอกให้ฟัง มันบอกว่าพอน้ามันรู้เรื่องก็ร้องไห้ที่ช่วยอะไรพี่สาวไม่ได้เลย เห็นไอ้เจย์บอกว่าที่บ้านน้ามันก็มีภาระเยอะ แม่มันก็บอกไม่เป็นไรเพราะแกก็ช่วยมาเยอะแล้ว น้ามันบอกว่าดีแล้วที่มันมีเพื่อนดีไม่ใช่หมายถึงฐานะแต่หมายถึงนิสัยใจคอและความมีน้ำใจที่ไม่ทิ้งกัน
“อืม งั้นมึงก็เดินทางดีๆล่ะ”ผมก็อวยพรมัน
“มึงต้องบอกสายการบินแล้วล่ะ”มันก็ตอบกวนๆกลับมา
“เชี่ยะ ไปแล้วมึงตั้งรกรากที่โน่นเลย กวนตีน”ผมก็ด่ามันกลับไป ไอ้ไผ่หัวเราะหึหึ
“ไม่เอาหรอก ที่โน่นไม่มีครอบครัวกู”มันรีบบอกเลย และพูดต่อ”และไม่มีพวกมึงด้วย กูอยู่ไม่ได้หรอก”พูดจบทำเอาผมสองคนมองหน้ากันเลย คืออายนะแต่อายแบบบอกไม่ถูก
“โหย เดี๋ยวนี้มึงสำบัดสำนวน หัดพูดจาดีขึ้นนะ ฝึกมาจากไหนวะ”ผมว่ามันแก้เก้อ
“จากใจโว้ย กูกลั่นมาจากก้นบึ้งหัวใจเลยนะมึง”มันก็ย้อนทันที
“มึงจีบกันไปก่อนนะ”เสียงไอ้ไผ่เอ่ยออกมา ก่อนจะขอตัวเดินไปดูเมียมันที่กวักมือหยอยๆ
“มึงรีบไปล้างตูดให้เมียเลย”ผมไล่มันที่เดินยกยิ้มไปแล้ว
“อายไรวะ”มันถามออกมาขำๆ
“อะไร มึงนี่เพ้อเจ้อ มีอะไรอีกไหม”ผมว่ามันก่อนจะถามกลับ
“คิดถึงว่ะ”มันพูดออกมาเหมือนปกติ
“เออ แล้วไง”ผมตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
“กูพูดจริงๆ”มันย้ำอีก
“กูก็รู้แล้ว พวกกูอยู่ทางนี้ก็คิดถึงมึงเหมือนกัน”ผมก็ย้ำมันไปบ้าง
“รู้ แต่กูคิดถึงมากอ่ะ ไม่รู้จะกัดกับใครว่ะ”มันทำเสียงยานๆ
“นั่นคือประโยชน์ของกู”ผมถามธรรมดา แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าจะเห็นว่าเลิกคิ้วใส่
“มึงน้อยใจเหรอ”มันยังมีหน้าถามกลับได้มึนมาก
“เชี่ยะไร กูแค่พูดประชด”
“นั่นแหละมึงน้อยใจ”
“ประชด”
“น้อยใจ”
“เออ น้อยใจก็น้อยใจ”แม่ง ยอมรับซะจะได้จบ เสียงมันหัวเราะ
“ฮ่าๆๆ กูชนะ”คิดไปได้อีก ปล่อยมันถ้าทำให้มันหัวเราะได้ก็ดีแล้ว
“แค่นี้ เก่งจังเลย”ผมทำเสียงใส่มันแบบประชดใส่
“กูคิดถึงมึงอ่ะ”มันพูดอีก
“ไอ้เจย์ มึงเพิ่งหัดพูดเหรอ พูดอยู่ได้ กูรู้แล้ว”ผมเริ่มทำเสียงเซ็งๆใส่มัน
“กูพูดจริง กูคิดถึงมึงมากกว่าความเป็นเพื่อนว่ะ”มันพูดเรียบๆน้ำเสียงดูจริงจัง ทำเอากูอึ้งแดก
“...............”
“ไอ้หวาย”
“.............”
“เชี่ยะหวาย”
“เออ มึงจะตะโกนทำไมเนี่ยะ หูจะแตก”มันตะโกนใส่จนผมตั้งสติได้ตอบมันไป
“มึงเงียบทำไมวะ”
“ไม่มีไร”
“มึงอึ้งอ่ะดิ”เสียงมันล้อๆ
“มึงอย่าจิ้น”
“กูพูดจริง”
“ไอ้เจย์”
“จ๋า”
“กูจะอ้วก”
“กูพูดจริง มึงฟังอีกครั้งนะ”มันย้ำอีก ก่อนจะพูดต่อ”กูคิดถึงมึงมากกว่าความเป็นเพื่อน เพราะ”ผมเงียบตั้งใจฟังที่มันพูด ทำไมวะ
“มึงไม่ใช่เพื่อนธรรมดา แต่เป็นเพื่อนรักกูก็เลยคิดถึงมึงมากกว่าปกติว่ะ”มันพูดจบ
“แสรดดดดด”ผมด่าลั่นเลย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ มึงจิ้น ยังไงมึงก็จิ้น คิดว่ากูจะ ฮ่าๆๆๆๆ”มันหัวเราะล้อผมทางโทรศัพท์
“จวยเถอะ สัด กูจะวางแล้ว” นั่นสิ แล้วผมรู้สึกอะไรวะ ก็เพื่อนสนิทโทรมา ถึงไอ้พวกนี้จะจิ้นกันบ่อยๆก็ไม่เคยคล้อยตาม แต่เวลาคุยไม่เห็นหน้ารู้สึกคิดถึงมันนะ
“มึงอ่ะ กูเหงานะโว้ยต้องการกำลังใจนะ”มันโวยแต่เสียงโคตรอ้อนเลย
“เออ กูเป็นกำลังใจให้ พอไหม”ผมตอบมันไปตัดความรำคาญ แต่เป็นความรู้สึกจริงๆ
“หวาย ไปแคนาดากับกูไหม”มันเรียกก่อนจะถามผม”กูไม่อยากไปคนเดียว กูอยากให้พวกมึงไปด้วย แต่คงไม่ว่างกันแน่”มันพูดต่อเสียงเหมือนจะร้องไห้ “พวกมึงบอกให้กูรบกวนได้ไม่ใช่เหรอ”มันถามอีก
“ไอ้บลูมันต้องช่วยพี่มันคงลากไอ้พายไปด้วย ไอ้ไผ่ก็จะพาเมียไปเที่ยว แต่ถ้ามึงบอกพวกมันยกเลิกและไปกับมึงแน่”ผมพูดลอยๆซึ่งไม่รู้ว่าจะพูดไปเพื่ออะไร
“กูรู้ ถึงไม่อยากรบกวนไง เหลือแต่มึงถ้าไม่ได้ไปไหนหรือไล่ปี้ใคร ไปกับกูได้ไหม”มันพูดเศร้าแต่แฝงคำเยินยอผมไปด้วย
“สัด กูว่าจะเห็นใจแต่มึงพูดไม่เก็ท กูเลยไม่ว่าง”ผมใส่มันอีก
“โธ่ หวายกูพูดเล่น นะๆๆ ไปกับกูนะ”มันครวญก่อนจะอ้อนวอน
“..........”
“หวาย”
“............”
“ขอโทษนะที่กูรบกวนมึงมากเกินไป งั้นแค่นี้นะเปิดเทอมเจอกัน”มันทำเสียงหงอยก่อนจะเงียบไป
“เฮ้ย ไอ้เจย์ๆ”
“................”
“ไอ้เจย์ เหยดดเป็ด กูว่าจะตอบว่าไปด้วยซะหน่อย แม่ง”ผมโวยใส่ไอโฟน สมน้ำหน้ามันเสือกเกิดมาเป็นไอโฟน
“โอเค ไอ้หวายไม่เสียแรงที่กูจองตั๋วให้มึงเรียบร้อยแล้ว”เสียงมันพูดออกมาอีก
“เหี้ยยยยย กูก็นึกว่าวางไปแล้ว สันดาน ไอ้เรื้อน ไอ้กะทิ”ผมตกใจเลยด่ามันยาวเลย มันก็หัวเราะชอบใจ แต่เดี๋ยวนะมันบอกว่าจองตั๋วให้เรียบร้อยแล้ว”เมื่อกี้มึงบอกว่าจองตั๋วให้กูแล้วเหรอ”ผมถามมันออกไปเหมือนไม่แน่ใจว่าฟังถูกหรือเปล่า
“เออ เพราะกูรู้ว่ายังไงมึงต้องไปกับกูอยู่ดี อย่าปฏิเสธกูยิ่งไม่มีเงินอย่าให้ตั๋วกูเสียฟรี”มันพูดรวบรัดตัดตอนผมทุกอย่างแล้วจะปฏิเสธมันตอนไหน
“สันดาน พูดดีๆกูก็ไป ไม่ต้องมาออกตังค์ให้กูหรอก ขนเพชรร่วงหมดแล้วมั้งมึง”ผมว่ามันไปอีก
“ไม่หรอกว่ะ ช่วงนี้กูไม่ค่อย สระ ซอย เซ็ท มันเท่าไร”มันยังทะลึ่งตอบกลับมาอีก
“จวย”
“ตกลงมึงไปนะ”มันย้ำอีก
“ไม่ไปมั้ง มึงเล่นทำซะขนาดนี้ แล้วมึงจะลงมาก่อนไหม”ผมประชดกลายๆถามมันต่อ
“ไปสิ มารับด้วยจะได้ไปพร้อมกัน ไม่ผิดหวังจริงๆที่มีเพื่อนตามสโลแกนอย่างมึง”มันรีบบอกก่อนจะพูดตบท้ายแบบภูมิใจในตัวเพื่อนมึงมาก
“สโลแกนอะไรของมึง”ผมถามมันอย่างสงสัย
“ก็ แบบ เสี้ยน เงี่ยน เหงา โทรหาเราได้อะไรประมาณเนี้ยะ ชอบไหม กูคิดให้มึงโดยเฉพาะเลยนะ”มันหัวเราะปิดท้าย
“หืม ไอ้ส้นตรีนนนนนน มึงเก็บไว้ใช้เองเถอะ”ผมด่าแต่อดขำไม่ได้กับความจังไรของมัน
“เอาไว้ผลัดกันใช้แล้วกัน คริคริ”มันหัวเราะคิกคัก และเราก็เงียบกันไปเหมือนหมดเรื่องคุยไม่รู้จะคุยอะไร
“เออ/เออ”
“มึงพูดก่อน”ผมให้มันพูดก่อน
“กูถามจริงๆนะ”มันพูดเสียงเบาๆ
“มึงกระซิบทำบ้าอะไร มีใครอยู่วะ”
“เปล่ากูกลัวมึงอาย”
“งั้นมึงก็ไม่ต้องถาม”
“ไม่ได้ๆ กูอยากรู้ว่าคิดเหมือนกันหรือเปล่า”
“เรื่องอะไร”ผมถาม มันเงียบไปอึดใจก่อนจะพูดออกมา
“มึงเคยคิดตามที่ไอ้พวกนั้นมันจิ้นเราไหม”กลายเป็นผมที่เงียบไป “หวาย”มันเรียกผมอีก
“ฟังอยู่ แล้วมึงล่ะ”
“กูอยากฟังมึงก่อน”
“ตรงๆเลยนะ กูไม่ได้คิดอะไรเลย เพื่อนก็คือเพื่อน พวกมันก็กวนตีนไปงั้นแหละ ถ้าคิดกูคงคิดไปนานแล้ว มึงสบายใจได้”ผมบอกมันออกไปอย่างที่รู้สึก
“ไม่ใช่กูไม่ได้สบายใจหรืออึดอัดอะไร กูกลัวมึงรำคาญเวลาที่กูเล่นตาม กูก็คิดเหมือนมึงแหละ อย่างที่บอกมึงและพวกมันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู”มันรีบพูดเหมือนกลัวผมจะโกรธ
“เออ ไม่รำคาญหรอก มึงเพื่อนกูจะรำคาญได้ไงถึงบางครั้งจะเบื่อมั่งก็เถอะ”ผมพูดขำๆใส่มัน
“ไอ้เชี่ยะ ไม่ได้มึงห้ามเบื่อห้ามรำคาญกู”มันด่าก่อนจะสั่งห้าม ทำเอาหัวเราะ
“แค่นี้นะ กูเมื่อยปากแล้ว เอาไว้เจอกัน”ผมตัดบทดีกว่า ไม่รู้จะคุยอะไรแล้ว
“เออ ขอบใจนะที่ไปเป็นเพื่อนกู คิดถึงมึงนะ”มันขอบใจก่อนจะพูดอีก
“อืม”
“มึงพูดบ้างสิ”
“เรื่องมากว่ะ”
“นะ หวาย”
“เออ คิดถึง”
“ยังดีวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“จวยเอ้ย”
“หวาย”
“อะไรอีกล่ะ”
“ที่กูพูดว่าไม่คิดหมายถึงตอนนี้นะ ถ้าอนาคตกูกับมึงไม่มีใครเอา มึงเลือกกูนะ ฮ่าๆๆๆๆ แค่นี้แหละ”มันพูดเร็วๆก่อนจะรีบวางเพราะรู้ว่ามันต้องได้ยินเสียงผมด่ามันแน่
“ส้นตรีนนนนนน มึงอย่าเพิ่งวาง ไอ้เจย์ ไอ้สัด เคลียร์กะกูก่อน”ผมด่าไปด้วยกดไปด้วย มันก็ไม่รับ ไอ้ไผ่กับไอ้ฝิ่นเดินออกมาเห็นผมโวยวายลั่นได้แต่มองหน้ากันขำๆ ไอ้เจย์ไอ้เลวฝากไว้ก่อนเถอะมึง เชี่ยนิ แทนที่จะฟังคำตอบกูก่อน
*
*
*
‘กูก็คิดเหมือนมึงแหละ แต่ขอเป็นผัวนะ”ความคิดหนุ่มอีสานลีฟอินบางกอก
‘ถ้ามันมีวันนั้นจริงๆ ยังไง๊ยังไงมึงก็ต้องเป็นเมียกูแน่ หึหึ’ ความคิดอีกฟากจากหนุ่มเจียงใหม่
ทั้งที่สุดท้ายก็ยังไม่รู้ว่าวันนั้นจะมีจริงหรือเปล่า หุหุ
**********************************************************************************************
ปล. มาสั้นๆอ่านกันเล่นๆ กับสองคู่(สี่) ซี้ ฮ่าๆๆๆๆ ช่วงนี้ทั้งงานทั้งฝนเข้าตลอดเลย ระวังสุขภาพด้วยนะคะ และขอบคุณทุกกำลังใจเช่นเคยคะ
หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 # (อ่าน 2561495 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก