ตอนที่ 67 เจย์ และ หวาย ลีฟ อิน แคนาดา
“ยังไม่หายงอนกูอีกเหรอ”ผมถามไอ้คนนั่งข้างๆ ระหว่างรอขึ้นเครื่องที่จะออกประมาณสี่ทุ่ม ไอ้ไผ่กับเมียมันมาส่งกลับไปเมื่อสักพัก
“สัด กูเคือง ไม่ได้งอน ใช้คำให้เข้ากับบุคลิคภาพกูหน่อย”มันหันมาปรายตาบอกหน้าเฉยๆ
“นั่นแหละ กูแค่ล้อเล่นเอง เมื่อวานจะไปหามึงที่บ้านแล้ว แต่นึกอยากเซอร์ไพรส์”ผมบอกมันฉีกยิ้มเต็มหน้า คือผมโทรหามันเมื่อวาน อำมันว่าอยู่เชียงใหม่ ที่จริงอยู่คอนโด แต่เรื่องแด๊ดน่ะเรื่องจริง ตกลงกันเสร็จสรรพผมก็โทรหามันอีกทีประมาณหกโมงเช้าให้มารับคือผมคิดถึงพวกมันไงอยากไปหาเร็วๆ แต่ด้วยความเคยชินคือถ้าไม่บอกสถานที่แสดงว่าให้มารับที่ห้อง ไอ้หวายมันจะรู้ทันที แต่ครั้งนี้มันนึกว่าผมยังอยู่เชียงใหม่ประจวบเหมาะผมโทรเสร็จก็เกิดปวดท้องขึ้นมาก็เลยเข้าห้องน้ำ ผ่านไปเกือบชั่วโมง มันโทรมาเข้าเครื่อง ผมอ้าปากจะด่าก่อนแต่เจอไอ้หวายใส่ก่อนเลย
“ไอ้เจย์ มึงขี้อยู่เหรอ ฉิบหายกูรอมึงตั้งนานแล้วเนี่ยะ โทรไปก็ไม่รับ”มันด่ามาตามสาย
“เออ กูขี้เพิ่งออกมา”ผมก็บอกมัน
“กูว่าแล้ว ตอนนี้มึงอยู่ตรงไหน”มันพูดแบบว่าใช่เลย ผมก็งงว่ามันถามทำไม
“กูก็อยู่ห้องนี่ไง มึงนั่นแหละใช้น้ำมันตราหอยทากขี่เต่าไงวะ ถึงมาไม่ถึงสักที”ผมก็บอกมันกลับไปแถมแซวมันด้วย เท่านั้นแหละ
“ส้นตีนนนน ไอ้เหี้ยกะทิ ไม่บอกกูว่าอยู่ห้อง กูมารับมึงที่สนามบินเนี่ยะ”มันโวยมาตามสาย จนผมต้องหูออกจากไอโฟนแทบไม่ทัน สุดท้ายมันก็นั่งหน้าเป็นปลาตีนแดกปลาเส้นอยู่ข้างๆ
“กูขอโต๊ส กูลืม”ผมทำเสียงตลกแต่จากใจ ผมลืมจริงๆ มันปรายตาหันมามอง
“มึงพูดไปเรื่อยๆเลย ไอ้คำว่าขอโทษเนี่ยะ แม่ง บักห่านิ”มันว่าผมปนเปไปหมด
“ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมก็พูดเร็วๆ
“จวย พอแล้ว มึงมีความพอดีในสันดานมั่งไหม รอยหยักในสมองแยกรูปประโยคความจริง บอกเล่า ประชดประชัน อะไรได้บ้าง ไอ้ด้อยกว่าควาย”มันก็ด่าๆๆๆๆ ผมเลิกคิ้ว
“ก็มึงให้กูพูดเองนะ”ผมก็ย้อนมัน ก่อนจะแกะถั่วตัดออกมากิน มันซื้อมาถุงเบ้อเร่อเลยเอาติดไปกินที่โน่นด้วย
“ก็กูถึงถามไงว่ามึงแยกแยะได้ไหม กวนตีนกูเหลือเกิน”มันด่าไปส่ายหน้าไป ผมก็อดขำมันไม่ได้แต่ต้องกลั้นไว้ ไม่งั้นมันจะอารมณ์เสียยิ่งกว่านี้ มันเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว แต่กับเพื่อนนะ
“เอาน่า เดี๋ยวไปโน่นมึงอยากไปไหนหรือทำอะไร บอกมากูจัดให้”ผมตบไหล่มันพูดปลอบเอาใจ มันมองทันที
“มึงพูดจริง”มันเลิกคิ้วใส่ผมมั่ง
“ไอ้หวาย มึงน่าจะรู้นิสัยกูนะ”ผมก็ทำใส่มันบ้าง มันแสยะยิ้ม
“เรียกว่ากูรู้สันดานเลยก็ได้”มันตอบออกมา
“แล้วมึงจะเอาไหมล่ะ”ผมพยักหน้าใส่
“เอาสิ แต่กูนึกไม่ออกว่าจะเอาอะไร”มันก็ทำหน้าใส่ ทำท่านึก
“ยกเว้น กู มึงอย่าเอานะ”ผมสะกิดพูดยิ้มๆใส่มันอีก
“ถุย นี่มึงยังไม่เลิกอีกเหรอ”มันทำท่าพูดใส่เสียงเซ็งๆ
“ห่าราก กูล้อเล่น”ผมบอกมัน ก่อนจะเลิกเถียงกัน ลากกระเป๋าใบเดียวกันนี่แหละ เข้าห้องผู้โดยสารที่เขาประกาศ
V
V
V
V
“เฮ้ย หวาย ไอ้หวาย ไอ้ควายยยย”ผมเรียกมันไม่รู้กี่รอบแล้ว มันยังนอนเอาผ้าห่มคลุมหัวอยู่เลย มันเกิดอาการ Jetlet เพิ่งจะหลับได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมง มันบอกตอนไปอยู่อังกฤษใหม่ๆมันก็เป็น กลับมาเมืองไทยมันก็เป็น กว่าจะปรับตัวได้ แต่นี่มันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง มึงเป็นง่ายจังวะ
“มึงจะเรียกกูทำไมนักหนา ห๊ะ ไอ้วัววววว”มันลุกขึ้นได้โวยวายเอาหน้ากอดเข่า
“แดกข้าว ไม่หิวไง”ผมบอกมันก่อนจะปาผ้าขนหนูใส่ มันเงยหน้าขึ้นมา หัวยุ่งไปหมด ผมเลยที่คาดผมไปใส่ให้มัน ๆ กะว่าจะตัดทีเดียวตอนเปิดเทอม หน้าแม่งเหมือนไอ้พายเลยตอนนี้ติดแต่ว่ามันสูง ถึก และบึกบึนกว่า แต่สมตัวมันแหละ
“หิวดิ แล้วมีไรกินวะ”มันพูดไปพยักหน้าไป ก่อนจะลุกถอดเสื้อผ้าตรงนั้นแหละ ผมก็หยิบใส่ตะกร้า เงยหน้าอีกทีแม่งถอดหมดเลยเอาผ้าพันไว้ ก็เป็นเรื่องปกติ เห็นไม่รู้กี่ครั้งไม่ได้ตื่นเต้นอะไร แต่สังเกตได้ว่าขนาดเท่าเดิม หึหึ
“ลอกคราบแล้วลากหางเข้าห้องน้ำเลยนะมึง”ผมบ่นมันตามหลัง นี่เป็นสันดานของมันอีกอย่าง และก็เป็นนิสัยที่ดีของผมที่เก็บให้มันทุกครั้ง ไอ้พายเคยบ่นมันจนเลิกบ่นเวลาเข้าไปเก็บห้องมันทีไรเจอประจำ ไอ้บลูเคยเข้าไปนอนทีโวยวายปนรังเกียจแต่มันก็นอนเพราะไม่รู้จะไปนอนส่วนไหน
“กูถามว่ามีไรแดก ไม่ใช่ให้มึงบ่น น่าจะชินได้แล้ว”มันยังยื่นหน้าออกมาบอก มือถือแปรงสีฟันอยู่
“อาหารจีนเตี๊ยะ เหมาะกับปากมึงอ่ะ”ผมบอกมันยิ้มๆ
“เก็บไว้แดกเองเถอะ ไอ้ฟัคแม้วฟอร์ยู”มันก็ว่ากลับแถมยกนิ้วให้ เพราะตรงนั้นมันไม่ยก
“American breakfast ว่ะ กูทำได้แค่นี้แหละ”ผมบอกมันก่อนจะหยิบเสื้อผ้ามันออกมาให้
“กูไม่อยากกินมันเลี่ยน ออกไปกินข้างนอกเหอะ”มันพูดไปด้วยแปรงฟันไปด้วย ฟองเลอะทั้งปากทั้งกระจกไปหมด ใครเช็ดถ้าไม่ใช่กู ผมกำลังจะอ้าปากบอกมันแต่
“ไอ้หวาย มึงจะล้วงไปยันลำไส้ใหญ่เลยไง อ้าปากแม่งซะ แล้วมึงดูกระจก สัด สอนไม่เคยจำ”ผมว่ามัน ก่อนจะถีบมันให้ออกห่างจากกระจก
“อวย อึงอะอาอะอาดอะไอออนอี้ (K มึงจะมาสะอาดอะไรตอนนี้)”มันว่าเสียงอู้อี้ไปหมด หลังจากถูกถีบไปนั่งตรงชักโครก มันก็ถือโอกาสเยี่ยวด้วยเลย
“สัด อุบาทว์ว่ะมึง”ผมเช็ดเสร็จหันไปว่ามัน
“มึงสิอุบาทว์ เสือกเข้ามาทำเชี่ยะไร จะรอแดกขี้กูไง”มันลุกมาล้างปากเรียบร้อยแล้ว ก็ลงไปนั่งต่อ
“เออ แล้วกูเข้ามาทำไมวะ”ผมนึกขึ้นได้ก็เดินออก นั่นสิ แล้วผมเดินเข้าไปทำไมวะ ถ้าแดกขี้ไม่ใช่แน่นอน
“แอบดูจวยกูเหรอ”มันพูดลอยหน้ายักคิ้วใส่
“ของกูเยอะกว่ามึงอีก”ผมย้อนมัน แถมถลกกางเกงแวบนึงให้มันดู
“เออเยอะ แว็กซะมั่งนะ”มันตอบไปอีกเรื่องแบบเยาะเย้ย
“แว็กทำไม กูเคยได้ยินผู้ใหญ่เขาพูดว่า ตรงหำเนื่ยะถ้าไม่มีขนเขาว่าจังไร จริงเปล่าวะ”ผมย้อนมัน ก่อนจะถามมันกลับ
“ไม่เกี่ยว มึงจังไรอยู่แล้ว”มันก็ว่ากลับ ก่อนจะทำกิจธุระ
“ไอ้หวาย มึงเบาๆหน่อยได้ไหม ปล่อยซะ”ผมบ่นมันอีก เอามือปิดจมูก
“สัด มึงก็ออกไปแล้วปิดประตูซะสิ รู้ว่ากูขี้ก็ดูอยู่นั่นแหละ แล้วเสือกมาบ่นกูอีก”มันก็ย้อนเข้าให้อีกดอก
“แล้วมึงไม่บอกกูล่ะ ให้กูยืนทำไม”ผมไม่รู้จะเถียงอะไรมัน พูดเสร็จก็ปิดประตูเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะ
“ส้นตรีนนนเอ้ย เมื่อไรมึงจะมีความฉลาดเป็นของตัวเองซะทีวะ ต้องให้กูประเคนให้ตลอดเลย”นั่น ดูมันด่าผมแถมชมตัวเอง ผมเลยเดินมารอมันนอกห้อง อพาร์ทเมนส์นี้เป็นของอาผมที่เสียชีวิตไปแล้ว นี่ถ้าบอกไอ้หวายนะขี้ขึ้นสมองเลย เก่งเกือบทุกเรื่องแต่กลัวเรื่องพวกนี้มาก ผมไม่ใช่ว่าไม่กลัวแต่ไม่เท่ามันเกิดมาก็ยังไม่เคยเจอเหมือนกันและก็ไม่อยากเจอด้วย สักพักมันก็เรียบร้อย
“มึงจำได้ด้วยเหรอ ว่ากูชอบกินไข่ดาวแบบนี้”มันถามผมก่อนจะเทซอส เทมายองเนสใส่ไข่ดาวที่กรอบขอบๆ มันชอบมาก
“กูไม่ได้จำ แต่กูรำคาญมึงบ่น”ผมบอกมันก่อนจะจิ้มเบคอนเข้าปาก
“แล้วมึงคิดว่าจะรอดเหรอ กูสั่งว่าไง ไส้กรอกให้ซับน้ำมันทุกครั้ง เรื่องมากนะมึงต้องให้สอนให้บอกทุกที”มันทำหน้าใส่ผม
“ไอ้หวาย คำว่าเรื่องมากน่ะกูต้องพูดไม่ใช่มึง สัด อาหารง่ายๆแต่ทำให้มันยาก เอามานี่”ผมว่ามันก่อนจะรับไส้กรอกมาจากมือเอาทิชชู่รูดให้มัน จุ่มน้ำในแก้วอีกที เช็ดอีกรอบ ส่งให้มันแดกตามเดิม
“เออ ก็แค่เนี้ยะ หาว่ากูเรื่องมาก ถ้ามึงทำแต่แรกกูจะพูดไหม”อ้าว สัด กูทำประชดนึกว่าจะด่าเสือกชอบอีก ผมส่ายหน้ากับมันเลยที่กินไส้กรอกจุ่มน้ำหน้าตาเฉย
“มึงจะอยู่ห้องหรือไปธนาคารกับกู”ผมถามมันหลังจากรับประแดกมื้อเช้าแล้ว เปิดระเบียงรับลม แถมสูบบุหรี่ไปด้วย
“อย่าได้คิดทิ้งกูเชียว”มันหันมาบอก ก่อนจะมองไปข้างล่างที่เป็นสวนสาธารณะ มีทั้งผู้ใหญ่กับเด็กนั่งอยู่
“มึงตอบแค่ไปหรือไม่ก็จบแล้ว จะแถอะไรนักหนาวะ”ผมหันไปว่ามันอย่างอ่อนใจ
“มันธรรมดาเกินไปในคำตอบโว้ยยย”มันพูดกวนๆพอกับหน้ามัน ผมเลยถีบมันไปทีและเดินเข้าห้องไปเตรียมเอกสาร มันก็ปิดระเบียงล็อคเรียบร้อย เดินไปหยิบกระเป๋าและเราก็ออกไปข้างนอกกัน
V
V
V
ตอนนี้ผมมาถึงธนาคารแล้วและกำลังเจรจากับผู้จัดการอยู่ ไอ้หวายเข้ามาด้วย มันบอกเผื่อมีเรื่อง กูไม่ได้พามึงมาผับนะจะได้มีเรื่อง แต่ดีแล้วล่ะมันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ สบายใจ ที่มีเพื่อนอยู่ข้างๆ ไอ้พวกนั้นก็โทรมาหาและให้กำลังกันเมื่อเช้า
“already, Thank you”เจ้าหน้าธนาคารยื่นเอกสารให้เซ็น เป็นการเรียบร้อย ทำเอาผมยิ้มอย่างดีใจที่ได้ของรักแด๊ดกลับมา ไอ้หวายจับมือผมแน่น ยิ้มและตบไหล่
“Thank you”ผมเอ่ยขอบคุณพร้อมจับมือกับเขา ก่อนจะหันไปยื่นให้ไอ้หวายที่ยังยิ้มอยู่ มันเห็นก็จับตอบ คุยกันสักพักเขาก็เดินมาส่งถึงหน้าประตูเลยจับมือพวกผมอีกแต่ไอ้หวายนี่นานหน่อย พอพ้นมาได้ ผมมองหน้ามัน
“มองหน้ากูทำไม”มันถามผม
“มึงหันไปสิ กูจะได้ไม่มอง”ผมก็บอกมัน
“กวนกูแหละ เป็นเชี่ยะไร”มันพยักหน้าใส่
“เปล่า กูไม่นึกว่ามึงนอกจากจะมีเสน่ห์กับเพศตรงข้าม แล้วยังมีเสนียดกับเพศเดียวกันอีก”ผมพูดยิ้มๆใส่มันที่ทำหน้างง
“อะไรของมึงวะ พูดให้มันออร่า(กระจ่าง)หน่อยดิ๊”มันขึ้นเสียงแบบหงุดหงิดปนสงสัย
“ก็ที่ Mr.Jean เขาชวนไปกินข้าวด้วยไง”ผมก็บอกมันไป
“แล้วไง ก็แค่กินข้าว เขาก็คงอยากจะแสดงความยินดีกับลูกค้าระดับไอซียูอย่างมึงล่ะมั้ง ที่เอาเงินมาให้เขาถึงที่”มันก็ย้อนตอบหน้ากวนๆสไตล์มัน
“ไอ้หวาย เมื่อเช้ามึงว่ากูไม่มีความฉลาดส่วนตัวใช่ไหม”ผมเรียกมันพร้อมกับถามเรียบๆหน้าเซ็งๆ
“เออ”มันก็เน้นเสียงตอบ
“กูก็อยากจะบอกว่า ความโง่ส่วนบุคคลของมึงอ่ะ ยกให้สาธารณะไปบ้างก็ได้”ผมว่ามันก่อนจะส่ายหน้า มันหยุดเดิน
“มึงว่ากูโง่”มันเลิกคิ้ว
“ก็ใช่น่ะสิ มีคำว่าฉลาดแทรกไหมล่ะ”ผมก็ทำมั่ง
“เป็นไปไม่ได้ ที่กูจะอินเทรนด์ความโง่มาไว้ในตัว”มันก็ยังไม่ยอมรับอยู่ดี
“ไอ้หวาย ไอ้ควาย มึงดูไม่ออกเหรอ ว่าไอ้ผู้จัดการนั่นมันชวนมึงไปกินข้าวทำไม”ผมเรียกมันเน้นๆ ก่อนจะเริ่มสปอยให้มันรู้ตัวว่ามันตกเทรนด์ตรงไหน
“เขาก็ชวนมึงด้วย แต่มึงปฏิเสธเขาไป”มันก็บอกอีก
“ก็นั่นแหละ แล้วมึงเห็นสายตาเขาที่มองมึงไหม”ผมก็เริ่มเพิ่มระดับเข้าไปอีก
“กูไม่ได้สนใจ”มันยักไหล่ พูดตรงๆ
“เขาไม่ได้แค่จะชวนมึงไปกินข้าว แต่เขาอยากกินถั่วดำมึงตบท้ายรอบดึก เข้าใจหรือยัง ห๊ะ ไอ้หวายอ่อนด๋อย”ผมก็เลยเฉลยให้มันฟังซะ มันเบิ่งตา
“แล้วมึงไม่บอกกูเมื่อกี้วะ กูจะได้ให้มันแดกถั่วแปบติดตีนแทน ห๊ะ”มันโวยใส่โยนขี้ให้ผมทันที ที่ไม่บอกมัน
“ไหนมึงฉลาดไง แค่นี้ดูไม่ออกวะ”ผมก็พูดพยักหน้าใส่มันขำๆ ทีคนอื่นมันเสือกดูออก
“กูไม่ได้ดูไม่ออก แต่กูไม่ได้คิด เหี้ยะ กูออกจะหล่อ ไม่นึกว่าจะมีคนอยากมาบริโภคถังขี้กูนี่หว่า พูดแล้วน่ากลับไปแจกตีนให้”มันไม่ยอมรับว่ามันโง่เลี่ยงตอบอย่างอื่นแทน ทำท่าจะกลับไปซั่ม เอ้ย ซัดไอ้ผู้จัดการแบ็งค์นั่น
“ยอมรับเถอะ น้องด๋อย ฮ่าๆๆๆๆๆ”ผมหัวเราะใส่หน้ามัน
“ไอ้เจย์ ถ้ามึงยังไม่หยุดหัวเราะ กูจะกลับคืนนี้ทันที”มันทำอะไรไม่ได้ พูดข่มขู่ แต่ก็ทำเอาผมหยุดหัวเราะได้ เดินไปกอดไหล่มัน
“โอ๋ๆๆ กูแหย่เล่น ใครจะยอมให้มึงโดนแดกล่ะ ไปไป กูพาไปกินอาหารจีนปลอบขวัญ หูรูดตูดหดหมดแล้วมั้งมึง คริคริ”ผมพูดประเลาะมันที่เงยหน้าทำตาเหร่ใส่ ก่อนจะกระทืบตีนผมอย่างแรง จิกหัวผมด้วย
“โอ้ยยยย หวายยย เจ็บ”ผมร้องทันที มันยกยิ้ม
“สัด เดี๋ยวกูจะทะลวงหูรูดตูดมึงนั่นแหละ บักห่านิ”มันพูดใส่หน้าเต็มๆเลย คนผ่านไปผ่านมามองเต็มเลย แต่ผมก็มันก็ไม่ได้สนใจ จนเริ่มมีเสียงซุบซิบ (แปลให้เรียบร้อย)
“อุ้ย คู่เกย์ทะเลาะกัน”
“น่ารักเน๊าะ”
“สงสัยจะหึง”
“หล่อทั้งคู่เลยอ่ะ แทงกันเองซะได้”
นั่นแหละผมกับมันเลยต้องหันไปมองรอบข้าง ไอ้หวายปล่อยทันทีเอามือจัดเสื้อผ้าตัวเอง ผมก็ทำมั่งก่อนจะรีบเดินไปจากตรงนั้น หลุดโค้งมาได้พิงหลังตรงกำแพงหายใจแบบโล่งอก หันมามองหน้าก็อดจะหัวเราะไม่ได้
“บักสันดาน”มันพูดอีก และเดินต่อ ผมก็ยิ้มรับ
“รู้แล้ว กูก็แหย่มึงไปงั้นแหละ”ผมเดินไปใกล้มัน ก่อนจะเดินผ่านอีกสองบล็อค ก็ถึงร้านอาหารจีนไม่ใหญ่มากนัก พวกเราก็เดินเข้าไปนั่งสั่งอาหารมากินกัน
“ร้านนี้อร่อย แด๊ดพามากินบ่อยเวลามาที่นี่”ผมจิบน้ำชาก่อนจะพูดออกมา แต่ไม่ได้มองหน้ามันมองออกไปข้างนอก
“เดี๋ยวแด๊ดหายมึงก็พามาได้ แด๊ดจะได้มาดูของที่เขารักด้วยไง”มันก็บอกผม ตามองไปข้างนอกเหมือนกัน ผมหันมายิ้ม
“ขอบใจมึงนะที่มาเป็นเพื่อนกู ถ้ามาคนเดียวกูคงเหงาแย่เลย ไม่รู้จะคุยกับใคร”ผมบอกมันยิ้มๆ มันย้ายมานั่งข้างเดียวกับผมเอามือกอดไหล่
“คิดมาก มึงเพื่อนกูนะโว้ย ถ้าไอ้พวกนั้นมาได้มันมาแล้ว”มันบอกผมอย่างให้กำลังอีกที
“กูรู้ กูดีใจนะที่ได้รู้จักพวกมึง ตั้งแต่เด็กแล้ว มึงเห็นกูร่าเริงอย่างนี้ กูไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก พอสนิทกันไม่รู้มีเหตุอะไรย้ายโรงเรียนทุกที”ผมบอกมันอย่างรู้อยู่แล้วกับความเป็นเพื่อนที่พวกมันมีให้ ขนาดผมไม่ใช่เพื่อนพวกมันตั้งแต่เด็กเพิ่งมาเจอกันตอนเรียนมหาลัย แถมยังกวนตีนใส่กันอีก พวกมันยังดีกับผมขนาดนี้เลย
“แล้วไป กูนึกว่าพอมึงเข้าแก็งค์ไหนเพื่อนตายห่าหมด”มันถอนหายใจและพูดยิ้มๆใส่หน้าผม
“จวย กูไม่ใช่ตัวอัปมงคล”ผมเลยตีหัวมันที่หัวเราะชอบใจ
“แต่อัปปรีย์”มันต่อให้อีก
“ถึงอยู่กับพวกมึงได้ไง”ผมสาวความยืดให้อีกหน่อย มันดึงหัวก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม สักพักอาหารที่สั่งไปก็มา เรียบร้อยนั่งสักพักก็เรียกเช็คบิลและเดินออก ผมพามันเดินย่อยอาหารไปประมาณสองกิโล ไม่เหนื่อยนะมันเพลินคุยกันไป กัดกันไป พอเจอหญิงก็เหล่มองพร้อมวิจัยกันบ้างแค่พอขำๆ แต่ส่วนใหญ่จะหื่นซะมากกว่า จนมาถึงย่านแก๊สทาวน์ (Gataway Gastown) ย่านชุมชนแรกของ แวนคูเวอร์ บุกเบิกโดย GASS JACK DEIGHTON ผู้ริเริ่มการเปิดผับขายเบียร์ ตึกรามบ้านช่องยังคงสภาพความเก่าแก่แต่งดงาม มีร้านขายสินค้าเก่าๆในรูปแบบเดิมเยอะ ไอ้หวายก็ถ่ายไว้เกือบทุกช็อตเอาไว้เป็นแนวคิดศึกษาทำโปรเจค
“เจ๋งว่ะ ถ้าบ้านเรารักษาสภาพความงามแบบเก่าไว้เยอะๆก็ดีนะ มึงว่าไหม”ผมส่งน้ำให้มันที่พูดอะไรที่มีสาระออกมา
“อืม แต่เดี๋ยวนี้เขาก็อนุรักษ์ไว้เยอะนะ”ผมก็เออออตามมัน
“เออ กูไม่อยากให้แค่นักอนุรักษ์เท่านั้น แต่อยากให้มันอยู่ในจิตสำนึกของทุกคน ถ้าเป็นไปได้”มันพูดอีก ผมก็พยักหน้า
“เราไปกำหนดกะเกณฑ์ไม่ได้หรอก อย่างน้อยต้องเริ่มที่ตัวเราก่อนล่ะวะ”ผมพูดและรับขวดน้ำมาดูดต่อ
“เออ กูก็พยายามอยู่ มึงด้วย”มันรับแถมพูดถึงตัวเอง ลามมาบังคับผม
“วันนี้ ดูมึงมีสาระดีเน๊าะ ทุกทีมีแต่เรื่องสาระเลว”ผมชมมันแต่พูดช้าตรงคำท้ายๆ
“ไอ้สถุยมึงก็พอกับกูนั่นแหละ สัด”มันว่ากลับ ก่อนมันจะถ่ายรูปผม และผมก็ถ่ายให้มันบ้าง และบางรูปก็ถ่ายคู่กัน ถ่ายเองมั่ง วานเขามั่ง และผมก็พามันขึ้นรถไปอุทยานสแตนลี่ (Stanley park) ถูกจัดให้เป็นอุทยานเมื่อปี 1888 ตั้งอยู่ใจกลางเมืองเป็นเหมือนปอดและหัวใจอันสำคัญของเมืองแวนคูเวอร์เลย มีพืชพันธ์ป่าฝนจำนวนมากมายปลูกอยู่ตั้งแต่ 5,000-10,000 ต้น นอกนั้นก็เป็นสวนดอกไม้ และสัตว์นานาชนิด มองแล้วเพลินตาเพลินใจ ก็เก็บความทรงจำไว้อีกหลายรูป
“เสียดายเน๊าะ ไอ้พวกนั้นไม่ได้มาด้วย”เรานั่งตรงที่พัก ไอ้หวายพูดพร้อมยกไอโฟนถ่ายของมันไปตามเรื่อง มาหยุดที่หน้าผมมันก็ถ่ายอีก และก็ถ่ายตัวเอง ก่อนจะดึงเข้าไปถ่ายคู่ รักกูจังนะช่วงนี้
“เออว่ะ กูอยากให้มันมานะ แต่อย่างที่รู้”ผมก็เสียดายเหมือนกัน”อีกอย่างก็ไม่ได้ตั้งใจมาเที่ยวด้วย ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเสร็จง่ายขนาดนี้ ถ้ากูมาคนเดียวกูคงบินกลับทันทีแล้ว”ผมบอกต่อไปอีก สักพักไอ้หวายทำมือให้หยุดมีสายเข้ามา
“เออ เรียบร้อย ตอนนี้กูอยู่ที่”มันเจื้อยแจ้วสาธยายบอกไป ไอ้ไผ่โทรมาถามว่าเป็นไงกันบ้าง”อะไร สัด มึงบอกเมียมึงด้วยนะ กลับไปจะโดนตีน”คุยดีๆสักพักมันก็โวยแต่ปากยิ้มอารมณ์ดี
“ไอ้ฝิ่น ไอ้เด็กเปตร กูขอให้มึงทั้งโดนตี โดนแทง”มันเอ็ดไอ้ฝิ่นแต่ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก
“มันว่าไงวะ”ผมอดสาระแนอยากรู้ไม่ได้
“มันถามว่ากูกับมึงจดทะเบียนเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ตอนนี้ฮันนีมูนกันอยู่เหรอ เด็กเวร”ไอ้หวายบอกให้ฟัง
“ไอ้ไผ่ จัดหลายๆดอกหน่อยนะตอนไปเที่ยวน่ะ หรือมึงจะเอากระสอบทรายยัดปากมันก็ได้”ผมเลยว่ามันไปบ้าง เสียงมันลอดออกมา
“ฮ่าๆๆๆ บ่หยั่นหรอกอ้าย ข้อยสิแข็งแฮงหลาย”มันหัวเราะแบบกูแน่มากตามประโยคที่มันพูด
“อีเด็กแรด กระแดะ มีผัวอีสานเข้าหน่อยทำเป็นเว้าใส่กู”ไอ้หวายว่ามันแต่อดขำเองไม่ได้ นึกถึงหน้ามันที่ลอยใส่น่าตีฉิบหาย และมันก็หัวเราะคิกคัก ก่อนจะวางสายไปเมื่อรู้ว่าทุกอย่างเรียบร้อย แต่ไม่วายกวนตีน ขอให้พวกผมฮันนีมูนกันอย่างมีความสุข
“เด็กห่า”ผมว่ายิ้มส่ายหน้ากับมัน พูดถึงมันนิสัยต่างจากที่คิด กินง่ายอยู่ง่าย มีน้ำใจ รวมถึงเพื่อนๆมันด้วย และก็ไปต่อที่ สะพานแขวนคาปิลาโน สะพานไม้ที่ยาวที่สุดของแคนาดา อายุ 200 กว่าปี มีความยาว 230 ฟุตทอดข้ามเหวลึก ไอ้หวายตอนแรกก็ตื่นเต้นสักพักเหงื่อออกหน้าซีดเกาะแขนผมแน่นเลย
“ไอ้เจย์ กูเสียว”มันพูดออกมาเสียงสั่นๆ
“ไอ้หวาย มึงจะเสียวอะไรตอนนี้ อยู่ข้างนอกนะมึง”ผมก็พูดหน้าตาย
“สัด กูไม่ได้เสียวอย่างนั้น มึงมองสิน่ากลัวฉิบหาย ถ้าตกไปนะมึง กูไม่อยากจะคิด”มันด่าก่อนจะพูดอย่างกลัวจริงๆ
“มึงตายก่อนจะได้คิดอีกถ้าตกไป ลำบากกูด้วยต้องไปตามเจ้าหน้าที่มาจัดการและต้องเอาศพมึงกลับ โอ้ย ปัญหาเยอะมึงอย่าโง่เดินตกไปเลยกูขอร้อง”ผมแกล้งพูดใส่มันไปอีก
“ไอ้เชี่ยยยยยย ถ้ากูตกกูก็ดึงมึงลงไปด้วยแหละ ฉิบหาย แช่งกูอยู่ได้”มันโวยลั่นเลย ทั้งหัวดำ หัวแดง ดั้งโด่งยันดั้งแหมบ หันมามองและหัวเราะพวกผมอย่างชอบใจ อยากถามว่าพวกมึงฟังออกเหรอกูพูดอะไรกัน แต่ไม่ดีกว่าเดี๋ยวเสียชื่อคนไทยหมด
“โอยยย หัวใจกูจะวาย”มันทำมือทาบหน้าอก หลังจากพามานั่งพัก
“เหมือนพวกสาววายเปล่าวะ”ผมถามมัน
“ไม่รู้จัก ใครวะ”มันก็ทำหน้างงๆ
“กูก็ไม่รู้ว่ะ เห็นเขาฮิตกันกูก็เลยเล่นมั่ง”ผมยักไหล่ส่ายหน้า
“แล้วพูดทำส้นตีนอะไรวะ”มันก็บ่นงึมงำ
“แต่มึงเสี่ยวว่ะเมื่อกี้ พากูขายหน้าไปด้วย”ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้มันไปซับเหงื่อ หน้าที่ซีดเริ่มมีสีเลือดขึ้น
“ขายหน้าอะไร มีเพื่อนหล่ออย่างกูดีจะตาย มึงต้องขอบคุณด้วยซ้ำ ไม่สำนึกเลย”มันหันมาว่าผมยกยอตัวเอง
“ครับ หวายน่ารักอ่ะ”ผมรับคำและทำเสียงใส่
“มึงอย่าทำเสียงแบบนี้ ทุเรศ อย่างกับกระเทยคูโบต้า”มันทำทั้งเสียงทั้งสีหน้าแบบอีเดียดใส่
“โว้ย พอชมก็ว่ากูอีก”ผมแหย่มันต่อ
“จริงใจ ไม่ใช่ดัดจริต”มันพยักหน้าใส่
“โอเจย์”ผมรับคำ ก่อนจะพากันเดินเล่นอีกสักพัก ก็นั่งรถกลับ หมดไปอีกหนึ่งวันกับธุระแสนสั้น แต่ความสุขแสนยาว
“เหนื่อยเหมือนกันโว้ย”พอถึงที่พักมันบ่น เอามือทุบขาไปด้วยก่อนจะเหยียดยาว “แต่ก็สนุกว่ะ”
“มึงจะกินก่อนหรืออาบน้ำก่อน”ผมถามมันหลังจากเก็บของเข้าตู้ เดินไปเก็บรองเท้าที่มันถอดเข้าที่ มันปรือตาขึ้นมา
“กินก่อนดีกว่า จะได้แปรงฟันทีเดียว แต่ตอนนี้กูขอพักก่อน”มันพูดและหลับตาลงอีก ผมก็พยักหน้าปล่อยให้มันหลับไป
*
*
*
“เรียบร้อยแม่ แล้วแม่กินข้าวยัง ครับ พักผ่อนนะ เจย์เจย์รักแม่รักแด๊ดนะ บาย”ผมโทรหาแม่และถามถึงแด๊ด แม่ก็บอกไม่มีอะไรน่าห่วง จะอยู่พักต่ออีกสองสามวันก็ได้ แต่ผมไม่วางใจหรอกยังไงก็ยังห่วงอยู่ดี พอวางสายจากแม่ ไอ้บลูกับไอ้พายก็โทรมาพอดีคุยกันโวยกันตามเรื่อง
“แม่ว่าไงวะ”เสียงไอ้คนที่เหนื่อยเดินออกมานั่งข้างผมที่ระเบียง พร้อมเบียร์กระป๋องส่งให้ มันจุดบุหรี่สูบ
“ไม่ว่าไง บอกให้เที่ยวต่อได้ แต่กูคงไม่หรอกเป็นห่วง”ผมก็บอกตามนั้น มันก็พยักหน้า
“ดีแล้วล่ะ เอาไว้ให้ทุกอย่างมันดีขึ้นเราจะเที่ยวเมื่อไรก็ได้”มันตบไหล่บอกผม
“เออ ขอบใจมึงอีกครั้งนะ ไอ้หวาย ที่มาเป็นเพื่อนกู”ผมบอกมันอย่างซึ้งใจอีกครั้ง วันนี้ผมตั้งใจเลี้ยงมันนะ แต่ด้วยนิสัยมันก็ช่วยออกอยู่เรื่อยผมว่ามัน ๆ ก็ด่าหาว่าเรื่องมากแต่สักพักมันก็หาย
“ไม่เป็นไร กูถูกบังคับ”มันพูดยิ้มๆ
“แต่มึงจะไม่มาก็ได้”ผมพยักหน้าใส่ มันยักไหล่
“กูคนดีไง ไอ้เจย์”มันยอตัวเองหน้าตาเฉย
“ครับ ไอ้เชี่ยะหวาย”ผมล้อมัน
“เฮ้อ อากาศดีเน๊าะ ดูให้ดีก็เหมือนหนองคายซิตี้เหมือนกันนะที่นี่”เสียงมันถอนหายใจแต่เป็นแบบสบายใจ พูดถึงบ้านมัน
“เหมือนตรงไหนวะ”ผมย้อนถามมัน ก่อนจะนั่งพิงกำแพงเหยียดขา หยิบบุหรี่มาสูบบ้าง ตอนนี้ก็ค่อยๆ ลด ละ เลิก กันบ้างแล้วล่ะ
“ไม่รู้ว่ะ”มันก็ตอบกวนๆแต่หน้าตาเฉย
“แล้วมึงพูดทำไม”ผมถามมันอีก
“ปากกู ใจกู จะพูดจะจินตนาการอะไรก็ได้”มันก็เถียงข้างๆคู
“สันดาน เออๆๆ กูยอม”ผมว่ามันก่อนจะยอมๆซะ มันหัวเราะชอบใจ
“หวาย”ผมเรียกมัน
“อืม”มันตอบแต่ไม่มอง
“วันหนึ่งมีพร้อมทุกอย่าง มึงจะแต่งงานไหม”ผมถามมันอย่างไม่รู้ว่าถามไปเพื่ออะไร
“แต่งสิ กูก็เหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ ถึงช่วงชีวิตหนึ่งกูจะดีบ้าง เหี้ยบ้าง แต่ก็อยากมีเมีย มีลูก มันคงมีความสุขดีเน๊าะ มึงว่าไหม”ผมนึกว่ามันจะว่าที่ถามอะไรดูเป็นการเป็นงาน มันกลับตอบผม ๆ ก็พยักหน้า
“อืม ว่ะ ถ้ามีวันนั้น ก็คงมีลูกกูกับลูกมึงเน๊าะที่วิ่งเล่น เพราะไอ้พวกนั้นมันคงไม่มีแล้วล่ะ”ผมก็บอกมันขำๆ
“ลูกกูก็พอมั้ง สายพันธ์ดี มึงไม่ต้องมีหรอก”มันหันมาพูดยิ้มๆ
“ไอ้หวาย ถ้าสายพันธ์มึงเรียกว่าดี ของกูก็ซุปเปอร์สตาร์แล้ว ยังไงนะลูกกูต้องได้ฟันลูกมึงแน่นอน”ผมก็ว่ายักคิ้วใส่มันมั่ง
“ไอ้เลว ไอ้หมาสี่ขาล่อหมาบ้านมึง ฝันไปเถอะจะฟันลูกกู ลูกมึงนั่นแหละจะโดน”มันหันมาด่าและถีบผมสองสามที ผมก็ถีบมันบ้าง
“ลูกมึงแหละ”
“ลูกมึง”
“มึงนั่นแหละ”
“มึงสิไอ้ควายย”
“สัด”
“จวย”
“พอเหอะ เถียงทำเชี่ยะไรวะ”ผมยกมือห้ามพอแล้ว
“กูว่านอนเถอะว่ะ”มันพูดเสร็จก็เดินเข้าไปนอนทันที ผมปิดระเบียงเดินไปปิดไฟ ปรับแอร์อีกหน่อย ก็ขึ้นไปนอนข้างมัน
“กูปวดแขน”มันพูดออกมา
“กูปวดขา”มันพูดอีก
“ต้องการให้กูกระทืบมึงใช่ไหม”ผมถามมัน
“เบาๆนะ”มันก็รับมุก ผมก็เลยลุกมานั่งบีบแขน เหยียบขาให้มัน จนสักพักก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ ผมก็เลยละตีนออกจากขามันลงมานอน
“ฝันดีนะมึง”ผมบอกมัน
“อืม ฝันนั้นคืนสนอง”เสียงมันพึมพำแต่เหมือนจะขำ
“สัด กูนึกว่าหลับ”ผมว่ามันเบาๆ แต่เน้นๆ ถีบมันไม่แรงนัก ก่อนมันจะเงียบและหลับไปจริงๆ ผมมองมันอดจะยิ้มไม่ได้ ถ้าถามใจผมตอนนี้ว่าคิดอะไรกับมันไหม บอกได้เลยว่า ไม่ ผมรักมันอย่างเพื่อนเหมือนที่มันก็รักผมแบบนั้น ผมเคยคิดเรื่องไอ้บลูกับไอ้พายนะว่าทำไมมันถึงชอบกันทั้งที่เป็นเพื่อนกัน คิดกี่ครั้งก็ไม่มีคำตอบ แต่บอกว่าคงเป็นพรหมลิขิตมั้ง เวลาที่โดนพวกมันล้อก็เฉยๆ แต่ก็ปากไวเถียงกับไอ้หวายฉอดๆๆ คือเป็นการล้อกันเล่นซะมากกว่า ของแบบนี้ไม่ใช่อยู่ๆนึกจะเป็นนึกจะชอบกันง่ายๆ เพราะโดยพื้นฐานจิตใจไม่มีอยู่แล้ว แต่อนาคตก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้รู้แต่ว่าผมอยากอยู่ข้างๆมันและไอ้พวกนั้นเก็บและรักษามิตรภาพที่ดีนี้เอาไว้ไปนานๆ
ปล. ถ้าถึงตอนนั้นไม่มีนมกับหอยมาสอยผมกับมันไปซะก่อน เรื่องนั้นค่อยคิดอีกทีก็คงไม่สายมั้ง หึหึ
****************************************************************************************
ปล.เอาไปอีกตอนกับคู่เพื่อนซี้ คิดว่าหลายคนคงรู้แล้ว ว่าเขาคิดกันแบบไหน ไม่คุมเครือเน๊าะ หุหุ เพราะตามที่ตั้งใจคนเขียนอยากให้เขามีความสัมพันธ์แบบนี้อยู่แล้ว แบบแค่จิ้นแต่ยังไม่สิ้นคิดได้กันเอง 5555555555555
หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 # (อ่าน 2561622 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก