หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 #

[yolp]

ขอเม้นอีกทีนึงเถอะ อดไม่ไหวขอมากระตุ้นอีกเสียงว่าอยากอ่านแฝดต้ามาก อิอิ
ถึงกับเอาไปฝันเลยเนี่ย อยากอ่านจะแย่แล้ววว ต้าน่ารัก แพ้ทางสองแฝดสุดๆ คริคริ

[Ryoooo]

ก็ห่วงี่ี่า ตอนแรกนึกว่าจะขำๆ
ที่ไหนได้ กำชับซะว่าอย่าให้มีอีก
ฝิ่นทำเมีย?ไม่เป็นหรอก หุหุ
รอพี่ไผ่นั้นแหละเนอะๆๆๆ

ชอบๆ ดัดฟันแล้วต้องงน่ารักมากแน่ๆเลยอะ

[lovely1714]

พี่ไผ่น้องฝิ่นน่ารักได้อีก
อยากอ่านแฝดๆๆๆๆ

[donutnoi]

ฝิ่นมีเสน่ห์กับทุกเพศจริงๆ  รอ3Pจ้า

 

[ณยฎา]

ฝิ่นแซ่บมาก กิริยา วาจา ถูกใจไปหมด ^^

[กล้วยปั่น]

น่ารักกก 

[kataiyai]

พี่ไผ่แกหึง+หวงมากๆ เลยนะเนี่ย ไหนบอกว่าไม่สนอดีตไง

[HISY]

หนูไผ่เราเสน่หแรงเกินห้ามใจจริงๆ

[shoi_toei]

น่ารักตลอด ๆ พี่ กะ น้องคู่เนี้ยยย



อยากอ่านเรื่องแฝด กะ ต้าร์ หุ หุ

[aoihimeko]

คิดถึงพี่ไผ่สุดๆ

แวะมาจิ้มไว้เดี๋ยวกลับไปอ่านจ้า

[iforgive]

นึกว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลย  แหม  ต่อหน้าคนอื่นล่ะขำ  ลับหลังล่ะคาดโทษ  ไม่รู้สึกเลยจริงจริ๊ง

[punchnaja]

ผิดคาด5555555

[Bowbonk]

อยากอ่านแฝดกะต้าร์

ไผ่ฝิ่นน่ารักตลอดดดด

 

[harumi]

วันนี้มาอัพเถอะนะอยากอ่านพี่ไผ่ต่อแล้วอ่ะ

[mild-dy]

รอพี่ไผ่จ้า

[จริงใจ]

น่ารักอ่ะ

[harumi]

เข้ามาส่องทุกวัน
รอพี่ไผ่กับฝิ่น


วันนี้มาต่อเถอะนะ

[minmin96]

ฝิ่นกับไผ่ เป็นคู่ที่น่ารักมาก...อ่านแล้วมีความสุข
แต่จะสุขมากกว่านี้ ถ้าเขียนเรื่องคู่แฝด( 3p )
 

[goonglovenut]

ตอนที่ 72

“ช่วงนี้ไปกลับเองก่อนนะ”ผมบอกคนที่นอนมองหน้าผมบนที่นอน ปากก็กัดผ้าไปด้วย  ตั้งแต่เปิดเทอม วันนี้เป็นวันแรกที่มันมานอนห้องผม ตอนแรกดี๊ด๊ามาก พอมาถึงกินข้าว อาบน้ำเสร็จ ผมก็ทำโปรเจคต่อมันก็นอนหงอย เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน เจอแป๊บๆก็กลับ ทั้งที่บอกมันไปเนิ่นๆบ้างแล้ว ตอนแรกดูเหมือนจะเข้าใจดีซื้อโน่นซื้อนี่มาให้ตลอดไม่มีเวลาไปไหนก็ไม่ว่า ไม่บ่น บอกรอจนจบโปรเจคได้ ยิ้มปากบานเหลือปานกลางจนยิ้มแหยๆ แหะๆ  แต่ตอนนี้ชักเริ่มออกอาการ

“บอกทำไม ซ้ำซาก”มันพูดห้วนๆพร้อมเลิกคิ้ว

“มึงงอนอยู่เปล่าล่ะ”ผมถามมันเรียบๆ มือก็ทำโปรเจคที่จะต้องส่งภายในเดือนนี้

“งอน”มันบอก ก่อนจะหยิบตุ๊กตาแรดมาขี่เสริม

“แล้วจะถามทำจวยอะไรล่ะครับ คุณน้อง”ผมตอบก่อนจะหันไปมองมันนิดหน่อย

“กูอยากถาม กูอยากคุย กูง่วงงงงงง”มันก็กวนตีนกลับมาพูดปนกันให้มั่วไปหมด ตาก็เริ่มจะหลับแต่ก็ยังหลับไม่ลง ขาดคนเกาหลัง ผมซื้อไอ้ที่เกาหลังเป็นรูปมือให้มันไปนอนเกาเองเวลาที่ไม่นอนด้วยกัน ฮึดฮัดกระฟัดกระเฟียดพาเอาขำแทนที่จะรำคาญมัน ตลกดี

“ก็หลับไปสิ”ผมบอกมันเฉยๆ

“พี่ก็มานอนสิ”มันเริ่มหงุงหงิง

“กูทำงาน มึงเห็นไหม อย่าดื้อว่ะ”ผมบอกมัน

“กูเห็นแล้ว แต่มานี่แป๊บนึง”มันบอกพร้อมกับกวักมือเรียก ระดับเสียงเริ่มจะเข้าโหมดงอน

“อะไรหนักหนาวะ”ผมพูดแต่ก็เดินมาหามันที่ยิ้มแป้น ลุกขึ้นนั่งตักแต่หันหน้าเข้าหา ขาก็เกี่ยวรอบเอว มือก็กอด

“พูดมากนะมึง จุ๊บ”มันว่าก่อนจะจุ๊บปาก มือก็ดึงหัวผมโยกไปมา

“มึงพูดไม่รู้เรื่อง”ผมว่าก่อนจะเอาตบก้นมันไปสองที แต่ไม่กล้าแรงหรอกครับเดี๋ยวขึ้นรอยอีก จะลำบากผมไปด้วย

“รู้เรื่อง”มันก็พูดยานๆ

“แล้วงี่เง่าทำไม”ผมกัดจมูกมัน

“ไม่ได้งี่เง่า ง็องแง็งต่างหากล่ะแต่ถ้าให้ดูดี น้องแค่เรียกร้องความสนใจ”คำตอบที่ไม่ต่างจากงี่เง่าแต่ดูเป็นทางการขึ้นมาหน่อย

“พอยัง”ผมถามมัน

“อะไร”มันผละออกถามเหมือนหาเรื่อง

“เรียกร้องความสนใจไง จะทำงานต่อเดี๋ยวไม่เสร็จ”ผมบอกก่อนจะแงะมันออก แต่มันไม่ยอมปล่อย

“เกาหลังให้น้องหน่อย”มันบอกเสียงอู้อี้ข้างซอกคอเงยหน้ามองอ้อนๆทั้งที่ตามันเริ่มจะหลับแล้วนะ

“น้อง”ผมเรียกมัน

“จ๋า”มันขานรับอย่างเพราะ แต่หน้าโคตรมึนเลย

“ไหนบอกเข้าใจไง ตอนนี้พี่ไม่ว่าง นอนเองก่อนได้ไหม”ผมพยายามประเลาะมัน ก่อนจะอดใจไม่ไหวจับทุ่มใส่ซะจะได้หลับ

“เข้าใจ แต่เกาหน่อยเดียวไม่ได้เหรอ”มันพยักหน้าช้าๆ แต่มีอ้อนตอด

“พอยัง”ผมถามหลังจากเกาให้มันสองสามปรืด

“โหยยย เกาอย่างนี้ไม่ต้องทำเลย มันไม่เคลิ้ม”มันโวยใส่ขย่มตัวไปมา

“น้อง กูไม่ได้ว่างนะเนื่ยะ”ผมว่าพร้อมกัดหูมันไปที

“โอ้ยยย เจ็บ ทีนี้กูจะหลับได้ไง ต้องมาเจ็บหูอีก”มันร้องโวยวาย เอามือตีผมไปด้วย

“ฮ่วย”หลุดเลยกู สุดท้ายก็ต้องนอนลงไปพร้อมกัน เอามือเกาหลังให้มันที่ยิ้มและนอนซุกตามเคย ครึ่งชั่วโมงมันถึงได้เงียบกริบ”กวนตีน กูจะเอามึงมาทำไมวะเนี่ยะ ไม่เห็นหน้าก็คิดถึง พอมาก็ไม่รู้อะไร”ผมบ่นพลางส่ายหน้า ก่อนจะไปทำงานต่อ
*
*
*

“อืม ตีสี่แล้วเหรอเนี่ยะ”ผมพึมพำเอามือขยี้หัว หันไปมองไอ้ตัวแสบนอนกลิ้งเต็มที่นอนแต่คราวนี้ไม่ตก อ้าปากหวอ หมดสภาพคนหน้าตาดีเลย อย่างเคยหยิบกล้องมาถ่ายเก็บไว้ประจานมัน หึหึ ผมเปิดตู้เย็นหยิบรังนกมาเปิดดื่ม ของกินเต็มไปหมด มันเอามาจากบ้านบ้าง ซื้อมามั่ง ตอนแรกก็บอกเอาไว้กินเวลาผมทำโปรเจค แต่มึงมาทีไรกินเยอะกว่ากูอีก มันหายเจ็บปากแล้วตอนนี้ ดีแล้วล่ะเพราะมันผอมมากดูเหมือนเด็กเอธิโอเปีย หัวโตก้นปอดแต่น่ารัก คอดๆ และถ้าผมเหน็บมันด้วยประโยคนี้นะ มันจะย้อนทันทีเลย สูงชะลูดตูดปอดเป็นยอดพธูเกย์ต่างหาก ก่อนจะจับไอ้คนนอนเต็มพื้นที่มานอนดีๆ ล้มตัวลงไปนอนกอดเหมือนทุกครั้ง มันก็พลิกเข้าหากอดก่ายขาก็แทรกหว่างขาผม ๆ เช็ดน้ำลายตรงมุมปากมันออก ตั้งแต่ใส่เหล็กดัดฟันไหลตลอด เห็นก็อดขำไม่ได้ดูทุเรศดี หึหึ

“น้อง น้อง”ผมปลุกมันเพราะมีเรียนเช้า มันงัวเงียลุกขึ้นมา และมันก็ลงไปนอนต่อตามเสต็ป แต่ไม่ทันถึงหมอนผมจิกหัวมันไว้ก่อน

“อย่าดึงหัว เดี๋ยวกูเยี่ยวรดที่นอน”มันงึมงำ เอามือให้ออก

“คราวหน้ากูจะตบแทน ลุกไปอาบน้ำ”ผมเปลี่ยนเป็นตบหัวไม่แรงนัก พร้อมกับดึงมัน

“ไหนบอกคราวหน้าไง เชี่ยะ”มันโวย

“นี่แค่เตือน”ผมบอกมันอีก จับลุกถอดเสื้อผ้า

“อาบแล้วต้องไปส่งนะ”มันต่อรอง กระโดดเข้าเอวผมทั้งอย่างนั้นแหละ

“ไปเอง จะทำงานต่อ”ผมเอามันไปวางหน้ากระจกในห้องน้ำ ก่อนจะออกไปทำอะไรให้มันกิน มันไม่ตอบแต่เสียงโครมครามในห้องน้ำเป็นคำตอบได้ว่าพอใจมาก ผมจะคิดให้ได้ตามนั้น

“ไปส่งหน่อย”มันบอกอีก ปากก็กัดขนมปังปิ้งทาแยมแทนเนย 

“ไปเองก่อน”ผมบอกวางโกโก้ไว้ให้ มันจะกินนมแต่หมด กะว่าช่วงเย็นจะซื้อมาใส่ไว้มันจะได้มีอีคิวทางอารมณ์ดีขึ้นไม่ทำปากเหมือนเป็ดหน้าเซ็งเหมือนห่านใส่ผม

“ตอนเย็นไปรับก็ได้”มันต่อรองอีก

“ดูก่อน”ผมบอก

“ทำไมต้องดูล่ะ”มันเริ่มขึ้นเสียง

“พูดให้รู้เรื่องสิวะ”ผมก็เริ่มเสียงดังบ้าง แต่ยังไม่สุด

“รู้ แต่ ยะ”

“น้อง”

“................”เงียบและกินต่อ เรียบร้อยก็หยิบกระเป๋าที่ผมซื้อให้สะพาย เดินไปใส่รองเท้า

“ลืมอะไรหรือเปล่า”ผมถามมันที่กำลังจะเปิดประตู มันหันมายกมือไหว้ ทำกูเอ๋อแดกเลย ประชดเปล่าเนี่ยะ

“ไม่ใช่ กูหมายถึงมึงลืมของอะไรไหม”ผมส่ายหัวย้ำไปอีก พยายามใจเย็นสุดๆ มันเดินกลับมากอด ดึงหน้าผมมาหอมแก้มซ้ายขวา ทำหน้าหงอยๆเดินออกไป ผมยกมือเช็ดแก้มตัวเองที่เปียก ร้องไห้แต่ไม่มีเสียง

“เฮ้อ ทำไมเรื่องเล็กน้อยมึงถึงไม่เข้าใจวะ”ผมถอนหายใจเอามือลูบหน้าพูดถึงไอ้คนที่เป็นแฟน แต่บางครั้งก็ Don’t Understand ในบางเรื่อง”ถ้าเย็นนี้ไปรับ มันจะยิ้มหรือเปล่า”ผมพึมพำก่อนจะทำงานต่อ ตอนมันต่อรองให้ไปรับตอนเย็นผมก็อยากจะรับปากนะ แต่ดูแล้วความเสี่ยงที่จะไม่ไปสูง เกิดทำไม่ได้ก็จะกลายเป็นประเด็นให้มันหงุดหงิดงอนรอบทิศทาง ก็เลยไม่พูดดีกว่า ใกล้ๆค่อยดูอีกที
*
*
*
“กินอะไร”ผมถามไอ้คนซ้อนท้าย ที่กอดผมแน่น อย่างที่คิดยิ้มแป้น ผมส่งข้อความมาบอกให้รอที่เดิม

“แล้วเที่ยวต่อไหม”มันถามไปอีกเรื่อง

“ตอบไม่ตรงคำถาม”ผมว่ามัน ที่รัดแน่นขึ้น

“ก็ตอบก่อนสิ”มันย้อนถามอีก

“ต้องดูเวลาก่อน”ผมบอกมัน

“ตอบไม่ตรงคำถาม”มันก็ย้อนใส่

“จะกินไหม ไม่กินก็กลับ”ผมบอกอีกที

“ไม่กินแล้ว”มันตอบเสียงสะบัด

“ตามใจ”ผมบอกเรียบๆ และก็ไม่ได้คุยกันอีก จนถึงคอนโด

“พามาทำไม”มันถามอีกหลังลงไปยืน ตาแดงๆ

“แล้วไม่บอกล่ะว่าจะกลับบ้าน”ผมชักเริ่มหงุดหงิดเหมือนกัน

“ก็คิดว่ารู้นิ กูมาก็ยุ่ง งี่เง่า บ่นโน่นบ่นนี่ พาไปไหนก็ไม่ไป คุยก็ไม่คุย นอนๆๆๆๆ”มันโวยแต่ไม่ดัง เสียงเครือๆ

“อะไรนักหนาวะ มึงเป็นบ้าไรเนี่ยะ ไหนว่ารู้เรื่องไง”ผมเริ่มหัวเสีย ดึงแขนมันเข้ามาเกือบจะกระชากเลยก็ว่าได้

“มึงนั่นแหละไม่รู้เรื่อง กูไม่ได้เป็นอะไรมึงทำตัวเยอะเอง งานเยอะแล้วไง งานเยอะต้องไม่มีเวลาด้วยเหรอ ปลีกตัวไม่ได้ คุยไม่ได้ ทำตัวเหมือนเดิมไม่ได้เลยเหรอไง ทำไมต้องให้งานมาอยู่เหนือความส่วนตัวด้วย พักบ้างก็ได้ เข้าใจไหมๆๆๆ”มันเริ่มเสียงดังบิดตัวออกจากมือผม

“ไอ้ฝิ่น”ผมเรียกมันเสียงดังเลย ฉุดกระชากให้มันเข้าลิฟท์ มันเตะขาผมไปตลอดทางเลย”เฮ้ย เตะอีกที มึงติดประตูลิฟท์แน่”ผมบีบแขนมันแน่นจนหน้าเริ่มเบ้ ถึงได้คลายออก 

“ก็ทำสิ ทำเลย ทำๆๆๆๆๆ”มันเสียงดังมากขึ้น  เงยหน้ามาท้าทาย ปากก็เม้ม น้ำตาไหลเป็นทางเลยแต่เสียงลอดไม่มี

“แม่ง โว้ยย”ผมสบทก่อนจะหันเตะผนังแทน ปล่อยแขนมันที่หันหน้าหนีไปอีกทาง พอประตูลิฟท์เปิด ผมเดินไม่รอ หันมาอีกทีมันปิดกดลงชั้นล่าง ผมมองเฉยๆ หมายถึงหน้าแต่ในใจรนไม่น้อย ผมกรอกตาก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง ตามไปก็คุยกันไม่รู้เรื่องตอนนี้มันงี่เง่าเอาแต่ใจไปหมด พูดไปก็ไม่เข้าหู ถึงเข้าสมองมันก็ประมวลผลออกมาไม่ดีอีก ไม่เข้าใจเลยเป็นอะไรกับเรื่องแค่นี้ ทำอย่างกับไม่เคยกิน ขี้ ปี้ นอน อยู่ด้วยกันอย่างนั้นแหละ อีกนิดเดียวทำไมมึงทนไม่ได้วะ กูเอาใจมึงไม่พอหรือไง ขาดตรงไหน

“ปวดหัวโว้ย ช่างแม่ง ให้ไประงับสติอารมณ์ซะมั่ง นิสัย”ผมไม่รู้จะทำยังไง พาลเหมือนกันโยนให้มันไปซะ ยังไงผมก็ไม่ผิด อยากเรื่องมากนัก ยอมให้คนเดียวขนาดนี้ยังไม่พอหรือไงวะ ที่ผ่านมากูก็แทบจะไม่ห่างมึงเลย นี่อะไรแค่นิดเดียวโวยไม่เข้าเรื่อง ยิ่งคิดมันก็ยิ่งผิด แต่ยิ่งโทษมันก็ยิ่งเจ็บที่ตัวเอง ผมหายใจเข้าออกปรับอารมณ์นั่งนิ่งสักพัก ก่อนจะหยิบไอโฟนโทรออก
“...............”

“................”

“ไม่รับก็ไม่ต้องรับ”ผมพูดอีกครั้ง กดวาง นอนเหยียดแม่งเลย เหนื่อยเหมือนกันโว้ย แต่โซฟาทำไมไม่นิ่มเลยวะ นอนไม่มีความสบาย สีก็ไม่สวย ตอนซื้อกูใช้ความอยากบวกความโง่ซื้อมึงมาไงวะ เดี๋ยวกูจะโละมึงสักที

“ป่านนี้ถึงบ้านยังวะ ตาคงปูด โดนขู่ไปอีก กูจะเตะมึงได้ไงแค่ตีก้นมึงก็ใจไม่ดีแล้ว”เป็นครั้งแรกที่เหมือนคนบ้า เพ้อเจ้อ พูดอะไรคนเดียว และก็เพราะไอ้คนเดียวนี่แหละที่เป็นต้นเรื่องทั้งหมด

“ทำงานต่อดีกว่า”ผมตัดสินใจทำโปรเจคต่อ จะได้จบๆไป ดีนะปีสุดท้ายถ้าเป็นแต่ก่อน กูไม่มีเวลาให้มึงอย่างนี้หรอก
*
*
*
ผ่านมาอาทิตย์ เราไม่ได้โทรหากันเลย จะเรียกทิฐิน่าจะเป็นมันมากกว่า เพราะผมไม่ว่าง หงุดหงิดแม่งทั้งวันไม่มีใครเข้าหน้าเลย เพราะมึงคนเดียวทำให้กูนิสัยเสียเป็นคนพาล ยิ่งหน้าส้นตีนอยู่แล้วตอนนี้เสริมหนังให้ตึงเข้าไปอีก บรรยากาศอึดอัด หันไปไอ้หวาย ไอ้เจย์ ก็หลบตาทำเป็นแหย่กัน สัด เดี๋ยวลุกไปถีบทั้งคู่เลย มองไปอีกข้าง ไอ้บลูกับไอ้พายหัวเราะคิกคัก ทำอย่างกับไม่เคยขำกัน พอหันมาเจอผม มันก็หุบทันที ไอ้กราฟจะเดินเข้ามาหาแต่ยูเทรินท์ไปทางอื่นแทน พร้อมกับดันไอ้เทรนด์ให้ไปด้วย กลุ่มไอ้สามสาวเหลือบตามาแว่บก่อนจะหันกลับไปทำงานตัวเองต่อ

“ไผ่ ไผ่ ไผ่”ใครเรียกกูวะ นึกว่าชื่อกูเป็นกริ่งประตูไง เรียกอยู่ได้

“อะไร”ผมรับแต่ไม่หัน

“หันมาหน่อยครับ”ผมหันไป ไอ้หวายยิ้มหวานสุดจิต อุบาทว์มันไม่ได้ทำให้มึงยิ้มได้ดีเท่าเมียกูเลยสักนิด

“ไปทานข้าวกันเถอะ”ไอ้เจย์ทำหน้าเหมือนขอร้องอ้อนวอน ก็ไม่ได้ทำให้มึงน่ารักแอ๊บแบ๊วเท่าเมียกูหรอก

“อิ่ม”สั้นๆ

“งั้นไปนั่งรอเมียมึงที่คณะไหม”ไอ้บลูโพล่งออกมา ไอ้พายปิดปากแทบไม่ทัน หันมายิ้มแหยๆ

“ปากไม่มีหูรูด สัด”ไอ้หวายหันไปว่ามัน

“เพราะมันไม่ใช่รูตูด”ไอ้เจย์เล่นมุกเสริมบรรยากาศ

“ไอ้เจย์ มันใช่เวลาไหม”ไอ้หวายหันไปว่าและตบหัวไอ้เจย์

“คลายเคลียดไง”ไอ้เจย์พูดเบาๆ

“เดี๋ยวกูให้มันกดกระทืบไลท์มึงแทนเลย”ไอ้หวายก็บอกเบาๆ

“กูไม่ได้เป็นอะไร”ผมคิดว่าไม่ควรเอาปัญหาส่วนตัวมาทำให้พวกมันกังวลไปด้วย ก็เลยบอกก่อนจะเดินออกจากคลาส แค่มาเลคเชอร์อะไรนิดๆหน่อยๆ พวกมันก็เดินตามมาจนถึงที่นั่งประจำตรงคณะผมเอง เป็นครั้งแรกที่เห็นคนเดินคู่กันไม่ว่าจะคู่แบบไหนก็แล้วแต่ อยากจะเดินเข้าแทรกและถามว่า มึงไม่เคยคุยกันเหรอ จับมือทำไมกลัวหลงไง หรือแม้แต่ยิ้มทำเชี่ยะอะไรกันนักหนา มีความสุขมากเหรอ เห็นหน้ากูบ้างไหม

“นี่ขนาดมึงไม่เป็นนะ”ไอ้หวายอดไม่ได้

“ถ้ามึงไม่ได้เป็นอะไรทำไมไม่ไปหามันล่ะ”ไอ้เจย์ออกปากบ้าง หลังจากที่หน้าผมคงจะเปลี่ยนจากตีนเป็นมือแล้ว

“ยังไม่ถึงเวลา”ผมไม่รู้จะบอกอะไร แต่ลึกๆผมกลัวว่าเจอหน้ามันแล้วทำอะไรไม่ถูก พูดอะไรไม่เป็นสิริมงคลใส่อีก

“มึงรออะไรวะ”ไอ้บลูถามเอามือตบไหล่

“ไอ้ฝิ่นไม่ใช่เด็กงี่เง่า พูดไม่รู้เรื่องซะหน่อย มันคงน้อยใจมากกว่า เชื่อกูเถอะ ไปหามันซะ มันไม่มากูโคตรคิดถึงมันเลย”ไอ้พายที่ยังไม่ได้พูดพอพูดก็เล่นซะ และนี่มึงยังว่ามันไม่งี่เง่าอีกเหรอ

“มึงคิดถึงคนเดียวไง”ผมหลุดปากเถียงมัน ทำเอาพวกมันเงียบก่อนจะหัวเราะออกมา

“ไอ้สัด ขนาดนี้แล้วยังเล่นตัว”ไอ้หวายพูดขำ

“กูไม่ได้เล่นตัว แต่อยากให้มีเวลาคิดทบทวนถึงการกระทำของตัวเองบ้าง”ผมยังไม่อยากรับง่ายๆ พูดแม่งไปเรื่อย

“แล้วสำนึกได้ยังวะ”ไอ้เจย์ยื่นหน้ามาถาม

“ได้แล้ว”ผมบอกมัน

“มึงหรือเมีย”ไอ้หวายถามล้อๆ

“กูมั้ง”ผมบอกแต่อมยิ้ม ทำเอาพวกมันหัวเราะ

“เออ ให้เวลาเมียทบทวน แต่ผัวแม่งสำนึกได้ก่อน”ไอ้หวายพูดไปพยักหน้าไป ผมเลยถีบมันไปที แก้เขิน

“ตายยากว่ะ พูดปุ๊บมาปั๊บ”ไอ้บลูพูดพร้อมสะกิดผมให้หันไปดู

“ไม่ใช่เมียกู”ผมบอกมัน เป็นน้องออยเพื่อนมันที่เดินตรงมาทางพวกผม

“ทำไมมาคนเดียวล่ะ”ไอ้หวายเป็นฝ่ายถาม

“ก็ไม่มาสองคนนี่พี่”น้องออยก็ย้อนมันยิ้มๆ

“กูเชื่อแหละ เพื่อนเมียมึง กวนตีนพอกัน”ไอ้หวายผลักหัวน้องออยเบาๆ ลามเมียผมหน่อยๆ

“หนูล้อเล่น เอ้า ของฝาก มีส่วนตัวด้วยนะคะเวลาทานก็ดูด้วยว่าของใคร เดี๋ยวหนูไปก่อนนะ เสร็จภารกิจแล้ว”น้องออยวางถุงสองใบที่มีทั้งน้ำทั้งขนมอยู่ในนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ใครฝากมาให้มีอยู่คนเดียว

“ใครฝากมาเหรอ บอกได้ป๊ะ”ไอ้เจย์ถามเสียงล้อๆ ตาเหล่มาทางผม

“คนสิพี่ แมวไม่มีเงินเดือนมันคงไม่ซื้อหรอก คริคริ”น้องออยตอบหัวเราะคิกคัก

“เฮ้ย รุมตืบเด็กวิดวะดีกว่าว่ะ”ไอ้เจย์ทำเป็นเสียงเข้ม

“ล้อเล่นเอง มาคนเดียวไม่กล้าหรอก หนูไปนะ”น้องออยทำมือทำไม้ ก่อนจะหันหลังเดินไป

“มึงไม่ถามล่ะเมียมึงไปไหน”ไอ้หวายหันมาพูดกับผมเหมือนอ่านใจได้

“ถามทำไม”ผมเลิกคิ้วใส่มัน

“เฮ้ย มีข้อความลับด้วยว่ะ ถึงใครวะ”ไอ้เจย์หยิบกล่องรังนกออกมา ทำเป็นจะดูแต่โดนมือผมสกัดไว้ก่อน

“ถุย ไม่ถามแต่อยากอ่าน”ไอ้หวายทำเสียงใส่ ไอ้บลูกับไอ้พายยกยิ้ม

“เรื่องของกู”ผมพูดใส่มัน

“เขียนว่าไงวะ กูดูบ้างดิ”ไอ้เจย์หน่วยสอดแนม

“เสือก”ผมบอกก่อนจะแกะดู

 ‘กูนึกแล้วมึงต้องหยิบมาอ่าน ไอ้ควายยยยยย’ และมีอีก ‘กูไม่ได้งอน แต่โกรธมากกกกกกก’

ตามด้วย ‘แดกซะ เดี๋ยวจะตายห่าซะก่อนงานเสร็จ’

‘ปล. ไม่ต้องรีบมาง้อกูนะ กูเป็นคนใจแข็งมาก เห็นหน้าแล้วอาจจะกระโดดถีบได้ เตือนด้วยความหวังดี ขอย้ำไม่ต้องรีบ ถ้าไม่อยากดั้งหักเพราะโดนตีน’

‘ย้ำอีกที เรื่องจริงไม่ต้องรีบ อีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์ก็ได้ค่อยมาง้อ กูไม่รีบ” มีตบท้ายอีกเกือบจะหัวเราะออกมากับข้อความแต่ละอย่างของไอ้เมียตัวดี ผมเดาได้เลยเขียนไปมันต้องหน้างอไปด้วยแน่  เรื่องจิกด่าเป็นเรื่องบันเทิงใจสำหรับเมียผมอยู่แล้ว

“สัด ยิ้มเข้าไป”ไอ้หวาย

“ค่อยดูเหมือนหน้าหน่อย”ไอ้เจย์

“หน้ากูก็หล่ออย่างนี้อยู่แล้ว”ผมบอกมันเรียบๆ ก่อนจะเก็บข้อความใส่กระเป๋าเสื้อ พวกมันพากันเบะปาก

“ว่าแต่กูไม่เห็นเมียมึงมาหลายวันแล้วนะ เห็นแต่กลุ่มเพื่อนมัน”ไอ้พายเหมือนจะนึกได้พูดออกมา มันโทรไปหาไอ้ฝิ่นก็รับคุยตามปกติไม่ได้พูดอะไรแต่เสียงแหบๆ เหมือนร้องไห้

“ที่ ม. เหรอ”ผมถามไอ้พาย

“เออ ปกติเจอเพื่อนมันต้องเจอมันด้วย ถึงจะงอนกับมึงอยู่ก็ต้องเจอบ้าง”ไอ้พายพูดต่ออีก อืม นั่นสิ ผมลืมได้ไงวะเมื่อวานสวนไอ้แฝดที่กำลังประเลาะไอ้ต้าร์ขึ้นรถอยู่ นึกแล้วอดขำไม่ได้ ไอ้ต้าร์เห็นหน้าผมก็ก้มหน้าแดงๆของมันคงจะอาย ก็คุยแต่ไม่พูดถึงไอ้ฝิ่นเลย คิดว่าพวกมันคงรู้แล้วล่ะแต่ไม่ยุ่งถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร มีแซวนิดหน่อยประมาณว่า ห่างกันสักพักเหรอ

“กูว่ามึงไปหามันเถอะว่ะ ไม่เจอมันก็เหงาปากเหมือนกันนะ”ไอ้เจย์พูดยิ้มๆ พวกมันเอ็นดูและตามใจไอ้ฝิ่นจะตาย ปากบ่นไปงั้นแหละเวลามันกวนตีนใส่ แต่มันก็อดยิ้มและหัวเราะตามไม่ได้

“พรุ่งนี้นะ มึงซื้ออะไรที่มันชอบไปให้ เชื่อเถอะยิ้มปากจะถึงตูด”ไอ้หวายแนะนำ อย่างรู้นิสัย

“เผลอๆมีของแถมนะมึง”ไอ้บลูพูดมั่งแต่ทำหน้าหื่นใส่ไอ้พาย เลยโดนซะ

“ไม่ดีกว่า”ผมตัดสินใจบอกไป

“เฮ้ย มึงเป็นส้นตีนอะไรวะ”ไอ้หวายโวยใส่

“เออ มันอุตส่าห์ซื้อของมาให้ สันดาน”ไอ้เจย์เอามั่ง

“ไม่รักมันเหรอวะ ป่านนี้กูว่าร้องไห้กระซิกๆรอมึงไปง้อแน่เลย”ไอ้บลูเอามั่ง

“นั่นสิ เมียนะมึง ยังไงกูก็เข้าข้างมันอยู่ดี มึงผิดที่ละเลยมัน”ไอ้พายพูดเข้าข้างตามพวกเดียวกัน โคตรไม่มีเหตุผลเลย

”กูจะไปตอนนี้เลย”พูดเสร็จผมก็ลุกไปทันที ปล่อยให้พวกมันทำหน้าเอ๋อแดกไป

“อ้าว สัด กวนตีนกูแหละ”

“ขอให้เมียมึงงอนต่อ”

เสียงพวกมันไล่ตามหลังมา แต่ก่อนเข้าไปต้องไปหาของชอบให้มันก่อน ไม่งั้นมีเคืองและคงไม่ประสบความสำเร็จในการง้อมันแน่ จากข้อความที่บอก คุณน้องที่เป็นเมียผมใจแข็งมาก แต่ก่อนเข้าไปต้องโทรบอกก่อนจะได้รับมือถูกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน

*
*
*

ต่อข้างล่าง

[goonglovenut]

 “พีไผ่ ไม่มาหลายวันเลยนะคะ”เสียงพี่น้อยทักผม ก่อนจะรับของในมือ

“ยุ่งเรื่องเรียนครับ แล้วไปไหนกันหมดครับ”ผมบอกพี่น้อยก่อนจะถามหา กว่าจะมาถึงได้เกือบหกโมง ออกจาก ม. ตั้งแต่สี่โมง ขี่รถไปหาซื้อของให้มันอีก รถก็ติด

“อยู่บนห้องกันคะ อ้อนป้านวลอยู่ ขึ้นไปเถอะคะ”พี่น้อยบอกยิ้มๆ ก่อนจะไปจัดของ ผมก็เดินขึ้นไปข้างบน แต่ยังไม่ได้เข้าไปหรอกครับ ได้ยินเสียงหงุงหงิง

“น้องเจ็บ”เสียงเหมือนจะร้องไห้

“ทนหน่อยคะ ทานนี่ก่อนนะคะ”เสียงป้านวลที่คอยโอ๋กันมาตลอด

“ไม่เอา มันขม น้องไม่ชอบ”เสียงคนเอาแต่ใจบ่นอย่างหงุดหงิด

“ไม่ชอบก็ต้องทาน แล้วจะหายได้ไงคะ อยากให้พี่ไผ่มาเห็นเหรอ”ป้านวลยังประเลาะแกมขู่นิดหน่อย มีชื่อผมด้วยท่าจะขลังนะป้า ได้ยินเสียงร้องโวยวายทันทีเลย

“ไม่ๆๆๆๆๆ”เสียงรัวเร็วเลย นี่มันโกรธผมจริงๆเหรอวะถึงได้ปฏิเสธซะขนาดนั้น

“ถ้างั้นต้องทานคะ”คงได้ผล เพราะมันเงียบเสียง พี่น้อยขึ้นมาพอดี

“ไม่เข้าไปล่ะคะ”พี่น้อยบอก มือก็ถือถาดใส่โจ๊กหมู พิเศษไส้กับตับ ผมรู้แค่ว่ามันไม่สบาย ก่อนเข้ามาผมโทรหาป้านวลก่อน แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร พูดแต่คุณน้องไม่ให้บอก

“พี่น้อยเข้าไปก่อน แต่อย่าบอกนะครับ”ผมบอกพี่น้อย ก่อนจะเปิดประตูให้และยืนหลบมุม พี่น้อยยิ้มพยักหน้า

“โจ๊กคะคุณน้อง ดูสิน่าทานมากเลย”เสียงพี่น้อยพูดอย่างเอาใจ

“ไม่กิน น้องไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น มันขม”เสียงมันหงุงหงิงอู้อี้ไปหมดเหมือนเอาผ้าคลุมโปง เวลาที่มันไม่เอาอะไรเลย ถ้าอยู่บนเตียงจะหยิบผ้าคลุมหัวทันที นั่นไงอย่างที่คิดมันคุมจริงๆ
 
“ลุกมาดูก่อนสิคะ”ป้านวลดึงผ้าห่มออก แต่มันก็ดึงเอาไว้แน่น

“ฮึก ฮือๆๆๆๆ น้องไม่กิน น้องอยากนอน”เริ่มแล้ว ร้องไห้ซะจะได้จบๆไปซะ ป้านวลส่ายหน้าแต่ยังยิ้ม แกเห็นผมแล้วครับ ต้องยกนิ้วให้กับความใจเย็นของป้านวล คงเพราะแกเลี้ยงของแกมาตั้งแต่เล็กก็เลยรู้ใจไปซะหมด

“ก็ทานก่อนแล้วค่อยนอน ไม่งั้นจะบอกคุณปู่ คุณแม่ พี่ไผ่”ป้านวลบอกและขู่ไปอีกระลอก

“ก็ได้ๆๆๆๆ”ได้ผลลุกขึ้นมานั่ง ผมยิ้มก่อนจะอึ้งไปเมื่อเห็นสภาพมัน ไม่นึกว่ามันจะเป็นขนาดนี้ ตัวแดงไปหมด

“อร่อยไหมคะ”ป้านวลถาม เมื่อเห็นว่ามันกินได้เยอะ จากตอนแรกไม่ค่อยกินแต่สักพัก

“อร่อย เหมือนร้านที่พี่ไผ่พาไปกินเลย”มันพยักหน้าพูดอย่างอารมณ์ดีขึ้น ป้านวลยิ้มเอาผ้าเช็ดตัวไปด้วย”พี่น้อยไปซื้อมาเหรอ รู้ได้ไงว่าน้องชอบแบบนี้ ป้านวลบอกเหรอ”มันหันไปถามพี่น้อยที่ยิ้มขำๆ

“เปล่าคะ พี่น้อยไม่ได้ซื้อหรอก มีคนรูปหล่อซื้อมาฝาก”พี่น้อยบอก ก่อนจะมองมาทางผม มันขมวดคิ้ว ก่อนจะมองตาม ตาโตเลยครับวางโจ๊กใส่มือพี่น้อยที่รับแทบไม่ทัน

“มาทำไม ไปๆๆๆๆ”เสียงมันถามและไล่ แต่ตัวเองซุกไปในผ้าห่มเสร็จสรรพ

“คุณน้อง ไม่เอาคะ พี่ไผ่มาเยี่ยม”ป้านวลบอกพลางดึงผ้า

“ป้านวลผิดสัญญา ไหนว่าจะไม่บอกไง ฮือๆๆๆๆ”มันพูดไปร้องไห้ไป ว่าป้านวลที่นั่งยิ้มไปด้วย

“ไม่ได้บอกคะ พี่ไผ่โทรมาป้าแค่บอกคุณน้องไม่สบายแค่นั้นเอง”ป้านวลยังพูดต่ออย่างใจเย็น

“มึงมาทำไม กูเขียนว่าไง ไม่ได้แหกตาอ่านเหรอ”เสียงมันมาโวยวายผมแทน พี่น้อยหัวเราะ ป้านวลขึงตาใส่ก่อนจะไล่ให้เอาชามไปเก็บ

“คุณน้องพูดไม่เพราะอีกแล้ว”ป้านวลเอ็ดเบาๆ

“ไม่พ้งไม่เพราะแล้ว ควายยยย พูดไม่รู้เรื่อง”มันไม่ฟังอะไรแล้วโวยอย่างเดียว

“คุณน้องถ้าอีกครั้ง โดนนะคะ”คราวนี้ป้านวลเอ็ดเสียงจริงจัง

“ฮึกๆๆๆฮือๆๆๆ”ไม่ต้องบอกใช่ไหมครับว่าเสียงใคร

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆบอกป้านวล

“เอ้อ อย่าดุแกนะคะ”ป้านวลเดินไปแต่ไม่วายหันมาสั่ง ทำเอาผมเกือบขำ แล้วอย่างนี้ป้าจะให้คุณน้องของป้าโดนอะไร ในเมื่อห่วงซะขนาดนี้

“ครับ”ผมรับปาก พอพ้นป้านวล

“ฮึกๆๆ ฮือๆ”

“ร้องทำไม”ผมถาม

“เรื่องของกู มึงมาทำไม จะมาเตะกูเหรอ”มันแว็ดกลับมาแต่เสียงดังแค่ในผ้าห่ม

“เออ เก่งจริงมึงก็ออกมาสิ”ผมท้ามัน

“กูไม่ออก มึงนั้นแหละออกไปเลย”มันไม่ยอมแถมไล่ด้วย

“ไม่แน่นี่หว่า ไหนบอกถ้ามาจะกระโดดถีบหน้ากูไง”ผมยังท้ามันต่อ

“กูถีบแน่ แต่ตอนนี้กูไม่ว่าง ไปๆๆๆๆ”มันแถไปอีก ออกปากไล่

“ไม่ใจวะ แล้วมึงเป็นเอดส์เหรอ”ผมทำเสียงใส่ ก่อนจะถามมันกวนๆ

“ตีนเหอะ กูเป็นอีสุกอีใสโว้ยยยย”มันเปิดผ้ายกตีนถีบผมแต่โดนจับไว้ก่อน เต็มๆตากูเลย มันหน้าง้ำ น้ำตาไหลเม้มปาก ดูแล้วโคตรจะ

“ฮ่าๆๆๆ นี่มึงแปลงร่างเป็นดาร์เมเชี่ยนได้ด้วยเหรอวะ”ผมหัวเราะใส่มัน ที่หายใจแรงขึ้น

“เชี่ยะๆๆๆๆๆ”มันโวยมือก็ตีใส่ผมที่หัวเราะมัน ก่อนจะเอาผ้ารวบมันยกมานั่งตัก ไม่ได้รังเกียจเลยสักนิดแต่กลัวเชื้อโรคจากภายนอกจะไปติดมัน ตัวรุมๆ”ปล่อยๆๆๆๆ”มันดิ้นไปมา

“ไม่เอาน่า โอ๋ พี่ล้อเล่นนะ”ผมปลอบมันที่เริ่มร้องไห้อีก”ไหนดูสิ”ผมบอกอีกก่อนจะเปิดผ้าห่มดู จับหน้าให้หันมาหา

“ฮือออ มันทุเรศใช่ไหม”มันถามทั้งน้ำตา

“จะให้บอกว่าไม่ ก็คงไม่ใช่ ”ผมปลอบมันที่น่าจะรู้สึกดี แต่ทำไมมันจิกหัวผมวะ

“มากอดทำไม เดี๋ยวติดหรอกมึง ปล่อย”มันแกะมือผมออก

“จะได้เป็นด้วยกันไง”ผมกระซิบบอก

“กูขี้เหร่มากเลยตอนนี้”มันยังห่วงความหล่อตัวเองอยู่

“เดี๋ยวก็หาย แล้วทำไมไม่บอกว่าเป็น หืม”ผมปลอบและถาม มันสบตา

“ไม่อยากรบกวน มึงยุ่งมาก”มันตอบเบาๆ ประชดหน่อย ทำเอาต้องกอด

“เหรอ”ผมแหย่มันต่อ มันพยักหน้า

”น้อง”ผมเรียกมัน

“ครับ”

“ปวดหัวไหม”

“ฮึ”

“แต่ตัวร้อนนะ”

“ป้านวลบอกน้องมีไข้ ให้กินยาอะไรไม่รู้ ขมฉิบหายเลย”มันบอกแกมฟ้อง ผมหันไปดูเป็นยาแผนโบราณอย่างหนึ่ง ที่กินแล้วมันจะช่วยขับออกได้ ตอนเด็กๆผมเป็นแม่ก็ให้กิน

“จะได้หายเร็วๆไง”ผมบอกมันอีก หยิบทิชชู่เช็ดน้ำตาให้

“ไม่กลัวติดเหรอ”มันถามอีก

“เคยเป็นแล้ว”ผมบอก

“ถึงว่ากล้ากอด”มันพูดเฉยๆแต่ผมรู้ว่าแอบงอน

“ถึงไม่เคยเป็นก็กอด”ผมพูดต่อ

“ทำไม”มันถามแต่ไม่มอง ผมเลยก้มไปใกล้ๆ จูบขมับไปที

“ก็เพราะเป็นน้องพี่ถึงได้กอด”ผมกระซิบบอก คนในอ้อมแขนหน้าแดงทันทีจากที่แดงอยู่แล้ว”ไม่ใช่แค่กอด อยากทุกอยากแต่ต้องให้น้องหายก่อนนะ”ผมพูดต่ออีก ทำเอามันเกือบยิ้มแต่ยังเก็บอาการอยู่

“คิดแค่เนี้ยะ”มีต่อว่าแก้เขิน

“ก็แค่น้องคนเดียว”ผมบอกให้เขินหนักไปอีก

“หายโกรธแล้วเหรอ”มันถามต่อหลังจากเงียบกันไป ผมโยกตัวมันไปมา

“น้องน่ะเหรอ”ผมย้อนถาม มันเลยตีเบาๆ

“พี่ไผ่นั่นแหละ หายโกรธแล้วเหรอที่น้องงี่เง่า พูดไม่รู้เรื่อง”มันพูดเบาๆเหมือนสำนึกผิด

“ไม่”ผมบอก มันเงยหน้าก่อนจะก้มแต่จับไว้ก่อน”ไม่เคยโกรธ มีแต่โกรธตัวเองที่ทำน้องเจ็บและร้องไห้ ขอโทษนะครับ”

“ฮึกๆๆ ไม่ น้องขอโทษ พี่ไผ่ไม่ผิดหรอก น้องน่าจะรู้ แต่ก็ยัง ฮึกๆ”มันเอาพูดทั้งน้ำตาเอามือโอบรอบคอ

“ชู่ว์ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้อง นิ่งซะ”ผมโยกมันไปมา ผมรู้แล้วความหมายที่มันเขียนคืออะไร กลัวผมเห็นแล้วจะรังเกียจ ไม่ให้ป้านวลบอกเพราะมันรู้ว่าผมยุ่ง ไอ้ฝิ่นเป็นคนที่ห่วงความรู้สึกคนอื่นก่อนเสมอ

“น้องแค่ไม่อยากให้พี่เครียด อยากให้พักผ่อนบ้าง ถึงเวลาก็นอนกอดกัน หลับสักพักค่อยไปทำต่อก็ได้ แค่นั้นเองไม่ได้จะทำตัวเยอะใส่ แต่ไม่คิดว่ามันจะทำให้เราทะเลาะกัน”มันพูดกับอก มีสะอื้นนิดหน่อย

“รู้แล้ว”จูบผมหอมๆไปที

“ไม่อยากให้พี่มองเป็นเรื่องเล็ก สุขภาพต้องมาก่อน”มันยังพูดต่อ มือก็เริ่มจะเกาแต่ผมจับเอาไว้ก่อน

“อย่าเกา เดี๋ยวไม่หาย”ผมบอกก่อนจะมองหน้าแดงด้วยพิษไข้” พี่รู้ ถึงได้ขอโทษไงที่เสียงดังใส่ หายโกรธนะ”ผมพูดต่อและรับรู้ถึงความรู้สึกที่มันมีให้

“ไม่ได้โกรธ ๆ ไปก็เจ็บ น้องร้องไห้ทุกวันเลยจะไปขอโทษ ก็เสือกเป็นไอ้โรคเวรนี่อีก”มันส่ายหน้าพูดด้วยเสียงที่น่าสงสารมากผมฟังยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่แต่ตอนท้ายอยากจะขำที่มันเคืองโรค”น้องคิดถึงพี่ไผ่ ฮึกๆๆ”มันสะอึกสะอื้นบอกต่อ

“คิดถึงมากกว่าอีก”ผมกอดและบอก

“พี่นิสัยไม่ดีเลย รู้ตัวไหม”มันพูดและมองหน้าผม แววตาไม่สดใส ผมเลิกคิ้วให้พูดต่อว่าเรื่องอะไร”มาทำให้เคยตัว พอไม่ได้ก็เรียกร้อง”

“งั้นต้องเลิกทำน้องจะได้ไม่ร้องไห้เวลาไม่ได้ ดีไหม”ผมพูดยิ้มๆเลยโดนทุบ

“ไม่ ต้องทำให้ดีขึ้น”พูดไปทุบไปแต่ไม่แรงหรอก

“รู้แล้วครับ”

“สัญญานะ”

“อืม”

“ดีกันนะ”

“ไม่ได้โกรธแล้วจะดีทำไมล่ะ”ผมบอกทำเอามันกอดผมแน่น

“งั้นพี่กลับเถอะ”มันผละออก พูดทำเอางง

“ไล่เลยเหรอ”ผมยื่นหน้าไปถาม อยากจะจูบปากแดงๆจัง

“ไปทำงานให้เสร็จๆ จะได้อยู่ด้วยกันเยอะๆ”มันบอกยิ้มๆ ผมเลยบิดจมูกไปที

“ว่าจะนอนด้วยสักหน่อย อดเลย”ผมแกล้งทำหน้าเสียดาย

“จริงนะ”มันร้องอย่างตื่นเต้น

“เคยหลอกเหรอ”ผมพยักหน้าถาม

“เคย”มันก็ลอยหน้าบอก

“เมื่อไรวะ”ผมทำหน้างง

“เมื่อวันนั้นมาถึง คริคริ”มันตอบและหัวเราะคิกคัก

“มุกโคตรเก่าเลย”ผมเบะปากใส่มัน

“ก็เล่นตามอายุพี่ไง”มันทำปากใส่ ผมเลยจุ๊บไปทีแบบเบาๆมันก็จุ๊บตอบ ก่อนจะกอดกันไว้ แทนความรู้สึกที่ห่างหายไปเป็นอาทิตย์ ผมกระซิบขอโทษอีกครั้ง กอดและหอมผมนิ่ม มันยิ้มและกอดอย่างแน่น
*
*
“น้อง”ผมเรียกไอ้คนที่กอดรัดผมแน่น หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยก็ขึ้นมานอนกับมัน

“อะไร”เสียงรับคำยานๆ มันเริ่มจะหลับ

“ไม่หนีไปไหนหรอก”ผมบอกมันที่ปรือตา

“กูกอดไม่ได้ไง”ถามยานๆแต่ตอบให้ดีนะ ตอบไม่ดีเปลี่ยนระดับความเร็วแน่

“ได้ แต่มันแน่นไป มึงโดนผีงูเหลือมเข้าสิงหรือเปล่า รัดซะ”ผมบอกและกระซิบถาม มันแลบลิ้นเลียไปมา

“รอให้เหยื่อหมดแรงก่อน จะได้จับกินซะ อ้ามมมมม”มันบอกเบาๆก่อนจะตะโกนตอนท้าย อ้าปากกว้างงับซอกคอผมไปมา ขึ้นมาขี่ทั้งตัว ผมจี๋เอวมัน ๆก็ไม่ปล่อย ฟัดไปฟัดมาไอ้เหลือมเริ่มอ้าปากหวอ มือกอดคอพอจะคลายก็กระชับอีก ปากก็อ้าและก็หุบ เป็นแบบนั้นอยู่หลายที ผมยกยิ้มก่อนจะจับตะแคงลงมาเบาๆ

“หายเร็วๆนะสตอร์เบอแรดคนดีของพี่ไผ่”ผมบอกคนน่ารักที่หลับไปเรียบร้อยแล้ว เอามือลูบหลังผ่านเนื้อผ้าให้เบาๆ แบบที่เจ้าตัวชอบ ต้องระวังด้วยกลัวมันจะเจ็บเพราะตุ่มแดงๆ สักพักผมก็กลายเป็นไอ้เหลือมรัดมันแทน

**********************************************************************************************

ปล. เอาไปอีกตอนส่งท้ายคู่นี้ให้ไปพักรักษาตัวก่อน ตอนหน้า แฝดกับต้าร์แน่นอน ตอนนี้ขอตัวไปเคลียร์งานก่อนเด้อ ขอบคุณทุกเม้นส์ทุกอ่านนะคะที่เป็นกำลังใจให้มาตลอด แนะนำและติได้คะจะได้ปรับ ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกก คะ


แก้ไขแล้วคะ ขอบคุณคุณ nokkie มากคะที่บอกให้ ถ้ามีอีกบอกได้คะ

[harumi]

พี่ไผ่พาลคนอื่นได้ฮามากอ่ะ
แล้วก็ประโยคสุดท้ายของพี่ไผ่ “หายเร็วๆนะสตอร์เบอแรดคนดีของพี่ไผ่”อันนี้ชอบมาก

[qq_oo]

รอๆๆๆๆๆจ้า

[gupalz]

ฝิ่นหายเร็วๆ
รออ่านคู่แฝดจ้า

[Noo_Patchy]

  สตอเบอร์แรดของพี่ ฮ่า ๆๆๆๆ   ชอบ ๆ

[zaabbo]

อ๊าก!! หวานได้อีกนะตอนท้ายเนี่ย ฮ่าๆๆ ชอบๆๆ ขอบคุณครับ

[indy❣zaka]

สิวสาวขึ้นเต็มตัวเลยนะน้อง 555+ 

[Rafael]

เอ้อ
หายไวๆนะน้องฝิ่น แต่มีคนดูแลดีแบบนี้คงจะหายเร็วเน๊อะ อิอิ

[acorntan]

งานนี้เค้าเข้าข้างน้องอย่างแรง  ทำงานอย่าเต็มที่ไม่ได้หมายความว่าคุณพี่จะไม่สนใจอย่างอื่นได้นี้คะ

[smirnoi]

น่ารักไม่ทนแล้ววววว

[tuckky]

อยากบอกว่า อีสุกอีใสนี้ มันเป็นอะไรที่ทรมานมากกกกก...ตอนเป็นก็นอนร้องไห้เลยล่ะ
ทั้งๆที่เป็นตั้งแต่เด็กๆ แต่ยังจำความรู้สึกได้เลย  เป็นแผลเป็นด้วย

ฝิ่นหายไวๆนะจ๊ะ 

ตอนหน้าคู่แฝด + น้องต้าร์