หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 #

[่patsaporn]

คู่นี้น่ารักดี ค่อยเป็นค่อยไปเนอะ...ออยคบคนยากมากนะ ดูนานสุด ๆ เป๊ปก็มั่นคงดีในที่สุดก็ได้คบกัน
ชอบตอนเป๊บต่อยอีพี่ตฤณสะใจมากอ่ะ ควรจะโดน ฝิ่นอนงค์เป็นที่ปรึกษาที่ฮามาก ป่วนสุดอะไรสุด
กองเชียร์เยอะมากนะคู่นี้

ขอบคุณค่ะ

[zero3]

แฟนออยน่ารักมาก แบบดูมึนๆแต่เป็นคนดี ใช้ได้เลย
เป็นคู่ที่น่ารัก อยากให้รักกันนานๆ 555+
ชอบที่เป็นคนรักสัตว์นี่ล่ะ น่ารักตรงนี้จริงๆ

[gumrai3]

รออยู๋น่ะค่ะ

[harumi]

แวะมาดัน

รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยอยู่นะ

[smirnoi]

miss leaw naaa

[goonglovenut]

ตอนที่ 80  พาย & บลู

“บลู”

“ไอ้บลู”

“อืม”งึมงำ ตะแคงข้าง

“ไอ้เชี่ยะบลูลลลลล”จิกหัวกับมาตะโกนใส่หน้ามัน


“ครับ เมียจ๋า”ขานรับและลุกพรวดด้วยความตกใจ

“พลั่ก”โดนตีนเข้าให้

“โอ้ย พายอ่ะ ถีบทำไมเนี่ยะ”ผมยกตีนจะถีบอีก มันคลานหนีได้ทัน

“ถีบให้รู้สึก เรียกแล้วเรียกอีก กูกะว่าไม่ตื่นจะกระทืบซ้ำอยู่แล้วเนี่ยะ ไปอาบน้ำได้แล้ว”ผมยืนเท้าเอวบ่นมัน ตั้งแต่เปลี่ยนสถานะมาเป็นผัว ปลุกอยากปลุกเย็นเหลือเกิน ที่ไอ้นั่นไม่ต้องปลุกแม่งลุกทันที ผมถอดเสื้อผ้า มันก็มองยิ้มๆ ผมอาบน้ำ มันก็ตาลุกวาวจะเข้าด้วยตลอด ไม่เข้าธรรมดา เข้าข้างหลังซะด้วย พักหลังนี่ไม่ห้ามเอาใหญ่ เอาจริงๆ ไม่ได้เอาเล่นๆ

“นอนอีกหน่อยสิ ยังเพลียไม่หายเลย”มันคร่ำครวญจะคลานขึ้นเตียงอีก

“ฮึ มึงแค่เพลีย กูนี่ถ่างเลย นี่ เพี้ยะๆๆๆๆ”ผมหมั่นไส้ตีแม่งไม่เลือกเลย เมื่อคืนไม่รู้ตกมันอะไรมา แดกเบียร์กับไอ้สองตัวนั้น ผมขึ้นนอนก่อนมันกำลังหลับฝันดี ไอ้หน้ามืดขึ้นมาได้ปล้ำซะงั้น

“โอ้ยยย พายยยย ผัวเจ็บบบบ เมื่อคืนไม่เห็นห้ามเลย”มันเอามือปัดมีการพูดทิ้งท้ายให้โมโหหนักเข้าไปอีก

“ห้ามเหรอ มึงอุดปากทับกูทั้งตัวจะร้องได้ไง ห๊ะ ไอ้บลู”ผมซัดมันเข้าไปอีก มันถลาเข้ามารวบแขนก่อนจะปิดปากผมอย่างเมื่อคืน”อื๊อๆๆๆ เอี้ยะอูๆๆ”ผมร้องอู้อี้มันก็ยิ่งจูบ มีหัวเราะเล็ดลอดออกมาอีก ก่อนจะปล่อยให้หายใจ

“โธ่ ก็เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหวนี่หว่า นอนยั่วขนาดนั้น”มันพูดตาแพรวพราวไปหมด ยิ้มประเลาะผมอีก

“กูนอนปกติ แต่มึงนะผิดปกติ แต่ก่อนกูนอนถ่างยิ่งกว่านี้ ไม่เห็นมึงล่อกูเข้าไปล่ะ”ผมพูดอย่างหมั่นไส้ ทั้งที่อายเหมือนกัน

“แล้วไม่บอกล่ะอยากให้ล่อตั้งแต่ตอนนั้น ปล่อยให้ใช้มืออยู่ได้”มันยังไม่สำนึกมาพูดให้อายอีก

“งั้นมึงก็กลับไปใช้มืออย่างเดิมแล้วกัน”ผมดึงตัวเองออกจากมือมาร แต่ก็ไม่ทันเมื่อเจอลูกซุกไซ้คลอเคลียมันเข้าให้

“ไม่เอา เรื่องอะไรจะกลับไปลำบาก เมื่อยจะตาย เอางี้บลูให้พักหนึ่งวัน”มันไม่ยอมยังเสนอหน้าทำใจดีอีก

“จวยเหอะ มึงงดไปเลยสองอาทิตย์ ถ้าอ้าปากอีก หนึ่งเดือน ถ้ามาใช้เล่ห์กลกับกู ไสหัวกลับไปบ้านมึง”ผมด่ามันและคาดโทษพอมันจะพูดก็ใส่ไปอีก ทำเอามันหุบปากทันที

“ไรวะ อย่ามาสะกิดแล้วกัน จะเล่นตัวให้”มันพูดงอนๆ โถ ไอ้คิงคองทำงอนเป็นลิงกรัง

“ฝันเปียกไปเถอะมึง ฮ่าๆๆๆๆ”ผมว่ามันก่อนจะหัวเราะอย่างสะใจ และพยายามเดินปกติที่สุดลงไปข้างล่าง ไอ้เรื่องล้อชินแล้ว ทุกวันนี้พวกมันหาโอกาสแอบฟังอยู่เรื่อยไว้ใจไม่ได้ไอ้ญาติผู้พี่กับไอ้เพื่อนเลว ทำไมพวกมึงไม่ได้เสียกันเองไปซะจะได้เลิกแอบฟังกูสักที บางทีไอ้บลูอยากมากๆ โน่นมันพาเข้าน้ำเลย ผมจะเล่าทำไมนักหนาวะเนี่ยะ

“ไอ้พายมีไรกินมั่ง หาวววววว”ผมหันไปมองไอ้หวายในสภาพใส่บ๊อกเซอร์ เสื้อกล้าม เอามือเกาเป้า แกรก  แกรก หาวปากกว้าง จนหน้าเอาทัพพีคนแกงแทงเข้าไปในปากมันจริง ทุเรศสุดๆ

“มึงไปอาบน้ำก่อนไป เห็นแล้วกูอยากจะเทแกงรดหน้ามึงจริงๆ ไอ้เจย์ล่ะ”ผมไล่มันและบ่นไปด้วย ก่อนจะถามคู่หูมันที่ปกติต้องตามมาติดๆ

“นอนเหยียดหางอยู่กลางบ้านโน่น มึงเอาแกงไปราดมันแทนกูแล้วกัน สถุลกว่ากูเยอะ ฉิบหาย เมื่อคืนกูถีบร่วงจากที่นอนแทบไม่ถันเสือกลุกพรวดพราดมาอ้วก”ไอ้หวายแดกน้ำเสร็จหันมาบอกแถมด่าไอ้เชี่ยะนั่นอีก

“ละเมออะไรของมันวะ ถึงกลับลุกมาอ้วก”ผมปิดแก๊ส หยิบเนื้อแดดเดียวเตรียมจะทอดต่อ วันนี้มีซุปบักมี่(ขนุน)ด้วย โทรหาไอ้ไผ่กับเมียมันแล้วเมื่อเช้าบอกให้มากินข้าวเที่ยงที่นี่เลย ได้ยินเสียงมันบอกเมียให้เอารองเท้าผ้าใบไปซักซะมั่ง มีสิบคู่ใส่สิบคู่ เมียมันก็สวนกลับจะให้มันใส่เพิ่มอีกสิบคู่ไหมล่ะจะได้เอามาไว้อีก ผมก็อดขำไม่ได้

“มันบอกฝันเห็นรถขยะกับรถดูดส้วมชนกัน ทั้งขยะทั้งขี้กระจายเต็มไปหมด มันทนเหม็นไม่ไหวเลยอ้วกแม่งเลย สัด เมาเป็นเหี้ยะไม่พอ เสือกฝันอุบาว์ทเข้าไปอีก มีที่ไหนวะได้กลิ่นในฝัน”ไอ้หวายเล่าให้ฟังกึ่งขำกึ่งโมโห แต่มันก็ยังเก็บผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ลงมาซัก ตามด้วยเสื้อผ้าไอ้เจย์

“แล้วมึงเช็ดพื้นหรือยัง กูไม่ทำหรอกนะ”ผมบอกอย่างอีเดียด แค่ไอ้บลูก็เหลือทนแล้ว แต่ยังดีที่มันยังไปที่ห้องน้ำ แต่เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าที่ผมทั้งนั้น แต่ก่อนผมเคยปล่อยมันนอนโป๊แกล้งมัน กลายเป็นเข้าทางมันซะงั้น ชมกูอีกว่ารู้ใจไม่ต้องเสียเวลาถอด

“จะเหลือเหรอ กูเอาเสื้อมันน่ะแหละเช็ดซะ แพงด้วยนะมึงตัวเนี้ยะ เดี๋ยวพอสร่างนะมันต้องโวยวาย”ไอ้หวายพูดอย่างรู้สันดานคู่หูมันดี มึงก็พอกับมันนั่นแหละ กูไม่อยากจะเอ่ย

“มึงก็อย่าไปบอกมันสิ”ผมบอกมัน ก่อนจะตั้งกระทะทอดเนื้อ

“ต้องบอก กูเห็นมันโวยวายแล้วสะใจดี ยิ่งหน้ามันนะซีดเซียวยิ่งกว่าเสียน้ำอีก ฮ่าๆๆๆๆ สะใจโว้ย เสื้อตัวละเป็นพัน ดันเป็นผ้าเช็ดตีน”มันพูดด้วยสีหน้าสะใจ แถมร้องเป็นเพลงอีก สักพักเสียงโวยมาตามสาย

“เชี่ยะบลู ไอ้สัด กูไม่ใช่ผ้าเช็ดตีนนะมึงเขี่ยอยู่ได้ สันดานเสีย เมียไม่สั่งสอน”ไอ้บลูคงไปแกล้งมันแน่ ไอ้นี่เห็นนอนไม่ได้ชอบแหย่ชอบเขี่ย ผมชำเลืองดูก็เห็นมันเขี่ยขามันอยู่

“กูเห็นกองอยู่นึกว่าใช่ พอดีเดินไปเหยียบขี้หน้าบ้านมาเมื่อกี้เอง ดมสิยังไม่หมดเลย”มันยังไม่เลิก ยกตีนจ่อจมูกไอ้เจย์ที่หลับหูหลับตาเอาตีนยันมันกลับแต่ไม่โดน มันหัวเราะชอบใจ

“กูไม่ใช่ไอ้หวายที่ชอบแดกขี้ มึงไปให้มันโน่น”มันยังมีแก่ใจห่วงไอ้หวายว่าจะไม่ได้ดมเหมือนมัน

“ถุยๆๆ นี่ๆๆ”ไอ้หวายปรี่เข้าไปทำเสียงใส่ ตีนก็ย่ำๆก้นมันที่นอนคว่ำ

“ดีๆ กูปวดตูดพอดีเลย ตรงนั้นเน้นหน่อย”ไอ้เจย์นึกว่าจะดี กลับชอบใจในความหวังร้ายของไอ้หวาย”แรงไปแล้ว สัด”คงจะหนักขึ้นเลยโดยออกมา

“สรุปมึงสองตัวขึ้นไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เดี๋ยวไอ้ไผ่กับเมียมันมาจะได้กินข้าวกัน”ผมบอกมันสองคนอีกที ไอ้เจย์ลุกขึ้นมานั่งแต่ยังไปไม่ไหว

“หวาย อุ้มกูหน่อย”มันส่งเสียงอ้อนไอ้หวายที่หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน

“ถ้ามึงน่ารักอย่างน้องๆ FHM กูจะรีบอุ้มขึ้นไปอาบและนาบทันทีเลย”ไอ้หวายไม่มองแต่พูดเปรียบมันกับสาวๆในนิตยสารที่มันชอบ แต่ไม่ซื้อจิ๊กของพวกไอ้การฟ ไอ้เทรนด์ มาประจำ ยังไม่รวมถึงหนังสือและหนังปลุกลูกพวกมันอีกเป็นกระตั้กเรียกว่าเป็นสมบัติผลัดกันดูถูน้ำออก พวกมันมันพูดเองนะครับ ผมไม่พูดนะเดี๋ยวจะหาว่าทะลึ่ง

“มึงก็จินตนาการหน่อยสิ นะ นะ กูไม่ไหวอ่ะ”มันก็ยังอ้อนต่อไป คาดว่าจะให้โดนตีนให้ได้

“หันไปมองหน้ามึงกูก็จิ้นไม่ออกแล้ว สารรูปอย่างกับกระเทยเหล็กโดนควายธนูรุมโทรมตาย บรึ๊ยยย อีเดียด”ไอ้หวายทำท่ารังเกียจอีเดียดใส่มัน

“เออ ว่ากูจัง ต่อไปอย่ามานอนกอดกูนะโว้ย”ไอ้เจย์สุดจะทนพูดและลุกเดินหนีทันที

“โถ ไอ้สัด ทีมึงก่ายกูทั้งขา ทั้งแขน แถมหน้าซุกแผ่นอกอันอบอุ่น กูยังไม่ว่าเลย มาทวงบุญคุณ ถุย”ไอ้หวายทิ้งหนังสือพิมพ์ในมือเดินตามไปด่าติดๆ

“กูไม่เคยหรอก มีแต่มึงชอบหาเศษหาเลยกับกูตลอด ที่กูยอมเพราะเห็นแก่ที่นอนหรอกโว้ย”ไอ้เจย์หันมายกตีนและพูดใส่มัน ไอ้หวายก็ทำบ้าง

“กูก็เห็นแก่เตียงที่มึงซื้อมาหรอก มึงเอาคืนไปเลย ไอ้เหี้ยะเจย์”ไอ้หวายก็ย้อนและท้าให้มันเอากลับ ผมเห็นมันท้าอย่างนี้ใส่กันทีไร ก็ยังเป็นเหมือนเดิม

“กูไม่ขน มึงอยากคืนก็หารถมาขนเอง น่าเบื่อ พูดอยู่ได้ ไอ้ควายยยยย”ไอ้เจย์พูดเสร็จปิดประตูห้องทันที

“ไอ้สัด ห้องกูมึงจะล็อคทำไม มึงเปิดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้เจย์ ไอ้สถุล ไอ้อุบาวท์ สารเลว”ปังๆๆๆๆๆๆ มันด่าไปทุบไป

“พาย ยกบ้านให้มันสองคนผัวเมียไปเถอะ”ไอ้บลูหันมาพูดกับผมที่ส่ายหน้าขำๆกับพวกมัน

“มึงหุบปากไปเลย มึงสองคนก็เหมือนกัน เพลาเสียงบ้าง เอากันซะดังเลย พากูนอนไม่หลับต้องลุกมาแอบฟังตลอด”ไอ้หวายหันมาด่าไอ้บลู ก่อนจะลามมาถึงผมด้วย และมันก็ทำตาโตเอามือปิดปาก รีบเคาะประตูให้ไอ้เจย์รีบเปิด แต่ก็ยังไม่เปิด มันก็เคาะๆๆ

“ไอ้หวาย บักสันดาน กูขอให้มึงโดนล่อไปซะ @#@>>บลาๆๆๆๆๆ”ผมใส่มันเป็นชุด จนเหนื่อยไปเอง

“บ้านนี้มีรัก ครึกครื้นกันแต่เช้าเลยโว้ย ขายถั่วดำกันเหรอ”เสียงใสๆแต่ทักได้กวนตีนมาก

“เด็กเปรต มาถึงก็กวนตีนเลยนะมึง ไอ้เจย์มึงจะเปิดได้ยัง”ไอ้หวายว่าไอ้เด็กทะลึ่งทีทำหน้าใส่ ก่อนจะเรียกไอ้คนในห้องที่เปิดประตูให้แล้ว

“แหมๆ พาลนะตัวเองโมโหผัวไม่ให้เข้าห้องละสิ คิกคิก”ไอ้ฝิ่นยังไม่เลิกแซวมันหัวเราะคิกคักชอบใจ ไอ้ไผ่ยักคิ้วก่อนจะส่งปิ่นโตใส่กับข้าวให้ผม มันคงทำมาจากห้อง

“อีเด็กแรด ไร้สติทางวาจา”มันว่าอีกก่อนจะผลุบเข้าห้องไป

“มันว่างกันจัดเลยซัดกันเอง เดี๋ยวรอแป๊บ”ผมพยักหน้าบอกไอ้ไผ่ที่เดินไปนั่งแล้ว เมียมันจะนั่งมั่งแต่โดนถีบซะก่อน เกือบหน้าทิ่ม แต่มันเล่นๆมากกว่า

“ไปช่วยไอ้พายโน่น ทำตัวให้เป็นประโยชน์ ไม่ใข่แดกแล้วขี้อย่างเดียว”มันพูดใส่เมียมัน ที่ตั้งตัวได้

“ทำอย่างกับมึงกินแล้วไม่ขี้อย่างนั้นแหละ กูช่วยก็ได้ ดี จะได้ตีท้ายครัวเมียชาวบ้านด้วย พี่พายจ๋าเข้าครัวกันเถอะ ม๊วฟฟฟ”มันว่ากลับก่อนจะพูดยิ้มๆใส่ไอ้บลูที่ปรายตามองอย่างหมั่นไส้ แต่มันนะหอมแก้มผมสองข้าง สี่ที ดังจ๊วบจ๊าบไปหมด ผมได้แต่ขำ

“ไอ้ไผ่ กูเตะเมียโชว์มึงจะเลิกคบกูไหม”ไอ้บลูหันไปถามไอ้ไผ่ที่มองเฉยๆก่อนจะยกยิ้ม

“เผื่อกูด้วย แต่อย่าช้ำมากนะ มันยังติดหนี้กูอยู่”ไอ้ไผ่พูดแสยะยิ้มใส่เมียมันที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“หนี้ไม่มีหลักฐาน กูถือว่าโมฆะ”มันพูดกลับพร้อมยักคิ้วใส่สองจึ๊ก มือเกาะแขนผมที่คิดว่ามันติดหนี้อะไรกัน ผัวเมียเป็นหนี้กันได้ด้วยเหรอ

“ไม่มีหลักฐานสิดี กูจะได้เก็บไม่ต้องนับจำนวนดอกที่มึงจะโดน หึหึ”มันย้อนกลับ เล่นเอาไอ้ฝิ่นหุบปาก สะบัดก้นดึงผมเข้าครัวทันที แต่ก็ทันได้ยินเสียงมันสองตัวหัวเราะใส่กัน

“มึงทำอะไรมันวะ”เสียงไอ้บลูถามขำๆ

“มันพาล กูให้มันซักรองเท้าตัวเอง ต่อรองไม่เลิก เอาทั้งเกม ทั้งปัญหาเท่าสติปัญญามันมาทาย เล่นไพ่ แพ้กูทุกอย่าง ยอมซักแต่ทำหน้ามึนไม่รักษาสัญญาที่ตัวเองเป็นคนตั้ง”ไอ้ไผ่เล่าเสียงเรียบๆ แต่หน้ายิ้มแสดงว่าไอ้ที่มึงขอคงไม่ธรรมดา เมียมึงถึงทำหน้ามึน ไอ้นี่ก็ชอบหาเรื่องใส่ตัว

“ก็มันรู้ไง โดนแล้วเดี้ยงแน่ กูก็โดนเหมือนกัน”ไอ้บลูพูดอย่างรู้ทันกัน ก่อนจะปากดีเล่าเรื่องตัวเอง ผมสองคนได้แต่มองหน้ากันอย่างฝากไว้ก่อน สิบปีจะกดพวกมึงยังไม่สาย กำลังกับเจ้าเล่ห์สู้ไม่ได้ ต้องวางยาอย่างเดียว แต่มันจะรู้ทันหรือเปล่าหว่า ไม่งั้นจะกลายเป็น  ‘วางยาเขา โดน(เอา)ซะเอง’  เป็นสุภาษิตลูกพี่ลูกน้องกับอิเหนา
*
*
*
“ไวฉิบหายเลยเน๊าะ แป๊บๆ เทอมหน้าจะจบแล้ว”ไอ้หวายพูดออกมาหลังจากกินข้าวกันเสร็จ ก็มานั่งหน้าบ้าน ผมปลอกมะม่วง กินกับกะปิหวาน ไอ้ฝิ่นกำลังเขย่าต้นมะยมให้ลูกมันร่วงอยู่ ใช้ผัวไปเก็บมันไม่ไปขี้เกียจ สุดท้ายไอ้ไผ่คงจะอดเวทนามันไม่ได้เลยต้องไปจัดการให้ ล้างเสร็จเทใส่จานจิ้มเข้าปากทำหน้าซี๊ดซ๊าดแบบถูกใจตัวเองมาก

“อืมว่ะ กูยังคิดว่าตัวเองอยู่ปีหนึ่งอยู่เลย หน้าเด๊ก เด็ก”มันเห็นด้วยแต่อวยตัวเองพร้อม

“กูว่าไม่ใช่หน้าอ่ะ ไอ้นั่นมึงมากกว่าที่ เด๊ก เด็ก น่ะ”ไอ้หวายได้ทีพูดเยาะใส่มัน

“ถ้าของกูเด็ก ของมึงก็โคตรของโคตร เด๊ก เด็ก ถุย”ไอ้เจย์ว่ามันแถมถุยเม็ดมะยมใส่หน้ามันอีก

“ไอ้สถุล ถุยมาได้ มึงเจอ”ไอ้หวายที่หลบไม่ทัน จับขามันที่จะหนีพร้อมกำมะยมเข้าปาก เคี้ยวๆๆ และอย่างคิด เต็มๆหน้าไอ้เจย์ พวกผมหันหน้าออกไปแหวะทนดูไม่ได้ มีแต่ไอ้ฝิ่นหัวเราะชอบใจ เอามั่ง แต่โดนไอ้ไผ่อุดปากและบี้ๆจนมันกลืน

“แค่กๆๆ ติดคอเลย น้ำๆๆๆๆ”มันก็โวยใส่ ตีนถีบ ผมต้องรีบหยิบน้ำให้มันดื่มก่อนจะติดคอตาย

“สม ทำตัวสถุล”ไอ้ไผ่สมน้ำหน้า แต่ก็เอามือตบหลังให้ ไอ้เจย์ลุกไปล้างหน้าที่ก๊อกข้างบ้านและกลับมานั่งใหม่ ดึงเสื้อไอ้หวายเช็ดหน้าเข้าให้ ก่อนจะพักยกและเข้าเรื่องต่อหลังจากกลับจากอ่าวได้แล้ว

“ไปพักผ่อนสมองที่ไหนดีวะ”ไอ้บลูถามความเห็น ตอนแรกมันชวนผมไปญี่ปุ่น ฟรีตลอดทริปของแน่อยู่แล้ว ออกตังค์เองกูไม่ไปหรอก อิอิ แต่ผมอยากชวนไอ้พวกนี้ไปด้วย ไอ้ไปสองคนเอาไว้ทริปอื่นแล้วกัน มันก็ตามใจ

“กูคงกลับบ้านไปช่วยแม่ทำงานว่ะ แด๊ดก็เดินได้เยอะแล้วด้วย”ไอ้เจย์พูดออกมา ทำเอาเงียบจนไม่อยากไปไหนเลยครับ ขาดมันก็เหมือนขาดนิ้วตีนไป พวกผมก็ตื่นเต้นไปกับมันด้วยที่แด๊ดอาการดีขึ้น

“ไอ้ไผ่มึงกลับบ้านป่ะ”ผมหันไปถามไอ้ไผ่ที่นั่งเงียบ ก่อนมันจะหันไปมองหน้าเมียที่มองอยู่แล้ว

“เปล่า”มันบอก

“ไปไหนวะ”ไอ้หวาย ส ใส่เกือก ตามเคย

“กระบี่”มันตอบแค่นั้นก็รู้แล้วว่าบ้านใคร ไอ้ฝิ่นยิ้มหวานดึงผัวมาหอมแก้มสองฟอด

“เล่นตัวนะ ถามตั้งนานทำอิดออด พอวันนี้ตัดสินใจได้เชียว อ๊ะ ม๊วฟฟฟ”มันพูดแหย่ไอ้ไผ่ พอผัวมันอ้าปากมันจูบเลยครับ เล่นเอาอึ้งแดกกันไปเลยกับความใจกล้าและน่ารักของมัน ไอ้ไผ่นึกว่าจะผละออกเสือกจูบตอบอีก ไอ้นี่แม่งบทจะหน้าด้านขึ้นมาเขาก็ทำได้ดีไม่มีที่ติ ก่อนจะผละออกไอ้ฝิ่นหัวเราะคิกคัก ไอ้หวายแอบเบะปาก

“ทำโชว์ นึกว่ากูไม่ชอบดูไง”ไอ้เจย์พูดใส่ยิ้มกริ่ม

“พายทำมั่งดิ”ไอ้บลูอ้อนจะเอามั่ง ตาจ้องไม่กระพริบเลย

“จูบดิ”ผมบอกมันแต่ถือมะม่วงเอาไว้เตรียมฟาดหน้า มันแอบเบะปากทำหน้าเซ็ง ผมอมยิ้มที่แกล้งมันได้ ต่อหน้ายังไม่ค่อยชินเท่าไรอย่างมากก็หอมแก้มกันเฉยๆ ลับหลังเดี๋ยวนี้เขาเก่งแล้วนะ หุหุ

“ฝิ่นจะชวนพวกพี่ๆไปด้วย อยากให้ไปคราวก่อนฝิ่นไปบ้านพวกพี่กันมาแล้วนะ ไปบ้านน้องมั่งสิ นะนะ”ไอ้ฝิ่นชวนพวกผม ตอนแรกผมคิดว่ามันชวนแค่ผัวมันซะอีก”ไปเถอะ สนุกนะ ฟรีตลอดงานเลย บ้านฝิ่นติดทะเล แถมมีบิกินี่เดินร่อนเต็มไปหมดเลยนะ สนใจป่ะ”มันพูดต่อและเอาของมาล่อเป้า

“บิกินี่”ประสานเสียงของพวกมันสองตัว

“เยส อิส อะ เนื้อ นม ไม่มีไข่ ไอ้ที่มีไข่ก็มี ฝิ่นสะสมเป็นคอเลคชั่นเลย”มันพยักหน้าทำเป็นพูดไทยไม่ชัดใส่ด้วย

“รูปไข่ หรือ กางเกงใน”ไอ้ไผ่ถามเมียเรียบๆ แต่มือเริ่มจิกหัวเมียมันไปทางข้างหลัง

“ทั้งสองอย่าง อ๊ะ ไอ้บ้าใครจะทำ อย่างมากกูก็ส่องดูเฉยๆ ตอนนั้นกูโสดนี่หว่า”มันรีบพูดก่อนจะเอาขากอดเอวไอ้ไผ่ไว้

“มึงแน่ใจ เมื่อคืนมึงคุยกับใคร ไหนบอกไม่ชอบเล่นไง”มันถามอีกมือก็โยกหัวไอ้ฝิ่นไปมา

“ญาติทางแม่กูโว้ย ปล่อยได้ยัง ถ้าไม่เชื่อมึงดูเลย ดูเลย”ไอ้ฝิ่นตะโกนใส่หน้ามันหยิบไอโฟนส่งให้

“ใครอยากจะดู”มันพูดอีก ตานี่จ้องไม่เลิก ตาโคตรดุเลย

“ควายมั้ง”มันก็ตอบใส่เม้มปาก

“แล้วไปนึกว่ากู หึหึ”มันยกยิ้ม จนพากันส่ายหน้า หึงอ้อมๆ ก่อนจะดึงเมียมันที่เริ่มงอนมาใกล้ๆ

“มึงไปนอนเคลียร์กันก่อนไปจะได้จบๆ”ไอ้หวายทำหน้าเซ็งๆ

“เออ ทำให้เป็นเรื่องซะงั้น บอกหึงเมียก็จบแล้ว”ไอ้เจย์เขาสนับสนุนไอ้หวายเป็นทางการอยู่แล้ว

“จบง่ายก็ไม่มีเรื่องอ่ะดิ เน๊าะพี่เน๊าะ”ไม่ใช่ไอ้ไผ่ แต่เป็นเสียงเมียมันที่ลอยหน้าใส่ นั่งออเซาะหลังจากเขาง้อกันเงียบๆ ไม่มีใครรู้ว่ามันดีกันเมื่อไร และงอนใส่กันทำเชี่ยะไร

“เดี๋ยวกูถีบรวบยอดทั้งคู่”ไอ้หวายทำท่าแต่ไม่กล้าหรอกครับ พูดด้วยความหมั่นไส้

“ล้อเล่นเอง ไปนะ ฝิ่นอยากให้ไป พี่พาย พี่บลู พี่หวาย พี่เจย์ ไปสักสองสามวันก็ได้”มันพูดยิ้มๆก่อนจะอ้อนให้พวกผมไปเที่ยวบ้านมัน พวกผมมองหน้ากัน มันก็ทำหน้าลุ้นสุดๆ แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรกัน

ปรี๊นๆๆๆๆๆๆ       ปรี๊นๆๆๆๆๆๆ  ปรี๊นๆๆๆๆๆๆ


ต่อข้างล่าง

[goonglovenut]

“เด็กเหี้ยะที่ไหนบีบแตรรถเล่นวะ สงสัยไม่เคยบีบนมแม่มัน”ไอ้หวายบ่นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันไปสั่ง”ไอ้เจย์ เดินไปดูสิ”

“มึงด่ามันก็เดินไปสิ ดีไม่ดีเกิดเป็นผัวเด็กมึง กูจะซวยไปด้วย”ไอ้เจย์ไม่ไปแถมยังพูดให้หวาดเสียวอีก

“มึงมากกว่ามั้ง กูเพิ่งไปรับมึงจากห้องน้องเต้ยมาหมาดๆ ไปมึงลุกไป”ไอ้หวายก็ไม่ยอมโยนกลับให้ไอ้เจย์

“อ๋อ มึงเคืองกูเรื่องนี้”ไอ้เจย์ยกยิ้มใส่มัน

“เออ เพราะมึงไม่ให้กูร่วมด้วย ชั่วพอไหม”ไอ้หวายก็ยอมรับ จนผมรำคาญพวกมัน
“กูไปเอง อาจจะเป็นของไอ้บลูก็ได้”ผมตัดสินใจยุติพูดทิ้งท้ายและเดินไป

“บลูไม่มีหรอก อย่ามาหาเรื่องตีจากซะให้ยาก”ได้ยินเสียงมันตะโกน ผมเลยรีบเดินเร็วกว่าปกติจากเสียงพวกมันที่หัวเราะผสมอ้วกกับความเสี่ยวของมัน เสียงแตรก็ยังดังไม่หยุด

“เออ ได้ยินแล้วโว้ย จะบีบให้น้ำแตกเลยไง”ผมพูดออกไปอย่างหงุดหงิดเมื่อไม่หยุดสักที พอเดินไปถึง”อ้าว บราว์ ไม่เปิดประตูเข้ามาวะ บีบให้หนวกหูชาวบ้านเขา”ผมบอกน้องไอ้บลูที่ยืนยิ้มเจื่อนๆ ส่ายหน้าไปมา ทำปากเบี้ยวๆบิดๆไปในรถ

“นี่ เมื่อไรจะเปิดสักที”เสียงแหวพร้อมกระจกด้านหลังที่ลดลง เป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารัก อายุน่าจะประมาณแปดเก้าขวบได้มั้ง ปากยื่นอย่างขัดใจ ดูแล้วเอาแต่ใจตัวเองไม่ใช่น้อย ลุงที่ขับรถก้มหัวให้ผมเหมือนจะขอโทษที่บีบแตรเสียงดัง ผมพอจะรู้แล้วว่าฝีมือใคร

“ใครวะ”ผมถามไอ้บราว์ที่ยืนทำหน้าเซ็งๆ

“ใบเตย”มันบอกสั้นๆ คงเป็นชื่อแม่สาวน้อยคนนี้แน่”บราว์โทรมาแล้ว แต่พี่บลูไม่รับสาย อาเมน”ไอ้บราว์พูดและทำท่าไปด้วยอย่างกับเป็นเรื่องร้ายแรง

“มันเพิ่งตื่น เมื่อคืนหนักไปหน่อย”ผมบอกมันที่ทำตาโต

“พี่ยังเดินไหวอีกเหรอ”ไอ้บราว์ตีความหมายไปอีกเรื่อง

“เฮ้ย กินเบียร์โว้ย ไม่ใช่เรื่องนั้น”ผมรีบปฏิเสธมันทันที ถึงจะถูกกึ่งหนึ่งก็เถอะ ใครจะกล้ายอมรับวะ มันหัวเราะชอบใจ

“นี่ ไอ้บราว์จะคุยกันอีกนานไหม เขาเมื่อยและก็อยากเจอพี่บลูสุดที่รักมากๆๆๆๆๆ”เสียงใสๆแต่แปร๋นๆแหวดังขึ้นมาอีกหนเมื่อไม่มีใครสนใจจะตอบคำถามเธอ

“ยายใบหนาด เรียกให้มันดีๆหน่อย ฉันเป็นพี่เธอนะโว้ย และก็อยากจะเข้าก็ลงมา”ไอ้บราว์หันไปบอกอย่างหงุดหงิด

“ไอ้บ้า ไม่ลงจะนั่งรถเข้าไป”เธอว่ากลับและไม่ยอม มองผมจิกตาใส่สุดฤทธิ์ แก่แดดจริงๆ”เปิดประตูสิ มือพิการหรือไง”อ้าว มาลงกูซะได้

“จะเปิดแต่ต้องลงมาก่อน ขาพิการหรือไงล่ะ”ผมพูดยิ้มๆใส่เด็กเอาแต่ใจ เห็นแล้วก็นึกถึงน้องสาวแต่นั่นว่าง่ายกว่านี้เยอะ

“บ้า มีแต่คนบ้าพูดไม่รู้เรื่อง บีบแตรเดี๋ยวนี้”ไม่ยอมลงแถมยังออกคำสั่งลุงขับรถอีก แกเลิ่กลั่กไม่รู้จะเอาไงดี

“เอ้อ คือ”ลุงอ้ำอึ้ง

“ฉันสั่งไม่ได้ยินเหรอ บีบเดี๋ยวนี้”แว๊ดใส่มือทุบพนักพิงเบาะอย่างขัดใจ ผมเห็นว่าเธอชักเริ่มทำตัวไม่น่ารักแล้ว ไอ้บราว์เริ่มจะโมโหเปิดประตูดึงแขน

“ลงมาและหยุดบ้าสักที ไม่งั้นจะส่งศรีธัญญา”ไอ้บราว์ดึงและพูดขู่ไปด้วย เล่นเอากรี๊ดออกมากัดมือไอ้บราว์เข้าให้”ปล่อย หมาบ้า เจ็บนะโว้ย”ไอ้บราว์เอามือบีบปากให้ปล่อย จนหน้าเบ้น้ำตาไหล

“คุณหนูปล่อยเถอะครับ”ลุงคนขับรีบลงมาดึงไอ้บราว์ไว้ ผมเห็นท่าไม่ดี เปิดประตูรั้วที่ไม่ได้ลงกลอนไว้ ที่จริงถ้าไอ้บราว์มันคลำดูสักหน่อยก็เข้ามาได้แล้ว แต่มันคงไม่ทันคิดหรอกมั้ง

“บราว์ พอได้แล้ว น้องเจ็บ”ผมเดินเข้าไปบอก จนมันยอมปล่อย เด็กนั่นพอหลุดได้เตะขาไอ้บราว์ และผลักผมอย่างแรงจนเกือบเสียหลัก

“ไอ้พวกบ้า จะบอกพี่บลูให้หมดเลย”หันมาแว็ดใส่และวิ่งเข้าไปในบ้าน ตะโกนเรียกสุดเสียง”พี่บลู พี่บลู อยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

“เด็กบ้าเอ้ย เตะมาได้ เดี๋ยวปั๊ดเตะคืนซะนี่”ไอ้บราว์บ่นอย่างหงุดหงิด”พี่พายเป็นไงมั่ง”หันมาถามผม

“ไม่เป็นไร ญาติเหรอ”ผมบอกและถามมัน

“อืม ลูกคุณน้า ตามใจกันสุดๆ  ติดพี่บลูมากด้วย พอรู้มีแฟน แม่ง กรี๊ดบ้านแทบแตกมันจะมาหาตั้งแต่เมื่อคืน นี่มันยังไม่รู้นะว่าใครเป็นแฟนพี่บลู”ไอ้บราว์เลยเฉลยให้ฟังถึงจะไม่ละเอียดแต่ผมก็กระจ่างแล้ว

“ไปเข้าบ้านก่อน ลุงสนเข้าบ้านก่อนครับ ทานน้ำก่อน”ผมหันไปชวนลุงสนให้เข้าไปด้วยกัน แกก้มหัวนิดหน่อยกำลังจะล็อครถ”เอารถเข้าไปก็ได้ ตอนนี้ยังไม่มีใครออกไปไหนหรอกครับ”ผมบอกแกและเปิดประตูออกให้ เรียบร้อยก็เดินไปตรงสนามหลังบ้าน เห็นเด็กนั่นนั่งตักไอ้บลูที่กำลังเอามือลูบหัวอย่างเอ็นดู ดีนะที่เป็นเด็กถ้าโตอีกหน่อยจะจิกหัวออกจากอกให้ เฮ้ย นี่ผมจิตหลุดคิดไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ เอาน่า เด็ก คือ เด็ก เขายังเป็นเด็ก มีโอกาสก็เอาคืนแบบเด็กๆ หุหุ

“พี่บลูทำไมไม่รับสายคะ ใบเตยโทรตั้งหลายรอบ”เสียงใสพูดอ้อนๆ ผมเดินเข้าไปนั่งตรงไอ้ฝิ่นเพราะที่ถูกยึดไปแล้ว ถึงจะเหลือพื้นที่เล็กน้อยแต่คงไม่สะดวกก้นเท่าไร

“พี่ตื่นสายไปหน่อย ใบเตยมาถึงเมื่อไรเนี่ยะ”ไอ้บลูพูดกลับเสียงนุ่มมากด้วยนิสัยอีกด้านของมันที่อ่อนโยน โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงมันชอบมากเคยบ่นให้ฟังอยากมีน้องสาว ตอนไปบ้านผมมันซื้อของให้

“เมื่อคืนคะ ทำไมไม่นอนบ้านคะ ที่นี่ไม่เห็นจะน่านอนตรงไหนเลย แคบก็แคบ”(อี)ด.ญ.ใบเตยลูกผสมใบหนาด เอ่ยออกมาตรงๆแต่ทำหน้าดูแคลนแบบผู้ใหญ่ ทำเอาพูดไม่ออกกันเลยครับ นี่แหละปัญหาสำหรับผู้ใหญ่ที่คิดจะมีเรื่องกับเด็กต้องคิดให้ดีก่อนพูดและทำไม่งั้นจะกลายเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก(เวร)

“ใบเตย ไม่พูดอย่างนี้นะ นี่เป็นบ้านเพื่อนพี่บลู ขอโทษพี่ๆก่อน”ไอ้บลูเอามือจุ๊ปาก สั่งสอนแบบนุ่มนวล

“ขอโทษทำไม ใบเตยพูดเรื่องจริงนี่คะ ใบเตยไม่ผิดและไม่ขอโทษ”(อี)ด.ญ.ใบเตยปรายตามองและพูดอย่างดื้อรั้น จนไอ้บลูมองหน้าผมและไอ้พวกนั้น ที่พยักหน้าแบบไม่เป็นไร ไอ้ฝิ่นจิกตามองเหมือนอยากจะพูดแต่โดนไอ้ไผ่กอดไหล่เป็นเชิงว่าอย่านะครับคุณน้อง พี่ขอร้อง

“นิสัยเสีย ถามจริงที่โรงเรียนเขาไม่ได้สอนมารยาทในการพูดบ้างเหรอ ยายใบหนาด”ไอ้บราว์คงจะเอาคืนที่เตะมันเลยว่าเข้าให้ ทำเอาพวกผมกลั้นขำกับชื่อที่มันตั้งให้

“ไอ้บราว์ ไอ้พี่บ้า ชอบว่าน้อง เมื่อกี้มันบีบปากใบเตยด้วย พี่บลูต้องจัดการมัน”(อี)ด.ญ.ใบเตยได้ทีฟ้องเข้าให้

“ใบเตย พี่บลูบอกให้พูดเพราะๆไง บราว์เป็นพี่นะ บราว์มึงก็แรงไป ปากน้องแดงหมด”ไอ้บลูพูดอย่างเป็นกลาง แต่ (อี) ด.ญ.ใบหนาดคงเข้าใจว่าพี่บลูคนดีเข้าข้างตัวเองทำหน้าชอบใจแลบลิ้นใส่ ไอ้บราว์ที่เบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ พอหันมาเห็นหน้าไอ้ไผ่รีบซุกอกไอ้บลูทันที

“น่าบีบคอด้วยซ้ำ ถามสิว่าตัวเองทำอะไรไว้กับคนอื่น”ไอ้บราว์ทำหน้าแยกเขี้ยวใส่ พูดท้าทาย

“ทำอะไร ตัวเองอย่างขัดใจเขาก่อนทำไมล่ะ สมน้ำหน้า”(อี)เด็กใบหนาดก็ยังไม่ยอมพูดแต่แถไปว่าทำเพราะป้องกันตัวเอง

“ใบเตยทำอะไร บอกพี่บลูสิ”ไอ้บลูมึงน่าจะทำธุรกิจโรงน้ำแข็งนะ ใจเย็นฉิบหาย แต่ผมว่ามันคงรู้นิสัยญาติมันดีว่าเป็นยังไงถึงได้ไม่พูดใส่เหมือนไอ้บราว์ ”(อี)เด็กใบหนาดเป็นใบ้ขึ้นมากระทันหัน

“ใบเตย”ไอ้บลูเรียกซ้ำเหมือนเตือนให้พูดออกมาสักที อย่าเงียบ

“ฮือๆๆๆๆๆ ทำไมพี่บลูต้อง ฮึก ฮึก คาดคั้นใบเตยด้วย ฮือๆๆๆ”เล่นอึ้งกันอีกรอบเมื่อเจอมุกนี้ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ยังรีเมคกันได้ตลอด ตั้งแต่เด็กหญิงจนโตเป็นสาว

“ฮือๆๆๆๆๆ”อีกเสียง พากันหันไปมอง ไอ้ฝิ่นร้องไห้แต่ไม่มีใครเห็นหน้าเพราะมันซุกอกผัวเอาไว้ แต่ทำเอา(อี)เด็กใบหนาดที่คงจะถูกผีสิงจนร้องไห้หุบปากหันมามองบ้างว่าใครแย่งซีนร้องไห้กูวะ

“เป็นไรวะ”ไอ้หวายถามแทนไอ้ไผ่ที่มองเฉยๆ

“ฮึก ฮึก ปวดขี้ พา ไปขี้หน่อย ฮือๆ”มันสะอึกสะอื้นบอกทำท่าเอามือปาดน้ำตาที่ไม่มีไปมา พวกผมปล่อยก๊ากกันเลย มันเปิดการแสดงแกล้ง (อี) ด.ญ.ใบหนาดที่ทำท่าฮึดฮัดเพราะโดนแลบลิ้นใส่ ไอ้ไผ่ส่ายหน้ายิ้มๆ

“ใช่เรื่องไหมมึง”ไอ้เจย์พูดขำๆ ไอ้บลูยังเกือบจะปล่อยเสียงถ้าไม่เจอสายตาของ(อี) ด.ญ.ใบหนาดที่มองเหมือนจะฟ้องซะก่อน มันเลยหันมาสนใจเรื่องที่ค้างไว้ต่อ

“เอาล่ะใบเตย พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย แค่ถาม ถ้าใบเตยไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำ แต่ไอ้บราว์มันพูดมาขนาดนี้แสดงว่าต้องมีอะไร ใบเตยไม่คิดจะแก้ตัวเหรอที่ถูกใส่ร้ายน่ะ”ไอ้บลูตะล่อมถามอย่างรู้นิสัยเธอดี แสดงว่าถ้ายายเด็กนี่ไม่ผิดต้องค้านหัวชนกำแพงแน่นอน

“...........”

“บอกให้ก็ได้”ไอ้บราว์พูดยักคิ้วใส่กวน

“ไอ้ พี่บราว์”เธอเรียกเสียงดังในตอนแรกก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามใหม่ เมื่อถูกติงไปแล้ว

“เรียกทำไม ยายใบหนาด ถ้ายังไม่พูดเองจะสาดด้วยน้ำมนต์เลยทีนี้”ไอ้บราว์ก็ยังแหย่ไม่เลิก ทำเอาจะแหกปาก แต่โดนเสียงพี่มันขัดเสียก่อน

“ไอ้บราว์ มึงก็เลิกแหย่น้องสักที ใบเตย พี่ให้โอกาสอีกครั้ง รู้ใช่ไหมถ้าพี่โกรธแล้วจะเป็นไง”ไอ้บลูไม่พูดเสียงนุ่มแล้วเข้มขึ้นมาทันทีเมื่อยังโยกโย้ เธออ้าปากหวอก่อนจะเม้มปากทำตาไปมา

“ไม่ได้ทำ ใบเตยพูดให้เปิดประตูแต่ไม่ยอมเปิด แถมยังว่าใบเตยขาพิการอีก พี่บราว์ก็รวมหัวด้วย”อย่างที่คิดไม่พูดส่วนเสียของตัวเอง

“จริงเหรอเปล่า ไอ้บราว์”ไอ้บลูหันไปถามน้อง

“ผมว่าพี่น่าจะรู้นิสัยยายนี่ดีกว่าผมนะ”ไอ้บราว์พูดเสียงเข้มอย่างที่ไม่ค่อยได้ยินนัก”ที่ยายใบหนาดพูดถูกแล้ว”ผมมองหน้าไอ้บราว์ว่าทำไม แต่สักพักมันก็พูดต่อ”แต่เพราะทำนิสัยเสียก่อน สั่งลุงให้บีบแตรอย่างไม่เกรงใจชาวบ้าน ห้ามก็ไม่ฟัง พอพี่พายเดินมาก็พูดว่าพี่เขามือพิการหรือไงถึงไม่เปิดประตู เขาบอกให้เดินเข้าก็ไม่เอาเรื่องมาก จนฉันหมดความอดทนต้องจัดการจนพี่พายเข้ามาห้าม แทนที่จะสำนึกกลับเตะขาฉันและผลักพี่พายจนหงายหลัง”

“ยังไม่หงายซะหน่อย แค่เกือบๆเท่านั้น อุ๊บ”ยายเด็กนี่สวนทันควันก่อนจะนึกได้เอามืออุดปาก เป็นที่สะใจของไอ้บราว์มาก

“โถๆๆ รีบสารภาพเลยนะยังเล่าไม่จบเลย แต่ถ้าไม่เชื่อถามลุงสนก็ได้ แต่แกคงไม่กล้าพูดหรอก อย่ากรี๊ดและร้องไห้ออกมานะ จะเตะให้”ไอ้บราว์เล่าเหมือนคนเก็บกดรอเอาคืนมานานแล้ว ยายเด็กนี่พูดไม่ทันจะเล่นมุกเดิมแต่โดนสกัดด้วยเสียงเข้มๆซะก่อน

“จริงหรือเปล่าใบเตย”ไอ้บลูถามญาติผู้น้องมัน

“พี่บลู”เรียกเสียงเครือและพูดต่อ“ก็ ก็ใบเตยอยากเจอพี่บลูนี่คะ ใบเตยคิดถึงม๊ากมาก ก็เลย ฮือๆๆ ใบเตยขอโทษคะ พี่บลูอย่าโกรธนะ”ผมกำลังมองว่ายายเด็กนี่พูดด้วยความสำนึกหรือต้องการเอาตัวรอด แต่อย่างหลังน่าจะมากกว่า ไอ้ฝิ่นเบะปากมันคงเห็นอย่างที่ผมเห็น

“พี่โกรธมาก ใบเตยทำนิสัยไม่น่ารักเลย ทำกับไอ้บราว์พี่ยังพอเข้าใจนะ แต่ทำกับพี่พายได้ไง”ไอ้บลูจับลงจากตักให้นั่งข้างๆเอามือจับไหล่ให้มองหน้า”ฟังนะ พี่พายเป็นแฟนพี่”ไอ้บลูพูดออกไป ทำเอาเธอเหวอยิ่งกว่าเดิม”ใบเตยทำพี่พายเท่ากับทำพี่ด้วย พี่จะไม่บอกว่าใบเตยต้องทำยังไง พี่อยากให้ใบเตยคิดและพูดออกมาเอง วันนี้ไม่อยากพูดพี่ไม่ว่า”ไอ้บลูไม่ได้พูดให้เธอขอโทษผม แต่มันใช้คำพูดที่แฝงไปด้วยจิตวิทยาในการให้เธอไปคิดเอาเอง ผมเข้าใจและคิดว่าวิธีนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้ามันบอกเด็กนี่ต้องพูดอยู่แล้วแต่จะกลายเป็นแบบจำใจมากกว่า

“พี่บลูใจร้าย ทำไม ต้องชอบเขาด้วย ฮือๆๆๆ”ใบเตยร้องไห้ออกมาดูแล้วคราวนี้ของจริง ไอ้บลูจุ๊ปากให้ทุกคนเงียบเอาไว้ไม่ต้องพูดอะไรออกมา ปล่อยให้ร้องอยู่อย่างนั้น

“ใบเตย”ไอ้บลูเรียกและโอบไหล่เอาไว้เหมือนปลอบ แต่โดนผลักออกโกรธผสมน้อยใจ

“ไม่ต้องเรียกเขาเลย โกรธแล้ว ทำไมต้องมีแฟนเป็นตุ๊ดด้วย”พูดเสร็จก็วิ่งไปขึ้นรถปิดประตูทันที ลุงสนมองหน้าไอ้บลูที่ยืนมองเฉยๆไม่ได้ตามไป

“ลุงสนพาน้องกลับไปก่อนนะครับ ถ้าแม่ถามก็บอกว่าเดี๋ยวบลูเข้าไปตอนเย็น”มันพูดกับลุงสนที่พยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะหันมาหาน้องชายมันที่ยิ้มชอบใจ“มึงกลับไปพร้อมลุงสนเลย ไอ้บราว์ และอย่าแหย่น้อง”

“ไม่เอาหรอก ถึงไม่พูดแหย่มันก็อาละวาดบราว์อยู่ดี พาลจะตายห่า”ไอ้บราว์พูดอย่างรู้นิสัยและไม่ยอมร่วมทางไปด้วย

“แต่มึงพาน้องมา”ไอ้บลูพูดและชี้หน้า
“เขาโทรหาพี่ เสือก เอ้ย ไม่รับเองนี่หว่า ช่วยไม่ได้”ไอ้บราว์เถียงกลับอย่างไม่ยอม ไอ้บลูหรี่ตามองอย่างอารมณ์จะเปลี่ยนแล้วครับ ผมเลยต้องลุกไปจับมือมันให้นั่งลงก่อน บีบเอาไว้ให้ใจเย็นๆ

“บราว์ กลับไปพร้อมน้องแหละ พี่ว่าไม่มีอะไรหรอก และน้องกำลังเสียใจ ควรปลอบหน่อยนะ น้องยังเด็ก”ผมหันไปพูดกับไอ้บราว์ที่ยืนกอดอกปากยื่นอย่างไม่พอใจพี่มัน

“ถ้าพี่บลู บราว์เชื่อว่ามันจะไม่ออกอาการ แต่กับบราว์นะมันแทบจะกัดคอเลย”ไอ้บราว์ยังย้อนหน่อยๆแต่เสียงเบาลง

“บราว์ก็พูดกับน้องดีๆสิ ถ้ายิ่งแรงน้องก็ยิ่งโต้กลับ ทำไมบลูยังคุยได้เลย”ผมตะล่อมมันอีกนิด

“คุยได้สิ พี่บลูตามใจมาตลอด มันก็ชอบสิ ทีกับเขานะเอะอะก็จะเตะ ๆ”ไอ้บราว์พูดประชดพี่มัน

“มึงพูดเหมือนน้อยใจไอ้บลูเลยว่ะ”ไอ้หวายพูดแซวมัน

“มึงอิจฉาน้องใบหนาดเหรอวะ”ไอ้เจย์เอามั่ง

“โห พี่ ไม่ใช่สักหน่อย แค่พูดให้ฟังเฉยๆ”ไอ้บราว์แก้ตัวเสียงดัง ไอ้บลูที่เมื่อกี้หน้าถมึงเหมือนจะเริ่มยิ้ม ผมก็คิดอย่างไอ้สองตัวนี้นะ ไอ้บลูบางครั้งมันชอบเข้มงวดกับน้องพอสมควรโดยเฉพาะเรื่องเรียน เรื่องเกมด้วย มันจัดตารางวันกับเวลาให้เลย และถ้าขัดคำสั่งมันจะถูกงดหลายอย่าง พ่อแม่และพี่โบว์ยังไม่กล้าเข้ามายุ่งด้วยเลย ไม่ใช่ว่ากลัวแต่คิดว่าดีแล้ว ผู้ชายวัยไล่เลี่ยกันอาจจะคุยกันรู้เรื่องดี

“บราว์ กูใจร้ายกับมึงมากเลยเหรอ”ไอ้บลูถามน้องมันที่ยังยืนอยู่ไม่ยอมไปขึ้นรถ

“ก็ เปล่านิ”มันปฏิเสธไม่เต็มเสียง ผมล่ะงง ไปๆมาๆ กลายเป็นเรื่องแบบนี้ได้ไง”กลับก็ได้ แค่นี้ใช่ไหม”มันพูดตัดบทเองจะเดินไปที่รถ

“บราว์ ๆ “ไอ้บลูเดินตามน้องมันที่หยุด”มึงโกรธพี่เหรอ”มันถามน้องมัน

“โกรธทำไม เขารู้หรอกน่า พี่อยากมีน้องผู้หญิง เวลาทะเลาะกับเด็กบ้านี่ทีไร พี่ก็เข้าข้างทุกที พูดตลอด น้องนะ มึงเป็นพี่ต้องยอมน้อง พูดกับน้องดีๆ ครั้งหนึ่งพี่จำได้ไหม”มันพูดเหมือนจะร้องไห้ ไอ้บลูยืนเงียบไม่พูดอะไร มันหันมามองพี่มัน

“ที่เขาบอกไม่ได้เอาตุ๊กตาของใบเตยไปซ่อน พี่ไม่เชื่อเขา แค่เด็กนั่นร้องไห้และไปฟ้อง และเป็นครั้งแรกที่พี่ตีเขาโดยที่เขาไม่ได้ผิดสักนิด รู้ไหมว่าเขาเสียใจแค่ไหน แต่เขาพยายามลืมมาตลอดและทำตัวดีๆ เผื่อพี่จะรักเขาเหมือนยายเด็กนั่นบ้างก็ได้”พูดจบก็เดินไปขึ้นรถทันที ไอ้บลูยังยืนอยู่ตรงนั้นพูดอะไรไม่ออก จนกระทั่งลุงสนออกรถไป

“บลู”ผมเรียกมันที่ยืนนิ่งๆ

“พาย ไม่เป็นไรนะ”มันหันกลับมาเดินมาถามผม

“นิดหน่อยน่า เด็กก็อย่างนี้แหละเขาไม่ได้ตั้งใจหรอก”ผมยิ้มและพูดบอกมันที่ดูเงียบๆไป

“บลูไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า บราว์มันยังจำเรื่องตอนนั้นได้ คิดแต่ว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อีกอย่างมันเป็นผู้ชายด้วยไง”มันพูดเสียงเบา ก่อนจะนั่งลงที่เดิม

“ความอ่อนแอ เสียใจ น้อยใจ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเพศนะบลู มันขึ้นอยู่กับจิตใจ เรื่องบางเรื่องอาจจะเล็กสำหรับคนบางคน แต่ก็อาจจะใหญ่สำหรับใครอีกคนก็ได้โดยเฉพาะยิ่งถ้าเป็นคนในครอบครัวไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่มีความสำคัญเท่ากันหมด”ผมบอกและพูดปลอบมันไปด้วย

“ไอ้บาร์วมันน้อยใจแต่ไม่กล้าพูดมาก เพราะมึงบอกมันว่าเป็นผู้ชายนะ เป็นพี่ มันก็เลยต้องคิดแบบนั้น”ไอ้หวายออกความเห็นบ้าง

“แต่ก็ดูไม่ออกเลยนะว่ามันน้อยใจมึง เห็นมันร่าเริง แหย่มึงประจำ ก็นึกว่ามันเป็นเด็กไม่คิดอะไรซะอีก”ไอ้เจย์พูดบ้าง เอามือตบไหล่มันที่ยิ้มเนือยๆ

“มึงขอโทษมันหรือเปล่า”ไอ้ไผ่ที่นั่งเงียบอยู่นานถามออกมา

“เปล่าว่ะ อย่างที่พูดกูนึกว่ามันไม่ได้คิดอะไร”มันส่ายหน้าและพูดออกมา ดูมันก็เสียใจเหมือนกัน”กูยอมรับว่าอยากมีน้องสาว ตอนเจอใบเตยครั้งแรกกูถูกชะตามาก เป็นเด็กช่างพูด ออดอ้อน เรียกว่าใครได้ฟังก็หลงเลยล่ะ ยิ่งเวลากูพูดหรือบอกอะไรน้องเชื่อฟังซึ่งตลอด กูยิ่งชอบมากจนอดเอาไปเปรียบกับมันไม่ได้  มันก็ทำหน้ากวนตีนใส่ตลอด ทำให้กูคิดไปว่ามันไม่ได้คิดอะไรเลย”มันพูดและก็ก้มหน้า ก่อนจะพูดต่อ”แต่กูก็รักมันนะ ตอนเด็กๆถึงจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันแต่เจอกันทีไรกูก็ดีใจ พอยายตายกูกลับมาอยู่บ้าน ก็มันอีกนั่นแหละทำให้กูไม่ค่อยเศร้า กูเป็นพี่ที่แย่มากเลยเน๊าะ”มันหลับตาเอามือลูบหน้าดูมันอ่อนแอยิ่งกว่าตอนอกหักซะอีก

“พี่บลูก็ไปขอโทษน้องซะสิ ฝิ่นว่าไม่สายไปหรอก”ไอ้ฝิ่นพูดปลอบมั่ง

“ใช่ ถึงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ก็ดีกว่าไม่ได้พูดนะ”ผมบอกมันที่เงยหน้าขึ้นมามอง

“อืม พายไปกันนะ บลูอยากให้พายชอบใบเตยเหมือนที่บลูชอบ น้องไม่ได้เป็นเด็กพูดไม่รู้เรื่องหรอก คงจะเหมือนไอ้บาร์วที่น้อยใจว่าทำไมไม่บอกแกเลย”มันชวนผมให้ไปหาน้องใบหนาดด้วย

“ได้สิ พายก็ไม่ได้เกลียดน้องสักหน่อย แกน่ารักนะถ้าโตเป็นสาวเต็มตัวล่ะก็ หนุ่มติดตรึมแน่”ผมตอบรับมันอย่างเต็มใจ ผมบอกแล้วไงอย่ามองแค่เล็กหรือใหญ่ให้มองว่ามันสำคัญยิ่งเป็นเรื่องของคนที่เรารักด้วยแล้วต้องใส่ใจมากที่สุด

“ขอบใจนะพาย และพวกมึงด้วย แต่อดเขินไม่ได้ว่ะ เป็นครั้งแรกที่มันงอนกูเลยนะเนี่ยะ”ไอ้บลูพูดยิ้มๆ นี่แหละครับผู้ชายมักจะไม่ค่อยละเอียดอ่อนเรื่องแบบนี้เท่าไร คิดแต่ว่าควรจะทำกับผู้หญิงเท่านั้น เกย์ก็ชอบโว้ย หุหุ
*
*
*

มีต่ออีกนิด

[goonglovenut]

“เป็นไรบลู”ผมถามมันที่ขับรถเข้ามาจอดในบ้านแล้วแต่ยังไม่ยอมลงไป นั่งทำคิ้วขมวด หันมามองหน้าผม

“จะเริ่มยังไงดีล่ะ มันไม่เคยงอนบลูเลยนะ”มันถามเหมือนขอความเห็นจากผม

“ไอ้บลู มึงต้องทำจากใจไม่ใช่ทำตามบทที่กำหนดให้เหมือนนักแสดง มึงคิดยังไงก็พูดอย่างนั้นแหละ”ผมบอกมันแค่นั้นก่อนจะเปิดประตูรถลงไป มันก็ลงตามมา

“น้องพายมาแล้ว มานี่ลูก”คุณแม่คนสวยพอเห็นหน้าผมรีบเรียกทันทีเลย

“เดี๋ยวนี้อะไรก็น้องพาย น้องพาย ลูกเดินมาด้วยกันไม่เรียกเลยนะ คุณแม่”มันพูดล้อแม่ตัวเอง ก่อนจะหอมแก้มและกอดเอวท่านที่ยิ้มหวาน

“ก็บลูไม่น่ารักเหมือนน้องพายนี่นา”แม่บอกอย่างอารมณ์ดี เอามือจูงมือผมให้เดินเข้าไปด้วยกัน”แต่หล่อ พอใจไหมครับ”แม่พูดต่ออีกเมื่อเห็นลูกชายทำหน้างอนๆใส่

“พอใจมากกกก”มันตอบแบบลากเสียงก่อนจะพากันเดินเข้าไป ก็เห็นผู้หญิงวัยอ่อนกว่าคุณแม่แน่นอน ยิ้มให้

“นี่ไงล่ะ น้องพายที่พูดให้ฟัง แฟนตาบลูเขา”คุณแม่บอกยิ้มๆ แนะนำโดยไม่ต้องเกริ่นบอก แสดงว่าคงคุยกันล่วงหน้าก่อนผมจะมาแล้ว

“สวยขึ้นนะครับ น้าภัค”ไอ้บลูเอ่ยทักเป็นคำชมพร้อมกับยกมือไหว้ ก่อนจะนั่งข้างๆ น้าภัคที่มันเรียกก็รับไหว้และจับตัวมัน

“ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะ เราก็โตขึ้นและหล่อมากเลยนะ”น้าภัคชมมันกลับบ้าง ก่อนจะหันมามองผมและยิ้มให้ ผมยกมือไหว้ทันทีโดยไม่ต้องบอกแล้วครับว่าเป็นใคร

“สวัสดีครับ”ผมไหว้เสร็จก็นั่งตรงโซฟาอีกตัว

“จ๊ะ มานั่งนี่มา น่ารักอย่างนี้นี่เองพ่อตัวดีถึงได้ยอมสยบ”คุณน้าเรียกผมให้ไปนั่งข้างๆพร้อมกับชมยิ้มๆ

“รักด้วยครับ”มันพูดอีกเป็นการแซวผมอ้อมๆ กูอยากจะอ้วกแต่เกรงใจแม่กับน้ามึงมาก พูดให้กูอายซะได้

“ระวังหน่อยนะน้องพาย ปากหวานอย่างนี้ สาวติดเยอะน้าเห็นมาแล้ว”คุณน้าพูดกับผมแต่เป็นการแหย่มันซะมากกว่า

“ไม่เป็นไรครับ ผมเอาบอระเพ็ดให้กินเลยลดไปเยอะแล้วครับ”ผมบอกคุณน้ากลับไปยิ้มๆบ้าง อยากจะบอกว่าเป็นบอระเพ็ดมีดีกรีด้วยนะครับ

“ฮ่าๆๆๆ ตายแล้วเห็นเงียบๆแต่คารมร้ายไม่เบา ดีแล้ว บลูต้องเจอแบบนี้แหละ”คุณน้ากับคุณแม่หัวเราะชอบใจ

“โธ่ พาย ไม่เข้าข้างกันเลย แต่ไม่เป็นไรหรอกถึงให้กิน บลูก็ปากหวานกับพายคนเดียวนะ”มันครวญก่อนจะหยอดผมอีก เล่นเอาคุณน้ากับคุณแม่ส่ายหน้าเลยครับ ก่อนจะคุยกันอีกหน่อย

“ใบเตยไปไหนครับ”ไอ้บลูถามหาลูกคุณน้า

“อยู่บนห้อง กลับมาร้องไห้ฟ้องใหญ่เลยว่า พี่บลูใจร้าย ถามอะไรก็เอาแต่ร้องไห้ วิ่งขึ้นห้องไป บาร์วก็ส่ายหน้าเดินขึ้นไปบ้าง ไม่รู้เป็นอะไรกัน ปกติต้องแว๊ดใส่กันให้ปวดหัว แต่เจอโหมดเงียบของทั้งคู่ น้ากับแม่เราเลยไม่รู้จะพูดอะไร คิดว่ารอ บลูกลับมาดีกว่า”คุณน้าบอกก่อนจะเล่าให้ฟังถึงความผิดปกติของเด็กสองคน ผมกับมันมองหน้ากัน ก่อนมันจะเล่าให้ฟัง

“ตายแล้ว ใบเตยทำอย่างนี้ได้ยังไง น้าต้องขอโทษด้วยนะน้องพาย”คุณน้าพูดอย่างตกใจ ก่อนจะขอโทษผม

“ไม่เป็นไรครับ พายว่าน้องคงไม่ได้ตั้งใจ แกคงโมโหและน้อยใจอยู่ด้วยครับก็เลย เกเรนิดหน่อย”ผมบอกท่านจากใจจริง

“ใบเตยติดตาบลูมาก ตั้งแต่เด็กแล้วจ๊ะ น้องพาย”คุณแม่พูดบ้าง ก่อนจะมองไอ้บลู”แล้วน้องเราน่ะ จะทำยังไง บาร์วไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ”ท่านถามไอ้บลูดูจะกังวลหน่อยๆ

“ผมตั้งใจจะกลับมาขอโทษมันและก็จะคุยกับใบเตยให้รู้เรื่องครับแม่”ไอ้บลูพูดเรียบๆแต่มันกังวลไม่น้อยกว่าคุณแม่

“ดีแล้วล่ะ มีอะไรก็คุยกัน ส่วนใบเตย ปกติแกไม่เคยเป็นเด็กก้าวร้าวแบบนี้นะ น้าภัคบอกว่า พักหลังงานเยอะไม่ค่อยมีเวลาให้และผิดคำพูดกับแกบ่อย แกเลยต่อต้านขึ้นมา”คุณแม่พูดอย่างโล่งใจก่อนจะพูดถึง ด.ญ.ใบเตยที่แสดงกิริยาไม่น่ารักใส่กับทุกคน

“น้าผิดเองแหละที่ไม่มีเวลาให้ลูกและดุแกด้วยเวลาที่ถูกรบเร้ามากๆเข้า ไหนจะงาน ไหนจะลูก พ่อใบเตยเขาก็เดินทางบ่อย กลับมาทีก็อยู่ได้แค่ไม่กี่วันก็ต้องเดินทางอีก บลูเข้าใจใช่ไหม”คุณน้าพูดเสียงเศร้าๆ เมื่อพูดถึงลูกสาวที่กลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่นและต่อต้านขึ้นมา

“ครับ บลูรู้ว่าน้าเสกต้องเดินทางบ่อย น้าภัคก็ต้องดูแลร้าน ใบเตยก็เลยเรียกร้องมากขึ้นเพราะตอนเด็กแกได้รับไม่เคยขาด พอหายไปแกก็เลยรู้สึกอยากให้เป็นเหมือนเดิม”ไอ้บลูพูดอย่างเข้าใจครอบครัวน้ามันดี น้าภัคไปอยู่อเมริกาเมื่อสามปีก่อนและเปิดสาขาร้านจิวเวลลี่ที่นั่น สามีแกเป็นวิศวกรต้องเดินทางบ่อย พอใบเตยเริ่มโตก็เลยปักหลักอยู่ที่โน่นเลย

“ยังไงน้าฝากน้องด้วยนะ แกดีใจมากที่ได้กลับมาเมืองไทย เอาของฝากมาเต็มเลยนะ บอกจะให้ คุณลุง คุณป้า พี่โบว์ พี่บาร์ว และพี่บลูสุดที่รัก”คุณน้าพูดฝากฝังให้มันช่วยคุยกับลูกสาวให้หน่อย แกคงทำหน้าที่แม่เต็มที่แล้ว แต่ลูกวัยนี้กำลังโตเลยเข้าใจยากหน่อย

“ครับ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะ”มันรับปากก่อนจะขอตัวและจูงมือผมขึ้นมาด้วย จนถึงห้องที่แบ่งเป็นสองฟาก

“อืม เอาไงดีวะ”มันยืนอย่างตัดสินใจว่าเข้าห้องไหนก่อนดี

“มึงไปหาใบเตยก่อนแล้วกัน น้องยังเด็กคงต้องการคนเอาใจมากกว่า ส่วนบาร์วเดี๋ยวกูจะเข้าไปคุยด้วยก่อน”ผมบอกมันที่มองหน้าก่อนจะพูดออกมา

“ไม่ดีกว่า บลูว่าเราเข้าไปหาใบเตยด้วยกันนั่นแหละ ส่วนบาร์วเดี๋ยวบลูคุยเอง”มันพูดจบก็จับมือผมและเคาะประตู

“ใบเตย อยู่ไหม พี่เข้าไปนะ”มันพูดและเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อคเข้าไป เห็นเด็กหญิงน่ารักเหมือนตุ๊กตาเอามือปาดน้ำตาจนเลอะไปหมด สะอึกสะอื้นก่อนจะซบกับหมอนตามเดิม เห็นแล้วก็น่าสงสาร

“ตาบวมหมดแล้วนะ คนสวยของพี่บลู”ไอ้บลูเดินเข้าไปหาดึงขึ้นมากอด ทีนี้ร้องไห้ใหญ่เลย ปลอบกันอยู่พักเงยหน้ามาเห็นผมทำคิ้วขมวด”มาทำไม ไม่อยากจะมอง”พูดเสร็จก็เชิดหน้าใส่ ดูน่ารักปนน่าชังจริงๆ

“ไม่ได้อยากจะมาหรอก แต่พอดีพี่ได้ยินเสียงเด็กที่ไหนร้องไห้ก็ไม่รู้ เลยต้องมาดูสักหน่อยว่าเป็นอะไร”ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ใกล้ๆเจ้าตัวที่ยังเชิดหน้าอยู่ ปรายตามองหน่อยๆ

“จะมาสมน้ำหน้าเขาล่ะสิ ตัวได้พี่บลูไปแล้วนิ ฮึก ฮึก”พูดงอนๆแต่ยังมีลูกคอเล็ดลอด

“ใบเตย ฟังพี่บลูนะ พี่พายเป็นแฟนพี่”ไอ้บลูบอกน้องอีกครั้ง ผมถึงตาใส่มันว่าจะพูดย้ำทำไม เดี๋ยวก็ปรี๊ดแตกออกมาหรอก แต่มันส่ายหน้ากระพริบตาไม่ให้พูด

“เห็นไหมล่ะ มาสมน้ำหน้าเขาจริงๆด้วย เขารู้แล้ว ตอนนี้ใครก็ไม่รักเขาทั้งนั้นแหละ พ่อก็ไม่ค่อยกลับ แม่ก็ยุ่ง ฮือๆๆ พี่บาร์วก็ไม่ชอบหน้าเขา พี่บลูก็หนีเขาไปมีแฟนอีก ฮืออๆๆๆ”ทีนี้พูดไปร้องไห้ไปด้วย

“ไม่เอานะไม่ร้องไห้ พี่บลูไม่ได้สมน้ำหน้า พี่บลูขอโทษที่ไม่ได้ขออนุญาตใบเตยก่อน ตั้งใจว่าจะให้แปลกใจตอนที่จะไปหาที่โน่น พี่บลูตั้งใจไว้ถ้าปิดเทอมและเสร็จธุระเมื่อไรจะไปหาใบเตยทันที และเราจะไปดิสนีย์แลนด์ด้วยกันไง จำได้ไหมที่เราคุยกันคราวก่อนโน้นอ่ะ”ไอ้บลูเช็ดน้ำตาและกอดเอาไว้พูดเหมือนทวงสัญญาที่เคยคุยกัน

“จะ จำได้ ฮึก ฮึก”ใบเตยก็พยักหน้า

“พี่บลูนึกว่าจำไม่ได้ซะอีก ใจหายหมดเลย”ไอ้บลูพูดยิ้มๆ พยักหน้าให้ผมหยิบทิชชู่ส่งให้

“ทำไมต้องมีแฟนเป็นตุ๊ดด้วยล่ะ”ใบเตยถามแต่คราวนี้ไม่ได้หน้าโกรธ ถามด้วยใบหน้าที่อยากรู้จริงๆ

“ใบเตย พี่พายไม่ใช่ตุ๊ด คือ พี่บลูไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เอาเป็นว่าใบเตยรู้แค่พี่บลูรักพี่พาย และอยากให้ใบเตยรักพี่พายด้วย พี่พายใจดี ทำกับข้าวทำขนมเก่งเหมือนน้าภัคด้วยนะ”ไอ้บลูคงไม่รู้จะบอกยังไงเลยพูดกระชับได้ใจความ แต่เด็กจะเข้าใจไหม

“เป็นเกย์ใช่ไหมคะ”ใบเตยพูดออกมาอีก ทำเอาผมสองคนมองหน้ากันและหัวเราะกับสิ่งที่ได้ยิน

“อืม แล้วแต่ใบเตยแล้วกันจะเข้ายังไง”ผมบอกยิ้มๆ”พี่พายไม่ได้แย่งพี่บลูไปจากใบเตยนะ พี่บลูเป็นห่วงใบเตยมาก แต่ที่มาช้าเพราะอยากให้ใบเตยหายงอนก่อน แล้วใบเตยไม่ชอบพี่เหรอ”ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้และพูดกับเธอที่มองตาแป๋ว ต่างจากที่เห็นก่อนหน้านี้มาก ดูสงบและน่ารักขึ้น เจ้าตัวเริ่มหน้าแดง

“........”ยังไม่ยอมพูดอะไร ผมเลยค่อยๆเอื้อมมือไปจับแขนนิ่มๆดูเชิงก่อนว่าจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบยังไง คิดว่าคงสะบัดออกแต่เปล่ากลับนิ่งเฉยยอมให้จับ

“ตอบหน่อยสิ พี่พายอยากรู้ว่าทำยังไงใบเตยจะชอบพี่พายบ้าง อิจฉาพี่บลูจังเลยมีน้องน่ารักอย่างนี้ไม่เคยบอกสงสัยกลัวพี่พายจะจีบมั้ง”ผมทำเสียงอ้อนๆใส่

“ไม่ได้เกลียด แต่น้อยใจ และก็โมโหพี่บาร์วที่บอกว่าพี่บลูไม่รักใบเตยแล้ว เขามีแฟนก็รักแฟน เขาไม่รักเด็กดื้ออย่างใบเตยหรอก ฮึก ฮึก ฮืออ”พูดจบก็ร้องไห้ ผมเลยดึงเข้ามากอดเอามือลูบหัว อย่างนี้นี่เองเลยต่อต้านแต่แรก ไอ้บาร์วคงไม่ได้ตั้งหรอกอาจจะพูดเล่น แต่เด็กนี่คิดจริง

“ไม่จริงหรอกคะ ใบเตยน่ารักจะตาย พี่พายขอโทษที่ว่านะคะ ไม่โกรธพี่พายนะ”ผมเช็ดน้ำตาให้ ใบเตยมองหน้าผม

“ขอโทษคะ ใบเตยขอโทษที่พูดไม่ดี ฮึกๆ และผลักพี่พายอีก ขอโทษนะคะ”ใบเตยยกมือไหว้และพูดกับผมอย่างที่คิดได้จริงๆ อารมณ์เด็กก็อย่างนี้แหละครับ เขาเก็บไม่เป็นคิดอะไรก็แสดงออกอย่างนั้น ก่อนจะพูดอะไรกันต่อ ประตูก็เปิดผลั่วะเข้ามา

“ใบ ตะ”เสียงที่เรียกชะงักไป มือที่ถือตุ๊กตาถูกเอาไปซ่อนไว้ข้างหลังอย่างเร็วเมื่อเห็นว่ามีใครอยู่ด้วย”เอ้อ โทษที”พูดเสร็จจะเดินออกไป

“บาร์ว เดี๋ยวก่อน”ไอ้บลูเดินไปจับแขนน้องมันไว้

“อะไรอีกล่ะ เขารีบ”ไอ้บาร์วพูดเหมือนรำคาญ แต่ผมรู้ว่ามันเก้อ

“คุยกันก่อนสิ แล้วอะไรเนี่ยะ”ไอ้บลูบอกก่อนจะถาม

“ไม่มีอะไร เขาจะเอาไปให้ เอ้อ ไปให้เพื่อน ไปล่ะ”มันพูดตะกุกตะกักและจะเดินออกไป

“เฮ้ย เดี๋ยวสิ เพื่อนหรือแฟนวะ ถึงได้ให้ตุ๊กตาหวานแหววมากเลยว่ะ”ไอ้บลูพูดแซวน้องมัน

“ระ เรื่องของเขา ไปโอ๋น้องตัวเองต่อเถอะ”มันพูดเสียงดังกลบเกลื่อนมีเหน็บนิดๆ
“บาร์ว มึงก็เป็นน้องกูนะ กูขอโทษสำหรับเรื่องนั้น กูไม่ได้ตั้งใจจะสร้างความเจ็บให้มึงเลย ถ้ารู้กูจะขอโทษมึงตั้งแต่ตอนนั้น อย่าโกรธกูเลยนะ กูรักมึงนะ มึงเป็นน้องที่ดีมากตั้งแต่กูเคยมีน้องมาเลยนะมึง”จากตอนแรกที่ไม่รู้ว่ามันจะเริ่มยังไงพอได้พูดไหลเป็นน้ำท่วมเลย เสือกมีตลกตอนท้ายอีก ไอ้บาร์วว่าจะซึ้งหัวเราะออกมา ผมก็เกือบจะขำมีแต่ใบเตยที่ทำหน้างงๆว่าหัวเราะอะไรกัน

“พี่บลู กวนตีนว่ะ ฮ่าๆๆๆ”มันชอบใจ ก่อนจะกอดพี่มัน”ไม่โกรธหรอก น้อยใจนิดหน่อย”มันบอก และก็จบด้วยดีจากตอนแรกที่คิดไว้ว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไรในการพูดคุย เริ่มยังไง กลายเป็นสั้นๆเข้าใจง่ายกันทั้งคู่

“ขอบใจมึงนะ”ไอ้บลูบอกและตบหลังมันเบาๆ พอมันผละออกก็มองใบเตยและเดินเข้ามาหา

“เอ้อ พี่ขอโทษที่ชอบแกล้ง ชอบพูดไม่ดีใส่ ที่จริงพี่ชอบใบเตยนะ เวลาเห็นใบเตยโกรธและงอนมันน่ารักดี เราดีกันนะ อ่ะ ชอบไหม”ไอ้บาร์วเดินเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าพูดเหมือนสารภาพรักยื่นตุ๊กตาที่มันบอกจะไปให้เพื่อนส่งให้

“ให้จริงเหรอ พี่บาร์ว”ใบเตยถามอย่างไม่แน่ใจ กลัวจะถูกแกล้งอีก

“จริงสิ พี่ก็น้อยใจเป็นนะ อยากให้ใบเตยชอบพี่บ้างไม่ใช่ชอบแต่พี่บลูคนเดียว”ไอ้บาร์วพยักหน้าพูดจริงจัง

“ขอบคุณคะ”พูดจบก็กระโดดกอดไอ้บาร์วจนหงายหลัง เอาแก้มถูแก้มไอ้บาร์วไปมา

“พอแล้ว ก๊ากกกก จั๊กจี๊โว้ย ช่วยด้วยพี่ ช่วยด้วย”ไอ้บาร์วร้องออกมาเมื่อโดนแกล้งซะบ้าง ผมกับไอ้บลูได้แต่มองไม่จับแยก

“รับผิดชอบเองโว้ย มึงชอบแกล้งน้องดีนัก”ไอ้บลูพูดใส่ไม่พอ ลงไปร่วมด้วย เลยสนานกันน่าดู ก่อนจะพูดให้ใบเตยเข้าใจคุณพ่อคุณแม่ว่ารักและทำทุกอย่างก็เพื่อใบเตย ผมคิดว่าแกน่าจะเข้าใจได้
*
*
*
“อร่อยจริงๆด้วยคะ เอาอีก”ใบเตยชมไข่ยัดไส้ที่ผมทำ พยักหน้าให้ตักใส่จานอีก ผมก็ตักให้ หลังจากเคลียร์กันเรียบร้อย อย่างที่ไอ้บลูบอกใบเตยน่ารักมาก อ้อนก็เก่ง

“ตักให้เขาบ้างสิ”ไอ้บาร์วก็อ้อนมั่ง ทำให้ทั้งแม่ทั้งน้าพากันมองขำๆ คุณพ่อกับพี่โบว์ไปดูงานที่สิงค์โปร์กลับมาอาทิตย์หน้าถ้าอยู่ได้เอ่ยแซวแน่
“มึงง่อยเหรอไอ้บาร์ว”ไอ้บลูว่าน้องมันที่ทำหน้าใส่ ก่อนจะหันมาหาผม”ตักให้เขาบ้างสิ”มันเสือกเอามั่ง

“เป็นง่อยเหรอคะพี่บลู”พอสิ้นเสียงเล็กๆที่ยิ้มหวานจ๋อย พากันฮาเลยครับ ใบเตยยักคิ้วให้

“อ้าว ใบเตย ไหงทิ้งพี่แล้วล่ะ”ไอ้บลูทำเป็นหน้าเศร้าๆใส่สาวน้อยเจ้าอารมณ์ แต่ตอนนี้กลายเป็นสาวน้อยเจ้าเล่ห์ไปซะแล้ว

“หายกันไงคะ ทำโทษที่ไม่บอกว่ามีแฟน อย่านอยด์ไปเลยคะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง ดูใบเตยเป็นตัวอย่างสิคะ แป๊บๆทำใจได้แล้ว”ใบเตยพูดปลอบพร้อมทำท่าแบบผู้ใหญ่เป็นที่ถูกใจมาก บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเลยครึกครื้นมากขึ้น

/
/
/

“ใบเตยไม่อยากกลับเลยคะ พี่พาย”ใบเตยกอดเอวผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อวันที่ต้องกลับอเมริกา หนึ่งอาทิตย์ที่ใบเตยอยู่ที่นี่ ผมกับไอ้บลูพาแกไปเที่ยวในตอนเย็นหลังเลิกเรียน หรือถ้าว่างผมก็พามาบ้าน กินข้าว เล่นเกม ไอ้พวกนั้นก็ชอบกับความน่ารัก ไม่มีใครถือสาหรอกครับ ตอนแรกใบเตยกลัวไม่ยอมเข้าบ้าน ประเลาะกันอยู่นานกว่าจะยอมไป ทีนี้ติดใจไม่ยอมกลับเพราะมีเพื่อนเล่น ไอ้ไผ่ว่าหน้าดุๆ พอมันคุยด้วย ใบเตยยังชอบเลย ไอ้ฝิ่นไม่ต้องพูดถึงหัวเราะกันตลอด

“โอ๋ อย่าร้องนะ แป๊บเดียวเอง เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว ใบเตยยิ้มสิคะ”ผมอุ้มนั่งตัก ใบเตยตัวเล็กมากกว่าเด็กวัยเดียวกันมาก น้าภัคบอกว่าตอนเกิดใบเตยน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์ แต่ก็แข็งแรงดี พยายามให้ดื่มนมและกินผักเยอะมาก ยังดีที่แกมีพัฒนาการเติบโตมากขึ้นมาหน่อย

“พี่พายกับพี่บลูอย่าผิดสัญญานะคะ ใบเตยจะรอ เอาพี่บาร์วไปด้วยนะคะ”แกพูดและกอดพวกผม

“จ๊ะ พี่สัญญา”ไอ้บลูบอกเกี่ยวก้อยกันไว้ ไอ้บาร์วยังทำเลยครับ พอได้เวลาพวกเราก็ลาน้าภัค

“พี่บลู ฮืออ พี่พาย พี่บาร์ว”ใบเตยเรียกพวกผมพยายามจะกอดให้หมด เลยเป็นเราทีกอดแกแทน

“คนเก่งไม่ร้องนะ เราสัญญากันแล้วไง”ไอ้บลูบอกก่อนจะหอมแก้ม ใบเตยพยักหน้า มองพวกผมก่อนจะถูกน้าภัคจูงมือ

“ไปได้แล้วลูก พวกพี่ๆเขาสัญญาแล้วนะคะ”น้าภัคบอกลูกสาวอย่างอ่อนโยนมาก แกพยักหน้า”น้าไปนะ”

“โชคดีครับ”

“สวัสดีครับ”

พวกเราบอกก่อนจะโบกมือให้ใบเตยที่หันมามองและโบกมือให้จนหายเข้าไปในห้องผู้โดยสาร พวกเราก็ขับรถเตรียมจะกลับบ้านกัน

“พี่บลูพาเขาไปกินอาหารญี่ปุ่นหน่อยสิ เขาอยากกินอ่ะ”ไอ้บาร์วส่งเสียงพร้อมยื่นหน้าตรงกลาง ทำหน้าอ้อนเหมือนหมาเวลาโดนเจ้าของเมิน

“เมื่อวานกูเพิ่งพามึงไปกินอาหารอีสานมา วันนี้จะแดกอาหารญี่ปุ่นอีกแหละ”ไอ้บลูพูดใส่ แต่หน้ามันแอบอมยิ้ม

“ไหนพี่บอกรักเขาไง เขาน่ารักแล้วพี่จะตามใจ”ไอ้บาร์วยึดคำพูดเมื่อวันก่อนมาท้วง”พี่พาย สั่งสอนสามีพี่บ้างนะ พูดแล้วไม่เคยจำ”มันหันมาหาผมแทน

“สอนแล้วมันไม่จำ มันแก่แล้วก็งี้แหละ พวกโคแก่ๆ”ผมบอกไอ้บาร์วยิ้มๆ

“พาย พูดงี้เดี๋ยวโดนเล็มหญ้าหรอก”มันเรียกผมและพูดหื่นๆ

“กูกับไอ้ฝิ่นคุยกันแล้วว่า จะโทรไปศูนย์บรรเทาทุกข์ผีซะหน่อย”ผมพูดลอยๆใส่มัน

“โทรไปทำไม เจอผีเหรอ”มันถามผมกลับ ไอ้บาร์วที่เห็นด้วยก่อนจะทำหน้างง

“กูจะให้เขาเอาผีหื่นออกจากตัวพวกมึงซะมั่ง”ผมบอกมันที่ทำหน้าเหวอ ก่อนจะขำออกมา
“ไม่หายหรอก ต้องให้เมียเป็นคนเอาออกให้ถึงจะหาย”มันก็พูดจาง่ามๆใส่มาอีก

“อ๋อ กระทืบให้น้ำแตกออกมานะเหรอ ได้กูจัดให้”ผมก็พูดใส่มันที่ทำหน้าแหยง

“ไม่เอาแบบนั้น ใช้อย่างอื่นสิ ใจร้ายกันจังวะ”มันพูดอุบอิบ

“เอ้อ เรื่องในครอบครัวไปคุยกันทีหลังได้ไหมครับ เอาเรื่องเขาก่อนสิ นะๆๆๆๆ”ไอ้บาร์วขัดขึ้นมาและอ้อนต่อพร้อมบีบนวดไปด้วย ไอ้บลูก็ปัดออก เป็นอย่างนี้ไปตลอดทาง ผมส่ายหน้ากลับพวกมัน ก่อนจะเลี้ยงรถเข้าไปจอดที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ไอ้บาร์วตาโตก่อนจะกอดคอพี่มัน

“ขอบคุณคร๊าบบบบบ รักนะตัวเอง จุ๊บบบบบ”มันพูดและจุ๊บๆๆๆไอ้บลูอย่างกับหมาเลียหน้า ไอ้นั่นก็หันหน้าหนีแต่ผมช่วยจับอีกแรง เป็นภาพพี่น้องที่แสดงความรักกันได้น่ารักมากแต่อาจดูอุบาทว์ในสายตาคนอื่นก็ช่างมันเถอะครับ หุหุ

****************************************************************************************
ปล.เป็นอีกตอนในครอบครัวพายบลูเบอรี่เขา ขอบคุณนะคะที่รออ่านกันอยู่ ช่วงนี้ต้องออกทำงานข้างนอกไปก่อน ยังไงไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนคะจะยัดเยียดให้อ่านจนจบ 555555555  กระบี่เราไปแน่นอนคะรออีกนี๊ดดดนึง ขอโทษที่แบ่งช่วงเยอะไม่อยากตัดตอนทิ้งเลยลงทีเดียวเลย ไปนะคะ

[harumi]

 

[CarToonMiZa]

เฮฮากันตลอดอ่ะก๊วนเนี่ย

[route rover]

ทุกคนน่ารักเหมือนเดิม 

[gupalz]

น้องบราวน์เวลาอ้อนนี่น่ารักจริงๆอ่ะ
แต่คู่เจย์ไผ่นี่มันชวนคิดทุกตอนจริงๆนะ

[mild-dy]

มาแล้วววว ^^

[arisa_sa]

น่ารักที่สุด ใกล้จะไปกระบี่แล้วอิอิ ดีใจ 

เป็นกำลังใจจ้า สู้ ๆ ขอบคุณมากค่ะ 

[yayee2]

พี่ๆน้องๆเขาน่ารักเนาะ
พี่สะใภ้น้องbrownยื่งน่ารักจ้ะ

[zuu_zaa]

  สนุกทุกตอนจริงๆ

[BeeRY]

ตอนนี้เกี่ยวกับพี่น้อง ทำเอาคิดถึงน้องชายเลย มันไม่ได้ขี้อ้อนอย่างบราวน์แต่ก็ไม่บ่นเวลาโดนเขาแกล้ง
ตลกแต่ฝิ่นอนงค์นี่แหละ ร้องไห้กระซิกๆเพราะปวดขี้ ทำไปได้นะ ถ้าหน้าตาไม่ดีจริงทำไม่ได้นะเนี่ย

[Netimefii]

พายน่ารักอะ

[@Iriz]

คู่เจย์หวายนี่ชอบมาทำให้คิดอยู่เรื่อยอ่ะ
น้องบาร์วกับน้องใบเตยก็น่ารัก อยากได้น้องขี้อ้อนแบบนี้มั่งจัง 
ส่วนน้องฝิ่นกับพี่ไผ่ น่ารักเหมือนเดิม จะได้ไปกระบี่กันแล้ววว 

[shoi_toei]

บราว์น่ารักมากกก

เป็นครอบครัวที่น่าอิจฉามากค่ะ

[Rafael]

ฮิ้ววว
เซี้ยวได้ใจจริงๆน้องใบเตย กร๊ากกกก
ชอบจริงๆคู่นี้

 

[nolirin]

  ขอแปะก่อน
=============
ตอนนี้ก็น่ารัก ความรักแบบพี่น้อง บ้างครั้งก็น้อยใจแบบไม่ได้ตั้งใจ
แต่...เค้าคิดถึงคุณไผ่กับฝิ่นอนงค์แล้วนะ โดยแย่งซีนไปหลายตอน ^^
รออ่านต่อไปจ้าาาา

[kanda53]

นึกว่าน้องพายจะเจอศึกหนักซะแล้ว...
รอเฮฮากับเหล่าก๊วน..ที่กระบี่ต่อไป..

  & 

[yeyong]

อ่านยาวได้สะใจ หมั่นไส้และเอ็นดูน้องใบเตยจัง
อยากอ่านคู่แฝดกับแฟนที่รักค่ะ

[phakajira]

อร๊ายยย ชอบบบบมั่กกเลยยย  ชอบๆๆๆ  แอบฟิน บลู บราวด์  5555

 รอเจย์ หวายยยย 5555

[indy❣zaka]

หนูฝิ่นของพี่ไผ่ก็ร่าเริงได้ตลอดเวเลยเนาะ

[kabung]

น่าร๊ากกกกก 

[greensnake]

แล้วความน่ารักและแสนดีของพี่พายก็ชนะทุกอย่าง
ขนาดน้องใบเตยที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกยังหลงรักเลย
แม้ว่าตอนแรกจะไม่ชอบหน้าก็เถอะ แต่สุดท้ายก็เข้าใจ
พี่พายกลายเป็นขวัญใจของบ้านพี่บลูไปซะแล้ว
ได้เห็นพี่น้องเค้างอนง้อกันก็น่ารักไปอีกแบบ
ไม่ว่าจะอ่านพาร์ทของใครบรรดาเพื่อนๆก็ยังฮาเหมือนเดิม
ขนาดพี่พายโหดอย่างนี้พี่บลูก็ยังเสี่ยงตายหม้ออีกเนาะ
อย่างว่าแหละผลตอบแทนมันคุ้มนี่นา เนอะพี่บลู
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[Bowbonk]

เจย์  หวาย   ขอเหอะ

[nokkie]

รักน้องฝิ่นที่ซู๊ดดดดดด ชอบตอนที่ร้องไห้แข่งกับน้องใบเตยอ่ะ คิดได้ไง 5555+