ตอนที่ 83
“รื้อห้องเล่นเหรอคะ คุณน้อง”เสียงนุ่มๆหวานๆ ของป้านวลถามผมที่นั่งอยู่ท่ามกลางกองเสื้อ กางเกงทั้งขาสั้น ขายาว กระเป๋า รองเท้า เข็มขัด ยกเว้นชุดชั้นในสุดเอ็กซ์ที่ใส่ก็โดนถอดทุกครั้ง ผมหันไปมองแม่บ้านคนงามที่ถึงจะวัยห้าสิบแล้ว แต่ยังสวยแซ่บอยู่เลย
“ช่ายยยย น้องรื้อให้ป้านวลเก็บ”ผมก็แหย่แกกลับยิ้มๆ เอามือโยนเสื้อไปทางขวา อีกตัวไปทางซ้าย เหวี่ยงไกลไปหน่อยเอาตีนกระดึ๊บๆคีบกลับมา เลยโดนเอ็ดเข้าให้ ลืมไปเลยว่าผมเคยเสีย(นิสัย) ไม่ใช่ เพราะป้านวลอยู่และไม่สมควรทำอย่างยิ่ง ได้แต่ยิ้มแหยๆ ยกมือไหว้ขอโทษ
“เดี๋ยวตีตายเลย แล้วทำอะไรคะเต็มห้องไปหมด”ป้านวลตีแขนเบาๆ ก่อนจะถามอีกอย่างสงสัยจริงๆ ผมอยู่บ้านได้สองอาทิตย์แล้ว คาดว่าคงต้องอยู่ทั้งเดือน ใกล้สอบแล้ว ต้องอ่านหนังสือ และคุณสามีต้องทำวิทยานิพนธ์ ไม่มีเวลามาออเซาะ ฉอเลาะ ประเลาะ ล่อผมหรอก ฮี่ฮี่ แต่ก็โทรหา มาส่งไม่มารับ กินข้าว คุยกัน จุ๊บๆ ก็กลับ ผมจะไปนอนด้วย มันบอกอย่าเลย ไม่มีสมาธิทำงาน รำคาญต้องมาฟังเสียงหงุงหงิงและใช้มันเกาหลัง โธ่ กูคงเชื่อหรอก กลัวอดใจไม่ไหวปล้ำกูเข้าให้ล่ะสิ รู้หรอกน่า แต่ก็ดีแล้วล่ะกูจะได้พักเครื่องในบ้าง แต่มันก็เจียดเวลาว่างให้ผมนะ คงไม่อยากทะเลาะกันเหมือนเมื่อตอนทำโปรเจคมั้ง
“ตัวนี้สวยไหม”ผมยังไม่ตอบ เอาเสื้อเชิ้ตทาบตัวถามป้านวล
“สวยคะ”ป้านวลบอก ก่อนจะหยิบผ้าที่ผมกองๆไว้พับให้
“น้องใส่ตัวไหนก็น่ารักเน๊าะ”ผมพูดกับป้านวล หยิบอีกตัวมาทาบ ได้ยินเสียงหัวเราะ
“คะ คุณน้องใส่ตัวไหนก็น่ารัก พี่ไผ่ชมไหมคะ”แกตอบประชดขำๆก่อนจะถามต่อ มองหน้าผมที่เบะปาก
“ไม่เห็นจะชมเลย บ่นๆๆๆๆๆ รกตู้ เครื่องสำอางก็รกหน้ากระจก รกๆๆๆๆ หมดแหละ”ผมว่าไอ้คนที่ใครๆก็เห็นว่าดีไปซะหมดอย่างหมั่นไส้แกมอิจฉา แล้วมึงตามใจซื้อให้กูทำไม
“ก็น่าจะจริงนะคะ”ป้านวลพูดพลางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ป้านวล”ผมเรียกงอนๆ
“คะ”ป้านวลทำหน้าเหรอเหมือนไม่รู้ว่าผิดอะไร
“ห้ามเข้าข้างคนอื่น”ผมหรี่ตาใส่
“คนอื่นที่ไหนกัน แฟนไม่ใช่เหรอคะ”ป้านวลทำหน้าใส่ ผมหันกลับแอบอมยิ้มที่พูดถูกใจ
“ยอมรับก็ได้ แต่ต้องเข้าข้างน้องก่อนสิ”ผมบอกอย่างเอาแต่ใจ แต่ไม่ได้จริงจัง
“ที่พี่ไผ่บอกว่ารก คงหมายถึงคุณน้องมีอยู่แล้วและบางตัวยังไม่ได้ใส่ ก็ซื้อไปเพิ่มอีกหรือเปล่าคะ”ป้านวลอธิบายให้ฟัง มือก็พับผ้าให้ด้วย
“มันนั่นแหละซื้อให้น้อง”ผมยังไม่ยอมรับความจริง โยนขี้ให้มัน
“ก็คุณน้องคงจะงอแงและก็อ้อนน่ะสิ พี่ไผ่เลยรำคาญ เอ้ย ทนต่อความน่ารักไม่ไหวเลยต้องซื้อให้”ป้านวลพูดอย่างรู้ทันแต่มีหักมุมเอาใจนิดหน่อย
“หลอกว่าน้อง รู้หรอก”ผมพูดหงุบหงิบทำแก้มป่อง ป้านวลหัวเราะชอบใจ
“แล้วยังไม่บอกเลยว่าคุณน้องรื้อข้าวของออกมาทำไม หาอะไรไม่เจอหรือเปล่าคะ”ป้านวลวกกลับไปที่คำถามเดิม
“น้องจะแปรรูปสินค้า”ผมยื่นหน้าไปบอกใกล้ๆ
“ยังไงคะ”ป้านวลก็ถามต่อ ผมยิ้มแป้น
“ขายไง น้องจะเอาไปเปิดท้ายขายของตรงตลาดใกล้บ้านเราอ่ะ”ผมเฉลยให้ป้านวลฟัง
“คุณน้องจะเอาไปขายเหรอคะ”ป้านวลถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ใช่ บางตัวน้องใส่หลายครั้งแล้วแต่ยังใหม่อยู่ บางตัวก็หน้ามืดซื้อมา บางตัวคนมาตกหลุมพลางซื้อให้ก็เยอะ เลยจะเก็บไปขายบ้าง”ผมพูดไปพยักหน้าไป มือก็คัดต่อ ช่วงน้ำท่วมหรือมหาลัยมีงานกุศลรับบริจาคสิ่งของ นอกจากเงินผมก็เอาของพวกนี้ไปประมูลออกร้านด้วยนะ ขายดีด้วยจะบอกให้เพราะนอกจากของดีแล้ว เจ้าของก็หน้าตาดีด้วย ฮ่าๆๆๆ
“คุณน้องนี่นะจะไปนั่งขายของ”ป้านวลพูดอย่างไม่เชื่อ ว่าผมจะแบกหน้าสวยๆไปนั่งขายของ
“ทำไมล่ะ ป้านวล น้องไม่เหมาะเป็นพ่อค้าเหรอ”ผมหันไปถามป้านวล
“เปล่าคะ เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าคุณน้องจะไปนั่งขายของที่ตลาดเอง”ป้านวลไขข้อข้องใจ
“พอดีพี่ที่รู้จักกัน เขาชวนน้อง ร้านแกเป็นร้านขายของมือสอง แต่คุณภาพทั้งนั้นเลยนะ น้องซื้อเขาบ่อย”ผมพูดต่อไปอีก
“ก็ทำไมคุณน้องไม่ขายให้เขาไปล่ะคะ จะได้ไม่ต้องไปนั่งให้เมื่อย”ป้านวลเสนอความคิด
“มันง่ายไป น้องอยากลองดู นะๆๆๆ น้องไปนะ”ผมตอบป้านวล ก่อนจะกอดเอวและอ้อนด้วยสายตาปริบๆ
“บอกคุณปู่กับพี่ไผ่หรือยังคะ”ป้านวลให้ผมไปขออนุญาตปู่กับสามีที่พ่วงตำแหน่งผู้ปกครองอีกคน
“เปล่า แต่ไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง ปู่กับพี่ไผ่ไม่ว่าหรอก”ผมส่ายหน้าและสรุปเอง คิดว่าไม่ได้เสียหายสักหน่อย
“ถึงจะเล็กน้อยแต่บอกสักหน่อยเถอะคะ”ป้านวลพูดพลางโอบไหล่ ผมพยักหน้าก่อนจะโทรหาปู่ คุยเรื่องโน้นโยงมาเรื่องนี้
“ขอบคุณครับ รักปู่นะครับ”ผมขอบคุณและบอกรักท่านอย่างทุกครั้ง ปู่ไม่ว่าอะไรแต่บอกให้ระวังตัวเองให้ดี เหลือแต่ผัวผู้ปกครองเซ็นยินยอม
“ขี้อยู่ไงวะผมบ่นพึมพำและกดวางป้านวลเอามือตีปากเบาๆ เป็นการเตือน ผมก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แถมไม่จำอีกต่างหาก แต่บางเรื่องก็จำนะ ก่อนจะช่วยผมพับและเก็บ เมื่อเลือกเรียบร้อยแล้ว ก็ลงไปข้างล่าง อ่านหนังสือและทบทวนอีกชั่วโมง พักสายตาเดินไปสวนหน้าบ้านที่ลงต้นไม้ไว้เยอะมากแทบจะเหมือนป่า แต่โชคดีมีผัวเป็นนักจัดสวนเลยใช้ซะอย่านึกว่าฟรีนะครับ มันเรียกผลตอบแทนทบต้นทบดอกซะแทบหุบไม่ลง ดีมันไม่นับต้นนับดอกมาล่อผมไม่งั้นคงจะเบิกบานน่าดู
“อืม หอมจัง”ผมดมดอกมะลิที่ออกดอกเป็นพุ่มๆ อย่างชื่นใจ กุหลาบก็งามด้วยปุ๋ยตามธรรมชาติ ไอ้ไผ่บอกให้เอานมจืดรดสัปดาห์ละครั้ง มันจะออกดอกได้ดี ผมนึกว่ามันอำลองทำตามก็จริงด้วย
“ต้นนี้ก็สวย”ผมชมและเอากรรไกรตัดกิ่งออกบ้าง อันไหนซื้อมาใหม่ก็ปลูกเอง เดี๋ยวนี้ผมเริ่มทำเป็นแล้วนะ ผัวสอนมาดีแต่กว่าจะดีได้โคตรสงสารต้นไม้เลยที่ต้องช้ำเพราะผมแถมหูอื้อไปสักพักเพราะโดนด่า ว่าแต่แม่งเล่นว่าวอยู่ไงวะไม่โทรกลับมาสักที “อีกห้านาทีไม่โทร กูขอ หะ”ผมกำลังจะบนบานปนสาปแช่ง สั่นพอดีเลย
“มีไร”เสียงเรียบๆแต่รู้ได้ว่าน่าจะเพิ่งตื่น ลืมหมดเลยกูว่าจะพูดอะไร แต่ใช่เรื่องเหรอมาทำเสียงอย่างนี้ใส่
“ไรไม่มี มีแต่เห็บโว้ย”ผมตอบมันกลับ หนอยไม่รับยังมาทำเสียงข่มขู่
“เดี๋ยวมึงเจอ หมัด”มันตอบมามั่ง ก่อนจะได้ยินเสียงน้ำ
“มึงขี้อยู่บ่ กูได้กลิ่น”ผมถามมัน หูก็เงี่ยฟังเผื่อมันอยู่กับใคร ทั้งที่ไม่มีหรอกแต่อยากคิด
“เปล่า กูเยี่ยว มึงจะยกซดก็ได้นะ”มันตอบก่อนจะได้ยินเสียงกดน้ำ
“กูนึกว่าเปิดก๊อก”ผมพูดขำๆ
“ท่อมันใหญ่”มันก็ตอบกลับอย่างอวยตัวเอง เออ กูรู้ แตกทีไรเจิ่งนองออกนอกพื้นที่กักเก็บกูทุกที
“แหวะ แล้วเพิ่งตื่นเหรอ”ผมทำเสียงก่อนจะถาม
“กูเพิ่งนอนเมื่อบ่ายๆนี่เอง”มันบอกก่อนจะได้ยินเสียงเหมือนเปิดตู้เย็นคงจะหาอะไรกิน
“ของในตู้หมดยัง”ผมถามมันอย่างอดห่วงไม่ได้ เพราะถ้าวันไหนผมไม่ติดภาคปฏิบัติก็จะซื้อเข้าไปใส่ไว้ไห้ เจอมันบ้างไม่เจอบ้าง
“ยัง”มันบอก”แล้วมีไรเปล่า”มันถามต่อหลังจากดื่มอะไรสักอย่าง เสียงดัง อั่กๆๆ
“นิดหน่อย เย็นๆมานี่ได้เปล่า มากินข้าวด้วยกัน นะ พี่ไผ่นะ”ผมบอกแต่ตัดสินไม่คุยทางโทรศัพท์ดีกว่า ถือโอกาสให้มาหาซะเลย
“อืม คิดถึงกูไง”มันรับคำก่อนจะถามกลับ มันต้องอมยิ้มแน่ๆ แต่ผมน่ะปากบานไปแล้วล่ะ
“มึงนั่นแหละที่คิดถึง รีบตอบเชียวว่าว่าง”ผมเกทับมันที่หัวเราะสองหึ
“เอาไรหรือเปล่า”มันถามผมกลับ
“เอาพี่ก็พอแล้ว คิกคิก”ผมหยอดใส่มัน
“งั้นมึงก็มานี่”มันตอบรับทันทีแบบไม่ต้องคิด
“เรื่องไร ไปก็โดนอ่ะดิ เขาล้อเล่นหรอก”ผมทำเสียงใส่ มือก็ลูบใบไม้ดอกไม้ไปด้วย ทำอย่างกับจีบกันใหม่ๆ
“อยู่โน่นคิดว่าไม่โดนเหรอ”มันย้อนใส่ นับครั้งได้เลยโดนที่บ้าน ถึงไม่บ่อยแต่หลายรอบอยู่ โทษกูทั้งนั้นที่ยั่ว มึงนั่นแหละไม่หักห้ามใจต่อสิ่งยั่วยุที่เรียกว่าเมีย อิอิ
“แหม ทำเป็นได้ใจ ถ้ากูไม่ว๊อนนะ ไม่ได้แดกกูหรอก”หมั่นไส้ เลยใส่มันซะหน่อย
“คิดแล้วสบายก้น มึงก็คิดไปเถอะ”มันพูดเซ็งๆแต่ฟังดูก็รู้ว่าทับถมผม ที่ไม่เคยจะรอด ถึงไม่ว๊อนเอง ก็โดนมันทำให้ว๊อน
“เหมือนกันแหละโว้ย ถ้ามึงคิดแล้วสบายหำ ก็เรื่องมึงเถอะ”เรื่องไรกูจะยอมรับ เกทับแม่งเลย ไม่อยากจะคุยเวลาผมทำให้มันก็ซี๊ดซ๊าด ปรี๊ดๆๆ ไม่ต่างกับผมหรอก
“เออ แล้วมึงจะแดกไหม”มันขี้เกียจต่อปากต่อคำ ถามอีก
“เอาไรดีวะ เออนึกออกแล้ว ซื้อต้มเลือดหมูร้านเฮียอ๊าให้หน่อยดิ เต้าหู้นมสดร้านพี่เล็กมาด้วย”ผมคิดก่อนจะนึกออกและสั่งออกไป
“ทับทิบกรอบร้านพี่ถึกด้วยไหม”นึกว่าจะบ่น มีการถามต่อ ไม่ได้ประชดหรอกมั้ง
“ได้ก็ดี พิเศษนะ ขอกะทิกับน้ำเชื่อมเขาเยอะหน่อย”เข้าทางสั่งเพิ่ม กะทิกับน้ำเชื่อมเขาหอมมาก ร้านเล็กๆแต่ลูกค้านี่ระดับทั้งนั้น แต่ต้องตามคิว
“กี่กล่อง”มันถามออกมา น่าจะหยิบกุญแจรถ ถึงปากจะคุยแต่ผมแยกหูรับสัญญาณได้
“อะไรของมึง”งงว่ะ
“กะทิ มึงจะเอากี่กล่อง”อ้าว อีผัว
“สัด นี่มึงเว้าซื่อๆหรือกวนตีนกูเนี่ยะ ห๊ะ”ผมด่ามัน มือเท้าเอวด้วย
“กูหวังดี กลัวเขาให้ไม่หนำใจมึง”มันพูดเสียงขำๆ
“เดค่วยเถอะมึง เออ ไหนๆก็ไปแล้ว ซื้อวุ้นมะพร้าวมาด้วยเลย แค่นี้นะ กูร้อนหูแล้ว”ผมด่ามันก่อนจะสั่งเพิ่ม ลืมเปิดโฟนเลยร้อนหูเลย
“มึงลืม”มันพูดต่อเหมือนทวงบางอย่าง ผมนึกแต่นึกไม่ออก
“พอแล้ว เดี๋ยวหิ้วมาไม่หมด หรือเอารถยนต์มา” บอกมันอย่างเป็นห่วงและถามต่อ
“เรื่องกินจบแล้ว แต่มึงลืม”มันย้ำอีก
“อืม อะไรว่ะ”ผมพึมพำทำท่าคิดไปด้วย
“คิดสิ”
“คิดอยู่ อืม”
“เร็วๆ”มันเร่ง
“เดี๋ยวสิวะ”ผมก็จี้คิดตามมัน โอ๊ยลืมไรวะ
“งั้นกูไม่ไปนะ”ขู่กูอีก อ๊ะ คิดออกแล้ว
“คิดถึง รักนะจุ๊บๆ”ผมพูดทันที ลืมได้ไงวะ พูดทิ้งทายประจำ
“เออ”มันรับคำได้สมกับที่บอกฉิบหาย ได้ยินเสียงรถแสดงว่าเอารถยนต์มา อาทิตย์ก่อนผมแต่งรถยกเครื่องเสียงให้ใหม่หมด ถูกใจแต่ไม่พูดไม่บอก มีแต่ทริปใส่กระเป๋าสตางค์ให้ เยอะอยู่นา
“แค่เนี้ยะ”ผมท้วงใส่มัน
“อืม”
“ไม่ต้องเลย มึงพูดกลับมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าวางสาย”ผมไม่ยอมแว๊ดใส่อย่างแรง ให้หูหนวกไปเลย
“ของอย่างนี้เขาต้องพูดจากใจนะมึง ไม่ใช่บังคับ”ยังมีหน้ามาสอนกูอีก
“ตีนแหนะ และเมื่อกี้ควายที่ไหนให้กูพูดวะ”ผมยกตีนที่มันไม่เห็นและว่ากลับ
“ควายที่รักมึงไง”มันพูดแค่นั้นแล้วก็วางทันที ผมยังอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น ด่าไม่ออก แต่ปากจะเหมือนจานเข้าไปทุกที
“อ๊าคคคคคคคคค พูดมาได้ แน่จริงมาพูดต่อหน้ากูสิ จะจูบปากให้ คิกๆๆๆ”ผมดีดดิ้นอยู่คนเดียว จนไอ้คนบ้านตรงข้ามทำหน้างงๆ ว่าไอ้คนหน้าตาดีบ้านตรงข้ามกูมันเป็นไรวะ แต่กูไม่แคร์ ฮ่าๆๆ บ้านกู ตัวกูจะทำอะไรก็ได้ ยกเว้นแก้ผ้าเดินหน้าบ้าน สงวนไว้แก้สองต่อสองกับพี่กระบือพอ
*
*
*
‘มึงคิดยังไง ถึงเอาตัวไปขาย ของ’ เสียงอีออยพูดมาตามสาย แต่เว้นระยะห่างของคำมากไปหน่อย
“คิดว่ากูมีดีไง ถึงได้ขายออก ดอกก ทำไมมึงต้องทำเสียงแบบนี้ด้วย กลัวกูชวนมึงและต้องห่างไอ้เป๊บใช่ไหม”ผมตอบมันอย่างหมั่นไส้และเหน็บมันไปด้วย เอามือปิดปากกลั้นเสียงขำ
‘อีฝืด มึงนั่นแหละ ดอกกก แถม ดอกบานไม่รู้หุบด้วย กูแค่ถามว่ามึงคิดยังไง แต่ก่อนกูชวนมึงแทบตาย เล้าโลมแทบจะดูดปาก มึงยังไม่ยอมเลย บอกว่าอาย ขายทางเน็ตก็พอแล้ว’มันต่อว่ามาซะยาวและท้าวความหลังให้ฟังอีก แต่จริง มันเคยชวนผม อีโมนิค นังจ๋า นังหยี เอาของไปเปิดท้ายขายกัน ตามตลาดที่เดี๋ยวนี้เรียกถนนคนเดิน ผมไม่เอา คือ มันอายที่จะต้องไปนั่ง พูดเชิญชวนให้เขาสนใจของเรา เกิดขายไม่ออกจะทำยังไง ถ้าผมไปเดินเห็นร้านไหนไม่ค่อยมีคนซื้อผมจะอุดหนุนทุกที เห็นเขาดีใจที่ขายได้เราก็รู้สึกดี แต่ไม่ใช่ของแพงอะไรมากหรอก นี่แหละถึงได้เป็นที่มาของคำว่า รก ทั้งที่ผมก็เก็บของเป็นระเบียบจะตาย ไอ้ไผ่นั่นแหละเรื่องมากหวงพื้นที่ไม่เข้าเรื่อง ทีพื้นที่สงวนผมยังไม่หวงเลยที่มันบุกรุก หุหุ
“กูอยาก มึงจบไหม”ผมไม่รู้จะอธิบายมันยังไง พูดแบบนี้ไปเลย
‘กูไม่จบ อีเชี่ยะ อย่ามาลดความสตอในตัวเอง มึงเหลาให้กูฟัง ณ บัดนาว มึงจะไปนั่งอ่อยผู้ชายใช่ไหม’มันไม่ยอม แว๊ดมาตามสายผมเอาออกไม่ทัน กรรมตามกูเร็วจังวะ เพิ่งทำใส่ไอ้ไผ่ไปก่อนหน้าไม่กี่ชั่วโมงเอง
“อีห่านนนน มึงเคยเห็นกูอ่อยใครเหรอ นอกจากผัว”ผมว่ามันกลับแต่แอบขำ
‘เคย ไอ้ทุกวันนี้ที่มันมาติดเป้งมึงไง’มันก็ยังไม่ยอม
“อีบ้ากูไม่ใช่ม้า จะได้ ฮ๊อต ขนาดนั้น” แป่ว ไม่เกี่ยว
‘มึงกล้าเน๊าะเล่นมุกแบบนี้ มึงอย่าเบน ทุกวันนี้กูก็เห็นอยู่’มันพูดเหมือนสมเพชที่ผมเล่นมุกแป็กๆ และยัดเยียดข้อหาต่อ
“อันนั้นเขาเรียก ไม่ได้ตั้งใจอ่อย แต่หน้าตาและท่าทางมันไปเองโว้ย”ผมก็กวนมันกลับ ทำหน้าเชิดปากจิกใส่มันที่ไม่มีทางได้เห็นหรอกว่า เริดดดด ขนาดไหน
‘ถุย อีเป็ดดดด’มันด่าลากเสียงฟังดีๆเพี้ยนเป็นสัมภเวสีเลยนะน่ะ’แล้วมึงจะเริ่มเมื่อไร’ก่อนจะวกมาถามต่อ
“อาทิตย์นี่แหละ กูว่าจะขายเฉพาะวันอาทิตย์พอ เดี๋ยวผัวกูเขาขาดความอบอุ่น คริคริ”ผมบอกมันก่อนจะพูดเล่นต่อ
‘อีเลว มึงถามผัวมึงก่อนไหม เขาอาจจะดีใจก็ได้ที่มึงไม่ตามติดเขาเป็นหอยเชอรี่ ฮ่าๆๆๆ’มันว่าและทำเสียงได้ดูถูกมากแถมหัวเราะเยาะอีก
“กูมีแต่หำเชอรี่โว้ย ฮ่าๆๆๆ”กูหัวเราะมั่ง ก่อนจะได้ยินมันหันไปพูดกับใคร ประมาณว่าคุยกับใครอยู่ และก็เสียงดังกลบไอ้คนถามมัน จะเป็นใครได้”มึงไม่ต้องกระซิบหรอก กูได้ยินหมดแล้ว”ผมเลยส่งเสียงแซวมันไป
‘กระซิบเชี่ยะไรล่ะ ต่อๆ เออถ้ากูว่างจะไปช่วยแล้วกัน ขอให้มึงขายดี’มันต้องอายแน่เลยที่ถูกผมจับได้ อายอะไร เดี๋ยวนี้ ไอ้เป๊บมาหามึงออกจะบ่อย พอกับไอ้ต้าร์ เจอพวกผมแซวไปอายทำอะไรไม่ถูกเลย ส่วนสามีหมาดๆมันน่ะเหรอยิ้มรับอย่างเดียว รักจะเสียวต้องหน้าหนาไม่งั้นจะอด
“ใจ เฮ้ย แค่นี้นะ ไอ้ไผ่มาแล้ว”ผมขอบใจมันสั้นๆ ก่อนจะได้ยินเสียงรถเข้ามาจอด
‘โถ ว่าแต่กู พอดอมาหาปรี่เข้าใส่เชียวนะมึง’มึงยังแขวะมาตามสาย
“นี่ถ้าเลี่ยมทองกูเก็บเข้าเซฟเลยนะ เออๆๆ แค่นี้แหละ บาย”ผมก็ปากไวตอบกลับและรีบวาง วิ่งออกไปรับหน้า เจอมันยกตีนบอกให้รู้ว่ามีของอีกในรถ
“มึงไม่กระดกขานี้บอกกูเลยล่ะ”ผมเดินไปชี้เป้ามันและพูดใส่
“ติดกางเกงใน”มันพูดแค่นั้น ก่อนจะมองหน้าผมก้มมาหา ผมมองด้วยสายตาหลุกหลิกไปมา
“จ๊วบบบ”ทีหนึ่งแต่ดังเน้นๆ
“จูบกูทำไม”มันถามหน้าตาเฉย อ้าว กูเข้าใจผิดเหรอ
“ก็มึงก้มหน้าและส่งสายตาให้กูนี่หว่า”ผมย้อนมันที่ยกยิ้ม
“กูจะดูว่าอะไรอยู่ในตามึง”มันขยายความให้และก็จ้องมอง ผมเลยหันไปเบิ่งตาส่องกระจกรถ
“ไม่เห็นจะมีเลย”ผมบอก มองยังไงก็ไม่มี มันก้มมาใกล้และกระซิบ
“หน้ากูไง” เล่นซะกูเขินเลย เดี๋ยวนี้น่ารักนะมึงเนี่ยะ มีอ้อนๆ
“บักเลี่ยนเอ้ย”ว่ามันที่ยักคิ้วใส่ก่อนจะพากันเข้าบ้าน อิ่มเลยกูเจอไปสองดอก นี่มึงจะตัดกำลังการกินกูใช่ไหมถึงได้สรรหามุกเสี่ยวๆมาหยอดใส่กูเนี่ยะ อย่าคิดว่ากูไม่ชอบนะ อยากจะให้รางวัลมึงใจจะขาดแล้ว อิอิ
*
*
*
“.......................”ผมนอนมองคนที่ผมหนุนตักอยู่ หลังจากกินข้าวกินขนมเรียบร้อย ก็ขึ้นมาอยู่ชั้นลอยห้องผมที่เป็นสระว่ายน้ำ
“เอาจริง”มันเลิกคิ้ว
“ครับ”ผมพยักหน้าและตอบ
“ยังไม่พออีกเหรอ”มันถามเรียบๆ
“อะไร”ถามกลับทำหน้างงๆ
“ปากมึงไง”มันหลุบตามองมือชี้ที่ปากผม ทำหน้าเหมือนจะหลอกด่ากูชอบกล
“เกี่ยวไรกับปากกู”ผมตีมือมันจิ้มอย่างไม่เบามือ
“แค่นี้ก็ตลาดพอแล้ว ยังไปหามาเสริมอีกเหรอ”มันแสยะยิ้มบอก เอานิ้วจิ้มและดึงไปมา ผมนึกได้ถลึงตาใส่
“เชี่ยะ ว่ากูปากตลาด ก็เหมาะกับมึงที่ปากหมานั่นแหละ นี่ๆๆๆๆ”ผมตีอกมันที่หัวเราะหึหึ ปัดมือไปมา จนผมหยุดไปเอง
“ให้เปล่า”ผมขออีก ทำไมผมต้องขออนุญาตมันด้วยวะ แค่ปู่โอเค นี่ก็น่าจะจบแล้วนะ ใหญ่สุดแล้ว แต่คิดอีกทีบอกไว้ก็ดี
“ตามใจ”มันพูดเรียบๆ ผมตาโตกอดเอวมันเอาหน้าซุกไปมา
“ขอบคุณคร๊าบบบบบ”ส่งภาษาวิบัติเป็นการขอบคุณ มันดึงหัวออก
“อย่าไปยุ่ง มันนอนของมันดีๆ”มันพูดเฉยๆแต่ตากรุ้มกริ่มมาก ผมชอบเวลามันทำเจ้าชู้ใส่ แต่ต้องกับผมเท่านั้นนะ ขอเตือน มิฉะนั้นหัวล่างจะขาดด้วยปากผมเอง โหดมั้ย
“จุ๊บๆๆ เล่นหน่อยนะ คิดถึ๊งงงงง คิดถึ๊งงงงง”ผมหยอกมันต่อ ช้อนตามองมันที่หรี่ตาใส่ โอ้ย มองอย่างนี้เข้าห้องกันดีกว่า
“มึงนิ”มันพูดเสียงเริ่มจะเครียดตัดใจดึงผมขึ้นมา หยิบบุหรี่จะมาสูบ แต่ผมจับหน้ามันหันมาประกบปาก คร่อมตัวมันที่หลังแนบกำแพง ตอนแรกมันเฉย แต่ผมเป็นคนความพยายามบวกดันทุรังสูง ก็ใส่ให้ไปอีกจนมือมันเริ่มลูบเบาๆไล้แผ่นหลังไปมา สอดเข้าเสื้อข้างหน้า ลิ้นไล่เกี่ยวกัน และคว้าหมับขยำก้นผมไปมาอย่างได้อารมณ์ จนอยากจะกดไลท์ให้ซะ
“นอนกับน้องนะ”ผมพูดชิดและจูบลงไปอีก มันตอบรับก่อนจะดันออกเบาๆ แต่ยังเลาะเล็มอย่างเสียดายอยู่
“งานยุ่ง”มันพูดก่อนจะกัดปลายจมูกเบาๆ ผมย่นหนี
“เช้าค่อยกลับ พรุ่งนี้พี่ไม่มีเรียนสักหน่อย”ผมพูดอย่างรู้ลึกรู้จริง พอกับที่มันก็รู้ตารางเรียนผมเหมือนกัน
“ไม่ได้”มันส่ายหน้าพูดเสียงอ่อนโยนขึ้น”น้องนอนคนเดียวก่อนนะ” ผมกอดคอและซุก ใจก็อยากจะอ้อนและงอนให้มันยอม อีกใจก็เห็นใจที่มันต้องทำรายงาน มือก็กอดคอเอาหน้าซุก
“นอนก็ได้”มันพูดอีก ผมเด้งตัวมองหน้าและยิ้มแป้นก่อนจะหุบยิ้ม เมื่อมีคำต่อท้ายที่ไม่ศักดิ์สิทธิ์แต่ขลัง”แต่ไม่ได้ไปกระบี่”
“กลับไปเลย”ผมไล่ทันที จะลุกแต่มันดึงมานั่งตักเอามือกอดเอวคางเกยไหล่ กัดหูกูอีก
“หึหึ อยากเหรอ”มันถามจิตๆ
“อืม อยากมาก ล่อกูหน่อยสิ”ผมหันไปพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง เล่นเอามันอึ้งและส่ายหน้าเนือยๆ
“กูหมายถึงนอนกอดเฉยๆ”มันบอกเจตนารมณ์อันคลาสสิค ผมส่ายหน้า หันไปดึงหัวมัน
“ฮึ กูอยากอย่างนั้นเลย นะ Honey,Please”ผมพูดเสียงอ้อนตอนท้ายเอาจมูกชนกัน มันมองหน้าอย่างจับผิด มองแล้วมองอีกจน กระทั่ง
”ฮ่าๆๆๆ ก๊ากกกกกๆๆ”หลุดจนได้กู
“สัด เต็มหน้ากูเลย”มันว่าก่อนจะเอามือผมลูบน้ำลายที่กระเด็นใส่หน้ามัน
“อย่าบอกนะว่ามึงเชื่อ ว่ากูเสี้ยนจริงๆ”ผมถามมันอย่างกลั้นขำ
มันส่ายหน้า ก่อนจะบีบปากผม”แต่กูน่ะเสี้ยนของจริง Baby”มันพูดใส่ผมบ้าง ก่อนจะผลักลงไปนอนที่เสื่อ จูบปิดปาก มือก็ลูบไล้ บีบขยำอย่างแรง แต่แฝงด้วยอารมณ์พาสติกระเจิงไปหมด เมื่อโดนรุกเหมือนขืนใจ
“อี๊อ อื๊อ อา”ผมครางออกมาเมื่อโดนไซ้ที่คอไล่ลงไปหน้าอก มือมันจับขาผมเกี่ยวเอว ก่อนจะยกขึ้นมาจูบทั้งตัว ผมที่ตั้งสติได้ก็โต้ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ เสียงหัวเราะในลำคอบอกได้ว่า มึงนี่โรคจิตของแท้ แต่กูช๊อบชอบ
“แฮ่กๆ ต่อสิ หยุดไมล่ะ กำลังมันส์เลย”ผมหอบขยับปากที่รู้ว่าต้องเจ่อแน่ถามมัน
“หมดเวลา”มันพูดแค่นั้น ก่อนเราจะจูบกันอีกหลายที”เอาไว้ต่อคราวหน้านะ”
“กูจะจดไว้กันลืม สัญญานะจะเอากูน่ะ”ผมพยักหน้ารับปากมัน ยกนิ้วกลางกระดิกไปมา มันแสยะยิ้มเอามือบิดจมูก ก่อนจะหัวเราะใส่กันกับเรื่องสัปดนของเรา
“เด็กบ้า ขยันอ่อยกูเหลือเกิน”มันว่าก่อนจะกอดผม เอาหนวดที่ขึ้นเป็นตอบี้ซอกคอไปมา จนจั๊กจี๊ไปหมด
“มีผัวได้ ไม่เด็กแล้ว”ผมพูดใส่และบี้แก้มมันบ้าง เลยโดนตบก้นไปสองที ผมก็ตบคืนบ้าง ก้นแข็งดีจังสงสัยเกร็งบ่อย ไม่รู้จะคุยจะกัดอะไรกันแล้ว ได้แต่สัมผัสกันแทน จนเกือบสี่ทุ่มผมเดินลงไปส่งที่รถ
“พักบ้างนะ เหนื่อยก็หายใจเข้าพูดว่า รักฝิ่น หายใจออกพูดว่า รักน้อง โอนะ”ผมกอดเอวและให้คำแนะนำ
“กูกลัวจะอ้วกก่อนว่ะ”มันพูดยิ้มๆเอามือขยี้หัวผมไปมา
“พูดบ่อยๆสิ จะได้ไม่อ้วก”ผมขึ้นไปเหยียบบนหลังตีนมันขย่มไปมา มันส่ายหน้า
“มึงนี่ บางทีก็เหมือนคนสองบุคคลิคว่ะ”พูดและพิจารณานิสัยผม
“มุนิน หรือ มุตา”ผมถามมันยิ้มๆ
“มุทะลุ”มันตอบหน้าตาเฉย
“ไอ้บ้า” ผมว่าและกัดอกมันอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะปล่อยขึ้นรถ”ขับรถดีๆนะ ถึงก็ส่งข้อความมานะ” มันพยักหน้า ก่อนจะถอยรถและเบรก เปิดกระจกกวักมือผมให้ไปหา ผมเดินเข้าไปและก้มไปหา
“ลืมอะไรเหรอ”ผมถามมันที่ยกยิ้ม
“ลืมบอกว่า”มันพูดหยุดแค่นั้น ผมเลิกคิ้วก่อนและตั้งใจฟัง”ห้องน้ำนะ จะได้ไม่เปรอะผ้าปูที่นอน”มันพูดจบก็ดันผมออกและปิดกระจกถอยรถออกไปทันที ผมที่ยังเหวอไม่หายกว่าจะตั้งสติได้
“ไอ้เชี่ยะ มึงรีบไปเลย กูนึกว่าจะพูดรักและคิดถึง ราตรีสวัสดิ์ ฝันดี จุ๊บๆๆ ควายยยย”ผมตะโกนด่ามันสุดเสียง แต่มันไม่ได้ยินหรอก หยิบไอโฟนพิมพ์ส่งไปด่าแม่งเลย
“คุณน้อง เอะอะโวยวายอะไรคะ เดี๋ยวเถอะ”เสียงป้านวลเอ็ดผมที่หน้าบ้าน ทำเอาสะดุ้ง
“ไอ้ไผ่ของป้านั่นแหละ เชอะ”ผมบอกและสะบัดบ๊อบที่ไม่มีหรอก วิ่งขึ้นห้องไปทำตามที่มันบอกซะดีไหมเนี่ยะ อึ๊ย แค้น จุกเสียด กับผัวที่ประหยัดในเรื่องไม่ควรประหยัดอย่างคำพูด
*
*
*
หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 # (อ่าน 2561386 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก