หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 #

[NewYearzz]

เมื่อไหร่เราจะมีขนมหวานส่วนตัวบ้างนะ อิจฉา



รอตอนต่อไปครับ

[nongrak]

คู่นีก็น่ารักแต่สงสารบูลหน่อยๆ พายชอบทำร้ายร่างกายสามี หึหึ

[poppycake]

น่านนน สับเปลี่ยนคู่มาหวานแหวว >///<
คู่นี้นี่ ซึนดีเน้อ เหมือนกระท้อนยิ่งทุบยิ่งหวาน = =

[lingdoiy]

  หง่ะ !!

[qq_oo]

รอๆๆๆจ้า ชอบเรื่องนี้ไม่มีลืม

[superr]

วัาวววววววววววว
จัดหนัก จัดเต็ม

[CheeTah]

นึกว่าเป็นตอนของน้อง กับพี่ไผ่

คิดถึงๆน้องๆๆ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่ารักมากมายเลยอะ คิคิ อยากเจอลูกชายก้อแด๊ดกะอีพํอแล้วว

[greensnake]

มันน่ารักทุกคู่จริงๆนะเรื่องเนี้ย และฝ่ายรุกก็หื่นทุกคนด้วยเหมือนกัน
แต่อย่างว่าก็ดูแต่ละคนสิ น่ารักน่าฟัดกันทั้งนั้นเลย
โดยเฉพาะพระพาย จนป่านนี้แล้วก็ยังขี้อายเรื่องอย่างว่าอยู่เลย
ถึงได้โดนแกล้งอยู่นั่นแหละ ทั้งสามีตัวเองและน้องฝิ่นอนงค์
เห็นขี้อาย รักสงบอย่างนี้แต่บทจะร้ายก็เอาเรื่องเหมือนกันนะ
รักกันมากเป็นกิจวัตร ตีกันบ้างเป็นงานอดิเรกให้ชุ่มชื่นหัวใจ
แม้จะเป็นพาร์ทของคู่นี้แต่ก็มีรับเชิญมาเกือบทุกคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดน้อยจ้ะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :oo1:ตามทันเสียที  :oo1:น่ารักมากๆๆเลยน้องพายน้องบลู

[GintoniC]

แปะๆ ไว้ก่อนเด๋วมาอ่าน (แต่อ่านผ่านก็แซ่บเวอร์~~~) 

[จริงใจ]

ม่วนคักเด้อ พาย+บูล

[Maewjunsu]

พายบลูน่ารัก คิดถึงคู่3สามัคคี

[พลอยสวย]

 

[noodum25]

ชอบทุกคู่เลย ยิ่งคู่ ไผ่กะฝิ่น มันสะจายยยยยย ของเขาดีจริงๆ

รอตอนต่อไปจ้า

[CarToonMiZa]

 

[feili]

+1 ใครน๊ะ..ดโหมดไม่ดีพอ..ผมว่าดีมากๆเลยต่างหาก มันครบรส สุข เศร้า ตลกฮา โดยเฉพาะบรรยายความรักของความเป็นเพื่อน ความรักระหว่างชายชายน๊ะไม่ไม่หรูหราไรมากมายเหมือนชายหญิงหรอก..สุดท้ายนี้ขอเป็นอีกหนึ่งในหลายกำลังใจ

[chatori]

น่ารักเสมอ หวายจ๋อยเลย อิอิ

[rujaya]

รออยู่นะ หายไปไหน 

[goonglovenut]

ตอนที่ 94

“ไม่ยอม กูไม่ยอม”ปึก ปึก เสียงโวยวายพร้อมเสียงทุบตีตรงอกผม

“กูบอกให้หยุด”ผมจับมือที่ระดมทุบตีให้หยุด

“ไม่ มึงทำอย่างนี้ได้ไง ห๊ะ”มันไม่ยอมฟังเตะขาผมอีก

“แล้วจะทำไม”ผมพยายามข่มเสียงตอบมัน

“นี่ใช่ไหมมึงถึงได้อยากกลับมาอยู่บ้าน”มันขึ้นเสียงใส่ ขว้างหมอนขว้างห่าเหวอะไรนักหนาไม่รู้ใส่ผม

“ไอ้ฝิ่น มึงจะหยุดได้หรือยัง”ผมตวาดและเขวี้ยงหมอนกลับไปบ้าง โดนหน้ามันเต็มๆ สม!

“ไม่ เอาสิเป็นไงเป็นกัน อีนั่นมันดีกว่ากูตรงไหน”มันลุกขึ้นได้ก็ตวาดกลับโถมเข้ามาใส่ ผมผลักลงไปกองกับพื้นอีก มัน เงยหน้ามองทั้งน้ำตา ผมแสยะยิ้ม

“ทุกตรง ไม่โวยวายงี่เง่าเหมือนมึง”ผมยกยิ้มบอกเรียบๆแต่เน้นๆ ทำเอามันเริ่มเบะปาก กำมือแน่น ปากสั่นระริก

“มึงมันเลว แต่ก่อนกูโวยวายยิ่งกว่านี้มึงไม่พูด งี่เง่าเอาแต่ใจมึงก็ไม่ว่า อย่างมากก็เงียบ ฮึก หะ ให้กูสำนึก เพราะอีนั่นใช่ไหมมึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้”มันเริ่มฟูมฟาย ผมผลักมันลงไปอีก

“ก็ตอนนั้นมึงยังใหม่ ยังมันส์ กูก็ต้องยอมๆบ้าง และเรียกเขาดีๆไม่ใช่เรียกจิกกระบาล”ผมจิ้มหัวมันจนหน้าหงาย

“ไอ้ไผ่ ไอ้เหี้ยะ ไอ้สารเลว ไปเลยมึงอยากไปก็ไปเลย กูเกลียดมึงงงงงง”มันลุกได้ด่าใส่หน้าผมเตรียมจะวิ่งออกแต่ยังไม่ทันพ้นประตูผมจับแขนและบีบอย่างแรงดึงมากระแทกตัว

“กูก็เกลียดมึงเหมือนกันแหละ ไอ้ฝิ่น คิดว่าตัวเองวิเศษนักหรือไง หึ กูมาคิดๆดู หลงอยู่กับมึงได้ไงนานขนาดนี้ ไม่มีเหี้ยะอะไรดีเลย นอกจากเอาแก้เซ็งเท่านั้นเอง”ผมพูดใส่หน้าอย่างเหยียดๆ มันมองอย่างอึ้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“ได้ กูจะไม่ยุ่งกับมึงอีก ปล่อย”มันพูดและแกะแขนตัวเอง

“ไม่ปล่อย”ผมบีบหนักกว่าเดิม

“มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้ อยากไปหาอีนั่นก็ปล่อยกู”มันพูดอย่างโกรธแค้น มือก็แงะ ผมตวัดมันมาใกล้

“ไหนๆมึงก็จะไป ส่งท้ายหน่อยดีกว่า จะได้จดจำกูไม่มีวันลืมไง หึหึ”ผมกระซิบเสียงเย็นๆข้างหู ก่อนจะจูบปากที่จะพ่นด่าอย่างแรงจนได้รสคาวของเลือด

“อื๊อ อื๊อ ปล่อยกู ไอ้เลว ไอ้สัด ไอ้ควายยยย อื๊อๆๆ”ทั้งด่าทั้งดิ้นแต่ไม่หลุดไปได้หรอก ผมกระชากเสื้อผ้าออกจากตัว ก่อนจะเม้มขบกัดทั้งตัวจนขึ้นจ้ำเต็มไปหมด ทั้งเสียงร้องดิ้นรนให้หลุดยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้ผมทำมากกว่าเดิม

“หึ คิดอีกทีปล่อยไปก็เสียดายของ แถมรวยซะด้วย เอาไว้แก้เสี้ยนดีกว่า”ผมยกยิ้มเอามือบีบคางคนใต้ร่าง ก่อนจะมัดมือด้วยเสื้อ ทีนี้จะไปไหนรอด

“ไอ้ อื๊อออออออออออออ ปล่อยยยยยยยยยย”เสียงร้องอย่างดังแต่ไม่มีใครได้ยินหรือมาช่วยแน่นอน

“ดิ้นให้ตายก็ไม่รอดหรอกโว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะสะใจ ก่อนจะลงมือกระทำต่ออย่างไร้ความปราณี

V
V
V
v

ปึก ปึก เสียงบางอย่างกระทบหน้า ปลุกให้ตื่นจากความฝันที่โคตรชั่วฉิบหาย เกิดมาไม่เคยฝันอะไรที่ตัวเองดูสารเลวขนาดนี้มาก่อนเลย  อืม จัดเต็ม เต็มๆหน้ากูเลย ส้นตีนยี่ห้อฝิ่น ตืบทีเดียวเอาอยู่

“เมื่อไรมึงจะเลิกนอนดิ้นสักทีวะ”ผมยกตีนเมียที่แนบแก้มบนหน้าอันหล่อเหลาของตัวเองออกนอนสวนทางตลอด  ตีนนี่เองที่ปลุกให้ตื่นจากฝันชั่วๆ ไม่เหมาะกับตัวจริงที่เป็นอยู่ สงสัยคงต้องเลิกนั่งดูละครเป็นเพื่อนเมียสักพัก ยิ่งเมื่อหลายเดือนก่อนกลับมาจากบ้านมันยิ่งโอเว่อร์แอ๊คติ้งน้ำตาหยดติ๋งหาว่านัดพบกิ๊กเก่าไม่บอกมัน

“อืม กูจะตบมึง อีห่า”เสียงอู้อี้ หงุงหงิง เมื่อโดนลากให้นอนถูกหลักฮวงซุ้ยสักที ฮวงจุ้ยเอามันไม่อยู่หรอกครับ

“เป็นเอามากนะมึง”ผมส่ายหน้ายิ้มๆ เอามือลูบแก้มป่องที่มีน้ำลายเป็นคราบ  พักนี้มันดูมีเนื้อมากขึ้น กำลังดีสมตัว มันพลิกเข้ามากอดเอว ผมลูบหัวเอนตัวจะนอนแต่กระทบอะไรแข็งๆ”อะไรวะ”บ่นเหลือบตามอง

“กูว่าแล้วว่าทำไมฝันได้เลวขนาดนี้ เสือกเอามาวางเมื่อไรวะ”ผมบ่นก่อนจะหยิบหนังสือนิยายห้าเล่มที่กองบนหัวมาดู ปกติมันไม่ค่อยอ่านหรอก พี่สาวผมกับพี่ตวงเอามาให้อ่านเล่นๆช่วงไปอยู่บ้าน มันก็รับไว้ด้วยความเกรงใจ วันแรกเปิดแบบผ่านไปที วันที่สองอ่านอารัมภบท  วันต่อมเริ่มที่ห้าหน้า ยี่สิบหน้า ครึ่งหน้า จบเล่ม หลายวันเข้าติดเลยทีนี้ ไม่ใช่นิยายธรรมดาเป็นนิยายวายและก็ชอบจิ้นผู้ชายที่ดูสนิทกันเกินเพื่อน พอกันทั้งพี่ผัวน้องสะใภ้แถมลากเมียตัวแสบติดบ่วงวายไปด้วยแล้ว หึ มีแต่ประเภทนายเอกถูกกระทำ แก้แค้น ข่มขืน ไอ้พระเอกก็เลว แต่มีดีหล่อ รวย และรักจริงตอนท้ายๆ ตรงบุคลิกกูตรงไหนวะ ผมพลิกหน้าไปมาก่อนจะเก็บ ล้มตัวนอนต่อ อา ค่อยฝันว่าเป็นคนดีหน่อย

/
/
/

“อูแอบ”ผมพูดเสียงไม่ชัดไม่ใช่เพราะมีเชื้อกระเหรี่ยง ม้ง แม้ว แต่เป็นเพราะความตึงซึ่งไม่ใช่ของหู แต่เป็นหน้า ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจ แต่โดนสั่งห้ามพูด ณ ตอนนี้ ไม่งั้นหน้าจะเหี่ยวคล้อยปานเยี่ยวเหลว เมียบอก

“จริงอ่ะ”มันเงยหน้าจากแขนผมถามเสียงดังหน้าตื่นเต้น

“อืม”ผมตอบรับในลำคอแต่มีพยักหน้ายืนยันความจริง

“ทำไมเพิ่งมาบอกว่ามึง แอบ”มันทำหน้าเหมือนเหตุการณ์วันโลกจะแตก ผิดหวัง สูญสิ้น กับสิ่งที่ได้ยิน

“กูแสบ”ผมตัดสินใจพูดชัดๆ ดังๆ ก่อนจะกลับสภาพหน้าตึงตามเดิม

“แล้วไป นึกว่าแอบ ทนหน่อยจะเสร็จแล้ว และกูบอกว่าอย่าพูดเดี๋ยวหน้าเหี่ยว จบเลยมึง”มันทำหน้าโล่งใจ พูดปลอบใจให้ผมหน้าตึงต่อเพราะโดนเมียจับขัด นวด โปะ เพื่อให้ผิวพรรณผ่องใสในวันรับปริญญาที่ใกล้เข้ามาแล้ว พรุ่งนี้ผมต้องไปซ้อมใหญ่ เมียก็เลยจัดชุดใหญ่ยกกระชับผิวหน้าผิวตัวให้ แรกๆก็เพลินดีหรอกมีคนเอาน้ำออกให้ คือ ขัดและเอาน้ำล้างออก ผมไม่ได้คิดลึกนะ แต่ไม่รู้พวกคุณคิดไปเองหรือเปล่า หึหึ

“ยื่นตีนออกมา”สั่งผมให้ส่งส่วนที่บอบบางแต่หนักทุกครั้งเวลาประทับร่างใคร มันหยิบวางบนหน้าขาตัดเล็บ ล้วง แคะ แกะ ตะไบจนสะอาด ปกติก็สะอาดอยู่แล้วแต่วันนี้มากกว่าทุกวัน ก่อนจะทำเล็บมือบ้าง แทนที่มันจะทำเล็บมือก่อนค่อยทำเล็บตีน สอบตกการจัดลำดับหรือเปล่าวะมึง

“อืม แห้งแล้ว ตากอีกสองแดดแดกได้เลย คริคริ”มันจับหน้าผมพลิกไปมาพูดจาส่อเสียดเปรียบเป็นปลาเกลือตากแห้ง ก่อนจะค่อยๆบรรจงล้างให้ ปิดท้ายด้วยการทามอยเจอไรเซอร์เพิ่มความชุ่มชื้น ผมค่อยหายใจสะดวกขึ้นหน่อย

“ทำอย่างกับกูจะเป็นเจ้าบ่าว”ผมส่ายหน้าหมุนคอแก้เมื่อยไปมา

“ไม่ต้องเรียกร้อง ถ้าวันนั้นมาถึง กูจะจัดจัมโบ้เซ็ทหน้าใสกิ๊งให้อีนี่ยันอีนั่น นั่งมองน้ำลายหกกันเป็นแถบ เพราะเสียดายที่มึงคาบกูไปแดกแทนพวกมัน ฮ่าๆๆๆๆ”ไม่มีจิตสำนึก มีแต่โรคจิตกำเริบอย่างเดียว ปล่อยมัน ดีกว่ามาอารมณ์เสียเรื่องอีนั่นที่มีตัวตนแต่ไม่ใช่เรื่องจริงเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นเรื่องขึ้นมาได้ ผมจะเล่าอีกสักทีให้พวกคุณฟังก็ได้ว่าอีนั่นที่มันว่าเป็นใคร ถึงจะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ตาม สาเหตุมันเกิดจาก

เหตุเกิด ณ ลานจอดรถโรงแรมของผมเอง หลังไปดูงานและจะแวะกินข้าวร้านเพื่อน  มันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน ผมยืนเพลินๆก็มีพลังงานบางอย่างพุ่งเข้ามาสิงร่างแทบหงายหลัง

‘เจอแล้ว แหมมาเร็วนะตัวเอง’ประโยคแรกก็ทำงงแล้ว มีการแนะนำตัวพูดคุยเหมือนรู้จักกันมานาน ผมก็พยายามนึกว่าอีนี่ เอ้ย ผู้ฉิงที่แปลงส่วนล่างคนนี้เป็นใครวะ เพื่อนเรียนหรือเคยมีอะไรด้วยไหม คุณเธอก็ไม่ฟังกอดแขนซุกซบเล่าโน่นเล่านี่ ผมจะอ้าปากพูดก็ไม่ทัน จนเพื่อนเธอมาสะกิดบอกว่า

‘อีจอย มึงกอดใคร’เสียงเพื่อนที่ออกสาวแต่ส่วนล่างยังห้อยอยู่ถาม อีกสองคนน่าจะของแท้ก็พยักหน้างงๆ

‘อีห่า แฟนออนไลน์กูสิ’อยากจะตบกบาลและถามว่า กูเคยเล่นไลน์กับมึงตอนไหนวะ  ในเมื่อไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆก็ขอพูดหยาบนิดๆ

‘สตรอออ กูไม่เห็นจะเหมือนรูปที่อัพมาให้เลยถึงภาพจะเบลอๆ แต่กูว่ามึงจำผิดมากกว่า ยังไงก็ไม่ใช่’เพื่อนเธอช่วยไขความกระจ่างยืนยันให้อีก

‘อีจูลี่’เรียกเพื่อนเน้นๆ เงยหน้ามองผม พูดอย่างมั่นใจ”นี่แหละ ไม่ผิดหรอก ตัวเอง ยอมรับเถอะ’มันไม่ใช่จะให้รับได้ไงวะ

‘ผมว่าคุณจำผิดแล้วล่ะ’ผมบอกกลับไปอย่างใจเย็น ไม่อยากเตะลงไปกองกับพื้น เกิดเป็นแขกของทางโรงแรม

‘ไม่ผิดอ่ะ ยังไงจอยก็จำได้ เนี่ยะตัวบอกว่าจะใส่เสื้อสีนี้แบบนี้ นัดเจอกันที่นี่ เวลานี้เป๊ะ ยังไง๊ยังไงก็จำไม่ผิด หล่อกว่าในรูปอีกอ่ะ’ยังยืนยันว่าจำไม่ผิด แค่จำเสื้อเนี่ยะนะ แล้วถ้าวันนี้ใส่แม่งสักสิบคน มึงไม่วิ่งเหมากอดรอบยอดเลยเหรอ ผมมองรอบข้างที่ยังไม่มีคนมากนัก

‘ผมว่าคุณลองโทรหาคนที่นัดก่อนไหม เพราะผมไม่รู้จักคุณแน่นอน’ผมแนะนำอย่างสุภาพและยืนยันอีกครั้ง

‘เออ กูว่ามึงโทรหาไอ้นั่นดีกว่า’เพื่อนสาวเห็นด้วย ส่งยิ้มแหยๆให้ผม อีกคนก็พยักหน้ารับ

‘ไม่ กูมั่นใจว่าคนนี้แน่นอน อื๊ม ตัวเอง’อ้าว สรุปง่ายเลยเหรอ

‘อีจอย มึงตั้งสติหน่อย กูเข้าใจว่ามึงไม่ได้สูบผู้ชายมานาน แต่ก็ไม่น่าจะหน้ามืดทึกทักเขานะโว้ย เกิดเมียหรือผัวเขามาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องใหญ่’เพื่อนสาวจูลี่สำนึกดีแต่คิดได้ยังไงว่ากูมีผัว พยายามโน้มน้าวเพื่อนจอยสปรีย์ชี่ย์ปลิงผสมตุ๊กแกที่เกาะหนึบไม่ปล่อย ถ้าแงะไม่ออกพูดไม่ฟังอีกจะถีบให้ลงไปกองแล้ว

‘มึงอิจฉากูใช่ไหมที่โชคดีเจอคนหล่อแถมตอข้าวหลามทางไลน์’แทนที่จะคิดตาม หันไปจิกเพื่อนอีก

‘เออ มึงระวังปากแตกเพราะตอข้าวหลามเถอะ มึงดูหน้าเขาซะก่อน กูว่าเขาหมดความอดทนที่จะไม่กระทืบหนังหน้าหนาๆของมึงแล้ว ด๊วกก’อืม จูลี่พูดได้ดีมาก

‘ปล่อยแขนผม ขอย้ำอีกครั้งผมไม่ใช่คนที่นัดเจอคุณ ผมมากับเมีย’ผมบอกชัดๆ ก่อนจะได้พูดอะไร

‘อีปลิงหน้าปลวกนี่ใคร’เสียงทักพร้อมผลักแทบกระเด็น จิกตามองผมกับอีนั่นสลับไปมา ไอ้ฝิ่นไม่เคยทำร้ายร่างกายผู้หญิง แต่มันคงดูออกเหมือนผมก็เลยแรงใส่

‘ไม่รู้’ผมส่ายหน้าเตรียมจะลากมันไปจากตรงนั้น แต่คุณปลวกกลับถลาเข้ามาขวางซะก่อน

‘ไม่รู้ได้ไง ก็เรานัดกันไว้ หึ มีเมียแล้วยังมาหลอกอีก แต่ไม่เป็นไร ไม่ถือ’อ้าว อีปลวกหาเรื่องให้กูแล้วไหมล่ะ

‘แต่กูถือ ปล่อยเดี๋ยวนี้’มันบอกและผลักอีกที เดินมายืนจังก้าข้างหน้า

‘ว๊าย นี่แกผลักขนาดนี้เลยเหรอ ตัวเองไม่ห้ามเลยนะ’ชี้หน้าเมีย หันมาทำเสียงอ้อนกับผม หน้าตารูปร่างจัดว่าสวยกว่าผู้หญิงบางคนอีก แต่ยังไงผมก็ไม่ชอบอยู่ดี

‘เกาะอีกที กูถีบหน้าหงายแน่’มันไม่พูดเปล่าตั้งท่าทำจริงถ้าถลาเข้ามาอีก ผมอ้าปากจะพูด’มึงจะห้ามกูเหรอ’มันดักทางเสียงแข็ง กูอยากบอกว่า จัดไปเถอะ

‘อีจอย ไปเถอะกูว่าเขาเอาจริงแน่’จูลี่กับเพื่อนดึงแขนเพื่อนจอยให้ห่าง’ขอโทษนะคะ มันจำคนผิด’จูลี่เอ่ยขอโทษแทนเพื่อนส่งยิ้มแหยๆให้

‘กูไม่ไป ยังไงก็ต้องรับผิดชอบก่อน นัดแล้วยังมาทำร้ายร่างกายกูอีก’เธอไม่ยอม ผมมองหน้าอย่างคิดว่า อีนี่ ที่เมียจะถีบหน้าเข้าใจว่าผมกับไอ้คนที่นัดเป็นคนเดียวกันจริงๆ หรือคิดแบบเข้าข้างตัวเองว่าหน้าตาดีเลยอยากได้กูวะ

‘นัดอะไร ใครไปนัดมึง’ไอ้ฝิ่นถามอย่างเอาเรื่อง มองหน้าผม

‘ก็เนี่ยะ’อีนี่ โชว์หลักฐานที่มีการนัดในไลท์ให้ดู พร้อมรายละเอียดตามที่บอกเป๊ะ

‘มึงนัดมันจริงๆเหรอ’มันหันมาถามผมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

‘มึงเป็นเมียกูต้องรู้จักกูดี’ผมพูดแค่นั้น มันเงียบมองอีนี่ตรงหน้าที่ยิ้มๆ

‘เป็นไง อึ้งไปเลยสิ’พูดอย่างเป็นต่อ

‘นัดได้ก็เลิกได้’เมียผมกอดอกบอก

‘ได้ยังไง นัดมาแล้วแถมยังโดนผลักอีก’อีนั่นก็ยังไม่ยอม

‘อีหม้อไม่มี มอก. ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องและหน้าด้านยืนยันว่าผัวกูนัดมึงอีกนะ ได้โดนยันแน่’เมียผมเดินเข้าไปหา จูลี่ดึงแขนอีนั่น ถ้ามีเรื่องรูปร่างเสียเปรียบไอ้ฝิ่นเห็นๆ สี่คนนั้นรวมกันสู้เมียผมไม่ได้หรอก

‘อีบ้า มึงรู้ได้ไงว่าหม้อกูไม่มี มอก. ’ปัดมือเพื่อนออก ชี้หน้าแต่โดนปัดซะก่อน

‘มึงสิบ้า ของปลอมที่ไหน มอก. จะยอมรับ นี่คงเป็นผลพวงมาจากตัดพวงล่ะสิถึงได้พูดโง่ๆยันเลอะเลือนทางสมอง’เพื่อนอีนี่ปิดปากขำๆที่เจอเมียผมใส่เป็นชุด

‘ไม่รู้ล่ะ ยังไงกูก็จะเอา นัดกูมาแล้วก็ต้องรับผิดชอบ’สงสัยอยากจะโดนตีนเมียผมทาบหน้าจริงๆ

‘มึงจำเสื้อใช่ไหม’เมียผมถามย้ำ

‘เออ’ลอยหน้าตอบกวนๆ เมียหันมามองผม

‘มึงถอดเสื้อมา’มันสั่งผมถอดเสื้อ ผมมองว่าเอาจริงสิ’กูจะเอาไปให้หมาตรงโน้นใส่  มันจะได้วิ่งไปล่อหมาแทน ทีนี้มึงหมดปัญหาแล้วใช่ไหม’มันพูดพลางพยักหน้าไปทางหมาพันธ์ทางตัวใหญ่ที่ยกขาเยี่ยวรดล้อใครก็ไม่รู้ มันก็หันมามองเหมือนรู้ว่าพูดถึงมันอยู่ กระดิกหางด้วย

‘กรี๊ดดดดดดดดดด อีบ้า’กรีดเสียงร้องจนแทบจะเอามืออุดหู 

‘ส่งสัญญาณให้หมาวิ่งมาล่อมึงเหรอ ห๊ะ’เมียย้ำ ก่อนจะเซนิดๆเมื่อโดนผลักและเงื้อมือตบเกือบโดนแก้มเฉียดคางไปนิด ไอ้ฝิ่นโมโห เลยจัดซะ เพี้ยะ เพี้ยะ เสียงตบเน้นๆบนหน้าจนเซไปหาเพื่อน มันจะซ้ำอีกแต่ผมดึงไว้ก่อนที่อีกฝ่ายอาจตายก่อนจะเจอคนที่นัดตัวจริง แม่ง ไม่อยากจะสมน้ำหน้าถ้ามึงโทรหรือส่งข้อความหาไอ้นั่นก็จบแล้ว กูกับเมียจะได้ไม่มีเรื่อง

‘ มึงจะเลิกด้านได้ยัง กูไม่มีเวลามาด่ามึงทั้งวันนะ ถ้าไม่เลิกกูจะแจ้งความ’เมียผมใส่ไปอีกพูดปิดท้ายด้วยสีหน้าจริงจัง ทำเอาเงียบทันที เพื่อนที่มาด้วยมองเลิ่กลั่ก

‘อีจอย มึงเลิกบ้าได้แล้ว อีห่า กูไม่อยากให้เรื่องถึงตำรวจ พ่อกูเอาตายแน่ แค่ให้กูเป็นตุ๊ดก็บุญหัวแล้ว’จูลี่แอนด์เดอะแก็งค์ลากเพื่อนตัวเองที่สุดท้ายต้องยอมถอย จากวันนั้นถึงวันนี้ถ้ามีใครมาทักผมแบบถึงเนื้อถึงตัวและมันไม่ถูกชะตา เมียจั่วหัวเรียก อีนั่น ทั้งนั้น ถามผมไม่ได้คำตอบที่พอใจ ก็ทำเนียนถามพวกไอ้อากิ ไอ้ออม ไอ้แกรนด์ ไอ้วอร์ม ยังไม่ละเอียดพอมันเจาะลึกถึงไอ้พายทันที เลยเป็นที่มาของเรื่อง อีนั่น ที่ฝังอยู่ในหัวมัน เวลามันออกอาการอย่างขำเลย กลายเป็นที่ล้ออย่างสนุกของไอ้หวายกับไอ้เจย์ที่ทำอะไรไม่ได้ก็กุเรื่องอีนั่นมาแหย่มันให้เต้น แต่เป็นแบบตลกๆมากกว่า

“มึงยิ้มอะไร”มันถามผมหลังจากทาครีมตามตัวตบท้ายให้

“เรื่องของกู”ผมยักไหล่เดินไปหยิบเสื้อมาใส่

“มันเรื่องของกูด้วย บอกมานะ”มันตามมาดึงออกและขวางหน้า

“ยิ้มเรื่อง อีนั่น พอใจยัง”ผมตอบเอานิ้วจิ้มหน้ามันจนหงาย

“ไอ้ควายยยย”มันส่งเสียงเขวี้ยงเสื้อมาให้ ผมยกยิ้มเดินไปส่องกระจก อืม หน้าใสดีว่ะ แต่ให้ทำเองไม่เอาหรอกมากเรื่อง หันไปอีกที มันเดินไปหยิบรองเท้ามานั่งขัดให้ ของทุกอย่างมันเตรียมให้ผมทั้งหมด พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้ามืดเผื่อรถติดอีก มันจะไปพร้อมด้วยมีเรียนบ่าย เลิกเรียนจะมาหาที่นี่อีกครั้ง

“กูทำเอง”ผมเดินไปดึง แต่มันดึงกลับ

“ไม่เอา กูอยากทำให้ มึงไปดูอย่างอื่นเถอะว่าครบยัง ขาดอะไรไหม”มันบอกด้วยรอยยิ้ม ผมจุ๊บปาก หน้าผาก จับมันนั่งตักทั้งที่มันขัด

“ดูมึงดีกว่า อย่างอื่นไว้ทีหลัง”ผมกระซิบบอกเม้มหู มันก็หันมาจุ๊บมั่ง เรานั่งอยู่ท่านั้นไม่ได้คุยอะไรกันอีก นอกจากเสียงหัวเราะคิกคักเพราะผมไซร้คอจี๋เอวมันมั่ง อยากไม่มีอะไรคุยดีนัก

“อืม มึงส่องดูสิ เห็นหน้าตัวเองยัง”มันชูรองเท้าที่ถูกขัดจนเงาวับให้ผมส่องดูตามมันพูด

“เห็นแล้วหน้ากูผ่อง แต่หน้ามึงดำว่ะสงสัยจะโดนของ”ผมบอกก่อนจะยื่นไปให้มันส่องมั่ง

“ไอ้บ้า รองเท้ามันดำหน้ากูก็ดำสิ และไอ้ที่มึงหน้าผ่องเพราะกูขัดให้หรอก สำนึกซะมั่ง”มันกระทุ้งพุงพูดใส่ปากยื่น ก่อนจะขัดอีกข้างให้ผ่องเหมือนกัน

“พรุ่งนี้กูไปคนเดียวดีกว่า”ผมกอดเอาคางเกยไหล่ไอ้คนที่สนใจรองเท้ามากกว่าผมแล้วตอนนี้

“ทำไมล่ะ กูอยากไปด้วยนิ”มันวางหันมาพูดปากยื่นหน่อยๆ ก่อนจะหรี่ตา”มึงนัดอีนั่นที่ไหนอีกล่ะ ห๊ะ”วกกลับไปเรื่องอีนี่อีกแล้ว ผมส่ายหน้าคางบี้ไหล่ขาวๆ

“เปล่า นัดแต่อีนี่ แหวะ ไอ้ฝิ่น”ผมแหย่มันเลยโดนแปรงขัดป้ายปากเข้าให้

“สม”มันว่าสะบัดหนีขัดต่อ ผมเอาเสื้อที่มันใส่เช็ดปาก

“กูจะไปนัดใคร นอกจากมึงวะ หืม”กอดแน่นๆพูดใส่หูคนแสนงอน

“และทำไมไม่ให้ไปด้วย”มันถามอีกเหมือนจะยิ้มแต่ไม่หลุด

“ไม่อยากให้มึงเหนื่อย อยากให้นอนเต็มที่พรุ่งนี้มีเรียนสมองจะได้ปลอดโปร่ง”ผมพูดโยกตัวมันไปมา คราวนี้มันยิ้มเต็มที่ผมรู้เพราะกรามบานออกดันแก้มผมอยู่ ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อฟังต่อ”มึงจะได้ไม่ฟุ้งซ่านเรื่องอีนี่อีนั่นอีก”

“เดี๋ยวตบด้วยแปลง นึกว่าจะห่วงกูเรียนไม่รู้เรื่อง”มันยกแปลงขู่ ก่อนจะทำเบะปาก”แหม ได้ทีเอาใหญ่นะ กูแค่เส้นตื้นเรื่องอีนี่อีนั่นไปงั้นแหละ ขำๆ เดี๋ยวจะไม่มีเรื่องทะเลาะกัน เพื่อนมึงจะเหงาปากไม่มีอะไรมาแซวกู แค่นั้นเองไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”แพล่มปนแถออกเบตงเลยมึง ผมหัวเราะเบาๆ

“อ๋อ หาเรื่องให้กูง้อและล่อมึงไปด้วย”ผมกระซิบใส่หูมันที่แดงนิดๆ

“เห๊อะ กูไม่ได้อยากขนาดนั้น มึงนั่นแหละไม่มีเรื่องอะไรก็ล่อกูตลอด”มันเอาหัวโขกหน้าผม ก่อนจะหันมายิ้มหวาน”แต่อย่านึกว่ากูไม่ชอบนะ ล่อกูน่ะดีแล้ว ล่อคนอื่นมึงตายอย่างเดียว”มันยักคิ้วพูดข่มขู่ รู้ทันกูอีกว่าจะแหย่ต่อสักหน่อย

“ฆ่ากูลงเหรอ”ผมเปลี่ยนเรื่องถามมันที่เงียบไปเมื่อฟังจบ นึกว่าจะสวนกลับ

“ฆ่าไม่ลงหรอก”มันพูดเบาๆ หันมามองหน้าเศร้าเอามือลูบหน้าไล่ลงไป”ถ้าตัดไอ้นี่ได้อยู่”มันคว้าหมับที่เป้าทันที

“งั้นมึงฆ่ากูเถอะ”ผมคว้ามือมันมาบีบคอผมแทน มันหัวเราะชอบใจ

“มึงตื่นเต้นไหม”มันขัดเสร็จลุกไปเก็บเข้าตู้

“นิดหน่อย”ผมตอบก่อนจะรับไอ้ตัวขาวที่โดดมาขี่หลังเดินไปครัวกัน วางมันลง

“แต่กูตื่นเต้นว่ะ มันน่าภูมิใจนะโว้ย คิดดูสิใส่ชุดครุย มีครอบครัว เพื่อนๆ มาพร้อมหน้า โคตรมีความสุขเลย”มันพูดพร้อมทำท่าทำหน้าไปด้วย ผมตักน้ำเงี้ยวใส่ถ้วยวางตรงกลาง พร้อมเครื่องเคียง

“มึงรับเองเหรอ”ผมแกล้งถามมันก่อนจะตักเส้นเข้าปาก มันหยุดยิ้มเพ้อเจ้อ

“สัด ขัดตลอด”มันจิ๊ปากก่อนจะกินมั่ง อื๊อหือ แดกไวปานวอก เรียบร้อยก็นั่งดูทีวี อาบน้ำเตรียมนอน ออกจากห้องน้ำก็เห็นมันนั่งสำรวจชุดที่แขวนเอาไว้ ตรวจเอกสารในกระเป๋า ผมส่ายหน้ายิ้มๆ กับความเอาใจใส่ของเมีย ดีขนาดนี้แล้วผมจะไปหาอีนี่ตามนามสมมุติของมันได้ยังไง

“มานี่ดีกว่า”ผมกวักมือเรียก มันหันมามองก่อนจะรับผ้าขนหนูไปเช็ดหัวให้ ไม่เคยให้ใครทำให้เลยนะ มันเอาไดร์ทเป่าหวีให้เสร็จสรรพ 
 
“มึง”มันเรียกทั้งที่ปากกัดเสื้อผมไปด้วย

“หืม”ขานรับ มือก็เกาหลังไปมาอย่างที่มันชอบ

“รักกูไหม”เดี๋ยวนี้ถามประจำ

“ไม่รักมั้ง”ผมบอก มันก็พยักหน้า

“แสดงว่ารัก”เป็นคนคิดดี

“มึงรักกูไหม”ผมถามมันมั่ง

“รัก”สั้นๆกอดแนบแน่น

“แสดงว่าไม่รัก”ผมย้อนมันเสียงขำๆ

“รักของกูตรงปากตรงใจ ไม่ใช่มึงที่ชอบตอบปากไม่ตรงกับใจ”มันจิ้มจมูกผมทำเสียงหมั่นไส้

“มันตรงกันกูก็หน้าเบี้ยวสิ”ผมพูดใส่หูมันอีก ทำเอาหัวเราะคิกกับมุกแป็กๆ ที่เล่นได้กับมันคนเดียว

“พี่อ้อ พี่หลิว หลวงพ่อ ต้องภูมิใจในตัวมึงมากแน่ๆ ขนาดกูยังปลื้มมมมมใจเลย”มันพูดถึงคนที่บ้านผมด้วยน้ำเสียงมีความสุข เมื่อวานไอ้หลิวก็โทรมาหาบอกว่าหลวงพ่อฝากแสดงความยินดีด้วย ผมยิ้มรับทางสาย ใจระลึกถึงท่านตลอด รวมถึงแม่ด้วย

“อืม”ผมรับคำ มองคนในอ้อมแขน”ท่านฝากขอบใจมึงด้วยนะ”

“เรื่องอะไร”มันทำหน้างง ว่าตัวเองทำดีอะไรไว้

“เรื่องของบำรุงที่ฝากให้ตลอด และบอกให้กูพามึงไปหาบ้างถ้าว่าง”ผมพูดจบมันยิ้มเห็นเหล็กดัด ถ้ามันบอกผมเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย ตัวมันก็ไม่ต่างจากผม ถามตลอดท่านฉันหมดหรือยัง ตอนแรกมันใช้คำว่าเสวยเลยนะครับ ผมก็ขำแถมตบหัวไปทีไม่รู้จบภาษาไทยได้ยังไง มันก็หัวเราะกับความเปิ่นของตัวเอง

“จริงเหรอ ท่านพูดจริงเหรอ”มันถามเสียงดีใจกระเด้งๆตัวใส่

“กูเพิ่งรู้ว่ามีเมียโง่”ผมจิ้มหน้าผากมัน มือก็จับก้นให้หยุดกระเด้ง เดี๋ยวจะโดนกระแทก

“กูโง่อะไรอีกล่ะ”มันแว็ดคิ้วขมวด ผมคลายออก

“ท่านเป็นพระ จะมุสาได้ยังไง หือออออ”ผมพูดเน้นๆจิ้มๆๆๆๆๆ

“โอ้ย จิ้มอย่างนี้มึงเอาสว่านเจาะกบาลกูเลยดีกว่า”มันโวยปัดมือออก

“ตีก็ตายแล้ว ไม่ต้องเจาะให้เปลืองค่าไฟหรอก”ผมเหน็บไปอีกที มันจิ๊ปากกัดๆๆๆ ผมดันหน้ามันแต่ใจก็ปลื้มใจมันไม่ใช่น้อยที่ห่วงใยคนในครอบครัวผมตลอด ถ้าผมพูดออกมามันก็จะบอกว่า ‘มึงบอกเองไม่ใช่เหรอว่ากูเป็นครอบครัวมึงเหมือนกัน’

“นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้หน้าไม่ใส”มันตบหลังผม

“ออกกำลังก็หน้าใส”ผมยิ้มกริ่มใส่มัน

“มึงจะลงไปฟิตเนสตอนนี้เหรอ”มันถามหน้าตาไร้เดียงสามาก ผมไม่ได้ประชดนะ มันพูดแบบไม่รู้จริงๆว่าผมหมายถึงอะไร

“ลงไปให้เมื่อย แค่ฟิตนี้ก็พอแล้ว”ผมยักคิ้ว ประกบปากที่อ้าหวอ ก่อนจะหลับตาพริ้มตอบรับ

“พอแล้ว พรุ่งนี้ไม่มีแรง”เสียงท้วงเบาหวิว มือก็ขยำหน้าอกผมไปด้วย ปากบอกว่าพอ แต่ทั้งมือทั้งสะโพกมึงไม่ได้พอตามปากเลย

“เหลือเฟือ”ผมกระซิบและจูบอีก

“จ๊กม๊กเปล่า”ตลกไม่รู้เวลา

“จ๊กมึงนี่แหละ”ผมตบก้น กัดจมูกที่ย่นหนี

“ไม่มีแรงน่ะกูต่างหาก ไม่เอาๆๆ พอๆๆๆๆ นอนเลย เอาไว้หลังรับจริงโน่นเลย จะจัดโปรแถมเต้นโคโยตี้ให้ดูด้วย เอาม้า เอาม้า”มันไม่ยอมคล้อยตาม เอาของแถมมาหลอกล่อผมทีหลัง

“เอามึงดีกว่า แต่คงไม่ต่างจากม้า ดีดกระโหลกพอกัน”ผมพูดยิ้มๆใส่มัน”นั่นๆ ทำฟันเหยินเหมือนม้าอีกมึง”ล้อต่อเมื่อมันทำปากยื่น

“ไอ้บ้า มาให้กูเอาฟันเฉาะหน้าเลย”มันทุบหลังกัดโน่นกัดนี่ ผมก็ฟัดมันมั่ง หัวเราะจนเหนื่อยหลับไปเอง ผมลูบหลังกล่อมอีกที

“ฝันดีนะครับ”จุ๊บหัวเหม่งๆ

“อืม”เสียงตอบรับงึมงำ เมียที่ดีผัวพูดอะไรเออออด้วยหมด หึหึ
/
/
/

[goonglovenut]

“อีกรูป”

“ยิ้ม”

“กางปีก”

“ยกขาหน้า”

“ยกขาหลัง”

“ยกพร้อมๆกัน”

“แล้วโดดถีบหน้ามึงใช่ไหม พอยังวะ กูเมื่อยหน้าแล้ว”ผมถามก่อนกำลังจะนั่ง

“เดี๋ยวๆๆ”ร้องห้ามก่อนจะหยิบผ้าสะอาดมารอง”เอ้า นั่งได้”เมื่อเช้าผมแซวมันอยู่ว่าพกเด็กรับใช้มาด้วย มันบอกว่าไม่ใช่มันเป็นซินเดอเลร่าต่างหาก
 
“หยิบน้ำมากินสิ”ผมบอกไอ้คนที่เอาไอแพดส่องหน้าผมอีกแล้ว ตั้งแต่ตื่น แต่งตัว ขึ้นรถ ออกจากบ้าน จนนั่งที่นี่ มันเก็บทุกช็อตอัพลง ส่งออก กดไลค์ สารพัดจะทำ

“หล่อว่ะ”มันชมและยื่นมาให้ดู

“รูปมึง”ผมเลิกคิ้ว แบบมึงชมตัวเองว่างั้น

“ก็ใช่สิ คิดว่าใครล่ะ”มันก็ทำกลับ ก่อนจะหัวเราะ”ล้อเล่นน่า นี่ๆๆ คนนี้ต่างหาก หล่อซะเสร็จกูเลย คริคริ”ผมผลักหัวมันที่ยื่นมาให้ดูใหม่ รูปผมทั้งนั้นหลายอิริยาบถ ผมไล่ดูจากล่าสุดย้อนขึ้นไป ก่อนจะสะดุดกับรูปช่วงแรก ดูวันเวลายังไม่ใช่ตอนที่ตกลงเป็นแฟนกัน น่าจะช่วงไล่บี้มันอยู่

เป็นรูปผมคร่อมรถ มีข้อความ ‘ท่าอย่างกับขี่ควาย’

 ถัดไปใส่หมวกกันน็อค ‘ไม่กันเป้าด้วยล่ะ เผื่อน็อค อิอิ’

 ไล่ไปอีกหน้าเคร่งเครียด ‘ปกติไม่เครียด มึงก็หน้าแก่อยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ”

 นอนหลับพิงเสาตรงหน้าคณะ’หลับเอาแรงไปซั่มล่ะสิ เชอะ’ผมยิ้ม น่าจะช่วงทำโปรเจคหนักๆ

และ ยกยิ้มตรงมุมปาก ‘หล่อตาย ควายดูดีกว่ามึงอีก’แถมมีรูปควายยิ้มเปรียบเทียบด้วย

สุดท้าย ยืนสูบบุหรี่หน้านิ่ง ’สูบบุหรี่ได้มะเร็ง หันมาเล็งสูบฝิ่นดีกว่าไหม หุหุ’ ทำเอาผมอดหัวเราะไม่ได้กับข้อความสุดท้ายที่กลายมาเป็นจริง หันไปมองมันอมยิ้มอายๆ เอามือถูแขนไปมา

“อ่อยกูตั้งแต่รูปถ่ายเลยนะมึง ยังไง”ผมพูดขำๆ

“อะไรเล่า”มันทำเสียงหงุงหงิงมือก็ซับหน้าให้

“แอบถ่ายกูทำไม”ผมยิ้มเอาลิ้นดุนแก้ม

“เปล๊า กูจะถ่ายพี่หล่อๆอีกคนต่างหาก แต่มึงเสือกเดินเล็มหญ้าตรงหน้ากล้องกูเอง”มันยักไหล่พูดเสียงสูง ผมมองหน้ายิ้มๆ

“ไม่มีหรอกหล่อกว่ากูน่ะ ยอมรับเถอะแอบชอบกูตั้งแต่แรก”ผมอวยตัวเองจับมือมันให้หยุดเช็ดสักที ไม่งั้นลามยันหัวแน่

“ไม่ได้ชอบ หมั่นไส้ต่างหาก”มันทำหน้าใส่ด้วย

“ไม่ได้เป็นอะไรกัน มาหมั่นไส้กูทำไม”ผมยักคิ้วถามกลับ

“ก็ไม่ได้เป็นนี่แหละเลยหมั่นไส้ มีไรไหม”มันตอบกวนๆ ทำตาโตปากจู๋ส่ายไปมา

“และทำเล่นตัวตอนกูขอเป็นแฟน”ผมโอบเอวมันมาใกล้ๆ

“มึงไม่ได้ขอ มึงบังคับ”มันจิ้มจมูกผมกลับ

“มึงไม่ทำตามก็ได้”ผมงับหูมัน

“กูทำตามหน้ามึงหรอก หน้ามึงบอกว่า”มันพูดกลับทำตาเจ้าชู้ใส่ผมที่เลิกคิ้ว” สงสารกูเถ๊ออออะ ไม่มีใครจะเอาแล้วววว  ฮ่าๆๆๆ”มันลากเสียงพูดแบบน่าสงสารกวนๆแล้วก็หัวเราะชอบใจ ผมเลยโยกหัวมันแรงๆจนมันเวียนหัวบอกให้พอสักที

“หน้าไม่อายนะมึง แอบชอบกูก่อน”ผมล้อมันอีก แทนที่มันจะอายกลับยกยิ้ม

“ใครกันแน่ หา”มันลอยหน้าใส่ก่อนจะทำผมอึ้งอีกรอบ

รูปมันนั่งตรงม้าหิน เหม่อลอย ‘นั่งใจลอย คอยกูล่ะสิ’ มันอ่านเบะปากยิ้มๆ

รูปมันกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ‘กูอร่อยกว่าเยอะ’ หัวเราะคิกๆ

รูปมันคร่อมมอเตอร์ไซด์’คิดว่าคร่อมกูสิท่า’ มันหันมองค้อนๆแต่ปากอมยิ้ม ผมก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จะแถอะไรล่ะครับหลักฐานมันเห็นๆกันอยู่ มันก็ไล่ลงไปเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ

“เยอะกว่าอีกนะ”มันทำเสียงล้อเลียนที่รูปมันมากกว่ารูปผม บ่งบอกว่าผมทำตัวสโตคเกอร์กว่ามัน  และ สุดท้าย

รูปมันยิ้มเหมือนมองมาทางผม ‘มองอย่างนี้ วิ่งมาขี่กูเลยดีกว่า’

“ฮ่าๆๆๆๆ ยิ่งกว่ากูอีก คริคริ”มันหัวเราะตัวงอก่อนจะค่อยๆกลั้นแต่ยังเล็ดลอด “ไหนบอกสิ ยังไง”ย้อนศรมีกระแทกไหล่

“อะไร กูจะถ่ายรูปแรด แต่มันไม่มีเลยติดมึงมาแทน”ผมไม่รู้จะยกอะไรมาอ้างมัน ผมก็อายเป็นนะ

“เหรออออ ไอ้ควายยยยย”มันยื่นหน้ามาพูดใส่ทำปากจิ๊จ๊ะ ก่อนจะหัวเราะจิตๆใส่กัน 

“เหรออออ ควายเลยได้แรดเป็นแฟนเลยเน๊าะ”เสียงแทรกกลางทำเอาผละออก

“พี่หวาย แหวกแหนมาเชียวนะ”ไอ้ฝิ่นพูดเสียงดัง เอามือตีแขนอย่างตกใจ หันไปมันมากันหมดแล้ว

“มึงระวังมันลากลงไปแดกในน้ำนะโว้ย”ไอ้เจย์แปลเสริมทันที

“มึงก็แดกพร้อมกูนั่นแหละ สัด”ไอ้หวายผลักไอ้เจย์แล้วนั่งแทน

“มึงไม่ไปเรียนเหรอ ห่างผัวสักพักก็ได้”ไอ้เจย์ผลักหัวมันก่อนจะนั่งลงข้างไอ้หวาย ตามด้วยไอ้พายกับไอ้บลู

“ไม่ได้หรอก จะเกาะติดจนกว่าจะเข้าข้างในแหละ”มันตอบเสียงสะบัดๆ ก่อนจะทำหน้าที่ยกไอแพดถ่ายรูปพวกผม นี่แค่ซ้อมมันถ่ายเป็นร้อย วันจริงน่าจะหลักพัน สักพักมีรุ่นน้องมาขอถ่ายด้วย มันก็ถอยไปนั่งรอ มีเรียกมันถ่ายคู่ด้วย ไอ้พายกับไอ้บลูโดนแซวเยอะหน่อย ยิ่งไอ้หวายกับไอ้เจย์เจอน้องๆจัดท่าแบบคู่จิ้นให้ มันก็เล่นซะสมจริงเลย ทำเอากรี๊ดกร๊าดชอบใจจนมาถึงกลุ่มสุดท้าย ยืนเกาะแขนยื่นหน้ามาใกล้ๆ ประกบสองข้าง ผมจำไม่ได้หรือไม่คิดจะจำด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร

“ฝิ่นถ่ายให้หน่อยสิ”เรียกเมียผมเสียงหวาน ยิ้มมุมปาก

“ไม่รับถ่ายสัมภเวสี”มันบอกเอามือกอดอก จิกตามอง

“อี เอ้อ แฟนพี่ไผ่ขี้หวงอ่ะ ถ่ายให้หน่อยก็ไม่ได้”น้องจะหลุด ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีหันมาทำเสียงอ้อนผม

“มา พี่ถ่ายให้”ไอ้พายเลยจัดการเองเป็นการตัดปัญหา ทำท่าลังแต่ต้องยอมไอ้พายมองประมาณว่าไม่ให้ก็ไปซะ จะต่ออีกแต่ผมยกมือเป็นการพอ ทำให้ฮึดฮัดนิดหน่อยก่อนจะเดินจากไป

“ขอโทษ”มันพูดออกมา

“อะไร”ผมจับมือมัน

“ทำนิสัยไม่ดี”มันกุมทับ

“ไม่เห็นมี ทำตอนไหน”ผมพยักหน้าถาม มันยิ้มกว้างกอดเอว

“เมียนิสัยเสีย ไม่ต้องโทษใคร”ไอ้หวายตบไหล่ผมทำหน้าเอือมๆ

“ผัวตามใจจนเคยตัว”ไอ้เจย์ ต่อเป็นกลอนคล้องจองเลยพวกมึง

“ก็เรื่องของกู”ผมบอกมัน ทำเอาเมียยิ้มกว้างกว่าเดิม

“ฮิ้วๆๆๆ”พวกมันเป่าปากแซว

“รู้จักนอกหน้านะมึง เดี๋ยวนี้”มันยังแซวไม่เลิก ก่อนจะได้เวลา

“ไม่เอารถไป”ผมพูดกับมันที่จัดเสื้อดูความเรียบร้อยให้อีกที

“ไปแท็กซี่ดีกว่า กลับมาเดี๋ยวไม่มีที่จอด เอาล่ะเรียบร้อย”มันบอกก่อนจะตบแปะๆ

“อืม ถ้า”ผมรับคำจะพูดแต่มันเอามือปิดปาก

“จะรอ”แค่นั้นผมก็ยอมแล้ว ก่อนจะแยกกันไป
/
/
/

หลังกลับจากฉลองเล็กๆ แค่กินข้าวต้มร้านเฮีย ก็แยกทางใครทางมันเพราะวันนี้ทุกคนเพลียมากแล้ว กว่าจะซ้อมเสร็จตั้งแต่บ่ายเกือบสองทุ่ม มีผิดพลาดต้องซ้อมใหม่ แต่ไม่โทษว่าความผิดใคร มีแต่ให้กำลังใจให้ผ่านไปด้วยดี มันก็ต้องมีผิดพลาดตื่นเต้นเป็นธรรมดา ขนาดผมว่าชิวๆยังมีเกร็งนิดๆเลย แล้ววันรับจริงจะขนาดไหน พอทุกอย่างผ่านก็โล่งอก พอออกมากว่าจะได้กลับก็มีถ่ายรูปคุยกัน นานๆจะรวมคณะกัน ไอ้ฝิ่นก็อดทนเป็นเลิศไม่มีบ่น ยังซื้อของกินติดมือมาด้วย พวกผมโซ้ยจนเกลี้ยงด้วยความหิวเหมือนกันก่อนออกจากที่นั่น

อ่อกก แหวะ พรืดดด เสียงใครสำรอกออกทั้งปากบนปากล่าง ผมปรือตามอง ก็เห็นมือกอดความว่างเปล่า

“อื๊อ อ่อกกก”เสียงดังมาจากห้องน้ำ ผมเดินไปฟังใกล้ๆ พรืดดดด

“เฮ้ย เบาหน่อยไส้ออกมากองแล้วมั้งมึง”ผมเคาะบอกไอ้คนในห้องน้ำ แต่สงสัยไม่ได้ยิน เสียงยังดังต่อเนื่องอย่างไม่อาย ก่อนจะเงียบไป พร้อมเสียงกดน้ำ เปิดประตูออกมาหน้าเซียวๆเดินสโหลสเหล

“อืม”มันงึมงำ ก่อนจะกอดเอวผมไปนอนต่อ

“ท้องเสียเหรอ”ผมถามก่อนจะปิดไฟหัวเตียง

“อืม สงสัยส้มตำปลาร้าเมื่อกลางวันแน่เลย”มันสารภาพออกมา

“ถ่ายกี่ครั้งแล้ว”ผมถามเอามือลูบหน้าผากที่มีเหงื่อซึมทั้งที่เปิดแอร์ มันส่ายหน้า

“ไม่ได้นับ เดี๋ยวก็หายไม่เป็นไรหรอก นอนเถอะ”มันหลับตาลง ผมลุกออกจากห้องกลับเข้ามาพร้อมเกลือแร่

“กินหน่อย”ผมประคองมันลุกขึ้นมาดื่มเกือบหมด ผมกำลังจะถามอาการต่อ แต่มันทะลึ่งพรวดวิ่งเข้าห้องน้ำ ผมลุกตามได้ยินเสียงถ่ายแบบหมดไส้หมดพุง เปิดบานเลื่อนเข้าไป

“เข้ามาทำไม มันเหม็น”มันเงยหน้าบอกผม เอามือกุมท้อง ผมเพิ่งเห็นชัดๆว่าหน้ามันซีดขนาดไหน เดินเข้าไปหามันนั่งน้ำตาไหล ผมดึงมากอดทั้งที่มันนั่งถ่ายอยู่พร้อมเสียง แต่ไม่ใช่เวลาจะมาขำหรือพะวงเรื่องกลิ่นและเสียง ผมเป็นห่วงมันมากกว่า เกิดเป็นลมล้มพับหน้าทิ่มพื้นไปจะทำไง

“ฮึก ฮือออ”ร้องไห้ออกมา

“ไม่ร้อง ถ่ายให้เสร็จ เดี๋ยวไปหาหมอ”ผมปลอบมันลูบหัวลูบหลัง

“ฮึก ฮึก กูอาย”มันบอกเสียงสะอื้น

“อายอะไร”ผมถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว มันเงยหน้ามองก่อนจะก้มลงมองตัวเอง “ อ๋อ จู๋เล็ก”ผมแหย่ให้มันรู้สึกไม่กระดาก มันทุบอย่างไม่มีแรง ผมกอดมันอยู่อย่างนั้นจนถ่ายเสร็จ และทำความสะอาดเรียบร้อย ผมหยิบกางเกงนุ่งให้ อุ้มเข้าเอวเดินออกไป ก่อนจะวางลงเดินไปหยิบเสื้อคุมมาใส่ทับเสื้อกล้ามสีขาวบางตา เปลี่ยนขาสั้นเป็นกางเกงวอร์มให้ ผมไปแต่งตัวบ้าง หยิบกุญแจ กระเป๋าเงิน เดินมาอุ้มเมียออกจากห้อง ตรงไปโรงพยาบาลใกล้ๆทันที

“เดี๋ยวถึงแล้วนะ”ผมบอกคนข้างๆที่ปรับเบาะให้นอน เอามือกุมท้อง

“ครับ”ตอบเบาๆ ผมลูบหัวอีกทีก่อนจะเลี้ยวโค้งหน้า

“อาหารเป็นพิษครับ หมอให้น้ำเกลือและยาฆ่าเชื้อแล้ว มีไข้นิดหน่อย พรุ่งนี้ถ้าไม่มีอะไรก็กลับได้ ”หมอที่อายุประมาณสามสิบกว่า บอกอาการเมียผมที่นอนบนเตียงคนไข้แล้วตอนนี้ ผมพยักหน้า

“ครับ ขอบคุณครับ”ผมพูดแต่ตามองแต่คนบนเตียง

“ขอตัวนะครับ”คุณหมอหนุ่มขอตัว พร้อมพยาบาลที่ตามมาด้วย บอกว่าถ้าตื่นตอนไหนให้กินยาที่จัดไว้ให้ก่อนเลย ผมรับทราบก่อนจะเดินไปนั่งข้างเตียง ตอนหมอเจาะน้ำเกลือมันมองผมตลอดเลยแต่ไม่กล้าร้อง

“พี่ไผ่อย่าบอกปู่กับป้านวลนะ น้องไม่อยากให้เป็นห่วง เดี๋ยวก็หายแล้ว”มันบอกผมที่พยักหน้ารับ นี่แหละความน่ารักของคุณน้องที่นึกถึงคนรอบข้างเสมอ ถ้าไม่หนักหนาสาหัสจริงๆจะไม่เอ่ยปากเป็นอันขาด

“อืม ไม่ร้องนะ ปวดท้องอยู่ไหม”ผมลูบหัวเข้าไปกอดและถามใกล้ๆ มันเอามือข้างที่ไม่ได้เจาะเกาะแขน

“ไม่ปวดแล้ว แต่เจ็บไอ้นี่”มันชูมือข้างที่เจาะให้ดู

“อย่ายกเดี๋ยวเลือดไหลย้อน”ผมพูดเอามือจับลง

“เหมือนกรดไหลย้อนป่ะ”มันยังเอาหน้าเซียวๆมาฉีกยิ้ม

“ปากดีอย่างนี้ หายขี้แตกแล้วสิมึง”ผมแซวมันยิ้มล้อเลียน มันส่ายหน้า

“ปริบๆอยู่เลยจับดิ”มันบอกพร้อมเอามือผมไปจับก้นมัน เลยตีไปที มันตาปรือสงสัยยาจะเริ่มออกฤทธิ์ 

“หลับซะ”ผมบอกมันที่หน้าหน้าซุกมือ

“พี่อยู่นี่นะ”มันพึมพำ

“อืม”รับคำ สักพักมันก็หลับสีหน้าอ่อนเพลีย ตอนอยู่ร้านเฮียผมคิดอยู่เหมือนกันดูหน้าดูมันหงอยๆ คิดว่ามันง่วง แต่ก็ยังต่อปากต่อคำกับไอ้พวกนั้นได้ ไม่มีอาการอะไรเลย มันคงไม่อยากให้ผมเป็นห่วงและถ่วงความสนุกคนอื่น  ถ้าผมสังเกตอีกสักนิดมันคงไม่เป็นขนาดนี้

“ถ้ามึงเป็นมากกว่านี้ กูจะมีหน้าไปขอมึงจากปู่มาดูแลได้ยังไง”ผมยกมือเล็กๆขึ้นมาจูบ ก่อนจะหันไปมองประตูที่ถูกเคาะและเปิดเข้ามา เป็นพยาบาลหน้าตาใจดี

“ขอโทษค่ะ ขอเช็ดตัวคนไข้หน่อยนะคะ”เธอบอกด้วยรอยยิ้ม เข็นรถที่มีอุปกรณ์การเช็ด เตรียมจะปิดม่าน

“ผมขอทำเองได้ไหม”ผมถามพยาบาลที่ชะงักมือหันมามอง

“ได้ค่ะ”เธอตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะถอยออกไปรอนอกผ้าม่าน ผมลงมือเช็ดตัวคนไข้ส่วนตัวอย่างเบามือ มันบิดตัวร้องงึมงำก่อนจะเงียบเสียงเมื่อเรียบร้อยแล้ว ผมเปิดม่านและส่งคืน เธอยิ้มก่อนจะเดินออกไป ผมก็มานั่งเฝ้าตามเดิม ตื่นเกือบทุกครึ่งชั่วโมงเพราะมันขยับตัว นึกว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ใกล้เช้าสีหน้ามันดีขึ้น
/
/
/

“ไอ้ฝิ่นขี้แตก ก๊ากกกกกๆๆๆๆ”เสียงไอ้เจย์หัวเราะชอบใจ แต่มันตกใจกว่าเพื่อนถามอาการละเอียดยิบอย่างกับผมเป็นหมอ ‘อาหารเป็นพิษ กินอะไร ยังไง เมื่อไร ตัวร้อนไหม #%*)_)(@@@@’

“กูเป็นผัวไม่ใช่หมอ”ผมตอบมันอย่างกระชับและตัดฉับเสียงอ้าปากมันทันที

“สัด”จบ

“หัวเราะปากกว้างระวังขี้เข้าปากเห๊อะ”มันก็ตอบกลับ ปากก็กินข้าวต้มที่ผมป้อนไปด้วย

“ลงทุนนะมึง กลัวผัวไม่รักหรือไง ถึงกับล้างตู้เย็น”ไอ้หวายที่น่าจะนั่งข้างๆกัน

“พี่ก็ล้างมั่งสิ เผื่อพี่เจย์เขาเห็นจะได้อยากเสียบ คริคริ”มันก็หัวเราะมั่ง อ้าปากกินต่อ

“กูขอให้มึงขี้แตกต่อ เพี้ยงๆๆๆๆ”เสียงมันสาปแช่ง ส่วนไอ้บลูกับไอ้พายมาหาเมื่อเช้าเอาข้าวต้มมาให้โถใหญ่ ซัดกันเกลี้ยง เมียขนาดเพลียล่อไปสองชาม

“กูเชื่อแล้วว่ามึงขี้แตก”ไอ้พายพูดขำๆ

“ไม่แดกโถไปด้วยวะจะได้อิ่ม”ไอ้บลูเอาโถยื่นให้มันที่ทำเป็นอ้าปากรับและสารพัดเสียงล้อเลียนแกมเป็นห่วงของเพื่อนมันดังมาตามสาย ว่าจะมาเยี่ยมแต่มันบอกไม่ต้องมาหรอก กำลังจะกลับแล้ว

“อืม อาการอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว”คุณหมอคนเดิมพูดพร้อมกับแหวกเสื้อเมียผมเข้าไปตรวจ ผมไม่ถือว่าเป็นการลวนลาม เคสนี้ละให้ หึหึ

“หมอขอตัวนะครับ น้ำเกลือหมดก็กลับได้เลย”คุณหมอบอกและเดินออกไป ผมให้มันนอนเล่น ก่อนจะไปจัดการค่าใช้จ่ายและรับยาจะได้ไม่เสียเวลา
/
/
/

“อันนี้กินก่อนนอน งั้นต้องนั่งกินก่อน ถูกไหม”มันหยิบยามาอ่าน หันมาถามผมที่รินน้ำให้

“อืม แดกซะ พรุ่งนี้กูจะแวะไปเอายาทางประสาทมาเพิ่มให้”พูดเสร็จผมก็เดินไปเปิดทีวี เมียหัวเราะคิกคัก ก่อนจะล้มตัวนอนตักผม เอามือลูบหน้าปิดตาแกล้งไม่ให้ดูทีวี ผมเลยยกมันขึ้นมานั่งตัก เอาหน้าผากวัดความโหนก มัน ไม่มีไข้แล้วก่อนจะจ้องหน้ามันที่ยิ้มแป้น และค่อยๆปรับระดับหุบลงที่ผมเอาแต่จ้องอย่างเดียว หน้าเริ่มเสียผมเลยต้องเอ่ยปากก่อนจะเมียจะเสียน้ำที่ตาอีกห่าใหญ่

“มึงผิดสัญญา”ผมพูดข้างแก้มที่มีเลือดฝาดแล้ว มันมองหน้าเพราะรู้แล้วว่าผมจะทวงมันเรื่องอะไร”ถ้ามึงเป็นอะไรมากกว่านี้ กูคงไม่กล้าจะไปขอมึงจากปู่แน่”ผมเอาหน้าผากชนกับมันอีกครั้ง

“น้องขอโทษ ไม่ใช่จะไม่บอก คิดแค่ว่าไม่น่าจะเป็นอะไรมาก พี่ไผ่อย่าโกรธนะ น้องขอโทษ”มันกอดเอาหน้าซุกซอกคอผมพูดแต่ขอโทษ ผมตบหลังมันเบาๆ

“ไม่ได้โกรธ แต่ห่วง ห่วงมากด้วย”ผมกอดกระชับ

“น้องรู้ จะไม่ทำอีก พี่ไผ่ไปขอนะ ไม่ต้องขอก็ได้ น้องย้ายมาอยู่เอง นะๆ”มันพูดทั้งช้าทั้งเร็ว แต่เสียงอ้อน หอมแก้มผมสองข้างกอดคอไม่ยอมปล่อย

“เด็กโง่ อย่าทำอีก อย่าเกรงใจกู นิดๆหน่อยๆก็ต้องบอก อ้อนกูเยอะๆ เพราะกูให้สิทธิ์มึงไปแล้ว แค่มึงคนเดียว”ผมจะใจแข็งกับมันได้ยังไงแค่มันทำหน้าจะร้องไห้ใจผมก็อ่อนยวบแล้ว ยิ่งเห็นมันเจ็บป่วยก็อยากจะเป็นซะเอง มันอดทนและรักผมแค่ไหนผมไม่ให้มันเท่านั้นหรอกแต่จะให้มากกว่า

“รู้แล้ว ต่อไปกูจะใช้สิทธิ์เยอะๆ อย่ามารำคาญทีหลังแล้วกัน”รับคำแต่แอบมีกระเง้ากระงอด

“กูรำคาญที่หูได้ไหม”ผมแหย่มันพร้อมงับหูมันย่นคอหนี ตามไปหยอกจนพอใจ จับหน้ามันให้มอง

“ไม่ว่าจะวันอะไร เวลาไหน โดยเฉพาะเวลาที่มีความสุข กูอยากให้มึงอยู่ข้างๆ เพราะมึงคือความสุขของกู จำไว้”ผมจูบปากมันที่เหมือนจะเบะ มันก็จูบตอบ”ได้ไหม” มันส่ายหน้า ผมคิดว่าขอมากไปเหรอ

“กูจะอยู่กับมึงไปเรื่อยๆ ไม่เฉพาะแค่วันที่สุข ไม่ว่าจะทุกข์ จะเกิดอะไรขึ้น ให้กูอยู่ด้วยนะ”มันจูบผมกลับทั้งน้ำตา ผมจูบซับน้ำตา ไล่มาปาก จบที่ตรงหัวใจ

“รักน้องนะ”ผมบอกและกอดความสุขของผมอย่างแน่น กลัวจะหลุดไปจากอ้อมแขน ได้ยินเสียงตอบรับและกอดตอบด้วยความรักที่มีให้กันอย่างไม่ต้องไปกำหนดให้มัน ปล่อยมันเดินไปพร้อมเราเรื่อยๆก็พอแล้ว

**********************************************************************************************

ปล. จบสักที เฮ้อ จบตอนนี้นะ อ๊าคคคคค โดนทีนน ใกล้จบแก้แล้วแก้อีก นึกว่าจะดีขึ้นเปล่าเลย วกวนเหมือนเดิมนี่แหละวะ ฮ่าๆๆ  และน้อมรับทุกคำติ เพื่อนำไปปรับปรุงแก้ไขในคราวต่อไปที่อาจจะมีเวลาได้เขียนมาลงอีก  ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ช่วยดูให้ ขอบคุณกำลังใจทุกเม้นส์ทุกอ่านค่ะช่วยๆอ่านกันอีกนิดเน้อ ขอบคุณคะ ไปแล้วววววววววววว เคลียร์งานต่อ

[ladiiz]

จิ้มคนเขียนนนนนนนน

[feili]

+1lสนุกมากกกกก

[mild-dy]

ไผ่กะฝิ่นหวานตลอดเลย
อิจฉานะ

[why yyy]

อ้ายไผ่คือฝันเป็นตาย่านแถะน้อ !! 

[tuckky]

ขึ้นต้นมาประหนึ่งจำเลยรัก ที่แท้ก็ฝันนี้เอง 
ในที่สุดก็ได้รู้ที่มาของอีนี้แล้ว เออ ฮาได้อีกนะนังจอย 
ชอบตอนที่น้องดูแลพี่ตอนรับปริญญา ชอบตอนที่พี่ดูแลน้องตอนป่วย
ให้ความรู้สึกว่าคนรักกัน ก็ต้องอยู่ด้วยกัน ดูแลกันทั้งตอนสุขและทุกข์
สนุกมากค่ะ ชอบเรื่องนี้ที่สุด 

[PK37]

กำลังคิดเลยว่าจะด่าพี่ไผ่ยังไงดี แต่พี่ไผ่ดันตื่นมาซะก่อน  อดด่าเลยอ่ะเสียดายจัง
แอบคิดว่าน้องฝิ่นอาจจะฝันเรื่องเดียวกับพี่ไผ่ก็ได้นะเนี่ย
อีนั่นเนี่ยเห็นหน้าพี่ไผ่แล้วกะเนียนเผื่อจะได้แน่เลยอ่ะ แต่ยังไงก็สู้น้องฝิ่นของเจ้ไม่ได้หรอก 
โห...น้องฝิ่นดูแลพี่ไผ่ดีมาก ดีขนาดนี้พี่ไผ่ไปไหนไม่รอดหรอก แล้วยังทำตัวน่ารักอีก ใช่ป่ะพี่ไผ่
พี่ไผ่ก็เป็นห่วงน้องฝิ่นมากๆ แถมยังตามใจอีกนะเนี่ย พี่ไผ่กับน้องฝิ่นน่ารักเวอร์อ่ะ รักและดูแลกันดีมากเลยอ่ะ
ว่าแต่คนที่รู้ทั้งรู้แต่ก็เข้ามากวนประสาทน้องฝิ่นเนี่ยโรคจิตรึเปล่าถามจริง ก็รู้ๆ อยู่ว่าจะโดนอะไร

เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[Monkey D lufy]

น่ารักมากเลยคู่นี่

น้องฝิ่นเอาใจใส่พี่ไผ่มากเลย  แล้วอย่างนี้พี่ไผ่จะทิ้งน้องลงได้ไง  หึหึ

[~ณิมมานรฎี~]

น่ารักตล้อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด   

นู๋ฝิ่นก็หายไวๆนะจ๊ะ  จุ๊บุๆๆ   

[poppycake]

อ๊ายย~~~~~~~~~!!!!!!!
ละลายกองอยู่หน้าคอมแล้วเนี่ย >///////<