หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 #

[butter.juliet]

น้องฝิ่นน่ารักกกกกกกกก 

[goonglovenut]

“อาตมายินดีกับโยมด้วยที่สำเร็จไปอีกหนึ่งก้าว และขอให้สำเร็จในก้าวต่อๆไปนะ”หลวงพ่อพูดกับผมด้วยสีหน้าสงบนิ่งแต่แววตาท่านสื่อถึงความภูมิใจที่ผมมีวันนี้

“ขอบคุณครับ แต่หลวงพ่อดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”ผมกราบท่านก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง ถึงสีหน้าท่านจะนิ่งแต่ดูอิดโรยมาก ท่านยกยิ้มก่อนจะเอ่ยออกมา

“เจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ทุกคน ไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแต่โยมเถอะเดินทางกันมาเหนื่อยหรือเปล่า”ท่านตอบไปตามวัฏจักรของมนุษย์ก่อนจะถามกลับ ไม่ว่าจะครองตนแบบไหนขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อก็ย่อมเป็นห่วงบุตรเป็นธรรมดาไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่

“ไม่ครับ แต่ผมอยากนิมนต์หลวงพ่อไปพบหมอสักหน่อย นะครับ”ผมปฏิเสธความเหนื่อยของตัวเองที่ท่านถาม มันไม่รู้สึกสักนิดเมื่อเทียบกับตอนนี้ที่ได้เห็นหน้าท่าน

“อาตมาไม่เป็นอะไรมาก เมื่อสองวันก่อน โยมหลิวก็เพิ่งพาไป เจ้าปลิวน่ะสิโทรไปบอก ทำให้ทุกคนเป็นห่วงเปล่าๆ”ท่านตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะรับน้ำชาที่ไอ้ฝิ่นรินถวายให้ มันเอาชามะลิมาฝากท่าน ได้ยินเสียงท่านเจริญพรเบาๆก่อนจะจิบ

“ไม่เห็นมันบอก”ผมพึมพำลอยๆ

“เขาคงไม่อยากให้โยมเป็นกังวล”ท่านให้คำตอบที่ผมก็คิดว่าเป็นอย่างนั้น ก่อนจะหันไปพูดกับไอ้ฝิ่น” ขอบใจนะสำหรับน้ำใจที่มีให้อาตมา”มันยิ้มอย่างเดียวตั้งแต่มาไม่พูดอะไรเลย

“ผมจะบวชแต่คงหลังจากจัดการธุระให้เรียบร้อยก่อน หลวงพ่อคิดว่าอย่างไรบ้าง”ผมบอกท่านพร้อมขอคำแนะนำ

“แล้วแต่ใจโยมเลย สะดวกและพร้อมเมื่อไรก็ดำเนินเรื่องได้”หลวงพ่อให้คำตอบแบบตามความสะดวกผม”แล้วโยมล่ะเป็นอย่างไรบ้าง เรียนหนักไหม”หันไปถามไอ้ฝิ่น

“สบายดีครับ เรื่องเรียนก็หนักเป็นบางช่วงครับ”มันตอบท่านก่อนจะรินเพิ่มให้อีก

“อืม ตั้งใจเรียนนะ นอกจากความดีความชั่วที่ติดตัว ก็มีความรู้อีกอย่างที่จะติดตัวเราไปด้วย”ท่านพยักหน้าช้าๆและพูดเตือนสติไปในตัว

“ครับ ผมจะจดจำคำสอนของหลวงพ่อเอาไว้”มันรับคำท่าน

“อย่าจำอย่างเดียว กระทำด้วย”ท่านย้ำอีกนิด

“ครับ”มันรับทราบ

“แล้วจะไปไหนกันต่อล่ะ”หลวงพ่อถามสายตาเหลือบมองเป้ที่วางอยู่

“จะมารบกวนหลวงพ่อกันน่ะครับ”ผมบอกท่านที่ทำหน้าแปลกใจนิดๆก่อนจะปรับนิ่งตามเดิม

“ยังไงล่ะ มีอะไรให้อาตมาช่วย”หลวงพ่อพยักหน้าถามแบบให้พูดออกมาเลย ผมยิ้มเขยิบไปใกล้ท่าน

“ไม่มีอะไรมากครับ แค่จะมาขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์วัดสักระยะ”ผมบอกท่านปรายตามองไอ้ตัวดีที่เขยิบเข้าไปบ้าง มองหลวงพ่อใจจดใจจ่อกับคำตอบ เมื่อวานมันบอกผมว่า ทำไมเราไม่ไปอยู่กับหลวงพ่อล่ะ แบบฝากตัวเป็นลูกศิษย์อะไรแบบนี้ ผมอึ้งไปเหมือนกันนะ ถ้าพูดไปต้องไม่เชื่อแน่ว่า ผมคิดแบบเดียวกับมัน คือตั้งใจจะไปหาและอยู่กับท่าน สักพัก ตั้งแต่เรียนมหาลัย หาโอกาสใกล้ชิดคอยรับใช้ดูแลท่านไม่ค่อยได้เลย ผมมองหน้ามันแบบจับผิด มันรีบยกมือพร้อมส่ายหน้าว่าไม่ใช่เพราะอยากลองหรือเห็นว่าเป็นเรื่องสนุกนะ ผมเดินไปใกล้มันที่หลับตาเพราะนึกว่าผมจะเขกหัว แต่ตาโตเมื่อผมหอมแก้มและกอดมันอย่างแน่น หัวเราะออกมามันทำหน้างงๆว่าขำอะไร ผมได้แต่ส่ายหน้าปล่อยให้มันสงสัยส่งเสียงแว็ดๆหาคำตอบเอง

“อืม นึกว่าเรื่องอะไร เอาสิ ช่วงนี้กำลังขาดคนตามบิณฑบาตพอดี ทั้งคู่เลยเหรอ”ท่านรับถามต่อยิ้มๆ มันยิ้มแป้น

“ครับ”ผมรับคำก่อนก้มกราบท่าน มันก็ทำตาม

“แน่ใจนะว่าอยู่ได้ เราน่ะ”ท่านถามมัน

“ได้ครับ ฝิ่นเคยเข้าค่ายที่วัดตอนประถมมาแล้ว”มันรีบตอบหลวงพ่อคุยอวดนิดๆเหมือนเด็กขี้คุย ท่านหัวเราะน้อยๆ

“เอ้า ลองดู เอาของไปเก็บที่กุฏิก่อนเดี๋ยวอาตมาจะพาไปกราบเจ้าอาวาสเพื่อบอกกล่าวท่านซะก่อน”ท่านบอกและเดินนำเก็บของเสร็จก็ไปกราบเจ้าอาวาส พวกผมเรียกท่านว่าหลวงตา ท่านจำพวกผมได้ เสวนากับท่านนิดหน่อยเพราะท่านชราภาพมากแล้วแต่สีหน้าท่าทางดูไม่รู้เลยว่าท่านอาพาธอยู่  ภารกิจแรกที่ปฏิบัติคือเก็บกวาดเช็ดถูกุฏิให้ท่าน พาไปกวาดลานวัด เมียไม่บ่น ก่อนจะหุบเมื่อพาไปอีกที่

“เอาจริงดิ”มันถามผมที่พยักหน้า

“เออ อะไรที่ตั้งใจแล้วต้องทำ ไม่งั้นบาป”ผมทำเสียงเน้นตรงคำว่าบาป

“โอเค ปฏิบัติ”มันรับคำก่อนปิดปากและสวมถุงมือ ใส่รองเท้าบู้ช “อู้ๆ”

“สู้ๆ ไม่ใช่ อู้ๆ”ผมบอกมัน มีเด็กสามคนมองด้วยความสนใจ หลังจากรู้ว่าพวกผมมาอยู่วัดกัน บอกว่าจำได้ที่มาคราวก่อนเอาของมาให้ที่โรงเรียน มันเอาผ้าปิดปากออก

“นั่นแหละ กูพูดไม่ชัด เดี๋ยวตบหน้าทิ่มคอห่าน มาช่วยกูเลย”มันทำท่าไปด้วย ผมยักไหล่ก่อนจะปฏิบัติการบ้าง

“พวกผมช่วยครับ พี่คนสวยคนหล่อ”เด็กๆวิ่งมาช่วย

“มีน้ำใจมากเลย ใส่นี่ก่อนครับเดี๋ยวแสบจมูก”มันยิ้มก่อนจะช่วยใส่ที่ป้องกัน ผ่านไปเกือบชั่วโมง ห้องน้ำสะอาดกิ๊ก ปกติจะมีคนทำความสะอาดอยู่ตลอดชื่อลุงแจ่มเป็นมัคนายกควบสัปเหร่อตลอดจนดูแลกิจธุระอื่นๆด้วย  แต่พักหลังแกไม่ค่อยสบาย เลยปล่อยไปบ้าง บางทีคุณครูก็เกณฑ์เด็กๆมาช่วย สมัยนี้จะหาเด็กวัดก็ไม่ค่อยมีแล้วพอเรียนจบก็หางานทำช่วยเหลือครอบครัว

“อร่อยไหมพี่ฝิ่น”เล็ก ที่ตัวเล็กสมชื่อถามไอ้ฝิ่นที่กินไอศกรีมกะทิ ใส่ขนมปังมีข้าวเหนียว ลูกชิด มันเชื่อมด้วยอย่างอร่อย หลังเสร็จงานก็พามาเลี้ยงไอศกรีมกัน ผมจำแกได้นะเห็นตั้งแต่เด็ก แต่แกคงจำผมไม่ได้หรอก

“อร่อย กินอีกได้นะ พี่คนนี้เขาเลี้ยง”มันยิ้มตาหยี ชี้มาทางผม

“ขอบคุณคร๊าบบบบบบ”หันมายกมือไหว้พูดเสียงดีใจมากและสั่งต่อ นั่งพักนั่งคุยกันจนหายเหนื่อยก็ไปทำเรื่องเสียเหงื่อกันต่อ เอาลูกฟุตบอลมาเตะกัน ตอนนี้เย็นพอสมควรเด็กมาเล่นที่ลานวัดกันเยอะ ไม่ว่าสมัยไหนวัดคือศูนย์รวมของการทำบุญ  เรียนหนังสือ ตลอดจนการละเล่นต่างๆ

“โอย เหนื่อยโว้ย แฮ่ก แฮ่ก”ไอ้ฝิ่นนอนหอบแดกเป็นหมาเหนื่อยกลางสนามหญ้า ตอนนี้ใครมาเห็นสภาพเมียผมคงนึกไม่ออกว่า ไอ้ที่ดูดีหัวจรดตีน จะนอนพังพาบในชุดเสื้อยืดสีมอๆกางเกงบอลตัวโคร่งที่พับขอบและคาดเชือกปออีกทีกันหลุด

“ไงล่ะมึง เอ้าน้ำ”ผมเตะก้นมันก่อนจะส่งน้ำให้ มันรับเอารดหัวตัวเองสะบัดขนไปมา ก่อนจะกระดกกิน

“พี่เก่งว่ะ ว่างๆฝึกให้พวกผมมั่งสิ”จ้อน พูดชมผมพร้อมขอร้อง

“ใช่ๆๆๆ จะได้ชนะโรงเรียนอื่นเขาบ้าง นะๆๆๆ”จ่อยที่เป็นแฝดของจ้อนเขย่าแขนผม รวมทั้งเสียงเด็กคนอื่นๆที่พยักหน้าทำตาปริบๆ

“เออ แต่กีฬาไม่ใช่เล่นเพื่อเอาชนะอย่างเดียวนะ ต้องมีน้ำใจและเล่นตามกฎกติกาด้วย ยิ่งเล่นเป็นทีมต้องสามัคคีกัน เข้าใจไหม”ผมตกลงและสอนน้องๆไปด้วย

“ครับ”รับคำยิ้มหน้าบาน นัดกันว่าสอนเฉพาะ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ พอ และต้องบอกพ่อแม่ด้วย ถ้าท่านไม่อนุญาตหรือมีเหตุจำเป็นอะไรก็ให้ทำตามอย่าดื้อเป็นอันขาด พวกน้องก็รับปากและเตรียมจะแยกย้ายกันกลับ ไอ้ฝิ่นเลยเรียกมาแชะรูปกันก่อน แอ๊คท่าเป็นที่น่าประทับใจกันไป

“ไปคลุกฝุ่นที่ไหนมาล่ะ”เสียงหลวงพ่อที่ทำวัตรเย็นเสร็จแล้วถามผมสองคนที่กำลังล้างมือล้างเท้ากัน

“ลานวัดครับ เตะบอลกัน”มันบอกด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

“อืม ดี ออกกำลังทำให้ร่ายกายแข็งแรง ไปอาบน้ำกันไป เดี๋ยวตกดึกจะหนาว”หลวงพ่อพยักหน้ารับก่อนจะไล่ไปอาบน้ำ บ้านนอกช่วงนี้อากาศกำลังเย็น ยิ่งวัดที่หลวงพ่ออยู่ติดเขาด้วยแล้ว ต้นไม้เต็มไปหมด กลางคืนเงียบจนได้ยินเสียงแมลงร้อง ไฟทางก็มีบ้าง ผมสองคนก็รีบปฏิบัติตามทันที บรรยากาศรอบตัวเริ่มมืด ทำให้ไอ้เมียตัวดีที่ชอบขัดสีฉวีวรรณใช้เวลาอาบไม่ถึงสองนาที ซึ่งถือว่าเป็นเวลาที่สั้นที่สุดเท่าที่มันเคยอาบน้ำมา
/
/
/
อากาศตอนเช้ามืดกำลังเย็นสบาย พวกผมตื่นพร้อมหลวงพ่อที่ลุกทำวัตรเช้าก่อนออกบิณฑบาต เสียงเจริญพรญาติโยมที่ลุกมาใส่บาตรกันเกือบทุกหลังคาเรือน ส่วนใหญ่ก็เป็นคนสูงอายุและเด็กๆ คนหนุ่มสาวก็มีบ้าง ส่วนใหญ่จะเยอะช่วงเทศกาลปีใหม่ สงกรานต์ ที่หยุดยาวกลับมาบ้านเกิดกัน

“พี่ๆ ใส่ข้าวเหนียวได้ด้วยเหรอ ไม่แยกเหรอ”มันกระซิบถามผมที่บางบ้านใส่ข้าวเหนียวลงในบาตรพระ

“ได้ ส่วนใหญ่แถวนี้ใส่ข้าวเหนียวทั้งนั้น และไม่ต้องแยกก็ได้ พระบางรูปที่ตัดทางโลก อย่าง รูป รส กลิ่น เสียง จะมองข้ามตรงนี้ไปเลยประมาณว่า ยังไงก็กินทางเดียวกันไปรวมที่เดียวกัน แบบนี้ กูย่อสั้นๆแล้วกันเข้าใจไหม”ผมบอกมันเท่าที่รู้ มันก็พยักหน้า ก่อนจะรับของใส่ย่าม บางคนมองอย่างสนใจ ยิ้มให้ มันก็ยิ้มตอบ เป็นอย่างนี้ตลอดจนถึงวัด ก็จัดสำรับถวาย

“เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม”หลวงพ่อถามมันซะมากกว่า หลังฉันแล้ว พวกผมก็กินต่อและเก็บล้างเรียบร้อย

“มีบ้างครับ หลวงพ่อเดินอย่างนี้ทุกวันเหนื่อยบ้างไหมครับ”มันยิ้มแหยๆตอบตามจริง ก่อนจะถามท่านบ้าง หลวงพ่อยิ้มเพราะรู้ว่าไม่ได้มีเจตนาที่ย้อน

“อะไรที่ทำเป็นกิจวัตรก็จะเกิดความเคยชินไปเองแหละโยม”หลวงพ่อตอบกระชับได้ใจความ

“ครับ จริงอย่างหลวงพ่อว่า”มันรับคำเห็นด้วย ก่อนท่านจะไปทำกิจสงฆ์อย่างอื่น  พวกผมก็ไปช่วยลุงแจ่ม น้าปลิว  และพระลูกวัดรูปอื่นๆ ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอต่างๆในบริเวณวัด ชีวิตพวกเราดำเนินไปอย่างนี้เกือบตลอดสองอาทิตย์ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะ ผมถือโอกาสท่องบทสวดสำหรับบวชไปด้วย การปฏิบัติตนเวลาครองผ้าเหลือง ว่างๆเราก็สอนน้องทั้งเรื่องเรียนเรื่องกีฬา ไอ้พวกนั้นก็มาหาเอาของมาถวายวัดและอุปกรณ์การเรียนการกีฬาให้โรงเรียนเหมือนที่เราทำมาตลอดเวลากลับบ้าน จนถึงอาทิตย์สุดท้าย

“ขอบใจพวกโยมมากนะที่มาช่วยวัด และผู้ที่ด้อยโอกาส ทำต่อไปเถิด เมื่อเรามีแล้วก็แบ่งปันให้คนอื่นบ้าง”หลวงพ่อพูดและเจริญพรให้พวกผม หลังจากเราถวายของให้ท่านและพระครบทุกรูปแล้ว

“พวกผมมากกว่าครับที่ต้องขอบคุณหลวงพ่อ ที่สอนและเปิดโอกาสให้เราได้ทำสิ่งที่ดี”ถ้าไม่คิดอะไรมาก ไม่น่าเชื่อคำพูดแบบนี้จะออกจากปาก คุณหวายอ่อนด๋อย เห็นอย่างนี้เป็นคนที่เซ้นซิทีฟพอกับน่าถีบสุดๆ แต่ไม่ได้คิดว่ามันพูดเอาหน้านะครับ เพราะมันคือเพื่อนผมที่รู้จักนิสัยใจคอกันดี และเพื่อนคนอื่นก็รู้เหมือนกัน

“ใช่ครับ ถ้ามีโอกาสผมก็อยากจะมาอีก”ไอ้เจย์บอกท่านบ้าง ตอนแด๊ดมันป่วยหลวงพ่อทราบก็สวดมนต์ภาวนาให้หายเร็วๆและพูดให้คิดว่าอาจเป็นกรรมเก่าให้ทำใจและยอมรับมัน เมื่อเราชดใช้แล้วเดี๋ยวก็เริ่มคลี่คลาย สิ่งดีก็จะเข้ามา ทำให้มันมีสติและสบายใจมากขึ้น

“อาตมายินดีต้อนรับเสมอ ตราบเท่าที่ยังอยู่หรือไม่อยู่แล้วก็ยินดี”หลวงพ่อพูดด้วยรอยยิ้มไม่ได้ยินดียินร้ายกับประโยคที่ใครฟังก็รู้ได้ว่าท่านหมายถึงอะไร ผมอยากจะท้วงท่านแต่ดูจากแววตาก็เลยไม่เอ่ยอะไรออกไป ทุกคนเลยไม่พูดอะไรอีก ไอ้ฝิ่นเอื้อมมือมาแตะมือผมเบาๆ ท่านขอตัวไปทำวัตรต่อ พวกเราเลยกราบลาท่าน ผมเข้าไปกราบเท้าท่านเงยหน้ามอง

“หลวงพ่อรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมเข้าใจว่าเจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ แต่ในฐานะที่ผมเป็นลูกยังไงก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี อยากให้เห็นผมห่มผ้าเหลือง อยากให้ปลงผมเป็นคนแรก และเป็นพระอุปัชฌาย์ให้ ผมขอท่านมากไปหรือเปล่า”ผมถามท่านมือก็ยังพนมอยู่ ท่านยกยิ้ม

“ถ้ามันยังไม่ถึงเวลา อาตมาจะรอนะ”หลวงพ่อบอกแค่นั้น ผมกราบเท้าท่านอีกครั้ง ก่อนท่านจะเดินไป

“สงสัยจะรวมกันอีกทีก็ตอนไอ้ไผ่บวชนั่นแหละว่ะ”ไอ้พายเอ่ยทำลายบรรยากาศเงียบหลังจากเก็บของและขึ้นรถกันแล้ว

“กูกะว่าจะทำงานสักสองสามปีก่อนค่อยบวช”ไอ้หวายบอกมั่งก่อนจะหันไปจิกหัวไอ้เจย์ให้ออกห่าง”ไอ้เชี่ยะเจย์ เบียดอะไรกูนัก มึงไปนั่งหลังคาวะ”

“มึงนั่นแหละไปเกาะล้อ เกยดากมาครึ่งขากูแล้ว”ไอ้เจย์ดันมันบ้าง กระแทกกันไปมา โดนผมเข้าให้มันมองหน้าทันทีก่อนจะเงียบ

“ไอ้หวายมานั่งตักกูนี่มา”ไอ้พายเรียกมัน

“ไม่ได้ ให้มันขับรถและพายนั่งตักบลูดีกว่า”ไอ้บลูหันมาแย้งทันที ก่อนจะหันไปสนใจถนนต่อ

“โอ้ย อย่าไปแยกเขาเลยพี่ ให้นั่งเป็นเขาพิงกันแหละดีแล้ว คริคริ”ไอ้ฝิ่นที่นั่งตักผมอยู่แซวหัวเราะคิกคัก มันก็เหมือนจะรู้ว่าผมอยู่ในห้วงอารมณ์ไหนเลยไม่งอแง จับมือไว้ตลอดเป็นการสื่อว่าไม่เป็นไรนะจะอยู่ข้างๆ

“อีเด็กสับปะรด ไม่เสือกสักเรื่องได้ไหม”ไอ้หวายง้างมือจะตีแต่พอดีกับผมยกแขนขึ้น”ไอ้เชี่ยะ กูไม่ตีแรงหรอก ฉิบหายจะตบกูเลยเหรอ”มันโวยออกมา

“กูเมื่อย”ตอบมันสั้นๆ

“นึกว่าจะตบกู แล้วเป็นไรวะนั่งเงียบเชียว มึงอย่าคิดมากเลย หลวงพ่อท่านก็พูดไปอย่างนั้นเอง ดูท่านแข็งแรงจะออก”ไอ้หวายทำท่าโล่งอกก่อนจะถามเองตอบเองแต่ผมรู้ว่ามันเป็นห่วง

“หลวงพ่อบอกมึงแล้ว ไม่มุสาหรอก”ไอ้เจย์ตบไหล่พยักหน้าไปด้วย

“กูจะ บะ”ผมขยับปากจะบอก

“ไอ้ไผ่ ยังไงพวกกูก็ต้องมาบวชมึงอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มึงช่วยทำหน้าสบายใจหน่อยได้ไหม ถึงมึงจะไม่ค่อยพูดหรือแสดงสีหน้าอะไรมากนัก กูก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่สีหน้าเศร้าคิดมากแบบนี้กูไม่ชอบว่ะ นะเพื่อน ขอร้อง”ไอ้เชี่ยะบลูพูดแม่งซะยืดยาว จนผมตบกบาล

“มึงฟังให้จบก่อนสิ”ผมบอกมัน ก่อนจะพูดต่อ”กูจะบอกว่า ทำไมพวกมึงไม่เอารถที่มันจุได้มากกว่านี้มาวะ ไอ้ควายสองตัวนี้รวมกูอีกหนึ่งคนก็แน่นแล้ว”

“สัด กูนึกว่าเครียดเรื่องนั้น”ไอ้เจย์ตีแขนผม ไอ้ฝิ่นกลั้นหัวเราะ

“เชี่ยะ ลำเอียงเป็นที่สุด กูสองคนเปรียบเป็นควาย มึงกับเมียเป็นคน สันดาน”ไอ้หวายโวยมั่ง

“กูสองคนรอด”ไอ้พายหันพูดยิ้มๆ

“พวกมึงนั่นแหละ ผิด”มันสองคนพูดพร้อมกัน

“พวกมึงสิผิด เสือกไม่ท้วง”ไอ้พายหันมาจวกเข้าให้ เถียงกันไปมาจนเวียนเฮด

“เออ กูสองคนผิดเองแหละที่นึกว่าพวกมึงฉลาดจะคิดได้ จบไหม”ผมเป็นพระเอกเลยยอมรับเอง

“ไม่จบโว้ยยยย”ไอ้หวาย

“ฟังยังไงก็ด่าพวกกูอยู่ดี”ไอ้เจย์

“เออ”ไอ้พายกับไอ้บลู

“งั้น กู”ผมมองหน้าพวกมัน

“เฮ้ย จบก็จบ”

“พวกกูพูดเล่น”

“นั่งอย่างนี้อบอุ่นดีออก”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ไอ้ห่าเพื่อนกัน คิดมากอีกและ”สารพัดจะแย่งกันพูด ผมส่ายหน้า

“กูผิดเองที่ทำให้”ผมพูดต่อ

“ไอ้ไผ่ กูบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”ไอ้หวายยกมือ

“ไอ้ฝิ่นมึงไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ดูผัวมึงสิ”ไอ้เจย์หันไปพูดกับไอ้ฝิ่น

“พูดอะไรล่ะ”มันถามแบบไม่เห็นจะมีอะไร

“ก็เนี่ยะ ดูมันพูดสิ”ไอ้พายหันมาบอก

“ปล่อยมันเถอะ หน้าอย่างนี้เหรอจะสำนึกผิด”ไอ้ฝิ่นส่ายหน้าพูดแบบช่างแม่ง ปรายตามองผม

“อ้าว มึงหาเรื่อง”ไอ้หวายพูดไอ้เจย์ชี้หน้า เมียผมส่ายหน้า

“มึงขอโทษเขาไปสิ ว่า”มันกระแทกอกผมให้พูด มองหน้าและพูดต่อ”ขอโทษนะ ยังไงกูก็ยืนยันคำเดิม ที่คิดว่าพวกมึงจะฉลาดและคิดได้ กูพูดถูกไหม”มันทำเสียงเลียนแบบผม

“อืม”ผมพยักหน้า ไอ้พวกนั้นหันมามอง

“ไอ้เลวววววววววววววววว”

“หึหึ”ผมหัวเราะให้เมียที่รู้ใจกูซะจริงๆ มือและแขนก็ป้องกันไม่ให้มันโดนมือที่แย่งกันจะประทุษร้าย แต่เป็นแบบสมานฉันท์แนบความสัมพันธ์ที่ดีของเพื่อน ที่มีค่าเหมือนกับคำว่า รัก ถ้ารวมกันมันก็จะเป็นเพื่อนรักที่จะอยู่ควบคู่ไปพร้อมกับคนรัก
/
/
/
ผมพาไอ้ฝิ่นเดินเล่นตรงสนามหน้าบ้านหลังจากกินมื้อเย็นกับครอบครัวและผองเพื่อนแล้ว ผมกอดคอมันกอดเอว เดินเงียบๆไม่ได้พูดอะไรกัน ทรุดตัวนั่งกับสนามหญ้า ผมจับมือขวามันขึ้นมาสวมแหวนที่นิ้วกลาง

“เป็นแหวนที่หลวงพ่อกับแม่ร่วมสร้างบุญกุศลด้วยกัน”ผมบอกมันที่ยกขึ้นดู”ไม่ใช่แหวนราคาแพง แต่เป็นแหวนวงแรกที่ทั้งสองคนไปทำบุญโดยมีปัจจัยแค่เหรียญห้าสิบสตางค์กับเหรียญสลึง นำไปหลอมรวมกับคนอื่นๆ ที่มีใจศรัทธา จนได้ออกมาเป็นองค์พระ ตะกุด แหวน องค์พระกับตะกรุดยกให้พี่ๆ และแหวนคงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้อยู่ที่ใคร”ผมสบตาคนตรงหน้าที่ยิ้มก่อนจะยกมือกราบตรงอก

“ขอบคุณนะครับที่ยกของสำคัญให้น้อง ของทุกอย่างไม่ได้ขึ้นกับราคา ขึ้นอยู่กับว่าใครให้ ถ้าเป็นของคนที่เรารักย่อมเป็นของสำคัญ และยิ่งพ่อกับแม่ให้มามันคือของล้ำค่าที่สุด”มันกอดผมหลังพูดจบ ผมกระชับอ้อมกอด

“ขอบคุณนะครับที่เลือก ขอบคุณนะครับที่อยู่ข้างๆเป็นกำลังใจมาตลอด”มันยิ้มรับทุกคำขอบคุณก่อนจะเด้งตัวออกเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย”แต่ก็ทำให้หนักใจมาตลอดเหมือนกัน”ผมแกล้งถอนหายใจ

“เฮ้ย พูดงี้หมายความว่าไงวะ ไม่มีคำอธิบายที่ดีมึงโดนแน่”มันถามแบบหาเรื่องชี้หน้า ผมยิ้มดึงมันมาฟังใกล้ๆ

“เพราะมึงเข้ามานั่งอยู่ในใจกู มันก็เลยหนักใจว่าจะทำยังไงมึงถึงจะอยู่ในใจไม่หนีไปไหน กูเลยต้องกระตุ้นความรู้สึกของคำสั้นๆที่เรียกว่า รัก รัก รัก ให้มากๆกันมึงไม่ให้ออกจากใจกู”ผมกระซิบพูดชิดปากที่อ้าหวดหน้าเหวอตาปริบๆ  ผมเลยแก้อาการเหล่านี้โดยการจูบเป็นการยืนยันไปด้วยว่าออกมาจากปากที่กลั่นจากใจ ผละออกมันยิ้มกริ่ม แก้มแดง

“พูดหวานๆก็เป็น ไปลอกสเตตัสไหนมาเปล่าเนี่ยะ”มันพูดอู้อี้หน้าซุกอกแก้เขิน

“สเตตัสจากใจกูนี่แหละ”ผมพูดแหงนหน้ามองท้องฟ้า

“ฮ่าๆๆๆ อายอะไรวะ เขาชอบนะ”มันหัวเราะจับพิรุธได้ว่าผมอาย กอดและพูดกระเซ้า ผมไม่หันมันก็ยื่นหน้ามาหา และเป็นฝ่ายจูบผมบ้าง ผละออกเอามือจับหน้าผม ผมก็จับหน้ามัน เหมือนเราหลงรักซึ่งกันและกัน 

“ปิดตานะ”ผมบอกและผูกผ้าปิดมัน

“จะฆ่ากูหมกท้องร่องเหรอ”มันพูดขำๆ ทำตามโดยดี

“กูมีเงินซื้อปุ๋ยให้ต้นไม้พอ”ผมบอกแค่นั้น อดจะขำไม่ได้ แทนที่จะโรแมนติคว่าแฟนทำเซอร์ไพรส์ เสือกคิดไปเรื่องฆาตกรรมในวันดีๆ ผมส่ายหน้าก่อนจะนั่งหันหลังในท่ายองๆสะกิดให้มันขึ้นขี่ เข้าที่แล้วลุกเดินอย่างไม่เร่งรีบเดินฝ่าความมืดของท้องฟ้าแต่มีแสงไฟสลัวๆพอมองเห็น

“ไม่ว่ามึงจะล้มหรือยืน เหนื่อยหรือไม่เหนื่อย ขอแค่มึงต้องการกูก็พร้อมเสมอที่จะแบกมึงไปเรื่อยๆตราบเท่าที่กูอยู่”ผมบอกมันก่อนที่จะถึงจุดหมายแล้ว

“กูคงแบกมึงไม่ได้ ต้องลากอย่างเดียว ฮ่าๆๆๆๆ”มันก็ยังอารมณ์ดีต่อปากต่อคำ”แต่ถ้ามันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยมึงได้กูก็จะทำ เพราะกูไม่มีวันทิ้งมึงไว้คนเดียวแน่นอน”ก่อนจะตบท้ายด้วยถ้อยคำที่หนักแน่นพอกับวงแขนที่โอบรอบคอหน้าแนบแก้ม ทำเอาผมหัวเราะกับคำพูดที่ถ้าใครฟังคงหาความเชื่อถือไม่ได้ แต่ผมเชื่อว่ามันจะทำอย่างที่พูดจริงๆ เหมือนที่ผมไม่ชอบสัญญาแต่จะทำทันที

“ถึงแล้ว”ผมย่อให้ลงเอามือแกะผ้าปิดตาออก มันกระพริบปรับสายตาก่อนจะเพ่งมอง ตั้งแต่วันที่มันมาผมไม่ให้มันเข้ามาบริเวณนี้เลย มันก็งอนแต่ไม่ถาม ผมไม่พูดแต่บอกด้วยการสัมผัสว่าให้มันรออีกนิด

“สวยจังเลย”มันวิ่งไปตรงหน้าบ้านที่จัดแต่งสวนใหม่ มีต้นไผ่ดัดโค้งเป็นซุ้มเข้าไปจนตลอดรอบตัวบ้าน โคมไฟประดับเป็นดอกฝิ่นสีสด มันหันมายิ้มแป้น เข้าไปนั่งกระเด้งๆตรงเก้าหวายตัวใหญ่ที่เบาะรองเป็นลายต้นไผ่กับดอกฝิ่น ของใช้เกือบทุกอย่างที่สรรหาได้ติดโลโก้ของเราทั้งนั้น แม้แต่เหล็กดัดก็ไม่รอด

“ไปดูข้างในกัน”ผมจูงมือเข้าไปในบ้านแต่ตอนนั้นมันโล่ง ตอนนี้ถูกกั้นเป็นสัดส่วน ตามผนังประดับด้วยกรอบรูปที่มีภาพถ่ายของผมกับมันทั้งเดี่ยวทั้งคู่ แบบตั้งใจไม่ตั้งใจถ่าย ไล่โทนสีเรียงลำดับเรื่องตั้งแต่แรกจนล่าสุดยาวไปจนถึงห้องนอนที่เปิดอยู่แล้ว มันแหวกม่านเห็นเตียงนอนขนาดใหญ่ ปลอกหมอน ผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม ปักลายต้นไผ่กับดอกฝิ่นทั้งชุด

“เฮ้ย ใหญ่จังวะ”มันหันมาถาม

“กันมึงตกไง ชอบนอนดิ้น”ผมกอดเอวมันด้านหลัง

“มึงก็กอดไว้สิ”มันบอกเขินๆ

“หึ ขนาดกอด ตื่นมาตีนยังพาดปากกูเลย”ผมกระซิบบอกมันที่ขำสงสัยจะนึกภาพผมกินโรตี(น)

“นึกว่าชอบดูด เห็นนิ้วตีนเปียกๆ”มันว่าอีก ผมจับหน้ามันหันมาสบตา

“ถ้าจะดูดกูไม่ดูดแค่ส่วนนั้นหรอก ทุกอย่างที่เป็นมึงกูดูดหมดแหละ รู้ไม่ใช่เหรอ”ผมพูดเสียงกระซิบหอมแก้มไล่ไปจูบปาก

“ทะลึ่งว่ะ เอาเรื่องจริงมาพูด กูอายเป็นนะ คริคริ”มันอายในแบบของมัน หน้าตายั่วยวน หมั่นไส้เลยไล่ดูดจนล้มใส่ที่นอนซะทั้งคู่กอดรัดฟัดกันจนพอใจก็นอนกอดกัน

“เหมือนเรือนหอเน๊าะ”มันไม่สบตาถามกับอกผม
 
“ไม่ใช่แค่เรือนหอ มันคือบ้านของเรา ไม่ว่าที่ไหนขอแค่มีมึงอยู่เท่านั้น”ผมพูดและจูบหน้าผากที่เงยหน้ามามอง ”อยู่กับพี่นะ พี่จะได้มีบ้านให้กลับ”ผมจูบมือข้างที่สวมแหวนให้ มันกอดผมน้ำตารื้นนิดๆ

“อืม ต้องกลับทุกวันนะ น้องรออยู่”รับคำและจูบคืน

“ครับ”ผมรับคำและกอดความสุขของผม กอดของรัก กอดคนที่เลือกผมให้อยู่เคียงข้าง ผมจะไม่แค่กอดอย่างเดียว แต่ผมจะดูแลคนที่เลือกผมให้มีความสุขไปเรื่อยๆ เก็บรักษาความรักที่ไม่ต้องไปหาความหมายว่าคืออะไร ทำไม ในเมื่อก็คนมันรักไปแล้วทำไงได้ นอกจากรักดูแลกันต่อไป


อวสาน

V
V
V
V
V
V

แถม

คัท ปิดกล้อง

เย้ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้พักสักที พักกองเลี้ยงฉลองโว้ยยยยยยยยยย

เบื้องหลังกองถ่ายหลังปิดกล้องไปแล้ว ณ ห้องนอน บรรยากาศกำลังได้ที่ กับคนสองคนที่ยังฟัดกันอยู่เหมือนไม่ได้ยินเสียงสั่ง

“อื๊อ พี่ ทำไมมันเงียบวะ”เริ่มเอะใจ

“ช่างแม่ง”ไม่สนใจฟัดต่อ

“หรือจบแล้ว”ผมนึกขึ้นได้

“เออ”ผัวหน้ามึนที่รู้แต่จะเอาต่อ

 “จบจริงเหรอ”ผมดันหน้าผัวออก

“อืม”มันรับคำ จูบไซ้ต่อ

“งั้นก็เลิกดิ”ผมผลักจนหน้าหงาย ปิดกล้องแล้วมึงจะถ่ายต่อทำไมวะ

“อะไรวะ”มันหงุดหงิด กำลังจะสูบฝิ่นเสือกโดนหักดิบ

“ก็มันปิดกล้องแล้ว พี่จะมาเอาอะไรที่นี่วะ ไปไป กลับบ้าน”ผมลุกขึ้นหยิบเสื้อคุม แต่โดนกระชากมานอนใต้ร่างมันต่อ

“กลับห่าอะไรตอนนี้ มึงเห็นไหมลำกล้องกูตั้งขนาดนี้แล้ว”มันชี้ให้ดูลำกล้องที่ทิ่มจะทะลุขาผมอยู่แล้ว

“เดี๋ยวใครมาเห็นมาได้ยิน อายเขา ไปต่อที่บ้าน”ผมไม่สนใจเกิดหน้าบางกะทันหัน เดี๋ยวได้ถ่ายหนังเอ็กซ์ต่อ ไม่เอาอ่ะ

“มึงร้องเต็มที่ กูให้ไอ้หวายไอ้เจย์จัดการไล่ต้อนไปหมดแล้ว บ้านหลังนี้กูก็ซื้อใส่ชื่อมึงเรียบร้อยแล้ว ต่อ”หมดคำอุธรณ์ ร้องต่อ อื๊มๆๆๆ อี๊อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อุ๊บบบ อื๊ออออๆๆๆๆ นับว่าเป็นสคริปที่ไม่ต้องจำก็ทำได้ หุหุ

*******************************************************************************************
จบแล้วจ้า จบจริงไม่มีหลอก แต่มีหยอกตอนท้ายนิดๆ กว่าจะจบได้รู้เลยว่าจริงอย่างที่นักเขียนหลายคนเจอ เขียนมาได้ต้นๆ มันจะตันตอนจบ เราคนหนึ่งเห็นด้วยขนาดเขียนไว้แล้วนะยังแก้แล้วแก้อีกเหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่ที่แน่ๆขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจมาตลอด มีทั้งคำชม คำติเพื่อก่อให้เกิดสิ่งดี ช่วยดูคำผิด ช่วยบอกว่าเป็นยังไงดีไม่ดี ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ ถึงจะจบแล้วยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ อยู่เป็นกำลังใจให้กันก่อน อ่านซ้ำได้ค่ะ 5555555555555555 ไปเข้างานต่อแล้ววววววว ตอนพิเศษมีค่ะรอก่อนนะ และเรื่องรวมเดี๋ยวให้แน่นอนและมีเวลาจะแจ้งอีกทีนะคะ (มีใครเอามั่งก็ไม่รู้ หุหุ)

โอ้ยยยกว่าจะลงครบ เน็ตหลุดเลยไปทำงานต่อ แว่บมาเข้าอีก โอเค

[harumi]

 

[gupalz]

จบซะแล้ว จะรอตอนพิเศษนะค่ะ

[Maii2206]

ฮือออ ม่ายน้าาาา ไม่อยากให้จบเลยค่ะ 

พี่ไผ่รีบบวชรีบศึกออกมาอยู่เหย้าเฝ้าเรือน เป็นสาทีที่ดีล่ะ 

หาดีๆแบบน้องฝิ่นไม่ได้อีกแล้วน้า รักเรื่องนี้จังเลยยย งื้อๆๆ 

[bobie]

จบซะแล้วอ่า
อยากอ่านตอนพี่ไผ่บวช
คนเขียนนนนน
ขอตอนพิเศษพี่ไผ่บวชหน่อยนะคะ ปิ๊งๆ

[rujaya]

จบแล้ววววววววววววววววว 

ซึ้งอะแต่กะลังซึ้งอยู่ดีๆ ดันมาฮาเอาตอนปิดกล้องนี่แหละ 

อย่าลืมรวมเล่มนะคะ  แล้วจะรอตอนพิเศษด้วยน้า   

[snack]

พี่ไผ่กับฝื่นน่ารักตั้งแต่ต้นจนจบเลย..ส่งเสริมกันไปทางที่ดีดูแลกันและกันไม่หวานจนเลี่ยน

แต่หวานในแบบฉบับของสองคนออกแนวจิกกัดแต่โตครน่ารักอ่ะ..ชอบหวายกับเจย์ความสัมพันธ์

ที่มันติดกันแจจนเกินเพื่อนยังแอบลุ้นอยู่ตลอดคู่นี้...บลูกับพายก็น่ารักไม่แพ้กัน..ชอบปู่ที่รักและเข้าใจน้อง

ชอบครอบครัวไผ่ที่ดูอบอุ่นและเข้าใจกันเป็นทั้งพี่และเพื่อน..ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ

[Syntyche]

ขอบคุณนะคะ 

[111223]

จบแล้ว T-T ไม่อยากให้จบเลย
ชอบทุกคู่เลย จะรอตอนพิเศษน๊า
ปล.เราจะคอยซื้อรวมเล่มน๊า เราเอาแน่นอน 1 ชุด

[CarToonMiZa]

รอตอนพิเศษต่อไป

[malula]

ขอบคุณคนเขียนค่ะ ที่สร้างพี่ไผ่ น้องฝิ่น และผองเพื่อนมาให้ความสนุกและความสำราญแก่พวกเรา

[pummy09]

จบแล้วววว ตอนแรกอ่านแบบไม่ได้คาดหวังไรมาก แต่อ่านๆๆไป ก็ติดหนึบเลย
พี่ไผ่เป็นเมะแบบที่ชอบคือเป็นคนจริง หน้านิ่ง แต่ที่ไม่คาดคือ โค่ดหื่น ฮ่าาาาาาาาาาาา
ส่่่่วนน้องฝิ่นเป็นเคะแบบที่ชอบทั้งรูปร่าง หน้าตา และบุคลิกที่นิ่ง หยิ่งๆๆ แต่นึกไม่ถึงว่าจะแฮ่ดมาก(กะพี่ไผ่คนเดียว)  เอิ๊กกส์
และที่ชอบสุด ก็คงจะเป็นความรักระหว่างเพื่อนของทั้งคู่ ซึ่งรักกัน ช่วยเหลือกัน ไม่ทิ้งกันเลย
สนุกสุดๆๆๆ เวลาเพื่อนแต่ละคนลับฝีปากกัน โดยเฉพาะ พี่เจย์กะพี่หวาย แอบแย่งซีนตลอดดดดดดดดดดด ฮาา 

ก็ต้องขอบคุณคนเขียนมากนะคะ เขียนเรื่องสนุกๆๆ ให้อ่าน จะรอตอนพิเศษนะคะ 

แล้วก็รอเรื่องต่อไปด้วย ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   

[krit24]

ชอบเรื่องนี้มากอ่ะยังไม่อยากให้จบเลย
จะรอรวมเล่มกับตอนพิเศษนะคะ

[Angel]

จบแล้วหรอคะ เสียดายจังเลยไม่อยากให้จบเลยอ่ะค่ะ
ตอนจบหวานมาก จะรอตอนพิเศษนะคะ

จะมีภาคต่อไหมคะ เจย์หวาย อะไรอย่างเนี้ย 55

[qq_oo]

เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆ จะรอตอนพิเศษน่ะ

[anchoviiz]

ไม่ใช่พึ่งมาแสดงตัว แต่พึ่งได้มาอ่าน
ประมานว่าอ่านมาเรื่อยๆ ไม่อยากรีบ
จนอยู่ๆวันนี้เห็นตอนจบสะงั้น o_O

ไม่อยากให้จบเลยยย แต่อย่างว่ามีเริ่มต้นก็ต้องมีตอนจบ
;(

น่ารักมากกกกกทุกคู่
ไม่ค่อยได้กินมาม่าท้องเลยไม่ค่อยอืด สบายตัว555555

เขียนเก่งมากๆค่ะ มุขก็ตลกสุด ๆสามารถมากกกกกก!
ยิ่งเอ็นซีนิยิ่งฟินนนนนนนน ~

รอตอนพิเศษ เจย์หวายอยู่(แอบจิ้นคู่นี้ตั้งแต่ต้นๆเรื่อง)
ถ้าเปิดเรื่องใหม่ก็จะรอติดตามนะคะ :3

ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆอีกหนึ่งเรื่อง

[Poes]

  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆที่เขียนให้อ่านจ้า

[Ryoooo]

จบแล้วเรอะ แอบโหว่งๆเบาๆ
เพราะเป็นนิยายที่ติดตามมาตลอด
เห็นการเติบโตของแต่ละตัวละคร
ตอนนี้ซึ้งมากกก ทั้งพี่ไผ่ทั้งฝิ่น เป็นคู่รักที่เหมาะสมกัน ร๊ากกกันนานๆน่าา

รอตอนพิเศษจ๊าาาา ขอคู่จิ้นได้กันด้วยยยย

[Noo_Patchy]

  จบแล้วเหรอ  หนุกมากเลย 

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อวานค่ะ

สนุกมากกกกกกกกกกกกก

จบจริงหรอ อย่างน้อยขอตอนพิเศษอย่างตอนไผ่บวช ฝิ่นจะอยู่ยังไงหว่าเมื่อขาดพี่ไผ่, ตอนไปขอฝิ่นกับปู่ อยากอ่านอ่ะ

อย่าเพิ่งรีบจบเลยน๊า จะรอติดตามต่อไปค่ะ

[Rafael]

จบแล้วอะ
แอบน้ำตาซึม ฮ่าๆ
น่ารักกันมากๆคู่นี้ และเรื่องนี้
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
อ่านแล้วมีความสุขมากๆ

 

[nongrak]

จบซะแล้ว สนุกมากเลยค่ะ ชอบความรักความผูกพันของเพื่อน พี่น้องและคนรัก

ขอบคุณค่ะ

[rainiefonnie]

จบแล้วหรออออไม่อยากให้จบเลยยยยย

ขอตอนพิเศษด้วยน๊าาาาา 

[arisa_sa]

จบแล้วเหรอ ม่ายยยยยยยยยยยยน้า ทำใจไม่ได้ 

ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน ทั้ง ฮา หื่น ซึ้ง โอ้ยบรรยายไม่ถูกบอกได้อย่างว่าชอบมาก เป็นกำลังใจให้สรรสร้างผลงานดีๆ ออกมาให้ได้อ่านกันอีกนะคะจะรอ ร้อ รอเสมอ รักตัวละครทุกตัวเลยมีสีสัน กันทุกคน ถึงจะเด่นที่พี่ไผ่กะน้องฝิ่นก็เถอะ (ยังไงก็ชอบคู่หลักที่สุดอยู่แล้ว) 

ปล.ยังรอตอนพิเศษใส่ไข่หลายๆๆๆใบ ชอบมากอิอิ รออุตหนุนด้วย ซื้อแน่นอน ฟันเฟิม

ขอบคุณมากๆจากใจอีกครั้ง 

 

[golffel]

จบแล้ว

น่ารักมาก สนุกๆ

ขอบคุณนิยายดีๆนะ

ไรเตอร์เก่ง

รอรวมเล่มนะ

 

[butter.juliet]

รอตอนพิเศษค่ะ สนุกมากกกกกกกจริงๆ สัมผัสได้ถึงความรักตลอดทั้งเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว เพื่อนฝูง ความผูกพันธ์ต่างๆของทั้งคู่ จนหลอมรวมเกิดเป็นความรัก ยกนิ้วให้คนแต่ง ประทับใจกับเรื่องนี้มากจริงๆค่ะ กอดๆ 

[Ploy Poy]

จบแล้วหรอ' ไม่ยากให้จบเลยยย ย. แต่ยังไงก็รตนพิเศษนะค่าบบบ บ

[yayee2]

ตอนจบเนี่ยคนเขียนได้ใจเราไปทั้งใจเลยนะ เราชอบที่ผู้เขียนแทรกเรื่อง"ความกตัญญู"และถ่ายทอดลงไปในตัวละคร
ตรงที่ให้ไผ่กับฝิ่นไปอยู่รับใช้หลวงพ่อที่วัดน่ะ
และตอนจบนี้เรายังเจอวรรคทองด้วยนะ
"...เราให้ใจใครเขาก็จะให้ใจเรากลับมา ทำอะไรอย่าไปหวังผลตอบแทน” [/color
คำพูดตรงนี้ใช่เลย ถ้าเราทำได้แบบนี้เราจะสบายใจที่สุดแหละ
:pig4:ขอบคุณนะที่เขียนเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านกัน และยังให้อะไรๆที่ดีๆนอกเหนือจากความสนุกด้วยล่ะ
ขอ :กอด1:คนเขียนที และ :จุ๊บๆ:ที

[feili]

  สนุกมากๆเลยไม่ผิดหวังที่ติดตาม..แต่ก็ใจหายนิดๆที่จะไม่ได้อ่านแล้ว