หัวข้อ: ก็คนมันรักทำไงได้ # IMG PAI 2-6-58 #

[anchoviiz]

น้องฝิ่นน่ารักเหมียนเคยยยย >.,<

[noy]

คิดถึงตอนแรกๆฝิ่นมันมาก

[phai]

น่ารักไม่เปลี่ยนเลยคู่นี้
 

 

[l3iZal2l2e]

ชอบมากเวลาคุณน้องเหวี่ยง แต่ละอย่างที่ด่าออกนี่ อื้อหือ 
ว่าจะถามนานละ พวกคำด่า คำจิกกัดนี่คนแต่งคิดเองเหรอคะ? มันเจ็บสุดๆๆๆๆ ชอบมาก
ถ้าโดนจิกแบบนี้ ขอโดดลงคลองแสนแสบดีกว่า 55555

[ice_spok]

ฝิ่น ยังฝีปากดีไม่มีตก สุดยอดด!!!!

[NOO~KUNG]

มาระบายบ่อยๆ ค่ะ
ฝิ่นอนงค์ยังเฉียบคมเหมือนเดิม......
งานนี้เกณฑ์นางร้ายมากันครบเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

รักมากมายยยย มากานอีกน้า

[railay]

 

[indy❣zaka]

คุณน้องเหวี่ยงยังไงก็น่ารักเสมอจ้ะ  อิอิ 

[snack]

คู่นี้น่ารักมากคงความหื่นไม่ตกไม่หล่น555

[greensnake]

คิดถึงงงงง คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงพี่ไผ่และน้องฝิ่น คิดถึงผองเพื่อนทุกคนด้วย
คู่นี้เค้ารักกันซะจนเราอิจฉา พี่ไผ่รักและตามใจน้องฝิ่นอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ
กลับมาคราวนี้เหมือนฝิ่นคืนชีพ หลังจากสงบปากสงบคำมานาน
คนที่มาง้างปากน้องฝิ่นก็เลยโชคดีไป ได้คำอวยพรไปกันคนละนิดละหน่อย
บอกแล้วว่าอย่าให้ขึ้น ขึ้นแล้วงลงยาก (หมายถึงอารมณ์น่ะนะ)
หน้าตาดีทั้งคู่ก็ต้องทำใจเป็นธรรมดา หล่อซะจนไม่หวาดไม่ไหวจะเพลีย
ยิ่งอ่านก็ยิ่งคิดถึง ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษมากๆๆๆๆนี้นะคะ
+1และเป็ดกิ๊บก๊าบ

[saruwatari_guy]

อื้ออออ รักพี่ไผ่อ่ะ คุณน้องเหวี่ยงแค่ไหนก็สู้คุณพี่ไผ่ไม่ได้หรอก ปราบด้วยความรักล้วนๆ ปล.รวมเล่มเลยค่าาา จะรอซื้อออ ท่าทางเล่มจะหนา(หรือหลายเล่ม) ขอเวลาเก็บเงินด้วยน้าา

[mild-dy]

คิดถึงไผ่ฝิ่นเว้อ

[mystery Y]

กลับมาให้หายคิดถึง พร้อมการลับฝีปากของฝิ่นที่ยังแรงเหมือนเดิม ไว้มาบ่อยๆนะคะ

[why yyy]

คิกคิก ผงกระหรี่!!  ชอบอะ เจ็บดี..

[poppycake]

น่าร๊ากกกกกกกก เนอะ   
ชอบมาก ของตอนพิเศษบ่อยๆน้า 

[yayee2]

  นี่สำหรับคนเขียน
  นี่สำหรับหนูฝิ่น (วอนโดน TีNพี่ไผ่ซะแล้ว)
  นี่สำหรับพี่ไผ่ (วอนโดนTีNหนูฝิ่นซะแล้ว)
ขอบคุณ ที่พาอาจารย์สิปปะ กับคุณนายมาช่วยเพิ่มร้อน ร้อนแบบนี้จ้ะ

[didi]

ขอบคุณมากคะที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน
รอติดตามเรื่องต่อไปคะ
เป็นกำลงใจให้คะ

[lovely1714]

ฝิ่นยังแสบซ่าเหมือนเดิม
คิดถึงจัง

[Monkey D lufy]

น้องน่ารักอ่ะ  555  ด่าได้สะใจมากอ่ะ  พี่ไผ่หวานๆนะจ๊ะ  อิอิ

[frongsei]

เป็นเรื่องที่สนุกและน่ารักมากเลยค่่ะ
ชอบพี่ไผ่มากเลย ฝิ่นก็น่ารักแรงดีไม่มีตก
ขอบคุณมากนะคะที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้ได้อ่าน
ชอบทุกตัวละครและทุกคู่เลยย ถ้ารวมเล่มเอาแน่นอนค่ะ

[nolirin]

อ๊ากกกก...คิดถึงความน่ารักๆบ่นหื่นๆของพี่ไผ่กะน้องจริงๆ
 

[CarToonMiZa]

 

[punchnaja]

เสียดายไม่อยากให้จบเลย เป็นเรื่องโปรดนะเนี่ย ขอบคุณค่า

[kanda53]

  แซ่บไม่เปลี่ยนนะน้องฝิ่น...
อยากได้ตอนพี่ไผ่หวานนนบ้างอ่ะ

  & 

[ญาณัท]

ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ สนุกๆมากค่ะ

คิดถึงคุณน้อง พี่ไผ่ มากๆๆๆๆๆ

รักคนแต่งที่สุดในสามโลก

ตกลงรวมเล่มเปล่าอ่ะคะ?

[aoihimeko]

คู่นี้น่ารักที่สุดอ่ะ

[CarToonMiZa]

คิดถึงจัง

[Ploy Poy]

คิดถึง. มาดันกระทู้

[goonglovenut]

#คุณน้องงี่เง่าจะเอาๆๆ#


“พี่ ดูดิ น่ารักอ่ะ”มองเมียที่ชี้ให้ดูในทีวี จะพูดว่าตัวเอี้ยอะไร ก็ไม่ใช่


“ไร้สาระ”ผมพูดและหลับตาต่อ ก่อนจะหนักอกหนักใจไม่ได้กลุ้ม ”อุ๊บ แม่ง” พลังงานตัวขาวๆกระโดดขึ้นมากลางอกทำเอาจุก มันเลยแก้โดยการขย่มเบาๆปลอบท่อนลำ กูจุกอกไปปลอบตรงนั้นมันตื่นขึ้นมาแล้วมึงจะหยุดอยากเพราะมันเป็นท่อนลำต่อเนื่อง หึหึ


“กูรู้ว่ามันเป็นของไร้สาระ”มันอ้อนต่อหลังปลอบเสร็จ


“หมายถึงมึง”ผมจิ้มหน้าผากมัน


“เออ กูไร้สาระทุกตรง สรุปซื้อ”อัยยะ ขอกูร้องบ้าง ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย แต่น้ำเสียงและท่าทางเกย์ชัดๆ ยิ่งหน้าที่มีวิวบอร์ดบอกว่า  ‘กูงอน’ วิ่งไปมา


“มีไว้ทำอะไร”ผมถามมันอีก ตาก็มองไอ้ตัวที่เมียอยากได้


“เล่นได้ คุยได้ ร้องได้ มึงดูสิ น่ารักๆๆๆ”มันบอกไม่กี่อย่างชี้ไปที่ไอ้ตัวนั้น ที่กำลังส่ายหัวเต้นไปมา ตาเหลือกขึ้นลง หัวเราะคิกคัก เหนื่อยก็นอน


“สนุก”ผมเลิกคิ้ว


“อืม อีโมนิค นังจ๋า นังหยี นังออย ไอ้ต้าร์ ก็มี ซื้อให้กูหน่อย นะ นะ”ถามสั้นๆตอบแม่งซะยาว


“กูสนุกกว่าอีก ทำได้มากกว่ามันด้วย อุปกรณ์เชื่อมต่อก็ง่ายแค่มึงกับกู เสียบกี่ทีก็ไม่เปลืองแบต”ทำไมผมต้องเอาตัวเองไปเทียบไอ้ตุ๊กตาบ้านั่นด้วยวะ เกลียดขี้หน้ามันเรียกร้องความสนใจเมียได้ ปกติเมียกูไม่ค่อยงี่เง่าเซ้าซี้เอาอะไรไร้สาระขนาดนี้มาก่อนเพระมึงตัวเดียวเลย


“แต่เปลืองแรงกูโว้ย”มันแว็ดใส่หน้า ตีไปมาปากเริ่มทุเรศและ


“กูก็ออก มากกว่าด้วย”ผมแหย่ให้ปากมันเบะกว้างกว่าเดิม


“มึงอย่าเปลี่ยนเรื่อง ซื้อไม่ซื้อ”มันถลึงตาใส่


“ไม่ซื้อ นอน”ผมบอกพลิกมันลงไปนอน


“ขี้งก ขี้เหนียว ขี้เปียก ขี้จวย ควายยยยย”ด่าไปเรื่อยๆเดี๋ยวมันเหนื่อยก็หลับ เจอพลังมือเกาหลังและตบก้น เลยเวลานอนมึงมามากแล้ว อย่ามาตาเหลือกใส่กูไม่ใจอ่อนหรอกสักพักตาปรือปากขมุบขมิบเงียบกริบ โตแต่ตัว งี่เง่าเรื่องมีสาระก็ไม่ได้

/
/
/

“เขาไม่มีเหมือนเพื่อนเลย”ตื่นมาได้ฟูมฟายแต่เช้า


“ก็ดีแล้วไง ไม่ซ้ำใครดี”ผมปลอบมัน ก่อนจะวางจานข้าวผัดปูที่ส่งกลิ่นหอมให้


“อะไรวะ แค่นี้ซื้อให้ไม่ได้”เริ่มดังขึ้นตักหญ้าเข้าปากเคี้ยวบิดเบี้ยวไปมา


“ซื้อได้แต่กูไม่ซื้อ และห้ามซื้อมาด้วย กินเข้าไป ถ้ายังไม่เลิกพูดก็ไม่ต้องมาคุย”ผมพูดและเดินหนีไปสงบสติอารมณ์ แรกๆก็สนุกดีแหย่เมีย คิดว่าเดี๋ยวมันด่าแล้วก็เลิกคิดที่ไหนได้ ตื่นมามันยังเร้ารื๊อไม่เลิก จะอะไรนักหนาวะแค่ตุ๊กตาตาเหลือกไปมา ชำเลืองไปมองกินข้าวเคล้าน้ำตาที่ไม่มีไหลสักนิดแต่บิ้วหน้าได้เศร้ามาก ปากก็เม้มนิดๆ ดูแล้วอยากจะตบรางวัลด้วยปากให้จริงๆ
 

“เสร็จยัง”ถามอีกรอบ เดินไปหยิบกระเป๋า หยิบรองเท้าออกมาวางให้ ผมทำให้มันเหมือนที่มันทำให้ผม ไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระเลยสำหรับเรื่องแบบนี้


“ไม่เสร็จจะยืนตรงนี้หรือไง”พูดก็เดินสะบัดหน้าหนีไปใส่รองเท้า ปากนี่ให้เชิดติดจมูก กูจะขำตาย


“พี่ไผ่”เสียงเรียกผม ซวยแน่อย่าวิ่งมานะมึง เมียหันขวับ”ไปทำงานแล้วเหรอคะ”น้องบันนี่กระต่ายลายทาง เมียผมตั้งฉายาให้เขา


“เปล่า”ตอบสั้นๆ ไปไหนก็ไปซะ


“แล้วไปไหนเหรอคะ หรือว่าพาลูกไปเที่ยว คริคริ”อ้าว ถามไม่พอลามปามมันอีก เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน ไม่ทัน แหวกออกอากาศผ่านปากที่เป็นลำโพงโพล่งออกไปเต็มๆ


“กินยาเหน็บทวารเป็นอาหารหรือไง สอดไปซะทุกเรื่อง”นั่นไงกูว่าแล้ว กำลังจะคว้าแขนให้ขึ้นรถแต่ไม่ทันมันดันเหลือบตาไปเห็นไอ้ตัวต้นเหตุให้มันอารมณ์เสีย”ทำเป็นอวด  ขี้เหงาเข้าขั้นคันสิท่าถึงได้ซื้อมาเล่น หน้าเรียกป้า ปัญญาเรียกอ่อนทำแอ๊บเด็ก @#$%$%%^*#@#$% อื๊อๆๆๆ”ผมปิดปากมันดันขึ้นรถ น้องบันนี่ยืนหน้าเหวอโดนเหวี่ยงไม่ทันตั้งตัว


“ไปนะ”ผมบอกแค่นั้นเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนสติ หุบปากทำตาปริบๆ กว่าจะนึกได้ว่าโดนด่าก็ได้แต่กรี๊ดๆๆๆ ตามหลังรถที่ขับออกไปแล้ว โชคดีของหูกูที่หนีทัน ผมมองไอ้เมียตัวดีที่ยังนิ่ง ผมเลือกที่จะไม่พูดดีกว่าไม่ได้โกรธมันเรื่องเหวี่ยงเพราะอีกฝ่ายก็ชอบสร้างแรงผลักดันให้มันอยู่เรื่อย จนถึงที่หมาย ผมมาร้านหนังสือเพื่อซื้อหนังสือ อย่าคิดว่าผมกวนตีน แค่บอกวัตถุประสงค์เฉยๆ


“รออยู่นี่หรือจะเข้าไปด้วย”ผมถามคนน่ารักที่หน้าบึ้ง


“ไปด้วย กูเจอมันตั้งร้านไหนจะนอนชักกระแด่วๆให้มึงซื้อให้ได้คอยดู”หันมาตอบด้วยสีหน้าหมายมั่น


“ทำไม มึงคันตูด”ผมแหย่มันอีก ฝิ่นอนงค์ไม่ตอบทุกสองปึกเปิดประตูรถแต่ปิดธรรมดา โมโหยังไงก็รักษาของ ล็อครถเสร็จเดินเข้าข้างใน มือจิกแขนสงสัยจะกลัวหลงเดินไปร้านเป้าหมายก่อนเลย ผมไม่ได้รีบอยากได้ของแต่จะพาเมียไปเก็บเสียงสักพัก

 
“หาหนังสืออะไรไม่เจอถามได้นะครับ เรามีบริการเช็คให้ได้”เจ้าของร้านบอกด้วยรอยยิ้ม ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าข้างใน เมียตรงไปโซนบันเทิงก่อนเลย ผมก็เดินไปโซนที่ตัวเองต้องการ กำลังเลือกหนังสือเพลิน


“ขอโทษครับ”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยข้างๆ ผมหันไปมองเป็นผู้ชายหน้าตาจัดว่าน่ารัก ผิวขาวจัด อืม น่าจะเป็นแบบนั้น


“ครับ”แทนประโยคว่ามีอะไร ขอโทษทำไม


“ช่วยหยิบหนังสือเล่มนั้นให้หน่อยได้ไหมครับ ผมหยิบไม่ถึง”เขาชี้หนังสือที่อยู่สูงพอสมควร ผมหยิบส่งให้


”ขอบคุณครับ”ก้มหัวนิดๆ ก่อนจะเปิดดู ผมไม่ได้สนใจอีกเลือกหนังสือของตัวเอง ตาก็มองว่าเมียไปไหนแล้ว ชะโงกหน้าไปดูทำเอายิ้ม มันนั่งเอาหนังสือการ์ตูนตั้งบนเข่า ยิ้มและก็หัวเราะ สงสัยอารมณ์ดีขึ้น เลยถ่ายรูปมัน ได้ใจจริงๆ เหมือนโรคจิตเข้าไปทุกทีกู แอบดูเมียแล้วตื่นเต้น
 
“เอ้อ ขอโทษอีกทีครับ”กำลังดูเพลินๆ ใครมาสะกิดวอนโดนตีนวะ หันไปมองคนเดิมอีกแล้ว


“มีอะไรครับ”ผมถามเขาที่ถือหนังสืออยู่ในมือเป็นหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบ


“คือ คุณว่าสองเล่มนี้อันไหนดีกว่า”ชูหนังสือมองสลับไปมา


“ก็อยู่ที่ชอบแบบไหน”ผมตอบให้นึกสงสัยว่าทำไมเขาถามผม เหมือนรู้ว่าผมรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ผมไม่ถามหรอกไม่อยากต่อความให้ยาวไปอีก ไม่ได้รำคาญหรือรังเกียจอะไร ผมไม่อยากคิดอคติเขาอาจจะอยากรู้จริงๆก็ได้ถึงถาม


“เลือกให้ผมได้ไหม”เขายิ้มให้อีกทำหน้าเหมือนขอความเห็นจริงๆ


“เล่มนี้แล้วกัน”ผมชี้เล่มทางขวาที่ผมเคยอ่านมาแล้ว เขายิ้ม


“ใจตรงกันเลย”เขาพูดอย่างดีใจ


“ยืนเยื้องขนาดนี้จะตรงได้ไง”ตกใจเดี๋ยวดึงมากอดเรียกขวัญเลย คนตรงหน้าคงตกใจเหมือนกันว่าใครวะโผล่มาก็เล่นกูเข้าให้แต่ก็ไม่แสดงท่าทีอะไร


”ได้หรือยัง น้องรอนานแล้วนะ”เกาะแขนถามเสียงอ้อนแต่ตาเขม็งว่า ไอ้นี่เป็นใคร


“อีกสองเล่ม รอแป๊บ”ผมบอกมันก่อนจะเดินไปเลือกหนังสือต่อ แต่ก็พอได้ยินเสียงพูดคุย


“ถ้าสงสัยหรือต้องการอะไร ร้านเขามีบริการอยู่แล้ว ป้ายเขาก็บอกไว้”มันพูดเรียบๆ อีกฝ่ายเปลี่ยนท่าทีเป็นกอดอก


“ขอบคุณที่แนะนำ”ยิ้มและพูดตอบก่อนจะเดินไป เมียมองจนระยะความปลอดภัยเปลี่ยนเป็นพื้นที่สีเขียวหลังจากสีม่วงพัดผ่านไปแล้ว ก็เดินไปทางเดิม ผมเลือกหนังสือต่อ จนได้ของที่ตั้งใจ


“ผมลืมขอบคุณที่แนะนำ ทางร้านเขาบอกเหมือนกันว่าเล่มนี้ดีจริงๆ”โผล่มาอีกแล้ว

“ไม่เป็นไร”ผมตอบเตรียมจะเดินไปเรียกเมียและชำระเงิน


“ไม่สงสัยเหรอว่าทำไมผมถึงถามคุณ”เขาท้วงไว้อีกนิด คิดแต่ไม่อยากถามผมอยากจะตอบแบบนี้นะ แต่คนหล่อมีมารยาท


“ไม่ครับ อาจเพราะผมยืนโซนนี้คุณก็เลยถาม”ผมตอบเรียบๆไม่หักหน้าอีกฝ่ายโดยตรง เลยพูดต่อให้อีกหน่อย


“เลี่ยงเก่งจริงๆ”เขาพูดเหมือนชมแต่ฟังดูประชดนิดๆ ก่อนจะพูดต่อ”น้องคุณเหรอท่าทางจะหวงนะ”


“เมียผมเอง ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัว”ผมบอกเขาทำเอาเลิกคิ้ว


“เดี๋ยวสิ”เขารั้งแขนผมแต่ไม่แรงแค่แตะให้รู้ ส่งนามบัตรให้ เป็นบริษัทที่ผมเพิ่งเอางานไปส่งเมื่อสองวันก่อน  ชื่อในนามบัตรไม่ตรงกับหน้าเขาคนที่ผมพบเป็นผู้ชายวัยกลางคนแล้ว


“บริษัทคุณพ่อผมเอง ผมสนใจที่คุณออกแบบให้ ยังไงทำความรู้จักกันเอาไว้เสียหายหรอกมั้งเผื่อได้ติดต่อกันอีก”ไม่ต้องถามเขาก็ตอบผมเอง


“ไม่เสียหายหรอกครับ ถ้าเจตนาคุณเป็นแบบนั้น ขอโทษที่ผมพูดตรงๆ”ผมรับและบอกอีกฝ่ายที่ชะงักนึกว่าจะถอยกลับยิ้มเหมือนพูดไปเข้าหูสักนิด


“น่าอิจฉาจังได้สามีดีแบบนี้”เขายังเย้าต่อ”ผมเรียนด้านนี้อยู่ที่ ม.xxxx คุณจบที่ไหนเหรอ”เปลี่ยนเรื่องถาม ผมก็บอกไปหลังจากนั้นก็ชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องตกแต่ง ดูเขาน่าจะเรียนเก่งมีหัวทางนี้ไม่ใช่น้อย ผมก็ตอบและคิดว่าได้เวลาที่ต้องไปสักทีรู้สึกหนาวสันหลังชอบกล สงสัยแอร์จะเย็น


“ถ้ายังไงอินคงได้มีโอกาสขอความรู้เพิ่มจากพี่ไผ่อีกนะ”เขาส่งยิ้มให้ ผมไม่ได้ถามแต่เขาเรียกแทนตัวเองออกมาและรู้จักชื่อผมด้วย คงจะรู้มาจากพ่อเขาแน่นอน กำลังจะเอ่ยปากขอตัวอีกรอบ


“เสร็จยังเนี่ย”เสียงค่อนข้างจะเหนื่อยหน่ายปนหงุดหงิดถามขัดขึ้นมาก” หนังสือแม่งอยู่บนดอยหรือไง ถึงได้แป๊บแม้วขนาดนี้”พูดให้รู้กูเริ่มอารมณ์เสียแล้วนะ เมียไม่ผิดหรอกครับ ต้องโทษไอ้ตัวที่มันอยากได้ทำให้มันเหวี่ยง


“มาร้านหนังสือต้องทำใจหน่อยล่ะครับ กว่าจะเลือกได้ที่ต้องการนานหน่อย”อีกฝ่ายพูดยิ้มๆเหมือนปลอบใจปนสั่งสอน แต่อยากจะบอกว่าสอนผิดคนไปหน่อย
 
“ร้านหนังสือไม่ใช่โรงพยาบาลที่ญาตินอนป่วยหนักจะได้ทำใจ”มันเดินไปข้างหน้าพูดใส่อีกฝ่าย


“อ้าว พูดกันดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องประชดกันขนาดนี้เลย มีมารยาทบ้างสิ”อีกฝ่ายเริ่มพูดอย่างไม่พอใจบ้าง


“บอกตัวเองดีกว่าไอ้เรื่องมารยาท แฟนผมไม่ใช่พนักงานบริการคุณจะได้มาซอกแซกถามโน่นถามนี่ ผมแนะนำคุณไปแล้วสงสัยอะไรให้ไปถามใคร คุณเองก็ทราบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ป้ายเขาก็มีบอกถ้าอ่านออกตาไม่บอดน่าจะรู้จะเห็น” ”เมียผมก็สวนทันควันเหมือนกันแถมยาวเป็นหางว่าวเลย อินเม้มปากเริ่มไม่พอใจแต่ยังเก็บอาการอยู่


“ผมไม่ได้มองว่าพี่เขาเป็นแบบนั้น บังเอิญเห็นว่าเขาเคยไปส่งงานที่บริษัทมีความถนัดด้านนี้ เราก็เรียนทางนี้ด้วย ก็เลยขอคำแนะนำนิดหน่อยเกี่ยวกับหนังสือที่หาไปอ่าน ไม่คิดว่าจะเป็นการรบกวนขนาดนี้ ต้องขอโทษด้วย”อีกฝ่ายพูดแสดงเจตนาเหมือนเป็นความผิดตัวเอง คนที่อยู่รอบๆเริ่มหันมามองไม่ใช่เพราะเสียงเมียผมหรอกมันไม่ได้พูดเสียงดังอะไร


“เหรอ นึกว่าเรียนการแสดงซะอีก เขียนบท กำกับ แอคติ้ง ผ่านหมดเลย”เมียผมไม่ได้ตกใจหรือหน้าเสียอะไร พูดกลับด้วยสีหน้าสบายใจ ทำเอาอินเปลี่ยนหน้าแทบไม่ทัน


“นี่ จะเอายังไง พูดดีก็แล้ว ขอโทษก็แล้ว ยังจะหาเรื่องกันอีก”อินกำมือพูดใส่อีกอย่างไม่พอใจ


“ไม่เอายังไง อย่ามาเอาของคนอื่น”เมียผมพูดใส่อีกฝ่ายเน้นๆ หันมามองหน้าผมที่ยังยืนเฉยไม่พูดอะไร ไม่ใช่กลัวแต่รอปิดฉากทีเดียว


“ผมไม่ได้เก่งขนาดที่จะมีความรู้ให้ใครได้มาก มหาลัยที่คุณศึกษาอยู่มีอาจารย์ที่เก่งและชำนาญอยู่แล้ว ผมว่าคุณศึกษาเอากับพวกท่านดีกว่า เราคงต้องไปเสียที เสียเวลามามากแล้ว”ผมไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรอีกจับมือเมียเตรียมเดิน


“อ้อ หนังสือทุกร้านเขาห้ามสัตว์ชนิดเดียวอ่านคือ แกะ แต่เก้งสายพันธ์ชะนีเขาไม่ได้ห้าม เข้าใจนะ”ยังใจดีเอามุกไปเล่นกับเขาอีกเมียกู ทำเอาฝ่ายนั้นได้แต่ฮึดฮัดแสดงว่าเข้าใจความหมาย ผมกอดไหล่ไอ้เด็กขี้หงุดหงิดไปหาที่ให้มันสบายอารมณ์สักที สงสารเดี๋ยวจะกลายเป็นเด็กก้าวร้าวซึมเศร้ากับสิ่งรอบข้างที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไร หึหึ


“กินอาหารญี่ปุ่นกันไหม กินปลามึงจะได้อารมณ์ดีขึ้น”ผมกอดไหล่มันเดินออกจากร้านหนังสือ เข้าร้านเสื้อผ้า รองเท้า มันไม่เอาอะไรสักอย่าง


“รำคาญที่กูอารมณ์เสีย ปากเสียเหรอ”มือที่กอดเอวถามแต่ไม่มองหน้า

“หน้ากูบอกอย่างนั้นเหรอ”ผมย้อนถามมันเอามือจับหน้าให้เงยขึ้นมาดู


“ใจอาจคิดก็ได้”อยากจะจูบปากช่างประชดจริงๆ


“รู้ดีนัก ไอ้เถิกเอ้ย”ดึงผมมันนิดๆ


“เจ็บอ่ะ ซื้อไอ้นั่นให้น้องเลย”ทำหน้าอ้อนใส่ฉวยโอกาส


“ไม่ซื้อ เชิญมึงอารมณ์เสียเหวี่ยงตามสบาย”ผมพูดใส่มันยิ้มๆ มันหรี่ตากัดปากก่อนจะเดินเข้าร้านอาหารญี่ปุ่น สั่งๆๆๆ กินไม่หมดกูช่วยกินให้ดู


“อันนี้ชอบไม่ใช่เหรอ”ผมคีบซูชิใส่ปากคนหน้างอที่มองเด็กอีกโต๊ะเล่นของที่มันอยากได้ มันหันมากิน ชี้ๆ


“กูไม่เคยต่อยเด็ก”ผมบอกมันที่หันขวับกับมา


“แต่กูอยากต่อยมึงนี่แหละ กวนตีน กูให้ดูว่าเด็กยังมีเลย”มันต่อยแขนปึกๆ ผมรู้แล้วล่ะ กวนตีนมันไปงั้นแหละ แต่ผมก็มองตามและก็เงียบ คงจะนานเมียสะกิดยิกๆ


“เงียบทำไม”มันเอาหน้าเกยแขน


“อิจฉา”ผมบอก


“อยากได้เหมือนกันล่ะสิ”มันยิ้มกว้าง ผมส่ายหน้า มันหุบยิ้ม


“ไม่ได้อยากได้ อิจฉาว่าตอนเด็กๆกูไม่มีของแบบนี้เล่น จะซื้ออะไรแต่ล่ะอย่าง พี่อ้อนี่ตัวเซ็นเซอร์เลยนะมึงยิ่งกว่าพ่อแม่อีก ไม่ได้คือไม่ได้  มึงต้องมีของเล่นเยอะแน่เลย”ผมพูดขำๆไม่ได้ซีเรียส ก่อนจะถามมันลูบหัวเบาๆ


“ก็เยอะ กูอยากได้อะไรก็ได้ตลอด แต่ปู่กับแม่ก็สอนให้รู้จักรักษาของและแบ่งปันคนอื่นที่ไม่มีบ้าง อย่างลูกคนงาน เด็กกำพร้า ถ้ามีโอกาสบ้านเราก็เอาไปให้อยู่ตลอด”มันเล่าเสียงเบาแต่ดูมีความสุข


“เหรอ ดีแล้วล่ะ”ผมยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ”ของเล่นสมัยนี้แพงมาก บางอย่างราคามากกว่าคนทำงานกินเงินเดือน หรือ หาเช้ากินค่ำซะอีก คนมีเงินมีโอกาสก็ดีไป”



“มีเงินซื้อผิดเหรอ”ถามประชดนิดๆ


“ไม่ได้ผิด ก็บอกแล้วไงมันอยู่ที่โอกาส แต่ก่อนกูก็ไม่มีโอกาสที่ซื้ออะไรได้ พอเริ่มมีเงินก็ใช้เงินในทางที่ผิดมาก็เยอะ  กูผ่านมาแล้ว มึงคงคิดว่าอะไรของราคาไม่กี่บาทถ้าเทียบกับสิ่งของหลายอย่างที่มึงเคยได้ รู้ไหมทำไมของแค่นี้ถึงไม่ซื้อให้”ผมพยายามอธิบายให้ฟัง


“เพราะมันไร้สาระเลยเสียดายเงิน”ตอบแบบยังงอนอยู่


“กูไม่ได้งกหรือเสียดายเงินที่จะซื้อให้มึงเลยสักนิด ตรงกันข้ามกูมีความสุขที่สามารถทำให้มึงยิ้มพอใจกับสิ่งที่กูให้ ยิ่งมึงชอบมากเท่าไรกูก็มีความสุขมากเท่านั้น”ผมมองตามันให้รับความรู้สึกของผม


“พี่ว่าน้องใช่ไหม”มันถามเสียงหงอยๆ เริ่มพูดน้องผมก็ต้องตอบด้วยคำว่าพี่


“ไม่ได้ว่า จะว่าได้ยังไงน้องไม่ได้ทำอะไรผิด”ผมบอกและกอดมันมาใกล้ขึ้น ผมไม่ได้ประเจิดประเจ้อ ร้านนี้เป็นสัดส่วน


“ไม่ว่าแต่ให้คิด”ยังหงอยต่อ


“น้องคิดเองได้อยู่แล้ว บางอย่างพี่ไม่เคยสอนหรือบอกน้องก็คิดได้”ผมคีบซูชิให้มันกินต่อ บางคนถ้าได้ยินได้เห็นอาจจะหมั่นไส้ โตจนเท่าน้องโคขนาดนี้แล้วต้องมานั่งสอนนั่งประเลาะจี๋จ๋ากันอยู่ได้ ผมไม่สนหรอกครับ ผมสนแค่คนของตัวเองเท่านั้น วิธีจัดการกับชีวิตคู่ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน และผมชอบวิธีของตัวเองมากกว่าจะศึกษา 108 วิธีจากตำราเล่มไหน เพราะในนั้นไม่ใช่นิสัยเมียผมสักอย่าง เมียใครก็ไม่รู้เอามาเขียนบอก


“แล้วอยากรู้ไหมว่าเพราะอะไร”ผมถามอีก มันพยักหน้า


“กูกลัวมึงจะสนใจมันมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของกูไม่ชอบทั้งนั้นถ้ามาดึงความสนใจมึงไปจากกู ไม่ใช่มึงงี่เง่าเป็นคนเดียว บางทีกูงี่เง่ากว่ามึงเยอะ”ผมพูดอย่างที่รู้สึกจริงๆ 


“จะสนใจมากกว่าได้ไงเล่า ไม่ใช่ผัวสักหน่อย”ยอกย้อนก้มหน้ากอดแขนอมยิ้ม

“ออกจากร้านนี้ กูไปซื้อให้ได้ ถ้ามันทำให้มึงมีความสุข ไม่ได้ประชดถ้ารู้นิสัยกัน”ผมพูดดักเอาไว้ก่อน


“ไม่ซื้อแล้ว”มันบอกก่อนจะจิบชาเขียว


“ทำไมล่ะ”ผมถามเลื่อนราเม็งที่ชอบให้


“คิดอีกที ก็จริงอย่างที่มึงบอก ไร้สาระ”มันคีบเส้นม้วนไปมาก่อนจะเข้าปาก


“พูดเบาๆก็ได้ เดี๋ยวพวก FC ได้ยินเขาจะตืบเอา”ผมกระซิบบอกมันที่ยักไหล่


“ตืบมึงนั่นแหละ เปิดประเด็นแอนตี้มัน”มันจิ้มจมูกผม


“มั่ว”ผมผลักหัวเบาๆ สีหน้ามันดีขึ้น “กูไม่ได้แอนตี้เทคโนโลยีหรอกนะ เพราะกูก็ต้องเพิ่งพามันเหมือนกัน ไอ้ตัวที่มึงอยากได้คิดอีกทีมันก็ไม่ได้ไร้สาระซะทีเดียวหรอก”ผมพูดขยายความให้มันฟังอีกนิด


“เอาไงแน่วะ เดี๋ยวไร้ไม่ไร้ ไร้สติหรือเปล่าเนี่ยะ อ๊ะ”มันเหน็บผมอีกเลยบิดจมูกเข้าให้


“กูหมายถึงว่ามันอาจจะเหมาะสำหรับบางคนบางสถานที่ก็ได้ อย่างอยู่คอนโด ห้ามเลี้ยงสัตว์ ก็ใช้คลายเหงาไม่เป็นการรบกวนคนรอบข้าง  ผ่อนคลายความตึงเครียด เข้าใจหรือยัง”ผมดึงจมูกให้อีกที


“โอ้ยยยย เข้าใจแล้ว”ร้องออกมาทำกลับมั่ง


“แต่ผลเสียก็มีนะ”ผมเปิดประเด็นให้อีกนิด


“อะไรอีกล่ะ แค่นี้กูกระจ่างแล้ว ผีอาจารย์วิชาการสิงหรือไง”ไปนั่น คิดได้ไงมีการแอบอมยิ้มอีกนะเหน็บกูได้


“พูดจริงๆ เขาวิเคราะห์ออกมาแล้ว”ผมกินราเม็งชามเดียวกับมันนั่นแหละ คราวนี้มันป้อนมั่ง


“ไอ้เขาที่ว่าชื่อ อาจารย์สิปปะ ที่มีเมียนักศึกษาชื่อ มันตา หรือเปล่าวะ”มันพูดและป้อนแบบยัดๆ อยากจะพ่นใส่หน้าแม่ง


“ไอ้เขาที่ว่าน่ะข่าวลือ แต่มีเมียชื่อมันตาน่ะเรื่องจริง”ผมพูดจีบเสี่ยวๆใส่มันที่ยิ้มแป้นชอบใจ เป็นอีกวิธีที่เมียชอบเพราะงั้นก็ทำซะถ้าอยากเห็นมันยิ้ม


“แหวะ บอกมาสิเสียยังไง”ทำเสียงลอยหน้าถาม


“เสียตรงจิตใจไง”ผมบอก มันทำท่าคิดก่อนพยักหน้า


“ยังไง พูดต่อสิลุง”หอมหัวเหม่งไปที ด่ากูแก่


“บางคนมองมันเป็นแค่ของเล่นไง ใหม่ๆก็สนุก เบื่อๆก็ไม่สนใจ โมโหก็ทำร้ายระบายอารมณ์ พอพังก็หมดค่าหาซื้อใหม่ และถ้าเอาความคิดวิธีการแบบนี้ไปใช้กับสิ่งมีชีวิตล่ะ จะเป็นยังไงโดยเฉพาะเด็กที่ไม่มีผู้ใหญ่คอยชี้แนะ”สงสัยผีวิชาการจะเข้าสิงกูจริงๆ เรื่องเมียงี่เง่าเอาแต่ใจกลายมาเป็นเรื่องระดับชาติไปได้ไงวะ


“ก็จริงนะ”มันเห็นด้วย


“ถ้ามึงจะซื้อก็ได้ แต่ต้องสนใจกูมากกว่า ขอแค่นี้”ผมเปิดโอกาสให้มันอีกที


“ไม่เอาแล้ว กูงี่เง่ากับมึงสนุกว่าเยอะ คริคริ”ส่ายหน้าถูแขนไปมา


“บอกแล้วกูสนุกกว่าเยอะ เก่งกว่าด้วย และก็”ผมยักคิ้วใส่แถมกระซิบอีกสักนิด”รักมึงมากกว่ามันอีกนะ”


“รู้แล้วคร๊าบบบบบบบบบบบบ”บอกมองไปมาไม่มีใคร หอมแก้มสองฟอด กินอิ่มเช็คบิล ออกจากร้านมันอารมณ์ดีขึ้นเยอะพูดง่าย คงจะเข้าใจกับสิ่งที่ผมพูด ตรงดิ่งไปร้านเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ที่เข้าตอนแรกไม่เอาอะไร ตอนนี้เต็มมือกูไปหมด ยิ้มหวานและบอกเหตุผลประกอบในการซื้อ


“ของพวกนี้มีประโยชน์ ใช้ได้นาน ขายได้ บริจาคได้ ไม่ไร้สาระ น้องเข้าใจถูกใช่ไหม”ผมพยักหน้าไม่ได้กลัวนะแต่ขี้เกียจหาเหตุผลมาอธิบายให้มันฟังอีกเมื่อยปากเปล่าๆ นี่แหละคุณน้องของผม งี่เง่ายังไงผมก็รัก หาที่ไหนเมียแบบนี้กระตุ้นหัวใจและสมองให้ทำงานตลอด ตอนนี้ให้ผ่านร้านตั้งโชว์กี่สิบกี่ร้อย เมียก็ไม่สนใจ สมน้ำหน้ามึงไอ้ตุ๊กตาตาเหลือกอย่าสะเออะมาแย่งความสนใจเมียกูเป็นอันขาด หึหึ

********************************************************************************************

ชั่ววูบเห็นหลานร้องขอพ่องงงงมันซื้อไอ้ตัวนี้ จะเอาๆๆๆๆๆ เลยอยากเขียนตอนสั้นๆถือว่าสั้นมากที่สุดแล้วมั้ง ก็บอกแล้วแค่ชั่ววูบ อ่านแล้วอย่าด่าคนเขียนเลยนะ ไม่ได้แอนตี้อะไรกับมันจริงๆ ออกจะอิจฉาคนที่มีด้วย อยากได้มั่งอ่ะ รู้แล้วไม่ต้องระบุนะว่าตัวอะไร อุบอิบ