ตอนที่ 3 : 4-4-55
เสียงจิ๊บร้องพร้อมกับเอาจงอยปากเคาะอยู่ที่รินหน้าต่างทรงกลมบานใหญ่ เป็นเหมือนนาฬิกาปลุกให้ ผมลืมตาช้าๆอย่างเกียจคร้านนิดๆ เพราะเมื่อคืนมีเรื่องให้คิดเลยนอนดึกกว่าปกติทำให้เช้านี้รู้สึกมึนๆ เสียงเคาะเบาๆยังดังอยู่ เร่งให้ผมขยับลุกไปหา
"อรุณสวัสดิ์จิ๊บ"ผมเอ่ยพร้อมรอยยิ้มให้นกน้อยสีฟ้าเทา จิ๊บไม่ได้เป็นสัตว์เลี้ยงของผมหรอกครับ แต่ว่าจิ๊บแวะเวียนมาทุกเช้าเวลาเดิมเสมอ จนผมรู้สึกว่าเราสนิทกันละ เลยเรียกว่าจิ๊บ น่ารักดีใช่ไหมครับ
ผมโปรยเมล็ดข้าวลงบนกรอบหน้าต่าง นั่งเท้าแขนมองจิ๊บจิกเมล็ดข้าวอย่างสงบสุข
"พรุ่งนี้เจอกันนะจิ๊บ"ผมเอ่ยลาเมื่อ จิ๊บจิกที่ปลายนิ้วของผมเบาๆเหมือนบอกลาแบบทุกที
ผมมองปีกสีฟ้ากระพือไปในท้องฟ้า บิดขี้เกียจนิดหนึ่งแล้วค่อยเดินไปทำกิจวัตรยามเช้า ยามเช้าของผมมันจะเริ่มขึ้นด้วยแบบนี้ละ
"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"ผมเอ่ยทักเมื่อเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร พ่อกับแม่ของผมท่านทั้งคู่กำลังทานอาหารพร้อมกับดูข่าวช่วงเช้าไปด้วย
"ไงจ๊ะเช้านี้ จิ๊บมาปลุกอีกละสิ"แม่เอ่ยทัก พร้อมกับหอมแก้มผม แล้วผมก็เดินไปหาพ่อที่นั่งอยู่ให้ท่านหอมแก้มด้วย เป็นกิจวัตรที่ต้องทำทุกเช้าเช่นกัน
"อืม หอมจังครับแม่"ผมนั่งลง ชามข้ามต้มกุ้งร้อนๆส่งกลิ่นหอม
เราสามคนนั่งทานอาหารพร้อมกับคุยเรื่องราวต่างๆ ผมชอบช่วงเวลานี้จริงๆ
"งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"ผมยกมือไหว้ลาท่านแล้วก็เดินออกจากบ้านมา สูดเอาความสดชื่นของอากาศยามเช้าเข้าปอด
ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีอีกหนึ่งวัน
แต่คำอธิฐานของผมคงจะไม่จริง
ผมยืนนิ่งมองร่างสูงที่นั่งสัปหงกพิงรั้วสีขาวข้างประตูบ้าน
เดย์ มาตั้งแต่เมื่อไหร...
ไม่สิ ผมควรจะถามว่า มาทำไมมากกว่า
ผมยืนนิ่งอย่างชั่งใจ ไม่อยากจะเรียกอีกฝ่ายเลย แต่ถ้าปล่อยให้นอนอยู่ตรงนี้เดย์ก็อาจจะไม่รู้ว่าผมออกจากบ้านไปแล้วและรอต่อไปจนเดย์ไปเรียนสาย
แต่ผมไม่อยากคุยกับเดย์เลยจริงๆ ผมยัง...
"อืม.."เดย์ขยับตัว เขายกมือขึ้นเสยเส้นผมสีทองขาวขึ้นแล้วขยี้แรงๆ ผมที่เห็นว่าเดย์ตื่นแล้วเลยรีบเดินไปทันที เลียงที่จะสบสายตาสีดำสนิทคู่นั้น
"แพร!"เสียงเดย์เรียกพร้อมกับจับที่ข้อมือผม ซึ่งผมแกะออกทันที
"อย่ามาถูกตัวแพร"ผมเอ่ยเสียงนิ่งและไม่มองหน้าเดย์
"ตกลงครับ เดย์จะไม่ถูกตัวแพร นอกจากแพรจะอนุญาตเอง"เดย์เอ่ยเสียงทะเล้น เขาก้มหน้าลงมาใกล้จนผมตกใจผงะออก
"แพรบอกกี่ครั้งแล้ว อย่าเข้าใกล้แพรอย่างนี้นะ..."ผมเผลอตำหนิเดย์แบบที่เคยพูด ตอนที่เรายังคบกัน
"คร๊าบบบบบบบบบ"เดย์ยิ้มร่า รอยยิ้มสดใสเหมือนแสงตะวันทำให้รู้สึกหน้าอุ่นวาบจนต้องหันหน้าหลบแล้วรีบเดินหนี
"เดย์ไปเรียนด้วยน๊า"เสียงเดย์ที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเดินตามมาไม่ห่าง
"กี้"ผมเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสนิทอย่างดีใจ ผมวิ่งไปทางโต๊ะประจำที่กี้นั่ง กี้ขมวดคิ้วจ้องไปทางด้านหลังผม เดย์คงจะเดินตามมาด้วย
"ห้ามนั่งนะ นี่โต๊ะของสถาปัตย์!"กี้ว่า ผมนั่งนิ่งไม่หันไปมอง
"โอเคๆ งั้นเที่ยงเดย์มาหานะแพร"เดย์พูด ผมรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากเลยย่อตัวปิดหูซะ กี้ทำท่าจะลุกขึ้นด่าแต่ผมส่งสายตาขอร้องให้หยุดไว้ก่อน
"ทำไมแพรมาพร้อมมันได้อ่ะ?!"
"แพรไม่ได้มาพร้อมเดย์ แพรเดินออกจากบ้านคนเดียว แต่เดย์มารอหน้าบ้านแล้วเดินตามมา แพรไม่รู้จะไล่ยังไง เพราะเดย์ก็เรียนมหาลัยเดียวกันนี่นา"ผมตอบอย่างจนใจ
"ไอ้บ้านั้นแผนสูง รู้ว่าคนดีๆแบบแพรไม่ไล่เลยหน้าหนาเดินมาพร้อมกันน่ะสิ!นิสัยเสียแล้วยังเจ้าเล่ห์อีก!!"กี้บ่นและยังบ่นต่ออีกยาว แต่ผมไม่ค่อยได้ฟังเท่าไหร
ผมจะทำยังไงดี...
มันไม่ง่ายเลย ที่จะลืมเรื่องของเรา...
ทั้งที่เดย์ยังคอยมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้...
ตอนเที่ยง เดย์ก็มาจริงๆ นิวก็มาด้วย เราไม่ได้นั่งโต๊ะเดียวกันเพราะกี้ไม่ยอม แต่เดย์ก็นั่งโต๊ะข้างๆแล้วก็มองมาที่ผมตลอด ผมอึดอัด...
"แพร กี้เป็นไงบ้าง"เสียงเอ่ยทักดังขึ้น เป็นเรนเอง เขาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของเรา กี้เอ่ยชวนให้เรนนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน
"แพรสบายดี เรนละ เหมือนช่วงที่ผ่านมาแพรไม่ค่อยเจอเรนเลย"ผมถาม กับเรน แม้จะไม่ได้สนิทมาก แต่ผมก็คุยกับเขาบ่อย
"เรนติดไปซ้อมบอลให้น้องน่ะ แถมยังงานอีก ยุ่งมาก"เรนบอก เรนเป็นนักบอลประจำมหาวิทยาลัย ควบกับนายกสโมสรอีก เก่งสุดๆไปเลย
"นี่ๆเรนจะแข่งอีกเมื่อไหรเหรอ กี้อยากไปดู"กี้เอ่ยถาม ผมก็อยากรู้ด้วย เพราะถึงผมเล่นบอลไม่เก่งแต่ก็ชอบไปดูนะ
"ใกล้ๆนี่ละ ไว้พอตอนแข่งจะมาขอให้แพรกับกี้ไปเป็นนางฟ้าค่อยส่งน้ำให้นักบอลนะ คงดีใจมีแรงเตะกันหลายประตูแน่"เรนเอ่ยขำๆ เขายิ้มสดใสให้ผม เป็นรอยยิ้มที่สวยจนต้องยิ้มตาม
*โครม*
ผมหันไปมองตามเสียงอย่างตกใจ เดย์เตะเก้าอี้ล้ม สีหน้ากับแววตาที่มองมาทำให้ผมกลัว ผมขยับถอยหลังแล้วรีบหันหน้ากลับมามองกี้กับเรน
"แฟนแพรอารมณ์ไม่ดีเหรอ"เรนถาม ผมส่ายหน้าช้าๆ
"ไม่ใช่แฟน แพรโสดอยู่ต่างหาก!"กี้ตอบแทนเสียงดัง ผมมองกี้อย่างตำหนิ ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย
"จริงเหรอแพร?"เรนเอ่ยถามอีกครั้ง
"..อืม"ผมพยักหน้าตอบเบาๆ
"งั้นเรนก็มีสิทธิ์สิ?"
"เอ๋?"
"เรนจีบแพรได้ใช่ไหม?"
"ไม่ได้!!!"เสียงตอบกลับเป็นของเดย์ เสียงที่ดุดันตวาดกร้าว
"แพรเจ็บนะเดย์"ผมเอ่ยเมื่อเดย์ข้ามมาที่โต๊ะแล้วดึงมือผมให้ลุกขึ้นแต่ผมไม่ยอม
"แพรเราต้องคุยกันนะครับ"เดย์เอ่ยโกรธๆ
"ไม่ แพรไม่มีอะไรจะคุย"ผมพยายามดึงมือออก แต่ไม่หลุด เดย์กำข้อมือผมแรงขึ้นจนต้องขมวดคิ้ว เจ็บ...
"ปล่อยแพรนะ!!!"กี้พยายามแกะมือผมออกจากมือเดย์ แต่โดนนิวดึงไปอีกทางก่อน
"ปล่อยแพร"เป็นเรนที่เข้ามาขวาง เดย์จ้องเรนเขม็ง
"เห็นอยู่ว่าแพรเจ็บ ปล่อยแพร"เรนเอ่ยเสียงเย็น จ้องเดย์กลับ
"แฟนก็ไม่ใช่แล้วอย่ามาทำตัวหวงก้างแถวนี้"
"มึง!!"เดย์ชกเรน เรนล้มลงไปบนโต๊ะ
"เรน!"ผมรีบเข้าไปหาเรน เรนปากแตก มีเลือดซิปที่มุมปาก ผมลนลานรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับ
"แพร!!!"เสียงเดย์ตะโกนเรียกชื่อผมอย่างเหลืออด ผมหันกลับไปมองเดย์
*เพี๊ยะ*
"แพรเกลียดคนใช้กำลังที่สุด"ผมตบเดย์แล้วรีบกลับไปดูเรน
"เรน เจ็บมากไหม แพรขอโทษนะ"เรนขมวดคิ้วนิดๆเมื่อผมแตะที่แผล
"ไม่เป็นไร ถ้าแพรมาดูแลให้อย่างนี้ เรนว่าคุ้ม"เรนตอบพร้อมยิ้มให้
"พูดบ้าๆ"ผมยิ้มขำ เรนยังห่วงความรู้สึกผมทั้งที่ตัวเองเจ็บแท้ๆ
กี้สะบัดนิวออกแล้วมาดูเรนอีกคน
"แหม เจ็บนิดหน่อย แต่ได้แพรกับกี้มาดูแลแบบนี้ กำไรชะมัด"เรนยังเล่นต่อ ผมตีแขนเรนปราม
"แพร แพรเลือกมันเหรอ?"
"แพรไม่ได้เลือก แต่เรนเป็นเพื่อนแพร ส่วนเดย์ไม่ใช่"
"เราเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น"
ผมเอ่ยย้ำตัวเอง ไม่ให้ใจอ่อนกับสีหน้าและแววตาของเดย์
ผม กี้แล้วก็เรนเดินออกจากโรงอาหารไป โดยไม่หันไปมองเดย์
ผมขอโทษเรนอีกหลายครั้งที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะผม
ผมกับกี้เข้าเรียนชั่วโมงบ่ายพร้อมกับสายตาและเสียงซุบซิบจากรอบๆ ผมคิดว่าคงเป็นเรื่องเดย์แน่ๆ
"แพรกลับก่อนนะกี้"ผมบอกลากี้หลังจากเรียนเสร็จ
"แน่ใจนะว่าไม่ให้กี้ไปส่ง?"กี้มองผมอย่างเป็นห่วง ผมยิ้มให้กี้เป็นเชิงปฏิเสธ กี้อยู่หอด้านหลังมหาวิทยาลัย ผมอยู่บ้านที่อยู่ด้านหน้ามหาวิทยาลัย คนละทางเลย แถมถ้าต้องให้คนตัวเล็กน่ารักแบบกี้ไปส่ง ผมคงสมเพศความอ่อนแอของตัวเองมาก
เดย์นั่งอยู่ที่ม้าหินตรงประตูมหาวิทยาลัย พอเห็นผมก็เดินเข้ามาหา แต่ผมเดินผ่านไป
ผมรู้สึกว่าเดย์เดินตามผมมา แต่ผมก็ไม่สนใจ ไม่มอง จนมาถึงบ้านของผม เดย์หยุดยืนอยู่ข้างนอกรั้ว
"สำหรับแพร เดย์เป็นแค่คนรู้จัก แต่สำหรับเดย์ แพรยังเป็นคนรักของเดย์ เป็นอยู่ตลอด"เดย์เอ่ยแล้วจึงหันหลังกลับ ผมยืนมองแผ่นหลังอันคุ้นเคยของเดย์
เสียงกับสีหน้าจริงจังนั้นพาให้ใจอ่อน
ผมจะทำยังไงดี...
TBC.
สวัสดีคะ มาต่อแบบมึน
ไม่รู้จะทอร์คอะไรอ่ะ เอาเป็นว่า ขอให้สนุกกับนิยายนะคะ ไม่รู้เราบรรยายได้เข้าใจไหม ถ้าผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยมา ณ ทีนี้ด้วยนะคะ
ตอบเมนต์
CHAH0 - แรงงงงงงงงง แต่จริง!เดย์มันโง่จริงเนอะ!
iamnan - พยายามอยู่คะ แพรพยายามใจแข็งอยู่ แต่ว่าแพรก็รักเดย์ไง
HISY - คนเขียนก็พยายามลุ้นคู่นิวกี้อยู่เช่นกัน55555
NOoTuNE - โอ๊ว ใช่เลยๆ ชอบเมนต์ของคุณNOoTuNE มาก "คนรักกันมันต้องให้เกียรติกันทั้งต่อหน้าและลับหลัง" มันใช่เลยยยยยยยย
uknowvry - ฮา คนเขียนโบราณเลยยังใช้อยู่คะ "สู้แค่ตายยยยยยย"
Lemon_Tea - อุหุหุหุ เป็นประโยคที่คนเขียนตั้งใจใส่เลยทีเดียวคะ ดีใจที่คนอ่านเห็น ฮิฮิ
yeyong - ตอนนี้เดย์กำลังรับกรรมอย่างหนักหน่วงเลยทีเดียวคะ เพราะแพรเมินลูกเดียวเลย
pare_140 - รับทราบคะ!จะใจแข็งดั่งหินผาเลยทีเดียววววววว
WoonMyuk - มาต่อแล้วค่า พยายามจะลงให้ได้อาทิตย์ละ2ตอนนะคะ แต่อย่างว่าอีก เป็นนิยายแต่งสดตอนต่อตอนเลยคะ แถมแต่งช้ามากด้วย เหอๆ
รักคนอ่าน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
