ตอนที่ 7 : 18-4-55
งืม สวัสดียามบ่ายครับทุกคน ไม่ต้องแปลกใจไป ผมนิวเองครับ เจ้าเก่าเจ้าเดิม จริงๆผมไม่ได้ว่าหรอกนะที่จะเป็นผมอีกแล้ว เพราะตอนนี้ผมว่าคะแนนความนิยมผมนำไอ้เดย์โด่ง นำจนไม่เห็นฝุ่น นำจนไม่ต้องเทียบแล้วละ เพราะผมหล่อ น่ารัก นิสัยดี โสด ที่สำคัญ ผมไม่ขี้เรื้อนเหมือนเดย์มันตอนนี้ด้วย
ผมเอาเท้าที่พึ่งไปสปาเท้าให้ปลาตอดจนเนียนนุ่มหว่าหนังหน้ามาเขี่ยซากที่นอนเรื้อนอยู่บนพื้น
"เหี้ยเดย์ มึงกินที่ห้องกูมากวะ ไปช่วยกูปลูกเห็ดกินตรงมุมห้องโน๊นไป"ผมว่าไป ถ้าปกติมันคงหันมาด่าผมกลับ แต่วันนี้มันลุกขึ้นอย่างว่าง่ายแล้วไปขดตัวเล็กกว่าควายเตี๊ยกว่ายีราฟตรงมุมห้อง อืม ดี มุมเมิม ความชื้นกำลังดีเลย ผมว่าถ้าปล่อยมันไว้ซักวัน เห็ดได้ขึ้นบนตัวมันแน่
"เดย์ มึงจะกินพิซซาเปล่าวะ?"
"อืม"
"หรือจะกินไก่?"
"อืม"
"พิซซาแล้วกัน กูชอบ หน้าไรดีมึง?"
"อืม"
"มึงว่ามีทเลิฟเวอร์หรือซูปเปอร์ซูพรีมดีกว่ากัน?"
"อืม"
"สรุปเอาวิชุวิโอ้แล้วกัน?"
"อืม"
"ตังค์มึงนะ"
"อืม"
อืม กูมีเพื่อนเป็นตัว'อืม'ไปแล้ว
พิซซามาส่งแล้วครับ หอยฉุยปุ๋ยๆเลย ผมสั่งคาโบนาร่ากับซีซาร์สลัดมาด้วย เพิ่มน้ำหนักซะหน่อย เดี๋ยวโดนห่าฝนมันเนียนลวนลามอีก เปลืองตัว
"พิซซามาแล้ว มาแดกเร็วๆไอ้ตัว'อืม' "ผมวางลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาแล้วโบกมือเรียกเดย์ มันขยับแบบลอยๆมานั่งแหมะตรงพื้น
"แดกๆไปมึง ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงก็ตังค์มึง"ผมว่าแล้วดึงพิซซาออกมายัดใส่ปากมัน มันก็เคี้ยวตุ่ยๆจนหมดชิ้นไป
"นิว มึงว่ากูน่าเกลียดน่าขยะแขยงมากมั๊ยวะ"มาละ คำถามกวนตีน
"เออ มึงมันน่าเกลียดน่าขยะแขยงขนาดที่ว่าไปอยู่กลางฝูงผู้หญิงคงเอาตัวไม่รอด"ผมว่าหน่ายๆแล้วสูบเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปาก
"กูก็ว่ากูน่าเกลียด มิน่าแพรถึงยอมไอ้เหี้ยพวกนั้นดีกว่ายอมกู"มาอีกแล้ว ไอ้ประโยคดราม่าตัวเอง
"เฮ้อ ไอ้เดย์ กูเบื่อมึงแล้วนะ"เบื่อจริงจัง มันพูดวนลูปนี้มาจะร้อยรอบแล้วอ่ะ
"สัดนิว มึงเพื่อนกูรึเปล่า!!!"ไอ้เดย์ตะคอกเสียงสั่นปากสั่นตาสั่น น่ากลัวตายห่าละมึง
"ถ้าไม่ใช่มึงจะได้ซุกหัวอยู่ห้องกูงี้เหรอมึง"ผมตอบปลงๆ ไม่น่าเป็นเพื่อนมันให้ตัวเองเกรดตกเลยจริงๆผับผ่าสิ
แน่ะ ไอ้เด็กโข่งขี้แยร้องไห้อีกแล้วโว๊ย ต่อหน้าเมียละเก่งตลอด ต่อหน้าเพื่อนแม่งทั้งเรื้อนทั้งเหี้ย กูละเซ็ง!
ผมโยนผ้าเช็ดตัวใส่หัวมัน ทิชชู่แม่งไม่พอ เปลืองด้วย เอาผ้าเช็ดตัวไปเลย ร้องให้ผ้าชุ่มได้กูให้มึงเลยร้อยนึง
"มึงไปแดกวีต้าในตู้เย็นแล้วไปนอนให้ตายห่าไปเลยนะมึง"ผมไล่มันครับ แต่ยังใจดีห่วงความหล่อ ข้อดี(ไม่)เพียงหนึ่งเดียวของมัน
"เอาให้หน่อย"
ป๊าด!นี่มึงเพื่อนหรือลูกกู!!!
ผมเดินหงุดหงิดลงมาร้านสะดวกซื้อใต้หอ เพราะตอนสั่งพิซซาลืมสั่งเป๊บซี่มาล้างลำไส้หลังอาหาร
พูดจริงๆนะ ผมแม่งโคตรเบื่อไอ้เหี้ยเดย์เลย แม่งปากหมา ใจร้าย เลวตลอด ไม่อยากจะช่วยแม่งกับแพรแล้ว แต่แม่งเป็นเพื่อนไปแล้วไง เพื่อนแม่งเลิกไม่ได้ตายไม่ได้ เป็นแล้วเป็นเลย ซวยจริงๆ
ตอนฟังเรื่องจากเดย์มันนี้อึ้งไปเลย ทั้งความเกรียนของมัน ทั้งความใจเด็ดของแพร แต่ผมว่าคราวนี้แพรแอบผิดนิดๆแฮะ ผมเข้าข้างเพื่อนนิดหน่อยแหละ สงสารมัน
แต่เรื่องคราวนี้ยิ่งทำให้ผมเครียดแทนเดย์วะ คือถ้าแพรใจแข็งขนาดนี้ แล้วเดย์มันจะง้อสำเร็จเหรอ เป็นเดือนๆแล้วเหอะจากตอนนั้น เป็นคนอื่นเขาเลิกไปนานแล้ว
นี่ดันเป็นเดย์กับแพร เรื่องมันเลยยุ่งแบบนี้
"เฮ้อ กูไม่รู้จะช่วยมึงไงจริงวะ"
"ช่วยอะไรอะ?"เสียงที่เอ่ยถามพาผมสะดุ้ง กี้อยู่ข้างหน้า ใบหน้าหวานมองผมแบบขมวดคิ้ว ฉิบหายแล้ว หรือแพรเล่าให้กี้ฟังแล้วกี้เลยมาโวยวาย?
"กี้มาได้ไง"ผมถามเนียนๆไป เดาว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะยังไม่รู้เรื่อง เลยดูปกติดีแบบนี้อยู่
"กี้ไม่ได้มา แต่กำลังจะออกไปต่างหาก"กี้ส่ายหน้าแล้วตอบผมยิ้มๆ
"ไปไหน?ไปด้วยดิ"ผมถามอย่างสนใจเมื่อเห็นรอยยิ้มหวาน
"เอ๊ะ จะไปได้ไง เสียมารยาท!"กี้ตาโตตอบ
"ก็จะไปเลี้ยงไอติมไง ที่สัญญาไว้"
"จริงด้วย!แต่วันนี้นัดไว้แล้วอ่ะ...ไว้วันอาทิตย์นะ"กี้ทำหน้าเสียดาย ก่อนจะจบประโยคด้วยคำถามชวนยิ้ม
"ตกลง วันอาทิตย์เจอกันนะ ขอมือถือหน่อยสิ"
"เอาไปทำไม?"กี้ถามสงสัยแต่ก็ยอมหยิบให้โดยดี ผมรับมาแล้วกดยิงเข้าเบอร์ตัวเอง แล้วค่อยเซฟไว้ในซิมให้เสร็จสรรพก่อนส่งคืนเจ้าของ
"อ่ะ เมมให้แล้ว วันอาทิตย์ไปกี่โมงก็โทรบอกแล้วกันนะ ตามใจกี้"ผมตอบยิ้มๆ กี้ก็เออออก่อนจะขอตัวไปตามนัดวันนี้
"เนียนนะ"เสียงกระซิปข้างหูผมดังขึ้น ฮั่นแน่ คิดว่าผมจะหันไปแล้วบังเอิญจุ๊บกับคนพูดละซี่ ไม่ได้แอ้มซะละ
ผมเดินไปข้างหน้าสองก้าวก่อนจะหันกลับไปมองคนพูด จริงๆผมว่าเดาได้นะว่าใคร แต่เอาเหอะ จะเดินไปเลยโดยไม่ด่าก็ไม่ใช่นิสัยผม
"ไอ้ห่าเรน กูบอกกี่ครั้งแล้วว่ามึงไม่ต้องทักกูเนื้อแนบเนื้อขนาดนี้ กูเสียว!"
"ก็อยากให้เสียวเลยทำ"นั้น มึงหยอดกูอีกแล้วนะ อยากเห็นกูเสียวไปตัดขาเลาะกล้ามออกก่อนเลยมึง
"มึงนี่ชอบพูดเลอะเทอะวะ เสียอิมเมจพระรองเกาหลีชิบหาย"ผมส่ายหน้าปลงๆ
"หืม ทำไมต้องพระรองเกาหลีละ"
"ก็มึงหล่อ ดี เลิศ แต่อดแดร๊กไง"ผมตอบ ไอ้เรนดูอึ้งๆแล้วถึงจะยิ้มออกมาบางๆ
"อดไม่อด มันขึ้นอยู่กับเป้าหมายนะนิว"ไอ้เรนตอบ ตอบปกติชนไม่ได้นะมึง ต้องก้มลงกระซิบข้างหูแล้วทำเสียงแผ่วๆพร่าๆใส่
"ไม่ว่าเป้าไหนมึงก็อดหมดแหละ ไอ้พระรอง"ผมดันมันออกแล้วก็เดินกลับห้องทิ้งไอ้ห่าฝนให้ยืนอยู่แถวนั้นละ
"มันยังไม่แน่หรอกนิว"
TBC.
สวัสดีคะ หึหึหึ คนเขียนเลี่ยงมาม่าเลยมาชิวกับพ่อนิวแทน อุหุ ยังคงคอนเซป3พีแบบเดียว แต่ก็ชัดเจนขึ้นทีละนิดนะ เนอะ!
ตอบเมนต์
karn49 - โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ดีใจมาก!!!มีคุณผู้อ่านเห็นใจพระเอกของเราแล้ววววววววววววววว
NOoTuNE - ทิฐิล้วนๆเลยคะ งี่เง่าเนอะ นางฟ้าเราเวลาโกรธก็งี่เง่าเลย555
pare_140 - ถูกอีกนั้นละ เดย์มันปากหมาจริงๆ สมแล้วที่นิวมันด่าว่าเรื้อนอ่ะ!
roseen -
ยินดีต้อนรับเข้าสู่I'm not an angel.ค่า
bulldog17 - เตะเลยคะ เตะมันหนักๆให้มันหายเรื้อนซะทีคนแต่งขออออออออออ
Pakbung Mazo - แอร๊ย ขอบคุณมากค่า ถ้าสนุกรบกวนติดตามเชียร์เจ้าเรื้อนเดย์ต่อไปด้วยนะคะ
yeyong - อั่ก รับผิดทุกประการคะ จะนำไปปรับปรุงแก้ไขแพรให้ดีเลยคะ คราวหน้าไม่มีแล้วแน่นอน สัญญา!
HISY - อั่ก น้องแพรผิดไปแล้วคะ ยกโทษให้ด้วยยยยยยยยยย ตอนนี้มาแล้วคะ3พีแบบชิวๆ อุหุหุ
WoonMyuk - กร๊าก งั้นคราวหลังจะให้คุณWoonMyuk เป็นคนฉุดนะคะ!!!
phakajira - ไม่ถึงกับตั้งต้นใหม่หรอกๆ คนเขียนว่าเพราะเหตุการณ์นี้ทำให้แพรยิ่งรู้สึกตัวมากกว่าว่าตัวเองรักเดย์
winamp - มาต่อแล้วค่า ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ
รักคนอ่าน
ขอขอบคุณพิเศษสำหรับ"ไปกินวีต้าแล้วนอนตาย"ของคุณ ΡΕΡΡΕЯМΙИТ ค่า(ไม่มาอ่านเค้าหลายตอนแล้วนะ โฮ
)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
