----------
…..
“เกร็งไปรึเปล่าคุณ?”
“ก็ผมไม่เคยนี่ครับ!”
“....เหมือนทุกทีน่ะแหละ ผมถ่ายคุณออกบ่อยไป"
“แต่นี่มันการขออย่างเป็นทางการนะครับ โธ่...เขินชะมัดเลย...”
ท้ายเสียงพึมพำแผ่วเบา..แต่แน่นอนว่าไม่อาจเล็ดลอดหูที่แสนดีของผมไปได้หรอก ผมยิ้ม..เขาหลบตา..ดูเหมือนเรื่องแบบนั้นจะเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปของอักษร อัครมณฑา..ที่เดิมแล้วเป็นคนค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง
ผมมองนาฬิกา...ไม่ได้นึกจริงจังกับสิ่งที่ทำอยู่เมื่อครู่เท่าไหร่นัก
“เที่ยงครึ่งแล้ว..ไปหาไรทานกันดีกว่ามั้ย?”
“ก็ดีครับ เหนื่อยแย่เลย"
“เหนื่อยอะไรกัน? ยังไม่ได้กดชัตเตอร์เลยสักรูปนะ?”
“หัวใจครับหัวใจ หัวใจมันเต้นจนเหนื่อย" เขากุมหน้าอกแล้วหอบให้ดู "คุณไม่ค่อยได้ถ่ายรูปคนไม่ใช่เหรอครับ?”
“...ก็แค่...อยากจะรับงานได้ทุกรูปแบบน่ะ ฝึกไว้ไม่เสียหาย..”
ผมไม่ได้ตอบตามที่หัวใจต้องการ และเลือกที่จะเดินนำเข้าร้านอาหารที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
จริงอยู่..มันค่อนข้างจะประหลาดไปสักหน่อยที่ผู้ชายสองคนจะมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ด้วยกัน..ชอปปิ้งงั้นหรือ? ผมไม่เห็นอะไรนอกจากเสื้อผ้าแฟชั่นผู้หญิงน่ารักๆตามสมัยนิยม ตุ๊กตา ของเล่นเด็ก ไหมพรม บลาๆๆ..และร้านอาหารแต่ละร้านก็จัดซะกุ๊กกิ๊กน่ารักจนกว่าจะเดินเข้าได้ก็ต้องคิดแล้วคิดอีก
..ดูเหมือนอักษรจะไม่ได้คิดอะไรเรื่องนั้น..หรืออาจจะคิดก็ได้เพียงแต่ผมไม่รู้..
พอได้ลองเข้ามานั่งจริงๆแล้วก็ไม่ได้อึดอัดอะไรอย่างที่ผมคิดครับ หรือเป็นเพราะคนมันน้อย?..อืม..นั่นอาจจะเป็นปัจจัยหลัก เรานั่งตรงข้ามกัน ผมวางกล้องไว้กับที่นั่งข้างๆโดยไม่ลืมปิดฝาเลนส์เรียบร้อย พนักงานเดินมาหยิบยื่นเมนูให้ด้วยรอยยิ้ม..ที่ผมเห็นชัดว่าประหลาดนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เนื่องจากเราไม่เคยมาที่แบบนี้มาก่อนเลยสั่งอะไรไม่ได้นอกจากอาหารที่ติดป้าย recommendไว้ หน้าตาที่เห็นในเมนูมันก็น่าอร่อยดีแต่ของจริงบางทีก็ต้องใส่แสควรูท...แต่ผมไม่ได้คาดหวังอะไรกับรสชาติมากนักหรอกครับ
คนตรงหน้าผมกระพือคอเสื้อรับอากาศ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยพยายามหายใจ
แต่ถ้าผมถามว่า 'เหนื่อยมั้ย?' ด้วยสีหน้าจริงจังออกไป..เขาต้องทำเสียง 'นิ่ง' ใส่ผมอีกแน่ๆ......เพราะงั้นไม่ทักดีกว่า
“มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า 'คนเราจะดูดีที่สุดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เราชอบ'..” หน้าที่ชวนคุยเป็นของเขาเหมือนเคย..
“แต่หลังจากผมอยู่กับคุณนานๆแล้วผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่" “...ไม่ใช่ตรงไหนกัน?”
“ไม่รู้สิครับ แต่มันเขินจนทำอะไรไม่ถูก...เลยคิดว่าเราจะดูลนลานที่สุดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เราชอบเสียมากกว่า"
..นี่ขนาดทำอะไรไม่ถูกนะ.. “...ตัวผมเองไม่เห็นจะลนลานเลย"
“..เอ๊ะ?”
“เปล่า" ผมไหวไหล่ พยายามสุดความสามารถให้เขาลืมเรื่องคำพูดเมื่อครู่ไป "ไม่ต้องเกร็งหรอก ผมไม่เอารูปคุณไปประจานหรือแบล็คเมลล์ที่ไหน"
“...แค่คุณเป็นคนถ่ายนั่นก็เรียกว่าประจานแล้วล่ะครับ"”
“เฮ้ เฮ้ เฮ้"
“ล้อเล่นน่า ผมแค่เขินน่ะครับ"
“งั้นลืมเรื่องที่ผมขอให้คุณมาเป็นนายแบบไปล่ะกัน..." ผมค้อมตัวมาใกล้ แล้วประสานมือไว้บนโต๊ะ "ความเป็นงานเป็นการจะทำให้เซลล์ประสาทเกร็งโดยไม่รู้ตัว ความเป็นธรรมชาติจะมาเองถ้าผมขอคุณเป็น...
อย่างอื่น..”
“เป็น..อะไรครับ?”
ผมยิ้มกับคำถามนั้น
"คิดเอาเองสิ" ..ผมสาบานได้เลยว่าหลังทานอาหาร..ผมต้องได้เซ็ทภาพที่ดีที่สุด เป็นธรรมชาติมากที่สุด และสวยงามมากที่สุดมาแน่ๆ..
เขาหน้าแดงเล็กๆทุกครั้งที่ผมยกกล้องขึ้นมาโฟกัส และพยายามหลบตาทุกครั้งที่เห็นว่าผมกำลังถ่าย..แต่สิ่งที่ผมเฝ้ารอคือการเหลือบสายตามามองอีกครั้งหนึ่งของเขามากกว่า ผมรู้สึกดีที่หยิบเลนส์ชัตเตอร์ไวตัวนี้มา..ไม่งั้นคงเก็บภาพ 'ความเขิน' อย่างธรรมชาติสุดๆแบบนั้นมาไม่ได้แน่ๆ..
พอผมพยายามทิ้งระยะห่างให้ได้ภาพเขาครึ่งตัวถึงเต็มตัว ก็กลายเป็นว่าเขาต้องรีบหันหลังกลับและวิ่งมาหาผมเสียอย่างนั้น พอให้กลับไปยืนที่เดิมก็จะก้มหน้าเงียบปฏิเสธ...จนต้องอาศัยทีเผลอเป็นจังหวะ..ถือว่ายากไม่ใช่เล่น
..อืม..
..ผมเพิ่งรู้ว่าถ่ายภาพคนมันสนุกขนาดนี้เนี่ยแหละ.. เราเดินไปคุยกันไปถ่ายรูปกันไป ที่จริงผมไม่ได้จริงจังกับการถ่ายรูปแบบนี้มากนัก มันไม่ใช่งาน..ไม่ใช่การบ้าน..ไม่ใช่อะไรเลย และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมกดชัตเตอร์โดยไร้ความเครียดเพราะเรื่องแบบนี้แหละ
การถ่ายภาพคนที่สดใสและบริสุทธิ์ได้ขนาดนี้..
...นี่..ก็คงเป็นครั้งแรกเช่นกัน... เอ๊ะ..?
...มี...อะไรบางอย่าง...? “อักษร"
ผมเรียกเขา..ก่อนจะลดกล้องในมือลงช้าๆ
“ครับ?”
อีกฝ่ายหันมาขานรับด้วยใบหน้าที่แทบไม่มีสีเลือด
..ใช่..ผมไม่ได้คิดไปเอง.. “หน้าคุณ...ซีดเกินไปรึเปล่า?”
“เอ๊ะ?” เขายิ้ม "เพราะคุณมองอยู่หรอกครับ...แค่ก!"
ผมคงแทบจะได้อุทานว่า
'โอ้พระเจ้า!' ออกมาแล้วถ้าหากคุมสติไม่ทัน เพียงไม่กี่วินาทีถัดมาผมก็คว้าแขนเขาไว้ได้..ใช่..เขาไอโดยไม่มีเสียง..และหอบหนักจนน้ำตาคลอเบ้า..
“อักษร!!”
เขาพยักหน้ารับ แล้วยกมือเป็นเชิงบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
...ไม่เป็นอะไรก็แย่แล้ว..!?! ข้อสรุปหลังจากคิดสรตะคือต่อให้ผมพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไรเขาก็คงมีแต่ใจแข็งปฏิเสธ นั่นเป็นความดื้ออย่างเดียวของอดีตเลขานุการกรรมการนักเรียนคนเก่งคนนี้ และสิ่งเดียวที่ผมจะทำได้คือการทำลงไปเลยโดยไม่ถาม
ควับ! มันดูฉุกละฮุกแต่ไม่มีเวลาให้อีกฝ่ายตกใจตอนที่ผมช้อนร่างผอมบางนั้นขึ้นมา..แต่ตัวผมเองต่างหากที่ต้องประหลาดใจกับน้ำหนักเบาหวิวแบบนี้ ผมไม่มีเวลาถามเขาว่าทานอาหารครบทั้งสามมื้อรึเปล่า..มันอาจจะดูตีตนไปก่อนไข้เกินไปหน่อยที่ผมอุ้มเขาเดินออกมาถึงปากทางโดยไม่ถามถึงความสมัครใจ
มือเรียวยาวนั้นคว้าเสื้อเชิ้ตผมเอาไว้คล้ายจะถาม ก่อนคนในอ้อมแขนจะโก่งตัวไอแบบไม่มีเสียงอีกครั้งหนึ่ง
“ขอโทษครับ เรียกแท๊กซี่ให้ที"
ในสถานการณ์แบบนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าการตะโกนบอกพี่ยาม คนฟังก็ดูตกใจมิใช่น้อยแต่ก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาให้
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" ผมหันมาบอกอักษร ดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกที่ผมชอบมองปรือลงช้าๆก่อนจะพยักหน้า แรงที่กำเสื้อค่อยๆคลายลงไป...มันทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น
“...อักษร..ไม่เอาน่า ตั้งสติไว้ก่อนนะ..” คำพูดที่พร่ำบอกเขาขณะยืนรอรถอยู่ตรงนั้น ไม่นานแท๊กซี่สีฟ้าก็วิ่งปรู๊ดเข้ามาตามคำเรียกร้อง
“ขอร้องล่ะ..อดทนอีกนิดเดียวนะ...” พี่ยามคนเดิมวิ่งอ้อมมาเปิดประตูรถให้ผม โชเฟอร์เองก็ดูจะตกใจกับสถานการณ์นี้..แต่เราไม่มีเวลาอธิบายมากนัก
“...ไปโรงพยาบาลทีครับ" ผมเกลียดแดดร้อน..
ผมเกลียดอากาศที่ไม่เป็นใจ..
ผมเกลียดการเดินทางไกลๆโดยไม่จำเป็น..
ผมเกลียดที่เขาต้องฝืน..
ผมเกลียดที่เขาต้องทน..
ผมเกลียดที่เขาปากแข็งไม่ยอมบอกอะไรเลย.. และ..ผมเกลียดตัวเอง... ...เกลียดที่ไม่ทันคิด...ว่าตนจะเป็นคนทำให้เรื่องราวมันยิ่งเลวร้ายลงไปอีก...แบบนี้...TBC====================
ลุ้นมั้ยคะ ลุ้นไปเลย เอาให้ตับปลิ้นกันไปข้าง 555555
หลายคนคงรู้มาว่า..เปิดเทอมครั้งนี้โอทำงานตัวเป็นเกรียวหัวเป็นน็อตมากค่ะ
แถมพอยุ่งๆวุ่นวายนิดๆก็จะมาล่ะ อาการขี้ลืม ลืมไปว่าแต่งไว้นานแล้วต้องอัพ 555555
ฝากใครเตือน ก็มีแต่คนเกรงใจไม่กล้าเตือน...
กรณีนี้นี่ผิดเองค่ะ ฮืออออ
คิดว่าทุกคนคงจะจำไม่ได้แล้วล่ะว่าตอนที่แล้วมันเป็นยังไง
บ้าเอ้ย! ดองไปสองเดือน อยากจะฆ่าตัวตายจริงๆ
....ยังไม่สายที่จะกลับไปอ่านทวนนะคะ ;_;///
อยู่ที่หน้า44ค่ะ 555555 /เกรียนมากมาย/
อ่ะ เม้าท์หน่อยล่ะกัน
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา หนีความจริงไปเขาค้อ งานโอเว่อร์โค้ตมาค่ะ
อากาศดีมากมายยยยย เย็นสบายไม่เหมือนกรุงเทพ ไปมาแล้วไม่อยากกลับด้วย(บังเอิญไปฟรี กร๊ากกกก)
เดือนนี้มีหยุดยาวเยอะ(ซึ่งผ่านมาสองครั้งแล้ว 555) หลายคนคงไปเที่ยวกัน
เดินทางปลอดภัย คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองน้า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
หัวข้อ: __________, ปรารถนา "รัก" . . เป็นดั่งใจ ,__________ [ จบแล้วจ้า ] (อ่าน 570988 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก