หัวข้อ: __________, ปรารถนา "รัก" . . เป็นดั่งใจ ,__________ [ จบแล้วจ้า ]

[Monkey D lufy]

โอ้!!!  ความลับเปิดเผยมาแล้วหนึ่งเรื่อง  มันกำลังจะมาอีกหลายเรื่องใช่ไหม

อักษรสู้นะจ๊ะ

[leknoey]

อ่านตอนนี้จบแล้ว บอกได้คำเดียวว่า "จุก "
เข้าใจความรู้สึกเทียนเลย เพราะเคยเกิดกับตัวเองมาแล้ว
พอรู้ว่าตัวเองเป็นคนเดียว    ที่ไม่รู้อะไรเลย
แต่คนสำคัญรอบตัว กลับรู้หมด
รู้สึกเหมือนเป็นคนโง่เลย
รู้แหละว่าทุกคนหวังดีที่ไม่บอก แต่มันก็อดจะน้อยใจไม่ได้อยู่ดี 

แต่เหนือความเข้าใจเทียน คือสงสารอักษร
อย่าหันหลังให้อักษร อย่ามองความรักของอักษรในแง่ร้ายน้าเทียน
 อักษรคงทนไม่ได้แน่ๆ 

[elfonofle]

ดีใจมากกกก อัพแล้ว
.......................................
รู้สึกเจ็บปวดเหมือนตัวเองเป็นเทียนอ่ะ ฮือออ

[ความรักเหมือนดอกมะนาว]

อ๊ากกกกกกกก จบตอนแบบคาใจมาก

เข้าใจความรู้สึกเทียนไขนะ มีเราไม่รู้อยู่คนเดียว พอมารู้เข้า ความรู้สึกมันก็สับสนไปหมด
แต่ก็ไม่อยากให้หันหลังให้อักษรเลย อักษรป่วยอยู่นะ เวลาทุกวินาทีมีค่า เพราะงั้น เทียนไขกลับมาอยู่ข้างๆอักษรดีกว่า

[Dwammy]

เหยย เพิ่งเห็นว่าอัพ
อย่าเพิ่งดราม่าาา ขออักษรให้รอดก่อนกำลังเครียดด

[Yundori]

ดราม่าาาา
เครียดหนักเลยคราวนี้อักษรอาจจะทรุดได้เลยนะ
เทียนเล่นร้องไห้แบบนี้
สำหรับที่รักเค้าก็เจ็บมากพอๆกัน
อยากรู้ว่าอักษรเจ็บตรงไหน ยังไง
เรื่องของเทียนดูจะเป็นไปไม่ได้เรื่อยๆเลย

[kny]

 

[ozaka]

16th Day : Leave me alone












   สิบโมงเช้า  ผมยังนอนอยู่บนเตียง


   เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทุกๆหนึ่งชั่วโมง  แต่ผมไม่ได้ขานรับ...และถึงจะบาป  แต่ก็ปล่อยให้ยายที่ผมคาดว่าคงกังวลหนักหนาอยู่แบบนั้นมาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน  เพียงแค่ขังตัวเองไว้ในห้อง  ไม่อยากอาหาร....และ....ทำแค่นอนมองฝ้าเพดานสีขาวที่ควรจะได้เวลาทำความสะอาดสักที
   ...เพียงแค่ผมขี้เกียจเกินไป...
   ขี้เกียจขนาดที่ว่าต่อให้มือถือร้องลั่นสักกี่หนก็ไม่คิดจะรับ  แต่กลับไม่รู้สึกรำคาญอะไรมันเลยด้วยซ้ำ

   ถ้าคนเรานอนมากเกินไปจะมีรากงอกมั้ยนะ  เหมือนเช่นเจ้าหญิงนิทราที่มีหนามแหลมพันปราสาท...ไม่สิ  นั่นมันเวทมนต์ของแม่มด  เอ๊ะ?  หรือว่าร่างกายคนเราพอนอนหลับนานๆแล้วจะมีหนามกุหลาบงอกออกมากันนะ...กางข่ายป้องกันผู้บุกรุกเวลานอน  ไม่ปล่อยให้เจ้าชายเข้ามาจุมพิตได้ง่ายๆเหมือนเจ้าหญิงคนอื่น...

   และถึงผมจะไม่ใช่เจ้าหญิง  แต่ผมก็อยากให้มีอะไรที่คล้ายกับกิ่งก้านของกุหลาบงอกออกมาเหลือเกิน  เพื่อคมหนามที่บาดผิวจะช่วยดึงดูดความสนใจจากความอึดอัดกลางอกนี้ได้


   ผมหลับตาลง  สูดลมหายใจ  แล้วดันตัวลุกขึ้น

   ..หมดเวลาเป็นเด็กดื้อแล้ว..

   ปล่อยให้ยายกังวลก็คงจะไม่ดีเท่าไหร่...ท่านชรามากเกินกว่าจะมากังวลกับเรื่องเด็กไร้สาระแบบผม  อีกอย่าง...ถ้าก้านธูปเห็นจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ค่อยดีด้วย..ถึงจะเป็นคนไม่ดีนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมต้องเป็นพี่ชายที่ไม่ดี

   สิ่งแรกที่ผมคว้าคือโทรศัพท์มือถือ  ที่จริงมันดังยาวมาตั้งแต่เมื่อคืน  และผมก็ปล่อยให้มันดังกล่อมผมไปแบบนั้นน่ะแหละ  ไอด้อนท์แคร์ซะอย่าง



   กลอน4สาย
   'จารย์เปีย 5สาย
   สีคราม2สาย
   บูม2สาย
   พี่ขวัญ1สาย
   จิ๊บ11สาย
   เบอร์ไม่รู้จัก 1 สาย


   เอาล่ะ...เพิ่งเห็นว่านี่เป็นวันมหกรรมการสื่อสารแห่งชาติชัดๆ...ว่าแต่เพื่อนจะโทรมาอะไรกันเยอะๆแยะๆ  แต่เท่าที่ดูจากจำนวนของจิ๊บแล้วผมก็เดา(เอาเอง)ว่ามันคงนัดกันทำอะไรไม่ดีสักอย่าง...ซึ่งคงไม่พ้นงานเลี้ยงกินดื่มสบายๆตามประสาเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเป็นแน่

   แต่สายเดียวที่สะดุดใจผม...

   ...คือเบอร์ที่ขึ้นด้วย02 ประหลาดหนึ่งเบอร์...ที่โทรมาเพียงครั้งเดียวตอนสี่ทุ่มสิบห้า...


   ผมเดา...และคิดว่าเดาได้ถูกด้วย  มันทำให้อกผมเจ็บ
   ….แต่ก็แค่นั้นเอง



   เบอร์แรกที่ผมโทรกลับไปคือเบอร์อาจารย์เปียครับ

   จำนวนสายที่ไม่ได้รับนั้นไม่น้อยเลย  และล่าสุดคือโทรมาตอนแปดโมงกว่าๆ  และผมคิดว่าท่านคงเป็นคนเดียวที่เหมือนจะมีธุระอะไรกับผมอย่างแท้จริง...แบบที่มีสาระหน่อยน่ะนะ


   ไม่ต้องเสียเวลารอสายนานเลยครับ  เพียงกริ่งครั้งเดียว  'จารย์แกก็รับสาย...

   ((หายไปไหนน่ะทำไมไม่รับโทรศัพท์!!))

   ผมชะงักกับคำทักทายที่ออกจะดูก้าวร้าวเกินไปหน่อยแบบนั้น...ซึ่งไม่สมเป็นอาจารย์ท่านเท่าไหร่  แต่ก็ไม่ลืมจะเอ่ยคำ
   "...เอ่อ...ขอโทษครับจารย์....ปิดเสียงไว้ครับ(โกหก)”
   เสียงแกถอนหายใจช่างเหนื่อยเสียจริง ((เฮ้อ  เอาเถอะ...ซื้อPhototech รึยัง?))
   “เอ๊ะ?  ของเดือนหน้าออกแล้วเหรอครับ?”
   ((ก็ใช่น่ะสิ  นี่สิ้นเดือนแล้วนะ))

   ผมหันไปมองปฏิทิน..ที่ถึงแม้ผมจะลืมขีดฆ่ามันไปหลายวันแต่ก็ตระหนักได้ชัดเจนว่า..วันนี้วันที่30ธันวาแล้วนี่หว่า...หลังจากนี้มันก็จะวันหยุดยาวแสนยาวซึ่งจะหยุดกันทั้งร้านที่ขาย  สำนักพิมพ์  โรงพิมพ์...เพราะงั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะออกนิตยสารก่อนเวลา  ทุกปีมันก็เป็นแบบนั้น

   ((….ยังไม่ได้ซื้อใช่มั้ย?))
   “อ..ครับ  ใช่  มีอะไรเหรอครับ?”
   ((ไม่ไหวเลยเด็กคนนี้  ไปซื้อซะ  ซื้อเสร็จค่อยมาคุย...ครูตรวจงานเด็กอยู่  ไว้เที่ยงโทรมาใหม่นะ))
   “ครับ  ได้ครับ"
    ปิ๊บ..

   Phototechรึ....
   ผมถอนหายใจ  โยนมือถือไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม  แล้วหยิบผ้าขนหนูว่าจะออกไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยก่อนจะไปเซเว่น...อืม...ประเด็นนั้นมีความน่าสนใจแฝงอยู่  และผมก็ลืมไปแล้วด้วยว่าผมลืมอะไร
   การยกมือแตะที่ลูกบิดประตูเป็นไปอย่างยากลำบาก  ผมกลั้นใจอยู่นาน..ก่อนจะเปิดประตูออกไป
   ได้ยินเสียงโทรทัศน์เปิดอยู่

   ผมชะโงกหน้า  จึงได้เห็นว่ายายนั่งหันหลังให้ที่โซฟา  ท่าทางสบายๆไม่มีกระดุกกระดิกเช่นนั้นทำให้ผมสันนิษฐานได้ไม่ยากเลยว่าท่านงีบหลับในตอนกลางวัน  ซึ่งผมว่าทุกบ้านก็คงเป็น...การเปิดให้ทีวีดูตอนที่ตัวเองหลับคือกิจวัตรที่คนสูงอายุเค้าทำกันทั่วทั้งโลกโดยมิได้นัดหมาย  ไม่ว่าจะตอนกลางวันหรือตอนก่อนนอน

   และสิ่งนั้นทำให้ผมโล่งใจนิดหน่อย  อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดเวลาที่ต้องเปิดบทสนทนาทำเป็นเหมือนว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบที่ผมตั้งใจจะทำ  มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่...แต่ก็คงดีกว่าการที่ผมจะเปิดประเด็นไปตรงๆว่าผมหงุดหงิดและรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

   รู้สึกผิดเหรอ?  ไม่เชิงหรอก..
   ..ผมไม่ใช่คนที่มีจิตสำนึกดีขนาดนั้น..

   แต่ก็ไม่ได้เลวระยำขนาดที่ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไร  เพียงแค่คุณอาจไม่รู้  และผมก็ไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกัน...ว่าเรื่องแบบนี้...มันต้องใช้ 'เวลา' มากกว่าที่คุณคิด

   หลังจากที่ผมทำใจได้  ถึงจะกลับไปขอขมาคุณพ่อกับคุณแม่ของอักษรอีกครั้ง...ผมสัญญา


   ...แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้....

   ...มันก็เท่านั้นเอง...



   'ทำใจ' อะไรน่ะเหรอ...?  อย่ามาถามตลกๆน่า....

   อาการช็อคเกิดได้เสมอ  และนี่ค่อนข้างกระทันหันไปนิดหน่อย...และผมเองก็ยังไม่............












   เอ๊ะ.....












   นี่มัน..อะไรน่ะ..?











   ผมชะงัก  ไม่ใช่เพียงแค่ชั่ววูบเดียว  เมื่อวินาทีที่ผมเบือนสายตากลับมาเพื่อจะมุ่งหน้าตรงไปยังห้องน้ำนั่นลากผ่านโต๊ะอาหารที่มีฝาชีครอบครองไปกว่าครึ่ง  และอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือก็เกือบจะว่างเปล่า...ถ้าไม่นับหนังสือหนึ่งเล่มที่วางอยู่
   แรกทีเดียวผมไม่สังเกตเห็นมันหรอก  เพียงมันยังอยู่ในถุงเซเว่นที่ขนาดเล็กกว่าหนังสือเล่มนั้นนิดหน่อย  แต่เพราะแบบนั้นแหละมันถึงน่าสังเกต  ยายไม่ชอบอ่านข่าวซุบซิบดารา  และหนังสือนิตยสารอะไรจะมาวางอยู่บนโต๊ะได้ถ้ายายไม่ได้เป็นคนที่ซื้อมันมา...เอาล่ะ  ผมจะสรุปให้ฟังนะ  ว่าหน้าปกของหนังสือเล่มนี้เป็นรูปนกกระยางฝูงหนึ่งกำลังกระพือปีกขึ้นจากแอ่งน้ำ  ดูเข้าเค้ามากพอที่จะเลื่อนสายตาไปดูชื่อบนปก...

   ...ไม่พ้น Phototech ....



   นั่นทำให้อะไรบางอย่างไหลกรองเข้ามาอัดแน่นอยู่ในอก  ผมหันไปมองยายอีกครั้ง..ท่านยังหลับอยู่  และมันทำให้ผมปวดใจเหลือเกิน

   ...ไม่ว่าสิ่งที่อักษรทำจะจริงหรือไม่  หรือทุกอย่างมันถูกสรรค์สร้างมาจากสมองมากกว่าอวัยวะที่เรียกว่าหัวใจ..
   ...หรือต่อให้คุณพ่อคุณแม่ของอักษรจะไม่ยินดียินร้ายอะไรเรื่องที่ผมทำตัวแย่ๆอย่างการเดินหนีมาแบบเมื่อวานนั้นก็ตาม...
   ผมก็ไม่อาจบิดเบือนความจริงที่ว่า...ผม...ทำให้ยายเสียใจ...

   ...ทำให้คนที่รักผมมากที่สุดเสียใจ...
   …....นั่นเป็นเหตุผลที่มากเพียงพอแล้วสำหรับทุกๆอย่าง...


   ผมถอนหายใจ  ความร้อนที่มากกว่าอุณหภูมิของร่างกายไหลมากองที่ขอบตาตอนที่ผมหยิบนิตยสารนั่นขึ้นมาแกะ
   และคลี่ดูคร่าวๆตามประสา  ถึงได้รู้ว่ามีเนื้อหามากมายที่มีสาระสำหรับผมมากแค่ไหน  แล้วจึงค่อยพิจารณาพวกมันทีละหน้า
   ..Nikonออกเลนส์ใหม่..อีกแล้ว  ช่างมัน...แม่งออกทุกปี
   ..อบรมนักถ่ายภาพ..ผมเคยสมัครไปเมื่อนานมาแล้ว  และถูกปฏิเสธเพราะอายุไม่ถึง18ถึงได้รู้ว่า 'ภาพ' พวกนั้นที่เขาต้องการจะถ่ายมันหมายถึงอะไร..เพราะงั้นครั้งนี้ผมเลยไม่สน
   ฝูงนกกระยางอพยพ..ภาพสารคดี..
   และอีกเยอะแยะมากมาย..

   ..ดูท่าจะต้องใช้เวลามากหน่อยถึงจะจับประเด็นที่'จารย์เปียแกพยายามย้ำกับผมอย่างนั้น

   ผมลากเก้าอี้ออกมา  แล้วทิ้งตัวลงนั่งด้วยเสียงที่เบาที่สุด  ผมยังไม่อยากให้ยายตื่น..หรืออีกแง่หนึ่งก็แค่อยากจะใช้เวลาสบายๆอยู่กับนิตยสารเรื่องที่ผมชอบโดยไม่ต้องมานั่งเครียดอะไรให้วุ่นวายมากเกินความจำเป็น...แต่ก็นั่นแหละ  ยายซื้อหนังสือเล่มนี้มาให้ผม  มันก็คือความจริงหนึ่งที่ผมปฏิเสธไม่ได้และไม่ควรปล่อยให้มันเป็นเช่นนี้...เพราะผมเองก็รักยาย
   ..มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้  ความคิดของมนุษย์เราช่างน่ามหัศจรรย์นัก..

   ผมยิ้มกับตัวเอง  ในหัวกำลังคิดคำขอโทษเจ๋งๆดีๆสักประโยค...ช่วงนี้ถึงเวลาสำคัญทีไรผมมักจะแสดงออกแบบเห่ยๆบ่อยเกินจนตัวเองรับไม่ได้  เหตุผลหลักคือทีปพิพัฒน์ คลาไรน์ นักสร้างภาพใส่หน้ากากสุดเก่งนั้นหายไปแล้ว...หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
   และคงไม่ได้กลับมาเร็วนัก

   กระดาษหน้านิตยสารบางคมจนแทบจะบาดมือทุกครั้งที่พลิก  นิตยสารพิมพ์สี่สีเกือบตลอดทั้งเล่มเล่มนี้มีราคากำลังดี  คือไม่แพงมากเกินกว่ากำลังซื้อ  แต่เวลาจะตัดส่งประกวดอะไรสักอย่างผมมักไปหาที่โรงเรียนเอาเสียมากกว่า  เกษรวิทยาทำรายได้ได้ปีละหลายสิบล้าน...กะอีแค่นิตยสารร้อยสองร้อยเสียให้นักเรียนได้อยู่แล้ว  อา..นี่เรียกว่าความภาคภูมิใจในสถาบันสินะ...
   ที่ผมเป็นจุดเด่นเวลาไปไหนมาไหน  ไม่เพียงเพราะแค่หัวทองหรือเป็นชาวต่างชาติ  ไม่ใช่แค่หน้าตาดีหรือรูปร่างดี  อีกเหตุผลหนึ่งเพราะตราที่ปักอยู่บนอกด้านขวา  และกางเกงลายสก็อตสีแดงกับชุดฟอร์มของโรงเรียนแห่งนี้เสียมากกว่า
   ..และผมเพิ่งตระหนักได้ถึงความจริงข้อนั้น..



   เวลาผ่านไป  ผมเริ่มรู้ตัวว่าเปิดแบบนี้คงจะไม่เห็นผลเป็นแน่  เพราะสิ่งต่างๆช่างเย้ายวนใจเกินกว่าจะละเลยไม่อ่าน  ยายพลิกตัวเป็นรอบที่สาม  ส่วนผมก็พลิกหน้ากระดาษกลับมาเป็นสารบัญใหม่เพื่อไล่อ่าน



   'ประกาศผลการประกวดภาพถ่าย PET'



   ..เส้นประสาททุกสัมผัสดูเหมือนจะเกร็งตัวขึ้นมาดื้อๆ

   ..หัวใจที่เริ่มออกเต้นระรัวนี้บอกผมว่ามีหลายอย่างกำลังจะเกิดขึ้น


   ผมไม่รีรอที่จะเปิดหน้าเป้าหมาย  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเช็ครางวัลที่ตนส่งประกวด..แต่เพราะอาจารย์เปียโทรมาแจ้งข่าวนั้นด้วยตัวเอง  และสัมผัสที่หกของผมก็บอกว่าสิ่งเหล่านี้มีลางอะไรบางอย่าง  และนั่น...

   ...รูปที่ผมถ่าย...

   ใช้สายตาพิจารณาทุกองค์ประกอบ  ทุกอย่าง...มัน...คือรูปที่ผมถ่าย!

   ตอนนั้นเองที่ผมรู้ตัวว่ามือมันสั่น  จะด้วยความดีใจที่เต็มตื้นอยู่ในอกนี้ก็ตาม..หรือจะอะไรก็ตาม  ผมอ่านคอมเม้นท์ภาพที่ได้รางวัลรองชนะเลิศของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาแบบไม่เข้าหู  ภาพของผมค่อนข้างโดดเด่น...โดดเด่นด้วยโทนขาวดำทั้งๆที่ภาพอื่นเป็นภาพสี  อารมณ์หม่นหมองของภาพลอยเด่นออกมามากกว่าที่ผมตั้งใจไว้
   ผมไม่คิดว่าผลจะออกมาเร็วขนาดนี้  ที่จริงผมไม่ทันเช็คด้วยซ้ำว่ามันจะออกมาฉบับไหน  ผมมันคนสะเพร่า

   ...แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน...

   อีกครั้งที่ผมหันไปหายาย  แน่นอน..การจะปลุกท่านขึ้นมาเพราะเหตุผลที่เกือบจะมีสาระนี่คงไม่ใช่เรื่องที่ควรเท่าไหร่



   ผมมองรูปภาพที่ได้รางวัลรองชนะเลิศการประกวดอีกครั้งหนึ่ง...



   รูปกรอบใหญ่ที่ได้รับเลือก...คือฝูงสุนัขจรจัดที่ถูกถ่ายผ่านลูกกรงเหล็ก  ทุกตัวสกปรก..ดูป่วยเป็นโรค..ไม่แข็งแรง..ผอมโซ..และ..เอ่อ...ผมขอใช้คำว่า 'น่าสังเวช'...ที่ถึงแม้ว่ามันจะดูหนักไปเสียหน่อย  แต่ทั้งสภาพที่อยู่หรืออาหารการกินก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
   เพียงแค่...นัยน์ตากลมแป๋วทุกดวงที่มองมาประกอบขึ้นจาก... 'ความหวัง'

   มือเรียวผอมข้างหนึ่งที่ยื่นลงไปลูบหัวพวกมัน...นั่นคือ...'ความหวัง'...

   แม้จะไม่เห็นว่าใครเป็นเจ้าของมือข้างนั้น  แต่ลึกๆในอกผมรู้ดี...และสิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของหัวใจที่เต้นโครมครามนี้คือความเจ็บปวดของหนามกุหลาบที่ทิ่มแทงลงมา



   ...ผลึกใสๆในดวงตาคู่นั้นดูแข็งแกร่ง...แต่ก็เปราะบางมากพอที่จะแตกสลายลงกลายเป็นน้ำตา...

   อักษรที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้...คือภาพสุดท้ายของผมและเขา...




   ทั้งๆที่ผมรู้ดี...รู้ดียิ่งกว่าใคร...มากกว่าพวกสุนัขจรจัดพวกนี้หรือใครคนไหนๆ...








   ...ว่าเขาทั้งบริสุทธิ์สดใส  ไม่มีสีสันแปดเปื้อนเจือปนใดๆ






   ...และอ่อนโยนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด...







   ความเย็นเยียบไหลลงมาที่ข้างแก้ม  ผมยกมือแตะมัน...แต่ไม่ใช่น้ำตา...ผมแค่คิดไปเองว่าตัวเองคงกำลังจะร้องไห้เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน

   ผมกางหน้านิตยสารไว้แบบนั้น  แล้วเดินวนกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
   หยิบมือถือ  ดูเบอร์ที่โทรมาเมื่อคืนอีกครั้ง..ก่อนจะหยุดที่เบอร์โทรศัพท์เบอร์เดียวที่ไม่ได้มีการบันทึกไว้ก่อน..ที่คล้ายกับจะเป็นโทรศัพท์สาธารณะเบอร์นั้น

   ...จึงเลื่อนลงมาอีกสักพัก  เพื่อโทรหา 'อักษร'



   ((ขออภัยค่ะ  หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถ.....))


   ปิ๊บ
   ปิดเครื่อง?
   ที่จริงผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่  เขาอยู่โรงพยาบาล...และตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันในห้องผู้ป่วยก็ไม่เห็นวี่แววของโทรศัพท์มือถือของเขาเลยแม้สักครั้ง  นั่นแปลว่าเขาไม่ได้พกมันมาสักพักแล้ว

   ผมเดินออกมาจากห้อง  เห็นว่ายายยังนอนอยู่...เลยลดเสียงลง  วางมือถือไว้ข้างนิตยสารเล่มเดิม  เพื่อเดินเข้าห้องน้ำเตรียมตัวออกจากบ้านไปโรงพยาบาล  เรื่องมันก็มีอยู่แค่นั้น...ก็นั่นเป็นทางเดียวที่ผมจะติดต่อเขาได้นี่นา


   และเมื่อผมเดินออกจากห้องน้ำ  ก็ต้องกุลีกุจอวิ่งมาที่โทรศัพท์อย่างเสียมิได้

   มันปิดเสียงไว้ก็จริง  แต่เวลาที่มีสายเข้าแรงสั่นสะเทือนนั้นก็มากพอที่จะทำให้ยายตื่น...ซึ่งผมไม่ทันได้หันไปทักทายยายดีๆ  ก็ต้องกดรับ 'เบอร์แปลก' ที่โทรเข้ามาก่อน

   “ครับ  ฮัลโหล?”
   ((….พ...พี่เทียน....))

   น้ำเสียงอู้อี้แบบนั้นทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว  พิจารณาเส้นเสียงอยู่นานก็หาได้คำตอบไม่

   “ครับ?  ใครน่ะ?”
   ((ฮึก....))
   อีกฝ่ายสะอึกสะอื้นผ่านปลายสาย..มันทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่
   ..เสียงทุ้ม  ไม่ใช่ผู้หญิงแน่ๆ..
   ผมกรอกตา  นึกทบทวนไปว่าใครจะเรียกผมว่า 'พี่' ได้บ้าง..ไม่ใช่ก้านธูป  ถ้าเป็นน้องโทรมาผมต้องจำได้ทันทีแน่ๆ  แล้วนอกจากนั้นผมก็นึกไม่ออก  รุ่นน้องในชมรมคงไม่มีใครที่โทรมาฟูมฟายใส่แบบนี้...เพราะฉะนั้น...
   ((พี่เทียน...))
   อีกฝ่ายเรียกอีก  ครั้งนี้ชัดเจนกว่าเดิม  และดูเหมือนจะรวบรวมสติได้มากกว่า

   “อะไร.....”




   ((..เห็น..เห็นพี่บ้างมั้ย...พี่อยู่กับ..อึก พี่เทียน..รึเปล่า?))




   ..ลมหายใจผมเหมือนจะหยุดอยู่ตรงนั้น..
   ผมไม่ใช่คนเซ้นส์ดี  และไม่เคยเชื่อในลางสังหรณ์ของตัวเอง  ประโยคที่ปลายสายพร่ำพูดมาก็ไม่ได้ชัดเจนนักตามประสาคนที่กำลังร้องไห้...หรือไม่ก็...วิตกกังวลอยู่
   แต่มันก็ทำให้ผม 'เดา' ได้
   “องศา..เหรอ?”
   อีกฝ่ายไม่ได้ตอบคำถามนั้น ((พี่...พี่ษร...อยู่กับพี่เทียน..รึเปล่า?))
   “เปล่า...ไม่...ไม่ได้อยู่" ผมขมวดคิ้ว  มือทั้งสองข้างเกร็งจนเจ็บ "...เกิดอะไรขึ้นกับอักษร?"

   เท่านั้นแหละคนที่เคยพูดมากก็ปล่อยโฮฟูมฟายออกมา  พร่ำพูดอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว..หรือพูดตามตรงคือมันไม่ค่อยได้ทะลุผ่านเข้าหูผมมากเท่าไหร่  ผมไม่ค่อยมีสตินัก..ผมยอมรับ  และตัวผมเองยังยอมรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี่ไม่ได้

   เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหัวใจดวงนี้ยังเคยระรัวด้วยความดีใจ..

   ...แต่ตอนนี้มันแผ่วเบาจนแทบจะหยุดเต้น


   เสียงองศาที่ร้องไห้อยู่เมื่อครู่จางหายไปช้าๆ  เปลี่ยนมาเป็นเสียงของใครสักคนที่พูดขึ้นมาแทน...คนๆนั้นไม่ใช่พ่อของอักษร  อาจจะเป็นเพื่อนของเขา..ซึ่ง..คิดว่าคงคุมสติได้ดีกว่าญาติสนิทเป็นแน่  ถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยได้ขนาดนั้น




   ((พี่ษร...หายไปจากโรงพยาบาลครับ))

[ozaka]

----------------

   ...มีหลายครั้งที่ผมต้องออกวิ่ง
   ครั้งหนึ่งที่ผมเคยออกวิ่ง  วิ่งออกไปไกลแสนไกล...วิ่งออกไปเพื่อหวังจะสลัดความหดหู่ให้หายไปกับอะไรสักอย่าง  แต่ก็ทำได้เพียงวิ่งวนกลับมาอยู่ที่เดิม  เผชิญกับความเป็นจริงซ้ำๆ...ที่ผมไม่เคยหนีจากมันได้เลยสักครั้ง...และกว่าที่จะกลับมาเผชิญหน้าได้  ทุกสิ่งทุกอย่างก็ใกล้จะสายเต็มทน...
   ...และต่อมาผมก็ยังออกวิ่ง...
   …...ออกวิ่งด้วยความกังวล
   แม่หายตัวไปทั้งๆที่อาการไม่คงที่  ก้านธูปโดนรังแกจากเด็กแถวบ้าน  แมวที่เลี้ยงไว้หายไป  หรืออะไรก็ตาม...



   ผมเคยออกวิ่งตามหา 'เขา'

   ...เขาที่รออยู่ใต้ต้นมิสเซิลโท




   ...ถึงได้รู้ว่าตอนนั้นกับตอนนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน...



   ผมหยุดอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำบางกอกน้อย  เสียงรถที่ผ่านไปผ่านมาดังสนั่น  แดดตอนเที่ยงก็ร้อนได้ที่...เหงื่อที่ชุ่มหลังอธิบายได้ว่าผมออกวิ่งมานานเท่าไหร่  แต่มันไม่ได้ช่วยบอกเลยว่าผมต้องวิ่งต่อไปอีกนานเท่าไหร่...และ...อีกไกลแค่ไหน...

   ผมหรี่ตา  หมุนตัวมองไปรอบๆอยู่ประมาณ3ครั้ง...ก่อนที่มือถือในกระเป๋ากางเกงจะดังขึ้นมาอีก

   ปิ๊บ
   “เจอรึยัง?”
   ((ยัง..ไม่เจอเลยครับ))
   นี่ไม่ใช่เสียงขององศา  แต่คือเพื่อนเขาอีกทีที่ผมไม่รู้จัก..ส่วนองศาก็ยังร้องไห้อยู่ให้ได้ยินใกล้ๆ
   ผมอยากจะถามเหมือนกันว่าน้องคนนี้คือใคร  ถ้าเขาไม่รู้จักผมนั่นหมายความว่าเขาไม่ใช่เด็กโรงเรียนเกษรวิทยา  แต่ก็นั่นแหละ...เรื่องเล็กน้อยแบบนั้นในตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ  และเรื่องไม่สำคัญก็คือเรื่องที่ผมไม่จำเป็นต้องเสียเวลาถาม
   ((ทางพี่...เจอบ้างมั้ย?))
   ผมไม่อยากตอบคำถามนั้น "อักษรหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”
   ((…..ตอนเช้า))
   “พี่ขอเวลาแน่นอน"
   ((ผมไม่รู้...)) อีกฝ่ายดูเหนื่อยที่จะตอบคำถามนั้นของผม  ซึ่งไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าผมถามคำถามแบบนี้ทุกครั้งที่อีกฝ่ายโทรมา...และจนถึงตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจว่าจะคาดคั้นเอาคำตอบไปทำไม...ในเมื่อสิ่งที่ได้ก็คือเรื่องเดิมๆ ((รู้แค่ว่าตอนที่คุณพ่อคุณแม่ของศาตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเค้าแล้ว..))

   ...

   …....มันน่านัก..!!!


   ผมอยากจะปามือถือลงไปในแม่น้ำให้รู้แล้วรู้รอด  แต่ก็ทำได้แค่กำมันไว้แน่นๆ  แล้วฟุบหน้าลงกับราวกันตกของสะพาน...เพื่อสงบสติและควบคุมลมหายใจ...ผมรู้ว่าผมมันแย่ที่พาล...แต่...ผมมันแย่  ผมไม่เถียง

   ..ผมมันแย่ที่เดินจากมาเมื่อวาน

   ..ผมมันแย่ที่ดูแลเขาได้ไม่ดี

   ..ผมมันแย่ที่แม้แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังอดทนไม่ได้



   …..แล้วแบบนี้....ผมยังกล้าพูดได้อีกนะว่าผม 'รัก' เค้า....



   ((พี่...ครับ?))

   เสียงนั้นทำให้ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมยังไม่ได้วางสาย "เทียน" ผมบอก "พี่ชื่อเทียน"
   ((พี่เทียน...ใจเย็นๆก่อนนะครับ  กลับมาเจอกันก่อนมั้ย?)) อีกฝ่ายดูใจเย็นกว่าผม..ใจเย็นมาก  ซึ่งไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่  ผมนึกหาคนที่จะใจร้อนกว่าผมในตอนนี้ไม่เจอเหมือนกัน ((กลับไปเจอพ่อแม่ของศาก่อน  แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอายังไง  บางทีตำรวจอาจจะหาพี่ษรเจอแล้วก็ได้นะครับ....))
   “จะเจอได้ยังไง?  ขนาดพวกเราวิ่งหากันขนาดนี้ยังไม่เจอเลย”
   อีกฝ่ายเงียบไปกับคำสวนของผม ((….ผมไม่รู้))
   ..ผมเสียการควบคุมตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง..และนี่คือความจริงที่ว่าผมเพิ่งรู้ตัว..
   “พวกนายไปก่อน" ผมบอก..พยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น "ถ้าเจอแล้วบอกพี่ด้วย"
   ((….ครับ  ได้))
   ปิ๊บ
   ผมวางสาย  สอดมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋า

   มลพิษทางอากาศแถวนี้เยอะเกินกว่าที่ผมจะใช้สมองได้เต็มที่  รถรามากมายวิ่งสวนกันไปมาจนตาลาย..ซึ่งส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้นรถแท๊กซี่ฟรีแลนซ์ทำงานตามใจ  ซึ่งสีของพวกมันแต่ละคันก็แสนจะฉูดฉาดกระแทกตา...จนผมเลิกคิดจะมองไปทางถนนไปเลย  อักษรคงไม่บ้าพอจะเดินเล่นอยู่กลางถนน..ผมต่างหากที่จะกระโจนเข้าไปแทนให้รู้แล้วรู้รอด



   ..เป็นห่วง..?



   ...ถ้าคุณเป็นผม...คุณจะรู้ว่าแค่ 'เป็นห่วง' น่ะ...เทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกของผมในตอนนี้...



   ผมถอนหายใจ..เดินลงสะพานที่อีกฟากหนึ่งของโรงพยาบาล  ผมไม่ได้คุ้นเคยกับมันนักหรอก  ไม่รู้ด้วยว่าจะเริ่มหาอีกฝ่ายจากซอกหลืบไหนที่มันมีอยู่เต็มไปหมดในกรุงเทพมหานคร  ถ้าอักษรหายไปตั้งแต่เช้า...เวลาหลายชั่วโมงนี้คงทำให้เขาไปได้ไกลแล้วถ้าเขาคิดจะไป  และถ้าเขาคิดจะซ่อน...ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็คงไม่มีทางเจอ

   ยิ่งคิด  สิ่งที่ตอบแทนมาไม่ใช่อะไรเลยนอกจากความกระวนกระวาย...ที่เปลืองพลังงานไปเปล่าๆเปลี้ยๆ



   ผมผิดเอง..
   บางทีคงเป็นผมเอง..ที่ไล่ต้อนให้เขาจนมุม  ทั้งๆที่รู้ดีว่าตัวเขาเองก็ต้องแบกรับความเศร้าเสียใจเอาไว้มากขนาดนั้นแล้วแท้ๆ...แต่ก็ยังทำตัวงี่เง่าไร้สาระ  และสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือเราทั้งคู่

   …..แต่เขาคงเจ็บมากกว่าผมมาก..



   อักษร..
   อักษร..ได้โปรดเถอะ..

   ...ผมผิดไปแล้ว...ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก...ผมสัญญา...



   จะไม่เดินจากคุณมา
   จะไม่หันหลังให้
   จะไม่ทอดสายตาเยียบเย็นแบบนั้นใส่คุณอีก

   ...เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะ...







   ….........คุณ...อยู่ที่ไหนกันแน่...








   ผมหยิบมือถือโทรหาเขาอีกครั้ง  ยกมืออีกข้างขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไรผม..อากาศประเทศไทยร้อน  แต่ในอกของผมตอนนี้กลับร้อนกว่า


   ((เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..))
   ปิ๊บ
   ((เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อ..))
   ปิ๊บ
   ((เลขหมายที่ท่านเรียก..))
   ปิ๊บ
   ((เลขหมาย..))
   ปิ๊บ

   จะต้องโทรอีกนานแค่ไหน...
   จะต้องเจ็บใจแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน..
   หากนี่เรียกว่าบทลงโทษ...นี่คงยิ่งกว่าสาสม  ยิ่งกว่าบทเรียน  ยิ่งกว่าอะไรเป็นไหนๆ...ทุกวินาทีที่คิดถึง...ก็อดจะเห็นภาพเดิมๆซ้ำๆในวันนั้นไม่ได้..


   ..วินาทีที่ร่างกายเปราะบางนั้นล้มลงไป..

   ..แต่ครั้งนี้ไม่มีผมอยู่ใกล้มากพอที่จะคว้าตัวเขาไว้...





   ...ถ้าหากว่าเขาเป็นอะไรไป......ผมคงให้อภัยตัวเองไม่ได้อีกเลย...


   เมื่อคราววันอีฟก็ทีนึงแล้ว  แต่นั่นยังดี..ผมยังมั่นใจว่าเขาอยู่ในโรงเรียนเกษรวิทยา  มั่นใจว่ายังไงก็หาเจอด้วยลำพังขาทั้งสองข้างนี้  ถึงแม้สุดท้ายมันจะกลายเป็นเทศกาลใหญ่โตก็ตามที....แต่...ครั้งนี้มันกว้างเกินไป...และอาการของเขาก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะไปไหนมาไหนได้ด้วยตัวคนเดียว...

   ….....

   …..

   …

   ..



   .



   ...เดี๋ยว..ก่อนนะ...


   ผมชะงัก...แต่ก็เพียงไม่นาน
   ก่อนจะกระโจนไปที่ขอบฟุตบาท  มอเตอร์ไซค์รับจ้างคันหนึ่งเบี่ยงตัวหลบผมโดยพลัน  เขาบีบแตรเสียงดังลั่น  ชูนิ้วกลางใส่ผม  แต่แน่นอน..ผมไม่ได้สนใจ  ไม่คิดจะเอ่ยขอโทษด้วยซ้ำ  ทำเพียงโบกเรียกรถแท๊กซี่สีเหลืองเขียวคันแรกที่ผ่านเข้ามา

   ..มีไม่กี่ที่หรอกที่ผมจะหาเขาเจอ  มีไม่กี่ที่หรอกที่เขาจะกลับไป..


   “ไป..โรงเรียนเกษรวิทยาครับ"









   ...เพื่อกลับไปที่จุดเริ่มต้น...








TBC >>> [2/2]




========================


เพลงประกอบค่ะ
ถ้าว่างก็แวะฟังนะคะ ;___;
(ช่วงนี้ลูปเวสท์ไลฟ์จาก Us against the world คู่เอรุรีจากไททันค่ะ 555555 น้ำตาซึมทั้งอัลบั้ม)

http://www.youtube.com/v/5zE1gBYVaVk

สำหรับ 16th day
ช่างเป็นวันที่ยาวนานเหลือเกินสำหรับเทียนไข(และสำหรับโอด้วย)
เป็นวันที่เค้นมาก เค้นออกมาจนหมดเปลือก ทำพาร์ทเค้นของเทียนได้ไม่ดีเท่าไหร่ 5555 มือตกง่ะ แง้ ;v;
บอกไว้เนิ่นๆนะคะว่าปรารถนารักใกล้จะจบแล้ว เพราะไม่ใช่เรื่องที่มีความยาวมากมายอะไร 
((แต่คนเขียนมันดองค่ะ มันยอมรับแล้วค่ะ กรี๊ดดดดดด //นั่งทุบไหแตกทีละใบ))
เพราะงั้นถ้าแอบอ่านอยู่ก็เม้นท์กันนะะะ

เพิ่งส่งไฟนอลตัวสุดท้ายของเทอมไปเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว
และฟัดงานนอกอย่างเมามันส่งไปเมื่อวานนี้
เลยคิดว่าจะว่างอยู่2-3วัน ก็โหมมันเข้าไปเลยปรารถนารัก ต้องขยันอัพให้ได้ก่อนจะโรมรัมกับexhibitionช่วงต้นตุลา

พรุ่งนี้ไปตรวจสุขภาพ ;__; ภาวนาให้ร่างกายตัวเองแข็งแรงอยู่ค่ะ
จะได้อยู่กับนักอ่านไปนานๆ แหมมม คนเขียนน่ารักใช่ม๊าาา >///<

ฝนตกกระหน่ำราวพายุ ผ้าผ่อนไม่มีวันแห้ง ปลาตากไว้ก็โดนแมวคาบไปแดก(!?)
สภาพตอนนี้ทุลักทุเล คิดว่าคงเป็นกันทุกคน
ร่มเอาไม่อยู่ ก็โดฟพาราแก้ไปพลางๆกันก่อนนะคะ!

รักษาสุขภาพกันด้วยจ้ะ!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ

ozaka*






 

ปล. ช่วงนี้ติดไททัน ห้ามแซะนะ หุๆๆๆ

[PAAPAENG~]

คำว่า "พาร์ทหลังต่างหากที่ดราม่า"
ทำให้ไม่กล้าอ่านตอนต่อไป TwT
ยังไม่พร้อมจะร้องไห้อ่ะโอววววววววววววว

เอาอีโมร้องไห้ไปเลย!
TwT TwT TwT TwT TwT TwT TwT TwT TwT

[toou]

ปวดใจหน่วงถึงขีดสุดอ่าาา
อักษรอย่าเป็นอะไรไปน๊าาาา
เทียนต้องตามให้เจอและง้อดีๆน๊าาาา

[anntonies]

ไหน ไหน ไหน พี่โอบอกว่าไม่ดราม่าาาาาา แงงงงงงงงงงงงง 
เศร้าจริงนะขอบอก 
เทียน ใช้หัวใจตามหาสิลูก หัวใจน่าจะพาเธอไปในที่ที่ใครก็ได้คิดไม่ถึง
ที่ที่มีแต่สองเราาาาา 

[fuwa79]

จะจบแล้ว จะจบแล้วเหรอ เสียดายยยยยยมากกกก
อยากติดตามความรักของคนคู่นี้ไปอีกนานๆ
แต่ละตอนลุ้นจนใจหายตามเลย

เทียนจะหาหัวใจตัวเองเจอไหมนะ
ดีใจที่เทียนยังจำภาพเดิมๆำได้ และคิดถึงอักษรที่สะอาดบริสุทธิ์คนนั้นสักที
เชื่อมั่นในความรักของอักษรอย่างไม่เคลือบแคลงแล้วใช่ไหมเทียน
ถึงจะยังสงสัย แต่ก็บอกกับหัวใจตัวเองเต็มแล้วนี่นะ ว่ารักเขา

ว่าแต่ประโยคจะกล้าบอกได้ยังไงว่ารักเขา
คนอ่านเข้าใจอะไรยังไงผิดหรือเปล่านะ เทียนยังไม่เคยพูดว่ารักนะ
แต่การกระทำที่บอกว่าพิเศษกว่าใครๆอาจจะชัดเจนแล้ว

ตอนนี้สงสารองศามากๆเลย ร้องไห้ใหญ่เลย
แต่พ่อแม่ละ ไม่เป็นห่วงกว่าเหรอ
แอบไม่เห็นช็อตของพ่อแม่อักษรเท่าไหร่

ติดตามรออ่านตอนหน้านะคะ ถึงจะนานก็รอได้ค่า
รักษาสุขภาพนะคะ

[raluf]

สงสารน้องอักษรเหลือเกิน ร่างกายก็ทรมานจะแย่อยู่แล้ว จิตใจน้องไม่รู้ว่าตอนนี้จะเจ็บปวดขนาดไหน ใกล้จบแล้วด้วย หนทางหายจากโรคก็ยังมองไม่เห็นเลย

[KilGharRah]

เอาน้องษรกลับมา!!! ฮือออออออ พี่เทียนตามหาษรให้เจอนะ 

[Yukisae]

โฮฮฮฮฮฮฮ ดราม่า อักษรไปไหนนนน หาให้เจอนะเทียน
สงสารองศาด้วย เด็กโหดคราวก่อนร้องไห้ซะ
อ่านพาทอักษรต้องแย่แน่ๆเลยฉัน TT__TT
แต่ก็ชอบ 55555 มาโซว์และ
สู้ๆค่ะคุณโอ ทั้งเรื่องเรียนและนิยาย

[❥ʞαxiќɒ。]

ช่วงแรกแอบขำ (ทั้งที่ควรจะดราม่า UU)
ไม่ได้ตั้งใจนะ... แต่นึกสภาพเทียนใส่ชุดกระโปรงฟูฟ่องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราให้เจ้าชายษรมาจุมพิศแล้วมัน.... 555555555
ขอโทษค่ะ UU 5555555555555

จากตอนที่แล้วแอบมีเดาๆ เรื่องไว้บ้างนิ๊สนึง..
แต่ไม่นึกเลยว่าอักษรจะหนีออกจากโรงพยาบาล
แถมไม่ได้ไปหาเทียน แต่ไปโรงเรียน.. เพื่อกลับไปจุดเริ่มต้น..?

อยากกอดปลอบน้ององศา.. ทำไมน้องร้องไห้ได้น่ารักมากๆ! -///-
ที่อยู่กับศานั่นคืออาร์ใช่มั้ยคะ? และอาร์จะออกมาตอนจบสินะคะ..
งั้นเหลืออีกกี่ตอนคะเนี่ยยย =[]=!! ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยค่ะ Y^Y
ถึงจะอยากเก็บหนังสืออยากเห็นหน้าปกอยากอ่านตอนพิเศษของอักษรแล้วแต่ก็ยังไม่อยากให้จบบบบ แงงงงงงงง 

พาร์ทหลังดราม่านี่ดราม่าอะไรค๊าาาา ฮือออ T^T
กลัวอักษรจะเป็นอะไร กลัวจริงจัง..
ยิ่งบอกว่าใกล้จบแล้วยิ่งกลัว.. ;__;

ขอให้เทียนหาอักษรให้เจอเร็ว ๆ..
ขอให้อักษรปลอดภัยนะ♥..
(และขอให้ตรวจสุขภาพพรุ่งนี้ของพี่โอผ่านไปด้วยดี สุขภาพแข็งแรงด้วย >3<)

สาธู๊!!!

[micmoner]

หน่วงแบบสุด 

คู่นี้มันหน่วงจริงๆ 

[ความรักเหมือนดอกมะนาว]

เห็นมั๊ยเทียนไข แค่คืนเดียวที่หันหลังให้อักษร งานเข้าแค่ไหน

คุณโอมาต่อด่วนๆเลย รออยู่ (ได้โปรดเถิด)

ปล. อยากให้ตอนจบของเรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย

[Redz]

มันบีบหัวใจและบีบน้ำตาเหลือเกินแต่ละตอน 

[hayate__]

ว๊ากกกกกกกกก อยากอ่านต่ออออออ

[NewYearzz]

อักษร ไปไหนนะ หวังว่าเทียนคงจะพาหัวใจกลับมาสู่อ้อมอกได้ 


รอตอนต่อไปครับ 

[Wins_Sha]

ขอให้เทียนเจออักษรเร็วๆเถอะๆๆๆ

สาธุๆๆๆๆๆๆๆ

และไม่เอามาม่านะคุณโอ



 

[SenzaAmore]

โฮๆๆๆๆๆๆ ดราม่าาาาา เทียนทำไมทำกับอักษรอย่างงี้

โอยลุ้นจนปวดตับก็ยังไม่เจอกันซักที แง้ๆๆๆๆ

มาต่อเร็วๆน้าาา รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
บวกเป็ด

[darling]

สงสารเทียนกับอักษร 

ปวดหน่วงจิต แต่ขออย่างเดียวอย่าจบเศร้า

คุกเข่าขอร้องคนเขียน 

[kyoya11]

บรรยากาศมันอื้อๆ (คืออะไร/ )
อยากให้ทั้งสองเข้าใจกันเร็วๆ

[mild-dy]

เครียดอะ
มันหน่วงๆ

[evz]

อ่านแล้วลุ้นมาก ลุ้นประหนึ่งว่าตัวเองไปออกตามหาอักษรกับเทียนด้วย
ไม่ได้แอบเดาเนื้อเรื่องเลยไว้เลย เลยตกใจพอๆกับเทียน้ลยตอนที่รู้ว่าอักษรหายไปจากโรงพยาบาล
คืออักษรก็อาการไม่ค่อยจะดีแล้วถ้าออกมาเดินนอกโรงพยาบาลอากาศร้อนๆนี่ กลัวว่าจะเป็นอะไรมากๆ
ขอให้อักษรอยู่ที่เกษรวิทยาแล้วเทียนเจออักษรทีเถอะ อย่าให้อักษรเป็นอะไรเลย 

มีเรื่องแอบเดานิดนึงเพื่อนองศานี่ต้องเป็นน้องอาร์แน่ๆน้องอาร์ชัวร์ๆน้องอาร์ที่หล่อกว่าเอ๊กซ์คนนั้นแน่นอน(โดนเอ๊กซ์ต่อย555)มั่นใจๆ(ถ้าผิดขึ้นมาหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ555) แล้วมาอยู่ด้วยกันได้ไงนี่ สนิทกันขนาดนั้นเลยยยย แต่องศาก็ร้องไห้ได้น่าสงสารมากขวัญเอ๊ยขวัญมา เดี๋ยวเทียนก็ตามหาเจอนะ
คนอ่านก็เฝ้ารออย่างมีความหวังเช่นกัน

[Yundori]

ตอนแรกก็เดาๆไว้ว่าคงไปใต้ต้นมิสเซิลโทล
สงสารอักษรอ่ะ อยากรู้เหตุผลที่หนีออกมาจัง
เทียนเองก็งอนนานไปนะ สงสารอักษรมากกก
อย่าให้อักษรตายเลยขอร้อง 

[$VAN$]

เทียนสำนึกผิดแล้ว อักษรรออยู่ที่โรงเรียนนะ อย่าเพิ่งไปไหน