ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
ตอนที่ 1
ทุ่งนาแถบชานเมืองอันเวิ้งวาง ในยามค่ำคืนของปลายฤดูฝน ช่างไม่ต่างอะไรกับ ความมืดมนอันน่ากลัวของป่าดงดิบ แต่มีสิ่งที่แตกต่างคือ ค่ำคืนนี้ที่ท่ามกลางทุ่งนาผืนนั้น จะเป็นแหล่งปะทะกันระหว่างความดีกับความชั่ว
หยาดฝนเริ่มลงเม็ด ทำให้ร่างสองร่างที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันและกัน เริ่มเปียกปอน แต่ไม่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งสองสะทกสะท้าน ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ปิดผ้าคลุมไม่ไห้ร่างกายโดยน้ำฝนเขาค่อยๆเปิดหมวกทรงคาวบอยขึ้น เพื่อจะได้เห็นหน้าคู่ต่อสู้ ฝ่ายตรงข้ามก็เป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เช่นกัน แต่ทว่าเขาไม่มีผ้าคลุม ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย ไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว แต่ตอนนี้ใครจะไปสนใจอะไรได้อีกเล่า
ชายหนุ่มร่างเปลือยเปล่าเอ่ยถามคู่ต่อสู้ว่า “หมดเวลาของท่านแล้ว กลับไปที่ๆของท่านเถอะ”
นี้คือคำขู่เหรอ ชายหนุ่มตวัดผ้าคลุม พร้อมเงยหน้าขึ้น “ข้าเองมีภารกิจที่จะต้องทำ ข้าจะกลับ ก็ต่อเมื่อ ข้าทำภารกิจนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
เขารู้อยู่แล้วว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะต้องตอบเช่นนี้ “ท่านก็น่าจะรู้ว่า ภารกิจของเราคือเพื่อมายับยั้งภารกิจของท่าน”
ชายหนุ่มในผ้าคลุมรีบพูดสวนกลับไป “แต่ท่านเองก็คงไม่รู้นะว่า ภารกิจของข้านอกจากที่ท่านรู้แล้ว นายของข้ายังสั่งว่า ต้องกำจัดพวกท่านให้สิ้นซาก” ชายหนุ่มสลัดผ้าคลุม เผยให้เห็นร่างที่เปลือยเปล่า เขาชูมือขึ้น แสงสีดำผุดขึ้นเหนือฝ่ามือของเขา เขาเหวี่ยงมือไปที่ศัตรู ทันใดนั้นแสงสีดำก็พุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มอีกคน
และแล้ว เสียงระเบิดก็ดังขึ้น พร้อมด้วยแสงคล้ายฟ้าผ่าก็ครอบคลุมไปทั่วผืนนา ไม่ถึงวินาที ทุกอย่างก็เงียบสงบ เหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายฝนยังคงตกลงมาต่อไป
รถตู้ประจำทาง หยุดจอดที่หน้าปากซอย ซึ่งเป็นทางเข้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง หนุ่มน้อยเปิดประตูและรถจากรถตู้
ยู หันไปมองรถตู้ที่เพิ่งวิ่งออกไป เขาเบื่อกับการที่ต้องนั่งรถตู้อย่างนี้ทุกวัน ทำไมน่า พ่อกับแม่ถึงไม่หาคอนโดกลางใจเมืองที่ใกล้ๆมหาลัยให้เขาอยู่ กลับมาเลือกบ้านเดี่ยวแถบชานเมืองอย่างนี้ พ่อกับแม่จะรู้ไหมว่า การต้องนั่งรถตู้ไปเรียนอย่างนี้มันทรมานแค่ไหน ที่จริงเขาไม่ได้เบื่อรถตู้หรอก แต่เขาเบื่อกับจราจรที่ติดขัดของเมืองกรุงเทพฯมากกว่า แต่ให้ทำไงได้ เขาไม่มีทางเลือก เพราะพ่อกับแม่ได้เลือกทุกอย่างให้เขาแล้ว ยูเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนเดินมาถึงหน้าบ้านของตัวเอง
เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่รู้ว่าต้องมาเรียนที่กรุงเทพฯ พ่อแม่เลยซื้อบ้านหลังนี้จากญาติๆให้เขาอยู่ แม้จะเป็นบ้านเดี่ยว แต่บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่มากมายเท่าไร แต่ก็ยังใหญ่เกินไปสำหรับการอยู่คนเดียว
ยูไขกุญแจบ้าน และเปิดประตูเดินเข้าไป เขากดสวิตซ์ไฟ ทำให้เห็นห้องที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ถึงแม้เขาจะต้องอยู่บ้านนี้คนเดียว แต่ด้วยความที่เป็นคนมีระเบียบ ยูก็เก็บกวาดบ้านให้สะอาดเรียบร้อยอยู่ตลอดเวลา
เขาเดินไปที่ห้องนอนข้างบน พอเขาเปิดประตู เขารู้สึกถึงบางอย่าง แต่เขาไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร เขากำลังจะกดสวิตซ์ไฟ แต่ตาของเขาไปสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เตียงของเขา ยูไม่แน่ใจว่าคืออะไร
ยูเลยเดินเขาไปใกล้สิ่งนั้น เขาคว้าไม้เบสบอลที่อยู่ข้างๆประตูไปด้วย เขาเองเคยระแวงว่าอาจจะมีบางวันที่จะมีขโมยมาขึ้นบ้านของเขา แต่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ไม่เคยมีประวัติการขโมยเลยแม้แต่น้อย ยังไงก็ตามตอนนี้เขาต้องจัดการเจ้าหัวขโมยนี้ซะก่อน
ยูค่อยๆก้าวเขาไปที่เตียงของเขา แสงไฟจากนอกห้อง พอจะทำให้เห็นว่า สิ่งที่อยู่บนเตียงนั้น เป็นผู้ชายคนหนึ่ง
ยูมั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นต้องเป็นขโมยแน่ๆ เขาเลยค่อยๆง้างมือที่ถือไม้เบสบอลขึ้น ยูหายใจเข้าก่อนที่จะลงแรงเควี่ยงไม้เบสบอลไปที่หัวขโมยผู้นั้น
โชคร้ายของยูที่ชายหนุ่มคนนั้นรู้สึกตัวซะก่อน เขาลุกขึ้นจับมือของยูและผลักยูลงกับผืน หนุ่มน้อยล้มลงไปตามแรงผลัก ยังไม่ทันจะตั้งตัวเขาก็เจอชายหนุ่มหัวขโมยค่อมร่างของเขา ยูไม่สามารถต่อสู้กับชายผู้นั้นได้ เพราะเขาตัวใหญ่และแรงก็เยอะกว่ายูด้วย
“ท่านทำร้ายเราทำไม” ชายหนุ่มร่างใหญ่ถามยู
“คุณนั้นแหล่ะ เข้ามาในบ้านของผมทำไม” ยูตอบกลับไป
“บ้านของท่านเหรอ” ชายหนุ่มทวนคำพูดของยู
“เออดิ นี้มันบ้านของผม คุณเข้ามาได้ยังไง ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ” ยูยังดิ้นต่อไป
ชายผู้นั้นเห็นอยู่ร้องโวยวาย ก็ปล่อยหนุ่มน้อยให้เป็นอิสระ
ยูรีบกระเด้งลุกขึ้นมาคว้าไม้เบสบอล “บอกมาเดี๋ยวนี้นะ คุณเป็นใคร เข้ามาในบ้านผมทำไม”
ชายหนุ่มยังไม่ตอบอะไร ยูเลยเปิดไฟ เขาตกใจเมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มผู้นั้น
ชายหนุ่มอยู่ในร่างที่เปลือยเปล่า พร้อมมีรอยบาดแผลเต็มตัวไปหมด แต่โชคดีที่ใบหน้าของเขาไม่ได้รับบาดแผลอะไรมากมาย ยูจึงเห็นใบหน้าของชายผู้นี้ได้อย่างชัดเจน
ชายหนุ่มผู้ที่ยูนึกว่าเป็นหัวขโมย คือ ชายหนุ่มรูปงามชาวยุโรปที่มีหน้าตาหล่อเหลา นัยน์ตาสีฟ้า ผมสีบลอด์นหยิกยาว รูปร่างของเขาสูงใหญ่ กล้ามเนื้อที่บึกบึนสมส่วนราวกับรูปปั้นเดวิดของ ลีโอนาโด ดาวินชี่
ยูนึกในใจว่า ชายหนุ่มผู้นี้น่าจะเป็นชาวต่างชาติที่โดนพวกมิจฉาชีพทำร้ายร่างกาย แต่เขาสงสัยว่า ฝรั่งคนนี้ทำไมพูดภาษาของเขาได้อย่างชัดเจน อีกทั้งร่างกายของเขามีแผลเต็มตัวขนาดนี้ แต่ทำไมเขาไม่แสดงอาการเจ็บปวดอะไรออกมาเลย
“ตกลงบอกได้หรือยังว่าคุณเป็นใคร และเข้ามาในบ้านของผมได้ยังไง” ยูยังคงถามชายหนุ่มผู้นั้น
ชายหนุ่มร่างเปลือยเปล่าหันหน้ามาหายู พร้อมพูดขึ้นมาว่า
“เราคือ อัครเทวดา มีคาแอล หรือพวกท่านเรียกเราว่า เซนต์ ไมเคิล”
-----จบตอนที่1-----
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
