หัวข้อ: นวนิยายแนวแฟนตาซี My Love Angel ร่วมภารกิจปกป้องโลกกับอัครเทวดาสุดหล่อ

[pongsj]

ลูซิเฟอร์มาแล้วววววววววววววววววววววววว

[alulugun]

ลูซิเฟอร์ สเป็กมากๆ 

ขอเป็นฝ่ายปิศาจซักวันละกัน อิอิ

[jojoe]

ตอนที่25

รถตู้สีเงินคันใหญ่แล่นไปตามทาง ภายในมีชายหนุ่มสีคนกำลังพูดคุยกันอยู่
“คุณกำลังจะบอกผมว่า คุณตาของผมเป็นคนถือลูกกุญแจดอกที่ห้าเหรอ” ยูหันไปพูดกับกาเบีรยล์ที่กำลังขับรถอยู่
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณตาคุณอาจเป็นหนึ่งในสิบห้าคนที่ผมสงสัย”
หนุ่มน้อยนิ่งเงียบไป เขาไม่อยากให้คุณตาของเขาเป็นอย่างที่กาเบีรยล์พูดจริงๆ
ไมเคิลเห็นยูนั่งเงียบ เลยเอามือไปแตะที่บ่าของหนุ่มน้อย
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงคุณตาของคุณจะเป็นคนถือลุกกุญแจ พวกเราจะปกป้องคุณตาของคุณเอง”
ยูหันไปมองไมเคิล ที่ส่งสายตาความเป็นห่วงให้กับเขา
เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที
ราฟาแอลหันหลังกลับไปมองไมเคิลกับยู ก็แอบอมยิ้มในใจ
แต่กาเบีรยล์กลับรู้สึกไม่พอใจ ไม่ใช่เขาไม่ชอบที่ไมเคิลมีความจริงใจให้กับมนุษย์ แต่เขาไม่อยากให้เพื่อนของเขาต้องทุกข์ใจ เหมือนในอดีตกาลต่างหาก
พวกเขาใช้เวลาในการขับรถมาถึงที่สวนไร่องุ่นของคุณตาของยู 1วันเต็มๆ
ยูรีบกระโดดออกมาจากรถเพื่อจะเดินไปหาคุณตา
สาวใช้รีบเดินมารับยุและเพื่อนๆ
“คุณตาไปไหนแล้วหล่ะ” ยูรีบถามสาวใช้
“คุณท่านออกไปส่งองุ่นที่ตลาดค่ะ คงกลับมาตอนเย็นๆ คุณท่านเลยสั่งให้ดิฉันพาคุณหนูกับเพื่อนๆไปพักที่เรือนก่อนค่ะ”
ยูเงยหน้าไปมองเรื่อนไม่หลังใหญ่ที่ถูกสร้างอย่างสวยงาม
เขาเพิ่งจะได้เห็นบ้านหลังใหม่ของคุณตา ช่างสวยงามและน่าอยู่มากๆ
กาเบีรยล์กับราฟาแอลรีบเดินไปขึ้นรถ แล้วขับรถออกไป
ยูหันไปถามไมเคิล “พวกเขาจะไปไหนกันเหรอ”
ไมเคิลหันมาตอบ “พวกนั้นไปตามหาลูกกุญแจ เรามีเวลาแค่สองวันเองนี้ครับ”
“แล้วจะไปตามหาที่ไหน”
“กาเบีรยล์บอกแล้วนี้ว่าเขาตรวจสอบหาคนถือลูกกุญแจไว้แล้ว”
“แต่มันตั้ง15สวน แล้วแต่ละที่ก็อยู่คนละเมืองเลยน่ะ”
ไมเคิลเดินมาใกล้กับหนุ่มน้อย
“พวกเราต้องเชื่อใจกันและกันซิครับ ผมมั่นใจว่าเพื่อนผมต้องทำได้”
สายตาของไมเคิลดูเชื่อมั่น และมีความตั้งใจ
ยูชอบสายตานั้นจริง เขาเริ่มรู้สึกเขินขึ้นมาทันที หนุ่มน้อยเลยหันหน้าไปทางอื่น เพราะไม่อยากให้ไมเคิลสังเกตเห็น
แต่ไมเคิลกลับสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างบนหน้าผากของยู
เขาจึงจับตัวของยู ให้ยูหันหน้าออกมาสบตากับกับเขา
หนุ่มน้อยสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆ ไมเคิลก็กระชากตัวเขา
ไมเคิลมองดูหน้าผากของยู แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณเป็นอะไร” ยูถามไมเคิล
ไมเคิลค่อยๆปล่อยตัวยู “ผมขอโทษ ไม่มีอะไรหรอก”
แล้วไมเคิลก็เดินนำหนุ่มน้อยเข้าไปในเรือนใหม่หลังใหญ่ของคุณตา

อานนท์เดินทางกลับมาถึงบ้านของเขา ชายชรารีบเดินลงจากรถ
เขาอยากจะเจอหน้าหลานชายของเขา
ยูเปิดประตูบ้าน เขาเห็นคุณตาของเขากำลังรีบเดินมาที่บ้าน
หนุ่มน้อยเลยรีบวิ่งไปหาคุณตา และโผเข้ากอดคุณตาของเขา
“ว่าไงหนุ่มน้อย คิดถึงตาไหม”
“คิดถึงซิครับ คิดถึงคุณตาที่สุดเลยครับ” รอยยิ้มของหนุ่มน้อยสร้างความดีใจให้กับคุณตาของเขาเป็นอย่างมาก
อานนท์เหลือบไปเห็นชายหนุ่มชาวต่างชาติ ยืนยิ้มอยู่ที่ประตูบ้าน
“เพื่อนยูเหรอ ไหนบอกว่ามาสามคนไหงหล่ะ”
ยูหันไปมองไมเคิลก่อนจะหันไปตอบคุณตาของเขา
“ครับ อีกสองคนไปทำธุระเดี๋ยวก็คงกลับ”
“เข้าบ้านกันเถอะ ตาซื้อของกินมาเยอะแยะเลย” แล้วชายชราก็จูงมือหลานของเขาเข้าไปในบ้าน

ที่ต้นไม้ถัดไปจากเรือนไม้หลังใหญ่ ชายหนุ่มผมยาวยืนหลบอยู่หลังต้นไม้
เขาคอยสอดส่องมองทุกอิริยาบถของคนในบ้าน
เขากำลังหาโอกาสที่จะฉวยสิ่งที่เขาต้องการ
อีกไม่นานหรอก ความหวังของเขาจะเป็นจริง

บนโต๊ะทานข้าว อาหารถูกจัดวางเรียงรายเต็มโต๊ะไปหมด
ยูตกในไม่นึกว่าอาหารบนโต๊ะจะเยอะมากมายขนาดนี้
“คุณตาเหมามาทั้งตลาดเลยเหรอครับ” หนุ่มน้อยหันไปถามตาของเขา
“แหม นานๆหลานของตาจะมาหาทั้งที ก็ต้องฉลองกันหน่อย”
“แต่มันเยอะเกินไปผมกินไม่หมดหรอก” ยูมองบรรดาอาหารที่มีทั้งของคาวของหวาน
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกินหมดเลยก็ได้” ไมเคิลรับอาสาทำหน้าที่เอง
“จะบ้าเหรอ มันเยอะมากเลยน่ะ” ยูหันไปพูดกับไมเคิล
“การที่เรากินอาหารเหลือเยอะๆ มันบาปน่ะครับ” ไมเคิลหันไปกระซิบกับหนุ่มน้อย
“เรื่องของนาย อยากทำอะไรก็ทำ” หนุ่มน้อยหันไปตักกับข้าวโดนไม่สนใจไมเคิล
คุณตาแปลกใจที่ไมเคิลเป็นชาวต่างชาติ แต่ทำไมถึงพูดภาษาไทยได้ชัดเจน
“พ่อหนุ่มเป็นคนประเทศอะไรเหรอ”
ไมเคิลนึกอยู่นาน จนยูต้องตอบแทน
“เป็นคนอิตาลี่ ครับ”
“มิน่าหล่ะ เขาบอกว่าผู้ชายอิตาลี่หน้าตาหล่อกันทุกทคน”
ไมเคิลยิ้มรับคำชมจากชายชรา
อานนท์เอื้อมไปหยิบขวดไวน์มาตั้งไว้ตรงโต๊ะ
“ไวน์ขวดนี้ก็มาจากอิตาลี่ คงถูกคอพ่อหนุ่มน่ะ”
อานนท์เทขวดไวน์ลงแก้ว แล้วยื่นไปให้ไมเคิล
ไมเคิลกล่าวขอบคุณก่อนที่จะหยิบแก้วไวน์ดื่มเข้าไปจนหมด
“เอาอีกๆ เยอะๆเลย” อานนท์ยังเทไวน์และยื่นให้ไมเคิลอีก
อานนท์คะยั้นคะยอให้ไมเคิลดื่มจนเกือบหมดขวด
ยูเห็นท่าทีของไมเคิลว่าเริ่มจะไม่ได้สติแล้ว เลยขอร้องให้คุณตาของเขาหยุด
แล้วก็พยุงไมเคิลไปที่ห้องนอน
พอถึงที่ห้องยูก็ค่อยว่างๆไมเคิลลงบนเตียง ก่อนที่จะลุกเดินออกไป
เขาก็ถูกเทวดาหนุ่มลากไปที่เตียงอีกครั้งหนึ่ง
“เฮ้ย จะทำอะไร” หนุ่มน้อยโวยวาย
ไมเคิลลุกขึ้นมองหนุ่มน้อย แต่สายตาดูเลื่อนลอย
“ผมคิดถึงคุณน่ะ ยู.....”
ยูนิ่งเงียบตกใจกับคำพูดของไมเคิล
“ยูริแอล ผมคิดถึงคุณ” เสียงสิ้นของไมเคิล เขาก็ล้มลงนอนที่ข้างๆหนุ่มน้อย

-----จบอตน-----

[nartch]

ตื่นเต้น ๆๆๆๆๆ มากันเยอะแยะเลยยยยย ...
ไมเคิล กาเบลียล ราฟาเอล ลูซิเฟอร์ และก็ยูริแอล
เล้าจะพังซะก่อนโลกจะพังละมั้งเนี่ยยยยย 

[meeza31]

สั้นจัง -*-

[Tifa]

หุหุ ลูซิเฟอร์ก็เล่นเงียบ

แอบซุ่มดูอยู่

ร้ายลึกๆแบบนี้น่ากลัว

[KriT_SuN]

  เริ่มจะดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ

[pongsj]

ยูริแอลนี้ คนรักเก่าเหรออออออออออ

[aum]

มาต่อนะครับ กำลังสนุก อิอิ ขอบคุณคร้าบ

[มูมู่น้อย]

ลงล๊อคพอดีเลย  ยูริแอล   

[jojoe]

ตอนที่26

หนุ่มน้อยหันหน้าไปมองเทวดาหนุ่มที่เพิ่งจะล้มตัวลงไปนอน
เขาเองก็สงสัยว่า ไมเคิลเอ่ยชื่อใคร ใช่ตัวเขาหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ใช่ คนที่ไมเคิลเอ่ยถึง คงมีความสำคัญกับเทวดาหนุ่มมากๆ
คำที่ไมเคิลเอ่ยถึงชื่อนั้น “ยูริแอล ผมคิดถึงคุณ” วนเวียนอยู่ในหัวของเขา
แสดงว่า ไมเคิลคงมีคนรักอยู่แล้ว
หนุ่มน้อยเขยิบตัวเข้าไปใกล้เทวดาหนุ่มเข้าไปอีก เขาก้มลงมองใบหน้าอันหล่อเหลา
ยูรู้สึกตัวเองเหมือนอยู่ในภวังค์ ทุกครั้งที่เขาได้มองเทวดาหนุ่มทีไร
เขาเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดึงดูดให้เขาเข้าใกล้กับเทวดาหนุ่มอยู่ตลอดเวลา
แต่ครั้งนี้ ความรู้สึกรุนแรงกว่าทุกครั้ง คงเป็นเพราะว่า
ไมเคิลไม่รู้สึกตัว จึงทำให้เขากล้าที่จะทำแบบนี้
หนุ่มน้อยเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาตรงๆ
นี้คงเป็นโอกาสที่เขาจะได้บอกความรู้สึกของตัวเองกับเทวดาหนุ่ม แม้ไมเคิลจะไม่รู้สึกตัวก็ตาม
ยูก้มตัวลง หลับตา แล้วค่อยๆใช้ริมฝีปากไปจูบปากของเทวดาหนุ่ม
หนุ่มน้อยจูบไมเคิลเพียงชั่ววินาที เขาค่อยๆร้องไห้ออกมา
เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเทวดาหนุ่ม แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
เพราะไมเคิลเป็นเทวดา เมื่อภาระกิจเสร็จสิ้นเขาก็คงต้องกลับไปสวรรค์
ความรักระหว่างมนุษย์กับเทวดาคงไม่มีทางเป็นไปได้
แล้วคนที่ชื่อ ยูริแอล อีก เขาคงเป็นคนรักของไมเคิล
เขาคงทำได้เพียงแอบรักไมเคิลเท่านั้น
น้ำตาของยูไหลอาบแก้มทั้งสองของเขา
เสียงโทรศัพท์มือถือของยูดังขึ้น หนุ่มน้อยปาดน้ำตา แล้วรีบรับโทรศัพท์
“ว่าไง ราฟาแอล” ยูพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“ผมตรวจสอบไร่ทุกไร่เกือบจะหมดแล้วน่ะ เหลือเพียงไร่คุณตาของคุณ กับ ไร่อื่นๆแถวๆนั้น อีกสองสามไร่”
ราฟาแอลพูดกับหนุ่มน้อย ยูเริ่มวิตกกังวล ว่าคุณตาจะเป็นคนที่ถือลูกกุญแจอยู่หรือเปล่า
“ยังไงผมจะรีบกลับไปให้ทันตอนเช้าน่ะ ว่าจะไปนอนสักงีบ แล้วค่อยไปดูไร่อื่นๆต่อ”
“ขับรถระวังๆแล้วกัน แล้วกาเบีรยล์หล่ะ” ยูถาม
“นอนหลับอยู่ข้างๆเนี้ย วันนี้ขับมาทั้งวันแล้ว ผมเลยอาสาขับตอนกลางคืนแทน” ราฟาแอลพูดกับยูพลางหันไปมองกาเบีรยล์ที่หลับอยู่
“เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้น่ะ ฝากดูแลเพื่อนผมด้วยน่ะ อิอิอิ” ราฟาแอลหัวเราะอย่างมีเลศนัย เขาเองก็พอรู้ว่ายูกับไมเคิลรู้สึกยังไงกันบ้าง
ยูไม่พูดอะไร แล้วก็ว่างโทรศัพท์
ตึก ตึก ตึก เสียงดังขึ้นมาจากบันไดหน้าห้อง
หนุ่มน้อยสะดุ้งตกใจ ไม่รู้ว่าเสียงนั้นคือเสียงอะไร
ด้วยความสงสัยเขาจึงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปนอกห้อง
เขาค่อยๆเปิดประตู ภายนอกห้องมีแสงสลัวมาจากด้านล่าง แสดงว่ายังมีคนอยู่
ยูรีบเดินไปตรงที่ระเบียงเพื่อดูว่ามีใครอยู่ด้านล่าง
ปรากฏว่า ไม่มีคนอยู่ด้านล่าง แสงไฟที่เขาเห็นนั้นเป็นแสงไฟจากด้านหน้าบ้าน
ระหว่างที่เขาเอื้อมตัวไปดูที่ชั้นข้างล่าง มีสิ่งหนึ่งวิ่งผ่านด้านหลังเขาไป
หนุ่มน้อยรู้สึกว่ามีบางอย่างวิ่งผ่านเขา เขาจึงหันไปมอง หนุ่มน้อยมองซ้ายมองขวา ไม่พบสิ่งใด
“ใครน่ะ” หนุ่มน้อยเริ่มตะโกน แล้วค่อยเดินไปตามทางเดิน เพื่อดูว่ามีใครวิ่งผ่านเขาไป
หนุ่มน้อยเดินไปเรื่อยๆ ความมืดก็ยิ่งเพิ่มขึ้นๆ
เขาเริ่มมองไม่เห็นทางเดิน หนุ่มน้อยจึงใช้มือควานหาผนังห้อง เพื่อเป็นการนำทางให้เขาเดินไปเรื่อยๆ
“ใครน่ะ คุณตาเหรอครับ” หนุ่มน้อยยังคงตะโกนไปเรื่อยๆ แต่ไม่เสียงใดตอบเขากลับมา
ยูใช้มือแตะๆผนังกำแพง แต่เขารู้สึกว่าสิ่งเขาได้สัมผัสไม่ใช่กำแพง
เขารู้สึกว่าสิ่งนั้นคือคน
หนุ่มน้อยรีบเอามือกลับ พร้อมทำท่าจะวิ่งด้วยความตกใจ
แต่บุรุษลึกลับในความมืดรีบคว้าตัวเขาไว้ก่อน
หนุ่มน้อยพยายามดิ้นให้พ้นจากชายผู้นั้น แต่ก็ไม่สามารถพ้นจากแรงของชายผู้นั้นได้
ยูพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่เขากลับรู้สึกหมดแรงและค่อยๆล้มตัวลงในอ้อมอกของชายหนุ่มลึกลับนั้น

ยูรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที เขาก็พบว่า เขากำลังหลับอยู่ในสวนๆหนึ่ง ที่มองไปทางไหนก็จะพบแต่ ต้นไม้ ดอกไม้ ลำธาร
สวนนี้ช่างสวยงามจริงๆ เขาสูดอากาสบริสุทธ์เข้าไป หนุ่มน้อยค่อยๆลุกขึ้นยืน เขาเดินไปยังลำธารเล็กๆข้างหน้าเขา
หนุ่มน้อยเห็นชายผู้หนึ่งในชุดคลุมยาวสีขาวกำลังยืนหันหลังให้เขา
เขาค่อยเดินไปใกล้กับชายผู้นั้น
ชายหนุ่มในชุดผ้าคลุมก็หันไปหาเขา
ยูตกใจกับใบหน้าของชายผู้นั้น เพราะใบหน้าของชายผู้นั้นช่างสวยงามคล้ายกับใบหน้าของผู้หญิง
แต่ร่างกายของชายผู้นั้นดูบึกบึน และสูงใหญ่กว่าคนธรรมดา
ชายหนุ่มยิ้มให้กับยู พร้อมกับชี้ไปที่หน้าผากของหนุ่มน้อย
สัญลักษณ์รูปกางเขนก็ค่อยปรากฏขึ้น พร้อมส่งแสงสว่างไปทั่วสวนแห่งนั้น
หนุ่มน้อยหลับตาเพราะแสงสว่างนั้น
เขาลืมตาอีกที ก็พบว่าสวนแห่งนั้นกลายเป็น หุบเขาที่แห้งแล้ง
มองไปทางไหนก็เจอแต่ความว่างเปล่าและแห้งแล้ง
ชายในชุดผ้าคลุมสีขาวหายไป
หนุ่มน้อยมองไปรอบๆ ไม่พบใคร เขาไม่เข้าใจว่า ตัวเองกำลังมาอยู่ที่ไหน แล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น
มีมือลึกลับเอื้อมไปแตะที่บ่าของหนุ่มน้อย ยูตกใจหันไปหาเจ้าของมือนั้น
เขาพบ ชายหนุ่มผิวเข้มผมยาว รูปร่างสูงใหญ่ กำลังยิ้มให้เขา
แต่รอยยิ้มนั้นช่างแตกต่างจากชายในชุดผ้าคลุมสีขาวอย่างสิ้นเชิง
“คุณเป็นใคร” ยูถามชายผู้นั้น
“อีกไม่นานหรอก คุณจะรู้เองว่าเราคือใคร”สิ้นเสียงชายผู้นั้น
รอบกายของหนุ่มน้อยก็มีเปลวไฟรุกโชนรอบตัว
ยูตกใจเพราะเขารู้สึกร้อนเหมือนเปลวไฟนั้นกำลังจะเผาตัวเขาทั้งเป็น
“โอ้ย ไม่น่ะ ไม่” ยูร้องด้วยความกลัว
สัญลักษณ์กางเขนบนหน้าผากของยูส่องแสงสว่าง ทำให้เปลวไฟรอบกายของหนุ่มน้อย มอดดับสนิทไป
ยูล้มตัวลงเพราะความเพลีย เขามองไปที่หุบเขาด้านหน้า
และแล้วหุบเขานั้นก็เริ่มพังทลายลงมา เศษหิน ก้อนดิน ก้อนกรวด ถล่มลงมาเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงตัวของยู
หนุ่มน้อยพยายามวิ่ง วิ่งสุดแรงเกิดเพื่อให้พ้นจากการพังทลายของหุบเขานั้น
แต่แล้วพื้นดินที่เขากำลังวิ่งอยู่ก็พังทลายลงมาด้วย
หนุ่มน้อยตกลงไปพร้อมการพังทลายของพื้นดินนั้น
เขาหวีดร้องจนสุดแรงเกิด
“ม่ายยยยยยยยย” ในหัวของหนุ่มน้อยนึกถึงเพียงคนๆเดียวที่พอจะช่วยเขาได้
“ไมเคิลช่วยด้วย” สิ้นเสียงของเขา รูปกางเขนก็ส่องแสงอีกครั้ง
แต่แสงสว่างครั้งนี้เจิดจ่ากว่าครั้งไหน
จนยูไม่อาจเห็นภาพใดๆได้
เพียงชั่ววินาทีเดียว ยูสะดุ้งตื่นมาพร้อมเสียงหายใจที่รุนแรง
เขาจับหน้าอก หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะได้ยิน
เขามองไปรอบๆ หนุ่มน้อยพบว่าตัวเขากำลังนั่งอยู่ที่ทางเดินใกล้ๆกับห้องนอนของเขา
ยูจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้หมด แต่เขาไม่เข้าใจว่า สิ่งที่เขาเห็นในฝันคืออะไร
หนุ่มน้อยลุกขึ้นและรีบเดินไปที่ห้อง ไมเคิลคงอธิบายเหตุการณ์นี้ได้
เมื่อเขาเปิดประตูห้องเข้าไป เขาไม่พบใครอยู่ที่ห้อง
หนุ่มน้อยรีบเดินไปรอบห้องเผื่อจะพบไมเคิล แต่ก็ไม่พบใครอยู่ในห้อง
ยูหันไปมองที่ประตูใกล้ๆกับระเบียงหน้าห้องที่ถูกเปิดเอาไว้
เขาจึงเดินไปที่ระเบียง
แต่ที่ระเบียงก็ไม่พบใคร เขามองไปรอบๆระเบียงนั้น
ที่ระเบียงจะเห็นสวนองุ่นของคุณตาได้อย่างชัดเจน พร้อมทั้งเห็นอาณาบริเวณพื้นที่ทั้งหมดที่เป็นของคุณตาด้วย
อากาศในตอนเช้าช่างหนาวจริงๆ หนุ่มน้อยยืนกอดอก พยายามมองหาไมเคิล เขาหายไปไหนน่ะ
หนุ่มน้อยเริ่มกังวลใจ
“เฮ้ ยู คุณได้ยินไหม” เสียงที่คุ้นเคยของไมเคิล ดังมาจากด้านล่าง
ยูยิ้มดีใจที่เขาได้ยินเสียงนั้น หนุ่มน้อยรีบก้มมองจากระเบียง
เขาเห็นเทวดาหนุ่มยืนโบกไม้โบกมือ อยู่ตรงหน้าบ้าน
“คุณไปไหนมา ผมตามหาคุณทั่วห้องเลยน่ะ” ยูเอ่ยถามไมเคิลด้วยความเป็นห่วง
“ผมตื่นมาแล้วมันปวดหัว เลยลงมาเดินเล่นข้างล่างนี้แหล่ะครับ” ไมเคิลตะโกนตอบกลับยู
“แล้วหายยังหล่ะ” หนุ่มน้อยถาม
“แค่ผมเห็นหน้าคุณผมก็หายแล้วครับ” ไมเคิลตอบกลับไป ยูได้ยินดังนั้นก็แอบดีใจเล็กๆ แต่ก็พยายามเก็บอาการนั้นไว้
“คุณไปนั่งเรือกับผมไหมครับ” ไมเคิลชวนยู ยูแปลกใจ แม้ที่นี้จะมีลำธารไหลผ่านแต่คุณตาของเขาก็ไม่มีเรือสักลำ
“จะบ้ารึไง ที่นี้มีเรือให้นายนั่งด้วยเหรอ”
“ก็ตรงนั้นไงครับ” เทวดาหนุ่มชี้ไปที่ลำธารที่อยู่ข้างบ้านเรือนไม้ ที่ตรงนั้นมีท่าเรือเล็กๆอยู่ พร้อมมีเรือลำหนึ่งอยู่ตรงนั้นด้วย
ยูแปลกใจ เขาไม่รู้ว่าคุณตาสร้างท่าเรือตั้งแต่เมื่อไหร่
เขาไม่มาที่สวนนี้เกือบปี คุณตาอาจจะสร้างท่าเรือไว้ก็ได้
หนุ่มน้อยจึงรีบลงไปหาไมเคิล
เมื่อถึงท่าเรือ ไมเคิลลงไปนั่งรอที่เรืออยู่แล้ว
ยูจึงค่อยๆลงไปนั่งในเรือกับเทวดาหนุ่มด้วย
ไมเคิลจับไม้พาย ดูเขาจะสนุกกับการได้นั่งเรือ
แต่หนุ่มน้อยยังกังวลถึงเรื่องในฝันของเขา
“เออ ไมเคิลผมมีเรื่องจะถามคุณ ถ้าผมมีสัญลักษณ์รูปกางเขนบนหน้าผากของผม คุณพอบอกได้ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง”

----จบตอน----

[alulugun]

 
เนื้อเรื่องกำลังเขัมขนพอดีเลยคับ

[มูมู่น้อย]

มีใครวางแผนอะไรรึเปล่าเนี่ย  ให้ลงเรือด้วย 

[pongsj]

แผนการลูซิเฟอร์ป่าวเนี่ย

[meeza31]

มาต่อไวๆนะคับ

[jojoe]

ตอนที่27

ไมเคิลนั่งฟังหนุ่มน้อยเล่าถึงความฝันของเขา พร้อมพายเรือตามลำธารไปด้วย
เรือที่พวกเขานั่งกำลังแล่นผ่านป่าใหญ่หลังสวนของคุณตาของยู
“พักหลังมานี้ผมมักจะเห็นรูปกางเขนบนหน้าผากของผม” ยูพูดพร้อมชี้ไปที่หน้าผากตัวเอง
ไมเคิลเองก็ตกใจเช่นกัน เพราะเขาก็เคยเห็นกางเขนบนหน้าผากของยูด้วย
“มันคืออะไรกัน แล้วความฝันของผมอีก ทำไมมันเหมือนจะสอดคล้องกันหล่ะ”
หนุ่มน้อยถามถึงข้อสงสัยต่างๆ เขามั่นใจว่าไมเคิลต้องรู้และเข้าใจเรื่องนี้แน่ๆ
แต่ไมเคิลเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน เขาเลยอธิบายกับหนุ่มน้อยตามที่เขาพอจะเข้าใจก่อน
“เรื่องลัญลักษณ์กางเขนบนหน้าผากคุณ ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ผมมั่นใจว่า มันคือสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของอัครเทวดา เพราะกางเขนนั้นส่องแสงเป็นสีทอง ถ้าเป็นเทวดาขั้นอื่นๆก็จะมีสีอื่นๆต่างกันออกไป ส่วนมนุษย์เองที่นับถือพระเจ้าและได้รับศีลล้างบาปแล้ว ก็จะมีกางเขนเป็นสีขาวธรรมดาแต่ะจะไม่ส่องแสง” ที่ชาวคริสต์จะมีรูปกางเขนบนหน้าผากเพราะการรับศีลล้างบาป จะต้องมีการใช้น้ำมันคริสมาเจิมเป็นรูปกางเขนบนหน้าผากทุกคน
“อ้าวแล้วทำไมของผมเป็นสีทอง ผมไม่ได้เป็นเทวดาสักกะหน่อย” ยูจับหน้าผากตัวเอง
“ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” ไมเคิลมองหน้าหนุ่มน้อย เขาเองก็คงอธิบายให้ยูฟังได้แค่นี้
ไมเคิลยังคงพายเรือต่อไปเรื่อยๆ ทั้งสองต่างมองธรรมชาติรอบๆกายของพวกเขา ที่ช่างสวยงามจนพวกเขาอดทึ่งในความงามนั้นไม่ได้
แต่ไมเคิลก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมบนหน้าผากของหนุ่มน้อยถึงมีสัญลักษณ์รูปกางเขนโผล่มา
เขาหวนนึกถึงคำบอกเล่าของหนุ่มน้อยที่เกี่ยวกับความฝันของเขา
“เอ๊ะ! ที่คุณบอกว่าคุณพบใครในฝันน่ะ” ไมเคิลถามยู
“ก็ ตอนแรกเจอผู้ชายใส่ชุดผ้าคลุมสีขาวยาว หน้าตาดูสะอาดมากๆ ผิวขาวๆ ตัวใหญ่มากๆ แต่ดูภาพรวมแล้วก็ สมส่วนดี”
ไมเคิลนึกภาพตาม เขาเองก็ไม่แน่ใจว่า จะใช่คนที่เขาคิดอยู่หรือเปล่า
“แล้วที่คุณบอกว่าชายคนนั้นใช้นิ้วชี้บนหน้าผากของคุณ สัญลักษณ์รูปกางเขนก็ปรากฏขึ้นใช่ไหม”
ไมเคิลทวนคำบอกเล่าของหนุ่มน้อย
“ใช่ๆๆๆ คุณเข้าใจใช่ไหม คุณบอกผมซิว่ามันหมายถึงอะไร” ยูคะยั้นคะยอถามไมเคิล
ไมเคิลก้มหน้าพยายามใช้ความคิด
“คุณจำได้ไหม ที่พวกผมเล่าเรื่อง อัครเทวดาอีกองค์ให้คุณฟัง” ไมเคิลมองหน้าหนุ่มน้อย
หนุ่มน้อยพยักหน้า
“ผมไม่แน่ใจหรอกน่ะว่า จะใช่หรือเปล่า แต่สัญลักษณ์นั้นต้องมาจากอัครเทวดาองค์นี้แน่ๆ”ไมเคิลพูดไปและพายเรือไปด้วย
ยูเองก็ยังไม่เข้าใจว่า ทำไมอัครเทวดาองค์นั้น ถึงต้องให้สัญลักษณ์เทวดากับเขาด้วย
“แล้วผู้ชายผมดำยาว ผิวสีแทน ที่มาตอนหลัง เป็นใครอีกหล่ะ” ยูยังคงถามไมเคิลต่อไป
ใช่สิ ไมเคิลลืมนึกถึงชายผู้นั้น แม้ยูจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง แต่เขาก็มั่นใจว่า ชายผู้นั้นจะต้องติดตามพวกเขาอย่างกระชั้นชิดแน่ๆ
“คนนี้ผมมั้นใจว่าต้องเป็น.....”
ระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งเรือพูดคุยกันอยู่นั้น
บรรยากาศรอบข้างก็เริ่มแปรปรวน ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม ลมพัดแรงจนคลื่นในลำธารเริ่มแปรปรวน เรือที่พวกเขานั่งก็โคลงเคลงตามแรงคลื่นของลำธาร
ทั้งยูและไมเคิลพยามจับเรือเพื่อช่วยกันพยุงเรือไม่ให้เรือล่ม
หนุ่มน้อยมองไปรอบๆตัว ทำไมบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไปได้เพียงนี้
สักพักฝนเริ่มลงเม็ดลงมา ยูไม่เข้าใจว่าทำไมฝนจึงตกในฤดูหนาวอย่างนี้ อีกทั้ง เมื่อกี้ก็ไม่มีทีท่าว่าฝนจะตกอีกด้วย
ไมเคิลเริ่มรู้สึกถึงพลังชั่วร้าย
“ไมเคิลดูนั่นสิ” หนุ่มน้อยเรียกเทวดาหนุ่มให้หันไปมองบางสิ่งบางอย่าง ที่ด้านหลังของเขา
เทวดาหนุ่มหันไปด้านหลัง
เขาพบ ชานผมดำยาว ผิวสีแทน รูปร่างสูงใหญ่ สวมชุดชาวสวน กำลังเดินมาทางเขา
“ลูซิเฟอร์” ไมเคิลตะโกนออกมาสุดเสียง
หนุ่มน้อยตกใจเมื่อเห็นชายผู้นั้น เพราะชายคนนี้คือคนที่เขาเห็นในฝัน และชายผู้นั้นกำลังเดินบนน้ำ
สายตาของเขาจ้องมาที่ ไมเคิลและ ยู
“ยังจำข้าได้อีกเหรอ สหาย”

รถตู้ของราฟาแอล และกาเบีรยล์มาถึงที่สวนของคุณตาของยู ในเวลาเกือบเที่ยงวัน
ราฟาแอลจอดรถไว้ในโรงรถ เขาหันไปปลุกกาเบีรยล์ที่กำลังหลับอยู่
“ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว” ราฟาแอลเขย่าตัวกาเบีรยล์
เทวดาหนุ่มขยี้ตา พร้อมบิดขี้เกียจ และลงจากรถ
ทั้งสองเดินมาที่หน้าบ้าน เขาแปลกใจที่ไม่มีใครออกมาต้อนรับ
“นี้มันจะเที่ยงแล้วน่ะ ทำไมไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยหล่ะ” กาเบีรยล์พูดกับเพื่อนของเขา พลางกวาดตามองไปรอบๆเรือนไม้
แต่ราฟาแอลเดินนำหน้าขึ้นไปบนที่ระเบียงหน้าบ้านแล้ว
“สวัสดีครับ มีใครอยู่ไหมครับ” ราฟาแอลตะโกนเอ่ยถามคนในบ้าน
แต่ไม่มีเสียงใดใดตอบกลับมา
ราฟาแอล กับ กาเบีรยล์เริ่มสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาจึงถือวิสาสะบุกเข้าไปในบ้าน
ราฟาแอลขึ้นไปด้านบน ส่วนกาเบีรยล์ตรวจดูชั้นล่าง
ราฟาแอลขึ้นไปที่ห้องของคุณตา เขาไม่พบใครเลย แต่ข้าวของถูกรื้อค้นกระจาย
เทวดาหนุ่มเลยไปดูห้องถัดไป เขาก็ไม่พบใครเลย
กาเบีรยล์วิ่งมาหาราฟาแอลที่ห้องชั้นบน “ข้างล่างไม่มีใครอยู่”
ราฟาแอลจึงหยิบโทรศัพท์แล้วโทรไปหายู แต่เสียงโทรศัพท์กลับดังอยู่ใกล้ๆเขา
ที่หัวเตียงนอนมีโทรศัพท์ของยูวางอยู่ ราฟาแอลจึงหยิบมันขึ้นมา
“ยูไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย” ราฟาแอลเริ่มกังวลใจกลับเหตุการณืที่เกิดขึ้น
“ไปดูที่สวนกันไหมเพื่อมีคนอยู่บ้าง” กาเบีรยล์เสนอความคิดเห็น
เทวดาหนุ่มทั้งสองจึงวิ่งออกจากเรือนไม้ ตรงไปยังที่สวนองุ่นทันที
เมื่อมาถึงสวนองุ่นพวกเขาก็ต้องตกใจ เพราะสวนองุ่นแห่งนี้คือที่เดียวกับสวนองุ่นที่เขาเห็นในตอนที่พวกเขารู้สึกถึงพลังของลุกกุญแจ
“หรือว่า กุญแจดอกที่ห้าอยู่ที่นี้” ราฟาแอลหันไปพูดกับกาเบีรยล์
“เรามาไม่ทันพวกมันใช่ไหม” กาเบีรยล์พูดขึ้นสายตามองตรงไปที่ต้นไม้กลางสวน
และแล้วบรรยากาศก็เริ่มแปรปรวน ท้องฟ้าก็มืดครึ้ม ฝนเริ่มตกหนักทันที
กาเบีรยล์หันหน้าไปทางลำธารข้างสวน เขาเห็นว่าลำธารนั้นเป็นสีแดง
“ผมว่าเรายังมาทันน่ะ”

-----จบตอน-----

[มูมู่น้อย]

มาปรากฎตัวกันแล้วววว
ใกล้ถึงเวลาที่รอคอย 

ปล  ทุกเรื่องของคุณ jojoe นี่จะต้องสิบดอก สิบคน  ทุกทีเลย  อิอิ 

[meeza31]

 

[alulugun]

 


ใคร............จะได้กุญแจดอกนี้ไป อ่ะ

[THIP]

ลุ้นๆ  สามรุมหนึ่ง ใครจะชนะ 

[Tifa]

โหยๆ แบบนี้ลูซิเฟอร์ ก็โดนรุมเลยอะดิเนี่ย

เหนื่อยแย่เลย อิอิ

[IO]

มารอคร้าบ สนุกมากมายเลยคับ 

[jojoe]

ตอนที่28

ท่ามกลางบรรยากาศที่แปรปรวน ท้องฟ้ามืดครึ้ม ลมพัดกรรโชกแรงจนไม่สามารถต้านทานได้อยู่
การเผชิญหน้ากันระหว่างความดีความชั่ว ระหว่างอดีตหัวหน้าอัครเทวดา และ หัวหน้าอัครเทวดาองค์ปัจจุบัน
ลูซิเฟอร์ในชุดชาวสวนจ้องมองอดีตเพื่อนรักของเขา กับเด็กหนุ่มที่กำลังจ้องมองมาที่ทางเขาเช่นกัน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะ อยู่ข้างบนเป็นไงบ้างหล่ะ คงสุขสบายใช่ไหม”
เขาทักทายเพื่อนของเขา พร้อมเดินบนลำธาร ก้าวเข้ามาใกล้ไมเคิลและยู
เทวดาหนุ่มลุกขึ้นยืนบนเรือที่กำลังโคลงเคลงเพราะแรงของลม
“ลงมาจัดการเองเลยเหรอ สมุนไปไหนกันหมดหล่ะ” ไมเคิลเองก็ทักทายเพื่อนเก่าของเขาเช่นกัน
“สำหรับเจ้า ต้องเป็นข้าเท่านั้น” สุดเสียงของลูซิเฟอร์ เขาก็เบ่งกล้ามจนเสื้อผ้าที่เขาใส่ฉีกขาดจนทำให้เห็นร่างเปลือยเปล่าของเขา ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟ
“จำไม่ได้เหรอว่า ครั้งล่าสุดที่เราเจอกัน ใครเป็นคนชนะ” ไมเคิลหลับตาพนมมือ เสื้อผ้าของเขาหายไป เหลือเพียงร่างที่เปลือยเปล่า พร้อมปีกที่สยายออกมาจากด้านหลังของเขา รัศมีวงกลมสีทอง ลอยอยู่เหนือศีรษะของเขา พร้อมสัญลักษณ์กางเขนสีทองบนหน้าผาก
ลูซิเฟอร์ยิ้มดีใจที่เขาจะได้ปะลองฝีมือกับไมเคิลอีกครั้ง เขามั่นใจว่าจะต้องชนะเพื่อนเก่าของเขาให้ได้
หัวหน้าปีศาจยกมือขึ้นเหนือหัว พร้อมปล่อยพลังออกมา
ลำไฟพุ่งตรงไปยังไมเคิล แต่ปีกของเขากลับบังลำไฟนั้น ทำให้ลำไฟแตกกระจายพุ่งไปรอบข้างของเขา
หนุ่มน้อยตกใจ เขาไม่อยากอยู่ในการต่อสู้นี้เลยจริงๆ ถ้าเขาโดนลูกหลง คงไม่ต้องอธิบายหรอกว่าจะเป็นยังไง
ไมเคิลรู้สึกถึงความกลัวของยู เทวดาหนุ่มจึงหันหน้ามาหาหนุ่มน้อย
“คุณไม่ต้องกลัวน่ะ ผมจะปกป้องคุณเอง”
ยูมองสายตาของไมเคิลที่แสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างจริงจัง
ไมเคิลหันกลับไปหาลูซิเฟอร์ พร้อมกางปีกออก
เขาคว้ามือไปด้านข้าง ใช้พลังเรียกน้ำ สายน้ำพวยพุ่งขึ้นมีรอบตัวเขา
เขายื่นมือไปด้านหน้า กางเขนบนหน้าผากเปล่งประกาย
“ยากกกกกกกกกกส์” ไมเคิลตะโกนสุดเสียง พร้อมสายน้ำที่พุ่งตรงไปทางปีศาจร้าย
ลูซิเฟอร์แบบมือรับพลังของไมเคิล แรงของน้ำทำให้เขาถูกผลักไปด้านหลัง แต่เขายังพอรับกับพลังนั้นได้
ไมเคิลหันไปหาหนุ่มน้อย “คุณรีบหนีไปหาราฟาแอล กับ กาเบีรยล์ ก่อนเถอะ”
เขาอยากถ่วงเวลาเพื่อให้ยูหนีไป หนุ่มน้อยจะได้ไม่ได้รับอันตรายจาการต่อสู้
“คุณจะบ้าเหรอไง ผมจะปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวได้ยังไงเล่า” หนุ่มน้อยเป็นห่วงไมเคิล เพราะตอนนี้ดูท่าลูซิเฟอร์จะไม่ยอมปล่อยเขาและไมเคิลแน่ๆ
“ไม่ต้องห่วงผมหรอก คุณไปตามเพื่อนๆผมมาช่วยดีกว่า” ไมเคิลพูดกับหนุ่มน้อย แต่ก็ยังปล่อยพลังใส่ลูซิเฟอร์
หนุ่มน้อยคงต้องทำตามที่ไมเคิลบอก เพราะถึงอยู่กับไมเคิลเขาคงช่วยอะไรไม่ได้
ยูเลยกระโดดลงจากเรือ และรีบว่ายน้ำกลับไปทีไร่
ลูซิเฟอร์ที่กำลังต้านพลังของไมเคิล เขาเห็นหนุ่มน้อยกำลังว่ายน้ำกลับไป
ปีศาจร้ายจึงใช้มือข้างซ้ายต้านพลังของไมเคิลต่อไป และใช้มืออีกข้างหนึ่งยื่นออกมากำแน่นไว้ที่ข้างตัว
เขารู้แล้วว่าจุดอ่อนของไมเคิลอยู่ที่ไหน
หนุ่มน้อยพยายามว่ายน้ำให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้กลับไปบอกให้ราฟาแอลและกาเบีรยล์มาช่วยไมเคิล
แต่เขาก็ยังอดห่วงไมเคิลไม่ได้ เลยหันไปดูว่าเขายังพอที่จะช่วยอะไรไมเคิลได้บ้าง
แต่แล้วเขาก็ต้องตกในเมื่อลำไฟที่ทอดยาวมาจากลูซิเฟอร์ กำลังพุ่งตรงมาที่เขา
“เฮ้ย ม่ายยยย”ยูตะโกนสุดเสียง พร้อมเอามือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองด้วยความกลัว
ไมเคิลกระโดดเข้ามารับลำไฟนั้นแทนยู เขากระเด็นถอยไปตามแรงของพลัง
ลูซิเฟอร์ยิ้มดีใจที่เป็นไปตามแผนของเขา
หนุ่มน้อยเห็นเทวดาหนุ่มลอยไปตกที่ลำธารห่างจากเขาไปไกล
“ไมเคิล” ยูตกใจเรียกชื่อของเทวดาหนุ่ม พร้อมว่ายน้ำไปยังร่างที่หมดสติของเทวดาหนุ่ม
หนุ่มน้อยรีบประคองร่างของไมเคิล เขาเห็นว่ามีเลือดออกมาจากปากของไมเคิลด้วย
“ไม่น่ะคุณต้องไม่เป็นอะไร” หนุ่มน้อยจับร่างของเทวดาหนุ่มแล้วพาขึ้นไปที่ฝั่ง
หนุ่มน้อยหันไปดูรอบๆตัว เขาไม่เห็นลูซิเฟอร์แล้ว
ยูเลยรีบไปดูอาการของไมเคิล
ตอนนี้ไมเคิลกลายร่างกลับเป็นมนุษย์เหมือนเดิม และร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล
ยูเขย่าตัวไมเคิล “นายอย่าเป็นอะไรไปน่ะ” หนุ่มน้อยพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ
ไมเคิลค่อยลืมตาขึ้น แต่เขายังไม่มีแรงพอจะทำอะไรได้
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขาพูดกับหนุ่มน้อยด้วยเสียงทีอ่อนแรง พร้อมเอามือไปจับที่ตัวของยู
ยูจับมือของไมเคิล พร้อมปล่อยน้ำตาออกมา
 “ผม หนาว”ไมเคิลตัวเย็นเพราะร่างกายเปียกไปด้วยน้ำ และอากาศที่เริ่มหนาวเย็น
ยูรีบถอดเสื้อคลุมร่างอันเปลือยเปล่าของไมเคิล แม้เขาจะหนาวเพียงใด แต่เขาก็เป็นห่วงไมเคิลมากกว่าตัวเอง
“คุณอดทนหน่อยน่ะผมจะไปหาฝืนมาจุดไฟ”
หนุ่มน้อยวิ่งไปหาท่อนไม้ พร้อมใบไม้แห้งเพื่อจุดไฟให้ความอุ่นกับไมเคิล
โชคดีที่เขาพอจะเคยไปเที่ยวป่าแล้วจุดไฟตอนอยู่ในป่าได้
หนุ่มน้อยค่อยพาร่างของไมเคิลมาใกล้กับกองไฟ
เขาเองก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าแล้วเอาไปพึ่งใกล้ๆกับกองไฟ
เขาหันมามองร่างของไมเคิล ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่า
พ่อเคยสอนว่าการกอดกันโดยให้ร่างกายชิดกันจะเป็นการให้ความอบอุ่นได้ดีที่สุด
หนุ่มน้อยจึงเดินไปยังร่างของไมเคิล แล้วค่อยๆกอดไมเคิล
ร่างกายอันเปลือยเปล่าของคนทั้งสองแนบชิดกัน
ไมเคิลรับรู้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของหนุ่มน้อย
หนุ่มน้อยเองก็รับรู้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของไมเคิล
ด้วยความเพลียทั้งสองก็หลับไปพร้อมกัน

ราฟาแอล กับ กาเบีรยล์วิ่งไปตามลำธาร พวกเขาหวังว่าจะได้พบกับไมเคิลและยู
แต่พวกเขากลับวิ่งกลับมาที่เดิม ที่สวนของคุณตาของยู
“อะไรว่ะ วิ่งมาสามรอบแล้วน่ะ ทำไมวิ่งกลับมาที่เดิม” ราฟาแอลบ่นอย่างหัวเสีย
“มันต้องเป็นกับดักของพวกปีศาจแน่” กาเบีรยล์พูดพร้อมมองไปรอบๆ
สายตาเขาไปสะดุดกับสิ่งๆหนึ่ง มันคือประตูที่ยื่นมาจากผืนดิน เหมือนเป็นประตูห้องใต้ดินตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“อะไรน่ะ เราลองไปดูกันเถอะ” กาเบีรยล์และราฟาแอล จึงวิ่งไปที่ลำธาร
พวกเขากระโดดข้ามลำธารที่กว้างใหญ่ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว
เมื่อทั้งสองมาอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม พวกเขาก็ตัดสินใจเปิดประตูทูทันที
ภายในประตูมีบันไดลงไปข้างล่าง พวกเขาตัดสินใจจะลงไปในนั้น แม้จะรู้ว่ามันอาจจะเป็นกับดัก
เทวดาหนุ่มทั้งสองวิ่งลงบันไดลงไปในนั้น
ข้างล่างถัดจากบันไดเป็นอุโมงค์ที่ทอดยาวไปไกล แม้ข้างล่างนี้จะมืดเพียงใดแต่พวกเขาสามารถมองภายในนั้นได้อย่างชัดเจน
พวกเขาวิ่งไปในอุโมงค์นั้น และระวังตัวอยู่ตลอด เพราะไม่รู้ว่าพวกปีศาจจะมาเมื่อไหร่
ทั้งสองวิ่งมาหยุดที่ทางแยกของอุโมงค์ที่แบ่งออกเป็นสองทาง
กาเบีรยล์และราฟาแอลมองหน้ากัน แล้วต่างคนต่างวิ่งไปคนละทาง

เวลารุ่งเช้าของวันศุกร์ ภายในป่าที่กว้างใหญ่ อากาศยังคงหนาวเหน็บ แต่เพราะแสงสว่างของดวงอาทิตย์ทำให้อากาศอบอุ่นขึ้นมาบ้าง
ยูตื่นขึ้นมา เขารีบลุกขึ้นนั่งแล้วดูอาการของไมเคิล
ไมเคิลเองก็เริ่มรู้สึกตัว เขามองหน้าหนุ่มน้อย “ขอบใจน่ะครับที่ช่วยผม” เขาพยายามยิ้มให้หนุ่มน้อย
“คุณต่างหากที่ช่วยผม” ยูประคองไมเคิลลุกขึ้นนั่ง พร้อมจับที่หน้าผากของเขา
“คุณไหวน่ะ เดี๋ยวเราต้องกลับไปที่สวน เพื่อจะให้ราฟาแอลช่วย”
ไมเคิลยังคงยิ้มให้ยู เขามองไปรอบบริเวณนั้น “สวยจังเลย ที่นี้สวยจังเลยน่ะครับ”
ยูเองก็มองตามไมเคิล เขาชอบบรรยากาศแบบนี้ แต่เขาไม่มีกะใจที่จะชมภาพที่สวยงามของธรรมชาติ
“เรารีบไปกันเถอะ คุณอดทนหน่อยน่ะ” ยูลุกขึ้นพร้อมประคองไมเคิล
“คุณไม่ใส่เสื้อผ้าเหรอ” ไมเคิลถามยู หนุ่มน้อยตกใจลืมไปว่าตัวเองกำลังเปลือยอยู่
“เออๆ เดี๋ยวน่ะ” หนุ่มน้อยหน้าแดง เขาให้ไมเคิลไปพิงกับต้นไม้ก่อน แล้วรีบไปใส่เสื้อผ้า
เขาเอากางเกงยีนส์กับเสื้อกันหนาวให้ไมเคิล ส่วนเขาใส่เสื้อกล้าม กับกางเกงบอกเซอร์
“คุณไม่หนาวเหรอ” ไมเคิลถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณไม่ต้องห่วงผมหรอก” ยูจับตัวไมเคิลพร้อมพยุงเดินไปข้างหน้า
“เดี๋ยวก่อนน่ะ” ไมเคิลบอกให้อยู่หยุด พร้อมเอาเสื้อกันหนาวของยูที่เขาใส่ เอามาโอบตัวของยูด้วย เสื้อกันหนาวตัวนั้นใหญ่เป็นพิเศษ จึงสามารถห่มคนทั้งสองได้
เทวดาหนุ่มยิ้มให้หนุ่มน้อย ยูหน้าแดงและซึ้งใจในความเป็นห่วงที่ไมเคิลมีให้เขา
ทั้งสองเดินไปพร้อมกับ
เวลานั้น สัญลักษณ์รูปกางเขนบนหน้าผากของหนุ่มน้อยเริ่มส่องแสง

-----จบตอน-----

[meeza31]

 

[IO]

  :m13:น่ารักกันจัง ชอบๆคับ

[THIP]

หุหุ พลิกวิกฤตเป็นโอกาสซะงั้น 

[pongsj]

แอบมีสวีทหวานตอนท้ายด้วย

[jojoe]

ตอนที่29

ทางอุโมงค์ที่ทอดยาว ราฟาแอลวิ่งไปเรื่อยๆ เขาไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไร
เขาเพียงแต่หวังไว้ว่า อาจจะได้เจอเพื่อนของเขา
เพียงชั่ววูบเดียว เทวดาหนุ่มรู้สึกถึงพลังบางอย่าง
มันเป็นพลังของเทวดา แต่ไม่ใช้พลังของไมเคิล หรือ ของกาเบีรยล์ แล้วมันเป็นพลังของใครหล่ะ
ราฟาแอลจึงวิ่งไปตามพลังนั้น เขามาหยุดอยู่ที่ๆหนึ่ง
เทวดาหนุ่มเงยหน้าไปด้านบน เขารวบรวมพลัง หลับตาและภาวนา ก่อนจะกำมือ แล้วทุ่มแรงขึ้นชกด้านบนอุโมงค์นั้น
แรงพลังของเขา ทำให้ด้านบนอุโมงค์นั้น ทะลุเป็นช่องโหว
แสงจากด้านบนพื้นดิน เล็ดรอดเข้ามาภายในอุโมงค์ ทำให้รอบตัวเขามีแต่แสงสว่าง
ราฟาแอล กระโดดเกาะพื้นดิน แล้วค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาจากอุโมงค์นั้น
เขามองไปรอบๆบริเวณที่เขาเพิ่งโผล่มาจากอุโมงค์ มันเป็นป่าที่สวยงามมากๆ
ด้านหน้าของเขา เขาเห็นหนุ่มน้อยในชุดเสื้อกล้ามกับกางบ็อกเซอร์ กำลังพยุงไมเคิลที่สวมเสื้อกันหนาวของยู และกางเกงก็เป็นของยูด้วย
ราฟาแอลวิ่งไปหาพวกเขา “ยู ไมเคิล รอด้วย”
ทั้งยู และไมเคิล ได้ยินเสียงของราฟาแอลก็ดีใจ
“พวกนายเป็นไงบ้าง”ราฟาแอลถามหนุ่มน้อย พร้อมตกใจที่เห็นสภาพเพื่อนของเขาที่โดนทำร้ายจนตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผล
“นี้เป็นฝีมือของพวกนั้นใช่ไหม” พวกนั้นที่ราฟาแอลหมายถึงคือ พวกปีศาจ
“ใช่เป็นฝีมือของลูซิเฟอร์” ไมเคิลพูดกับเพื่อนของเขา
“ว่าไงน่ะ ลูซิเฟอร์มาเองเลยเหรอ” ราฟาแอลตาโตเมื่อได้ยินชื่อนี้
“คุณรีบช่วยไมเคิลก่อนเถอะ” ยูแสดงท่าทีออกมาว่าเขาเป็นห่วงไมเคิลจริงๆ
ราฟาแอลจึงใช้มือปกเหนือบาดแผลของไมเคิล ลำแสงสีขาวสว่างสดใสออกมาจากมือของเขา มันเริ่มขยายตัวไปตามบาดแผลของไมเคิล
เพียงไม่กี่นาที บาดแผลบนร่างของไมเคิลก็หายไป
เทวดาหนุ่มรีบลุกขึ้นทดสอบร่างกายทันที ราฟาแอลเพิ่งสังเกตุเห็นว่ากางเกงที่ไมเคิลใส่มันเล็กมากๆ จนไมเคิลไม่สามารถรูดซิบกางเกงได้
“เสื้อผ้าไมเคิลหายไปไหนหล่ะ”
“ก็หายไปตอนที่ต่อสู้กับลูซิเฟอร์นั้นแหล่ะ” ยูอธิบายให้เขาฟัง
“แสดงว่าคุณก็เห็นทุกอย่างของไมเคิลหล่ะสิ” ราฟาแอลหยอกถามหนุ่มน้อย
“ก็...เออ...ใช่...” ยูเริ่มหน้าแดง
“ผมเองก็เห็นทุกอย่างของยูด้วย” ไมเคิลหันมาพูดกับราฟาแอลอีกด้วย
ราฟาแอลได้แต่นั่งขำกับสองคนนี้
มีแต่ยูเท่านั้นที่เริ่มโมโห “แสดงว่าเมื่อคืนคุณรู้สึกตัวด้วยหล่ะซิ”
“ก็ใช่ครับ ผมอบอุ่นมากเลยน่ะ เมื่อคืนนี้ ถ้าคุณไม่กอดผม ผมคงหนาวตายไปแล้ว ขอบคุณน่ะครับ”
ไมเคิลพูดขอบคุณกับหนุ่มน้อย ทำให้ยูหายโกรธไปทันที
ราฟาแอล มองอากัปกิริยาที่สองคนทำ ทำให้เขาเริ่มรู้สึกอิจฉา ทำไมน่า เขาน่าจะได้ทำงานบนโลกมนุษย์พร้อมกับหนุ่มน่ารักๆสักคนบ้าง
“เออ แล้วกาเบีรยล์หล่ะ คุณตาผมเป็นไง แล้วคุณตามหาผมเจอได้ยังไง” ยูรีบถามราฟาแอลยกใหญ่
“จายเย็นๆ ครับ คือ พอผมกลับมาถึงไร่ของคุณตาคุณปุ๊บ ผมก็ไม่เห็นใครอยู่ที่นั่นเลย ทั้งในบ้านเรือนใหม่ และในสวน พวกผมเลยตามหาพวกคุณมาทางแม่น้ำนี้ แต่วิ่งไปวิ่งมาก็กลับมาที่เดิม พวกผมสังเกตเห็นว่ามีประตูห้องใต้ดิน เลยลงมาทางนั้น แล้วก็มาตามทางเรื่อยจนมาเจอทางแยก ผมกับกาเบีรยล์ก็เลยแยกทางกันมา จนผมรู้สึกถึงพลังของเทวดา แต่แปลกที่ว่าเป็นพลังของเทวดาที่ผมไม่เคยรู้จัก ผมเลยมาเจอพวกคุณนี้แหล่ะ”
“พลังของเทวดาที่นายไม่รู้จัก” ไมเคิลทวนคำพูดของราฟาแอลพร้อมใช้ความคิดพิจารณาคำพูดนั้น เขาหันไปมองหนุ่มน้อย ที่กำลังตกใจกับคำพูดของราฟาแอลที่บอกว่าเขาไม่เจอใครเลยในสวนของคุณตา
“แย่ละซิ แล้วคุณตาผมจะเป็นอะไรไหมเนี้ย อย่าบอกน่ะว่านี้เป็นฝีมือของลูซิเฟอร์”
หนุ่มน้อยเป็นห่วงคุณตาของเขา
“ก็คงเป็นอย่างนั้น เพราะผมรู้สึกถึงพลังของลูกกุญแจที่สวนของคุณตาคุณ” ราฟาแอลบอกความจริงกับไมเคิล
สักพัก ทั้งราฟาแอล และ ไมเคิล หันหน้ามองหน้ากัน
“หรือว่า คุณตาของคุณคือเจ้าของลูกกุญแจดอกที่ห้า”
ยูเองได้ยินดังนั้นก็ตกใจพร้อมวิ่งไปที่สวนทันที
โดยมีราฟาแอล และ ไมเคิล วิ่งตามไปด้วย
แต่ไมเคิลยังสงสัยในคำพูดของราฟาแอลที่ว่า เขารู้สึกถึงพลังของเทวดาที่เขาไม่เคยรู้จัก มันหมายถึงใครกัน

กาเบีรยล์วิ่งไปเรื่อยจนแทบจะหมดแรง อุโมงค์นี้คืออะไรกัน หรือมันเป็นแผนของพวกปีศาจ
เขาหยุดพัก พร้อมนั่งพิงผนังด้านข้างของอุโมงค์ เขารู้สึกว่าที่ๆเขานั่ง มันไม่ใช่พื้นดิน แต่มันคือพื้นไม้
แสดงว่า ในอุโมงค์นี้ เป็นฝีมือการสร้างของมนุษย์ และหลังกำแพงไม้นี้มันต้องมีอะไรกันแน่
เขาจึงใช้พลัง ทำลายผนังไม้นั้น เพียงไม่กี่วินาที กำแพงไม้ที่วางตัวทอดยาวไกลสุดตา ก็พังทลายลงทันที
เทวดาหนุ่มก็ต้องตกใจ เมื่อเขาพบกับขวดนำสีเขียวที่วางอย่างเป็นระเบียบอยู่ในชั้นไม้นั้น
“นี้มันอะไรกัน” เทวดาหนุ่มอุทานออกมา
“ช่..ว..ย..ด้..ว..ย” เสียงครางของชายวัยชรา ดังมาจากอีกฟากของชั้นที่วางขวดน้ำนับร้อย
เขารีบวิ่งไปตามเสียงนั้น กาเบีรยล์พบชายชรา และคนงาน อีกยี่สิบกว่าคน นอนเรียงรายกันอยู่
แต่ละคนหมดสติ มีเพียงคุณตาของยูเท่านั้นที่ยังลืมตาแลกำลังมองมาที่เขา
กาเบีรยล์รีบเขาไปประคองชายชรา “คุณตาครับ ไม่ต้องห่วงน่ะครับ ผมเป็นเพื่อนของยู กับ ไมเคิล ผมจะช่วยคุณตาของไปเอง”
“น้ำ...ผมหิวน้ำ” ชายชราบ่นพึมพำ พร้อมชี้ไปทางชั้นวางขวดน้ำนั้น
เทวดาหนุ่มเห็นดังนั้น จึงวิ่งไปที่ชั้น พร้อมหยิบขวดน้ำนั้นมา
ชายชรารีบคว้าขวดน้ำไปทันที พร้อมใช้ขวดนั้น ทุบไปที่หัวของกาเบีรยล์
“โอ๊ย” เทวดาหนุ่มร้องอย่างเจ็บปวด พร้อมใช้มือกุมหัวตัวเอง
“เทวดาอย่างเจ้านี้โง่จริงๆ” ชายชราลุกขึ้นยืนพร้อมมองมาทางกาเบีรยล์ แต่เสียงนั้น กลับไม่ใช่เสียงของคุณตาของยู
กาเบีรยล์เงยหน้าขึ้นมองชายชรา
แต่ตอนนี้ไม่มีชายชรายืนอยู่ มีแต่หัวหน้าของบรรดาปีศาจ ยืนอยู่ตรงนั้นแทน
“เจ้า ลูซิเฟอร์” กาเบีรยล์ตกใจเมื่อเขาได้เห็นเพื่อนเก่าของเขา
“ใช่แล้ว ข้าเอง อย่พูดพร่ามทำเพลงเลยดีกว่า เพราะตอนนี้ก็บ่ายสามโมงแล้ว ข้าขอเอาลูกกุญแจไปก่อน แล้วค่อยมาจัดการแก”
พูดเสร็จ เขาก็ใช้พลังมัดตัวของกาเบีรยล์ไว้
เทวดาหนุ่มถูกใยแมงมุมมัดตัวและ ถูดยึดติดกัยผนังไว้
ปีศาจร้ายเดินมาที่ชั้นวางขวดน้ำนั้น พร้อมหยิบขวดน้ำขวดหนึ่งขึ้นมา
“เจ้าคงไม่รู้ซิน่ะว่ามันคืออะไร” ลูซิเฟอร์ชูขวดน้ำขึ้นเหนือหัว
กาเบีรยล์พยายามมองขวดน้ำชัดๆ เขาต้องตกใจเมื่อพบว่า นั้นคือ ขวดไวน์
ลูซิเฟอร์ เดินถือขวดน้ำไปที่มุมห้อง ที่ชายชรากำลังสลบอยู่
ปีศาจร้าย ใช้มือจิกหัวชายชรา ให้เงยหน้า พร้อมเทขวดไวน์ลงกรอกปากชายชรา
“ไม่น่ะ ม่ายยยยยย” กาเบีรยล์พยายามดิ้น และร้องตะโกนออกมา
เขารู้ว่าถ้าคุณตาของยูกินของมึนเมาเมื่อไร เขาก็จะต้องตกในบาป โลภอาหาร หมายความว่า กุญแจจะต้องกลายเป็นของลูซิเฟอร์
ลูซิเฟอร์เทขวดไวน์กรอกปากชายชราจนหมด เขาก็หยิบขวดไวน์มาอีก
“เจ้าต้องกินให้เมา” เขาพูดไปพลางกรอกไวน์ไป
กาเบีรยล์รู้สึกเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้
ลูซิเฟอร์กรอกไวน์จนหมด เขาเริ่มรู้สึกว่า มีปฏิกริยาในตัวชายชรานั้น
“มาซิ กุญแจที่รักของข้า” เขาพูดพร้อมมองดูชายชราทุรนทุรายดิ้นไปดิ้นมาเพราะพลังของลกกุญแจเริ่มสัมฏทธิ์ผล
ลูกกุญแจก็เริ่มโผล่มาจากตัวของชายชรา พร้อมส่องแสงสว่างไปทั่ว
ลูซิเฟอร์คว้าไปหยิบกุญแจนั้น และหันมาหากาเบีรยล์ที่ถูกใยแมงมุมมัดตัวอยู่
“ต่อไปก็เป็นตาเจ้า” ลูซิเฟอร์มองเทวดาหนุ่มด้วยสายตาที่เคียดแค้น พร้อมชูมือขึ้นมา แสงสีดำผุดขึ้นมาบนฝ่ามือของเขา
“กลับไปตายที่สวรรค์ซะเถอะ” ทันใดนั้น ลำแสงสีดำก็พุ่งตรงไปยังกาเบีรยล์
เทวดาหนุ่มรับตารอรับความตายที่กำลังจะมาถึง
แต่ก็มีแสงสีขาวมาขวางพลังอันชั่วร้ายของลูซิเฟอร์ไว้ได้
ปีศาจร้ายหันไปมองผู้มาเยือน เขาพบ ไมเคิล ราฟาแอล และยู
“มากันหมดเลยเหรอ ดีจะได้ตายพร้อมกัน”
ลูซิเฟอร์กระโดดลอยขึ้นพร้อมปล่อยพลังไปทั่ว
ทั้งราฟาแอล และ ไมเคิล ต่างก็หลบจากพลังนั้น และพยายามหาทางตอบกลับ พร้อมคิดจะหาทางช่วยกาเบีรยล์ด้วย
หนุ่มน้อยวิ่งไปหลบที่หลังชั้นวางขวดไวน์ เขาเห็นคุณตาของเขานอนสลบอยู่อีกมุมห้อง
หนุ่มน้อยเลยวิ่งไปหาคุณตาของเขาทันที แต่เขากลับสะดุดตัวล้มลงกลางทาง
ลูซิเฟอร์สังเกตเห็นพอดี เขาจึงจะปล่อยพลังไปที่หนุ่มน้อย
ยูเห็นตัวเองกำลังจะโดนทำร้าย ก็ใช้มือมาบังตัว
พลังอันชั่วร้ายพุ่งใส่ร่างของหนุ่มน้อยอย่างแรง
“ม่ายยยยย” ไมเคิลตะโกนดัวยความตกใจ เพราะครั้งนี้เขาไม่สามารถช่วยหนุ่มน้อยได้
ด้วยแรงของพลัง ทำให้หนุ่มน้อยกระเด็นไปไกล
ไมเคิลรีบวิ่งไปรับร่างอันไร้สติของหนุ่มน้อยไว้ทันที
“แก......” ราฟาแอลโมโหแทนไมเคิล เขาพุ่งตัวจะทำร้ายลูซิเฟอร์
แต่ปีศาจหลบตัวทัน พร้อมลอยตัวมาหยุดที่ร่างของกาเบีรยล์
เขาชูมือขึ้น ราฟาแอลสังเกตเห็นว่าปลายนิ้วของมันเป็นเล็บแหลมยาว
ลูซิเฟอร์ใช้เล็บอันแหลมยาวนั้นไปจี้ที่คอของกาเบีรยล์
“เจ้าคงไม่อยากให้เพื่อนตายใช่ไหม”
ราฟาแอลมองลูซิเฟอร์ด้วยความแค้น
“ถ้าเจ้าไม่อยากให้เพื่อนรักของเจ้าตาย ก็ส่งกุญแจสองดอกนั้นมา”
“ไม่น่ะ อย่าให้มันเด็ดขาด” กาเบีรยล์ตะโกนเตือนสติราฟาแอล
“เจ้าจะให้หรือไม่” ลูซิเฟอร์ถามเขาอีกครั้ง พร้อมเริ่มใช้ปลายเล็บจิ้มไปที่คอของกาเบีรยล์
“โอ้ยยยยยย” เทวดาหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด
ราฟาแอลไม่มีทางเลือก เขาหยิบกุญแจทั้งสองดอกนั้นขึ้นมา พร้อมจะยื่นให้กับปีศาจร้าย
ลูซิเฟอร์เริ่มยิ้มกับการเอาชนะบรรดาเหล่าเทวดา
แต่ทันใดนั้น ไมเคิลก็กระโดดมาจู่โจมลูซิเฟอร์อย่างรวดเร็ว
ปีศาจร้ายไม่ทันตั้งตัวก็กระเด็นลอยตัวไปไกล
ไมเคิลได้โอกาสก็ปล่อยพลังซ้ำไปอีกครั้งหนึ่ง
แต่ทว่า ลูซิเฟอร์หายตัวไปแล้ว
“โธ่เว้ย” ไมเคิลตะโกนออกมา พร้อมกับ วิ่งกลับไปดูอาการของหนุ่มน้อย
ราฟาแอลรีบไปช่วยกาเบีรยล์ เขาใช้พลังทำร้ายใยแมงมุมที่มัดตัวกาเบีรยล์พร้อมประคองร่างเพื่อนของเขา
“นายจะให้กุญแจกับลูซิเฟอร์จริงเหรอ” กาเบีรยล์ถามราฟาแอล
“เอ้า ก็นายจะตายอยู่แล้ว จะให้ผมทำอย่างไรเล่า เดี๋ยวไปหากุญแจสองดอกที่เหลืออีกก็ได้” ราฟาแอลหันไปมองกาเบีรยล์
กาเบีรยล์ยิ้มดีใจ ในน้ำใจของเพื่อนรัก
พวกเขาทั้งสองเดินไปหาไมเคิลที่กำลังประคองร่างหนุ่มน้อย
“ราฟาแอล ช่วยยูด้วย” ไมเคิลร้องขอความช่วยเหลือจากราฟาแอล
ราฟาแอลคุกเข่าลง เอามือขึ้นมาปกเหนือร่างของหนุ่มน้อยพร้อมสวดภาวนา
พลังแสงสีขาวจากมือของราฟาแอลเริ่มแพร่ขยายไปทั่วร่างของหนุ่มน้อย
แต่ร่างของหนุ่มน้อยกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะไรนี้ พลังของผมรักษายูไม่ได้” ราฟาแอลอุทานด้วยความตกใจ
“ว่าไงน่ะ” กาเบีรยล์เองก็ตกใจเช่นกัน
ไมเคิลไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่สามารถช่วยหนุ่มน้อยได้
“ทำไม เกิดอะไรขึ้น เป็นไปไม่ได้” ไมเคิลเริ่มร้องไห้
เขากอดร่างของหนุ่มน้อยแน่น นี้จะเป็นครั้งที่สองเหรอ ที่เขาจะต้องเสียคนรักไป
ไม่ใครสังเกตเลยว่า ขณะที่ไมเคิลกอดร่างของหนุ่มน้อย บนหน้าผากของยูมีรูปกางเขนสีทองปรากฏขึ้น

-----จบตอน-----

เหลือแค่สองดอก ลุ้นกันต่อไปว่าเรื่องราวจะสรุปอย่างไร ใครเดาอะไรเอาไว้มาลุ้นแล้วกันว่าตรงกับที่คาดไว้ไหม

[THIP]

โอ้ว 3 รุมหนึ่ง ยังแพ้ แถมเสียกุญแจไปอีก 

[pongsj]

ยูจะปรากฏร่างเทวดาเหรอ