จะเม้นละนะ
เรื่องนี้สนุกมาก ถามว่าบีบหัวใจมั๊ย? ผมว่าไม่นะครับ (หรอ?) คือความคิดผมอ่า ผมว่าเจ้าพฤกษอ่านิสัยเด็กจริงๆอย่างที่พี่ธีเค้าว่า
คือไม่ได้เข้าข้างพระเอกนะ แต่เป็นคนรักต้องเข้าใจดิ ถึงเค้าจะไม่พูดแต่ไม่คิดจะพยายามเข้าใจหรืออย่างไรหึ?
ความเหงา ผมเข้าใจนะ น้อยใจ ผมเข้าใจ แต่...จะว่าไงดี? คือแบบนายเอกนิสัยเด็กจริง ๆ
ู่
มาที่พระเอก แหล่ะเราก็รักก็หลงเค้าอยู่หน่ะนะ ด้วยนิสัยส่วนตัวที่ชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่ทั้งอายุและนิสัย
แต่เค้าติดจะพูดน้อยเนอะ บางอย่างถ้าไม่พูดออกมาอีกฝ่ายก็ไม่รับรู้หรอก และพอพูดทีก็...แหม่ะ แรงเชียว
เล่นเอาเข้าหน้ากันไม่ติดไปชาติกว่าเลยเป็นไง
นี่ขนาดข้างบนบอกไปว่าไม่บีบ แต่ก่อนหน้าที่จะมานั่งเม้นได้อ่านไปร้องไป
อย่าแปลกใจครับ ผมไวต่อความรู้สึก และก็ขี้แยเป็นเรื่องปกติ
เป็นเพราะเรื่องของคุณทำให้ผมเข้าถึงเป็นตุเป็นตะเลยนะเนี๊ยะ
ผมบ่นเพราะผมอิน อย่าโกรธเลยนะครับคุณนักเขียน
อ่านแรกๆนะ ยุให้มันไม่สมหวังซะงั้นทั้งที่น้ำตาแตก แต่พอเค้าดีกันก็ยิ้มแก้มซาลาเปาแตกอีกเช่นกัน (เอากับมันสิ
)
ขอบคุณมากนะครับสำหรับเรื่องดี ๆ
แล้วจะติดตามผลงานต่อไป
อ่อ แล้วยังอยากอ่านเรื่องนี้ไม่วันอื่นๆด้วยนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
