.......
......
.....
....
...
..
.
ขณะที่ลาคุณเชนและคุณดาแล้ว พฤกษแยกออกมาทางลานจอดรถด้านหลังของร้าน….. ต้นไม้สูงรายล้อมแทนรั้ว เมื่อมองใจพฤกษยิ่งคิดถึง… ทางเดินเข้าห้องสมุดของมอ
เมื่อเวลาเดินผ่านจากอดีต และมุ่งสู่ปัจจุบัน เวลาจะทิ้งความทรงจำไว้ให้…กับเรา
ไม่ว่าดีหรือไม่ดี เมื่อมันเกิดขึ้น…มันจะยังคงอยู่---เสมอ
.....
....
...
..
.
พฤกษล้วงกุญแจในกระเป๋าออกมาไข เสียงฝีเท้าคนเดินใกล้เข้ามาหาเขา… พฤกษรีบหันหลังไปดูทันที---- ในเมืองใหญ่แห่งนี้ เหตุปล้นชิงฆ่ามีได้ทุกที่ทุกเวลา…. ทว่า ครั้งนี้ชีวิตพฤกษจะยังคงอยู่ แต่หัวใจเขาอาจถูก “ฆ่า” อีกครั้ง!
รอยยิ้มถูกคลี่ส่งมาให้ “ก็ทานได้นี่ครับ ไหนว่าไม่ชอบแล้ว?”
พฤกษหันหน้ากลับมาทันทีที่ดวงตาของตัวเองสะท้อนภาพของเขา---- ไม่อยากเห็นอีกแล้ว
ต้องการอะไร…. ทำแบบนี้ทำไม…. หยุดเสียทีเถอะ!
.....
....
...
..
.
“พฤกษครับ พี่ขอคุยกับน้องหน่อยได้ไหมครับ หากเราได้คุยกันแล้ว พี่จะไม่มารบกวนให้น้องรำคาญใจอีกเลย”
ไม่มีคำพูดใดๆ จากคนที่ธีร้องขอ แต่ร่างของคนคนนั้น ยังหันหลังนิ่งและยังไม่เข้าไปในรถ ธีจึงเริ่มพูดอีกครั้ง “พี่อยากบอกว่าพี่ขอโทษ…”
“ไม่จำเป็น พูดครั้งเดียวผมก็รู้แล้ว… คุณไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้ ยังไงผมมันก็แค่ ‘เพื่อนนอน’ ถ้าจะพูดแบบเดิม เอาเป็นว่าผมได้ยินแล้ว” พฤกษดึงประตูรถให้เปิด
“พี่ทำผิด พี่ขอโทษ พี่รักพฤกษนะครับ! รักมาตลอด! ยกโทษให้พี่เถอะนะ!” ธีเอามือไปจับที่ขอบประตูก่อนที่พฤกษจะดึงประตูปิด
ลูกนัยน์ตาของพฤกษสะท้อนดวงตาของอีกฝ่าย----- จริงจังและจริงใจ
...
..
.
แต่ทำไมมาพูดตอนนี้ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่พูด…. วันที่เขารอ วันที่เขายังคงรอคอย วันที่เขา… ยังไม่ลืม!
“คุณทำเพื่ออะไร? มันกี่ปีแล้ว? เวลาที่ผ่านมาคุณหายหัวไปไหนไม่ทราบ? เพิ่งคิดได้เหรอว่าต้องขอโทษ! ทำไมตอนนั้นไม่มาพูดคำพวกนี้!” พฤกษของขึ้น
“…. ตอนนั้นงานพี่มีปัญหามาก แต่พี่คอยถามเรื่องเราจากโจ้ตลอด พี่รู้ว่าน้องโกรธ….” ธียังพูดไม่จบอีกฝ่ายก็สวนขึ้นมาก่อน
“อย่ามาโกหก! คุณเห็นผมเป็นอะไร ไอ้หน้าโง่?.....” พฤกษหยุดพูดและขบฟันแน่น สักพักเขาจึงตัดสินใจพูดต่อ “ไม่มีเพื่อนผมคนไหนมาบอกผมว่าคุณติดต่อกับพวกเขา! ผมไม่เคยได้รับโทรศัพท์จากคุณ! ไม่เคยเลยสักครั้งเดียว! จนถึงวันนี้!” น้ำเสียงเริ่มรุนแรงขึ้นตามความคับแค้นที่มีในอก
“พฤกษ! พี่บอกโจ้แล้วว่าเสร็จจากงานพี่จะไปรับน้อง… แต่พอพี่จะไปรับ น้องก็กลับบ้านพ่อแม่ พี่โทรไปหาน้องที่บ้าน ไม่ว่าพี่จะพูดยังไง อธิบายยังไง น้องก็ไม่ยอมพูดกับพี่! น้องรับสายพี่ แต่น้องไม่พูดกับพี่! …” ธีเร่งเสียงตามอีกฝ่าย
“คุณธีปสุวรรณ! ผมว่าคุณคงจำผิดคนนะครับ! หลังจากประโยคที่ว่า ‘ถ้าอยู่แล้วทำดีได้แค่เป็นเพื่อนนอน ก็พอเหอะ แบบนั้นหาที่ไหนก็ได้!’ ผมก็ไม่เคยได้ยินเสียงคุณอีกเลย!”
“ไม่ผิด! พี่ไม่ได้โกหก น้องไปถามโจ้หรือเพื่อนคนอื่นๆ ก็ได้! ถามพ่อแม่ด้วยก็ได้!” ธีบอกเสียงแข็ง
“ไม่มี! ไม่เคยมี!” พฤกษเองก็แข็งไม่แพ้กัน
“มีครับ! พี่ไปหาน้องที่หอโจ้…. แต่น้องหายไปไหนก็ไม่มีใครรู้เป็นเดือน น้องรับสายพี่ครั้งเดียววันที่น้องกลับบ้านหลังจากที่ถูกไล่ออกจากงาน! น้องรับสายพี่แต่น้องไม่พูดกับพี่…. หลังจากนั้นพี่โทรหาน้องกี่พันรอบ! ไม่ว่าน้องเปลี่ยนกี่เบอร์พี่ก็โทรหาตลอด! พี่ไม่ได้โกหก!” ธีไม่ยอมอีกแล้ว...
“เปลี่ยนกี่เบอร์ก็โทรหาตลอด… เป็นความจริงครับ! แต่คุณยังมีหน้ามาพูดได้อีกเหรอ? ตอนนั้นเรื่องมันเกิดตั้งเป็นเดือนคุณถึงเพิ่งคิดโทรหาผมเนี่ยนะ! คุณธีปสุวรรณ! หัวใจคุณทำด้วยอะไร! คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร!” พฤกษปัดมืออีกฝ่ายให้ออกไปพ้นรัศมีของประตูและปิดมันด้วยความรำคาญทันที
…
..
.
พฤกษขับรถออกมาสู่ถนนใหญ่ เขาพยายามเก็บความขุ่นเคืองในใจเอาไว้ และตั้งสมาธิกับการขับรถ
คนคนนั้นต้องการอะไรจากเขา?
วันที่เขารอ… คนคนนั้นไม่ติดต่อเขาเลยสักครั้งเดียว
วันที่เขารอคอย เขาไม่เคยมาตามเขา... เขาไม่เคยตามหาเขา---- ทำไมต้องโกหกกันแบบนี้! เลวที่สุด!
...
..
.
หลังจากที่เขากลับไปห้องโจ้วันนั้นแล้ว เขาไปขออยู่กับพี่ศักดิ์ที่เป็นลูกชายของลุงเต๋อเพื่อนบ้าน…ที่เกาะช้าง----หนึ่งเดือนที่เขารอ…พี่ธี
ไปถึงเกาะได้สองวันเขาก็ไปเปลี่ยนซิม และรอคอยการติดต่อ ทว่า ---- ไม่เคยมี!
ครบเดือนหลังจากที่อยู่ที่นั่น มีงานหนึ่งเรียกเขาไปสัมภาษณ์ เขาไปเช้าเย็นกลับ
อาทิตย์หนึ่งหลังจากนั้นเขาก็ได้งานใหม่…
วันที่เขาลบเบอร์พี่ธีออกไปจากเครื่อง… คือวันเดียวกับที่เขาเปลี่ยนเบอร์โทร... คือวันเดียวกับที่เขาตั้งใจว่า... เขาจะไม่รอใครอีกแล้ว!
อีกวันเขาได้รับสายจากพี่ธี เพราะเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมไว้ในเครื่อง… แต่ตอนนั้น เขากำลังจบ “ความรัก” ที่มีระหว่างกัน… เขากำลังตั้งใจที่จะลืม----พี่ธี
… ทำไมต้องโทรมาตอนนี้ กี่วันแล้ว กี่เดือน ทำไมถึงเพิ่งคิดถึงกัน---- นี่หรือที่บอกว่ารัก!
ยิ่งมองหน้าจอที่โชว์เบอร์ซึ่งกระหน่ำโทรเข้ามาหาเขา พฤกษก็ยิ่งโมโหทั้งน้ำตา น้ำตาเจ้าเอ๋ย ทำไมยังไม่หมดสักที รู้ไหม เจ้าของดวงตาเขาเหนือยและล้าเพียงใด แม้ดวงตาจะลืมไม่ขึ้นแล้ว แต่เจ้าของดวงตาก็ยังปล่อยให้น้ำตาเจ้าเอ๋ย รินไหล----- เห็นใจกันบ้างเถอะน้ำตา หยุดเสียที ได้โปรด
...
..
.
พฤกษเปลี่ยนเบอร์อีก 3 ครั้ง เบอร์ของพี่ธีก็ไม่ได้โทรเข้ามาที่เครื่องเขาอีกเลย---- น่าตลกมั้ย? ไม่ได้เมมเบอร์เขาไว้ในเครื่อง แต่รู้ได้ด้วยว่า---- ไม่มีเบอร์ของพี่ธีโทรเข้ามาหาเขาอีก
......จวบจนกระทั่งวันนี้ก็ไม่เคยมี
พฤกษกำพวงมาลัยแน่น สัญญาณไฟแดงยังขึ้น อีกสักพักมันถึงจะเลื่อนลงมาถึงสีเขียว ม่านน้ำตาบดบังทัศนะการมองของเขา….
แม้วันนี้น้ำตาของเขาก็ยังไหล มันยังไม่หมดตัว----- เมื่อไหร่นะที่มันจะไหลจนหมดสักที.... ปวดหัวใจจนเจียนขาดอยู่แล้ว…
ลืมหน้าเขาไปหมดแล้ว รูปที่มี...ทั้งอยู่กับตัวและที่อยู่ที่บ้าน เขาเอามันไปเผาทิ้งหมด!
ของทุกอย่างที่เอามาเก็บที่บ้านพ่อแม่เขาเอาไปบริจาคจนหมด!
พฤกษคุยกับพ่อให้น้อยลงเพราะไม่อยากได้ยินคำพูดที่เกี่ยวกับพี่ธีของพ่อ
แม่อาจจับสังเกตุได้ จึงไม่เอ่ยถึงพี่ธีอีกเลยนับแต่ที่เขาย้ายไปอยู่หอเพื่อเริ่มงานใหม่….เพื่อนๆ ทุกคนของเขาหยุดพูดถึงพี่ธี
ทุกอย่างถูกเวลาทำให้กลายเป็นอดีต…. เวลาฝังกลบทุกความทรงจำที่มีร่วมกันไปหมดแล้ว…
เสียงเรียกเข้าดังขึ้น พฤกษเช็ดน้ำตาแล้วก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์…. น้ำตาไหลทะลักลงมาอีกครั้ง หัวใจบีบตัวอย่างแรง-------ปากบอกว่าลืมไปหมดแล้ว…. ทำไมถึงจำเบอร์เขาได้ขึ้นใจ!
สัญญาณไฟเขียวขึ้น พฤกษปาดน้ำตาที่นองดวงตาของตัวเองออกไป เขาขับรถให้เคลื่อนต่อไปข้างหน้า…. พลางสั่งตัวเองในใจให้ลืมมันซะ!
ทั้งคำพูดที่เพิ่งได้ยินมาเมื่อกี้
ทั้งใบหน้าที่เพิ่งสะท้อนเข้าสู่นัยน์ตาเมื่อครู่
ทั้งความรู้สึกที่กำลังแย้มหน้าออกมา
ทั้ง…. เบอร์ที่เผลอจำจนขึ้นใจ!
……
…..
….
…
..
.
จะรื้อฟื้นไปทำไม!
เจ็บขนาดนั้นยังไม่จำอีกเหรอ... ไอ้พฤกษ! ไหนว่าลืมได้แล้วก็ลืมไปสิ!
….
…
..
.
เป็นเพราะ------เขา แค่เสียงของเขา!
สิ่งที่คิดว่าสลายไปหมดแล้ว มันกลับเริ่มแสดงตัวตน… งั้นก็อย่าเจอกันอีกเลย!
….
…
..
.
พอสักที!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
