หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[o oxijan]

ตื่นมาก็หวานใส่กันเลยยยย   

ฟ้าแอบหึงธารด้วยอ้ะจ้ะ 

โทมัสจะกลับเเว้วว บ้ะบายยย   



*ปอดบวม ใช่มั๊ย

มาต่อเร็วๆนะ   

[Namiirin]

จัดเต็มเลยธาร 

[watcharet]

น่ารักจังโหลดนี้ๆ

[maru]

ใต้ฟ้าไม่ค่อยเป็นคนช่างคิดเลยนะนั่น คิดได้นะนั่น

[m_pop91]

อิจฉาน้องธารจริงๆ

[Kfc_Pizza]

 

[kny]

 

[BAKA]

รู้สึกผ่านไปคืนเดือนอาการมึนและสับสนชีวิตของพี่ใต้ฟ้าหายไปแล้วได้ความเจ้าเลห์มาแทนยังไงไม่รู้เนอะ

[londoneye]

555

ตอนนี้น้องธารก็เหมือนได้เป็นเจ้าของไร่ร่วมกับพี่ใต้ฟ้าแล้วนะ

ยังไงก็ต้องช่วยกันดูแลไร่ให้ดีๆล่ะ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เหมือนพี่ใต้ฟ้าจะใส่ใจน้องธารมากขึ้นนะคะ
ทำไมเค้าคุยกันแล้วเราเขินน้า น่ารักมากค่าาาา ><

[IIMisssoMII]

ใต้ฟ้า ไปไหนไม่รอดเเน่
อยากให้จับผิด ยัยวัชพืชน้ำเร็วๆจัง

[thanatphon]

เริ่มหวานแล้ว    น่ารักมากมาย

[quiicheh.]

พี่ใต้ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาา *ปาหัวใจใส่ล้านดวง*

[Monkey D lufy]

ใต้ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ติดกับดักรักซะแล้ว  อิอิ

[zombi]

แบบนี้เขาเรียกว่ามีความหวังใช่ไหม
พ่อนักสืบน้อย ตามจับคนร้ายเร็วๆนะ

ปล.อยากเห็นคุณเจ้าของไร่อ้อนบ้าง หึงบ้าง +หื่นนิดๆก็น่าจะดีนะ

[ja ne]

สรุปว่าใครเสร็จใครก็แน่
เหมือนใต้ฟ้าจะวิน วิน วินนะ งานนี้

[ferika]

พี่ใต้ฟ้านี่ก็เหมาให้น้องธารรับผิดชอบเนียนๆ เลยนะคะ
แหม พอรู้ใจตัวเองว่าไม่ได้ต่อต้านหรือรังเกียจเกย์ก็รุกเลยนะ
น้องธารได้แต่อายหน้าแดงมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม >////<
แล้วน้องธารมีเลือดออก แถมสะโพกครากขนาดนี้ พี่ใต้ฟ้าจะปล่อยให้น้องนอนคนเดียวแล้วตัวเองไปดูไร่หรอ
แต่ไร่ก็ต้องดูแลเนอะ งั้นก็ฉีดยา เอ้ย ทายาให้น้องก่อนไปด้วยนะคะ >.,<
แค่คิดว่าต่อไปนี้สถานะของทั้งคู่มันจะเป็นไปในทางไหนก็มีความสุขละ 
แค่พี่ใต้ฟ้าไม่รังเกียจธารก็พอ แต่จะดีมากถ้าพี่ใต้ฟ้ารักน้องธาร ))

[lalitalx]

อ๊ายยย เขินนน
ชอบนายเอกนิสัยเหมือนธารที่สุด แกร่งนอกอ่อนใน แล้วดูมีจุดหมายของตัวเองแน่ชัด
เหมือนเด็กน้อยน่ารัก พี่ใต้ฟ้าก็น่ารักมากกกกก เหมือนพวกซึน 555555555
ในที่สุดก็......เป็นของธารแล้ว เอ้ย เป็นของพี่ใต้ฟ้าแล้วนะ 

[akashita]

หุหุหุ .. จะโดนฉีดยาด้วยเข็มอันใหญ่ น้องธารก็ยังงงๆ นะคะลูก .. 555+
พี่ใต้ฟ้านี่ก็นะ.. พูดกำกวมให้น้องคิดรึเปล่า หรือว่าคิดจริงหว่า ..
หรือความจริงแล้ว.. คนอ่านอย่างเราๆ นี่แหละที่คิดกันไปเองเกิ๊นนนน 55555+

รออ่านนนะคะ ^^

[Kfc_Pizza]

 
 
 
 

[o oxijan]

มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
มาต่อได้เเล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

[ลู่เคอOlive♥]

ธารต้องมาช่วยพี่ใต้ฟ้าดูแลไร่แล้วละ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

พี่ใต้ฟ้าจัดน้องธารซะระบบ ขนาดนั้น 
ยังมาบอกให้น้องธารรับผิดชอบ นี่มันอะไรกัน? 

[Seiki]

นิรันดร์...รักนี้บันดาลผ่านฟ้า [ใต้ฟ้ากับธาราธาร]

ตอนที่ 18

บนโต๊ะอาหาร มีทั้งใต้ฟ้าและปรายฟ้า  แต่ทั้งสองคนเหมือนต่างคนต่างอยู่ตามลำพัง ดอกกุหลาบสีสดประดับโต๊ะอาหารกลายเป็นกำแพงหนาที่แยกให้คนทั้งคู่อยู่กันคนละโลก  ใต้ฟ้ามีความสุขและอารมณ์ดี ในขณะที่อีกคนคอยแต่จะไล่น้ำที่เอ่อคลอหน่วยตาให้ไหลกลับไป

ใต้ฟ้าไม่ได้รังเกียจความรักระหว่างเพศเดียวกัน เพียงแต่เจ้าของไรหนุ่มคนนี้กลัว เขากลัวใจตัวเองจะตอบตรงกันกับที่ใจตั้งคำถามต่างหาก  ใต้ฟ้าไม่ได้ต้องการให้เธอช่วยสังเกตพฤติธรรมของธาราธารเพียงเพื่อจะพบกับคำตอบที่ว่าน้องชายต่างสายเลือดคนนี้เป็นเกย์แล้วเขาจะแก้ไขมัน แต่ใต้ฟ้าเรียนรู้เพื่อที่จะตั้งรับต่างหาก   สิ่งที่ทำให้ใต้ฟ้าสับสนไม่ใช่ความเบี่ยงเบนของธาราธารหรอก แต่เจ้าของไร่หนุ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่ก่อตัวมานานจนเหนียวแน่นตั้งแต่เด็กแล้วต่างหาก

หญิงสาวพยายามจนสุดจะกลั้นเมื่อสรุปเรื่องของใต้ฟ้าออกมาแล้วพบว่าจริงๆแล้วคนทั้งคู่รักกันเกินฉันพี่น้องมาตั้งนานแล้ว แต่เรื่องฝังใจเรื่องไหนที่เป็นปมให้ทั้งคู่ต่อต้านกัน ครูสาวนักจิตวิทยาเองก็สุดจะรู้ น้ำใสๆค่อยๆไหลรินจากตาจนระแกมขาว ครูสาวเผลอสูดเก็บน้ำมูกและปาดน้ำตาจนอีกฝ่ายได้ยิน  ใต้ฟ้าก็ยังเป็นสุภาพบุรุษคนเดิมที่ทุกข์ร้อนกับความผิดปกติของเพื่อนสาว หน่วยตาตื่นตระหนกนั่นไม่มีผลต่อสมองสั่งการเพราะเขามือไวพอที่จะสาวทิชชู่ให้ครูสาวเช็ดน้ำตา
ปรายฟ้าแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน  รักข้างเดียว ช้ำ แต่นั่นคือสิ่งที่หญิงสาวต้องอดทน  ใจคนเราบังคับกันไม่ได้ และใต้ฟ้าก็เป็นเพื่อนที่ดีเกินกว่าจะต้องเข้าหน้ากันไม่ติดหากรับรู้เรื่องนี้ วันเวลาคงช่วยเยียวยาปรายฟ้าให้ดีขึ้นได้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เท่านั้นเองที่เธอจะมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกของเพื่อนคนหนึ่งจากใจจริงๆ

“ปราย เป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ดีๆก็ร้องไห้”
“เปล่า ก็ฟ้าเงียบ ปรายเลยคิดอะไรเพลินๆแล้วนึกไปถึงซีรีย์ญี่ปุ่นที่เพิ่งดูมาน่ะสิ อินจะตาย ซีรีย์อะไรก็ไม่รู้เรียกน้ำตาออกมาได้เป็นลิตรๆจริงๆ”
“เหรอ ฟ้าเพิ่งรู้ว่าปรายอ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้นะ ความรู้ใหม่จริงๆ”

ปรายฟ้ายิ้มรับกับบทวิเคราะห์ของอีกฝ่าย หน้าชื่นอกตรมมันเป็นอย่างนี้เอง เจ้าของไร่คนนี้แข็งกระด้างและเหมือนจะป่าเถื่อนเพราะงานที่ทำบังคับให้บุคลิกของใต้ฟ้าเป็นแบบนี้หรอก จริงๆแล้วผู้ชายคนนี้อบอุ่นและอ่อนโยน นี่คงเป็นต้นเหตุที่ทำให้ธาราธารประทับใจในตัวพี่ชายตัวเองจนเกิดเป็นความรักสินะ แล้วใต้ฟ้าล่ะ ฝังใจกับส่วนไหนของธาราธารกันแน่ ถ้าเซ้นส์ที่หญิงสาวมียังไม่พลาด ปรายฟ้าคิดว่าความผูกพันและสิ่งที่ใต้ฟ้าดูแลธาราธารจนรู้สึกว่าตัวเองที่เป็นคนสร้างธาราธารขึ้นมา เด็กคนนี้หล่อหลอมความรู้สึกนึกคิดและนิสัยส่วนตัวมาจากเจ้าของไร่หนุ่มจนกลายมาเป็นธาราธารที่เป็นแบบนี้ ในความรู้สึกของใต้ฟ้าคงคิดว่าธาราธารเป็นของตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“แล้วฟ้าล่ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนน้ำแข็งละลายหมดแล้วแบบนี้เพราะอะไร ให้ปรายเดามั้ย”
“ปรายไม่ต้องเดาหรอก ปรายรู้คำตอบอยู่แล้วฟ้ารู้”
“คงจะมีแต่ปรายสินะที่รู้ใจฟ้าน่ะ ส่วนฟ้า”
“ก็ผู้หญิงละเอียดอ่อนทางความรู้สึกนี่ เข้าใจยากเป็นบ้า แต่ยังไงซะ ถึงแม้ฟ้าจะไม่รู้ใจปราย แต่สำหรับฟ้าแล้ว คนต่างถิ่นที่มาตั้งรกรากอยู่ที่นี่ ปรายคือเพื่อนสนิทคนเดียวที่ฟ้ามีนะ”
“รู้แล้วล่ะ ย้ำจัง แล้วเรื่องน้องธารเป็นไงบ้าง”
“วันสองวันนี้ฟ้าคงจะเข้ากรุงเทพสักวันสองวันอะ ธารจะไปส่งแฟนเก่าที่สนามบิน”
“แฟนเก่า?”  ปรายฟ้าเลิกคิ้วกับคำสรรพนามที่ใต้ฟ้าเรียกเพื่อนชายคนสนิทของธาราธาร
“ก็เขาเคยคบกันเป็นแฟน......มั้ง แล้วตอนนี้หมอนั่นคงรู้แล้วว่าวัฒนธรรมการใช้ชีวิตของตัวเองกับธารคงเข้ากันไม่ได้ เลยเลิกกันไปด้วยดี หมอนั่นก็กลับประเทศไป”
“ฟ้าเลยโล่งอกไปเลยใช่มั้ย”
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น มันก็รู้สึกโล่งจริงๆที่รู้ว่าเขาทั้งสองคนตกลงเป็นแค่เพื่อนกัน ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกปกติของพี่ชายหรือเปล่าปราย”
“แล้วฟ้าคิดว่าไงล่ะ”
“มันก็ก้ำกึ่งนะ ถ้ามองในมุมของความห่วงใย มันก็คือหมดห่วงนั่นแหละ แต่ฟ้าก็รู้สึกว่ามันไม่ได้มีแค่นั้น”
ไม่ต้องหาคำตอบที่ถูกต้อง ปรายฟ้าก็พอจะเดาได้จากตาที่พราวระยับนั่นของเจ้าของไร่หนุ่มได้ ถ้าบ่งหนองออกมาจากใจตัวเอง ปรายฟ้าก็รู้สึกกลัวกับปริมาณของหนองที่ออกมาจากใจเจ็บอยู่เหมือนกัน
“ปรายคิดว่าฟ้าไม่จำเป็นต้องปรึกษาปราย   ฟ้าก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าอะไรที่ทำให้ฟ้ามายืนที่จุดนี้ แล้วอะไรที่ทำให้ฟ้าเอาน้องธารมาอยู่ด้วย ถ้าปรายเดาไม่ผิด ต่อให้น้องธารโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น รู้จักรับผิดชอบชีวิตตัวเองและทำมาหากิน ฟ้าก็คงไม่ปล่อยให้น้องธารเป็นอิสระโดยไม่อยู่ในสายตาฟ้าแล้วใช่มั้ย”  เจ้าของไร่หนุ่มชะงักมือที่คว้าแก้วน้ำมาจ่อริมฝีปากค้างไว้ในอากาศ บทวิเคราะห์ครูสาวนักจิตวิทยาแม่นอย่างกับเข้ามาทัวร์ในความรู้สึกนึกคิดของเขา ปรายฟ้าพูดถูก ถึงแม้คุณปู่พนาจะส่งธาราธารมาดัดนิสัยที่ไร่แห่งนี้ชั่วคราวจนกว่าธาราธารจะโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆ แต่พอถึงเวลานั้นแล้ว เจ้าของไร่หนุ่มกลับไม่คิดถึงการปล่อยให้ธาราธารไปใช้ชีวิตอย่างอิสระจริงๆนั่นแหละ โดยเฉพาะเรื่องที่เพิ่งพ้นผ่านเพียงเพราะเขาบันดาลโทสะด้วยอารมณ์ชั่ววูบ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้ใต้ฟ้าคอยแต่จะหาวิธีที่จะผูกมัดธาราธารให้อยู่กับเขาที่นี่ และไร่ที่บุกเบิกขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง แม้จะไม่รู้ว่าจะผูกมัดธาราธารให้อยู่ในฐานะอะไรกันแน่ก็ตาม

“งานเกษตรประจำปีนี้ ไร่เหนือทรายใต้ฟ้าคงจะครึกครื้นน่าดูเลยนะ”
“ก็ถ้าไร่ไม่มีปัญหาอะไรอีกนะ คิดว่ากว่าจะถึงวันงาน ไร่คงฟื้นตัวได้ทัน”
“แล้วฟ้ารู้หรือยังว่าใครที่ทำกับไร่อย่างนั้น”
“ฟ้าไม่แน่ใจนะปรายว่าคนบงการคือใคร จริงๆแล้วไม่อยากจะปรักปรำใครให้เสียความรู้สึกต่างหากล่ะ เพราะอยู่ต่อหน้าเราเขาใส่หน้ากากเข้าหาจนเราเชื่อว่าเขาเป็นคนดี”
“ฟ้ามองโลกในแง่ดีต่างหาก ปรายรู้ ว่าแต่คนที่ทำให้ฟ้ารู้ว่าจริงๆแล้วโลกเราก็มีสองด้านเหมือนเหรียญนี่สิแน่จริง”
“ฟ้าไม่ชอบตัดสินอะไรจากข้อสังเกตน่ะ ฟ้าชอบหลักฐานปรายก็รู้”
“แล้วอะไรที่ทำให้ฟ้าเริ่มคิดตามข้อสังเกตล่ะ”
“เพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเข้ามาทำลายไร่ขนาดนั้นถ้าไม่ใช่ต้องการจะทำลายกันน่ะ”
“ปีนี้ นอกจากผลผลิตของไร่ที่น่าจับตามองแล้ว หลักสูตรเอาชนะความแห้งที่ฟ้าศึกษาและพัฒนาจนที่นี่ปลูกพืชสวนและพืชไร่ไม่ต่างจากพื้นที่เศรษฐกิจจากทุกภูมิภาคของประเทศนี่แหละที่จะทำให้คนรู้จักเศรษฐีเมืองกรุงที่มาเดินดินอย่างใต้ฟ้า”
“มันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรขนาดนั้นหรอกปราย ถ้าเราเข้าใจธรรมชาติของแต่ละพืชพรรณ เราก็จะรู้ว่าจะปลูกมันยังไงถึงจะให้ผลผลิตต่างหากล่ะ”
“สำหรับเกษตรกรที่นี่ ฟ้าคือพ่อพระมาโปรดเลยนะ เพราะฟ้าชาวบ้านถึงไม่ต้องอพยพไปหางานทำที่อื่น ถึงแม้จะเป็นไร่เล็กๆที่ช่วยกันทำในครอบครัวแค่พออยู่ได้ แต่ถ้าครอบครัวได้อยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก มันก็คือสิ่งที่ชาวบ้านใฝ่ฝัน ที่ผ่านมาเราให้ความแห้งแล้งเป็นข้อจำกัดที่จะทำไร่ทำนา คนที่นี่ถึงได้ตบเท้ากันไปตระเวณหางานทำ ถ้าไม่ใช่หน้าทำนา พ่อกับแม่ก็คงจะไม่ได้เห็นหน้าลูกหรอก”

ใต้ฟ้ายิ้มรับกับคำว่า “ครอบครัว” คำๆนี้สินะคือกุญแจสำคัญและเป็นส่วนหนึ่งของความตั้งใจของเขา ใต้ฟ้าอยากจะสร้างครอบครัวของตัวเอง เขารู้ดีว่าเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์เท่าไหร่นัก เพียงแต่ใต้ฟ้าไม่ได้หยิบยกมันขึ้นมาเป็นสาระสำคัญในการใช้ชีวิต ส่วนที่ไม่มี ไม่ใช่ส่วนที่ขาดเสมอไป แต่สำหรับธาราธารแล้ว ครอบครัวคือประเด็นหลักที่ทำให้ชีวิตเด็กหนุ่มหักเห เขารู้ว่าเด็กน้อยในวันนั้นยึดเขาเป็นที่พึ่งสุดท้ายให้ใจตัวเอง แต่ใต้ฟ้าก็ยังเด็กเกินไปที่จะคิดได้ เขาทำร้ายความรู้สึกของน้องชายและเพื่อนเล่นในวัยเด็กจนบ่นปี้

ใต้ฟ้าอยาก “ง้อ” ไม่อยากให้เราสองคนต้องโกรธกัน แต่เจ้าของไร่ไม่รู้ว่าหลังจากที่เข้าใจกันแล้ว เราทั้งคู่จะอยู่ในฐานะอะไร
ในขณะที่อีกฝ่าย ฝังใจจำจนมันกลายเป็นความเจ็บปวดที่ตอกย้ำซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าคำพูดของใต้ฟ้าทำร้ายความรู้สึกให้ทรมาน แต่มันก็ยังเป็นรักที่ฝังใจจนธาราธารยอมแพ้ไม่ได้   รอยยิ้มของใต้ฟ้าและการพูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติเวลาที่อยู่กับปรายฟ้าทำให้เด็กหนุ่มปวดปร่าในอก ธาราธารไม่ได้รู้สึกหึง แต่เด็กหนุ่มอิจฉาความสนิทสนมที่ใต้ฟ้ามีให้โดยไม่เกร็งหรือเคอะเขิน ธาราธารชะงักฝีเท้าที่จะเข้าไปเป็นส่วนเกินของคนคู่นั้น ปรายฟ้าเป็นคุณครูที่วางตัวได้ดีเกินกว่าเด็กหนุ่มจะตาต่อตาฟันต่อฟันเหมือนที่ทำกับว่านน้ำได้ มันคือความน้อยเนื้อต่ำใจที่เกิดขึ้นเองโดยที่ปรายฟ้าไม่ได้มีความผิดเลย
ดูเหมือนคนที่เดินมาด้วยกันจะล่วงรู้ โทมัสหิ้วของฝากจากเมืองไทยไปฝากคนสำคัญเต็มสองมือ แต่กระนั้น ชายหนุ่มยังเอาเข่าดันแผ่นหลังให้ธาราธารก้าวต่อไปจนถึงโต๊ะที่คนทั้งคู่นั่งรออยู่ คุณครูคนสวยยิ้มรับเต็มแก้ม หยิบยื่นน้ำใจมาให้ด้วยการขอแบ่งของที่อยู่ในมือโทมัสมาวางที่เก้าอี้ว่างข้างๆตัวเธอ แล้วผายมือเชื้อเชิญให้คนมาใหม่ทั้งสองนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆตัว ตามหลักแล้ว ธาราธารจะต้องนั่งใกล้ปรายฟ้าและโทมัสนั่งติดกับใต้ฟ้า แต่มือเจ้าของไร่ก็ยาวเหมือนเป็นญาติห่างๆของแม่นาค ชายหนุ่มยื่นมือมาเกี่ยวแขนที่ถือโทรศัพท์แนบหูรอให้คนที่ต่อสายไปหาตอบรับให้สลับกับโทมัสมานั่งข้างตัวเองแทน
ธาราธารสะดุดจังหวะการทรงตัว แต่ก็เผลอเหยียดยิ้มพอใจกับสิ่งที่ใต้ฟ้าทำ ก่อนจะปรับตัวให้เป็นปกติเมื่ออีกฝั่งหนึ่งรับสายแล้ว

“ไฮ้ เอดิสัน ฉันเองนะ ขอโทษที่ทำให้นายต้องรอนาน ฉันกำลังจะคืนของๆนายกลับไปแล้วล่ะ”
เสียงภาษาสากลของโลกเจื้อยแจ้วออกไปอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆทีปลายสายกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้กับการติดต่อกลับของเพื่อนรักคนนี้ดี
“ฉันกำลังจะส่งใจที่เป็นของนายคืนไปไงล่ะ อย่าทำเสียงอย่างนั้นซี๊ นายก็รู้ว่าบทพิสูจน์ที่ผ่านความทรมานมีค่าเสมอ เหมือนไวน์ชั้นเลิศที่ต้องหมักยาวนานหลายสิบปีไงล่ะ ถ้าโทมัสไม่มาหาฉันที่นี่ นายจะรู้เหรอว่าจริงๆแล้วนายยอมเป็นเพื่อนกับคนนิสัยแย่อย่างฉันเพราะใคร แล้วนายจะรู้มั้ยว่าตัวเองรักหมอนี่แค่ไหน แล้วกลัวกับการเสียคนๆนั้นไปขนาดไหน แล้วการที่เขาเดินทางมาหาชั้นที่นี่ ก็ทำให้เขารู้ใจตัวเองว่ารักใคร”

มาถึงตอนนี้ คำอธิบายอันยืดยาวของธาราธารเข้าหูและผ่านการประมวลผลของสมองเอดิสันขาดตอนเป็นห้วงๆไม่สม่ำเสมอ คนไกลเลยคิดไม่ทันว่ามันคือเรื่องดีหรือไม่ดีสำหรับตัวเอง ผู้ชายที่เป็นเกย์รับแบบล็อคสถานะตัวเอง แต่สรีระของหนุ่มใต้หวันก็ใหญ่ล่ำกว่าธาราธารมาก การที่ผู้ชายขี้ใจน้อยแต่ตัวใหญ่จะร้องไห้โฮและสะอึกสะอื้นออกมาจนธาราธารแทบจะตั้งรับไม่ทันนี้ เป็นเพราะไอ้ยีราฟคอยาวที่คอยแต่จะเงี่ยหูฟังจนมันจะสันดาบกันอยู่แล้ว ที่มันเป็นอย่างนั้นไม่ได้เพราะเจ้าของไร่คอยฉุดรั้งให้เขาเอาตัวออกห่างจากไอ้ฝรั่งตัวใหญ่ที่เว้าวอนให้เขาโทรไปง้อเมียมันให้ต่างหากล่ะ  โทมัสกลัวว่ากลับไปครั้งนี้เอดิสันจะโกรธจนตัดขาดและไม่ยอมให้หมอนี่ไปหา มันอยากจะมั่นใจก่อนที่จะหิ้วของกำนัลไปเก้อ

“เดี๋ยวสิๆ อย่าเพิ่งร้องไห้ ฉันยังพูดไม่จบเลยว่าคนที่โทมัสรักจริงๆ เป็นใคร ฉันมั่นใจนะเอดิสันว่านายต้องอยากฟังมันแน่ๆ”
“จริงเหรอ ถึงแม้ฉันจะรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าโทมัสรักนาย รักนายมาก แต่การตอกย้ำความจริงมันคือการฆ่าฉันทั้งเป็นนะเที่ยนอี้”
“นายจะตายตาหลับเหรอเอดิสัน ถ้านายรู้ว่าคนที่โทมัสรักคือนาย”
“อะไรนะ”
“นายได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันยอมรับว่าที่ยอมให้โทมัสมาหาที่นี่ เพราะอยากขอความร่วมมือบางอย่างจากโทมัส โดยใช้ความรัก ความโกรธที่หมอนี่มีต่อฉัน แต่สุดท้ายแล้ว เราทุกคนมีคำตอบให้ใจตัวเองอยู่แล้วน่ะ เพียงแต่คำตอบที่ถูกต้องมันต้องรอการพิสูจน์เท่านั้นเอง”
“ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยเที่ยนอี้ แล้วนายจะกลับมาด้วยมั้ย”
“ฉันทำทุกอย่างให้ได้มาที่นี่ นายคิดว่าฉันจะกลับไปง่ายๆเหรอ นอกจากความตั้งใจแล้ว ฉันยังมีบางอย่างให้สะสางน่ะ ฉันเจอสิ่งที่ตัวเองอยากทำแล้ว ถ้าอะไรๆมันเข้าที่เข้าทาง ฉันจะไปเยี่ยมพวกนายนะ”
“ผู้คนที่นี่จะต้องหลังน้ำตาแน่ ถ้ารู้ว่าเทพบุตรที่พวกเค้าหมายปองจะไม่กลับมาเรียนที่นี่อีกแล้ว”
“ได้เวลาปาร์ตี้ไร้สาระเลิกแล้วต่างหากล่ะเอดิสัน ฉันส่งข่าวแค่นี้ก่อนนะ กำลังจะทานข้าวกับเพื่อนและครอบครัวน่ะ”
ใต้ฟ้านั่งนิ่ง แต่รู้สึกว่าผิวหน้าตัวเองร้อนวูบวาบ ทำไมบทสนทนาระหว่างธาราธารกับเพื่อนชาวต่างชาติอีกคน เหมือนการบอกรักเขาทางอ้อมนักก็ไม่รู้ ท่าทางยิ้มแย้มไร้อาการเอียงอายของธาราธารเป็นธรรมชาติจนใต้ฟ้านึกทึ่ง แต่สำหรับคนที่เห็นมันจนชาชินและหลงงมงายกับการวางตัวของธาราธารมาพักใหญ่ๆ ให้ความสนใจกับอาหารไทยประจำถิ่นรสชาติเผ็ดร้อนนี่ต่างหาก
ส่วนปรายฟ้าที่แตกฉานภาษาสากลระดับการสื่อสารของธาราธารแล้ว ได้แต่นั่งส่ายตัวไปมาเพราะปั้นหน้าไม่ถูก ส่วนหนึ่งคือเธออายแทนธาราธารที่ประกาศออกมาท่ามกลางผู้คนอย่างนี้ แต่อีกส่วนหนึ่งก็เหมือนมีเข็มนับพันเล่มพุ่งเข้ามาทิ่มแทงใจให้เจ็บจนชาเมื่อเห็นปฏิกิริยาที่คนสองคนรับส่งกัน    ธาราธารเห็นท่าทีวางตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยคุ้นกับการกล้าแสดงออกเกินนิสัยตัวเองของคนไทยก็เลือกที่จะตักกับข้าวตรงหน้าไปวางให้บนจานของคุณครูสาว

“ทานนี่สิครับพี่ปรายฟ้า หมดยุคผู้หญิงผอมแล้วครับ ทานเยอะๆ พี่ปรายผอมลงกว่าครั้งแรกที่ธารเจอไปเยอะเลยนะครับ”
เด็กหนุ่มประจบประแจงเอาใจจนลืมไปเสียสนิทเลยว่าปรายฟ้าคือเจ้าถิ่น และอาหารที่ธาราธารภูมิใจนำเสนอนั้น คือเมนูที่หญิงสาวเลือกมาให้แขกบ้านแขกเมืองลองชิมต่างหาก และธาราธารเองก็ไม่ได้ต่างไปจากโทมัสสักเท่าไหร่
“ว่าแต่ปราย ตัวเองก็ผอมเกินไปนะธาร อย่างนี้จะช่วยพี่ขุดดินไหวเหรอ”
“ไหวไม่ไหวธารก็เคยช่วยมาแล้ว”
“ตอนนั้นธารทำได้เพราะอดินาลีนหลั่งต่างหาก ตอนปกติๆ ธารจะเอาแรงที่ไหนงัดดินขึ้นมาล่ะ หือ”
“ถ้าธารไม่มีแรง ธารจะยืนดูนิ่งๆแล้วสั่งคนที่มีแรงเอาละกัน ธารถนัดใช้สมอง ไม่ถนัดใช้กำลัง”
“จะบอกว่าตัวเองฉลาดแกมโกงสินะ”

ธาราธารยกไหล่ไม่แยแสที่ถูกใต้ฟ้าค่อนขอด หากชาวต่างชาติไม่สำลักหน้าดำหน้าแดงเพราะเผลอซดต้มแซ่บเข้าไปแล้วกระเด็นเข้าไปในหลอดลม คนทั้งคู่ก็คงจะอยู่ในโลกสีชมพูอมม่วงที่ร่วมกันสร้างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวแน่ๆ
ใต้ฟ้าจะดูสมวัยก็ต่อเมื่ออยู่ใกล้ธาราธารเท่านั้นน่ะเหรอ?
ตั้งคำถามให้ตัวเองก่อนจะตอบเองว่า “ใช่” หลังจากนั้นคุณครูสาวก็ถอนหายใจกับความพ่ายแพ้ของตัวเองแล้วตักอาหารที่ธาราธารวางไว้ให้เข้าปาก ความรักคือสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้วจากเบื้องบน

[sulsul]

จบแล้ว หรือเค้ามาขั้นกลางอ่ะ

[ErosAmor]

เย้ๆ ในที่สุด....แอบสงสารคุณปรายฟ้าเบาๆ
แต่ธารนี่ประกาศตัวเป็นเจ้าของมาก 555+

[YouandMe]

แปะโป้งไว้ก่อน 

เค้าขอโทษ...กว่าจะเข้ามาเม้นท์ได้...นานเลย 

พี่ใต้ฟ้าคงเข้าใจน้องธารแล้วใช่ไหม อุตส่าห์บอกทางอ้อมถึงขนาดนั้น...พี่ปรายยังยอมแพ้เลย 
เคลียร์เรื่องรักคราวนี้ก็ถึงคิวจับผู้ร้ายแล้วใช่ไหม 

แก้จ้า 

เพียงแต่เจ้าของไรหนุ่มคนนี้กลัว ==> เจ้าของไร่
ใต้ฟ้าไม่ได้ต้องการให้เธอช่วยสังเกตพฤติธรรมของธาราธารเพียง ==> พฤติกรรม
น้ำใสๆค่อยๆไหลรินจากตาจนระแกมขาว ==> แก้มขาว
หลักสูตรเอาชนะความแห้งที่ฟ้าศึกษาและพัฒนาจนที่นี่ปลูกพืชสวนและพืชไร่ไม่ต่างจากพื้นที่เศรษฐกิจ  ==>แล้ง (?)
ขาทำร้ายความรู้สึกของน้องชายและเพื่อนเล่นในวัยเด็กจนบ่นปี้ ==> ป่นปี้
ทั้งๆทีปลายสายกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้กับการติดต่อกลับของเพื่อนรักคนนี้ดี ==> ทั้งๆ ที่
ผู้คนที่นี่จะต้องหลังน้ำตาแน่ ถ้ารู้ว่าเทพบุตรที่พวกเค้าหมายปองจะไม่กลับมาเรียนที่นี่อีกแล้ว ==> หลั่งน้ำตา

[kojibara]

ทุกอย่างมันเริ่มชัดเจนแล้วสินะ
ดีแล้วที่ทุกคนเข้าใจความรู้สึกตัวเอง
 

[sunshadow]

    โอว. . . ใต้ฟ้าอินเลิฟ ดูท่าจะเป็นเอามากด้วย
    ส่วนธารนี่ก็เปิดเผยได้ไม่เกรงใจใครเหมือนกัน

[AeRoMoZa]

ดูคืบหน้าไปมากๆแล้วนะเนี่ย เล่นพูดซะกลางวงงี้ ชัดเจนสุดๆ
แต่ใต้ฟ้าก็ยังรู้ตัวไม่เยอะอยู่ดี ขำจริงๆ

ลุ้นว่าเมื่อไหร่จะจัดการเรื่องไร่ให้เรีบร้อย...ลุ้นกันต่อไป