หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[Windiizz]

สงสารปรายฟ้าเหมือนกันน๊าา แต่ตัดใจแล้วมาเป็นสาววายซะเถอะปราย 555555
พี่ใต้ฟ้าก็รีบๆ รู้ใจตัวเองเถอะค่าาา แล้วไปจับตัวคนร้ายยย ><//

ลุ้นๆๆ รออยู่เสมอนะค๊าาา

[FFS_Yaoi]

 


 

[janeyuya]

โทมัสยังไม่กลับอีกเหรอคะ!!!!
เอดิสันรอนานแล้วนะ
*กดดันคุณตูน*

[wi_OoO_wi]

พอมาต่อกะมาต่อได้เเล้วเด้อ

คนรอมันท้ออออ
 

[akashita]

ฮึก!!! ยังไม่มาต่ออีกหรอ~ ;_____;

คิดถึงน้องธารแล้ววววว ฮึก..

[wi_OoO_wi]

คนแต่งหายยยย จ้าาาาา

กลับมาาา นะ

[ladymoon_yy]

 

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

ตอนที่ 19


ใต้ฟ้าไม่เคยประหม่าขนาดนี้มาก่อน

สำหรับชายหนุ่มที่มุ่งมั่นและบากบั่นจนมาถึงจุดนี้แล้วไม่น่าที่จะไร้ความมั่นใจขนาดนี้เลย โดยเฉพาะการเผชิญหน้ากับคนสูงวัยที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

ก็วันนี้มันไม่เหมือนวันวาน

น้ำลายตัวเองกลับรู้สึกเหนียวจนฝืดคอ

อดีตเขากับธาราธารคือพี่กับน้องที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาเพราะปู่ของเราทั้งคู่คือเพื่อนรักกัน แต่วันนี้ ในความสัมพันธ์นั้น มันก้าวกระโดดไปไกลเกินกว่าชายหนุ่มจะอธิบายให้ญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวรับรู้ได้ และใต้ฟ้าไม่มั่นใจเลยว่าจะมีใครเข้าใจความสัมพันธ์พิลึกพิลั่นแบบนี้ ในเมื่อปู่พนาเป็นคนที่อยู่ในช่วงรักร่วมเพศยังไม่เป็นที่รู้จักและยอมรับเลยด้วยซ้ำ

“เป็นไงล่ะหลาน หน้าเจื่อนแบบนั้นไม่ชินกับรถราในกรุงเทพใช่มั้ยล่ะ”

ใต้ฟ้าถอนหายใจเมื่อผู้สูงวัยตีความหมายความรู้สึกของเขาไปที่สภาพการเดินทางที่แออัดในกรุงเทพ ส่วนธาราธารนั้นออกจะอารมณ์ดีเกินพิกัด เด็กหนุ่มยิ้มตลอดเวลา ยิ้มจนใต้ฟ้ารู้สึกว่าธาราธารยั่วยิ้มน่าหมั่นเขี้ยวนั้นเพราะรู้ทันเขา ธาราธารเป็นไอ้เด็กร้ายกาจตั้งแต่เล็กจนโต นิสัยนี้ฝังรากลึกจนแม้เขาจะตีหน้าทมึงทึงใส่หมอนี่ก้ไม่ได้รู้สึกครั่นคร้ามอะไรเลย

“นิดหน่อยครับคุณปู่ ผมไม่คิดว่าวันธรรมดาจะรถเยอะขนาดนี้”
“เฮ้อ เดี๋ยวนี้ไม่มีกำหนดวันและเวลาที่รถจะติดแล้วล่ะหลาน มันติดทุกวันจนชาชินแล้ว เมื่อยขาล่ะสิ ไม่ให้เจ้าธารมันช่วยขับรถบ้างล่ะ ถนนหนทางไม่คุ้นก็มีป้ายบอกอยู่”
“ให้ธารขับ แน่ใจนะครับว่าหัวใจจะไม่วายก่อนถึงบ้าน”
ธาราธารยกคิ้วล้อเลียนเมื่อคนเป็นปู่ออกความคิดเห็นในแบบที่รู้อยู่แก่ใจแล้วว่าหลานตัวเองขับรถได้แย่และเอาแต่ใจตัวเองแค่ไหน ธาราธารใจร้อนและขี้หงุดหงิดเกินกว่าจะขับรถได้ ใต้ฟ้าเองก็เคยยืนยันแบบนั้นเมื่อปล่อยให้ธาราธารขับรถในเช้าวันหนึ่งที่ต้องเข้าไปสหกรณ์การเกษตรด้วยกัน
“งั้นคนไร้ประโยชน์อย่างแกก็ช่วยทำตัวให้เป็นประโยชน์สิ ไป ให้เด็กเตรียมน้ำอุ่นให้พี่เขาแช่ จะได้สบายตัว”
“ธารจะเข้าไปนวดให้แล้วกัน นี่เพราะว่าต้องเข้ากรุงเทพมาเพราะธุระของธารหรอกนะ”

เหมือนธาราธารจะมีน้ำใจ ทั้งๆที่ภายใต้รูปประโยคที่เหมือนจะดีนั่นเจือจางด้วยมาดและฟอร์มที่สมกับการเป็นเด็กหัวนอกที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครอยู่เต็มเปี่ยม ใต้ฟ้าพยายามหลบตาคนสูงวัยและควบคุมอาการของตัวเองไม่ให้แสดงออกเด่นชัดว่ากำลังตะลึงงันสลับกับเขินอายในสิ่งที่ธาราธารนำเสนอเหมือนไม่มีความหมายแฝงนั่น

ผู้ชายแช่น้ำอุ่นหรืออาบน้ำและนวดตัวให้กันไม่แปลกหรอก แต่ใต้ฟ้ารู้ว่านี่คือการบริการที่ไม่มีคำกำจัดความของผู้ชายเข้ามาเกี่ยวนี่สิ จะให้เขายืนหน้าขาวไร้เลือดฝาดที่เห่อขึ้นมาด้วยความร้อนผ่าวได้ยังไงกัน
ธาราธารแกล้งไร้เดียงสาต่อหน้าผู้ใหญ่และใต้ฟ้าได้ร้ายกาจมาก มากจนใต้ฟ้าคิดว่าถ้าตัวเองไม่ทำอะไรบ้าง คงจะตกเป็นเบื้องล่างของเด็กเจ้าเล่ห์อยู่ร่ำไปแน่ๆ




ธาราธารถูกประกบปิดปากตั้งแต่ประตูห้องน้ำยังไม่ทันจะลั่นกลอนเสียด้วยซ้ำ แรงต่อต้านมีแค่ช่วงเวลาที่ธาราธารตกใจแต่หลังจากปรับตัวเองให้เข้ากับสถานการณ์ได้แล้ว คนที่ฝังใจมาตั้งแต่ครั้งเยาว์วัยก็เอาใจเจ้าของไร่หนุ่มด้วยการรุกไล่ในจังหวะจะโคนเดียวกัน

ใต้ฟ้าพอใจกับความก๋ากั่นของผู้ชายตรงหน้านี้ไม่น้อย

ธาราธารซื่อสัตย์กับความต้องการของตัวเอง ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ในขณะที่ใต้ฟ้ามีขีดจำกัดของคำว่ากาลเทศะเป็นเส้นบางๆขีดกั้นเอาไว้ ใต้ฟ้าไม่ใช่วัยกลางคน เขาเป็นเพียงแค่วัยรุ่นตอนปลายที่ต้องวางตัวเกินกว่าวัยจริงๆเท่านั้น เหตุผลหลักมาจากตำแหน่งใหญ่สุดในไร่ที่ชายหนุ่มต้องทำตัวเองให้น่าเชื่อถือเข้าไว้

ภายใต้หน้ากากที่ใส่เข้าหาสังคม ใต้ฟ้าก็แค่คนธรรมดาที่โหยหาช่วงชีวิตที่ขาดหายไปตอนที่ต้องบากบั่นสร้างเนื้อสร้างตัว
เสียงครึมครางสนองตอบจากคนที่ถูกปลุกปล้ำทำให้คนที่เป็นผู้นำยากที่จะอดใจเพียงแค่สั่งสอน สองมือแกร่งลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าชั้นดีไปทั่วร่าง แรงอารมณ์ทำให้ผ้าเสียดสีกับผิวเนื้อกระตุ้นความร้อนรุ่มให้พุ่งทะยานขึ้นสูง กระแสไฟฟ้าที่สปาร์คกันตลอดเวลาเกิดจากความใคร่ที่บ่มเพาะมาอย่างดีและได้รับเชื้อไฟจากการตอบสนองของอีกฝ่ายโดยมองข้ามทุกสิ่งทุกอย่างไป แม้กระทั่งลืมจ้วงอากาศหายใจเข้าปอดธาราธารก็ไม่สน

วันนั้นมันเริ่มมาจากคนสูงวัยสั่งให้ธาราธารเอาใจคนเป็นพี่ด้วยการดูแลเรื่องทั่วไปตอบแทนที่ใต้ฟ้ายอมเหน็ดเหนื่อยขับรถมาให้
เช้าของวัันถัดไปธาราธารเรียบร้อยผิดปกติจนคนเป็นปู่เอะใจและกังวล คนเป็นปู่รักหลานคนนี้เท่าเทียมกับชีวิตของตัวเอง แต่ก็ไม่รู้ใจคนเป็นหลานว่าคิดอะไรอยู่ เขาปลอบใจตัวเองว่าสาเหตุที่ทำให้เกิดระยะห่างนั้นคือช่องว่างระหว่างวัย แต่ความจริงแล้วต่างฝ่ายต่างถอยกันออกมาคนละก้าวเพราะมีเหตุผลส่วนตัวต่างกันต่างหาก

แม่เลี้ยงสาวส่งสายตาพราวระยับให้หลานเลี้ยงและเจ้าของไร่ชนิดที่ว่าหากลำแสงในดวงตาของสาววัยกลัดมันนี้สร้างแสงสว่างได้ ห้องอาหารก็คงไม่ต้องใช้ไฟฟ้ากันเลยทีเดียว เนื้อผ้าบางเบาที่หญิงสาวสวมใส่โปร่งแสงเสียจนเห็นทะลุไปจนถึงขนาดและสีสันของชุดชั้นในโดยไม่ต้องจินตนาการ

ชาวต่างชาติตักอาหารเข้าปากพร้อมรอยขมวดมุ่นของหัวคิ้ว ไม่เข้าใจความต้องการของผกาแต่ก็ดูออกว่านั่นคือการยั่วยวนที่หญิงสาวพึงมีต่อชายหนุ่ม ถ้าหากโทมัสไม่รู้มาก่อนว่าผกาคือภรรยาของคนสูงวัยที่มีความสัมพันธ์กับธาราธารใกล้ชิดถึงขั้นเป็นปู่และหลานกัน ฝรั่งตาน้ำข้าวสั่นขาใต้โต๊ะอาหารให้ธาราธารรับรู้ถึงคำถามที่เกิดขึ้นเต็มสมองของเขา

เด็กหนุ่มมองย่าเลี้ยงตัวเองส่งสายตาหวานฉ่ำให้กับใต้ฟ้าแล้วรู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาจนนึกอยากจะหักหน้าคุณย่ายังสาวให้รู้ซะบ้างว่าอะไรเป็นอะไร กุ้งแม่น้ำผัดพริกเกลือตัวเขื่องถูกตักไปวางในจานเจ้าของไร่หนุ่มโดยไม่ได้ร้องขอ

ธาราธารเลือกที่จะเอื้อมมือไปแกะเปลือกกุ้งในจานของใต้ฟ้า ความใกล้ชิดของคนหนุ่มทั้งสองเป็นธรรมชาติเสียจนคนสูงวัยไม่คิดอะไรมากไปกว่าน้องบริการพี่ แต่ผการู้ดีว่ามันไม่ใช่ และภาพที่เห็นตอกย้ำความเข้าใจให้แจ่มแจ้งขึ้นไปอีกว่าธาราธารไม่เคยสนใจเธอเลยตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นเพราะอะไร เหตุใดที่ทำให้คุณย่ายังสาวไม่เคยประสบความสำเร็จในการยั่วยวนธาราธารเลยสักครั้ง

“ปู่เห็นหลานทั้งคู่รักกันดีอย่างนี้ปู่ก็เบาใจ ใต้ฟ้าเก่งมากนะที่ปราบเจ้าธารอยู่หมัดอย่างนี้ ปู่ไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าธารจะลงมือถางไร่ขุดดินปลูกผักปลูกหญ้ากับเขาได้”
“ชมต่อหน้าอย่างนี้อยากให้ธารตอบโต้แบบไหนเหรอครับปู่”
ใต้ฟ้ากระตุกขาเตือนสติเด็กหนุ่มที่ออกอาการคัดค้านและต่อต้านปู่ตัวเองตลอดเวลาเพราะหมั่นไส้เมียสาวของปู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“นานๆ เจอกันสักทีเราไม่ควรมาทะเลาะกันนะธาร ปู่ดีใจก็ต้องหมายความตามที่พูดสิ แล้วนี่ส่งเพื่อนเสร็จแล้วจะกลับไร่วันไหนกัน”

จะไม่ให้ธาราธารออกอาการต่อต้านปู่ตัวเองได้ยังไงกันในเมื่อเพิ่งเจอกันได้ไม่ทันจะผ่านอาหารมื้อแรก ปู่ยังถามวันกลับของเขาซะขนาดนี้ ทำเหมือนกับว่าธาราธารไม่ใช่สมาชิกคนหนึ่งของบ้าน ส่วนเกินที่ปู่เตะโด่งไปดินแดนทุรกันดารนั่นไม่เคยเข้าใจเหตุผลของปู่ตัวเองเลยด้วยซ้ำ ปากบอกว่ารักและพร้อมที่จะดูแลหลาน โดยฝากใครต่อใครเลี้ยงดูเนี่ยนะ เรียกว่ารัก ธาราธารมองว่ามันก็แค่การรับผิดชอบในฐานะเลือดเนื้อเชื้อไขที่พ่อแม่ในไส้ไม่ต้องการเท่านั้น ปู่รักผกา ปู่ชื่นชมใต้ฟ้า ปู่เข้าใจโลกและทุกคน ยกเว้นที่จะเข้าใจหหลานตัวเอง

“ก็ถ้าธารหายคิดถึงบ้านแล้วก็คงจะกลับเลยครับปู่ ที่ไร่มีงานให้ผมสะสางแล้วก็มีงานให้ธารช่วยเยอะอยู่ครับ ใกล้ถึงงานเกษตรประจำปีแล้วด้วย”
“มีอะไรที่จะห้องน้องช่วยก็สอนน้องนะใต้ฟ้า ปู่ไม่รู้จะฝากม้าพยศตัวนี้ไว้กับใครแล้วถึงจะนอนตายตาหลับ”
“คุณปู่ยังแข็งแรงอยู่เลยนะครับ พูดแบบนี้พวกผมใจไม่ดีเลย”
คนสูงวัยหัวเราะลั่น หลานนอกไส้รู้จักพูดจารักษาน้ำใจคนสูงวัยและให้กำลังใจในทุกคำพูด แต่หลานในไส้กลับเมินเฉยและให้ความสนใจกับข้าวในจานมากกว่าด้วยซ้ำ
บทสนทนาครึ่งหลังของมื้ออาหารจึงเบี่ยงประเด็นไปหาคนไกลที่กำลังจะกลับบ้านไปจนจบสิ้นของมื้ออาหารมื้อนั้น
“ทำไมพูดกับปู่อย่างนั้นล่ะธาร”
“ธารพูดอย่างไหนครับ”
“พูดเหมือนไม่สนใจความรู้สึกของปู่เลยน่ะสิ ในคำพูด            ธรรมดาๆ ของธาร มันกรีดความรู้สึกของคนที่เลี้ยงดูมานะ”
“คำพูดธารน่ะเหรอครับ เหอะ ปู่ไม่ได้คิดเยอะอย่างที่พี่ใต้ฟ้าว่ามาหรอกนะครับ ปู่ก็แค่กลัวการมีภาระอีกก็เท่านั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดของปู่คือผู้หญิงคนนั้นครับ”
“ธารไม่ชอบน้าผกาเหรอ”
“ธารไม่ชอบทุกคนที่ยื่นมือเข้ามาทำให้ครอบครัวร้าวฉานนั่นแหละครับ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงของปู่ ของพ่อ หรือผู้ชายของแม่ ไม่มีใครทำให้ธารเข้าใจถึงความรักเลยสักคน มีแต่คำว่าเห็นแก่ตัวเต็มไปหมด ธารสัมผัสได้แค่ว่าทุกคนรักตัวเองเท่านั้น”
“ทุกคนมีเหตุผลนะธาร”
“คำแก้ตัวน่ะเหรอครับ”
“เอาล่ะ เราพักเรื่องนี้ไว้ก่อนที่จะทะเลาะกันเองเถอะ พี่เองก็ไม่รู้จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราตอนนี้ยังไงดีเหมือนกัน ไม่อยากปิด แต่ยังมองหาวิธีเปิดที่ดีไม่ได้”
“ธารบอกแล้วไงครับว่าอย่าซีเรียสกับเรื่องนี้”

ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปเป็นเรื่องไหนก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของไร่หนุ่มรู้สึกพอใจขึ้นมาได้เลยสักนิด ธาราธารเป็นคนยังไงกันแน่ บางครั้งเขาเหมือนจะเข้าใจเด็กคนนี้ดีซะเหลือเกิน แต่บางครั้งใต้ฟ้าก็รู้สึกว่าตัวเองรู้จักธาราธารน้อยมาก การแสดงออกที่ตรงไปตรงมาจนเกินไปนั้นกัดกร่อนใจเขาให้ค่อยๆบางลงยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งดูเหมือนว่าธาราธารแสดงออกว่าต้องการเขาต่อหน้าคนอื่น ทั้งๆที่พออยู่กันสองคนแล้วเด็กหนุ่มกลับเฉยชาเหมือนจงใจจะปั่นหัวใต้ฟ้าอยู่เรื่อย

เด็กหนุ่มขยับมายืนตรงหน้าใต้ฟ้าแล้วดึงสองแก้มให้ยืดออกจากกันแล้วดีดกลับที่เดิมเหมือนตอนเด็กๆเวลาที่ธาราธารพูดจาหยาบคายแล้วโดนใต้ฟ้าทำโทษ

“ทำหน้าเหมือนคนแบกโลก ธารบอกว่าอย่าซีเรียสไม่ใช่เหรอครับ”

ยิ่งธาราธารตอกย้ำ เจ้าของไร่หนุ่มก็ยิ่งขมวดหน้าผากจนจะผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว ในใจใต้ฟ้าร้อนรนเมื่อรู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงระหว่างเขาทั้งสองคนยิ่งใหญ่แค่ความรู้สึกของเขาคนเดียวเท่านั้น

ธาราธารก็ยังทำเหมือนทุกครั้งที่ได้ของที่ต้องการแล้วก็ไม่คิดจะเอาใจใส่มันอีก เพราะคิดว่านั่นคือของตาย ธาราธารจะมุ่งมั่นและพยายามตอนที่ยังไม่ครอบครอบของต้องใจตัวเองเท่านั้น

“ที่ธารบอกว่าอย่าซีเรียส เพราะอยากจะให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของธารที่จะเปิดเผยกับปู่ต่างหากล่ะครับ”
“อะไรนะ ธารพูดใหม่สิ พี่ไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย”
“ธารบอกว่า ธารจะคุยเรื่องเรากับปู่เองครับ ธารจะจัดการเอง เพราะพี่ใต้ฟ้าหน้าหนาไม่เท่าธารหรอก ขืนไปยืนอึกอักๆ ต่อหน้าปู่ เขาจะได้คิดว่าพี่ใต้ฟ้าเสียตัวให้ธารเพราะถูกขืนใจ แทนที่จะเป็นธารที่เสร็จพี่ใต้ฟ้าน่ะสิครับ”
“มันไม่ใช่เรื่องเล่นสนุกนะธาร สิ่งที่ธารพูดไม่ใช่เรื่องเล่นขายของนะ”
“ใช่ครับ เรื่องนี้ธารจริงจัง มันไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นหรอกนะครับ สำหรับธารแล้วมันคือเรื่องที่ถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่ต้น แต่สำหรับพี่ใต้ฟ้า ธารไม่รู้ว่ามันเพิ่งเกิดเพราะเราเกินเลย หรือจริงๆแล้วพี่ก็แค่อยากรับผิดชอบธาร”

[Seiki]

เจ้าของไร่หนุ่มพรูลมหายใจทิ้งเสียเฮือกใหญ่ ธาราธารคงจะมีเรื่องที่อัดจนฝังจำอยู่ในใจเยอะพอดูเลยทีเดียว โดยเฉพาะเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับเขา ไม่ว่าจะยังไง ธาราธารก็พร้อมที่จะแขวะกัดเขาเสมอ

“พี่มีอะไรที่ทำให้ธารไม่มั่นใจหรือเปล่า”
“ถามแบบนี้ทำไมเหรอครับ”
“ธารพูดเหมือนกับพี่จำใจ พี่แค่ยังไม่รู้จะเริ่มต้นกับความเปลี่ยนแปลงยังไง อาจจะยังไม่ชินกับมัน ธารน่าจะให้เวลาพี่บ้าง การเปลี่ยนแปลงทุกอย่างต้องใช้เวลานะธาร”
“ธารมีเวลาให้พี่ใต้ฟ้าตลอดชีวิตของเราทั้งสองคนเลยครับ คำตอบมีเพียงอย่างเดียวคือรักธาร ถ้าพี่ใต้ฟ้ายังไม่รู้สึกอย่างนี้ ธารก็จะหาวิธีจนกว่าพี่จะรักธารให้ได้”
หัวใจฟูฟ่องจนเหมือนมีใครรุมอัดแก๊สใส่ คำพูดตรงไปตรงมาของผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนน้ำหล่อเลี้ยงและยาพิษทำร้ายหัวใจ
“พี่น่ะเหรอ คือเป้าหมายชีวิตของธาร ทำไมถึงได้”
“ถึงได้มุ่งมั่นและมั่นคงกับความรู้สึกของตัวเองทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ น้องชายตัวเล็กๆของพี่ถูกปฏิเสธแหวนที่อุตส่าห์ถอนหญ้าตั้งหลายต้นกว่าจะได้แหวนวงนั้นมาน่ะเหรอครับ”
“ธารยังจำเรื่องวันนั้นได้”
“เรียกว่าฝังใจไม่เคยลืมดีกว่าครับ”
“พี่ขอโทษ”

ธาราธารน้อมรับคำขอโทษแผ่วหวิวจากปากใต้ฟ้าด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมาฟ้องว่าแววตาเด็ดเดี่ยวที่เห็นนั้นอ่อนโยนและเปราะบางแค่ไหน เด็กหนุ่มพยายามบังคับให้มันแค่คลอเบ้า ถึงเขาจะอ่อนไหวกับเรื่องนี้ แต่ธาราธารไม่เคยใช้น้ำตาเรียกร้องความเห็นใจและคำปลอบโยนจากใคร

“เราดีกันนะธาร”

เด็กน้อยเมื่อวันวานค่อยๆแหงนเงยใบหน้าขึ้นสบตาเจ้าของไร่หนุ่ม หน่วยตาดุดันนั่นเว้าวอนหวานลึกซึ้ง ใต้ฟ้ามีไม้ตายที่แววตาจริงๆ จากคนที่เคยเย่อหยิ่งและปลิดใจใครมานักต่อนักอย่างธาราธารยังต้องยอมลดดีกรีความร้อนที่เหมือนจะโชนแสงเพราะย้อนนึกไปถึงเรื่องเมื่อครั้งยังเด็กนั่นได้

“ธารไม่ลืมอดีต นั่นมันแค่ความทรงใจที่ฝังใจครับ เพราะจริงๆแล้วธารเลือกใช้ชีวิตแบบก้าวไปข้างหน้า พร้อมชนกับความสุขและความเสียใจทุกรูปแบบ”

ใต้ฟ้ามองภาพชีวิต “ข้างหน้า” เป็นไร่กว้าง เนินเขาที่มีบ้าน และชีวิตเรียบง่ายที่มีใครสักคนข้างกาย แน่นอนว่าภาพของใครคนนั้นค่อยๆเด่นชัดขึ้น คนข้างชีวิตของใต้ฟ้าไม่ใช่หญิงสาวที่จะมาเป็นคู่ครอง แต่กลับเป็นเด็กน้อยที่โตขึ้นเป็นหนุ่มที่มาดมั่นในตัวเอง คนที่ทำให้ใต้ฟ้ามุ่งมานะที่จะสร้างตัวเองขึ้นมาเพื่อเป็นฐานที่มั่นคงให้ใครอีกคน

‘ฮ่าๆ ยังไม่ทันไรจะเป็นป๋าอุปการะเพื่อนตัวเล็กแต่ซนร้ายกาจอย่างเจ้าธารแล้วเรอะใต้ฟ้า’

‘ครับ ธารคิดว่าถ้าไม่มีใครต้องการธาร ฟ้าดูแลน้องเองก็ได้ ยกธารให้ฟ้าก็ได้นะครับปู่ บอกปู่พนาให้ฟ้าทีสิครับ ว่าฟ้าจะขอธารมาดูแลเอง’

‘ฟังปู่นะหลานรัก ธาราธารไม่ใช่ของเล่น ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง การที่หลานจะรับผิดชอบชีวิตใครสักคน หลานต้องรับผิดชอบดูแลชีวิตตัวเองให้ดีเสียก่อน เมื่อหลานโต หลานจะรู้ว่าความรับผิดชอบของคนเรานอกจากเรียนหนังสือแล้ว ยังมีอะไรอีกมากมายหลายอย่าง วันนี้หลานทั้งคู่ยังมีปู่ มีพ่อแม่ แต่ในวันที่ไม่มีใครคอยช่วยเหลือแล้ว หลานทั้งคู่จะอยู่กันยังไง ต้นไม้ยังมีรากยึดดิน คนเราก็เหมือนกันนะหลาน คนเราต้องมีฐานรากของชีวิต ถ้าวันไหนชีวิตฟ้ามั่นคง วันนั้นฟ้าก็แข็งแกร่งพอดีที่จะดูใครสักคนได้ จำที่ปู่สอนไว้นะ ถ้าฟ้ายังไม่มีอะไรสักอย่าง อย่าริอาจจะรับผิดชอบดูแลชีวิตของใคร’

ใต้ฟ้าจำคำสั่งสอนของปู่ได้ดีเหมือนคนที่ลาโลกไปนานแล้วยังกระซิบย้ำเตือนข้างหูอยู่ตลอดเวลา แรงดูถูกเหยียดหยามที่คิดว่าคนที่มีพื้นฐานฐานะดีอยู่แล้วจะเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ใต้ฟ้าต้องการลบคำสบประมาทเหล่านั้น ต้องการทำให้ใครๆรู้ว่าเขาไม่ได้ไปเมืองนอกเพราะมันโก้หรู ไม่ได้ไปเพื่อเอากระดาษกลับมาประดับฝาบ้านเท่ๆ เขามีเป้าหมายในชีวิต เขามีน้ำตาของเด็กคนนั้นเป็นแรงผลักดันจนมีวันนี้ได้

ไอ้ที่เคยหลอกเด็กแก่แดดเอาไว้ว่าโตขึ้นแล้วจะรู้เองว่าทำไมเขาและธาราธารแต่งงานกันไม่ได้นั้น ใต้ฟ้าเพิ่งจะให้คำตอบตัวเองได้เมื่อโตขึ้นมาเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วนี่เอง ตอนเด็กๆ ใต้ฟ้าจดจำได้แค่ว่า ชายกับชายไม่ใช่คู่กัน ผู้ชายต้องแต่งงานกับผู้หญิงเท่านั้น

แท้จริงแล้ว
คนเราควรจะแต่งงานกันเพราะ ‘ความรักและเข้าใจ’
.
.
.

สนามบินนานาชาติไม่ว่าจะใหญ่สักแค่ไหน ก็ยังคราคร่ำไปด้วยผู้โดยสารจนเหมือนว่าต่อให้กว้างและใหญ่โตขึ้นอีกสักเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอต่อความต้องการ ผู้โดยสารขาออกเดินปะปนกับขาเข้าจนหนาตาไปหมด เจ้าของไร่หนุ่มหาร้านอาหารที่พลุกพล่านน้อยที่สุดของสองหนุ่มได้ร่ำลาและวางแผนการขนสัมภาระกลับบ้านตัวเองและฝากคนไกล ใต้ฟ้ามองความสัมพันธ์ระหว่างธาราธารกับโทมัสที่แปรเปลี่ยนจากคนรักมาเป็นเพื่อนสนิทธรรมดาภายในเวลาอันรวดเร็วแล้วย้อนกลับมาคิดถึงตัวเอง
เมื่อไหร่กันนะ? ที่แรงต่อต้านการรักร่วมเพศได้เหือดหายไป

‘เอาน่าโทมัส นายอย่าคิดมากสิ คนเราแค่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง ทำตามที่หัวใจเรียกร้อง ทุกอย่างแฮปปี้ เอดิสันไม่ใช่คนง้อยากอย่างนั้นหรอก เขารักนายจะตาย คนเราถ้ารักกันนะ อุปสรรคมันจะเล็กลงเมื่อเทียบกับความรักที่มีมากมายเป็นทุนอยู่แล้วไงล่ะ’

‘ที่นายทำเรื่องของเราให้ยาก เพราะนายไม่ได้รักฉัน และไม่ได้รักใครเลยใช่มั้ยแทน’

ธาราธารยกนิ้วโป้งและยกยิ้มกว้างให้แทนคำตอบ ความลับของเทพบุตรที่หยิ่งผยองเฉลยออกมาหมดเปลือกแล้ววันนี้ เด็กหนุ่มยอมรับกับโทมัสอย่างเปิดใจว่าเขาแค่บริหารเสน่ห์เฉยๆ และที่ไม่จริงจังกับใครเพียงเพราะเหตุผลเดียวเลยคือไม่ได้รัก

‘นายมันแย่แทน ไอ้สิบแปดมงกุฏ’
‘ฉันว่าเกินสิบแปดไปเยอะแล้วล่ะ นายไปเช็กอินเถอะ เสร็จแล้วมาเจอกันที่นี่ มีอะไรให้ช่วยขนนอกเหนือจากที่กองรวมกันเป็นภูเขาบนรถนั้นมั้ย’
‘ไม่มีแล้ว เดี๋ยวฉันมา’

ธาราธารหันมาสนใจคนนั่งรอก็เห็นแก้วกาแฟที่น้ำแข็งละลายจนปริมาณน้ำในแก้วแทบจะไม่พร่องไปจากตอนที่พนักงานเอามาเสริฟเลย ใต้ฟ้านั่งเอามือเท้าคางเอาศอกวางบนโต๊ะ มองเหม่อไปนอกร้านแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“พี่ใต้ฟ้า ยิ้มแล้วก็มองอะไรครับ”
เด็กหนุ่มนิ่วหน้าและเขย่าแขนใต้ฟ้าอย่างแรงจนเจ้าของไร่หนุ่มได้สติกลับมา
“เปล่า พี่ยิ้มเพราะเรื่องดีๆน่ะ ส่วนที่มองออกไปก็ไม่ได้โฟกัสอะไรเป็นพิเศษ”

เพราะสิ่งที่ใต้ฟ้าโฟกัสคือคิดตามคำพูดของธาราธารต่างหาก แม้กระทั่งตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่ากำลังมองอะไรอยู่ ไม่มีอะไรที่เกิดความหมายต่อสายตา นอกเสียจากความคิดที่ส่งผลให้ใจอิ่มเอม
ทุกอย่างมันเริ่มต้นและหล่อหลอมมาด้วยความรัก

เจ้าของไร่หนุ่มต่อต้านเพราะกดดันกับภาระหน้าที่ที่ตัวเองจะต้องทำมันให้สำเร็จก่อนที่จะดูแลใคร คำตอบค้างคาใจมากมายที่ใต้ฟ้าพยายามหาให้ตัวเองกลับได้คำตอบขึ้นมาง่ายๆเพราะคำพูดใครอีกคนที่ตั้งใจจะบอกเพื่อน แต่มันกลับตรงใจใต้ฟ้าเหมือนถูกธนูปักเข้าไปกลางใจเลยทีเดียว

“เมื่อคืนพี่ใต้ฟ้านอนพักผ่อนไม่พอหรือเปล่าครับ แปลกๆนะ สั่งกาแฟใหม่มั้ย”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวนอนไม่หลับ คนนอนด้วยจะลำบาก”
“ธารไม่เคยกลัวความลำบากกับเรื่องที่ต้องนอนเฉยๆหรอกน่า”

เวลาให้สวีทหวานและหยอกล้อกันมีน้อยเหลือเกิน ฝรั่งตาน้ำข้าวเดินยิ้มหน้าแป้นเล้นกลับมาให้สองหนุ่มหยุดจีบกันแต่เพียงเท่านั้น โทมัสปลดเป้สะพายด้านหลังลงมาแล้วยื่นให้ธาราธาร คนรับเป้รู้หน้าที่ตัวเองอยู่แล้ว จึงได้แต่หยิบของที่วางอยู่ข้างๆยัดใส่เป้ใบนั้นจนแน่น รูดซิบปิดสนิทแล้วชายตาให้โทมัสลองแบกขึ้นหลังดู

“เป็นไง”
“อ่า พอไหว”
“เพราะรักอีกแล้วสินะ นายนี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆเลยให้ตาย”

ธาราธารบ่นไม่จริงจังนัก ของในเป้ล้วนเป็นของสำคัญที่โทมัสตั้งใจเลือกและซื้อไป ‘ง้อ’ เอดิสัน หนุ่มตาน้ำข้าวหวงแหนของเหล่านี้เกินกว่าจะยัดโหลดใต้เครื่องได้ และน้ำหนักของที่แบกกลับบ้านไปคราวนี้ก็โอเวอร์โหลดจนต้องหาวิธีเอาขึ้นเครื่องไปเป็นสัมภาระเล็กน้อยส่วนตัว ซึ่งโทมัสจะต้องแสดงให้เจ้าหน้าที่สนามบินรู้ว่าของพวกนี้นั้นมีน้ำหนักไม่มาก และโทมัสก็แสดงได้ดีพอควร แม้บางครั้งจะแอบซี๊ดปากและเบ้หน้าเพราะความหนักของมันก็ตาม

“ขอให้นายโชคดีนะโทมัส ลากันคราวนี้อีกนานเลยกว่าจะได้เจอ ฉันจะคิดถึงนายเสมอเลยนะ เพื่อนรัก”
“เฮ้ สบายใจเถอะแทน แค่นี้สำหรับฉันก็มีความสุขมากแล้ว นายทำให้ฉันเข้าใจชีวิตและรู้ใจตัวเอง อย่างน้อยนายก็รักฉันนะ ถึงแม้จะเป็นความรักแบบเพื่อน แต่นายก็รักฉัน”

เสียงกระแอมตั้งใจที่จะขัดจังหวะของเจ้าของไร่หนุ่มไม่ได้เรียกความสนใจแค่โทมัสกับธาราธาร แต่คนทั้งร้านพากันจ้องมาที่คนทั้งสามเป็นตาเดียว

“พวกนายร่ำลากันจนฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าจริงๆแล้วนายตัดใจจากธารได้แน่หรือเปล่านะ ไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าว”
“ฝรั่งตาน้ำข้าวคืออะไรเหรออันเดอร์สกาย”

โทมัสทำหน้าสงสัยได้กวนอารมณ์คนมองจริงๆ ธาราธารยิ้มเยาะคนถูกถามเมื่อเจ้าของไร่หนุ่มชักสีหน้าขึ้นมานิดๆ ไม่พอใจแต่เก็บกดความรู้สึกเอาไว้สินะ ธาราธารได้แต่นึกครึ้มในใจอยู่คนเดียว

“คือนายไง”
“น้ำข้าวเป็นยังไงล่ะ”
“เหมือนตอนนายปลดปล่อยทุกประการ สงสัยอะไรอีกมั้ย เช็กอินแล้วก็น่าจะเข้าเกทได้แล้วมั้ง”
“นายนี่หึงได้น่ากลัวจัง ฉันคิดว่าถ้านายต่อยฉันได้นายคงทำไปแล้วล่ะ ใช่หรือเปล่า”
“ไม่หรอก ไม่อยากให้มือเปื้อนเลือดน่ะ ฉันไม่ชอบกลิ่นคาวเลือด”
โทมัสทำสีหน้าแหยงๆเมื่อรับรู้อีกอารมณ์หนึ่งของเจ้าของไร่มาดขรึม ธาราธารหัวเราะร่าเมื่อเห็นเพื่อนชาวต่างชาติสิ้นลาย
“ไปเถอะ แล้วฉันจะออนไลน์ไปหาเมื่อนายถึงบ้านแล้วนะ ตัวห่างแต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ปัญหาแล้วล่ะ โซเชียลเน็ตเวิคช่วยเราได้”
“ขอบใจมากนะแทน บายๆ”

การโบกมือสมัยนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยน้ำตาอีกต่อไปแล้ว ธาราธารโบกมือให้โทมัสพร้อมรอยยิ้มที่คนพบเห็นแทบใจละลาย แม้แต่เจ้าของไร่หนุ่มยังนึกประทับใจรอยยิ้มแบบนี้ของคนใกล้ตัว ใต้ฟ้ายกมือขึ้นโบกลาตัวปัญหาด้วยความรู้สึกหลากหลายปะปนกัน ไม่พอใจโทมัสตั้งแต่ต้นก็ส่วนหนึ่ง เข้าใจหนุ่มตาน้ำข้าวคนนี้ก็ส่วนหนึ่ง และส่วนสุดท้ายที่เจ้าของไร่รู้สึกละอายใจนิดๆเพียงแต่มันเป็นความรู้สึกจริงๆในใจของเขาตอนนี้เลยก็ว่าได้ ใต้ฟ้าโล่งใจที่คนทั้งคู่ตัดกันขาดกันจริงๆสักที เขาจะยินดีมากถ้าสองคนนี้เหลือทิ้งไว้แค่ความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน อย่างน้อยช่วงชีวิตของธาราธารก็ได้พบกับประสบการณ์ชีวิตอย่างหนึ่งและมีคนๆนี้เป็นส่วนร่วมของชีวิตช่วงนั้น

“กลับบ้านเรากันได้หรือยัง”
“จริงๆแล้วธารก็ไม่ได้อยากอยู่ที่บ้านปู่นานๆหรอกนะครับ แต่เรายังมีเรื่องต้องคุยกับปู่ก่อนกลับไร่นี่นา”
“ธารจะบอกปู่วันนี้เลยเหรอ”
“จะรออะไรอยู่ล่ะครับ หรือพี่ใต้ฟ้าไม่มั่นใจว่าเราจะไปด้วยกันได้”
“พี่คิดว่าพี่วางรากฐานชีวิตไว้เผื่อที่ให้ธารมาเดินร่วมกันไปกับพี่นะ แล้วอย่างนี้เรียกว่าพี่มั่นใจได้มั้ย”
“งั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมนะครับป๋า ผมจะจัดการเรื่องความรักของเราเอง อ๊ะ มีสายเข้า ..... อ๋อ เอดิสันน่ะครับ สงสัยจะโทรมาเช็ก”
“งั้นพี่ไปห้องน้ำก่อน ธารรอพี่ตรงประตูทางออกไปลานจอดรถนะ”
“ครับผม”
.
.
.
“ว่าไงเอดิสัน โทรมาเช็กว่าโทมัสขึ้นเครื่องกลับไปหานายแน่แล้วใช่มั้ย”
“เปล่าหรอก โทมัสโทรมาบอกฉันแล้ว เที่ยนอี้ โทมัสบอกฉันว่าที่นายยอมให้เค้ามาหาที่ประเทศไทยนี่ก็เพราะนายอยากจะแก้แค้นเหรอ”
“แก้แค้น เอ ฉันไม่แน่ใจนะว่าบอกโทมัสไปว่าอย่างนั้น”
“ก็พี่ชายของนาย คนที่นายรักเขาน่ะ เขาทำให้นายโกรธมากนายเลยให้โทมัสช่วยนายแก้แค้นพี่ชายใช่ไหม”

ธาราธารยกมือเกาท้ายทอยแปลกๆ การอธิบายให้ชาวต่างชาติเข้าใจความรู้สึกและการกระทำที่แสดงออกไปนี่มันยากจริงๆ อันที่จริงแล้วจะเรียกว่าแก้แค้นก็ไม่ใช่หรอก แต่ถ้าถามว่าก่อนกลับมานี่มีแต่ความโกระและอยากจะเอาชนะเรื่องที่ฝังใจมาตลอดใช่มั้ย มันก็ใช่ ธาราธารแค่อยากกลับมาทวงความรักอีกส่วนที่หายไปเท่านั้น เด็กหนุ่มแค่กลับมาตามรักคืนใจ แต่การจะบอกว่าให้โทมัสช่วยมาตามหาหัวใจนั้นมันคงจะอธิบายได้ยากพิลึก ความซับซ้อนของเรื่องราวมันลึกซึ้งเกินกว่าจะอธิบายเป็นภาษาต่างชาติที่ธาราธารเองไม่ได้แตกฉานขนาดนั้น และการจะอธิบายเรื่องเดียวกันให้เอดิสันเข้าใจก็ยากไม่ต่างอะไรกับบอกโทมัสเลย

“เรื่องแก้แค้นอะไรที่ฉันเคยบอกนายและเล่าให้โทมัสฟัง มันเรียบร้อยแล้วล่ะ”
.
.
.

ใช่!! มันเรียบร้อยแล้ว ธาราธารได้บดอัดใจเจ้าของไร่หนุ่มให้แหลกเหลวไปเรียบร้อยแล้ว ความหวังและความฝันที่วาดเอาไว้พังสลายลงไปตรงหน้า ที่ผ่านมาธาราธารแค่เล่นละคร
ถึงว่า ใต้ฟ้าไม่เคยฉุกใจเลยว่าทำไมธาราธารถึงได้แสดงความรู้สึกของตัวเองผ่านคำพูดได้ลื่นไหลและไม่เคอะเขินที่จะบอกว่ารักเขา

มันก็แค่บทหนึ่งของการแสดงละครให้ใต้ฟ้าตายใจ

มันก็แค่การแก้แค้นที่เขาเคยปฏิเสธความรักที่ธาราธารเคยมีให้มาก่อน

ตอนนี้เจ้าของไร่หนุ่มรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร

เขารักธาราธารมากกว่าน้องชาย แต่ธาราธารก็แค่เคยฝังใจรักเขาเท่านั้น
แผลสดกับแผลเรื้อรัง แผลแบบไหนที่ทรมานทุรนทุรายมากกว่ากันนะ

“พี่ใต้ฟ้า มาแล้วทำไมไม่เรียกธารล่ะครับ”
“พี่เห็นธารยังคุยโทรศัพท์อยู่”
“อ๋อ งั้นกลับกันเถอะครับ เดี๋ยวรถติด”
“อืม”
.
.
.
“พี่ใต้ฟ้าครับ พี่เป็นอะไร เหมือนพี่เหม่อลอยตั้งแต่ออกมาจากสนามบินแล้วนะครับ ขับรถไหวมั้ย ธารขับให้หรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร พี่โอเค”
.
.
.
“พี่ใต้ฟ้าครับ เสียงโทรศัพท์พี่ไม่ใช่หรือไง”

“อาฮะ โทษทีนะพี่ไม่ได้ยิน...........ฮะโหล อะไรนะ จะกลับไร่เดี๋ยวนี้แหละ”

หัวรถเปลี่ยนทิศแล้วมุ่งหน้าไปยังไร่เหนือทรายใต้ฟ้าแทนการกลับบ้านของปู่พนาโดยมีธาราธารติดรถมาด้วย เด็กหนุ่มร้อนรนกับสายล่าสุดที่ใต้ฟ้าเพิ่งวางไป เจ้าของไร่หนุ่มตื่นตระหนกแต่ยังคงวางมาดได้นิ่งและสุขุมอย่างที่เคย คนที่กระสับกระส่ายเพราะไม่ได้รับคำอธิบายอะไรเลยกำลังนั่งไม่ติดที่ สลับมองไปมาระหว่างใบหน้าเจ้าของไร่หนุ่มกับท้องถนนจนตาพร่าลาย สุดท้ายคำตอบก็แทบจะพรากลมหายใจให้ขาดเป็นห้วงๆ


๐ สวัสดีค่ะทุกคน ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงกันบ้างมั้ยคะ  หลายคนคงขบฟันดังกรอด หายหัวไปตั้งนาน ยังมีหน้ามาฮา 
๐ ตอนนี้ยาวจุใจใช่มั้ยคะ แทนคำขอโทษที่ให้รอนานนะตัวเอง 
๐ นี่คือข่าวดี ตอนนี้คนเขียนปั่นสต็อกเรื่องนี้จนใกล้จบเต็มทีแล้ว ถ้าไม่เวิ่นไปได้อีกเรื่อยๆก็จะจบแล้วล่ะค่ะ เลยมีสต็อกเพียงพอที่จะลงแบบวันเว้นวันได้  ดังนั้น ทุกคนจะไม่ขาดตอนและรอนานจนต้องไปอ่านตอนที่ 1 ใหม่อีกครั้งแล้วค่อยกลับมาอ่านตอนที่ 19 นะคะ 
๐ ซีรีย์พยางค์เดียว เรื่อง "ขอ" ก็เหมือนกันนะคะ จะปั่นจนมีสต็อกเพียงพอที่จะลงแบบไม่ขาดตอน เป็นเรื่องสั้นที่ใช้เวลานาน (นานที่จะลงสักตอน) 
๐ ใครที่สั่งซื้อนายโลมไว้ ตามอัพเดทล่าสุดได้ในเล้า แฟนเพจ และทางเมลล์ไปแล้วนะคะ ก็มีความหวังขึ้นมาเรื่อยๆ เรื่องโดจิน คนวาดบอกให้คนเขียนน้ำตาตกในว่า ใครได้ไปถือว่าโชคดีละกันนะ โดจินบ้าอะไรวาดยากมาก นักเขียนแต่งอะไรเวิ่นมาก (แอบหลอกด่าแบบกว่าจะรู้นี่เช้าอีกวัน) เขาจะงดรับวาดโดจินไปอีกนาน  แต่แอบแย๊บๆว่า วาดเมฆกับฉานอีกสักเรื่องเถอะ ให้เวลาวาดทั้งชีวิต เอ็งวาดเสร็จตอนลูกบวช ชั้นก็จะเปิดขายตอนนั้นแหละ ตอนนั้นจะยังมีสาว Y อยู่หรือเปล่า แบบว่า ไม่มีหญิงชายให้สืบเชื้อสายแล้วอะ เค้าได้กันเอง ก็ไม่มีลูกต่อสินะ 
๐ คนเขียนไปจองบูทงานหนึ่งไว้ จองร่วมกับ Hermit books อีกที แน่นอนว่าคนจัดการทุกอย่างคือ hermit  ก็จะพยายามเปิดจองเรื่องน้องธารและเรื่องขอ แล้วจัดพิมพ์ให้ทันวันงาน (ฝันไปหรือเปล่าวะ) นะคะ เดี๋ยวบูทโล่ง อายเขา
๐ ถามโรงพิมพ์ว่า นิยายราวๆ 500 หน้านี่ทำเป็นเล่มเดียวเลยได้มั้ย โรงพิมพ์บอกได้ค่ะ แต่หลุดง่ายนะคะ แล้วหนาขนาดนั้นนอกจากทำหมอนแล้วใครจะพกพาไปไหนมาไหนคะ ..... นั่นสินะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากๆที่ยังไม่ถอดใจเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณ YouandMe ด้วยค่ะ ที่คอยช่วยดูคำผิดให้นะคะ
๐ ทุกคนอัพเดทข่าวสารทางแฟนเพจจะอัพเดทที่สุดนะคะ ทางนี้ค่ะ Romancefic's Fanpage

[coon_all]

พี่ฟ้าอย่าเผลอทำอะไรรุนแรงกับธารนะ
สงสารน้อง เจ็บมาหลายครั้งแล้ว

[janeyuya]

อ่านตอนช่วงแรกๆพี่ฟ้าเหมือนอารมณ์แบบ เอนนิส เดลมาร์ อ่ะเธอ ￣ε ￣  เหมือนจะฝังใจแปลกๆกับความเเป็นเกย์ อย่างนี้ต้องมีที่มา!!!!!!
ส่วนตอนนี้เป็นตอนที่นิยายที่สุดแล้วในเรื่อง โถ่ถังขังปลาดุก!! จะมาหลุดคุยโทรศัพท์แล้วพระเอกเข้าใจผิดอีกรึ! อร้ายยยยยยยยย คลองแสนแสบที่สุด
อยากตบพี่ฟ้าจุงเบย <(｀^´)>
(อย่ามาแบนจุงเบยหนูนะ...เค้าจะบรรจุลงพจนานุกรมแล้ว!)

[watcharet]

มาแบบค้างๆอีกแล้วอ่ะ ให้ติดตามตลอดเลยอ่ะ แต่ก็ชอบอ่ะนะ 555555

[maru]

ใต้ฟ้าเข้าใจผิดซะงั้น ทำไมไม่ถามธารนะใต้ฟ้า คิดเองเออเอง

[N.T.❁]

อุตส่าห์มาต่อทั้งที ค้างได้อีกอะค่ะ

กำลังจะดีแล้วเชียว มาม่าอีกแล้ว TT
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันจริงๆซะที 

[Yunatsu]

อะไรเนี่ยยย พึ่งดีกัน
จะเข้าใจกันผิดอีกแล้วหรอออ

ที่ไร่เปนอะไร

 

[beery25]

 

[YouandMe]

ตื่นมาแปะก่อนกลับไปนอนต่อ อิ อิ

ต้องกลับมาอ่านต่อที่บ้านเพราะจอ NB ของที่หอกับออฟฟิสมันเล็ก อ่านไม่มันส์ 

แต่พออ่านจบเท่านั้นแหล่ะ...มันเกิดอะไรขึ้น 
พี่ใต้ฟ้าเข้าใจน้องผิด + เกิดเรื่องที่ไร่...ทำไมมันช่างเลวร้ายขนาดนี้ 
ลงทุกวันเลยเถอะ ไม่งั้นคนอ่านคงอกแตกซะก่อน 

แก้นิดๆ ถอดหน่อยๆ 
แม้เขาจะตีหน้าทมึงทึงใส่หมอนี่ก้ไม่ได้รู้สึกครั่นคร้ามอะไรเลย ==> ก็
แต่ใต้ฟ้ารู้ว่านี่คือการบริการที่ไม่มีคำกำจัดความของผู้ชายเข้ามาเกี่ยวนี่สิ ==> จำกัดความ
คงจะตกเป็นเบื้องล่างของเด็กเจ้าเล่ห์อยู่ร่ำไปแน่ๆ ==> เบี้ยล่าง
ปู่เข้าใจโลกและทุกคน ยกเว้นที่จะเข้าใจหหลานตัวเอง
มีอะไรที่จะห้องน้องช่วยก็สอนน้องนะใต้ฟ้า ปู่ไม่รู้จะฝากม้าพยศตัวนี้ไว้กับใครแล้วถึงจะนอนตายตาหลับ ==> ให้
แต่ถ้าถามว่าก่อนกลับมานี่มีแต่ความโกระและอยากจะเอาชนะเรื่องที่ฝังใจมาตลอดใช่มั้ย ==> โกรธ

[zeit]

พอกำลังจะดีขึ้น ดันมีเรื่องต้องเข้าใจผิดกันอีก
ธารเป็นคนที่น่าสงสารขาดความรกจากครอบครัว ทำให้โหยหาความรักจากคนที่ฝังใจ
ซึ่งไม่เคยมีสักครั้งที่ไม่รักพี่ฟ้าเลย
พี่ฟ้าก็คนที่เหมือนรักแบะดูแลมาตลอด กว่าจะรู้ใจตัวเองได้แทบแย่
ไหนจะศึกนอกรอบตัว ศึกในใจที่เข้ามาพจญได้แต่หวังว่าจะใจเย็นคิดรอบคอบกว่านี้
อย่าได้ทำเรื่ิองที่หัหาญน้ำใจกันอีกเลย แค่นี้ธารเองก็แทบแย่กับความรัก

[sunshadow]

    ใต้ฟ้าแอบหึงน่ากลัวลึกๆจริงๆนะ ถ้าฟิวขาดสงสัยคู่กรณีจะโดนหนัก
    แต่ใต้ฟ้าริจะเป็นป๋าเลี้ยงธารตั้งแต่ยังเด็กจริงเหรอ
    หลงน้องเค้าขั้นรุนแรงตั้งแต่ยังเล็กเลยนะเนี่ย
    คู่นี้ทำไมชอบเข้าใจกันผิดเพราะคำพูดเล็กๆน้อยๆจังนะ
    เหมือนจะดีกันไม่ทันไร เรื่องกับคุณปู่ก็ยังไม่เคลียก็มีเรื่องให้ระแคะระคายกันอีกแล้ว

[Nus@nT@R@]

เอ้ยยย อะไรอีกล่ะเนี่ย เข้าใจผิดกันอีกแล้วเหรอ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่ใต้ฟ้าอย่าเข้าใจน้องผิดนะคะ 

[rujaya]

เพิ่งจะดีกัน จะต้มมาม่ากินอีกแล้วหรอ 

แล้วใครเป็นอะไรที่ไร่นะ 

[bobie]

มันยาวแต่มันค้างอ่ะ
ใต้ฟ้าเป็นอะไรเนี่ย
รออยู่นะค้า

[roseen]

 :กอด1:คาใจ

[NOoTuNE]

เออออ นอกจาปากหนัก เข้าใจยาก ยังเข้าใจไปเองอีกกก

โอยยยย    พ่อคุณ อันเดอร์สกาย  ได้แต่สงสาร น้องธาร

[fay 13]

 

[hpsky]

เข้าใจผิดอีกแล้ว เฮ้ออออออ

[Kfc_Pizza]

 

[NewYearzz]

  โถ่เอ๊ย! ทำไมนะ? เข้าใจผิดกันอีกละ

อยากให้รักกันดีๆ หวังว่าจากนี้จะไม่เกิดอะไรที่ร้ายแรงไปมากกว่านี้หรอกนะ

ถ้าฟ้าเรื่องมาก จะยุให้ธารหนีๆ หนีไปไกลๆคนบ้า คิดมาก



รอตอนต่อไปครับ 

[yunjae123]

เมียใหม่คุณปู่นี่แรดจริงๆๆๆๆๆๆๆ
อ่อยไปทั่วเลยนะย่ะ!! แต่เสียใจด้วยไม่มีใครหลงแกหรอกย่ะ!!! 
แต่...พี่ใต้ฟ้าต้องเข้าใจธารผิดแน่ ๆ เลยอ่ะ
ธารรักพี่ใต้ฟ้ามากๆๆๆๆเลยนะ
อย่าดราม่านะ!! T^T
รอตอนต่อไปว่าเกิดอะไรขึ้นที่ไร่...