หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[pp4]

เอ่อ....คุณน้อง คุณหนู คุณนายคะ
แหม~คิดถึงแต่ความสบายจริงๆให้ดิ้นตาย
อยากเอาตีนขึ้นก่ายหน้าผากจริงๆ
รอตอนต่อไปค่ะ

[wdaisuw]

เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ
กว่าจะถึงวันที่เผยใจ
คงมีอะไรหวานๆชวนเขิลเยอะแน่ๆ

[koraorni]

ตอนใหม่มาไวกว่าที่คิด ดูท่าจะอยู่กันอย่างไม่สงบซะแล้วล่ะมั้ง
พี่ใต้ฟ้าเล่นเฉยเมยขนาดนี้ น้องธารจัดเต็มให้แน่แน่
ปล.ไม่นะพรุ่งนี้น้องโลมจะจบซะแล้ว
 

[sureerat25476]

มารอตอนต่อไป   

[IRIS]

ชอบเนี้อเรื่องจัง..

แหม..พี่ใต้ฟ้าเก๊กเหลือเกิน..ระวังจะโดนน้องมันยั่วจนตบะแตกเอานะ..

[sukie_moo]

ต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ เอาช้างมารับซะงั้น  ยิ่งใหญ่จริงๆ

[JadeButterflyεїз]

แอบมาเป็นกำลังใจให้ครับผม

[Sorso]

*-*

รอตอนต่อไปคร๊าบบบบ

[o oxijan]

 o18มาต่อไวๆนะฮ้าาาาบ

[ToffeE_PrincE]

ได้นั่งช้างด้วย กี่แรงม้าเนี่ย

 

[junjou]

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยาก - อ่าน - ต่อ!!!! *ลงไปดิ้น*

[greensnake]

อ่า~กว่าจะได้เข้ามาอ่านก็ปาเข้าไปสองตอนแล้วเหรอเนี่ย
นายเอกดื้อและเอาแต่ใจนี่น่ารักไม่หยอกนะชอบมากขอบอก
แต่เราเชื่อว่าพี่ใต้ฟ้าเอาอยู่ :laugh:ก็พี่เค้านิ่งซะขนาดนั้นนี่นา
แถมการต้อนรับก็ยังอบอุ่น(มาก)อีกต่างหาก ขี่ช้าง
สงสัยไร่ที่แสนสงบจะได้ครื้นเครงกันก็คราวนี้แหละ 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ แค่เริ่มต้นก็สนุกแล้วค่ะ

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า [ใต้ฟ้ากับธาราธาร]

ตอนที่ 3

อารมณ์โกรธแค้นยังคุกกรุ่นไม่จางหาย
เด็กหนุ่มเดินต่อยกำปั้นกับฝ่ามือไปมาอย่างใช้ความคิด ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นแผนการณ์ของใคร ไม่ว่าปู่หรือไอ้บ้านั่น ทั้งคู่จะต้องรู้เห็นเป็นใจกันแน่ๆ

แต่มันแรงไปมั้ย!!
ช่วงเวลาที่ห่างกัน เด็กหนุ่มทำได้เพียงแค่หยิบเรื่องราวในอดีตกลับมาฝัน แถมมันยังเป็นฝันร้ายที่กัดกินใจตัวเองมาโดยตลอด เป็นความฝันที่มีแต่ความไม่เข้าใจที่ต้องการคำตอบเต็มไปหมด พี่ชายและเพื่อนที่แสนดีเพียงคนเดียวทำไมถึงได้ตัดเยื่อใยกันได้ง่ายดายขนาดนั้น
ถ้าหากใต้ฟ้าจะหักมุมเป็นตัวร้ายแทนบทบาทพระเอกอย่างที่เคยทำมาตลอด ใต้ฟ้าจะลงทุนทำดีกับเขาเพื่ออะไร
คิดแล้วก็มีแต่จะเพิ่มดีกรีความหงุดหงิดใจให้พุ่งขึ้นไปอีกเหมือนคนอ้วนโดนตรวจคอเรสเตอรอล พยายามข่มอารมณ์ให้เยือกเย็นแค่ไหน แต่รู้สึกควันจะยังไม่จางไปจากหู
คนทำงานบ้านสามคนแยกกันอยู่คนละมุมต่างจับจ้องมาที่     ธาราธารอย่างกล้าๆกลัว แต่ละคนต่างส่งสายตาอ้อนวอนให้แก่กันและกันเพื่อที่ใครสักคนจะเสียสละเสี่ยงตาย ถ้าคนที่เดินงุ่นง่านเป็นหนูติดจั่นไม่หันมาเห็น สามคนนี้ก็คงจะยืนกอดเสาแล้วรูดไปมาเพื่อส่งสัญญาณอ้อนวอนกันต่อไป
“มีอะไรเหรอ”
ถึงสีหน้าอาจจะปรับให้ดูดีมากไม่ทัน แต่น้ำเสียงก็เจือจางความน่ากลัวลงไปเยอะแล้ว
“เอ่อ เอ่อ อืม อ่า”
สามสาวอ้าปาก มองตาและตะกุกตะกักเหมือนคนที่ท่องสคริปต์มาแล้วแต่ลืม
“เธอเป็นคนตอบแล้วกัน”
เด็กหนุ่มชี้ไปยังคนที่มุดอยู่หลังเสาใกล้ตัวเองมากที่สุด แม่บ้านคนนั้นค่อยๆยื่นหน้าออกมา ส่งยิ้มฝืนๆมาทักทาย ก่อนจะพ่นพรวดถ้อยคำออกมายาวเหยียดเหมือนท่อน้ำตันที่ได้รับการทะลวงแล้วเรียบร้อย
“พวกหนูเอาของคุณไปเก็บที่ห้องพักแล้วค่ะ และอยากจะมาพาคุณเยี่ยมชมรอบๆบ้านและห้องพักของคุณ”
“ได้สิ”
สามคนเกาะกลุ่มกันไปเหมือนธาราธารเป็นตัวประหลาด ปากบอกว่าจะพาเยี่ยมชมบ้าน แต่สภาพที่เป็นอยู่นั้นไม่ต่างอะไรจากเด็กหนุ่มเดินดูบ้านด้วยตัวเองเลยสักนิด
“นำทางฉันแต่คนเดียวก็พอ”
ผลั่ก!!
แม่บ้านสองคนพร้อมใจกันดันหลังคนที่อยู่ตรงกลางให้ขึ้นมาขนาบข้างเขา ผู้โชคร้ายหันกลับไปทำปากขมุบขมิบต่อว่าเพื่อนที่ผลักภาระมาให้
“ฉันไม่กินคนเป็นอาหารหรอกน่า”
นั่นล่ะ แม่บ้านผู้เสียสละถึงได้เดินนำทางไปอย่างหวาดๆเพราะเสียงที่กึ่งล้อแต่เจือแววรำคาญอยู่ไม่น้อย
บ้านหลังนี้อยู่บนเนิน มองไปเห็นสวนผลไม้ ไร่และโรงเรือนเลี้ยงสัตว์อยู่ข้างล่าง ถ้าจะให้เปรียบ บ้านหลังนี้เหมือนขนมพุดดิ้งที่อยู่ในถ้วย ถึงแม้ตัวบ้านจะอยู่บนเนิน แต่พื้นที่ของไร่ทั้งหมดกับเป็นแอ่งกะทะอยู่กลางหุบเขา
“ทำไมถึงชื่อไร่เหนือทรายใต้ฟ้าล่ะ”
เด็กหนุ่มเลือกที่จะชวนคุยกลบความเงียบ แม้บรรยากาศจะเจริญหูเจริญตา แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังเดินทางสู่พลบค่ำสาดลงมาสวยจนลืมความขุ่นข้องในใจไปชั่วขณะ แต่มันก็คล้ายๆกับเดินชมสวนลั่นทมในป่าช้า สวย เงียบ สงบ และวังเวง
“นายบอกว่าที่นี่ถูกสันนิษฐานว่าเป็นทะเลมาก่อนค่ะ ก่อนนายจะมาทำไร่เคยเป็นป่าสนสามใบ แล้วดินที่นี่ก็เป็นดินที่มีทรายผสมอยู่ค่ะ”
แม่บ้านตอบฉะฉานเหมือนถูกอบรมให้ความรู้มาอย่างดีแล้ว น่าแปลกที่ใต้ฟ้าเลือกตรงนี้เป็นที่ทางทำมาหากิน นอกจากเลี้ยงวัวเลี้ยงแพะแล้ว ธาราธารมองไม่เห็นว่ามันจะปลูกอะไรได้อีก ผู้ชายคนนั้นไปร่ำเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาเพื่อจะมาพลิกดินให้เป็นทองเนี่ยนะ
บ้าไปแล้ว!!
คิดๆไปก็เผลอทำเสียง “หึ” ขึ้นจมูกจนแม่บ้านหันกลับมามองด้วยความสงสัยและหวาดกลัวนิดๆ
“นั่นต้นอะไรเหรอ”
ไม้พุ่มที่อยู่ข้างต้นไม้ใหญ่สองต้นที่มีเปลสานผูกอยู่ชวนให้กระโจนลงไปนอนเล่น กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาแตะจมูก ผึ้งและผีเสื้อตอมและดอมดมดอกไม้ เสียงกระพือปีกประสานกันดังลั่นจนเสียดเข้าไปในหู ใบเขียวเข้มเงาวับตัดกับดอกสีขาวราวกับต้นไม้ปลอมที่ปักลงดิน
“ต้นแก้วค่ะ”
“ต้นแก้วเหรอ”
ใจกระหยิ่มยิ้มย่องเพราะจำได้ว่าปู่เคยบอกไว้เมื่อตอนเด็กๆถ้าไม่อยากไปโรงเรียนจะรูดใบแก้วมาเคี้ยว ประเดี๋ยวเดียวตัวเราก็จะร้อนเหมือนจับไข้ ธาราธารยกยิ้มมุมปากอย่างสมใจเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้หนึ่งอย่าง
“เธอมีธุระก็ไปทำเถอะ ฉันจะนอนเล่นที่เปลนี่สักพักนะ แล้วจะเรียกให้พาไปที่ห้องนอนเลย”
“ค่ะ”
สาวใช้รับสั่งอย่างว่าง่าย แล่นปรู๊ดเดียวเห็นแต่หลังไวๆเหมือนรอคอยอิสระมานานแล้ว อุปสรรคของเด็กหนุ่มตอนนี้ก็คือ จะแทรกคิวเข้าไปหาใบไม้นั่นยังไงไม่ให้ผึ้งต่อยจนเจ็บตัวจริงๆดี
.
.
.
“เรียบร้อยดีนะหลาน”
“เรียบร้อยแล้วครับคุณปู่”
ใต้ฟ้าอมยิ้มกับโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี
“ฮ่าๆแล้วไอ้ธารมันไม่โวยวายเรอะ”
เสียงกลั้วหัวเราะของคุณปู่พนาแปรเปลี่ยนเป็นเสียงที่เจือความกังวลในตอนท้ายในแบบที่คนปลายสายจับอารมณ์แล้วปรับตัวตามไม่ทัน
“จะเหลือเหรอครับคุณปู่ แต่สบายมากครับ”
จริงๆใต้ฟ้าเลี่ยงคำว่าธาราธารตะโกนด่าตามหลังเค้าซะจนป่าลั่น แต่หากบอกออกไปแบบนั้นคุณปู่ก็คงจะเกรงใจเขาไม่น้อยที่ผลักภาระมาให้ ปู่พนาเป็นเพื่อนสนิทกับปู่ของตัวเอง ต่อให้ใครคนหนึ่งตายไปแล้ว แต่ความเป็นเพื่อนยังสามารถสืบทอดกันได้เหมือนสืบทายาทอย่างไรอย่างนั้น ใต้ฟ้าเชื่อว่า ความเป็นเพื่อนไม่มีวันจางหายไปตามกาลเวลา
“ฝากดูมันด้วยนะหลาน มันออกจะรั้นและเอาแต่ใจตัวเอง ที่สำคัญ มันเถียงเป็นไฟเชียวล่ะ ปูเตือนเอาไว้ให้รับมือมันด้วยนะ”
ใต้ฟ้าโปรยยิ้มพร่ำเพรื่อใส่โทรศัพท์อีกที ทำไมจะไม่รู้ว่าต้องรับมือธาราธารยังไง ก็ในเมื่อเรื่องพวกนี้เขาเป็นที่ปรึกษาให้ปู่พนาก่อนที่ปู่จะย้อนกลับมากล่าวเตือนเขาซะอีกน่ะสิ
จัดแจงสั่งงานให้คนงานทำในเช้ามืดของวันพรุ่งนี้แล้วก็ได้เวลากลับบ้าน มือเย็นของที่นี่ อาจจะเป็นมื้อเกือบดึกของใครอีกคนที่บอกกับทุกคนว่าตัวเองเป็นเด็กอนามัย แต่เป็นผู้ชายที่ย่ำราตรีจนถึงเช้าให้เขาต้องตื่นขึ้นมารับฟังเสียงคนแก่ระบายความเครียดอยู่บ่อยๆ ใต้ฟ้าอยากรู้เหมือนกันว่าธาราจะต่อว่าเขายังไงในเรื่องนี้ เพราะคงจะไม่มีบ้านไหนตั้งเวลาข้าวเย็นไว้ค่ำมืดขนาดนี้แน่ แต่ที่นี่คือไร่ มีงานมากมายที่เขาต้องสะสาง และเพราะต้องอยู่คนเดียว เวลาอาหารจึงไม่ใช่ปัญหาของหนุ่มโสดอย่างใต้ฟ้าแม้แต่น้อย
คบไฟสีเหลืองเป็นแนวเส้นนำสายตา กลิ่นหอมของไม้ดอกกลางคืนเริ่มเบ่งบานให้ชื่นใจ มีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคนจะทำให้บ้านครึกครื้นขึ้นมาทันตาได้ยังไงใช่มั้ยล่ะ ใต้ฟ้าไหวไหล่ปลอบใจตัวเองก่อนจะสลัดความคิดเพ้อเจ้อออกไปเมื่อรู้สึกว่าบ้านก็ยังเหงียบเหงาเหมือนอย่างที่ผ่านมาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
โต๊ะกินข้าวยังจัดชุดจานและช้อนเพียงชุดเดียวเหมือนเดิมทั้งๆที่มีแขกมาพัก ใต้ฟ้าขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นใครอีกคนนั่งรอเพื่อโวยวายเขาอย่างที่คิด
“คุณธารล่ะเอื้อง”
“คุณธารบอกว่าไม่สบายค่ะ อยากนอน ให้นายกินไปก่อนได้เลยตามสบาย”
“เขาว่างั้นเหรอ”
“ค่ะ เอื้องเคาะประตูจะเปิดเข้าไปคุณเธอก็ร้องห้าม บอกว่าจะนอนแล้วขอเวลาส่วนตัว ปวดหัวมาก เพลีย แล้วก็ไม่มีแรงค่ะ”
“คนป่วยบอกอาการเธอครบสูตรแบบนี้เลยเหรอ”
“ค่ะนาย เอื้องได้ยินคุณธารเธอซู๊ดปากเหมือนเจ็บมากด้วยนะคะ สงสัยจะฟกช้ำจากนั่งช้างแน่ๆเลยค่ะ”
“บอกให้ใครเตรียมรถให้ทีนะ เผื่อต้องไปโรงบาล”
“ค่ะ”
ใต้ฟ้าเดินลิ่วๆไปยังห้องรับรองแขกที่อยู่ไม่ไกลจากห้องตัวเองนัก เคาะประตูไปกี่ครั้งๆก็ได้รับแต่ความเงียบกลับมาจนนึกเป็นห่วง ชั้นสองไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนหนุ่มอย่างเขา แต่การลงไปทั้งที่ใจร้อนรนนั่นต่างหากที่ทำให้อยากจะกระโดดจากพื้นชั้นสองไปถึงชั้นล่างเลยทีเดียว
กุญแจสำรองลั่น กริ๊ก!! คนที่พรวดพราดเข้ามาถึงกับชะงักงันก่อนจะหันหลังกลับออกไปแล้วเดินเข้ามาใหม่เหมือนทำอะไรไม่ถูก คนที่ขลุกตัวเองอยู่ในผ้าห่มผืนหน้าแอบยิ้มให้กับชัยชนะขั้นแรกของตัวเอง
ทุกอย่างเป็นไปตามที่ธาราธารคิด ใต้ฟ้ายืนเก้ๆกังๆชั่งใจอยู่ครู่เดียวก็กระชากผ้านวมผืนหนาออกจากตัวเขา กางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นบางเบาปรากฎสู่สายตา เสื้อกล้ามสีขาวเนื้อบางไม่แพ้กันเผยให้เห็นบางสิ่งบางอย่างรำไร
ธาราธารไม่ได้ตั้งใจจะยั่ว!!
แต่ถ้าไม่แต่งตัวแบบนี้แล้วใต้ฟ้าจะรู้ได้ยังไงว่าแกล้งเขาแรงแค่ไหน รอยฟกช้ำที่เขียวคล้ำบ้างม่วงบ้างกระจัดกระจายไปทั่วทั้งตัว แผลพวกนี้ธาราธารเจ็บจริงตอนที่มันอักเสบและสำแดงฤทธิ์เมื่อตอนอาบน้ำ ส่วนใบแก้วนั้นเป็นเพียงอุปกรณ์เสริมที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดจนหน้าเหลือสองนิ้วเหมือนอย่างตอนนี้ไงล่ะ
เกือบลืมแน่ะ!! ว่าต้องหลับตาให้สนิท ไม่งั้นจะไม่เนียนว่าธาราธารป่วยมากจริงๆ
“ธาร”
ใต้ฟ้ายืนเรียกอยู่เหนือร่างของเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงระดับปกติจนกลายเป็นเพิ่มระดับขึ้นมาตามความร้อนรน ร่างเล็กไม่ไหวติง จะมีก็แค่เพียงหน่วยตาที่พยายามเผยอรับเสียงเรียกของเขา แต่นอกเหนือจากนั้นนิ่งสนิท
หลังมือถือวิสาสะแตะหน้าผากขาวละมุนแล้วก็ต้องผงะ ไอ้ร้อนระอุตามมาทั้งๆที่ชักมือออกมาแล้ว
มือแกร่งค่อยๆช้อนร่างธาราธารขึ้นมาแนบไว้กับตัว ริมฝีปากแห้งผากเผยอออกจากกันตามธรรมชาติ เสื้อนอนรั้งจนติ่งไตสีอ่อนสัมผัสกับอากาศภายนอกแล้วแข็งเป็นไต
“ธาร ได้ยินพี่ไหมธาร ธารๆ”
เสียงเรียกไม่ได้ทำให้ธาราธารอยากจะลืมตาขึ้นมาให้เสียแผนหรอก แต่แรงเขย่าและอากาศหนาวจนขนลุกซู่นี่ต่างหากที่ทนไม่ได้ ตอนอยู่ในผ้านวมผืนหนาก็อบอุ่นดีไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้ตัวเองรู้สึกสั่นจริงๆขึ้นมาแล้ว
ใต้ฟ้ากระชับร่างของธาราธารให้อยู่ในสองแขนแล้วยกอุ้มขึ้นเสมออก สายตามองไปยังทางข้างหน้าไม่รู้เลยว่าร่างที่อยู่ในอ้อมแขนเผลอยิ้มอยู่นานแค่ไหนแล้ว
“ค่ำมืดแบบนี้แล้วกว่าจะไปถึงโรงพยาบาลคงดึกดื่น ถ้าไม่อยากลำบากนอนโรงพยาบาลคงต้องขอให้คุณหมอฉีดยานะครับนาย”
“แล้วถ้าต้องนอนโรงบาลล่ะ”
สองนายบ่าวปรึกษากันไปตลอดทางเดินขณะที่ธาราธารเริ่มตาเหลือกลานบ้างแล้ว ได้ยินคำว่าฉีดฉาก็ผวาจนห่อตัวเข้าแนบชิดกับอกหนา เหมือนกำลังสะท้านสั่นเพราะลมหนาวมาปะทะ
“กลางคืนต้องนอนห้องรวมนะครับนาย ห้องพิเศษต้องติดต่อตอนกลางวัน ถ้าห้องเต็มก็จองคิวนู่นแหละครับ”
“งั้นให้หมอฉีดยาแล้วกัน”
“โอ๊ะ!!”
เสียงคนป่วยแผดร้องออกมาเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว คนที่อยู่ในสภาพไร้น้ำหนักเริ่มดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขน สองตาเบิกโพรงและกลอกมองไปมาเหมือนตกใจมาก
“คุณ”
“ใช่ พี่เอง นายไม่สบาย”
“รู้ได้ยังไงว่าผมไม่สบาย”
“ก็นายตัวร้อนแล้วก็ไม่รู้สึกตัว”
“ตอนนี้ผมรู้สึกตัวแล้ว ปล่อยผมลงสิ”
“แต่นายยังตัวร้อนอยู่”
“เอาน้ำลูบก็เย็น”
“งั้นเหรอ แล้วแผลพวกนี้ล่ะ”
“ทายาก็หาย ไม่ต้องไปหาหมอหรอก ผมไม่ชอบหมอ ไม่ชอบโรงพยาบาล ปล่อยผมลงได้ยัง”
“ปล่อยก็ได้ ภูมิต้านทานทำงานตอนที่ได้ยินคำว่าฉีดยากับโรงพยาบาลสินะ”
“ใช่ที่ไหนล่ะ โรงพยาบาลต่างจังหวัดอย่างนี้มีมาตรฐานหรือเปล่าก็ไม่รู้ ประวัติผมก็ไม่มี”
“อืม นั่นสิๆ คนป่วยเถียงคำไม่ตกฟากขนาดนี้คงไม่ได้เป็นอะไรมากมาย เป็นผู้ชาย แมนๆ แค่นี้ไม่ตายหรอกนะ ว่ามั้ย”
ใต้ฟ้ายืนกอดอกเพ่งมองเด็กผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เคยได้ยินแต่จากปากปู่พนาบอกเล่าว่าธาราธารร้ายและเจ้าเล่ห์อย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอมาเจอเองกับตัวถึงได้รู้ว่าธาราธารร้ายมาก มากกว่าที่คิดไว้เยอะ
“ใบแก้ว ฤทธิ์มันอยู่ได้ไม่นานนี่นะ ต้องคอยเคี้ยวรักษาอุณภูมิบ่อยๆ แล้วใบแก่ๆมันจะมีกากใยเหม็นเขียวแล้วก็เคี้ยวยากกว่าใบอ่อนๆ แต่ใบอ่อนก็งี้ มีฤทธิ์เล็กน้อย ธารว่าไง”
“ใบแก้วอะไรของคุณ คุณพล่ามอะไร”
“พี่พล่ามอะไรก็ไม่รู้ล่ะธาร ถ้าพี่ไม่เห็นของกลางพี่จะพล่ามได้  เหรอ ไม่มีใครบอกหรือไงว่าอย่าเอาอะไรไปกินบนที่นอน เพราะถ้ามันร่วงขึ้นมา มันจะติดเสื้อผ้าเราให้เป็นหลักฐานได้”
เด็กหนุ่มหน้าเสีย แต่ก็ยังเชิดหน้ารั้นมองเมินไปทางอื่น ปากยื่นออกมาเหมือนธาราธารตอนเด็กๆที่ถูกขัดใจ
“พี่ไม่ใจดำขนาดที่เห็นแผลเต็มตัวขนาดนี้แล้วไม่ดูแลหรอก แต่เรื่องที่ธารกินใบแก้วพี่ให้คะแนนความพยายามแล้วกันนะ”
“อย่ามาพูดให้ตัวเองดูดีเลยน่ะ ใครกันล่ะที่แกล้งผมก่อน ที่นี่อยู่ไกลเมืองผมเข้าใจ แต่มันก็ไม่ได้ทุรกันดารขนาดต้องนั่งช้างไม่ใช่เหรอ แล้วความจริงถนนก็มี รถมารับคุณถึงมุขหน้าบ้าน แล้วทำไม ทำไม”
“ทำไมธารถึงต้องนั่งช้างมาให้ลำบากน่ะเหรอ”
ใต้ฟ้ายังไม่ทันจะพูดต่อธาราธารก็ส่งเสียงฮึดฮัดขึ้นจมูกก่อนจะกอดอกตัวเองเพื่อฟังคำอธิบายบ้าง แต่ตาก็ยังไม่ยอมสบกับคนพูดอยู่ดี ธาราธารเลือกที่จะฟังทั้งๆที่เบือนหน้าไปมองอย่างอื่น เช่นนาฬิกาโบราณที่ลูกตุ้มแกว่งไปมาชวนน่ารำคาญอยู่ตรงเสาทางเข้าห้องรับแขกนั่น
“เพราะตอนที่พี่มาซื้อที่ดินผืนนี้ พี่มากับปู่แล้วก็ปู่พนา ไม่มีถนนเส้นที่ธารเห็นตัดผ่านหรอกนะ พี่กับปู่ก็ต้องมาทางที่ธารมาเหมือนกัน แต่พวกเราเดินเท้ากันเข้ามา ไม่ได้มีช้างให้นั่งอย่างธาร ตั้งแต่ปูพนาแต่งงานใหม่ ปู่ก็ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมพี่อีก เลยไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้มีถนนตัดผ่านแล้ว ปู่เลยให้มาส่งธารที่เดิม ทีนี้เข้าใจพี่หรือยัง”
เอาจริงๆคือเด็กหนุ่มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง อะไรหลายๆอย่างบอกว่าใต้ฟ้ารู้เรื่องเขาดีเกินกว่าที่ควรจะรู้ การถูกจับได้ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเก่งหรือรู้เท่าทัน แต่เป็นเพราะธาราธารพลาดเอง ดังนั้นเขาควรจะเก็บปากเก็บคำไว้แล้วหาทางเรียกร้องความสนใจทางอื่นที่แยบยลกว่านี้ และน่าอายน้อยกว่านี้ดีกว่า
“ไปรอที่ห้องเถอะ เดี๋ยวพี่ให้คนเอาข้าวไปให้ พี่ขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน สัญญาว่าจะไปทายาให้ธารเอง อ่อ ที่นี่ถึงกลางวันจะร้อนแค่ไหน แต่กลางคืนหนาวจับขั้วหัวใจเชียวล่ะ เสื้อผ้าที่ธารใส่อยู่ตอนนี้ไม่พอหรอกนะ”
เด็กหนุ่มกำหมัดแน่น ไม่ใช่ตัวเองจะปากร้ายแค่คนเดียวหรอก ใต้ฟ้าเองก็ใช่ย่อยซะที่ไหน ทำหน้านิ่งๆแต่ยอกย้อนมาแต่ละคำเล่นเอาแก้มร้อนผ่าว ไม่ต้องย้ำเตือนอีกก็รู้หรอกว่าที่นี่หนาว เพราะตอนนี้เขาก็ยืนสั่นไปทั้งตัวจนตะคริวจะจับปากอยู่แล้ว
“ผมไปได้แล้วใช่มั้ย”
“อาบน้ำอุ่นอีกครั้งก็ดีนะ ไม่งั้นได้ป่วยจริงๆสมใจแน่”
“ขอบคุณที่เป็นห่วง ผมดูแลตัวเองได้”
“เออ เดี๋ยวสิ พี่มีอะไรจะบอกนายอีกอย่างนะ”
“อะไรอีก”
“ตอนแรกพี่คิดว่าตัวนายจะชโลมน้ำหอมซะจนฉุนกึกซะอีก แต่เอาจริงๆแล้ว กลิ่นตัวนายแบบนี้ก็หอมดีอยู่แล้วนะ กระเป๋าเครื่องสำอางค์ที่ตกน้ำไปน่ะ ไม่ต้องเสียดายหรอก”
เห็นมั้ย!!! กูว่าแล้วเชียว
ไอ้ใต้ฟ้าบ้า ไอ้คนบ้า
คนอย่างพี่รู้ดียิ่งกว่าธาราธารรู้จักตัวเองซะอีกจริงๆด้วย



๐ สวัสดีค่ะ ไม่รู้เรื่องนี้จะยาวแค่ไหน แต่ตอนนี้ดำเนินมาได้ 3 ตอนแล้ว รู้สึกดีที่ตัวเองกำลังเขียนเรื่องเบาสมองอีกครั้ง ท่ามกลางไมเกรนที่ตีท้ายท้ายอย่างกระชั้นชิด เป็นเรื่องปกติสำหรับอากาศเปลี่ยนแปลงกระทันหันแบบนี้นะคะ คนเขียนชินแล้ว ถึงจะปวดก็เถอะ 

๐ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมายาวนาน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 8 แล้วนะคะ มาไกลเกินความคาดหมายของตัวเองจริงๆ

๐ พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ขอบคุณทุกคนมาก  TRomance

๐ ถ้าหากเห็นว่าคนเขียนพิมพ์ชื่อพระเอกจากใต้ฟ้าเป็นระฟ้าอย่าเคืองนะคะ ยังลืมนายใหญ่ไม่ลงจริงๆ 

[Seiki]

ฝากข่าวประชาสัมพันธ์ด้วยนะคะ

ประกาศเปิดจอง รวมเล่มนิยาย "นายโลมกับรักจนตรอก"

*** อ่านคำอธิบายและรายละเอียดให้จบก่อนตัดสินใจนะคะ

1.นิยายมี 2 เล่มจบ
นิยายมีให้อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ อ่านนิยายเรื่องนี้ CLICK

2.เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 700 หน้า ++/2 เล่ม

3.ที่คั่นกระดาษ และที่คั่นแม่เหล็ก (ตามมาตรฐาน TRomance)

4.ตอนพิเศษไม่ได้ลงในเล้า และโดจินวาดขึ้นใหม่โดยนักวาดมืออาชีพ

(เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คนเขียนอยู่กับมันนานเป็นพิเศษ นานกว่าเรื่องอื่นๆ และนายโลม เป็นรวมเล่มเรื่องที่ 7 แล้วของ TRomance สิ่งที่อยากทำคืออยากทำอะไรใหม่ๆที่ตัวเองยังไม่เคยทำ ที่ผ่านมา เราแต่ละคนต่างก็ต้องจินตนาการตัวละครกันเอาเอง คนเขียนเลยอยากมีอิมเมจของนายใหญ่กับนายน้อยบ้าง โปรเจคนี้จึงเกิดขึ้น และเมื่อผลงานของนักวาดออกมาเป็นที่น่าพอใจมากสำหรับคนเขียน โปรเจคจึงมีต่อไปว่า แล้วถ้าเราแปลงเนื้อหาของตอนพิเศษให้มีทั้งบรรยายและโดจิน(การ์ตูน) รวมกัน คงจะมีสีสรรไม่น้อย อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ ตกลงกับคนวาดไปแล้วว่าจะทำ ซึ่งปกหนังสือคนวาดน่าจะใช้วิธีการแบบ CG [computer graphics] ส่วนตอนพิเศษก็จะเป็นโดจินถ่ายทอดเรื่องราว รวมไปถึงบางโมเมนต์ของเนื้อหาหลักๆ เบื้องต้นคิดว่าน่าจะอยู่ที่ 30 หน้านะคะ ทุกหน้าวาดใหม่ทั้งหมด จำนวนโดจินจะมากหรือน้อยไปกว่านี้ ขึ้นอยู่กับจำนวนคนอ่านที่สั่งจองเข้ามา เพราะบอกตรงๆว่าคนเขียนก็เอาเงินส่วนกำไรนี่แหละไปจ้างวาดและสั่งทำค่ะ)

5.ซองผ้าสำหรับจัดเก็บหนังสือชุดนี้ รูปแบบจะนำเสนอต่อไปนะคะ

ราคานิยาย 1 ชุด 950 บาท (รวมค่าจัดส่งชนิดพัสดุลงทะเบียน ตรวจสอบสถานะการจัดส่งได้)

สำหรับชุดที่สองเป็นต้นไปจัดส่งแบบ EMS ค่ะ

ระยะเวลาในการจองและโอนเงิน ขอแบ่งเป็น 2 ช่วงเวลา ดังนี้

1.เปิดจองพร้อมรับโอนเงิน ตั้งแต่วันนี้ - 15 พฤษภาคม (ใครจองภายในช่วงเวลานี้โอนเงินวันไหนก็ได้ ปิดรับโอนเงินวันที่ 15 พ.ค.)

2.จองและโอนเงินหลังวันที่ 15 พฤษภาคม ให้ทุกคนโอนเงินภายใน 7 วันหลังจากได้รับ Code โอนเงิน และหมดเขตรับจองและรับโอนเงินภายในวันที่ 2 ก.ค.

สาเหตุที่ต้องทำอย่างนี้เพราะว่า คนอ่านจองมาเป็นคนแรกๆแล้วลืมโอนเงินค่ะ เยอะมาก และจะมาโอนกันตอนวันท้ายๆที่จะปิดโอนเงินซึ่งทีมงานจะต้องยืดเยื้อเวลาสำหรับคนที่มาภายหลังอีก และหากใครที่มาจองช่วงหลังๆแล้วคนเขียนสั่งของไปแล้ว จะไม่ได้รับของแถมนะคะ



สนใจสั่งซื้อ เมลล์ไปจองได้ที่ romancefic แอด hotmail.co.th และ Utellido สารพัดจัดให้

* หมายเหตุ หนังสือมีราคาสูง เนื่องจากคนเขียนสั่งทำตามจำนวนคนโอนเงิน ไม่ได้สั่งเป็นจำนวนมากเพื่อขายปลีกหรือวางขายตามร้านหนังสือ พิจารณาก่อนสั่งซื้อนะคะ

ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองหนังสือ"

โดยระบุรายละเอียดดังนี้ค่ะ

1. ล็อกอินในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
2. เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
3. ชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และจำนวนที่ต้องการ

รอรับ Code สำหรับโอนเงิน (ดำเนินการโดยทีมงาน )
มีข้อสงสัยเมลล์หรือสอบถามได้ที่ TRomance's Fanpage



ขอบคุณค่ะ TRomance

[NewYearzz]

  จิ้ม เค้าอยากเป็นคนแรกบ้างงงง

ไปอ่านดีกว่า


ตอนนี้รู้สึกมันสั้นๆอ่าครับ เฮ้อ สงสารธารรรรรร

[Smirnoff]

555 โถ่ ธารไม่เนีนเลยอะ  แต่ให้คะแนนความพยายามนะ
หรืออิพี่ฟ้ามันฉลาดไปวะ  5555555

[JJHJJH]

บวกค๊าาาาาาาาาาาาาาาาา พี่ใต้ฟ้าต้องใจอ่อนสักวันละ น้องโตมาน่ารักน่าฟัดดขนาดนั้น (ไม่รวมนิสัย 555)

[NOoTuNE]

โอยยยยย สนุก

ธารแสบมาก แต่มีคนแสบกว่าคือ ใต้ฟ้า ธารพออยู่กับใต้ฟ้า เหมือนเด็กน้อยเลย

[roseen]

 

[yeyong]

ยกนี้ ใต้ฟ้า-ธาราธาร สกอร์คะแนน 1:0

[tippy]

เราเชียร์น้องธารนะ อยากจะรู้ว่าวันที่ใต้ฟ้าแพ้ทางน้องธารบ้าง   

[stdvic]

เย้ มาต่อแล้วว

[Giniz]

เหนือธาราธารยังมีใต้ฟ้า
อ่านแล้วฮาก๊ากเลย จะหลอกเค้าก็ไม่เนียน
ปล.คนชื่อฟ้านี่ปากร้ายกันทุกคนเลยเนอะ

[เพื่อนบ้าน]

เค้าเรียกแพ้ทางนะน้องธาร ฮ่ะ ๆๆ

[YouandMe]

i'm coming 

เมื่อคืนสลบไปก่อน เลยต้องลุกมาอ่านตอนเช้า

ปู่กับพี่ใต้ฟ้าร้ายมาก แบบนี้ต้องเจอฤทธิ์ของน้องธารอีกเยอะแน่ๆ 
ครั้งต่อไปก็คงแกล้งกันหนักขึ้นเรื่อยๆ...จะรอดูแต้มสะสมของแต่ละฝ่าย 

แก้จ้า...

อารมณ์โกรธแค้นยังคุกกรุ่นไม่จางหาย
คนทำงานบ้านสามคนแยกกันอยู่คนละมุมต่างจับจ้องมาที่ธาราธารอย่างกล้าๆ กลัว ==> กล้าๆ กลัวๆ
นำทางฉันแต่คนเดียวก็พอ ==> แค่
ถึงแม้ตัวบ้านจะอยู่บนเนิน แต่พื้นที่ของไร่ทั้งหมดกับเป็นแอ่งกะทะอยู่กลางหุบเขา ==> กลับเป็น
คนที่ขลุกตัวเองอยู่ในผ้าห่มผืนหน้าแอบยิ้มให้กับชัยชนะขั้นแรกของตัวเอง ==> ผืนหนา
หลังมือถือวิสาสะแตะหน้าผากขาวละมุนแล้วก็ต้องผงะ ไอ้ร้อนระอุตามมาทั้งๆที่ชักมือออกมาแล้ว ==> ไอร้อน
สองตาเบิกโพรงและกลอกมองไปมาเหมือนตกใจมาก ==> เบิกโพลง

ปล. ก็เหมือนที่ลงท้าย เค้าก็ชินตากับคำว่าระฟ้าเหมือนกัน งั้นถ้าผิดก็ตัวใครตัวมันนะ 

[Horizon]

แต้มเป็นของพระเอกเรา
+1

[namngern]

หึหึ เหมือนจะถูกใต้ฟ้าจับทางได้ตลอดเลยนะธาร
แล้วจะเอาไงต่อละเนี่ยะ เรารอลุ้นอยู่นะ
ขออยู่ฝ่ายธารแล้วกัน
เพราะดูเหมือนพี่ใต้ฟ้าจะเนื้อหอมกว่าเยอะ ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
อยากรู้ว่าใต้ฟ้าจะรับมือธารต่อไปยังไง

[orientation]

อ๊ากกกกกกกกกก

น่าอ่านมากๆ ขอติดตามด้วยคนนะค่ะ

[NCJung]

ธาราธาร เจ้าเล่ห์จริงๆ หึหึ

[mellowshroom]

   

น้องธาร เสร็จแน่ ..>.,<