หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[junjou]

มาจิ้มเรื่องใหม่ของพี่ TRomance ค่า!!

ขอให้ชาติหน้าเกิดมาแข็งแกร่งดังชายชาตรี 555555 ได้สมใจ!!
จะบอกว่าขำตั้งแต่ตอนอธิษฐาน (ขำเพื่อ??)
เรื่องนี้น่าติดตามนะคะ ไร่อยู่โคราช~ (จังหวัดเดียวกะอิชั้นเลย =..=)
แอบขำชื่อไร่นิดนึง "เหนือทรายใต้ฟ้า" จะว่าเพราะก็เพราะ จะว่าเกรียนก็เกรียน 5555

แอบไม่อยากให้นายโลมจบนะ TT เรื่องนี้รักมากกกกกกกกก

[taroni]

ตามอ่านเรื่องใหม่ 

[BBnuna]

กรี๊ดดดดด ให้เรื่องใหม่

[PetitDragon]

น่าสนุกครับ (ยาวๆ ก็ดีครับ เดี๋ยวรอซื้อรวมเล่ม ฮ่าๆ )

 

[irksome]

 
ตามอ่านๆ

[namtarn11]

โอ๊ย..ถ้าจะมัน ธารแสบงี้พี่ใต้ฟ้าคงสะท้าน

[nongrak]

ทำไมน้องธารทำตัวเยี่ยงนี้ ใต้ฟ้าช่วยมาดูแลน้องหน่อย

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

จริงๆแล้วน้องธารก็เป็นเด็กดีใช่ม้า แต่ที่ทำตัวแบบนี้เพราะอยากได้ความรักจากคนที่รัก
แอร๊ยยยยยยย คุณคาวี ณ สวรรค์เบี่ยงภาคเคะนี่นา 555

[koraorni]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรื่องใหม่แค่ชื่อก็กินขาดแล้วค่ะ
น้องธารคงจะทำให้พี่ใต้ฟ้าปวดหัวอย่างมากแน่นอน

ปล.นึกว่าลืมน้องโลมไปซะแล้ว ไม่อยากให้ถึงตอนจบเลยค่ะ ส่วนเรื่องรวมเล่มจัดเต็มไปเลยค่ะ แต่ขอเวลาให้ได้เตรียมตังบ้างนะคะ
 

[seraty]

o13เรื่องใหม่ เรื่องใหม่ มาแล้ว วววว

[sine]

จิ้มเรื่องใหม่...

มาแนวที่กำลังอยากจะอ่านพอดีเลยค่ะ^^
มาตอนแรกเค้าความวุ่นวายก็ปรากฏให้เห็นซะแล้วซิ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วล่ะ

สู้ๆนะคะ^^

[13smblue]

ตามมาอ่านเรื่องใหม่ก็ไม่ผิดหวังนะฮ่ะ อ่อ! แต่ผิดไปนิดตรงที่ใต้ฟ้าเกรงว่าอะไรเนี่ยนะเซ่ ><

[❝CHŌN❞]

เรื่องใหม่ เรื่องใหม่ วู้วววววว~

น้องธารเปิดตัวมาก็แรงเลยอ่ะ

[aloney]

เรื่องใหม่ๆๆ 

แค่เปิดเรื่องมา ก็อยากอ่านต่อแล้ว ว ^^

[pp4]

เอิ่ม...เจ้าฮะ! เอ้ย ผิดเรื่อง 5555
พี่ใต้ฟ้า พ่อหนุ่มแสนดี~ แอบหลงใหลเบาๆ
เจ้าของไร่!! เจ้าของไร่!
หนูธารน้อ~ฉุดไม่อยู่แล้วสิเรา เหลวเป๋วอ่ะ
สู้ๆนะคะ ทั้งพี่ใต้ฟ้าและคนเขียนค่ะ
รอตอนต่อไป~

[BeeRY]

น้องธารธารากับพี่ใต้ฟ้า ชอบชื่อตัวเอกจังเลย

[Seiki]

นิรันดร์...รักนี้บันดาลผ่านฟ้า [ใต้ฟ้ากับธาราธาร]

ตอนที่ 2


“ไม่นะครับคุณปู่ ไม่มีทาง คุณปู่เรียกธารกลับมาธารก็กลับ แล้วทำไมคุณปู่จะส่งธารไปทำไร่ไถนาละครับ”

เด็กหนุ่มโพล่งขึ้นมาอย่างทำใจไม่ได้ ชีวิตเกษตรกรคือชีวิตที่     ธาราธารจะเลือกไปเป็นที่สุดท้าย ชีวิตเขาเกิดและโตขึ้นมาจากความศิวิไลซ์ จู่ๆจะให้ดำดิ่งไปอยู่บ้านป่าเมืองเถื่อนแบบนั้นใครมันจะไปยอมได้ หน้าตาขึ้งเครียดสบตากับปู่ตัวเองอย่างเอาแต่ใจและไม่ยอมอ่อนข้อให้คนสูงวัยกว่า
“เพราะแกน่ะทำตัวไร่ค่ามามากแล้วธาร ชีวิตแกไร้แก่นสารเกินไปแล้ว ลองก้มดูสารรูปตัวเองสิ มีอย่างที่ไหนโกรกผมสีเทา แล้วทำไมต้องตัดผมไม่เท่ากัน สั้นข้างยาวข้างทำไมปู่ไม่เข้าใจ แล้วต่างหูเพชรนั่นอีก มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่เค้าใส่กัน แล้วนี่แกกันคิ้วด้วยเหรอเนี่ย โอยชั้นจะเป็นลม”
คนเป็นปู่ทรุดตัวลงไปนั่งบนโซฟาตัวโปรด ยาดมจ่อถึงจมูก ยาหอมจ่อถึงริมปาก เครื่องปรับอากาศอยู่ในโหมดใบพัดสวิงทุกทิศทาง เปิดอุณหภูมิต่ำกว่ามาตรฐานที่เค้ารณรงค์ให้ใช้กัน แต่บรรยากาศคุกกรุ่นไม่จางหาย หลานคนเดียวของตระกูลกลับมาในสภาพไม่ต่างอะไรกับจิ๊กโก๋ข้างถนนในสายตาคนที่อาบน้ำร้อนมานานมากแล้วและไม่คุ้นเคยกับการเปลี่ยนแปลงแบบก้าวกระโดดในยุคสมัยนี้เอาซะเลย ถ้าหน้าตาผิวพรรณของหลานตัวเองไม่จัดอยู่ในวงศ์ผู้ดีแล้ว ธารก็เหมือนเด็กหนุ่มใจแตกที่ใช้ชีวิตไปวันๆตามย่านวัยรุ่นที่เขาอ่านเจอในหน้าหนังสือพิมพ์ไม่มีผิด
“ปู่ไม่เข้าใจธาร”
ประโยคสุดฮิตที่ใช้กันทุกยุคทุกสมัย
“ใช่ ฉันไม่เคยเข้าใจแก เพราะฉะนั้นนะธาราธาร ถ้าแกยังคิดว่าเป็นหลานของชั้นอยู่ แกจะต้องไปหาแก่นสารของชีวิตให้ได้ ไม่อย่างนั้น ชั้นจะนอนตายตาหลับได้ยังไงกัน”
“ทำไมปู่ถึงไม่ให้ธารหาแก่นสารในโรงเรียนล่ะปู่ ทำไมต้องเป็นที่นั่น ทำไมต้องเป็นไรแห่งนั้น ทำไม”
เด็กหนุ่มยังโอดโอยต่อรอง ถึงแม้จะอ่อนลงเยอะแล้วเพราะคำขู่ของปู่ แต่ถ้าจะให้ธารยอมรีดพิษออกจากตัวง่ายๆ จะเรียกว่าหลานหัวแหวนของปู่ได้ยังไงกัน
“เพราะที่นั่นมีใต้ฟ้า พี่เขาจะช่วยดูแลแกให้ เหมือนตอนเด็กๆไง แกจำพี่ใต้ฟ้าเขาได้หรือเปล่า เขาเป็นเด็กรุ่นใหม่ที่มีหัวคิดนะ เรียนจบเมืองนอกเมืองนาแต่หันมาจับจอบจับเสียมพัฒนาไร่ของตัวเอง เดี๋ยวนี้องุ่นไร่เหนือทรายใต้ฟ้าส่งออกไปขายเมืองนอกเมืองนาแล้วรู้มั้ย จะมีใครที่เดินไปเหยียบจุดสูงสุดแล้วยอมเดินกลับมาเริ่มต้นที่จุดสามัญใหม่อีกครั้ง คนที่ไปโกบโกยความรู้จากเมืองนอกแล้วกลับมาพัฒนาบ้านตัวเองน่ะ น่านับถือแค่ไหนรู้มั้ยไอ้หลานเวร ทำไมใต้ฟ้าลดตัวลงมาหาดินได้ แล้วแกเป็นน้ำ น้ำที่อยู่คู่ดินอยู่แล้วทำไมจะไปอยู่ไม่ได้”
“แล้วจะให้ธารไปทำอะไรละครับ ธารเรียนหนังสืออยู่ในกรุงเทพดีกว่า”
“อย่ามาเล่นแง่กับปู่นะ ไอ้ที่ชั้นส่งเสียแกไปเป็นล้านให้แกโปรยเล่นนั่นน่ะ มีอะไรที่งอกเงยกลับมาเป็นความรู้บ้าง ตอนที่ปู่ส่งไปเรียนทำไมไม่เรียน ทำไมถึง โอ้ย แล้วแต่แกละกันนะไอ้ธาร ถ้าแกไม่ไปไร่ แกก็ขนของออกไปจากบ้าน ไปเริ่มต้นเดินด้วยขาของตัวเองก็แล้วกัน”
สิ้นคำประกาศิตของตัวเองแล้วคนเป็นปู่ก็ต้องแกล้งเบือนหน้าไปทางอื่น อึดอัดใจแทบแย่ตอนที่ประกาศกร้าวออกไปอย่างกั้นกับหลานชายเพียงคนเดียว ยิ่งแอบชำเลืองมองหน้าหลานแล้วยิ่งใจหาย ธาราธารหน้าซีดเผือด ท่าทางเอาเรื่องก่อนหน้านี้กลายเป็นความนิ่งเงียบจนนึกสงสาร แต่สุดท้ายก็ต้องกัดฟันข่มใจเอาไว้ ทุกความใจร้ายที่ปู่ทำไปก็เพื่อหลานชายเพียงคนเดียวทั้งนั้น ธาราธารผ่านช่วงที่เป็นไม้อ่อนดัดง่ายมาแล้ว แต่ปู่ก็ดันตามใจซะจนก้าวมาถึงวัยที่เริ่มดัดยาก แรงคนสูงวัยเริ่มงัดแรงคนหนุ่มสาวไม่ไหวอีกแล้ว
“ผมต้องเดินทางวันไหนครับปู่”
เด็กหนุ่มยืนคอตกเอ่ยถามผู้ปกครองเพียงคนเดียวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยอย่างยอมยกธงขาว แต่ทว่าในใจเต้นรัวกระแทกกระดูกซี่โครงจนร้าวไปทั้งหน้าอกเพราะกำลังลุ้น
“ปู่จะถามความสะดวกจากทางนั้นก่อน”
“ครับ”
ตอบรับเหมือนยอมจำนนก่อนจะหันหลังวิ่งกระแทกเท้าไปยังห้องส่วนตัวเสียงดังโครมครามทิ้งท้ายเอาไว้ให้คนชราตกใจเล่น
ตกลงมันจะสลดหรือยังพยศอยู่วะ!!!
ชายชราส่ายหัวอย่างยากที่จะเข้าใจหลานชายต่างวัย

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•

ธาราธารล้มตัวลงบนที่นอน ยิ้มอวดเขี้ยวเสน่ห์กับฝ้าเพดานสีขาว ปู่ไม่น่าถามว่าเขาจะจำผู้ชายคนนั้นได้มั้ย ในเมื่อความจริงแล้วเขาไม่เคยลืมผู้ชายคนนั้นเลย
อารามตื่นเต้นทำให้ต้องดีดตัวเองลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง มือคว้าปากกาเมจิกสีดำตรงโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาแล้วใช้ฝาผนังต่างผืนผ้าใบ ลายเส้นยึกยือที่มีแค่เพียงโครงสร้างใบหน้าเท่านั้นที่บอกว่าธารกำลังร่างรูปคน
นอกเหนือจากนั้น ฝีมือของการสร้างสรรค์ไม่ต่างอะไรกับเด็กอนุบาลเลย
“พี่จะหน้าตาเป็นแบบไหนนะพี่ใต้ฟ้า ยังคงหน้าตาอ่อนโยนเป็นพี่ที่ใจดีเหมือนอย่างตอนนั้น หรือจะกลายเป็นผู้ชายเฉยชาไร้ความรู้สึกเหมือนครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันแน่”
ในหัวสมองไม่ได้หวั่นวิตกไปถึงเรื่องที่ปู่ตั้งใจจะให้ไปทำเลย สิ่งที่ธารอยากจะทำคือทวงคำสัญญาของลูกผู้ชาย ไม่จริงเลยที่ว่าเป็นผู้ชายแล้วจะแต่งงานกันไม่ได้ เพื่อนเขาหลายคนที่รู้จักกันก็อยู่กันไม่ต่างจากคู่แต่งงาน บางรายถึงกับไปสาบานกันในโบถส์เลยก็มี

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•

“ไอ้ธารมันกินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่า เธอว่าหลานฉันมันแปลกไปมั้ยผกา”
ชายชรายังไม่เลิกติดใจสงสัยถึงความประพฤติของหลานชาย
“แปลกยังไงเหรอคะ”
ภรรยาคนสวยรุ่นราวคราวลูกช้อนตามองอย่างมีจริตมารยา จีบปากจีบคอถามอ่อนหวานเอาใจสามีวัยพ่อ สองมือคอยขยำบีบนวดไปตามผิวหนังเยี่ยวย่นตามวัยเหมือนต้องการให้อีกฝ่ายคลายกังวล
“มันต่อต้านแล้วก็โวยวายน้อยกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ อุตส่าห์ให้แม่บ้านเก็บของแตกง่ายหายากที่ฉันสะสมเอาไว้ไปเก็บก่อนเพราะกลัวมันอาละวาด ที่ไหนได้ แค่ฉันยื่นคำขาดมันก็ยอมตกลงง่ายๆเสียแล้ว”
ปู่พนาวิเคราะห์อย่างคนที่รู้จักนิสัยใจคอของหลานตัวเองดี
“ก็หลานคุณไม่เคยลำบากนี่คะ ถ้าไม่ทำตามที่คุณต้องการแกก็ต้องลำบากยิ่งกว่าไปอยู่ป่าอยู่ไร่ซะอีก”
ย่าเลี้ยงสาววิจารณ์หลานชายเหมือนจะรู้จักธาราธารดีไม่น้อยไปกว่าคนเป็นสามี
“เธอคิดอย่างนั้นเหรอ ถึงไอ้ธารจะไม่เคยมีเงินขาดมือหรือไม่เคยลำบากก็จริงนะ แต่เรื่องนี้น่ะ ฉันว่ามันง่ายเกินไปสำหรับไอ้หลานแสบคนนี้อยู่นะผกา”
“อย่าคิดมากเลยนะคะ ธารไปอยู่ที่นั่นก็ดีแล้ว อย่างน้อยๆชีวิตก็จะเป็นระเบียบขึ้น เก็บแรงไว้ระบายใส่ผกาดีกว่านะคะ ครั้งที่แล้วคุณก็ทำให้ผกาไปไม่ถึงจุดหมาย”
เสียงเล็กเสียงน้อยจีบปากจีบคอออเซาะสามีซะจนอีกฝ่ายคลายกังวล ผกาพูดถูก เขาไม่ได้หวังอะไรมากมายจากหลานชายเพียงคนเดียวเลย แค่ธาราธารรู้จักวางระเบียบวินัยของชีวิต คิดถึงคนรอบข้าง มองไปยังอนาคตของตัวเองบ้าง แค่นั้น บั้นปลายชีวิตของคนเป็นปู่ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว หากธาราธารยังใช้ชีวิตแบบคุณหนูไฮโซผู้สูงศักดิ์และเหลวไหลไม่เอาถ่านไปวันๆอย่างทุกวันนี้ ต่อให้มั่นใจว่าสมบัติที่ตัวเองแบ่งไว้ให้หลานจะมากมายมหาศาลไม่น้อยหน้าเศรษฐีคนไหน แต่ถ้ามันตกอยู่ในมือธาราธารแล้ว ไม่มีอะไรต่างจากตำน้ำพริกละลายแม่น้ำเลย มีเท่าไหร่ก็คงไม่พอ และสุดท้าย หลานชายเพียงคนเดียวก็จะไม่เหลืออะไรเลย นี่ต่างหากคือสิ่งที่คนสูงวัยเป็นห่วง

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•

วันเดินทางมาถึงเร็วเกินคาดหมายของคนสูงวัย แต่สำหรับคนที่แสร้งตีหน้าเหมือนไม่อยากไปแล้ว ช้ากว่าใจวัยรุ่นไปเยอะ
คนเป็นปู่มองสภาพการแต่งตัวของหลานแล้วทอดถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด เพิ่งด่ามันไปไม่กี่วันแต่ธาราธารก็เหมือนจะเลือกสลดเป็นเรื่องๆไป
“แกกำลังจะไปอยู่ไร่นะไอ้ธาร แล้วไอ้ชุดที่แกใส่นั่นน่ะ แกจะไปเดินเซ็นเตอร์พ้อยท์หรือไง”
ถึงจะปลอบตัวเองว่าให้ทำใจ อีกนานกว่าเขาจะได้เจอหน้าหลานชายเพียงคนเดียวอีก แต่ก็อดปากไม่ได้เมื่อเห็นว่าหลานชายใส่กางเกงทรงผู้ชายก็จริง แต่ทำไมถึงได้สั้นเพียงครึ่งขาอ่อนขนาดนั้น เสื้อที่มันใส่เหมือนเสื้อกล้ามซับในไม่มีผิดถ้าไม่รู้ราคาที่แพงหูฉี่ตามรสนิยมของมัน ถึงจะมีเสื้อเชิ๊ตทับข้างนอกแต่มันก็บางเหมือนกับไม่ใส่ก็ไม่ได้มีอะไรต่างกัน นอกนั้นก็เป็นเครื่องประดับที่คนเป็นปู่ไม่คิดจะนับหรือชายตาดูให้ไมเกรนขึ้นหัวโล้นในตอนนี้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือโบกมือไล่ให้หลานชายคนเดียวขึ้นรถ
“เจ้าของพื้นที่เขาบอกว่า รถที่ปู่ให้ไปส่งไปไม่ถึงไร่เขาหรอกนะ”
ธาราธารไหวไหล่เหมือนไม่ได้กังวลอะไรมาก นครราชสีมาไม่ได้ไกลไปจากเมืองหลวงของประเทศสักเท่าไหร่ อย่างดีก็แค่ต่อรถเข้าไป หรือจะให้ไฮโซกว่านั้น ที่นั่นมีแต่ภูเขา ธารคงต้องนั่งกระเช้าไฟฟ้าขึ้นไปบนไร่มั้ง
“คุณปู่ตั้งใจจะส่งผมไปลำบากอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ เรื่องแค่นี้คุณปู่ไม่น่าจะเป็นห่วง”
“ชั้นเป็นห่วงซะที่ไหนกันเล่า ก็แค่จะเตือนแกว่าอย่าไปเหวี่ยงจนเค้าฆ่าหมกป่าซะล่ะ ชั้นไม่มีปัญญาถางป่าไปตามหาแกหรอกนะ”
ประตูรถปิดเข้าที่แทนคำร่ำลา ลับหลังรถคันหรูวิ่งผ่านพ้นรั้วบ้าน น้ำตาคนแก่ก็ไหลออกมา มันเป็นความเหงาและอ้างว้างไม่ต่างจากที่กลับมาจากส่งธาราธารไปเรียนเมืองนอกเลยสักนิดเดียว คนที่คิดว่าปู่ไม่รักเพราะมีย่าใหม่ที่ยังสาวและยังสวยไม่สร่างไม่รู้หรอกว่า แท้จริงแล้วหลานคนเดียวเป็นยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจ เมียใหม่เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น จริงๆแล้วแค่อยากให้หลานชายโตเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็งและอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ ถ้าวันไหนที่ไร้ปู่คอยดูแลแล้ว

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•

โคราชหรือนครราชสีมาเป็นประตูเปิดสู่สองภาคของประเทศไทยที่ไม่น่าจะไกลจากกรุงเทพสักเท่าไหร่นัก หากไม่บอกพิกัดว่าอำเภอไหน ใครๆก็ต้องคิดว่าไม่ไกลจากตัวเมืองหรือไม่ก็มวกเหล็กแน่ๆ แต่โคราชไม่ได้มีแค่สองที่นี้เท่านั้น และคงจะไม่ใช่ธารคนเดียวที่ไม่รู้ว่าโคราช   คลอบคลุมพื้นกว้างขวางสักแค่ไหนถ้าไม่รู้สึกว่าตัวเองนั่งรถมาไกลจนรากจะงอกขนาดนี้
สุดเส้นทางเป็นตีนเขาที่เดาไม่ถูกว่าหนทางที่จะไปต่อเริ่มที่ตรงไหน ไม่มีรถวิ่งผ่านไปมา เหมือนเป็นทางตันหรืออาจจะเป็นเส้นทางสัญจรในอดีตแล้วถูกภูเขาถล่มลงมาทับอย่างไรอย่างนั้น ธาราธารออกเดินทางจากกรุงเทพตั้งแต่เช้ามืด ทั้งๆที่เวลานี้เป็นเวลาที่เขาเข้านอนไปได้ไม่นาน แต่เพราะความตื่นเต้นระคนดีใจทำให้มองข้ามเรื่องเลวร้ายที่ต้องอดหลับอดนอนอย่างครั้งนี้ไปซะ
“พี่ชัย ใครจะมารับผมอะ แล้วจะไปต่อทางไหน”
ไม่มีสักคำถามที่คนขับรถตอบได้ นอกจากส่ายหน้าแล้วยัง          หรุบตาต่ำเหมือนรอคอยว่าเจ้านายหนุ่มจะต่อว่าอะไรกลับมาอีก
“ผมรอในรถนะ ข้างนอกมันร้อน”
ธาราธารไม่รอคำปฏิเสธหรือตอบรับจากคนที่มาส่ง มุดตัวเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง เร่งแอร์เพิ่ม เปิดเพลงแล้วพิงหลังกับเบาะ นอนรออย่างสบายใจ ปากฮัมเพลงคลอไปกับเครื่องเล่น ปลายนิ้วเคาะให้จังหวะพร้อมทั้งโยกหัวไปตามจังหวะเพลง
“คุณธารครับคุณธาร นั่นใช่คนมารับหรือเปล่าครับ”
คนขับรถเคาะกระจกรถรายงานอย่างตื่นเต้น ธาราธารผงกหัวขึ้นมาดูคนมารับที่ว่าแล้วก็ต้องตกตะลึงอยู่กับที่
ภาพตรงหน้าทำให้ธาราธารอยากจะตะโกนโวยวายออกมาอย่างที่ใจต้องการ แต่ไม่มีเสียงไหนหลุดรอดออกมาเลยสักเสียง
นี่มันปี 2012 แล้วนะ โลกไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว นักวิทยาศาสตร์ยังคิดค้นและประดิษฐ์ยานพาหนะขึ้นไปสำรวจดวงจันทร์ได้ แล้วทำไม ทำไมจังหวัดที่เจริญไม่น้อยหน้าจังหวัดไหนๆอย่างนี้ถึงยังเดินทางกันด้วยช้างอยู่
“นายให้ผมมารับคุณธาราธารครับ”
คนบังคับช้างพูดภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ ไม่เพี้ยนไม่เหน่ออะไรให้ต้องตกใจมากไปกว่านี้ ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะได้ฟังภาษาถิ่นหรือภาษาเผ่าที่ไม่เข้าใจ
“บ้านของนายเธอ ต้องไปทางนี้ทางเดียวเหรอ แล้วไกลมั้ย”
“ไม่ไกลครับ เย็นๆก็ถึง”
“หา เย็นๆเหรอ”
ใจหายวาบเลยเพราะนี่เพิ่งจะบ่าย ไม่เข้าใจเลยว่าหมอนั่นไปอยู่ในที่ทุรกันดารอย่างนั้นได้ยังไง คนที่ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาจะมาอยู่ป่าอยู่เขาแบบนี้ มันคิดอะไรของมันอยู่วะ
คนมารับสั่งให้ช้างย่อตัวลงแต่ไม่ว่าจะย่อแค่ไหนก็ไม่มีทางจะราบไปกับพื้นให้ขึ้นไปนั่งบนอะไรสักอย่างที่คล้ายๆโซฟาเดี่ยวบนหลังช้างได้ง่ายๆอยู่ดี จากสภาพการแต่งตัวแล้วไม่ได้พร้อมที่จะมาสมบุกสมบันเดินป่าเลย วาดฝันว่าจะได้เดินไปในทุ่งหญ้ากว้างสีเขียวขจีถึงได้แต่งตัวแบบนี้มา ใครจะไปรู้ล่ะว่าบ้านป่าเมืองเถื่อนขนาดนี้
จากที่เข้าใจไปเองว่าป่าทึบจะต้องเย็นแบบชื้นๆ แท้ที่จริงแล้วร้อนมาก คนมารับบอกว่าอากาศแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยในรอบปี และเป็นโชคดีของธาราธารที่ได้มาพบเจอกับมัน ถ้าไม่เห็นว่าคนพูดไม่ได้แสดงสีหน้าเป็นเชิงประชดประชันแล้วล่ะก็ มีหวังได้สำแดงฤทธิ์เดชให้ก้องป่ากันล่ะงานนี้
แรกๆธาราธารยังพอมีอารมณ์ชวนคนมารับคุยอยู่บ้าง แต่นานๆเข้าก็ชักจะไม่ไหว สองข้างทางไม่มีอะไรตื่นเต้นน่ามอง สองข้างทางเป็นป่าเขียวทึบที่มีต้นไม้เหมือนๆกัน และยิ่งไกลเท่าไหร่ก็เหมือนยังไปไม่ถึงไหนสักที ถึงจะเบื่อจวนเจียนอกจะระเบิดแค่ไหน จะล้มตัวลงนอนก็รู้สึกโยกเยกโคลงเคลงอยู่ตลอดเวลาจนปวดหัว ที่นั่งมีพนักพิงแค่ครึ่งหลัง ไม่มีอะไรที่เอื้อต่อการนอนได้เลย กว่าจะทำใจยอมรับกับสภาพที่เจอได้ก็ต้องมีเรื่องให้ตื่นตระหนกตกใจอีกแล้ว
“คุณเกาะดีๆนะครับ เรากำลังจะข้ามแม่น้ำนี้ไป จะอันตรายกว่าบนพื้นดิน”
“Suck เอ้ย นี่ปู่ส่งมาแข่งรายกายเซอไวเวอร์หรือไงเนี่ย”
คุณหนูที่เติบโตมาท่ามความสบายเริ่มหน้าเสียเมื่อพบว่าตอนที่ช้างเดินข้ามแม่น้ำนั้น ตัวช้างจะเกร็งตัวมากกว่าปกติเพราะต้องต้านแรงน้ำเชี่ยวที่ไหลทวนขึ้นมา ใต้น้ำเป็นดินโคลนหรือหินโสโครกก็ไม่รู้ แต่ความรู้สึกของธาราธารที่นั่งอยู่บนหลังช้างรู้สึกเหมือนมันลื่นมาก เพราะทุกครั้งที่ช้างโคลงตัวไปมา เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะถูกเหวี่ยงให้หลุดลอยออกไปจากที่นั่ง

ซุบ!!

“โอ๊ะ โอ๊ย เฮ้ย เหี้ยแล้วมั้ยละเฮ้ย อะไรกันเนี่ย ฮึ่ย”
เสียงตะโกนโวยวายดังก้องไปทั้งผืนป่า เป้ที่ธาราธารสะพายหลังตลอดเวลาถูกเหวี่ยงจนร่วงหล่นน้ำ หากข้างในเป็นเสื้อผ้า เขาจะไม่ลนลานตาเหลือกหรือตกใจขนาดนี้ แต่นี่ข้างในเป็นเครื่องบำรุงผิวพรรณของผู้ชายที่ดูแลตัวเอง ธาราธารไม่ได้มีบุคลิกออกสาวเหมือนเกย์คนอื่นๆที่เริ่มจะมีเยอะขึ้นในบ้านเราสมัยนี้ ถ้าจะเปรียบ ธาราธารเป็นแค่เพียงผู้ชายที่วิ่งตามแฟชั่น และอยู่ในสังคมอิสระเสรีที่นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ เหมือนวัยรุ่นชายในญี่ปุ่นที่เราแทบจะแยกไม่ออกว่าคนไหนที่เป็นผู้ชายแท้ๆ คนไหนเป็นเกย์ เพราะทุกคนแต่งตัวแรงและนำแฟชั่นจนแยกแยะแทบไม่ได้พอๆกัน
ไม่มีอะไรจะเซ็งไปกว่านี้อีกแล้ว ของที่หล่นและไหลไปตามกระแสน้ำเชี่ยวกราดเป็นของที่เขามั่นใจว่าจะไม่มีวันหาได้สำหรับที่ๆเขากำลังจะไปอยู่นี้ ธาราธารถึงได้ลงทุนกว้านซื้อแล้วหอบติดตัวมาด้วยอย่างทะนุถนอม ตัวเปียกเพราะช้างเผลอย่อตัวต่ำไปหรือเพราะอากาศร้อนจนมันนึกอยากจะเล่นน้ำเขาเองยังทำใจได้มากกว่านี้
รู้สึกเหมือนตัวเองหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต ไม่สนอีกแล้วว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงปลายทาง ถึงพอจะรู้ว่าคุณปู่ต้องการจะดัดนิสัยตัวเอง แต่นี่มันแรงเกินไป อารมณ์ดีใจที่จะได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกครั้งหายไปกว่าครึ่ง สองตามองข้างทางอย่างเลื่อนลอย ต่อให้อยากจะโวยวายแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ เส้นทางในป่าที่มีแสงส่องลงมารำไรทำให้เราไม่รู้เวลา นาฬิกาเป็นเครื่องประดับอย่างเดียวที่เขาไม่ชอบใส่ เลยไม่รู้ว่าเราเดินทางกันมานานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งแสงสว่างส่องหน้าจนต้องยกหลังมือขึ้นมาบัง
สิ่งที่เห็นไกลๆสุดลูกหูลูกตาคือไร่องุ่นที่มีนั่งร้านให้เถาองุ่นพันเป็นแนวเส้นนำสายตาสวยงาม เหมือนเราเพิ่งเดินหลุดออกมาจากถ้ำ หรือทะลุจากกระจกออกมาในอีกมิติหนึ่งที่เราไม่เคยเห็นไม่เคยสัมผัส ไม่น่าเชื่อว่าพอหลุดจากป่าทึบออกมาแล้วจะเจออะไรที่สวยงามขนาดนี้ ไม่ต่างอะไรกับอยู่ต่างประเทศ อากาศเย็นสบายอย่างกับเดินเที่ยวชมสวนในชนบทของประเทศแถบยุโรปอย่างไรอย่างนั้น แต่ต้องไม่นับที่เขายังนั่งเป็นลูกหมาตกน้ำอยู่บนหลังช้างอย่างนี้ด้วย
“นี่เธอ เอ้ย นายๆ ชั้นลงไปเดินได้หรือยัง”
พอรู้สึกว่าสัญญาณของจุดหมายปลายทางกำลังจะมาถึงก็    เมื่อยล้าไปทั้งตัว ทุบกำปั้นไปตามท่อนขาก็ชาจนไม่รู้สึกอะไร แต่พอลองเหยียดขาออกไปข้างหน้า ตะคริวก็แล่นวืดขึ้นมาจนเจ็บจี๊ด เป็นความประทับใจที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูกเลยจริงๆ
“ยังลงไม่ได้ครับ อีกไกล”
“ห๊ะ ไอ้ที่เดินมาครึ่งค่อนวันนั้นยังไกลไม่พอเหรอ”
คนมารับไม่พูดอะไรแล้วหันไปบังคับช้างให้อยู่ในลู่ทางเดินต่อไป
สุดไร่องุ่นก็เป็นไร่ชา กาแฟ และมีผลไม้ยืนต้นที่เขาไม่รู้จัก หากคนมารับไม่ชี้นำว่าสองข้างทางคืออะไรเขาเองก็สุดจะรู้ได้ พอเบื่อที่จะอยู่เงียบๆ ธาราธารก็หาเรื่องชวนคุย อาการตื่นเต้นดีใจถูกความเบื่อหน่ายกลบไปหมดแล้ว ตอนนี้ทำอะไรก็ได้ให้หายเซ็ง
“ถามจริงๆเถอะ อยู่ในหุบเขาแบบนี้ข้าวปลาอาหารหากินกันยังไง อย่าบอกนะว่าขุดเผือกขุดมันกิน”
อย่าให้อะไรๆก็เหมือนในหนังในละครให้ชวนขนลุกไปกว่านี้เลย
“เผือก มัน นานๆครั้งถึงจะได้กินครับ”
“แล้วกินอะไรกันล่ะงั้น”
“ในไร่มีอะไรให้กิน เราก็กินอันนั้นแหละครับ ไร่เรามีทุกอย่าง ผัก ผลไม้ วัว แกะ เป็ดไก่ คุณอยากกินอะไรล่ะครับ”
“มีหูฉลามมั้ย”
“หูฉลามเป็นยังไงครับ”
ตั้งใจจะเล่นมุกแต่ดันฝืดซะอย่างนั้น
“เนินข้างหน้าก็เป็นบ้านแล้วครับ”
“ไหนเนิน”
ถ้าไม่ตะลึงจนเกือบจะกลายเป็นช็อคต้องบอกว่าเหมือนอยู่ในความฝัน เนินที่ว่าเป็นเหมือนภูเขาย่อมๆที่ปาดยอดทิ้งจนกลายเป็น   ลานกว้างๆ แล้วยกบ้านสไตล์คันทรี่ของยุโรปไปวางอยู่บนนั้น บ้านเป็นคอนกรีตผสมกับอิฐและไม้ ทาสีเหลืองนมให้ความรู้สึกอบอุ่นว่านั่นคือบ้านพักอาศัย วิมานกลางป่ากลางดอยนี้สวยจนต้องอ้าปากค้าง
ใจกลับมาเต้นเร็วอีกครั้งเมื่อเข้าใกล้บ้านหลังนั้นไปทุกที พอถึงเวลาที่ได้ลงจากหลังช้างกลายเป็นเด็กหนุ่มเองที่ก้าวขาไม่ออกซะอย่างนั้น ตื่นเต้นจนใจปวดตุบตับอยู่ข้างใน
“มาถึงแล้วเหรอ”
เสียงคนทัก ทุ้ม กังวาล แต่ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ได้เตรียมคำทักทายอะไรเป็นพิเศษ ตะกอนขุ่นมัวที่ตกตะกอนไปแล้วเริ่มขุ่นอีกครั้ง ธาราธารรู้สึกเหมือนตัวเองถูกตบหน้าฉาดใหญ่ ไหนกันที่ปู่บอกว่าผู้ชายคนนี้เต็มใจให้มาอาศัยด้วย มีอะไรที่บ่งบอกว่ายินดีต้อนรับแขกคนนี้
ไม่มีเลย ไม่มี
ธาราธารหวังสูงเกินไป
ความผิดหวังตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอทำให้เด็กหนุ่มลืมความตั้งใจไปซะสนิท ถึงจะเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้และไม่เคยยอมใคร แต่ลึกๆนั้นก็อดตั้งความหวังไม่ได้ว่าอีกฝ่ายก็คงเก็บช่วงเวลาดีๆเหล่านั้นไว้ในความทรงจำเหมือนกัน
ถึงจะรู้สึกตัวแล้วว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ แต่ธาราธารก็เป็นคนที่มีฟอร์มและมีทิฐิมากพอที่จะไม่รุกคืบอีกฝ่ายมากเกินไป ช่องว่างที่อีกฝ่ายขีดไว้ซะห่างเหิน ธาราธารก็จะน้อมรับความห่างเหินนั่น และจะเป็นคนทำให้มันค่อยๆขยับเข้ามาชิดเอง คอยดูสิ!!
“สวัสดีครับพี่ใต้ฟ้า ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
สรรพนามที่ใช้ยังเหมือนเดิม แต่น้ำเสียงไม่ได้แฝงความหมายอะไรเหมือนที่ใต้ฟ้าทักทายเขาเหมือนกัน กระจัดกระจายความสนใจไปที่รอบๆตัวบ้านแทน ทั้งๆที่ใจเต้นรัวตอนที่พิจารณาใบหน้าผู้ชายคนนี้ชัดๆ หน้าตาดีแต่ไม่รู้มีหัวใจหรือเปล่า
“พี่จะเข้าไปดูไร่ คงมาคุยด้วยตอนมื้อเย็นนะ”
มองไปรอบๆตัวแล้วยังไม่เห็นว่าจะมีใครที่พอจะเป็นน้องได้ นอกจากธารสักคน แต่พอตัดใจจะอ้าปากถาม อีกคนก็คว้าหมวกและเสื้อแขนยาวเดินนำลิ่วๆไปแล้ว ธาราธารหมุนตัวจะสาวเท้าตามไปถามให้แน่ใจว่าน้องที่ว่าใช่ตัวเองหรือเปล่าก็ต้องหยุดอยู่แค่ธรณีประตูแล้วกำหมัดแน่นอย่างเคียดแค้น
ไอ้ที่เคลื่อนตัวพ้นเนินขึ้นมาแล้วจอดเทียบท่ารับใต้ฟ้าอยู่หน้าบ้านนั้น มันคือรถกะบะโฟร์วีลชัดๆ แล้วไอ้ที่เขาต้องนั่งช้างขึ้นมาครึ่งวันนี้ล่ะหมายความว่ายังไง ทุกคนรวมหัวกันแกล้งเขาใช่ไหม?
“ไอ้ใต้ฟ้า ไอ้บ้า กลับมาเคลียร์เดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย เฮ้ย!!”


๐ สวัสดีค่ะ เอาตอนที่ 2 มาลงให้นะคะ นายโลมตอนจบลงให้พรุ่งนี้แล้วกันเน้อ จะลงรายละเอียดการจองหนังสือไว้ให้ก่อนด้วยค่ะ จะได้มีเวลาเตรียมตัวหยอดกระปุกกันนะ 
๐ ช่วงนี้ร้อนมาก ทุกคนดูแลตัวเองด้วยนะ ยิ่งร้อน งานคนเขียนก็ไม่ค่อยเดินด้วยเหมือนกัน ถ้าร้อนจัดๆเมื่อไหร่ ไมเกรนจะยกทับมาบุกจนคิดอะไรไม่ออกน่ะค่ะ ต้องหาเพลงฟังหรือทำอะไรๆให้ลืมไปซะ 
๐ ขอบคุณทุกคนที่เผลอจิ้มเข้ามาค่ะ ขอบคุณมาก 
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก!!

[BBnuna]

จิ้มๆ

[naja-kitase]

โอ้ยยยยยยยยยยยยย อ่านตอนที่สองแล้วก็อยากอ่านตอนที่สามต่อแล้วอ่าาาาาาาาาาาาาาา
ธารจะมีวีรกรรมแสบๆอะไรอีกบ้าง

[evil_kun]

ดูท่าทางขิงก็ราข่าก็แรง แอร๊ยยยยย 

[Horizon]

นั่งช้าง
+1

[punmile]

พี่ใต้ฟ้าไปแกล้งน้องธารทำไมอะ ฮึ่ยๆ

#ชอบอ่านชื่อ ธาราธาร เป็น ธารธารา ทุกทีเลย อะ - -*
#ตอนบรรยายน้องธารแต่งตัว นึกไปถึงจีดราก้อน บิ๊กแบงเลย
ขานั้นผู้นำแฟชั่นมากกก 555


------------------------
คำผิดจ๋าจ๊ะ

หน้าตาขึ้งเครียดสบตากับปู่ตัวเองอย่างเอาแต่ใจ >>> ขึงเครียด (หรือเครียดขึงดีคะ)
เพราะแกน่ะทำตัวไร่ค่ามามากแล้วธาร >>> ไร้ค่า
ยาหอมจ่อถึงริมปาก >>> ริมปาก ถูกแล้ว หรือ ริมฝีปากคะ
แต่บรรยากาศคุกกรุ่นไม่จางหาย >>> คุกรุ่น ก.ไก่เกิน
ทำไมต้องเป็นไรแห่งนั้น >>> ไร่
จะเรียกว่าหลานหัวแหวนของปู่ได้ยังไงกัน  >>> หัวแก้วหัวแหวนหรือเปล่าคะ
คนที่ไปโกบโกยความรู้จากเมืองนอก >>> กอบโกย
ประกาศกร้าวออกไปอย่างกั้นกับหลานชาย >>> นั้น หรือเปล่า
หรือจะกลายเป็นผู้ชายเฉยชาไร้ความรู้สึกเหมือนครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันแน่  >>> เจอกันกันแน่หรือเปล่าคะ หรือว่า เจอกันแน่ถูกแล้ว
สองมือคอยขยำบีบนวดไปตามผิวหนังเยี่ยวย่นตามวัย >>> เหี่ยวย่น
อุตส่าห์ให้แม่บ้านเก็บของแตกง่ายหายากที่ฉันสะสมเอาไว้ไปเก็บก่อน
 >>> คำว่าเก็บน่าจะเกินคำนึง น่าจะเป็นแม่บ้านเอาของ...ไปเก็บก่อน หรือ แม่บ้านเก็บของ...ไปก่อนหรือเปล่าคะ
แต่มันก็บางเหมือนกับไม่ใส่ก็ไม่ได้มีอะไรต่างกัน >>> ประโยคนี้งงๆค่ะ
ที่ไม่รู้ว่าโคราชคลอบคลุมพื้นกว้างขวางสักแค่ไหน >>> ครอบคลุม /พื้นที่(หรือเปล่าคะ)

[ladymoon_yy]

ท่าทางนายเอกเรื่องนี้คงจะเอาเรื่องน่าดู   

[NOoTuNE]

 

กร๊ากกกก คุณพระ นั่งช้าง


เรื่องนี้ดูท่าจะปะทะคารมกันมันส์หยดแน่ๆ


รอตอนต่อไปค่ะ 

[aorpp]

แงะ เค้าสงสารธารอ่ะ
ถึงแสบซ่า แต่ก็ทำไปด้วยหวังอยากเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้างนะ
ทำไมพี่ใต้ฟ้าใจร้ายจัง

[aloney]

น้องธารแต่งตัวได้เริ่ดมาก ก ก

โดนแกล้งซะแล้ว

[roseen]

เอาน่าลองดูสักตั้งน้องธาร
ไม่ชอบไม่ใช่ไม่สนใจ 
เลิกเลยน้องอย่าไปสนใจมันซะก็สิ้นเรื่อง  จบ

[ja ne]

ฮ่าๆพลิกความคาดหมายมาก เหมือนได้ผจญไพรไปพร้อมกับน้องเกรียนธารด้วย
ช้าง ช้าง ช้าง ช้าง
น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า?

55555555

[bulldog17]

พระเอกแลดูขี้เก๊ก...หมั่นไส้

[myd3ar]

สงสัยต่อไปคงโดนแกล้งอีกเยอะแน่เลยน้องธาร