ก่อนอื่นต้องเข้ามาขอโทษก่อนนะครับ ที่ไม่ได้เอามาลงต่อ เนื่องจากภารกิจอันเหน็บเหนื่อยอย่างที่บอก
ฝึกงานนับวันยิ่งเข้มข้น ของผมอ่ะรายงานขนาดว่ายากยังจิ๊บๆ ฝึกงานโหดโคตรๆ แถมมีงานนิพนธ์อีก
งานมันจะเข้ามาไรนักหนาเนี่ย ใครว่างๆก็มารับเก็บศพผมด้วยละกันครับ ส่วนเรื่องพี่พิมคอมเม้นมานั้น
ผมก็เห็นด้วยครับ ผมก็ว่าไอ้โอมันเปลี่ยนโทนเร็วไป แต่ตอนนั้นภาวะมันเร่งเร้า แต่ไม่อยากแก้ไข เอิ๊กๆ
จะว่าไปที่จริงแล้วก็มีฉากที่ไม่สมจริงเยอะมากๆๆๆๆๆเลยนะครับ เหอๆ แต่ก็ขอบคุณครับที่แนะนำมาคับพ้ม
แล้วก็ดีใจมากๆครับ ไม่นึกว่าจะมีคนสนใจเรื่องผมเขียนมากขนาดนี้ แต่ก่อนจำได้ว่าคอมเม้นนิดเดียวเอง
ตอนนี้ก็ตามจิ้มให้หมดแระครับ ตามหน้าที่ หุหุ ส่วนเรื่องไปกรุงเตป ไม่เห็นเจอใครเลยอ่ะ อิอิ
คุยมากไปแระ ท่านผู้อ่านเริ่มจะเบื่อ เพราะไม่เอาตอนต่อไปมาให้อ่านซักที พล่ามอยู่ได้ หุหุ เชิญชิมคร้าบ
*************************************************^^เค้กรสรัก กาแฟรสหวาน^^
ตอนที่ 9 “เฮ้ย!...ไอ้ป๊อด เอ็งจะทำไรฟระ อย่ามาลวนลามพี่” เลิกเรียนวันนี้ผมอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ดีใจที่ได้ไอ้ท๊อปกับไอ้โอเป็นเพื่อนที่แสนดีของผม แล้วทีนี้ผมจะทำยังไงต่อดีเนี่ย ทำไมเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าผมไปตั้งหลักที่ร้านพี่แมตก่อนดีกว่า หุหุ
“อ้าว...ป๊อด มาทำอะไรที่นี่เนี่ย” พี่เอทักขึ้นเมื่อเห็นผมเดินตรงดิ่งเข้ามาในร้าน แถมยังเข้ามาในห้องแต่งตัวพนักงานอีก ผมก็มองไปเห็นชุดที่ผมเคยใส่เมื่อครั้งก่อนๆ ผมยิ้มให้มันก่อนจะสวมใส่ขึ้น พี่เอทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม เพราะผมยังไม่ได้ตอบพี่แก
“ชู้ว์” ผมทำปากจู๋พร้อมกับยกนิ้วไปแตะที่ริมฝีปาก
“แล้วเป็นไงมาไงเนี่ย”
“ชู้ว์” ผมทำปากอีกครั้งเพื่อเป็นการบอกพี่เอว่า ‘อย่าเพิ่งถามผมตอนนี้’
แต่ผมจะบอกก็ได้ ผมมาทำงานนี่แหละครับ แต่ที่ยังไม่อยากใหคนอื่นๆ้รู้เพราะจะทำเซอร์ไพรซ์พี่แมตซักหน่อย หุหุ พอผมเริ่มออกจากห้องเปลี่ยนชุดเท่านั้นแหละ พวกพี่ๆที่เคยทำงานด้วยกัน พากันมองผมใหญ่ และก่อนที่จะมีใครได้เอ่ย ก็มีเสียงที่คุ้นหูผมเอ่ยขึ้น
“อ้าว...ป๊อด เอาชุดร้านพี่มาใส่ทำไม” จ๊ากกก กะจะมาเซอร์ไพรซ์ เสียแผนหมดเลยตรู ผมเลยค่อยๆหันหน้ากลับไปหาเจ้าของต้นเสียง
“ผม...มาทำงานไงครับพี่แมต”
“เอ็งลาออกไปแล้วหนิ อีกอย่างพี่ก็ยังไม่ได้รับเอ็งเข้าทำงานเลย”
“งั้นพี่ก็รับซะสิ”
“พูดง่ายเนอะ คนเรา”
“น่าพี่แมต ผมมาทำงานฟรี ไม่คิดค่าแรง”
“จริงดิ แต่เอ...ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวทำร้านพี่ขาดทุน”
“อะโด่” ภาพการทำงานในวันแรกมันก็แว๊ปเข้ามาในหัวผมทันที ทำให้ผมซึมลง
“เฮ้ย! พี่ล้อเล่น ทำไมต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นวะ” พี่แมตพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของผม
“แบร่” ผมแลบลิ้นพร้อมชูนิ้วทั้ง 5 วางที่เหนือหูแล้วกางออกสั่นระริก “ผมก็ล้อเล่น ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า คนอย่างผมต่อให้ไล่ก็ไม่ไปอยู่แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ไอ้เด็กคนนี้นี่” พี่แมตได้แต่ส่ายหน้า “แล้วคนอื่นๆ จะยืนมองอยู่ทำไมเนี่ย ไปทำงานกันได้แล้ว”
แล้วผมก็ปฏิบัติหน้าที่เดิมที่เคยได้รับผิดชอบ นั่นคือ การส่งส่วย เอ้ย! ไม่ใช่ การเสิร์ฟ ---> เอาน่า มุขไม่ตลก แป๊กสุดๆ แต่ก็ขำให้ผมหน่อยนะ (แอบทำตาอ้อนวอน) พี่แมตนี่ไม่สนใจผมเลยอ่ะ ไล่ผมไปทำงานแล้วตัวเองก็กลับเข้าห้องครัวเฉยเลย จะอยู่ให้ผมหายคิดถึงหน่อยก็ไม่ได้
ผมว่าผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ เมื่อแลซ้ายแลขวาแล้วไม่มีคน ผมก็ค่อยๆย่องเข้าไปในครัวเพื่อแอบดูว่าพี่แมตกำลังทำอะไรอยู่ ฮั่นแน่...กำลังทำบราวนี่อยู่นี่เอง อิอิ
“พี่แมตคร้าบ ผมทำของหายอ่ะ”
“วันนี้เอ็งเพิ่งเข้ามาที่นี่ครั้งแรก แล้วจะหาของเจอไหมเนี่ย”
“มันน่าจะเจอนะ พี่ช่วยผมหาหน่อยดิ” ผมก็ก้มลงหาตรงโต๊ะก็ไม่มี ใต้เก้าอี้ก็ไม่เจอ
“แล้วเอ็งหาอะไรอยู่อ่ะ”
“ก็ตามหาหัวใจผมอ่ะ สงสัยจะทำตกไว้แถวๆนี้ แต่กลัวว่าจะมีคนเก็บไปแล้วอ่ะดิ” พี่แมตได้ยินดังนั้นถึงกับยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า
“สงสัยโดนพี่ตืบมันตายไปแล้วมั้ง”
“ไม่จริงอ่ะ สงสัยพี่แมตแอบเอาไปแหงเลย ไหนขอดูหน่อยดิ๊” ผมเดินเข้าไปหาพี่แมต พลันปลดกระดุมเสื้อพี่แมตออก
“เฮ้ย!...ไอ้ป๊อด เอ็งจะทำไรฟระ อย่ามาลวนลามพี่” พี่แมตแกขยุ้มเสื้อแกใหญ่เลย ไม่ยอมให้ผมถอดอ่ะ
“ขอดูหน่อยนะพี่ พี่เก็บหัวใจผมเอาไว้ในใจของพี่รึเปล่า” ผมไม่พูดเปล่า เพราะเอามือไปลูบอกด้านซ้ายของพี่แมตผ่านเสื้อ ทำให้บังเกิดความอัศจรรย์
‘โป้กกกก!!!’ T^T
“ไอ้ป๊อด มันมากไปแล้วนะเว่ย” ผมได้ยินดังนั้นแล้วผมจะอยู่ต่อเหรอ ไม้ตายเดิมๆ ก็เผ่นสิคร้าบ “กลับมาให้พี่เตะซะดีๆนะ” กลับมาก็โง่ดิเพ่ 5555++
นึกเหรอครับว่าผมจะยอมอยู่แค่นี้ ผมก็ออกไปซื้อดอกกุหลาบซักดอกเพื่อมาง้อพี่แมตดิ เมื่อผมแอบดูสถานการณ์ในครัวจากเมื่อครู่ที่ร้อนผ่าวๆได้สงบลงไปแล้ว ผมจึงค่อยๆโผล่แค่ศีรษะออกไปนอกประตู
“แหะๆ พี่แมต” พร้อมกับยิ้มหวานๆให้ แต่คนที่อยู่ตรงหน้าดิครับ ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับเลย ยังไม่หายงอนกันเหรอเนี่ย
“มีราย ไอ้ตัวแสบ”
“ผมมีดอกไม้มาให้” ผมชูแขนขวาออกด้านข้างประตู เขย่ากุหลาบเล็กน้อยเพื่อเป็นการบอกให้รู้ว่า ‘นี่ไง ผมเอาดอกไม้มาง้อแล้วนะ’
“แล้วไง”
“พี่แมตอ่ะ อย่าเย็นชากะผมนักดิ เป็นชาเย็นให้ผมดูดดีกว่า เอิ๊กๆ”
“ไมขำ”
“อะโด่! คนเขาอุตส่าห์มาง้อแล้วอ่ะ งายงอนเถอะนะ”
“ใครงอนเอ็ง หืม”
“งั้นก็รับกุหลาบไว้ดิ” ผมเลยเดินออกมาจากมุมประตู แล้วยื่นดอกกุหลาบให้พี่แมต
“มาง้อคนอื่นเขาแล้วทำไมพูดไม่เพราะวะ”
“อ้าว...ตะกี้บอกไม่งอน”
“ย้อนเหรอ เดี๋ยว.....”
“น่านะ พี่แมตคร้าบ หายโกรธผมนะคร้าบ นะคร้าบ ต่อไปผมจะเป็นเด็กดี” ผมเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางไขว้กันไว้ก่อนจะพูดแล้วนะ อิอิ “ง้อแล้วนะเนี่ย ทำไมยังไม่รับกุหลาบอ่ะ”
“เอ่อ” พี่แมตกระแทกเสียงใส่ ก่อนจะรับกุหลาบเอาไว้ “โอ้ย!!!”
จ๊ากกกก!!! เลือด ไม่น่าซื้อกุหลาบหนามมาเลยตรู
“พี่แมตเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไหนขอดูมือหน่อย” ว่าแล้วผมก็จับมือพี่แมตขึ้นมาดู เมื่อผมกำลังจะดูดเลือดก็โดนพี่แมตเกร็งแขนแล้วชักหนี ผมมีรึจะยอม ผมก็ดึงแขนมา พี่แมตก็ไม่ยอมเลยดึงออก สุดท้ายเลยเกิดการฉุดแขนพี่แมตกันเกิดขึ้น
“เอ็งจะทำไรฟระ”
“จะดูดเลือดไง มันไหลออกมาอ่ะ พี่แมตไม่เห็นเหรอ”
“จะบ้าเหรอ ใครเขาให้ดูดกัน เชื้อโรคติดนิ้วมือเต็มเลย หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ป๊อด” แล้วทันใดนั้นเหตุการณ์ก็ได้สิ้นสุดลงเมื่อมีเสียงระฆังดังขึ้น
‘โป้กกกก!!!’ T^T
วันนี้โดนไป 2 โป้กแล้วอ้ายป๊อด
แล้วพี่แมตก็เดินไปทำแผลเองเลย ปล่อยให้ผมยืนนิ่งกะขนมครก 2 ก้อนที่อยู่บนหัวของผม ฮือฮือ
เอาเป็นว่าวันนี้แผนการที่ผมวางไว้ยังคงเหลวเป๋ว ชิส์ ทำไมการจะทำให้ผู้ชายมาชอบผู้ชายด้วยกันมันยากยังงี้วะ ไอ้เราก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ซะด้วยสิ เฮ้อออ...แต่ผมยังไม่ยอมแพ้หรอก พี่แมตยังเคยบอกไว้เลยว่าให้ผมมีความพยายาม ซักวัน ผมจะทำให้พี่แมตชอบผมเหมือนที่ผมชอบพี่แมตให้ได้
หลังจากร้านปิด พี่แมตยังไม่ยอมพูดกับผมเลยอ่ะ แถมยังค้อนใส่ผมตลอดเลย บางทีก็ดูน่ารักดี ไม่เหมือนบุคลิกที่ผมเคยคุ้นเคย แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมได้เบอร์พี่แมตมาจากพี่เอแล้ว เดี๋ยวกลางคืนโทรไปง้ออีกที หุหุ แต่หวังว่าคงไม่ได้ไปทำให้พี่แมตแกโกรธผมมากไปกว่าเดิมหรอกนะ เหอๆ
ค่ำคืนวันนี้ผมช่างมีความสุขเหลือเกิน ได้เจอคนที่เราชอบ แล้วก็ได้เพื่อนดีๆ แต่เอ...ผมรู้สึกเหมือนว่าผมลืมอะไรไป โอ้ยโย้ยโย๋.... โทรศัพท์แบตหมด มิน่าล่ะ ผมคงต้องซวยแน่ๆเลยครับ เพราะวันนี้ผมแอบมาทำงานโดยยังไม่ได้บอกท่านแม่เลย คงเป็นห่วงผมแย่แล้วเนี่ย กลับไปคงไม่โดนดุนะ ต้องรีบกลับบ้านซะแล้ว
ผมโบกรถแท็กซี่กลับเนื่องจากว่ามันดึกมากแล้ว เมื่อรถผ่านร้านหมูกระทะชื่อดังร้านหนึ่ง สายตาเจ้ากรรมของผมมันก็ดันไปเจออิมกะหนุ่มคนเมื่อตอนกลางวันเข้า ชิส์ เจ็บใจชิบหาย เอ๊ะ! แล้วนี่ผมรู้สึกโกรธทำไมเนี่ย ก็ตอนนี้ผมชอบพี่แมตแล้ว เข้าใจไหมไอ้ป๊อดเอ้ย ทำไมหว่า?ตอนนี้หัวใจผมถึงมีอาการเจ็บแปล๊บๆพร้อมๆกับสุขลึกๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย แล้วผมจะเลือกทางไหนดี....
****************************************************************
ปล.เนื่องจากที่ผมว่าไม่ค่อยมีเวลาว่างนั้นเลยทำให้อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วนะครับ ผมไม่ชอบการดองด้วย
(แต่ครั้งนี้ไม่นับนะ ผมยุ่งจริงๆ หุหุ) เอาเป็นว่าปลายเดือนหน้าผมต้องไปฝึกงาน ตจว.อีกครับ ไม่รู้ว่าจะ
ได้ลงให้หรือเปล่า จึงต้องเร่งเรื่องให้จบลงด้วยประการฉะนี้แล
ปล2.ตอนนี้ฝนตกอ่า (เกี่ยวไรด้วยหว่า เหอๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
